του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου
Η PSG, αν και ομάδα που δεν έχει παλιά ιστορία, άφησε πίσω της κληρονομιά όσον αφορά το οπαδικό κίνημα με τους περιβόητους «Kop of Boulogne». Ήδη την δεκαετία του ’70, το φαινόμενο του οπαδισμού άρχισε να εξάγεται από την Αγγλία. Το 1978 ιδρύθηκε η «Kop of Boulogne», η πρώτη οπαδική οργάνωση της PSG και μια από τις πρώτες στην Γαλλία, με αφορμή κάποιες αλλαγές τιμολογιακής πολιτικής στα εισιτήρια στο Parc des Princes, το γήπεδο της PSG. Αυτό ακριβώς οφείλεται στην ύπαρξη μιας πολύ φθηνής κάρτας νεαρών οπαδών που τους έδινε πρόσβαση σε ένα από τα πέταλα του γηπέδου. Οι νεαροί οπαδοί της PSG, άρχισαν να συνωστίζονται στην κερκίδα Κ (ΚΟΡ) στο πέταλο που βλέπει προς το διάσημο δάσος της Βουλώνης, (Boulogne).
Το μοντέλο του Kop είναι εξαρχής αγγλικό. Η ίδια επιλογή του όρου «Kop» που σημαίνει οπαδοί στις εξέδρες στα αγγλικά, παρέπεμπε στο Anfield Kop, των φανατικών οπαδών της Liverpool. Οι Τελικοί του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου Πρωταθλητών στο Parc το 1975 (Leeds United) και το 1981 (Liverpool FC) πρόσφεραν το αρχέτυπο βρετανικό μοντέλο στους νεαρούς οπαδούς της PSG. Συναισθητική έξαρση, καταπάτηση κανονισμών, άφθονο ποτό και πολλή βία. Είμαστε στις αρχές του 1980, τέλη εκείνης του ’70, και το πανκ κίνημα με τους skinheads επηρεάζει και την γαλλική πρωτεύουσα. Δεν είναι περίεργο που η Boulogne προσπάθησε να ακολουθήσει αυτό το βρετανικό μοντέλο. ‘Ηδη από το 1983-84 στο Παρίσι δρούσαν πάρα πολλοί skinheads, χωρισμένοι σε ομάδες και παρέες, που καθημερινά εμπλέκονταν σε συμπλοκές με τους βορειοαφρικανούς μετανάστες για την κυριαρχία στους δρόμους και τα στέκια της γαλλικής πρωτεύουσας. Μάλιστα μια από αυτές τις παρέες των skinheads, η πιο επικίνδυνη, είχε ως έδρα και καταφύγιο μια ατέλειωτη σήραγγα του μετρό της πρωτεύουσας.
Λίγους μήνες αργότερα, οι ριζοσπάστες εθνικιστές και οι διάφοροι αυτόνομοι πολιτικοί επαναστάτες προσχώρησαν στην KOB με την άφιξη μερικών νέων μελών, κυρίως skinheads, συμπεριλαμβανομένου του Serge Ayoub (γνωστού και ως Batskin -θα επανέλθουμε στο θέμα αυτό). Αν και ένας μεγάλος αριθμός οπαδών δεν επιθυμεί παραδοσιακά να επιδείξει πολιτική τάση στα γήπεδα, αυτή η εκκολαπτόμενη εξτρεμιστική πολιτικοποίηση επιβλήθηκε στην πλευρά των Boulogne. Επηρεασμένοι από το κίνημα των Βρετανών χούλιγκανς της δεκαετίας του 1970, ορισμένα μέλη της KOB άρχισαν να διακηρύσσουν δυνατά τα ιδανικά τους με εθνικιστικά τραγούδια, συνθήματα ενάντια σε μη ευρωπαϊκής καταγωγής μετανάστες και γκράφιτι με νεοφασιστικά σύμβολα επηρεασμένα από το στυλ του National Front της Αγγλίας.
Με τα χρόνια, η προσέλευση στο γήπεδο αυξήθηκε σταθερά και δημιουργήθηκαν όλο και περισσότερα γκρουπ οπαδών. Το 1985 γεννήθηκαν οι Boulogne Boys και δεν ήταν οι μόνοι. Μέσα στην Kop of Boulogneς αναπτύσσονται και άλλα μικρότερα κινήματα όπως οι Rangers και οι Gavroches, δύο από τα σημαντικότερα σκληρά χουλιγκάνικα γκρουπ των παριζιάνων υποστηρικτών, με θέσεις πιο ριζοσπαστικές. Γνωστές ήταν οι άριστες σχέσεις των συνδέσμων της Kop με τους οπαδούς της Hellas Verona και του Ερυθρού Αστέρα του Βελιγραδίου, θα λέγαμε δυο ομάδες που έχουν σκληρούς και οργανωμένους ιδεολογικά νεοφασίστες και πολλούς skinheads οπαδούς. Υπήρξε μάλιστα και αδερφοποίηση που κρατά μέχρι και σήμερα, μόνο με τους βετεράνους Γάλλους…
Η σεζόν 1985 - 1986 λοιπόν είδε την εμφάνιση της πρώτης ομάδας Ultras μέσα στην ΚΟΡ, αυτή των Boulogne boys. Αυτός ο σύλλογος ξεκίνησε τη δραστηριότητά του τον Σεπτέμβριο του 1985 και κατέθεσε το καταστατικό του τον Δεκέμβριο του 1985. Αρκετά γήπεδα, συμπεριλαμβανομένων εκείνων της Auxerre και της Νice, Lyon, έγιναν εκείνη την χρονιά στόχοι ολοκληρωτικής καταστροφής από τους Boulogne boys (πάντα στα αγγλικά πρότυπα με εισβολή μέσα στον αγωνιστικό χώρο) με αποτέλεσμα εκατοντάδες τραυματισμών και ζημιών. Αυτές οι ενέργειες προκάλεσαν την ακύρωση ταξιδιών των παριζιάνων οπαδών (στη Χάβρη για παράδειγμα τον Σεπτέμβριο του 1985) και καταδικάστηκαν αυστηρά από τους αρχικούς ιδρυτές οπαδούς της ΚΟΒ. Οι Boulogne Boys εκμεταλλεύτηκαν το έντονο αίσθημα απόρριψης και διαφωνίας στρατηγικής. Οι νέοι οπαδοί ήθελαν κάτι πιο…ζωηρό. Έτσι όπως ανάφερα παραπάνω, είχαμε και άλλες υποδιαίρεσες μέσα στην κεντρική ΚΟΡ. Αυτές οι διαιρέσεις στη συνέχεια επιβράδυναν την άνοδο της Boulogne και θα οδήγησαν, μαζί με άλλα γεγονότα, στην αυτοδιάλυσή της.
Πάμε όμως ένα βήμα πίσω για να πούμε δυο λόγια για τον Serge Ayoub, που αποτέλεσε ένα από τα σημαντικά κεφάλαια των οπαδών μέσα στους Boys. Ήταν ο πιο γνωστός εθνικιστής skinhead, ικανότατος σε συμπλοκές στον δρόμο και κατάφερε να συγκροτήσει μια πολιτικοποιημένη ομάδα που στρατολόγησε για το JNR (το κίνημά του: Εθνικιστική Επαναστατική Νεολαία), προκειμένου να κάνουν την προπαγάνδα στις εξέδρες. Ο βοηθός του, ο Régis du Havre, θα σχηματίσει το Pitbull Kop στις 9 Δεκεμβρίου 1989 και τα πρώτα σοβαρά επεισόδια θα λάβουν χώρα στη Lille κατά τη διάρκεια του LOSC-PSG της ίδιας χρονιάς.
Η σχέση μεταξύ του Kop Of Boulogne και του εθνικιστικού κινήματος θα αναπτυχθεί επίσης μέσα από τις στήλες του γαλλικού πολιτικού μηνιαίου Le Choc du Mois, όπου οι υποστηρικτές του Εθνικού Μετώπου επαινούν τακτικά την παρισινή κερκίδα. Εκείνη την εποχή, η Επαναστατική Εθνικιστική Νεολαία και ο ιδρυτής τους Serge Ayoub ήταν στενά συνδεδεμένοι με την οργάνωση Troisième Voie (Τρίτη Θέση), ένα γαλλικό ριζοσπαστικό εθνικιστικό κίνημα, καθώς και με το Γαλλικό και Ευρωπαϊκό Εθνικιστικό Κόμμα (PNFE) με το οποίο προσπάθησαν να συνενώσουν ομάδες από skinheads. Οι Boulogne Boys είναι γεμάτοι από εθνικιστές όλων των τάσεων και κυρίως από εκατοντάδες «καραφλούς». Αλλά ταυτόχρονα εμφανίζονται και νέες γενιές, αποτελούμενες από περιστασιακές και ανεξάρτητες ομάδες, πέρα από skinheads, που βάζουν μια άλλη πινελιά στην παρισινή εξέδρα!
Οι Boulogne boys βέβαια δεν αποτελούταν μόνο από άτομα που ανήκαν στον νεοφασιστικό χώρο και το κίνημα των χούλιγκαν. Μπορεί η πλειονότητα να επηρεάζονταν από μικρές ομάδες, όπως το Pitbull Kop ή το Pirate Commando. Αλλά παράλληλα αναπτύχθηκαν και άλλες ομάδες απολιτικές. Επιπλέον πολλά από τα στελέχη της αρχικής ΚΟΒ δεν συμφώνησαν με την πρόθεση ορισμένων μελών της να πολιτικοποιήσουν το πέταλο. Έτσι πολυάριθμα περιστατικά σημάδεψαν την κόντρα των τάσεων μεταξύ των υποστηρικτών των «οπαδικών σχολών» αλλά και μεταξύ των «ανεξάρτητων». Οι «ανεξάρτητοι» από τη μια πλευρά, πιο κοντά στο αγγλοσαξονικό μοντέλο του οπαδού και του χουλιγκανισμού, χαρακτηρίστηκαν ως πιο ριζοσπαστικοί και ασχολήθηκαν μόνο για τους τσακωμούς με αντίπαλους οπαδούς ή την αστυνομία. Οι «Ultras» από την άλλη παρέμειναν πιο κοντά στο ιταλικό μοντέλο. Οργανωμένοι σε δομημένες ομάδες, φρόντιζαν για τη δημιουργία οπτικών, ηχητικών και χορογραφικών θεμάτων με καπνογόνα κτλ, με στόχο να παρέχουν την πιο αλάνθαστη και εντυπωσιακή υποστήριξη στην αγαπημένη τους ομάδα. Οι Ultras μπορούν ακόμα να καταφύγουν και στη βία, αλλά αυτό είναι μόνο ένα μέσο μεταξύ άλλων. Τέλος υπήρχε και η σχολή του συνδυασμού της ιδεολογίας και χουλιγκανισμού.
Το “Canal +”, ιδιοκτήτης της ομάδας από το 1991 έως το 2006, κάλεσε τους πιο μετριοπαθείς οπαδούς να καταλάβουν τον αντίθετο τομέα σε σύγκριση με αυτούς των «Kop of Boulogne», με στόχο να δημιουργήσει μετριοπαθείς, αντιρατσιστές υποστηρικτές, ικανούς να αποκαταστήσουν μια διαφορετική εικόνα των παριζιάνων οπαδών. Η πρόταση των ιδιοκτητών έγινε αποδεκτή από ορισμένους που ίδρυσαν αμέσως απολιτικές ομάδες με αριστερό υπόβαθρο. Το 1993 γεννήθηκαν οι «Tigris Mystic», οι οποίοι μαζεύονταν στο κάτω μέρος του πετάλου. Στη συνέχεια το «Lutece Falco» και το «Supras Auteuil», που μοιράστηκαν μαζί το ανώτερο τμήμα του πετάλου. Το κοινωνικό πείραμα του “Canal +”, ωστόσο αποδείχθηκε «εκρηκτικό».
Με το πέρασμα του καιρού άρχισαν να δημιουργούνται έχθρες που γρήγορα μετατράπηκαν σε πόλεμο ανοιχτό και βίαιο μεταξύ των διάφορων συνδέσμων που ήταν πλέον απόλυτα πολιτικοποιημένα ιδεολογικά. Ο διαχωρισμός δεν έκανε τίποτα άλλο από το να εντείνει την απέχθεια μεταξύ των δύο τάσεων, ενώ πολλαπλασιάστηκαν οι προσπάθειες -τουλάχιστον φανερές, ή εν πάση περίπτωση αναποτελεσματικές- για να διαλυθούν οι οργανωμένοι οπαδοί των «Boulogne Boys». Οι δρόμοι του Παρισιού είχαν πλέον περάσει στον απόλυτο έλεγχο των σκληρών αντιφασιστικών ομάδων που αποτελούταν από Αλγερινούς και Μαροκινούς, άριστα εκπαιδευμένους σε πολεμικές τέχνες του δρόμου. Οι skinheads, έπειτα από την δική τους κυριαρχία για χρόνια και υπό την άξια ηγεσία του φοβερού Serge Ayoub και της ομάδας του, αντιμετώπιζαν σοβαρότατα προβλήματα από το κράτος και τις αντιφασιστικές ομάδες, που όταν είχαν μπλεξίματα με την αστυνομία έβρισκαν κάλυψη από βουλευτές της Αριστεράς (οι οποίοι δήλωναν ευθέως ότι έπρεπε ν στηριχθούν οι antifa ομάδες στη βίαιη μάχη των δρόμων -ενώ την ίδια εποχή το Εθνικό Μέτωπο του Ζ.Μ. Λεπέν δεν ήταν ακόμη αρκετά ισχυρό).
Από τα σκληρότερα και πιο αιματηρά γηπεδικά επεισόδια ήταν αυτά του 2006 που έγιναν στον αγώνα μεταξύ PSG και Hapoel Tel Aviv. Ο αγώνας έληξε 4-2 υπέρ των Ισραηλινών και ακολούθησαν βίαια επεισόδια από τους οπαδούς της PSG, που μετά το τελευταίο σφύριγμα ξεχύθηκαν στο δρόμο αναζητώντας σύγκρουση με τους αντίπαλους οπαδούς. Εκείνο το βράδυ ωστόσο, μέσα στη γενική αταξία και το γενικευμένο χάος, κάπου στο κέντρο της πόλης, ένας οπαδός, ο Julien Quemener, skinhead των Boulogne Boys, σκοτώθηκε με σφαίρα από τα χέρια ενός αστυνομικού με καταγωγή από την Καραϊβική, του Antoine Granomort, ο οποίος τραυμάτισε και άλλον έναν στους πνεύμονες. Κάποιοι λένε ότι πυροβόλησε χωρίς λόγο, κάποιοι άλλοι ότι έγιναν κάποια επεισόδια και έπρεπε να αμυνθεί. Ο τελευταίος έγινε στόχος των παριζιάνων οπαδών, οι οποίοι για μήνες τον πολιόρκησαν με ύβρεις και επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα. Πάντως κανείς δεν πλήρωσε ποτέ από την αστυνομία για την εν ψυχρό δολοφονία του νεαρού οπαδού και η υπόθεση κουκουλώθηκε Απαγορευτήκαν ακόμη και τα πανό που ανάρτησαν οπαδοί διαφόρων ομάδων για τον θάνατο του Julien.
Στις 29 Μαρτίου 2008, κατά τη διάρκεια του τελικού του Coupe de la Ligue εναντίον της RC Lens, οι οπαδοί της PSG από την «Kop de Boulogne» εμφάνισαν ένα πανό για λίγα λεπτά που παρέπεμπε στην σε μια ταινία του Dany Boon, κάνοντας ένα λογοπαίγνιο : «Παιδόφιλοι, άνεργοι, συγγενείς εξ αίματος: Bienvenue chez les Ch'tis». Αυτό πυροδότησε μια σειρά εντάσεων Ακολούθησαν μηνύσεις και καταγγελίες, με αποτέλεσμα την σύλληψη ατόμων και την διάλυση των «Boys»!
Στις 28 Φεβρουαρίου 2010 ήταν προγραμματισμένος ο αγώνας της PSG με την Olympique Marseille και η ατμόσφαιρα ήταν καυτή εντός και εκτός γηπέδου. Μέσα σε μια πυκνή ομίχλη που προκλήθηκε από βόμβες καπνού που εκτοξεύθηκαν από την αστυνομία (σε εκείνο το ματς έγινε και χρήση μικρών τεθωρακισμένων), σκοτώθηκε ένας νεαρός οπαδός της «Casual Firm Paris» -μιας μικρής αυτόνομης ομάδας ultras, παρόμοιας με την «Kop of Boulogne». Ο θάνατος ήταν η φωτιά στο φυτίλι για να ξαναρχίσουν τεράστια επεισόδια ενάντια στην αστυνομία, καθώς και να ξεκινήσει ένα κυνήγι μαγισσών ενάντια στο οπαδικό κίνημα.
Το 2010 η γαλλική κυβέρνηση ζήτησε τη διάλυση οπαδών διαφόρων ομάδων. Εν τω μεταξύ ο πρόεδρος του συλλόγου, Robin Leproux, απαγόρευσε σε όλες τις κινήσεις των ultras και την είσοδο τους στο γήπεδο. Όμως η PSG όχι μόνο παρακολουθούσε τη συμπεριφορά των οπαδών, αλλά έδινε και προσωπικές πληροφορίες στην αστυνομία του Παρισιού. Αυτό προέκυψε από ένα σκάνδαλο το 2015, που έφερε στο φως τη συμφωνία της αστυνομίας με τον σύλλογο. Τα δεδομένα που συλλέχθηκαν ήταν το επάγγελμα, το εισόδημα, η προηγούμενη συμμετοχή σε αθλητικές εκδηλώσεις, η οικογενειακή κατάσταση, τα στοιχεία της άδειας οδήγησης και η εγγραφή οχήματος.
Οι πολιτικές καταστολής απέδωσαν. Έδωσαν τέλος στα επεισόδια βίας, αλλά έσβησαν και την εκπληκτική ατμόσφαιρα του γηπέδου σε επίπεδο στήριξης της ομάδας. Όλοι οι σύλλογοι διαλύθηκαν και μετά από στενές διαπραγματεύσεις με τον πρόεδρο της ομάδας, η PSG και μια χούφτα 150 οπαδών υπέγραψαν τη γέννηση του «Collectif Ultras Paris» (CUP), του μοναδικού γκρουπ ultras που αναγνωρίζεται από τον παριζιάνικο σύλλογο. Η συγκεκριμένη ποδοσφαιρική ομάδα ακολούθησε και αυτή τον πολιτικά ορθό δρόμο που έχει επιβάλει η νέα τάξη πραγμάτων. Είσαι λευκός προερχόμενος από χαμηλά κοινωνικά στρώματα, είσαι Γάλλος από το Παρίσι, είσαι και εθνικιστής; Τότε δεν έχεις θέση στο γήπεδο αλλά μάλλον ούτε και στην ζωή γενικά!!!
Σχόλια:
Κερκίδα και σκληρός ήχος... ίσως οι τελευταίοι χώροι συνάντησης ριζοσπαστών εθνικιστών. Φτάνουν όμως;
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Μάλλον όχι. Αλλά το θέμα είναι ότι η συνάντηση που περιγράφεις δεν γίνεται ούτε εκεί πλέον.
Εποχες αγνες, σκληρες και παντα ζωντανες. Ο απόλυτος συνδυασμος ακριβως, παρουσια στο πεταλο, μπυρες, ακτιβισμος στον δρομο και το πνευμα της παρεας δηλαδη υποστηριζω την ομαδα, τον κολλητό και την πολη...
Εξαιρετικό άρθρο μακριά από ανούσιες ιστορικές αναδρομές και αναπαραγωγές άρθρων από μασονικά εντυπα.
Ελάτε. Δεν χρειάζεται ανακύκλωση μιας παλιότερης κουβέντας.
Κάτι εντελώς άσχετο με το κείμενο αλλά εντελώς σχετικό με τη φιλοσοφία μας και τη κοσμοθεωρία μας: έχει κανείς στη ΦΛΕΦΑΛΟ υπόψιν την ταινία Fight Club;
Σχεδόν όλοι
Μια από τι λίγες περιπτώσεις όπου η ταινία ήταν καλύτερη από το βιβλίο. Ειδικά το τέλος της ταινίας είναι κατά πολύ ανώτερο. Το είπε και ο συγγραφέας. Έχω σκεφτεί να γράψω άρθρο για την ταινία επειδή έχει επηρεάσει αρκετούς millenials. Ίσως το κάνω.
Πάντως οι αντινιτσεϊκοί καλό θα ήταν να μην μιλάνε για το Fight Club
https://youtu.be/NpxHFNvlUmU
Η ταινια αυτη χωράει αναγνωσεις απο πολλές σκοπιές οπότε θα εχει ενδιαφερον ενα άρθρο για την ταινια.Μια ας πουμε σχηματικα ελευθεριακη προσεγγιση αναφερεται στον Hakim bey και την εννοια του immediocracy.Ενδιαφερουσα άποψη αλλα μαλλον μονοπλευρη.Οποτε το θεμα εχει " ψωμι" οπως λεει ο λαός...
Προς τον σερβιτόρο που γράφει για αντι-νιτσεικους. Οι σοβαροί αναγνώστες δεν αντιμετωπίζουν με λογικές εστιατορίου τους συγγραφείς. Καθόλου αντί- νιτσεικοι δεν είμαστε. Απλώς τοποθετούμε τον Νίτσε και τον κάθε συγγραφέα στην πραγματική του διάσταση. Διορθώνουμε την κακοποίηση της σκέψης τους από βλάκες όπως . Από εκεί και πέρα μπορεί να διαφωνούμε ή να συμφωνούμε μαζί του, να τον θεωρούμε σημαντικό ή όχι. Δεν σημαίνει ότι επειδή έχει ένα ενδιαφέρον θα τον παρουσιάσουμε ως ιδεολογικό σημείο αναφοράς. Ασφαλώς ένας ανόητος όπως εσύ μάλλον δυσκολεύεται να καταλάβει τις λεπτές διαφορές.
Fight Club = Τσαούσης-Βαϊμάκης. Όλα τα άλλα = οδοντόπαστες.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Κάτι τέτοιο θα έλεγε σίγουρα ο μέσος Έλληνας που όλα του τα ενδιαφέροντα περιστοιχίζονται γύρω από το ποδόσφαιρο, τον φραπέ και τα ριάλιτι.
Οι άσχετοι από πολιτική ιστορία των ιδεών σερβιτόροι που μείνανε με το κουβέρ του Ινδού στα χέρια , λογικό δεν είναι να υμνούν τον αναρχοκαπιταλιστή διαφωτιστή φιλοσημίτη Νίτσε ρε παιδιά; Εξάλλου και αυτός στα "ευρωπαϊκά οράματα" της Ούρσουλα φον ντεν Λαιεν πίστευε, γνήσιος πρόγονος των χιτλερικών φιλελεύθερων που πρώτοι μίλησαν για την αγαπημένη τους ευρωπαϊκή ένωση.
Ρομαντικός εθνικιστικός σοσιαλισμός εναντίον ΟΛΩΝ
και ακροδεξιών και χιτλερικών και "σορελικών" και κάθε υπαλλήλου της πρεσβείας
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Να μην τους επιτρέψουμε να βάλουν ταμπέλες "αντί". Στην ανάλυση δεν μπορεί να είναι κανείς "αντί" σε κάποιον συγγραφέα.
Προφανώς προσυπογράφουμε όσα γράφεις αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα διαβάσουμε τους συγγραφείς που αυτά τα σκουπίδια στρεβλώνουν ή και υιοθετούν στα κρυφά.
Κοντολογις δεν θα τους αφήσουμε να πάρουν ανάσα όσο σκέφτονται με αυτό τον άθλιο τρόπο και δεν παίρνουν δρόμο από τον χώρο μας.
Ο/Η Ανώνυμος είπε..."διαφωτιστής", "φιλοσημίτης", "αναρχοκαπιταλιστής" ο Νίτσε. Εντάξει, κάποιοι έχουν κάψει τον εγκέφαλο τους.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Σίγουρα. Αυτοί που ακόμα και σήμερα τον θεωρούν πρόδρομο του εθνικοσοσιαλισμού.
Και κοσμοπολίτης πανευρωπαϊστής αντιεθνικιστής επίσης ο Νίτσε. Και προφανώς Βολταιρικός, φιλοσημίτης και οπαδός ενός libertarian αμοραλιστικού μηδενισμού των "εκλεκτών" που δεν διαφέρει από τον αναρχοκαπιταλισμό ενός Nozick και μιας Rand παρά μόνο στο γεγονός ότι ο Νίτσε χρησιμοποιούσε ποιητική και αφηρημένη γλώσσα (και μπόρεσε έτσι να ξεγελάσει κάμποσους αδαείς ή επιδερμικούς μελετητές του).
Ο/Η Ανώνυμος είπε..."φιλοσημίτης" μάλλον ήταν, για τα υπόλοιπα που γράφει διαφωνώ. Μεγάλος διανοητής όπως και να έχει ο Νίτσε, αξίζει κάποιος να αναμετρηθεί στα σοβαρά με τις ιδέες του ακόμα και να στο τέλος καταλήξει να διαφωνεί σε μεγάλο βαθμό με την σκέψη του (όπως εγώ).
Είναι κρίμα πάντως να πέφτουμε σε επίπεδο κερκίδας με ταμπέλες όταν μιλάμε για τέτοιους στοχαστές. Και είναι ακόμα πιο θλιβερό όταν δεν έχουμε καν κατανοήσει την σκέψη και το έργο ενός φιλοσόφου να του κολλάμε μια ταμπέλα (της ιδεολογίας που φετιχιστικά ακολουθούμε) και να χρησιμοποιούμε το όνομά του και 1-2 τσιτάτα για να της δώσουμε κύρος
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ε ναι τι σχέση έχει με τον ΕΣ ο πρίγκιπας της δαρβινικής σκέψης, σχέση έχουν μόνο το μέταλ η Παρί σεν Ζερμέν και τα κουτούκια στη Καλλιθέα.
Ο Αχιλλέας είπε...Τι εννοείς με το αντί-Νιτσεϊκός; Δεν είμαστε "αντί" τίποτα. Δεν νοηματοδοτούμε την ύπαρξη μας ή την πολιτική μας θεώρηση με το να είμαστε εναντίον κάποιου. Η λογική/ηθική σου φένεται ολίγον προτεσταντική. Όλα τα "αντί" κινήματα ξεκίνησαν σε χώρες βαθιά επηρεασμένες από την κουλτούρα του Προτεσταντισμού, ο οποίος ήταν από την φύση του αντί-καθολικός και αντί-ορθόδοξος. Αυτή την ανάγκη που έχεις να είσαι αντίθετος με κάτι για να βρίσκεις νόημα στην ιδεολογία σου να το προσέξεις. Δεν έχεις διαφορά με τους Antifa, των οποίων η ιδεολογία είναι απλά η αντίθεση τους στον φασισμό και τον βιολογικό ντετερμινισμό.
Όσο για τον Νίτσε, εάν και θα γραφτεί άρθρο, δεν σου κάνει εντύπωση που τον αγαπάνε τόσο πολύ στην Δύση; Δεν σου κάνει εντύπωση που σε μεγάλα πανεπιστήμια της Αγγλίας και της Αμερικής έχουν αφιερωμένα ολόκληρα μαθήματα στον Νίτσε και στο έργο του ενώ κάτι αντίστοιχο δεν μπορείς να βρεις για τον Χέρντερ ή τον Φίχτε; Στην Αγγλία ούτε καν για τον Βύρωνα ή τον Yeats δεν βρίσκεις εύκολα μαθήματα σε πανεπιστήμια σε αντίθεση με τον Νίτσε όπου οι φιλολογικές/φιλοσοφικές σχολές είναι κατάμεστες. Και αυτά δεν τα λέω ως "αντί-Νιτσεϊκός". Και ο Νίτσε έχει πολύ ενδιαφέρον και μπορεί να ερμηνευθεί με έξυπνο και χρήσιμο τρόπο. Απλά οι υπηρεσίες έχουν αντιληφθεί ότι επειδή το έργο του Νίτσε δεν παύει να είναι ρελατιβιστικό(άρα και πλήρως ανοιχτό σε μετάφραση) να τον χρησιμοποιούν για να ενισχύουν σε νέα άτομα το motto ότι πάντα το δυνατό είναι καλό και όμορφο και πάντα το αδύναμο είναι κακό και άσχημο. Με αυτή την λογική όμως δικαιολογούνται τα πάντα. Η γκιλοτίνα, το gulag, ο καπιταλισμός... τα πάντα! Καταλήγει με λίγα λόγια η φιλοσοφία του Νίτσε να γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από υπηρεσίες, πανεπιστημιακούς και γκαρσόνια. Έτσι κι αλλιώς το επιχειρήμα του naturalism(what happens in nature is natural and good) έχει απαντηθεί προ πολλού, αν και είμαι σίγουρος ότι θα γίνει και εκτενής αναφορά στο άρθρο.
Τέλος, για όποιον ξέρει καλά αγγλικά υπάρχει ένας λόγος του Jonathan Bowden με την ονομασία "On the uses and abuses of Nietzsche", οι καλοπροαίρετοι αναγνώστες ας το ακούσουν και το συζητάμε.
Φυσικά και ήταν πρόδρομος του Εθνικοσοσιαλισμου. Το πιο πιθανό μάλιστα ήταν να τον έβρισκε και "light" σε σχεση με καποιες απο τις απόψεις του. Ακόμα το οτι η αδελφή του ηταν φανατική οπαδός του Φύρερ κατι λεει.
Αφού το ξέρετε ότι θα σας τα κλείσουμε τα εστιατόρια, τι το παιδεύετε;
Επιχείρημα σοβαρό θα παραθέσετε; Μόνο στα menu θα μείνετε;
Θες να θυμηθούμε ποιες πολιτικές ιδέες υποστήριζαν ο πατέρας του Χίτλερ και του Μουσολίνι; Με το σόι θα το πάτε ρε αστείοι;
Ο ίδιος θεωρούσε την αδερφή του ελαφρόμυαλη γιατί συνδέθηκε με το μισητό του γερμανικό εθνικιστικό κίνημα. Το έχουμε γράψει εκατό φορές ότι ήταν όλα όσα οι εθνικοσοσιαλιστές μισούσαν. Κανονική απαγωγή του έκανε ο Χίτλερ για να τον προσαρμόσει στα δεδομένα της κομματικής του ιδεολογίας.
Περισσότερα όταν γραφτεί το άρθρο...
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Πόσα ρεζιλίκια μπορούν να αντέξουν ακόμα τα γκαρσόνια; Είναι πραγματικά αχόρταγα.
Μετά τον Δραγούμη, τον Γ. Στράσερ, τον Σορέλ και τόσους άλλους έρχεται και ο Νίτσε. Καημένε εστιάτορα και Νίκο Μιχαλόλια με τα πνευματικά σου τέκνα...
Εντάξει λογικό είναι η ΦΛΕΦΑΛΟ να απεχθάνεται τον Νίτσε. Αφού τα παιδιά από τη Καλλιθέα ενσαρκώνουν το slave morality/ηθική δούλου στο έπακρο. Βλέπουν στο γερμανο τιτάνα της διανόησης τον μεγαλύτερο εχθρό τους.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Εν τω μεταξύ κατηγορούν για φιλοεβραϊσμό τον Νίτσε, άνθρωποι οι οποίοι θαυμάζουν τον κατεξοχήν φιλοεβραίο και λάτρη της εβραϊκής μυθολογίας Χερντερ.
Αν περίμενες ότι θα δημοσιεύονταν και τα πέντε σχόλια που έγραψες το ένα κάτω απ'το άλλο έσφαλες.
Κατά τα άλλα εξακολουθείς να μην είσαι ικανός ούτε για μια απλή λογική σκέψη. Μάθετε τουλάχιστον να χρησιμοποιείτε σωστά την γλώσσα μας. Ακόμη και αυτό δεν μπορείς να κάνεις.
Γιατί να κατηγορήσουμε τον Νίτσε χαπάκια; Απλώς τον διαβάζουμε όπως ήθελε ο ίδιος και όχι όπως τον κακοποίησαν οι άνθρωποι του κύκλου του Χίτλερ.
Όσον αφορά τον φιλο-εβραϊσμό του τον τονίζουμε για να φανεί άλλη μια κωμικοτραγική αντίφαση στον υποτιθέμενο λόγο των ρατσιστικών εστιατορίων. Αν πάλι θες να τον συγκρίνουμε με τον Χέρντερ, ο Χέρντερ (όπως και ο Σορέλ) εκτίμησε την αρχαία αγροτική κουλτούρα και την αρχαία ποίηση των Εβραίων ενώ για τους σύγχρονους Εβραίους της ιστορίας εξέφρασε την παραδοσιακή γερμανική επιφύλαξη. Αντίθετα ο Νίτσε εκτίμησε το νεωτερικό πολιτισμό των Εβραίων και του Διαφωτισμού.
Κατάλαβες ψυχακια ή ζητάμε πολλά;
όλες τις μυθολογίες λάτρευε ο Χέρντερ γκαρσόνι. Και σκανδιναβική και κέλτικη και σλάβικη και βαλτική και ινδική και περσική και ελληνική και εβραϊκή και κινέζικη και ιαπωνική και και και... όλο το fascination με τις παγανιστικές και προχριστιανικές μυθολογίες που υπάρχει εδώ και έναν αιώνα στον "χώρο" προέρχεται από τον Χέρντερ και τον Σλέγκελ, αν δεν ήταν αυτοί δεν θα ήξερες καν τι είναι ρούνος.
αλλά είναι λογικό να σε πονάει ο μεγάλος αντιιμπεριαλιστής και αντι-σοβινιστής Χέρντερ, μιας και ξέρεις ότι αυτόν δεν μπορούν ποτέ να τον καπηλευτούν τα φιλελέ εστιατόρια της πρεσβείας. Με τον απόστολο του κοινωνικού κανιβαλισμού Νίτσε είναι επίσης λογικό να ξεροχύνεις, σαν καλός φιλελές.
Θα τους έβρισκε "light" για τις δικές του αναρχοατομικιστικές απόψεις, με την έννοια ότι οι Ε/Σ ήταν μαζικό κίνημα. Ο Νίτσε μισούσε οποιαδήποτε ανάμειξη των "κυρίων" με τις μάζες, ακόμα και την ανάμιξη που θα είχε σκοπό τη μαζική εξαπάτηση.
Όλους αυτούς τους Χίτλερ, τους Μουσολίνι, τους Στράσερ, τους Ρεμ, τους Γκέμπελς, τους Χίμλερ, τους Ρόζενμπεργκ, τους Γκέρινγκ, ο Νίτσε θα τους έβλεπε απλά ως πληβείους απατεώνες (ό,τι είπε ενάντια στον Βάγκνερ, θα το έλεγε 100 φορές πιο σκληρά ενάντια στους Ε/Σ).
Οπότε, γκαρσόνι, μη χαίρεσαι. Δεν θα τους έβρισκε light με την έννοια ότι ο Νίτσε θα ήταν δήθεν "πούρος εθνικοσοσιαλιστής". Θα τους έβρισκε light με την έννοια ότι δεν ήταν καν εθνικοσοσιαλιστής. Ήταν ένας ακραία αντι-λαϊκιστής αστός. Τελεία.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Κατά καιρούς εμφανίστηκαν αναγνώσεις (άλλες σοβαρότερες, άλλες γελοίες) που επιχείρησαν να συνδέσουν τον νιτσεικό λόγο με την αναρχία/φιλελευθερισμό/φασισμό/ες/μεταμοντερνισμό ακόμα και με την αριστερά. Δεν ξέρω γιατί συνέβαινε αυτό, ίσως γιατί ο Νίτσε (για άσχετους με το θέμα λόγους) κατέχει περίοπτη θέση στην ηπειρωτική φιλοσοφία και όλοι θέλουν να κλέψουν από τη δόξα του. Δεν λέω ότι κατέχω το έργο του, αλλά προσωπικά όσα διάβασα δε με συγκίνησαν ούτε θα τον ήθελα για "δικό" μου. Άλλοι διανοητές της εποχής έχουν πολλά ουσιαστικότερα να πουν για το σήμερα...
Από κει και πέρα, δεν αποκλείεται ορισμένες νιτσεικές ιδέες πράγματι να συμβάδιζαν, αν όχι να αποτελούσαν βάση, με πτυχές του ες. Ο επιθετικός βιταλισμός, η απέχθεια για τον "αδύναμο" (έστω ως φιλοσοφική κατηγορία, όχι ως πρόσωπο), ο Θεός που "πέθανε" κτλ δεν μου φαίνονται και τόσο αντιθετικά με την κανιβαλιστική φύση του ες. Εδώ ο αποτυχημένος ζωγράφος επηρεάστηκε από νεογνωστικούς αποκρυφισμούς, θα άφηνε ήσυχο το φάντασμα του Νίτσε που στο κάτω κάτω ήταν και χιπ τότε.
Slave morality έχετε εσείς γκαρσόνια. Εμείς ως νέοι αφέντες σας, κρατάμε το μαστίγιο της γλώσσας μας και μέσω ποιοτικής αρθρογραφίας και επιχειρημάτων σας έχουμε αναγκάσει να ανεβάζετε copy paste τα άρθρα της Νέας Δημοκρατίας και του ΝΑΤΟ στο ιστολόγιο σας. Είστε σκλάβοι επειδή σας τρέχουν τα σάλια με το που μπαίνει νέα ανάρτηση και σαν τα σκυλιά του Πάφλοβ ακούτε το καμπανάκι για να μπείτε και να σχολιάσετε. Μας χρειάζεστε όπως ο Joker τον Batman. Σας νοηματοδοτούμε. Δεν υπάρχετε χωρίς εμάς. Ποιος σας διαβάζει σοβαρά; Πραγματικά! Ποιος;
Επηρέασε ο Ρομαντισμός το Νίτσε, αλλά μόνο ο πρώιμος, ο αναρχο-ατομιστικός, και σίγουρα όχι ο εθνο-κοινοτικός. Ιστορικοί έχουν δείξει την ύπαρξη μιας "αριστοκρατικά ατομιστικής" παράδοσης στη Γερμανία, από το νεαρό Σλέγκελ μέσω Χάινε - Στίρνερ στο Νίτσε:
"Nietzsche would have agreed to the words of Friedrich Schlegel: “The first rule of morality is rebellion against positive laws, against the conditions of decency. There is nothing more foolish as moralists when they accuse you of selfishness. They are certainly wrong: what god can a person worship, besides being her own god?” The dream of the Superman already appears in another phrase of the same author: “A real person will become more and more a god. Be man and become a god - two identical manifestations." (Hans Landsberg)
κι αλλού:
"Heine all his life was an aristocrat and individualist, and often burst into the anxious thought of a time when "calloused hands" will break the "tinsel of art" and destroy everything that holds the illusion and the poetry of life. In 1845 Max Stirner's book The Ego and his Own appeared. In this work you can find the main ideas of Nietzsche, and at the same time these ideas are expressed almost in the same way brightly, as in Nietzsche's works." (A. Lichtenberg)
Ο Λούκατς ερμηνεύει τη συγγένεια του αντικοινωνικού ελιτίστικου ατομισμού των πρώιμων ρομαντικών με το Νίτσε ως απόδειξη ότι αυτή η μεριά του ρομαντισμού είναι αστοφιλελεύθερη (σε αντίθεση με την εθνο-κοινοτική της Χαϊδελβέργης):
"Ωστόσο, ειδικά με τον Φρίντριχ Σλέγκελ, μετατράπηκε σε μια διάλυση όλων των κοινωνικών δεσμών. Τη βρίσκουμε, σε αυτή τη μορφή, πάνω από όλα στο καλλιτεχνικά εντελώς αποτυχημένο μυθιστόρημα Lucinde του Φρίντριχ Σλέγκελ, όπου αποθεώνεται, μεταξύ άλλων, η απραξία, η τεμπελιά και ο ερωτικός μυστικισμός. Είναι ενδεικτικό του αστικού χαρακτήρα του πρώιμου ρομαντισμού ότι αυτές οι προσπάθειες επαναλήφθηκαν αργότερα από το κίνημα «Νέα Γερμανία», που γενικά απέρριψε το ρομαντισμό ως αντιδραστικό. Το ότι έργα πολύ μεταγενέστερα του πρώιμου ρομαντισμού, όπως ο Τριστάν του Βάγκνερ και η Χαρούμενη Επιστήμη του Νίτσε, επιστρέφουν σε αυτά τα θέματα είναι ακριβώς το σημάδι που δείχνει τη Lucinde ως απαρχή της αστικής ηθικο-διανοητικής παρακμής στη Γερμανία."
Κι είναι αυτό το κομμάτι των ρομαντικών που συνδέεται πιο πολύ με το Διαφωτισμό. Αυτό το κομμάτι πολλοί ιστορικοί δεν το θεωρούν ατόφιο ρομαντισμό, αλλά μίξη Διαφωτισμού-Ρομαντισμού.
Για τη σχέση του Νίτσε με τις καθαρά ρομαντικές ιδέες, αρκεί μια φράση από τη Γένεση της Τραγωδίας να δείξει ότι ο νιτσεϊσμός είναι αντιστροφή του Ρομαντισμού. Λέει εκεί ο Νίτσε ότι όπως είναι βέβαιο πως οι αρχαίοι Έλληνες παρήκμασαν λόγω της δουλείας, είναι ακόμα πιο βέβαιο ότι εμείς παρακμάζουμε λόγω της έλλειψης δουλείας.
Ενώ ο ρομαντικός Καρλάιλ δείχνει ότι η καπιταλιστική κοινωνία είναι άδικη επειδή μετατρέπει τους ανθρώπους σε δούλους, ο Νίτσε λέει ότι είναι άδικη επειδή δεν αφήνει τον "υπεράνθρωπο" να έχει όσους δούλους θέλει. Η κριτική των ρομαντικών στις αρνητικές πτυχές του αστισμού μετατρέπεται από τον Νίτσε σε κριτική ότι αυτές οι πτυχές δεν είναι πλήρως παγιωμένες.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που ο Τόμας Μαν επιστρατεύει το Νοβάλις κατά του Νίτσε. Παραθέτει τα λόγια του Νοβάλις: «Το ηθικό ιδανικό δεν έχει πιο επικίνδυνο αντίπαλο από το ιδανικό της υψηλότερης δύναμης ή ζωτικότητας. Αυτό το ιδανικό δημιουργήθηκε από τη βαρβαρότητα, μπορεί κανείς μόνο να λυπηθεί που στην εποχή της άγριας κουλτούρας μας, βρίσκει πολλούς οπαδούς, κυρίως από ανθρώπους ασήμαντους και αδύναμους. Αυτό το ιδανικό μας δείχνει έναν άνθρωπο με τη μορφή μισού θεού και μισού κτήνους, και οι αδύναμοι άνθρωποι δεν μπορούν να αντισταθούν στην ακαταμάχητη γοητεία που τους ασκεί το βλάσφημο θράσος μιας τέτοιας μίξης».
Αυτή ήταν η γνώμη του Νοβάλις για κανιβαλικά, αντιανθρώπινα ιδανικά σαν του Νίτσε. Με τον πυρήνα του Ρομαντισμού, η νιτσεϊκή σκέψη είναι σε θανάσιμη έχθρα. Με την περιφέρεια, το ρομαντικο-διαφωτιστικό σύνορο (ελιτιστές ατομιστές) έχει συγγένεια.
Πόσο μικρό μυαλό (και δεν εννοώ από πλευράς εξυπνάδας, όχι οτί εκεί τα πάτε καλύτερα) έχετε τα γκαρσόνια... Γουστάρετε πέντε τσιτάτα του Νίτσε (που σιγά μην έχετε διαβάσει, πόσο μάλλον καταλάβει) και επειδή έχει κύρος και λάμψη πάτε να τον αρπάξτε και λίγο πολύ να τον μεταμορφώσετε σε επίσημο ε/σ φιλόσοφο. Ο Νίκος ο μιχαλόλιας είναι τέρας σκέψης και γνώσεων μπροστά στα πνευματικά του τέκνα
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ποιός "απεχθάνεται" βρε αστείε τον Νίτσε; Αλλά προφανώς μόνο με άσπρο-μαύρο λειτουργούν μυαλά σαν το δικό σου.
Ο Νίτσε είναι μεγάλος στοχαστής και αξίζει κάποιος να ασχοληθεί και να εντρυφήσει στο έργο του, να μπει σε διάλογο μαζί του. Από εκεί και πέρα μόνο να γελάμε μπορούμε όταν κάποιοι προσπαθούν να τον προσεταιριστούν και να διαστρεβλώσουν το έργο και την διαδρομή του για να δώσουν λίγο κύρος στον ιδεολογικό αχταρμά τους.
Το γαλλικο ποδόσφαιρο γιατί είναι τόσο αποτυχημένο άραγε σε επίπεδο πρωταθλητριών; μονο η Μαρσέιγ εχει ενα τρόπαιο οταν οι αλλες 4 του big5 έχουν δεκάδες τρόπαια Τσουλου σαν εθνικα πρωταθλήματα
κι εκείνο της Μαρσέιγ αγορασμένο λένε ήταν
πάντως πράγματι, από Γαλλία ομάδες που μπορούσαν να σηκώσουν Πρωταθλητριών ή CL και απέτυχαν ήταν οι παρακάτω:
-η Σεντ Ετιέν των '70s με όλη την εθνική Γαλλίας (Πλατινί, Ροστό κλπ), τον Υβ Τριαντάφυλλο τον δικό μας, πήγαν τελικό το '76 και έχασαν από τη Μπάγερν που δεν παιζόταν όμως τότε
-η Μπορντό των ετών 1985-88 (Τιγκανά, Ζιρές κλπ), που έχασε έναν ημιτελικό από Γιουβέντους το '85 και έναν στο εκτός έδρας γκολ από Αϊντχόφεν το '88 (αυτή αν περνούσε λογικά θα το έπαιρνε)
-η Παρί το 1994-95 με τον Γουεά
-η Μονακό το 2004 που πήγε από το πουθενά τελικό και έχασε από την Πόρτο
-η Λυών το 2005 και 2006 (Ζουνίνιο, Μαλουντά, Εσιέν, Βιλτόρ, Αμπιντάλ, Γκοβού), ειδικά το '05 χάνει από την Αϊντχόφεν στα πέναλτι στους 8, μετά βέβαια θα έπαιζε με Μίλαν και Λίβερπουλ και εκεί παίζουν ρόλο και οι φανέλες
-τέλος αυτή η Παρί των εμίρηδων τα τελευταία χρόνια
Εμένα πάντα οι γαλλικές ομάδες μου φαίνονταν σαν να τα κάνουν πάνω τους όταν σφίγγουν τα γάλατα. Πολύ φρου-φρου κι αρώματα ρε παιδί μου. Τεχνιταράδες μεν αλλά παραλίες όταν έρχονται τα δύσκολα. Δηλαδή ειλικρινά, όταν παίζει τελικό (ή ακόμα και νοκ άουτ αγώνα) γαλλική ομάδα με τη Μπάγερν ή τη Ρεάλ, δε θα κάτσω να το δω καν, ξέρω τι θα γίνει από πριν.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Μονακο Ρεαλ 4-1 το 2004 και επι χρονια πελατισσα της Λιον η Ρεαλ .. Δεν ειναι παντα ετσι οπως τα λες
Καλά όταν η Ρεάλ ήταν πελάτισσα της Λυών ήταν πελάτισσα και της Ρόμα και της Γιούβε και της Άρσεναλ. Άστην εκείνη τη Ρεάλ, στην Ευρώπη ήταν να την λυπάσαι μέχρι να έρθει ο Μουρίνιο.
Τη Μονακό την ήθελα νικήτρια για να σηκώσει κούπα κι ένας Έλληνας (Άκης Ζήκος) αλλά εκείνος ακριβώς ο τελικός είναι που δείχνει πόσο φλώροι είναι οι Γάλλοι. Έριξε ο Μουρίνιο 11 καμικάζι μέσα στο γήπεδο και γίναν τα βρακάκια των Μονεγάσκων καφέ. Ούτε φάση δεν κάνανε σε όλο το ματς.
Τι να λέμε τώρα, σε τριάντα χρόνια έναν τελικό CL δεν κάθισα να δω, το προπερσινό Παρί-Μπάγερν. Λέω σιγά μη χάσουν οι Γερμανοί, πάω σε συναυλία καλύτερα. Δίκιο είχα.
Σε υπανάπτυκτες χώρες είναι σύνηθες φαινόμενο η έλλειψη πολιτικής μορφώσεως και ηθικού υποβάθρου. Στην περισσότερο υπανάπτυκτη των χωρών αυτή η διαπίστωση αφορά πρωτίστως τους φερόμενους ως εθνικοσοσιαλιστές.
Γνωστός καταυλακιώτης σαλτιμπάγκος του σκοτεινού διαδικτυακού υποκόσμου επανήλθε με νέα ντροπιαστική ανάρτηση για την ιδεολογία που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί. Αυτή τη φορά οι γνωστοί άγνωστοι μασκαράδες που βεβήλωσαν μνημείο νεκρών, επέστρεψαν με νέα ρυπαρή πρωτοβουλία. Έγραψαν και έβαψαν έναν τοίχο για να συμπαρασταθούν στην ουκρανική πλευρά, ακονίζοντας τις ελαιοχρωματιστικές τους ικανότητες, αυτοί οι λάτρεις της αριστοκρατικής φιλοσοφίας του Νίτσε. Το δυστύχημα είναι ότι συνόδευσαν αυτή τη ρυπαρή για τον άτυχο τοίχο και για το περιβάλλον πρωτοβουλία με το ιστορικό εθνικοσοσιαλιστικό σύμβολο της λυκοπαγίδας. Δρώντας εν πλήρη αγνοία ζωγράφισαν το σύμβολο ανάποδα. Σαν να μην έφτανε αυτό ο σαλτιμπάγκος του διαδικτύου ανέβασε στο παραπαίον ιστολόγιο που διαχειρίζεται την φωτογραφία με διθυραμβικές αναφορές, αποδεικνύοντας παντοιοτρόπως ότι ούτε ο ίδιος γνωρίζει τη σωστή όψη του συμβόλου. Μετά την ανάρτηση μασονικών εντύπων και τη στροφή προς τους πολιτευτές των Ελληνίδων γτπ το είδαμε και αυτό.
Για ιδέστε τον Αμάραντο σε τι βουνά φυτρώνει..
Εν τω μεταξύ ο @# πανηγυρίζει στα σχόλια. Έξεστι Κλαζομενίοις...
Κάτι δεν πάει καλά. Δολοφονήθηκε λέει η κόρη του Ντούγκιν μέσα στη Μόσχα. Ρε παιδιά εσείς οι δυο τρεις που ασχολείστε με τα εσωτερικά της Ρωσίας για ρίξτε φώτα. Αντικειμενικά αν μπορείτε, όχι ότι πήγε ο Τσούνης και έβαλε εκρηκτικό μηχανισμό.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Δολοφονήθηκε σε βομβιστική επίθεση η κόρη του Ντούγκιν...
https://www.thetoc.gr/diethni/article/rosia-nekri-se-bombistiki-epithesi-i-kori-tou-alexanter-ntougkin-tou-ethnikistikou-egkefalou-tou-poutin/
υπάρχει η πληροφορία ότι η κόρη του Ντούγκιν ερευνούσε ενοχοποιητικά στοιχεία για το γνωστό λαμόγιο-πράκτορα της Mi6, τον Γκρόζεφ του Bellingcat, και αν ισχύει, η βόμβα πήγαινε γι' αυτήν αντί για τον μπαμπά. Βέβαια το πιο πιθανό είναι να πήγαινε για τον μπαμπά, αφού τελευταία στιγμή μόνο άλλαξε αυτοκίνητο ο Ντούγκιν και δεν πήγε μαζί με την κόρη, κανονικά υποτίθεται πηγαίνουν με το ίδιο αμάξι.
ο Ντούγκιν στη Ρωσία δεν έχει επιρροή. Περισσότερο μπαμπούλας των δυτικών ΜΜΕ είναι όλες αυτές οι ιστορίες περί "αυτοκρατορικού μάγου - αρχιφιλόσοφου - μυστικοσύμβουλου - evil genius του Πούτιν". Μια ζωή αυτά τα δυτικοειδή περιστρέφονται γύρω από μύθους περί "μεγάλων ανδρών" (στον Β' π.π. η προπαγάνδα των Εγγλέζων πχ παραφούσκωσε την προσωπικότητα του Ρόμελ ενώ ήταν κάπου πεντηκοστός στρατηγός στην ιεραρχία της Βέρμαχτ και ποτέ δεν διοίκησε πάνω από τρεις μεραρχίες). Γενικά, ό,τι λένε τα δυτικοειδή, να πιστεύετε το αντίθετο. Τελευταία φορά που ήταν σημαντικός ο Ντούγκιν για τη ρώσικη μπουρζουαζία, ήταν το 1997, που έγραψε τη "Γεωπολιτική" (που βασικά ό,τι λέει μέσα εκεί, το είχαν πει ο Πριμακόφ και ο Γερασίμοφ από πριν, σιγά μην περίμενε η ρώσικη μπουρζουαζία τον τρελόγερο να της ανοίξει τα μάτια περί γεωπολιτικής).
Στην Δύση έχουμε εντελώς στρεβλή εικόνα για την επίδραση και επιρροή του Dugin στα εσωτερικά της Ρωσίας. Τα ΜΜΕ εδώ καλλιεργούν ένα προφίλ σύγχρονου Ρασπούτιν (που εκεί η πραγματικότητα απέχει πολύ από τον μύθο) γιατί πουλάει και βοηθάει τον σκόπο τους. Ο Dugin καμία επαφή δεν έχει με το Κρεμλίνο. Ένας φιλόσοφος και συγγραφέας είναι χωρίς δυνατότητα να επηρεάσει τα "κεφάλια". Επομένως δεν είναι οτί απολαμβάνει και προνομιακής μεταχείρησης όσον αφορά ασφάλεια, προστασία κτλ. Τέτοιου τύπου επιθέσεις δεν είναι δύσκολο να γίνουν, ειδικά αν υπάρχει στήριξη από υπηρεσίες του εξωτερικού. Θα έχει ενδιαφέρον η αντίδραση της Ρωσίας.
Καλή ανάπαυση στην κοπέλα και μακάρι να αποδοθεί δικαιοσύνη.
Άλλη μια νίκη του ελευθερου κόσμου κατά των υπανθρώπων της στέπας η δολοφονια της αντιρατσιστριας Ντάρια Ντουγκινα. Περαστικά σας τριτοκοσμικές λινατσες! Ζήτω η λευκή Ευρώπη!
είπε o μαχαλόγυφτος εστιάτορας και επέστρεψε στην κουζίνα του
Ο/Η Draug είπε...Το μόνο που καταφέρνεις με τέτοια σχόλια, ναυάγιο της ζωής, είναι να δείχνεις ξεκάθαρα στον κόσμο το ηθικό σου (ή μάλλον "σας", προφανώς το σχόλιο αυτό αντανακλά γενικότερα το επίπεδο της φραξιάς του "χώρου" που ανήκεις) και τον βαθμό που, μέσα στην μιζέρια σας, έχετε ταυτιστεί με την χολυγουντιανή εικόνα του ε/σ. Περαστικά σου, γιατί είναι πάντα θλιβερό να βλέπεις ανθρώπους να χαίρονται με τον εξευτελισμό τους.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Mιας και πιάσαμε τον Νίτσε, το να πανηγυρίζει κάποιος σε σχόλια ιντερνετικού μπλογκ για την δολοφονία μιας 30χρονης αμάχου δημοσιογράφου φαντάζομαι είναι η επιτομή της master morality ε; Και όχι η κραυγή ενός ανθρωπάκου που σαπίζει; Μπράβο, δείξτε σε όλους ότι οι καρικατούρες των ναζί ήταν μάλλον τελικά εν μέρει εύστοχες
Γκσρσονι στην Λευκή Ευρώπη βάζεις και την ψαλιδάτη παρτουζιάρσ πρωθυπουργό της Φινλανδίας ( θα τρίζουν τα κόκκαλα του Μαννερχάιμ) της οποίας οι "γονείς" ήταν ζευγάρι λεσβιών; Ήρεμα ρωτάω!
Ο/Η Αχιλλέας είπε...Χυδαίο ακροδεξιό γκαρσόνι, ο σεβασμός προς τους νεκρούς αποτελεί αναμφισβήτητα κομμάτι της ελληνικής κοσμοθέασης. Αλλά ξέχασα, δεν είσαι άνθρωπος. Είσαι η καθαρίστρια του Σαμαρά. Εν τω μεταξύ όλος τυχαίος, εσύ ο "αντισυστημικός" έχεις ακριβώς την ίδια άποψη με όλες τις πρόστυχες liberal διαδικτυακές φυλλάδες και τους ακόμη πιο πρόστυχους αναγνώστες τους.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Να είναι έργο δυτικών μυστικών... κάπως δύσκολο. Για Μόσχα μιλάμε, εκεί δεν περνάει κουνούπι, πόσο μάλλον να σουλατσάρει κόσμος και να δολοφονεί στο ανενόχλητο καθεστωτικούς, έστω και εκτός του ευρύτερου περιβάλλοντος του Κρεμλίνου και χωρίς φύλαξη. Τι να πω; Εκτός κι αν τους μπαγλαρώσουν στις επόμενες ώρες, αλλά δεν νομίζω. Μάλλον αρχείο θα πάει, με το ΝΑΤΟ να προσπαθεί να βγάλει τον Πούτιν μαφιόζο που "τρώει τους δικούς του" και την Μόσχα να μιλάει (χωρίς βάσιμες αποδείξεις) για ουκρανόφιλη τρομοκρατία. Γι' αυτό λέω "κάτι δεν πάει καλά".
Όντως η συμβολή του Ντούγκιν στη χάραξη της ρωσικής πολιτικής είναι υπερεκτιμημένη από τους δυτικούς. Τόσο από ακροκεντρώους που τον υψώνουν για σκιάχτρο όσο και από ρωσοφίλ που θα ήθελαν έναν παραδοσιοκράτη (;) ιδεολόγο να επηρέαζε ουσιαστικά τον κύριο Πούτιν. Μάλλον τίποτα από τα δύο δεν συμβαίνει.
Κρίμα και ντροπή σε όσους βρίζουν νεκρούς.
Στη Ρωσία αυτή τη στιγμή υπάρχει συμμαχία φιλελεύθερων - χιτλερικών.
Πριν μια πενταετία ήταν cringe για εμάς να βλέπουμε στο Stormfront χρήστες με ονόματα όπως "darknet" ή "poison" με τα παρακάτω χαρακτηριστικά: 1) ακραίος φιλοχιτλερισμός, 2) υπεράσπιση του ποροσενκικού καθεστώτος της Ουκρανίας, 3) εξύμνηση σημερινής φιλελέ Ευρώπης και Αμερικής, 4) ακραίος αντι-πουτινισμός και εν μέρει φιλο-ναβαλνισμός, 5) φιλοΝΑΤΟισμός, 6) καθύβριση ρωσικών παραδόσεων (όποιος Ρώσος μιλούσε πατριωτικά ή έστω έλεγε το αυτονόητο ότι η Κριμαία είναι ρώσικη γη, χαρακτηριζόταν "vatnik" κλπ).
Μπερδευόμασταν τότε αν αυτοί είναι Ρώσοι ή Ουκρανοί, κι αν είναι Ρώσοι, τι σόι Ρώσοι είναι, που είναι τόσο αντιπατριώτες; Και τι σόι Ε/Σ είναι, που είναι τόσο απροκάλυπτα ΝΑΤΟικοί;
Τώρα γίνεται ευκολότερα κατανοητό, ότι το παλιό πλατύ αντι-Κρεμλινικό μέτωπο των 90s, που είχε από κομμουνιστές μέχρι εθνικιστές, και ήταν αντιφιλελεύθερο (εναντίον του Γέλτσιν), έχει δυστυχώς διασπαστεί και πρέπει να θεωρείται νεκρό.
Στη θέση του υπάρχει ένα μέτωπο δύο "σπορών ηττημένων":
-της σποράς των ηττημένων του 1945, που ενώ είναι Ρώσοι μισούν τη Ρωσία επειδή κάρφωσε τη σημαία στο Ράιχσταγκ
-της σποράς των ηττημένων του 2000, των νεοφιλελέ ολιγαρχών της κλίκας Γέλτσιν-Γκαϊντάρ-Τσουμπάις-Νεμτσόφ-Μπερεζόφσκι-Χοντορκόφσκι, που ηττήθηκαν από την άλλη κλίκα, τη φιλοπουτινική, και έχασαν τα προνόμια που είχαν στα 90s.
Οι πρώτοι (χιτλερικοί) φαίνεται να δρουν ως στρατός των δεύτερων. Οι φιλελέ βάζουν το χρήμα κι οι χιτλέρες (είτε Ρώσοι είτε Ουκρανοί της SBU που μεταμφιέστηκαν σε πρόσφυγες από Ντονμπάς και μπήκαν στη Ρωσία) κάνουν τις τρομοκρατικές ενέργειες. Απώτερος στόχος η εσωτερική αποσταθεροποίηση και ο διαμελισμός της Ρωσίας με τη μετατροπή της σε δυτική αποικία.
Στο έδαφος της Ρωσίας, λοιπόν, με την ευλογία ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ, έχουμε το πάντρεμα των δύο πιο κανιβαλικών ιδεολογιών της ιστορίας: του αντι-στρασσερικού, μετα-μεγαλομαχαιρικού χιτλερισμού, και του νεοφιλελεύθερου κοινωνικοδαρβινικού καπιταλισμού.
Η αντικειμενική αλήθεια είναι ότι αυτό το τερατώδες υβρίδιο στέκεται ενάντια στον πουτινικό βοναπαρτισμό, και η αντικειμενική αλήθεια είναι ότι στηρίζεται από τη συλλογική Δύση. Ενάντια σε ένα τέτοιο τέρας ακόμα και ο πουτινικός βοναπαρτισμός είναι λιγότερο επικίνδυνος για εμάς τους εθνικιστές. Οι δύο σπορές των ηττημένων (1945 και 2000) πρέπει να ηττηθούν κατά κράτος, γιατί αλλιώς, εμείς οι εθνικιστές ανά τον κόσμο θα είμαστε ηττημένοι διά παντός, και ο ατλαντικός διεθνισμός θα είναι ο νικητής. Κι αυτό δεν πρέπει να συμβεί επ' ουδενί.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...ένας εθνικιστής, και όχι ταλμουδιστής, το μόνο που μπορεί να νιώθει είναι θλίψη και μόνο θλίψη για τον αδόκητο θάνατο μιας 29χρονης κοπέλας με τη δική της «αυτόφωτη» πορεία στη δημοσιογραφία και την πολιτική επιστήμη (διδακτορικό νεοπλατωνισμού στη Γαλλία) και κάθε άλλο παρά «κόρη του μπαμπά της», όπως θέλουν να την παρουσιάσουν τα ξεπουλημένα δυτικά (μαζί και τα δικά μας) ΜΜ«Ε».
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Με τη δολοφονία της Ντάσα επανήλθε στο φως η ευρέως διαδεδομένη στα δυτικά Μέσα μπούρδα για τον Ντούγκιν, περί δήθεν «μυστικοσύμβουλου» και «ιδεολογικού καθοδηγητή» του Προέδρου Πούτιν. Η αλήθεια είναι από πολύ, έως πάρα πολύ διαφορετική: ο Ντούγκιν ουδέποτε ανήκε στους λεγόμενους «οργανικούς ιδεολόγους» (με τη γκραμσιανή έννοια) του ρωσικού πολιτικού συστήματος. Στις απαρχές της πορείας του, τα τελευταία χρόνια της σοβιετικής εξουσίας, ήταν μάλλον ένας κοινός αντικομμουνιστής, με έντονα εθνικιστικά και φιλομοναρχικά στοιχεία, ιδεολόγος. Στη συνέχεια, αποκρυσταλλώνοντας περισσότερο τις θεωρίες του, ήλθε σε επαφή με τον -- μακαρίτη, πλέον - έχοντα νεορομαντικές επιρροές συγγραφέα και πολιτικό Εντουάρντ Λιμόνοφ, με τον οποίο ίδρυσαν μαζί το κίνημα των «Εθνομπολσεβίκων» («Νατσμπόλ», σε σύντμηση στα Ρωσικά). Αργότερα οι σχέσεις των δύο ανδρών διαρρήχθηκαν και ο Ντούγκιν αποχώρησε από τους «Νατσμπόλ», ακολουθώντας αυτόνομη πολιτική και ιδεολογική πορεία. Οι «Νατσμπόλ» στη συνέχεια διαλύθηκαν και παραχώρησαν τη θέση τους στο κίνημα «Η Άλλη Ρωσία», που έφερε τη σφραγίδα του Λιμόνοφ με περισσότερα στοιχεία «πατριωτικής αριστεράς» (αν το μεταφέρουμε στις «καθ' ημάς» αναλογίες), τη στιγμή που ο Ντούγκιν παρέμεινε ένας σκληρός εθνικιστής, ενίοτε και με στοιχεία αντισημιτισμού. Τα τελευταία 10, περίπου, χρόνια και η δική του ρητορική έχει αμβλυνθεί αρκετά (τουλάχιστον δεν βάζει στο στόχαστρό του τους λαούς του Καυκάσου και τους Εβραίους), ενίοτε έχει πει και πράγματα κοινώς παραδεκτά στο ρωσικό politicum, ωστόσο παραμένει ένα άτομο χωρίς πολιτική εξουσία και, εν πολλοίς, στο περιθώριο της ρωσικής πολιτικής σκηνής. Από την έδρα της Κοινωνιολογίας του MGU (Πανεπιστημίου «Λομονόσοφ» της Μόσχας) είχε εκδιωχθεί πριν μερικά χρόνια με απόφαση της Συγκλήτου, εξαιτίας των υπερεθνικιστικών του τοποθετήσεων και κυρίως εξαιτίας της χρήσης του, σε ομιλία το Μάιο του 2014 -μετά τη Σφαγή της Οδησσού- της λέξης «γενοκτονία» ως πρέποντα τρόπο αντιμετώπισης των υπευθύνων της σφαγής (είπε ότι πρέπει να υποστούν γενοκτονία εκείνοι οι ναζί που έκαψαν το κτίριο).
Η κόρη του Ντάρια, από την άλλη, αποτελούσε «αυτόνομη» και «αυτόφωτη» παρουσία, έχοντας τη δική της πολιτική και ιδεολογική ταυτότητα, η οποία ωστόσο δεν επηρέαζε τις σχέσεις της με τον πατέρα της. Ειπώθηκαν ξετσίπωτα ψέματα γι' αυτήν και τη δράση της από τα ξεπουλημένα δυτικά Μέσα, αλλά και από πολιτικά πρόσωπα της Ουκρανίας και χωρών της Δύσης, που δεν αξίζουν ούτε τον εμετό μας... Ας είναι ελαφρύ το χώμα της και ας τιμωρηθούν, όταν βρεθούν, παραδειγματικά οι δολοφόνοι της (φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί)...
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Tο σενάριο που ανακοίνωσε σήμερα η FSB πάντως δεν μοιάζει και τόσο απίθανο. Στην Ρωσία πέρασαν από τις αρχές του πολέμου πολλά εκατομμύρια προσφύγων από την Ουκρανία και τις ΛΔ του Ντόνμπας, δεν είναι απίθανο ανάμεσα σε όλους αυτούς να κατάφεραν να γλιστρήσουν και 2 πράκτορες, όσο καλός και να είναι ο έλεγχος.
Για την επιρροή των νεοναζί στην εποχή μας υπερβάλετε όσο δεν πάει. Ούτε θα έπρεπε να λαμβάνονται στα σοβαρά οι συζητήσεις του ανυπόληπτου σκουπιδολογίου Stormfront (που το ξεθάψατε ρε;) Αν βλέπετε παντού γύρω σας νεοναζί με πέτσινα και μαστίγια έτοιμους να καταλάβουν την εξουσία, τότε αλλάξτε παρέες.
Η μόνη πραγματική απειλή για το καθεστώς Πούτιν είναι οι φιλελέ παγκοσμιοποιητές. Αυτοί άλλοτε εκφράζονται ως ανοιχτά αντικαθεστωτικοί, αλλά ακόμα χειρότερα πολλοί δρουν ύπουλα ως εσωτερική αντιπολίτευση και πιέζουν για ειρηνική συνύπαρξη και συμμετοχή στο παγκοσμιοποιημένο πάρτυ. Από την άλλη, οι χιτλερικοί είναι κάποια μοναχικά παιδιά και μερικοί ταλαιπωρημένοι incels με σοβαρές ψυχοπαθολογίες. Στις ΗΠΑ είναι από αυτούς που μπουκάρουν σε νηπιαγωγεία με M16. Όλα τα άλλα για δήθεν "ναζιστική απειλή" κτλ είναι αριστερές εμμονές από τον Β ΠΠ και ξεπατικωσούρες από αναλύσεις του Δημητρώφ πριν 90 χρόνια. Δηλαδή νά χαμε να λέγαμε.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Την Ντάρια θα την θυμούνται για πολύ καιρό οι Ρώσοι πατριώτες και εθνικιστές, θα την θυμούνται τα μέλη εθνικιστικών και ριζοσπαστικών οργανώσεων του εξωτερικού με τα οποία ο πατέρας της (και η ίδια) είχε επαφές. Κατάφεραν λίγο πολύ να την κάνουν "μάρτυρα". Τα (ήδη) νεκρά εσωτερικά, ανθρώπινα ερείπια που βρήκαν στην δολοφονία της λίγη χαρά στην μίζερη ζωή τους δεν θα τα θυμάται ούτε η μάνα τους. Ας πάνε καλύτερα να ανεβάσουν και σήμερα το δελτίο τύπου του ΝΑΤΟ, μέχρι την επόμενη επετειακή ανάρτηση στις 20 Απριλίου
Μωρέ C, έλεος με αυτόν τον Δημητρόφ, και εδώ τον αναφέρεις, και στο ιντιμίντια τον αναφέρεις, ποιος τον έχει διαβάσει σήμερα νομίζεις; Θα σε διαβάσει κανείς και θα νομίσει ότι όλοι οι πολιτικοί χώροι από την αναρχία ως τους εθνικιστές είναι χωρίς να το ξέρουν πνευματικοί όμηροι του... Δημητρόφ.
Ειμαστε λιγοι, μηδαμινοι να κρινουμε τον Νιτσε..
In memoriam...25/08/1900
«Δέκα φορές την ημέρα πρέπει να ξεπεράσεις τον εαυτό σου: αυτό προκαλεί καλή κούραση και είναι παπαρούνα για την ψυχή. Δέκα φορές πρέπει να συμφιλιωθείς με τον εαυτό σου: γιατί το να νικήσεις τον εαυτό σου είναι πικρία και όσοι δεν συμφιλιώθηκαν κοιμούνται άσχημα. Δέκα αλήθειες την ημέρα πρέπει να βρεις,αλλιώς αναζητάς την αλήθεια ακόμα και τη νύχτα και η ψυχή σου μένει πεινασμένη. Δέκα φορές την ημέρα πρέπει να γελάς και να είσαι ήρεμος: αλλιώς το στομάχι σου θα σε ταράξει τη νύχτα, αυτός ειναι ο πατέρας της θλίψης».
Ο/Η Ανώνυμος είπε...25/8/1744 είναι και τα γενέθλια του Χέρντερ...
...τη μέρα που γεννήθηκε ο Χέρντερ πέθανε ο Νίτσε...
...καλά που δεν είμαι μεταφυσικός μυστικιστής γιατί αν ήμουν θα έλεγα ότι κάτι γίνεται εδώ...