του Σταμάτη Μαμούτου
Το φετινό καλοκαίρι θα μείνει στην μνήμη των Ελλήνων ακροατών της heavy metal μουσικής για τις πολλές διαδοχικές συναυλίες σπουδαίων συγκροτημάτων που πραγματοποιήθηκαν στην χώρα μας. Και, μάλιστα, σχεδόν σε όλες η απόδοση των συγκροτημάτων ήταν τέτοια που κατά γενική ομολογία μας άφησε ευχαριστημένους. Ωστόσο ο κύριος Bruce Dickinson, (Βρασίδας Διοικησίδης σύμφωνα με την χιουμοριστική μετάφραση του ονόματος στα ελληνικά, την οποία διαβάσαμε σε κάποιο τεύχος του Metal Hammer των αρχών της δεκαετίας του ’90) φρόντισε να μας χαλάσει την γιορτή. Αναφέρομαι, ασφαλώς, στο περιστατικό που έλαβε χώρα στην συναυλία των Iron Μaiden στο Ολυμπιακό Στάδιο, κατά την διάρκεια της οποίας ο Bruce αποκάλεσε «ανόητο Έλληνα» έναν οπαδό του συγκροτήματος που άναψε καπνογόνο όταν oι Maiden ξεκίνησαν να παίζουν το The Number Of the Beast. Το συγκεκριμένο περιστατικό όχι μόνο προκάλεσε δυσαρέσκεια σε μεγάλο μέρος του κοινού των 40.000 οπαδών που παρακολουθούσαν την συναυλία αλλά και έγινε θέμα, σχεδόν παγκόσμιας, συζήτησης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης των απανταχού metalheads. Προσωπικά, πάντως, δεν παραξενεύτηκα καθόλου όταν το άκουσα. Όπως θα έπρεπε να μην παραξενευτεί και όποιος άλλος είχε στο νου του την εμπειρία της συναυλίας του 1999. Αλλά, δυστυχώς, ο μέσος Έλληνας της εποχής μας δεν φημίζεται για την μνήμη του, ούτε για την ικανότητά του να παίρνει σωστές αποφάσεις (σ’ αυτό θα συμφωνούσε και ο Dickinson).
Το 1999, όταν οι Maiden εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα με τον Dickinson και τον Smith ξανά στην σύνθεσή τους, το rock και το heavy metal μπορεί να διέθεταν ακόμη μερικά εκατομμύρια ακροατές σε όλο τον κόσμο. Ωστόσο, ως υποπολιτιστικά νεολαιίστικα κινήματα, έπνεαν τα λοίσθια. Η μουσική βιομηχανία, με συγκεκριμένη στρατηγική που είχε εκπονήσει ο αμερικανικός της πυρήνας, είχε αποδυναμώσει ενοχλητικά μουσικά κινήματα (για όποιον έχει αμφιβολίες επ’ αυτού και θεωρεί τραβηγμένη την συγκεκριμένη ερμηνεία ας παρακολουθήσει την, συστημική κατά τα άλλα, ταινία Rock of Ages, και ας επανέλθει να συζητήσουμε τα περαιτέρω). Ήδη από το πρώτο μισό της δεκαετίας του ’90 το κλασικό heavy metal, το prog rock, το AOR, το punk και το hard rock έβρισκαν κλειστές τις πόρτες της κραταιάς, εκείνη την περίοδο, μουσικής βιομηχανίας. Δισκογραφικές εταιρίες, έντυπα και κανάλια έσπρωχναν στο περιθώριο όλη την προαναφερθείσα μουσική παράδοση και προωθούσαν ρεύματα όπως το grunge, το funk metal, το rap metal, το alternative rock και άλλες παρεμφερείς τάσεις, που ήταν περισσότερο συμβατές με το πνεύμα της νέας παγκοσμιοποιημένης εποχής που ξεκινούσε.
Αντίστοιχα, στο εσωτερικό του heavy metal μουσικού πεδίου τα σπουδαία συγκροτήματα του κλασικού heavy metal βρίσκονταν σε κρίση. Ρεύματα του ακραίου metal ήχου, που απευθύνονταν σε πολύ εξειδικευμένα κοινά ακροατών, μονοπωλούσαν στήλες «μεταλλικών» περιοδικών και μουσικά φεστιβάλ. Οι Iron Μaiden αποτελούσαν ένα από τα διαφαινόμενα θύματα αυτής της νέας πραγματικότητας. Μετά από μια σειρά λανθασμένων κινήσεων του Steve Harris στην επιλογή νέων μελών, στην παραγωγή των δίσκων και στην αλλαγή της αισθητικής των νέων albums, το αγγλικό συγκρότημα, μετά την κατάκτηση της κορυφής στα μεγάλα φεστιβάλ κατά την εποχή της κυκλοφορίας του Seventh Son..(κι έπειτα από κάποιες μεγάλες συναυλίες μετά την κυκλοφορία του υπερεκτιμημένου, κατά την γνώμη μου, Fear Of the Dark), έδειχνε να κλείνει τον κύκλο του ως μεγαθήριο της μουσικής βιομηχανίας και να συνεχίζει με νέο τραγουδιστή απευθυνόμενο σε ένα πολύ μικρότερο, σε σχέση με το παρελθόν, κοινό. Σε ένα κοινό αφοσιωμένων ακροατών του κλασικού heavy metal.
Όμως, όταν οι κοσμογονικές δονήσεις της εισόδου στην εποχή της παγκοσμιοποίησης άρχισαν να καταλαγιάζουν, η εναπομείνασα μουσική βιομηχανία θεώρησε ότι είχε τελειώσει οριστικά με τον κίνδυνο του rock κινήματος. Ό,τι είχε απομείνει από την παλιά μουσική επανάσταση του «σκληρού ήχου» ήταν κοινωνικά υποσύνολα αφοσιωμένων ακροατών (του heavy metal κυρίως), πολύ μειωμένα σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν, και νέα συγκροτήματα (ή και ρεύματα) που, κατά κύριο λόγο, ανακύκλωναν παλαιότερες ιδέες. Ο τρόπος ζωής του αστικού (νεο)φιλελευθερισμού δεν είχε πλέον να φοβάται κάτι από συμπαγείς αλλά και συρρικνωμένους πυρήνες true οπαδών του heavy metal οι οποίοι είχαν χάσει την παλιά κοινωνική τους δυναμική, είχαν αποκοπεί από χώρους δράσης της νεολαίας στους οποίους παλαιότερα πρωτοστατούσαν (όπως τα γήπεδα, τα σφαιριστίρια κλπ) και απλώς αφοσιώνονταν στην υπεράσπιση του παραδοσιακού ύφους της αγαπημένης τους μουσικής.
Έχοντας ουσιαστικά το κινηματικό υπόβαθρο της μουσικής κουλτούρας του «σκληρού ήχου» απoνευρωμένο, η μουσική βιομηχανία θέλησε, κατά τα τέλη της δεκαετίας του ’90, για εμπορικούς λόγους να δώσει ξανά μια μαζική δυναμική σε συγκεκριμένες heavy metal μπάντες. Θέλησε στην ουσία να «φτιάξει» κάτι αντίστοιχο με την «Madonna του heavy metal». Να προβάλει, δηλαδή, ένα-δύο «μεταλλικά» συγκροτήματα που θα κατάφερναν να γεμίζουν ξανά τεράστιες αρένες και να πωλούν εκατομμύρια δίσκους. Οι οπαδοί που θα τα ακολουθούσαν μπορεί να φορούσαν τα μαύρα μπλουζάκια του παρελθόντος και να είχαν μακριά μαλλιά, όμως θα ήταν το ίδιο ακίνδυνοι για το πολιτιστικό mainstream όσο και οι ακροατές της «βασίλισσας της pop». Το κόλπο πέτυχε με τους U2 και την «δεύτερη νιότη» των Rolling Stones στο πεδίο του rock. Εκατομμύρια οπαδών άρχισαν να (ξανα)ακολουθούν τα δυο συγκροτήματα. Όμως αυτή την φορά όχι στα πλαίσια της παλιάς rock κουλτούρας. Αλλά στα πλαίσια της μεταμοντέρνας pop culture των οπαδών-καταναλωτών. Η εμφάνιση αυτών των συγκροτημάτων έγινε μέρος του αστικού life style.
Ο μάνατζερ των Maiden και ο Harris κατάλαβαν ότι είχαν μια ευκαιρία προκειμένου να γίνει κάτι αντίστοιχο με την μπάντα τους στο αγοραστικό κοινό του heavy metal. Για να το πετύχουν, όμως, θα έπρεπε να βάλουν τις διαφορές στην άκρη και να φέρουν πίσω στους Iron Maiden τον παλιό τραγουδιστή Bruce Dickinson και τον παλιό κιθαρίστα Adrian Smith. Η ποιότητα των δυο μουσικών θα έδινε στο συγκρότημα μια ώθηση που είχε χαθεί στις συνθέσεις και θα του χάριζε ξανά την συναυλιακή δυναμική της δεκαετίας του ’80. Κάπως έτσι πάρθηκε η μεγάλη απόφαση και οι Maiden ενώθηκαν πάλι. Στην ουσία η «αναγέννηση» του συγκροτήματος πραγματοποιήθηκε βάσει των παραπάνω δεδομένων. Πιθανόν η παλιά πεζοδρομιακή και ρομαντική N.W.O.B.H.M. κουλτούρα είχε πάψει να χαρακτηρίζει τους Iron Maiden ως μπάντα -και τα μέλη τους ως ξεχωριστές προσωπικότητες- από την εποχή του Piece Of Mind, όταν και είχαν γίνει παγκοσμίως ένα συγκρότημα πρώτου μεγέθους απαρτιζόμενο από μουσικούς με ιλιγγιώδεις αμοιβές. Όμως η εκπληκτική μουσική τους ποιότητα και οι ρομαντικές αισθητικές επιλογές των albums που κυκλοφορούσαν μέχρι το 1990 κάλυπταν από τα μάτια των οπαδών αυτή την αλήθεια. Η περιχαράκωση σε μικρότερα και true κοινά ακροατών κατά την εποχή του Blaze έκανε αυτή την ψευδαίσθηση μεγαλύτερη. Ωστόσο η ώρα να φανεί η αλήθεια είχε φτάσει στα τέλη της δεκαετίας του ’90.
Πριν ακόμη κυκλοφορήσουν νέο δίσκο με την σύνθεση της επανένωσης, οι Iron Maiden πραγματοποίησαν κάποιες συναυλίες βασιζόμενοι στο κλασικό και αγαπημένο μουσικό τους υλικό. Ήταν οι συναυλίες που άρχισαν να τους επαναφέρουν σταδιακά στο παλιό status. Μεγαλύτεροι χώροι και περισσότεροι οπαδοί υποδέχονταν τους ανανεωμένους και υποστηριζόμενους από το marketing της βαριάς μουσικής βιομηχανίας Iron Maiden. Η Ελλάδα ήταν ο τελευταίος σταθμός της περιοδείας τους.
Ασφαλώς είχα παραβρεθεί στις αμέσως προηγούμενες συναυλίες τους καθώς και στην συναυλία του Dickinson με κιθαρίστα τον Smith, που είχε πραγματοποιηθεί στο κλειστό του Περιστερίου. Στην συναυλία του 1999, που θα γινόταν στο γήπεδο του Ατρομήτου, ο αείμνηστος φίλος Τάσος Δημητρόπουλος είχε βρει, μέσω μιας προσωπικής του γνωριμίας, τον τρόπο ώστε οι δυο μας να συνοδεύσουμε, καβάλα στο δίχρονο εντούρο του, τους Maiden από το ξενοδοχείο που θα διέμεναν στον χώρο της συναυλίας. Αν κάποιος αναγνώστης σκεφτεί, με τους όρους της σημερινής εποχής, ότι πήγαμε προκειμένου να βγάλουμε ένα μεροκάματο θα κάνει λάθος. Δεν θέλαμε να παραστήσουμε τους σεκιουριτάδες. Είχαμε πληρώσει τα εισιτήρια και δεν θέλαμε δραχμή για να συνοδεύσουμε τους αγαπημένους μας μουσικούς στο γήπεδο. Κάναμε απλώς αυτό που ονειρεύονταν οι φανατικοί metalheads της εποχής μας. Ζούσαμε και αναπνέαμε για τις λίγες στιγμές που θα βρισκόμασταν δίπλα τους.
Για κακή τύχη του Τάσου είχα καθυστερήσει να φτάσω στο σπίτι του, απ’ όπου και ξεκινήσαμε. Με αποτέλεσμα τα βανάκια που μετέφεραν τους Maiden για το γήπεδο να έχουν ξεκινήσει κι εμείς να τα βρίσκουμε, ευτυχώς χάρη στην σχετικά νέα για τα τότε δεδομένα τεχνολογία των κινητών τηλεφώνων, στον δρόμο. Σε εκείνο που συνοδεύσαμε εγώ και ο Τάσος επέβαιναν ο Dickinson, ο Murray και κάποιοι συνεργάτες τους. Σταματούσαμε στα φανάρια και βλέπαμε τον Dickinson να κάθεται στην θέση δίπλα από τον οδηγό. Το πρόσωπό του απείχε μόλις λίγα εκατοστά από τα δικά μας όταν μπαίναμε σε στενούς δρόμους και μας έπιανε κάποιο φανάρι. Στην ουσία μας χώριζε μόνο το τζάμι του οχήματος. Του χαμογελούσαμε και τον χαιρετούσαμε αλλά εκείνος κοιτούσε στο κενό κάνοντάς μας να διερωτηθούμε αν ήμασταν αόρατοι. Καθοδόν προς το γήπεδο τα βανάκια έγιναν αντιληπτά από πολλούς μοτοσικλετιστές που μετέβαιναν στην συναυλία. Οι αναβάτες φώναζαν, χαιρετούσαν τους Maiden και σχημάτιζαν το σύμβολο του Κερνούνου (ή της νυχτερίδας) που εισήγαγε ο Dio ως συμβολικό χαιρετισμό των απανταχού metalheads. Δεν έβλεπα τι γινόταν στα άλλα οχήματα. Όμως σε εκείνο που συνόδευα οι δυο μουσικοί παρέμειναν παγερά αδιάφοροι και δεν ανταπέδωσαν κανέναν χαιρετισμό.
Όταν φτάσαμε στον προορισμό μας ο Dickinson με τον Murray αποβιβάστηκαν κι εγώ με τον Τάσο τους χαιρετίσαμε και τους καλωσορίσαμε πρόσωπο με πρόσωπο. Ο Βρασίδας πέρασε δίπλα μας αδιαφορώντας για τις υπάρξεις μας, χωρίς ασφαλώς να μας απαντήσει. Το ίδιο έκανε και ο Murray όμως μια πολύ όμορφη κοπέλα, με λατινο-μεσογειακά χαρακτηριστικά, που βγήκε μαζί του από το βαν τον σκούντηξε και του είπε, «τα παιδιά σου μιλάνε». Ο Murray ανταποκρίθηκε στην παρατήρηση της κοπέλας και με το γνωστό ύφος του ντροπαλού νήπιου γύρισε για να μας χαιρετίσει βιαστικά και χαμηλόφωνα. Κάπου εκεί κατάλαβα ότι θα ήταν πολύ δύσκολο να συναντήσω μουσικούς -και μάλιστα τέτοιου βεληνεκούς- που να εξακολουθούν να εκφράζουν ως προσωπικότητες τις αρχές βάσει των οποίων αρθρώθηκε το οικοδόμημα της κουλτούρας του heavy metal κατά τις απαρχές του. Ήταν σαν ένα παγωμένο ρεύμα αέρα να διαπέρασε το νου και την καρδιά μου. Όλα εκείνα για τα οποία είχαμε στρατευτεί κάτω από την πολεμική σημαία του Sun Knight έπρεπε να γίνουν η προμετωπίδα της ιδεολογίας των τελευταίων αληθινών οπαδών. Δεν υπήρχε περίπτωση να βρίσκαμε ανταπόκριση από τους μουσικούς. Με αυτές τις σκέψεις μπήκα στο γήπεδο προκειμένου να παρακολουθήσω την συναυλία. Όπου και βιώσαμε ένα ακόμη απρόσμενο γεγονός.
Οι εικοσιπέντε χιλιάδες θεατές είχαν έρθει στο Περιστέρι παθιασμένοι με τις προσδοκίες που πυροδοτούσε η αίσθηση της κουλτούρας του New Wave Of British Heavy Metal. Σε μια εποχή που το ελλαδικό κύμα του εκσυγχρονισμού έσβηνε κάθε φλόγα αυθεντικότητας και μετέτρεπε την ελληνική κοινωνία σε μετοχή του χρηματιστηρίου, σε μια περίοδο που πολλά παιδιά της παλιάς κοινότητας του ελληνικού heavy metal είχαν αποσυρθεί, όσοι ακροατές βρέθηκαν σε εκείνη την συναυλία έλπιζαν ότι θα μεταφέρονταν, με κάποιον μαγικό τρόπο, πίσω στην δεκαετία του ’80 και θα ζούσαν για δυο ώρες αυτό που στο μυαλό τους είχε σχηματιστεί ως New Wave of British Heavy Metal βίωμα. Ο πεζοδρομιακός τρόπος ζωής, το γηπεδικό συναίσθημα που ο ίδιος ο Harris καλλιεργούσε, το πάντρεμα της πεζοδρομιακής αλητείας με τα μοτίβα της λογοτεχνίας του φανταστικού και της ρομαντικής ποίησης. Όλα αυτά περίμεναν να γεννηθούν, σαν μια άλλη πραγματικότητα μέσα στην πραγματικότητα της καθημερινότητας, από την «μεταλλική» μουσική πανδαισία των Βρετανών οι χιλιάδες πιστοί που είχαν προσέλθει για να αποθεώσουν τα ινδάλματά τους.
Μόλις η συναυλία ξεκίνησε η αρένα μετατράπηκε σε κόλαση. Τα δεκάδες καπνογόνα που ανάφτηκαν και ο χειμαρρώδης φανατισμός του κοινού δημιούργησαν μια ατμόσφαιρα που άγγιζε τα όρια του εξωπραγματικού. Πορτοκαλί ανταύγειες αντανακλούσαν στιγμιαία σε μαινόμενα πρόσωπα που χάνονταν στον γενικό χαλασμό. Αν υπήρχε μια ενσάρκωση του εξωφύλλου που διακοσμεί το album The Number Of The Beast θα ήταν σίγουρα αυτή. Έλα όμως που οι οπαδοί υπολόγισαν χωρίς τον ξενοδόχο. Δεν ξέρουμε τι συνέβη με τους υπόλοιπους μουσικούς καθώς δεν αντέδρασαν, πάντως ο Dickinson ξεκίνησε ένα κρεσέντο ανταλλαγής ύβρεων με θεατές που είχαν ανάψει καπνογόνα. Ήταν η πρώτη φορά που ο Βρασίδας έδειξε σε ελληνικό έδαφος ότι δυσανασχετούσε με τα καπνογόνα. Μάλιστα, ενώ ξεκίνησε να μιλά στο κοινό με σχετικά ήπιο τρόπο, από ένα σημείο και μετά έγινε άκομψος. Νομίζω ότι εκείνη την στιγμή αρκετές χιλιάδες Ελλήνων χεβυμεταλλάδων αντιληφθήκαμε ότι πίσω από το προφίλ που υιοθετούσαν διαχρονικά αρκετοί heavy metal μουσικοί μπορεί τελικά να μην υπήρχε η αχαλίνωτη ρομαντική επαναστατικότητα που υποθέταμε αλλά κάτι διαφορετικό.
Παρόμοια απογοήτευση, για διαφορετικούς λόγους, είχαμε αισθανθεί αρκετοί ρομαντικοί metalheads λίγα χρόνια πριν για τους Manowar και αρκετά χρόνια αργότερα για τους Warlord. Ωστόσο η περίπτωση του Dickinson είχε την δική της ιδιαιτερότητα. Ήταν κάτι απρόβλεπτο. Ίσως γιατί ο Bruce παρουσιαζόταν από τα rock media όλα τα προηγούμενα χρόνια ως ο προσιτός και χαβαλετζής frontman, σε αντίθεση με τους σοβαρούς και λιγομίλητους υπόλοιπους Maiden. Ίσως γιατί τα χαρακτηριστικά του προσώπου και το στυλ του θυμίζουν Έλληνα (πιστεύω ότι η φυσιογνωμία του θα ταίριαζε απόλυτα ανάμεσα σε εκείνες ηθοποιών ελληνικών κινηματογραφικών ταινιών της δεκαετίας του ’80). Ίσως γιατί οι Maiden είχαν επιδιώξει στα μέσα της δεκαετίας του ’90 να συνδεθούν με το ποδόσφαιρο και το οπαδικό κίνημα, οι περισσότεροι metalheads της Ελλάδας πίστευαν, εκείνα τα χρόνια, ότι ο Dickinson είναι ένας προσιτός τύπος. Δεν ήταν τυχαίο ότι πολλοί fans τον αποκαλούσαν «Μπρουσάκο» στις μεταξύ τους συζητήσεις. Το υποκοριστικό φανέρωνε μια πεποίθηση οικειότητας. Τελικά, το 1999 έγινα ένας από τους πρώτους που διαπίστωσε πόσο λανθασμένη ήταν εκείνη η πεποίθηση.
Μόλις κυκλοφόρησαν τον επόμενο δίσκο τους οι Maiden επέστρεψαν στην χώρα μας για μια νέα συναυλία. Επειδή το περιστατικό με τον Dickinson ήταν ακόμη φρέσκο οι διοργανωτές και το «marketing» του συγκροτήματος φρόντιζαν να θυμίζουν την απαίτηση του Dickinson για τα καπνογόνα. Απ’ ό,τι έμαθα η συναυλία ήταν πιο υποτονική. Στο χρονικό διάστημα που είχε μεσολαβήσει από την συναυλία του 1999 η ελληνική κοινωνία είχε βουλιάξει ακόμη περισσότερο στον βούρκο του εκσυγχρονισμού. Οπαδοί του rock και του heavy metal εξακολουθούσαν να υπάρχουν. Κίνημα rock, όμως, όχι. Σχεδόν κανείς δεν ακολουθούσε τον rock τρόπο ζωής, ασχέτως αν πήγαινε σε συναυλίες φορώντας μαύρα μπλουζάκια. Όσο πεισματικά κι αν προσπαθούσαμε να διατηρήσουμε ακέραιη την heavy metal ταυτότητα η γενικευμένη παρακμή της εποχής του Κώστα Σημίτη και του Πέτρου Κωστόπουλου είχε σαπίσει συνολικά τον εθνικό ιστό. Ενώ και στον υπόλοιπο κόσμο η εμπορευματοποίηση της παγκοσιοποίησης έδειχνε να επελαύνει χωρίς να συναντά μεγάλη αντίσταση. Για εμάς τους νεορομαντικούς είχε γίνει σαφές ότι η μουσική από μόνη της δεν μπορούσε να αποτελέσει πλέον την βάση ενός ρομαντικού κινήματος που θα εναντιωνόταν στην καθημερινότητα της τυποποιημένης αστικής κανονικότητας. Ο προσανατολισμός της War Flag έπρεπε να εμπλουτιστεί με επιμέρους πτυχές. Το heavy metal δεν αρκούσε.
Προσωπικά είδα ξανά τους Maiden σε συναυλία μετά από κάποια χρόνια. Έκτοτε τους παρακολουθώ χωρίς αυταπάτες και με πλήρη συνείδηση ότι βρίσκομαι ενώπιον ενός μουσικού συγκροτήματος που απλώς έγραψε ωραία μουσική και εξακολουθεί να παρουσιάζει πολύ καλά συναυλικά shows. Ασφαλώς δεν τους βλέπω ως κάποιους πιονέρους μιας μουσικής κουλτούρας με ιδεολογικό υπόβαθρο. Αλλά αυτή η συνειδητοποίηση δεν αφορά μόνο το συγκεκριμένο συγκρότημα. Σχεδόν όλη η «μεταλλική σκηνή» -και ιδίως τα ιστορικά συγκροτήματα- έγιναν κάτι παρόμοιο με τους Maiden. Η όποια αυθεντικότητά τους, η όποια μουσική ιδεολογία, είχαν απολεστεί από αυτές τις μπάντες κάπου στο πρώτο μισό των ‘80’s. Απλώς εμείς, οι χεβυμεταλλάδες, αργήσαμε να το καταλάβουμε.
Επειδή, όμως, μια τέτοια ωμή παράθεση της αλήθειας δεν βολεύει την εναπομείνασα μουσική βιομηχανία, επειδή, για να το πω με όρους της αγοραίας μας εποχής, «η επαναστατικότητα πουλάει ακόμα», τα μουσικά περιοδικά, οι εκπομπές και οι διοργανωτές συναυλιών προσπαθούν να κρατούν ακόμη τεχνηέντως ζωντανό ένα μέρος του παλιού heavy metal μύθου, παράλληλα με την πλήρη υποταγή στις οργανωτικές νόρμες της αγοράς των νεοφιλελεύθερων καιρών μας (μεταμοντερνισμός γαρ). Κι επειδή οι νεότεροι metalheads θέλουν να ζήσουν κι αυτοί κάτι απ’ όλα όσα ζήσαμε όσοι προλάβαμε το rock ως κοινωνικό κίνημα. Κι επειδή οι Maiden είναι ακόμη το heavy metal brand name που στην χώρα μας έδωσε συναυλίες σε μεγάλους ανοιχτούς χώρους (όπως η Μαλακάσα ή ο Άγιος Κοσμάς) στους οποίους οι λάμψεις και οι καπνοί των όποιων πυρσών ανάβονταν χάνονταν στο βάθος της άπλας και δεν ενοχλούσαν τον Dickinson, κατά τα τελευταία χρόνια διοργανωτές και δημοσιογράφοι σταμάτησαν να υπενθυμίζουν σε όσους πήγαιναν σε συναυλίες των Maiden την απαίτηση του εκπληκτικού, στο καθαρά φωνητικό μέρος, τραγουδιστή.
Όμως το ΟΑΚΑ, στο οποίο πραγματοποιήθηκε η φετινή συναυλία του συγκροτήματος, αν και τεράστιο, είναι αμφιθεατρικό. Οι καπνοί μπορεί να μείνουν για αρκετά λεπτά στους χώρους του και οι λάμψεις των καπνογόνων να προκαλούν κλειστοφοβικά συναισθήματα. Οι διοργανωτές, αν γνώριζαν την όλη ιστορία, ίσως θα έπρεπε να είχαν ψυλλιαστεί ότι οι πιθανότητες να προκληθεί μια ακόμη αντίδραση του τραγουδιστή των Iron Maiden θα ήταν αυξημένες. Ωστόσο, όπως προανέφερα, ίσως τελικά η επανάσταση «να πουλάει». Σαφώς θα υπήρχε διστακτικότητα σε όσους σκόπευαν να πάνε στην συναυλία και να ανάψουν καπνογόνα (και απ’ ότι φάνηκε ήταν πολλοί) ενώ στους εφηβικούς κύκλους της νεολαίας θα γινόταν αντιληπτό ως αστικός συμβιβασμός, αν οι διοργανωτές υπενθύμιζαν εξαρχής την απαίτηση του συγκροτήματος. Μια τέτοια στάση εγκυμονούσε κινδύνους απώλειας «καταναλωτών» μουσικής. Οπότε κανείς δεν έκανε λόγο για την παλιά απαίτηση του Dickinson κατά την μακρά περίοδο προπώλησης εισιτηρίων και, τελικά, συνέβη αυτό που δεν φάνταζε καθόλου απίθανο σε όσους γνωρίζαμε πως σκέφτεται ο Bruce.
Από την μεριά μου επέλεξα να μην παραβρεθώ στην φετινή συναυλία των Maiden. Ακόμη και όταν λίγες ώρες πριν την έναρξή της βρέθηκαν τρία δωρεάν εισιτήρια για μέλη της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. προτίμησα να παραχωρήσω το δικό μου σε νεότερο παιδί της λέσχης. Μολονότι εξακολουθώ να τους θεωρώ το κορυφαίο heavy metal συγκρότημα, το γεγονός ότι τους έχω δει πολλές φορές, σε συνδυασμό με το ότι επρόκειτο για μια συναυλία προώθησης ενός μετριότατου νέου δίσκου, με έκαναν εξαρχής απρόθυμο να πάω στην συναυλία.
Τελικά φαίνεται ότι δικαιώθηκα. Η απαράδεκτη οργανωτική ταξιθέτηση των χώρων που φιλοξένησαν τους θεατές θα είχε προσβάλει τις αρχές μου αν πήγαινα στα ΟΑΚΑ, έστω και δωρεάν. Πολλές χιλιάδες κόσμου πλήρωσαν 50 ευρώ σε εισιτήρια που τους επέτρεπαν να βλέπουν την σκηνή με κιάλια. Αυτή η απαράδεκτη ταξική διάκριση ανάμεσα σε ακριβά και φτηνά εισιτήρια αρένας μπορεί να είναι κατάλληλη για τραπέζια μπουζουκτζήδικων και κυριλέ night clubs. Όχι, όμως, για δική μας συναυλία. Αποτελεί, ασφαλώς, μια ακόμη απόδειξη του εκφυλισμού και της αστικοποίησης του rock κινήματος. Απευθύνομαι στους νεότερους και γράφω το εξής. Αν αυτή η χωροταξική τομή είχε επιχειρηθεί από κάποιον διοργανωτή συναυλίας μέχρι την δεκαετία του ’90, να είστε σίγουροι μάγκες ότι θα είχε προκαλέσει την άμεση αντίδρασή μας. Τα κάγκελα που χώριζαν την αρένα θα είχαν ξηλωθεί και θα είχαν περαστεί κολάρα στους διοργανωτές και στους σεκιουριτάδες με τους φουσκωμένους μυς. Όλη αυτή η αθλιότητα ξεκίνησε με την κυκλοφορία ελάχιστων ακριβών εισιτηρίων αρένας, προκειμένου να μπορούν οι πλέον φανατικοί να καταλαμβάνουν τις πρώτες τρεις τέσσερις μπροστινές γραμμές. Σταδιακά η πρακτική αυτή επεκτάθηκε σε μεγαλύτερους αριθμούς εισιτηρίων αποκτώντας λογική πρώτου τραπεζιού πίστας μπουζουκιών. Στους Maiden έγινε η πιο άθλια χρήση αυτής της στρεβλής λογικής με τον διαχωρισμό της μισής (μπροστινής) αρένας για τα ακριβά και της άλλης μισής (πίσω) αρένας για τα φθηνά εισιτήρια. Το αποτέλεσμα ήταν το μπροστινό μέρος της αρένας (των ακριβών εισιτηρίων), εκείνο δηλαδή που βλέπουν οι μουσικοί από την σκηνή, να έχει πολλά άδεια σημεία ενώ η μεγάλη μάζα των θεατών να βρίσκεται χαμένη κάπου στο βάθος του τεράστιου Ολυμπιακού Σταδίου.
Για το θέμα του Dickinson δεν έχω να αναφέρω πολλά. Όλα όσα έγραψα για την συναυλία του 1999 φρονώ ότι καθιστούν σαφές πως δεν με εξέπληξε η αντίδρασή του. Ασφαλώς σύσσωμο το mediaκό στερέωμα της χώρας μας τον υποστήριξε εμμέσως ή ευθέως και ψέλλισε κάποιες ισχνές διαμαρτυρίες για το γεγονός ότι συνέδεσε την πράξη που καταδίκασε με την ελληνική εθνικότητα (αποκαλώντας «Έλληνα βλάκα» έναν από τους θεατές που άναψαν καπνογόνα). «Μα καλά ήταν τόσοι τουρίστες στην συναυλία, πως ήξερε ότι αυτός στον οποίο απευθύνθηκε ήταν Έλληνας;» διαμαρτυρήθηκαν βλακωδώς κάποιοι δημοσιογράφοι και παρουσιαστές. Εγώ δεν θα σταθώ σε αυτό. Τουναντίον, με το να συνδέσει το συναυλιακό κοινό με την ελληνική εθνικότητα, ο Βρασίδας, αν μη τι άλλο, έδειξε ότι σκέφτεται με τα στερεότυπα της δικής του εθνικότητας. Κι αυτό δεν είναι κακό για πολλούς λόγους. Ένας εξ αυτών είναι και γιατί αποκάλυψε, για πολλοστή φορά, το πώς φαίνεται ο μέσος Έλληνας στα μάτια των περισσότερων δυτικών. Δηλαδή σαν τεμπέλης, βλάκας και ανίκανος να προσαρμοστεί σε συνθήκες οργανωμένης κοινωνίας δυτικού τύπου. Η λογική του Ε. Αμπού εξακολουθεί να επιβιώνει βαθιά στην οπτική των δυτικών για τον νεότερο ελληνισμό, όσο και αν προσπαθούν να το κρύψουν τα γκαρσόνια του δυτικόδουλου εκσυγχρονισμού.
Ένα ακόμη ενδιαφέρον θέμα που προέκυψε μετά το τέλος της συναυλίας είχε να κάνει με την φωτογραφία που αναρτήθηκε σε επίσημο λογαριασμό του συγκροτήματος σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Η φωτογραφία έδειχνε όλο το συγκρότημα στην σκηνή, εκτός από τον Dickinson, με φόντο τους θεατές του Ολυμπιακού Σταδίου, ανάμεσα στους οποίους υπήρχαν πολλοί που κρατούσαν αναμμένα καπνογόνα. Η φωτογραφία συνοδευόταν από την φράση «σε ευχαριστούμε Αθήνα». Η αντίφαση ανάμεσα σε αυτή την ανάρτηση και στην στάση του Dickinson παραξένεψε χιλιάδες ακροατές και προκάλεσε νέες συζητήσεις. Τελικά τι πιστεύουν οι Maiden για τα καπνογόνα; Συμφωνούν τα υπόλοιπα μέλη με τον frontman της μπάντας τους ή όχι, διερωτήθηκαν πολλοί. Ασφαλώς για μια ακόμη φορά οι δημοσιογράφοι των «επίσημων» μουσικών εντύπων απέφυγαν να δώσουν σαφείς απαντήσεις.
Προσωπικά φρονώ ότι η εξήγηση είναι πολύ συγκεκριμένη. Ο Steve Harris και ο Bruce Dickinson, αν δεν υπήρχε το δέλεαρ της μπάντας μεγαθήριου που αποτελεί το brand name του heavy metal, δεν θα συνεργάζονταν ποτέ ξανά μετά το 1993 ακόμα κι αν ζούσαν δέκα ζωές. Η συνύπαρξή τους στους σημερινούς Iron Maiden είναι καθαρά αποτέλεσμα μιας επαγγελματικής συμφωνίας. Έχω την εντύπωση πως ούτε και ο Harris με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας αρέσκονται, εδώ και πολλά χρόνια, σε κοινά που εκδηλώνουν φανατισμό ανάβοντας καπνογόνα. Αλλά εάν αυτό αποτελεί μέρος της κουλτούρας ενός εθνικού κοινού ακροατών τους, δεν έχουν πρόβλημα να το ανεχθούν. Εάν κάποιοι από τους χιλιάδες θεατές που παρακολουθούν τις συναυλίες των Maiden εκδηλώσουν σε κάποια χώρα ορισμένες ιδιότυπες συμπεριφορές για τον αρχηγό δεν θα κάνει ούτε κρύο ούτε ζέστη. Σε καμία περίπτωση δεν θα αντιδράσει με τον επιθετικό τρόπο του Dickinson προς θεατές που στηρίζουν το συγκρότημα του οποίου ο ίδιος αποτελεί την καρδιά. Αυτό ακριβώς σηματοδότησε η φωτογραφία που ανέβηκε στον λογαριασμό του συγκροτήματος μετά την συναυλία. Ο Harris έδειξε με πλάγιο αλλά σαφή τρόπο ότι διαφοροποιήθηκε από την συμπεριφορά του τραγουδιστή της μπάντας του. Δεν νομίζω ότι το έκανε γιατί είναι ακόμη αυθεντικά προσανατολισμένος στην κουλτούρα του N.W.O.B.H.M. Το έκανε γιατί κατάλαβε ότι η συμπεριφορά του Βρασίδα θα δημιουργούσε δυσαρέσκεια σε μια μερίδα ακροατών των Iron Maiden. Και οι Iron Maiden είναι το συγκρότημά του ενώ οι δυσαρεστημένοι οπαδοί συνιστούν απώλειες για την μουσική του αυτοκρατορία.
Όμως όσο και αν το υπόλοιπο συγκρότημα θέλησε να μετριάσει τις εντυπώσεις από το περιστατικό δεν υπολόγισε ότι στην Ελλάδα δρα ένα διαδικτυακός στρατός από κάθε λογής φιλελεύθερους «μητσοτακικότερους του Μητσοτάκη». Πριν προλάβει να κάνει την ανάρτηση στο διαδικτυακό του προφίλ το συγκρότημα, ο εσμός των φιλελευθέρων είχε ξαμοληθεί στο διαδίκτυο βομβαρδίζοντας αναγνώστες και θεατές με επιχειρήματα που θα έκαναν ακόμη και τον Τζήμερο να αισθανθεί ότι υστερεί σε φιλελεύθερη παρλαπίπα. Τύποι που έχουν το θράσος να αυτοπροσδιορίζονται ως χεβυμεταλλάδες, υιοθετώντας το στυλ του ψύχραιμου και «μέσα στα πράγματα» ορθολογιστή αναλυτή, υποστήριξαν ότι ο κόσμος του γηπέδου δεν έχει θέση στις «μεταλλικές» συναυλίες, ότι ναι μεν το καπνογόνο δημιουργεί μια εντυπωσιακή ατμόσφαιρα αλλά η χρήση του εγκυμονεί κινδύνους για την ζωή, ότι το heavy metal πρέπει επιτέλους να γίνει κυριλέ ώστε να μπορούν οικογενειάρχες να παρακολουθούν τα συγκροτήματά του χωρίς φόβο (λες και δεν είναι γνωστό σε όλους ότι οι περισσότεροι θεατές heavy metal συναυλιών είναι εδώ και καιρό μεσήλικες οικογενειάρχες). Κάποιος παρουσιαστής διαδικτυακής εκπομπής, μάλιστα, χρησιμοποίησε υπολογισμούς μοιρογνωμονίου για να δείξει ότι όσοι παρακολουθούν μια συναυλία έχουν οπτική γωνία συγκεκριμένων μοιρών προς την σκηνή για την οποία έχουν πληρώσει το εισιτήριο, πράγμα που σημαίνει ότι η λάμψη ενός καπνογόνου και η ύψωση των κινητών τηλεφώνων για να μαγνητοσκοπηθεί μια συναυλία στερούν από τους υπόλοιπους κατόχους εισιτηρίων μερικά δευτερόλεπτα αξίας των εισιτηρίων που πλήρωσαν (το ότι υπάρχουν χεβυμεταλλάδες που θεωρούν την χρήση κινητού για να τραβηχτούν φωτογραφίες και video σε μια συναυλία «ακραία» συμπεριφορά, ομολογώ ότι με ξεπερνά). Δεν είναι να απορεί κανείς για το πώς έσβησε το rock κίνημα εφόσον αποδέχτηκε στους κόλπους του αυτούς τους καραγκιόζηδες. Όσο τους διαβάζω και τους ακούω νοσταλγώ το τελετουργικό ένταξης νέου οπαδού στην κοινότητα του heavy metal που υπήρχε μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν εκείνοι που ήθελαν να γίνουν μέλη της έπρεπε να αποδείξουν στους παλαιότερους πως διέθεταν γνώσεις και πάθος για την «μεταλλική μουσική», ειδάλλως κινδύνευαν να εισπράξουν βροχή από καρπαζιές και να δουν ρούχα και σύμβολα να αφαιρούνται με βία από το σώμα τους.
Το θέμα με τους Maiden, βέβαια, δεν έμεινε στον τεχνοκρατικό, αποστειρωμένο και λογιστικό αναλυτικό λόγο όλων αυτών των influencers που διαμορφώνουν την σύγχρονη κουλτούρα της ελληνικής κοινότητας των ακροατών του heavy metal. Έχει ενδιαφέρον ότι οι συγκεκριμένοι τύποι είτε έδειξαν να απορούν είτε αποδοκίμασαν ευθέως την ανάρτηση της φωτογραφίας του υπόλοιπου συγκροτήματος που δεν ακολούθησε την γραμμή του Dickinson. Η ανάρτηση αυτής της φωτογραφίας στέρησε από αυτούς τους φιλελεύθερους δημοσιολόγους την ευκαιρία να συνεχίσουν την προπαγάνδα τους για την (κατ’ αυτούς) οπισθοδρομική, χουλιγκανική Ελλάδα, που ακόμα δεν έχει καταφέρει να προσαρμοστεί στους δυτικούς αστικοφιλελέυθερους κανόνες καθώς πρέπει συμπεριφοράς της παγκοσμιοποιημένης μας εποχής.
Κλείνοντας το συγκεκριμένο άρθρο θα γράψω απευθυνόμενος στα παιδιά που γουστάρουν την old school φάση το εξής. Προφανώς και τα καπνογόνα δεν αλλάζουν την εικόνα της άθλιας εποχής μας και του εκφυλισμού που έχει υποστεί το rock κίνημα. Στις μεγάλες στιγμές των γηπέδων και των συναυλιών της, πριν την παγκοσμιοποίηση, εποχής τα βεγγαλικά που χρησιμοποιούνταν ήταν πολύ λιγότερα. Όμως η ψυχή και η γλώσσα του σώματος ήταν αρκετές ώστε να μετατρέψουν χώρους κοινωνικής συνάθροισης σε πραγματικά ηφαίστεια. Σήμερα η ψυχή δεν διαθέτει τις εντάσεις του παρελθόντος. Αυτό σημαίνει ότι όσα καπνογόνα κι αν αναφτούν δεν είναι εύκολο να διατηρηθεί το παλιό βίωμα. Όλοι εξάλλου μπορούν να διαπιστώσουν την αντίφαση και το παράδοξο της συνύπαρξης ανθρώπων που ανάβουν καπνογόνα κι εκφράζονται με φανατισμό και πάθος, με άλλους που ανάβουν φωτάκια στα υψωμένα κινητά τους τηλέφωνα, στις ίδιες συναυλιακές αρένες.
Ωστόσο, από την άλλη, αντιλαμβάνομαι ότι το βίωμα της αυθεντικής rock και heavy metal κουλτούρας δεν θα έπρεπε να αποτελεί μονοπωλιακό προνόμιο των συνομηλίκων και των μεγαλυτέρων μου. Υπάρχουν ακόμη παιδιά που θα ήθελαν να το ζήσουν και στην δική τους νιότη, στην δική τους γενιά. Αυτά τα παιδιά είναι που, συνήθως, ανάβουν καπνογόνα σε συναυλιακούς χώρους. Κι εφόσον το κάνουν εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα. Όχι γιατί πιστεύω ότι θα καταφέρουν να κρατήσουν το παλαιό πνεύμα ζωντανό. Αλλά γιατί μου αρέσει ότι το προσπαθούν.
ΥΓ. Υπάρχουν αναγνώστες που ζητούν να σχολιάσουμε το θέμα της δολοφονίας της κόρης του Ντούγκιν, που είναι στην επικαιρότητα αυτές τις μέρες. Παιδιά, για αυτά τα θέματα μιλούν οι αστυνομικοί, οι εγκληματολόγοι, οι δημοσιογράφοι και οι έχοντες πληροφορίες μυστικών υπηρεσιών. Όσοι είμαστε αναλυτές συμπεριλαμβάνουμε τέτοια τραγικά γεγονότα στην μελέτη του ευρύτερου πολιτικού φαινομένου. Εξετάζουμε τις πολιτικές συνέπειές τους, το ιδεολογικό τους υπόβαθρο, αν υπάρχει. Τέτοια δεδομένα. Δεν είναι εύκολο να μιλήσουμε για αυτά καθαυτά τα γεγονότα. Ούτε τις πληροφορίες διαθέτουμε ούτε τα εργαλεία ανάλυσης. Συνεπώς, τι να πούμε για μια τέτοια φρικώδη υπόθεση; Θα αργήσουν να προκύψουν δεδομένα αρκετά ώστε να γονιμοποιήσουν μια κανονική πολιτική ανάλυση.
Υπάρχει, πάντως, κάτι ενδιαφέρον. Πριν λίγες μέρες κάποιος αναγνώστης ρώτησε την γνώμη μας για ένα παλαιότερο περιοδικό του «χώρου». Η αρνητική κρίση μας προκάλεσε την αντίδραση «ανώνυμων» σχολιαστών, που με διαδοχικές παρεμβάσεις προκάλεσαν θόρυβο και θύμισαν το ξεχασμένο παλιό περιοδικό σε έναν κύκλο αναγνωστών του «χώρου». Ώσπου λίγη ώρα μετά την δολοφονία της κόρης του Ντούγκιν, κάποιοι με δηλωμένα εχθρικό προσανατολισμό προς τις θέσεις του Ρώσου ακαδημαϊκού, ανέσυραν μια συνέντευξη που είχε δώσει ο εν λόγω μέτριος διανοητής στο συγκεκριμένο παλιό ελληνικό περιοδικό. Τελικά ή γίνονται πολλές περίεργες συμπτώσεις στον «χώρο» ή κάποιοι διαθέτουν παράξενες ενημερωτικές πηγές.
Σχόλια:
Ο/Η Flammentrupp είπε...To επεισόδιο με τον Βρασίδα -τόσο το δικό σου Σταμάτη, όσο και αυτό στο ΟΑΚΑ- μου θύμισε ένα άλλο περιστατικό που ανέφεραν στην στήλη τους, Forgotten Jewels, οι Δημήτρης Στεργίου και Πόπη Στέφα, που αφορούσε την πρώτη συναυλία των Metallica στην Ελλάδα, το 1993. Γράφουν:
"Φίλοι, γεια.
Αντί για πρόλογο σήμερα, θα παραθέσω ξερά ένα περιστατικό που μου αναφέρθηκε από κάποιους φίλους, που βρίσκονταν στη συναυλία των Metallica και που δεν έχω λόγο να αμφισβητήσω. Σχετικά με το ποιόν της συναυλίας, δεν έχω προσωπική γνώμη γιατί φυσικά δεν πήγα, αν και μαντεύω, μέχρι ενός βαθμού, πως στήνεται μια απατηλή φιέστα καταναλωτικών προϊόντων. Αυτό που με εξόργισε, είναι το γεγονός ότι μετά τη συναυλία, ο ντράμερ του γκρουπ, Lars Urlich, αρνήθηκε να δώσει το χέρι σε κάποιον οπαδό του, που ήθελε να του το σφίξει (και που, σημειωτέον, είχε σκάσει ένα κάρο λεφτά για να τον δει), λέγοντας "ΟΧΙ! έχω πλύνει τα χέρια μου". Και αυτό, όπως με διαβεβαίωσαν, δεν ήταν αστείο, γιατί ακολούθησε και δεύτερη παράκληση από πλευράς οπαδού και είχε την ίδια ψυχρή και υποτιμητική απάντηση. Τι να πω κι εγώ; Ή την Ελλάδα σνομπάρουν ή τους οπαδούς τους. Και στην μία και στην άλλη περίπτωση, είναι σκουλήκια ανάξια πνοής. Καλά, ρε παιδιά. Τους κάνατε ανθρώπους, τους κάνατε πλούσιους, τους δοξάσατε και μετά από αυτά, τέτοιο φτύσιμο; Καλά να πάθετε όμως, αφού δεν μάθατε να ξεχωρίζετε εξ αποστάσεως, τους αληθινούς και ωραίους ανθρώπους, από τα κωλόπαιδα".
Metal Hammer No 104 9/93. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.
Επίσης, ο Βρασίδας έκανε χαβαλέ με το Alexander The Great, λέγοντας "Alexander the Great -χαμός από κάτω- he didn't see the writing on the wall", προλογίζοντας -σκωπτικά προς τους Έλληνες- το τραγούδι από το νέο άλμπουμ.
Κάτι ανάλογο, είχε κάνει το μακρινό 1985 ο Τζίμης Πανούσης στον live δίσκο με τίτλο Hard Core, που είχε κυκλοφορήσει με τις Μουσικές Ταξιαρχίες. Συγκεκριμένα, είχε πει "Δεν θέλω τη συμπόνοια κανενός ... χαρήκατε ε; δεν το παίζουμε" και ξεκίνησαν να παίζουν το Ντισκοτσιφτετέλι.
Α, ρε Βρασίδα. Κι εκεί δεύτερος ήρθες ... :-)
θα ηθελα λιγο περισσοτερη αναλυση για αυτο που ειπες για manowar warlord γιατι αυτοι με ενδιαφερουν περισσοτερο
Κοίταξε Viel στο θέμα των Manowar υπήρχαν πολλοί λόγοι που ξενέρωσαν οπαδούς. Κάποιοι το έπαθαν στην πρώτη τους συναυλία λόγω του set list , της απόδοσης του συγκροτήματος και των προσδοκιών που είχε καλλιεργήσει η War Flag. Αλλά η μεγάλη απογύμνωση έγινε στην τρίτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα, που πραγματοποιήθηκε στον Άγιο Κοσμά. Αυτό ήταν τσίρκο κανονικό. Κι εγώ με την μπάντα της γειτονιάς μου να έπαιζα θα ήμασταν καλύτεροι. Κάκιστη απόδοση, άθλιος ήχος, αμερικανιστικες γελοιοτητες glam metal μπάντας επί σκηνής. Παραδόξως από εκεί κι έπειτα βελτίωσαν θεαματικά τις ζωντανές τους εμφανίσεις. Όμως είχαν χάσει την ηρωική τους αχλή μέσα από την οποία τους έβλεπαν πάρα πολλοί οπαδοί. Σε αυτό συνέβαλε και η μεγάλη συνθετική τους υποχώρηση μετά το Kings of Metal.
Πάντως για να λέμε και τα καλά στην από κοντά γνωριμία με παλαιότερα μέλη της λέσχης ο αρχηγός ήταν εγκάρδιος και με ειλικρινά καλή διάθεση.
Στους Warlord θυμάμαι μεγάλες αντιδράσεις από ρομαντικούς λόγω της επιλογής του έγχρωμου μπασίστα. Επίσης κάποιοι φίλοι που γνώρισαν τον Τσάμη από κοντά τον έζησαν σε στιγμές καθημερινότητας που δεν ήταν οι αναμενόμενες ενός καλλιτέχνη με την αξία που του είχε αποδοθεί από τους ρομαντικούς ακροατές του. Κάκιστες εντυπώσεις άφησε.
Επιπλέον στην λέσχη είχε υποσχεθεί να παραχωρήσει συνέντευξη με ενθουσιασμό στην αρχή και, τελικά, ενώ του στείλαμε το ερωτηματολόγιο δεν λάβαμε ποτέ απάντηση.
Στα πολιτικά θέματα τώρα εξέφρασε αμερικανικές ιμπεριαλιστικές θέσεις, υπέρ των βομβαρδισμών αδύναμων χωρών της Μέσης Ανατολής από τις ΗΠΑ.
Συμπερασματικά και τα δύο αυτά συγκροτήματα, όπως και οι Maiden , αποτελούν μουσικές ποιότητες πρώτης γραμμής. Όμως σε καμία περίπτωση δεν ήταν τελικά αυτό που θέλαμε οι νεορομαντικοι. Ποτέ δεν έκαναν την υπέρβαση ώστε να γίνουν πραγματικοί πρωτοπόροι μιας ιστορικής κίνησης πέρα από την μουσική.
Οι ελευθεριακοί ροκάδες ξέρουν γιατί αποθέωσαν τον Μόρισον. Ήταν ο Διόνυσός τους μέχρι το τέλος. Όλοι οι πολιτικά σκεπτόμενοι ξέρουμε γιατί παραδεχόμαστε τον Ρότεν.
Μπορεί οι Pistols να ήταν σύμβολο της Αριστεράς και των αναρχικών αλλά ο άνθρωπος δεν μάσησε τα λόγια του και όταν θεώρησε ότι έπρεπε να το κάνει πήρε θέση δημόσια υπέρ του Brexit και του Τραμπ. Μπορεί να διαφωνώ κι εγώ με την δεύτερη τοποθέτηση αλλά παραδέχομαι τον ανδρισμό του. Δεν φοβήθηκε κανένα marketing και καμία συνέπεια. Είχε το θάρρος να πει δημόσια αυτό που πίστευε για πολύ σημαντικά θέματα. Δεν κρύφτηκε πίσω από την μουσική, δεν έμεινε ποτέ ουδέτερος. Κι όλα αυτά από τον εκπρόσωπο ενός μουσικού ρεύματος που δεν έχει ούτε την μαζικότητα του metal ούτε την μουσική του πληρότητα. Εξέφρασε όμως μια ηθική δύναμη εντυπωσιακή. Τέτοια γνωρίσματα κάνουν ορισμένους μουσικούς θρύλους και εκπέμπουν αυθεντικότητα. Αντιθέτως, οι "δικοί μας" περιορίζονται στο τυποποιημένο προφίλ του άρτιου μουσικού των φαντασμαγορικων shows. Αντιλαμβανόμαστε όλοι νομίζω την διαφορά.
σταματη ευτυχως σε αυτην την συναυλια των μανογορ δεν ειχα παει (με ειχε ξενισει το πολυ ακριβο εισητηριο) η πρωτη στο σεφ το 92 κ μετα στο αγκαθι το 93 ηταν πολυ καλες συναυλιες (δεν ειμαι αντικειμενικος ηταν οι μονες μεγαλες συναυλιες που ειχα παει)
τωρα για τον μπασιστα κγω ξενερωσα για την σκηνικη του (και γενικοτερη) παρουσια που ηταν για κατι ρεγγε κ οχι για επικ μεταλ
τωρα για τις αποψεις του τσαμη δεν εχω γνωμη ουτε αμφισβητω αυτα που λες
παντως προσωπικα εχω απο πολλα χρονια που εχω αποσυνδεσει απο το μυαλο μου το ατομο απο τον καλλιτεχνη
παιρνω αυτα που θελω απο την μουσικη (βιβλια πινακες κτλ) και δεν με ενδιαφερει τι ατομο ειναι στην προσωπικη του ζωη εφοσων εκφραζεται στην τεχνη του οπως εμενα μου αρεσει κ με ικανοποιει
κλασσικα παραδειγματα καλλιτεχνων που απετυχαν να συνδιασουν τα πιστευω τους με την πραγματικοτητα χαουαρντ (που αυτοκτονησε επειδη πεθανε η μαμα του!) κ ο κουορθον ο εμπνευστης του βικινγκ μεταλ που αυτοκτονησε και αυτος
σιγουρα θα ηταν το ιδανικο να ειναι ο καλλιτεχνης στη ζωη οπως κ σε αυτα που παραγει αλλα δυστυχως η πραγματικοτητα ειναι σκληρη...
σε ευχαριστω παντως για την απαντηση
Αναγκαστικά πλέον όλοι αυτό που προτείνεις τείνουμε να κάνουμε. Διαχωρίζουμε το έργο από τον δημιουργό.
Όμως η ιδανική περίπτωση παραμένει η ταύτιση έργου, ιδέας και προσώπου. Το ότι αυτοκτόνησε κάποιος δεν σημαίνει ότι ήταν ασυνεπής ιδεολογικα. Ο Χάουαρντ δεν ήταν ο ίδιος Κόναν ή Μακ Μορν. Καταρχάς είχε δημιουργήσει πληθώρα λογοτεχνικών ηρώων (υπάρχει απίστευτα μεγάλο αμετάφραστο υλικό του). Συνήθως ταυτίζεται με τους επικούς του ήρωες γιατί είναι και οι περισσότερο δημοφιλείς. Όμως δημιούργησε και άλλους, αρκετά διαφορετικούς ήρωες. Συνεπώς είναι λίγο μύθος ότι έφτιαξε τον Κόναν σαν τον εαυτό του και, κατά συνέπεια, πρέπει να τον δούμε ως φορέα των αξιών του Κιμμέριου.
Πέρα από αυτό υπάρχουν νεορομαντικες αναλύσεις που βλέπουν την αυτοκτονία ισχυρών προσωπικοτήτων ως απόλυτη κατάφαση της ζωής. Ως επιλογή να ολοκληρώσουν τον κύκλο του βίου τους όταν εκείνοι επιλέγουν και να μην αφήσουν τον εαυτό τους στο έλεος της μοίρας. Βλέπε το παράδειγμα του διανοητή Ντομινίκ Βενέρ. Ή παλαιότερα τους Π. Γιαννόπουλου και Ιωάννη Συκουτρή. Μπορεί κανείς να πει ότι ήταν ασυνεπείς με τις ιδέες τους επειδή αυτοκτόνησαν; Μάλλον όχι.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Όμως όσο και αν το υπόλοιπο συγκρότημα θέλησε να μετριάσει τις εντυπώσεις από το περιστατικό δεν υπολόγισε ότι στην Ελλάδα δρα ένα διαδικτυακός στρατός από κάθε λογής φιλελεύθερους «μητσοτακικότερους του Μητσοτάκη». Πριν προλάβει να κάνει την ανάρτηση στο διαδικτυακό του προφίλ το συγκρότημα, ο εσμός των φιλελευθέρων είχε ξαμοληθεί στο διαδίκτυο βομβαρδίζοντας αναγνώστες και θεατές με επιχειρήματα που θα έκαναν ακόμη και τον Τζήμερο να αισθανθεί ότι υστερεί σε φιλελεύθερη παρλαπίπα.
πόσο δίκιο έχεις. η ίδια κατάσταση επικρατεί και στις κερκίδες.
Ο/Η Σταμάτης είπε...Σωστός. Αν και δεν πηγαίνω συχνά τα τελευταία χρόνια, το παρατηρώ αυτό που γράφεις.
Κάλιο αργά παρά ποτέ.. Ευτυχώς ή δυστυχώς κάποιοι κατάλαβαν έστω και ετεροχρονισμένα πως το metal αποτελεί ένα μουσειακό πια είδος στην βιομηχανία του θεάματος. Η αυθεντική εκδοχή του τελείωσε γύρω στο 1984, και με μία αναλαμπή μέσω του black metal στις αρχές της δεκαετίας του ΄90.
Ο λόγος που οι maiden δεν παίζουν το ''Alexander'' και κανείς δεν το έχει θίξει, είναι για καθαρά πολιτική σκοπιμότητα. Δεν θέλουν να δυσαρεστήσουν τους σκοπιανούς οπαδούς τους, καθώς για την μπάντα προέχει η δική της ''αυτοκρατορία'', όπως γράφει σωστά ο συντάκτης.
Πάντως σχετικά με τον Bruce, υπάρχει μια καταπληκτική φωτογραφία που τον βγάζουν κόκκαλο, κάποιοι μεταλάδες έξω από την Victoria στην Νίκαια. Αντίστοιχη φωτογραφία υπάρχει και με τον Lemmy.
Ο Σταμάτης είπε...Κι εγώ αυτό πιστεύω ότι ισχύει για το συγκεκριμένο τραγούδι. Μπορεί να υπάρχει η απάντηση ότι γενικά δεν το έπαιξαν ζωντανά, ούτε και πριν την πτώση του κομμουνισμού που δεν υπήρχε το ζήτημα των Σκοπίων. Όμως έκτοτε έχουν παίξει ζωντανά κομμάτια που την δεκαετία του '80 συνήθως αγνοούνταν. Θα μπορούσε να είναι κι αυτό ανάμεσά τους. Η έστω μια στροφή ακαπελα, ένα γρήγορο πέρασμα, κάτι τέλος πάντων στις τόσες συναυλίες τους στην Ελλάδα
Ήταν δικά μας παιδιά στα σκηνικά που θυμήθηκες. Για την παρουσία των Motorhead στο συγκεκριμένο μαγαζί είχα κάνει εκπομπή, τότε που παρουσίαζα το Ατσάλινο Ρόδο στο ραδιόφωνο, με φίλο που ήταν μέσα και πέρασε τη βραδιά μαζί τους.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον τα όσα έγραψες. Θα ήθελα όμως να κάνω τον δικηγόρο του Διαβόλου. Όχι από συμπάθεια στον Bruce Dickinson, τον οποίο θεωρώ προβληματικό τύπο. Στο Monsters of Rock του 1988, όπου οι Maiden ήταν headliners, είχαν σκοτωθεί δύο άνθρωποι κατά την διάρκεια του σετ των Guns n Roses. Το πλήθος ήταν τεράστιο (πάνω από 100000 και ανεξέλεγκτο) και τα πράγματα κάποια στιγμή έγιναν επικίνδυνα. Πιστεύω πως εκεί θα μπορούσε να έχει γίνει κανονικό μακελειό. Δεν θα στοιχημάτιζα στην ευαισθησία του Bruce ή των υπολοίπων όμως θα μπορούσε αυτό το περιστατικό να τους έχει επηρεάσει σε κάποιο βαθμό.
Τώρα να πάω στα δικά μας. Στην συναυλία στο Περιστέρι ήμουν στις πρώτες σειρές. Όταν άναψαν τα καπνογόνα κάποιοι φοβήθηκαν μήπως αρπάξουν, μπορεί να κάηκαν και λίγο, κι επάνω στον πανικό τους άρχισαν να κινούνται σαν σπαστικά με αποτέλεσμα να σπρώξουν κάποιους και να τους πετάξουν κάτω. Αυτοί κατά την πτώση τους παρέσυραν κι άλλους και για να μην πολυλογώ βρέθηκα στο έδαφος με τρία άτομα από πάνω μου. Ήταν τρομακτικό γιατί δεν μπορούσα να κινηθώ, έπεφταν κι άλλοι γύρω μου και το βάρος με εμπόδιζε να αναπνεύσω. Μπορώ να πω ότι τα πρώτα δευτερόλεπτα το είχα πάρει στην πλάκα όμως συνειδητοποίησα πως τα πράγματα ήταν σοβαρά όταν είδα έναν φίλο μου -πεσμένο επίσης δίπλα- μου να φωνάζει βοήθεια. Εν τω μεταξύ έπεσε και τέταρτος στον σωρό και κατάλαβα πως τα περιθώρια στένευαν. Πρώτα απελευθέρωσα τα πόδια μου ρίχνοντας απανωτές κλωτσιές σε αυτόν που βρισκόταν πεσμένος εκεί κι ο οποίος δεν είχε ακόμα κανέναν άλλον από πάνω του. Μάλλον ξαφνιασμένος ήταν και δεν είχε πάρει χαμπάρι τι έπαιζε. Μετά άρχισα να σέρνομαι και να σπρώχνω ώστε να ξεγλιστρήσω και να απελευθερωθώ. Δεν ξέρω πως τα κατάφερα αλλά βρέθηκα όρθιος. Όταν κοίταξα γύρω μου είδα ένα ξέφωτο από πεσμένα κορμιά, υπήρχαν πολλοί ακόμα κάτω. Πέρα από το ξέφωτο οι υπόλοιποι χτυπιόντουσαν σαν να μην υπήρχε αύριο, εντελώς στον κόσμο τους χωρίς να βλέπουν τίποτα εκτός από την σκηνή! Πρώτα τράβηξα όσους βρίσκονταν πάνω από τον φίλο μου κι αφού σηκώθηκε αρχίσαμε να βοηθάμε τους γύρω μας, ρίχνοντας μπινελίκια και στους υπόλοιπους που απλώς κοίταζαν χωρίς να κάνουν τίποτα. Δεν έχω διαβάσει ποτέ τίποτα για αυτό αφού το εν λόγω περιστατικό αφορούσε περίπου 70-80 άτομα. Από τύχη και μόνο δεν έγινε κάτι πιο σοβαρό, ήταν αρκετά τρομακτικό. Προληπτικά στην συναυλία στον Αγ.Κοσμά φρόντισα να πάω λίγο πιο πίσω και γενικά από τότε αποφεύγω τις μπροστινές σειρές. Δεν αμφιβάλλω ότι τα μάτια του γκρουπ έχουν δει πολλά χωρίς να δικαιολογώ σε καμία περίπτωση την συμπεριφορά του Bruce. Δεν πρέπει να σεβόμαστε όσους δεν μας σέβονται ούτε να είμαστε αιώνια πελάτες. Δεν γίνεται να κάνει ο Bruce κάκιστα, πανάκριβα stand up comedy show και να είναι sold out. Υπάρχουν τελικά πολλά λεφτά για πέταμα.
Ο Σταμάτης είπε...Απόλυτα σεβαστό αυτό που παραθέτεις. Προφανώς προέχει η ανθρώπινη ζωή.
Έχω όμως την εντύπωση, σχηματισμένη από πολλές δικές μου εμπειρίες σε γήπεδα και συναυλίες, ότι τέτοιοι κίνδυνοι ασφυξίας μπορεί κάλλιστα να προκληθούν χωρίς να υπάρχει ρίψη καπνογόνων. Το αγγλικό συμβάν που αναφέρεις νομίζω ήταν τέτοιο. Δεν σχετιζόταν με χρήση βεγγαλικών, αν θυμάμαι καλά.
Ο Dickinson πρέπει να έχει στο νου άλλα περιστατικά, που λόγω της χρήσης καπνογόνων έπιασε φωτιά. Με αυτό τον κίνδυνο έχει κολλήσει.
Τώρα όσον αφορά την συναυλία του 1999, γενικά ήταν σχεδόν ερασιτεχνική η όλη διοργάνωση. Ο χώρος ήταν cult underground , καλός μόνο για συνοικιακή συναυλία (αλλά προτιμήθηκε λόγω της χωρητικότητας). Η αρένα ήταν συνεχώς βυθισμένη στο σκοτάδι, η σκηνή μικρή. Αν πάθαινε κάτι κάποιο παιδί σε εκείνο το σκοτάδι θα το μαθαίναμε μάλλον την άλλη μέρα από τους καθαριστεί και τους φύλακες, εφόσον η ορατότητα ήταν πολύ μικρή.
Νομίζω φαίνεται από το κείμενο ότι κι εγώ δεν το βλέπω με εντελώς θετικό τρόπο το καπνογόνο στην συναυλία. Βέβαια δεν το φοβάμαι, επειδή έχω μάθει πως πρέπει να χρησιμοποιείται ακίνδυνα. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι έχουν την ίδια ικανότητα. Το 1999 πράγματι κάποιοι μαλάκες χρησιμοποίησαν τα καπνογόνα Με επικίνδυνο τρόπο. Αλλά το τελικό μου συμπέρασμα είναι ότι ο εκφυλισμός του rock συναυλιακού γεγονότος σε μια σύναξη καταναλωτών μουσικής είναι μια παθογένεια που δίνει έναν πόντο σε οτιδήποτε την αντικρούει, έστω και απλώς σε επίπεδο ατμοσφαιρικότητας.
Τώρα για την περίπτωση του Bruce αυτά που έγραψα στο άρθρο και αυτά που έγραψες στο σχόλιο, φτιάχνουν αρκετά καλά το κάδρο της γενικής του εικόνας.
Ἐνδιαφέρον κείμενο! Θεωρεῖτε ὅτι ὑπάρχουν ἕστω ὑπολείμματα ῥομαντικῆς ἐπαναστατικότητας σὲ κάποια ἐγχώρια μουσικὴ σκηνὴ σήμερα;
Ελπίζω πως κάτι πρέπει να έχει μείνει σε νέα συγκροτήματα. Όμως εφόσον το γενικό παράδειγμα είναι αρνητικό (εννοώ την προσαρμογή των μεγάλων συγκροτημάτων στις επιταγές των αντιλήψεων του καταναλωτικού και αστικού mainstream), ακόμη και αν κάποια νέα συγκροτήματα διατηρούν αυθεντικές αξίες θα πρέπει να μετρηθούν με την προοπτική της επιτυχίας για να διαπιστωθεί αν όντως τις υιοθετούν γιατί τα εκφράζουν ή αν θα μπορούσαν να τις λησμονήσουν στην περίπτωση που γίνονταν δημοφιλή.
Κοντολογις είναι κάτι πολύ σημαντικό και βαθύ η αυθεντικότητα. Εγώ πάντως ό,τι νέο ή παλιό underground κυκλοφορεί και θεωρώ ότι αξίζει να ακουστεί θα συνεχίσω να το προβάλω.Αυτά για την σκηνή του heavy metal.
Έχω την εντύπωση πως υπάρχουν ελαφρώς περισσότερα δείγματα αυθεντικότητας σε σχήματα της punk σκηνής. Αλλά η μουσική ποιότητά τους είναι υποδεέστερη συνήθως των αντίστοιχων heavy metal συγκροτημάτων.
Σε rockabilly και rock n roll μπάντες μάλλον μπορούμε να βρούμε μεγαλύτερη συνέπεια. Αλλά μιλάμε για πολύ μικρή σκηνή, που ούτως ή άλλως είναι στις παρυφές του όλου πεδίου.
Τώρα για ρεύματα ηλεκτρονικής μουσικής ή για άλλες μουσικές τάσεις δεν έχω εικόνα.
Τέλος, έστω και ως απλή εξωτερική παρατήρηση (εφόσον δεν γνωρίζω πολύ καλά το γίγνεσθαι αυτών των σκηνών) η μεγάλη παρακμή της εποχής μας είναι εμφανής και στα μαζικά "mainstream" μουσικά ρεύματα. Η pop και η disco της δεκαετίας του '80 μπορεί να συγκριθεί με το σημερινό mainstream αισχος; Επίσης, η ελληνική μουσική των ημερών μας, λαϊκή ή έντεχνη, διαθέτει κάποιον Κηλαηδόνη, κάποιον από τους παλιούς συνθέτες και τραγουδιστές;
Δυσοίωνες οι προοπτικές, δυστυχώς..
Γνώμη για τους slayer;
Για τους θρασαδες είναι τεράστιο συγκρότημα. Ακόμη και αρκετοί δικοί μας, νεορομαντικοι επικάδες, τους ακούνε φανατικά.
Εμένα δεν μου άρεσε ποτέ το thrash και το death (τα πρώτα brutal ρεύματα δηλαδή), οπότε δεν μου άρεσαν και οι Slayer.. Αλλά δεν έχει και μεγάλη σημασία το τι πιστεύω. Γιατί δεν είμαι ακροατής ολόκληρης της σκηνής που εκπροσωπούν οι Slayer.
Από τα brutal είμαι πιο θετικός προς τα περισσότερο ρομαντικά και σκοτεινά ρεύματα ( black, παλιό goth ).
Δεν τον είπε ανόητο Έλληνα. Μουνόπανο Έλληνα τον είπε. Μην τον καλύπτεις τον βρωμόπουστα.
Σύμφωνοι. Αλλά δεν ήθελα να χαλάσω την αισθητική του κειμένου χρησιμοποιοντας αυτή την λέξη.
Στην τελική νομίζω το νόημα είναι αυτό. Δεν τον είπε μουνι/μουνόπανο γιατί ήθελε να προσβάλει κάποιον για λόγους προσωπικών διαφορών. Να θίξει την δημόσια συμπεριφορά του ως μέλους ενός έθνους που δεν προσαρμόζεται σε συμπεριφορές που αυτός θεωρεί αυτονόητες ήθελε.
Πολυ ωραίο κείμενο με καινουργιες πληροφορίες που επαληθευσαν κατα καποιο τροπο την αίσθηση που ειχα για τον Ντικινσον και τους Μaiden .Δεν πηγα φετος για οικονομικους λογους προτιμωντας τους scorpions και Μanowar.Τους ειχα δει στα τελη των 80s σε συναυλια στη Ν φιλαδελφεια που ηταν ηταν αξεχαστη λογω της ατμοσφαιρας της 80 ίλας(sic) που επικρατουσε.Στον Ατρομητο μια δεκαετια αργοτερα τους ξαναειδα και ήταν υπεροχοι.Κραταω αυτες τις εικονες.
Οσο για τους καλλιτεχνες αλλοτροιωνονται απο την φημη ,τα λεφτα και τα πιωματα και χανουν την ψυχη τους συνηθως.Υπαρχουν βεβαια και εξαιρεσεις ευτυχως...
Αυτο πάει μακρυά και εχει σχεση με το γεγονος οτι τοσο οι δεξιοι φιλελε ,τοσο και οι αριστεροι δικαιωματιστες τραμπουκιζουν τον λαο μας με χαρακτηριζοντας τον χαβαλε,τεμπελη,ανυπακουο,ρατσιστη ,καθυστερημενο κλπ.Αυτο γινεται για να δεχτουμε οτι ειμαδτε τπσο σκαρτοι που μας αξιζει οτι παθαινουμε και οτι θα πάθουμε.
Δες Λώλε πως δουλεύουν τα ΜΜΕ αυτή την προπαγάνδα τις τελευταίες ημέρες με το περιστατικό του τσακωμού στην Κρήτη. Προφανώς γνωρίζω πως σκέφτονται κάποιοι τύποι στον Μυλοπόταμο. Έχω φιλοξενηθεί μάλιστα ένα καλοκαίρι. Όμως υπάρχουν κάθε χρόνο δεκάδες περιστατικά με ξυλοδαρμούς άτυχων Ελλήνων από μεθυσμένους τουρίστες. Αυτά αναφέρονται στα δελτία ειδήσεων ως απλά ευτράπελα.
Για την δεκαετία του 80' δεν μπορώ να πω πολλά, αλλά βλέποντας κινηματογράφο και ακούγοντας την μουσική που παρήγαγε φένεται σαν την τελευταία δεκαετία ελευθερίας που γνώρισε η Ευρώπη.
Σε ότι έχει να κάνει με το σχόλιο του «ανόητου Έλληνα» ας πούμε ότι είναι αναμενόμενο. Όσοι έχουν ζήσει εξωτερικό, ειδικά σε χώρες του βορρά, ξέρουν πολύ καλά ότι οι δυτικοί "σύμμαχοι" μας, μας βλέπουν ως κάτι τελείως διαφορετικό από αυτούς. Ποτέ δεν άκουσα Έλληνα να μπόρεσε να συνάψει ουσιαστική φιλία με Σουηδό, Άγγλο, Γερμανό, Ολλανδό κλπ. όσο κι εάν έμεινε σε αυτές τις χώρες. Μόνον τα γκαρσόνια του Μητσοτάκη που μισούν την Ελλάδα και κάθε τι Ελληνικό θα ένιωθαν ότι οι δυτικοί μας "φίλοι" θα είχαν κάτι να μας προσφέρουν ή ότι θα μας φρόντιζαν. Αυτό φάνηκε από το 1821 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Πάντα πισώπλατες μαχαιριές με λίγες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Ας μην ξεχνάμε ότι μέχρι και βόρειοι "συναγωνιστές" αποκαλούσαν τους Έλληνες, τους Ιταλούς και τους Ισπανούς συναγωνιστές "μαύρους". Ας αφήσουμε λοιπόν την ξενομανία στα εστιατόρια τα οποία, τουλάχιστον, βγάζουν λεφτά απ'αυτήν.
----"Όσοι έχουν ζήσει εξωτερικό, ειδικά σε χώρες του βορρά, ξέρουν πολύ καλά ότι οι δυτικοί "σύμμαχοι" μας, μας βλέπουν ως κάτι τελείως διαφορετικό από αυτούς. Ποτέ δεν άκουσα Έλληνα να μπόρεσε να συνάψει ουσιαστική φιλία με Σουηδό, Άγγλο, Γερμανό, Ολλανδό κλπ. όσο κι εάν έμεινε σε αυτές τις χώρες."----
Έζησα στην Καλιφόρνια κοντά 25 χρόνια και μπορώ να επιβεβαιώσω ότι τέτοια φάση δεν είδα. Μια χαρά συνεργάζονταν και συνδιασκέδαζαν όλα τα μόρια της εθνοτικής χαβούζας εκεί πέρα χωρίς εντάσεις. Μια χαρά εμείς οι δυο τρεις Ελ πίναμε καφέδες στο κυλικείο της δουλειάς με Κορεάτες, Αργεντίνους, Ιταλούς, Ινδούς κτλ. Χώρια οι "μικτοί" γάμοι που ήταν σχεδόν ο κανόνας. Και η αλήθεια είναι ότι όλα πήγαιναν μια χαρά. Ο μόνος λόγος για να θυμηθεί κάποιος την εθνικότητά του ήταν για να πουλήσει φολκλόρ (ξέρεις συρτάκια, αιγαιοπελαγίτικα νησιά και τέτοια) και ίσως να αστειευτεί με χαζά στερεότυπα (πριν την κορεκτίλα όλα αυτά) Και σου μιλάω για εποχές 80ς και 90ς πριν δλδ εγκαθιδρυθεί ο hardcore αεθνικός ανθρωπολογικός τύπος της παγκοσμιοποίησης.
Εκτός κι αν ειδικά στην Β Ευρώπη είναι διαφορετικά τα πράματα σε αυτόν τον τομέα, αν και αμφιβάλλω εντόνως. Ούτε φυσικά πλέον υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος και διακριτός "ελληνικός τρόπος", που μας διαφοροποιεί από τον Αμερικάνο, τον Άγγλο ή τον Ολλανδό (εντάξει για τον Σουηδό κρατάω κάποιες επιφυλάξεις). Αυτά τελείωσαν ήδη από τις αρχές του 20ου. Τώρα όλοι στην ίδια σούπα βράζουμε.
Το τι είναι "φιλία" με την Αριστοτελική έννοια και αν υφίσταται σε ένα (μετα-)νεωτερικό πλαίσιο είναι άλλο θέμα, αλλά νομίζω η όποια διάλυση των αυθεντικών ανθρωπίνων σχέσεων είναι 100% θέμα εποχής και όχι εθνοτικών διαφορών. Να είμαστε ειλικρινείς, η χαβούζα της παγκοσμιοποίησης έχει χιλιάδες στραβά, αλλά οι εθνοτικές συγκρούσεις δεν είναι κάτι από αυτά. Το Κτήνος μια χαρά τα χωνεύει όλα. Από και πέρα, περιμένω να ακούσω και μαρτυρίες άλλων που έζησαν χρόνια έξω. Θα είχε ενδιαφέρον...
C
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Εννοώ δηλαδή ότι το δυτικό παράδειγμα κυριάρχησε παντού (ακόμα και σε δυτικόφιλες χώρες της Ασίας και του Τρίτου κόσμου, πόσο μάλλον εδώ) καθιστώντας αδιαφοροποίητη την ουσία του "ελληνισμού" από αυτήν του πχ "αμερικανισμού" ή του "γερμανισμού" εδώ και πολλές δεκαετίες. Ειδικά σήμερα ένας Ελ μιλλέννιαλ ή ζούμερ δεν έχει καμία απολύτως διαφορά που να εδράζεται σε δήθεν διαφορετικές πολιτισμικές προσλαμβάνουσες με συνομηλίκους του στο εξωτερικό. Εμπειρικά τουλάχιστον αυτό φαίνεται...
Είδες όμως και εσύ σε τι εθνικότητες αναφέρεσαι κι ας ήσουν στην Αμερική. Επίσης η Αμερική δεν είναι βόρεια Ευρώπη. Δεν είναι καν χώρα, οικονομική ζώνη είναι για να κάνεις business και να βγάλεις χρήματα. Τουλάχιστον από προσωπική εμπειρία έχω βιώσει ξεκάθαρα την διαφορετικότητά μου ως Ευρωπαίος της μεσογείου σε χώρα του βορρά. Και ας μην πιάσουμε καν τις μειονότητες οι οποίες ενώ είχαν γεννηθεί στην συγκεκριμένη χώρα κατέληγαν να κάνουν παρέα μόνο με άτομα ίδιας εθνικότητας κι ας είχαν περάσει από κοινό εκπαιδευτικό σύστημα με γηγενείς. Ίσως να μπορούσα να δεχτώ έναν παν-ευρωπαϊσμό σαν αυτό που προτείνει στους λόγους του ο Kai Murros αλλά για να γίνει κάτι τέτοιο θα χρειαστεί να εξαθλιωθούν ακόμη περισσότερο οι βόρειο-Ευρωπαίοι και γενικότερα να κατέβουν από το καλάμι. Δεν είδες ότι οι μίζεροι Γερμανοί ξεκίνησαν να γράφουν άρθρα, επειδή έχουν ξεκινήσει να ζορίζονται οικονομικά, για το ότι μας πλήρωσαν τις τωρινές "παροχές" της κυβέρνησης;
Αχιλλέα, αν αυτή είναι η εμπειρία σου από κει πάνω, δεν την αμφισβητώ. Αν όμως τα συμπεράσματά σου προέρχονται από θεωρίες που θέλουν την "ελληνικότητα" να επιβιώνει ως διακριτός τρόπος σε συνθήκες ακραίας ισοπέδωσης, και τον δήθεν "ελληνικό" ανθρωπολογικό τύπο να διαφοροποιείται από τον παγκοσμιοποιητικό χυλό, μάλλον θα πρέπει να το ξαναδείς το θέμα. Ειδικά η άποψη ότι εμείς, οι σημερινοί Ελ, διαφοροποιούμαστε κυρίως από τους Β Ευρωπαίους, και όχι πχ από τους Κινέζους ή τους Ινδούς κτλ, μου βαράει καμπανάκια ότι μιλάμε για μη τεκμηριωμένες αντιλήψεις, που δεν αντέχουν σε εμπειρική επαλήθευση.
Μην πυροβολείτε τον αγγελιοφόρο, το δυτικό παράδειγμα σάρωσε τα πάντα και μόνο σε κάτι αγροτικές κοινωνίες της Αν Ασίας ή της Λ Αμερικής μπορούμε να βρούμε διαφορετικές ποιότητες. Άλλο οι ευσεβείς πόθοι άλλο η ψυχρή πραγματικότητα. Ας μην ντραπούμε να πούμε την αλήθεια, ότι προς το παρόν χάσαμε κατά κράτος, και ότι καμία σταδιακή αλλαγή ή θεσμικές μεταρρυθμίσεις δεν γίνεται να σταματήσουν το Θηρίο. Είναι σαν να προσπαθείς να σταματήσεις τον Αμαζόνιο με γυμνά χέρια.
Επίσης, και εγώ είμαι αντιευρωπαιστής υπό οποιεσδήποτε συνθήκες και υποστηρικτής της επανεφεύρεσης της ελληνικότητας. Σήμερα όμως πρέπει να έχουμε αντίληψη ότι τα πάντα έχουν διαλυθεί απέχουμε έτη φωτός από οποιαδήποτε λύτρωση.
C
Για τους στοχαστές που επηρέασαν τον Ντούγκιν και τη σκέψη του (για να κατανοήσουμε τι είναι ντουγκινισμός, πρέπει να εντρυφήσουμε στους προδρόμους):
Ο Ευρασιανισμός ως όρος και ως έννοια
Ο όρος Ευρασιανισμός χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά το 1926 από τον Πρίγκιπα Ντμίτρι Σβιατοπόλκ-Μίρσκι, Ρώσο εμιγκρέ του Λευκού Στρατού, και αμέσως τον οικειοποιήθηκαν ο επίσης εμιγκρές Γεβγκένι Μίλερ και ο -φασίστας τότε, εθνικομπολσεβίκος μετέπειτα- Νικολάι Ουστριάλοφ. Η έννοια όμως είναι πολύ παλιότερη.
Η έννοια του Ευρασιανισμού ξεκινά τον 19ο αιώνα με τη συντηρητική ρωσική σκέψη των Ντανιλέφσκι και Λεόντιεφ. Στον καιρό τους, υπήρχαν οι Σλαβόφιλοι και οι Δυτικόφιλοι. Αυτοί οι δύο ήταν αντιδυτικοί και σλαβόφιλοι, αλλά σε αντίθεση με τους άλλους σλαβόφιλους, θεωρούσαν ότι η ρώσικη αγροτική κοινοτική οικονομία έχει, οργανικά, περισσότερα κοινά με τον "ασιατικό τρόπο παραγωγής" και δεν ήθελαν βιομηχανίες, καπιταλισμούς κλπ. Ο ευρασιανισμός αυτός υπήρξε λοιπόν κοινωνικο-οικονομικός, δεν είχε γεωπολιτικές προεκτάσεις.
Μαθητής αυτών στον 20ό αιώνα ήταν ο λαογράφος-ανθρωπολόγος Λεβ Γκουμιλιόφ. Αυτός μελέτησε τις κουλτούρες των τουρανικών λαών της Κεντρικής Ασίας και βρήκε θελκτικό το γεγονός ότι, αφού δεν είχαν περάσει Διαφωτισμό, διατηρούσαν τον κοινοτισμό και την παραδοσιοκρατία. Θυμίζει, δηλαδή, τη γνώμη του Χίμλερ για αυτούς τους λαούς (Τάταρους, Ουζμπέκους) που τους θεωρούσε noble savage.
Ο Γκουμιλιόφ πήγε για ένα διάστημα στα γκουλάγκ αλλά τον έβγαλε ο Στάλιν και τον έκανε Ακαδημαϊκό της Ιστορίας τον καιρό της αντισιωνιστικής "εκστρατείας κατά του κοσμοπολιτισμού 1948-53" για να διδάσκει ότι οι Χάζαροι ήταν παράσιτα στο κορμί των αρχαίων Σλάβων. Ο Γκουμιλιόφ πέθανε το 1992 και ποτέ δεν του απαγόρευσαν τα γραπτά οι Σοβιετικοί, γιατί τα περνούσε ως εθνογραφικά-ανθρωπολογικά, δεν τα πολιτικοποιούσε έντονα.
Ο Ντούγκιν μέσα σε αυτά έβαλε τη γεωπολιτική (που πήρε από τους Μάκιντερ, Χαουσχόφερ, Κιτσίκη και Σμιτ), τον εσωτεριστικό φασιστικό μυστικισμό (που πήρε από τους Έβολα, Ελιάντε, Γκενόν, Σπένγκλερ, Χάιντεγκερ και Ουστριάλοφ) και την ιδέα για μια "νέα πολιτική θεωρία" που θα υπερβαίνει τις τρεις νεωτερικές (αυτή την ιδέα την πήρε από τον Μπενουά).
Ως προς το μυστικισμό ο Ντούγκιν είναι εκλεκτικιστής φασίστας, δηλαδή παίρνει ό,τι θεωρεί καλό από τους εσωτεριστές του 20ού αιώνα.
Ως προς τη γεωπολιτική, παίρνει τον οικονομικό-κοινωνικό ευρασιανισμό των παλιών Ρώσων συντηρητικών και του Γκουμιλιόφ και του δίνει γεωπολιτική χροιά. Αυτό μπορούσε να γίνει μόνο τη δεκαετία του '90, όπου η Ρωσία δεν μπορούσε να είναι "σλαβόφιλη" γιατί οι Πολωνοί κλπ. είχαν γίνει ΝΑΤΟικοί, δεν μπορούσε να είναι δυτικόφιλη γιατί η Δύση την ήθελε για σκλάβα, οπότε αναγκαστικά έπρεπε να κοιτάξει προς την Ασία (γι' αυτό ο Ντούγκιν δεν έφτιαξε τη γεωπολιτική, αλλά μάλλον η γεωπολιτική έφτιαξε τον Ντούγκιν). Τα επίσημα γεωπολιτικά δόγματα του ρωσικού κράτους μετά τον Γέλτσιν (διατυπωμένα από τους Πριμακόφ και Γερασίμοφ) μιλούν για σύσφιξη των σχέσεων με Κίνα και Ινδία ως αναγκαίο βήμα ενάντια στο αμερικάνικο "δόγμα Μπρεζίνσκι" (πορτοκαλί αντιρωσικές επαναστάσεις και ΝΑΤΟική περικύκλωση) όσο και ενάντια στο "δόγμα Κίσινγκερ" (που ήθελε Ρωσία και Κίνα χωρισμένες). Αυτά έλεγε και ο Ντούγκιν, αλλά δεν τα είπε πρώτος.
Γενικά είναι μέτριος στοχαστής και μη-επιδραστικός στη Ρωσία. Απλά τα δυτικοειδή θέλουν να φτιάχνουν διάφορους Νταρθ Βέιντερ, και για χρόνια διογκώνουν τον ρόλο του στα άρθρα τους για να βγάλουν τη Ρωσία φασιστικό κράτος (και οι ίδιοι βέβαια ξέρουν ότι δεν είναι σημαντικός, όπως φαίνεται σε έγγραφο της Rand Corporation που το πιστοποιεί).
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
Ο Πρίγκηπας Μίρσκι επέστρεψε στην ΕΣΣΔ τη δεκαετία του 1930 και μάλιστα έγραψε μια από τις κορυφαίες ρωσικές πραγματείες περί Ρομαντισμού:
https://www.marxists.org/subject/art/lit_crit/romanticism/mirsky.htm
(διδάσκεται ως σήμερα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και τυγχάνει να το ξέρω από προσωπική εμπειρία)
Ο Γκουμιλιόφ ήταν γιος του εκτελεσμένου από τους Μπολσεβίκους ποιητή Νικολάι Γκουμιλιόφ και της Άννας Αχμάτοβα
Γιατί διαμαρτύρεστε ωρέ Έλληνες; Άγγλοκρατία διαχρονικά δεν θέλατε; Tώρα φάτε και ανεχθείτε αυτοκρατορικό μπινελίκι από τον frontman.
Όσο θυμάμαι την περίοδο 1989-90 με τις συναυλίες των Kreator, Sodom, Destruction, Rage σε Ρόδον και Ελλήσποντο, με πιάνει μελαγχολία. Εκεί να δείτε αμεσότητα, φιλικότητα και metal χαρακτήρα. Τους παίρναμε μετά την συναυλία και βουρ για μπύρες ! Αλλά ξέχασα, αυτοί είναι τέρατα Γερμανοί..
Ανάμεσα σε αυτούς που αναφέρεις υπάρχουν μουσικοί με παραδοσιακές συμπάθειες σε αντιφασιστικές ιδέες. Αυτό δεν τρομάζει έναν "λάτρη" του τευτονικού πνεύματος;
Για να μη θυμηθώ ότι τα μεγέθη των thrash συγκροτημάτων είναι ασύγκριτα μικρότερα σε απήχηση από εκείνο των Iron Maiden.
Αν ψάξουμε σε μικρότερα συγκροτήματα θα βρούμε άτομα με φιλικές συμπεριφορές. Ο Steve Grimmet από τη χώρα του Dickinson ήταν και την ίδια μουσική εκπροσωπούσε. Αυτό δεν τον εμπόδισε να είναι φιλικός με τον κόσμο που τον παρακολουθούσε στις συναυλίες. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα μουσικών διαφόρων εθνοτήτων που δεν ήταν ποτέ ντίβες. Δεν είναι μόνο θέμα εθνικότητας το βεντετιλικι. Είναι και θέμα τάξης. Ένας μουσικός που απευθύνεται σε μικρό κοινό έχει λιγότερες πιθανότητες να είναι ντίβα από έναν άλλο που έχει δημιουργήσει μια παγκόσμια μουσική αυτοκρατορία και κολυμπάει στο χρήμα, όπως λέει το άρθρο.
Το θέμα είναι να κρατηθείς αυθεντικός ακόμα και όταν έχεις μεγάλη επιτυχία. Αυτό που γράφει ο Σταμάτης. Τότε μόνο έχουμε το κριτήριο για να αποφανθούμε. Το να εκθειάζουμε σαν αυθεντικούς μουσικούς που ποτέ δεν απέκτησαν πολλά λεφτά και μεγάλη δόξα δε λέει κάτι. Εγώ πιστεύω ότι ο οποιοσδήποτε μουσικός οποιουδήποτε είδους μουσικής μπορεί να είναι ωραίος στη συμπεριφορά όπως οι Rage και οι Destruction. Το ίδιο θα ήταν και οι Iron Maiden αν τους γνώριζες την εποχή του Killers. Με πρώτο τον Παυλάρα (Άγγλος και αυτός).
Περίμενα αυτόν τον αντίλογο.
Μα στην συντριπτική του πλειοψηφία, το metal είναι αντίφα, παρά το μιλιταριστικό του ύφος. Οι maiden δεν είναι αντίφα με την εισαγωγή του Τσώρτσιλ και γενικά με τους στίχους τους; Υπάρχουν κάποιες μεμονομένες περιπτώσεις όπως ο Chriς Witchunter Των Sodom που δήλωνε ας πούμε νεοναζί. Πάντως μην δίνεται και πολύ σημασία σ΄ αυτά γιατί metal και πολιτικοποίηση είναι ένα κακόγουστο ανέκδοτο. Αυτό που θέλω να πω είναι πως ψυχοσύνθεση - εθνικότητα πάνε μαζί. Ο Βρούτος αντέδρασε ως τυπικός αποικιοκράτης σε ιθαγενή. Οι πραγματικές ''ψυχές'', φανερώνονται στις έκρυθμες καταστάσεις και γενικά στα δύσκολα. Στα εύκολα είμαστε όλοι μια χαρά και μια παρέα. Ξέχασα να αναφέρω στο πρώτο μου σχόλιο και τους αντίφα Accept και Running Wild, και αυτοί μια χαρά με την συμπεριφορά τους όταν έπαιξαν εκείνα τα χρόνια.
Τον Παυλάρα τον γνώρισα μαζί με 80 άτομα ακόμα, όταν έδωσε μια συναυλία στην Θεσσαλονίκη στα μέσα του 1990 σε μια τρύπα του Βαρδαρίου, καλό άτομο.
Γενικεύεις στην χρήση του όρου αντιφασισμός. Όχι δεν είναι αντιφασιστικό στην πλειοψηφία του το heavy metal. Απολιτικο είναι. Η εναντίωση στον φασισμό που περιγράφεις προκύπτει ως αυτονόητο αναμασημα μιας γενικής μεταπολεμικής αντίληψης, που έχει καθιερωθεί από τους εκπαιδευτικούς και τους πολιτικούς επικοινωνιακούς μηχανισμούς. Είναι κάτι στιγμιαίο και συνυφασμένο με την άρνηση μιας κατάστασης που έγινε συνολικά αποδεκτή ως κοινό κακό από τον μέσο Ευρωπαίο αυτός ο "αντιφασισμός" που περιγράφεις. Δεν είναι συνειδητός αντιφασισμός. Δεν είναι καν πολιτικός αντιφασισμός. Δεν προέρχεται από κάποια ιδεολογική ή, πολύ περισσότερο, κινηματική δράση. Στο παράδειγμα των Maiden είναι απλά ένα sample ιστορικής αναδρομής το απόσπασμα της ομιλια του Τσώρτσιλ για ένα τραγούδι που αφορά μια ιστορική αερομαχία, δίχως έντονο πολιτικά καταγγελτικο στιχουργικό περιεχόμενο.
Αντίθετα η σχέση ορισμένων μουσικών από αυτούς που αναφέρεις με συνειδητά αντιφασιστικά κοινά ήταν -σύμφωνα με τις διαδεδομένες φήμες- στενή κατά την εποχή που τους γνώρισες
Το θέμα έχει ως εξής. Όπως γράφει ο προηγούμενος σχολιαστής το βεντετιλικι δεν έχει να κάνει μόνο με την εθνικότητα. Έχει να κάνει και με την ταξική προέλευση (αλλιώς εκδηλώνει τα εθνικά στερεότυπα ενός ιμπεριαλιστικού έθνους ένας Βρετανός μεσοαστος και αλλιώς ένας εργαζόμενος). Επιπλέον έχει να κάνει και με τον προσωπικό χαρακτήρα του κάθε μουσικού. Σε φεστιβάλ new wave of British heavy metal που είχε γίνει στο Κύτταρο, τα περισσότερα συγκροτήματα, μολονότι Βρετανικά, εφόσον είχαν λίγους υποστηρικτές και βρέθηκαν στο μουσικό underground ήταν εξαιρετικά, φιλικά και πεζοδρόμιακα στην συμπεριφορά τους. Σε αντίθεση με τον τραγουδιστή και αρχηγό των επίσης underground και σχεδόν αγνώστων αλλά εξαιρετικών Persian Risk, που ήταν Ουαλός και όχι Άγγλος και συμπεριφερόταν σαν να ήταν ντίβα (με ύφος που δεν θα μας φαινόταν παράξενο αν ήταν Έλληνας να ανήκε σε "πολιτικούς κύκλους" τύπου Καιρίδη...). Τους είχα γνωρίσει σχεδόν όλους μαζί με τον Σταμάτη εκείνη την μέρα. Ήταν ελάχιστος ο κόσμος και πολλά τα συγκροτήματα πράγμα που μας έδωσε την ευκαιρία να συζητήσουμε με πολλούς μουσικούς (τώρα που το θυμήθηκα, οι κανονικοί αντιφασίστες είχαν στείλει μηνύματα στο blog ότι θα ερχόταν να την πέσουν στην λέσχη σε εκείνο το live αλλά ευτυχώς δεν εμφανίστηκε κανείς). Συνεπώς έχουμε ικανοποιητικό εμπειρικό υλικό από Βρετανούς μουσικούς.
Το συμπέρασμα είναι να μην μένουμε στον βιολογικό ντετερμινισμό. Υπάρχουν και άλλα κριτήρια.
Φυσικά υπάρχουν και άλλα κριτήρια, αλλά είναι δευτερεύοντα. Πίσω από τις ''στολές΄΄, τις κουλτούρες, και το κοινονικοπολιτικό status, φωλιάζει πάντα η φυλή. Αυτός είναι ο θεμελιώδης παράγοντας και καθορίζει τον άνθρωπο ανάλογα με τι προσμίξεις έχει.
Μην με βάζεις να σπάω το κεφάλι μου για θυμηθώ στίχους των αντίφα maiden. To Holy smoke ας πούμε.. γενικά λέγοντας αντίφα metal δεν εννοώ την στενή πολιτικοποιημένη όψη της. Και ο Μartin των Sabbat/Scyclad, αντίφα το έπαιζε, αλλά στον πρώτο δίσκο των Scyclad είχε τραγούδι που υμνούσε την Αγγλία. Δεν βγάζεις άκρη..
Όλους τους γερμανούς που γνώρισα εκείνα τα χρόνια, ζούσαν το χύμα metal και κανείς δεν προβληματιζόταν για ρατσισμό. Τώρα εσύ μου αναφέρεις για ένα φεστιβάλ αναβίωσης που έγινε μετά από 30 χρόνια, από γεροταβερνιάρηδες ξεχασμένους άγγλους που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Όχι ότι έχουμε εμείς..
Χαχαχαχ εντάξει ρε ανώνυμε. Για Άγγλους ανοίξαμε κουβέντα Άγγλους σου φέρνω σαν παραδείγματα. Ακόμα και αν είναι γερο- ταβερνιάρηδες όπως λες. Το ίδιο κάνει και το άρθρο του Σταμάτη πάνω στο οποίο ξεκινήσαμε να συζητάμε. Για συμπεριφορές του Dickinson στην μετά 1995 εποχή κάνει λόγο.
Το θέμα της φυλής έχει ως εξής. Εμείς αποδεχόμαστε τη φυλή ως βασική προϋπόθεση της εθνικότητας και ως το πρωταρχικό γνώρισμα που προϋποθέτει τον πολιτιστικό προσανατολισμό των εθνών και των ανθρώπων. Αλλά ο πολιτιστικός προσανατολισμός είναι κάτι πρωταρχικό και ανάμεσα σε αυτόν και στην καθημερινή εμπειρία και συμπεριφορά των ανθρώπων υπάρχει απόσταση. Μπορεί η καθημερινή εμπειρία και συμπεριφορά να διαμορφωθεί και από ιστορικούς, κοινωνικούς και άλλους παράγοντες χωρίς να εμπλακεί σε αυτή τη διαμόρφωση σημαντικά η φυλετική προϋπόθεση.
Στο παράδειγμά σου κανονικά σύμφωνα με τα όσα γράφεις οι Άγγλοι και οι Γερμανοί δεν θα έπρεπε να συμπεριφέρονται πολύ διαφορετικά. Αφού και οι Άγγλοι έχουν μπόλικο γερμανικό αίμα. Καθαρά για ιστορικούς λόγους οι Άγγλοι ανέπτυξαν την αυτοκρατορική λογική με τρόπο διαφορετικό από τους Γερμανούς.
Γεια σας κι αυτό εμένα παιδιά. Συμφωνώ με την θέση ότι ο βιολογικός ντετερμινισμός είναι, ως μεθοδολογία ερμηνείας των κοινωνικών και ιστορικών φαινομένων, κάτι παραπάνω από ατελής. Συνεπώς, χρειάζεται ενίσχυση και όταν χρησιμοποιείται ως κριτήριο αξιολόγησης συμπεριφορών.
Στο παράδειγμα που παραθέτει το παιδί για την διαφορά ανάμεσα στους Γερμανούς και τους Άγγλους μπορεί να αντιπαρατεθεί το παράδειγμα του σημερινού μέσου Γερμανού, που έχοντας επηρεαστεί επί χρόνια από την προπαγάνδα του συστήματος Μέρκελ βλέπει τον μέσο Έλληνα μέσα από το φίλτρο των γερμανικών αστικών ΜΜΕ. Δηλαδή ως τεμπέλη, άεργο που δεν είναι ικανός να διαχειριστεί τις τύχες του. Μια βόλτα από μια τουριστική περιοχή και λίγες συζητήσεις με Γερμανούς τουρίστες, θα αποτελέσει ένα καλό πρώτο δείγμα.
Πολύ σωστά επισημάνθηκε η ταξική διάκριση. Ο Γερμανός που κάνει διακοπές στην Ελλάδα είναι στην κοινωνική ιεραρχία από ισχυρός μικροαστός και πάνω. Προφανώς υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να είναι διαφοροποιημένη η εικόνα ενός ανέργου ή εργάτη Γερμανού. Αλλά ακόμα μεγαλύτερη προσοχή πρέπει να δοθεί και στην προσωπικότητα κάθε συνομιλητή. Εγώ θα προσέθετα και την ιδεολογία του. Διαφορετικά θα εκφραστεί ένας εθνικιστής Γερμανός ή Άγγλος από έναν φιλελεύθερο ή μη πολιτικοποιημένο Γερμανό ή Άγγλο.
Συμπερασματικά ο Dickinson εξέφρασε στο ΟΑΚΑ με αυθόρμητα άκομψο τρόπο την γενική εικόνα του μέσου δυτικού για τον μέσο Έλληνα. Στην προσωπική μας γνωριμία το 1999 εξέφρασε τον σνομπισμό του ταξικά ισχυρού Αγγλοσάξονα. Εξίσου απαράδεκτες αλλά διαφορετικές περιπτώσεις συμπεριφοράς.
Από εκεί και πέρα εννοείται ότι υπάρχουν και πολλές διαφοροποιήσεις από την εικόνα του κάθε γενικού κάδρου που διαμορφώνεται στην κοινή γνώμη μιας χώρας. Όμως η πολιτική ιστορία ακολουθεί συνήθως τις γενικές εικόνες, τα μεγάλα κάδρα. Κάποτε δυστυχώς, άλλοτε ευτυχώς.
Εκτός από αυτά που σωστά αναφέρεις πολύ μεγάλο ρόλο παίζει και η τοπική κουλτούρα, ιστορία, θρησκεία (όχι οτί σήμερα θα βρεις πολλούς ειλικρινά πιστούς, αναφέρομαι στην πολιτιστική διάσταση). Μεγάλη διαφορά έχει ένας γερμανός από την βαυαρία και το μόναχο με έναν από το ανόβερο ή με έναν ανατολικογερμανό.
Ναι, πολύ σωστά. Ήταν παραληψη να μην το αναφέρω.
Αγγλοσάξωνας ο Dickinson με τίποτα ! Γηγενής Βρετανός και πολύ του είναι. Οι Maiden όπως και τα περισσότερα ΝWOBHM συγκροτήματα προέρχονταν από την εργατική τάξη, άρα Σταμάτη ο ταξικός χαρακτήρας που προτάσεις ως το πρώτιστο, είναι μεταβαλόμενος και συνεπώς όχι ο κυρίαρχος. Όλα αυτά που αναφέρεις είναι τα μπιχλιμπίδια που έχουν μεν την σημασία τους, αλλά η ρίζα είναι η ράτσα.
Να υποθέσουμε δηλαδή ότι θεωρείς κατώτερη φυλή τους Κέλτες από τους Τεύτονες;
Προσπάθησε να σκέφτεσαι αναλυτικά. Όχι μονοδιάστατα.
Σύμφωνοι οι Maiden ήταν συγκρότημα της εργατικής τάξης. Όμως σήμερα έχουν πύργους με πισίνες και γήπεδα γκολφ. Σήμερα λέμε ότι δεν εκφράζουν την κουλτούρα του heavy metal. Όχι τότε που ήταν μέλη της εργατικής τάξης. Η ταξική ιεραρχία μπορεί να αλλάξει. Το ζήτημα είναι να μην αλλάξει μαζί της και η σωστή κουλτούρα ή η ιδεολογία.
Αν και νομίζω ότι ο Dickinson προέρχεται από μεσοαστική οικογένεια και όχι από εργατική.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...έχει περάσει σχεδόν μια χιλιετία από τότε που οι Βρετανοί (Πίκτοι) και οι Αγγλοσάξωνες ήταν διαφορετικές ράτσες. Τι είναι αυτό που κάνει τον Ανώνυμο να θεωρεί ότι στο σύγχρονο αγγλικό έθνος, μια φυλετική διχοτόμηση του πρώιμου Μεσαίωνα παίζει ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα κάποιου (εν προκειμένω του Ντίκινσον);
μου θύμισε έναν τύπο σε ένα αμερικάνικο φόρουμ πριν κάτι χρόνια, που ρωτούσε, αν πριν 30 γενιές είχα έναν μαύρο πρόγονο, θεωρούμαι μη-λευκός; Και η απάντηση, με απλά μαθηματικά, ήταν "ναι, θεωρείσαι 1/1073741824 (ένα προς δύο εις την τριακοστή) νέγρος".
χαχαχαχαχαχαχα
Δεν υποστηρίζω ότι το πρώτιστο είναι η ταξική προέλευση. Που το διάβασες αυτό; Υποστηρίζω ότι η ανάλυση δεν μπορεί να βασίζεται σε μια ανθρωπολογική μονομέρεια. Είναι σχεδόν αστείο κάτι τέτοιο.
Η ρίζα είναι η φυλή ωραία. Αλλά η φυλή, ως ρίζα, έχει μια απόσταση από τον κορμό που είναι το έθνος, από τα κλαδιά που είναι οι τάξεις και κυρίως από τα φύλλα που είναι οι επιμέρους συμπεριφορές. Ο κορμός, τα φύλλα και τα κλαδιά επηρεάζονται από τον ήλιο και από τον αέρα, από παρεμβάσεις που δεν επηρεάζουν τις ρίζες. Όμως το δέντρο δεν παύει να είναι εννιαίο.
Τώρα έγινα περισσότερο κατανοητός;
Εγώ μετέφερα την προσωπική μου εμπειρία από τα χρόνια που το metal ήταν ακόμα (σχετικά) νεαρό. Εσείς μου αντιπαραβάλατε καταστάσεις από το 2000 και μετά.
Στη συνέχεια μια ομάδα ανθρώπων επιχειρεί να κάνει κοινωνιολογική ανάλυση και να βγάλει από την μύγα ξύγκι. Δεν την παλεύω την κατάσταση.
Δεν είμαι μονολιθικός αλλά ούτε και σπάω σε χίλια κομμάτια το όλον, πιστεύω στην ενότητα αλλά με ιεραρχία.
Δεν εξέφρασες απλά μια προσωπική άποψη για μια εμπειρία σου στο πεδίο της heavy metal κοινότητας. Την συνόδευσες και με μια περίπου στερεοτυπική θέση για τα δεδομένα του χώρου (Άγγλοι κακοί, Γερμανοί καλοί, άνευ διάκρισης). Αυτό ξεκίνησε την όλη συζήτηση. Πάντως έδωσες αφορμή για μια ενδιαφέρουσα κουβέντα. Δεν ήταν κακό αυτό.
Ο Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Είσαι τακτικός αναγνώστης μας Αλέξανδρε. Συνέχισε έτσι....
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Για τον πολιτισμό της Δύσης τα είπε και ο Πρόεδρος:
0:20-1:00
https://www.youtube.com/watch?v=KRqYGSNzn4o
Άλλες εποχές προ ισοπέδωσης.
Γιατί στο 1:59 που λέει ότι δεν πρέπει να μιλά για 150 αλλά για 600 χρόνια, υπονοώντας ότι το ΠΑΣΟΚ στόχευε να αποτινάξει την εθνική σκλαβιά που ξεκίνησε με την πτώση της Πόλης; Είναι μια ελληνική εκδοχή του 1000 χρόνια Χίτλερ!
Πέρα από την πλάκα πάντως ο Ανδρέας έχει χρησιμοποιήσει όλα τα επικοινωνιακά όπλα του εθνικιστικού λόγου. Και για τα δεδομένα του αστικού συστήματος που εκπροσώπησε ήταν με διαφορά περισσότερο εθνοκεντρικος και φιλολαϊκος από τους υπόλοιπους πολιτικάντηδες της μεταπολίτευσης. Αν ο άφρονας και κατά βάθος Δεξιός ΝΓΜ είχε πολιτικό ένστικτο έπρεπε να είχε κάνει φροντιστήριο στον πολιτικό λόγο του Ανδρέα.
Κατά τα άλλα θα ήταν ένα εξαιρετικό βίντεο αυτό που παραθέτεις, αν δεν έδειχνε την Μάργκαρετ να χορεύει παραδοσιακούς κυκλωτικούς. Εκεί ξεσκεπάζεται ελαφρώς το εθνικιστικό περιτύλιγμα και φαίνεται το τι θα ακολουθούσε.
Ωραία και κυρίως... ομοιογενής συγκέντρωση. Ουκρανοί με τριζούμπ και ΟΑΚΚίτες με σφυροδρέπανα
https://scontent.fskg4-1.fna.fbcdn.net/v/t39.30808-6/300973076_5930348990343438_724801042503054740_n.jpg?_nc_cat=109&ccb=1-7&_nc_sid=730e14&_nc_ohc=tEXRnMA6DYcAX8u5ymw&_nc_ht=scontent.fskg4-1.fna&oh=00_AT88tHeZU9BHMOqFNW4MgKPgRv7UHwcrHe4lSw-rK6shfg&oe=630DE255
ποιος από όλους τους τρεις-κι-ο-κούκος της φωτό είναι ο εστιάτωρ;
Μη δημοφιλής άποψη στον Εθνικοσοσιαλιστικό χώρο και θέλω την άποψη σας σε αυτό.
ΔΕΝ γίνεται να είσαι ταυτόχρονα σοσιαλιστής ΚΑΙ αντικομμουνιστής. Debate me
Δεν υπάρχουν τόσο τσιμεντένια δόγματα στο πεδίο των ιδεολογιών. Εδώ υπήρχαν σοσιαλδημοκράτες αντικομμουνιστές και σοσιαλδημοκράτες φιλικοί προς τον κομμουνισμό. Ήταν δυνατόν να ίσχυε κάτι διαφορετικό στο εθνικιστικό πεδίο ;
Κάποιες εθνικοσοσιαλιστικές τάσεις ήταν εχθρικές προς τον κομμουνισμό και κάποιες άλλες λιγότερο εχθρικές. Στο φασισμό υπήρχαν ακόμη πιο μεγάλες αποκλίσεις. Υπήρχαν ακραία αντικομμουνιστές τάσεις ήδη από το 1920 , αλλά και κάποιες φιλικές προς τον κομμουνισμό ιδίως στην εποχή του Σάλο.
Μεταπολεμικά υπήρχαν παρόμοιες διαφοροποιήσεις.Το θέμα είναι ποια τάση εκφράζει ο καθένας.
Από εκεί και πέρα σήμερα το πρώτο σημαντικό είναι να μην σκεφτόμαστε με στενά δογματικούς τρόπους. Μόνο οι αμόρφωτοι εστιάτορες βάζουν μονολιθικές προϋποθέσεις στην στην ιδεολογία. Το δεύτερο σημαντικό είναι να καταλάβουμε την παράδοση του πολιτικού Ρομαντισμού για να μπορούμε να αναγνωρίζουμε τις πολλές πτυχές και τους ρεύματα της εθνικιστικής ιδεολογίας και να τα διακρίνουμε από εκείνα της Δεξιάς. Αν αυτό γίνει εφικτό ο πρώτος μεγάλος στόχος του σημερινού κινήματος θα έχει επιτευχθεί.
Σε άλλα νέα, μπορεί οι αμερικάνοι της Raytheon και της Lockheed να κονομάνε, αλλά οι αμερικανόδουλοι Ουκρανοί ολιγάρχες πάθανε νίλα με τον πόλεμο, μιας και μεγάλο μέρος των επιχειρήσεών τους βρίσκεται στις απελευθερωμένες περιοχές.
How much has the wealth of the Ukrainian oligarchs decreased since the start of the special operation?
▪Rinat Akhmetov - 64% (from 13.9 billion to 4.9 billion)
Viktor Pinchuk - 27% (from 2.6 billion to 1.9 billion)
▪Igor Kolomoisky - 47% (from 1.9 to 1 billion)
▪Gennady Bogolyubov - 35% (from 1.7 to 1.1 billion)
Petr Poroshenko - 66% (from 1.6 billion to 700 million)
Alexander Yaroslavsky - 68% (from 1 billion to 320 million)
όλοι Εβραίοι και ο Αχμέτοφ Τάταρος. Αλλά το αλβανογκάρσονο λέει για Μόσκοβους και για Τσετσένους.
τι ειναι αυτα που διαβαζουν τα ματια μου χταποδο-θεε μου. αναφερομαι στον Κθουλου της Λεμουριας. ο αλλος γραφει οτι δεν γινεται να εισαι ταυτοχρονα σοσιαλιστης και κομμουνιστης και ζητα διαλογο!!!!!!!!!!!!!
ρε ξεφτιλες που θα μας κανετε να σκισουμε τα πτυχια των οικονομικων, μαθετε οτι υπαρχουν μονο δυο ειδων οικονομικα συστηματα. ή επιθυμει καποιος κεντρικο σχεδιασμο που θα αποφασιζουν μπολσεβικοι σαν τον Μαμουτο απο το τι τιμες θα μπαινουν στα προϊοντα μεχρι τι μισθος θα πρεπει να δινεται ειτε στον ιδιωτικο ειτε στον δημοσιο τομεα, και αυτο ονομαζεται σοσιαλισμος ή κομμουνισμος ή οπως θελετε πειτε το αλλιως, ή δεν θα επεμβαινει καθολου το κρατος στην οικονομια που θα παραμενει ελευθερη και αυτο ονομαζεται καπιταλισμος διεθνιστικα ή εθνοκαπιταλισμος αν μιλαμε για εθνικο κρατος που θα επιτρεπει μονο ντοπια ελευθερη οικονομια του εθνους που εμπεριεχεται στο κρατος χωρις να υπαρχουν ξενοι επενδυτες δηλαδη.
ολα τα αλλα ειναι αποπροσανατολιστικες βλακειες που προσπαθουν να περασουν τον κομμουνισμο στον εθνικισμο, οπως το επιχειρει αυτο πονηρα η ΦΛΕΦΑΛΟ! εμεις οι Λεμουριοι ομως δεν τσιμπαμε! εθνοκαπιταλισμος ρε κεφαλες μεχρι να σεληνιαστει ο ηλιος!!! και αμα σας αρεσει...
-Λεμουριος τρολιστας
Ανώνυμε που έγραψες ότι το Λεμούρι είναι "δικός μας" που αστειεύεται, εξακολουθείς να το πιστεύεις και τώρα;
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Πανιβλακα λεμουριε σοσιαλιστής και Αντικομμουνιστής γράφω, οχι σοσιαλιστής και κομμουνιστής. Τραβα οφθαλμίατρο
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Με την λογική σου, ο Μητσοτάκης που αποφάσισε ο κατώτατος μισθός να είναι τα 650€ (ψίχουλα σε σχέση με τις σημερινές τιμές σε σούπερ μάρκετ κ καύσιμα) είναι κομμουνιστής; Είσαι καθυστερημένος;
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Εντάξει ήτανε γκαρσόνι για πολλά έτη αλλά εδώ και χρόνια είναι σε πόλεμο με τα κλασσικά γκαρσόνια. Μάλλον τα σπάσανε στο μοίρασμα του κουβέρ τα παιδιά😂
Ο/Η Ανώνυμος είπε...''Με την λογική σου, ο Μητσοτάκης που αποφάσισε ο κατώτατος μισθός να είναι τα 650€ (ψίχουλα σε σχέση με τις σημερινές τιμές σε σούπερ μάρκετ κ καύσιμα) είναι κομμουνιστής; Είσαι καθυστερημένος;''
Μαλλον εσυ εισαι καθυστερημενος που δεν μπορεις να καταλαβεις τον ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ της παγκοσμιοποιησης! ξυπνα πριν ειναι αργα. και για την ιστορια το ΔΝΤ που ανηκει δηλαδη σε κεντρικο σχεδιασμο της παγκοσμιοποιησης οπως συμβαινει στον κομμουνισμο, ητανε αυτο που σου επεβαλε κατωτατο μισθο το πεντακοσαρικο και οχι καποιοι καπιταλιστες! αλλα εσυ συνεχιζε να διαβαζεις τις σαχλαμαρες του Μαρξ που δεν πατησε ποτε το ποδαρι του μεσα σε εργοστασιο για να δει εστω και πως ειναι! με τα λεφτα των εβραιων πουλουσε κομμουνιστικη ιδεολογια σαν αεργος αργοσχολος που ηταν. συνεχισε να ζεις το παραμυθι σου και ασε εμας τους εθνοκαπιταλιστες να σκοτωσουμε τον δρακο του!
-Λεμουριος τρολιστας
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Απόβρασμα Λεμούριε ο σοσιαλισμός είναι κοινωνικός μετασχηματισμός. Δεν είναι μόνο κεντρικός σχεδιασμός. Έχεις πιάσει ένα χαρακτηριστικό του σοσιαλισμού και το γυροφέρνεις σε όλη την φιλελεύθερη πραγματικότητα για να μας πεις ότι ο καπιταλισμός σήμερα δεν είναι και τόσο φιλελεύθερος. Ο σοσιαλισμός είναι μια ολόκληρη παράδοση βρωμερό εβραϊκό ερπετό.
Βάσει του σκεπτικού σου ο Ράσκιν, ο Μπερκ, ο Φίχτε και οι υπόλοποι εθνικιστές και συντηρητικοί που μίλησαν υπέρ των κρατικών παρεμβάσεων ήταν μαρξιστές. Όλη η εθνικιστική θεωρία ήταν μαρξιστική, αυτό μας λες. Μόνο που ο Φίχτε έγραψε για το κλειστό εμπορικό κράτος και την οικονομική αυτάρκεια όταν ο Μαρξ ήταν ακόμα αγέννητος.
Πήγαινε να διαβάσεις τον Τζήμερο και τον Πανούση και μάζεψε τη γλώσσα σου βρωμερό φίδι.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Λεμούριε, ποια η άποψή σου για ΕΕ και ΝΑΤΟ;
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Τι γνώμη έχετε για αυτό το άρθρο στη wiki με θέμα τον Οικονομικό Ρομαντισμό;
https://en.wikipedia.org/wiki/Romanticism_and_economics
Ευσυνοπτο, περιεκτικό και εύστοχο!!
Σταμάτη, εκπληκτική ανάλυση από την αρχή ως το τέλος! Σε αυτά που έγραψες εδώ, δεν διαφωνώ σχεδόν σε τίποτα, αλλά και τα διατυπώνεις καταπληκτικά!
Γέλασα πολύ με αυτά που γράφεις για αυτούς τους 'ορθολογιστές προοδευτικούς παρλαπίπες', χαχαχα!!!
Πραγματικά πόσο δίκιο έχεις! Αυτά τα παλληκάρια είναι για λύπηση, μπουρδολόγοι ολκής, οι σκυλάδες και οι τραπάδες πλέον έχουν περισσότερη επαναστατικότητα μέσα τους.
Εδώ παίζανε ξύλο στον Καρρά λίγες ημέρες πριν τους maiden και ο Καρράς συνέχισε να τραγουδάει και το μόνο που αρκέστηκε να πει ήταν: 'έλα ρε παιδιά, έλεος!'
Ξέρεις, οι τύποι αυτοί μπορεί να αντιδράσουν και να παρεξηγηθούν αν επαινέσεις (έστω και χιουμοριστικά) έναν έφηβο που 'παραπλανήθηκε' από την δασκάλα του και της τον κάρφωσε, και να πουν 'σεβάσου ότι κάποιοι έχουν παιδιά εδώ πέρα' και την ίδια στιγμή θα το θεωρήσουν φυσιολογικό αν γράψεις μια είδηση ότι κάποιος 15χρονος αυτοπροσδιορίστηκε ως γυναίκα και αποφάσισε να γίνει τρανς!
Κοινώς μιλάμε για κλινικές περιπτώσεις κομπλεξικών αγαπούληδων δικαιωματιστών, με τους οποίους δυστυχώς έχει γεμίσει ο χώρος του metal τα τελευταία χρόνια.
Ώρα να πάνε να ακούσουν κάτι που να ταιριάζει στα βρωμερά χνώτα τους και να αφήσουν το ανδροπρεπές metal επιτέλους στην ησυχία του!
Κυριάκος
ΥΓ1: Αυτά που γράφεις για τον Ντούγκιν και το περιοδικό δεν αφορούν να υποθέσω μουσικό περιοδικό, αλλά πολιτικής υφής έτσι;
ΥΓ2: Θα προσπαθήσω να επανέλθω στο κείμενο και να σχολιάσω εκτενέστερα τα όσα εξαιρετικά ενδιφέροντα γράφεις, ειδικά στο πρώτο σκέλος αυτού.
Όχι δεν αφορά μουσικό περιοδικό αλλά ιστολόγιο του εθνικιστικού "χώρου".