του Αχιλλέα
Ο Frank Frazetta (1928-2010) ήταν ένας καλλιτέχνης που δημιούργησε σχεδόν αμέτρητους πίνακες ζωγραφικής, κόμικς, εξώφυλλα βιβλίων και άλμπουμ με έμφαση στους υπερήρωες, την λογοτεχνία του φανταστικού αλλά και την επιστημονική φαντασία. Αυτή η σύντομη περίληψη δεν θα περιγράψει την βιογραφία του, αλλά θα επιχειρήσει να διευκρινίσει θέματα σχετικά με κεντρικές ιδέες της τέχνης του.
Ένα παιδί θαύμα, γεννημένο στο Μπρούκλιν, ο Frazetta άρχισε να ζωγραφίζει από πολύ μικρή ηλικία. Ασφαλώς εκδήλωσε τάσεις που έδειξαν ότι διέθετε ταλαντούχα καλλιτεχνική φύση πριν ακόμη γίνει τεσσάρων ετών. Αυτό από μόνο του είναι ενδιαφέρον και προκλητικό, καθώς αποκαλύπτει για άλλη μια φορά (λες και χρειαζόταν) ότι το ταλέντο για οτιδήποτε δημιουργικό είναι χάρισμα γενετικό, προεμπειρικό που είτε κληρονομείται ή είτε δωρίζεται από τον Θεό. Υπάρχουν, προφανώς, και άλματα μεταξύ των γενεών. Υπάρχει και ο σημαντικός ρόλος της εκπαίδευσης. Αλλά σε αυτά τα θέματα ο χαρισματικός άνθρωπος είναι κατά πολύ περισσότερο βασισμένος στο θείο χάρισμα της φύσης και λιγότερο στην ανατροφή και το περιβάλλον.
Ένα από τα αξιοσημείωτα στην τέχνη του Frank Frazetta είναι ότι χαρακτηρίζεται ως εγγενώς αρσενική - τόσο εννοιολογικά, όσον αφορά την εκτέλεση, όσο και στον τρόπο με τον οποίο διαμορφώνεται η τέχνη του εν γένει. Οι άντρες, ως επί το πλείστων και ανεξάρτητα από τις λεκτικές τους δεξιότητες, σκέφτονται με εικόνες προτού επικοινωνήσουν ή τις μετατρέψουν σε λέξεις. Ο Frazetta εκδήλωσε αυτή την έμφυτη τάση σε καλλιτεχνικές δημιουργίες. Θεματικά εστίασε στη δύναμη, τον ηρωισμό, την ενέργεια, την αισθητική των πολεμιστών, ακόμη και σε παγανιστικά, σχεδόν, οντινικά θέματα. Η τέχνη του είναι εμφανώς παγανιστική με μια ασυνείδητη έννοια αυτού του όρου.
Ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζει τις γυναίκες στο έργο του ο Frazetta είναι, επίσης, ρητά ανδροκεντρικός και πλήρως ερωτικός. Πέρα από τις μάγισσες ή τις Erdas (μητέρες της γης), όλες οι γυναίκες του Frazetta είναι όμορφες. Αλλά είναι και ερωτικές. Η φεμινιστική κριτική στον Frazetta και άλλους παρόμοιων αντιλήψεων καλλιτέχνες υποστηρίζει ότι ο καλλιτέχνης του στυλ που υιοθέτησε ο Frazetta δημιουργεί με στερεότυπα, «αντικειμενοποιεί», σεξουαλικοποιεί και εν τέλει λειτουργεί με αισθητική απαλής πορνογραφίας. Αλλά ας σκεφτούμε και την απάντηση σε μία τέτοια κριτική: αυτές οι εικόνες είναι αρχετυπικές φαντασιώσεις που έχουν όλοι οι ετεροφυλόφιλοι άνδρες για τις γυναίκες. Το θηλυκό (στο ανδρικό βλέμμα) γίνεται πάντα εμβληματικό, μεταμορφώνεται αυτό καθαυτό και θεωρείται ως αντικείμενο που μερικώς λατρεύεται. Λίγοι άντρες το παραδέχονται ανοιχτά, αλλά αυτό δεν το σταματάει από το να είναι πραγματικότητα. Σε διάφορες μορφές μοντέρνας τέχνης, φυσικά, υπάρχει συχνά μια ενοχική ανδρική αγωνία για την παρουσίαση της γυναικείας μορφής.
Ας στραφούμε τώρα, στη λατρεία του Frazetta για τη βία και τη δύναμη των αντρών - τον αληθινό πυρήνα του αντιπροσωπευτικού του έργου. Το όραμά του για την αρρενωπότητα είναι εγγενώς ηρωικό, θεϊκό, αρχέγονο, υπερβολικό και κάπως αναπόφευκτα τείνει προς το ολυμπιακό αρχέτυπο. Οι υπερήρωες και όλες οι μορφές ηρωικής φαντασίας αναπαράγουν, σχεδόν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, τα πρότυπα των αρχαϊκών κοινωνιών για το πως έμοιαζαν οι θεοί. Οι υπερήρωες, λοιπόν, στην μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο νεωτερικότητα είναι οι νέοι θεοί.
Ο Frazetta συνήθιζε να καυχιέται ότι δεν διάβασε ποτέ κανέναν από τους pulp ήρωες - όπως εκείνους του Robert E. Howard ή του Edgar Rice Burroughs- τους οποίους όμως είχε την ευκαιρία να εικονογραφήσει. Ωστόσο, αν και πιθανώς αληθεύει, αυτό το γεγονός δεν έχει καμία εγγενή σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι, οπτικά μιλώντας, αντιλήφθηκε πλήρως τι σημαίνει το ηρωικό ιδεώδες. Τους προσέγγισε κυριολεκτικά με έναν ιδιαίτερα πνευματώδη τρόπο. Πράγματι, το πως παρουσιάζει τον Conan τον Βάρβαρο ως πρωτόγονο θεό, ουσιαστικά την προσωποποίηση της δικής του θεότητας Crom, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Tο έργο τoυ Frazetta παραμένει ουσιωδώς ιδεολογικά συντηρητικό - όλοι το καταλαβαίνουν αυτό, κυρίως οι φιλελεύθεροι αντίπαλοί του. Παρόλο που μπορεί τα επιχειρήματά τους να ακολουθούν την κοινότυπη λογική της πολιτικής ορθότητας όλες οι φεμινίστριες, οι πολιτιστικοί μαρξιστές, οι αριστεροί και δεξιοί φιλελεύθεροι και οι προοδευτικοί γνωρίζουν ότι τα έργα του Frazetta είναι μία γιορτή της παραδοσιακής αντίληψης περί του ανδρισμού. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, παρά το γεγονός ότι ορισμένοι από τους καμβάδες του κέρδισαν πάνω από ένα εκατομμύριο δολάρια μετά το θάνατό του, το έργο του Frazetta σνομπάρεται από την φιλελεύθερη ελίτ ως, τρόπον τινά, λαϊκιστική τέχνη.
Αλλά δεν έπεσε μόνο Frazetta θύμα αυτού του κυκλώματος. Όλη η κουλτούρα που δοξάζει τον αρσενικό πολεμιστή έχει εξαναγκαστεί να βρεθεί στα βάθη του Άδη. Η συγκεκριμένη κουλτούρα πλέον αναπαράγεται μόνον σε μία περιορισμένη σφαίρα βιβλίων, ιστολογίων, εξωφύλλων άλμπουμ μουσικής, εξωφύλλων βιβλίων επιστημονικής φαντασίας και B movies. Οι φιλελεύθεροι κριτικοί παρακολουθούν τέτοια ήδη τέχνης μόνο για να τα καταδικάζουν. Οι δύο τακτικές που χρησιμοποιούνται για να διαβάλουν αυτή την ανδροκεντρική κουλτούρα, είναι μία επιφανειακή αλλά πομπώδης κριτική (χρησιμοποιώντας τον μεταστρουκτουραλισμό) και η δημιουργία φιλικού προς την «διαφορετικότητα» περιβάλλοντος. Αυτό βοηθά στην αποδυνάμωση της ιδεολογικής και πολιτικής κουλτούρας αυτών των ειδών τέχνης. Δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε τις ταινίες, όπως και τα comic, της Marvel.
Ας κλείσουμε αυτό το άρθρο περιγράφοντας έναν από τους αγαπημένους μου πίνακες του Frazetta. Ονομάζεται «The Brain» και δημιουργήθηκε τη δεκαετία του '60 και χρησιμοποιήθηκε από το ροκ συγκρότημα Nazareth ως εξώφυλλο. Εν πάση περιπτώσει, αυτή η εικόνα δείχνει έναν διαβολικό, κερασφόρο πολεμιστή με ένα κυρτό σπαθί ή σκίταρ, καθώς χτυπά έναν άλλο πολεμιστή που υπερασπίζεται το σώμα του με μια τεντωμένη ασπίδα. Πίσω και από τους δύο, και κοντά σε ένα κόκκινο-μωβ έδαφος, πάλλεται ένας τεράστιος εγκέφαλος. Είναι γεμάτος ενέργεια, σχεδόν βράζει και έχει πολλαπλά εσωτερικά στρώματα.
Αλλά τι σημαίνουν όλα αυτά; Η απάντηση είναι αρκετά εύκολη: απλώς ρωτήστε έναν αληθινό στρατιώτη να σας πει τι αισθάνεται βλέποντάς τον. Είναι μια εξιδανικευμένη μορφή της εσωτερικότητάς του!
Σχόλια:
Ποιοτική αρθρογραφία όπως πάντα
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Κάτι άσχετο με την ανάρτηση αλλά σχετικό με την επικαιρότητα.
Το βάρβαρο έθιμο του αυτομαστιγώματος, που το ξαναείδαμε προχτές στον Πειραιά και το συνδέουμε με τους Σιίτες, στην πραγματικότητα το έχει απαγορεύσει ο Χαμενεΐ στο Ιράν και ο Νασράλα στους Σιίτες του Λιβάνου. Το επιτρέπει μόνο ο Σιστάνι στο Ιράκ και άλλοι λιγότερο σημαντικοί μουλάδες. Στην Αθήνα και στον Πειραιά τυχαίνει οι περισσότεροι Σιίτες να είναι Ιρακινοί. Το διευκρινίζω για να γίνει κατανοητό ότι και ανάμεσα στους Σιίτες υπάρχουν μεγάλες διαφορές, πόσο μάλλον ανάμεσα σε αυτούς και τους Σουνίτες.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Για όποιον ενδιαφέρεται, το παρακάτω φόρουμ έχει άλμπουμ από martial industrial, gothic, neo-folk, post-punk και metal μπάντες, μαζί με δοκίμια για ρομαντισμό κ.ά. (εκεί βρήκα την πραγματεία του Μπερκόφσκι για το γερμανικό ρομαντισμό που πριν κάτι μήνες είχα γράψει εδώ ότι έψαχνα). Τα δοκίμια είναι στη ρώσικη γλώσσα, αλλά οι αναρτήσεις για τις μπάντες και τα άλμπουμ τους είναι στα αγγλικά. Εν πολλοίς είναι μια ρώσικη Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.
http://diemilitarmusik.clan.su/
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Κατά τη γνώμη μου, το Κιτς είναι η ΜΟΝΗ αξιόλογη τέχνη που ευδοκίμησε στην μεταμοντέρνα εποχή. Δεν ξέρω πολλά για τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη, αλλά από το υλικό που παρουσιάσατε βρίσκω κάποια συγγένεια με τη τεχνοτροπία του Haddon Sundblom, ίσως και του Norman Rockwell, με διαφορετική φυσικά θεματολογία. Το είδος σνομπάρεται αγρίως από τις παράκτιες ελίτ, αλλά μήπως οι αγαπημένοι τους SJWs έχουν να δείξουν κάτι καλύτερο τόσα χρόνια σε επίπεδο καλλιτεχνίας; Δηλαδή πέρα από τσιρίδες και μπανάνες σε τοίχους.
Βέβαια, η συγκεκριμένες αισθητική θυμίζει ελαφρώς και το μποντιμπιλντεράδικο κόνσεπτ των ρηγκανικών 80ς, με WWE και τα αντίστοιχα χολιγουντιανά ημικωμικά action movies. Σήμερα μας φαίνεται παράταιρο, αλλά προσωπικότητες σαν τον Σβάρτσενεγκερ και τον Χολκ Χόγκαν έκαναν τότε τεράστιο γκελ. Πρότυπα τελείως διαφορετικά από τη γενιά των Τζέιμς Στιούαρτ, Γκάρι Κούπερ κτλ.
Φυσικά, για τους wokers ό,τι υπήρχε προ του 21ου αιώνος αποτελεί ανάθεμα, πόσο μάλλον η παραδοσιακή απεικόνιση των φύλων, η αγωνιστική διάσταση της ανθρώπινης φύσης, η υγιής σεξουαλικότητα κτλ. Έλα που όμως στις πεδιάδες της Ουκρανίας "αναβιώνει" η μάτσο εικόνα του... λευκού χριστιανού Ευρωπαίου "Ήρωα" που μάχεται υπέρ πίστεως και πατρίδος κατά "βαρβάρων". Άρα να είμαστε ψυλλιασμένοι για όλα. Όσο κυνικά χρησιμοποιήθηκε το βδελυρό wokeness ως ιδεολογικό περιτύλιγμα της αμερικανολίμπεραλ παγκοσμιοποίησης, τόσο εύκολα μπορεί να υπάρξει επιστροφή -έστω αποσπασματικά/περιπτωσιολογικά- σε δοκιμασμένες παραδοσιακές/εθνοκάτι αφηγήσεις προς εξυπηρέτηση του δυτικού Λεβιάθαν. Δεν αποκλείεται κάτω από το ξεφτισμένο πλέον γκλίτερ του μεταμοντέρνου λιμπεραλισμού να ξεπροβάλει το χακί. Γενικά θα δούμε διάφορα.
Το Ουκρανικό έδειξε πολλά. Οι μόνοι που πήγαν προθύμως και αφιλοκερδώς (!) να πέσουν υπέρ φιλελευθερισμού ήταν οι γνωστοί χρήσιμοι πανηλίθιοι, με τους λίμπεραλς και τους εκθηλυμένους δυτικότροπους, παρ' ότι είχαν τις αβάντες όλου του καλού του κόσμου, να λαδώνουν τους συνοριοφύλακες για να το σκάσουν. Αυτά τα σημειώνουν τα think tanks.
Λογικά θα επιχειρηθεί η όπως όπως επούλωση των πληγών των culture wars, μέσω μιας ήπιας και προφανώς fake συντηρητικής αναδίπλωσης, που ήδη μαγειρεύεται στις ΗΠΑ. Η εξέγερση των ελίτ φαινομενικά τελειώνει προς όφελος μιας νέας κοινωνικής συνοχής (κατά μίμηση της ψυχροπολεμικής διαταξικής συναίνεσης), ώστε μονομπλόκ η Δύση να την πέσει στον "Άξονα του Κακού". Με το να βρίζεις το 60% του πληθυσμού ως "καρκίνο της ανθρωπότητας" και να ζητάς μαζικές εκτελέσεις των "straight white male", δηλαδή αυτών που ενδέχεται να κληθούν να υπερασπιστούν ένοπλα τον δυτικό φιλελευθερισμό, δεν γίνεται δουλειά. Εδώ λέει βγήκαν καρακαθεστωτικοί ρεπουμπλικάνοι, σαν τον ανεκδιήγητο Lindsey Graham, και αμφισβήτησαν την ομοσπονδιακή κατοχύρωση των LGBTQ γάμων. Τα ύστερα του κόσμου...
C
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Πραγματικά η ρηγκανικη νέα Δεξιά εκμεταλλεύτηκε το συγκεκριμένο πεδίο και πρόβαλε μια επιδερμική και μάτσο Αμέρικαν εκδοχή ρομαντικών αισθητικών αναφορών. Μην ξεχνάμε ότι κατά την δεκαετία του '80 προβλήθηκαν πάρα πολλές ταινίες (και κυρίως b movies ) με επικό ύφος στο στυλ του Κόναν.
Όμως ο Frazetta και οι άλλοι αντίστοιχοι καλλιτέχνες προϋπήρχαν. Μπορεί ο ρηγκανισμος να τους εκμεταλλεύτηκε. Ωστόσο δεν τους δημιούργησε. Υπήρχαν πολύ πριν από τον Ρήγκαν απλά το επικοινωνιακό του επιτελείο δούλεψε προπαγανδιστικά επάνω στα σημεία των προτάσεων τους που δεν εγκυμονούσαν κινδύνους για το αστικό ιδεολογικό πλέγμα. Έκανε μια απαγωγή του Ρομαντισμού σε επιδερμικές εκδοχές. Πάντως ακόμα και έτσι, ταινίες όπως το Ράμπο 1 έχουν ακόμη κάτι να μας πουν. Ανάμεσα στα ρηγκανικα σκουπίδια υπάρχουν κάποιες καλές αναλαμπές.
Ράμπο διαβάζω, Σβαρτσενέγκερ διαβάζω, Χαλκ Χόγκαν (!) διαβάζω, και θυμάμαι ότι την ίδια εποχή ο λαός της ΕΣΣΔ -ακόμα και της τότε παρακμάζουσας ΕΣΣΔ- έβλεπε το "Έλα να δεις" (την καλύτερη πολεμική ταινία όλων των εποχών), το Στάλκερ του Ταρκόφσκι, έβλεπε Παρατζάνοφ, Μιχαήλ Ρομ και τις κλασικές ταινιάρες του Μιχάλκοφ. Και τζάμπα. Όπως τζάμπα ήταν και ο Φάουστ, και ο Άμλετ, και τα κονσέρτα του Τσαϊκόφσκι.
Και για άλλη μια φορά νιώθω ακράδαντα πεπεισμένος ότι στον 20ό αιώνα ο αυθεντικός κληρονόμος και συνειδητός συνεχιστής των πιο λαμπρών πολιτιστικών παραδόσεων της αρχαιοελληνικής, Αναγεννησιακής και ανθρωπιστικής Ευρώπης ήταν ο Ανατολικός πολιτισμός, και όχι ο Δυτικός. Όχι γιατί περιλάμβανε "φυλετικά ανώτερους" σκηνοθέτες ή καλλιτέχνες. Αλλά γιατί έβλεπε την τέχνη ως παιδαγωγία του κοινού, κατά Αριστοτέλη, και όχι ως εμπόρευμα.
Μετά ήρθαν οι Γκορμπατσόφ-Γέλτσιν και γέμισε και η ρώσικη TV και ο κινηματογράφος με ανακυκλωμένα χολιγουντιανά σκουπίδια και κακές απομιμήσεις.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Μπερδεμένο ζήτημα. Μόδες και τυποποιημένες αρρενωπότητες, πόθοι και ανασφάλειες.
Για παράδειγμα, στο χώρο της ροκ, της πόζερ και της μέταλ, πόσο αρρενωπή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η εικόνα των μουσικών με τις μακριές κομμώσεις, τα πέτσινα κτλ; Κάποιες μπορεί, κάποιες σίγουρα όχι.
Προτιμώ να προσπεράσω τα Backstreet Boys και τα liberal ροζ πουκάμισα.
Η macho αισθητική, είτε είναι του Κόναν, είτε του Μάλμπορο Καουμπόυ, είτε του χισπάνο γκάνγκστερ, φαίνεται είτε ρηχή, είτε κάφρικη.
Οκ, ο Ραμπο είναι εντάξει και ο Κάπταιν Αμερικά, αλλά αυτό βγαίνει κυρίως από τον χαρακτήρα.
Το βασικό είναι πως δυστυχώς διαχρονικά, συγχέονται η ανδρεία, ο ανδρισμός, η γενναιότητα, με τον ναρκισσισμό, την ηδονοθηρία, την ιταμότητα.
Είναι αισχρό κάποιος να κοκορεύεται για τις ηδονές και τις κακίες του.
Όλα έχουν να κάνουν με τι ασχολείται και με τι καταγίνεται ο κάθε άνθρωπος, τι μπορεί να αντιληφθεί, τι τον ενδιαφέρει.
Πχ σε γενικές γραμμές αντιπαθούσα την γουέστερν αισθητική και τους καουμπόηδες, όμως κάπου άλλαξα γνώμη και εξαίρεση υπήρξε η ταινία "ο γητευτής των αλόγων" για τις αξίες της.
Απ' την άλλη, αυτό που με απογοητεύει είναι η έκλειψη της θηλυκότητας. Οι μοντέρνες γυναίκες έχουν κάτι αγορίστικο, σαν να είναι 17χρονοι έφηβοι. Η εξέλιξη αυτού σε μεγαλύτερη ηλικία, η κατάληξη ως bitches.
Μάλλον θα πρέπει να διαχωριστούν οι δύο περίοδοι. Ο Γκορμπατσόφ ήταν ένας φελλός όμως στην περεστρόικα δυνάμωσε το ρωσικό rock, στην ουσία γεννήθηκε το ρωσικό heavy metal και κυρίως αναβίωσε ο ρωσικός εθνικισμός μέσα από τους πολιτιστικούς συλλόγους της εποχής.
Ο Γέλτσιν ήταν ένας ακόμη πιο σκληρός Σημίτης της Ρωσίας. Λόγω της φιλελευθεροποίησης βρήκε χρόνο να αναπτυχθεί το εθνικιστικό κίνημα και ο σκληρός ήχος. Έλπιζαν ότι θα τον έφερναν στα φιλελεύθερα μέτρα. Αλλά ήταν προδιαγεγραμμένο το τέλος και των δύο. Ιδίως μετά το πραξικόπημα του Γέλτσιν και την αντίσταση στο κοινοβούλιο.
Πάντως ήταν πολύ πιο κάθαρμα και χειρότερος ο Γέλτσιν. Δεν νομίζουμε να συγκρίνεται με τον Γκορμπατσόφ.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Η μάτσο αισθητική του Κόναν έχει βαθύ λογοτεχνικό υπόβαθρο (για τα πρωτότυπα έργα του Ρ. Χάουαρντ μιλάμε, όχι για τις ταινίες) πολύ πιο ουσιώδες από εκείνο του Ράμπο και του Κάπτεν Αμέρικα. Κόναν και Ταρζάν, όπως και ορισμένοι ήρωες του Λόντον είναι παιδιά της αμερικανικής εκδοχής του νεορομαντικου και κινήματος της γενιάς του 1890.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Η ηθική των ρομαντικών είναι Καντιανή ("ο άνθρωπος οφείλει να βλέπει τον άλλο άνθρωπο ως σκοπό και όχι ως μέσο"). Φυσικά για τη φιλελεύθερη-καπιταλιστική ηθική, ο άνθρωπος είναι μόνο μέσο, ποτέ σκοπός.
Ο ανδρισμός και η ανδρεία συνδέθηκαν με το ναρκισσισμό και την ιταμότητα ακριβώς την ιστορική εκείνη στιγμή που η φιλελεύθερη ιδεολογία (μετά την πλήρη εγκαθίδρυση του βιομηχανικού καπιταλισμού στη Δύση το 1850) εγκατέλειψε τόσο τα καντιανά και ρομαντικά προτάγματα, όσο και το ανθρωπιστικό, μη-ωφελιμιστικό μέρος των διαφωτιστικών, δηλαδή εκείνα τα προτάγματα που της χρησίμευαν στους αστούς όσο πάλευαν ως νεαρή τάξη τους φεουδάρχες, αλλά δεν τους χρησίμευαν πλέον ως ώριμη εξουσιαστική τάξη. Στην "ηθική" του Μιλ, του Σπένσερ και του Μπένθαμ μόνο η ιταμότητα και α απληστία ήταν στοιχεία άξια εξύμνησης. Κι η παρακμή συνεχίστηκε όλο και παραπέρα, με τον Νίτσε, τους κοινωνικούς δαρβινιστές, ως την Άυν Ραντ (όποιος έχει παίξει το βιντεοπαιχνίδι Bioshock, αντιλαμβάνεται τον ηγεμονικό ρόλο που έχουν αυτές οι ιδέες στους ταγούς της αμερικάνικης ποπ κουλτούρας, ακόμα και τους πιο νέους ηλικιακά).
το ροκ και το μέταλ πράγματι επί Γκορμπατσόφ ανέβηκαν, αλλά ο ρωσικός εθνικισμός ήταν οργανικό κομμάτι της εσωτερικής ιδεολογίας της ΕΣΣΔ από το 1929 (αλλαγή περιεχομένου σχολικών βιβλίων και θετική μνεία σε Τσάρους και Κοζάκους, ταινίες για Νέφσκι, Μεγάλο Πέτρο, Ιβάν Τρομερό, μετά τον Β' ππ συλλογικό αίσθημα "συντροφικότητας του μετώπου" και κοινής μνήμης της νίκης, πολιτιστικοί σύλλογοι όπως λες κι εσύ, όπου εργάτες με ροζιασμένα χέρια μετά τη δουλειά πήγαιναν και διάβαζαν Πούσκιν και Ντοστογιέφσκι, μεταπολεμικές παρεμβάσεις σε εγκυκλοπαίδειες για τον τονισμό των μεγάλων επιστημονικών ανακαλύψεων από Ρώσους (Ποπόφ, Μεντελέγιεφ, Παβλόφ, Σικόρσκι κλπ), ακόμα και η -εν πολλοίς αποτυχημένη επιστημονικά- θεωρία του Λυσένκο δεν ήταν παρά προσπάθεια δημιουργίας μιας "ρωσικής εθνικής βιολογίας" ξεχωριστής από τον δυτικό Μεντελισμό (ουδόλως τυχαίο που σήμερα δεν αναφέρεται στον Λυσένκο το ΚΚΡΟ αλλά αναφέρονται Ρώσοι εθνικιστές!). Κάποιες φορές αυτός ο εθνικισμός διολίσθαινε σε καραγκιοζιλίκια, αλλά είναι αναντίρρητο ότι γαλούχησε τρεις γενιές νεαρών Ρώσων στο αίσθημα της εθνικής υπερηφάνειας, κάτι που έκανε πολύ ευκολότερη την ανάδειξη ενός κινηματικού εθνικισμού επί Γκορμπατσόφ.
----"Και για άλλη μια φορά νιώθω ακράδαντα πεπεισμένος ότι στον 20ό αιώνα ο αυθεντικός κληρονόμος και συνειδητός συνεχιστής των πιο λαμπρών πολιτιστικών παραδόσεων της αρχαιοελληνικής, Αναγεννησιακής και ανθρωπιστικής Ευρώπης ήταν ο Ανατολικός πολιτισμός, και όχι ο Δυτικός."----
Υπερβολικά παρακινδυνευμένη δήλωση. Μην ξεχνάμε ότι και στη δύση χονδρικά μέχρι και τα 50ς επιβίωναν οι κλασικές σπουδές, γυρίζονταν μνημειώδεις κινηματογραφικές παραγωγές (από City Lights και Gone with the Wind, μέχρι Πολίτη Κέιν και Καζαμπλάνκα), η όπερα και το θέατρο απολάμβαναν γενικής αποδοχής, το LA (!) άκουγε Rachmaninoff, ο Kempff και ο Arrau περιόδευαν σε όλο το δυτικό ημισφαίριο, οι ΗΠΑ έβγαλαν έναν Στάινμπεκ και η Αγγλία έναν Τόλκιν. Ακόμα κι εμείς, η μετέπειτα γενιά, ως πιτσιρικάδες και έφηβοι στα 60ς/70ς ψιλοζήσαμε τον απόηχο αυτής της εποχής.
Μετά το γύρισαν στο μεταμοντερνιλίκι και χάλασε το κόνσεπτ. Το ροκ, οι τσόντες, ο Χολκ Χόγκαν και η λοιπή συμπαθής καλτίλα ήταν καρπός επαναστατικής τομής. Μπορεί να μην γκρεμίστηκαν φρούρια, μπορεί οι σιδηροδρομικές γραμμές να έμειναν στη θέση τους, μπορεί να μη σκοτείνιασε ο ουρανός και η γη να πλημμύρισε αίμα, αλλά αυτό που συνέβη πριν μερικές δεκαετίες ήταν επανάσταση.
Επίσης, με τον όρο "ανατολικοί πολιτισμοί" εννοούμε κυρίως Κίνα/Θιβέτ/Ιαπωνία (και κατά περίπτωση Ινδία). Τσαικόφσκι και Ντοστογιέφσκι ανήκουν περισσότερο στη δυτική/ευρωπαική παράδοση.
Νομίζω θα ήταν ασφαλέστερο να πούμε ότι το παραπέτασμα παρέμεινε μέχρι τέλους προσκολλημένο στον κλασικό μοντερνισμό, τον οποίο με τόσο κόπο και αίμα εισήγαγαν και θεμελίωσαν οι Λένιν Στάλιν, και δεν αποδέχθηκε το μεταμοντέρνο zeitgeist της βαθιάς μεταπολεμικής δύσης. Αυτό δεν αφορά μόνο τις τέχνες, αλλά ακόμη και την σεξουαλική ηθική (βλ φορντικό νεοπουριτανισμό), τα πρότυπα ζωής και την καθημερινότητα. Πράματα δλδ που υπήρχαν και εδώ μέχρι την έκρηξη της αντικουλτούρας, τηρουμένων των αναλογιών και λαμβάνοντας υπ'όψιν τις πολιτισμικές διαφορές πάντα.
Btw έχει πλάκα η α λα Ben Shapiro (σακούλα έχει πίσω απ' το κάθισμα) σάτιρα του ρωσικού περιοδικού Κρόκονταιλ στα χιπιά και τις δευτεροκυματικές φεμ της εποχής.
----"Μάλλον θα πρέπει να διαχωριστούν οι δύο περίοδοι. Πάντως ήταν πολύ πιο κάθαρμα και χειρότερος ο Γέλτσιν. Δεν νομίζουμε να συγκρίνεται με τον Γκορμπατσόφ."----
Και εγώ κάπου εκεί έχω καταλήξει. Κατ' αρχάς το κωλοσύστημα εκεί πέρα, οι επιπτώσεις του οποίου ανιχνεύονται ακόμη στην ψυχοσύνθεση των μετασοβιετικών λαών, έπρεπε να φύγει. Η τραγωδία ήταν ότι αντί να ακολουθήσουν την ήπια, burkean μέθοδο των σταδιακών μεταρρυθμίσεων του (ανίκανου κατά τα άλλα) Γκόρμπι, έδωσαν γροθιά στο μαχαίρι με τα γνωστά αποτελέσματα. Η κοινωνική συνοχή κατέρρευσε εν μία νυκτί, η οικονομία μπουρδελοποιήθηκε έτι περισσότερο, οι μαφίες αντικατέστησαν το (όποιο) κράτος δικαίου, τα ντράγκια και η βότκα καθάρισαν μια γενιά Ρώσων, και το ζωντανότερο εργατικό δυναμικό έκανε ουρές στα αεροδρόμια για να επανδρώσει τα φαναρτζίδικα και τις οικοδομές (ου μην αλλά και τα "πολιτιστικά κέντρα") της δύσης.
Το μεγάλο what if είναι τι θα προέκυπτε χωρίς την αστραπιαία κατάρρευση. Υπήρχαν πιθανότητες ανάδυσης ενός συστήματος που θα συνδύαζε την παράδοση της ρωσικής/σλαβικής ψυχής με το αναπόφευκτο της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης; Δηλαδή σκεπτικισμός στον αγγλοσαξονικό φιλελεδισμό, ορθοδοξία (και γενικά θρησκευτικό/μεταφυσικό κόνσεπτ), κοινοτική παράδοση, αντίθεση στον μεταμοντερνισμό, πακέτο με τεχνολογίες αιχμής ανάλογες με αυτές της σημερινής δύσης, και όχι μόνο να πουλάς πρώτες ύλες από δω και από κει σαν μπακάλης. Σήμερα, δυστυχώς, φαίνεται να το έχασαν το τρένο.
Βέβαια, μιας και το Ουκρανικό ζεματάει, πιο ωφέλιμη ήταν μια συζήτηση για τη σημερινή Ρωσία (και δύση). Οι συνεχείς ιστορικές αναδρομές στο παραπέτασμα μου φαίνονται λίγο ανούσιες αρχαιολογίες εδώ που τα λέμε.
C
Επίσης, κάτι ανάλογο συνέβη και στην Κίνα. Και εκεί δεν μπολιάστηκε το γαιδουράγκαθο του μεταμοντερνισμού, αν και σήμερα απ' ό,τι φαίνεται στις κοινωνίες της Άπω Ανατολής δεν εκλείπουν οι παθογένειες της μετα-μεταμοντέρνας 4ης βιομηχανικής επανάστασης, τις οποίες βιώνουμε και εμείς στη δύση για να μην ξεχνιόμαστε.
C
Ο Νίτσε στο ίδιο τσουβαλι με Μιλ και Διαφωτισμό. Αχαχαχαχα ρε μαρξιστακο πόσο γέλιο προσφέρεις. Αντί να ψάχνεις για διαφωτιστικές συνδέσεις στον Νίτσε, καλύτερα ψάξε τες στην ΕΣΣΔ που υπερασπίζεσαι.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Τι σχέση έχει με τον εθνικισμό ο ψευδοεπιστήμονας και αρνητής της βιολογίας Λυσενκο; Τι σχέση έχει με την επιστήμη γενικά;
Παιδιά ας είμαστε συγκρατημένοι με τον Νίτσε. Είναι ο πιο "κλεμμένος" φιλόσοφος του ιδεολογικού μας στρατοπέδου. Και για την σχέση του με τον Διαφωτισμό κρατήστε μικρό καλάθι. Έχουμε υποσχεθεί ότι μόλις γραφτεί άρθρο για τον Νίτσε αυτά που φάνηκαν στο άρθρο για τον Σορέλ θα είναι απλά ζέσταμα. Στο άρθρο για τον Νίτσε θα πέσουν απ' τα θεμέλια τα εστιατόρια.
Αγράμματο γκαρσόνι, ο Νίτσε ήταν όχι απλά επήρεασμένος πολύ περισσότερο από τον Διαφωτισμό από ό,τι από τον Ρομαντισμό (οι επιρροές του από τον Ρομαντισμό ήταν καθαρά λόγω εποχής, επειδή μεγάλωσε σε μια Γερμανία που βρισκόταν στο κλίμα του Ρομαντισμού και άκουγε Βάγκνερ μικρός, που μετά τον αποκήρυξε), αλλά ο Νίτσε είναι ακριβώς εκείνος ο στοχαστής που έκανε συνειδητή χρήση των κεκτημένων του Διαφωτισμού, Κλασικισμού και Βολταιρισμού (μαζί με τα νεότερα φιλελεύθερα δόγματα του κοινωνικού δαρβινισμού) με σκοπό να τα θέσει στη διάθεση του νέου επιθετικού, κοσμοπολίτικου, ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού που αναδυόταν.
Αν δεν ήσουν αγράμματο γκαρσόνι, θα ήξερες ότι ο Νίτσε δεχόταν το φιλελεύθερο, σπενσεριανό δόγμα του κοινωνικού δαρβινισμού, αλλά το μετέτρεπε σε ακόμα πιο ενεργά κεφαλαιοκρατικό από αυτό των Άγγλων. Γράφει ο Νίτσε:
‘But assuming that there is this struggle — and it does in fact occur — it unfortunately amounts to the reverse of that which the Darwin school desires, that which one might perhaps be entitled to wish for: namely to the detriment of the strong, the privileged, the happy exceptions. The species do not grow perfectly: the weak will always become master of the strong — that is because they are the great number and they are also shrewder.’
Ενώ δηλαδή ο Σπένσερ έλεγε "να αφήσουμε τα πράγματα όπως είναι και θα επιζήσουν οι δυνατοί", ο Νίτσε λέει ότι οι δυνατοί αν θέλουν να επικρατήσουν πρέπει να αγωνιστούν με νύχια και με δόντια. Οι "δυνατοί", φυσικά, είναι "τα παρακμιακά παράσιτα του ιμπεριαλισμού" (Λοζούρντο), οι ατομικιστές, αποκομμένοι από τη μάζα, μεγάλοι κεφαλαιοκράτες. Άντε μπράβο γκαρσονάκια, που έχετε κάνει τον αναρχοκαπιταλιστή Νίτσε φιλόσοφο του Ε/Σ. Ντουγάνια.
Για τον Λυσένκο, όχι ότι ξέρεις κάτι πέρα από όσα σε έμαθαν στο εστιατόριο, αλλά, όπως ο αποτυχημένος ζωγράφος τον οποίο προσκυνάς είχε φτιάξει νέα "εθνική επιστήμη", την Deutsche Physik, που απέρριπτε τη θεωρία της σχετικότητας επειδή ανήκε στον εβραίο Αϊνστάιν, έτσι κι ο Πατερούλης μεταπολεμικά έφτιαξε την "καθαρή από καπιταλιστικές επιρροές" ρωσική βιολογία του Λυσένκο. Μόνο που σε αντίθεση με τον ζωγράφο σου, ο Πατερούλης ήταν έξυπνος και δεν άφησε αυτή την "επιστήμη" να επηρεάσει το πυρηνικό πρόγραμμα της ΕΣΣΔ.
Σήμερα είναι οι Ρώσοι εθνικιστές που λαχταρούν εκείνη την περίοδο "επιστημονικής ανεξαρτησίας" της Ρωσίας:
"His work has also been celebrated in recent years by Russian nationalists, who attempt to connect it to modern epigenetic ideas; this appears to have more to do with a fondness for the era of Stalin than any merit in Lysenko's ideas."
https://rationalwiki.org/wiki/Lysenkoism
Ο Λυσένκο πριν τον πόλεμο, όταν ακόμα ακολουθούσε τη διαλεκτική διεύρυνση του Δαρβινισμού από τον Μιτσούριν, είχε μεγάλες επιτυχίες στον τομέα της γεωπονίας, ειδικά την ανακάλυψη (το 1928) της εαρινοποίησης. Η τεχνική αυτή επέτρεψε την μετατροπή χειμερινών ποικιλιών σιταριού σε εαρινές διαμέσου προσεκτικής μεταβολής των εξωτερικών συνθηκών κατά την διαδικασία ανάπτυξης του φυτού. Δεδομένου ότι οι η χειμερινή και η εαρινή ποικιλία σιταριού χαρακτηρίζονταν από διαφορετική κληρονομικότητα, τα πειράματα που αποσκοπούσαν στη μετατροπή της μιας στην άλλη έρχονταν σε αντίθεση με τη βασική αρχή της μεντελιανής γενετικής που απέρριπτε αυτό το ενδεχόμενο. Οι νέες ποικιλίες είχαν σημαντικά μεγαλύτερη απόδοση καρπού και πολλά κολχόζ γρήγορα υιοθέτησαν τη μέθοδο. Μέχρι το 1941 πάνω από 20 εκατομμύρια εκτάρια είχαν σπαρθεί με ποικιλίες που προήλθαν από διάφορες τεχνικές εαρινοποίησης.
https://en.wikipedia.org/wiki/Vernalization
Ο Λυσένκο γίνεται τσαρλατάνος μόνο όταν απορρίπτει παντελώς τη γενετική.
Βέβαια και η θεωρία του Λαμάρκ (1809) περί επίκτητης κληρονομικότητας -που πέρα από κάποια φυτά και σπόρους δεν έχει αποδειχτεί ότι ισχύει αλλού- πρέπει να νοηθεί ως προϊόν της Ρομαντικής εποχής. Ο Λαμάρκ την ανέπτυξε επηρεασμένος από τις τότε νέες θεωρίες για τη γενική προτεραιότητα του περιβάλλοντος στη διαλεκτική κίνηση της ιστορίας (διάβαζε τους Γάλλους ρομαντικούς ιστορικούς Thierry, Guizot και Mignet) και τις υπερβατικές ενατενίσεις της τότε εποχής. Δεν είναι επίσης τυχαίο που, στη λογοτεχνική ιστοριογραφία, το αντίστοιχο του Λαμάρκ είναι ο ρομαντικός συντηρητικός Taine, που λέει ότι το περιβάλλον των καλλιτεχνών παίζει τον κυρίαρχο ρόλο στη δημιουργικότητά τους. Αλλά και οι Χέρντερ και Χέγκελ θεωρούν το εξωτερικό περιβάλλον ως καθοριστικό στοιχείο για τη διαμόρφωση της φυσιογνωμίας των εθνών.
Αντίστοιχα, ο λυσενκισμός πρέπει να νοηθεί ως άλλο ένα απότοκο του "επαναστατικού υπερβατισμού" των πρώτων χρόνων της ΕΣΣΔ, όπου οι επιστήμονες πίστευαν αληθινά ότι θα άλλαζαν τον κόσμο με το χέρι τους. Με την ευρύτερη έννοια μπορεί κανείς να ονομάσει τέτοια φαινόμενα "επιστημονικό ρομαντισμό" (όπως οι Ρομαντικοί πίστευαν ότι ο καλλιτέχνης με την προσωπική του ιδιοφυή δημιουργία θα μετασχηματίσει τον κόσμο, ανάλογα πίστευαν τέτοιοι επιστήμονες για τους εαυτούς τους). Η επιστήμη, βέβαια, δεν είναι ρομαντική, αλλά οι μεγάλες ιστορικές αναταραχές (γαλλική, ρώσικη επανάσταση) φέρνουν στο προσκήνιο και τέτοιους Stürmer und Dränger της επιστήμης.
Και, σε κάθε περίπτωση, η σοβιετική επιστήμη ανέκαμψε πολύ γρήγορα μετά την πτώση του Λυσένκο, και είναι μεγάλο της κατόρθωμα που το πέτυχε με μέσα λιγότερο προηγμένα από τα δυτικά: ο Αμπαρτσουμιάν ανακάλυψε την καμπύλη περιστροφής των γαλαξιών δουλεύοντας με παλιά τηλεσκόπια του 1940, ο Ντεμίχοφ έγινε πρωτοπόρος της μεταμόσχευσης οργάνων, ο Οπάριν απέδειξε την προέλευση της ζωής από την αβιογένεση, κ.ά..
Γκαρσόνι, είσαι ένα πνευματικό νήπιο που έχει δυνατότητα γραφής μέχρι 2 γραμμές ασύντακτων ασυναρτησιών. Με μένα μην τα βάζεις. Νήπια σαν κι εσένα τα έχω για πρωινό. Τράβα να καυλαντήσεις κανέναν στα κυβικά σου.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...H θεμελιώδης διαφορά Μιλ - Νίτσε είναι ότι ο πρώτος υπερασπίζεται τον καπιταλισμό με ευθέως φιλοκαπιταλιστική ρητορεία, ενώ ο δεύτερος τον υπερασπίζεται με θολά "αντικαπιταλιστική" ρητορεία. Και οι δύο, πάντως, καμιά σχέση δεν έχουν με οποιοδήποτε σοσιαλιστικό πρόταγμα, και με κανένα εθνικιστικό επίσης (διεθνιστές και οι δύο).
Ο/Η Ανώνυμος είπε...και φιλοσημίτης ο Νίτσε μην ξεχνάμε. Και πανευρωπαϊστής αντι-παγγερμανιστής. Βασικά υιοθετεί πλήρως την κριτική του (εβραίου) Χάινριχ Χάινε στον γερμανικό εθνικισμό, ότι είναι εσωστρεφής και όχι ευρωπαϊκός.
Τι γνώμη έχετε για το γνωστό περιοδικό του χώρου που κυκλοφορούσε πριν δέκα χρόνια , με τίτλο "patria"; Πλησίαζε καθόλου σε ποιότητα τα αντίστοιχα της παλιάς Χρυσής Αυγής, του παλιού Αντιδότου, του Γαμμάδιον ή άλλου εθνικοεπαναστατικού εντύπου ;
Γιατί ποιος είπε ότι ήταν ποιοτικά τα παλιότερα περιοδικά που αναφέρεις; Κάποια μεμονωμένα καλά τεύχη είχαν. Ωστόσο σε γενικές γραμμές η άγνοια της ιστορίας των εθνικιστικών ιδεών ήταν και τότε γνώρισμα των ανθρώπων του "χώρου". Πώς είναι δυνατόν να δημιουργήσουν ένα καλό έντυπο πρόσωπα που δεν έχουν σοβαρή γνώση του πεδίου πάνω στο οποίο αρθρογραφούν; Κυρίως μπροσούρες περιελάμβαναν τα συγκεκριμένα περιοδικά. Καλές και αυτές αλλά ως ένα σημείο.
Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν και το περιοδικό που σε ενδιαφέρει. Δεν είναι τυχαίο ότι οι συντελεστές του έχουν καταλήξει Δεξιοί νεοεθνικιστές σήμερα. Είχε μεμονωμένα άρθρα που παρουσίαζαν ενδιαφέρον αλλά σε γενικές γραμμές πολύ χαμηλό επίπεδο αρθρογραφίας. Αλησμόνητο έχει μείνει άρθρο που παρουσίαζε τον Judge Dredd ως εκδοχή του φύλακα της πλατωνικής πολιτείας. Οι καημένοι οι αρθρογράφοι δεν είχαν διαβάσει ούτε το comic ούτε την Πολιτεία. Αν τα είχαν διαβάσει θα διαπίστωναν ότι ο Dredd ήταν ένας χαρακτήρας που κάθε του βήμα βασιζόταν στην εφαρμογή των γραπτών νόμων ενώ στην Πολιτεία του Πλάτωνα δεν υπήρχε κανένας γραπτός νόμος (αν τον συσχέτιζαν με τους Νόμους του Πλάτωνα, κάπως μπορεί να έσωζαν τα προσχήματα, αλλά ζητάμε πολλά).
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Αν δεν μπορούσε ο χώρος 50 χρόνια να παράξει ούτε καν ένα σοβαρό περιοδικό μην απορούμε για την σημερινή κατάντια του. Ευχαριστώ για την απάντηση!
Ο/Η Ανώνυμος είπε...δεν ήταν ποιοτικά αυτά τα έντυπα; μάλλον σφάλλει ο κύριος επειδή δεν τα γνωρίζει καλά
Το Αντίδοτο και το Γραμμάδιον δεν ήταν ποιοτικά περιοδικά επειδή δεν έγραφαν σε κάθε τεύχος για το ρομαντισμό και δεν αφιέρωναν τη μισή τους αρθρογραφία στο μεταλ;
Καλά γκαρσόνι το καταλάβαμε. Δεν χρειάζεται να το επαναλαμβάνεις σε διαδοχικά σχόλια.
Τα έντυπα που αναφέρεις δεν είχαν πολιτιστική -πολιτικη θεματολογια. Συνεπώς δεν γινόταν να φιλοξενούν άρθρα για το heavy metal.
Ως πολιτικά έντυπα ήταν ελλειπή και στο γραφιστικό στήσιμο έμοιαζαν με fanzines της γειτονιάς. Τα περιεχόμενα της αρθρογραφίας ήταν γεμάτα μπροσούρες. Ελάχιστα κείμενα με αναλυτικό περιεχόμενο της ιστορίας των εθνικιστικών ιδεών. Αδύναμη και αναμασημενη
συνθηματολογικη κριτική στην πολιτική επικαιρότητα.
Θες να συγκριθούν αυτά τα έντυπα -φυλλάδια με τα αντίστοιχα των Γάλλων της σχολής του Μπενουά ή ακόμα και με τα ιταλικά εκείνων των περιόδων;
Αφήστε λοιπόν τις πουστιες και τις προβοκάτσιες και μάθετε να κάνετε σοβαρά διάλογο ή ξεκουμπιστειτε από τον "χώρο". Όλοι καταλαβαίνουν ότι προσπαθείτε με τέτοιες κατινιές να προκαλέσετε κάποιες απαντήσεις μας που θα χρησιμοποιήσετε για να μας στριμωξετε επικοινωνιακά. Αλλά δυστυχώς για εσάς δεν κρυβόμαστε και μπορείτε να μας ρωτάτε ευθέως. Γιατί γράφουμε στα @@ρια μας τους τενεκέδες που λουφαξαν στον χώρο όλα αυτά τα χρόνια. Μπορείτε να τους καλέσετε σε συμμαχία όλους εναντίον μας. Έτσι ο θίασος θα γίνει μεγαλύτερος.
Οι εποχές που οι πολιτικά αγράμματοι, οι κυπατζήδες, τα αμερικανάκια και τα βλαχαδερά κάνατε κουμάντα στο ιδεολογικό πεδίο του χώρου πέρασαν.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ούτε το 10% της ποιότητας των αναρχικών εντύπων δεν πλησιάζουν αυτά που ονομάτισε το παιδι αλλά οι μεγαλωμένοι με Πλεύρη και Μιχαλολιάκο νεοεθνικιστες που να το καταλάβουν...
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Μαμούτο, οταν θα καταφέρεις να βγάλεις περιοδικό ίδιου επιπέδου με το περιοδικό της ΧΑ δεκαετίας 80 και 90 τοτε να μας το πεις για να ανέβουμε σε ταράτσα να ρίξουμε βεγγαλικά. Έως τοτε λεγε ότι μπουρδα θες, γιατι οσα δεν φτανει η αλεπού....
Ο/Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Αν ρίξει το επίπεδο τόσο χαμηλά ο Σταμάτης και φτάσουμε στο σημείο να κυκλοφορούμε περιοδικά με άρθρα όπως αυτά του Νικόλα και του "Φιλίππου" που να ερμηνεύουν τον Χίτλερ ως εξωγήινο Άβαταρ και μετενσάρκωση του Θεού (αυτός ήταν ο ένας εκ των "θεωρητικών" που έγραφαν στα τεύχη της δεκαετίας του '80) ή τον ε/ς ως θρησκευτική αίρεση γκρούπας κρυφοδεξιων ψυχοπαθών, εγώ θα ανέβω στην ταράτσα για να κάνω ρεσάλτο.
Επειδή όμως αυτό δεν θα γίνει ποτέ ας καταφέρει το τρίτο κόμμα της Ελλάδας και οι υπόλοιποι επίδοξοι εκδότες να κυκλοφορήσουν ένα βιβλίο που να προσεγγίζει το ήμισυ της εκδοτικής ποιότητας του Κελτικου Λυκόφωτος και μετά έλα ξανά να συζητήσουμε.
Μέχρι τότε μπορείς να βολευτεις με τους τσελεμεντέδες των νατοικων και νεοεθνικιστικων εστιατορίων.
ΥΓ. Τα βεγγαλικά δεν τα αφήνεις να τα χρησιμοποιήσουμε στην επόμενη δράση μας;
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Το αντίδοτο πάντως σε σχέση με τα πάτρια, ανάκτηση και διάφορους άλλους ακροδεξιούς τσελεμεντέδες μια χαρά ποιοτικό ήταν. Ας μην ξεχνάμε και τα τετράδια εθνικού σοσιαλισμού του Στέφανου Γκέκα. Όσο για την ΧΑ πράγματι την πρώτη δεκαετία γράφονταν απίστευτες βλακείες που τουλάχιστον μετά την αποχώρηση πωποτα και πέρδικας μειώθηκαν σε συχνότητα
Και ο Έλληνας εργάτης ήταν καλή προσπάθεια αλλά δεν προχώρησε.
Το νεολαιίστικο αντεπίθεση δεν μπορώ να πω αν ήταν ποιοτικό ή όχι καθώς δεν έτυχε να διαβάσω κάποιο παλιό του αντίτυπο.
Το "τριτο κομμα της Ελλάδος" εχει κάνει απειρες εκδόσεις. Έβολα, Μπραζιγιάκ, Παλαμά, Δραγούμη, Σελίν, Κοντρεάνου, Ημερολόγια Τερνερ, Γκύντερ, Σπενγκλέρ κλπ
Εσύ εργα τέτοιου βεληνεκούς, τα έχεις δει στον ύπνο σου;
Το τρίτο κόμμα μέχρι το 2000 χοντρικά έχει κάνει εκδόσεις της πλάκας, μεταφράσεις για γέλια και άρθρα των δέκα σελίδων που κυκλοφόρησε υπό μορφή βιβλίου. Στα περιοδικά διαχρονικά και όσο περνούσαν τα χρόνια έγραφε ένας θίασος του συνολικού τσίρκου της άκρας δεξιάς, με λίγες ποιοτικές εξαιρέσεις.
Στη συνέχεια άρχισε να κυκλοφορεί κανονικά σε σελίδες και μέγεθος βιβλία (αν και στα περισσότερα ενεπλάκησαν οι αποχωρήσαντες). Το ποιοτικό περιεχόμενο των μεταφράσεων κλπ παρέμεινε σταθερά άθλιο.
Στο μεταξύ, όλοι αυτοί που αναφέρθηκαν ότι τους εξέδιδε το τρίτο κόμμα, Σπένγκλερ, Έβολα κλπ., υπήρξαν επίγονοι είτε του βιταλισμού, είτε του νιτσεϊσμού, είτε του σοπενχαουερισμού, που με τη σειρά τους αυτοί υπήρξαν επίγονοι είτε του ρομαντισμού είτε του κλασικισμού.
Και ερωτώ: με τους ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ασχολήθηκε ποτέ το τρίτο κόμμα; Με Καντ, με Χέρντερ, με Φίχτε, με Σλέγκελ; Που είναι και μακράν πιο αυθεντικοί από τους επιγόνους.
Όχι; Καλά κρασιά τότε.
Αν είχατε πραγματικά απορία για το ποια θεωρώ καλά περιοδικά θα μπορούσατε να ρωτήσετε, αντί να επιλέξετε την πατροπαράδοτη σε σας πρακτική ανακατέματος τρίτων και τετάρτων προσώπων, εντύπων κλπ
Εφόσον σας ενδιαφέρει η προσωπική μου γνώμη έχουμε και λέμε. Πολύ ελπιδοφόρα αρχή αλλά, δυστυχώς, σύντομη διάρκεια είχε το περιοδικό Έρημη Χωρά.
Εξαιρετική δουλειά από το πρώτο μέχρι το πιο πρόσφατο τεύχος έχει γίνει στο Ένζυμο.
Στο λογοτεχνικό/ πολιτιστικό πεδίο, για όσους το πρόλαβαν, υπήρχε πριν δέκα περίπου χρόνια το Litteraterra.
Μαμουτο τα δύο βιβλιαράκια που βγάζεις ανά πενταετία δεν συγκρίνονται ούτε στο ελάχιστο με άλλους εκδοτικούς οίκους του χώρου, οι οποίοι παρόλα τα στραβά τους, έχουν πολύ ανώτερης ποιότητας υλικοτεχνική και μάρκετινγκ.
Όσο για το περιεχόμενο ούτε εκεί μη παινεύεσαι. Άλλα πράγματα προέχει να διαβάσει ο χώρος όχι ποιηματάκια και μυθιστόρημα Ιρλανδων του 1700. Όταν κατηγορείς Γραμμάδιον και Αντίδοτο "ότι δεν προέβαλαν την ιστορία των ιδεών" εννοείς το ότι δεν αποδέχτηκαν τον ρομαντισμό σαν ιερή αγελάδα και δεν αφιέρωναν σελίδες στον Χερντερ;
Και ποιος σου είπε ότι όλοι οι μεγάλοι εθνικιστές αποδέχονταν τον ρομαντισμό; Αν έλεγες στο Μουσολίνι, τον Ράμος, τον Σπενγκλερ και τον Έβολα για ρομαντισμό, οι δύο πρώτοι θα εκλαναν στα γέλια και οι δύο τελευταίοι θα σε κυνηγούσαν με τις πέτρες. Τους μιχαλολιακισμούς και τα "εναντίον όλων" βάλε τα εκεί που ξέρεις. Οι πολιτικοί χώροι παν@#α δεν είναι χουλιγκανικες λέσχες ούτε γήπεδο. Γελοιοπειστε με τον καιρό όλο και περισσότερο.
Περιμένουμε το άρθρο σας για τον Νίτσε και αυτό που θα αναδεικνύει τις "ρομαντικές πτυχές" της σκέψης του Μαρξ.
Απάντησα σε προηγούμενο σχόλιο αλλά φαίνεται ότι χρειάζεται να επαναλάβω την θέση μου όταν βρίσκομαι απέναντι σε αργούς εγκεφάλους, όπως εσύ.
Οι εκδοτικοί οίκοι που αναφέρεις είναι "εστιατόρια". Είναι πληρωμένοι από υπηρεσίες και το menu τους φτιάχνεται από μπαγιάτικα υλικά. Μπορεί να κυκλοφορούν τακτικά βιβλία αλλά αυτό δεν αναιρεί ότι οι κυκλοφορίες τους είναι απαράδεκτες, χωρίς ερμηνευτική σοβαρότητα, με μεταφράσεις κάκιστες και με επιλογή κειμένων της πλάκας (ακόμη και ορισμένα σοβαρά κείμενα που έχουν επιλέξει κατά τύχη, με τέτοιες μεταφράσεις και άνευ σοβαρής επιμέλειας είναι πολύ αδύναμες κυκλοφορίες). Αυτά τα βιβλία είναι καλά για τσελεμεντέδες. Νεοεθνικιστικούς ή του Άβαταρ.
Στο θέμα των Ιρλανδών γιατί εκδηλώνεις τέτοιο υποτιμητικό ρατσισμό; Επιπλέον στις ημερομηνίες πέφτεις έξω κατά τρεις αιώνες. Ο Γεητς πρόλαβε τον μεσοπόλεμο και συνδέθηκε με το αντίστοιχο ιρλανδικό κίνημα.
Οι μεγάλοι εθνικιστές όχι απλά αποδέχονταν τον Ρομαντισμό. Ήταν οι ίδιοι ρομαντικοί. Καταρχάς από όλους αυτούς που αναφέρεις πιο "μεγάλοι" ήταν ο Φίχτε, ο Καρλάιλ, ο Μύλλερ και ο Χέρντερ. Πολύ απλά ο Μουσολίνι δεν θα υπήρχε ως ιστορικό υποκείμενο όπως τον γνώρισε ο κόσμος αν ο Μύλλερ δεν είχε γράψει την θεωρία του ολοκληρωτικού κράτους. Ο εθνικοσοσιαλισμός δεν θα υπήρχε αν ο Φίχτε και οι πρώτοι ρομαντικοί δεν έκαναν το πάντρεμα του συντηρητικού εθνικισμού με τον σοσιαλισμό. Ο Χίτλερ διάβασε όλή την βιβλιογραφία του Καρλάιλ για τους χαρισματικούς άντρες της ιστορίας και μάλιστα με λάθος τρόπο. Αυτή η ρομαντική σπορά ιδεών γονιμοποιησε μέχρι σήμερα ότι έχει υπάρξει στο εθνικιστικό κίνημα. Για να σε τρολάρω θα σου θυμίσω σε ποιο θέμα έκανε το διδακτορικό του ο Γκέμπελς (και μάλιστα την εποχή που ακόμη δεν ήταν "γραμματικός" του Χίτλερ).
Για την συντηρητική επανάσταση και την σχέση της με τον Ρομαντισμό έχουμε απαντήσει πολλές φορές από αυτό το ιστολόγιο. Μπορείς να διαβάσεις το σχετικό βιβλίο του Jeffrey Herff και θα διαπιστώσεις ότι ο αντιδραστικός μοντερνισμός και συνολικά η συντηρητική επανάσταση ήταν προέκταση του νεορομαντικου κινήματος που ξεκίνησε το 1890.
Για τον Νίτσε νομίζω έχουν ήδη σχηματίσει μια πρώτη εικόνα τα σχόλια των προηγούμενων αναγνωστών. Αλλά θα ικανοποιηθεί και το αίτημα που παραθέτεις για νέο άρθρο. Πρέπει πρώτα όμως να απαντήσεις με τις χιλιάδες πηγές στην ξενόγλωσση βιβλιογραφία για τον Σορέλ. Μόνο με μεταφράσεις μικρών άρθρων που λένε όσα λέμε κι εμείς δεν την βγάζετε καθαρή.
Ούτε φταίω εγώ για το γεγονός ότι ο "χώρος" έχει καταληφθεί από πολιτικά στοιχείωτους. Όσο και να τα βάζεις μαζί μου ο πραγματικός σου αντίπαλος είναι η ίδια η ιστορία των ιδεών. Εγώ το μόνο που κάνω είναι να την φέρνω στο προσκήνιο. Κακό μαντάτο για τους κατσαπλιάδες και τους στούρνους που τόσα χρόνια τη βγάζατε καθαρή ως παράγοντες του χώρου με τους τσελεμεντέδες του κάθε Πλεύρη και επιφανειακά αρθράκια. Αλλά δυστυχώς δεν γίνεται πλέον να αλλάξει κάτι.
Όσον αφορά τα έντυπα και τους εκδότες που εκτιμώ απάντησα προηγουμένως αλλά η ανοησία και ο φόβος του εξευτελισμού, στον οποίο έχετε περιέλθει καθημερινά, δεν σε άφησε να το δεις. Ένζυμο, Έρημη Χώρα, Litteraterra. Αυτά είναι πράγματι περιοδικά. Μπορεί να ξεχνώ και ορισμένα ακόμη.
Τρέξε τώρα να μαζέψεις όλους τους δυσαρεστημένους μήπως και περισώσεις ότι έχει απομείνει από τα μπάζα του χώρου.
μίζερη φάση και μικρότητα να έχετε έναν κακό λόγο για όλους. κάποτε είχαμε τον Νοσφεράτου να γελάμε και λίγο τώρα μάλλον είστε ισοπαλία. Αντίδοτο για την εποχή πολύ καλό με άρθρα που δύσκολα θά μπορούσε κάποιος να γράψει σήμερα. Γαμμάδιον παίζει να είναι ότι πιο ποιοτικό υπήρξε τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Χρυσή Αυγή μέχρι το νο 100. αν και εμμονική η φάση με Χίτλερ φιλοξένησε κορυφαία άρθρα για όσους τα θυμούνται. Πάτρια εδώ συμφωνώ κάποιοι έγιναν δεκανίκια της δεξιάς. Είδε όμως ο κόσμος μια άλλη οπτική σε κάποια άρθρα. Απολλώνιος φώς, βόρεινός οιαξ, ντόριαν, αντίδραση μερικά ακόμη. Αλλά και σε αυτά θα βρείτε κάτι αρνητικό να πείτε.
Θα έβγαζε και ο μαμουτος πιο πολλά βιβλια και εκδοσεις αν του ειχε λύσει το βιοποριστικό πρόβλημα η νεα δημοκρατία όπως εχει κανει με αλλους "εκδότες" του χώρου. Ναι γκαρσόνι;
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια ενθύμηση για το περιοδικό Patria που σύμφωνα με το σχολιαστή, τον οποίο ορθότατα χαρακτηρίσατε χαπάκια, έκανε τους αναγνώστες να αποκτήσουν μια...άλλη οπτική.
Υποθέτω ότι τα παιδιά της λέσχης είναι είτε επιεική είτε μικρά σε ηλικία ώστε να θυμούνται πολλές λεπτομέρειες, παρά την αναμφισβήτητα οξυμένη ματιά τους. Προς επίρρωση των όσων ειπώθηκαν θα υπενθυμίσω ένα άρθρο του κυρίου Γούδη που φιλοξενήθηκε στο Patria υπό τον τίτλο " Στους αφανείς ήρωες". Ο καθηγητής έγραψε το συγκεκριμένο άρθρο για τους υπαλλήλους της ΕΥΠ. Σύμφωνα με τον καραμανλικό κύριο Γούδη οι κυπατζήδες είναι αφανείς ήρωες γιατί υπηρετούν την πατρίδα δίχως να αναγνωρίζεται η προσφορά τους, εξαιτίας της ανωνυμίας τους.
Για κακή τύχη των οφθαλμών μας ο καθηγητής δεν θυμήθηκε ότι οι "αφανείς ήρωες" εργάζονται σε μια υπηρεσία ιδρυθείσα στην Ελλάδα από το αμερικανικό κράτος. Ούτε υποψιάστηκε ότι οι "αφανείς ήρωες" εργάζονται για την ασφάλεια ενός συστήματος που οι αναγνώστες του περιοδικού στο οποίο φιλοξενήθηκε το άρθρο του υποτίθεται ότι αντιστρατεύονταν.
Με τέτοια άρθρα είδε ο κόσμος "μια άλλη οπτική", σύμφωνα με τον καταυλακιώτη σχολιαστή. Μέρες που είναι με το σκάνδαλο ΕΥΠ- Μητσοτάκη καλό θα ήταν να θυμηθούμε και τους "αφανείς ήρωες" της ακροδεξιάς.
Ανώνυμε επειδή ο χαρακτηρισμός που περιλαμβάνει γεωγραφικό προσδιορισμό μπορεί και να είναι άστοχος (υπάρχουν ποντικοί που δρουν και στην Αττική ή και σε νομούς που βρίσκονται πιο βόρεια) έτοιμοι για προσπάθεια πυροδότησης κουτσομπολιού (αυτό τους έμαθε ο Νικολά ότι είναι πολιτική και αυτό εννοούν ότι δεν έχουμε στην λέσχη όταν μας κριτικάρουν για έλλειψη πολιτικής στρατηγικής και για χουλιγκανισμό), καλό είναι να μείνουμε στα ουσιώδη και να αποφύγουμε της υποθέσεις.
Κατά τα λοιπά πολύ ενδιαφέρουσα υπενθύμιση.
η απαξίωση συγκεκριμένων εντύπων του χώρου αναδεικνύει άμεσα την ψυχολογία της φλεφαλο. μια ομάδα που προσπαθεί να αναδειχθεί σε γενικό κατήγορο και εισαγγελέα σε έναν χώρο κατακερματισμένο. προσβλητική γλώσσα αφορισμοί και προσωπικές εμμονές. καλύτερα να μείνετε σε αναφορές σχετικά με το μέταλ που είναι και το μόνο που σας ταιριάζει. είστε εξαιρετικοί στο κομμάτι ρομαντισμός αλλά μόνο σε αυτό. σε επικοινωνιακό πολιτικό επίπεδο έχετε καταφέρει χωρίς μεγάλη προσπάθεια να τσακωθείτε με όλους.
Εμείς πάλι βλέπουμε ότι τσακωνόμαστε με ανώνυμους σχολιαστές που γράφουν εσκεμμένα σχόλια με τα οποία νομίζουν ότι θα απαντήσουμε με τρόπους πού θα χρησιμοποιήσουν για να μας χτυπήσουν επικοινωνιακά. Αν αυτοί είναι οι "όλοι" που εννοείς τότε πολύ καλά κάνουμε και τσακωνόμαστε μαζί τους.
Τα περί απαξίωσης είναι προσωπική σου άποψη. Κάποιος ανώνυμος σχολιαστής ρώτησε τη γνώμη μας για ορισμένα περιοδικά. Δεν βγήκαμε εμείς να γράψουμε ένα απαξιωτικό άρθρο. Εφόσον η γνώμη μας είναι ότι πρόκειται για fanzines στην ουσία, ούτε καν κανονικά περιοδικά, θα προτιμούσες να γράφαμε ψέματα και να υποκρινόμασταν ότι μας αρέσουν; Αν μη τι άλλο η ιδεολογία μας απαιτεί πρώτα απ'όλα ειλικρίνεια. Αν φτάσαμε σε σημείο να θεωρείται η ειλικρίνεια μειονέκτημα φαίνεται ότι πρέπει να κάνουμε πολλά ακόμα για να ξεκουμπιστειτε όσοι σκέφτεστε έτσι από τον χώρο.
Στην τελική μια γνώμη γράψαμε. Αν μετράει τόσο πολύ η γνώμη μας και προκαλεί φόβο εισαγγελικής πρότασης θα πρέπει να μας έχετε σε πολύ υψηλή εκτίμηση.
Αλλά έχει ενδιαφέρον ο χαρακτηρισμός αυτός. Θα προτιμούσες δηλαδή να αφήσουμε τους πράκτορες της Νέας Δημοκρατίας να αλωνιζουν στο χώρο. Να μην τους αποκαλύψουμε για να μην μας χαρακτηρίσεις εσύ "εισαγγελείς". Αν έχετε τέτοιες "δημοκρατικές" ευαισθησίες που μπορούν να γίνουν εργαλεία στα χέρια του κάθε χαφιέ "εστιάτορα" και " Πατριάρχη" για να μοχλεύσει τον εθνικισμό προς όφελος των ΗΠΑ και της Δεξιάς, φαίνεται πως πρέπει να ξανασκεφτείτε το γιατί βρίσκεστε στον εθνικιστικό χώρο. Όταν πρέπει να αξιολογηθεί μια ιστορική προσωπικότητα (πχ Χίτλερ, Μουσολίνι και) τότε δεν σας προβληματίζει ο ιστορικά διαπιστωμένος αυταρχισμός (αναγκαίος ίσως για τα δεδομένα των συγκεκριμένων ιστορικών περιόδων). Όταν πάμε να ανοίξουμε τα μάτια ορισμένων παιδιών σήμερα και να ξεβρωμισουμε το πεδίο πολιτικής μας δράσης από το πιο άθλιο είδος ανθρώπου, τον χαφιέ, ή όταν πάμε να δείξουμε ποια κριτήρια καθιστούν κάτι καλό (πχ τα περιοδικά των Γάλλων διανοητών του μεταπολεμικού εθνικισμού σε αντίθεση με τις ελλαδικες φωτοτυπίες) σας πιάνει η ευαισθησία μήπως και τσακωθούμε με κάποιους μισθοφόρους της Δεξιάς ή μήπως καλλιεργήσουμε ένα εισαγγελικό πνεύμα στον χώρο.
Δείτε πρώτα τις αντιφάσεις σας, ισορρόπησε εσύ προσωπικά τον εαυτό σου σε σχέση με τις ιδέες που υποτίθεται ότι υποστηρίζεις και αν δεν σου αρέσει ο λόγος μας μην μας διαβάζεις.
Και σίγουρα δεν θα κάνουμε την χάρη που μας ζητούν εδώ και χρόνια οι κυπατζήδες της Δεξιάς και της Αριστεράς να μην γράφουμε πολιτικά κείμενα και να επικεντρωθούμε στα μουσικά άρθρα. Οι αναγνώστες θα μάθουν τι είναι εθνικισμός και ποια είναι η ιστορία των ιδεών του, τέλος. Ακόμη και αν αυτό σηματοδοτήσει το οριστικό ξεβρακωμα πολλών διαχρονικών παραγόντων του χώρου.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Το πρόβλημα με εσένα είναι ότι δεν "αποκαλύπτεις" όσους δρουν στο χώρο προς όφελος των ΗΠΑ και της Δεξιάς αλλά τσουβαλιάζεις ως "γκαρσονους" και ξεκινάς μια άνευ προηγουμένου επίθεση προς οποιονδήποτε διαφωνεί με τη γραμμή του ιστολογίου σου. Πόσα άρθρα για τον Κασιδιάρη και τους ακροδεξιούς που έχουν ακόμη μια ισχνή δυναμική έχουν ανέβει στη ΦΛΕΦΑΛΟ; Μόνο για κάτι "ριστοραντε" των τριών ατόμων γράφετε μπας και κάνετε το κομμάτι σας.
Καταρχάς οφείλεις να έχεις το θάρρος να παραδεχτείς ότι η ΦΛΕΦΑΛΟ είναι συλλογικότητα. Συνεπώς πρέπει να χρησιμοποιείς πληθυντικό και όχι να απευθύνεσαι μόνο σε έναν από εμάς, έστω και αν αυτός είναι ο Σταμάτης με όλα όσα μπορεί να σου προκαλεί το όνομα του.
Δεύτερον το πρόβλημα με εσένα είναι ότι είσαι αντιφατικός. Γιατί ενώ μας ψέγεις ότι κάνουμε αυστηρή κριτική σε πολλά έντυπα και ότι βάζουμε στο ίδιο τσουβάλι πολλά πρόσωπα, μετά γράφεις ότι αφήνουμε αρκετά άλλα πρόσωπα εκτός της κριτικής μας. Τελικά κάνουμε υπερβολική κριτική σε πολλούς ή δεν κάνουμε αρκετή κριτική και μας διαφεύγουν ορισμένοι; Γίνε περισσότερο σαφής.
Στο θέμα του συγκεκριμένου κόμματος θα σου θυμίσω ότι έχουμε κάνει πολύ σκληρή κριτική σε bloggers που σερβίρουν στον χώρο την Δεξιά νεοεθνικιστική γραμμή του εν λόγω κόμματος και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε. Αντιθέτως οι εν λόγω bloggers και δημοσιολόγοι έχουν αντιμετωπιστεί με αβρότητα από άλλους που τώρα θυμήθηκαν να κοντραρουν τον Κασιδιάρη. Προφανώς η κριτική θα συνεχιστεί. Κάνε λίγη υπομονή.
Αλλά να ξέρεις κάτι. Ο Κασιδιάρης και ο κάθε Κασιδιάρης που μπορεί να υιοθετήσει ιδεολογικά σχήματα της Δεξιάς και να προσελκύσει τέτοιων ιδεών παράγοντες, θα εξανεμιστεί μόλις γίνει αντιληπτό σε όλο και περισσότερους αναγνώστες τι διακρίνει τον εθνικισμό από την άκρα Δεξιά. Όταν συμβεί αυτό η Νέα Δημοκρατία και η πρεσβεία δεν θα μπορούν να δουλέψουν στον χώρο με τον τρόπο που το κάνουν σήμερα. Αν τους σπάσουμε τις γέφυρες όσο υπάρχει καιρός ο κάθε επίδοξος νεοεθνικιστής θα χάσει αυτομάτως τη δύναμη της προοπτικής ενσωμάτωσης του εθνικισμού σε ένα αστικό φιλελεύθερο πλαίσιο. Συνεπώς πρώτος στόχος παραμένει η Δεξιά και η ιδεολογική ηγεμονία του φιλελευθερισμού. Έπονται οι ανά τον "χώρο" μιμητές της.
Το ότι εστιάζουμε σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, ενδεχομένως περισσότερο, όπως γράφεις, έχει να κάνει με τη δομή της λέσχης. Σύλλογος που παράγει αναλυτικό και ιδεολογικό έργο είμαστε. Είναι αναμενόμενο να χτυπήσουμε τους πράκτορες της Δεξιάς που δουλεύουν κάνοντας ιδεολογική στρέβλωση στο εθνικιστικό πεδίο. Αυτοί είναι οι πρώτοι που πέφτουμε πάνω τους. Δεν είμαστε κόμμα ώστε να δώσουμε έμφαση σε μια αντιπαράθεση μεγάλων συλλογικοτήτων και μαζικών οργανώσεων.
Συνεπώς δεν κάνουμε το κομμάτι μας αλλά κατά πολύ σημαντικό και ριψοκίνδυνο. Κάτι ξέρουμε και εμείς από στρατηγική, ασχέτως αν δεν το καταλαβαίνετε ορισμένοι εκεί έξω.
Ρε ανώνυμε μιλάς λες και όλα είναι εντάξει στο χώρο. Λες και πάει τρένο ο εθνικιστικός χώρος και ξαφνικά βρέθηκε μια οργάνωση να κάνει αυστηρή κριτική για να μας χαλάσει την ειδυλλιακή φάση. Αν ο χώρος δεν είχε αυτό το χάλι, αυτή την έλλειψη παιδείας, από το μαζικότερο κόμμα μέχρι τη μικρότερη αυτόνομη παρέα, πιστεύεις ότι θα έγραφαν οι φοιτητές αυτές τις κριτικές; Αντί να πούμε ένα εύγε στα παιδιά που κρατάνε ένα ιστολόγιο άξιο να διαβαστεί από τον πιο μορφωμένο εθνικιστή μέχρι τον πιο άγουρο έφηβο ζητάς και τα ρέστα; Τέλος πάντων τι σε πειράζει εσένα αν αποκαλούν γκαρσόνια μια σειρά από γελοία υποκείμενα τα οποία αναπαράγουν τις κυπατζήδικες θεωρίες των τροβαδούρων του Στόχου ; Να σου θυμίσω ότι είναι θαυμαστές του Κασιδιάρη οι Αμερικάνοι και Σαμαρικοί στοχαιοι εμπνευστές της αθλιότητας κατά του Δραγούμη, του Γιαννοπούλου και άλλων προσωπικοτήτων. Θα σου άρεσε να μείνουν στο απυρόβλητο κάποιοι που λένε ακριβώς τα ίδια με τη μόνη διαφορά ότι αντί να πουν ευθέως ότι είναι ακροδεξιοί πράκτορες το παίζουν εθνικοσοσιαλιστές;
Παιδιά μην ακούτε κανέναν. Συνεχίστε το πετσόκομα και εμείς μαζί σας.
Κάθε μέρα που περνάει θα βλέπουμε ένα νέο παραλήρημα του ##@ των διαδικτυακών λεγεώνων. Αίφνης στραμμένος στις Ελληνίδες γτπ επιλέγει να @#€ περιοδικό δηλωμένων τεκτόνων και κολλητών του Γούδη, με πρόφαση την φανταστική λογοτεχνία.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Αμάραντε το σχόλιο λογοκρίθηκε σε σημεία που ήταν δεικτικό και εξέπεμπε προσωπική εμπάθεια. Εμείς, όσο και αν αδυνατούν να το καταλάβουν τα σαπισμένα μυαλά των παραγόντων του "χώρου", δεν έχουμε εμπάθειες ούτε εμμονές. Χτυπάμε όταν συνειδητά (ή ακόμα και ασυνείδητα) πλασάρεται από ορισμένους η προπαγάνδα της Δεξιάς ως δήθεν εθνικισμός.
Στο συγκεκριμένο θέμα που ανοίγεις, μολονότι τα ερωτηματικά και οι κατινιάρικες μικροπροβοκάτσιες κάνουν κατά καιρούς την εμφάνισή τους, η επιλογή της συγκεκριμένης ανάρτησης είμαστε σίγουροι ότι έχει γίνει πρώτον λόγω ανοησίας και δεύτερον λόγω έλλειψης γνώσεως του ιδεολογικού υπόβαθρου των προσώπων που σωστά περιγράφεις ως προσκείμενους στον κύκλο του νεοεθνικιστή Δεξιού καθηγητή (η οποία έλλειψη γνώσεως συνοδεύεται από έλλειψη αληθινού ενδιαφέροντος για τον λογοτεχνικό Ρομαντισμό και την φανταστική λογοτεχνία).
Να χαμε να λέγαμε, κινήσεις απόγνωσης μήπως και προκληθεί καμιά νέα ανακατοσούρα στις φόρμες σχολιασμού είναι αυτή ανάρτηση. Αλλά επειδή το θέμα της και τα πρόσωπα που σχετίζονται με αυτό είναι άγνωστα στον blogger που το ανέβασε, πάτησε τη νάρκη και ανέβασε χωρίς διευκρινήσεις ένα περιοδικό που κυκλοφορούν άνθρωποι με διαχρονικά ενεργή παρουσία σε μασονικά δίκτυα και διασυνδέσεις με τον κύκλο του αστροφυσικού πρώην νεοδημοκράτη και νυν κασιδιαρικού καθηγητή.
ΥΓ. Τελικά η κριτική προς το κόμμα του Κασιδιάρη που ζητούσε ο παραπάνω ανώνυμος ήρθε πολύ νωρίτερα απ' ότι φανταζόμασταν..
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Καλή η αποδόμηση του Νίτσε, αλλά ρε μάγκες, μιας ασχολείστε με το θέμα δεν γράφετε μια ολοκληρωμένη ανακεφαλαίωση για τις κριτικές του Διαφωτισμού; Είχα μια ενδιαφέρουσα συζήτηση κάπου αλλού με αριστερούς και αναρχικούς που υπερασπίζονται το διαφωτιστικό/μοντέρνο κόνσεπτ και θεωρούν τον ρομαντισμό στην καλύτερη εσωτερική αντιπολίτευση στον αστισμό, στη χειρότερη "έκφραση του επιθετικότερου τμήματος της κεφαλαιοκρατίας". Τότε σκέφτηκα ότι μόνο εσείς στον ελληνόφωνο διαδίκτυο μπορείτε να ξεδιαλύνεται πολλές απορίες επί του θέματος. Πιάστε το νήμα από την αρχή καλύτερα, και μετά πάμε στον Νίτσε και την αυγή του 20ου αιώνα. Να διαβάσουμε τίποτα της προκοπής.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Μπορεί να γίνει και αυτό. Αλλά υπάρχει αρθογραφία μας που περιλαμβάνει αναφορές στην περίοδο που εστιάζεις. Σε πολλά παλαιότερα άρθρα υπάρχει αναφορά στην αρχική ρομαντική κοσμοθεώρηση. Έρχονται και εκδόσεις βιβλίων πάνω σε αυτό το πεδίο.
----"Αλλά υπάρχει αρθογραφία μας που περιλαμβάνει αναφορές στην περίοδο που εστιάζεις. Σε πολλά παλαιότερα άρθρα υπάρχει αναφορά στην αρχική ρομαντική κοσμοθεώρηση. Έρχονται και εκδόσεις βιβλίων πάνω σε αυτό το πεδίο."----
Τα έχω διαβάσει όλα (ακόμη και αυτό με τις γκοθούδες) και ήταν εξαιρετικά. Ό,τι καλύτερο υπάρχει στο ελληνικό νετ επί του θέματος. Αλλά δεν θα ήταν άσχημο να αποσαφηνίζονταν ακόμη περισσότερο το ζήτημα 18ος αιώνας/ανάδυση Νεωτερικότητας/ανατροπή παραδοσιακών κοινωνιών/λιμπεραλισμός κτλ. Δε λέω ότι είναι εύκολη μια εκτενής ανάλυση του θέματος, μάλλον για έργο ζωής μοιάζει, αλλά μερικές συνοπτικές διευκρινίσεις/επισημάνσεις στο μέλλον δεν θα έβλαπταν...
Τις προάλλες διάβαζα ένα σχετικά πρόσφατο βιβλίο Αμερικάνου συγγραφέα, όπου (παραδόξως) ασκεί σκληρή και οξυδερκή πολεμική στον κλασικό φιλελευθερισμό και τα παρακλάδια του από τα τέλη του 18ου (Αμερικανική Ανεξαρτησία, Γαλλική επανάσταση) μέχρι σήμερα. Και έλεγα... ένα τέτοιο βιβλίο θα έπρεπε να είχε γραφτεί από μια ομάδα σαν τη ΦΛΕΦΑΛΟ και αντίστοιχες του εξωτερικού, όχι από έναν συντηρητικό ευαγγελικό ρεπουμπλικάνο. Γενικά υπάρχει κενό στην κριτική του φιλελεύθερου/νεωτερικού παραδείγματος στην ελληνόγλωσση βιβλιογραφία, με αποτέλεσμα οι πιο ανήσυχοι και με αντισυστημικές διαθέσεις νέοι είτε να εγκλωβίζονται στον αδιέξοδο πούρο μαρξισμό/αναρχισμό είτε (ακόμα χειρότερα) να καταντήσουν fanboys του αποτυχημένου ζωγράφου. Πλάκα πλάκα, μόνο οι νεορθόδοξοι έθιξαν τις συγκεκριμένες θεματικές.
Εντάξει είναι εύλογο και ωραίο αυτό που προτείνεις. Θέμα χρόνου είναι αυτό που μας κάνει να μην ανταποκρινομαστε άμεσα στην πρόταση που κανείς. Έχει πολλή τρέξιμο ο εκδοτικός, το ιστολόγιο, το περιοδικό που έρχεται και ασφαλώς οι προσωπικές μας εργασίες.
Αλλά καταγράφεται η πρόταση σου. Από το αμέσως επόμενο τεύχος του περιοδικού μπορεί να υπάρξουν άρθρα όπως αυτό που ζητάς.
ότι αναφέρεται σε άλλους μπλόγκερς παρακαλώ όπως εγκριθεί από το γενικό αρχηγείο πρώτα. πώς τολμούν πώς τολμούν λέγω να υιοθετούν ρομαντικές θέσεις οι πλεμπαίοι; όνειδος μέγιστο!
Το αντίθετο. Είναι χαρά μας. Αρκεί το ενδιαφέρον να είναι αληθινό και να μην πηγάζει από προθέσεις κατινιας, ανθρώπων που δεν γνωρίζουν τίποτα για τον λογοτεχνικό και τον πολιτικό Ρομαντισμό. Με αποτέλεσμα να προβάλουν περιοδικά τεκτόνων και νεοδεξιων ή να γελοιοποιούν την ιδεολογία μας με όσα λένε και κάνουν ως συλλογικότητες.
Αν υπάρξουν ομάδες με αληθινό ενδιαφέρον για την ιστορία των ιδεών και την λογοτεχνία του ρομαντικού εθνικισμού θα τις χειροκροτήσουμε με χαρά και ενθουσιασμό.
Επίσης ποτέ εμείς δεν υποτιμήσαμε κάποιον ως πλεμπαιο, απλά επειδή δεν είχε βιογραφικό. Υποτιμούμε τα μουνόπανα και τους τσάτσους. Φράσεις κοινωνικού ρατσισμού δεν είναι εύκολο να βρεις στα κείμενά μας.
Περαστικά σας παιδιά και ευχαριστούμε για την διαφήμιση που μας κάνετε.
Είναι ο Βασίλης Καρράς ρομαντικός ποιητής;
"Έτσι οι Ρομαντικοί ποιητές κατέφυγαν στον θεϊκό ουρανό, στη «φεγγαρόλουστη μαγική νύχτα του Μεσαίωνα»" (Φραντς Μέρινγκ)
"Νύχτα ξελογιάστρα, νύχτα όμορφη
Όμορφα τα άστρα, και οι ουρανοί
Πέστε την αγάπη μου, να 'ρθει να με βρει
Όπου και να βρίσκεται, να με θυμηθεί
Νύχτα φεγγαρόλουστη, νύχτα όμορφη
Νύχτα φεγγαρόλουστη, νύχτα όμορφη"
(Βασίλης Καρράς)
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Αυτό είναι επιστημολογική πρόκληση..
Εγώ πάλι θεωρώ ότι ο αοιδός του έθνους αντλεί επιρροές από το ψυχεδελικό κίνημα του υπερρεαλιστικού rock των 60's. Άσματα όπως αυτό που οι θεσπέσιες μελωδίες του συνοδεύουν στίχους σαν τους "που πας, που πας, δεν είναι δρόμος η καρδιά μου να πατάς, που πας, που πας, μη χτίζεις τοίχους χτίζε γέφυρες για μας" εκφράζουν ένα αποκαλυπτικό όραμα ατομικής και κοινωνικής απελευθέρωσης.
Η υπερρεαλιστικού ύφους ψυχεδελική φαντασίωση, που θέλει την καρδιά να μην είναι δρόμος για να πατηθεί, αποτελεί έναν απόηχο των οραμάτων του Jim Morrison, όπως τα βίωσε η επαναστατική γενιά του γαλλικού Μάη με επικεφαλής το Κον Μπεντιτ και τον Καραμπελιά. Η προτροπή να πέσουν οι τοίχοι και να φτιαχτούν γέφυρες επικοινωνίας και συνεύρεσης είναι μια άτυπη ωδή στο γνωστό τραγούδι των Pink Floyd. Απελευθέρωση ερωτική συνυφασμένη με την εκπαιδευτική απελευθέρωση. Το μήνυμα του Βασίλα είναι κάτι παραπάνω από σαφές.
Τσιφτετέλια, ζεϊμπέκικο και ανατολίτικος οριενταλισμός. Φοβερές οι αισθητικές σας αναφορές κύριοι "ρομαντικοί".
"Λέγε ότι θες λέγε, λέγε ότι θες λέγε (ακολουθεί αναρρόφηση του αοιδού), εγώ θα σ' αγαπώ".
καλά μην το πάρεις τοις μετρητοίς
"Η μάτσο αισθητική του Κόναν έχει βαθύ λογοτεχνικό υπόβαθρο (για τα πρωτότυπα έργα του Ρ. Χάουαρντ μιλάμε, όχι για τις ταινίες)"
Καλές ήταν οι 2 ταινίες, δεν τις περιφρονώ, είχαν νόημα.
Περισσότερο τη μόδα που ακολούθησε με τη body building βαρβατίλα αποδοκιμάζω.
Έχω διαβάσει το Μπραν μακ Χορν, καλό αλλά μου φάνηκε κάπως πιο νεανικό το περιεχόμενό του. Έχει ο Χάουαρντ γράψει κάτι πιο βαθυστόχαστο ή πολυσήμαντο;
Έχω την εντύπωση πως το περιεχόμενο του Κόναν αφορά έναν τυχοδιώκτη υπερήρωα που έχει να κάνει συνεχώς με βαρβάρους και κάφρους και κανιβάλους και μαύρους μάγους και άγρια θηλυκά.
«Η γυναίκα έχει το απαράγραπτο δικαίωμα, και μάλιστα εκπληρώνει ένα είδος χρέους όταν προσπαθεί να φανεί μαγική και εξωπραγματική. Πρέπει να εκπλήσσει, να γοητεύει. Ως είδωλο πρέπει να χρυσώνεται για να γίνεται αντικείμενο λατρείας. Πρέπει, λοιπόν, να δανείζεται απ’ όλες τις τέχνες τα μέσα για να υψωθεί πάνω απ’ τη φύση, ώστε να σκλαβώνει καλύτερα τις καρδιές και να συναρπάζει τα πνεύματα. Δεν πειράζει διόλου αν η απάτη και το τέχνασμα είναι γνωστά σε όλους, όταν η επιτυχία τους είναι εξασφαλισμένη και το αποτέλεσμα πάντα ακατανίκητο.»
Σαρλ Μπωντλαίρ
Γοητεία με αυθεντικότητα και γυναικεία ευαισθησία. Αυτή είναι η θηλυκότητα που έχει εκλείψει σήμερα στην Δύση.
"Η ηθική των ρομαντικών είναι Καντιανή ("ο άνθρωπος οφείλει να βλέπει τον άλλο άνθρωπο ως σκοπό και όχι ως μέσο"). Φυσικά για τη φιλελεύθερη-καπιταλιστική ηθική, ο άνθρωπος είναι μόνο μέσο, ποτέ σκοπός."
Από ωφελιμισμός έως χρησιμοθηρία έως κανιβαλισμός.
Αλησμόνητοι οι αφορισμοί "δάγκωσε πριν σε δαγκώσουν", "πάτα επί πτωμάτων", "έρποντας και γλείφοντας φτάνει κανείς ψηλά", "το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό".
"Τις προάλλες διάβαζα ένα σχετικά πρόσφατο βιβλίο Αμερικάνου συγγραφέα, όπου (παραδόξως) ασκεί σκληρή και οξυδερκή πολεμική στον κλασικό φιλελευθερισμό και τα παρακλάδια του από τα τέλη του 18ου (Αμερικανική Ανεξαρτησία, Γαλλική επανάσταση) μέχρι σήμερα. Και έλεγα... ένα τέτοιο βιβλίο θα έπρεπε να είχε γραφτεί από μια ομάδα σαν τη ΦΛΕΦΑΛΟ και αντίστοιχες του εξωτερικού, όχι από έναν συντηρητικό ευαγγελικό ρεπουμπλικάνο."
Σε ποιον συντηρητικό ευαγγελικό ρεπουμπλικάνο αναφέρεσαι;
Πολλοί είναι αυτοί που έχουν κριτικάρει τον διαφωτισμό και τον φιλελευθερισμό, αλλά πέραν αυτού τι πρεσβεύουν ως αξίες και κουλτούρα;
https://www.youtube.com/watch?v=NiiRnO7UTTk
Παρεμπιπτόντως το Ἔνζυμο, ένα περιοδικό με πολιτικὴ ἀλλὰ ὄχι ἰδεολογικὴ τοποθέτηση, με Κοσμοθεωρία καὶ ὄχι Ἰδεολογία, μὲ μοναδικὸ γνώμονα τὴν προώθηση τοῦ Ἑλληνισμοῦ ὡς πολιτισμού καὶ ὡς ἰδεῶδους οικουμενικού, με δημοσιεύσεις και εκδόσεις από συγγραφείς αρκετά ανόμοιους, που πρεσβεύουν διάφορες αξίες ίσως και αντικρουόμενες.
Όπως και να έχει το ζήτημα, πολλά κείμενα και άρθρα, πολλά περιοδικά και βιβλία, πολλές σχολές και συγγραφείς, πολλούς στοχαστές και κριτικούς πρέπει να διαβάσει κανείς για να αρχίσει την προσπάθεια κάπως να διαμορφώνει μια σχετική εικόνα και έναν χάρτη για την αρχή και την εξέλιξη των πραγμάτων της ζωής, της νόησης, της ιστορίας, του πολιτισμού. Αλλού μπορεί να βρει αξιόλογες αναλύσεις και κριτικές, αλλού αναφορές και παραπομπές.
Η αναζήτηση της Αλήθειας είναι εγχείρημα δυσχερές, ίσως ακατόρθωτο, αλλά αναγκαίο για να φτάσει στο μυστήριο των μυστηρίων, την πρώτη αρχή και την έσχατη πραγματικότητα.
Θα υπάρξει άρθρο για το λογοτεχνικό βάθος του χαουαρντικου Κόναν.
"Σε πολλά παλαιότερα άρθρα υπάρχει αναφορά στην αρχική ρομαντική κοσμοθεώρηση. Έρχονται και εκδόσεις βιβλίων πάνω σε αυτό το πεδίο."
Εκεί που το πνευματικό γίνεται πολιτικό;
Τι έχει χάσει ο άνθρωπος από την αρχαία αντιληπτικότητά του;
Τι δεν μπορεί να αντιληφθεί, να δει, να αισθανθεί;
Φίχτε, Καρλάιλ, Μύλλερ, Χέρντερ, Σέλλινγκ, Ράσκιν;
Ο Αχιλλέας είπε...Σε ότι έχει να κάνει με το patria θυμάμαι χαρακτηριστικά άρθρο που εξυμνούσε το έργο της Ayn Rand και τον άναρχο-καπιταλισμό. Προσπαθούσε σταθερά ως περιοδικό να ταυτίσει την μοντέρνα ή και μεταμοντέρνα Δεξιά με τον παραδοσιοκρατικό Συντηρητισμό με αποτέλεσμα τέτοιες γελοιότητες όπως το άρθρο που ανέφερα.