από τον Southman
«Το κακό δεν μπορεί ποτέ να δημιουργήσει κάτι καινούργιο, μπορεί μόνο να διαφθείρει και να καταστρέψει ό,τι καλό και αγνό υπάρχει ήδη».
Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν
Υπάρχει πολύ ασχήμια στον σύγχρονο κόσμο που κάποιοι έχουν φτιάξει. Την βλέπουμε καθημερινά γύρω μας. Ακόμα και αν δεν θέλουμε να την δούμε, ακόμα και αν επίμονα αντιστεκόμαστε, τα Μέσα Μαζικής Εξαγρίωσης φροντίζουν να μας σφυροκοπούν συνεχώς, ανελέητα και με κάθε τρόπο με νεωτερικά «πρότυπα», με «διαφορετικότητα», με «συμπεριληπτικότητα», με «πολυχρωμία». Αυτά από μόνα τους δεν είναι κάτι αρνητικό, οι όροι, όπως και τα σύμβολα εξάλλου, σπάνια είναι αρνητικοί ή θετικοί από μόνοι τους. Είναι η νοηματοδότησή τους που τα καθιστά είτε τοτέμ είτε ταμπού.
Είναι λοιπόν συνεχής και αδιάλειπτη η προσπάθεια της σύγχρονης παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας και του ακαδημαϊκού, πολιτικού και πολιτιστικού της συστήματος, όχι μόνο να τροφοδοτεί με δικά της θεωρητικά σχήματα και νοητικά κατασκευάσματα τον δημόσιο διάλογο, αλλά και να παίρνει ήδη υπάρχοντα σχήματα και ακόμα και έργα τέχνης και να τα διαστρέφει, να τα «επανερμηνεύει» και να τους αλλάζει το νόημα, ώστε σιγά σιγά να τα αποκόπτει από τις ρίζες τους και να μπορεί και η ίδια να τα χρησιμοποιήσει για τους δικούς της σκοπούς. Φυσικά μέσα στην νοητική της τρικυμία, δεν καταλαβαίνει ότι έτσι το μόνο που επιτυγχάνει είναι να αναγνωρίζει την διαχρονική τους αξία, την πνευματική τους ρώμη και το σφρίγος τους, οπότε με το να τα στοχοποιεί, πολύ απλά καταφέρνει να τα φέρνει σε επαφή με μέρος του κοινού που δεν τα γνώριζε και ίσως ενδιαφερθεί να τα μελετήσει και να ανακαλύψει τον νοητικό πλούτο που κρύβουν μέσα τους. Έχει συνηθίσει το παρδαλό συνονθύλευμα ιδεοληψιών και καθαρού μίσους για ο,τι θεωρεί «παλιακό» που αυτοαποκαλείται «σύγχρονη διανόηση», να του γυρίζουν μπούμερανγκ οι προσπάθειες απαξίωσης.
Υπάρχει όμως και πολύ ομορφιά στον κόσμο μας και μπορούμε να την ανακαλύψουμε, να την καταγράψουμε, να την χαρτογραφήσουμε, να βρούμε τις άρρητες και ρητές «γέφυρες» που ενώνουν τα στοιχεία της, να την κάνουμε δική μας και να την διαδώσουμε. Να κρατήσουμε όσα υπάρχουν που είναι καλά, όμορφα, αγνά, ιδεατά, όσα ανήκουν στον κόσμο της Παράδοσης, όσα τροφοδοτούν την σκέψη για το Υψηλό και το Καθαρό, όσα αποτελούν την Ψυχή του Έθνους και του Ανθρώπου.
Πρόσφατα ανακάλυψα σε ένα συρτάρι του σπιτιού μου ένα όμορφο σκληρόδετο σημειωματάριο, εντελώς άγραφο, στο εξώφυλλο του οποίου υπάρχει ο περίφημος πίνακας του Νικολάου Γύζη «Το Κρυφό Σχολειό». Δεν θυμάμαι πότε και από που το είχα αγοράσει ή αν μου το είχαν χαρίσει. Ξεχασμένο όπως ήταν, το σημειωματάριο περίμενε υπομονετικά χρόνια ολόκληρα να βρεθεί. Ακόμα και αν είχα ανοίξει ίσως αυτό το συρτάρι κάποιες φορές στο παρελθόν, δεν το είχα προσέξει και δεν του είχα δώσει σημασία. Δεν είναι κάτι ασυνήθιστο αυτό. Πολλές φορές έχω αγοράσει σκληρόδετα τετράδια και σημειωματάρια που μου τράβηξαν την προσοχή για το δέσιμο, την σελιδοποίηση, το θέμα τους, το εξώφυλλο ή το χαρτί από το οποίο είναι φτιαγμένα και τα έχω αφήσει στην άκρη. Έχω αγοράσει σημειωματάρια στο Μοναστηράκι, στην Κωνσταντινούπολη, στο Ντουμπρόβνικ της Κροατίας, στην Βενετία, ακόμα και στην Νέα Υόρκη όταν είχα βρεθεί προ 12ετίας. Μέλη της οικογένειάς μου και φίλοι που γνωρίζουν την αγάπη μου για τα σημειωματάρια κάποιες φορές μου κάνουν δώρο κάποιο ιδιαίτερο που ανακαλύπτουν. Μισό ράφι από άγραφα σημειωματάρια περιμένουν τις κατάλληλες λέξεις να γραφτούν στις σελίδες τους. Όμως αυτή τη φορά, κάτι φάνηκε διαφορετικό. Αυτή τη φορά, το συγκεκριμένο σημειωματάριο ήταν σαν να με καλούσε. Σαν να βρισκόμουν σε κάποιο διήγημα ενός από τους μεγάλους Πατέρες του Φανταστικού, γιατί όταν το έπιασα στο χέρι μου και το έβγαλα από το συρτάρι, ένιωσα ακριβώς τον σκοπό για τον οποίο ήρθε σε εμένα. Θα γινόταν το αισθητικό και ηθικό μου ημερολόγιο.
Ένα αισθητικό και ηθικό ημερολόγιο μπορεί να γίνει ένα σημειωματάριο ή τετράδιο που καταγράφουμε όσα αποτελούν και όσα θέλουμε να αποτελέσουν τον παραδοσιοκρατικό μας κόσμο. Βιβλιογραφικές παραπομπές σε κείμενα και άρθρα που θέλουμε να βρούμε και να μελετήσουμε, όρους από την Ιστορία των Ιδεών, ηθικές και αισθητικές έννοιες που θέλουμε να ψάξουμε λίγο περισσότερο, βιβλία που έχουμε σκοπό να αναζητήσουμε, κείμενα που αποτελούν σταθμούς για την ιστορική εξέλιξη των ιδεών μας, ταινίες και τηλεοπτικές σειρές κυρίως του παρελθόντος με σημαντικά νοήματα, αντίθετα από τις σημερινές άνευ περιεχομένου άθλιες δημιουργίες που υπάρχουν για να «επανεκπαιδεύσουν» (re-educate) το κοινό, συγγραφείς και διανοητές που βρήκαμε σε κάποια υποσημείωση αλλά έχουν επηρεάσει την παγκόσμια σκέψη πολύ περισσότερο από όψιμους βλάχοinfluencers, μουσικές δημιουργίες κάθε είδους που συνδέονται με το παραδοσιοκρατικό κίνημα, ζωγραφικούς πίνακες και αρχιτεκτονικά μνημεία που κουβαλούν την ιστορία αιώνων και τις αξίες του αληθινού Πολιτισμού. Ιστορικά γεγονότα και σημαντικές προσωπικότητες τον βίο των οποίων θέλουμε να μελετήσουμε γιατί θεωρούμε ότι έχουμε να αποκομίσουμε αληθινά πρότυπα ζωής. Ονόματα που ανακαλύπτουμε τυχαία σε ένα κείμενο που διαβάζουμε και δεν έχουμε εκείνη την στιγμή το χρόνο να τα ψάξουμε. Ορολογία που δεν έχουμε ίσως την κατάρτιση ακόμα να κατανοήσουμε ολοκληρωτικά, που κάπου έχουμε ξανασυναντήσει αλλά δεν έχουμε μελετήσει ή δεν έχουμε επαρκώς εσωτερικεύσει. Φράσεις και γνωμικά που εκφράζουν τις αιώνιες Αλήθειες. Πράγματα που θέλουμε να ρωτήσουμε αυτούς που έχουν εμβαθύνει λίγο περισσότερο από εμάς στις Ιδέες και που, σαν γνήσιοι Ρομαντικοί θα χαρούν να μας «μυήσουν», αν μας κρίνουν άξιους. Σταγόνες μονάχα από την αστέρευτη πηγή της Σκέψης, ψηφίδες μονάχα από το υπέροχο μωσαϊκό της Παράδοσης, πινελιές μονάχα από τον αριστουργηματικό ζωγραφικό πίνακα και νότες μονάχα από την θριαμβευτική Συμφωνία που είναι ο Ρομαντικός Εθνικισμός.
Και γιατί να σταματήσουμε εκεί; Φράσεις που ακούσαμε σε μια συζήτηση και μας έκαναν εντύπωση με την δύναμή τους, σύγχρονοι εν ζωή διανοητές ή αρθρογράφοι που θα θέλαμε ίσως να γνωρίσουμε από κοντά και να συνδιαλεχτούμε μαζί τους, blogs και sites που ακολουθούμε γιατί θαυμάζουμε την ποιότητα της γραφής τους και την καθαρότητα της σκέψης τους, κανάλια στο YouTube, ηχητικά podcasts και λογαριασμοί στα Κοινωνικά Δίκτυα για τις Τέχνες και τον Πολιτισμό που η αισθητική τους και η ιδεολογική τους προσέγγιση ταιριάζουν με την δική μας (προς Θεού, όχι άλλες έξαλλες νεαρές YouTubers με συνεχή μανία καταδίωξης, για τις οποίες φταίει η «Πατριαρχία» ακόμα και για το ότι σήμερα βρέχει). Εμείς οι Παραδοσιοκράτες της σημερινής εποχής δεν είμαστε Λουδίτες (μολονότι μας αρέσει το κίνημά τους) γιατί δεν μπορούμε να είμαστε. Δεν φοβόμαστε την τεχνολογική εξέλιξη των επικοινωνιών που μας προσφέρει πρόσβαση σε όλο και περισσότερες πληροφορίες και βοηθάει στις πνευματικές μας αναζητήσεις, όσο και αν αυτή φέρνει μαζί της θεσμική προπαγάνδα και εμετικό ορυμαγδό ανθελληνικών, αντεθνικών και αντικοινωνικών «προτύπων», που έχουμε μάθει να φιλτράρουμε. Μέρη που κρατούν την παραδοσιακή τους αισθητική και ατμόσφαιρα και έχουν αποτελέσει θέατρο των αναμνήσεών μας ή που θα θέλαμε να επισκεφτούμε, μυστικές γωνιές που μόνο εμείς ξέρουμε πάνω στον χάρτη, σημαντικές εκδηλώσεις που παραβρεθήκαμε ή θέλουμε να παραβρεθούμε και κάνουμε σχέδια προς αυτό τον σκοπό, έργα τέχνης που έχουμε απολαύσει και θέλουμε να απολαύσουμε ξανά ή έργα τέχνης, όπως μουσικά κομμάτια και συγκροτήματα που μας πρότειναν άλλοι κ.α. Και φυσικά μέσα σε αυτό μπορούμε να γράψουμε ιδέες δικές μας για άρθρα, κείμενα, παρεμβάσεις, ιστορίες, ποιήματα και ο,τι άλλο δημιουργικό μας γεννά η ενασχόλησή μας αυτή. Ο,τι προχωράει την Σκέψη μας, ο,τι δυναμώνει το Πνεύμα μας, ό,τι χαλυβδώνει την Θέλησή μας, ο,τι μας φέρνει πιο κοντά στο Ιδανικό, έχει θέση στο αισθητικό και ηθικό μας ημερολόγιο.
Δεν είναι ντροπή να πούμε «αυτό δεν το ξέρω, αυτό δεν το έχω διαβάσει, δεν το έχω ακούσει, δεν το έχω ξανασυναντήσει». Δεν είναι ντροπή να παραδεχτούμε ότι δεν γνωρίζουμε κάτι, περισσότερο ντροπή είναι να πιθηκίζουμε παριστάνοντας πως μας αρέσουν και πως βγάζουμε νόημα από πράγματα που ο σύγχρονος κόσμος προσπαθεί να «επιβάλλει» να μας αρέσουν, γιατί αλλιώς δεν είμαστε «κουλ» και «ιν», γιατί αλλιώς «ζούμε κάτω από τις πέτρες» και «στις σπηλιές». Κανείς δεν γεννιέται μορφωμένος και «καλλιεργημένος». Το Πνεύμα είναι ξίφος που δημιουργείται από το ατσάλι της Γνώσης, σφυρηλατείται στο αμόνι της Μελέτης με το σφυρί της Αναζήτησης. Στερεοποιείται βυθιζόμενο στο ύδωρ της αληθινής Ψυχαγωγίας μέσω της πραγματικής Τέχνης και επιστρέφει πίσω στο αμόνι, ξανά και ξανά, μέχρι να πάρει την τελική του μορφή, την γυαλιστερή, την κοφτερή, την τρομερή, έτοιμο να χρησιμοποιηθεί για άμυνα, αλλά και για επίθεση. Κάποιες φορές, κουρασμένο από την μάχη, επιστρέφει στο αμόνι, στο σφυρί και στο ύδωρ, σφυρηλατείται ξανά, με νέα πρόσμειξη υλικών αλλά βασισμένο στο αρχικό του ατσάλι, γενόμενο ακόμα πιο κοφτερό και τρομερό, όπως στο κόσμο του Καθηγητή Τόλκιν το σπασμένο ξίφος Anduril σφυρηλατήθηκε ξανά και έγινε Narsil.
Το αισθητικό και ηθικό μας ημερολόγιο είναι το καταφύγιό μας, είναι και ο πνευματικός θησαυρός μας. Είναι όλα όσα θέλουμε να κρατήσουμε ζωντανά στην μνήμη και στην ψυχή μας, γιατί μας κάνουν Εμάς. Είναι όλα όσα ο σύγχρονος κόσμος επιθυμεί να αλλοτριώσει, να αποσιωπήσει, να κρύψει, να ξεχάσει, να προσποιηθεί ότι δεν υπήρξαν ποτέ, ακόμα και να δαιμονοποιήσει. Το αισθητικό και ηθικό μας ημερολόγιο είναι η απεικόνιση του προσωπικού μας ταξιδιού στην μόρφωση για τον εθνικισμό, τον Ρομαντισμό και τις παραδοσιοκρατικές αξίες, αλλά και στην Αισθητική, τις Τέχνες, την λογοτεχνία, την μουσική, τη ζωγραφική, την αρχιτεκτονική, το σχέδιο, ακόμα και το στυλ. Και ενώ το ταξίδι αυτό για μένα δεν άρχισε σήμερα, δεν άρχισε φέτος ή πέρυσι, αλλά κρατάει πάνω από μια δεκαετία με κάποιες διακοπές, τολμώ να πω ότι ποτέ μέχρι τώρα δεν επιχείρησα να κάνω μια σύνδεση όλων των αναγνωσμάτων, των ακουσμάτων και προσλαμβανουσών μου. Ποτέ μέχρι τώρα δεν θέλησα να ενώσω όλα τα νοητικά και αισθητικά νήματα, όπως έχουν κάνει άνθρωποι που γνωρίζω τόσο μέσα στην Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. όσο και εκτός αυτής, που σέβομαι για την ευρυμάθεια, για την ευρύτητα πνεύματος αλλά και για την πέννα τους. Ποτέ δεν σκέφτηκα να «ορίσω» το «προσωπικό αισθητικό και ηθικό μου σύμπαν», μέχρι που είδα αυτό το σημειωματάριο. Μέχρι που κατανόησα τον λόγο ύπαρξής του και όλα έγιναν ξεκάθαρα.
Μέσα στο «αισθητικό και ηθικό ημερολόγιο» λοιπόν, βρίσκεται το προσωπικό μας σύμπαν, πλασμένο από λέξεις, ιδέες, ήχους, εικόνες, σημαντικές προσωπικότητες, ιστορικά γεγονότα, φράσεις, ηθικά πρότυπα. Βρίσκονται όσα θα θέλαμε να διασώσουμε διαμέσου των αιώνων από την λαίλαπα της μοντέρνας εποχής. Βρίσκονται Νοήματα υψηλά και φράσεις λαϊκές. Πάνω από όλα, βρίσκομαι εμείς, οι Άνθρωποι, με ο,τι μας κάνει Ανθρώπους, μέλη ενός Έθνους, που δεν ζούμε για το Εγώ, αλλά για το Εμείς.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Ρομαντικός πρέπει να απομακρυνθεί από την καθημερινότητα, από την μάχη στην πραγματική ζωή. Μην θεωρήσει ποτέ κανείς την προτροπή για δημιουργία ενός «προσωπικού σύμπαντος» ως μια παραδοχή ήττας και μια πρόσκληση αναχωρητισμού από τον σάπιο κόσμο που αναδύεται. Όχι, οι πνευματικές μάχες που δίνονται αυτήν την εποχή ενάντια στην επέλαση του διεθνισμού και της παρδαλής νεοφιλελεύθερης ατζέντας είναι οι σημαντικότερες που έχουν δοθεί ποτέ, είναι μάχες για την ίδια την ψυχή των εθνών και εμείς οι ρομαντικοί παραδοσιοκράτες είμαστε και θα είμαστε πάντα στην πρώτη γραμμή τους. Το αισθητικό και ηθικό ημερολόγιο δεν είναι το ερημητήριό μας. Αντιθέτως, είναι ένα από τα όπλα μας, η σύμπηξη όλων όσων μας κάνουν να συνεχίζουμε τον αγώνα. Ίσως είναι το πιο σημαντικό μας όπλο, γιατί έτσι ξέρουμε όχι μόνο πως να αντιπαλέψουμε τον άρρωστο κόσμο της νεωτερικότητας, αλλά και γιατί να παλέψουμε, ποια είναι η ομορφιά που πρέπει και μπορούμε να κρατήσουμε ζωντανή και να διαδώσουμε! Είναι το χαράκωμά μας, η πολεμίστρα μας, είναι το οδόφραγμα ουσίας που στήνουμε μπροστά στην επέλαση του Ανούσιου.
Πάνω από όλα, το αισθητικό και ηθικό μας ημερολόγιο είναι και ένα εργαλείο διάδοσης των Ιδεών και της Αισθητικής μας. Αφού όσα γράφονται και εμφανίζονται σε αυτό μας διαμόρφωσαν, μπορούν να διαμορφώσουν και τα παιδιά μας, τα φιλικά και συγγενικά μας πρόσωπα και καθέναν που έχει το πνευματικό σθένος να αναζητήσει τον Ρομαντισμό. Η απάντηση στην ερώτηση ενός ατόμου, «τι πρέπει να διαβάσω, να ακούσω, να δω ή να επισκεφτώ για να γνωρίσω τον Ρομαντικό Εθνικισμό», «πάνω σε τι αμόνι πρέπει να σφυρηλατηθώ;», θα βρίσκεται πάντα μέσα στο ημερολόγιό μας, μια γνώση έτοιμη να γίνει κτήμα και άλλων, να μοιραστεί, να μεταλαμπαδευτεί.
Και αν σε κάποιον, η ιδέα του ημερολογίου αυτού θυμίζει παιδικό λεύκωμα, είναι γιατί έχει άμεση συγγένεια! Η περιέργεια της παιδικής ηλικίας, που επιθυμεί να καταγράφει όσα περισσότερα στοιχεία του κόσμου μπορεί σε ένα μέρος, για να τα ενώσει και να κατανοήσει την πραγματικότητα γύρω της, υπάρχει και στην Αιώνια Παιδικότητα του Ρομαντισμού, που θέλει να καταγράψει τον κόσμο των Ιδεών και της Αισθητικής, για να τον ξεχωρίσει αλλά και να τον διασώσει, να τον «λυτρώσει», να τον θέσει στο βάθρο που του αρμόζει. Και αν ακόμα θυμίζει το κλασικό σεναριακό εύρημα των παλιών ταινιών με το σημειωματάριο του εξαφανισμένου αρχαιολόγου ή επιστήμονα που έχει σημειώσεις για τις μυστικές τοποθεσίες με τους θησαυρούς ή με τα ιερά κειμήλια, είναι γιατί ακριβώς αυτό είναι, ένα σημειωματάριο που κρύβει τους δικούς μας Θησαυρούς και Ιερά Κειμήλια.
Καθώς γράφω αυτές τις γραμμές, το αισθητικό και ηθικό μου ημερολόγιο στέκεται στο γραφείο δίπλα μου. Στο μισόφωτο του δωματίου μοιάζει να έχει την δική του λάμψη, που προέρχεται από όσα είναι ήδη γραμμένα σε αυτό και από όσα προορίζονται να γραφτούν. Σε έναν κόσμο απόλυτου πνευματικού σκοταδιού, ένας πυρσός μπορεί να φωτίσει σαν ήλιος και όταν ανάψει ένας ακόμα και ένας ακόμα και ακόμα ένας, το Φως και η φλόγα τους που μεταφέρθηκαν από χέρι σε χέρι είναι ικανά όχι μόνο να φωτίσουν, αλλά να κάψουν οτιδήποτε άσχημο και κακό.
Το Κέρας ακούγεται, τα ξίφη μας υψώνονται στον αέρα, η μάχη ξεκινάει! Δεν είχε σταματήσει ποτέ!
Σχόλια:
Συγχαρητήρια, - Σκαμανδρώνυμος
Ο/Η Ανώνυμος είπε...τωρα ειναι αργα για δακρυα. δεν σας αρεσε η Παραδοσιακη κοινωνια των αμερικανων της δεκαετιας του '50, του πατρις-θρησκεια-οικογενεια και υποχρεωτικα μονο φουστα-κουρτινα η γυναικα και κλαρινογαμπρος εμφανισιακα ο αντρας, αλλα μου θελατε σεξουαλικη απελευθερωση και Τζειμς Ντιν να μας γυρναει ταινιες για το πως ειναι επαναστατης χωρις αιτια! μονο ο μπερες και το σκουρο γυαλι αρκουσε τοτε για να χαρακτηριστει καποιος κομμουνιστης! Μαμουτε για σενα με την τραγιασκα σου χτυπα η καμπανα! χθες τη νυχτα εβλεπα αυτο το ντοκιμαντερ στην ΕΡΤ3. μην κλαιγεστε λοιπον για τα σημερινα χαλια που προκαλεσε ο κομμουνισμος σας στη Δυτικη κοινωνια, επειδη εκεινη η αμερικανικη τοτε ηταν καταναλωτικη, πατριαρχικη και καπιταλιστικη οπως λεγατε. θα θερισετε τωρα ο,τι σπειρατε Μαμουτε...
-Λεμουριος τρολιστας
Το θέμα είναι να θεριστεί και κανένα διαδικτυακό troll.
Πάντως το παράδειγμα του Ντην είναι καλό. Γιατί στον επαναστάτη χωρίς αιτία καταγγέλει την έλλειψη ανδρισμού και την απώλεια της πατριαρχικής νοοτροπίας του πατέρα του, που φορούσε την ποδιά και έπλενε πιάτα αφήνοντας την σύζυγό του να αποφασίζει με αντιθηλυκή αυστηρότητα μέσα στο σπίτι.
Αυτό το κινηματογραφικό "ίνδαλμα" θεωρείς αντιπαραδοσιαρχικό; Μήπως επειδή τρως κι εσύ παντόφλα μέχρι να γεμίσει το κεφάλι σου με τόσα καρούμπαλα όσα έχει και το μυαλό σου;
ενταξει Μαμουτε μας επεισες. το ''παραδοσιακο'' σου ινδαλμα εκανε γνωστο στη νεολαια για πρωτη φορα το τζιν και το φανελακι που φορουσαν οι εργατες, για να μοιαζουνε τελικα ολοι σαν εργατες εμφανισιακα εξω στο δρομο, παρατωντας το κοστουμι και το καπελο που ηταν η μετεξελιξη της πανοπλιας! ολοι εργατες δηλαδη και στην εμφανιση. παλι κομμουνισμος με διαφορετικο προσωπειο. να σου θυμισω ομως και τον νομο περι αλητειας που επικρατουσε τοτε και θα εμπαινε στην μπουζου ο Ντιν σου αν τον τσακωνανε οι παραδοσιοκρατες των πουριτανων καπιταλιστων μας. οπως εγινε και με τον Σταλονε στο Ραμπο 1 αν θυμασαι. πρωτα για αλητεια, μετα για οπλοκατοχη και τελος για αντισταση κατα της αρχης. μηπως και αυτος ο νομος ηταν αντιπαραδοσιακος και ηρθε μετα η ''παραδοσιακη'' αλητεια με τους μπαφους και τα ναρκωτικα; εχεις να μαθεις ακομα πολλα Μαμουτε...
-Λεμουριος τρολιστας
Ναι,λεμουριε,θα έχουμε πρότυπο τον τιτανοτεραστιο Τζώνη Γουεην, που στον βππ υπηρέτησε στο.. σπιτάκι του αλλά μεταπολεμικα εφορμησε με τους Μαρίνς στην Ίβο Τζίμα και τον θαυμάζαμε widescreen τρώγοντας πασατεμπο.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ποιος Ντιν Ντιν, ωρε Τσιμπούριε; Το κακό στις βρωμερές παράκτιες μητροπόλεις (εκεί που παίζεται το παιχνίδι...) ξεκινά τουλάχιστον απ' τα roaring 20s, απλώς η περίεργη ανθρωπογεωγραφία των ΗΠΑ σε συνδυασμό με απαρχαιωμένες διατάξεις του συντάγματος έδωσε τη λανθασμένη εντύπωση ότι η λαοθάλασσα των hillbillies, η οποία μέχρι πρότινος ανεβοκατέβαζε προέδρους και τό παιζε η ψυχή του έθνους, αποτελεί κρίσιμο μέγεθος και καθορίζει την πορεία του δυτικού πολιτισμού.
Μλκίες... ΝΥ, ΛΑ, Σικάγο, Σαν Φ και τα πέριξ μπήκαν στην new age/globohomo/multiculti/φρουδομαρξιστική φάση ήδη απ' τον μεσοπόλεμο, διαβρώνοντας υπόγεια και τους -και καλά παραδοσιοκράτες- αγαθιάρηδες rednecks. Γι' αυτό δεν αντέδρασε ΚΑΝΕΝΑΣ (ούτε νότιοι ούτε χριστιανοταλιμπάν) στην ξεδιάντροπη Επανάσταση των 60s. Και όχι (για να σε προλάβω), το ότι αργότερα ψήφιζαν τον αγαπημένο σου Ρήγκαν και έβλεπαν τις εκπομπές της moral majority στην καλωδιακή ΔΕΝ αποτέλεσε ετεροχρονισμένη αντίδραση. Μια χαρά ατουφέκιστη πέρασε η μεταμοντερνίλα εκεί πέρα και φορέθηκε καπέλο και στα προτεκτοράτα, καλή ώρα...
Στην Ευρώπη το κόνσεπτ υπερκαλύφτηκε από φτώχια, πολέμους και ανοικοδομήσεις για να φανεί, εν τέλει, η νεομηδενιστική σαπίλα σε όλο της το μεγαλείο με το που τελείωσαν τα γαλλογερμανικά ηγεμονιστικά κόλπα και πάτησε πόδι ο Αμεριάνσκι μέχρι το Βερολίνο. Τότε ξαναπήρε μπρος η φιλελέ Μπέλ Επόκ, σε χυδαιότερη και καλύτερα εξοπλισμένη τεχνολογικά μορφή.
Μην το ψάχνεις... Ιερά δισκοπότηρα και χαμένες Εδέμ στον (δυτικό) 20 αιώνα δεν υπάρχουν, τουλάχιστον όχι για παραδοσιοκράτες αντιδιαφωτιστές...
C
Λεμούριε, είσαι ο μόνος εδώ που βαφτίζει "παραδοσιακή" την Αμερική των 50s. Έχεις μπλέξει την "Παράδοση" και την παραδοσιοκρατία με τον αστικό φιλελευθερισμό του 20ου αιώνα. Στην Αμερική των 50s Λεμούριε οι θεσμοί που αναφέρεις (θρησκεία, οικογένεια κτλ) έχουν προ πολλού χάσει την ουσία τους, παραμένουν ως κούφια κελύφη χάριν συνήθειας και αδράνειας. Και γι'αυτό μοιραία σαρώθηκαν στις δεκαετίες που ακολούθησαν.
Η οικογένεια εκεί δεν είναι ένας ιερός θεσμός και ο γάμος δεν είναι θρησκευτικό μυστήριο με τον άνδρα ως πνευματικό πυλώνα αλλά μια αστική σύμβαση με τον άνδρα ως οικονομικό πυλώνα. Η θρησκεία δεν είναι κάτι οργανικό που διαπνέει όλους τους τομείς της κοινωνικής και προσωπικής ζωής αλλά μια άψυχη, ατομική συνήθεια αποκομμένη από την "κανονική ζωή". Η υπακοή στον νόμο και την τάξη δεν είναι ευθυγράμμιση με υπερβατικές αρχές αλλά τυφλή υπακοή στα προτάγματα μιας άψυχης, καπιταλιστικής δημοκρατίας. Και αυτός είναι ο λόγος που και πολλοί στοχαστές που πολιτικά συμβάδιζαν με τις αρχές της "συντηρητικής επανάστασης" (όπως πχ ο Evola) είδαν με κάποια τραγική συμπάθεια κινήματα όπως αυτά των beats (αναγνωρίζοντας προφανώς την λανθασμένη κατεύθυνση και καταδικασμένη πορεία)
Εσύ προφανώς τρολάρεις (ή είσαι πολύ χαζός για να καταλάβεις) αλλά τις σαχλαμάρες σου ίσως τις διαβάζουν και άλλοι
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Μαμουτε αλλα γραφω εγω αλλα καταλαβαινεις εσυ. εγω δεν ειπα κατι κατα του Σταλονε ως προσωπο, αλλα ως πρωταγωνιστη στην ταινια Ραμπο 1. προσπαθησες να το αποφυγεις βεβαια αυτο γιατι δεν σε συμφερει. δεν μπορεις να χωνεψεις πως ενα βλαχοχωρι των ΗΠΑ της δεκαετιας του '80 δεν ηθελε περιπλανωμενους στην πολη του! για αυτο συνεληφθη για αλητεια ο Σταλονε στην ταινια. αν ερθει ενας θα γεμισει ολος ο τοπος μετα, κουρεμα και μπανιο για να μην σε κυνηγανε...του ελεγε ο βλαχομπατσος. για αυτο το λογο πληρωνομαι ελεγε και οτι ετσι θελουν οι κατοικοι να εχουν τα πραγματα. και οταν ζητησε ο Σταλονε ή Ραμπο στην ταινια να κατσει καπου για φαγητο, του ειπε αυτος ο σεριφης οτι εχει ενα εστιατοριο 30 μιλια πιο κατω!!! ουτε για φαγητο δεν τον θελανε στην πολη τους. καλα εκανες λοιπον και απεφυγες με αυτο που ειπες για τον Σταλονε, γιατι ηταν αναμενομενο ο μαρξιστικος αντιρατσισμος σου να μην μπορει να χωνεψει πως στο διαολο εγινε ρατσιστικη εκεινη η πολη. θες κιαλο ιδεολογικο σφαλιαριδι; στο εχω ετοιμο! για θυμισου και τα πλακατ που εβαζαν σε εστιατορια εκει περα τα οποια ελεγαν ''οχι ποντικια οχι ελληνες''!!! ψαξε την ιστορια στο διαδικτυο απο προσωπικες μαρτυριες και θα δεις πολιτικε ''επιστημονα''. εβλεπαν εκει περα κατι μαυριδερους μεταναστες που ελεγαν οτι ηταν ''ελληνες'' επειδη καποιος κομμουνιστης γραφειοκρατης εδω περα τους εδωσε τετοια ταυτοτητα και μετα ουτε καν τους σερβιραν να φανε! μαυριδεροι και αντιχριστοι θεωρουνταν, οι σεκιουριταδες δεν τους εδερναν γιατι σιχαινοντουσαν να τους ακουμπησουν και οι ιδιοκτητες επαιρναν τα λεφτα απο το ενοικιο απο αποσταση και οχι χερι με χερι. το θεμα ειναι αν αντεχεις να διαβασεις τετοιες Παραδοσιοκρατικες ιστοριες ή οχι. ολα τα αλλα ειναι λογια του αερα...
-Λεμουριος τρολιστας
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Λεμουριε Ψ@λιστα τα τυπακια σαν τον χαρακτήρα που υποδύθηκε ο James Deen με τα λευκά και τα μαύρα t shirt και τα jeans ήταν αυτά που πήγαν να πολεμήσουν στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους των ΗΠΑ στην Κορέα και το Βιετνάμ. Αρκετοί από αυτούς ήταν Marines , Rangers και Green Berets ενώ οι αστικές κωλοτρυπίδες με τα ακριβά κουστούμια από το Χάρβαρντ ήταν στα μετωπισθεν ή δεν πήγαν καθόλου. Μάλιστα για αυτές τις τρυπουλες οι μεγάλοι Creedence Clearwater Revival έβγαλαν το Fortunate Son. Δυστυχώς στην ταινία Rambo the First Blood ( η μόνη ταινία της σειράς που αξίζει) ο ομώνυμος ήρωας δεν κόβει το λαρύγγι του κυρ Παντελή μικροαστού σερίφη που είχε το θράσος να βάλει φυλακή κάποιον που είχε κερδίσει το Medal of Honour και που ήταν πρασινοσκουφης. Μάλλον ο μικροτσουτσουνος και υπέρβαρος μικροαστός μπατσουλης ζήλευε την πατριαρχική αρρενωπότητα του working class βετεράνου. Θα ήταν πραγματικά το τέλειο φινάλε.
C.Φ.
ΥΓ:
Είμαι σίγουρος ότι οι απανταχού της γης Λεμούριοι κυρ Παντεληδες έρχονται σε οργασμό βλέποντας τα Πράσινα Μπερέ του αστρατευτου John Wayne και τις υπόλοιπες ταινίες της σειράς Rambo που δεν είναι τίποτα άλλο παρά φτηνή και εμετική αμερικανική προπαγάνδα. Α ναι και ο Σταλόνε δεν πήγε στο Βιετνάμ ενώ ο αληταμπουρας Κρις Κριστοφερσον υπηρέτησε σαν μάχιμος πιλότος ελικοπτέρου
Αν μη τι άλλο το παράδειγμα με τα εστιατόρια που παραθέτεις είναι ενδεικτικό. Φαίνεται ότι έχετε μια έφεση προς το σερβίρισμα Δεξιών πρακτικών με γαρνιρίσματα εθνικισμού κάποιοι όψιμοι εθνικιστές του "χώρου".
Επειδή όμως ο εθνικισμός αναφέρεται στο έθνος, κι εφόσον το έθνος μου είναι το ελληνικό, θα προτιμήσω τις ελληνικές επαρχιακές παραδόσεις. Από την εποχή του Ξένιου Δία και την ομηρική φιλοξενία των ταξιδιωτών μέχρι τους τρόπους που υιοθέτησαν για να βοηθήσουν ταξιδιώτες και περαστικούς οι παππούδες μου στο χωριό μου.
Τώρα για το αν ο Σταλόνε της πραγματικότητας είναι διαφορετικός από εκείνους των ταινιών, ένα φτωχό μυαλό σε ένα κούφιο κεφάλι, όπως το δικό σου, αδυνατεί να κατανοήσει κάποιες επικαλύψεις. Θα στο γράψω απλά. Ο κάθε σεναριογράφος και ηθοποιός είναι διαφορετικός στην ζωή του από τους ήρωες που ενσαρκώνει στον κινηματογράφο. Ωστόσο υπάρχουν περιπτώσεις που η επιλογή ενός επαναλαμβανόμενου χαρακτήρα δείχνει ιδεολογικές προτιμήσεις του ηθοποιού. Είναι γνωστό ότι ο Σταλόνε ήταν ένας εκ των κινηματογραφικών εκφραστών της αμερικανικής Νέας Δεξιάς του Ρήγκαν απέναντι στην ιδεολογική παράταξη των liberals. Εξού και το ίδιο μοτίβο του κινηματογραφικού χαρακτήρα που επέλεξε σε όλη την διάρκεια της παρουσίας του Ρήγκαν στην εξουσία (όπως και αρκετοί ακόμη ηθοποιοί που υποδύθηκαν αλλεπάλληλους τέτοιους ρόλους) Και ο Ράμπο υπήρξε μέρος αυτής της παρακαταθήκης. Ευτυχώς για εμάς τους παραδοσιοκράτες το Ράμπο 1 ήταν μια ριζοσπαστική εκδοχή που έτεινε να υπερβεί τα νεοδεξια ιδεολογικά πεδία και να αγγίξει τον αληθινό ρομαντικό εθνικισμό, λόγω της δομής του σεναρίου.
Θα σε παρακαλούσα λοιπόν να περιοριστείς σε αναγνώσματα εστιατορίων και καταλόγων με ορεκτικά. Θα σου πέσει βαριά η ιστορία των ιδεών και η αισθητική.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Γνωστοί παραδοσιοκράτες (μη σου πω και ρομαντικοί ανθρωπιστές) οι GIs του 1950. Το δείχνει άλλωστε και η συμπεριφορά τους σε Κορεάτες αμάχους (νότιους μάλιστα!) στον πόλεμο της Κορέας:
https://en.wikipedia.org/wiki/Sinchon_Massacre
https://en.wikipedia.org/wiki/No_Gun_Ri_massacre
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Λεμούριε αγόρι μου τι τους θες τους όρους "παραδοσικοκρατία" και άλλα τέτοια; Αφού δεν τους σηκώνει το μυαλουδάκι σου, άστο να πάει στον διάολο
Ευτυχώς που τα λέει από μόνος του ο Λεμούριος και μας βγάζει από τον κόπο. Αυτό που νομίζει ότι είναι παράδοση είναι ένας φιλήσυχος μικροπρεπής κονφορμισμός. Δεν ξέρω αν υπάρχει ή αν υπήρξε σε χωριά βλαμμένων υπο-αιρετικών προτεσταντών. Μπορεί και να υπήρξε. Έχω ακούσει παρόμοιες ιστορίες για πραγματικά περιστατικά σε επαρχίες της βόρειας Γερμανίας. Ξέχασες όμως Λεμούριε ότι αυτή η αιρετική διάσπαση του προτεσταντισμού είναι η ρίζα του φιλελεύθερου καπιταλισμού. Όχι η ρίζα του παραδοσιακού συντηρητισμού ή του εθνικισμού. Θα πρότεινα να διαβάσεις λίγο Μαξ Βέμπερ. Φιλελεύθερος ήταν. Τις προτεσταντικές καταβολές του φιλελεύθερου καπιταλισμού τις περιγράφει λεπτομερώς. Δεν στο προτείνω γιατί ένας πανίβλακας κουτοπόνηρος σαν εσένα δεν θα τον καταλάβει. Για τους υπόλοιπους που διαβάζουν το blog είναι πολύ χρήσιμο ανάγνωσμα.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Δεν ξεχνάμε και τον αντιρομαντισμό του προτεσταντισμού, πχ ο Ernst Theodor Echtermeyer (1839) είχε γράψει το "Protestantismus und Romantik", όπου υπεραμύνεται της "υγιούς προτεσταντικής τέχνης" (όπως την ονόμαζε) του Γκαίτε και του Σίλερ ενάντια στην "διεστραμμένη καθολική τέχνη" των ρομαντικών. Πώς τα εννοούσε αυτά; Ότι και καλά ο Γκαίτε ήταν προτεστάντης και όλοι οι ρομαντικοί καθολικοί; Όχι, ούτε το ένα ούτε το άλλο. Το εννοούσε με την έννοια ότι η ρομαντική τέχνη, επειδή ξέφευγε από τα γήινα και περιλάμβανε το φανταστικό, δεν υπηρετούσε την "κοινωνική πρόοδο μέσω της εργασίας" που είναι η ουσία του προτεσταντισμού. Και άρα η ρομαντική ηθική είναι ηθική φυγής, ενώ η προτεσταντική ηθική είναι ηθική "συμμετοχής" (βέβαια όχι συμμετοχής επαναστατικής, αλλά κυρπαντελήδικης, σαν του μαλάκα του Λεμούριου). Η ηθική που λέει "δούλεψε, δούλεψε, δούλεψε και κάποτε εδώ στη γη θα ανταμειφθείς" είναι τέρμα αντιρομαντική ηθική.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Θυμίζω επίσης την κριτική του φιλελέρα Nordau στον Βάγκνερ, πως οι ήρωές του "δεν είναι υγιείς άνθρωποι της δουλειάς που ξυπνάνε το πρωί και κοιμούνται το βράδυ μετά από μια κοπιαστική μέρα". Παρόμοιες είναι όλες οι φιλελεύθερες, διαφωτιστικές και προτεσταντικές κριτικές στον Ρομαντισμό. Βέβαια εγώ δεν θα απέτρεπα τον Λεμούριο από το να χρησιμοποιεί τον όρο παράδοση για αυτά που πιστεύει. Μια παράδοση είναι κι αυτή. Φιλελέ παράδοση.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Αλίμονο... Προφανώς και υπήρξαν αγροτικές κοινωνίες τον 19ο αιώνα στην παλιά αμερικανική ενδοχώρα με επίκεντρο την αυθεντική πίστη στο Θεό, την αποθέωση του θεσμού της οικογένειας, την καχυποψία για την βιομηχανία (μέχρι και σαμποτάζ σιδηροδρομικών γραμμών αναφέρονται στην μορμονική Γιούτα, την Οκλαχόμα και αλλού), την αίσθηση της κοινότητας κτλ. Έστω όλα αυτά δοσμένα σε ένα προτεσταντικό (συχνά καλβινιστικό) ή cringy χιλιαστικό (Άμις, Μεννονίτες κτλ) πλαίσιο. Ούτε πρέπει πετάμε στα σκουπίδια την νότια κληρονομιά και τον μεσοδυτικό αγροτολαικισμό. Δεν ξέρω αν είναι δόκιμος ο όρος "παραδοσιοκρατικές κοινωνίες" καθώς δεν νομίζω να υπήρξαν συνειδητές απόπειρες αντίδρασης στο αστικό zeitgeist, που αναδυόταν τότε στη Δύση, αλλά σίγουρα μιλάμε για υγιείς παραδόσεις μακριά απ' την μετέπειτα βαβυλωνιακή ανωμαλία. Και κατά μία έννοια και πάντα συγκριτικά με το σήμερα, ακόμα και στις μητροπόλεις η ζωή ήταν κάτσε καλά σε όλα τα επίπεδα.
Επίσης, ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον... Μια χαρά "νοικοκυραίοι" Παντελήδες αποδείχθηκαν και οι Ελ στα ορθόδοξα χωριά τους, και μια χαρά αποδέχθησαν Κουμουνδούρους, Τρικούπηδες, Βενιζέλους, Τσαλδάρηδες, αγγλόφιλους Γλύξμπουργκ και όλο το πακέτο του φιλελεύθερου εκσυγχρονισμού, ήδη από τα τέλη του 19ου. Δεν είναι θεολογικό το ζήτημα. Περισσότερο σχετίζεται με το δίπολο αγροτική κοινωνία vs βιομηχανική, τα πολιτιστικά/θρησκευτικά επιφαινόμενα έπονται.
Αυτά όμως δεν έχουν καμία σχέση με τα ρεπουμπλικανικά 50s, με στρατηγό Άικ, Gary Cooper, CBS και "ήρωες" της Κορέας, που πασάρει η αλτ ράιτ με τα γιλέκα. Τότε πράγματι το παιχνίδι είχε χαθεί (όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά παντού, εκτός κι αν οι "ορθόδοξοι" Σοφούλης, Παπάγος, Τριανταφυλλίδης και η αισθητική τους ήταν άλλη πάστα) και όσοι πουλάνε τέτοιου είδους νοσταλγία την πάνε αλλού τη δουλειά...
C
Ανώνυμε το λάβαμε το σχόλιο για τον οπαδό της Ντιναμό Κιέβου. Δεν γίνεται να δημοσιευθεί. Άσχετα από τις ιδεολογικές διαφορές, σεβασμός στην μνήμη κάθε νεκρού στρατιώτη.
Σωστοί
Ο Southman είπε...Αυτό το κείμενο θεωρώ ότι είναι από τα σημαντικότερα που έγραψα ποτέ στην ζωή μου, σε κάθε μορφή και με κάθε αφορμή, όχι γιατί είναι "αριστούργημα του λόγου" ή κάτι τέτοιο, δεν έχω τον μοντερνιστικό ναρκισσισμό διαφόρων γραφιάδων που νομίζουν ότι είναι συγγραφείς και "άνθρωποι του βαθέος πνεύματος", αλλά γιατί είναι το πιο πηγαίο και αληθινό πράγμα που έγραψα ποτέ. Γιατί χάρη στο ημερολόγιό μου ενοποίησα διάσπαρτα κομμάτια και δημιούργησα μέσα μου πάνω από όλα, ένα ολόκληρο σύμπαν, γιατί είδα πως συνδέονται οι Ιδέες με την Τέχνη, γιατί εκτίμησα ακόμα περισσότερο την αξία των λέξεων και των ήχων, γιατί Κατανόησα.
Αν έστω και ένας ακόμα βρει αυτή την σύλληψη χρήσιμη και την εφαρμόσει, αν έστω και ένας δημιουργήσει το δικό του σύμπαν από τα πλούσια και διαχρονικά υλικά της Ρομαντικής παράδοσης, το κείμενο θα έχει επιτύχει το σκοπό του.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ρε Λεμουριε για να καταλάβω γουστάρεις proud boys που έχουν και ουστηδες στις τάξεις τους; Πολύ ωραίος συντηρητισμός και παραδοσιοκρατία . Να πάρεις μια παραδοσιοκρατικη σημαία " don't tread on me με ουράνιο τόξο να την βάλεις στο δωμάτιο σου. Όσο για τον Τραμπάκουλα μάταια περίμενες να καθαρίσει τον βάλτο αφού και αυτός μέρος του βάλτου όπως και οι liberals. Πάντως για να ξέρεις η οικονομική πολιτική του Ρήγκαν ήταν αυτή που κατάστρεψε την λευκή μεσαία και εργατική τάξη στην Αμερική και ήταν αυτός που άρχιζε να γεμίζει την Αμερική με φτηνά εργατικά χέρια από το Μεξικό.
C.Φ.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Η παραδοσιοκρατια δεν ειναι μονο για ορθοδοξους Ελληνες. Υπαρχουν συναγωνιστες σε ολοκληρο τον κοσμο και στην αμερικη.
Εμείς το έχουμε πει εδώ και χρόνια αυτό. Για αυτό γράφουμε για παραδόσεις κι άλλων λαών (χριστιανικές, εθνικές, αρχαίες, μεσαιωνικές, από το Χάλοουιν μέχρι τα μεσαιωνικά τραγούδια).. Ιδίως σήμερα που η παγκοσμιοποίηση του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού χτυπά σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη ο κάθε εθνικιστικής παραδοσιοκράτης είναι συναγωνιστής μας, ασχέτως της εθνικότητάς του.
Να συνεννοηθούμε όμως τι είναι η παραδοσιοκρατία πρώτα. Να καταλάβουμε ότι είναι μια ρομαντική ιδεολογική τάση ερμηνείας της παράδοσης των εθνών ως πεδίο που εμπεριέχει σχήματα ιδεών και συμπεριφορών που πρέπει να διατηρηθούν ΕΝΑΝΤΊΟΝ ΤΗΣ ΕΠΕΛΑΣΗΣ ΤΟΥ (ΜΕΤΑ) ΜΟΝΤΈΡΝΟΥ ΚΌΣΜΟΥ.
Αν παραλείπουμε την τελευταία φράση δεν υπάρχει πολιτική παραδοσιοκρατία. Υπάρχει μόνο η αναδρομή σε κοινωνίες, κουλτούρα και συμπεριφορές παλαιότερων εποχών.
Είναι κάτι πολύ διαφορετικό αυτό το γενικολογο "των παλαιότερων εποχών" από την στοχευμένη εστίαση σε παραδοσιακά σχήματα που μπορούν να αποτελέσουν άμυνες εναντίον της φιλελεύθερης εξουσίας της νεωτερικότητας.
Όσο περνούν οι αιώνες και ο Διαφωτισμός γίνεται παλαιός και περασμένων αιώνων. Τι σημαίνει αυτό; Ότι θα γίνει παραδοσιοκρατικός και ότι θα χαθεί το ιδεολογικό του περιεχόμενο που συνδέθηκε με την βαθύτερη τομή της ιστορίας των τελευταίων αιώνων;
Ασφαλώς και όχι.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε να το υπενθυμίζουμε στους "νεοεθνικιστές" ψευτοσυντηρητικούς.
Οι right to the bone νεοφιλελεύθεροι είναι οι άνθρωποι. Το έχουν δηλώσει πολλές φορές ότι θαυμάζουν Ρίγκαν και Θάτσερ. Στις εκλογές θα στηρίξουν τους μνημονιακούς Τζήμερο και Φαήλο.
Έλα μου ντε. Και βλέπω μια περίεργη νοσταλγία και εδώ για τα ελληνικά '50s . Και τι ωραίες εικόνες με οικογενειάρχες και μαθητές στα σχολεία με ποδιές και ελληνικές σημαίες. Βέβαια ξεχνάμε να μας πουν όλοι αυτοί οι νοσταλγοί για την φτώχεια και την εξαθλίωση. Το καθεστώς του gay Παύλου της νυμφομανους Φρειδερίκης των Παπάγων των Σοφουληδων και του κουφού εθνάρχη έστειλε τα νιάτα της Ελλάδας στις φάμπρικες της Γερμανίας και στα ορυχεία του Βελγίου. Φυσικά εκείνη η εποχή ήταν όντως ωραία για τους μαυραγορίτες που είχαν καβατζωσει λίρες , τους κομπραδορους του σαλτσδορικου καπιταλισμού και για τους εφοπλιστές που είχαν σκυλοπνιξει πολύ κόσμο στα σαπακια τους. Ίσως ο Λεμούριος να είναι κάποιος από το παρεάκι των συντηρητικών με συντηρητικά της κονσερβας και του Right Society. Από ότι φαίνεται εκτός από το γνωστό εστιατόριο με την ιταλική επωνυμία ( που σερβίρει όμως ινδική κουζίνα) έχουν ανοίξει πολλά άλλα.
C.Φ.