Διαβάστε την συνέντευξη στην ελληνική και στην αγγλική γλώσσα παρακάτω.
PREFACE:
The co-creator of the legendary Virgin Steele is
someone that does not need any introductions to the well educated HM fans in
Greece. In the writer's humble opinion the dipole Manowar-Virgin Steele
provided an innovative basis for the so called "Epic HM" over forty
years ago.The picture would be fully complete with the appearance of the dipole
Warlord-Crimson Glory, destined to emphasize more on the lyrical musical
parameters of an epic approach in style. Being a great Blues musician at the
same time, he presented quite a few projects that would include Rhett Forester
with deep references to Blues, and the American Hard Rock formulas. Inside
Jack's heart though, the underlying past of the epic directions of Virgin
Steele and his love for the European Folk, pre-Classical and Classical music
needed to be expressed. So the miracle of Burning Starr was created: Warriors,
magic, demons, fantasy, Norse Traditions, Graecoroman Traditions, neoclassical
solos and tractor riffs arouse our ears
ever since. I still remember his last show in Athens, where this prototype of
guitar hero rapidly transformed a regular show into a crazy True Metal party.
And what about now? A new album, Souls of the Innocent", and the addition
of a very talented young vocalist aspire to transcend us to epic spheres once
more.
REVIEW:
Listening to the very suggestive intro of the new
album called "The Ascension" the listener gets into the Burning
Starr's epic attitude through a hair lifting and imposing melody, probably
unaware though of the storm that is about to follow: "Demons Behind
me" thunderously kicks in. In full majesty, a catching oriental , fast
shredding riff comparable to the best of Judas Priest is followed by a characteristic Starr lead riff in the
tradition of "Sands of Time".
The explosive song columnates with the solo part. The kind of neoclassical solo
that we all die to live for. The kind of artistry which keeps us connected with
the Old West. Next comes the track "I am the Sinner", I would say
with profound "Hard' references, which is metamorphosed during and after
the new majestic solo that could easily be a part of a national anthem.
"River of Blood" and the title-track "Souls of the
Innocent" are more aggressive songs, more straight forward HM but strongly
affiliated to the protogenous Virgin Steele riffing style. The same is true for
"Winds of War", which is probably the most affiliated to the old
Virgin Steele riff style, and adorned by another melodic and lyrical solo.
What follows is actually something that I did not
quite expect: An enthusiastic pirate tune introduces "Ships in the
Night" - a wavy melody which literally makes you visualize actual ships
sailing to their destiny under the night sky. Definitely one of the best
melodies I have listened to in the last ten years, presented by the imposing,
lyrical voice of Alexx Panza. I had problems during this presentation when it
came down to this song for it was really hard to come up with an exact
description, so I will take the liberty to use Tolkien's phrase "Blessed
Sorrow". Jack Starr, I thank you in advance for this beautiful trip. "The Wrath of Attila" is a track
which turns into more Hard Rock formulas especially on the refrain, but not in
its entirety. It is blended with many epic sub parts and analogous suggestive
solos. "Road to Hell" follows on, a quite doomish song, also very melodic, with fantastic vocal
output of desperation and power. The solo part is exemplary. Next, is "All
out War", which signs a return to fast power metal formulas, with stormy
rhythm and charging solo of course. "Where Eagles Fly" following up
is probably the most characteristically epicaly structured song of the album: Tractor riff, semi-fast,
always very melodic, with chorus vocals, a simple but ingenious song,very
suitable for Alexx Panza. The album is concluded with a very interesting multi
synthetic track ("When Evil
Calls") which seems to include all of Jack's influences: The song begins
with a bluesy but... dark (!) acoustic part, which soon evolves into a still
blues-based riff. All of these are about to be transform into a devotedly classical format in riffing and melody line,
while the amazing solo is a essentially a tribute to folk parameters, which I
am sure that quite a few of you will recognize. A truly ingeniously blended
composition ! At this point, I would like to state, that all tracks are played
in musical perfection indicating the bonding between the members of Burning
Starr, under a great production. I think that is time we let Jack speak now:
INTERVIEW:
1) Jack, what would you consider of being different in
the new album in comparison to your previous works ?
First of all, I bid a warm greeting to all the wonderful Greek fans who love this music that I love, this music we call metal. In answer to the question, I feel that this album is different than the previous ones because we took a simpler, more direct approach in the writing and recording of "Souls". We wanted less tracks of guitar and vocals and a more transparent sound where all the instruments could be heard clearly.
2) Why did you choose an epic direction for your
compositions with Burning Starr ? What influenced you in taking such a course?
Which were the influential factors? Any Readings that may have contributed?
Growing up in Europe classical music and literature were always a part of my day to day experience so when it came time to be creative I drew from those memories and as far as readings, I was influenced by some of the great French writers like Albert Camus and Jean Paul Satre who introduced me to the concept of existentialism. Also, from a very young age I was fascinated by Greek mythology and just as importantly by the writings of the great Greek philosophers like Plato and his book the Republic as well as Aristotle and many others. Musically I liked the sadness (maybe a better word, the passion) of French composer Satie and also Edgar Varese.
.jpg)
3) Which songs of the new album you would describe as
favorite and why?
This
is a difficult question for me because I would answer in two different ways:
First as a songwriter, second as a guitar player. As a songwriter, the
Ascension is my favorite song on the album and I wrote another three minutes
but it made more sense to make it shorter and use it as an intro. Now, as a guitar player I think the guitar work
and especially the ending segment of Winds of War captures the emotions of the
aftermath of war and it represents the melodic side of my playing that I try to
interject in all of my solos.
4) The group is now enjoying the addition of talented
new vocalist, Alexx Panza. An interesting presence, strongly reminiscent of the
characteristic metal fan of the old glory days. Great voice, interesting voice
color, how did you find him?
Our
previous manager Bart Gabriel recommended him, and we all loved his singing and
thought that it was more important that he had a powerful and melodic voice
than the problem of his singing with an Italian accent . The bass player in our
band Ned Meloni worked with him via Skype and Facetime to help him better
enunciate the words and pronounce English better. Alexx is a great fan of Rhett
Forester, a singer I had worked with in the past, and a true fan of the
glorious days of metal in the 1980's. After we brought him into the band we
discovered an old picture from a festival in Germany where I was signing an
autograph for his Out of the Darkness album so it was a happy coincidence that
this young guy who looked about 16 years old (he really was 22) eight years
later became the new singer of Burning Starr.
5) During the 90's, at the pick of globalization,
there are reasons to believe that Heavy Metal or True HM if you wish, was
pushed to the marge. Obviously the Music Industry promoted different aspects of
the so called "hard" sound. Grunge, New Metal, etc. Do you think that
our true sound and lyrics involve meanings and ideas that can lead the average
listener beyond the framework set by the Music Industry and the socio-political
trends of our time?
Yes,
the music endured a shift in the late eighties and in the nineties with the
advent of grunge and rap and metal was placed on the back burner, but even
during that sad time in music, heavy metal endured and regrouped and through
the use of the internet became an important force once again. I saw this happen
with my career I was being contacted by magazines and record labels in the US
and Europe and it made me realize that there was still interest in epic metal
and even though it was not being played on the radio or MTV ,the music was
heard and championed on the internet and in fanzines.
My
albums were all reissued on labels like Sentinel Steel and Metal Mayhem in the
US also I was starting to get offers from European labels as well so much to my
surprise the music that I thought had died was alive and well and even though
the big corporations tried to suppress it the music that I loved survived, it
lifted me with it, and I too survived.
6. Lately, there have been numerous reunions of old
heroic groups like Hittman, Helstar, Heir Apparent, Warlord, etc, whose tours
and new albums were immensely successful. Meanwhile, quite a few "True
Metal festivals" such as "Keep it True" in Germany and "Up
the Hammers" in Greece try to keep the flame burning, but we cannot deny
of the existence of a new generation of groups such as Slough Feg, Couldron
Born, Atlantean Codex, which greatly contribute to the cause.
Is there hope ? Do you follow the latest developments
in the True HM scene ?
I do enjoy listening to many of the new metal groups that are out there and I find it very rewarding to know that in my own small way I helped to define the sound that we call power metal, when I think that the group Virgin Steele I founded in 1981 influenced major bands like Rhapsody and Hammerfall and others. It makes me proud that the musical vision I had persists 40 years later.
7. The, the world of music and art in general is
dominated by trends of peculiar aesthetics, low quality, with an eye fixed upon
reckless consumption. Would you connect these trends with a crisis within the
American society ? This society of the most powerful state in the world seems
to be tortured by extreme political division, social inequalities, and chronic
pathogenic issues. Would you please give
us your insight on this ?
I
think that those who are in control of our society are looking to implement a
culture of domination and conformity and this applies to the arts . That is why
much of the music on the radio sounds the same and also many of the movies that
are being made are not interesting or educational at all but instead glorify
unjustified or unlawful violence and suspicious ethics . That is why the role
of an artist is an important one because it it giving another more humane and
compassionate side of the human experience. Art teaches us to think and be
creative and it reaches deep into our soul where the loud noises of society do
not . The extreme political division we are seeing all over the world is being
fostered on us by manipulation of the media and especially social media which
seeks to block out dissenting opinions. Music and art can and do override this.
8. Could a great resurgence of true HM become a
powerful aesthetic counter-proposition ? Is destined to be made by few for a
few under the current materialistic societal trend ?
I do
think that we are seeing a resurgence of HM and it is a powerful tool and an
alternative to the materialistic
societal trends that are being promoted by the ruling class.
9.You should know that Mary Therion, Thymios
Prasoulas, Bruno Lanchi, all await for your return to Athens, looking forward
for a great show, and a cozy dinner with you. So, is there a tour scheduled
that will get Burning Starr's dragon "Blaze" to Athens ?
My
best wishes to all the incredible people I had the honor of meeting in Hellas,
the land where the first lights of the West were set alight. Just for me to
know that the music of Burning Starr is appreciated in such a great country is
a gratifying reward onto to itself.
Cheers, Jack Starr 2022.
Once more, I thank you for your friendship, and the
honor of your presence in this blogspot.
--
Jack Starr Web Links: https://en.wikipedia.org/wiki/Jack_Starr,
https://en.wikipedia.org/wiki/Jack_Starr%27s_Burning_Starr, https://www.youtube.com/user/stratluvr,
https://www.facebook.com/jackstarrofficialpage/,
https://www.facebook.com/jackstarrsburningstarr/,
https://www.facebook.com/jack.starr.355,
O συνδημιουργός των θρυλικών Virgin Steele
δεν είναι ένα πρόσωπο για το οποίο απαιτούνται ιδιαίτερες συστάσεις στο καλά
πληροφορημένο ελληνικό κοινό του επικού heavy metal. Κατά την ταπεινή γνώμη του
αρθρογράφου, το δίπολο Manowar / Virgin Steele προσέδωσε την καινοτόμο βάση
μιας επικής κατεύθυνσης στο heavy
metal πάνω
από σαράντα χρόνια πριν. Η εικόνα θα συμπληρωνόταν με την εμφάνιση του διπόλου
Warlord / Crimson Glory, που έδωσε έμφαση στις λυρικές αποχρώσεις ενός ευρύτερα
επικού ύφους. Ο Jack Starr, όντας ταυτόχρονα ένας σπουδαίος blues μουσικός παρουσίασε στην
μετά-Virgin Steele εποχή μια σειρά από κυκλοφορίες (κάποiες από αυτές θα περιελάμβαναν τον Rhett Forester)
με έντονες αναφορές στο Blues και το αμερικανικό hard rock. Οι υπολανθάνουσες στην ψυχή του
όμως επικές προσεγγίσεις των Virgin Steele, καθώς και η αγάπη του για την προ-κλασική,
την κλασική μουσική και τις ευρωπαϊκές δημοτικές μουσικές παραδόσεις έπρεπε να
εκφραστούν. Έτσι γεννήθηκε το θαύμα των Burning Starr: Πολεμιστές, μαγεία,
δαίμονες, ήρωες, βορειοευρωπαϊκές παραδόσεις, ελληνορωμαϊκός κόσμος, νεοκλασικά
solos και τρακτερωτά riffs διεγείρουν
ευχάριστα την ακοή μας έκτοτε. Ακόμα θυμάμαι με νοσταλγία την τελευταία
παρουσία τους στην Αθήνα όταν ο αρχετυπικός guitar hero μετέτρεψε μια κανονική
συναυλία σε ξέφρενο «μεταλλικό» party. Τώρα, η νέα κυκλοφορία των Burning Starr
που φέρει τον τίτλο Souls of the Innocent
και περιλαμβάνει την προσθήκη ενός νέου και πολύ ταλαντούχου τραγουδιστή
φιλοδοξεί να μας ταξιδέψει και πάλι σε επικές και λυρικές σφαίρες.
Ακούγοντας το ιδιαίτερα υποβλητικό intro του άλμπουμ, "Τhe Ascension", ο ακροατής διεισδύει στο επικό πλαίσιο μέσω μιας μελωδίας που δεν μπορεί παρά να σε προετοιμάσει για την καταιγίδα που ακολουθεί: Το "Demons Behind Me" βασίζεται σε ένα κεραυνοβόλο shredding riff, άνετα συγκρινόμενο με τα αξέχαστα των Judas Priest, και ένα χαρακτηριστικότατο για τον Jack lead riff στην παράδοση του Sands of Time, αλλά με οριεντάλ μελωδία αυτή την φορά. Το κομμάτι κορυφώνεται στο solo, εκείνου του τύπου των κλασικών επιρροών που μας κρατούν συναισθηματικά άρρηκτα δεμένους με την προνεωτερική Δύση. Το επόμενο είναι το "I am the Sinner", θα έλεγα με προφανείς Hard επιρροές, μέχρι το solo και το δεύτερο μέρος του κομματιού, που θα μπορούσαν να αποτελούν τμήματα ενός εθνικού ύμνου. Τα "River of Blood" και το ομώνυμο "Souls of the Innocent" που ακολουθούν είναι πιο ευθείς συνθέσεις, επιθετικές, και με street μαγκιά. Αυτά τα δύο και το επόμενο "Winds of War" θεωρώ ότι είναι τα πλέον συναφή με το riffing ύφος των Virgin Steele. Ανατριχιαστικά αξιόλογο το μουσικό θέμα του solo στο "Winds of War". Αυτό που θα ακολουθούσε όμως δεν περίμενα ότι θα με συγκλόνιζε: Ένας ενθουσιώδης πειρατικός σκοπός εισάγει το "Ships in the Night" που εξελίσσεται σε ένα εμβατηριακό riff με μια «κυματοειδή» ασύλληπτη μελωδία που στην κυριολεξία σε μεταφέρουν εντός ενός σκηνικού όπου πλοία, κάτω από τον νυχτερινό ουρανό, σαλπάρουν προς το πεπρωμένο τους. Δυσκολεύομαι να βρω κατάλληλη περιγραφή για αυτή την μελωδία, οπότε και δανειζόμενος από τον Δάσκαλο Tolkien θα υιοθετήσω την φράση «ευλογημένη Θλίψη». Εξαιρετική η φωνητική ερμηνεία του Alexx Panza, ενίοτε σπαρακτική και επιβλητική. Το ακόλουθο "Wrath of Attila" σηματοδοτεί μια επιστροφή σε πιο hard φόρμες, ειδικά στο ρεφραίν, αλλά και όχι εξ' ολοκλήρου, καθώς το κομμάτι εμπλουτίζεται από αρκετά επικά μέρη και ανάλογα solos. Μετά περνάμε στο "Road to Hell", ένα ιδιαίτερο κομμάτι σε doom κατεύθυνση, πάντα μελωδικό, ακόμα μια φορά εξαιρετική η ερμηνεία του Panza, και τo solo του Jack. Ολοκληρωτικός πόλεμος ακολουθεί καθώς το "All out War" βγάζει τα power metal αντανακλαστικά των Burning Starr με το καταιγιστικό rhythm section των Rhino και Meloni, και το solo του Τζακ κατάλληλο για επέλαση. Το "Where Eagles Fly", είναι το πιο επικά δομημένο track του άλμπουμ: Τρακτερωτό riff, ημι-γρήγορο, μελωδικό, με αντρίκια χορωδιακά back vocals. Το άλμπουμ ολοκληρώνεται με ένα πολυσυνθετικό τραγούδι που ενσωματώνει όλες τις επιρροές του Jack: Ξεκινά με ένα ακουστικό blues σκοπό αλλά... σκοτεινό (!), που εξελίσσεται σε bluesy riff. Όλα αυτά θα μεταμορφωθούν σε μια αφοσιωμένα κλασσική κατεύθυνση και στο riff και στο melody line, ενώ το solo αποτελεί φόρο τιμής στο ευρωπαϊκό folk, όπου θα αναγνωρίσετε αρκετοί από εσάς οικείους σκοπούς. Εξαιρετική και η παραγωγή του άλμπουμ, διότι όλα έχουν σημασία, και νομίζω ότι πλέον ήρθε η ώρα να δώσουμε το λόγο στον Jack:
1) Τζακ, τι θα θεωρούσες ότι είναι διαφορετικό σε αυτό το άλμπουμ σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές σου με το γκρουπ;
Πρώτα απ’ όλα επίτρεψέ μου να στείλω τους θερμούς μου χαιρετισμούς στους υπέροχους Έλληνες οπαδούς της μουσικής που ονομάζουμε heave metal. Στα της ερώτησης τώρα. Αυτό το άλμπουμ διαφέρει στο ότι χρησιμοποιήσαμε μια απλούστερη και πιο άμεση προσέγγιση στην σύνθεση αλλά και στην ηχογράφηση. Θέλαμε λιγότερο guitar and vocal tracking, αναζητώντας έναν πιο διαπερατό ήχο, όπου όλα τα όργανα θα ακούγονται ξεκάθαρα και διακριτά.
2) Ποιά κομμάτια του νέου άλμπουμ θα περιέγραφες ως τα αγαπημένα σου;
Δύσκολη ερώτηση. Θα απαντήσω από δύο διαφορετικές οπτικές: Από την οπτική του συνθέτη και από την οπτική του κιθαρίστα. Συνθετικά, το αγαπημένο μου είναι το "The Ascension", για το οποίο υπάρχει και ένα επιπλέον τρίλεπτο αλλά θεώρησα ότι θα πρέπει να το συμπυκνώσω και να το χρησιμοποιήσω ως intro. Σε ό,τι αφορά την εκτελεστική, κιθαριστική πτυχή, πιστεύω ότι ιδιαίτερα το outro του "Winds of War" εκφράζει την συναισθηματική πραγματικότητα των συνεπειών ενός πολέμου. Αντιπροσωπεύει πλήρως την λυρική, μελωδική πλευρά του ύφους μου, κάτι που προσπαθώ να μεταδώσω με κάθε μου solo.
3) Οι Burning Starr έχουν έναν νέο τραγουδιστή, τον Alexx Panza. Μια πολύ ενδιαφέρουσα παρουσία που η εμφάνισή του διεγείρει τις μνήμες του χαρακτηριστικού εκείνου image των heavy metal οπαδών κατά τις ένδοξες ημέρες της δεκαετίας του ’80. Σπουδαία φωνή, σπαρακτικό ηχόχρωμα. Πως προέκυψε η συνεργασία σας;
Ο προηγούμενος ατζέντης μας, ο Bart Gabriel, είναι αυτός που τον είχε προτείνει, και όλοι λατρέψαμε τη φωνή του. Θεωρήσαμε ότι η ιταλική του προφορά ήταν μικρό πρόβλημα μπροστά στην δυναμική και την μελωδικότητα των φωνητικών του ικανοτήτων. Ο μπασίστας μας, Ned Meloni, τον βοήθησε και τον εξάσκησε πολύ μέσω Skype και FaceΤime για να βελτιώσει την προφορά του. Ο Alexx είναι θαυμαστής του Rhett Forester με τον οποίο και είχα συνεργαστεί στο παρελθόν και όντως είναι πραγματικός οπαδός του True Metal των ένδοξων ημερών του 80'. Όταν τον φέραμε στην μπάντα, ανακαλύψαμε μια παλιά φωτογραφία από ένα φεστιβάλ στη Γερμανία, όπου του υπογράφω το Out of the Darkness σε ηλικία είκοσι δύο ετών. Ήταν πραγματικά μια ευτυχής συγκυρία το ότι οκτώ χρόνια αργότερα θα γινόταν ο τραγουδιστής των Burning Starr !!
4) Πως αποφάσισες να υιοθετήσεις ένα ως επί το πλείστον επικό ύφος στις συνθέσεις σου με τους Burning Starr; Υπήρξαν λογοτεχνικές επιρροές πέραν της λογοτεχνικής ηρωικής φαντασίας;
Μεγαλώνοντας στην Ευρώπη η κλασική μουσική και η λογοτεχνία ήταν μέρος της καθημερινότητάς μου. Όταν, λοιπόν, πέρασα σε μια φάση δημιουργικότητας, άντλησα επιρροές από αυτές τις αναμνήσεις. Σε ό,τι αφορά τις αναγνώσεις μου, επηρεάστηκα από μεγάλους Γάλλους συγγραφείς όπως ο Camus και ο Satre, ο οποίος και με εισήγαγε στην έννοια του Υπαρξισμού. Επίσης από πολύ μικρή ηλικία γοητευόμουν από την ελληνική μυθολογία καθώς κι από τους μεγάλους Έλληνες φιλοσόφους, όπως ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης. Θα έλεγα ότι ειδικά το έργο Πολιτεία μου άφησε έντονο αποτύπωμα. Σε μουσικό πλαίσιο μου άρεσε η μελαγχολία που απέπνεαν τα έργα του Γάλλου συνθέτη Satie (αν και η λέξη πάθος ίσως είναι πιο ταιριαστή), καθώς και ο Edgar Varese.
5) Στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν υπήρξαν αρκετές επανενώσεις ή και πιο ενεργές εάν θέλεις δραστηριότητες σχημάτων της ηρωικής εποχής, όπως των Hittman, Heir Apparent, Helstar, Warlord, των οποίων οι νέες δουλειές και τουρνέ στέφτηκαν από επιτυχία και ενθουσιώδη ανταπόκριση. Ταυτόχρονα κάποια φεστιβάλ όπως το Keep it True στην Γερμανία και το Up the Hammers στην Ελλάδα κρατούν το ενδιαφέρον για το αυθεντικό heavy metal ενεργό. Ταυτόχρονα, δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια σε μια σχετικά νέα γενιά ταλαντούχων επικών συγκροτημάτων όπως οι Slough Feg, Couldron Born, Atlantean Codex. Παρακολουθείς τα τεκταινόμενα στην ευρύτερη true metal σκηνή;
Απολαμβάνω να ακούω τα νέα σχήματα του χώρου (άκουσα πρόσφατα πολύ προσεκτικά το ιδιοφυές Traveler in Time των Slough Feg για παράδειγμα). Αισθάνομαι δε ιδιαίτερα αποζημιωμένος που βοήθησα με το δικό μου μερίδιο στον ορισμό του χώρου μας. Αισθάνομαι υπερήφανος που οι Virgin Steele, τους οποίους σχημάτισα πριν από σαράντα χρόνια, επηρέασαν μεγάλες νεότερες μπάντες όπως οι Rhapsody και οι Hammerfall.
6) Kατά την δεκαετία του '90, με την επέλαση της παγκοσμιοποίησης, υπήρξαν λόγοι που μας κάνουν να πιστεύουμε ότι το heavy metal -και ιδίως το True metal- σπρώχθηκε στο περιθώριο από την μουσική βιομηχανία και τα ΜΜΕ. Αυταπόδεικτα, η μουσική βιομηχανία προώθησε άλλες, μεταμοντέρνες πτυχές του σκληρού ήχου (Grunge, Rap Metal, Neo-Metal), πτυχές που ήταν ξένες προς τις ατμόσφαιρες της μουσικής μας. Πιστεύεις ότι το true heavy metal περιλαμβάνει νοήματα και ιδέες που μπορούν να καυαστήσουν τον ακροατή κοινωνό ενός αισθητικού και ιδεολογικού παλισίου που υπερβαίνει τις νόρμες της μουσικής βιομηχανίας και τις επικρατούσες κοινωνικο-πολιτικές τάσεις των καιρών μας;
Πράγματι, η μουσική μας υπέστη μια μετατόπιση με την προώθηση των μουσικών τάσεων που ανέφερες. Ήταν σαν να βρεθήκαμε στην πίσω αυλή. Αλλά ακόμα και κατά την διάρκεια αυτής της λυπηρής περιόδου, το αληθινό heavy metal άντεξε, ανασυγκροτήθηκε και με την βοήθεια του διαδικτύου επανήλθε ως σημαντική υπολογίσιμη δύναμη. Αυτό το διαπίστωσα κατά την διάρκεια της καριέρας μου καθώς ευρωπαϊκά και αμερικανικά περιοδικά, αλλά και μικρότερες δισκογραφικές εταιρίες, δεν έπαψαν να μου δείχνουν ενδιαφέρον. Με αποτέλεσμα να συνειδητοποιήσω ότι παρόλο που η μουσική μας ήταν απομονωμένη από τις μεγάλες δισκογραφικές και το ΜΤV, εξακολουθούσε να ακούγεται στο διαδίκτυο και να απασχολεί τα fanzines. Τα albums μου κυκλοφόρησαν από εταιρίες όπως η Sentinel Steel και Metal Mayhem στις ΗΠΑ, και άρχισα να δέχομαι προτάσεις από ευρωπαϊκά labels. Προς μεγάλη μου έκπληξη, η μουσική μας που και εγώ προς στιγμήν νόμισα ότι είχε πεθάνει, παρέμεινε ζωντανή και ενεργή. Αυτό μου έδωσε μεγάλη ψυχική ανάταση, κουράγιο, οπότε έμεινα και εγώ ζωντανός.
7) Ο χώρος της μουσικής και ευρύτερα της τέχνης στην Ευρώπη και την Αμερική κυριαρχείται από τάσεις με μια ιδιότροπη αισθητική, χαμηλής ποιότητας κατά την γνώμη μου. Πρόκειται ουσιαστικά για εκφράσεις μιας παραμέτρου του άκρατου καταναλωτισμού και των νεωτερικών επιταγών. Έχοντας κατά νου ότι οι ΗΠΑ, ως το ισχυρότερο των κρατών διαμορφώνει σε μεγάλο βαθμό την παγκόσμια επιρροή επί των τάσεων σε κοινωνικο-πολιτικό αλλά και καλλιτεχνικό επίπεδο, θα μπορούσες να συνέδεες τις τάσεις αυτές με μια κρίση στην ίδια την αμερικανική κοινωνία; Μια κοινωνία η οποία έχει βγάλει στην επιφάνεια χρόνιες παθογένειες, μεγάλα κοινωνικά χάσματα και ταλανίζεται τελευταία από ακραίο πολιτικό διχασμό;
Θεωρώ ότι αυτοί που έχουν τον έλεγχο της κοινωνίας μας φιλοδοξούν στο να επιβάλλουν ένα πολιτιστικό καθεστώς επικυριαρχίας και "συμμόρφωσης". Αυτός είναι και ο λόγος για το ότι η μουσική στο ραδιόφωνο ακούγεται σαν να είναι μονίμως η ίδια, ενώ οι κινηματογραφικές ταινίες δεν παρουσιάζουν πλέον κάτι ενδιαφέρον ή εκπαιδευτικό, ενώ αντιθέτως αναπαράγουν μια νοοτροπία ανομίας ή και άδικης βίας. Για αυτό ο ρόλος ενός καλλιτέχνη είναι σημαντικός, επειδή προσδίδει μια πιο ανθρώπινη και συμπονετική χροιά στην ανθρώπινη εμπειρία. Η τέχνη μας διδάσκει να αντιλαμβανόμαστε, να γινόμαστε δημιουργικοί και να προσεγγίζουμε την ψυχή μας, εκεί που ο κοινωνικός θόρυβος δεν φτάνει. Ο ακραίος πολιτικός διχασμός που νομίζω εκφράζεται παγκοσμίως, κατέστη δυνατός κυρίως μέσω της χειριστικότητας των ΜΜΕ αλλά και των ΜΚΔ, και αποσκοπεί στην φίμωση αποκλινόντων απόψεων. Ευτυχώς ακόμη η μουσική και η τέχνη μπορούν και ξεπερνούν αυτό τον σκόπελο.
8) Θα μπορούσε μια δυναμική και μαζική επανάκαμψη μουσικών κινημάτων με τα γνωρίσματα του αυθεντικού heavy metal να αποτελέσει μια ισχυρή αισθητική αντιπρόταση στην επικρατούσα συνθήκη της εποχής μας ή μήπως είναι προορισμένο να δημιουργείται από λίγους που απευθύνονται σε λίγους ;
Nομίζω ότι όντως ζούμε μια δυναμική επάνοδο του heavy metal. Και, ασφαλώς, αποτελεί ένα ισχυρό εργαλείο και μια εναλλακτική πρόταση έναντι των υλιστικών κοινωνικών τάσεων που προωθεί η άρχουσα τάξη.
9) Να ξέρεις ότι η Μαίρη, ο Άγγελος Περλεπές, ο Θύμιος Πρασούλας, ο Μπρούνο Λάνκι (που δεν θα διστάσει να έρθει από Ιταλία) και οι υπόλοιποι φίλοι σου, όλοι περιμένουμε με ανυπομονησία την επάνοδό σου στην Ελλάδα. Σε περιμένουμε για άλλη μια επική βραδιά και για ένα επικό γεύμα σε μια έξοδο στην Αθήνα που σου έχουμε υποσχεθεί! Λοιπόν πότε ο Δράκος των Burning Starr, o "Blaze", σκοπεύει να πυρπολήσει τις καρδιές μας στην Αθήνα ;
Τις θερμότερες ευχές μου σε όλους τους εκπληκτικούς ανθρώπους που γνώρισα στην Ελλάδα, την χώρα όπου πρωτολαμπύρισαν τα φώτα του πολιτισμού της Δύσης. Και μόνο το ότι η μουσική των Burning Starr εκτιμάται σε μια τέτοια σπουδαία χώρα, με ανταμείβει ψυχικά απεριόριστα. Ευχές !! - Jack Starr 2022.
Σχόλια:
Απο τους λιγους γνησιους.
Ο Σταμάτης είπε...Το περιοδικό έχει καθυστερήσει με υπαιτιότητα αποκλειστικά δική μου. Όλα τα υπόλοιπα παιδιά έχουν γράψει τα άρθρα τους, οι συνδρομές έχουν συγκεντρωθεί. Εμένα περιμένουν να γράψω το δικό μου άρθρο για να κλείσει η ύλη.
Υπάρχει όμως το ζήτημα του χρόνου. Δεν είναι καθόλου εύκολο να δουλεύεις, να γράφεις διδακτορική διατριβή, να τρέχεις για παραγγελίες του εκδοτικού οίκου, να ετοιμάζεις νέα βιβλία και περιοδικά ταυτόχρονα. Όταν ολοκληρωθεί η διατριβή όλα θα γίνονται πολύ πιο γρήγορα και θα έχετε μεγάλο πρόβλημα, εσείς οι ενδιαφερόμενοι. Γιατί θα αρχίσουν να κυκλοφορούν τα βιβλία που φοβάστε. Λίγοι μήνες απέμειναν. Έρχονται τα καλύτερα. Μέχρι τότε είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε λίγες εκδόσεις και να διαχειριζόμαστε το ήδη υπάρχον υλικό. Χαρείτε όσο έχετε καιρό....
Εννοείται στο τεύχος που έρχεται θα υπάρχει και η συνέντευξη που σε απασχολεί.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Φτιάξε μας λίγο Σταμάτη, δώσε καμία πληροφορία για την συνέντευξη
Για την συνέντευξη των Ελλήνων skins της δεκαετίας του '80 ρώτησε. Θα υπάρχει στο νέο τεύχος. Μπορεί να κάνουμε προδημοσιευση ένα μέρος της στο blog , για να μπει και το φωτογραφικό υλικό που δεν χωράει στις σελίδες του περιοδικού, και να δημοσιευθεί ολόκληρη μόλις κυκλοφορήσει το νέο τεύχος.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Μόνο θλίψη
25000 κόσμος σε συναυλία ραπά στο Καυτανζόγλειο.
https://www.lifo.gr/now/greece/seietai-i-thessaloniki-stoys-rap-rythmoys-toy-lex-ektimiseis-gia-pano-apo-25000-theates
Κοίταξε ανώνυμε, το συζητάμε με πολλούς φίλους το συγκεκριμένο θέμα. Αλλά δεν είμαστε τόσο αρνητικοί. Για έναν και μόνο λόγο. Το rock/heavy metal έχασε προ πολλού την ρητορική αντίδρασης προς το σύστημα εξουσίας και τον αυθεντικό τρόπο ζωής ως αντιπρόταση στον αστικό κομφορμισμό. Έχει γίνει ένα καθαρό show της παγκόσμιας μουσικής βιομηχανίας. Αναμενόμενο ήταν να χάσει τους νέους που θέλουν να ακούσουν κάτι διαφορετικό και να βρουν διεξόδους μέσα από αντισυμβατικές οδούς.
Ασφαλώς η άθλια μουσική (αν λέγεται μουσική αυτό) της rap θα έπρεπε να αποτελεί λόγο απομάκρυνσης από αυτήν. Μην ξεχνάμε, όμως, ότι ζούμε στην εποχή της ολικής κατάπτωσης αισθητικών και ηθικών αξιών.
Οπότε, ναι. Έχεις δίκιο να απογοητεύεσαι για το αισθητικό μέρος της όλης υπόθεσης. Αλλά να μην ξεχνάμε, από την άλλη, ότι ο ντροπιαστικός συμβιβασμός με τις αστικές νόρμες και η έλλειψη αυθεντικής ποιότητας στο σημερινό rock/heavy metal (σε αυτό προστίθεται και η χρεοκοπία της punk ήδη από τα 90's) έχουν αφήσει πεδίο άντλησης υποστηρικτών σε εκφραστές ρευμάτων που τολμούν να πουν κάτι αντισυμβατικό.
Δεν είναι τυχαίο που προβάλαμε τον Jack σε αυτή την συνέντευξη. Είναι ενας από τους ελάχιστους μουσικούς με μεγάλη αναγνώριση που τολμά να πει δυο κουβέντες -όπως αυτές που είπε απαντώντας στην έβδομη ερώηση του Ανδρέα- για την εξουσιαστική δημοσιογραφία και την κυβερνητική πρακτική.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Μια χαρά είναι ο Λεξ. Κοινωνικά κριτικό ρεαλισμό έκανε κάποτε το ροκ (και το φολκ, και το γκραντζ...), αλλά αφού το ροκ εν τέλει scorpionsοποιήθηκε εντελώς, έπρεπε κάποιος να συνεχίσει το νήμα από εκεί που το άφησαν οι RATM. Τι να κάνουμε, κι εγώ ροκιές και γκραντζιές ήθελα να ακούω σε πολιτικά ευαισθητοποιημένο στίχο, αλλά κι οι Public Enemy μια χαρά το κάνανε, κι αν το κάνει καλά ο Λεξ, μαγκιά του.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Οι Rage και η grunge σκηνή πρέπει να εξεταστεί αν ήταν τόσο επαναστατικοί. Δεν το βάζουμε στο επίπεδο της μουσικής ταυτότητας το πλαίσιο της συζήτησης, ώστε να αναφερθούμε στις παλιές διαφορές των νεορομαντικών metalheads και των ακροατών της grunge. Αυτά έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Στο καθαρά ιδεολογικό πεδίο εστιάζει το ερώτημα. Ήταν, λοιπόν, όντως τόσο επαναστατικό κάτι που η μουσική βιομηχανία της εποχής -με πρώτο το MTV- έπαιζε νύχτα και μέρα; Εμείς πιστεύουμε ότι όχι. Μπορεί οι μουσικοί να πίστεψαν σε αυτό που έκαναν. Αλλά μάλλον η μουσική βιομηχανία τους χρησιμοποίησε για να περάσει σχήματα ιδεών, κοινωνικές τάσεις και ήχους που της χρειαζόταν και την κατάλληλη στιγμή τους εξαφάνισε.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Οἱ 8 στοὺς 10 rapper στὴν ῾Ελλάδα ἦταν καὶ εἶναι πνευματικὰ ἀνάπηροι ἐκτὸς ἀπὸ ἀμόρφωτοι (τὸ δεύτερο δὲν εἶναι κακὸ ἀπαραίτητα). Κυριαρχεῖ ὁ συμμοριτισμός, , ἡ φιλαργυρία, ἡ προώθηση τῶν ναρκωτικῶν καὶ κάθε εἴδους παρανομίας, ὁ μηδενισμός, ἡ ἔπαρση, ἡ κατάθλιψη, ἡ τυφλὴ ἐξέγερση κι ὁ μεταμοντέρνος ἀριστερισμός. Πλέον ἡ ποιότητα κι ἡ ὅποια ἐπαναστατικότητα λιγοστεύουν καὶ σὲ αὐτὸ τὸ εἶδος μουσικῆς. Μπορεῖς νὰ δηλώνεις ἐπαναστάτης καὶ νὰ ἔχεις παρόμοιες ἰδέες μὲ τὴν Ἀμερικανικὴ πρεσβεία, τὶς ΜΚΟ καὶ τὶς τράπεζες ἁπλὰ πιὸ ῥιζοσπαστικές.
῾Υπῆρξαν κάποια παραδείγματα καλλιτεχνῶν ἤ σχημάτων μὲ ῥομαντικοὺς στίχους, ἀκόμα καὶ ἑλληνοκεντρικὲς ἀναφορές (π.χ. Α/Ε), ἀλλὰ ἦταν ἐλάχιστα.
᾿Επιπρόσθετα, εἶναι ἀξιοσημείωτη ἡ στενὴ σχέση πολλῶν σχημάτων τοῦ χώρου (εἰδικὰ τῶν "ἀντισυμβατικῶν") μὲ τοὺς χώρους τῆς᾿Αριστερᾶς καὶ τῶν ἀναρχικῶν, ἰδιαίτερα μετὰ τὸ 2013. Τολμῶ νὰ πῶ ὅτι αὐτὴ ἡ κυρίαρχη τάση ἐπηρεάζει καὶ μπορεῖ νὰ κινητοποιήσει ἕνα σημαντικὸ ποσοστὸ τῆς νεολαίας. Τὸ πρῶτο τὸ ἀποδεικνύουν οἱ πολυπληθεῖς συναυλίες καὶ τὸ δεύτερο ἡ συγκέντρωση ἔξω ἀπὸ τὸ ᾿Εφετεῖο στὶς 7/10/20 ἀντίστοιχα.
-Πρώην φανατικὸς ἀκροατὴς τῆς rap σκηνῆς (δῶστε metal ἤ rock προτάσεις!)
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Δίνουμε συνεχώς. Έχεις κάποια προτίμηση σε ρεύμα, τάση κλπ;
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Διαβάζω τὶς προτάσεις πού δίνετε κατὰ καιρούς. Ὁμολογῶ πώς εἶμαι ἄσχετος μὲ αὐτὰ τὰ ῥεύματα. Πέρα ἀπὸ κάποια κομμάτια τῶν SOAD, καὶ τελευταία τῶν Manowar, Hammerfall, Rammstein, βαδίζω σὲ ἄγνωστα μονοπάτια. Ἐπίσης, δὲν γνωρίζω ἄν ὑπάρχει κάτι παρόμοιο μὲ τοὺς Batyuska ἤ κάτι μὲ folk στοιχεία.
Υπάρχει πολύ μουσικό υλικό και μεγάλη παράδοση. Αν σου αρέσουν αυτά που παρουσιάζουμε έχε υπομονή και θα έρχεσαι συνεχώς σε επαφή με νέα ακούσματα. Θα προσπαθήσουμε κι εμείς να παρουσιάζουμε τακτικά μουσικά άρθρα.
To grunge εμένα ποτέ δεν μου έβγαζε κανέναν "ρεαλισμό". Είτε τον Βέντερ άκουγα είτε τον Κομπέιν είτε τον Σταπ, αυτό που απέπνεαν οι στίχοι τους ήταν μια τάση για φυγή στον (δικό τους) εσωτερικό κόσμο, σαν urban τυπάκια που απλά νιώθαν too lonely και αυτή τη μοναξιά την έβγαζαν σε ένα θολό "fuck the world" αίσθημα. Πιο πολύ για ρομαντισμός μου έμοιαζε όλο αυτό το πράγμα παρά για "ρεαλισμός". Η παγκόσμια θλίψη (Weltschmerz) του 1790 απλά διακόσια χρόνια μετά.
Μπορεί. Εγώ πάντως εκτιμώ ότι αυτό που περιγράφεις έγινε δυστυχώς πρότυπο κοινωνικής εμφάνισης και συμπεριφοράς για τους rockers κατά την δεκαετία του '90 με αποτέλεσμα να αντικαταστήσει το παλιό πρότυπο του rocker οπαδού ως λαϊκού αυθεντικού παιδιού, με τους αρρενωπους τρόπους και την ανεπιτήδευτη ρομαντική αυθεντικότητα. Η ρίζα του κοινωνικού προτύπου των περισσότερων rock τάσεων, του heavy metal και του punk ήταν μια ξεδιπλωμενη αντανάκλαση του κοινωνικού προτύπου που υιοθέτησε ο Τζ. Ντην (επαναλαμβάνω του προτύπου όχι του πραγματικού Ντην της προσωπικής του καθημερινότητας). Αυτό το πρότυπο περιελάμβανε και την εγγενή αντίδραση απέναντι στην αδικία με λαϊκό, βίαιο και τσαμπουκαλιδικο τρόπο. Το σπάσιμο των αστικών συμβάσεων με τον νεανικό ενθουσιασμό. Εμπεριείχε την σπορά της επανάστασης.
Αντίθετα με την έλευση του grunge, του rap metal, του alternative rock κλπ το πρότυπο του rocker έγινε αυτό το παραιτημένου, του ακίνδυνα περιθωριακού.
Αν βάλουμε (και...) τα μουσικά ρεύματα στο επαναστατικόμετρο -όπου όσο πιο αριστερός/ταξικός τόσο περισσότερους πόντους παίρνεις- τότες η ελ ραπ/χιπχοπ/low bap σκηνή του βαθέως λεκανοπεδιακού Νότου παίρνει ολοστρόγγυλο Άριστα.
Προφανώς κατά μίμηση του αρχέγονου ραπ της ΝΥ, αρχικά ασχολήθηκε με κοινωνικά ζητήματα και σε κάποια φάση, κάπου στα early 00s, συναντήθηκε με τα λείψανα της παραδοσιακής προ-woke αριστεράς, μέσω ΚΝΕ, εξωκοινοβουλίου και κοινωνιστών α/α. Βέβαια για να ξηγούμαστε, πακέτο με τα ταξικά/προλεταριακά παίρνεις και τη γνωστή βαρετή αντίφα ρητορική, που σε ορισμένες περιπτώσεις επισκιάζει την υπόλοιπη θεματολογία. Τώρα θα μου πεις... που τα ξέρεις αυτά ρε μπάρμπα; Μεγάλη ιστορία...
Επίσης, οι rebellion connection και κάποιοι άλλοι μεμονωμένοι ήταν στην κάτω πλατεία, παρά το απαγορευτικό της ΚΝΕ, αν και από δυο κουβέντες που ανταλλάξαμε μου φάνηκαν περισσότερο φιλοαναρχικοί παρά true κκέδες. Όπως ήταν παρών και ο brocialist Μυτακίδης και άλλοι.
Φυσικά εδώ μιλάμε για καραμπινάτη ελληνική ιδιαιτερότητα. Έξω, και ιδίως στις ΗΠΑ, δεν υπήρχε ούτε για πλάκα πολιτικό (και δη αριστερό) πρόσημο σε αντίστοιχες σκηνές. Εκτός κι αν θεωρήσουμε την μυθολογία των γκετοποιημένων μαύρων ως το ανάλογο της θρυλικής ελ εργατικής τάξης του Σκαραμαγκά και το Μπρόνξ των 80s κάτι σαν τη Νίκαια των 90s.
Αυτά ως προς τη θεματολογία. Μουσικά/αισθητικά ας το αφήσουμε καλύτερα...
C
Ομολογούμε ότι μας εκπλήσσεις με τις γνώσεις σου.
Ο Λεξ, ή θα απορροφηθεί από το σύστημα ή θα απομονωθεί και θα λειτουργήσει ως κολλεκτίβα. Είναι θέμα χρόνου.
Το metal πάντα ήταν δειλό κοινωνικά και ποτέ δεν χτύπησε την γροθιά του στο μαχαίρι.Η metal νεολαία αρκούνταν στην εμφάνιση και το εφέ (πέτσινα, καρφιά κτλ). Αυτό τους σέρβιρε το metal. Με έκπληξη βλέπω και το γηρασμένο συγκρότημα του Starr ν΄ ακολουθεί το ίδιο εμφανισιακό μοτίβο ...
Λογοκρίθηκε το τέλος του σχολίου για τους ευνόητους λόγους.
Κατά τα άλλα μπορεί μια αισθητική πρόταση να φέρει μεγαλύτερη επαναστατικότητα, ιδίως αν φέρει το υπόβαθρο της ρομαντικής κοσμοθεώρησης, από ότι ένας στίχος που περιλαμβάνει εύκολη και ρηχή κοινωνική κριτική.
Το να τραγουδήσει κανείς για αρχαία έπη, μεσαιωνικούς πολεμιστές και ρομαντικούς ποιητές στην εποχή που άρχιζε να εδραιώνεται η μεταμοντέρνα εκδοχή της φιλελεύθερης νεωτερικότητας δεν ήταν και λίγο.
Επιπλέον η Ελλάδα αποτέλεσε μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση. Οι metalheads της δεκαετίας του '80 και των αρχών του '90 ήμασταν ενεργοί τόσο σε κοινωνικούς χώρους όπως το γήπεδο (στην Αγγλία αυτό τελείωσε νωρίς, στην Γερμανία και την Ιταλία συνεχίστηκε λίγο αλλά όχι τόσο όσο στην Ελλάδα) όσο και σε ριζοσπαστικούς πολιτικούς χώρους. Μην ξεχνάς ποια μπλούζα φορούσε ο μακαρίτης ο Καλτεζάς την μέρα που σκοτώθηκε, μην ξεχνάς τους τόσους μεταλλάδες που στελέχωσαν το αναρχικό κίνημα και σχήματα της Αριστεράς. Μην ξεχνάς, στους αντίποδες, εμάς στην τάση των νεορομαντικών επικάδων της "σχολής του Sun Knight". Ασφαλώς υπήρξαν αρκετοί επικάδες και true metalheads που γουσταραν τα άρθρα του Sun Knight, οι οποίοι παρέμειναν μουσικά προσηλωμένοι στην War Flag αλλά πολιτικά δεν είχαν καμία σχέση. Κάποιοι λίγοι μπήκαμε ενεργά στον εθνικιστικό χώρο και μείναμε αυτόνομοι, έξω από κόμματα. Άλλοι, δυστυχώς, μπήκαν στην ΧΑ. Ο Γιώργης ο Μάστορας του δικού μας μουσικού ρεύματος ήταν. Όσοι απήγαγαν το Oi! από το πεζοδρόμιο της δεκαετίας του '80 και το ταύτισαν με την ΧΑ και τα έντυπά της (επίσημα ή ανεπίσημα) για δέκα και πλέον χρόνια, ήταν επικάδες ρομαντικοί.
Για λόγους που έχει ενδιαφέρον να συζητηθούν η ελληνική κοινότητα του heavy metal είχε πρωταγωνιστική κοινωνική και πολιτική δράση στα ελληνικά δρώμενα της νεολαίας για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα.
Δεν θέλω να μπαίνω σε σχετικά άγνωστα χωράφια (όπως στα μετά-80s μουσικά), όμως γενικά νομίζω η παλιοαριστερή κριτική για έλλειψη "ταξικότητας/επανστατικότητας" σε μια πληθώρα ρευμάτων (μουσικών και μη) είναι άδικη. Δηλαδή, ρε μάγκες, η αντισυστημικότητα για σας μετριέται στο πόσα κυρελέησον βαράς στον Τσε και πόσα κομποσκοίνια κάνεις στο όνομα του "παγκόσμιου προλεταριάτου"; Συχνά η περιρρέουσα αισθητική και η δημιουργία εικόνων μέσω φαινομενικά άσχετων συμβόλων μιλάει πολύ καλύτερα απ' τη ψυχαναγκαστική αναπαραγωγή προκάτ τσιτάτων στο στίχο. Δεν ξέρω αν το μέταλ ανήκει σε αυτήν την κατηγορία, γενικά μιλάω.
Βέβαια, από καθαρά μαρκετίστικη σκοπιά, έχουν και τα (ημι-)στρατευμένα ένα πόιντ. Έκαναν τη δουλειά τους σε εποχές αναβρασμού και κινητικότητας, αλλά α) απευθύνονται σε ήδη μυημένους και β) συνήθως είναι χείριστης ποιότητας και γ) έχουν σύντομη ημερομηνία λήξης μέχρι να καταντήσουν γραφικά (άντε, ίσως με εξαίρεση τον Πιτ Σίγκερ).
C
"Συχνά η περιρρέουσα αισθητική και η δημιουργία εικόνων μέσω φαινομενικά άσχετων συμβόλων μιλάει πολύ καλύτερα απ' τη ψυχαναγκαστική αναπαραγωγή προκάτ τσιτάτων στο στίχο."
Πάρα πολύ σωστός! Το να καταφέρεις μέσω της τέχνης να "ξυπνήσεις" (ακόμα και άθελα ή ασυνείδητα, τα σύμβολα και ο "μύθος" έχουν την δική τους δύναμη) σε κάποιον έναν ξεχασμένο τρόπο αντίληψης της ζωής και της πραγματικότητας είναι πολύ σημαντικότερη επαναστατική πράξη από 1000000 "πολιτικοποιημένα" τσιτάτα ακίνδυνης κοινωνικής κρίτικης
Ο/Η Ανώνυμος είπε...αυτή την πχωρουμική ηλιθιότητα, να γράφετε "Ελ" τους Έλληνες, κόφτε την μερικοί, είναι γελοία.
"οι ελ" και "οι νεοελ"... σιγά μην είναι και νεοελοχίμ, έλ-εος!
άλλες λέξεις-σιδηροδρόμους τις γράφετε ολόκληρες, στο Έλληνας βρήκατε να πάθετε γραφοβαρεμάρα...
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Πρώτα έγινε πρότυπο γκλαμά ζελεδόφλωρου με τους Bon Jovi, τους GnR και τον Sebastian Bach, και ΜΕΤΑ έγινε πρότυπο περιθωριακού όπως λες.
Το γκραντζ δεν ήταν αντίδραση στην αυθεντική λαϊκότητα, αυτή πάει, μας ψόφησε μετά το πανκ. Στη γκλαμοποίηση ήταν αντίδραση. Που εν τέλει και το γκλαμ "μέταλ" και το γκραντζ παίζανε πρωί-βράδυ στο MTV, οπότε στο ποιος "επαναστάτησε" εναντίον ποιανού, μάλλον η απάντηση είναι κανείς.
Φυσικά εγώ σε κανένα μου μουσικό σχόλιο δεν χρησιμοποίησα και μάλλον ούτε πρόκειται να χρησιμοποιήσω τον όρο επανάσταση (-τικότητα), η Λέσχη στην απάντησή της τον χρησιμοποίησε, το λέω γιατί ξαφνικά έπαθε trigger ο C που ξυπνάει μέσα του το φάντασμα του Πώποτα...εεε...του Μπερκ όποτε ακούει τη λέξη, κι άρχισε τους φιλιππικούς για τα επαναστατικόμετρα. Μην ανησυχείς αλάνι μου C, εγώ είμαι της άποψης ότι καμιά μουσική δεν μπορεί να είναι εγγενώς επαναστατική.
Ο Σταμάτης είπε...Ήταν τελείως διαφορετικά ρεύματα. Πώς μπορεί να θεωρηθεί το grunge αντίδραση στο glam metal/ pop metal όταν το δεύτερο ήταν heavy metal/hard rock παιγμένο με "night clubbing" τρόπο ενώ το πρώτο προέκυψε ως μίγμα των μουσικών παραδόσεων του αργού heavy των Sabbath, του στυλ των Beatles (!!), του indie και του punk;; Καμία σχέση δεν είχε η μία μουσική παράδοση με την άλλη.
Στο glam, θεωρητικά, αντιπαρατεθηκε το thrash.
Αλλά πέρα από τις διαφορές στις μουσικές παραδόσεις, το glam metal δεν ήταν τόσο συχνά φιλοξενούμενο στα συστημικά ΜΜΕ όσο περιγράφεις. Εντάξει, για τον Bon Jovi έχεις δίκιο (αν και προβλήθηκε ο ίδιος περισσότερο παρά το συγκρότημα συνολικά). Ο Bach δεν είχε ούτε το ένα δέκατο της προβολής των Nirvana. Ο Axl μπήκε λίγο στα κόλπα με τις συναυλίες για το AIDS (όπου ξέπλυνε τις παλιές φυλετιστικές απόψεις).
Σε γενικές γραμμές πάντως, ακόμη και αναλογικά σε σχέση με την απήχηση (πωλήσεις δίσκων, κόσμο σε συναυλίες κλπ) να το εξετάσουμε, το grunge είχε δυσανάλογα μεγαλύτερη προβολή από το pop metal. Ιδίως μάλιστα αν αναλογιστούμε ότι το pop metal ήταν ραδιοφωνική μουσική ενώ το grunge θεωρητικά επαναστατική, με στίχους κοινωνικής κριτικής κλπ. Και μόνο το γεγονός ότι μια μουσική τάση με στίχους κοινωνικής κριτικής συγκρίνεται -ενιοτε και υπερβαίνει - την συστημική mediaκη προβολή μιας party μουσικής, πρέπει να μας προβληματίσει.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ξεκολλάτε μεταλ ραπ ή πανκ δεν ειναι αυθύπαρκτα επαναστατικοί ήχοι. Έχει γίνει αυτός ο διάλογος πριν χρόνια. Πως αντιλαμβάνονται τα ακούσματα οι οπαδοί τους είναι το ζητούμενο. και αντάρτικα να ακούς αν κάθεσαι στον καναπέ είναι δώρο άδωρο
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Σωστά. Αλλά να έχουμε το νου μας κι από την αντίπερα όχθη. Αν κάποιος εκλαμβάνει το trap ως λαϊκό πολιτισμό και επανάσταση δεν σημαίνει ότι έχει και δίκιο.
Αν υπάρχει "επαναστατική" μουσική/ήχος; Ρε ανώνυμοι, δεν είπα αυτό. Για το χούι να χαρακτηρίζονται μουσικά είδη ως ελλιπώς ταξικά (ου μην αλλά και... αντεργατικά) επειδή δεν έχουν ρητά κοινωνικοπολιτική θεματολογία, λέω. Πάντως οι φετφάδες εναντίον "αντιδραστικών ρευμάτων" ήταν γεγονός κάποτε.
----ο επαναστατικοφοβικός της γειτονιά σας----
Η "κοινωνική κριτική" στο 99% των περιπτώσεων (με αναφορές σε φτώχια, ανεργία, τις αδικίες και τα προβλήματα του καπιταλισμού στην καλύτερη των περιπτώσεων) είναι εντελώς mainstream. Και δεν μιλάω μόνο για προβολή από ΜΜΕ, δισκογραφικές κτλ, έναν μέσο πολιτικάντη της φιλελεύθερης κεντροαριστεράς να ρωτήσεις θα σου πει τα ίδια. Μάλλον πρέπει κάποιοι να αναθεωρήσουν τι θεωρούν "επαναστατικό" και τι όχι.
Ποια ειναι η άποψη σας για τα παρακάτω 2 βιβλία (άσχετου θέματος μεταξύ τους)
Στέφεν Κινγκ - η ομίχλη
Λεανδεος Μπολαρης - Ουκρανία, σταυροδρόμι ιμπεριαλιστικων ιμπεριαλισμων
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Οι της συντακτικής ομάδας δεν τα έχουμε διαβάσει. Οι υπόλοιποι, αν γνωρίζουν, ας απαντήσουν.
Έμεινες πίσω μαν. Η (ψεύτικη) κοινωνική κριτική ήταν μέινστριμ όταν ο Παπαδάκης και ο Αυτιάς έκαναν καριέρα με λαϊκισμό στα πρωινάδικα και ο ΓΑΠ έβγαινε στα μπαλκόνια με σοσιαλισμό ή βαρβαρότητα. Την τελευταία δεκαετία οι συστημικοί αναφέρονται σε αδικίες και θύματα με επίκεντρο μόνο τη φυλή, το φύλο και σεξουαλικότητα. Βράζει ο τόπος από ανεργία και εξαθλίωση και τα μέσα ασχολούνται με τραβέλια και λάθρο. Αλλά συμφωνώ ο μύθος και τα σύμβολα έχουν μεγάλη δύναμη. Η μεταλ τα αξιοποιεί στο έπακρο. Άλλο τέχνη άλλο δοκίμιο κοινωνικής προβληματισμού.
Πράγματι, έχεις δίκιο ότι πλέον έχει αλλάξει το επίκεντρο αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τα προηγούμενα έχουν γίνει πλέον περιθωριακές απόψεις
----"Λεανδεος Μπολαρης - Ουκρανία, σταυροδρόμι ιμπεριαλιστικων ιμπεριαλισμων"----
Αδελφέ, κόβεται λόγω τίτλου. Ποιοι είναι οι ιμπεριαλισμοί (πληθυντικός...) που ανταγωνίζονται στην Ουκρανία; Θαρρείς και ο συγγραφέας αναφέρεται στο Κονγκό του 19ου αι και όχι σε περιοχές που απέχουν όσο Αθήνα-Θεσ/νίκη απ' τη Μόσχα, και μάλιστα 80 χρόνια μετά τη διάσπαση του ατόμου...
----ο επαναστατικοφοβικός της γειτονιά σας----
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ο αμερικανικος και ο δηθεν ρωσικός. Και η πλάκα είναι οτι αποτελεί εκδοση του δήθεν ρωσοφιλου ΚΚΕ αυτό το βιβλιο
Καλά τι το ψάχνεις, πλέον "ρωσοφιλο" βαφτίζουν όποιον δεν συμφωνεί στο 100% ότι ο Πούτιν είναι ο νέος Χίτλερ και ότι το ΝΑΤΟ έχει ιερό καθήκον να τον αντιμετωπίσει
Εξαιρετικά τα άρθρα της Φ.ΛΕ.ΦΑ ΛΟ. και οι αντίστοιχες αναρτήσεις.
Όαση.
Αναμένονται με ενδιαφέρον, τόσο το νέο τεύχος του περιοδικού, όσο και οι έντυπες κυκλοφορίες, που έχει προαναγγείλει ο Σταμάτης.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια φίλε.