του Ανδρέα Σκαμανδρώνυμου
Ένας νέος, ιδιόμορφος και εξειδικευμένος διχασμός έχει πάρει διαστάσεις κατά τα τελευταία χρόνια τόσο στον εθνικιστικό χώρο όσο και σε περιβάλλοντα ανθρώπων που αρέσκονται να ερευνούν την καταγωγή των Ελλήνων. Αναφέρομαι στην διαμάχη ανάμεσα στους «Ελληνοκεντριστές» και τους «Ινδοευρωπαϊστές». Θα κάνω μια συνοπτική περιγραφή των κεντρικών θέσεων που υποστηρίζουν αμφότεροι, αφού πρώτα διευκρινίσω ότι όλα αυτά έχουν επιστημολογικό ενδιαφέρον για όσους είμαστε βιολόγοι, ανθρωπολόγοι ή εν γένει επιστήμονες που καταπιάνονται με αυτά τα ερευνητικά πεδία. Η καταγωγή, με ό,τι αυτή συνεπάγεται, ασφαλώς αποτελεί κεντρικό στοιχείο της συγκρότησης των εθνών και εκτιμώ ότι προϋποθέτει, σε έναν βαθμό, τις πολιτιστικές προδιαγραφές του κάθε έθνους Ωστόσο σε καμία περίπτωση αυτή η παραδοχή δεν σημαίνει ότι τα συμπεράσματα που προκύπτουν από μια έρευνα για την εθνική καταγωγή προϋποθέτουν με ντετερμινιστική βεβαιότητα οτιδήποτε που να αφορά την πολιτική ανάλυση. Κοντολογίς όλοι εκείνοι οι οποίοι προσπαθούν να κάνουν πολιτική ανάλυση δίνοντας προτεραιότητα (σε κάποιες περιπτώσεις και φανατισμένη μονομέρεια) στην καταγωγή μιας φυλής διαπράττουν μια μεθοδολογική αστειότητα που αντλεί τις καταβολές της από έναν χρεωκοπημένο κοινωνικό δαρβινισμό του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα.
Ναι, η έρευνα για τις ρίζες της εθνικής καταγωγής μπορεί να μας οδηγήσει σε χρήσιμα συμπεράσματα που αν αναλυθούν σωστά θα μας προσφέρουν γνώση για τον πυρήνα της συγκρότησης ενός έθνους, καθώς και για το πώς μπορεί να συνδέεται αυτός ο βιολογικός πυρήνας με έναν κεντρικό εθνικό πολιτιστικό προσανατολισμό. Δεν θα πρέπει όμως να λησμονούμε ότι αυτός ο πολιτιστικός προσανατολισμός του κάθε έθνους εκδηλώνεται μέσα σε συγκεκριμένα ιστορικά πλαίσια. Τα ιστορικά πλαίσια διαθέτουν ιδεολογικά και υλικά δεδομένα τα οποία επιδρούν επάνω στον κάθε εθνικό προσανατολισμό, διαμορφώνοντας εν τέλει την ιστορική του διαδρομή με τρόπους πολύ περίπλοκους ώστε να αναλυθούν με γνώμονα μόνο την βιολογική εθνική σύσταση και την φυλετική υπόσταση.
Εφόσον ξεκαθαρίστηκε το γενικότερο σκεπτικό μου επί του θέματος ας περάσουμε στο θέμα του άρθρου με μια περιγραφή των δυο αντιμαχόμενων «σχολών».
Ως «Ελληνοκεντριστές» ορίζονται όσοι υποστηρίζουν την αυτοχθονία των Ελλήνων και την χρονική πρωτοπορία του έθνους μας σε πάσης φύσεως τεχνική ανακάλυψη, πολιτισμική ανάπτυξη ή διανοητική κατάκτηση. Ως «Ινδοευρωπαϊστές» ορίζονται δύο τύποι ερευνητών: α) Αυτοί που θεωρούν ότι οι Έλληνες είναι καθαροί Ινδοευρωπαίοι (μερικοί εξ αυτών καταφεύγουν σε βιβλιογραφία που υιοθέτησαν εθνικοσοσιαλιστές θεωρητικοί του μεσοπολέμου η οποία προβάλει εκδοχές κοινωνικού δαρβινισμού μέσα από αποκρυφιστικές θεωρίες), β) Αυτοί που δέχονται την παρουσία κυρίως Ινδοευρωπαϊκής συνισταμένης στον Ελλαδικό χώρο, αλλά αγνοούν το μέγεθος του γενετικού και ανθρωπολογικού αποτυπώματος των ινδοευρωπαίων. Ας δούμε, όμως, και τις μεθοδολογικές αδυναμίες των δυο σχολών.
1) Αποδομώντας τους «Ελληνοκεντριστές»:
α) Η όποια αυτοχθονία των Ελλήνων σχεδόν ποτέ δεν ορίζεται χρονικά και όταν ορίζεται αναφέρεται σε ανθρωπολογικά άτοπους χρόνους που είτε αντιτίθενται στην «Παλαιολιθική Συνέχεια» την οποία υποστηρίζουν, είτε θα πρέπει να δεχτούμε ως απώτατη πατρίδα το άστρο Ε του Ηριδανού…!!
β) Οι Έλληνες δεν ανακάλυψαν τα πάντα, αλλά συστηματοποίησαν τα πάντα, και αυτή είναι η μεγάλη συνεισφορά των Ελλήνων στον κόσμο του Homo Sapiens. Το Lux ex Oriente είναι μια πραγματικότητα σε μεγάλο βαθμό και εντυπωσιακά προφανής σε κάποιες περιπτώσεις. Τόσο προφανής που οποιαδήποτε συμπλεγματική αντιμετώπισή του καθίσταται επίσης προφανής.
γ) Η «Ελληνοκεντρική» βιβλιογραφία στηρίζεται στους αρχαίους συγγραφείς εν μέρει και επιλεκτικά, αγνοεί τις συχνότατες αντιφάσεις τους ενώ παίρνει τοις μετρητοίς οποιαδήποτε μεταφυσική τους αναφορά ή και την ανάγει σε τεχνολογική κατάκτηση (βλέπε την κελτική επιδρομή στους Δελφούς ή τα προ της Μάχης της Σαλαμίνος). Επιπλέον, αγνοεί την εξόφθαλμη προσπάθεια των Ελλήνων της κλασσικής περιόδου να συμπιέσουν χρονολογίες, να συνδέσουν το οτιδήποτε με τα όποια Κυκλικά Έπη ή να «φουσκώσουν» χρονικές διάρκειες. Τέλος, η «Ελληνοκεντρική» βιβλιογραφία αναφέρεται σε κάποιους ξένους συγγραφείς με «Ελληνοκεντρική» ή και αγνή διάθεση, τύπου Henrieta Mertz, των οποίων τα συγγράμματα χαρακτηρίζονται από επιφανειακή προσέγγιση. Ίσως το έργο του Κ. Χασάπη να εμπεριείχε κάποιες αξιοσημείωτες αναφορές περί της Παλαιότητας των Ορφικών, αλλά αυτό δεν αποτελεί απόδειξη της ακραίας παλαιότητας των Ελλήνων γιατί τα Ορφικά μπορεί απλώς να υιοθετήθηκαν από προελληνικά υποστρώματα και να οσμώθηκαν, κατά την διαμόρφωση του έθνους, στο έθνος. (Ο Ορφισμός είναι ουσιαστικά η συστηματοποιημένη έκφανση της Μητέρας-Θεάς).
δ) Οι «Ελληνοκεντριστές» εκμεταλλεύτηκαν δεόντως τους Πουλιανό και Ξηροτύρη οι οποίοι, ως ανθρωπολόγοι, στις έρευνές τους δεν διαπίστωσαν ισχυρά ίχνη μεταναστεύσεων στον ευρύτερο ελλαδικό χώρο από την Νεολιθική. Σωστά. Και η Γενετική επιβεβαιώνει το ίδιο από το 7.500 πΧ έως και την διαμόρφωση του έθνους και έπειτα. Δηλαδή η γενετική σύσταση των φορέων της γεωργικής επανάστασης από την Μικρά Ασία αποτελεί το κύριο τμήμα της γενετικής σύνθεσης των Ελλήνων. Ναι, αυτών που εκμηδένισαν σχεδόν γενετικά τους ντόπιους κυνηγούς-τροφοσυλλέκτες. Η σύνθεση συμπληρώνεται με τον ερχομό ποιμενικών ινδοευρωπαϊκών στοιχείων σε τρία κύματα, με παλαιότερο χρονικό ορίζοντα το 3.200 πΧ στην δυτική Ελλάδα, σε μικρές ομάδες. Για αυτό και επιβεβαιώνονται οι ανθρωπολόγοι από την γενετική που στον ελληνικό χώρο βρίσκει 9% ινδοευρωπαϊκό αποτύπωμα. Αν βρεις ένα κρανίο τύπου «Κουργκάν» ανάμεσα σε ενενήντα εννιά τύπου «Φαιστός», η μετανάστευση έχει πληθυσμιακά απορροφηθεί. Όχι όμως και πολιτισμικά, όπου και επικράτησε. Τώρα μπορούμε να μιλήσουμε για μια «μερική αυτοχθονία» αρχόμενοι από το 7-7.500 πΧ, αλλά ο ανθρωπολογικός τύπος που ονομάζουμε Έλληνα εμπεριέχει και το ινδοευρωπαίκό στοιχείο ενώ η τελική εθνική διαμόρφωση είναι προϊόν ζύμωσης 1.300-1400 ετών.
ε) Η προσέγγιση των «Ελληνοκεντριστών» κάνει ιδιαίτερη αναφορά στην μαθηματική δομή της ελληνικής γλώσσας, αποδίδοντάς της θεϊκή ή και εξωγήινη καταγωγή!! Όμως, λειτουργεί μαθηματικά μόνο με την χρήση των 27 Πυθαγορείων αριθμογραμμάτων, υπό συνθήκη δηλαδή, με την μεσολάβηση μιας σπουδαίας, αλλά ανθρώπινης σύλληψης. Ο Πυθαγόρας ίσως ίδρυσε την σημαντικότερη των Σχολών, αλλά ο ίδιος είχε μαθητεύσει εκτός της Ελλάδας.
στ) Οι «Ελληνοκεντριστές» έχουν δύο άξονες έκφρασης πέρα από το επιστημολογικό τους πεδίο: Πρώτον, έναν «θρησκευτικό»-ψευτοφιλοσοφικό άξονα που καθοδηγείται από ομάδες και εκδοτικούς οίκους με «εθνικό» θεολογικό υπόβαθρο. Πρόκειται για εκδόσεις και κύκλους που προκρίνουν αφηγήσεις με σχεδόν γραφικό «παγανιστικό» περιεχόμενο. Δεύτερον διαθέτουν έναν πολιτικό άξονα σχετιζόμενο με την ιδιάζουσα ελληνική Δεξιά, ο οποίος δημιουργεί ελεγχόμενα βλαχοακροδεξιά εκλογικά δεκανίκια και βαλβίδες εκτόνωσης τύπου Βελόπουλου. Σε ορισμένες περιπτώσεις η έμφαση των «Ελληνοκεντριστών» στην Πελασγική Θεωρία βολεύει την ενσωμάτωση της αθρόας εισροής Αλβανικών (Ιλλυρικών-sic) στοιχείων και βολεύει γεωπολιτικά εγχειρήματα δυτικών πρεσβειών.
2) Αποδομώντας τους «ινδοευρωπαϊστές»:
α) Η προαναφερθείσα πρώτη κατηγορία των «Ινδοευρωπαϊστών» βασίζεται σε ουσιαστικά ανύπαρκτες ή και εντελώς αντιεπιστημονικές αναφορές. Ισορροπεί άκομψα μεταξύ ενός κοινωνικά δαρβινιστικού ρατσιστικού μίσους και σε ψευδοαρχαιολογία τύπου Χίμλερ (Θούλη-Υπερβόρειοι). Στηρίζεται κυρίως σε παρωχημένες ανθρωπολογικές επιστημολογίες του μεσοπολέμου αλλά συνήθως τις μπολιάζει με κωμικές εκδοχές ψευδο-αποκρυφισμού, οι οποίες ούτε αληθινός Ρομαντισμός ήταν ενώ και την όποια επιστημονική δυναμική των παρωχημένων ανθρωπολογικών θεωριών του μεσοπολέμου αποδυναμώνουν.
β) Η δεύτερη κατηγορία των «Ινδοευρωπαϊστών» είναι προφανώς γοητευμένοι από την αισθητική των Αρματηλατών αντί των Ναυσιπλόων και των Γεωργών. Γιατί οι Αρματηλάτες υπήρξαν κυρίαρχοι, αλλά ολιγομελείς όπως καταδείξαμε. Ακόμα και οι θεωρούμενοι πρώτοι ινδοευρωπαίοι του ελληνικού χώρου, πριν καν την χρήση του άρματος, περί το 3.000 πΧ, οι Αρκάδες, είναι από λίγο έως καθόλου πιθανό να ήταν πάνω από 15-20.000.
Σύνοψη των μέχρι σήμερα επιστημονικών δεδομένων
Οι τελευταίες παλαιοντολικές έρευνες στην περιοχή του Γιβραλτάρ δεικνύουν ότι ο άνθρωπος του Νεάντερταλ ασκούσε ταφικά έθιμα αλλά και τέχνη με μια προτεραιότητα 20.000 ετών έναντι του Σάπιενς, καθώς και ότι «εξαφανίζεται» ως είδος μεταγενέστερα από ότι πιστεύαμε, δηλαδή μεταξύ 25.000-35.000 χρόνια πΧ, και όχι περί το 40.000-45.000 πΧ. Ωστόσο, ο επιτιθέμενος στην Ευρώπη Σάπιενς, μετά την τελευταία αποτυχημένη προσπάθεια εισβολής περί το 210.000 πΧ, επανήλθε με μια σημαντική κατάκτηση που ονομάζεται «Διανοητική Επανάσταση», βάζοντας πόδι στην ήπειρο κοντά στο 60.000 πΧ. Με τον όρο αυτό, αναφερόμαστε στην ικανότητα του Σάπιενς να λειτουργεί σε ομάδες άνω των εκατόν πενήντα ατόμων και να έχει ισχυρή, σε σύγκριση με τον Νεάντερταλ, αντίληψη αφηρημένων εννοιών. Σε κάθε περίπτωση, ο Νεάντερταλ αφομοιώθηκε γονιδιακά και φτάνουμε σε μια Ευρώπη του 25.000 πΧ, όπου κυριαρχεί ο Σάπιενς κυνηγός-τροφοσυλλέκτης της Ύστερης Παλαιολιθικής, ο οποίος οδεύει μετά από 15.000 χρόνια προς τη Νεολιθική. Το κύκνειο άσμα του Παλαιολιθικού ανθρώπου θα μπορούσε να απεικονιστεί στο ναυσιπλοϊκό θαύμα που μετέφερε οψιδιανό από την Μήλο στο Φράχθι της Αργολίδος περί το13.000 πΧ.
Φτάνοντας στο 10.000 πΧ, στην Μικρά Ασία, στο Γκεμπιλί Τεπέ, δημιουργείται το πρώτο συλλογικό λατρευτικό κέντρο, όπου πλήθος κυνηγών-τροφοσυλλεκτών παρουσιάζουν συμπεριφορά εγκατάστασης και πρωτογεωργίας. Ένα μεγάλο τμήμα κινήθηκε προς τη Μεσοποταμία όπου, το 8.000 πΧ, η γεωργία απετέλεσε την κύρια τεχνική επιβίωσης. Αφού σύντομα ακολούθησε η Αίγυπτος, περί το 7.000 πΧ, οι γεωργοί της Ανατολίας πέρασαν το Αιγαίο σε τεράστιους αριθμούς και αφομοίωσαν τους εντόπιους Κυνηγούς-Τροφοσυλλέκτες.
Το μίγμα αυτό στην πορεία (από το 3.200 πΧ και μετά) εμπλουτίστηκε από ινδοευρωπαϊκούς ποιμενικούς πληθυσμούς και της Στέππας και της Ανατολίας, αλλά σε μικρούς εν συγκρίσει αριθμούς. Οι μεν ινδοευρωπαίοι της Ανατολίας (κυρίως παλαιο-Αρμενικοί πληθυσμοί), με τη σειρά τους ανάγονται σε Παλαιολιθικούς Κυνηγούς- Τροφοσυλλέκτες της Σιβηρίας. (Eastern Hunter-Gatherers αντί Western Hunter-Gatherers) που είχαμε εδώ ήδη. Οι δε ινδοευρωπαίοι της Στέππας φαίνεται ότι έπονται ως συσσωμάτωση έναντι αυτών της Ανατολίας και, μάλιστα, αντλούν και μέρος της σύστασής τους από εκεί.
Οι γενετικές έρευνες της ομάδας Λαζαρίδη απετέλεσαν την έμπνευση για αυτό το άρθρο και ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΕ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗΣ του ελληνικού Έθνους και συνηγορούν υπέρ των εξής:
1. Μινωίτες και Μυκηναίοι προέρχονται κατά τα 3/4 από τους Νεολιθικούς Γεωργούς της Ανατολίας.
2. Το υπόλοιπο 1/4 στους Μυκηναίους μοιράζεται μεταξύ ινδοευρωπαίων της Στέππας και της Ανατολίας καιενός παλαιολιθικού πληθυσμού στον οποίον πρωτογενώς ανάγονται. Υπάρχει ένα μικρό ποσοστό εντόπιων Κυνηγών-Τροφοσυλλεκτών επίσης.
3. Σημαντικό ινδοευρωπαϊκό αποτύπωμα στην Κρήτη δεν παρουσιάζεται.
4. Ο σύγχρονος Έλληνας ομοιάζει γενετικά με τον Μυκηναίο.
Οι έρευνες αυτές υπήρξαν καταλυτικές στο να ξεκαθαρίσει το τοπίο της καταγωγής ως ένα βαθμό και μας βοηθούν να αντιληφθούμε ότι δεν υπάρχει λόγος να υφίσταται επιστημονική διαμάχη στο θέμα αυτό, Οι λόγοι της διαμάχης ανάγονται αλλού:
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ:
α) Υπάρχει βλακεία τέτοιας δυναμικής ώστε μετατρέπεται η αισθητική προτίμηση σε αρχαιολογικό ή ιστορικό δεδομένο.
β) Υπάρχει πολιτικός και παρακρατικός δάκτυλος.
γ) Αρχαιολογία-Γλωσσολογία-Ανθρωπολογία- Γενετική όταν συνδυάζονται σωστά δείχνουν ότι δεν υπάρχει λόγος για διχόνοια. Αρπάζεται όποιος έχει τη μύγα και μυγιάζεται.
δ) Έλληνες, απ’ ότι φαίνεται, ήταν και πελασγοί και ινδοευρωπαίοι. Το έθνος μας περιλαμβάνει Ποτνία και Ζεύ. Αργότερα συμπεριέλαβε τον Ιησού Χριστό.
ε) Εάν καταφέρουμε να διερευνήσουμε την μινωική εξίσωση περαιτέρω, ίσως ανακαλύψουμε διεξοδικές λεπτομέρειες
Η τελευταία έρευνα της ομάδας Λαζαρίδη
Στα νέα των επιστημονικών κλάδων που καταπιάνονται σήμερα με τέτοια θέματα είχαμε την δημοσίευση μιας ενδιαφέρουσας έρευνας πριν λίγο καιρό. Η νέα γενετική έρευνα της ομάδος Λαζαρίδη, παρουσιάζει ένα ενδιαφέρον twist: H ινδοευρωπαϊκή σύσταση της στέπας (Yamnana Domain), σχεδόν κατά το ήμισυ, εκφράζεται από μεταναστεύσαντες στην στέπα Καυκάσιους πληθυσμούς, που ομιλούσαν τα «ανατολιακά ινδοευρωπαϊκά» ή αλλιώς «ινδοανατολιακά». (Αυτά που και επικράτησαν μεταξύ Λουβίων, Χεττιτών, Καρών, Λυκίων, Πισιδίων, κλπ.) Μπορείτε να την δείτε στον παρακάτω σύνδεσμο https://www.science.org/doi/10.1126/science.abq0755
Ο χάρτης παρουσιάζει αυτήν την σχέση, με γνώμονα και την τελική σύσταση του ελληνικού Έθνους κατά την Ύστερη Χαλκοκρατία, όπου ο κίτρινος τομέας δεικνύει και το τεράστιο ποσοστό των αγροτών της Ανατολίας στην ελληνική πληθυσμιακή σύσταση κατά την τελική διαμόρφωση αυτής.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
- Gimbutas Mariija, all articles and monographs on the Kurgan Hypothesis
- Colin Renfrew, Archeology and Language
- Georges Ifrah, Παγκόσμια Ιστορία των Αριθμών
- Emily Vermeule, Ελλάς, Εποχή του Χαλκού
- Μιχαήλ Β Σακελλαρίου, Ελληνικά Έθνη κατά την Εποχή του Χαλκού
- Jared Diamond, Guns, Germs and Steel
- Yuval Noah Harari, Sapiens
-J R Burn, Minoans, Philistines and Greeks
- Δημήτριος Π Δημόπουλος, Η Καταγωγή των Ελλήνων
- Φίλιππος Λίτσας, Η Ιερή Γραφή των Ελλήνων
ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ
- reich hms.harvard.edu/datasets (Όλες οι γενετικές έρευνες της ομάδας Λαζαρίδη)
- The Max Planck Institute for Geoanthropology
- Academia .edu., Greek Society in Linear A
Σχόλια:
Ο Αχιλλέας είπε...Ένα από τα σημαντικότερα άρθρα που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό. Πραγματικά μπράβο!
έχετε βάλει σκοπο να τα κλείσετε τα "εστιατόρια" δεν εξηγείται διαφορετικά αυτό που κάνετε.
παρεμπιπτόντως πέρα από την πλάκα είναι πολύ καλό το άρθρο και μπράβο στο παιδί για τις γνώσεις και το θάρρος της γνώμης να σπάσει αστεία taboo του "χώρου"
Ωχ ανοίξατε θέμα φωτιά για τον χώρο. Χαλαρά πάνω από 50 σχόλια μέχρι αύριο.
Ίσως να είναι υπερβολική η εκτίμηση για τα σχόλια.
Εξάλλου, απ' ότι μαθαίνουμε, καταβάλλονται γενναίες προσπάθειες στα social από τα μπατανάλια που διαμορφώνουν την αρθρογραφία και τις νοοτροπίες του "χώρου" προκειμένου να μην μας διαβάζουν πολλοί αναγνώστες. Μπορεί και να πιάσει τόπο ο "αγώνας " τους. Για να δούμε..
Τελικά δεν έπεσε και πολύ έξω ο φίλος στον αριθμό αλλά ευτυχώς η ποιότητα (με εξαίρεση το γνωστό τρολ) δεν ήταν αυτή που νομίζω οτί περίμενε
Χρειαζόταν αὐτὸ τὸ ἄρθρο. Αὐτὴ τὴ μανία νὰ δείξουμε ὅτι γενετικὰ εἴμαστε ῞Ελληνες δὲν τὴν καταλαβαίνω. Πουθενὰ δὲν ὑπάρχει τόσο πολὺ μεγάλος καημὸς ἀπὸ ἐθνικιστὲς γιὰ αὐτὸ τὸ ζήτημα. Μόνο ὡς κατάλοιπο τῆς ἀρχαιοπληξίας τοῦ 19ου αἰώνα μπορῶ νὰ τὸ ἐκλάβω.
Τὸ φλέγον ζήτημα δὲν εἶναι τὸ ἄν εἴμαστε 60, 80, ἤ 99,5% ἀπόγονοι τοῦ ᾿Αχιλλέα, ἀλλὰ τὸ νὰ μὴν ἀντικατασταθοῦμε ἀπὸ ᾿Αφρικανοὺς ἐργάτες, Πακιστανοὺς μικροαστούς, Βορειοευρωπαίους συνταξιούχους,῎Αραβες ἐμίρηδες,῾Εβραίους τραπεζίτες καὶ Κινέζους μεγαλοαστούς.
Συμφωνούμε.
Σε γενικές γραμμές όποιος δεν έχει να επιδείξει σοβαρά επιτεύγματα στο παρόν καταφεύγει στο παρελθόν. Εύλογο είναι αυτό και υγιές ως έναν βαθμό.
Το πρόβλημα με τον εθνικιστικό χώρο δεν είναι αυτό. Το πρόβλημα είναι η διαχρονική παρουσία των πρακτόρων που δεν του επιτρέπουν να συγκροτηθεί πάνω σε αληθινά εθνικιστικά θεμέλια και με σοβαρότητα. Η αναπαραγωγή των άνευ λόγου συγκρούσεων σχετικά με ένα θέμα που δεν είναι πολιτικό και αφορά ξεκάθαρα συγκεκριμένους επιστημονικούς κλάδους αποτελεί απόδειξη της νοητικής αναπηρίας που έχουν απλώσει στον χώρο διαχρονικοί παρακρατικοί.
Σε ορισμένες άλλες περιπτώσεις είναι δύσκολο να αποδεχτούν ορισμένοι ότι"πήραν τη ζωή τους λάθος", που λέει και ο ποιητής. Εφόσον έχουν μάθει τον εθνικισμό από τους τσελεμεντέδες του Πλεύρη οι μεν και από την "μεγάλη σχολή" του Μιχαλολιάκου και των συνεργατών του οι δε, θα νοιώσουν σαν να χάθηκε η ζωή τους σε ψέματα και βλακείες (που πράγματι αυτό έγινε) αν παραδεχτούν την αλήθεια. Δεν είναι εύκολο αυτό
Έτσι, οι δεύτεροι θα συνεχίσουν να "διδάσκουν" Γκύντερ και αριοσοφιστές (με όλο τον σεβασμό στην επιστήμη και τον αποκρυφισμό του πρώτου μισού του 20ου αιώνα το γράφουμε, αλλά και με την επίγνωση ότι όλα αυτά είναι όχι απλώς ξεπερασμένα μα κάτι παραπάνω πλέον). Θα γαλουχούν νέες φουρνιές ελάχιστων πιτσιρικάδων με την λογική ότι (ούτε καν το σχήμα του κρανίου αλλά) το δέρμα και το χρώμα ματιού ενός ανθρώπου είναι το κλειδί για το αν θα τον δεχτούμε ως συναγωνιστή. Μόλις οι πιτσιρικάδες θα πατάνε τα τριάντα- τριάντα πέντε και θα καταλαβαίνουν την παράνοια θα φεύγουν από τον χώρο για να μείνουν οι ψυχοπαθείς και οι πράκτορες. Κι έτσι το σύστημα θα εξασφαλίζει την ησυχία του και θα ανακυκλώνεται η παρακμή στον χώρο.
Όσον αφορά τους πρώτους, τους μαθητές των τσελεμεντέδων του Πλεύρη, είναι πιο εύκολο να τους ελέγξει το σύστημα εξουσίας. Εφόσον μένουν σε αυτό τον κλασικισμό του 19ου αιώνα που σωστά περιγράφεις, θα ικανοποιηθούν αν βεβαιωθούν ότι καταγόμαστε από τον Σείριο και αν δουν έναν κυβερνητικό υπουργό να διακοσμεί το γραφείο του με την προτομή ενός αρχαίου τραγωδού. Εξάλλου και το Καπιτώλιο χτίστηκε σε κλασικιστικό στυλ. Δεν τους ενοχλεί ο δομικός ανθελληνισμος του φιλελεύθερου καπιταλισμού. Αν γινόταν να έπαιρναν Έλληνες τραπεζίτες την θέση του Ρότσιλντ και να πέρναγε σε ελληνικά χέρια η (ίδια νεοφελελευθερη του Μάαστριχτ) ευρωπαϊκή ένωση δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα.
Η ανώτερη φυλή των παιδιών του Σείριου θα είχε τα κλειδιά του κόσμου στα χέρια της. Ασχέτως αν εφάρμοζε την ίδια άθλια και καταστροφική πολιτική της παγκοσμιοποίησης του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού της νεωτερικότητας.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...επειδη βλεπω οτι ο Μαμουτος ψαχνει να βρει ακομα τι θα μου απαντησει στα δυσκολα που του εβαλα, θα απαντησω εγω στον αναγνωστη που ειπε για τη μανια να αποδειξουμε οτι ειμαστε ελληνες, πριν παραθεσω κειμενο βομβα! η μανια αυτη οφειλεται στο γεγονος οτι παρα μονο για τους ελληνες αμφισβητειται η καταγωγη, για αυτο και μπαινουμε σε τοσο κοπο για να αποδειξουμε οτι δεν ειμαστε ελεφαντες. για παραδειγμα κανενας δεν αμβισβητει την ιστορικη συνεχεια των εβραιων, των ινδων, των μαυρων, των κινεζων κ.α. για να μπουν και αυτοι στον κοπο να εξηγησουν τα αυτονοητα. το κειμενο τωρα που γκρεμιζει συθεμελα την ινδοευρωπαικη παπαρια, ειναι το παρακατω και πραγματικα δεν χρειαζεται τιποτα περισσοτερο να ειπωθει: [...ο Απολλόδωρος αναφέρει συγκεκριμένα ότι παιδιά του Δία και της Νιόβης ήταν ο Άργος και ο Πελασγός απ΄ όπου οι Πελοποννήσιοι και άλλοι ονομάσθηκαν Πελασγοί. Γιος του Πελασγού ήταν ο Λυκάονας, ο βασιλιάς των Αρκάδων, που με πάρα πολλές γυναίκες απόκτησε 50 γιους, τους: Θεσπρωτό, Μάκεδνο, Μαίναλο, Φθίο, Λύκιο, Ορχομενό … και έτσι εννοείται οι Πελασγοί εξαπλώθηκαν στην Ελλάδα και σε άλλα μέρη: ‘’επανάγωμεν δε νυν πάλιν επί τον Πελασγόν, όν Ακουσίλαος μεν Διος λέγει και Νιόβης, καθάπερ υπέθεμεν, Ησίοδος δε αυτόχθονα.τούτου και της Ωκεανού θυγατρος Μελιβοίας, ή καθάπερ άλλοι λέγουσι νύμφης Κυλλήνης, παῖς Λυκάων εγένετο, όςβασιλεύων Αρκάδων εκ πολλών γυναικών πεντήκοντα παίδας εγέννησε· Μελαινέα Θεσπρωτόν Έλικα Νύκτιμον Πευκέτιον,Καύκωνα Μηκιστέα Οπλέα Μακαρέα Μάκεδνον, Όρον Πόλιχον Ακόντην Εὐαίμονα Αγκύορα, Αρχεβάτην ΚαρτέρωναΑἰγαίωνα Πάλλαντα Εύμονα, Κάνηθον Πρόθοον Λίνον Κορέθοντα Μαίναλον, Τηλεβόαν Φύσιον Φάσσον Φθίον Λύκιον,Αλίφηρον Γενέτορα Βουκολίωνα Σωκλέα Φινέα, Ευμήτην Αρπαλέα Πορθέα Πλάτωνα Αίμονα, Κύναιθον ΛέονταΑρπάλυκον Ηραιέα Τιτάναν, Μαντινέα Κλείτορα Στύμφαλον Ὀρχομενόν . . .’’ (Απολλόδωρος, Γ, 8, 1)...] παιδια του Δια λοιπον και οι Πελασγοι! τι μας λενε ομως ολοι αυτοι οι φακιρηδες του πακιστανογερμανισταν σημερα; οτι οι Πελασγοι δεν ηταν Ελληνες, αλλα οι ινδοευρωπαιοι που μεταναστευσαν απο καπου σαν διαστημανθρωποι στον ελληνικο χωρο και τους κατεκτησαν! Ηδη ακουω τα αστροπελεκια του Δια να πεφτουν βροχη πανω σε αυτους τους βλασφημους καραγκιοζηδες και ισως τους λυπηθει ο Θεος Βισνου τους και προλαβει να τους μαζεψει με τα 100 του χερια πισω στην Ινδια! καλο ταξιδι... -Λεμουριος τρολιστας
Ρε ζώο κανείς δεν είπε ότι οι Πελασγοί δεν είναι Έλληνες αλλά ότι Έλληνες θεωρούνται το μίγμα των προελληνικών φυλών (Πελασγοί) με τους Ινδοευρωπαΐους που εισέβαλαν από τον βορρά. Επίσης το ινδοευρωπαϊκό ζήτημα δεν αφορά μόνο τους Έλληνες (συνεπώς καταρρέει η παπαρια σου ότι "μόνο η καταγωγή των Ελλήνων αμφισβητείται") αλλά ένα πλήθος ευρωπαϊκών και μερίδα ασιατικών λαών. Βούλωσε το τώρα και μη ξανασχολιάσεις.
----"οι μεν λενε οτι ειμαστε μεταναστες απο Ασια για αυτο και χρησιμοποιουν την λεξη ινδοευρωπαιος"----
Δεν ισχύουν αυτά που λες... Μάλλον μπερδεύεις τους Ι/Ε με τις νομαδικές ροές από την Ινδική υποήπειρο και την Μ Ανατολή κατά τον μεσαίωνα. Η Ι/Ε θεωρία είναι άλλο βιολί και πάει χιλιετηρίδες πίσω. Προτείνει την ύπαρξη μιας, μη ιστορικά ανιχνεύσιμης, φυλετικής ομάδας, η σταδιακή κυριαρχία της οποίας στο μεγαλύτερο τμήμα της Ευρασίας ενδέχεται να δικαιολογεί τις εμφανείς ομοιότητες στις γλώσσες των πολιτισμών που άκμασαν σε αυτήν. Δλδ παρατηρούνται κοινά στοιχεία, (πχ στις ρίζες των λέξεων και τη συντακτική δομή) μεταξύ Σανσκριτικών, Ελληνικών, Περσικών και Λατινικών που, σύμφωνα με ορισμένους, γλωσσολόγους δεν μπορούν να εξηγηθούν αλλιώς. Τώρα αν ισχύει η εν λόγω εικασία και σε ποιον βαθμό είναι άλλου παπά. Επίσης, η κοιτίδα των ινδοευρωπαίων θεωρείται συνήθως ο Καύκασος και το νότιο τμήμα της σημερινής Ουκρανίας, όχι γενικά η "Ασία".
----"Η δε ομογλωσσια που εντελως αυθαιρετα λενε οι ινδοευρωπαιστες, δεν εχει κοινη ριζα την ανυπαρκτη αυτη φυλη, αλλα αποτελει ενα ανισοχρονο αποτελεσμα αντιγραφης της ελληνικης γλωσσας απο λαο σε λαο"----
Αναφέρεσαι στη μανία των δυτικών να καπαρώνουν λέξεις απ' το ελληνορωμαικό γλωσσικό ταμείο και να πλάθουν ορολογίες. Το φαινόμενο αυτό είναι προιόν κυρίως του κλασικισμού και παρατηρείται σε ένταση κατά τη νεωτερικότητα. Από την άλλη, υπάρχουν όμοιες ηχητικά λέξεις με ίδια σημασία μεταξύ πρωτο-γερμανικών/κελτικών γλωσσών, λατινικών και ελληνικών, ήδη από την αρχαιότητα, οι οποίες κατά 99% δεν προέκυψαν από δανεισμό...
Εν πάση περιπτώσει, το θέμα είναι ότι η γενετική ανάλυση, ενώ μπορεί να δείχνει κάποιες τάσεις και εν μέρει να αποτελεί χρήσιμο εργαλείο για τη μελέτη της προέλευσης ενός πολιτισμού, σε καμία περίπτωση δε λέει όλη την αλήθεια. IMO το κυρίαρχο στοιχείο που προσδιορίζει διαχρονικά την ελληνικότητα (και που μπορεί να καθορίζει αν ένας πολιτισμός εντάσσεται ή όχι στο ελληνικό σύμπαν) είναι κατά βάση η γλώσσα. Αυτή είναι για μας τους Έλληνες η μόνη σταθερά ανά τους αιώνες. Όλα τα υπόλοιπα, όπως θρησκείες, τρόποι πολιτειακής θέσμισης, κρατική οργάνωση, ηθική κτλ είναι μεταβαλλόμενα. Πχ τα μεταλεξανδρινά βασίλεια του Ινδού ποταμού ασπάστηκαν τον Βουδισμό, αλλά αποτελούν τμήμα του ελληνικού κόσμου. Το ίδιο και η θρησκευτικά συγκρητιστική πτολεμαική Αίγυπτος ακόμα και το ποντιακό βασίλειο του 1ου αι ΠΧ, και φυσικά το μέσο και ύστερο Βυζάντιο. Εν τέλει, σίγουρα από τη μυκηναική Γραμμική Β' (πιθανόν και από την μινωική Α', αν αποκρυπτογραφηθεί) μπορούμε να μιλήσουμε με ασφάλεια για ύπαρξη Ελλάδος.
Για άλλους πολιτισμούς, με χαρακτηριστικότερο τον Ιουδαικό, το ενοποιητικό στοιχείο ήταν ανέκαθεν κάποια οργανωμένη ιστορική θρησκεία. Επομένως, οι αρχάνθρωποι των Πετραλώνων αλλά και η λατρεία του Διός, στην οποία αναφέρεσαι παρακάτω, δεν έχουν μεγάλη σχέση με το θέμα ούτε αποτελούν στοιχεία σύνδεσης της αρχαιότητας με το σήμερα...
C
Είναι καλό το άρθρο και γενικώς συμφωνώ. Συγχαρητήρια. Το πρόβλημα και η διένεξη ξεκινά λόγω δύο ομάδων, τους "αυτοχθονιστές" από την μια (δεν θα σχολιάσω άλλο, έκανε εξαιρετική δουλειά ο αρθογράφος στην αποδόμησή τους) και κάποιους γραφικούς φετιχιστές ("νορδικιστές") από την άλλη (επίσης δεν θα σχολιάσω γιατί μιλάμε και εδώ για θλιβερές περιπτώσεις).
Πάμε τώρα στις διαφωνίες. Ο αρθρογράφος δεν αποδομεί ικανοποιητικά αυτό που ορίζει ως δεύτερη κατηγορία Ινδοευρωπαϊστών. Και ο ίδιος αναγνωρίζει οτί το ινδοευρωπαικό στοιχείο, αν και ολιγομελές, ήταν κυρίαρχο. Άρα δεν τίθεται θέμα "αισθητικής προτίμησης" αλλά θέμα αναγνώρισης της κυρίαρχης, της βασικής συνιστώσας της ελληνικής ταυτότητας και του ελληνικού πολιτισμού. "Ελληνικό" έθνος προ των "ινδοευρωπαικών" καθόδων δεν υπάρχει. Είναι λάθος να ονομάζουμε πληθυσμούς "έλληνες" απλώς και μόνο διότι έτυχε να ζήσουν εντός των συνόρων του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Στην ιστορική διαμόρφωση της "ελληνικής" ταυτότητας και του "ελληνικού" πολιτισμού κυρίαρχο είναι το "ινδοευρωπαικό" στοιχείο, ακόμα και αν καθαρά βιολογικά ήταν μειοψηφικό (αυτό ισχύει και για πολλά ακόμη ευρωπαικά έθνη, όχι μόνο το ελληνικό). Και αυτό το στοιχείο δεν είναι κάτι ξένο, για να νιώθουμε μειονεκτικά, είναι η βασική συνιστώσα του πολιτισμού μας, είναι κάτι δικό μας.
Νομίζω οτί πολλές αντιδράσεις σε αυτή την διαπίστωση είναι εντελώς ενστικτώδεις, λόγω του συσχετισμού της ορολογίας ("άριοι", "ίνδοευρωπαίοι") με κλίκες γραφικών φετιχιστών που βγάζουν τα ψυχολογικά προβλήματά τους βρίζοντας και αποδομώντας το ελληνικό έθνος (ή και την σημασία του έθνους γενικότερα), πατώντας στην γραμμή του ρόζενμπεργκ. Εντάξει, να συμφωνήσουμε ότι αυτοί είναι το ίδιο γραφικοί με τους αυτοχθονιστές (ίσως και περισσότερο).
Ο/Η Σκαμανδρώνυμος είπε...Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και χαίρομαι ιδιαίτερα που μιλάμε την ίδια γλώσσα. Όντως εντόπισες ένα μέρος του άρθρου που χρειαζόταν περαιτέρω ενίσχυση. Οι αιτιάσεις σου είναι σωστές. Ίσως έπρεπε να αναφερθώ και στην κατηγορία των σοβαρών ινδοευρωπαϊστών.
Σε προσωπικό επίπεδο να αναφέρω ότι αισθάνομαι εξίσου"Πελασγός" και"ινδοευρωπαίος, αναγνωρίζοντας την τελική πολιτισμική επικράτηση των τελευταίων, αν και όχι στον μεγάλο βαθμό που νομίζουμε. Σε ευχαριστώ και πάλι φίλε μου. Η λέσχη είναι ανοικτή σε παιδιά που σκέπτονται όπως εσύ.
Σε ευχαριστώ και εγώ για την απάντησή σου. Μπορεί να έχουμε ελαφρώς διαφορετικές προσεγγίσεις στο συγκεκριμένο ζήτημα (για παράδειγμα, προσωπικά, δεν αισθάνομαι πολιτιστική ή πνευματική "συγγένεια" με το προ της καθόδου πληθυσμιακό υπόστρωμα του ελληνικού χώρου) αλλά τουλάχιστον μπορούμε να συζητήσουμε ανθρώπινα. Έτσι και αλλιώς, αν αυτή είναι η διαφωνία, μιλάμε απλά για ζήτημα έμφασης και προσωπικής στάσης του καθενός.
Όντως, τα σχόλια στο blog εδώ παίζει να είναι από τα λίγα μέρη στο ίντερνετ που μπορεί να γίνει αυτό. Μπράβο για το επίπεδο που κρατάτε.
Να πω εδώ οτι (κατά την γνώμη μου και χωρίς να έχω ασχοληθεί σοβαρά με αυτό συγκεκριμένα) και το ζήτημα των "Πελασγών" χωράει μεγάλη συζήτηση, ο όρος χρησιμοποιείται πολύ ελεύθερα και αφηρημένα ακόμα και στις αρχαίες πηγές. Δεν αποκλείεται να αποτελούσαν και αυτοί έναν πυρήνα που διαμορφώθηκε μέσω αλληλεπίδρασης με προηγούμενες χρονικά και πιο αραιές αφίξεις πληθυσμών που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν "ινδοευρωπαικοί".
Σωστότατος είσαι σε όλα !! Και για τους Πελασγούς !!! (για αυτό και τους έχω συνήθως σε ομοιοματικά).´-Σκαμανδρώνυμος-
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Το πρόβλημα με τους όρους "ινδοευρωπαίοι", "Άριος" κτλ είναι ότι δυστυχώς έχει συνδεθεί σχεδόν απόλυτα με τις διάφορες γραφικές κλίκες που φωνάζουν "τσεκούρι και φωτιά στου Πούτιν τα σκυλιά" με σημαίες του Αζοφ ...(για να μείνουμε στα αστεία και να μην μιλήσουμε για αλλά σοβαρότερα ιδεολογικά ζητήματα). Πρέπει οι όροι να αποσυνδεθούν από φετιχιστικά ζωολογικά παραληρήματα και συσχετισμούς με γελοίες δαρβινιστικές κοσμοαντιλήψεις
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Λογοκρίθηκε σημείο του σχολιασμού σου που σκιαγραφούσε, εμμέσως πλην σαφώς συγκεκριμένα πρόσωπα. Για να είσαι συνεπής με την αναφορά σου σε πολλές "κλίκες" μάλλον θα έπρεπε να αναφέρεις διακριτικά όλες όσες έχεις κατά νου. Όχι να επικεντρωθείς αποκλειστικά σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Αυτό μπορεί να δείχνει εμπάθεια για συγκεκριμένους και να αποδυναμώσει το σωστό κατά τα άλλα επιχείρημά σου.
Ποια είναι η άποψη της ΦΛΕΦΑΛΟ για τον ιστορικό ρολο του καπιταλισμού; Υπήρξε ποτε "προοδευτικός" ο ιστορικός του ρόλος ως γκρέμισμα της παλιάς τάξης πραγμάτων (κάτι που λένε οι μαρξιστές ας πούμε) ή υπήρχε ανέκαθεν ιστορικά ακομα και στην αρχαιότητα (αν τον εκλαβουμε ως εμπόριο και κατοχή μέσων παραγωγής απο ατομα) και τον καταλυτικό ρολο επαιξε απλα ο διαφωτισμός/φιλελευθερισμός ;
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Δεν απαντάω εκ μέρους της λέσχης αλλά φυσικά και υπήρξε "προοδευτικός" ο καπιταλισμός, με την έννοια που το θέτεις. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι κάτι τέτοιο είναι θετικό, το ακριβώς αντίθετο μάλιστα, για έναν παραδοσιοκράτη ή ρομαντικό εθνικιστή
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Όχι. Θεωρούμε το καπιταλισμός είναι αποτέλεσμα ενός ιστορικού μετασχηματισμού που πραγματοποιήθηκε στην νεωτερική εποχή. Στην αρχαιότητα μπορεί να υπήρχε αυτό που οι μαρξιστές αποκαλούν "εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο" αλλά αυτή δεν συσχετιζόταν με αυτό που στη νεωτερικότητα αποκαλείται καπιταλισμός. Συνεπώς για τους ρομαντικούς και τους παραδοσιοκράτες ο καπιταλισμός έχει μονοσήμαντα αρνητικό περιεχόμενο.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Για τα στάδια του καπιταλισμού Ανώνυμε δεν είναι επουδενί μόνο οι μαρξιστές που το λένε αυτό. Ο Μουσολίνι το 1933 στην ομιλία στο Εθνικό Συμβούλιο Συντεχνιών, κάνει λόγο για τρεις περιόδους του καπιταλισμού: 1) ηρωικό ή δυναμικό καπιταλισμό (1830-70) που επαναστατικοποιεί τη διαδικασία της παραγωγής και της τεχνολογίας εν γνώση και εν θελήσει του, 2) στατικό καπιταλισμό (1870-1914) όπου μονοπωλιοποιείται, και 3) "υπερκαπιταλισμό" όπως τον ονομάζει (μετά το 1914), όπου παγκοσμιοποιείται και γίνεται τροχοπέδη στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων των μικρότερων εθνών επειδή η ιστορική του αποστολή σε αυτή την περίοδο είναι να διατηρήσει την κυριαρχία των αγγλοσαξωνικών μονοπωλίων. Και λέει ο Μουσολίνι ότι για να επιτευχθεί σήμερα η επαναστατικοποίηση των μέσων παραγωγής των μικρών εθνών χρειάζεται όχι καπιταλισμός (που έχει χάσει πια αυτή τη δυναμικότητα) αλλά κάποιου τύπου κορπορατισμός ή σοσιαλισμός.
Σε ανάλογα συμπεράσματα έφτασαν και αστοί ή μη-μαρξιστές σοσιαλιστές οικονομολόγοι και κοινωνικοί στοχαστές, όπως ο Βιλφρέντο Παρέτο, ο Σορέλ, ο Τζεντίλε, ο Schumpeter (με τη δημιουργική καταστροφή και τους κύκλους που κάνει το καπιταλιστικό σύστημα), ο Silvio Gesell και ο μαθητής του Gottfried Feder, ο Χένρι Τζορτζ, ο Βέμπλεν, ο Μπάρναμ στη "Διευθυντική Επανάσταση" (πριν γίνει νεοφιλελέρας στα πρώτα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου) κλπ.
Επίσης, η σύγχυση των εμπορευματικών και χρηματικών σχέσεων (που υπάρχουν από τα αρχαία χρόνια) με την κεφαλαιοκρατία, είναι δείγμα νηπιακής άγνοιας όποιου την κάνει. Η κεφαλαιοκρατία ως κοινωνικο-οικονομικό σύστημα έχει ιστορία μόνο δύο αιώνων ως κυρίαρχη στον πλανήτη και άλλων δύο ως αναδυόμενη. Ο φιλελευθερισμός, ο κοινοβουλευτισμός και ο διαφωτισμός ήταν το ιδεολογικό κέλυφος για να κρυσταλλωθεί η κεφαλαιοκρατική οικονομική βάση. Και πάλι αυτό είναι κάτι που το λένε όλοι οι φασίστες και εθνικοσοσιαλιστές, όχι μόνο οι μαρξιστές. Τουλάχιστον όσοι ήξεραν βασικά οικονομικά (ο Χίτλερ έλεγε κάτι παπαριές ότι ο καπιταλιστής γεννιέται βιολογικά ανώτερος και λούτσες μπλε).
Τώρα αν κάποιος θέλει να υποστηρίξει ότι η κοινωνικο-οικονομική θεωρία του φασισμού και του Ε/Σ ήταν κλεμμένη από τα συμπεράσματα των Μαρξ και Λένιν, θα συμφωνήσω ότι ήταν σχεδόν κατά 75%. Το υπόλοιπο 25% ήταν από ρομαντικές, λαϊκιστικές και μη-μαρξιστικές σοσιαλιστικές ιδεολογίες του 19ου αιώνα. Πάλι όμως, μιλάμε για τη ΘΕΩΡΙΑ. Στην πράξη, ούτε ο φασισμός ούτε ο Ε/Σ εφάρμοσαν τη θεωρία τους.
Ξέχασα επίσης να πω, ότι στην περίοδο που ο Μουσολίνι ονομάζει "ηρωικό καπιταλισμό", ο καπιταλισμός είχε και σύνδεση με τον αγώνα των εθνών για απελευθέρωση (γι' αυτό σε πολλές περιπτώσεις, κυρίως στην Ιταλία με τον Μαντσόνι, στην Ουγγαρία με τον Πέτοφι, στην Πολωνία με τον Μιτσκέβιτς, στην Ελλάδα με τον Σολωμό, ρομαντικοί εθνικιστές είναι γενικά φιλελεύθεροι ιδεολογικά). Στις επόμενες περιόδους είναι που ο καπιταλισμός γίνεται ανοιχτά αντεθνικός.
Μια "ανέκδοτη" ιστορία από εκείνη την εποχή λέει ότι κάποτε ο Βαρώνος Χάρντενμπεργκ, επηρεασμένος από τις ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης, είπε στον αυτοκράτορα της Αυστρίας Φραγκίσκο να φτιάξει έναν εθνικό στρατό στα πρότυπα του πρωσικού, και ο αυτοκράτορας απάντησε: "Έθνος; Μην ξανακούσω για έθνος! Αυτά τα λένε οι Γιακωβίνοι!"
Να πούμε εδώ ότι μεγάλος εχθρός κάθε μορφής εθνικισμού υπήρξε ο Μέτερνιχ. Στον γερμανικό κόσμο εθνικιστές εκείνα τα χρόνια ήταν κυρίως (όχι μόνο, αλλά κυρίως) οι πολιτικά "φιλελεύθεροι" (βέβαια ο φιλελευθερισμός εκείνος δεν έχει σχέση με τον σημερινό, στους σημερινούς φιλελέδες εκείνος ο φιλελευθερισμός θα φαινόταν πολύ λαϊκότροπος-πληβειακός). Πχ ο Hoffmann von Fallersleben, στιχουργός του "Deutschland uber alles" ήταν μέλος του ριζοσπαστικού ρεπουμπλικανικού κινήματος "Νεαρή Γερμανία" (με Χάινε, Μπέρνε κλπ), οι εθνικιστές Ernst Moritz Arndt και Friedrich Ludwig Jahn ήταν κατά της αριστοκρατίας (δεν θυμάμαι ποιος από τους δύο είχε πει "οι εχθροί του Γερμανού είναι πέντε: ο πάστορας, ο γαιοκτήμονας, ο Γάλλος, ο Πολωνός και ο Εβραίος"), ενώ το 1819 οι αυλές της Πρωσίας και της Αυστρίας (εντός Ιεράς Συμμαχίας) έβγαλαν κοινό διάταγμα (στο Κάρλσμπαντ, σήμερα Κάρλοβι Βάρι στην Τσεχία) που καταδίκαζε "τις πατριωτικές ενώσεις" (die patriotischen Burschenschaften) γιατί το μέλος μιας από αυτές, ο νεαρός Karl Sand, είχε δολοφονήσει τον "ιεροσύμμαχο" Βαρώνο Kotzebue.
Και του Φίχτε ο εθνικισμός επίσης ήταν λαϊκότροπος-πληβειακός και κοινωνικά ελευθεριακός, αν και οικονομικά αντι-φιλελεύθερος. Βασικά ο Φίχτε ίσως είναι ο πρώτος "πληβείος" που μίλησε για την ανάγκη μεγάλου κοινωνικού κράτους. Ο Μύλλερ κι αυτός ήθελε μεγάλο κοινωνικό κράτος αλλά όχι από πληβειακή σκοπιά αλλά από τη σκοπιά της διαιώνισης της μοναρχίας, ως "αμυντική" πράξη του μονάρχη για να μην του πάρει το κεφάλι η επανάσταση. O Χέγκελ κι αυτός ήθελε, αλλά το ήθελε ως δημιούργημα συμβιβασμού αστών-φεουδαρχών. Ο Φίχτε αντίθετα ήταν ο φιλόσοφος της γερμανικής τρίτης τάξης, αυτός που είπε στα γερμανικά αυτό που είχε πει ο Sieyes στα γαλλικά, ότι δηλαδή η τρίτη τάξη είναι το έθνος, και η στιγμή που ο Φίχτε ζητά μεγάλο κράτος είναι η στιγμή που ένας πρώην Γιακωβίνος υπερβαίνει τον Γιακωβινισμό και γίνεται πρωτο-σοσιαλιστής.
Επίσης ένα trivia: στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν οι φιλελεύθεροι με τους συντηρητικούς στη Γερμανία τα έκαναν πλακάκια και άρχισαν να πλάθουν κοινούς μύθους για ένα ρόδινο γερμανικό παρελθόν χωρίς κοινωνικές ή ιδεολογικές συγκρούσεις, φτιάχτηκε και ο χοντροκομμένος μύθος ότι ο Μέγας Φρειδερίκος ήταν τάχα πρόδρομος της γερμανικής ενοποίησης. Η αλήθεια είναι ότι ο Φρειδερίκος υπήρξε ο μεγαλύτερος εχθρός αυτής, που συνεχώς έσπερνε έριδες ανάμεσα στα διάφορα γερμανικά κρατίδια για να μην ενοχλούν την Πρωσία, και κυνηγούσε όλους όσους έκαναν τον παραμικρό υπαινιγμό για γερμανική ενοποίηση (όποιος διαβάσει Λέσινγκ, Χέρντερ, Χέγκελ το αντιλαμβάνεται).
Πρώτον αυτά τα παραδείγματα δείχνουν την σχέση του φιλελευθερισμού με εθνο- απελευθερωτικά κινήματα και όχι την σχέση του καπιταλισμού με αυτά. Ιταλία ,Ουγγαρία Πολωνία, Ελλάδα δεν είχαν καπιταλισμό όχι μόνο τότε που έκαναν τις εθνικές τους επαναστάσεις αλλά ούτε πενήντα χρόνια μετά. Συνεπώς είναι εντελώς άκυρο το επιχείρημα περί ηρωικού καπιταλισμού.
Το ίδιο και η διατύπωση ότι οι ρομαντικοί εθνικιστές ήταν φιλελεύθεροι. Εκεί όπου υπήρξε ξεκάθαρος εθνικιστικός ρομαντισμός ήταν σχεδόν πάντα αντιφιλελεύθερος (Γερμανία και Γαλλία).
Καπιταλισμός ολοκληρωμένος εκείνη την περίοδο δεν υπήρχε καλά καλά ούτε σε Γαλλία και Γερμανία. Μόνο η Βρετανία ήταν ξεκάθαρα καπιταλιστική. Κι εκεί η ρομαντικοί δεν ήταν και τόσο φιλικοί με τον καπιταλισμό.
Στο ελληνικό παράδειγμα επειδή η επανάσταση του '21 είχε συνδεθεί με τον Διαφωτισμό και εφόσον όλα τα ρεύματα έρχονταν από την κεντρική και δυτική Ευρώπη με καθυστέρηση, υπήρξε μια μεταβατική περίοδος που πολλοί παλιοί φιλελεύθεροι διαφωτιστές πατριώτες άλλαζαν στρατόπεδο και γίνονταν ρομαντικοί (ελευθεριακοί ή συντηρητικοί). Οι ελευθεριακοί ρομαντικοί ούτως ή άλλως έχουν περισσότερα κοινά με τους διαφωτιστές απ'ότι οι συντηρητικοί, σε όλες τις χώρες. Έτσι και στην Ελλάδα οι πρώην διαφωτιστές που έγιναν ρομαντικοί συνέχισαν να έχουν φιλικές προς τον ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό θέσεις (πχ Α. Σούτσος). Κάποιοι συντηρητικοί ρομαντικοί απέρριψαν όλο το φιλελεύθερο παρελθόν τους (Παπαρρηγόπουλος). Χρειάστηκε να φτάσουμε στα τέλη του 19ου αιώνα και τις αρχές του 20ου για να εμφανιστεί καθαρός αντιφιλελεύθερος πολιτικός Ρομαντισμός στην Ελλάδα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι υπήρχαν ρομαντικοί φιλελεύθεροι. Αυτοί που ήταν ρομαντικοί στην τέχνη και φιλελεύθεροι στην ιδεολογία ήταν ουσιαστικά διανοητές με ανάμικτες επιρροές των δύο ρευμάτων (Βαλαωρίτης). Δεν ήταν ξεκάθαρα ρομαντικοί.
Πώς το εννοούμε αυτό το "φιλελεύθεροι";
Πολιτικός φιλελευθερισμός = δικαιώματα ατόμου και πολίτη
Οικονομικός φιλελευθερισμός = laissez faire
Κοινωνικός φιλελευθερισμός = αυτό που λεγόταν Progressivism τον 19ο αιώνα
Αυτά τα τρία δεν συνάδουν πάντα μεταξύ τους. Πχ ο λεγόμενος κοινωνικός φιλελευθερισμός πολλές φορές δεχόταν την ανάγκη παρέμβασης του κράτους υπέρ των φτωχότερων, κάτι που ο οικονομικός φιλελευθερισμός δεν δέχεται. Πολιτικοί φιλελεύθεροι σε χώρες που είχαν ακόμα φεουδαρχικό καθεστώς μπορεί να ήταν από μετριοπαθείς μοναρχικοί μέχρι ριζοσπάστες ρεπουμπλικάνοι.
Ο αγώνας των συγκεκριμένων Πολωνών, Ούγγρων και Ιταλών εθνικιστών, είναι στοχευμένα αντι-φεουδαρχικός. Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία πάνω σε αυτό. Από τα ίδια τα γραπτά τους φαίνεται. Ο αγώνας αυτός, διμέτωπος κατά ξένων κατακτητών και ντόπιων φεουδαρχών, αντικειμενικά, επισπεύδει δύο πράγματα: την εθνική αποκατάσταση, και την αντικατάσταση των φεουδαρχικών θεσμών με αστικούς. Οπότε είναι δευτερεύουσας σημασίας το αν ένας καλλιτέχνης, πχ ο Μιτσκέβιτς, ήταν από αριστοκρατική προ-καπιταλιστική οικογένεια σε μια προ-νεωτερική χώρα. Η τέχνη του, από τη στιγμή που στοχεύει σε μια ελεύθερη Πολωνία χωρίς -ή με όσο λιγότερα γίνεται- φεουδαρχικά προνόμια, είναι τέχνη της εποχής αυτού που ο Μουσολίνι ονόμασε "ηρωικό καπιταλισμό". Όπου το "ηρωικός" έχει την έννοια του "αναδυόμενος, ανερχόμενος, δυναμικός" και ταυτίζεται με την πρώιμη νεωτερικότητα.
Κάπου είχα διαβάσει ότι η θεωρία του ινδοευρωπαϊσμού προέρχεται εν μέρει από τους Γερμανούς ρομαντικούς Jacob Grimm και Franz Bopp.
Σε γλωσσικό- μυθολογικό- φιλολογικό επίπεδο, ναι. Έχει βάση αυτή η θέση. Όχι όμως ως θετική ε επιστήμης θεωρία. Ανθρωπολογία και βιολογία, ως ανεπτυγμένες επιστήμες, δεν υπήρχαν την εποχή του γερμανικού Ρομαντισμού.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Τα καλοπροαίρετα και υψηλού γνωσιακού επιπέδου σχόλια πράγματι δεν θα τα βρεις σε κανένα (δυστυχώς) άλλο μπλογκ του χώρου πλην της Λέσχης. ΠΡΟΣΟΧΗ: Δεν μιλάω για κείμενα-άρθρα. Άρθρα-διαμάντια γίνεται να βρεις και στον ΜΚ και στο h.e. και αλλού. Μιλάω για ΣΧΟΛΙΑ. Δυστυχώς βλέπω ότι στα άλλα μπλογκ του χώρου, ο τρόπος με τον οποίο γίνεται το moderation (πρακτικά μη-υπαρκτό, με κάθε κατινίστικο-υβριστικό-κακοπροαίρετο-κουτοπόνηρο σχόλιο να δημοσιεύεται, να προκαλεί απαντήσεις ανάλογου ύφος που με τη σειρά τους επισκιάζουν όποια εποικοδομητική συζήτηση πάει να γίνει) έχει αποθαρρύνει σχολιαστές από το να γράφουν εκεί, σχολιαστές που όμως εδώ στη Λέσχη συνεχίζουν και γράφουν τακτικά. Μην νομίζετε ότι ο Αχιλλέας, ο Ρεμπούτζουλος, ο Σκαμανδρώνυμος, ο Λώλος, ο C, ο Draug, o Flammentrupp, o Southman και άλλοι σχολιαστές διαβάζουμε μόνο ΦΛΕΦΑΛΟ. Και άλλα μπλογκ διαβάζουμε, αλλά το τοξικό περιβάλλον στα σχόλια εκείνων μας αποθαρρύνει από το να σχολιάζουμε όπως κάνουμε εδώ.
Καταγράφεται η παρατήρηση. Αλλά για αυτό δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι εμείς. Εννοείται ότι δεν διεκδικούμε μονοπώλιο των σοβαρών αναγνωστών. Αλλά, από την άλλη, μπορούμε να έχουμε γνώμη και λόγο μόνο για το τι συμβαίνει στο δικό μας ιστολόγιο. Για αυτό το σχόλιο του Σταμάτη περιορίστηκε στα του ιστολογίου της λέσχης.
ΥΓ. Παρεμπιπτόντως τα περισσότερα ψευδώνυμα που παρέθεσες είναι μελών της λέσχης. Ανάμεσα σε αυτά και το δικό μου. Μιας και το ανέφερες οι περισσότεροι έχουμε τόση πίεση με τα διαβάσματα και τις εργασιακές υποχρεώσεις που δεν προλαβαίνουμε ούτε το δικό μας ιστολόγιο να διαβάσουμε σε περιόδους που οι απαιτήσεις της καθημερινότητας γίνονται μεγαλύτερες.
Λεμούριε, πάμε άλλη μία... Λοιπόν, αναφερόμαστε σε μια γενικά βάσιμη εικασία (και προφανώς όχι απαράβατο δόγμα), η οποία εκτός του ότι κάλλιστα υπόκειται σε επιστημονική διάψευση άμα λάχει, αφορά τη ΝΕΟΛΙΘΙΚΗ περίοδο, πριν δλδ εμφανιστούν οι αρχαίοι ιστορικοί πολιτισμοί. Δεν υπήρχε τότε "Ελλάδα" (ή Περσία, Ινδία κτλ) να αλλοιωθεί πολιτισμικά/γλωσσικά/θρησκευτικά (το φυλετικά, που αναφέρεις, δεν το πιάνω καν... βαριέμαι) από υπαρκτές ή υποτιθέμενες μεταναστευτικές ροές και πληθυσμιακές μετατοπίσεις.
Γενικά έχετε μια περιορισμένη παλαιοδιαθηκική αντίληψη περί ελληνικότητας, με λιτεραλιστικές αναγνώσεις μυθολογίας και καταλόγων προγόνων, αναμεμιγμένες με άφθονη σύγχρονη σκουπιδοεπιστήμη τύπου Alex Jones, η οποία δεν φτάνει ούτε καν στον παρωχημένο, αλλά γενικά διανοουμενίστικο και σε ορισμένες πλευρές αξιόλογο, βικτωριανό αποκρυφισμό του 19ου. Και άντε, όταν τά λεγαν οι τηλεβιβλιοπώλες των 00ς ας πούμε είχε την πλάκα του, αλλά κάποια στιγμή καταντά ωμή γελοιότητα...
Και φεύγοντας από την Ι/Ε συζήτηση, και μιας και έπιασες τον Απολλόδωρο, θες να σου θυμίσω τη μεγαλοσύνη των αρχαίων συγγραφέων να αναγνωρίσουν (συχνά και λανθασμένα) ξένη πατρότητα σε επιτεύγματα και τομείς που διέπρεψαν οι ίδιοι; Το αλφάβητο είναι φοινικικό, τα μαθηματικά σουμερικά και τα νομίσματα λυδικά έλεγαν οι ΙΔΙΟΙ οι αρχ Ελ. Για τον πρόλογο των "Βίων" του Διογένους Λαερτίου, που αναφέρει ρητά ως γεννήτορες της φιλοσοφίας τους Κέλτες δρυίδες και τους Ινδούς γυμνοσοφιστές; Φυσικά, σήμερα ξέρουμε ότι οι παραπάνω ήταν περισσότερο θρησκευτικές φιγούρες παρά φιλόσοφοι, ακόμα και με την ζωντανή αρχαιοελληνική/μη σχολαστική έννοια του όρου. Για Πυθαγόρα, Σόλωνα, Πλάτωνα, Θαλή, Ηρόδοτο, τα μεγαλύτερα πνεύματα της κλασικής εποχής, που με το πρόσχημα του εμπορίου επισκέφτηκαν τα Αιγυπτιακά ιερατεία και γύρισαν την Αν μεσόγειο; Γραικύλοι προδότες και αυτοί, έτσι;
----"Η μελέτη περί ινδοευρωπαϊκής προέλευσης και συνισταμένης έχει να κάνει επίσης και με τις ομοιότητες στην θρησκεία, στη μυθολογία, στις αντιλήψεις, σε έθιμα κλπ."----
Σωστός. Μού 'ρθε να γράψω και για ταφικά έθιμα και μνημεία, όπως και για τη λατρεία του θεού της Ημέρας/Ουρανού, αλλά είπα να περιοριστώ στις γλωσσολογικές προεκτάσεις της Ι/Ε θεωρίας, να μη βγει σεντόνι. Εξάλλου, η μόνη γραμμική αδιάκοπη και απτή σχέση του τότε με το σήμερα περιορίζεται στη γλώσσα (και ίσως στην αίσθηση της ελληνικότητας, ειδικά απ' τό μέσο Βυζάντιο και μετά, αλλά αυτή είναι άλλη συζήτηση). Αλλά έχεις δίκιο, στους Ι/Ε πάει πακέτο και ο πολιτισμός, ήθη/έθιμα, μεταφυσική κτλ.
Στα περί φυλετισμού, η χοντρή πλάκα είναι ότι τα σχήματα των αποικιοκρατών ανθρωπολόγων του 18/19ου αιώνα με την τετραμερή διαίρεση της ανθρωπότητας σε φυλές (λευκοί/μαύροι/κίτρινοι/προκολομβιανοί) και τα γενεαλογικά δέντρα μέχρι 10ης γενιάς μπας και ανακαλύψουν κάνα Τσερόκι προπροπροπροπάππου, τα έχουν υιοθετήσει εξολοκλήρου ως βασικό αναλυτικό εργαλείο οι... woke φιλελέφτ. Είναι οι ΜΟΝΟΙ (μαζί με τους εναπομείναντες σκληροπυρηνικούς ε/ς) που μιλάν αδιάκοπα για χρώμα δέρματος και το καθιστούν κυρίαρχο στοιχείο της ταυτότητας τους. Τί να λέμε; Μπροστά στο λίμπεραλ τουίτερ, Τσάμπερλαιν και Φαλμεράυερ μοιάζουν οάσεις σοβαρότητας...
C
Σχετικά με τα Μυστήρια που αναφέρθηκαν (και που είναι πολύ ενδιαφέρον παράδειγμα). Πράγματι, πχ συγκεκριμένα για τα Ελευσίνια, υπάρχουν και κάποιοι ακαδημαικοί που εντοπίζουν τις ιστορικές καταβολές τους σε γεωργικά τελετουργικά της προ-ΙΕ περιόδου. Αλλά η διαφορά αυτού που προυπήρχε με την κατάληξή του είναι συντριπτική. Στα Μυστήρια που ακολούθησαν σκοπός ήταν η ανύψωση του μυημένου, η μεταμόρφωσή του σε κάτι πάνω από άνθρωπο, η θέωση και η ηρωική αθανασία. Άρα και εδώ, παρόλο που η μορφή διατηρείται, η ουσία αλλάζει δραματικά.
Όχι δηλαδή ότι υπάρχει κάτι καταδικαστέο με τα γεωργικά τελετουργικά, την λατρεία μορφών της Θεάς κτλ, είναι ζήτημα ιεραρχίας και ύπαρξης (ή απουσίας) μια ανώτερης διάστασης που διαφοροποιεί τους δύο κόσμους (τους (ΙΕ) Έλληνες και τους προ-ελληνικούς πληθυσμούς) πνευματικά και πολιτισμικά.
Ναι, απλώς δεν μπορούμε να τους διαγράψουμε από το ελληνικό γίγνεσθαι. Αυτό μόνον. Ευχαριστώ και πάλι Draug.
Ο Draug είπε...Αν αναφέρεσαι στο προ-ελληνικό στοιχείο, συμφωνώ. Εκ των πραγμάτων δεν γίνεται να διαγραφεί αν μη τι άλλο (και για εμένα αυτός είναι ο βασικός και ίσως μόνος λόγος) διότι μορφές και όψεις του ενσωματώθηκαν στο μετέπειτα καθαρά ελληνικό στοιχείο. Όχι όμως αυτούσιες αλλά "μετουσιωμένες", αυτό ήθελα να τονίσω. Να'σαι καλά, ξαναέγραψα γιατί δίνονται πολλές αφορμές για ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις και συζήτηση!
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Όπως τα είπες.
Πολύ καλό και με στοιχεία για ψαξιμο. Επίσης ενδιαφέρων θέση περι καταγωγής έχει γράψει και ο Jean Mabir στο περίφημο έργο του για την Θουλη. Κάπου εκεί κριτικάρει ελαφρως και τον Gobineau.
https://samuraithsdyshs.wordpress.com/2022/09/07/%ce%bf-arthur-de-gobineau-%cf%83%cf%85%ce%bd%ce%b4%cf%85%ce%ac%ce%b6%ce%b5%ce%b9-%ce%ad%ce%be%ce%bf%cf%87%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b1%cf%80%ce%b1%ce%b9%cf%83%ce%b9%ce%bf%ce%b4%ce%bf%ce%be/
Και κάτι ως προς τον Φαλμεράυερ.
Ο ανθελληνισμός του Φαλμεράυερ πρέπει να εξηγηθεί - στην ιστορική περίοδο που έζησε - ως η απογοήτευση ενός Ευρωπαίου φιλελεύθερου από τη διάψευση των τυπικών Διαφωτιστικών αυταπατών περί Ελλάδας. Φαίνεται αυτό από εκεί που ο Φαλμεράυερ γράφει:
"The race of the Hellenes has been wiped out in Europe. Physical beauty, intellectual brilliance, innate harmony and simplicity, art, competition, city, village, the splendour of column and temple — indeed, even the name has disappeared from the surface of the Greek continent.... Not the slightest drop of undiluted Hellenic blood flows in the veins of the Christian population of present-day Greece."
Περίμενε δηλαδή ο Φαλμεράυερ να βρει μια Ελλάδα όπως την είχε φανταστεί και περιγράψει ο Βίνκελμαν, ένα μέρος σχεδόν τέλειο και με τέλειους ανθρώπους. Και επειδή δεν το βρήκε (και βέβαια δεν θα το έβρισκε ούτε στην πραγματική αρχαία Ελλάδα, αν μπορούσε να μεταφερθεί εκεί με χρονοκάψουλα) τα έριξε όλα στο "αίμα" που έχει "χαλάσει".
Αν πει κάποιος ότι θα ήταν άδικο να τον ψέξουμε, ξέροντας ότι στην εποχή του δεν είχε προχωρήσει η βιολογία και η ανθρωπολογία, και οι περιηγητές βάσιζαν τα συμπεράσματά τους σε έναν συνδυασμό εμπειρικής γνώσης και αντιπαραβολής της με τους μύθους του ευρωπαϊκού κλασικισμού περί Ελλάδας, πρέπει να απαντήσουμε, ότι την ίδια εποχή, οι πραγματικά μεγάλοι διανοητές, τόσο ρομαντικοί (Γκριμ) όσο και διαφωτιστές (Γκαίτε) που μελέτησαν τη νεοελληνική λαογραφία (μέσα από τα δημοτικά τραγούδια) διατήρησαν την εντιμότητά τους ως διανοητές και δεν συμπέραναν ότι, επειδή το "Γιοφύρι της Άρτας" δεν μοιάζει όσο πιθανόν να ήθελαν με τον Όμηρο, οι νεοέλληνες δεν είναι Έλληνες.
Και πάλι, όπως και σε κάθε φάση της γερμανικής ιστορίας, ο χιτλερισμός πήρε και εδώ τη λάθος μεριά. Αντί για την έντιμη διαλεκτικο-ιστορική σκέψη των Γκριμ και Γκαίτε (που επιβεβαιώνουν τη συνέχεια του ελληνικού έθνους ακολουθώντας τη χερντεριανή μέθοδο μελέτης της συνέχειας των παραδόσεων), οι χιτλερικοί πήραν το μέρος του Φαλμεράυερ και της αντιδιαλεκτικής-αντιιστορικής, πρωτο-Huntingtonικής θεωρίας του. Μπορεί να είδαν ένα αδελφικό πνεύμα στον Φαλμεράυερ επειδή αυτός ήταν ακραία αντισλάβος, ενώ οι Γκριμ και Γκαίτε εκτός της νεοελληνικής εκτιμούσαν βαθύτατη και τη σέρβικη, τσέχικη και ρώσικη λαϊκή ποίηση. Αλλά το γεγονός παραμένει, όπως απέδειξαν κατά σειρά οι John E. Coleman (Greeks and barbarians essays on the interactions between Greeks and non-Greeks in antiquity and the consequences for Eurocentrism, 1997), Alexandru Madgearu και Martin Gordon (The wars of the Balkan Peninsula: their medieval origins, 2008) και Maria Todorova (Imagining the Balkans, 2009), οι χιτλερικοί δέχονταν και ακολουθούσαν όλα τα "αντι-νεοελληνικά" (σωστός όρος: ανθελληνικά) στερεότυπα που εισήγαγε ο Φαλμεράυερ.
Δεν μπορεί να σταθεί στον 21ο αιώνα ως σοβαρός επιστήμονας ο Φαλμεράιερ, από τη στιγμή που μιλάει για "ελληνικό αίμα". Δεν υπάρχει ούτε ελληνικό, ούτε σουηδικό, ούτε σλαβικό αίμα. Υπάρχουν Έλληνες, Σουηδοί και Σλάβοι ως κοινωνικές και εθνογλωσσικές ομάδες, καμία σχέση με βιολογικά χαρακτηριστικά όπως το αίμα. Το DNA με τις απλοομάδες δείχνει μεγάλες φυλετικές κατηγοριοποιήσεις, δεν δείχνει έθνη. Η φυλή είναι βιολογική κατηγορία, το έθνος είναι κατηγορία ιστορική. Και δυστυχώς πολλοί στο χώρο μέχρι και σήμερα μπερδεύουν αυτά τα δύο.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Ωραία πάσα για προέκταση της συζήτησης. Αρκεί να διευκρινιστεί ότι στην ερμηνεία του όρου έθνος που υιοθέτησε ο πολιτικός Ρομαντισμός συμπεριλαμβάνεται και η καταγωγή (με όλη την σύνδεση που προσφέρει με τον όρο φυλή, όπως αυτός γίνεται αντιληπτός στην πολιτική ορολογία) ανάμεσα στα ιστορικά κριτήρια.
Θὰ ἤθελα κυρίως καὶ πρὸ παντὸς νὰ εὐχαριστήσω τὸν συγγραφέα τοῦ ἄρθρου, καθὼς μὲ ἀναγκάζει ἐσπευσμένως νὰ γράψω ἐπὶ τοῦ κεντρικῆς σημασίας αὐτοῦ θέματος, πρᾶγμα ποὺ ἀπὸ καιροῦ ἔχω κατὰ νοῦν καὶ δὴ ἀπὸ σχεδὸν ἤδη ἑνὸς καὶ ἡμίσεος ἔτους ἐν ὄψει τῶν νεωτάτων σχετικῶν ἐρευνῶν καὶ ἀποκαλύψεων.
Διαφωνῶ βεβαίως ῥιζικῶς μὲ τὴν περὶ "ποτνιακῆς/μητριαρχικῆς" συν-ταὐτότητος τῆν Ἑλληνικότητος - ἐπ᾿ αὐτοῦ δὲ οὐδὲν ἄλλο παρὰ ἡ ἤρεμος διαπίστωσις/ἐπιβεβαίωσις ὅτι περὶ ἄλλης "ἑλληνικότητος" ἑκατέρωθεν ὁμιλοῦμεν προσήκει.
Περαιτέρω μᾶλλον μὲ διασκεδάζει εἰς εὐηχον μειδίαμα παρὰ μὲ ἐνοχλεῖ ἡ, δίκην μέντορος "ὑπεράνω" καί, φερ᾿ εἰπεῖν, ἐπὶ τέλους (!!!), τιθέντος σφραγίδα τινὰ "ἀκαδημαϊκῆς ἐγκυρότητος" εἰς τὸ ὑπὸ ποικίλων τσαρλατάνων κι ἑλλαδεμπόρων πολύπλαγκτον τοῦτο θέμα, χαρακτηριστικῶς ἀλαζονικὴ "nonchalant" στάσις τοῦ συγγραφέως...
Ἐπειδὴ δὲ ὁ ἐκ τοῦ ἄρθρου ἀναδυόμενος ἐνθουσιασμὸς πὼς "ἀνεκάλυψεν τὸ αὐγὸν τοῦ Κολόμβου" στηρίζεται δυστυχῶς (ἢ εὐτυχῶς!) ἐπὶ πηλίνων ποδῶν, περιορίζομαι μόνον προκαταβολικῶς νὰ ἐπισημάνω ὅτι, ἀφ᾿ ἑνὸς παρενοήθησαν τὰ πορίσματα τοῦ ἄρθρου τῆς παραπομπῆς, καθὼς ἐκεῖνο εἶναι μὀνον γενικὸν καὶ ἀκροθιγῶς συνοψίζει διάφορα περὶ μιᾶς εὐρυτάτης περιοχῆς (νοτίου Εὐρώπης καὶ δυτικῆς Ἀσίας) προηγούμενα κυρίως πορίσματα, ἀφ᾿ ἑτέρου καὶ κυριώτατα ὅτι τὰ ἀληθῶς συνταρακτικὰ νέα δεδομένα, προφανέστατα ἄγνωστα εἰς τὸν συγγραφέα τοῦ ἄρθρου, ἐνέχονται ἀλλοῦ - καὶ δὴ εἰς τὸ ἄρθρον "The genomic history of the Aegean palatial civilizations", πρβλ. https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0092867421003706 - ἀφορῶντα κυρίως εἰς τὴν περίοδον ΜΕΤΑ τὴν πρώιμον καὶ μέσην ἐποχὴν τοῦ ὀρειχάλκου, ὁπότε κι ἐπισυνέβησαν αἱ μαζικώταται ἀπὸ Βορρᾶ κάθοδοι - καὶ δή, καθὼς τελικῶς ἐξ ἐμπεριστατωμένης στατιστικῆς ποιοτικῆς ἀναλύσεως τῶν ἀρχαιογενετικῶν δεδομένων προκύπτει, κυρίως ἀπ᾿ εὐθείας ἐκ τῆς περιοχῆς τῶν Yamnaya!
Τὰ συναφῆ βορειοελλαδικὰ δείγματα ἐκ τοῦ προϊστορικοῦ νεκροταφείου τῆς Λογκάδος Ἐλάτης τῆς Κοζάνης καταδεικνύουν ποσοστὰ αὐτοσωματικοῦ DNA ἐκ τῶν Yamnaya, ποὺ δὲν ἀνευρίσκονται σχεδὸν πουθενὰ ἀλλοῦ μακρὰν τῆς κοιτίδος των κατ᾿ ἐκείνην τὴν περίοδον - καὶ ἐν πολλοῖς ΥΠΑΡΧΕΙ καὶ μέχρι σήμερον συνέχεια! Καθὼς δὲ προσέτι σαφέστατα διαφαίνεται, ἡ ξένη των ἐπιμειξία (μὲ ἐντοπίους προέλληνας) ἦτο βασικῶς ἐκ τῆς μητρικῆς γραμμῆς - πρᾶγμα ἤδη κι ἑτέρωθεν δεδομένον καὶ ἤδη γνωστὸν ἀπὸ τοῦ περαιτέρω ἐκ τῆς κυρίως Ἑλλάδος ἐποικισμοῦ τῶν Ἑλλήνων, συνεχιζόντων τὴν πρὸς ἐγγενῆ ἀναζήτησιν τοῦ Ἀρίου ὁρμὴν διὰ τῶν ἑλληνικῶν ἀποικιῶν, ὅπως καὶ ὑπὸ τοῦ Ἡροδότου ἐπισημαίνεται.
Ἀναμείνατε λοιπὸν τὴν ἀπάντησίν μου εἰς ἐντὸς βραχέος ἑπομένην ἀνάρτησίν μου εἰς τὴν ἱστοσελίδα τοῦ Ἅρματος, ὅπου σημειωτέον συχνὰ ἔχουμε ἀσχοληθῆ μὲ τὶς νεώτερες ἀνακαλύψεις τῆς Ἀρχαιογενετικῆς καὶ τῶν συναφῶν της πεδίων - ἐπὶ παραδείγματι, https://www.armahellas.com/2020/05/20/%e1%bc%80%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%b3%ce%ad%ce%bd%ce%b5%cf%83%ce%b9%cf%82-2-new-podcast-from-nordic-radio-for-nmr-arma/
καὶ https://www.armahellas.com/2017/08/20/%ce%b3%ce%b5%ce%bd%ce%b5%cf%84%ce%b9%ce%ba%e1%bd%b4-%e1%bc%94%cf%81%ce%b5%cf%85%ce%bd%ce%b1%cf%83%cf%8d%ce%b3%ce%ba%cf%81%ce%b9%cf%83%ce%b9%cf%82-dna-%ce%bc%ce%b9%ce%bd%cf%89%ce%b9%cf%84%e1%bf%b6/
- ἄρθρα ποὺ ἀληθῶς ἀποτελοῦν ὁδοδείκτας καὶ στηρίζουν τὸν πάγιον καὶ ἐν μέσῳ παντοίων τρικυμιῶν ἀταλάντευτον Ἄξονά μας ὡς συνειδητῶν Ἀρίων Ἑλλήνων.
Φιλικῶς, Στέφανος Γκέκας
Ο Σταμάτης Μαμούτος είπε...Γεια σου Στέφανε. Καταρχάς δεν υπήρχε διάθεση εκ μέρους του αρθρογράφου ούτε να ενοχλήσει ούτε να διασκεδάσει τους αναγνώστες. Να θέσει ένα ζήτημα σε επιστημολογικά σοβαρή βάση και να καυτηριάσει μια παθογένεια αντιλήψεων/συμπεριφορών του -εντός εισαγωγικών- χώρου ήθελε. Σε περίπτωση που παρεξηγήθηκε η συγκεκριμένη πρόθεση υπάρχει η διευκρίνηση του αρθργράφου για τους σοβαρούς ινδοευρωπαϊστές στον παραπάνω διάλογο με τον ανώνυμο σχολιαστή που υπερασπίστηκε την ινδοευρωπαϊκή προσέγγιση. Φρονώ ότι αυτή η διευκρίνση είναι σαφής όσον αφορά τις προθέσεις του αρθρογράφου. Συνεπώς, εκτιμώ ότι είναι άνευ ουσιαστικού λόγου η ένταση που αποπνέει το ύφος της δεύτερης παραγράφου του σχολίου που έγραψες.
Στα πεδία επιστημολογικού ενδιαφέροντος που παραθέτεις θα σου απαντήσει ο αρθρογράφος, ο οποίος, ως βιολόγος, γνωρίζει πολύ καλύτερα από εμένα. Εγώ ως επικεφαλής της συλλογικότητας διευκρινίζω ότι είναι ευπρόσδεκτη και καλοδεχούμενη η κάθε ουσιαστική συμβολή στον διάλογο της αρθρογραφίας μας καθώς και ότι δεν αποτέλεσε κάποιο προηγούμενο δικό σου άρθρο αφορμή για την συγγραφή του εν λόγω άρθρου. Αυτό που συνέβη είναι ότι θέλησε ο αρθρογράφος να τοποθετηθεί με ένα άρθρο τέτοιας θεματολογίας. Συνεπώς, αν θες να γράψεις μια "απάντηση", όπως αναφέρεις, ασφαλώς και μπορείς να το κάνεις. Αλλά εγώ οφείλω να σε ενημερώσω ότι το συγκεκριμένο άρθρο δεν σχετίζεται με δικές σου προσεγγίσεις ούτε αποτέλεσε απάντηση σε κάποια δική σου προσέγγιση (επειδή έχω στενή φιλική σχέση με τον αρθρογράφο γνωρίζω πολύ καλά ότι λόγω των οικογενειακών υποχρεώσεων και των αναγκών της βιοπάλης δεν προλαβαίνει να παρακολουθεί την σελίδα σας, καθώς και άλλες σελίδες, τακτικά).
Σαφώς όμως το άρθρο αποτέλεσε, πέρα από προϊόν προσωπικής διάθεσης του αρθρογράφου να καταθέσει την προσέγγισή του επί του θέματος, και μια απάντηση σε κωμικοτραγικές προσεγγίσεις γνωστών προσώπων του "χώρου" που διακινούνται εδώ και χρόνια και για τις οποίες είμαστε ενήμεροι άπαντες. Προσώπων που και εγώ γνωρίζω ενώ κι εσύ γνωρίζεις ακόμη καλύτερα. Προσώπων που ομιλούν περί υποτιθέμενης θείας προέλευσης και ενσάρκωσης του Χίτλερ (ακόμη και τον όρο Άβαταρ έχουν χρησιμοποιήσει), προσώπων που απαιτούν να ληφθεί υπόψη ως ακριβής επιστημολογία η αριοσοφία του Λιστ και η ξεπερασμένη ανθρωπολογία της δεκαετίας του '30, προσώπων που θεωρούν ότι πρέπει να διαβαστεί κατά γράμμα ο Ρόζενμπεργκ και ο "Αγών" και κάπου εκεί να ολοκληρωθεί η ιδεολογική κατάρτιση των νέων παιδιών, προσώπων που, κοντολογίς, αξίζουν την ίδια σκληρή κριτική με τους εκπροσώπους της ακροδεξιάς ψευδο-ανθρωπολογίας εκείνων που μιλούν για καταγωγή από τον Σείριο κλπ.
Γράφω όλα τα παραπάνω υπενθυμίζοντας, για μια ακόμη φορά, ότι είναι σεβαστή η προσφορά του Λιστ και των υπόλοιπων πηγών που προανέφερα στην ιστορία των παραδοσιοκρατικών ευρωπαϊκών ιδεών. Αλλά είναι διαφορετικό να γίνεται σεβαστή η ταξινομηνένη -και αξιολογημένη δίκαια- συνεισφορά τους στο ευρωπαϊκό πνεύμα από το να μετατρέπονται σε αστεία δόγματα που αποτρέπουν την περαιτέρω καλλιέργεια για να εξυπηρετήσουν συγκεριμένες σκοπιμότητες.
Προς τους διακινητές αυτών των αντιλήψεων, λοιπόν, θα είμαστε όσο σκληροί τους αξίζει. Ενδεχομένως να επιλέγεις διαφορετική αντιμετώπιση (προς ορισμένους) είτε γιατί τους έχεις γνωρίσει προσωπικά, είτε γιατί έχεις συνασθηματικούς λόγους να το κάνεις, είτε για όποιον άλλο λόγο μπορεί να υπάρχει. Εμείς, όμως, δεν έχουμε κανένα λόγο να φανούμε ήπιοι απέναντί τους.
Αυτά απο εμένα αγαπητέ Στέφανε και ελπίζω ότι η παράλληλη αρθρογραφία και ο διάλογος που μπορεί να αναπτυχθεί με τον Ανδρέα θα είναι γόνιμος και θα προσφέρει σε όσους τον διαβάσουμε γνώσεις και χρήσιμα συμπεράσματα.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Φίλε Στέφανε, ευχαριστώ και εγώ που τίμησες το άρθρο μου. Η έρευνα του Λαζαρίδη “Genetic Origins of the Minoans and the Mycenaeans” είναι του 2017. Η πολύ ενδιαφέρουσα έρευνα που παραθέτεις είναι του 2021, αλλά προηγείται της νέας έρευνας του Λαζαρίδη του 2022 (700 δείγματα), και δεν φαίνεται να έρχεται σε αντίθεση με αυτήν στο γενικό της πλαίσιο, παρόλο που η δειγματοληψία που έγινε τείνει προς το «μικρή». Δεικνύει ένα μεγάλο αποτύπωμα Yamnaya στον Βόρειο Ελλαδικό χώρο, που προφανώς θα πρέπει να αποδωθεί σε ενδιάμεση εγκατάσταση Yamnaya της Μέσης Χσλκοκρατίας τύπου Αρκάδων ή και των Μακεδνών στενών συγγενών τους αλλά και Ιώνων, εκτός των ορίων του Μινωίζοντος νότου. Μετά τη Χαλκοκρατία, είναι ακόμα πιθανότερο να εμπλουτίστηκε περισσότερο η Β. Ελλάς από ΙΕ στοιχεία αν σκεφτούμε μόνο και μόνο τις ανακατατάξεις των Ελληνικών φυλών στην περιοχή, αλλά και τις Θρακικές επιδρομές. Σε κάθε περίπτωση, Yamnaya νεκροταφεία υπάρχουν στην Ήπειρο και την Κέρκυρα από την πρώιμη Χαλκοκρατία. Και τί έγινε εάν κάποια νεκροταφεία δείξουν σε συγκεκριμένη περιοχή περισσότερη ή λιγότερη Στέπα; Η βασική πολιτισμική μας συνισταμένη είναι έτσι και αλλιώς ΙΕ. Δεν θα πρέπει όμως να γινόμαστε μηδενιστικοί ως προς τις υπόλοιπες συνιστώσες. Οι Ελληνόφωνοι ΙΕ όσμωσαν το θεολογικό τους πλαίσιο εντός των Ανακτορικών κρατών (μέσω matrilineal succession), και μετέδωσαν στο κοινωνικό επίπεδο μια πατριαρχική συνιστώσα. Η επιβίωση όμως της θρησκείας των μυστηρίων σε προχωρημένους ιστορικούς χρόνους δείχνει ότι στις περιφέρειες η παλαιά Αιγειακή θρησκεία επιβίωσε. Όχι μόνο στον Ελλαδικό χώρο, ας δούμε τους ΙΕ Χετταίους : Σας παραπέμπω στα αγαλματίδια της Χεττιτικής θεάς Αρρινίττι. Θα εντυπωσιαστείτε με την ομοιότητα που φέρει με τα Γνωστικά συμπλέγματα Ίσιδος-Ρα, Παναγίας-Ιησού κλπ. Αυτά για την όποια «πολιτισμική επιμονή» προ-ΙΕ στοιχείων στο κυρίως. Πολιτισμικά ΙΕ Ελλαδικό πλαίσιο και την επιβίωση της «Μεγάλης Θεάς» μέσω των Μυστηρίων. Φίλε Στέφανε, σκοπός του άρθρου ήταν να καταδείξει ότι το Ελληνικό Έθνος έχει πληθυσμιακές συνιστώσες, οι οποίες όμως είναι εντυπωσιακά ομογενοποιημένες, και μάλιστα στο διηνεκές. Ακόμα περισσότερο, το άρθρο αποσκοπεί πρωτευόντως στο να ευαισθητοποιήσει το κοινό στο ότι η σημαντικότερη περίοδος ενός έθνους είναι η περίοδος της ίδιας του της διαμόρφωσης, και δευτερευόντως ότι η Γενετική είναι ένα ισχυρότατο εργαλείο στο θέμα της καταγωγής. Τέλος, το άρθρο αποσκοπεί στο να μεταδώσει ένα ενωτικό μήνυμα μέσω της επιστημονικής εργαλειοθήκης. Στέφανε, το να μην δέχεσαι την Ποτνία ως πολιτισμικό παράγοντα που ενσωματώνεις, είναι κατανοητό και σεβαστό. Ούτε εγώ Στέφανέ μου, αλλά δέχομαι την παρουσία της στο γίγνεσθαι της φυλής. Το αν ο λόγος μου στο άρθρο διακρίνεται από μια υπεροπτική σιγουριά, ίσως να έχει να κάνει με το τι λέγεται στο χώρο αλλά και έξω από αυτόν περί αυτών των θεμάτων. Αν έπεσα σε τέτοιο ατόπημα, δεν ήταν εσκεμμένο. Κακά τα ψέμματα, εγώ δεν βλέπω να έχουμε εντυπωσιακή διάσταση απόψεων, Ανδρέας Σκαμανδρώνυμος
Φίλε Σταμάτη - καὶ ἀγαπητὲ Ἀνδρέα,
Κατ᾿ ἀρχὰς δὲν ὑπενόησα κάπου πὼς ὁ Ἀνδρέας ἀπαντοῦσε σὲ ἄρθρο μου· ὁ λόγος ποὺ θέλω ν᾿ ἀπαντήσω διὰ ἰδικοῦ μου ἄρθρου τελικῶς ἐντοπίζεται στὴν σοβαρότητα τοῦ θέματος καὶ στὸν δεδομένο χωρικὸ ἀλλὰ καὶ ποιοτικὸ περιορισμὸ μιᾶς ἐπὶ τόπου ἀπαντήσεως.
Γράφεις, Σταμάτη, «Σαφώς όμως το άρθρο αποτέλεσε, πέρα από προϊόν προσωπικής διάθεσης του αρθρογράφου να καταθέσει την προσέγγισή του επί του θέματος, και μια απάντηση σε κωμικοτραγικές προσεγγίσεις γνωστών προσώπων του "χώρου" που διακινούνται εδώ και χρόνια και για τις οποίες είμαστε ενήμεροι άπαντες. Προσώπων που και εγώ γνωρίζω ενώ κι εσύ γνωρίζεις ακόμη καλύτερα. Προσώπων που ομιλούν περί ...»
ΓΙΑΤΙ ἆρά γε ἔχεις τὴν ἐντύπωσιν πὼς ἐγὼ "τοὺς ξέρω καλλίτερα"; Σὲ πληροφορῶ λοιπὸν ὅτι ΟΥΔΕΠΟΤΕ ἔχω συναντήσει κάποιον ἐξ αὐτῶν - οὔτε γιὰ ἕνα καφὲ ἢ μιὰ μπύρα (ἐπ᾿ εὐκαιρίᾳ θυμᾶμαι τὴν ἐξαιρετικὴν ἐκείνην μπύρα ποὺ ἤπιαμε πρὸ ἀρκετῶν ἐτῶν κάπου στὴν Ἀθήνα!)...
Πρὸ τριετίας σχεδὸν ὁ κ. Zuckerberg κατήργησεν αἰφνιδίως τὸ προφίλ μου εἰς τὸ ΦΒ, ἅμα τῇ ἐνεργοποιήσει τοῦ ὁποίου, περίπου 2 χρόνια νωρίτερα, εἶχαν ἐπιστρατευθῆ πρὸς ἀνηκούστου χυδαιότητος κατασυκοφάντησίν μου διάφορα ἐνεργούμενα σκοτεινῶν κύκλων καθ᾿ ἕνα περίεργον συντονισμὸν - ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἑτερόκλητα ἑρπετοειδῆ, μὲ τὸ ἀηδέστερον καὶ γηραιότερον ὅλων ἐπὶ κεφαλῆς. Τότε λοιπὸν ἦσαν καὶ κάποιοι νεαροὶ ποὺ ἐδήλωναν "ἐθνικοσοσιαλισταί" καὶ μὲ τὸν τρόπον τους συμμετεῖχον μετὰ μανίας χαρακτηριστικῆς εἰς τὴν ἐναντίον μου ἐκστρατείαν, μάλιστα κατὰ κόρον εἰς ἐμὲ ὡς ἐκπροσωποῦντα συγκεκριμένην θέσιν καὶ ἦθος ἐπιτιθέμενοι καὶ ἐν ὀνόματι τῆς δογματικῆς των "αὐτοχθονιακότητος" καὶ ἀντι-ἰνδοευρωπαϊκότητος, μὲ συμπεριφορὰν χαρακτηριστικὴν τῶν ἀσχημονούντων ἀπελευθέρων πληβείων ποὺ ἀπεικονίζεται καὶ εἰς γλυπτὰ τῆς ἑλληνιστικῆς περιόδου...
Τὰ τελευταῖα ὅμως χρόνια βλέπω ἔκπληκτος ὅτι αὐτοὶ οἱ κύριοι παρουσιάζονται ὡς οἱ ... ultra- ἀριανισταί, "ἀρχειοναζί" καὶ οὕτω καθ᾿ ἑξῆς!!!
...Φίλε Σταμάτη οἱαδήποτε ὑπονόησις σχέσεώς μου μὲ τέτοια ἄτομα θὰ ἀπετέλει βαρεῖαν προσωπικὴν προσβολήν, γνώριζε!
Τὸ νὰ μεταβάλλῃ τις ἀπόψεις δύναται νὰ εἶναι σημεῖον ὑγείας ἢ σαθρότητος, ἀναλόγως· εἶσαι άρκούντως νοήμων διὰ νὰ τὸ ἀντιληφθῇς, ὥστε νὰ μὴ χρειάζεται νὰ σοῦ τὸ ἀναλύσω.
ΠΑΝΤΩΣ διὰ τοὺς συγκεκριμένους ἡ στροφὴ 180 μοιρῶν δὲν ἀπετέλεσε σημεῖον ὑγείας...
Ὅμως παρατηρῶ ἐκ τῶν σχολίων ἐδῶ ἀλλὰ καὶ στὸν ΜΚ, ὅταν ἐνίοτε διαβάζω, μίαν νοσηρὰν ἀντιπααράθεσιν ἀνωνύμων - νοσηρὰν ἑκατέρωθεν! Κι ἐκεῖ εὑρίσκουν βεβαίως καὶ πρόσφορον ἔδαφος τὰ πρωτεύοντα ἑρπετοειδῆ καὶ σαπρόφυτα τοῦ "χώρου" γιὰ νὰ παίξουν τὸ δόλιον ρουφιανο-θέατρον σκιῶν, ποὺ εἶναι καὶ τὸ μοναδικὸν ἐπάγγελμα ποὺ κατέχουν!
ΑΥΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΝ!!!
Προσωπικῶς τὸ μόνον κεντρικὸν ζήτημα ἐπὶ τοῦ ὁποίου, ἀπὸ ἐφηβικῆς ἡλικίας ποὺ ἔχω κατασταλάξει ἰδεακῶς, ἔχω μεταβάλει στάσιν, εἶναι τὸ ζήτημα τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὅπερ ἤδη συνέβη ὅταν ἤμουν 19 - καὶ πᾶνε κάμποσοι χειμῶνες ἔκτοτε, καλῶς ἢ κακῶς!
>>>
>>> Τώρα ἐπὶ τὸ προκείμενον:
Ὁ συγγραφεὺς εἶναι ἐμφανέστατα διαβασμένος, ἐκτιμῶ δ᾿ ὁπωσδήποτε ἀγαθῆς προαιρέσεως ἄτομον - ὅμως έκτιμῶ πὼς τοῦ λείπει κάποιο κυρίως πνευματικὸν ὑπόβαθρον περὶ Ἀριανικότητος, ὅσῳ κι ἂν ἐκπλήσσῃ αὐτὸ ποὺ λέω!
Πράγματι, οἱ πληθυσμιακὲς ἀναλογίες ΙΕ/προελλήνων ποὺ ἀναγράφει περὶ Μινωικῆς ἀλλὰ καὶ Μυκηναϊκῆς περιόδου (τοὐλάχιστον ἐκεῖ ὅπου ἀνελύθη) εἶναι ὀρθές· οἱ Μινωίται μάλιστα διὰ τῆς βραδύτερον προστεθείσης Ἰρανοκαυκασίας (CHG) συνιστώσης των εἶχον ἐξινδοευρωπαϊσθῆ γλωσσικῶς - ὅπως εἶχον καὶ οἱ Καυκάσιοι ἐκεῖνοι τὸ πρῶτον ἐκ τῆς ἀλληλεπιδράσεως πρὸς τοὺς γειτονικοὺς Yamnaya καὶ ὄχι ἀντιστρόφως, ὅπως κάποιοι ὑπῃνίχθησαν: Ἄλλως τε ἡ ΠΙΕ (Πρωτοϊνδοευρωπαϊκὴ γλῶσσα) εἶναι γλῶσσα νομάδων κτηνοτρόφων, ὅπως οἱ Πρωτο-Ἄριοι - καὶ ὄχι γεωργῶν-καλλιεργητῶν, ὅπως οἱ Καυκάσιοι.
Οἱ παλιοὶ καλοὶ κλασσικοὶ ἀνθρωπολόγοι μας ὅμως ἤδη προπολεμικῶς ἔγραφαν ὅτι οἱ Πρωτομυκηναῖοι ἐπήλυδες Ἄριοι, ποὺ πρῶτοι ἔφεραν τὴν Ἑλληνικὴν γλῶσσαν (πού, ὅπως κι ὅλες οἱ σημερινὲς ΙΕ γλῶσσες, ἐνεκόλπωσαν καὶ πολλὰς λέξεις ἐκ τῆς παλαιᾶς ἐξωτικῆς γλώσσης τῶν ἐγχωρίων, κυρίως μάλιστα προκειμένου περὶ ἀγνώστων τους ἐννοιῶν καὶ ἀντικειμένων - ὅπως π.χ. ἡ θάλασσα καὶ τὰ διάφορα ψλαρια της!), ἀπετέλουν ἰσχνὴν μειονότητα μεταξὺ τῶν πολυαρίθμων προ-Ἀρίων πληθυσμῶν ποὺ εὗρον ἐκεῖ, διὸ καὶ ὠχυρώθησαν εἰς κάστρα καὶ φρούρια ἀπόρθητα, μὲ κυκλώπεια τείχη κ.λπ.
Ἐπιβεβαιώνουν λοιπὸν λίγο-πολὺ γνωστά μας δεδομένα οἱ νέες ἔρευνες!
Καὶ φυσικὰ ἡ διαπίδυσις διὰ μίαν τόσον ἰσχνὴν μειονότητα ἦτο σχεδὸν ἀναπόφευκτος - πολλῷ δὲ μᾶλλον ὁπόταν ἡ ἀπόστασις ἐκ τῶν ἐπιχωρίων δὲν ἦτο τόσον ἀβυσσαλέα, ὅπως π.χ. ἡ μεταξὺ Ἀρλιων τῶν Ἰνδιῶν καὶ τῶν δραβιδοειδῶν άνθρωπίδων, ποὺ οἱ αὐτοχθονισταὶ στὴν Ἑλλάδα ἔχουν ἐναγκαλισθῆ ὡς φυλετικά τους ἀδέλφια!!!
Ὅμως ἐν συνεχείᾳ ἡ ἀπὸ Βορρᾶ κάθοδος ὑπῆρξε μαζική, προφανῶς δὲ καὶ συχνὰ οἱ αὐτόχθονες ἄνδρες εἴτε ἐφονεύθησαν εἴτε ἄλλως πως περιωρίσθησαν εἰς τὴν ἀπόκτησιν ἀπογόνων - δυστυχῶς ὄχι καὶ αἱ γυναῖκες, ἐξ οὗ καὶ αἱ μαινάδες κατεσπάραξαν τὸν Ὀρφέα, συμβολικῶς ἄρα καὶ τὴν πατριαρχικὴν Ἀρίαν Ἁρμονίαν καὶ ἰσορροπίαν.
Τοῦτο καταμαρτυρεῖται πολλαχόθεν καὶ γενετικῶς - μάλιστα δ᾿ ἐκ τε τῆς συγκεκριμένης ἐρεύνης ἐκ τοῦ Μαΐου τοῦ 2021, πτυχὰς τῆς ὁποίας θὰ ἀναλύσω εἰς τὸ προσεχές μου ἄρθρον.
Ἀπὸ τῆς ὑστέρου, ὅμως, περιόδου τοῦ ὀρειχάλκου κι ἐντεῦθεν ἡ βιολογικὴ σύνθεσις μεταβάλλεται ΑΡΔΗΝ καὶ ὁλικῶς!
Σαφέστατα καὶ ὑπῆρξαν καὶ Ἄριοι μεταξὺ τῶν Πελασγῶν/Προελλήνων - ὅπως π.χ. οἱ Μινύαι τοῦ Ὀρχομενοῦ Βοιωτίας καὶ τῆς Θεσσαλίας (Ἰωλκοῦ) - ποὺ ἐπίσης (καὶ ἐξ ἀναλόγων πρὸς τοὺς Μυκηναίους αἰτίων) εἶχον κτίσει κυκλώπεια τείχη!
Πέραν τούτου ὁ ὅποιος Ἄριος πυρὴν μᾶς προσδιορίζει καὶ καθορίζει ἀποφασιστικῶς ὡς Ἑλληνικὸν Ἔθνος - καὶ κάποιους ἐξ ἡμῶν καὶ ὡς ἄτομα. Θεωρητέα δηλαδὴ ὡς τετελεσμένη μία πνευματικὴ Ἀριοποίησις, ἄνευ τῆς ὁποίας δὲν νοεῖται Ἑλληνικότης.
Ἐξ ἄλλου ἀκριβῶς ἐκεῖνος ὁ πυρὴν εἶναι ποὺ μᾶς διαφορίζει ἐκ τῶν προ-τουρκικῶν πληθυσμῶν τῆς Ἀνατολίας!
Ὁ σπόρος ποὺ γονιμοποιεῖ εἶναι μικρὸς ἀλλὰ τὸ0 ἀποτέλεσμα μέγα!
Ὁ Homo Sapiens δύναται νὰ ἔχῃ συγγένειαν τῆς τάξεως τοῦ 97% μετὰ πιθήκων - ὅμως τὶ ἄβυσσον δημιουργεῖ ἐκείνη ἡ διαφόρισις τοῦ 3%!!!
Τὸ ζήτημα εἶναι εὐρύ, βαθὺ καὶ πολυσχιδές· τὰ ἐφόδια τοῦ γενετιστοῦ εἰς τὰς χεῖρας τοῦ πνευματικῶς ὡρίμου μελετητοῦ δύνανται νὰ εἶναι πολύτιμα - ὅμως εἰς τὸν γενετιστὴν κυρίως σύγχυσιν καὶ ἀποπροσανατολισμὸν προκαλοῦν, διὸ καὶ μαθαίνει εἰς τὸ έξιουδαϊσμένον πανεπιστήμιον πὼς δὲν ὑφίστανται φυλαί.
Ὥστε λοιπὸν χρειάζεται καὶ ὁ Guido von List καὶ ὁ Rudolf J. Gorsleben - ἀλλὰ ΚΑΙ ἡ σύγχρονος Γενετικὴ καὶ Ἀρχαιογενετικὴ ΚΑΙ ἡ Γλωσσολογία ΚΑΙ ἡ Ἀρχαία μας Παράδοσις!
Δογματικὰ εἶναι μόνον τὰ ὑπομέτρια μυαλουδάκια: δόγματα ἔχουν μόνον ὅσοι στεροῦνται ἐναισθήσεως - καὶ μᾶς εἶναι ἄχρηστοι!
Θὰ συνεχίσω ὅμως εἰς τὸ κυρίως ἄρθρον μου, μόλις βρῶ χρόνον νὰ τὸ γράψω...
Φιλικῶς,
Στέφανος Γκέκας
Γεια σου και πάλι Στέφανε.
Νομίζω ότι έχεις αντιληφθεί το ποσό συνεπής είμαι στις ηθικές αρχές που πρεσβεύω δημόσια. Οπότε δεν χρειάζεται να περνά καν από το νου σου ότι θα σκεφτόμουν να σε συνδέσω με αυτά τα πρόσωπα που περιγράφεις. Επειδή δεν έχω προφίλ σε τέτοια μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπορώ μόνο να υποθέσω αλλά όχι και να συμπεράνω με βεβαιότητα ποιοι είναι όλοι αυτοί στους οποίους αναφέρεσαι.
Συνεπώς δεν εννοούσα στο προηγούμενο σχόλιο κάποιους που συμπεριφέρονται με απαράδεκτους τρόπους απρόσωπα στο διαδίκτυο. Εννοούσα συγκεκριμένα πρόσωπα που διακινούν τις ηλιθιότητες περί ενσαρκωμένου Άβαταρ (κάποιοι από αυτούς πάνε πότε με την ΧΑ, πότε με τον Πλεύρη, πότε με τους Έλληνες για την πατρίδα), άλλα πρόσωπα που προσαρμόζουν με δολιοτητα τον εθνικισμό σε βολικές αφηγήσεις για την Δεξιά και πάει λέγοντας, για να μην αναφέρω ξανά όλες τις παθογένειες. Τους γνωρίζουμε και οι δύο. Δεν χρειάζεται να τους αναφέρω δημόσια για να τους κάνω διαφήμιση. Ως Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ τους έχουμε αποδομήσει από αυτό το ιστολόγιο πολλές φορές.
Όταν πιούμε την δεύτερη μπύρα θα σου πω λεπτομερώς σε ποια πρόσωπα εστιάζω. Αυτή την φορά κερνάει ο Ανδρέας.
Τέλος, όσον αφορά τις αντιπαραθέσεις των σχολιαστών φρονώ ότι, στο δικό μας ιστολόγιο, δεν επηρεάζουν την ομαλή ροή και την ποιότητα των διαλόγων. Υπάρχουν κάποιες αναμενόμενες παρεκτροπές, υπάρχουν οι συνήθεις για τον χώρο απόπειρες να περάσουν συγκεκριμένες γραμμές αλλά, γενικά, είμαι αρκετά ευχαριστημένος από το επίπεδο των σχολιαστών.
Είναι προσωπική μου επιλογή να δημοσιεύονται και κάποια από τα σχόλια των ανόητων που τρολάρουν για να φαίνεται το επίπεδο των αντιπάλων και το που έχουν καταντήσει προκειμένου να αντιμετωπίσουν τα παιδιά της λέσχης.
Μην ξεχνάμε εξάλλου σε ποια εποχή ζούμε και με ποιους όρους διεξάγεται ο δημόσιος διάλογος σήμερα στην Ελλάδα. Υπό αυτή την προϋπόθεση νομίζω ότι πρέπει να είμαστε χαρούμενοι για το επίπεδο των διαλόγων και των καλοπροαίρετων σχολιαστών στο ιστολόγιο της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. Είναι ενθαρρυντικά πολλοί σε σχέση με την κατάντια του "χώρου" και του ελλαδικού πολιτικού λόγου εν γένει.
Αγαπητέ φίλε Στέφανε, θα σου απαντήσω όπως υποθέτουμε ότι θα απαντούσαν οι αγαπημένοι μου Νεάντερταλ: «Ο σκοπός δεν είναι να βρούμε την αλήθεια, αλλά να πάμε πέρα από την αλήθεια». Το πέρα από την αλήθεια Στέφανε είναι το ότι θέσαμε αυτό που θεωρείς και θεωρώ σημαντικό σε δημόσιο διάλογο, και λειτουργήσαμε σαν την Σωκρατική μύγα στους όποιους έστω λίγους. Μικροδιαφορές που παρατηρήθηκαν στην ανάλυση εκάστου από εμάς επί του θέματος θα τις θεωρήσω αμελητέες. Φαντάζομαι ότι κεντρικό σημείο των ενστάσεών σας αποτελεί το θέμα της πολιτισμικής Αριανικότητας-Αρισνοσύνης του Έθνους. Επ´ αυτού λοιπόν: Κανονικά ο όρος Άριος είναι αδόκιμος διότι ορίζει έναν πολύ συγκεκριμένο πληθυσμό, σε μια πολύ συγκεκριμένη περιοχή. (Περσική Αρία ) -ΙΕ όπως και όλα τα Ιρανικά φύλα. Αλλά καταλαβαίνω ότι αναφέρεστε στο σύνολο της ΙΕ ομοεθνίας και το κυρίαρχο αποτύπωμά της στο Ελληνικό Έθνος. Επειδή λοιπόν η Αριανοσύνη εμπεριέχει ως πολιτισμικό στοιχείο και μια στάση ζωής όπου εμπλέκονται και οι κοινωνικές έννοιες της μητριαρχίας/πατριαρχίας, θα σας απαντήσω ως εξής: Ο Άνδρας είναι ο αγωνιστής και ο δημιουργός του Πολιτισμού, αλλά το συνεκτικό υλικό του Αρίου πυρηνικού κοινωνικού κυττάρου είναι η Άρια γυναίκα και η ιερότητά της. Αν με ρωτήσεις που τα ξέρω αυτά, θα σου πω ότι τα βλέπω καθημερινά στη 13χρονη κόρη μου.Και αν μου πεις ότι αυτό ισχύει για όλες τις φυλές, θα σου πω ότι καμμία φυλή δεν ανέδειξε τόσες πολλές γυναίκες πρωταγωνίστριες όσες η ΙΕ. Ρομαντικός είμαι Στέφανε, και αρσενικός. Πρωτογενής Βαρβαρισμός και Ιπποτικό Ιδεώδες. Δεν είναι μητριαρχικοπρεπές το άρθρο, ούτε εγώ. Εύχομαι να γράψεις κάτι πολύ ανώτερο του δικού μου, και να μπώ στο μπλογκ σου να το απολαύσω.
-Σκαμανδρώνυμος-
Ο/Η Ανδρέας είπε...Υ.Γ: Στέφανε το ότι κλείστηκαν σε Κυκλώπεια Τείχη για να προστατευτούν από παλαιότερες φυλές δεν ισχύει. Τα Κυκλώπεια όπου υπάρχουν, δεν χτίζονται εκ καταβολής ΙΕ παρουσίας στον Ελλάδικό χώρο. Τα ανακτορικα κράτη είναι υποτυπωδώς τειχοσμένα μέχρι το 1300 πΧ, (1350 η Χαττούσα), και ξέρουμε ότι ο πολιτισμός της Λέρνης (2500 πΧ) που η φυσική του συνέχεια είναι ο Μυκηναϊκός ήταν ΙΕ και Ελληνόφωνος, και επίσης υποτυπωδώς τειχισμένος. Φαίνεται οτι στην Ύστερη Χαλκοκρατία είτε αυξήθηκαν οι φεουδαλικές διαμάχες, είτε οι εξωτερικοί κίνδυνοι, Εκείνη την περίοδο δεν φαίνεται να υπάρχει επανάσταση προ-ΙΕ φυλών
Σωστή η παρατήρηση του Ανδρέα για τα Κυκλώπεια Τείχη, αυτή την εικόνα είχα σχηματίσει και εγώ. Αναμένω με ενδιαφέρον την απάντηση
Φίλε Ἀνδρέα,
Ἐκ τῶν ὑστέρων βλέπω τὸ προηγηθὲν μήνυμά σου.
Ὁμοίως κι ἐγὼ ἐκ τῶν γραφομένων σου ἐκτιμῶ πὼς δὲν ἀπέχουν καὶ πολὺ οἱ ἀπόψεις μας.
Τὸ ἀπὸ 2017 ἄρθρον τῆς ὁμάδος Λαζαρίδη εἶχον ἀναλύσει ἐδῶ
https://www.armahellas.com/2017/08/20/%ce%b3%ce%b5%ce%bd%ce%b5%cf%84%ce%b9%ce%ba%e1%bd%b4-%e1%bc%94%cf%81%ce%b5%cf%85%ce%bd%ce%b1%cf%83%cf%8d%ce%b3%ce%ba%cf%81%ce%b9%cf%83%ce%b9%cf%82-dna-%ce%bc%ce%b9%ce%bd%cf%89%ce%b9%cf%84%e1%bf%b6/
Γνωρίζω ὅτι ἡ ἔρευνα ἐπὶ τῆς ὁποίας ἐρείδεται τὸ ἄρθρον σου εἶναι νεωτέρα καὶ ἔχει μεγαλύτερον δεῖγμα - ὅμως πρέπει νὰ γίνῃ ποιοτικὸς διαφορισμὸς συναρτήσει χώρου, χρόνου ἀλλὰ καὶ ἄλλων παραμέτρων, ἀλλοιῶς θὰ μᾶς συνθλίψουν οἱ πίνακες δεδομένων!
Ἐλλείψει χρόνου ἀντιγράφω σημαντικὰ ἀποσπάσματα ἐκ τοῦ ἀναφερθέντος ἄρθρου τοῦ 2021:
"Evidence for such a Steppe contribution is provided, for
example, in MDS (Figure 2), where the Helladic-Logkas-MBA fell
on a ‘‘Steppe-axis’’ connecting Neolithic Aegeans with Steppe
populations. In ADMIXTURE (Figure 3), the Helladic-Logkas-
MBA carries similar relative amounts of the ‘‘Iran Neolithic/Cauca-
sus HG-like’’ (1/3) and ‘‘European HG-like’’ (2/3) components
as Steppe_EMBA. Moreover, unlike the Neolithic and the EBA Ae-
geans and Anatolians, as well as the Minoan-Lasithi-MBA, the
Helladic-Logkas-MBA share significantly more alleles with CHG,
EHG and Steppe_EMBA compared to Anatolia_N (Figure S6). In
addition, the Helladic-Logkas-MBA Log04 individual could also
be directly modeled as 2-way admixture (proximate sources) of
Anatolia_N (53%) and Steppe_EMBA (47%), or Anatolia_N
(38%), and Steppe_MLBA (62%), consistent with a strong
genetic contribution from the Steppe (Table 3). Furthermore, de-
mographic modeling suggests that gene flow (8%–45%, 95%
highest posterior density interval) (Table S4) from a ghost popula-
tion related to Steppe_EMBA, prior to the MBA split, considerably
improves the fit of the model to the data (model B4 versus model
B1) (Figure 4B). The timing of such gene flow into the ancestors of
the Helladic-Logkas-MBA ought to have occurred by 1,900
BCE, based on the radiocarbon dates of the Logkas individuals,
and was estimated at 2,300 BCE (2,616–2,003 BCE 95% high-
est posterior density interval) (Table S4) in the ABC-DL analysis.
This suggests that a Steppe-like migration wave may have
reached the Aegean by the MBA. Because Steppe-related
ancestry is essentially absent in Sardinia (Fernandes et al., 2020;
Marcus et al., 2020), and because we have no evidence of
Steppe-like or EHG-like ancestry among Minoans, this may sug-
gest that Steppe-related populations did not cross the sea during
the BA. Supporting this hypothesis, the archaeological record
does not indicate that BA populations from the Pontic-Caspian
Steppe were sea-faring people (Anthony, 2010).
... although
Log04 has similar amounts of Steppe-like ancestry on the X chro-
mosome and the autosomes, Log02 is inferred to harbor no
Steppe-like ancestry on the X chromosome versus 25%–52%
Steppe-like ancestry on the autosomes..."
>>>
>>>
Δηλαδὴ ἡ μητέρα τοῦ ἀτόμου αὐτοῦ δὲν εἶχε καθόλου γολίδια ἐκ τῆς Στέππας - ἐν ᾧ πάλιν τὸ αὐτοσωμικό του γονιδίωμα ἦτο κατὰ τὸ ἥμισυ σχεδὸν ἐκ τῆς Στέππας!!! Τοῦτο συνεπάγεται πὼς ὁ πατέρας του θὰ ἦτο σχεδὸν καθαρὸς Yamnaya!!!
Ἂς δοῦμε ὅμως καὶ τὶ λένε περὶ τῶν συγχρόνων βορειοελλαδιτῶν (τοὐλάχιστον):
"Present-day Greek populations resemble MBA Logkas
Lazaridis et al., (2017) found present-day Greek populations to
be quite distinct from later phases of the BA in the Aegean. In
contrast, our results reveal that present-day individuals from
Greece (northern Greece—Thessaloniki—and Crete) are closely
related to the Helladic-Logkas-MBA individuals of northern
Greece, falling near present-day Greeks in MDS analysis (Fig-
ure 2), sharing the same ancestry components in ADMIXTURE
(Figure 3), and having very similar D-statistics (Figure S6). More-
over, in qpWave/qpAdm analyses (Table 3), the Thessaloniki in-
dividuals could be successfully modeled with 93%–96% MBA
Logkas-related ancestry, and a small fraction (4%–11%) of a
second component (either EHG or Eurasian Upper Paleolithic
populations such as Kostenki14 [Fu et al., 2016] or MA1 [Ragha-
van et al., 2014]). The latter are basal populations that constitute
a distant outgroup to the Aegean genomes and appear to be
interchangeable in this analysis across tests. This suggests
that modern populations from northern Greece and Crete could
be descendants of Aegean EBA populations, with subsequent
admixture with populations related to the Pontic-Caspian
Steppe EMBA. Interestingly, modern Cypriots carry no evidence
for Steppe-like gene flow across analyses"
Τὰ ἀποτελέσματα εἶναι, λοιπόν, λαλίστατα κι ἀδιαμφισβήτητα!
Ἔχω ὅμως κι ἄλλες τεχνικῆς φύσεως παρατηρήσεις - ποὺ θὰ ἐξάρω εἰς τὸ ἄρθρον μου.
Φίλε Ἀνδρέα, ἐλπίζω κάποιαν στιγμὴ καὶ νὰ συνομιλήσουμε ἀπ᾿ εὐθείας ἐπὶ τῶν σπουδαιοτάτων τούτων ζητημάτων - ἴσως καὶ μέσῳ Σκάιπ.
Ἔρρωσθε καὶ ἀκμάζετε ἐν μέσῳ τῆς καθολικῆς Πτώσεως!
Στέφανος Γκέκας
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ευχαρίστως, θα κανονίσει μπύρα ο Σταμάτης.
Ἐλησμόνησακάτι ποὺ εἶχα στὸν νοῦ μου ν᾿ ἀναφέρω:
Οἱ Χετταῖοι, μὲ τὰ ἰσχυρὰ μητριαρχικὰ γνωρίσματα καὶ τὴν θεά-μητέρα στὴν πραγματικότητα εἶχαν ΕΛΑΧΙΣΤΟΝ ποσοστὸν βιολογικῆς ΙΕ συνεισφορᾶς, ἑπομένως δὲν ἐκπλήσσει καὶ ἡ ἀστάθειά των ὡς πρὸς τὴν ΙΕ κοσμοθεωρίαν κ.λπ.
Ἐπ᾿ εὐκαιρίᾳ, εἶναι κωμικὴ καὶ τραγικὴ συνάμα ἡ προσκόλλησις καὶ ταύτισις ὡρισμένων πρὸς μίαν αὐτόκλητον "πληβειακότητα", περίπου ἐπικλητὴν ὡς τίτλου τιμῆς ὑπ᾿ ἐκείνων!!!
Ἡ ἀντίθεσις εἰς τὴν πρὸ τῆς Γαλλικῆς Ἐξεγέρσεως ἐκφυλισμένην ψευδο-ἀριστοκρατίαν ΔΕΝ εἶναι ἡ πληβειακότης - ἀντιθέτως: ἐκφυλισμένη ψευδο-ἀριστοκρατία, ἀστικὴ ἐμποροκρατία/ἀντιπαραδοσιακότης καὶ μπολσεβικισμὸς ἕπονται ἀλλήλων ὡς σκαλοπάτια μιᾶς καὶ τῆς αὐτῆς ἀλληλουχίας - καθοδικῆς κλίμακος.
Πολλοὶ προφῆται ὑπάρχουν σ᾿ αὐτὸν τὸν χῶρο - ψευδοπροφῆται κυρίως! Μέγιστον πρόβλημα...
ΣτΓκ
Κοίτα να δεις τι ανακαλύπτει κανείς.
Από το Λόγο του Βελουχιώτη στη Λαμία:
"Κάποτε, λοιπόν, η χώρα μας ήτανε δοξασμένη, μα αργότερα την υποδούλωσαν κι έχασε την παλιά της αυτή δόξα. Μα ύστερα από κάμποσα χρόνια η χώρα μας σηκώθηκε στο πόδι κι ύστερα από σκληρούς αγώνες ενάντια στη σκλαβιά, πάλι λευτερώθηκε.
Στην εποχή της σκλαβιάς πέρασε σκληρά, μαύρα χρόνια και πολλοί «έξυπνοι», ανάμεσα στους οποίους και κάποιος Φαλμεράγιερ, ισχυρίστηκαν πως η ελληνική φυλή έσβησε κι ότι αυτή διασταυρώθηκε μ’ άλλες φυλές, που δεν έχουν τίποτα το κοινό με την αρχαία ελληνική φυλή.
Μα ότι κι αν πούνε, αυτό δεν έχει καμία αξία. Την ελληνικότητα μας την αποδείξαμε. Γεγονός είναι ότι η χώρα μας ξεσηκώθηκε και ξαναγένηκε πάλι λεύτερη. […]
Έτσι, όλο το βάρος έπεσε πάνω σε μια χούφτα ανθρώπων, απ’ αυτούς που τρώγανε καρπαζιές μέσα στα αστυνομικά μπουντρούμια και τις ασφάλειες, μα που φλέγονταν από ηρωισμό και ανδρεία και μέσα τους υπήρχε μια ζεστή ελληνική καρδιά κι έτρεχε στις φλέβες τους πραγματικό ελληνικό αίμα. Αυτοί άναψαν το δαυλό κι έδωσαν το σύνθημα για τον ξεσηκωμό του Έθνους. Αυτοί που δώσανε το κουράγιο στους Έλληνες. Αυτοί που δημιούργησαν τη νέα Φιλική Εταιρία: το ΕAM. […]"
https://cognoscoteam.gr/%CE%AC%CF%81%CE%B7%CF%82-%CE%B2%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%85%CF%87%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CE%BD%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BF%CE%BD-%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%AC%CE%B3%CE%B9/
Ουπς...
Με τη Συνέχεια του Ελληνισμού ο Βελουχιώτης, με τον Φαλμεράγιερ οι σκληροί φυλετιστές ναζί; Να 'τα μας!
Η παρατήρηση είναι ενδιαφέρουσα. Αλλά νομίζουμε ότι θα πρέπει να μπουν εισαγωγικά στη φράση "σκληροί φυλετιστές ναζί". Αφού όλοι οι έχοντες γνώση του χώρου αντιλαμβάνονται ότι μιλάμε για υπαλλήλους της Νέας Δημοκρατίας και της πρεσβείας των ΗΠΑ. Δεν κρύβονται πλέον.
....Και αυτή η εσωτερική πίστη, η συνείδηση της ιστορικής συνέχειας, οσοδήποτε και αν σκοτίστηκε κάποτε από τη χριστιανική συνείδηση, που σε ορισμένες εποχές από θρησκευτικούς λόγους ήρθε σε αντίθεση προς τον αρχαίο ελληνικό κόσμο, τον εθνικό, όμως έμεινε πάντα στα βάθη της ψυχής των Ελλήνων και γρήγορα ξύπνησε ζωντανή και σα φωτεινή γραμμή την παρακολουθούμε πότε ωχρότερη και πότε ζωηρότερη ανάμεσα στον κόσμο το Βυζαντινό, για να τη δούμε να φωτίζει κηρυγμένη από τα χείλη του τελευταίου βυζαντινού αυτοκράτορα, όλη τη σκοτεινή νύχτα τη ελληνικής δουλείας. Έτσι λοιπόν στο έθνος το ελληνικό βρίσκονται και τα δυο στοιχεία της ιστορικής ενότητας και το αντικειμενικό δηλ. η αδιάκοπη ζωή της φυλής μας από τους αρχαιότατους χρόνους ως σήμερα και το υποκείμενο δηλ. η συνείδηση, πως εμείς είμαστε η ίδια φυλή των αρχαίων ελλήνων μόλο που ήρθαν στη χώρα μας σε διάφορες εποχές πολλοί ξένοι λαοί και ανακατώθηκαν μαζί μας. Και αφού τόσο βαθιά ριζωμένη βρίσκεται στη ψυχή όλων των Ελλήνων αυτή η πίστη, δεν μπορεί βέβαια πια σήμερα να κινδυνέψει από πουθενά και όλοι οι φόβοι είναι μάταιοι.»
Αυτο ειναι ενα αποσπασμα απο τον Δημητρη Γληνό στο ιδιο υφος και νοημα.Οποια συγκριση με καποιους μεταμοντερνους αριστερους political correct ,liberals ευρωατλαντιστες ειναι μελαγχολική.Θα ελεγα οτι διαφοροι τετοιοι και καλες προθεσεις να εχουν ,που ξερω κοσμο με τετοιες, παλι καθος θα καταληξουν γιατι πως διαολε να παλεψεις για την ελευθερια και την προκοπη ενος λαου που δεν πιστευεις οτι υπαρχει; Ετσι καταληγεις βλακωδώς να ασχολεισαι με διαφορες μειονοτητες και κοινοτητες μετατρεπομενος σε θεραπαινιδα του παγκοσμιοποιημενου νεοφιλελευθερισμου.
Πως και ο αρθρογράφος δεν περιέχει στην βιβλιογραφία του το έργο του Δημήτριου Ευαγγελίδη και ειδικά τις "Μη -συμβατικές θεωρίες", με το οποίο ήδη από το 2007 εξέθεσε τις ακρότητες και τις σκοπιμότητες της ελληνοκεντρικής θεωρίας, και όχι μόνον;
"Η Ι/Ε θεωρία είναι άλλο βιολί και πάει χιλιετηρίδες πίσω. Προτείνει την ύπαρξη μιας, μη ιστορικά ανιχνεύσιμης, φυλετικής ομάδας, η σταδιακή κυριαρχία της οποίας στο μεγαλύτερο τμήμα της Ευρασίας ενδέχεται να δικαιολογεί τις εμφανείς ομοιότητες στις γλώσσες των πολιτισμών που άκμασαν σε αυτήν. Δλδ παρατηρούνται κοινά στοιχεία, (πχ στις ρίζες των λέξεων και τη συντακτική δομή) μεταξύ Σανσκριτικών, Ελληνικών, Περσικών και Λατινικών που, σύμφωνα με ορισμένους, γλωσσολόγους δεν μπορούν να εξηγηθούν αλλιώς. Τώρα αν ισχύει η εν λόγω εικασία και σε ποιον βαθμό είναι άλλου παπά. Επίσης, η κοιτίδα των ινδοευρωπαίων θεωρείται συνήθως ο Καύκασος και το νότιο τμήμα της σημερινής Ουκρανίας, όχι γενικά η "Ασία"."
Η μελέτη περί ινδοευρωπαϊκής προέλευσης και συνισταμένης έχει να κάνει επίσης και με τις ομοιότητες στην θρησκεία, στη μυθολογία, στις αντιλήψεις, σε έθιμα κλπ.
Πολύ εμπεριστατωμένο και το έργο του καθηγητή Martin West.
Πάντως, η αφετηρία μιας κοινής φυλετικής προέλευσης είναι αμφίβολη.
Γενικά, πρόκειται περί πολύ σκοτεινού ζητήματος, ιδίως ως προς το πολιτιστικό και το τεχνολογικό
π.χ. μεγαλιθικά μνημεία ανά την υφήλιο, η αρχαιότητά τους, η κατασκευή τους και η λειτουργία τους, όπως οι Πυραμίδες της Αιγύπτου, οι στύλοι του Γκομπέκλι Τέπε, το Στόουνχεντζ, οι παγκόσμιοι χάρτες και πολλά άλλα. Κατατοπιστικό το έργο του ερευνητή Graham Hancock.
Όμως και οι μυθολογίες δεν είναι ένα πεδίο πληροφοριών που μπορούμε να αγνοούμε αψήφιστα και ελαφριά. Για το ζήτημα των γιγαντιαίων σκελετών τι λέει η επίσημη ανθρωπολογία;
Δεν είναι πλέον, μετά τις έρευνες της σύγχρονης γενετικής, "αφβίφολη" η κοινή προέλευση και η διασπορά των πληθυσμών αυτών από τις στέπες τις Ουκρανίας. Αλλά σωστή η παρατήρησή σου οτί τα κοινά στοιχεία δεν εντοπίζονται μόνο στην γλώσσα αλλά σε όλες τις όψεις της πνευματικής, θρησκευτικής και πολιτιστικής αντίληψης
Υποθέτω ότι εννοείς όχι τον παλιό διάσημο αρχαιολόγο αλλά τον νεότερο ανθρωπολόγο. Εντάξει σεβόμαστε τους παλιούς συναγωνιστές, πατριώτες κλπ. Απλά δεν ανέφερα το συγκεκριμένο βιβλίο γιατί παρέθεσα, για λόγους οικονομίας χώρου και χρόνου, μια ενδεικτική βιβλιογραφία για τους περισσότερους αναγνώστες που δεν είναι εξειδικευμένοι με το επιστημονικό αυτό πεδίο. Το άρθρο όμως περιλαμβάνει παράπλευρες αναφορές -το ίδιο και τα σχόλια - που βασίζονται σε μια 35ετή και επίπονη βιβλιογραφική και συγκριτική διαδρομή. Αν φάνηκε ότι παραμέλησα την βιβλιογραφία του συναγωνιστή δεν έγινε σκόπιμα. Είχε να κάνει με αυτή τη βιβλιογραφία που θεωρώ κατάλληλη και εισαγωγική, σε σχέση πάντα με το θέμα του άρθρου.
Το Γκομπιλί απέχει 8000 χρόνια από το Stonehenge.
Ο Χάνκοκ έχει ένα ενδιαφέρον αλλά η γενετική θα ερευνήσει το αιγυπτιακό DNA και θα εξάγει συμπεράσματα (εξελισσόμενα), για την καταγωγή τους ανεξάρτητα από τις τεχνολογικές τους γνώσεις.
Η απόλυτη παράνοια είναι ότι όταν η Μελόνι κλήθηκε να αποκηρύξει μια παλιά της δήλωση υπέρ του Μουσολίνι, το έκανε, ενώ ο Ζελένσκι σε ανάλογη ερώτηση για τον Μπαντέρα συνέχισε να τον εξυμνεί.
Μελόνι για Μουσολίνι:
«η ιταλική Δεξιά έχει παραδώσει τον φασισμό στην ιστορία δεκαετίες τώρα, καταδικάζοντας απερίφραστα την καταστολή της δημοκρατίας και τους άδοξους αντιεβραϊκούς νόμους».
Ζελένσκι για Μπαντέρα:
«Υπάρχουν αναμφισβήτητοι ήρωες. Ο Στεπάν Μπαντέρα είναι ένας ήρωας για ένα κομμάτι των Ουκρανών και αυτό είναι κάτι το φυσιολογικό και ‘κουλ’. Ήταν ένας από εκείνους που υπερασπίστηκαν την ελευθερία της Ουκρανίας».
Δηλαδή πού έχουμε φτάσει; Το 2022 ο αμερικανόδουλος εβραίος κωμικός να έχει αναλάβει το ρόλο του "σκληρού φασίστα", ενώ η επί χρόνια εθνικίστρια Μελόνι να είναι δημοκράτισσα; Τα ύστερα του κόσμου!
Δεν έχεις και άδικο. Μεταμοντέρνες καταστάσεις. Που την έκανε την συγκεκριμένη δήλωση ο θηλυκός Φαήλος της Ιταλίας; Έχεις το link;
Για Μελόνι: Πήρα πρέφα ότι είναι συστημική όταν την υποστήριξε ο Μπερλουσκόνι και σήμερα ο Πορτοσάλτε, αλλά το τρίτο άτομο που την υποστήριξε ήταν η χαριστική βολή για μένα: https://pbs.twimg.com/media/FdiVY6SXEAAtFIW?format=jpg&name=large Η Χίλαρι ρε @#!! Η ΧΙΛΑΡΙ!!! (και μην ακούσω ότι το λέει μόνο από "γυναικεία αλληλεγγύη", γιατί κι η Ντούγκινα γυναίκα ήταν, αλλά μόνο κατάρες έτρωγε από τις liberal φεμίνες τύπου Χίλαρι ακόμα και νεκρή).
Η πηγή, που εμπεριέχει τόσο τη δήλωση που είχε κάνει στα 19 της (το 1996) υπέρ του Μουσολίνι, όσο και τη δήλωση αποκήρυξης του Μουσολίνι που έκανε το 2022, είναι εδώ:
https://www.ertnews.gr/eidiseis/diethni/italia-vinteo-tis-tzortzia-meloni-me-palaioteri-dilosi-tis-yper-toy-moysolini-eno-i-eggoni-toy-diktatora-den-katevainei-ypopsifia-stis-epomenes-ekloges/
Την καλημέρα μου:
https://twitter.com/mdenaxa/status/1575207015684935685?ref_src=twsrc%5Etfw%7Ctwcamp%5Etweetembed%7Ctwterm%5E1575207015684935685%7Ctwgr%5Ee2db2515f21eb48c38c6430435b5e18885a31e65%7Ctwcon%5Es1_&ref_url=https%3A%2F%2Fs9e.github.io%2Fiframe%2Ftwitter.min.html1575207015684935685
Η Μελόνι θα είναι με διαφορά η πιο συστημική πρωθυπουργός της Ιταλίας. Όχι "άλλη μια συστημική". Η ΠΙΟ ΣΥΣΤΗΜΙΚΗ. Το λέω από τώρα.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Προσυπογράφουμε την δήλωσή σου.
Το έχουμε αναφέρει και εμείς σε αρκετά προηγούμενα άρθρα και σχόλια. Ο (νεοδεξιός) "νεο- εθνικισμός" είναι ένα κόλπο του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού της παγκοσμιοποίησης προκειμένου να απορροφήσει ανώδυνα την κοινωνική αντίδραση που δυνητικά θα μπορούσε να κατευθυνθεί σε αληθινά εθνικιστικές, σοσιαλιστικές ή εν γένει μη συστημικές προτάσεις.
ηρθε και ο ''πανσοφος'' Μαμουτος για να μας το παιξει υπερανω σχολιαζοντας το επιπεδο των σχολιων. και μ' αρεσει που πιανει κουβεντα με τον Γκεκα για μια ερευνα ενος Ποντιου που εξετασε καμια 700αρια μουμιες αναμεσα σε πανω απο 100 εκατομμυρια αυτοχθονων ελληνων εκεινη την εποχη, για να μας βγαλει ''ασφαλες'' συμπερασμα οτι ειμαστε και παλι κατα καποιο τροπο μεταναστες στην πατριδα μας. ειμαστε ολοι μεταναστες οπως μας λενε και οι αναρχικοι ετσι; ηρθε και ενας αλλος για να μας κανει και Μασονικο κηρυγμα για το ποσο ''μοιαζουν'' ανομοιες μεταξυ τους θεοτητες διαφορετικων λαων. ζητω η πανθρησκεια δηλαδη ετσι; μονο το ποσο ''μοιαζει'' η Παναγια με την ινδη Καλι δεν μας ειπε μεσα στην οποια εμφανιζεται κιολας και η λεξη ''δημος'' ως δικη της, λες και ειχαν ποτε ελληνικο δημο οι ινδοι με τις καστες τους! μηπως ψηφιζαν και βουλευτες; παρτε το χαμπαρι και χωνεψτε: οι αυτοχθονοι και μονο ελληνες ηταν αυτοι που μεταναστευσαν παντου δινοντας και τις λεξεις τους περα απο πολιτισμο και οχι το αναποδο που λεει οτι δεχτηκαν πολιτισμο απο πακιστανογυφτιους για να γινουν ελληνες! περιοριστειτε λοιπον στις μπυρες σας και αφηστε τα φυλετικα ζητηματα που σας ξεμπροστιαζουν δημοσια. μονο που χρησιμοποιειτε τη λεξη ''ινδος'' εστω και για τα γλωσσικα μονο, θα σας στιγματιζει για παντα...
Μάλιστα! Εσένα σε πειράζει η μετανάστευση προαρχαικων φύλων στον ελληνικό χώρο αλλά δεν σε πειράζει αν τα ελληνικά φύλα μετανάστευσαν σε ολόκληρο τον κόσμο, όπως γράφεις.
Και αυτό το υποτιμητικό για την ποντιακή καταγωγή είναι μέρος του ρατσιστικού αυτοχθονισμού, να υποθέσουμε.
Δεν φανταζόμαστε να θεωρείς και τους Αλβανούς περισσότερο Έλληνες από τους Έλληνες....;
Είναι πολύ ευχάριστη η παρουσία σου εδώ διότι επιβεβαιώνει όσα γράφει το άρθρο για το συνάφι σου (και πολλά περισσότερα)
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Συναγωνιστή Λεμούριε, μπράβο για την παρέμβαση γιατί θα μας τρελάνουν οι κατά φαντασίαν λαθρομετανάστες. Όμως, με λύπη θα σε ενημερώσω πως και εσύ έχεις πέσει θύμα της ανθελληνικής προπαγάνδας τους. Δεν ήταν φυσικά μόνο 100 εκατομμύρια αλλά πάνω από 3 δις οι αυτόχθονες Έλληνες. Ξεχνάς επίσης να αναφέρεις οτί οι ελληνικές μεταναστεύσεις που έφεραν το φως και έκαναν ανθρώπους τους μαιμουδόμορφους βελανιδοφάγους όλης της υφηλίο δεν περιορίστηκαν στην γη αλλά έφτασαν μέχρι και τον Σείριο χάρη στην εξαιρετικά προηγμένη διαστημική τους τεχνολογία (την ίδια που ο προδότης Σώρρας ξεπούλησε στους αμερικάνους για ψίχουλα). Οι Έλληνες ανθαπανέκαθεν ήσαν αυτόχθονες, ο αποικισμός του Σείριου έρχεται μετά. Αυτά τα λίγα συναγωνιστή, συνεχίζουμε δυνατά και ελληνικά
Λεμούριε γιατί το τελευταίο σου σχόλιο το έχεις ανυπόγραφο, και κυρίως γιατί λες το "Πόντιος" υποτιμητικά;
Η διαχείριση έχει λογοκρίνει το ψευδώνυμο και τις υπόλοιπες βλακείες που έγραψε. Κρατήθηκε το κύριο επιχείρημα που παρέθεσε. Να μη χαθεί η ουσία της παρακμής του τρόπου που σκέπτονται ανάμεσα σε ειρωνείες και υποτιμητικά σχόλια . Αυτό έχει σημασία. Το επιχείρημα που προκρίνουν.
Όλα σωστά συναγωνιστά, εκτός του ανθαπανέκαθεν. Αφεξαπανέκαθεν είναι το σωστό.
Δημοσθένης Λιακόπουλος
Λεμούριε, πάμε άλλη μία... Λοιπόν, αναφερόμαστε σε μια γενικά βάσιμη εικασία (και προφανώς όχι απαράβατο δόγμα), η οποία εκτός του ότι κάλλιστα υπόκειται σε επιστημονική διάψευση άμα λάχει, αφορά τη ΝΕΟΛΙΘΙΚΗ περίοδο, πριν δλδ εμφανιστούν οι αρχαίοι ιστορικοί πολιτισμοί. Δεν υπήρχε τότε "Ελλάδα" (ή Περσία, Ινδία κτλ) να αλλοιωθεί πολιτισμικά/γλωσσικά/θρησκευτικά (το φυλετικά, που αναφέρεις, δεν το πιάνω καν... βαριέμαι) από υπαρκτές ή υποτιθέμενες μεταναστευτικές ροές και πληθυσμιακές μετατοπίσεις.
Γενικά έχετε μια περιορισμένη παλαιοδιαθηκική αντίληψη περί ελληνικότητας, με λιτεραλιστικές αναγνώσεις μυθολογίας και καταλόγων προγόνων, αναμεμιγμένες με άφθονη σύγχρονη σκουπιδοεπιστήμη τύπου Alex Jones, η οποία δεν φτάνει ούτε καν στον παρωχημένο, αλλά γενικά διανοουμενίστικο και σε ορισμένες πλευρές αξιόλογο, βικτωριανό αποκρυφισμό του 19ου. Και άντε, όταν τά λεγαν οι τηλεβιβλιοπώλες των 00ς ας πούμε είχε την πλάκα του, αλλά κάποια στιγμή καταντά ωμή γελοιότητα...
Και φεύγοντας από την Ι/Ε συζήτηση, και μιας και έπιασες τον Απολλόδωρο, θες να σου θυμίσω τη μεγαλοσύνη των αρχαίων συγγραφέων να αναγνωρίσουν (συχνά και λανθασμένα) ξένη πατρότητα σε επιτεύγματα και τομείς που διέπρεψαν οι ίδιοι; Το αλφάβητο είναι φοινικικό, τα μαθηματικά σουμερικά και τα νομίσματα λυδικά έλεγαν οι ΙΔΙΟΙ οι αρχ Ελ. Για τον πρόλογο των "Βίων" του Διογένους Λαερτίου, που αναφέρει ρητά ως γεννήτορες της φιλοσοφίας τους Κέλτες δρυίδες και τους Ινδούς γυμνοσοφιστές; Φυσικά, σήμερα ξέρουμε ότι οι παραπάνω ήταν περισσότερο θρησκευτικές φιγούρες παρά φιλόσοφοι, ακόμα και με την ζωντανή αρχαιοελληνική/μη σχολαστική έννοια του όρου. Για Πυθαγόρα, Σόλωνα, Πλάτωνα, Θαλή, Ηρόδοτο, τα μεγαλύτερα πνεύματα της κλασικής εποχής, που με το πρόσχημα του εμπορίου επισκέφτηκαν τα Αιγυπτιακά ιερατεία και γύρισαν την Αν μεσόγειο; Γραικύλοι προδότες και αυτοί, έτσι;
----"Η μελέτη περί ινδοευρωπαϊκής προέλευσης και συνισταμένης έχει να κάνει επίσης και με τις ομοιότητες στην θρησκεία, στη μυθολογία, στις αντιλήψεις, σε έθιμα κλπ."----
Σωστός. Μού 'ρθε να γράψω και για ταφικά έθιμα και μνημεία, όπως και για τη λατρεία του θεού της Ημέρας/Ουρανού, αλλά είπα να περιοριστώ στις γλωσσολογικές προεκτάσεις της Ι/Ε θεωρίας, να μη βγει σεντόνι. Εξάλλου, η μόνη γραμμική αδιάκοπη και απτή σχέση του τότε με το σήμερα περιορίζεται στη γλώσσα (και ίσως στην αίσθηση της ελληνικότητας, ειδικά απ' τό μέσο Βυζάντιο και μετά, αλλά αυτή είναι άλλη συζήτηση). Αλλά έχεις δίκιο, στους Ι/Ε πάει πακέτο και ο πολιτισμός, ήθη/έθιμα, μεταφυσική κτλ.
Στα περί φυλετισμού, η χοντρή πλάκα είναι ότι τα σχήματα των αποικιοκρατών ανθρωπολόγων του 18/19ου αιώνα με την τετραμερή διαίρεση της ανθρωπότητας σε φυλές (λευκοί/μαύροι/κίτρινοι/προκολομβιανοί) και τα γενεαλογικά δέντρα μέχρι 10ης γενιάς μπας και ανακαλύψουν κάνα Τσερόκι προπροπροπροπάππου, τα έχουν υιοθετήσει εξολοκλήρου ως βασικό αναλυτικό εργαλείο οι... woke φιλελέφτ. Είναι οι ΜΟΝΟΙ (μαζί με τους εναπομείναντες σκληροπυρηνικούς ε/ς) που μιλάν αδιάκοπα για χρώμα δέρματος και το καθιστούν κυρίαρχο στοιχείο της ταυτότητας τους. Τί να λέμε; Μπροστά στο λίμπεραλ τουίτερ, Τσάμπερλαιν και Φαλμεράυερ μοιάζουν οάσεις σοβαρότητας...
C
Ἀγαπητὲ Ἀνδρέα, ξεκινῶ ἀπὸ τὸ ὑστερόγραφό σου:
Τὸ ὅτι οἱ ὀχυρώσεις πρὸ ἀνεγέρσεως «κυκλωπείων» τειχῶν ἦσαν κατώτερες ἐκείνων εἶναι φυσιολογικώτατον - καὶ δὲν ὑποδεικνύει ἄρα ἐκεῖ ἀπότομον μετάβασιν εἴς τινα νεωτερισμόν, πέραν τῆς (σημαντικῆς!) τεχνικῆς ἐξελίξεως: Ἀπεναντίας, ὁ βασικὸς νεωτερισμὸς προκύπτει ἅμα τῇ ἐμφανίσει τῶν ΙΕ πυρήνων, ποὺ ἐγκαθιδρύουν καὶ τὸν Μυκηναϊκὸν πολιτισμόν. Ἄλλως τε δὲν θὰ ἦτο εὐχερὴς ἡ ἀνέγερσις τόσον περιπλόκων δομῶν ἅμα τῇ ἐμφανίσει κι ἐγκαταστάσει των εἰς τὰς νέας των πατρίδας.
Περὶ ἐξωτερικῶν ἐχθρῶν ὡς κινήτρου δὲν δύναται πάντως σ᾿ ὅλες τὶς περιπτώσεις νὰ ἰσχύῃ, π.χ. στὴν μικρὴ Κεφαλληνία, ποὺ καθ᾿ ὅλας τὰς ἐνδείξεις ὑπῆρξε καὶ ἡ Πατρὶς τοῦ θρυλικοῦ Ὀδυσσέως – ἤτοι ἡ ὁμηρικὴ Ἰθάκη.
Ἀντιγράφω ὑποστηρικτικῶς κάποια στοιχεῖα ἐκ τῆς δημοσιεύσεως https://www.makeleio.gr/%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%85%CF%88%CE%B7/%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%8D%CF%86%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B5-%CE%BF-%CF%84%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%AC-%CE%BF%CE%B4%CF%85%CF%83/ :
«… «κυκλώπεια» τείχη δεν υπάρχουν μόνο στην Τύρινθα και τις Μυκήνες, όπως πίστευαν στην κλασική εποχή. Ως τη δεκαετία μετά το 1960, είχαν γίνει γνωστά και της Αθήνας αλλά και του Γλα Κωπαΐδας. Σήμερα, γνωρίζουμε ότι τέτοια τείχη διέθεταν όλες οι μυκηναϊκές ακροπόλεις (ακόμα και της Κράνης στην Κεφαλονιά), εκτός από εκείνη της Πύλου.
…
Ο Μαρινάτος διδάσκει ότι,
“από του 1400 (π.Χ.), εισερχόμεθα εις την τρίτην περίοδον του Μυκηναϊκού πολιτισμού, την οποία διακρίνει μία γενική προσπάθεια κατασκευής οχυρωματικών έργων. Αι ανασκαφαί απέδειξαν ότι και εις παλαιοτέρας περιόδους υπήρχον οχυρώσεις συνοικισμών. Ο χαρακτήρ όμως και η μορφή των ΥΕ3 (Υστεροελλαδικής τρία) τειχών είναι διάφορος, διότι ασφαλώς ο διαφαινόμενος κίνδυνος είναι μεγαλύτερος.” Στις Μυκήνες, η αρχαιολογική σκαπάνη έχει εντοπίσει τρεις βαθμίδες οικοδόμησης, από τα μέσα του ΙΔ’ αιώνα μέχρι τα τέλη του ΙΓ’. Κάθε φορά, το σύστημα οχύρωσης γινόταν όλο και πιο αποτελεσματικό. Άλλωστε, από το 1300 π.Χ. κι έπειτα, οι μυκηναϊκές ακροπόλεις ξεκίνησαν να διευρύνονται όλο και περισσότερο με προφανή σκοπό να μπορούν να δέχονται μέσα από τα τείχη τους τον πληθυσμό και τα ζώα των γύρω περιοχών.»
Φυσικὰ δὲν ἀποκλείεται νὰ εἶχαν τότε αὐξηθῆ καὶ οἱ ἀπειλές, ὅμως τὸ κρίσιμον διὰ τὸ ζητούμενον εἶναι τὸ ἂν ἐξ ἀρχῆς οἱ Μυκηναῖοι ὠργάνωσαν ὀχυρὰς τοποθεσίας καὶ φρούρια, πρᾶγμα ποὺ κι ὁ ἴδιος ἐδέχθης. Τὸ ὅτι τὰ κυκλώπεια τείχη ὡς τοιαῦτα ἀπετέλεσαν μετεξέλιξιν τῶν πρώτων ὀχυρώσεων καὶ δὲν ἀνηγέρθησαν ἀρχῆθεν δὲν μεταβάλλει τίποτε τὸ οὐσιῶδες. Πάντως δὲν ἐκτίσθησαν οὔτε πρὸς ὑπεράσπισιν ἔναντι τῶν Δωριέων, ποὺ κατῆλθον ἀρκετὰ ἀργότερα, οὔτε βεβαίως καί τινων Γαλατῶν ἢ Ῥωμαίων ἢ Γότθων… Κι οὔτε γνωρίζω νὰ ὑπῆρξαν τότε ἐκτεταμένοι ἐμφύλιοι μεταξὺ τῶν Μυκηναϊκῶν πολιτειῶν.
>>>
>>>
Τὸν ὅρον “Ἄριος”, ποὺ θίγεις, κανονικῶς τὸν ἐννοῶ κατὰ τὴν γενικὴν καὶ ὄχι τὴν εἰδικὴν καὶ περιωρισμένην εἰς Ἰνδίας καὶ Περσίαν ἔννοιαν - καὶ ὁ ὅρος “ἰνδοευρωπαῖος”, πλὴν τοῦ ὅτι προέρχεται ἐκ τῆς Γλωσσολογίας, δὲν φέρει μηδὲ κατὰ προσέγγισιν τὸ πνευματικὸν φορτίον τοῦ ὅρου “Ἄριος”, ἀκόμη καὶ δι᾿ ἐτυμολογικοὺς λόγους: ὁ ὅρος “Ἄριος” εἶναι πανάρχαιος καὶ ἀναγόμενος εἰς τὴν ΠΙΕ γλῶσσαν (λέξεις ὅπως ἥρως, ἄρτιος, ἄριστος εἶναι μόνον κάποια προφανῆ παράγωγα εἰς τὴν Ἑλληνικὴν ἐκ τῆς αὐτῆς ΠΙΕ ῥίζης) – ἐν ᾧ ὁ ὅρος “ἰνδοευρωπαῖος” τεχνητός, σύνθετος, ἄνευ ἐσωτερικοῦ φωτὸς καὶ μεθύστερος.
Παρομοίως ἄλλως τε (κατὰ τὴν εἰδικὴν καὶ γενικὴν ἔννοιαν τῶν ὅρων) ὁ ὅρος “Ἑλλὰς” ἐκ τῆς τοπικῆς της ἀρχικῆς ἐννοίας ἐγενικεύθη, ὁμοίως ὑπὸ τῶν Ῥωμαίων ὁ ὅρος “Γραικός”, σήμερον δὲ ὁ ὅρος “Γερμανὸς” ἐπίσης ἔχει διττὴν ἔννοιαν – εἴτε ὡς ὑποσημαίνων τὸ σημερινὸν κράτος εἴτε γενικῶς τοὺς Γερμανικοὺς λαούς, τῶν ὁποίων ἡ ἔννοια ὑπό τινων διευρύνεται ἔτι περαιτέρω, ὅπως ὑπὸ H. S. Chamberlain, ὁ δὲ Ἀδόλφος Χίτλερ ἐλόγιζε καὶ τοὺς γνησίους Ἕλληνας ὡς “Γερμανικὸν λαόν”, κατ᾿ ἀντιπαραβολὴν πρὸς τοὺς βαλκανίους.
Καθ᾿ ὅσον δ᾿ ἀφορᾷ εἰς τὸ ζήτημα τῶν γυναικῶν καὶ τῶν μητέρων, οἱ Ἄριοι τὶς τιμοῦμε πράγματι δεόντως, πρῶτον καὶ κύριον ἐνσαρκοῦντες τὸν σταθερὸν καὶ ἀκλόνητον Ἄξονα πέριξ τοῦ ὁποίου δύνανται νὰ ἀνελιχθοῦν ἀναπτύσσοντας τὶς πλέον εὐγενεῖς των δυνατότητες. Δὲν χρειαζόμεθα πρὸς τοῦτο ΤΙΠΟΤΕ ἀπολύτως ἐκ τῆς βδελυρᾶς κι αἱμοδιψοῦς αἰγαιακῆς καὶ Μινωικῆς μητριαρχίας. Πολλῷ μᾶλλον ἐν μιᾷ ἐποχῇ ἄκρας ἐκτροπῆς καὶ ἐκρηκτικοῦ ἐκμαιναδισμοῦ τῶν γυναικῶν, παραλλήλως πρὸς τὴν συρρίκνωσιν καὶ ἀλλοίωσιν τῆς ἀνδρικότητος, εἶναι ἐπιτακτικωτέρα παρὰ ποτὲ ἡ ἀπόλυτος καὶ κεντρικὴ ἐπαναφορὰ τῆς ἀνδρικότητος, ἡ ἀδιαπραγμάτευτος καὶ ἀσυμβίβαστος Πατριαρχία:
Μία Πατριαρχία ὅμως ὄχι ἐγωπαθής, ἀνατολίτικη καὶ ἰδιοτελὴς ἀλλ᾿ ἀληθῶς Ἀρία, ἀνωτροπικὴ καὶ ὑπερβατική, ἀναζητοῦσα τὴν ἀνέλιξίν της διὰ τῆς ἐρωτικῆς (ὑπὸ τὴν εὐρεῖαν, κοσμικὴν ἔννοιαν τοῦ ὅρου) πολικότητος καὶ μαγείας ἀπέναντι τοῦ θετικοῦ κι ἐνηρμονισμένου θήλεος. Ἡ θιγεῖσα ἀνδρικὴ Τιμὴ καὶ ἡ ὡραία Ἑλένη ποὺ ἑνιαίως ἀπετέλεσαν ἔμπνευσιν καὶ κίνητρον τοῦ θρυλικοῦ Τρωικοῦ Πολέμου καταδεικνύουν ἀρχετυπικῶς τὸ ὕψος ὅπου ἡ Ἀρία Πατριαρχία ἀναβιβάζει τὴν γυναῖκα.
Διότι εἶναι ἀκριβῶς ἡ Ἀρία Πατριαρχία ποὺ ἀναβιβάζει κι ἐξευγενίζει ὅσον τίποτε ἄλλον τὴν γυναῖκα! Τὸ πατριαρχικὸν ἱπποτικὸν ἦθος τὴν ἀνύψωσεν εἰς ὀνειρικοὺς θρόνους – ἐν ᾧ ἡ σημερινὴ μαιναδικὴ ἔκλυσις ὑπὸ τὴν ἀπαθῆ καὶ ἀδύναμον συγκατάνευσιν ἐκφυλισμένων ἀναξίων ἀνδραρίων τὴν τερατοποιεῖ καὶ καταβαραθρώνει πολὺ κατωτέρω καὶ τοῦ ἐπιπέδου πόρνης τῆς συριοβαβυλωνιακῆς μητριαρχίας κι ἑταιρείας…
Ὁλοληρώνω τὴν ἑνότητα ἐπισημαίνων ὅτι κι ἐγὼ ἐπίσης, ὡς βαθύτατα κι ὣς τὸ μεδοῦλι Βαγκνερικός, εἶμαι ῥομαντικὸς καί λάτρης τῆς Οὐρανίας Ἀφροδίτης καὶ τῶν θεσπεσίων της ἐνσαρκώσεων…
Ἔρρωσθε!
Στέφανος Γκέκας
Σαφής η θέση σου στο θέμα Μητριαρχίας.-Πατριαρχίας. Για αυτό και εγώ από την αρχή του άρθρου απέφυγα την συγκεκριμένη παράμετρο διότι τείνει προς τη σφαίρα ηθικών αξιών του σήμερα. Ευχαριστώ και πάλι για όλη τη διαδρομή. Κρατάω μια τελευταία επιφύλαξη περί όσων ανέφερες περί Πατριαρχικής ελλειματικότητος των Χετταίων. Μου έδωσες μια ωραία αφορμή να το εξετάσω, δεδομένου ότι αντίθετο αντιστρόφως, εντοπίζω και πλείστα Πατριαρχικά στοιχεία στον Μινωικό Πολιτισμό.
-ΣΚΑΜΑΝΔΡΩΝΥΜΟΣ-
Ο/Η Ανώνυμος είπε...διαχειριστη απο τις στεππες του Καζακσταν, μην κοβεις το ψευδωνυμο μου για να μην μπερδευεται ο κοσμος για το ποιος σχολιαζει πανω σε τι, εκτος και αν ξεχασα εγω ο ιδιος να το υπογραψω γιατι ηταν και αργα τη νυχτα. 6 ωρες εκλεισα χθες να διαβαζω ΦΛΕΦΑΛΟ.
εισαι και αστειος οταν με ρωτας γιατι δεν με πειραζει η ελληνικη μεταναστευση αλλου ενω με πειραζει εκεινη των τηγανοκεφαλων απο το Κασμιρ που μας ηρθαν και μας το παιζουν ελληνες. δηλαδη να με πειραζει η μεταναστευση του Μεγαλου Αλεξανδρου που εκπολιτισε τον κοσμο, αλλα να μην με πειραζουν τα εξωγαμα που αφησε ο Ιμπραημ στη Νοτια Ελλαδα και οι αρμενοειδεις σκουροχρωμοι με μυτη μπουγατσομαχαιρο που βρισκονται μεσα στους ποντιους. εισαι σιγουρα εθνικιστης ή μηπως αναρχικος; με μπερδεψες.
λοιπον για να τελειωνουμε με τις 700 μουμιες του Λαζαριδη σου που ταχα αποδεικνυουν οτι Ελληνας σημαινει προσμιξη Πελασγων και γυφτοαριων απο το Πακισταν που μας ηρθαν κανοντας βολτα πρωτα απο τις ουκρανικες στεππες. ξαναλεω οτι το γονιδιωμα R1a που εχουν δεν υπηρξε σε ποσοστο 50% στους αυτοχθονες και μονο ελληνες, για να μιλαμε για προσμιξη: https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/c4/R1a_origins_%28Underhill_2010%29_and_R1a1a_oldest_expansion_and_highest_frequency_%282014%29.jpg/330px-R1a_origins_%28Underhill_2010%29_and_R1a1a_oldest_expansion_and_highest_frequency_%282014%29.jpg https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/7/7b/R1A_map.jpg/330px-R1A_map.jpg
θα το καταλαβετε επιτελους αυτο το πραγμα εσείς και ο Γκεκας....; οπως βρεθηκαν λοιπον μεσα σε τοσα ευμορφα αγαλματα μας και ενα του Σωκρατη που να μοιαζει με μαϊμου, ετσι βρεθηκε δυστυχως και ενα ελαχιστο ποσοστο πακιστανογυφτιων απο τις στεππες στον αυτοχθονο ελλαδικο μας χωρο. τι να κανουμε, μπορει να τους ειχαμε σκλαβους...ισως να τους προτιμησαν καποιες γυναικες μας και να παρεμειναν εδω περα μεχρι σημερα. συμβαινουν και αυτα.
Υ.Γ. τωρα που θα μαζευτειτε μαζι με Μαμουτο και Γκεκα για μπυρες, μην ζητηστε να σας φερουν καμια ινδοευρωπαϊκη μπυρα, γιατι θα γελανε μεχρι και τα μουστακια του Κάιζερ. με κουρασατε και για αυτο ας σχολιασει και κανενας αλλος αυτοχθονιστης σαν τον Πατριαρχη που εχει γραψει και βιβλιο για αυτο το θεμα. -Λεμουριος τρολιστας
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Εσύ όχι έξι, είκοσι έξι ώρες να διαβάσεις την Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. δεν πρόκειται να γίνεις άνθρωπος.
Να σου το πω λίγο διαφορετικά με ένα παράδειγμα αποσπασμένο από το παρόν μήπως καταλάβει κάτι το φτωχό σου μυαλό; Δεν σε πειράζει αν η παγκοσμιοποίηση αντί να έχει Εβραίους τραπεζίτες ως επικεφαλής, έχει Έλληνες; Υπάρχει μεγάλη διαφορά αν οι εθνικές παραδόσεις χαθούν για να επικρατήσει παγκοσμίως ο αγοραίος πολιτισμός των τραπεζών και των ΜΜΕ που διαχειρίζονται Εβραίοι ή Αμερικάνοι, με την περίπτωση που θα συνέβαινε το ίδιο προκειμένου να επικρατούσε μιας εκφυλισμένη ψευδο-οικουμενική παρεκτροπή του ελληνικού πολιτισμού;
Δεν πρέπει να υπάρχει η εθνική διαφορετικότητα του Γερμανού, του Γάλλου, του Πολωνού, του Ινδού, του Ιάπωνα, του Κινέζου και όλων των εθνών; Πρέπει να είναι αναγκαστικά όλοι τους κάποια ρέπλικα του ελληνισμού;
Είδες γιατί είσαι βαθιά φιλελεύθερος και Δεξιός μέχρι το μεδούλι; Είδες γιατί δεν έχεις σχέση με τον εθνικισμό; Εσύ και η γελοία αφήγηση του καπιταλιστικού ψευτοπατριωτισμού.
Αυτό το παραμύθι με τον Αλέξανδρο είναι για τους ψηφοφόρους του ΛΑΟΣ. Είμαστε με τον Αλέξανδρο γιατί ένωσε τον αρχαίο ελληνισμό και γιατί επέβαλε μια γεωπολιτική ελληνική παρουσία σε όλο σχεδόν τον αρχαίο κόσμο. Αυτό δεν σημαίνει ότι έφερε τον πολιτισμό σε οποίο λαό κατέκτησε. Οι Πέρσες είχαν τον δικό τους πολιτισμό. Οι Ινδοί επίσης. Είναι άλλο πράγμα η έμφαση στην πνευματική καλλιέργεια που προώθησαν οι Μακεδόνες ως συμπεριφορά και καθημερινότητα του αρχαίου ελληνικού βίου και άλλο ο "εκπολιτισμός". Είναι καθαρά φιλελεύθερο, νεωτερικό και με καταβολές στο Διαφωτισμό το επιχείρημα που παπαγαλίζεις.
Τέλος η εμμονή σου με μύτες, μουστάκια, σβέρκους και τα συναφή είναι για αυτούς που ασχολούνται με την μόδα και τις πασαρέλες. Δεν είναι για όσους ασχολούνται με τον εθνικισμό.
Μία διόρθωσις - ἔδωσα λανθασμένως ἄλλην παραπομπὴν ἀντὶ τῆς ὀρθῆς
http://historyreport.gr/index.php/%CE%91%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B8%CF%81%CF%8D%CE%BB%CE%BF/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%8A%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%B9%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1/2094-%CE%A4%CE%B1-%CE%9A%CF%85%CE%BA%CE%BB%CF%8E%CF%80%CE%B5%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B5%CE%AF%CF%87%CE%B7
Παρεμπιπτόντως ἐξαιρετικὴ ἡ ὡς ἄνω ἀπάντησις τοῦ Σταμάτη (ὑποθέτω!) στὸν - κατὰ τἆλλα διασκεδαστικώτατον - Λεμούριον Τρολίστα!
Στέφανε, εδώ Σκαμανδρώνυμος, Τα ευρήματα της Κεφαλλονιάς πολύ ενδιαφέροντα, τα γνωρίζω. Είπαμε ότι υπάρχει δρόμος ακόμα, πρόσφατα παρακολούθησα μια διάλεξη επί αυτού. Αρκετοί σοβαροί ερευνητές ομιλούν περί προγενέστερης παρουσίας ΙΕ από τις γενικές αποδεκτές χρονολογίες, Θεωρούν δε ότι κάποια από αυτά ίσως δεν ήταν Ελληνόφωνα όπως οι Άβαντες (Σακελλαρίου). - προσοχή όμως- Όπως λέει ο ίδιος ο Σακελλαρίου, τα φύλα αυτά εξελληνίστηκαν τάχιστα, οι δε Άβαντες δεν ανήκουν σε αυτές τις πρώτο-διεισδύσεις, αλλά σε ενδιάμεσες. Ευχαριστώ και πάλι για την ιδιαίτερα γόνιμη συμμετοχή εντός ενός συνεχώς εξελισσομένου πεδίου.
πολιτικη παγκοσμιοποιηση βρε ασχετε (τη διαχωριζω απο την οικονομικη που φερνει χρημα και στον πιο φτωχο αν μπορει να εξαγει κιολας τα προϊοντα του σε αλλους λαους που τα εχουν αναγκη) σημαινει πολυπολιτισμος. εγω μιλαω για ελληνισμο που διαδοθηκε σε πιθηκανθρωπους για να γινουν ανθρωποι, οπως το ιδιο εκαναν και οι Αγγλοι με τις αποικιοκρατιες τους στην Αφρικη. εκει ειχαμε αγγλικο πολιτισμο με απαρτχαιντ ή καστες αλλιως και οχι πολυπολιτισμικο σαν των Μασονων που μας λενε για ηγεσιες ανεξαρτητως φυλης και χωρις καστες ή παρομοιως σαν των εβραιων που λενε εκεινοι να ειναι στην ηγσεσια και απο κατω ενας μαζανθρωπικος πολτος. ειδες οταν δεν εισαι ρατσιστης σαν και εμενα πως μπερδευεσαι; ελπιζω να συνεννοηθηκαμε τωρα.
-Λεμουριος τρολιστας
Εντάξει αγόρι. Εσύ κατασκευάζεις δική σου ορολογία. Τύφλα να έχει ο Χάιντεγκερ.
Η λέξη "πολυπολιτισμός" βλάκα δεν αποτελεί εργαλείο αναλυτικής κατηγορίας. Είναι ένας δημοσιογραφικός όρος που χρησιμοποιούν οι πολιτικοί, κάποιοι με θετική και άλλοι με αρνητική διάθεση, για να περιγράψει την συμβίωση πολλών διαφορετικών εθνικών κοινοτήτων στα πλαίσια της σημερινής ευρωπαϊκής κοινωνίας.
Ο "πολυπολιτισμός" είναι μεταβατικό στάδιο της παγκοσμιοποίησης μέχρι αυτό το μωσαϊκό χαοτικών διαφορετικών κοινοτήτων που ζει στην Ευρώπη να ομογενοποιηθεί σε ένα κοινό σχήμα. Η παγκοσμιοποίηση δεν σημαίνει συμβίωση διαφορετικών πολιτισμών. Σημαίνει ένα κοινό μοντέλο σε παγκόσμια κλίμακα. Ένας αστικός ατομικιστικός πολιτισμός παγκόσμιου φιλελευθερισμού (κάποτε έπαιξε και ο κομμουνισμός αυτή την προοπτική αλλά μεταπολεμικά είχε απαγκιστρωθεί λόγω της υποστήριξης σε εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα του τρίτου κόσμου), ένα παγκόσμιο κράτος, μια ομογενοποιημένη παγκόσμια κοινωνία. Η ιδέα του παγκόσμιου κράτους είχε ριχθεί ήδη από τους διαφωτιστές.
Ο ιμπεριαλισμός των Άγγλων ήταν μια απόπειρα μικρής κλίμακας να επιτευχθεί μια αγλλοσαξονική καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση.
Αλλά απέτυχε και έδωσε τη σκυτάλη στην αμερικανική εκδοχή.
Σήμερα είμαστε περισσότερο κοντά από ποτέ να την δούμε να γίνει πραγματικότητα όπως περίπου την είχαν οραματιστεί οι διαφωτιστές.
Πάντως σαν καλός νεοδημοκράτης σου ξέφυγε ότι βλέπεις και θετικά στοιχεία στην παγκοσμιοποίηση. Αυτό με τις εξαγωγές εννοώ. Κάποτε βέβαια πρέπει να μάθεις και οικονομική ιστορία, εσύ ο μεγάλος οικονομολόγος. Θα καταλάβεις τότε ότι εξαγωγές γίνονταν πάντοτε χωρίς να είναι απαραίτητη η επικράτηση της ιδεολογίας της ελεύθερης αγοράς. Ακόμα και στις πιο κρατικιστικές οικονομίες υπάρχουν εξαγωγές.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Πόσα χρόνια το γράφω αυτό, για τη γελοιότητα του "εκπολίτισε τους βάρβαρους Ασιατες" που μας μαθαίνουν στα σχολεία για τον Αλέξανδρο. Ποιους ρε; Τους Πέρσες της Στήλης του Μπεχιστούν, του Shahnameh, του Ζωροάστρη, των Κήπων της Βαβυλώνας; Τους Αιγύπτιους των Πυραμίδων; Τους Ινδούς των Βέδων, των Βραχμάνων, της σανσκριτικής λογοτεχνίας; Βέβαια είναι και το ζήτημα, πώς να πεις σε μικρά παιδιά ότι πήγε να κατακτήσει τα μέρη αυτά για να στερεώσει γεωπολιτικά τον ελληνικό κόσμο; Δε με νοιάζει. Βρες τρόπο να το πεις χωρίς να μειώνεις τους μεγάλους πολιτισμούς της Ανατολής.
Με τέτοια σχολικά αφηγήματα πώς να μη βγουν Λεμούριοι μετά; Οι ρομαντικοί δεν έπεσαν ποτέ σε αυτή την παγίδα. Ο Παπαρρηγόπουλος ως και για τους Σελτζούκους (περσικός πολιτισμός με Τούρκους στρατιώτες) γράφει: ""Οί Σελδζουκίδαι υπήρξαν ζηλωταί τών γραμμάτων καί τών επιστημών, δπερ συνέβη καί έν τω πρώτω μωαμεθανικώ κόσμω άλλ’δπερ ουδέποτε συνέβη και
έν τώ πρώτω τούτω μωαμεθανικώ κόσμω, αυτοί οί σουλτάνοι τών Σελδζουκιδών, αυτοί οι ύπατοι αυτών λειτουργοί διέπρεπον έπί παιδεία, καί τό σπουδαιότερον, έφήρμοζον εν τω πρακτικώ βίω τάς έξ αυτής άπορρεούσας άρετάς" (στο κεφάλαιο "Σελδζουκιδών ου μόνον υλική αλλά και ηθική υπεροχή").
Οι πεπαιδευμένοι με λεμουριακή "παιδεία" νεοέλληνες αν το διάβαζαν αυτό θα έβγαζαν τον Παπαρρηγόπουλο ανθέλληνα παντουρανιστή!
Βρε μαλάκα Λεμούριε, θες εξαγωγές; Ε τότε είσαι με τον μερκαντιλισμό του 18ου αιώνα, που ήταν κατεξοχήν κρατικιστικό οικονομικό μοντέλο. Ό,τι κάνει δηλαδή η Γερμανία στην ΕΕ και η Κίνα παγκοσμίως: εξάγουν τα πάντα και κοιτάνε να εισάγουν όσα λιγότερα γίνεται, και έτσι χτυπάνε τον ανταγωνισμό. Και βασικά ο λεγόμενος "οικονομικός εθνικισμός" με τη φιλελεύθερη έννοια είναι αυτό ακριβώς. Μωρέ Λεμούρη, κινεζάκι είσαι και δεν το ξες;
Μιας και εντελώς αδίκως με έχει μπλοκάρει ο Σλάβκο από το τουίτερ του επειδή κάποτε του 'χα γράψει ότι ο Κρασνόφ τον ήπιε από τον Στάλιν το 1918 (!), αλλά είδα ότι τώρα έκανε ένα εύστοχο σχόλιο εκεί σχετικά με ένα θέμα (διαφορά του επίσημου αντιφασισμού της ΕΣΣΔ με τον σημερινό της Ρωσίας) που τυχαίνει και εγώ να το μελετάω αυτό τον καιρό, συγνώμη για το εκτός θέματος, ας μου επιτρέψει η Λέσχη να τοποθετηθώ εδώ, που θα μπορεί να το διαβάσει ο φίλος, καθώς εκεί που πρέπει να τα γράψω με έχει μπλοκαρισμένο.
Η αλήθεια είναι πως, ενώ ο αντιφασισμός της ΕΣΣΔ βασιζόταν σε πολύ πιο στέρεες θεωρητικές βάσεις (με τον Δημητρώφ όσο και να διαφωνεί κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι έκανε μία μεθοδολογικά εμπεριστατωμένη έρευνα του φασισμού), ο σημερινός αντιφασισμός της Ρωσίας είναι ένα θολό ιδεολόγημα. Ενώ δηλαδή η ΕΣΣΔ σου έλεγε ότι ο φασισμός είναι αντίπαλος επειδή στην εξουσία είναι ακραίος καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός και γεννιέται από την επιθυμία των πιο πολεμοκάπηλων μερών της αστικής τάξης να πνίξουν τον εσωτερικό (εργατικό κίνημα) και εξωτερικό (άλλα έθνη) εχθρό, η σημερινή Ρωσία σου λέει ότι ο φασισμός είναι ένα κακό πράμα που πολέμησαν οι παππούδες μας και τέλος. Φυσικά, ένα αστικό κράτος όπως η Ρωσία δεν θα μπορούσε να παραδεχτεί σχέση φασισμού-καπιταλισμού, αλλά όταν, ενώ καπηλεύεται τα σύμβολα της ΕΣΣΔ, προσπαθεί ταυτόχρονα να αποϊδεολογικοποιήσει εντελως τον αντιφασισμό, όλο αυτό το μίγμα κάνει τον σημερινό κρατικό ρωσικό αντιφασισμό ολίγον τι γελοίο.
Στο πεδίο των δικών μου μελετών (ιστορία της ρωσικής-σοβιετικής Γερμανιστικής), αυτό γίνεται εμφανές αν συγκρίνουμε ένα σύγχρονο (2007) ρωσικό βιβλίο Ιστορίας της Γερμανικής Λογοτεχνίας με ένα σοβιετικό.
Το ρωσικό έχει κεφάλαιο με τίτλο "Αντιφασιστική Λογοτεχνία του α' μισού του 20ού αιώνα", το οποίο όμως περιλαμβάνει ΟΛΟΥΣ τους Γερμανούς λογοτέχνες ανεξάρτητα ιδεολογίας. Μαζί με τους δηλωμένους αντιφασίστες Μαν, Μπρεχτ, Μπέχερ, Ρεμάρκ, περιλαμβάνει και τον Γκέρχαρτ Χάουπτμαν που έδωσε όρκο πίστης στον Χίτλερ, τον Φάλαντα που έγραψε μυθιστορήματα κατά παραγγελία του Γκέμπελς, και ολόκληρο τον Εξπρεσιονισμό, που το γνωστό φιλελέ παραμύθι λέει ότι αφού ο Χίτλερ τον κυνήγησε σαν "έκφυλη τέχνη", λογικά όλοι οι εξπρεσιονιστές θα ήταν αντιφασίστες. Κι έτσι, όλη η γερμανική λογοτεχνία ήταν αντιφασιστική, και τον φασισμό τον έφεραν οι αγράμματοι. Κι όποιος το διαβάσει, θα κοιμηθεί ήσυχος, ότι αφού μπορεί να εντρυφήσει στη μεγάλη λογοτεχνία, δεν θα γίνει ποτέ φασίστας!
Στην αντίστοιχη Ιστορία της Γερμανικής Λογοτεχνίας που διδάσκονταν οι σοβιετικοί και ανατολικογερμανοί φοιτητές, η εξιστόρηση είναι ασύγκριτα πιο έντιμη. Αναλύεται ότι ο γερμανικός εξπρεσιονισμός είχε και μια ηχηρή αντιδραστική πλευρά κι ότι σχεδόν οι μισοί εξπρεσιονιστές ήταν φασίστες ή πρόδρομοι του φασισμού (Johst, Barlach, Nolde, Worringer), καυτηριάζονται τα έργα των Χάουπτμαν και Φάλαντα που "άνοιξαν το δρόμο για τη δημιουργία εκείνου του κλίματος απελπισίας και ανορθολογισμού που έκανε τη γερμανική διανόηση είτε άμεσα δεκτική προς το ναζισμό είτε αδύναμη να του αντισταθεί αποφασιστικά", και προειδοποιεί ότι σε καιρό καπιταλιστικής κρίσης είναι πιθανότατο να παρασυρθούν από το φασισμό όχι μόνο οι μάζες, αλλά και οι μεγαλύτεροι λογοτέχνες, αν δεν έχουν αναπτύξει ορθολογικά αντανακλαστικά. Κι όποιος το διαβάσει, αναμφίβολα, γίνεται πιο συνειδητός αντιφασίστας, με πιο μεγάλη επαγρύπνηση από όποιον διαβάσει το ρώσικο του 2007.
Αυτό έχει εξήγηση.
Για τον φιλελέ αντιφασισμό, ο φασισμός είναι μια σχεδόν ουρανοκατέβατη ιδεολογία κάποιων τρελών και λυσσασμένων αμόρφωτων, που δεν έχει σχέση με τη διανόηση και που "θεραπεύεται με διάβασμα και ταξίδια". Για τον μαρξιστικό αντιφασισμό, ο φασισμός έχει συγκεκριμένες ιστορικές ρίζες, κάλλιστα μπορεί σε καιρούς κρίσης να αγκαλιάσει πλατιά στρώματα μορφωμένων, και πολεμιέται μόνο με μαχητικό αντιφασισμό.
Αυτά είχα να γράψω στον φίλο και συγνώμη στη λέσχη για το off-topic.
Μπράτε, ξεμπλόκαρέ με ρε συ.
Στείλε μέσω κοινού φίλου το user name σου στο Τουίτερ να σε ξεμπλοκαρω. Αυτό που έγραψα ήταν ότι η επίσημη πολιτική του Κρεμλίνου είναι πλέον φιλελευθερισμός με κόκκινο αστέρι και σφυροδρέπανο
C. Φ.
Ο σημερινός ρωσικός "αντιφασισμός" έχει διαφορά από τον αντιφασιμό που κυριαρχεί στα δυτικά κράτη. Είναι σχεδόν πλήρως απο-ιδεολογικοποιημένος όρος, χωρίς πολιτικό περιεχόμενο. Βασικά θα μπορούσε να είναι συνώνυμο του "εχθρός". Προφανώς ο όρος έχει γίνει λάστιχο και στην δύση αλλά εδώ διατηρεί μια στοιχειώδη σύνδεση με ιδέες. "Φασίστας" εδώ θα είναι όποιος μιλάει για έθνος, μετανάστευση, κατά της lgbt προπαγάνδας κτλ. Γι'αυτό και το φαινομενικώς παράδοξο, να μιλάνε κατά των "φασιστών" (αναφερόμενοι πχ σε ουκρανούς, αμερικάνους κτλ) απλοί ρώσοι που σε πολιτικό επίπεδο μπορεί να μην έχουν καμία διαφωνία με τις ιστορικές πολιτικές θέσεις των ορίτζιναλ φασιστών.
Υπάρχει και μια άλλη διαφορά. Αν ρωτήσεις έναν μέσο δυτικό γιατί είναι αντιφασίστας θα σου πει πρώτα πρώτα για το ολοκαύτωμα, τους εβραίους, τους γύφτους και την στέρηση της δημοκρατίας. Αν ρωτήσεις έναν μέσο ρώσο θα σου πει γιατί είναι εχθροί της πατρίδας και θέλουν το κακό της ρωσίας. Θυμήθηκα και την cult εικόνα που έχει γίνει μιμ, με έναν υπερήλικα, ντυμένο με στρατιωτική στολή της ΕΣΣΔ, να δηλώνει πως πρέπει να τσακίσουμε τους φασίστες μαζί τους μασώνους και εβραίους που τους στηρίζουν χαχαχα
Επισυνάπτω στο παραπάνω σχόλιο και τα δύο βιβλία στα οποία αναφέρομαι, το ένα είναι στα ρώσικα, το άλλο στα γερμανικά.
Αυτό είναι του 2007 επί Πούτιν και Ρωσικής Ομοσπονδίας:
https://levantsagareli.files.wordpress.com/2015/09/pronin_v_a_istoriya_nemeckoi_literatury.pdf
Αυτό είναι του 1945 επί ΕΣΣΔ και ΛΔ Γερμανίας:
https://vdoc.pub/documents/skizze-einer-geschichte-der-neueren-deutschen-literatur-10h7o68dmga0
κι αυτό αλήθεια που λέει ο C, τα identity politics είναι φυλετικός εθνικισμός με ροζουλί κορδέλα, οι φιλελέφτ αναπαράγουν βιολογικό ντετερμινισμό και δεν το καταλαβαίνουν καν. Άλλη μια τερατογένεση του μεταμοντερνισμού.
Κάποιες σκόρπιες σκέψεις για το μελλοντικό πολιτικό σκηνικό σε Ρωσία και Ουκρανία μετά τις τελευταίες εξελίξεις.
Όποια χώρα χάσει αυτό τον πόλεμο, η κυβέρνησή της θα αντιμετωπίσει πρόβλημα από τους εθνικιστές. Κι αν τον χάσουν και οι δύο (που δεν είναι απίθανο), τότε και οι δύο κυβερνήσεις θα αντιμετωπίσουν πρόβλημα από τους εθνικιστές. Εννοώ ότι οι στρατιώτες που θα γυρίζουν απ' το μέτωπο θα κατηγορούν τους πολιτικούς, "εμείς δεν ηττηθήκαμε ποτέ, εσείς μας πουλήσατε", σαν τη Γερμανία της Βαϊμάρης.
Θυμάστε μήπως πώς ξεκίνησε ο Λε Πεν; Τι ήταν ο Λε Πεν μικρός; Μέλος της Λεγεώνας των Ξένων και μετά των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών. Τον στέλνουν στην Ινδοκίνα, βλέπει τον γαλλικό στρατό να αποσύρεται (δεν ήταν παρών στην ήττα του Ντιεν Μπιεν Φου, πήγε πιο μετά, και αμέσως μόλις πήγε, του είπαν φεύγουμε από 'δω, χάσαμε). Τον στέλνουν στο Σουέζ το '56 (που οι αμερικανοσιωνιστές βάλανε τους Γάλλους να κάνουν νταηλίκια στον Νάσερ, κι ο Χρουτσόφ τους έκοψε τα @@), με το που πάει εκεί του λένε φεύγουμε κι από 'δω. Μετά τον στέλνουν Αλγερία, πάλι τα ίδια. Δεν γεννήθηκε εθνικιστής ο Λε Πεν, ούτε εχθρός του πολιτικού κατεστημένου της Γαλλίας. Συσσωρευμένες τραυματικές εμπειρίες από εθνικές ήττες είναι που τον έκαναν εθνικιστή κι εχθρό του πολιτικού κατεστημένου.
Κι ο Στρελκόφ το ίδιο.
Ο Στρελκόφ έχει συμμετάσχει σε 6 (έξι) πολέμους.
Τον στέλνουν κληρωτό 19 χρονών στο Αφγανιστάν, με την τελευταία φουρνιά στρατιωτών, σε ένα μήνα τους ανακοινώνουν ότι τα μαζεύουν και φεύγουν. Πρώτη τραυματική εμπειρία.
Πάει μετά εθελοντικά, πρώτα στην Αμπχαζία, μετά στη Βοσνία. Στη Βοσνία είναι που τα έκανε ο Μιλόσεβιτς πλακάκια το καλοκαίρι του '95 με τον Κλίντον, να αφήσει την Κράινα στους Κροάτες, το Μπίχατς στους Βόσνιους, για να γλιτώσει τις κυρώσεις. Μέρη που είχε χύσει αίμα ο σέρβικος στρατός για να κατακτήσει. Δεύτερη τραυματική εμπειρία.
Πάει μετά στην Τσετσενία, στον πρώτο πόλεμο, σαν ταγματάρχης FSB, με διοικητή το στρατηγό Λεμπέντ, κι εκεί που όλοι περίμεναν τη Ρωσία να κηρύξει αντιτρομοκρατική επιχείρηση και να κάνει το Γκρόζνι σμπαράλια, ο Γέλτσιν αναγκάζει το στρατό να υπογράψει με τον τζιχαντιστή Μπασάγεφ την ανεξαρτησία της Τσετσενίας. Ο Λεμπέντ μετά από αυτό έφτιαξε εθνικιστικό κόμμα στη Ρωσία να ρίξει το Γέλτσιν. Ο νέος ακόμα Στρελκόφ είχε την τρίτη του τραυματική εμπειρία.
Τον ξαναβρίσκουμε στον δεύτερο πόλεμο της Τσετσενίας, συνταγματάρχη FSB, και τι θα είδαν εκεί τα μάτια του από τα τζιχάντια του Μπασάγιεφ, κι ο ίδιος ο Στρελκόφ πια έχει παραδεχτεί ότι πήρε μέρος σε βασανιστήρια αιχμαλώτων, αλλά μόνο αιχμαλώτων που είχαν οι ίδιοι σκοτώσει ή βασανίσει Ρώσους. Τέλος πάντων, σε αυτό τον πόλεμο η Ρωσία νίκησε, δεν βρέθηκε κανείς να την προδώσει.
Και τελικά στο Ντονμπάς το 2014, αποστρατευμένος πια, πήγε εθελοντής και οργάνωσε τις λαϊκές πολιτοφυλακές, τις έκανε στρατό, τις οδήγησε 10 μέτρα έξω από τη Μαριούπολη, και ξαφνικά του χτυπάει το τηλέφωνο και του λένε ότι ο Πούτιν συμφώνησε με το Κίεβο να λήξουν οι εχθροπραξίες, αυτά τα εδάφη που πήρες πρέπει να τα αφήσεις και να φύγεις για πάντα από το Ντονμπάς.
Ε αυτό ήταν το τελειωτικό τραύμα για τον Στρελκόφ. Από τότε δεν έχει πει ούτε μισή καλή κουβέντα για τον Πούτιν, συνεχώς λέει ότι στο Κρεμλίνο κάνουν κουμάντο λαμόγια και αδερφές, και καλύτερα να γυρίσουμε στους Τσάρους.
Αυτά ήταν δυο παραδείγματα πώς, μέσα απ' τη φωτιά και το ατσάλι του πολέμου και την παρασκηνιακή "προδοσία των πολιτικών" φτιάχτηκαν δυο εθνικιστές και αντισυστημικοί πολιτικοί. Εθνικιστής και αντισυστημικός δεν γεννιέσαι, γίνεσαι. Και θα γίνουν κι άλλοι, μέσα απ' το καζάνι του πολέμου της Ουκρανίας, κι από τις δυο πλευρές, αυτό είναι σίγουρο.
Να πω, αρχικά, μπράβο για τα σχόλια. Όντως υπάρχει ένα πολύ καλό επίπεδο στους αναγνώστες μας και αυτό είναι πολύ ενθαρρυντικό! Απλά να πω κάτι για τον Λεμούριο. Πέφτω από τα σύννεφα με το επίπεδο του, το πόσο ανορθόγραφος είναι και γενικότερα το πόσο πηγαία ανόητος. Προφανώς και αυτά που λέει ότι ξέρει δεν έχουν γίνει κτήμα του μέσωπηγαίου ενδιαφέροντος προσωπικής μελέτης αλλά από links ή παρουσιάσεις που του έχουν κάνει άτομα της πρεσβείας, υπεύθυνοι της ΝΔ ή μπάτσοι. Φαίνεται δηλαδή ότι και αυτά που λέει ότι πιστεύει, δεν τα πιστεύει ουσιαστικά. Για αυτό και του είπαν να έχει ένα χαλαρό στυλ στον τρόπο γραφής του έτσι ώστε εάν στριμωχτεί να το ρίξει στο ότι απλά "τρόλλαρε". Πάντως εάν πίστευα στην ανακύκλωση των ψυχών, όπως ο Οδυσσέας είχε επιλέξει να ξαναγεννηθεί ως ζώο για να έχει μια ήρεμη ζωή έτσι κι εγώ θα επέλεγα να γίνω... Λεμούριος για να ζω μια εύκολη ζωή διαβάζοντας email από την πρεσβεία, μπαίνοντας στο Internet όλη μέρα και κάνοντας Xcel worksheets με τα τηλέφωνα των ανθρώπων που θα ενοχλήσουμε στις εκλογές με SMS για να ψηφίζουν την τουαλέτα μας... ε.... εννοώ το κόμμα μας!
Ξέχασα ότι ο Στρελκόφ ήταν και στον πόλεμο της Υπερδνειστερίας, πάλι με τον Λεμπέντ διοικητή.
Σε επτά (7) πολέμους συμμετείχε, όχι σε έξι.
Αυτά είναι. Οι ultra ορθόδοξοι εθνικοσοσιαλιστές συζητάνε μέσα στη τρελή χαρά με τους στρασερικούς και με τους εθνικομπολσεβίκους. Μετά όλοι μαζί εξυμνούν με πολύ ρομαντισμό τη λαθρομετανάστευση!!! Ερε γλέντια. Εθνικοσοσιαλιστές θαυμάζουν τους πολιτισμούς των μαύρων. Τι άλλο θα δουν τα ματάκια μας σε αυτό τον χώρο? Αν όλοι εσείς έχετε απωθημένο να γίνεται αναρχικοί κάντε το τώρα. Να προλάβετε και τις συγκεντρώσεις για το metro .
Ο Σταμάτης είπε...Κοίταξε ανώνυμε η κατηγορία για τον "αναρχισμό" των εθνικιστικών ακούγεται από Δεξιά χείλη ήδη από των 19ο αιώνα. Δεν κομίζεις γλαύκα εις Αθήνας.
Στα του σχολιασμού σου τώρα. Για έναν λόγο συναίνεσα στην δημοσίευση της ανοησίας που έγραψες. Είναι αυτή η τελευταία φράση που αναδεικνύει την ειλικρινή σου αγωνία προκειμένου να εφαρμοστούν οι πολιτικές του Μητσοτάκη. Έχω υπάρξει πολύ αυστηρός με το κόμμα σου τα τελευταία χρόνια. Δεν θέλω να με κατηγορήσετε για εμπάθεια και για διάθεση λογοκρισίας.
Σταμάτα να πίνεις αυτό που πίνεις...Σε χαλάει.
Έλα, τελείωσε το διάλειμμα. Περιμένει τζατζίκι το τραπέζι 5
Τα παραμύθια σας έχουν κοντά ποδάρια συντρόφια. Το παρεάκι του Μαμούτου είναι γνωστό. Τώρα εμφανίστηκαν και άλλοι ακόλουθοι. Τι πάτε να κρύψετε ρε; Ο Γκέκας το ίδιο πράγμα δεν κάνει; Ρομαντικός δηλώνει και αυτός. Κρατάει μια πισινή ότι διαφωνεί με τα εθνοκομμούνια και μετά τα συγχαίρει γιατί εναντιώνονται στην "παρηκμασμένη αριστοκρατία" και δείχνει κατανόηση τα συμβουλεύει με αβρότητες και φιλοφρονήσεις. Τους καταλαβαίνει, τους ευχαριστεί για την ωραία συζήτηση. Ας είναι καλά ο Σταμάτης να κανονίσει μια έξοδο για ποτά και έδεσε το γλυκό. Να τη η κολεγιά των σκληρών εθνικοσοσιαλιστών με τους εθνικομπολσεβίκους.
Εσύ ρε Κωστάκη είσαι μέσα και συ; Αρκεί να μας φέρει ο Μαμούτος κανένα φοιτητάκο να μας χειροκροτήσει για να το παίξουμε σπουδαίοι και σεβάσμιοι σε "ψαγμένους" μικρούς και το κάναμε το κομμάτι μας έτσι; Δεν τρέχει μία αν σε θαυμάζουν ρομαντικοί σοσιαλιστές.
Έλαβα πολύ σοβαρά τα καίρια ερωτήματα και τα επιχειρήματα που παρέθεσες. Και συμπέρανα ότι οφείλω να σε καθησυχάσω με την εξής υπόσχεση. Αν κανονίσω έξοδο για ποτό, όπως γράφεις, να είσαι σίγουρος ότι δεν θα επιλέξω να πραγματοποιηθεί σε εστιατόριο.
Για μαύρους εγώ πάντως δε μίλησα. Αιγύπτιους, Πέρσες και Ινδούς (τους Άριους της Β. Ινδίας που συνάντησε ο Αλέξανδρος) ανέφερα. Τώρα άμα εσύ βλέπεις παντού μαύρους, δικό σου απωθημένο μάλλον θα είναι, εμένα μη με μπλέκεις.
Συναγωνιστή Σ. Φ. μην ανησυχείς ξεμπλοκαρίστηκα σήμερα.
Αὐτὸ κατάλαβες ἐσὺ κατακαημένε, πὼς ... συνεχάρην τὸν ὑμνητὴν τῆς πληβειακότητος ἐπειδὴ ... "ἐναντιώνεται στὴν παρηκμασμένη ἀριστοκρατία";;;!!! Καὶ πὼς τοῦ δείχνω "κατανόησιν" μετὰ φιλοφρονήσεων;
Αὐτὸς ὁ χῶρος πάσχει ὄχι μόνον ἀπὸ ἀήθη κι ἀηδῆ ἄτομα, ποὺ ἔχουν παρεισφρύσει καὶ δηλητηριάσει τὸ σύμπαν, ἀλλὰ πάσχει καὶ ἀπὸ ἄτομα τραγικὰ χαμηλῆς νοημοσύνης. Βεβαίως τέτοια εἶναι τὰ άποτελέσματα δυσγονίας γιὰ ὁλόκληρο τὸν "ἑλληνικὸ" πληθυσμό, ὅμως ἂς δοῦμε τὶ ἀκριβῶς ἔγραψα, καὶ πῶς ὁ ὡς ἄνω πληβεῖος "ἀναλυτὴς" κάνει τὸ ἄσπρο μαῦρο:
«...εἶναι κωμικὴ καὶ τραγικὴ συνάμα ἡ προσκόλλησις καὶ ταύτισις ὡρισμένων πρὸς μίαν αὐτόκλητον "πληβειακότητα", περίπου ἐπικλητὴν ὡς τίτλου τιμῆς ὑπ᾿ ἐκείνων!!!
Ἡ ἀντίθεσις εἰς τὴν πρὸ τῆς Γαλλικῆς Ἐξεγέρσεως ἐκφυλισμένην ψευδο-ἀριστοκρατίαν ΔΕΝ εἶναι ἡ πληβειακότης - ἀντιθέτως: ἐκφυλισμένη ψευδο-ἀριστοκρατία, ἀστικὴ ἐμποροκρατία/ἀντιπαραδοσιακότης καὶ μπολσεβικισμὸς ἕπονται ἀλλήλων ὡς σκαλοπάτια μιᾶς καὶ τῆς αὐτῆς ἀλληλουχίας - καθοδικῆς κλίμακος.
Πολλοὶ προφῆται ὑπάρχουν σ᾿ αὐτὸν τὸν χῶρο - ψευδοπροφῆται κυρίως! Μέγιστον πρόβλημα...»
Δηλαδὴ ἡ πληβειακότης, ἡ ἐκφυλισμένη ψευδο-ἀριστοκρατία καὶ ἡ ἀντιπαραδοσιακὴ μπουρζουαζία οὐσιαστικῶς ἐκπροσωποῦν ἐκδοχὲς τῆς αὐτῆς ἐκτροπῆς ΚΑΙ ΟΧΙ πραγματικῶς ἀντίθετα μεγέθη - αὐτὸ γράφω!
Ὁ δὲ Θερσίτης ποὺ ξεδιάντροπα τὸ παραποιεῖ ὁλικῶς γιὰ νὰ τὸ φέρῃ ἐκεῖ ποὺ θέλει, ἂς εἶχε τοὐλάχιστον τὸν στοιχειώδη ἀνδρισμὸν νὰ τὸ πράξῃ ΕΠΩΝΥΜΩΣ!!!
ΕΚΑΣ λυσσώδη κυνάρια!!!
Στέφανος Γκέκας
Φίλε Στέφανε θα πρότεινα να μην μην δίνεις ιδιαίτερη σημασία σε τέτοιους τύπους. Ορισμένα από τα σχόλια που γράφουν δημοσιεύονται για διδακτικούς σκοπούς. Δημοσιεύονται προκειμένου να φωτιστεί η ηθική άβυσσος η οποία χωρίζει ανθρώπους που θέτουν εαυτούς στην υπηρεσία ιδεολογικών αρχών από λιμοκοντόρους του εικοσάευρου. Θέλω να γίνεται ορατή η διαφορά που υφίσταται ανάμεσα στα παιδιά και τους σχολιαστές που τιμούν την αξία του διαλόγου (ελληνική παραδοσιακή αξία) με τους καλικάντζαρους της Δεξιάς που φωλιάζουν στον "χώρο". Υπενθυμίζουν τι πρέπει να αντιμετωπιστεί σε πρώτη φάση αυτές οι θλιβερές παρουσίες.
Αν και δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους εθνικομπολσεβίκους -τους θεωρώ συναγωνιστές και έχουν θέση στην λέσχη -, αν και μάλλον με τιμά παρά με φέρνει σε δύσκολη θέση όποιος με αποκαλεί ρομαντικό σοσιαλιστή, ρομαντικό εθνικιστή κλπ, η ουσία είναι ότι δεν πρέπει να λαμβάνονται στα σοβαρά υπόψη τα επιχειρήματα τέτοιων ανθρώπων. Δεν νομίζω ότι τα πιστεύουν ούτε και οι ίδιοι. Απλώς θέλουν να προκαλούν διασπάσεις, τσακωμούς και αέναη διχόνοια, προκειμένου να μην υπάρξει ποτέ συνεννόηση ανάμεσα σε καλοπροαίρετους εθνικιστές και ευρύτερα πατριώτες. Οι περισσότεροι εξ αυτών είναι σε διατεταγμένη αποστολή. Συνεπώς γνώμη μου είναι πως μια στοχευμένη χλεύη, μια κομψή ειρωνεία, ακόμα και η απαξίωση, είναι κατάλληλοι τρόποι συμπεριφοράς προς τέτοια ρετάλια. Δεν τους αξίζει κανονικός διάλογος.
Έχεις δίκιο Σταμάτη.
Εἶναι ἐν τούτοις ἀπίστευτο ὅτι ὑπάρχουν ἀποδέκτες καὶ γιὰ τοὺς πιὸ ποταποὺς καὶ ἀηδιαστικοὺς ἀκόμη τελάληδες, ἀκόμη καὶ πανηλιθίους - πραγματικῶς ἢ κατὰ προσποίησιν ἠλιθίους, ἴσως συχνὰ πρόκειται γιὰ Ἕνα μεῖγμα καὶ τῶν δύο...
Περισσότερο ἀπὸ τὴν ποταπότητα τῶν χειρίστων μὲ ἐνοχλεῖ ἡ ἀχρειότης τῶν πλείστων!
ΣτΓκ
Πράγματι. Πρόκειται για ένα από τα πιο κραυγαλέα σημάδια που δείχνουν ότι ο "χώρος", για λόγους που χωρούν πολλή συζήτηση, έχει μαζέψει εδώ και χρόνια αρκετά από τα πλέον αχρεία κατακάθια της ελλαδικής κοινωνίας. Αν δεν υπήρχαν οι δέκτες, οι πομποί θα εξέπεμπαν στο κενό.
Σταμάτη νομίζω πως πάει καιρός που ο συγκεκριμένος έχει να πάει σε εστιατόριο. Σε σταύλους συχνάζει και νομίζει πως κι εμείς τρώμε σανό. Ας μην γίνει κι αυτός ο δίαυλος σαν ένα άλλο blog του χώρου, όπου βρίσκει η περσόνα αυτή εύφορο έδαφος για να ξερνάει χολή και να διαβάλει ομάδες και πρόσωπα. Συνεχίστε την εξαιρετική ανταλλαγή απόψεων.
Στον φίλο που απευθύνθηκε σε μένα κάνοντας λόγο για "εστιάτορες" και στάβλους, καταρχάς ανταποδίδω τους εγκάρδιους χαιρετισμούς. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια εκ μέρους όλων των παιδιών της λέσχης.
Στα του σχολιασμού σου τώρα, έχω την εντύπωση πως η επιφυλακτικότητα στην εξαγωγή συμπερασμάτων ίσως είναι χρήσιμη σε τέτοιες περιπτώσεις. Είναι αυτό που γράφει ο Στέφανος. Υπάρχουν και οι "σερβιτόροι" των εστιατορίων, σύμφωνα με την σατιρική ορολογία των σχολιαστών του ιστολογίου μας. Είναι εντυπωσιακά ανησυχητικό το γεγονός ότι υπάρχουν τόσοι σουλατσαδόροι του "χώρου" που έχουν αποδεχτεί ως κανονικές αυτές τις συμπεριφορές και τις "ιδεολογικές παρεμβάσεις" οι οποίες στηρίζουν την επιχειρηματολογία τους σε πολιτικά μενού. Συνεπώς δεν θα πρέπει να μας κάνει εντύπωση αν τις αναπαράγουν. Μάλιστα, κάτι μου λέει ότι όσο πλησιάζουν οι εκλογές θα ενταθούν αυτές οι "παρεμβάσεις".
https://www.youtube.com/watch?v=AqHeZUS9_EY
Πάντως, πλάκα πλάκα, αυτόν τον περίεργο αντιφασιστικό ορθόδοξο πατριωτισμό των Ρώσων, ακόμα οι σιωνιστές δεν βρήκαν τρόπο να τον διαβρώσουν ιδεολογικά. Την αριστερά τη διέβρωσαν, την παλιά λεπενική ιδεολογία τη διέβρωσαν, τους φυλετιστές χιτλερικούς τους διέβρωσαν, αλλά αυτό το περίεργο ρώσικο μίγμα Ορθοδοξίας-μεγαλοκρατισμού-πατριωτισμού-παραδοσιοκρατίας-μπολσεβικισμού-αντιφασισμού-ομοφοβίας-αντιεβραϊσμού (που εν πολλοίς είναι αποτέλεσμα συλλογικού μετατραυματικού στρες της ρώσικης κοινωνίας μετά τη λαίλαπα Γκορμπατσόφ-Γέλτσιν), ακόμα δεν έχουν βρει τρόπο οι σιωνιστές να το cuckάρουν και να το κάνουν ενσωματώσιμο στον δυτικό ιδεολογικό μπαξέ.
χαχαχαχα να'σαι καλά φίλε, το είχα σαν εικόνα στο μυαλό μου αλλά δεν ήξερα από που είναι
Ο Καραμπελιάς εντωμεταξύ τώρα κάνει και εκδούλευση για την Α. Προτσένκο, υπόδικη για λαθρεμπόριο καυσίμων "πρόεδρο των ελληνικών κοινοτήτων Ουκρανίας", που είναι στο payroll του Ζελένσκι και που, ενώ για 5 μήνες δεν μιλούσε (μόνο τον πρώτο μήνα του πολέμου ήταν λαλίστατη), βρήκε σήμερα να βγει στου Καραμπελιά να πει ότι οι Έλληνες ψηφίζουν "με τα καλάσνικοφ στον κρόταφο" στα δημοψηφίσματα του Ντονμπάς.
Αλλά θα μου πεις, ποιος έχασε τη ντροπή για να τη βρει αυτός;
Δεν θα αρνηθώ ότι η πληβειακότητα του Φίχτε είναι άμεσος πρόδρομος των μαζικών λαϊκών, εθνικών και αντιφεουδαρχικών κινημάτων επί γερμανικού εδάφους. Μαθητές του υπήρξαν οι Arndt και Jahn, που με το ίδιο πάθος αποκήρυτταν τον Ναπολέοντα όσο και την ντόπια σαπισμένη γερμανική άρχουσα τάξη των πριγκίπων, βασιλέων και μικροηγεμόνων. Και μετά το 1815 τα κινήματα αυτά (Burschenschaften) μετεξελίχθηκαν στις ριζοσπαστικές εργατοαγροτικές ενώσεις (όπως η "Gesellschaft für Menschenrechte" του Γκέοργκ Μπύχνερ στην Έσση, που είχε σύνθημα "φωτιά στα παλάτια, ειρήνη στα καλύβια" και στόχους όμοιους με τους Ρώσους ναρόντνικους) και στον ουτοπικό σοσιαλισμό, τους wahren Sozialisten (μέλος των οποίων υπήρξε ο νεαρός Βάγκνερ, ο αγωνιστής των οδοφραγμάτων της Δρέσδης) και ο "πρώτος ποιητής του προλεταριάτου" Georg Weerth.
Οι παραδόσεις αυτές, είτε το θέλουν κάποιοι δήθεν ελιτιστές είτε όχι, ανήκουν στις καλύτερες αγωνιστικές παραδόσεις του γερμανικού λαού. Αν τις σνομπάρει ο Ρόζενμπεργκ, δικό του πρόβλημα. O "Μύθος" είναι γεμάτος με αναφορές στον Καντ, αλλά οι ρομαντικοί εν πολλοίς απέρριψαν τον Καντ. O Φίχτε, όταν μιλά για ηθική, δεν προσπαθεί να μας πείσει όπως ο Καντ, ότι η ανθρώπινη φύση είναι ριζικά διεφθαρμένη, αλλά σημειώνει: «οι άνθρωποι είναι χειρότεροι, όσο υψηλότερη είναι η τάξη τους». Όταν μιλά για το κράτος, ξέρει όχι να ζητά, αλλά να απαιτεί σαν αληθινός πληβείος το δικαίωμα στην ισότητα.
Δεν γίνεται να αγνοηθεί αυτή η παράδοση του γερμανικού ρομαντισμού, η εθνολαϊκή και συνάμα πρωτοσοσιαλιστική. Είναι οργανικό μέρος του γερμανικού ρομαντισμού, είναι το λαϊκό του στάδιο, αν μπορεί να ονομαστεί "αστικό" αυτό των πρώιμων Σλέγκελ, και "αριστοκρατικό" αυτό που ξεκινά με τον Νοβάλις και ολοκληρώνεται με τον Κλάιστ. Όσο κι αν οι αστοί ιστορικοί (μετά το 1870 κυρίως, οπότε επήλθε η ενοποίηση του αστικού μπλοκ φιλελεύθερων-συντηρητικών στη Γερμανία) προσπάθησαν την ύπαρξη αυτού του λαϊκότροπου σταδίου του ρομαντισμού να την αποσιωπήσουν. Κι αν ο Ρόζενμπεργκ θεώρησε σωστό να την αποσιωπήσει κι αυτός, επειδή δεν του καλοκαθόταν η πληβειακότητά της, ξαναλέω, δικό του πρόβλημα, όχι δικό μου.
Περί Θερσίτη, είναι αυτός ο χαρακτήρας που η ύπαρξή του στο έπος της Ιλιάδας επιβεβαιώνει την ικανότητα του Ομήρου και της ελληνικής τέχνης εν γένει, να πλάθει και ρεαλιστικές φιγούρες, να πλάθει πλάι στους υπεράνθρωπους ήρωες, και καθημερινούς κοινούς στρατιώτες. Το ότι με τον Θερσίτη ο Όμηρος δεν διστάζει να απεικονίσει έναν λαϊκό πολεμιστή που εκφράζει τους απλούς μαχητές του στρατοπέδου των Αχαιών, είναι η καλύτερη απόδειξη ότι η πραγματικά μεγάλη τέχνη, όπως η ελληνική, δεν αποκόπτει το επικό από το ρεαλιστικό. Σε αντίθεση με τα μεσαιωνικά ευρωπαϊκά ιπποτικά ρομάντζα, που είχαν μόνο αψεγάδιαστους ήρωες, κι έτσι στερούνταν ρεαλισμού, ο Όμηρος δίπλα στον επικό "ρομαντισμό" του Αχιλλέα και του Διομήδη, δεν αρνείται να τοποθετήσει τον χθαμαλό αλλά αναμφισβήτητα τυπικό για μια ολόκληρη κοινωνική ομάδα, αυτή των στρατιωτών "ρεαλισμό" του αντιήρωα Θερσίτη.
Εξού και ο Χέγκελ ονόμαζε Θερσίτες τους λογοτέχνες που προέτασσαν την κοινωνική κριτική (τέτοιος στην εποχή του ήταν ο σπουδαίος ρομαντικός σατιρικός Ζαν Πωλ). Και γράφει ο Χέγκελ:
"The Thersites of Homer who abuses the kings is a standing figure for all times. He does not get in every age . . . the blows that he gets in Homer. But his envy, his egotism, is the thorn which he has to carry in his flesh. And the undying worm that gnaws him is the tormenting consideration that his excellent views and vituperations remain absolutely without result in the world. But our satisfaction at the fate of Thersitism may also have its sinister side."
(Διαλέξεις για την Ιστορία της Φιλοσοφίας)
Γι' αυτό και δεν θα αποκαλούσα Θερσίτη το ανώνυμο γκαρσόν που βάζει διαβολές μεταξύ Γκέκα και ημών. Ο Θερσίτης είχε το θάρρος να μιλήσει εξ ονόματος όλων των καθημερινών στρατιωτών που είχαν απαυδήσει από τον πόλεμο. Το ανώνυμο γκαρσόν δεν έχει καν το θάρρος να μιλήσει εξ ονόματος της αμερικάνικης πρεσβείας που τον ταΐζει.
Είναι ενδιαφέρουσες οι παρατηρήσεις.
Μια ένσταση στο θέμα των ακροδεξιών. Η στρατηγική της διασποράς διχόνοιας είναι μία από τις πολλές των trolls. Όμως ο τύπος που λέει ότι υποστηρίζουμε τη λαθρομετανάστευση κάνει κάτι διαφορετικό. Δεν προσπαθεί να πυροδοτήσει εντάσεις ανάμεσα στους σχολιαστές. Προσπαθεί να μας βάλει όλους σε ένα τσουβάλι και να μας σπρώξει έξω από τον χώρο. Μας κατηγορεί συλλήβδην. Στην ουσία λέει ότι είμαστε άπαντες υποκινούμενοι από την αριστερά και ότι εμείς αλλοιώνουμε την ιδεολογία.
Αυτό το αφήγημα βρωμάει κουζίνα εστιατορίων (είναι πολλά), βρωμάει Στόκο της αμερικανικής πρεσβείας και των ψηφοφόρων του Αντώνη Σαμαρά, βρωμάει νεοεθνικισμό των Τζήμερο- Καραμπελο- Πανουργούσηδων, βρωμάει νοοτροπία των υποστηρικτών του "πουλέν". Είναι πολλά τα κέντρα που βάλλουν κατά του εθνικισμού εκ των έσω δυστυχώς.
Για την περίπτωση που μιλάμε οι κολαούζοι του πουλέν αποκλείονται. Ο σχολιαστής προδόθηκε από αυτό που έγραψε για τις πορείες των κατοίκων των Εξαρχείων.
Είναι θέμα των ημερών η σύγκρουση της κυβέρνησης και των κατοίκων της περιοχής με αφορμή την κατασκευή σταθμού στην πλατεία. Φαίνεται ότι κάποιοι κύκλοι της κυβέρνησης πολύ θα ήθελαν να βγάλουν τους χαζούς του χώρου μπροστά για να συγκρουστούν με τους κατοίκους των Εξαρχείων και να προκαλέσουν αντιπερισπασμό κάνοντας τη βρώμικη δουλειά της δεξιάς την ώρα που η κυβέρνηση θα εφαρμόζει ανενόχλητη τις "αναπτυξιακές της μπίζνες".
"Οι παραδόσεις αυτές, είτε το θέλουν κάποιοι δήθεν ελιτιστές είτε όχι, ανήκουν στις καλύτερες αγωνιστικές παραδόσεις του γερμανικού λαού"
Aυτή είναι δική σου υποκειμενική αξιολόγηση, γιατί την παρουσιάζεις ως κάτι αντικειμενικό; (αναφέρομαι συγκεκριμένα στο "καλύτερες" που έχει αξιακό/ηθικό περιεχόμενο)
"Δεν γίνεται να αγνοηθεί αυτή η παράδοση του γερμανικού ρομαντισμού, η εθνολαϊκή και συνάμα πρωτοσοσιαλιστική. Είναι οργανικό μέρος του γερμανικού ρομαντισμού"
Δεν νομίζω ότι κανείς αρνείται ότι, ιστορικά, ο γερμανικός ρομαντισμός περιλάμβανε και τέτοιες εκφράσεις (όπως και γενικότερα ο ρομαντισμός στις αρχές του περιλάμβανε και "φιλελεύθερες" ή θετικές προς τον διαφωτισμό εκφράσεις). Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει κατά κάποιον τρόπο να τις αποδεχτούμε όλες ως ίσες ή να τις υιοθετήσουμε. Ο ρομαντισμός είναι όπως κάθε ιστορικό φαινόμενο εξαιρετικά σύνθετος, και στην ιστορική του πορεία και στους παράγοντες που τον επηρέασαν και τον διαμόρφωσαν
Αν μου επιτρεπεις μιλώντας για τον θερσιτη βλέπουμε οτι ο ελληνικος πολιτισμός δεν εξύμνησε και ανυψωσε μονο βασιλιάδες και την ελιτ αλλά και τον απλό άνθρωπο που έγραψε ιστορία.Επισης τυφλη υπακοη και δεσποτισμός ειναι κάπως ξένα για τον χαρακτηρα του λαου μας κατα την γνώμη μου.Πλάι λοιπον στον Θερσιτη μπορουμε να βαλουμε το Διόδοτο του Θουκιδιδη.Αν ψαξουμε αρχαια κειμενα μπορουνε να βρουμε στοιχεία που να θεμελιωνουν αυτη την αποψη.Χωρις να δηλωνω ειδικός θυμαμσι στην τραγωδια Ιφιγενεια εν Αυλίδι τον Αγαμεμνονα αλλα και τον Αχιλλέα να φοβουνται να διαταξουν το συρατευμα να αποχωρησει ματαιώνοντας την θυσία.Επισης στην Οδυσσεια ο Βασιλιας Αλκινοος διεξαγει συνέλευση(!) των υπηκόοων του για να βοηθησει τον Οδυσσέα.
Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η συζήτηση. Θέλω απλά να διευκρινίσω, επειδή γνωρίζω τον Στέφανο και αντιλαμβάνομαι το περιεχόμενο των φραστικών χαρακτηρισμών που αποδίδει, -μιας και η αφορμή της συζήτησης για τον συμβολισμό του ομηρικού χαρακτήρα ξεκίνησε από το δικό του σχόλιο-, η αναφορά του έχει να κάνει με το αστείο θράσος και την έλλειψη σεβασμού που επιδεικνύουν ανώνυμοι, ανάγωγοι και άγουροι τύποι προς ανθρώπους που (ασχέτως υπάρχουν διαφωνίες με προσεγγίσεις και θέσεις τους) έχουν υπηρετήσει μια ιδεολογία με συνέπεια επί συναπτά έτη.
Τι θέλω να πω; Ότι πέρα από τον πολιτικό συμβολισμό που μπορεί να έχει ο ομηρικός χαρακτήρας, καθώς και πέρα από την ρομαντική διαλεκτική ανάμεσα στον ελιτισμό και την λαϊκότητα, υπάρχει και το δεδομένο της πολιτικής παθογένειας του εθνικιστικού χώρου.
Δεν γνωρίζω αν υπάρχουν και σε άλλους πολιτικούς χώρους τέτοια φαινόμενα. Πάντως στον ελληνικό εθνικιστικό χώρο είναι πράγματι εντυπωσιακή η έλλειψη αξιολόγησης προσώπων και καταστάσεων. Επειδή ο χώρος έχει γίνει ξεφραγο αμπέλι με ευθύνη χυδαίων τύπων όπως ο Μιχαλολιάκος, ο Πλεύρης κλπ παρατηρούνται φαινόμενα με χαοτικά μεταμοντέρνο στυλ. Νεαροί που λατρεύουν συγκεκριμένα πρόσωπα (τα οποία είχε αποθεώσει η προπαγάνδα του Μιχαλολιάκου) να βρίζουν ιστορικές προσωπικότητες του εθνικισμού με ύφος προβοκάτορα. Τύποι που δεν κρύβουν ότι υποστηρίζουν το ΝΑΤΟ και τη Νέα Δημοκρατία να υποδύονται τους παράγοντες του χώρου κάτω από πορτρέτα του Χίτλερ, άνθρωποι που παριστάνουν τους "πατριάρχες" του εθνικισμού και χαιρετούν δωρικά να εξυμνούν την ηγεσία του Μητσοτάκη και η λαϊκή βάση του "χώρου" να το προσπερνά σαν να μην είναι και κάτι πολύ επιλήψιμο. Δεν έχει τελειωμό η παράθεση τέτοιων σχιζοφρενικών καταλοίπων της ακροδεξιάς μόχλευσης του χώρου.
Συνεπώς μπορώ να αντιληφθώ την γερή βάση που έχει η ένσταση για τον παραλληλισμό του Θερσίτη με όλους τους προαναφερθέντες. Και να συμφωνήσω ενδεχομένως. Αλλά αυτό δεν πρέπει να μας κάνει να παραβλέψουμε το θέμα της αρχικής συζήτησης. Δηλαδή ότι οι μηχανισμοί που μοχλεύουν τον εθνικισμό προς όφελος της Δεξιάς χρησιμοποιούν ως όπλο της πολιτικής τους στρατηγικής το απερίγραπτο θράσος.
Σε αυτό συμφωνώ με τον Στέφανο και επαυξάνω άνευ δισταγμού.
Γιατί, αντικειμενικά, είναι παραδόσεις που δέθηκαν με τα πιο αγωνιστικά τμήματα του γερμανικού λαού σε κάθε εποχή του. Όταν, πχ, το επαναστατικό τραγούδι "Wir sind des Geyers schwarze haufen" που ανήκει χρονολογικά στην εποχή του γερμανικού ρομαντισμού (αλλά πραγματεύεται τον πόλεμο των χωρικών του 16ου αιώνα), το ακούς να τραγουδιέται από τη μαχόμενη νεολαία (τόσο την κομμουνιστική όσο και την εθνικοσοσιαλιστική και εθνικομπολσεβίκικη) εκατό ολόκληρα χρόνια μετά στις πλατείες της βαϊμαριανής Γερμανίας, ή όταν τα ποιήματα των ριζοσπαστών ποιητών-πολεμιστών του 1813-15 (...Wilde Gesellen, vom Sturmwind durchweht...) τα ξανακούμε να τραγουδιούνται και στις δυο μεριές των χαρακωμάτων του ισπανικού εμφυλίου (τόσο από τη Λεγεώνα Κόνδωρ στη μια πλευρά, όσο κι από τους αντιφασίστες Γερμανούς εθελοντές των Διεθνών Ταξιαρχιών στην άλλη), αυτό σημαίνει, ότι οι παραδόσεις αυτές είναι βαθιά ριζωμένες στην καρδιά των πιο αγωνιστικών κομματιών του γερμανικού λαού διαχρονικά, κι έτσι μάλλον το "καλύτερες" δεν είναι υποκειμενικό.
Ως προς τη δεύτερή σου παράγραφο, νομίζω ότι κάνεις κατάχρηση του όρου "φιλελεύθερες εκφράσεις". Δε μιλάμε για τέτοιες. Μπορεί οι συντηρητικο-φιλελεύθεροι αστοί ιστορικοί κάθε ριζοσπαστισμό να τον βάφτισαν με τον μοδάτο για την εποχή όρο "Liberalismus", αλλά δεν ήταν φιλελεύθερος ο Φίχτε, ούτε ο Arndt, ο Jahn, ο Ζαν Πωλ, ο Μπέρνε, ο Χάινε, πόσο μάλλον δεν ήταν ο Μπύχνερ ή ο νεαρός Βάγκνερ. Μιλάμε ξεκάθαρα για πολύ πιο ελευθεριακούς, πολύ πιο λαϊκο-επαναστατικούς στοχαστές στην πιο γόνιμή τους περίοδο. Πρακτικά μιλάμε είτε για ριζοσπάστες δημοκράτες είτε για ουτοπικούς σοσιαλιστές. Δεν κατάλαβα τι εννοείς γιατί να τις "αποδεχτούμε". Να μην τις ξεχάσουμε είπα.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Για να γίνει κατανοητό το πόσο ανθεκτικές ήταν αυτές οι παραδόσεις, μπορεί να διαβάσει κανείς το μεγάλο δίτομο έργο του Γερμανού καθηγητή Wolfgang Steinitz με τίτλο "Deutsche Volkslieder demokratischen Charakters aus sechs Jahrhunderten" (Γερμανικά δημοτικά τραγούδια δημοκρατικού χαρακτήρα μέσα από έξι αιώνες), και επίσης το άρθρο του τεχνοκριτικού Hans Mayer με τίτλο "Die plebejische Tradition" που αποδεικνύει την ύπαρξη μιας συνεχούς "πληβειακής παράδοσης" στη γερμανική ποίηση και λογοτεχνία, από τα πολιτικά-εθνικοενωτικά τραγούδια του Walther von der Vogelweide στον Μεσαίωνα, το έργο του Τόμας Μύντσερ κατά την περίοδο της Μεταρρύθμισης και του πολέμου των χωρικών, τον "Σιμπλικίσιμο" του Grimmelshausen, τον "Plebejer und Aufklärer" (πληβείο και διαφωτιστή όπως τον ονομάζει) Ulrich Bräker, τους ρομαντικούς ελευθεριακούς Χέλντερλιν και Μπύχνερ, και ως τον 20ό αιώνα, στον Μπρεχτ.
Και είναι σημαντικό ότι αυτές οι παραδόσεις άντεξαν, σε περιόδους που η επίσημη λογοκρισία και ιστοριογραφία προσπάθησε είτε να τις εξοστρακίσει εντελώς από το γερμανικό πνεύμα, είτε, τις πιο διαδεδομένες από αυτές, να τις "καναλιζάρει" και παραποιήσει. Για παράδειγμα, οι συστημικοί αστοί ιστοριογράφοι προσπάθησαν για δεκαετίες να περάσουν μια εικόνα του Μπύχνερ ως "απογοητευμένου από την επανάσταση" (χονδροειδές ψεύδος), ή να έχουν εντελώς ξεχασμένο τον Χέλντερλιν - για έναν αιώνα δεν υπήρχε πουθενά το όνομα του Χέλντερλιν στην ιστοριογραφία, ο Στέφαν Γκεόργκε ήταν αυτός που τον επανα-ανακάλυψε κοντά στο 1900 και αμέσως ο γερμανικός λαός τον αγκάλιασε σχεδόν μέχρι μανίας.
Τέτοιες υπεραιωνόβιες και υπερανθεκτικές παραδόσεις, άραγε, είναι υποκειμενισμός να τις χαρακτηρίσω "καλύτερες";
Ως κι ο αρχαιο-ουκρανικός χαιρετισμός του γερο-Πλεύρεως, στημένος για να γίνει ντόρος και να χωθούν ακόμα πιο μέσα οι πελάτες του είναι. Αυτή την εντολή έχει πάρει από τον Κούλη, οπότε δεν τον νοιάζει αν θα "χάσει" τη δίκη, γιατί σε αυτή τη δίκη έχει πληρωθεί ακριβώς για να "χάσει".
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Αρχαιοουκρανικός;;;
Ο/Η Ανώνυμος είπε...ε λέμε και καμιά (ειρωνικώς γκαρσονίζουσα) μακακία για να περάσει η ώρα
Ο ΗΡΑΚΛΗΣ είπε...
Μετὰ λύπης διαπιστῶ ὅτι παρὰ τὴν προφρόνως διαφημιζομένην “πολυμαθίην”, ἡ παρά τισιν γοερὰ ἀπουσία βασικῆς ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΣ τοὺς κατακρατεῖ εἰς τὰ στρεβλὰ τσαλαβουτήματα τῆς ΚΑΚΟΤΕΧΝΙΗΣ, καθ᾿ Ἡράκλειτον…
Ἤθελα νὰ εἶχα κλείσει τὸν κύκλον τῆς συγκεκριμένης μου παρεμβάσεως, ὅμως ὑποχρεοῦμαι (καθὼς δὲν τὸ πράττει κανεὶς ἄλλος) ἐκ τῶν πραγμάτων νὰ ἐπανέλθω παρεμβαίνων τοὐλάχιστον ἐν βραχεῖ καὶ ἀποφθεγματικῶς – κι ἂς ξινίσουν μὲ τὸν ὅρον οἱ διαλεκτικώτατοι πληβειολάγνοι δημοκράται…
1. Λαϊκότης ὑπὸ τὴν κοινοτικὴν ἔννοιαν, δηλονότι ἐκ τῶν σπλάχνων τοῦ Λαοῦ, εἶναι τελείως διάφορος ποιότης, μάλιστα δὲ οὐσιαστικῶς ἀντίθετος, τῆς ὑπό τινων πολυδιαφημιζομένης “πληβειακότητος”! “Πληβεῖος” δὲν ὑποδηλοῖ ἁπλῶς οἰκονομικὸν στρῶμα, “τάξιν” – ὑποδηλοῖ τὸ ἀντίθετον τοῦ ἀληθῶς εὐ-γενοῦς, ΟΧΙ τοῦ πλουσίου!
2. Ὥστε λοιπὸν ἡ μαρξιστικὴ ἀχρωματοψία κάποιων, ποὺ συμπιέζουν τὴν διάκρισιν ἐπὶ τῆς μιᾶς καὶ μόνης ὑλιστικῆς διαστάσεως, ποὺ κατατάσσει ἁπλῶς εἰς οἰκονομικὴν τάξιν βάσει εἰσοδήματος καὶ ὑπ᾿ αὐτὴν τὴν κατηγορίαν βιάζονται ὅλα τὰ οὐσιώδη καὶ ἀνώτερα γνωρίσματα, πρέπει νὰ ἐξοβελισθῇ ὁλοκληρωτικῶς, ἂν θὰ μποροῦσε νὰ ὑπάρξῃ ἐλπὶς κάτι νὰ ἐννοήσῃ ἡ κρατούνα ( = κεφαλή) μας!
3. Ἔτσι λοιπὸν εἶναι γελοῖον ὑπὸ τὴν συνθλιπτικὴν ἐπιταγὴν τοιαύτης (δογματικῆς, πράγματι!) ἀχρωματοψίας καὶ ὑπὸ τὰς εὐλογίας περιουσίων τρωκτικῶν τύπου Hans Mayer (https://en.wikipedia.org/wiki/Hans_Mayer) ἢ Κὰρλ Μαρντοχάι-Μὰρξ νὰ “τσουβαλιάζεται” ἀναγκαστικῶς ὁ μέγας Johann Gottlieb Fichte, ὁ ἀριστοκρατικώτατος καὶ ἱπποτικὸς Walter von der Vogelweide, ὁ θεῖος Richard Wagner, ὁ Goethe, ὁ Schiller κ.ἄ. “ἐντὸς κι ἐπὶ ταὐτὰ” καὶ δίπλα-δίπλα μὲ Ἑβραιόπουλα τύπου Μὰρξ καὶ τοῦ ἀπατεῶνος Brecht, ἐπειδὴ ἁπλῶς οἱ πρῶτοι ἀρχικῶς ὑπεστήριξαν κινήματα ἀνατροπῆς – μέχρις ὅτου καταλάβουν περὶ τίνων καὶ ποίων ἐπρόκειτο!!!
Καὶ πῶς θὰ μποροῦσαν νὰ ὑποστηρίζουν τὴν συντήρησιν μιᾶς παρηκμασμένης καταστάσεως τέτοια θεσπέσια πνεύματα; Τοῦτο δὲν σημαίνει φυσικὰ πὼς θἄπρεπε νὰ τοὺς χαρακτηρίσουμε “πληβειακούς”, τὶ παραφροσύνη εἶναι αὐτή;;;!!! ΔΕΝ ἡσπάζοντο κάποιαν “ταξικὴν ἐπανάστασιν τῶν προλεταρίων/πληβείων” βεβαίως – τὸ εἶδος μάλιστα τῆς ἀληθοῦς Ἐπαναστάσεως (καὶ τῆς μόνης ποὺ θἄξιζε αὐτὸ τὸ ὄνομα!) ποὺ τέτοια πνεύματα λαχταροῦσαν περιέγραψεν ὁ Βάγκνερ εἰς τὸ δοκίμιόν του “Τέχνη καὶ Ἐπανάστασις” καὶ τῆς ὁποίας ἡ “πληβειακότης θὰ ἐσήμαινε πλήρη καθαίρεσιν καὶ ἰσοπέδωσιν!
>>>>
Ο ΗΡΑΚΛΗΣ είπε...
>>>
Ἡ στάσις των καὶ ἡ παροδικὴ ἐπιβράβευσις τῆς κινητικότητος κάποιων ἐπιδόξων “ἐπαναστατῶν” τῆς ἐποχῆς των θὰ πρέπει νὰ ἰδωθῇ ἐν τῷ πλαισίῳ καὶ νοήματι τῆς ἐποχῆς των – ἀλλὰ καὶ τῆς τελικῆς των στάσεως: «πρὸς γὰρ τὸ τελευταῖον ἐκβὰν ἕκαστον τῶν πρὶν ὑπαρξάντων κρίνεται»!
Ἡ δὲ ἐξέγερσις τῶν ἀγροτῶν τῆς Γερμανίας ἔφερε πράγματι ἀνώτερα γνωρίσματα – καὶ μᾶς ἄφησε καὶ ὡς σφραγίδα τοῦ ἀνωτέρου της (καὶ μηδαμῶς … “πληβειακοῦ”!!!) πνεύματος καὺ ὑπέροχα τραγούδια...
Ὅταν ἔχουμε ἕνα χάρτην, βάσει τοῦ ὁποίου πλοηγούμεθα ἐκ τοῦ Σαρωνικοῦ πρὸς τό … Καρπενῆσι, τότε μᾶλλον λάθος ἢ πυξίδα ἔχει χρησιμοποιηθῆ – ἀλλ᾿ ἐν προκειμένῳ κάποιοι “λόγιοι” δὲν πτοοῦνται ἀπὸ τέτοια!!!
4. Ἡ πειθαρχία τῶν Ἀρίων καὶ ἡ ἡγεμονία βασίζεται ἐπὶ τοῦ σεβασμοῦ, τῆς συννοήσεως καὶ τῆς προθυμίας τοῦ λαοῦ-στρατοῦ, ὅπερ δὲν θὰ ἔδει νὰ συγχέεται πρὸς “δημοκρατικότητα”!!! Τὸ παράδειγμα τοῦ Θερσίτου ἐπεξηγεῖ πλήρως καὶ διαφωτίζει τὸ θέμα – ὄχι ὅμως διὰ τοὺς “Dunkelmänner” τῆς ἀλυσιτελοῦς καὶ ἀδιακρίτου ἀκαδημαϊκῆς σκωρίας…
Ὁ Θερσίτης λοιπὸν κάθε ἄλλο παρὰ “ἐξεπροσώπει τὸν κοινὸν στρατιώτην” – ΟΧΙ: Ἐξεπροσώπει τὸ κατώτερον, τὸ ὀθνεῖον καὶ ἀλλόφυλον αἷμα ποὺ εἶχεν παρεισφρύσει - καὶ ποὺ δὲν δύναται ποτὲ πράγματι ν᾿ ἀφομοιωθῇ, ἀείποτε ἀναζητοῦν εὐκαιρίαν καὶ ἀφορμὴν ἀμετροεποῦς ἐξαναστάσεως – καὶ δὴ στὶς πιὸ δύσκολες στιγμές!
Τὸν κοινὸν στρατιώτην ἐκπροσωπεῖ εἰς τὸν Ἄριον κόσμον ὁ ἄριστος, εἰς τὸν ὁποῖον καὶ προσβλέπει ὡς πρότυπον καὶ ὁδηγόν – καὶ ὁ ὁποῖος ἄριστος προσπαθεῖ ἀφ᾿ ἑτέρου ν᾿ ἀνελκύσῃ τὸν ἀδύναμον μέσον ἐκφραστὴν τῆς ἰδίας φυλετικῆς ψυχῆς, ὥστε νὰ δυνηθῇ ὡς βέλτιστα καὶ ἐκεῖνος, μαθών, νὰ γίνῃ αὐτὸ ποὺ κατὰ βάθος εἶναι – ὁ ἑαυτός του!!! - κατὰ τὸ Πινδάρειον “γένοιο οἷός ἐσσι μαθών”!
Αὐτὰ τὰ βλέπουμε πολὺ καθαρὰ νὰ ἀποδίδωνται ἄριστα ὑπὸ τοῦ θείου Ὁμήρου (Ἰλιάδος Β), ὁ ὁποῖος μάλιστα καὶ περιγράφει καὶ τὰ ἰδιαίτερα καὶ ἀνοίκεια ξένα (Προσωασιατικά) χαρακτηριστικὰ τοῦ Θερσίτου:
«Θερσίτης δ᾽ ἔτι μοῦνος ἀμετροεπὴς ἐκολῴα,
ὃς ἔπεα φρεσὶν ᾗσιν ἄκοσμά τε πολλά τε ᾔδη
μάψ, ἀτὰρ οὐ κατὰ κόσμον, ἐριζέμεναι βασιλεῦσιν,
ἀλλ᾽ ὅ τι οἱ εἴσαιτο γελοίϊον Ἀργείοισιν 215
ἔμμεναι· αἴσχιστος δὲ ἀνὴρ ὑπὸ Ἴλιον ἦλθε·
φολκὸς ἔην, χωλὸς δ᾽ ἕτερον πόδα· τὼ δέ οἱ ὤμω
κυρτὼ ἐπὶ στῆθος συνοχωκότε· αὐτὰρ ὕπερθε
φοξὸς ἔην κεφαλήν, ψεδνὴ δ᾽ ἐπενήνοθε λάχνη.
Ἔχθιστος δ᾽ Ἀχιλῆϊ μάλιστ᾽ ἦν ἠδ᾽ Ὀδυσῆϊ· 220 ΙΒ
τὼ γὰρ νεικείεσκε· τότ᾽ αὖτ᾽ Ἀγαμέμνονι δίῳ
ὀξέα κεκλήγων λέγ᾽ ὀνείδεα· τῷ δ᾽ ἄρ᾽ Ἀχαιοὶ
ἐκπάγλως κοτέοντο νεμέσσηθέν τ᾽ ἐνὶ θυμῷ.»
Ἤτοι:
«Καὶ μοναχὰ ὁ ἀμετροεπὴς Θερσίτης θορυβοῦσε κι ἐξεστόμιζε τὰ χαοτικά (ἄκοσμα) μὲ τὰ ὁποῖα ἀπρεπῶς ἤξερε ἀλυσιτελῶς νὰ ἐρίζῃ πρὸς τοὺς βασιλεῖς μὲ τέτοια ἄτοπα λόγια, ποὺ κι ὁ ἴδιος ἔνοιωθε ὅτι γιὰ τοὺς Ἕλληνας (Ἀργείους) ἦσαν γελοιότητες· ἦταν δ᾿ οὗτος ὁ πιὸ κακομούτσουνος καὶ στραβοχυμένος (αἴσχιστος) ἐξ ὅσων εὑρέθησαν κάτω ἀπὸ τὴν Τροία: Ἦταν ἀλλοίθωρος, κουτσὸς στὤνα ποδάρι κι οἱ ὤμοι του γυρνοῦσαν μέσα πρὸς τὸ στῆθος του· τὸ κεφάλι του σουβλερό [: σαφέστατον προσωασιατικὸν γνώρισμα!] κι ἀραιὸ ᾿πάνω του τὸ μαλλί του. Ἀπ᾿ ὅλους δὲ πιὸ μισητὸς ἦταν στὸν Ἀχιλλέα καὶ στὸν Ὀδυσσέα, διότι ὁ ἀχρεῖος συστηματικῶς τοὺς κακολογοῦσε δεξιά-ζερβά [πόσους δὲν μᾶς θυμίζουν αὐτά!!!]. Καὶ τότε ἐπεδόθη μὲ τσιριχτὴ κραυγὴ νὰ ἐκτοξεύῃ αἰσχρότητες κατὰ τοῦ θείου Ἀγαμέμνονος· οἱ δὲ Ἀχαιοὶ ἐκθύμως καὶ μετ᾿ ὀργῆς τὸν κατεμέμφοντο.»
Σᾶς φαίνεται γιὰ “ἐκφραστὴς τοῦ λαοῦ” ἢ “τυπικὸς ἐκπρόσωπος τοῦ μέσου Ἕλληνος στρατιώτου” ἐτοῦτος ἐδῶ, κύριοι;;; Οὔτε οἱ μπολσεβῖκοι δὲν θὰ τὸ ἀπετόλμων νὰ ἐκστομίσουν!
Κατωτέρω δὲ περιγράφει ὁ ποιητὴς τὴν ἐπίθεσιν τοῦ αἰσχροῦ Θερσίτου καὶ τὴν ἀποστομωτικὴν ἀπάντησιν τοῦ Ὀδυσσέως, μετ᾿ ἄλλων λέγοντος:
«οὐ γὰρ ἐγὼ σέο φημὶ χερειότερον βροτὸν ἄλλον
ἔμμεναι, ὅσσοι ἅμ᾽ Ἀτρεΐδῃς ὑπὸ Ἴλιον ἦλθον.»
>>>>
>>>>
-ἤτοι: «… διότι δὲν ὑπάρχει κανεὶς χειρότερος σοῦ μεταξὺ ὅλων ὅσοι μετὰ τῶν Ἀτρειδῶν συνεξεστράτευσαν ἐδῶ εἰς τὸ Ἴλιον.» - κι ἔπειτα τὸν κατεξευτέλισε κτυπώντας τον διὰ τοῦ χρυσοῦ βασιλικοῦ του σκήπτρου ὁ Ὀδυσσεύς, πρὸς μεγίστην ἀγαλλίασιν τοῦ (κατὰ τοῦ Θερσίτου ἰσχυρῶς ὠργισμένου) στρατεύματος, ποὺ ἐγέλασαν παρὰ τὴν ὀργήν των κι ἔλεγον μετ᾿ ἀλλήλων:
«Οἳ δὲ καὶ ἀχνύμενοί περ ἐπ᾽ αὐτῷ ἡδὺ γέλασσαν· 270 ΙΒ
ὧδε δέ τις εἴπεσκεν ἰδὼν ἐς πλησίον ἄλλον·
ὢ πόποι ἦ δὴ μυρί᾽ Ὀδυσσεὺς ἐσθλὰ ἔοργε
βουλάς τ᾽ ἐξάρχων ἀγαθὰς πόλεμόν τε κορύσσων·
νῦν δὲ τόδε μέγ᾽ ἄριστον ἐν Ἀργείοισιν ἔρεξεν,
ὃς τὸν λωβητῆρα ἐπεσβόλον ἔσχ᾽ ἀγοράων. 275
Οὔ θήν μιν πάλιν αὖτις ἀνήσει θυμὸς ἀγήνωρ
νεικείειν βασιλῆας ὀνειδείοις ἐπέεσσιν.»
Τοὐτέστιν:
“Τόσα καὶ τόσα ἔνδοξα ἔχει τελέσει ὁ Ὀδυσσεύς, διὰ τῆς ἐξόχου βουλῆς του καὶ τῶν κορυφαίων του πολεμικῶν κατορθωμάτων· ὅμως τώρα δὰ ἔχει τελέσει τὴν κορυφαίαν πρᾶξιν μεταξὺ ὅλων τῶν Ἑλλήνων περιλαβαίνοντας τὸν αὐθάδη τοῦτον καὶ φλύαρον ὑβριστήν, ὁ ὁποῖος ἐφ᾿ ἑξῆς δὲν θἄχῃ πιὰ τὸ κουράγιο νὰ ἐπιτίθεται καθυβρίζων τοὺς βασιλεῖς μας.”
Παραθέτω τὰ ἀποσπάσματα ἐν σειρᾷ ἐκ τῆς Ἰλιάδος:
οὐ μέν πως πάντες βασιλεύσομεν ἐνθάδ᾽ Ἀχαιοί·
οὐκ ἀγαθὸν πολυκοιρανίη· εἷς κοίρανος ἔστω,
εἷς βασιλεύς, ᾧ δῶκε Κρόνου πάϊς ἀγκυλομήτεω 205
σκῆπτρόν τ᾽ ἠδὲ θέμιστας, ἵνά σφισι βουλεύῃσι.
Ὣς ὅ γε κοιρανέων δίεπε στρατόν· οἳ δ᾽ ἀγορὴν δὲ
αὖτις ἐπεσσεύοντο νεῶν ἄπο καὶ κλισιάων
ἠχῇ, ὡς ὅτε κῦμα πολυφλοίσβοιο θαλάσσης
αἰγιαλῷ μεγάλῳ βρέμεται, σμαραγεῖ δέ τε πόντος. 210 ΙΒ
Ἄλλοι μέν ῥ᾽ ἕζοντο, ἐρήτυθεν δὲ καθ᾽ ἕδρας·
Θερσίτης δ᾽ ἔτι μοῦνος ἀμετροεπὴς ἐκολῴα,
ὃς ἔπεα φρεσὶν ᾗσιν ἄκοσμά τε πολλά τε ᾔδη
μάψ, ἀτὰρ οὐ κατὰ κόσμον, ἐριζέμεναι βασιλεῦσιν,
ἀλλ᾽ ὅ τι οἱ εἴσαιτο γελοίϊον Ἀργείοισιν 215
ἔμμεναι· αἴσχιστος δὲ ἀνὴρ ὑπὸ Ἴλιον ἦλθε·
φολκὸς ἔην, χωλὸς δ᾽ ἕτερον πόδα· τὼ δέ οἱ ὤμω
κυρτὼ ἐπὶ στῆθος συνοχωκότε· αὐτὰρ ὕπερθε
φοξὸς ἔην κεφαλήν, ψεδνὴ δ᾽ ἐπενήνοθε λάχνη.
Ἔχθιστος δ᾽ Ἀχιλῆϊ μάλιστ᾽ ἦν ἠδ᾽ Ὀδυσῆϊ· 220 ΙΒ
τὼ γὰρ νεικείεσκε· τότ᾽ αὖτ᾽ Ἀγαμέμνονι δίῳ
ὀξέα κεκλήγων λέγ᾽ ὀνείδεα· τῷ δ᾽ ἄρ᾽ Ἀχαιοὶ
ἐκπάγλως κοτέοντο νεμέσσηθέν τ᾽ ἐνὶ θυμῷ.
Αὐτὰρ ὃ μακρὰ βοῶν Ἀγαμέμνονα νείκεε μύθῳ·
…
οὐ γὰρ ἐγὼ σέο φημὶ χερειότερον βροτὸν ἄλλον
ἔμμεναι, ὅσσοι ἅμ᾽ Ἀτρεΐδῃς ὑπὸ Ἴλιον ἦλθον.
…
Ὣς ἄρ᾽ ἔφη, σκήπτρῳ δὲ μετάφρενον ἠδὲ καὶ ὤμω
πλῆξεν· ὃ δ᾽ ἰδνώθη, θαλερὸν δέ οἱ ἔκπεσε δάκρυ·
σμῶδιξ δ᾽ αἱματόεσσα μεταφρένου ἐξυπανέστη
σκήπτρου ὕπο χρυσέου· ὃ δ᾽ ἄρ᾽ ἕζετο τάρβησέν τε,
ἀλγήσας δ᾽ ἀχρεῖον ἰδὼν ἀπομόρξατο δάκρυ.
Οἳ δὲ καὶ ἀχνύμενοί περ ἐπ᾽ αὐτῷ ἡδὺ γέλασσαν· 270 ΙΒ
ὧδε δέ τις εἴπεσκεν ἰδὼν ἐς πλησίον ἄλλον·
ὢ πόποι ἦ δὴ μυρί᾽ Ὀδυσσεὺς ἐσθλὰ ἔοργε
βουλάς τ᾽ ἐξάρχων ἀγαθὰς πόλεμόν τε κορύσσων·
νῦν δὲ τόδε μέγ᾽ ἄριστον ἐν Ἀργείοισιν ἔρεξεν,
ὃς τὸν λωβητῆρα ἐπεσβόλον ἔσχ᾽ ἀγοράων. 275
Οὔ θήν μιν πάλιν αὖτις ἀνήσει θυμὸς ἀγήνωρ
νεικείειν βασιλῆας ὀνειδείοις ἐπέεσσιν.
Ὣς φάσαν ἣ πληθύς· ἀνὰ δ᾽ ὃ πτολίπορθος Ὀδυσσεὺς
ἔστη σκῆπτρον ἔχων· παρὰ δὲ γλαυκῶπις Ἀθήνη
εἰδομένη κήρυκι σιωπᾶν λαὸν ἀνώγει, 280 ΙΒ
ὡς ἅμα θ᾽ οἳ πρῶτοί τε καὶ ὕστατοι υἷες Ἀχαιῶν
μῦθον ἀκούσειαν καὶ ἐπιφρασσαίατο βουλήν·
ὅ σφιν ἐὺ φρονέων ἀγορήσατο καὶ μετέειπεν·
Στέφανος Γκέκας
Δεν είναι απαραίτητο να κλείσει μια συζήτηση όταν συνεχίζει να προσφέρει τροφή για σκέψη. Συνεπώς Στέφανε πολύ καλά κάνεις και παρεμβαίνεις αφού θεωρείς ότι πρέπει να διευκρινιστεί το οτιδήποτε. Είναι ευπρόσδεκτες οι παρεμβάσεις. Δεν βλέπω τον λόγο ώστε να υπάρχει δυσφορία. Εκτός και αν σε αποσπούν από άλλες δραστηριότητες της καθημερινότητάς σου. Αλλά προσωπικά θεωρώ πολύ γόνιμη την μέχρι τώρα ανταλλαγή επιχειρημάτων και χαίρομαι που την τιμάς παρεμβαίνοντας.
Στο ζήτημα του γιατί δεν κλείνει ο διάλογος, από την μεριά μου απαντώ ότι στο συγκεκριμένο ζήτημα, επειδή η συζήτηση έχει περάσει σε ένα πεδίο που απαιτεί φιλολογική γνώση, εγώ δεν είμαι σε θέση να το κάνω. Θα μπορούσα να το κάνω εφόσον μιλούσαμε για κάτι που θα αφορούσε την πολιτική επιστήμη. Ωστόσο στα συγκεκριμένα νήματα δίνονται μεν ερμηνείες που έχουν πολιτικό περιεχόμενο αλλά τα πραγματολογικά στοιχεία στα οποία στηρίζονται είναι κυρίως φιλολογικά. Όχι προερχόμενα από την ιστορία των ιδεών ή από πηγές που μπορώ να ελέγξω. Συνεπώς δεν θα ήταν επιστημολογικά σωστό εκ μέρους μου να παρέμβω εγώ καταλυτικά. Διαβάζω με ενδιαφέρον αυτά που γράφετε και εξάγω τα δικά μου συμπεράσματα. Δεν μπορώ να έχω τον τελευταίο λόγο για θέματα που -μολονότι αγγίζουν- δεν βρίσκονται μέσα στο επιστημολογικό μου πεδίο.
Αλλά και πέρα από αυτό θεωρώ ότι μπορεί ο καθένας να σχολιάζει όπως νομίζει στην αρθρογραφία, εφόσον το κάνει καλοπροαίρετα. Δεν είναι πολιτική μας να κλείνει η κάθε συζήτηση με το συμπέρασμα που υιοθετεί ο πυρήνας των μελών της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. Η δική μας θέση εκφράζεται στα άρθρα. Τα σχόλια υπάρχουν για να εκφραστούν και οι αναγνώστες.
Στο θέμα των εθνικομπολσεβίκων υπάρχει αυτή η διττή παράδοση από τον μεσοπόλεμο. Η συγκόλληση στοιχείων του κομμουνισμού και του ρομαντικού εθνικισμού. Ας μην ξεχνάμε τους Πάετελ και Νίκιτς. Δεν τους εμπόδισε αυτό να αποτελέσουν μέλη της "συντηρητικής επανάστασης" και να έχουν φιλικές σχέσεις με διανοητές της γερμανικής αριστοκρατίας. Εφόσον τα χρόνια περνούν και η ιστορική εμπειρία μεγαλώνει, προφανώς εμφανίζονται και νέα στοιχεία στις ιδεολογικές παραδόσεις. Ο εθνικομπολσεβικισμος δυνάμωσε κυρίως στην Ρωσία μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, συνεπώς είναι αναμενόμενες οι αναφορές σε πρόσωπα και ιδέες της αριστερής παράδοσης. Ο πυρήνας του όμως παραμένει εξίσου εθνικιστικός με εκείνον της εποχής του μεσοπολέμου. Οι αρχές του παραμένουν ρομαντικά εθνικιστικές (οργανικό έθνος, παράδοση εναντίον νεωτερικότητας,κλπ). Και στην ελληνική περίπτωση μπορεί να βρεθεί αυτό το πάντρεμα των ρομαντικά εθνικιστικών προσεγγίσεων με την αντίληψη περί μιας δημοκρατικής παράδοσης του ελληνικού λαού (ο Ζαμπέλιος για παράδειγμα, που υπήρξε ο θεωρητικός της ενότητας της ελληνικής φυλής από την αρχαιότητα στα νεότερα χρόνια πρίν τον Παπαρρηγόπουλο).
Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα συμφωνήσουμε. Κι εγώ δεν είμαι εθνικομπολσεβίκος. Όμως δεν γίνεται να κλείσω τα μάτια στην ύπαρξη και αυτού του εθνικιστικού ρεύματος ανάμεσα στα υπόλοιπα. Για ποιο λόγο να μην εκφραστεί και αυτό, εφόσον είναι μέρος της εθνικιστικής ιστορίας, εφόσον δίνει την δυνατότητα σε πρόσωπα που παλαιότερα ήταν στην αριστερά και πλέον έχουν απογοητευτεί να βρουν σημείο επαφής με τον εθνικισμό και εφόσον εκφράζει πολλούς παλιννοστούντες που έχουν μεγαλώσει με τη ρωσική παράδοση οι οποίοι ειδάλλως δεν θα μπορούσαν εύκολα να συνδεθούν με την εθνικιστική ιδεολογία;
Εγώ δεν βλέπω να υπάρχει κανένας (τέτοιος λόγος). Οι διαφωνίες εκτιμώ ότι είναι επουσιώδεις σε σχέση με τα κοινά σημεία.
Eduard Limonov το 1992 για το μέλλον της Ουκρανίας:
https://mobile.twitter.com/NadiaInBC/status/1568473720938975232
Προφήτης.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ας μην πιάσουμε βέβαια το «πρὸς γὰρ τὸ τελευταῖον ἐκβὰν ἕκαστον τῶν πρὶν ὑπαρξάντων κρίνεται», γιατί αυτό ακριβώς το επιχείρημα χρησιμοποιούσε ο μιαρός αστισμός και η ιστοριογραφία του επί έναν αιώνα για να παραποιήσει τα κοινωνικά και πολιτικά πιστεύω μεγάλων λογοτεχνών και να καταδικάσει άλλους στη λήθη. Το επιχείρημα των αστών ήταν ότι όλοι οι μεγάλοι Γερμανοί, ενώ ως νέοι ήταν υπέρ των κοινωνικών επαναστάσεων, όταν ωρίμασαν τις αποκήρυξαν, και αυτό συνιστά, δήθεν, το "μεγαλείο" τους.
Κι αν για τον Βάγκνερ μπορεί πράγματι να ειπωθεί ότι μετά το 1848 απογοητεύτηκε από την ήττα των επαναστατικών κινημάτων, και κατεύθυνε ανάλογα και το έργο του, κάνοντας τον Ζίγκφριντ όχι νικητή, αλλά νικημένο από τις δυνάμεις του κακού, και εντέλει με τους Θεούς να καταστρέφουν την πλάση στο Götterdämmerung, αν πράγματι έχει βάση να ειπωθεί για τον Γκαίτε, ότι συμβιβάστηκε με την αυλή του Δούκα της Βαϊμάρης και ξέχασε τα απελευθερωτικά όνειρα της νιότης (και γι' αυτό τον έκαναν κόσκινο οι Ρομαντικοί στην κριτική τους),
τότε σίγουρα,
δεν μπορεί να ειπωθεί για τον Τόμας Μύντσερ, το κήρυγμα του οποίου ήταν ασύγκριτα λαοκρατικότερο από του Λούθηρου, κι ακόμα κι όταν ο Λούθηρος εν μέσω του Πολέμου των Χωρικών τα έκανε πλακάκια με τους πρίγκιπες και καταδίκασε τις αγροτικές εξεγέρσεις, ο Μύντσερ συνέχισε να μάχεται ώσπου έπεσε στο πεδίο της μάχης,
δεν μπορεί να ειπωθεί για τον Γκέοργκ Φόρστερ, τον μεγάλο φυσιοδίφη, φιλόσοφο και λογοτέχνη, που ηγήθηκε της Δημοκρατίας του Μάιντς και πέθανε εξόριστος ένα χρόνο μετά την ήττα της,
δεν μπορεί να ειπωθεί για τον Χέλντερλιν, τον μεγαλύτερο φιλέλληνα στην ιστορία του γερμανικού πνεύματος, αυτόν που παρέμεινε κυνηγός του ονείρου της απόλυτης ισότητας ακόμα και πολύ μετά τη Θερμιδωριανή αντεπανάσταση του 1794,
δεν μπορεί να ειπωθεί για τον Γκέοργκ Μπύχνερ, ο οποίος, σε αντίθεση με όσα ψευδή έγραφαν οι αστοί κοντυλοφόροι, δεν "απογοητεύτηκε από την επανάσταση του 1830", αλλά απογοητεύτηκε από τον ξεδιάντροπο φιλελευθερισμό που επικράτησε στη Γαλλία μετά από αυτήν. Μόνο που αυτή η απογοήτευση τον έκανε ακόμα πιο μαχητικό επαναστάτη, όπως βλέπουμε στα δράματα Ο Θάνατος του Δαντών (1835) και Βόιτσεκ (1836) και στο μανιφέστο του για τους εξεγερμένους αγρότες της Έσσης του 1834. Δεν έγινε ένας θλιβερός Καραμπελιάς, που η απογοήτευσή του από την αριστερά τον οδήγησε στη ΝΔ. Έγινε πιο αδιάλλακτος εχθρός όσων βάζουν τροχοπέδη στην απελευθέρωση του γένους των ανθρώπων, και πιο πολύ μίσησε τους φιλελεύθερους αντεπαναστάτες,
και δεν μπορεί να ειπωθεί για τον Γκότφριντ Κέλερ, που μετά το 1848 πήγε να ζήσει στην Ελβετία, σαν χώρα με δημοκρατικές παραδόσεις που έλειπαν από τη Γερμανία, και παρέμεινε μέχρι τα στερνά του λαοκράτης.
Όλοι αυτοί οι μεγάλοι Γερμανοί, λοιπόν, ακυρώνουν το αντιδραστικό αστικό αφήγημα ότι "είσαι επαναστάτης μόνο όταν είσαι νέος". Είναι αυτοί που υπήρξαν μαχόμενοι λαϊκοδημοκράτες και σοσιαλιστές ως το τέλος της ζωής τους.
Μας λες, Στέφανε, και καλώς, ότι είσαι με τον ουκρανικό λαό. Μα, δεν είναι μήπως αυτός ο λαός που έχει τον πιο πληβείο εθνικό ποιητή; Δούλος ήταν ο Ταράς Σεφτσένκο, δούλος μέχρι τα 25 του χρόνια, και απελεύθερος μετά, κι η ποίησή του αλλά κι οι πολιτικές του πεποιθήσεις αντανακλούν ακριβώς αυτό το στοιχείο, του ανθρώπου που έχει άσβεστο μίσος για κάθε καταπίεση και καταπιεστή, του ανθρώπου που δίνει κάθε ρανίδα του αίματός του για την πιο ριζοσπαστική προοπτική απελευθέρωσης όχι μόνο κάθε μουζίκου αλλά γενικά κάθε καταπιεζόμενου. Και γι' αυτό βρέθηκε ο Σεφτσένκο δίπλα στους ουτοπικούς κομμουνιστές Τσερνισέφσκι και Ντομπρολιούμποφ, γι' αυτό πολέμησε σκληρά τους συμβιβασμένους φιλελεύθερους τύπου Τουργκενιεφ. Πράγματι, πιο πληβείο ποιητή από αυτόν δύσκολα βρίσκεις στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία, ίσως με εξαίρεση τον Georg Weerth και τον Demyan Bedniy (γι' αυτό και κάποιοι εστέτ μπορεί και με τα δίκια τους να προτιμούν τον εκλεπτυσμένο Πούσκιν από τον τραχύ πολεμικό Σεφτσένκο, αλλά του Σεφτσένκο η ποίηση είναι που αντανακλά το μίσος μιας ολόκληρης τάξης για τους αφέντες της).
Ο ΗΡΑΚΛΗΣ είπε...Φίλε Σταμάτη,
Ἔγραψα πὼς ἤλπιζα νἆχα τελειώσει μὲ αὐτὸ τὸ νῆμα, καθὼς ὁ λόγος τῆς παρεμβάσεώς μου ὑπῆρξε κρίσιμος κι ἄφησα λοιπὸν ἔτσι κατὰ μέρος σχεδὸν ὅ,τι τρέχουσες ὑποχρεώσεις εἶχα – κι ἕνα κακὸ ποὺ ἔχω, πληκτρολογῶ πολὺ ἀργά...
Δυστυχῶς εἶμαι ἀναγκασμένος νὰ δαπανῶ τὸ μέγιστον χρόνου κι ἐνεργείας μου στὴν ἁπλῆν ἐπιβίωσιν, καθὼς τὸ ὄνομά μου εὑρίσκεται ἐπάνω-ἐπάνω στὰ μαῦρα κατάστιχα τοῦ Συστήματος καὶ ἔχω καταλήξει νὰ εἶμαι εἶδος ἐπιστημονικοῦ προλεταρίου ἀπὸ ἐπαγγελματικῆς/οἰκονομικῆς ἀπόψεως.
Ὅμως ὁ ἐθνομπολσεβῖκος φίλος μας πιάστηκε ἀπὸ τὸν Θερσίτη ποὺ ἐν παρόδῳ ἀνέφερα καὶ τὸ ἐπεξέτεινε περαιτέρω, ἀποκαλύπτοντας ἅπαξ ἔτι ἐπ᾿ εὐκαιρίᾳ τὴν ἐπίπεδη πνευματικὴν ἔρημο τῶν συναφῶν ἀντιλήψεων, καθ᾿ ὃ μεσανατολικῆς προελεύσεως ἅπαντες οἱ δογματικοὶ μονοθεϊσμοὶ ποὺ πολώνουν τὰ πάντα σ᾿ ἕνα μονόχνωτο ἄξονα μὲ μονοδιάστατα μονόμετρα μεγέθη: Μάλιστα οἱ ἀφ-ιερωμένες, “ἐκκοσμικευμένες” ἐκδοχές τους (μαρξιστο-μπολσεβικισμὸς πάσης ἀποχρώσεως, ἀντιφυλετικὸς λιμπεραλισμός-καπιταλισμὸς κ.λπ.) εἶναι ἀκόμη πιὸ μονόχνωτες κι ἰσοπεδωτικὲς καὶ ἀπὸ τὶς πρωταρχικὲς ἀβρααμικὲς θρησκεῖες.
Ἀπέναντι σὲ τέτοια μπολσεβικίζουσα-μαρξίζουσα πνευματικὴν ἀχρωματοψία καὶ τυφλότητα ἔχω τὴν ἴδιαν ἀλλεργίαν, ὅπως καὶ ἔναντι τῶν ἀντιστοίχων φιλελευθερο-καπιταλιστικοῦ τύπου – κι ὅσῳ κι ἂν αὐτοὶ ἀμοιβαίως (καὶ δυνάμει οὐσιώδους ἀχρωματοψίας) ὑπολαμβάνουν ἀλλήλους ὡς “ἀντιθέτους πόλους”, στὴν πραγματικότητα ἐκπροσωποῦν δύο ὄψεις τῆς αὐτῆς πνευματικῶς καταβαραθρωμένης θέσεως.
Συνεπῶς καὶ πάλιν ἐπέστρεψα στὸ νῆμα αἰσθανθεὶς ὅτι μὲ καλεῖ τὸ καθῆκον, διότι ἔχω γεννηθῆ καὶ παραμένω πάντοτε στρατιώτης.
Ἐσὺ βεβαίως τὸ βλέπεις πιὸ ἀκαδημαϊκά, ἀναμφιβόλως ἔτσι καλύπτοντας κάποιες ἄλλες πτυχές. Παρενόησες ὅμως, ἂν ἐνόμισες πὼς θὰ περίμενα νὰ εἶχες κλείσει τὸ νῆμα!
Ἀπεναντίας, κι ἐγὼ ἐπίσης θέλω οἱ ὅποιες παρανοήσεις (ἔστω καὶ ὡς ὑψηλὴ φιλοσοφία ἐνίοτε αὐτοθεωρούμενες…) νὰ ἐκφράζωνται – ἐπειδὴ δὲν ἐπιλέγω ποτὲ νὰ σαρώνωνται τὰ σκουπίδια καὶ τὰ κακοχώνευτα βαρίδια ὑπὸ τὸν τάπητα, φοβοῦμαι πολὺ τὴν κρυμμένη νόσο ἢ βρομιά! Ἀκριβῶς ἐπειδὴ ἡ ματιά μου εἶναι πνευματικὴ καὶ ἀντιδημοκρατική – ἐν ᾧ οἱ δημοκράτες ἐνδιαφέρονται γιὰ τὰ φαινόμενα καὶ γιὰ τὸ ποιὸς τσιρίζει δυνατότερα, σὰν τὸν Θερσίτη…
Ἁπλῶς δὲν ἔχω περίσσιο χρόνο - ὅμως ἅπαξ καὶ παρενέβην, καλῶς καμωμένο!
>>>
Ο ΗΡΑΚΛΗΣ είπε...
>>>
Ἐγὼ θὰ ἤθελα οἱ ἐκ τῆς ἀντίπεραν (μαρξιστικῆς) ὄχθης προερχόμενοι νὰ κάμουν πράγματι τὴν ὑπέρβασιν, ἀντὶ νὰ πασχίζουν νὰ τραβήξουν πρὸς τὰ κάτω τὴν ἐθνοφυλετικὴν ἄποψιν.
Ὡς ὑπόδειγμα τέτοιας αὐθυπερβατικῆς συμπεριφορᾶς προβάλλω τὸν φίλον μου Horst Mahler – ἕνα φοβερὸν κι ἀνιδιοτελέστατον μαχητήν, ποὺ ἔχοντας ξεκινήσει ἀπὸ τὴν RAF (Rote Armé Fraktion) ἔφθασε νὰ εἶναι σύμβολο ἀσυμβιβάστου ἐθνοφυλετικοῦ ἀγῶνος! Καὶ ἤμουν ἐξ ἐκείνων ποὺ τὸν ὑπεδέχθησαν μετ᾿ ἐνθουσιασμοῦ στὶς τάξεις μας, ὅταν ὑπῆρχαν πολλοὶ ποὺ ἀντιδροῦσαν ἀγωνιωδῶς: Δὲν θὰ ξεχάσω μιὰ γηραιὰ Γερμανίδα ποὺ μὲ πλησίασε σὲ μιὰν ἐκδήλωσί μας στὴν Ἱσπανία τὸ φθινόπωρο τοῦ 2001 καὶ μὲ δάκρυα στὰ μάτια μὲ παρακαλοῦσε ν᾿ ἀντιδράσω κατὰ τῆς ἀποδοχῆς του, διότι εἶχαν τόσα ὑποστῆ ἀπὸ τοὺς μπολσεβίκους...
Κλείνω ἐν συντομίᾳ δηλώνοντας πὼς δύσκολα θὰ μποροῦσε κάποιος νὰ βρῇ πιὸ ἀντι-καπιταλιστὴ ἀπὸ ἐμένα – ὅμως τοῦτο δὲν μὲ κάνει μηδὲ κατ᾿ ἐλάχιστον ἐθνομπολσεβίκον, φυσικά! Ἔχω ἐγγενῆ ἀλλεργίαν ἀπέναντι μαρξιζουσῶν ἀναλύσεων – ἔστω κι ἂν ὑπάρχουν πολλὰ στὰ ὁποῖα συμφωνῶ μὲ τὴν στρασερικὴν ὀπτικήν: Ἐπὶ παραδείγματι μὲ τὴν θέσιν ὅτι ἡ ἀτομικὴ περιουσία, ποὺ βεβαίως καὶ ἀποδεχόμαστε (ὄχι ὅμως ὅταν γίνεται ὑπερμεγέθης ἢ καὶ κολοσιαία!), τελικῶς πρέπει νὰ θεωρῆται ἐθνικὴ περιουσία, τὴν ὁποίαν ὁ ἰδιοκτήτης διαχειρίζεται – μὴ δικαιούμενος, ἄρα, δυνάμει ἐκείνης ἢ χάριν τῆς ἐπαυξήσεώς της νὰ στραφῇ κατὰ τῶν συμφερόντων τοῦ Ἔθνους! Ἄλως τε τὸ ἴδιο πνεῦμα ἐκφράζεται καὶ στὴν Πολιτικὴ Διακήρυξι τοῦ Ἅρματος ἀπὸ τὸν καιρὸ τοῦ ἱδρυτικοῦ μας συνεδρίου στὸν Ὄλυμπο – παρουσίᾳ καὶ τοῦ Horst Mahler, ὡς κεντρικοῦ μάλιστα ὁμιλητοῦ, ποὺ κατενθουσίασε τοὺς συνέδρους.
Βεβαίως εἶναι μεγάλη ἱστορία τώρα τὸ τὶ ἀληθῶς χρειάζεται ὥστε τὸ ἔχον τὴν ὑψηλὴν ἰδιοκτησίαν κράτος πράγματι νὰ ἐκπροσωπῇ τὸ Ἔθνος, ὅπως καὶ εἶναι ἀναγκαῖον - καὶ χρειάζεται διαρκὴς ἀναβάπτισίς του στὶς ἱερὲς ῥίζες τοῦ ὑπὸ Ἐβολιανὴν ἔννοιαν “Φασιστικοῦ Κράτους” καὶ καταξίωσις ὑπὸ τὴν οὐσιώδη φυλετικὴν προοπτικὴν τῆς διαχρονικῆς Εὐγονίας ὡς αἰωνίου του στόχου – ἀντὶ τοῦ σημερινοῦ “ψυχροτάτου μεταξὺ ὅλων τῶν τεράτων” κηβδίλου καὶ ἀντιστροφικοῦ κράτους, εἰς τὸ ὁποῖον ὁλοκληρωτικῶς καὶ πάσῃ δυνάμει ἀντιτιθέμεθα.
Αὐτὰ γιὰ σήμερα – ἔρρωσθε!
Στέφανος Γκέκας
Μιας και έφερες την συζήτηση στο θέμα της έλλειψης χρόνου λόγω εργασιακών υποχρεώσεων μου έδωσες την ευκαιρία Στέφανε να πω και τον δικό μου "πόνο". Από την μια οι άθλιες και ετεροβαρεις εργασιακές απολαβές/συνθήκες, από την άλλη το διδακτορικό (πρέπει να ετοιμάσω σε μορφή κειμένου αποδελτιώσεις έξι ετών και να το καταθέσω προσεχώς) κυριολεκτικά δεν προλαβαίνω να κοιμηθώ. Αν προσθέσουμε τον χρόνο που απαιτεί ο εκδοτικός οίκος για παραγγελίες, προετοιμασία νέων κυκλοφοριών κλπ, και η ΦΛΕΦΑΛΟ, καταλαβαίνεις τι γίνεται..
Στα του σχολιασμού τώρα, πρωτίστως οφείλω να σε διαβεβαιώσω ότι γνωρίζουν άπαντες στον "χώρο" πως είσαι αντικαπιταλιστής (οι σαχλαμαράκηδες που τρολάρουν στα παραπάνω νήματα δεν λαμβάνονται υπόψη -αν και όπως έγραψα σε προηγούμενο σχόλιο δεν τα πιστεύουν ούτε οι ίδιοι όσα υποστηρίζουν και απλώς εκτελούν την αποστολή τους). Συνεπώς πέρα από το να το επιβεβαιώσω δεν υπάρχει κάτι άλλο να ειπωθεί.
Το θέμα που εκτιμώ ότι έχει ενδιαφέρον για περαιτέρω συζήτηση είναι αυτό το εθνικομπολσεβικισμού. Η δική μου προσέγγιση είναι η εξής (εννοείται είναι ευπρόσδεκτες άλλες σκέψεις και ενστάσεις από εσένα ή οποιοδήποτε άλλο παιδί θελήσει να γράψει την γνώμη του).
Οι εθνικοσοσιαλιστές και οι υπόλοιποι εθνικιστές του μεσοπολέμου είχαν την πολυτέλεια να δράσουν σε μια ιστορική περίοδο που το παγκόσμιο σύστημα είχε ακόμη την Ευρώπη ως επίκεντρο. Συνεπώς το φυλετικό επιχείρημα είχε την ευκαιρία να απευθυνθεί σε πολύ συγκεκριμένα ιστορικά υποκείμενα. Δηλαδή τα λευκά ευρωπαϊκά έθνη.
Σήμερα όμως, με την παγκοσμιοποίηση, η δυναμική του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού και του κυρίαρχου διεθνισμού είναι πολλαπλάσια από ότι ήταν στον μεσοπόλεμο. Βλέπουμε με την ευκαιρία του ουκρανικού την τρομακτική παγκόσμια διείσδυση του Λεβιάθαν των ΗΠΑ ως κύριου βραχίωνα της παγκοσμιοποίησης σε κάθε γωνιά του πλανήτη, σε κάθε κύτταρο των κοινωνιών. Εφόσον, λοιπόν, υπάρχει αυτή η συνθήκη παγκοσμιοποίησης είναι αναμενόμενο να υπάρξουν και αντιδράσεις σε κάθε σημείο του πλανήτη που ασκείται αυτή η διεθνής τρομοκρατική πίεση του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού. Το σύστημα πλέον είναι παγκόσμιο και όχι ευρωκεντρικό.
Τίθεται έτσι το ερώτημα: Υπάρχουν σε όλο τον κόσμο έθνη που δεν είναι λευκά, καθώς και έθνη που έχουν σχηματίσει από αναμίξεις φύλων (πχ Λατινική Αμερική). Εφόσον πιέζονται και αυτά από την παγκοσμιοποίηση βλέπουμε ότι αποφασίζουν, κάποιοι λίγοι και σε αυτά τα έθνη, να αντισταθούν στην παγκοσμιοποίηση επικαλούμενοι την εθνική τους ταυτότητα, παράδοση κλπ. Θα έχει κάποιο πολιτικό νόημα αν εγώ, εσύ και οι υπόλοιποι φίλοι που μας διαβάζουν, επειδή είμαστε λευκοί και καταγόμαστε από το πιο ιστορικό έθνος της Ευρώπης, αφαιρέσουμε τους ανθρώπους που θα θελήσουν να αντισταθούν στην παγκοσμιοποίηση και κατάγονται από χώρες μη λευκών εθνών από τον ιδεολογικό μας κανόνα ή, εναλλακτικά, αν προσπαθήσουμε να τους επιβάλλουμε έναν κανόνα ιδεολογικών σχημάτων που απευθύνονται σε λευκούς Ευρωπαίους και διακηρύσσουν την λευκή ανωτερότητα; Εκτιμώ πως όχι.
Στην δεύτερη περίπτωση δεν θα έχει καμία τύχη το επιχείρημα ή θα προκαλέσει αντιφατικά αποτελέσματα. Όπως για παράδειγμα συμβαίνει όταν βλέπουμε συναγωνιστές Χιλιανούς, με εμφανή ινδιάνικα ανθρωπολογικά γνωρίσματα, να υψώνουν σβάστικες και να επικαλούνται τον εθνικοσοσιαλισμό. Και αντιφατικό είναι το αποτέλεσμα και καταδικασμένο να μην αποκτήσει ευρεία λαϊκή υποστήριξη. Είναι σαν να δίνουμε σε μια μοίρα πυροβολικού τον καλύτερο φορητό εξοπλισμό που θα μπορούσε να έχει πεζοπόρο τμήμα και να τους στερούμε καλά πυροβόλα και τα πυρομαχικά τους. Δεν θα "δουλέψει" αυτό το σχήμα.
Μέρος Β
Συνεπώς εκτιμώ ότι ο εθνικομπολσεβικισμος είναι ένα ιδεολογικό σχήμα που μπορεί να κινητοποιήσει προς την δική μας κατεύθυνση κινήματα που αναπτύσσονται ακόμη και σε περιοχές εκτός Ευρώπης. Ιδίως στην λατινική Αμερική, που λόγω της μεταπολεμικής της ιστορίας εκείνοι που αντιστέκονται στις ΗΠΑ και επικαλούνται την εθνική ανεξαρτησία είναι συνήθως οι Αριστεροί, όταν αυτοί αποτυγχάνουν -και το κάνουν συχνά - ο εθνικομπολσεβικισμος ή άλλες μη φυλετιστικές παραδοσιοκρατικες τάσεις (πχ εθνικιστικός ιντεγκραλισμος) νομίζω ότι είναι τα κατάλληλα σχήματα για να κάνουν τον εθνικισμό επίκαιρο. Ας μην ξεχνάμε ότι και στον μεσοπόλεμο οι Ιάπωνες ακολούθησαν τις δικές τους ιδεολογικές γραμμές προς τον εθνικισμό.
Αν θέλουμε να δούμε περισσότερους ανθρώπους ανά τον κόσμο να αντιδρούν στην παγκοσμιοποίηση με ρομαντικές ιδεολογικές αναφορές πιστεύω ότι πρέπει να τα λάβουμε υπόψη όλα αυτά.
Και τι έγινε ρε Σταμάτη που δεν είσαι φιλόλογος. Για τον Όμηρο δεν μπορείς να πάρεις θέση;
Έλα ρε Σταμάτη με το Ζαμπέλιο; Θα συγκρίνουμε τον Ζαμπέλιο με τους ανθρώπους που ύψωσαν την ιδέα στα ύψη της ιστορίας; Μέχρι τα επτάνησα και πολύ του ήταν. Δεν ήταν στην Ελλάδα ο ανθός της ιδέας δυστυχώς. Ζαμπέλιος, Γιαννόπουλος, ο μία έτσι και μία αλλιώς Παλαμάς, Σίτσα μίτσα και τα ρέστα. Χάσιμο χρόνου για ένα μυαλό όπως το δικό σου. Σε τραβάνε στον πάτο ενώ η αλήθεια είναι αλλού. Εκεί θα έπρεπε να είσαι.
Προς τον ανώνυμο που με ρωτά γιατί δεν πήρα θέση στον διάλογο που αφορά τον ομηρικό χαρακτήρα: Αν το κάνω θα είναι η θέση ενός αναγνώστη. Σίγουρα ένας φιλόλογος θα μπορούσε να μας πει περισσότερα, όπως συνήθως γράφω ή λέω περισσότερα για θέματα που αφορούν την ιστορία των πολιτικών ιδεών, τον Ρομαντισμό και εν γένει την πολιτική επιστήμη.
Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο. Δεν αποφάσισα να παρέμβω γιατί η συζήτηση δεν έμεινε στον Θερσίτη. Αναφέρθηκαν τα δημοτικά γερμανικά τραγούδια και άλλα στοιχεία. Εφόσον δεν γνωρίζω τους στίχους τους, δεν έχω ακούσει τόσα ώστε να έχω μια σεβαστή εμπειρία, δεν έχω διαβάσει το βιβλίο του καθηγητή που παραθέτει το παιδί που έγραψε το συγκεκριμένο σχόλιο, ποια βαρύτητα θα είχε η γνώμη μου;
Ο Στέφανος γνωρίζει την παραδοσιακή μουσική καλύτερα από εμένα. Ο σχολιαστής με τον οποίο διαφώνησε έχει συγκεκριμένη βιβλιογραφία και γνωρίζει πολύ καλά το θέμα για το οποίο συζητά.
Συνεπώς, τι νόημα θα είχε μια δική μου παρέμβαση;
Κάποτε είχα φίλους συναδέρφους κομμουνιστές που μπορούσαν να δώσουν ολόκληρη διάλεξη για βιβλία που δεν είχαν διαβάσει -και το έκαναν!! Έχω ακούσει ότι παρόμοιες συμπεριφορές είχε εκδηλώσει και ο Νικόλας στην ΧΑ- ασφαλώς σε χαμηλότερο πραγματολογικό και αισθητικό επίπεδο.
Δεν γίνεται φίλε μου να γίνω έτσι κι εγώ και να το παίζω παντογνώστης. Ελπίζω ότι αυτά που προσφέρω στο γνωσιακό οπλοστάσιο των αναγνωστών του ιστολογίου, του περιοδικού και των βιβλίων μας είναι σεβαστά. Ποιο το νόημα να αναζητήσω ψεύτικες δάφνες;
Στον αναγνώστη που γράφει για τον Ζαμπέλιο: Δεν θέλω οι αναγνώστες μας να λαμβάνουν υπόψη τις μαλακίες που αναπαράγουν εστιατόρια και γκαρσόνια του "χώρου". Ο Ζαμπέλιος έχει πολύ μεγάλη σημασία για τον ελληνικό πολιτικό Ρομαντισμό. Είναι ο πρώτος που εισηγήθηκε το τρίσημο σχήμα λίγο πριν τον Παπαρρηγόπουλο. Έγραφε αν θυμάμαι καλά και στο περιοδικό Πανδώρα, με τον παππού Δραγούμη, τον Παπαρρηγόπουλο, τον Ρενιέρη και όλο το βαρύ πυροβολικό του ρομαντικού εθνικισμού. Λες αυτοί που τους διαβάζουμε ακόμη και σήμερα, αυτοί που δημιούργησαν την ταυτότητα του νεότερου Ελληνισμού, να ήταν τόσο χαμηλής αξίας (και μάλιστα να τραβάνε προς τα κάτω και εμένα που γράφω σε ένα μικρό ιστολόγιο και σε ένα φοιτητικό περιοδικό) και αυτοί που τους υπονομεύουν (εστιάτορες, παλιοί συνεργάτες του Μιχαλολιάκου, Χατζηστόκοι κλπ) να ξέρουν περισσότερα; Δεν χρειάζεται περαιτέρω σχολιασμός. Αν θεωρείς ότι είμαι τόσο καλός όσο περιγράφεις άκουσε αυτή την συμβουλή. Αγνόησε αυτούς που σε έκαναν να πιστέψεις ότι οι διανοητές στους οποίους αναφέρθηκες δεν αξίζει να διαβαστούν. Ξεκίνα να τους διαβάζεις και εγώ μπορώ να προτείνω βιβλιογραφία.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Όταν γράφετε ότι προκρίνονται αφηγήσεις με γραφικό παγανιστικό περιεχόμενο, να υποθέσω φωτογραφίζετε την εκδοχή που λέει ότι ο Χριστός ήταν Έλλην;
Είναι πολλές. Την εκδοχή που λέει ότι καταγόμαστε από τον Σείριο και τους γραφικούς συνωμοσιολόγους που κάποτε μιλούσαν για ομάδες Ε. Κάτι άλλους που έλεγαν ότι το αίμα μας έχει ένα ανιχνεύσιμο βιολογικά στοιχείο που δεν το έχει κανένας άλλος λαός της υφηλίου, άλλους που έλεγαν ότι ο ε/ς, ο φασισμός και τα εθνικιστικά κινήματα του μεσοπολέμου είχαν δημιουργηθεί από τους Εβραίους. Τον Ρασσιά που έλεγε ότι ο χριστιανισμός αποτέλεσε παράγοντα εξαφάνισης (!!!) των εθνών, ενώ τα περισσότερα ευρωπαϊκά έθνη της κεντρικής και της δυτικής Ευρώπης σχηματίστηκαν στον μεσαίωνα.
Τι να πρώτο θυμηθεί κανείς αγαπητέ φίλε; Αν είσαι "εθνικός" εσείς οι ίδιοι έπρεπε να τους έχετε πάρει με λεμονόκουπες όλους αυτούς και όσους λησμόνησα να αναφέρω.
Ποιες είναι οι αρχαιότερες αναφορές του όρου "Άριος";
Υπάρχει αρχαιότερη αναφορά από αυτή της Ριγκ Βέντα;
Πως εξηγείται η παγκοσμιότητα του συμβόλου της Σβάστικας και του Μαιάνδρου. Πόσο αρχαία αυτά ανευρίσκονται; Ποιοι είναι οι συμβολισμοί τους, τα σημαινόμενα;
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Συμφωνώ πάντως ότι αυτή η μανία να αποδείξουμε ότι είμαστε έλληνες, προέρχεται από την αντίστοιχη μανία εθνομηδενιστών, συριζαίων και (νεο)κομμουνιστών (οι οποίοι υποστηρίζουν ένα καθεστώς στο οποίο δεν έχουν ζήσει και ούτε καν ξέρουν το ιδεολογικό του υπόβαυρο) και φυσικά των φιλελεύθερων εκσυγχρονιστών/πασόκων που έχει μαζέψει εκεί στο κόμμα του ο Μητσοτάκης, να αποδώσουν στους σημερινούς έλληνες στον υποτιμητικό όρο νεοέλληνας, θέλοντας έτσι να μας διαχωρίσουν από τους προγόνους μας.
Αυτών που δίνουν δουλειά στους Ράδιο Αρβύλα και στους διαφόρους Καλαμούκηδες, στις Πάνιες, στους Λιάγκες κλπ (ουκ έστιν ο αριθμός των βρωμερών και τρισάθλιων παρουσιαστών που είναι τοποθετημένοι στον ρόλο του παρουσιαστή από το εκσυγχρονιστικό μπλοκ) για να εκτοξεύουν το ανθελληνικό τους δηλητήριο.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ζόγκα, Μοζγκοβόι, Γκίβι, Μοτορόλα, Μπάτμαν, Ζαχάρτσενκο, Κατσούρα, Μαρκόφ, αυτή η μέρα είναι δική σας!
Μόνοι σας πολεμούσατε ντυμένοι με κουρέλια (το όνομα "τάγμα Σομαλία" προήλθε από το ότι φορούσαν τόσο απεριποίητα ρούχα που όσοι τους έβλεπαν έλεγαν πώς είναι έτσι ντυμένοι σαν Σομαλοί πειρατές), από το 2014, χειμώνα-καλοκαίρι, όταν ο πολυδισεκατομμυριούχος Πούτιν με τις πανάκριβες γούνες νοιαζόταν μόνο για την Κριμαία και σας πούλαγε δυο φορές στο Μινσκ. Σήμερα από κει ψηλά - όχι απ' το Gangsta's Paradise αλλά απ' το Warrior's Paradise - βλέπετε το όνειρό σας την Νοβορωσία να γίνεται πραγματικότητα.
Υγ: ο τρελάρας ο Wargonzo κοιτάχτε με τι αμφίεση μπήκε μέσα στο Κρεμλίνο. Α ρε Ρώσοι, είστε ωραίοι άνθρωποι και με καθαρή καρδιά.
https://t.me/wargonzo/8550
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Για το ΙΧΩΡ μιλάς, να υποθέσω.
Οι παγανιστικές θεωρίες (σωστές ή μη σωστές, δεν έχω άποψη) για τους Έλληνες, τι σχέση έχουν με την προέλευση των εθνικιστικών και φασιστικών κινημάτων, και αν αυτά έχουν δημιουργηθεί από τους εβραίους καπιταλιστές (τους τραπεζίτες κατά το μάλλον ή ήττον δηλαδή); Αυτό δεν το κατάλαβα.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Ήταν και αυτό ένα επιχείρημα παγανιστικών πυρήνων που διακινούσαν συνωμοσιολογικές βλακείες.
Πολλές πάντως από τις πληροφορίες σχετικά με το πώς δημιουργήθηκε ο ναζισμός εν προκειμένω (αυτός εντάσσεται στα εθνικιστικά κινήματα ή διαφέρει από τον εθνικισμό του Φράνκο για παράδειγμα, τον οποίο, κρίνοντας τουλάχιστον από τα ιστορικά γεγονότα, εγώ θεωρώ πιο αντιπροσωπευτικό;) προέρχονται από το εγκυρότατο (από άποψη αποδείξεων), βιβλίο του Anthony Sutton: Wall Street & The Rise of Hitler όπως (και για τον κομμουνισμό) του ιδίου: Wall Street & The Rise of Bolseheviks. Υπάρχουν σε pdf και μπορείτε να τα κατεβάσετε.
Αλλά το βλέπουμε και στην καθημερινότητά μας στις ημέρες μας, αποδεικνύεται με την άνοδο της Χρυσής Αυγής αρχικά, και του Κασιδιάρη σήμερα. Οι καπιταλιστές (η πλειοψηφία των οποίων είναι εβραίοι) επωφελούνται από την ύπαρξη του φασισμού και της ακροδεξιάς. Διότι ταυτίζουν τον εθνικισμό με τον ναζισμό, και έτσι μπορούν και περνούν πιο εύκολα οι αντιλαϊκές πολιτικές των εκσυγχρονιστών, τσουβαλιάζοντας όσους αντιδρούν ως φασίστες και ακροδεξιούς.
Είναι απλό το blame game του βαθέως κράτους και διαχρονικό από την εποχή του Χίτλερ και έπειτα, είναι πολύ εύκολο να βγάλεις στον δρόμο white supremacists και ναζιστές να διαδηλώσουν μαζί με ανένταχτους πολίτες που κρατούν ελληνικές σημαίες. Οι συνειρμοί πάνε μόνοι τους μετά, με την βοήθεια φυσικά και των (υποταγμένων στους εβραίους) καναλιών.
Δεν είναι ισχυρά επιχειρήματα αυτά.
Ο φασισμός και ο εθνικοσοσιαλισμός ήταν πτυχές της ευρύτερης ιδεολογίας του αντιδιαφωτιστικού ρομαντικού εθνικισμού.
Το ότι οι καπιταλιστές ήθελαν αυτά τα δύο πολιτεύματα είναι πολύ μεγάλο ψεύδος Αμερικανών "μπακάληδων των κοινωνικών επιστημών".
Αν διαβάσεις τον Αμερικανό εξαιρετικό ιστορικό Στάνλεϊ Πέιν θα διαπιστώσεις πως καταρρίπτει αυτό το αστείο επιχείρημα σε δύο παραγράφους.
Προφανώς οι καπιταλιστές, όταν διαπίστωσαν ότι ήταν στριμωγμένοι, ευνόησαν την επικράτηση συγκεκριμένων τάσεων αυτών των κινημάτων. Αυτό είναι πολύ διαφορετικό από το επιχείρημα ότι κατασκεύασαν τα συγκεκριμένα κινήματα.
Αποκαλύπτει άγνοια της ιστορίας των πολιτικών ιδεών η αναπαραγωγή τους.
Φίλε με κάθε σεβασμό αλλά γράφεις σαχλαμάρες. Ήδη σου έγραψε η βλέπω η Λέσχη λίγο πολύ αυτά που είχα και εγώ κατά νου να σου πω
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Εσύ που λες ότι γράφω σαχλαμάρες: Ας πάρουμε το παράδειγμα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.
Βρέθηκε λοιπόν κάποιος, από το πουθενά (ας δεχτούμε ότι ήρθε από το πουθενά), και έκανε ισοπέδωσε την Ευρώπη, ως εδώ σωστά;
Και ο οποίος, στο μεταξύ, τον χρυσό που πήρε από την Τσεχία και την Αυστρία (στο όνομα του Άουνσλους) τον ακούμπαγε στην BIS (την παγκόσμια τράπεζα στην Βασιλεία της Ελβετίας). Δεν νομίζω ότι αυτό μπορεί να αμφισβητηθεί.
Και ήρθαν μετά οι 'καλοί' Αμερικάνοι (πίσω από τους οποίους είναι οι εβραίοι) και διέγραψαν τα χρέη που δημιούργησε αυτός ο λαός λόγω των πολεμικών αποζημιώσεων που έπρεπε να καταβάλλει, και δάνεισαν (δούλευε διπλοβάρδιες η εβραϊκή FED τυπώνοντας χρήμα δηλαδή) με τα δάνεια Μάρσαλ (για την ακρίβεια το 65% των χρεών που θα πήγαινε στους Αγγλοσάξωνες δεν διεγράφη, διεγράφη το υπόλοιπο) τον λαό αυτόν που θα δούλευε στο εξής για να ξεπληρώνει τα δάνεια αυτά στους Αμερικάνους (και οι οποίοι Γερμανοί με την σειρά τους θα χρέωναν τους υπόλοιπους Ευρωπαίους μέσω της ΕΟΚ για να αποκτήσουν αφενός ανταγωνιστική οικονομία αλλά κυρίως την δυνατότητα να ξεπληρώσουν με αυτό τον τρόπο τα χρέη τους προς τους Αμερικάνους, και έτσι, συν τοις άλλοις, το όραμα της 'Ενωμένης Ευρώπης' του Χίτλερ έγινε πραγματικότητα με διαφορετικό τρόπο). Σωστά;
Και παράλληλα, σε όλον τον Δυτικό κόσμο, όποιος, εξαιτίας του Χίτλερ και των όσων έκανε, τολμήσει να αμφισβητήσει το ολοκαύτωμα διώκεται ποινικά. Οτιδήποτε πεις εναντίον τους είσαι αντισημίτης και ναζί, επίσης λόγω των διώξεων που υπέστησαν οι εβραίοι της Ευρώπης εγκαταστάθηκαν στο Ισραήλ (όπου εκεί πρέπει υπάρχει ένα είδος απαρτχάιντ αφού εγώ βλέπω μόνο λευκούς εβραίους να είναι σε θέσεις εξουσίας) που δημιουργήθηκε ως κράτος με το τέλος του πολέμου στο μεταξύ, υλοποιήθηκε δηλαδή η διακήρυξη Μπάλφουρ.
Και θες να μου πεις ότι ο τύπος δεν ήταν βαλτός;
Δεν λέω ότι όλες οι περιπτώσεις είναι ίδιες, λέω όμως ότι ο εθνικισμός μπορεί να εργαλειοποιηθεί από την Δύση με πολλαπλούς τρόπους ώστε να γίνει το επόμενο βήμα στον σχεδιασμό της για την επόμενη ημέρα (πάντα προς το χειρότερο). Να ηγηθεί ενός εθνικιστικού κινήματος κάποιος δηλαδή τον οποίο τα ΜΜΕ θα τον χρησιμοποιήσουν και παρουσιάσουν όπως θέλουν (ίσως και εν αγνοία του), προκειμένου να ζήσουμε σε μια ακόμη πιο δυσβάσταχτη καθημερινότητα.
Δεν είπα ότι το πρόβλημα είναι ο εθνικισμός ως θεωρία, το πρόβλημα είναι το πώς εργαλειοποιείται ειδικά στο σήμερα.
Στην προκειμένη περίπτωση, στο σήμερα έχουμε ένα πολύ απτό παράδειγμα, ο Ζελένσκι έχει ανέβει στην εξουσία με την βοήθεια του τάγματος του Αζόφ. Και ο πόλεμος στην Ουκρανία χρησιμοποιείται ως το σκαλοπάτι για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την δυστοπική κοινωνία, τύπου Όργουελ, που μας ετοιμάζουν. Έχει χρησιμοποιήσει δηλαδή την εθνικιστική θεωρία η Δύση με τον τρόπο που θέλει, ώστε να της βγει ο σχεδιασμός. Για το ότι ο Ζελένσκι είναι βαλτός νομίζω δεν χωράει αμφισβήτηση. Μήπως μετά από 80 χρόνια θα έχουν εξαφανιστεί από το διαδίκτυο όλα εκείνα τα στοιχεία που δείχνουν ότι είναι βαλτός (καθότι την ιστορία την γράφουν οι νικητές ως γνωστόν, και καθότι η ελευθερία στο διαδίκτυο, αν συνεχίσουμε έτσι, κάποια στιγμή θα πάψει);
Θέλω να πω, μήπως αν στην δεκαετία του '30 υπήρχε internet, μήπως θα ήταν πολύ πιο εύκολο να αποδείξουμε ότι όλα ήταν στημένα στο όνομα του μετέπειτα σχεδιασμού (όπως αυτό συμβαίνει σήμερα);
Υποθέτουμε ότι θα σου απαντήσει ο ίδιος. Αλλά είναι σαφές ότι η ένσταση έχει να κάνει με το σημείο του σχολιασμού σου που υπονόησε ότι συνολικά ο φασισμός και ο εθνικοσοσιαλισμός ως ιδεολογίες είναι κατασκευασμένες ώστε να εξυπηρετούν το διεθνές εβραϊκό κεφάλαιο. Αυτό αγγίζει τα όρια της συνωμοσιολογίας. Δεν ισχύει επουδενί.
Όλα τα επιχειρήματα που παραθέτεις εστιάζουν στον Χίτλερ. Θέλει μεγάλη συζήτηση αυτό που υποστηρίζεις και προφανώς υπάρχουν βάσιμες διαφωνίες. Υπάρχει πληθώρα υλικού που αποδεικνύει ότι ο Χίτλερ έκανε λάθη και απαράδεκτες συμμαχίες εντός της Γερμανίας αλλά και ότι δεν ήταν βαλτος. Όμως πριν φτάσουμε εκεί το λάθος που κάνεις είναι να ταυτίσεις ένα πρόσωπο με όλη την ιδεολογία. Δεν είναι έτσι. Μέσα στο ίδιο το γερμανικό εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα υπήρχαν οι στρασερικοί που διαφώνησαν και δυστυχώς έπαθαν όσα έπαθαν. Αυτοί δεν ήταν εθνικοσοσιαλιστές; Τους πλήρωσαν και αυτούς οι Εβραίοι;
Το παράδειγμα του Φράνκο που παραθέτεις δεν είχε σχέση με τον αγγλο-εβραικό παράγοντα; Δεν φρόντισε να υπονομεύσει όλους τους παραδοσιοκράτες φασίστες ή φιλοφασίστες που είχαν προσανατολισμό ενάντιο στο διεθνές εβραϊκό κεφάλαιο;; Προφανώς και έγιναν όλα αυτά.
Αλλά το θέμα είναι να μην μπερδεύουμε συνολικά και άνευ διακρίσεων τις κινηματικές πτυχές της εθνικιστικής ιδεολογίας (ο φασισμός και ο εθνικοσοσιαλισμός είναι δύο από αυτές) που έχουν ρίζες στον 18 και τον 19 ο αιώνα και συνεχίζουν μέχρι σήμερα να υφίστανται, με την εργαλειοποίηση που μπορεί να υπέστη ή να μην υπέστη ένα πολιτικό κίνημα.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ρε φίλε, τι είναι αυτός ο αχταρμάς; Τι θες να πεις ακριβώς; Έγραψες πριν ότι οι καπιταλιστές έφεραν στην εξουσία χίτλερ και φασίστες και αυτό σου είπα οτί είναι σαχλαμάρα χωρίς καμία βάση. Tώρα γράφεις λίγο πολύ οτί επίτηδες τον έφεραν και τον έβαλαν να κάνει πόλεμο με σχέδιο να τους πληρώνει μετά αποζημιώσεις και για να δημιουργηθεί το Ισραήλ και να δαιμονοποιούνε όποιον αντιδρά. Άμα δεν καταλαβαίνεις πόσο αστεία είναι αυτή η πορεία σκέψης δεν μπορώ να σε βοηθήσω, ειλικρινά.
Το παράδειγμα είναι εντελώς άσχετο. Το σύστημα (εν προκειμένω η αμερική και το ατλαντικό κατεστημένο) θα χρησιμοποιήσουν οτιδήποτε προς το συμφέρον τους και θα προσπαθήσουν σε κάθε απρόβλεπτη κατάσταση να αντιδράσουν έτσι ώστε να εξασφαλίσουν την κυριαρχία τους. Αυτό δεν είναι κάτι περίεργο, έτσι λειτουργούν από τα μεγάλα κεφάλια του 1% μέχρι τον τελευταίο καπιταλιστή επιχειρηματία. Αν μπορούν να χρησιμοποιήσουν "ναζί" ως χρήσιμους ηλίθιους (βλ Ουκρανία) θα το κάνουν, αν μπορούν να χρησιμοποιήσουν "αγανακτισμένους πατριώτες με ελληνικές σημαίες" θα το κάνουν. Δεν καταλαβαίνω που θες να καταλήξεις.
Αδελφέ, να πάρουμε τα γεγονότα ένα προς ένα να δεις ότι δεν είναι καθόλου τυχαία η αλληλουχία;
Παίρνουμε ως αφετηρία την αποτυχημένη κόκκινη επανάσταση του '17 που πνίγηκε στο αίμα με την Ρόζα Λούξενμπουργκ, και τον Καρλ Λίμπνεχτ οι οποίοι εκπροσωπούσαν την οργάνωση Σπάρτακος, την αριστερή πλατφόρμα του SPD (το οποίο ίδρυσε ο Έντουαρντ Μπερνστάιν επίσης εβραίος και από τον οποίον ήταν επηρεασμένη στην ρητορική της η Λούξεμπουργκ).
Με αφορμή αυτό το γεγονός αλλά και την δημοκρατία της Βαϊμάρης που επακολούθησε, ως συνέπεια της συνθήκης των Βερσαλλιών λόγω του χαμένου πολέμου, ο γερμανικός λαός ζούσε μέσα στην φτώχεια και την εξαθλίωση, περιβάλλον ευνοϊκό (και όχι άδικα) για την γιγάντωση του εθνικιστικού συναισθήματος.
Ο Χίτλερ μάλιστα χρησιμοποιεί ως πάτημα αυτό το γεγονός στο ο Αγών μου. Ότι δηλαδή οι εβραίοι που εισχωρούν στα συνδικάτα και είναι διαφθορείς του πατριωτικού συναισθήματος, και οι οποίοι πρόδωσαν την χώρα μου (την δική του δηλαδή) την πιο κρίσιμη ώρα του πολέμου, εγώ θα τους εξοντώσω.
Αυτό λέγεται, και σε όρους ψυχολογίας μαζών, και κοινωνική μηχανική. Δηλαδή γνωρίζοντας οι εβραίοι ολιγάρχες (που ελέγχουν άλλωστε και την γνώση που διαχέεται στα πανεπιστήμια) την ψυχολογία των μαζών ότι με αυτόν τον τρόπο δηλαδή, σε ένα τέτοιο περιβάλλον, θα αναδυθεί (πολύ πιθανόν) κάποιος καιροσκόπος και λαϊκιστής (πολύ πιθανόν επίσης άμεσα ή έμμεσα ελεγχόμενος από εκείνους) δημιουργούν τις συνθήκες για κάτι τέτοιο, αφού ο εξαθλιωμένος (και υπάκουος και συμφεροντολογικός επίσης) γερμανικός λαός, αναζητά απεγνωσμένα έναν ηγέτη.
Και λογικό για έναν λαό σε δύσκολες ώρες να αναζωπυρώνει το εθνικιστικό του συναίσθημα, απόλυτα λογικό, το ερώτημα είναι πώς όλη αυτή η ψυχολογία θα εργαλειοποιηθεί από το βαθύ κράτος που μόνο το καλό των πολιτών δεν θέλει, και τι παγίδες θα στήσει στον λαό. Πρέπει δηλαδή οι λαοί να μπορούν να αποφεύγουν τις παγίδες (κάτι που δεν έγινε στην περίπτωση των Γερμανών).
Φυσικά, όχι τυχαία οι εβραίοι ολιγάρχες δημιούργησαν ένα τέτοιο οικονομικό περιβάλλον για να εξαναγκάσουν την Γερμανία σε πόλεμο (ας βγάλω απέξω τις 'θεωρίες συνωμοσίας΄' για το πώς χρηματοδοτήθηκε η γερμανική βιομηχανία, η οποία γιγαντώθηκε σε εκείνο το διάστημα του μεσοπολέμου και ειδικά την δεκαετία του '30). Η Γερμανία δηλαδή την οποία πολλοί κατηγορούν ότι ξεκίνησε τον πόλεμο, ναι τον ξεκίνησε, αλλά υπάρχουν δύο επιπλέον γεγονότα τα οποία διαφεύγουν της πρόχειρης ανάγνωσης της ιστορίας που μαθαίνουμε στα σχολεία (και τα οποία μπορούν να βρεθούν στην wikipedia).
Ότι πρώτον παρά το ότι η πολεμική της βιομηχανία ειδικά γιγαντώθηκε και γέμισαν οι αποθήκες πολεμικό υλικό (εν γνώση της Αντάντ στο μεταξύ), οι γερμανοί έτρωγαν ακόμη σε συσσίτιο και ότι επίσης υπήρχε εμπάργκο στα γερμανικά προϊόντα εξωθούμενο από το εβραϊκό λόμπι των ΗΠΑ. Η θηλιά στον λαιμό έσφιγγε δηλαδή πάρα πολύ γύρω από τον λαιμό του γερμανικού λαού, ώστε ο Χίτλερ να μην κάνει τον πόλεμο και μάλιστα τον διεξήγαγε με το αντιεβραϊκό μένος στο μάξιμουμ, αφού το εβραϊκό λόμπι στην ουσία τον εξώθησε σε κάτι τέτοιο όπως σου είπα.
Η συνέχεια γνωστή, αφού όπως είπαμε η ιστορία γράφεται από τους νικητές. Οι νικήτές βαφτίζουν τους καλούς και τους κακούς, και διαμορφώνουν την εκδοχή της ιστορίας όπως εκείνοι θέλουν. Ένα γεγονός δηλαδή, το ίδιο γεγονός, θα ερμηνευτεί διαφορετικά από εσένα, διαφορετικά από εμένα, και διαφορετικά από το επίσημο αφήγημα.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Παραβλέπω το γεγονός ότι τον πόλεμο τον έκανε ουσιαστικά η AG FARBEN και ο Χίτλερ ήταν βιτρίνα (με ποιανού χρήματα δημιουργήθηκε ο γιγαντιαίος αυτός συνεταιρισμός βιομηχάνων άραγε;) και ότι η standard oil του Ροκφέλερ δραστηριοποιήθηκε στην Γερμανία εξαπλασιάζοντας τις δυνατότητες σε παραγωγή άνθρακα, για τις ανάγκες της παραγωγής της γερμανικής βιομηχανίας. Και επίσης ότι ο ένας από τους χρηματοδότες του Χίτλερ ήταν ο Πρέσκοτ Μπους, πρόγονος των Μπους, που ήταν τραπεζίτης.
Αυτά είναι επιπλέον αποδείξεις, που αν θες τις παραλείπουμε.
Εγώ παίζω μπάλα στο γήπεδο που εσύ θες, ότι δηλαδή αυτό που είπες: 'Το σύστημα (εν προκειμένω η αμερική και το ατλαντικό κατεστημένο) θα χρησιμοποιήσουν οτιδήποτε προς το συμφέρον τους και θα προσπαθήσουν σε κάθε απρόβλεπτη κατάσταση να αντιδράσουν έτσι ώστε να εξασφαλίσουν την κυριαρχία τους.' Διαφωνώ μόνο στην λέξη 'απρόβλεπτη κατάσταση'. Ήταν απόλυτα προβλέψιμο αυτό που έγινε και σου εξηγώ το γιατί. Αν δεν ήταν και χρηματοδοτούμενο ήταν σίγουρα προβλέψιμο.
Πάντως ο Ζελένσκι την ώρα που μιλάμε και που σκοτώνονται Ουκρανοί για πάρτη του, είναι ιδιοκτήτης 50 πανάκριβων ακινήτων και έχει ετήσιο εισόδημα κάτι εκατομμύρια τον χρόνο μόνο από τα ακίνητα.
Ναι έτσι είναι όπως τα λέει το παλληκάρι. Είναι όλοι βαλτοί. Όποιος αντιδρά στην σαπίλα του συστήματος είναι βαλτός. Στανταρακι σας λέω. Άλλωστε όπως όλοι γνωρίζουν η μητέρα του ζωγράφου ήταν ανήψια της θείας του ξαδέλφου του μπατσανακη του πεθερού της κουμπαρας του Ρότσιλντ. Το ίδιο και ο Στάλιν . Μάλιστα ο ζωγράφος και ο Σήφης είναι μακρινοί συγγενείς.
Δεν χρειάζεται λοιπόν να αντιδράσουμε γιατί είναι δεδομένο ότι κάθε αντίδραση είναι ελεγχόμενη από το σύστημα. Όλοι δουλεύουν για το σύστημα. Μέχρι και ο Μπομπ ο Σφουγγαράκης και ο Μπομπ ο μάστορας. Καθηστε λοιπόν σπίτι σας , να φορέσετε τις παντόφλες και αφού διαβάσετε τα βιβλία του David Icke και δείτε τα βιντεάκια του Slex Jones απολαύστε το gntm και το Love Island και όλα θα λυθούν με την θεϊκή παρέμβαση. Επίσης μην ακούτε ροκ και μέταλ γιατί είναι του σατανά. Μόνο Οικονομόπουλο και Πλούταρχο και τον μακαρίτη τον Παντελίδη να ακούτε.
C.Φ.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Δηλαδή ο εθνικισμός δεν εντάσσεται στα μοντέλα ηγεσίας που προέκυψαν εξαιτίας του ευρωπαϊκού διαφωτισμού; Ως συνέπεια της γαλλικής επανάστασης, η οποία σηματοδότησε την αρχή του τέλους των ελέω Θεού βασιλείων, και επομένως έπρεπε να πάμε σε άλλα μοντέλα ηγεσίας, τα οποία δεν προβλέπουν βασιλιάδες ως αρχηγούς κρατών;
Ποιος θεωρείται ο 'πατέρας' της λέξης (ρωτάω γιατί δεν ξέρω);
Δεύτερον, σε ποιο βιβλίο του Στάνλεϊ Πέιν αναφέρεσαι;
Όχι έχει διαφοερική έννοια ο όρος. Για τους διαφωτιστές (Ντιντερό, Χιουμ κλπ) το έθνος είναι ένα σύνολο ατόμων που ζουν σε ένα κοινό κράτος. Είναι η λεγόμενη "πολιτική ερμηνεία" της έννοιας έθνος. Είναι η ερμηνεία του φιλελευθερισμού.
Στον αντίπδα υπάρχει η ρομαντική "πολιτιστική", οργανική ερμηνεία της έννοιας έθνος. Το έθνος σύμφωνα με τον Χέρντερ είναι όχι άθροισμα ατόμων αλλά ενιαίος συλλογικός οργανισμός. Έχει κοινή καταγωγή, γλώσσα, πολιτισμό και πεπρωμένο. Το έθνος αντιπαρατίθθεται στην φιλελεύθερη έννοια της προόδου στην ρομαντική σκέψη του Χέρντερ. Ο Μπερκ πρόσθεσε ότι το κράτος είναι κάτι που ανήκει στους ζωντανούς, στους νερκούς και στους αγέννητους. Εϊναι πολλοί οι ρομαντικοί διανοητές απλά ενδεικτικά παραθέτουμε τις βασικές αρχές. Ο Μύλλερ έγραψε για το ολοκληρωτικό εθνικό κράτος την δεκαετία του 1810, ο Φίχτε για την οικονομική εθνική αυτάρκεια την ίδια εποχή, το παντρεμα του σοσιαλισμού με τον εθνικισμό γίνεται σταδιακά στον Ρομαντισμό ήση από τον 19ο αιώνα.
Ο εθνικισμός ως ιδεολογία υιοθετεί την ρομαντική εννοιολόγηση του έθνους. Αναζητά ένα κράτος το οποίο να είναι εθνικό, να είναι σύγχρονο, αλλά και να διατηρεί τις προνεωτεικές παραδόσεις απαραβίαστες και να μην είναι νεωτερικά φιλελεύθερο, όπως αυτό που περιέγραψαν οι Διαφωτιστές και δημιούργησαν οι καπιταλιστές.
Χοντρικά αυτή είναι η σύγκρουση των ιδεών από τον 18-19ο αιώνα μέχρι σήμερα.
Το βιβλίο του Πέην είναι αυτό
https://www.politeianet.gr/books/ch2960369050125-payne-stanley-filistor-i-istoria-tou-fasismou-1914-1945-204263
Αλλά αν θες να ψάξεις την ρομαντική πολιτική θεωρία δες και αυτά
https://www.politeianet.gr/books/9789604352104-sternhell-zeev-polis-o-anti-diafotismos-189971
https://www.politeianet.gr/books/9789607909510-berlin-isaiah-scripta-kontra-sto-reuma-169746
https://www.politeianet.gr/books/9789604270620-lowy-michael-enallaktikes-ekdoseis-exegersi-kai-melagcholia-183945
Οκ, ευχαριστώ!!! Θα προσπαθήσω σιγά σιγά να τα διαβάσω.
Κάποιος θα σας ρωτήσει ότι, εφόσον ο εθνικισμός προϋποθέτει την υποταγή του εγώ στο όνομα του έθνους, και έτσι (με μια προσέγγιση που στερείται βιβλιογραφικού υπόβαθρου- που μπορεί να είναι και απλοϊκή, δεν αντιλέγω, αλλά είναι εκ πρώτης όψεως που λέμε) μιλάμε για εθνικοσοσιαλισμό (εφόσον ο σοσιαλισμός σημαίνει υποταγή του ατόμου στο όνομα μιας ιδέας), πώς διασφαλίζεται η ελευθερία του ατόμου;
Η ελευθερία του να επιλέξεις το επάγγελμα που θες (και όχι αυτό να γίνεται μέσα από συντεχνίες) και στην συνέχεια, αν θες, να κάνεις κάτι άλλο, η ελευθερία κινήσεων (να πηγαίνεις δηλαδή όπου θες εντός των συνόρων της χώρας σου χωρίς να σε σταματούν στον δρόμο και να σε ρωτούν γιατί πας εκεί και ποιον θα συναντήσεις), η ελευθερία λόγου, και τελικά η ελευθερία σκέψης;
Στο όνομα δηλαδή της ιδέας, ο ηγέτης (ειδικά αν είναι διεφθαρμένος- και νομίζω ότι τα διεφθαρμένα πρόσωπα και ο λαϊκισμός βρίσκουν πολύ εύκολα πρόσφορο έδαφος στα άκρα) μπορεί να ζητήσει ό,τι θέλει από τους πολίτες, από άποψη φορολογίας και να είναι όσο αυταρχικός θέλει στο όνομα της ιδέας.
Έχουμε βέβαια εδώ την περίπτωση Πούτιν (του οποίου το μοντέλο ηγεσίας πλησιάζει, ωστόσο, περισσότερο την πεφωτισμένη δεσποτεία και κανένα από τα υπόλοιπα μοντέλα ηγεσίας της Δύσης), ο οποίος ήτο επί 20 χρόνια αυταρχικός και λειτουργούσε ουσιαστικά ως δικτάτορας επειδή ακριβώς ήξερε ότι στο τέλος θα κληθεί να δώσει έναν πολιτισμικό και ιδεολογικό πόλεμο με την Δύση, κάτι που φυσικά δεν ήταν δυνατόν να το γνωρίζει αυτό ο μέσος Ρώσος πολίτης. Κατά την γνώμη μου βέβαια ο Πούτιν είναι ένας ήπια αυταρχικός (αν μπορεί να σταθεί μια τέτοια έκφραση) ηγέτης και σίγουρα δεν είναι π.χ. Χίτλερ ο οποίος στο θέμα του εθνικισμού είδε φως και μπήκε, για να το πω λαϊκά.
Το ερώτημα όμως παραμένει: Πώς ο εθνικισμός διασφαλίζει την ελευθερία του ατόμου στους υπόλοιπους τομείς (αν de facto αποδεχθούμε ότι προστατεύει την ατομική ιδιοκτησία και το δικαίωμα της κληρονομικότητας, σε αντίθεση π.χ. με τον κομμουνισμό, ο οποίος δεν προβλέπει ατομική ιδιοκτησία και καταργεί το δικαίωμα της κληρνομικότητας στο ιδεολογικό του υπόβαθρο, και αυτό είναι μια δομική διαφορά μεταξύ των δύο ιδεολογιών.);
Ή μήπως τελικά ο αγώνας για μια ιδέα είναι η πραγματική ελευθερία σε σχέση με το να είναι κάποιος ένα ον στείρα καταναλωτικό, που στερείται γενικότερου οράματος στην προσωπική του ζωή (πλην φυσικά του να κάνει οικογένεια και να μεγαλώσει παιδιά);
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Καταρχάς ο ρομαντικός εθνικισμός υιοθετεί την παραδοσιακή (αρχαία και μεσαιωνική) έννοια της ελευθερίας. Για τον Πλάτωνα και για την παραδοσιακή σκέψη ελεύθερος είναι αυτός που του επιτρέπεται να υπηρετεί την κοινότητα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Στην νεωτερική ατομικιστική σκέψη του Διαφωτισμού άλλαξε το νόημα του όρου (είχε μεταβληθεί σταδιακά ανά τους αιώνες αλλά στον Διαφωτισμό έχουμε την τομή) και έγινε συνώνυμο της ελευθερίας του ατόμου να κάνει οτιδήποτε θέλει αρκεί να μην ενοχλεί και να μην απειλεί τους υπόλοιπους
Για να δώσουμε ένα χτυπητό αλλά ενδεικτικό παράδειγμα. Στην θεωρία του Διαφωτισμού υπάρχει η δυνατότητα να επιτρέπεται σε ένα άτομο ανδρικού φύλου να δηλώσει ότι αλλάζει φύλο και να συμπεριφέρεται σαν γυναίκα αν δεν ενοχλεί και δεν απειλεί κανένα και αν η επικρατούσα κοινωνική τάση της συγκεκριμένης ιστορικής στιγμής δεν αποτρέπει κάτι τέτοιο. Η ανώτατη αρχή του φιλελεύθερου Διαφωτισμού είναι η ατομική ελευθερία (με νεωτερικους όρους). Στον αντιδιαφωτιστικο εθνικιστικό Ρομαντισμό δεν ισχύει αυτό. Η ανώτατη αρχή είναι κάποια αρχέτυπα, κάποιες Ιδέες που βρίσκονται πέρα από την υλική εμπειρία (πλατωνικό), τα οποία οι μακραιωνες ανθρώπινες παραδόσεις και εθιμοτυπίες αντανακλούν σε κάποιο βαθμό λόγω της παλαιότητας και της εμπειρίας των αιώνων που κουβαλούν . Συνεπώς ο ελεύθερος άνθρωπος είναι εκείνος που θα "διαβάσει" το νόημα της ιστορίας μέσα από τις παραδόσεις και θα καταφέρει να σκεφτεί με τρόπο που θα τον φέρνει κοντά στα Αρχέτυπα. Αν το να δηλώσει ένας άντρας ότι έγινε γυναίκα δεν αντανακλά κάποια συμπεριφορά που να πηγάζει από την παραδοσιακή μακραίωνη εμπειρία ή την προσωπική ενόραση των αρχετύπων, δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει αποδεκτή ακόμη και αν αυτός που θέλει να γίνει γυναίκα είναι πραγματικά και δεδομένα ένας από τους πιο ήσυχους και ακίνδυνους ανθρώπους της οικουμένης. Ο φιλελευθερισμός θέλει να απελευθερώσει το ατομικό εγώ. Ο ρομαντικός εθνικισμός θέλει να γεμίσει το προσωπικό εγώ με ηθικό, αισθητικό και πνευματικό υλικό το οποίο θα το κάνει να υπερβεί την ατομικότητά του.
Αυτό που για τον φιλελεύθερο είναι δεσμός σε προκαταλήψεις για τον εθνικιστή είναι απελευθέρωση και μεγάλωμα του εγώ του.
Τώρα αν περάσουμε από τις ιδεολογικές αρχές στην πρακτική εφαρμογή τους υπάρχει μια μεγάλη συζήτηση. Σε γενικές γραμμές η απάντηση σε αυτό που ρωτάς είναι η εξής. Το εθνικιστικό πολίτευμα ή η εθνικιστική κυβέρνηση θα εστιάσει στην κοινότητα, στην συνοχή στην εξάλειψη ή μείωση των οικονομικών ανισοτήτων. Τα οικονομικά εργαλεία μπορεί να είναι πολλά. Κορπορατισμος, παρεμβατισμός, μερική αυτάρκεια κλπ. Για να τα πετύχει αυτά μπορεί να περιορίσει τις ατομικές ελευθερίες. Θα περιορίσει για παράδειγμα την ελευθερία των επιχειρηματιών να δρουν άνευ συνεννόησης και αποδοχής των παρεμβάσεων του δημοσίου τομέα. Αλλά αυτό θα εξασφαλίζει στρατό, δημόσια υγεία και δημόσια παιδεία. Δεν είναι πάντα ο περιορισμός της ατομικής ελευθερίας κακός. Η απώλεια ατομικών ελευθεριών μπορεί να οδηγήσει στην επίτευξη μεγαλύτερων συλλογικών ελευθεριών.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Είναι μια απάντηση πολύ καλά διατυπωμένη και πειστική αυτό που γράφεις (στην ερώτησή μου περί ελευθερίας του ατόμου) και βέβαια προϋποθέτει μια εξολοκλήρου αλλαγή σκέψης και νοοτροπίας, η οποία στις μέρες μας είναι πρακτικά αδύνατο να συμβεί, χρειάζεται εξ ολοκλήρου μεταρρύθμιση στο εκπαιδευτικό σύστημα.
Ακόμα και στη μέση του στόχου αν μπορούσε να φτάσει η κοινωνία που περιγράφεις, θα ήταν πολύ διαφορετική προς το καλύτερο, και ίσως ένα μέτρο σε όλα να ήταν το καλύτερο.
Βέβαια να ξεκαθαρίσω, ότι φιλελευθερισμός (για εμένα) δεν είναι η άκρατη ανάπτυξη του καπιταλισμού (των μεγάλων αλυσίδων δηλαδή, σε βάρος των μικρών επαγγελματιών). Αυτό ισοδυναμεί στην ουσία με θάνατο της κοινωνίας, οικονομικά, ηθικά, πολιτισμικά. Διότι ο καπιταλισμός είναι, συν τοις άλλοις, και πολιτισμικός ιμπεριαλισμός.
Φιλελευθερισμός (ή δημοκρατία αν θες, διότι η δημοκρατία δεν είναι συνιστώσα κάποιας οικονομικής πολιτικής και επίσης είναι εθνικισμός στην δική μου οπτική) είναι στην ουσία η πριμοδότηση του ελεύθερου επαγγέλματος ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟΥΣ επαγγελματίες, όπως και ο σεβασμός στις εργασιακές σχέσεις. Καμία σχέση με αυτό το έκτρωμα του σημερινού νεποτισμού σε όλα τα επίπεδα, του καπιταλισμού και της σοσιαλδημοκρατίας που έρχεται ως επακόλουθο του νεποτισμού..
Κοίταξε η δημοκρατία είναι έννοια που αναφέρεται σε πολιτειακό περιβάλλον. Ο εθνικισμός, ο φιλελευθερισμός, ο κομμουνισμός κ.α. είναι έννοιες που περιγράφουν ιδεολογίες. Είναι διαφορετικά πεδία.
Τη δημοκρατία θα την αντιπαραβάλλουμε με την αριστοκρατία, με την μοναρχία. Όχι με τον εθνικισμό ή με τις υπόλοιπες ιδεολογίες.
Αυτό που περιγράφειε μπορεί να το αποκαλέσουμε παλαιού τύπου πατριωτικό φιλελευθερισμό. Μπορεί όμως και να είναι ένας συντηρητικός εθνικισμός. Έτσι όπως το θέτεις χωράει και στα δύο. Αλλά αυτά τα δύο είναι διαφορετικά ιδεολογικά σχήματα. Δεν είναι εύκολο να το ταξινομήσουμε με την ευσύνοπτη περιγραφή ενός σχολίου. Εσύ που γνωρίζεις το σύνολο των πολιτικών σου θέσεων θα πρέπει να δεις τι είναι συντηρητισμός και τι φιλελευθερισμός έτσι ώστε να καταλήξεις σε συμπέρασμα.
Στο άλλο θέμα που θέτεις, αυτό της κατάρτισης και της αλλαγής νοοτροπίας, αυτό ακριβώς οφείλει να επιδιώξει κάθε ρομαντικός εθνικιστής. Τουλάχιστον στο πεδίο τόπων ιδεών θα υπάρχει πάντα περιθώριο μάχης. Αρκεί να μην αρχίσουν να βάζουν φυλακή τους συγγραφείς.
Μοιάζει να έχει παρεξηγήσει πολλά απο όσα έγραψα ο Στέφανος. Στέφανε εγώ διαχωρίζω τον μαρξισμό από τα ουτοπιστικά σοσιαλιστικά και τα εθνολαϊκά κινήματα. Πως συμπεραίνεις εσύ ότι τον ταυτίζω;
Υπάρχει καταρχάς μια αντίφαση. Στέφανε στην αρχή ακολουθείς το λάθος του Νίτσε να θέσει τον όρο πληβειακότητα ως συνώνυμο ψυχικής χαμέρπειας, όμως μετά, εγκαταλείπεις τον Νίτσε, που ως νεοκλασικιστής μισούσε εξίσου λαϊκό και πληβειακό, και περνάς στη ρομαντική γραμμή ότι η λαϊκότητα ως κοινοτισμός είναι επαινετή και αντίθετη της πληβειακότητας. Αυτό το έκαναν Γερμανοί ιδεολόγοι του πρώιμου 20ου αιώνα που, για να πλάσουν έναν αχταρμά που να μπορεί να μιλά στις μάζες αλλά να φαίνεται και ελιτιστικός, πάντρεψαν τη φιχτεανή λαϊκότητα με τη νιτσεϊκή αντιλαϊκότητα. Τότε υπήρχαν οι ιστορικές συνθήκες όπως γράφεις που έκαναν αυτό το τέχνασμα να πετύχει. Σήμερα σε μια ψύχραιμη ανάλυση θα φανεί ότι αυτά τα δύο δεν παντρεύονται. Το "πάντρεμά" τους είναι λαθροχειρία, είναι ο δημαγωγικός τσαρλατανισμός. Μπορεί την εποχή των Χίτλερ-Ρόζενμπεργκ να ήταν πετυχημένη ιδεολογική επικοινωνία. Σήμερα όμως έχουμε την πολυτέλεια να δούμε το μεθολογικό της λάθος. Δεν το αναφέρω ως εθνικομπολσεβίκος για να μειώσω τον εθνικοσοσιαλισμό αυτό. Ως κάποιος που αναλύει την ιδεολογία το αναφέρω.
Στον τρόπο που διάβασες όσα έγραψα έχεις βγάλει τα εξής εσφαλμένα συμπεράσματα.
1ο λάθος. Με κατηγορείς για μαρξισμό, ενώ διαχωρίζω τον μαρξισμό από τα οργανικώς γερμανικά (ύλη και πνεύματι) ριζοσπαστικά-λαοκρατικά και ουτοπικά-σοσιαλιστικά κινήματα. Άλλωστε ο Μαρξ ερμήνευε όλη τη γερμανική ιστορία ως μιζέρια (deutsche Misere) άνευ επαναστατικές παραδόσεων, ενώ εγώ αποδεικνύω ότι οι παραδόσεις αυτές είναι πάμπολλες.
2ο λάθος. Που είδες ότι ονόμασα τους Γκαίτε-Σίλερ πληβείους; Κάτι που δεν έπραξα ποτέ. Οι Γκαίτε-Σίλερ ενώ αρχικά δέχτηκαν το γεγονός της Γαλλικής Επανάστασης ως θετικό, μετά αποκήρυξαν ακριβώς τις πληβειακές της τάσεις. Δεν ανήκουν λοιπόν σε πληβειακή παράδοση. Οι Μύντσερ, Φόρστερ, Χέλντερλιν, Φίχτε, Μπύχνερ ανήκουν.
3ο λάθος. Εφόσον είσαι βαγκνερικός γιατί αυτή η ανοίκεια επίθεση στον Μάγερ; Αυτός μετά την αυτομόλησή του από την Αν. Γερμανία στη Δυτική, είναι ο άνθρωπος που έγραφε τα φυλλάδια με τις κριτικές που διάβαζαν οι προσερχόμενοι σε κάθε φεστιβάλ Μπαϊρόιτ από το 1962 ως το 1987. Θα μου επιτρέψεις λοιπόν να θεωρώ τον Μάγερ ως πολύ ειδικότερο περί Βάγκνερ από εσένα.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...συνέχεια..
4ο λάθος. Παρουσιάζεις τον Θερσίτη είτε ως χαμερπή κουτσομπόλη είτε ως φυλετικώς βρώμικο. Το πρώτο είναι απλουστευτικό συμπέρασμα: δεν θα έπλαθε ποτέ ο ραψωδός ενός έπους έναν χαρακτήρα απλά κουτσομπόλη, ούτε καν ως αρνητικό πρότυπο - το παράδειγμα τότε δεν θα ήταν καν αρνητικό αλλά απλώς αδιάφορο. Ο Θερσίτης γίνεται, κατά Χέγκελ, χαμερπής επειδή βλέπει ότι τα εύλογα αιτήματά του δεν έχουν απήχηση στους "μεγάλους" (και δεν έχουν απήχηση όχι επειδή είναι παράλογα, αλλά επειδή προέρχονται από κοινό θνητό, κάτι το οποίο δικαιολογημένα ο Θερσίτης βλέπει ως κοινωνική αδικία, αλλά επειδή δεν είναι επαναστάτης, αυτό τον κάνει να ζηλεύει τους άρχοντες). Δεν είναι κοινή ζήλια, είναι αντίδραση κάποιου που τον πνίγει το δίκιο.
5ο λάθος. Ο Ρόζενμπεργκ στο εδάφιο του Μύθου που αναφέρει τον Θερσίτη ως παράδειγμα ακάθαρτου, τον παραλληλίζει με τον... Σωκράτη, και γράφει ότι ο Σωκράτης ήταν φυλετικώς "πληβείος" και "το αρχαίο ανάλογο διεθνιστή σοσιαλδημοκράτη" (!). Αυτό θα συμφωνήσεις ότι δεν είναι και το πιο δυνατό επιχείρημα του Ρόζενμπεργκ. Λοιπόν, εμείς θα είμαστε με τον Σωκράτη, κι όποιος θέλει να είναι με τον Ρόζενμπεργκ, ας το κάνει.
6ο λάθος. Η απόρριψη κάθε έννοιας πληβειακότητας δημιουργεί μια αντιδιαλεκτική πολικότητα μεταξύ αριστοκρατικού και πληβειακού, λες και νομοτελειακά δεν ενώνονται αυτά, (πχ, στους Meistersinger von Nürnberg του Βάγκνερ, ή ο Βόιτσεκ του Μπύχνερ, ο κουρέας-στρατιώτης που ο ΙΔΙΟΣ ο συγγραφέας ονομάζει Plebejer είναι ένα παράδειγμα θετικού ήρωα, ο Hebbel στο δράμα Agnes Bernauer (να μην πούμε για τον Βάγκνερ στο Rienzi) δεν παίρνει το μέρος των πληβείων κατά των πατρικίων;)
Μπορεί να διαφωνείς όμως εγώ πιστεύω ότι δεν πρέπει να απεμπολήσουμε την χρήση του όρου πληβειακότητα και να την κάνουμε συνώνυμο της πνευματικής καχεξίας. Πνευματικά καχεκτικοί γίνονται οι άνθρωποι όσο διαφθείρονται από τον πλούτο. Οι λαϊκοί άνθρωποι είναι πάντα, σε κάθε κοινωνία ανά την ιστορία, οι ψυχικά καθαρότεροι. Οπότε πιστεύω δεν ταιριάζει εννοιολογικά στην πνευματική καχεξία ο όρος πληβειακότητα.
Συνέχεια...
Θα κλείσω λέγοντας σε αυτό το ιστολόγιο πρέπει υπάρχει και ο αντίλογος της ρομαντικής λαϊκότητας προς τον ρομαντικό ελιτισμό. Πολύ περισσότερο αν μιλάμε για ελιτισμό παρακμιακό τύπου Νίτσε. Τους έχουμε μελετήσει τον Νίτσε και τον Ρόζενμπεργκ. Χρήσιμα αναγνώσματα αλλά μάλλον την αποσύνθεση της ρομαντικής σκέψης εξέφρασαν παρά την ανανέωση. Δεν είμαστε αμόρφωτοι χρυσαυγίτες για να μένουμε δογματικά στις υποσημειώσεις μιας τεράστιας διανοητικής παράδοσης.
Αυτά Στέφανε από κάποιον που προ μηνός σε υπερασπίστηκε στον ΜΚ όταν τα βρωμερά (και όχι πληβειακά) γκαρσόνια σου επιτέθηκαν για την άνευ μουσικών οργάνων ερμηνεία των εμβατηρίων του ΆΡΜΑτος.
Με κάλυψε επίσης ο Σταμάτης με την τελευταία του απάντηση.
περί πληβείων: πριν τον Νίτσε, δεν υπήρχε στη γερμανική γραμματεία αυτή η σύγχυση της λέξης πληβείος με την πνευματική καχεξία. Κι αυτό γιατί, όλοι οι μεγάλοι στοχαστές αναγνώριζαν ότι ο υλικώς πληβείος συμβαίνει σχεδόν πάντα να είναι πνευματικά άριστος, ενώ ο υλικώς μη-πληβείος συμβαίνει επίσης σχεδόν πάντα να είναι πνευματικά διεφθαρμένος (όπως λέει ο Φίχτε). Υπήρχαν οι έννοιες πνευματικά έκφυλος, χαμερπής, χθαμαλός, κατώτερος, αλλά ποτέ "πληβείος" με τέτοια αρνητική χροιά.
Ήταν ο, αυτοπροσδιοριζόμενος παρακμιακός*, Νίτσε που, ακριβώς επειδή μισούσε τον υλικώς πληβείο, τον λαϊκό, που χρησιμοποίησε τη λέξη για να δηλώσει τους πνευματικώς μετρίους, και μέσα σ' αυτούς τον Σωκράτη. Εγώ λέω λοιπόν ότι ήθα ήταν σχεδόν βλασφημία, να ταυτίσουμε την πληβειακότητα με τον πνευματικό εκφυλισμό. Αντίθετα, οι "πληβείοι" στοχαστές μέσα στην ιστορία ήταν οι πνευματικά υγιείς, οι πραγματικά αδιάφθοροι μαχητές ο Φόρστερ, ο Μπύχνερ, ο Σεφτσένκο, άνθρωποι με τον σπαρτιατικό ή ίσως και ερημίτικο τρόπο ζωής ενός Σαβοναρόλα, ενός Ιωάννη του Λουγδούνου (Johannes van Leiden), ενός Τσερνισέφσκι. Τέτοιοι πληβείοι τιτάνες, εδώ στην Ελλάδα, ήταν ο τσαγκάρης-επαναστάτης Παναγιώτης Καρατζάς, ο Αντώνης Οικονόμου που ξεσήκωσε ολόκληρη Ύδρα μόνος του κόντρα στους δισταγμούς των καραβοκυραίων, ο Λυκούργος Λογοθέτης.
Αναγνωρίζω, βέβαια, στον Στέφανο, πως με το να χρησιμοποιεί καθαρεύουσα είναι συνεπής στον αγώνα κατά αυτού που ονομάζει "πληβειακότητα" σε όλο το φάσμα των αναφορών του. Όμως η γλωσσική διαμάχη έχει λήξει προ πολλού. Άλλα είναι τώρα τα φλέγοντα ζητήματα. Εξάλλου οι πρώτοι δημοτικιστές, και μάλιστα οι ακραίοι, οι "μαλλιαροί", δεν ήταν τίποτα κομμουνιστές, αλλά ακριβώς οι πιο ένθερμοι εθνικιστές (Δραγούμης, Βλαστός, Ψυχάρης, Παλαμάς) που μάλλον δεν έβλεπαν αρνητικά το "πληβειακό" στοιχείο στη γλώσσα. Αντίθετα η ιδρυτική διακήρυξη του ΣΕΚΕ (ΚΚΕ) είναι γραμμένη σε καθαρεύουσα και πολυτονικό (!).
Επαναλαμβάνω ότι συμφωνούμε όλοι ότι δεν είναι αυτή εποχή για διασπάσεις και τσακωμούς για το γλωσσικό ή για το αν εγώ ερμηνεύω με θετικό και άλλοι με αρνητικό τρόπο τον όρο 'πληβείος"! Αυτά έχουν ενδιαφέρον για εσωτερικό διάλογο. Ο κοινός εχθρός είναι εκεί έξω.
*κατά τον ίδιο τον Νίτσε: "είμαι παρακμιακός, και συνάμα είμαι το αντίθετο της παρακμής" (Ecce Homo)
Τέλος, Στέφανε, με ειλικρινή σεβασμό.
Αναγνωρίζω ότι τιμάς εκείνο το ρεύμα της ευρωπαϊκής σκέψης και επιστημολογίας που κάποιοι ονομάζουν αριστοκρατικό (όπως ο Alexander Jacob στο Nobilitas), δηλαδή το ρεύμα που περιλαμβάνει Πλάτωνα - Καντ - Σέλινγκ - Κίρκεγκορ - Σοπενχάουερ - Νίτσε - Σπένγκλερ - Χάιντεγκερ - Σμιτ - Ρόζενμπεργκ.
Η γνώμη μου γι' αυτό το ρεύμα είναι ότι ο τελευταίος μεγάλος του φιλόσοφος υπήρξε ο Κίρκεγκορ. Οι επόμενοι παρασύρθηκαν σε έναν ακραίας μορφής ανορθολογισμό (όχι την ρομαντική διαλεκτική συναισθήματος και λογικής, αλλά την πλήρη απόρριψη της τελευταίας), που μετεξελίχθηκε σε αντι-ανθρωπισμό και κοινωνικό δαρβινισμό. Τους Νίτσε, Χάιντεγκερ, Σμιτ, Ρόζενμπεργκ τους θεωρώ βδελυρούς τσαρλατάνους και ψευδοφιλόσοφους (δεν χωράει ένα σχόλιο να αναλύσω γιατί), όπως δικαίωμά σου είναι να θεωρείς εσύ τσαρλατάνους ψευδοφιλόσοφους τους Μαρξ, Μπρεχτ κλπ. Τον Μαρξ προσωπικά τον θεωρώ μέτριο φιλόσοφο, εκλεκτικιστή, που πήρε τη διαλεκτική από τον Χέγκελ, τον υλισμό από τον Δημόκριτο, και δεν ενδιαφέρθηκε να φτιάξει ηθικό και αισθητικό σύστημα πέραν του οικονομικού. Αλλά ως οικονομολόγο και κοινωνικό επιστήμονα, επίτρεψέ μου να τον θεωρώ τον κορυφαίο όλων των εποχών αναλυτή του καπιταλισμού και των αντιφάσεών του. Σε αυτό το κομμάτι μας έδωσε άπειρα φώτα η σκέψη του. Αλλά ΔΕΝ μας κάνει μαρξιστές μια τέτοια παραδοχή (όπως δεν έκανε μαρξιστή αυτή η παραδοχή τον Σορέλ, τον Παρέτο, τον Φέντερ).
Θα τονίσω επίσης εδώ ότι άλλο ένα δείγμα "καταστροφής της λογικής", χρονολογικά της ίδιας περιόδου με την ευρωπαϊκή κατρακύλα στον αχαλίνωτο ανορθολογισμό, ήταν ο αμερικάνικος πραγματισμός του William James, που πήρε όλα τα κακά του αγγλικού εμπειρισμού εκφυλίζοντάς τον σε ένα δόγμα "φιλοσοφία είναι ό,τι με συμφέρει". Επίγονοι αυτού είναι οι ύαινες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, ο Μπρεζίνσκι, που έλεγε ανάλογα "πολιτική είναι ό,τι με συμφέρει", και στη φιλοσοφία του δικαίου ο βδελυρός Καρλ Σμιτ, που μεταπολεμικά δάνεισε τις υπηρεσίες του στον "νέο αμερικάνικο κόσμο", λέγοντας ανάλογα "δίκαιο είναι ό,τι με συμφέρει" (και βλέπουμε ότι το δόγμα αυτό ακολουθούν κατά γράμμα ως σήμερα οι διάφοροι Τζορτζ Σόρος και Gene Sharp). Ο Σμιτ είναι αυτός που σμίγει τα δύο πιο ακραία ρεύματα του αντι-ανθρώπινου ανορθολογισμού: το ευρωπαϊκό που οδήγησε στον χιτλερισμό, και το αμερικάνικο πραγματιστικό που οδήγησε στο "American age".
Το ρεύμα της ευρωπαϊκής σκέψης που τιμώ εγώ είναι εκείνο που περιλαμβάνει Δημόκριτο - Μύντσερ - Καμπανέλα - Τόμας Μορ - Λέσινγκ - Χέρντερ - Φίχτε - Χέγκελ - Φόιερμπαχ - ουτοπικό σοσιαλισμό (Όουεν, Φουριέ, Σαιν-Σιμόν) - Χέρτσεν - Τσερνισέφσκι - William Morris - Edward Bellamy - Raymond Williams - Ζορζ Σορέλ. Ρεύμα που κατά βάση αρνείται την ελιτιστική έννοια της μη-γνωσιμότητας (non-cognizability) των πραγμάτων από τον άνθρωπο. Ρεύμα που περιλαμβάνει πολλούς "πληβείους" που ήταν όμως όλοι υψηλόφρονες (γιατί πάγια πεποίθησή μου είναι ότι πληβειακότητα και υψηλοφροσύνη δεν είναι αντίθετα, ασχέτως του τι έλεγε ο παρακμιακός Νίτσε, που εισήγαγε όρους ταξικής διαστρωμάτωσης ως δήθεν βαθμίδες πνευματικότητας).
Αυτά, Στέφανε, ξανά με ειλικρινή εκτίμηση και σεβασμό στο άτομό σου. Και μην ανησυχείς, κανείς εδώ δεν θα σου ζητήσει να γίνεις εθνικομπολσεβίκος. Κι εμείς, όμως, δεν θα γίνουμε ποτέ νιτσείκοί, τσαμπερλαινικοί, σμιτιανοί ή χιτλερικοί.
προς τον αναγνωστη που πολυ καλα εκανε και στριμωξε τη ΦΛΕΦΑΛΟ με αυτα που ρωτησε για την ελευθερια του ατομου, εχω να του πω οτι ο Λεμουριος θα συνεχισει να της γινεται εφιαλτης οσο εκεινη προπαγανδιζει τον σοσιαλισμο των Διαφωτιστων με προσωπειο αντιδιαφωτιστικο και Ρομαντικο για να παρασερνει εθνικιστες. η ατομικη ελευθερια του κανω ο,τι θελω δεν εχει καμια σχεση με τον Διαφωτισμο! το αντιθετο. παρα μονο με εθνικισμο και ρατσιστικες κοινωνιες σαν του Απαρτχαιντ. γιατι; γιατι απλουστατα απο τη στιγμη που μιλαμε για εθνικη κοινωνια ομοαιματων ανθρωπων, οτιδηποτε και αν κανει καποιος ελευθερα εκει περα χωρις να δινει λογαριασμο σε κανεναν, ο χαρακτηρας της δεν αλλαζει! παλι το ιδιο εθνος και την ιδια ρατσα θα εχουμε εκει περα. αυτο αλλαξε για πρωτη φορα με τον Διαφωτισμο, οταν αφαιρεσε τον ρατσισμο και θεωρησε ως ''εθνος'' πληθυσμους που διαβιωνουν στον ιδιο τοπο ανεξαρτητου φυλης, σαν να λεμε Ελληνας γινεσαι και δεν γεννιεσαι, αλλα και οταν θυσιαστηκε για πρωτη φορα η ελευθερια του ατομου με σκοπο να υπηρετησει τον σοσιαλισμο του κοσμικου κρατους της! Ιδου μερικα ενδιαφεροντα κειμενα:
Μελετώντας κάποιος το «Κοινωνικό Συμβόλαιο», διαπιστώνει ότι οι πολίτες υποχρεώνονται να παραιτούνται από την προσωπική τους ελευθερία και διαφορετικότητα και να την παραδίδουν πλέον στην πολιτεία, καθιστάμενοι, έτσι, μέλη της κοινής θελήσεως και ολότητας.
Στην πραγματικότητα, ο πολίτης, με βάση τις περίεργες φιλοσοφικές ιδέες και αρχές του «Κοινωνικού Συμβολαίου», δεχόταν να παραιτηθεί ο ίδιος από όλα όσα τον ξεχώριζαν, ως πρόσωπο, από τους άλλους και να γίνει ένα ομογενοποιημένο άτομο, ενταγμένο σε μια γενική κρατική αρχή, που, στην ουσία, είχε επικεφαλής τον εκάστοτε Ηγεμόνα ή Φεουδάρχη, ο οποίος, ως ο έχων εκ προοιμίου, το προνόμιο του ρυθμιστή του περιεχομένου του «κοινού νου», αποφάσιζε για όλους και για όλα.
Γι’ αυτό τον λόγο, έχει περιληφθεί στο «Κοινωνικό Συμβόλαιο» ως ρυθμιστικός όρος της ελευθερίας του πολίτη, η ταύτιση της ελευθερίας με την υποταγή, με βάση στη λογική του «κοινού καλού», καθώς αναφέρεται ότι, «όποιος θ’ αρνηθεί να υπακούσει στη γενική θέληση, θα εξαναγκαστεί σ’ αυτό, απ’ ολάκερο το σώμα, πράγμα που σημαίνει πως θα τον βιάσουν να είν’ ελεύθερος» (Ρουσσώ, Κοινωνικό Συμβόλαιο, σ. 61).
Έτσι, με βάση τον ορθολογισμό του «κοινού καλού» ή του «κοινού αγαθού της υγείας» ή της «κοινής ευημερίας», αμφισβητούνται τα δικαιώματα και η ηθική κρίση του πολίτη και ζητείται από αυτόν να ασπαστεί μια άλλη λογική, εκείνη της πολιτείας, όπου ο πολίτης γίνεται αποδεκτός και αναγνωρίζεται, ως ισότιμος με τους άλλους πολίτες, μόνον όταν και αν υπακούει, όπως εκείνοι, στη γενική βούληση και παραιτείται από τις προσωπικές του ελευθερίες και διαφορές, υποτάσσοντας την οντολογική του αξιοπρέπεια στη «ρυθμιζόμενη ελευθερία» που του προσφέρεται μέσω της γενικής θέλησης του πολιτικού Ηγεμόνα.
Όλες οι προσωπικές παραχωρήσεις του πολίτη στη κοινή γενική λογική του «κοινού καλού» έχουν προβλεφθεί από τους κανόνες του «Κοινωνικού Συμβολαίου». Τους κανόνες αυτούς και τον τρόπο λειτουργίας τους, όμως, τους ρυθμίζει μόνον ο κυρίαρχος, ο οποίος «κρίνει τι είν᾿ αυτό που του χρειάζεται». Ωστόσο, όπως ρητά αναφέρεται στο «Συμβόλαιο», «όλες τις υπηρεσίες, που μπορεί ένας πολίτης να προσφέρει στο κράτος, έχει χρέος να του τις προσφέρει, μόλις το ζητήσει ο κυρίαρχος» (Ρουσσώ, Κοινωνικό Συμβόλαιο, σ. 71).
- Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής ΑΠΘ, Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενώσεως Θεολόγων
Υ.Γ. αυτα αγαπητε αναγνωστη δεν προκειται να στα μαθουν ποτε τα κομμουνιστικα πανεπιστημια που συχναζει ο Μαμουτος και η παρεα του με τις τραιασκες για ευνοητους λογους! Ζητω η Ελευθερια!
-Λεμουριος τρολιστας
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Μόνο που ο καθηγητής θεολογίας μπήκε στα νερά ενός άλλου επιστημονικού κλάδου και βούλιαξε ο καημένος. Γιατί αν ήταν καλός γνώστης της ιστορίας των πολιτικών ιδεών θα γνώριζε ότι ο Ρουσσώ ήταν αμφιλεγόμενα Διαφωτιστής. Ακροβατούσε, για την ακρίβεια, ανάμεσα στον Διαφωτισμό και στον Ρομαντισμό. Και για κακή σου τύχη το απόσπασμα που παραθέτεις θεωρείται το πιο ρομαντικό του "κοινωνικού συμβολαίου" και όχι το πιο κοντινό στον Διαφωτισμό. Το πιο κοντινό στον Διαφωτισμό στοιχείο του κοινωνικού συμβολαίου ήταν η ατομικιστική πολιτική ανθρωπολογία των αρχικών κεφαλαίων. Εκεί που γράφει ότι ο άνθρωπος είναι ρκ φύσεως γεννημένος να ζει μόνος και όχι σε οικογένειες και κοινωνικά περιβάλλοντα. Να ξέρεις επίσης ότι αυτή είναι και η πιο αντίθετη στην αρχαία ελληνική πολιτική σκέψη ιδέα του Ρουσσώ.
Τη επόμενη φορά που θα έρθεις να να εκθέσεις επιχείρημα για θέμα της ιστορίας των ιδεών φρόντισε τουλάχιστον να διαβάσεις ένα ιστορικό ή έναν πολιτικό επιστήμονα. Όχι θεολόγους.
Ο Σταμάτης είπε...Χαχαχα... ομολογώ ότι καταβάλει φιλότιμες προσπάθειες να καλλιεργηθεί στην ιστορία των ιδεών ο Λεμούριος.
Αν χρειάζεσαι βιβλιογραφία Λεμούριε, μπορείς να μας ρωτάς. Δεν χρειάζεται να είσαι ντροπαλός. Μην σε πιάνουν κορόιδο οι βιβλιοπώλες.
Ο/Η ΗΡΑΚΛΗΣ είπε...Ἀνώνυμε φίλε, τοὐλάχιστον δὲν ἐπέλεξες κάποιο ψευδώνυμο ὥστε νὰ ταὐτοποιεῖσαι· αὐτὸ τὸ δημοκρατικὸ χάλι μὲ τὴν ἀνωνυμία καὶ τὴν ἰσοπέδωσι μοῦ εἶναι ἀπεχθέστατο.
Ἐν πάσῃ περιπτώσει, χάριν ταὐτοποιήσεως θὰ σὲ ἀποκαλῶ "Γοργία", μιᾶς καὶ ὁ λόγος σου εἶναι καθ᾿ ὅλα σοφιστικὸς μὲ κάποιες ὅμως ἐξάρσεις αὐθεντικότητος - ἄρα, παρ' ὅσα γράφεις στὸ τελευταῖο, ἴσως ἀκόμα νὰ ὑπάρχῃ ἐλπίδα...
Εἶμαι κουρασμένος καί, παρ᾿ ὅτι τἄχω ὅλα ὁλοκληρωμένα στὸ μυαλό μου, δὲν θὰ γράψω ἀπόψε τὴν ἀπάντησίν μου. Μόνον λίγα σημεῖα προκαταβολικῶς:
Ἡ κοινοτιστικὴ ἐθνοφυλετικὴ ἔννοια τῆς "λαϊκότητος" δὲν ἀντιστρατεύεται τὴν ἀριστοκρατικότητα ἀλλὰ τὴν συμπληρώνει εἰς ἕνα ὡλοκληρωμένον δυναμικὸν δίπολον. ΔΙΠΟΛΟΝ, ὄχι "ἀχταρμᾶ" ὅπως γράφεις! Δὲν εἶναι ἀποτέλεσμα κανενὸς συμβιβασμοῦ ἢ χαλκεύσεως ὡς μέσου πολιτικοῦ βιοπορισμοῦ, ὅπως τὸ ἐλεεινολογεῖς διαστρέφοντάς το.
Ἐκεῖ ποὺ λὲς πὼς "ὁ Ὅμηρος δὲν θἄκανε τὸ α΄, τὸ β΄, τὸ γ΄,..." δίνεις ρεσιτάλ!
Φίλε μου ὅλ᾿ αὐτὰ ποὺ λὲς πὼς "ποτὲ δὲν θἄκανε", ὁ Ὅμηρος τὰ γράφει ἐπακριβῶς καὶ εἰς τὸ ἔπακρον ἐκείνου ποὺ "ποτὲ δὲν θἄκανε"!!! Καὶ σοῦ τάγραψα παραπάνω!!! Ἀκόμη καὶ νὰ μὴ κατανοῇς καθόλου τὴν Ὁμηρικήν, ἔχω ἀνωτέρω μεταφράσει τὰ βασικά...
Ἐμένα, ἀντίθετα μὲ σᾶς στὴν Λέσχη, πρωταρχικῶς μ᾿ ἐνδιαφέρει ἡ οὐσία, ὄχι ὀνόματα, τίτλοι κ.λπ. Ἐκεῖνοι οἱ Γερμανοὶ ἀγρότες ποὺ στὶς ἀρχὲς τοῦ 16ου αίπωνος τραγουδοῦσαν «Ich habe Lust im weiten Feld zu streiten mit dem Feind / wohl als ein tapfr'er Kriegeshelt der's treu und ehrlich meint» ἦτο Ἄριος πολεμιστής, ἦτο ἀριστοκράτης κι ἂς μὴ εἶχε ψωμὶ νὰ φάῃ!
Διότι δυστυχῶς πάει πολὺς καιρὸς ποὺ Κάστα καὶ τάξις ἀποσυνεδέθησαν: ἐσεῖς ἀσχολεῖσθε μὲ τάξεις, ἐμένα μ᾿ ἐνδιαφέρει ἡ φυλετικὴ ψυχὴ καὶ οἱ συμφώνως πρὸς ἐκείνην φυσικῶς ἀναδυόμενες Κάστες.
Ὁ ἀπεχθὴς Hans Mayer (https://en.wikipedia.org/wiki/Hans_Mayer - καὶ μόνον ἐκ τῆς τρωκτικοειδοῦς του ἀρχαιοσημιτικῆς μούρης) ποὺ ἐπικαλεῖσαι, μπορεῖ νὰ ἦταν πιὸ εἰδικὸς ἀπὸ ἐμένα - καὶ ὁπωσδήποτε θὰ ἦτο - ἐγκυκλοπαιδικῶς ἐπὶ τοῦ Βάγκνερ, ὅμως ποτὲ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ γίνῃ οὐσιαστικῶς "σχετικώτερος" ἐμοῦ, διότι φύσει ἠδυνάτει ἡ ἀλλοτρία κι ἐχθρικὴ καὶ κατωτέρα φυλετική του ψυχὴ νὰ βιώσῃ ἔσωθεν τὰ ἀριστουργήματα τοῦ θείου Βάγκνερ: Τοῦτο γιὰ ἐμένα βαραίνει ἀπείρως περισσότερο κι ἀπὸ τὸ ἂν θὰ μποροῦσε νὰ μᾶς πῇ τὶ ἔκανε ὁ Βάγκνερ τὸν τάδε μῆνα οἱουδήποτε ἔτους. Αὐτὸ εἶναι μιὰ ἀλυσιτελὴς καὶ παρελκυστικῶς ἄχρηστη σχολαστικιστικὴ ἀκαδημαϊκότης πρὸς τὴν ὁποίαν ἀνέκαθεν ὑπῆρξα ἀντίθετος.
Μπορεῖ κάποιος ποὺ οὐδέποτε ἐγεύθη φακὲς ἢ ὠσμίσθη πυρίτιδα κατὰ τὴν ἔκρηξιν νὰ διαβάσῃ τόμους περὶ αὐτῶν καὶ νὰ μπορεῖ νὰ μιλάῃ ἐπὶ ὧρες, ὅμως οὐδέποτε θὰ πλησιάσῃ τὴν γνῶσιν ἐκείνου ποὺ ἔχει γευθῆ κι ὀσμισθῆ - παρ᾿ ὅτι μηδὲν περὶ τούτων διαβάσει!
Εἰ τὰ πάντα καπνὸς γένοιτο, ῥίνες ἂν διαγνοῖεν!!!
Οἱ ὅροι "πληβεῖος" καὶ "πληβειακὸς" εἶναι ἀφ᾿ ἑτέρου φύσει ἐστερημένοι φυλετικῆς ἢ ἐθνικῆς συναφείας - ἀντιθέτως πρὸς τὴν "λαϊκότητα", ἐγγενῶς εἴς τινα Λαόν προσπεφυμένης!
Δὲν γράφω καθαρεύουσαν ἀναγκαίως, γράφω μόνον αὐθεντικῶς ὁ,τιδήποτε πλὴν τῆς Γίντις ἐκείνης ἀηδίας ποὺ ἐπεβλήθη διὰ τῆς ἀγραμμάτου καὶ ἀφύλου "γραμματικῆς" τοῦ Τριανταφυλλίδου. Ὅποιος θέλει νὰ καταλάβῃ τὰ γραφόμενά μου ἂς μάθῃ πρῶτα λίγα ἑλληνικά, βλάπτουν μόνον τὴν ἐσωτερικὴν Βαβυλωνίαν τοῦ πλαστικοῦ κι ἀνοργάνου μέσου κατοίκου ἑλλαδικῆς μεγαλουπόλεως. Μπορεῖ καὶ ν᾿ ἀρχίσω νὰ γράφω Ἀρχαῖα, δὲν σκοπεύω νὰ ἐκλεγῶ βουλευτής! Στὰ χωριά μας μιλάω διάλεκτο καὶ αὐτομάτως προσαρμόζεται ἡ γλῶσσά μου ἀναλόγως νοηματικοῦ καὶ ἀνθρωπίνου περιβάλλοντος.
Ἡ ἀριστοκρατικότης συνίσταται στὴν αὐθεντικότητα καὶ ἀπουσίαν προσποιησιμότητος σ᾿ ὅ,τι κάνεις - ἀλλὰ θὰ πρέπει καὶ νὰ τὸ κάνῃς ἄριστα - ὅσο γίνεται!
Θὰ ἐπανέλθω ὅμως αὔριον - φιλικῶς δριμύτερος.
Στέφανος Γκέκας
''Ο έχθρος είναι εκεί έξω''.
Όχι φίλε πλειβιακέ, ο εχθρώς ΠΡΩΤΊΣΤΩΣ καραδοκεί εντός μας. Όλοι οι αρχαίοι μύθοι και η παράδοση πραγματεύεται αυτό το θέμα. Φυσικά αυτό δεν αποτελεί άλλοθι για εσωστρέφεια και ολιγωρία μπροστά στους εξωτερικούς κινδύνους, αλλά στον πόλεμο πηγαίνεις στέρεος και με εσωτερική βεβαιότητα και όχι αγόμενος και φερόμενος από τις εξωτερικές συνθήκες. Συνεπώς χρειάζεται ιεράρχηση και σε αυτό το επίπεδο.
Μπροστά στην πλειάδα των φιλοσόφων-πλειβιακών που μας αραδιάζεις και στις τόσες ακαδημαϊκές λεπτομέρειες που παραθέτεις, εγώ έχω ως παράδειγμα αρχοντικής λαϊκότητος τον μπάρμπα Βαγγέλη τον Μήτσα, παλιό τσομπάνη της περιοχής μου (Χολομώντας).Κατατάσομαι στους ελιτιστές; Πέρα από πανεπιστήμια, και ειδικότητες υπάρχει και το Πνεύμα. Αναζητήστε το, όσοι έχετε την αντίστοιχη φύση.
Ο Σταμάτης Μαμούτος είπε...Τσομπανούδ, νομίζω ότι διαπιστώνεις κι εσύ πως η συζήτηση και η όποια αντιπαράθεση γίνεται με όρους ευγένειας και σεβασμού εκατέρωθεν, μέχρι στιγμής. Σε παρακαλώ να μείνουμε σε αυτό το επίπεδο.
Το να δίνεις συμβουλές με τέτοιο ύφος είναι ένα βήμα που υπερβαίνει τα μέχρι στιγμής γραφόμενα. Μπορεί ο καθένας μας να γράψει κάτι με τρόπο που θα φέρει τον συνομιλητή του σε δύσκολη θέση. Να γνωρίζεις ότι μπορούμε να το κάνουμε κι εμείς.
Δεν ξέρω αν εννοιολογείται ως "ελιτιστικό", αλλά το να δίνουμε συμβουλές όπως αυτή της τελευταίας σου προτάσεως, μαρτυρά ότι μπορεί να γίνει πράξη αυτό που περιγράφουμε στην πολιτική θεωρία. Και μάλιστα πράξη προερχόμενη από ασυνείδητα προϋπάρχοντα που έχουν φωλιάσει "εντός" μας" , όπως γράφεις και εσύ. Πέρα από τον ελιτισμό και την λαϊκότητα, πέρα από την εμπειρική ή εσωτερική γνώση, υπάρχει η σοβαρότητα και ο σεβασμός.
Εκτός και αν είσαι τόσο σίγουρος για τις πνευματικές σου κατακτήσεις ώστε να δίνεις εντελώς αντιδιαλεκτικά (εντελώς ανοίκεια με την ελληνική παράδοση στην αναζήτηση της γνώσης, δηλαδή) διανοητικό και πνευματικό προσανατολισμό. Απο τον Σωκράτη μέχρι τον Χάιντεγκερ πάντως, κανείς φιλόσοφος δεν επέδειξε ποτέ τέτοια δηλωμένη βεβαιότητα.
Εξαιρετική, λοιπόν, η εμπειρική παραδοσιακή γνώση όταν γίνεται εσώτερη κτήση αλλά εξίσου χρήσιμη και η διανόηση για τους προβληματισμούς που γεννά.
Στα του επιχειρήματος που παραθέτεις τώρα. Προφανώς και συμφωνούμε. Προφανώς και είναι πηγή ζωής της ψυχής και του νου η εσωτερίκευση της παραδοσιακής σοφίας. Αλλά αν μέναμε μόνο στο καθαρά προσωπικό και στην απόπειρα εσωτερικής συγκρότησης, θα ήμασταν εσωτεριστικός σύλλογος (για κακή ιστορική τύχη, παρεμπιπτόντως, μεταπολεμικά οι περισσότεροι τέτοιοι είναι ατομικιστικοί, φιλελεύθεροι και συνδεδεμένοι με τον τεκτονισμό). Άσε που η απόπειρα αυτή δεν τελειώνει ποτέ, παρά μόνο με το τέλος της ζωής μας. Ποτέ δεν ολοκληρώνεται η εσωτερική προσπάθεια για ενδυνάμωση. Το γνωρίζεις αυτό. Τι πρέπει λοιπόν να συμβεί; Να περιμένουμε μια ζωή χωρίς να δράσουμε πολιτικά; Νομίζω ότι θα συμφωνήσουμε πως όχι.
Ή μήπως πρέπει να περιμένει ένας συναγωνιστής, εφόσον είναι πειθαρχημένος και με καλές προθέσεις, να κριθεί για το πότε είναι αρκετά έτοιμος "εσωτερικά" από κάποιον "Άβαταρ"; Ποιος είναι ο "'Άβαταρ" και πως θα το κάνει; Με ποια προϋπόθεση; Αυτόν ποιος θα τον κρίνει; Υπάρχουν θεοί επί γης; Δεν μπαίνω καν σε αυτή την συζήτηση. Την θεωρώ σχεδόν αστεία.
Ο αγώνας, λοιπόν, είναι πολυεπίπεδος. "Μέσα" μας και "έξω" μας. Και, μάλιστα, ταυτόχρονα διαλεκτικός.
Υπό αυτή την οπτική επιμένω κι εγώ ότι μας ενώνουν πολλά περισσότερα από όσα μας χωρίζουν. Αλλά σαφώς μπορείς να έχεις την δική σου προσέγγιση και να είναι σύμφωνη ή όχι με την δική μου. Αυτό είναι απόλυτα σεβαστό και αποδεκτό. Εκείνο που δεν είναι αποδεκτό είναι η τελευταία σου φράση και η αφ υψηλού γενική συμβουλή. Έγραψα σε προηγούμενο νήμα στον Στέφανο ότι στα σχόλια επιτρέπεται η κάθε προσέγγιση και δεν είναι πολιτική μας να κλείνουν συζητήσεις με την επιβολή της δικής μας θέσης.
Σε ζητήματα σεβασμού όμως η στάση μου είναι πολύ διαφορετική. Συμβουλές στα παιδιά της λέσχης μπορώ να δώσω μόνο εγώ και κανένας άλλος. Έγινα σαφής;
Και, μάλιστα, αυτές τις συμβουλές με ενδιαφέρει απλά να τις λάβουν υπόψη. Αν -και μόνο αν- τις κρίνουν σωστές, τις κάνουν πράξη. Αν θεωρούν ότι πρέπει να έχουν αντίλογο προς εμένα ασφαλώς και τον έχουν. Έτσι λειτουργεί η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ., αυτή είναι η κουλτούρα μας. Αξιώνω να την σεβαστείς εφόσον συμμετέχεις σε διάλογο του δικού μας μέσου έκφρασης.
Με ειλικρινή εκτίμηση
Γράφω και εγώ για να ξεκαθαρίσω κάποια ζητήματα προς αποφυγή παρεξηγήσεων και όντας σίγουρος ότι πολλοί ανaγνώστεw θεωρούν άξια λόγου τα πραγματολογικά στοιχεία που "αραδιάζω" σύμφωνα με την ορολογία του Τσομπανούδ.
Καταρχάς δεν ισχυρίζομαι ότι λαϊκότητα και ηθική-ψυχική αριστεία είναι αχταρμάς. Αντίθετα, με τα παραδείγματα των Χέμπελ, Μπύχνερ κλπ, το επιβεβαίωσα (θα προσθέσω και τους λαϊκούς ήρωες του νεαρού ρομαντικού Γκόρκι, της δεκαετίας του 1890, όπως τον Ντάνκο στη "Φλογερή καρδιά του Ντάνκο") ότι το κύριό μου επιχείρημα σε όλη αυτή τη συζήτηση, είναι ακριβώς ότι οι λαϊκοί (και θα συνεχίσω να λέω, οι πληβείοι), έδωσαν ηθικούς τιτάνες μέσα στην Ιστορία. Η μόνη διαφορά έγκειται στο ότι εγώ αποδίδω στον όρο "πληβείοι" ΚΑΙ θετικό περιεχόμενο ένω ο Στέφανος ΜΟΝΟ αρνητικό. Στην ουσία λέμε το ίδιο πράγμα για την αριστορκατία και την λαϊκότητα με μόνη διαφορά το πως ερμηνεύει την έννοια ένας ορθόδοξος ε/σ και ένας ε/μ. Δεν νομίζω ότι και εσύ πιστεύεις Στέφανε ότι αυτή η ερμηνευτική διαφορά είναι τόσο σημαντική ώστε να μας φέρνει μακριά σε έναν πολιτικό αγώνα. Δεν καταλαβαίνω ειλικρινά γιατί το σήκωσες τόσο ψηλά ως θέμα συζήτησης εφόσον αναγνωρίζεις ότι υπάρχει και ο εθνικομπολσεβικισμός στο συνολικό εθνικιστικό πάνθεον ακόμα και αν δεν σε εκφράζει. Εφόσον υπάρχει ο ε/μ θα υπάρχουν και οι ερμηνείες του. Απλά είναι τα πράγματα.
Τώρα τι λέω ότι είναι αχταρμάς. Είναι το να προσπαθεί κάποιος να παντρέψει τον πιο αντιλαϊκό φιλόσοφο, τον Νίτσε, αυτόν που μισούσε τον Ρομαντισμό και τον Βάγκνερ ακριβώς για τη "λαϊκότητα-πληβειακότητά" τους (ναι, αυτά τα δύο για τον Νίτσε ήταν ταυτόσημα), με τους κοινοτιστές. Λέω πως αυτά τα δύο δεν παντρεύονται. Ή κοινοτιστής θα είναι κάποιος, ή νιτσεϊκός. Αν λέει ότι είναι και τα δύο, τότε ή είναι αυτός που διαπράττει σοφιστεία ή είναι αυτός που απομονώνει μερικά στοιχεία της σκέψης του Νίτσε και τα προσαρμόζει σε μια διαφορετική ιδεολογική παράδοση.
Το έκανε ο πυρήνας που ήταν γύρω απο τον Χίτλερ για συγκεκριμένους λόγους. Μπορούσε να γίνει εκείνη την περίοδο. Ο Νίτσε δεν ήταν γνωστός σε ολόκληρο το βιβλιογραφικό του έργο, η αδεφή του είχε φροντίσει να μεγαλώσει την παρνόηση (ο ίδιος την αποκαλούσε θύμα του εθνικιστικού δηλητηρίου), υπήρχαν πολλοί λόγοι. Σήμερα γιατί να επιμένουμε σε κάτι τέτοιο εφόσον έχει διαβαστεί όλη η νιτσεϊκή βιβλιογραφία και γνωρίζουμε άπαντες τι είπε; Για να μας γελοιοποιούν οι μαρξιστές και οι φιλελεύθεροι; Και μη μου πει κανείς ότι δεν "εσωτερίκευσα" σωστά το Νίτσε και άλλες αστειότητες γιατί έτοιμες είναι οι παραπομπές για το πως χαρακτήριζε πνευματικά ανάπηρους τους Γερμανούς και άριστους τους Εβραίους. Εγώ είμαι συνεπής κοινοτιστής και ως εκ τούτου αντι-νιτσεϊκός. Να λαθροχειρήσω φτιάχνοντας έναν "κοινοτιστή" Νίτσε, όπως έκαναν οι χιτλερικοί, δεν πρόκειται.
Περί Ομήρου, ξαναλέω, ο Στέφανος ακολουθεί τη γραμμή σκέψης του Ρόζενμπεργκ εγώ εμμένω στην ετυμηγορία του Χέγκελ για το τι είναι τελικά "θερσιτισμός". Δεν θα αποτρέψω κανένα να μείνει σε αυτή του Ρόζενμπεργκ απλά εγώ τη θεωρώ απείοως υποδεέστερη όπως απέιρως υποδεέστερος ήταν ο Ρόζνμπεργκ ως φιλόσοφος απέναντι στον Χέγκελ.
Ο Κοινοτιστής είπε...συνέχεια...
Για Μάγερ, θα μου επιτρέψεις Στέφανε να θεωρήσω πολύ αδύναμο το επιχείρημα για το πως είναι η... μούρη του. Αυτό μπορούμε να το πούμε σε επίπεδο εσωτερικού κύκλου μιας παρέας. Δεν γίνεται να στηριχτεί ως δημόσιο επιχείρημα. Πες ότι δεν τον γουστάρεις γιατί αυτά που γράφει δεν σου αρέσουν, δεν σε εκφράζουν, διακρίνεις κάτι αρνητικό στο ύφος του, στην ιδεολογία του. Δεν γίνεται να συφμωνήσει κανείς όταν το πρώτο κριτήριο είναι η ασχήμια της φάτσας του.
Το παράδειγμα με τις φακές είναι παραδοσιακό και το κρατώ. Εγώ το βλέπω κάπως έτσι. Οι φακές λοιπόν που γεύτηκες εσύ, είναι μόνο οι φακές της γιαγιάς σου, ας πούμε, ενώ ο Μάγερ, ας πούμε πάλι, έχει γευτεί φακές από πενήντα διαφορετικές κουζίνες. Σίγουρα εσύ κουβαλάς το βίωμα της γεύσης, της σπιτικής ατμόσφαιρας του ωραίου χωριού αλλά και αυτός μπορεί να μην έχει το βίωμα διαθέτει όμως μια πλατιά γευσηγνωσία. Δεν είναι και αυτό λίγο. Το ορθότερο, λοιπόν, είναι ότι εσύ ίσως να είσαι βαθύτερος γνώστης της άποψης του Τσάμπερλαιν για τον Βάγκνερ, αλλά επουδενί βαθύτερος γνώστης του Βάγκνερ, επιμένω, από τον Μάγερ ή τον κάθε Μάγερ.
Για να κλεισω με τα δικά μου έθνος δεν υπάρχει χωρίς τάξεις, όπως δεν υπάρχει σώμα χωρίς μέλη. Και στην παραβολή του Μενένιου Αγρίππα (Menenius Latanus Agrippa), οι πληβείοι είναι τα χέρια, τα πόδια, το κεφάλι, τα μάτια, το στόμα, ενώ οι πατρίκιοι είναι το στομάχι. Και εκεί φυσικά οι έννοιες "πληβείοι" και "λαός" ταυτίζονται. Αν εννοήσουμε τον "λαό" ως κάτι άλλο από τους "πληβείους", τότε πέφτουμε στο λάθος να φτιάξουμε με την έννοια "λαός" μια διαταξική σούπα. Τέτοιο πράγμα δεν γίνεται, αγαπητέ Στέφανε. Δεν γίνεται να είναι λαός ο εφοπλιστής, ο τραπεζίτης και ο βιομήχανος. Για αυτό μιλάμε για σοσιαλισμό μέσα στον εθνικισμό. Εκτιμώ συμφωνείς σε αυτό.
Ο Κοινοτιστής είπε...Τέλος, η παράδοση που με εκφράζει, που ενώνει τις πιο λαϊκότροπες παραδόσεις του ρομαντισμού του 19ου αιώνα με τις πιο μαχητικές αντικαπιταλιστικές του 20ού, αποτυπώνεται τέλεια μέσα στο τραγούδι "Wilde Gesellen" που παραθέτω παρακάτω. Η πρώτη στροφή ανήκει στη ρομαντική γερμανική νεολαία του 19ου αιώνα. Οι δύο τελευταίες προστέθηκαν από εκείνους τους αγωνιστές, είτε εθνικομπολσεβίκους, είτε διωγμένους από το NSDAP αριστερούς και σοσιαλιστές, που συνέχισαν την αντίσταση μετά το 1933, "trotz alledem"...
Η δεύτερη στροφή είναι μαχητικά αντικαπιταλιστική, κατά των "αρχόντων των τραπεζών, των βαρώνων του χρυσού".
Η τρίτη στροφή είναι η κραυγή μιας νέας γενιάς που συνέχισε τον αγώνα για την εθνική και κοινωνική (σοσιαλιστική) απελευθέρωση της Γερμανίας και μετά το 1933 και την απαράδεκτη στάση απέναντι στους σοσιαλιστές συναγωνιστές του Χίτλερ: Wilde Gesellen, vom Sturmwind durchweht, Fürsten in Lumpen und Loden, Zieh'n wir dahin, bis das Herze uns steht, Rebellen bis unter den Boden. Fiedel gewandt, in farbiger Pracht, Trefft keinen Zeisig ihr bunter. Spießer und Spötter, ihr habt uns verlacht: Uns ging die Sonne nicht unter! Ihr Herren der Banken, ihr Ritter vom Gold, Bewahrt euren traurigen Plunder! Ihr Diener der Götzen, in Mammons Sold, Bald brennt eure Welt wie der Zunder. Kämpfende Jugend, in Sturmesgebraus, Holt eure Götzen herunter. Mit euren Tempeln und Banken ist ’s aus: Euch geht die Sonne bald unter! Verfolgt und verraten, vom Kerker bedroht: Freiwild für die Gestapo-Schergen. Zerfetzt und zerschossen, die Fahne blutrot, Sie ging mit durch Tod und Verderben. Wir war ’n Verbrecher an Hitlers Staat. Und wir sind stolz auf unser Verbrechen. Wir war ’n die Jugend des Hochverrats: Uns konnte kein Gegner zerbrechen!
Ήταν πράγματι ηθικά και ψυχικά άριστοι οι Γερμανοί αγρότες, γνώμη μου όμως είναι ότι δεν ήταν κατεξοχήν εκφραστής τους ο Χίτλερ. Αληθινοί ιστορικοί τους διάδοχοι ήταν για μένα εκείνοι οι Γερμανοί αντιστασιακοί, και εθνικιστές όπως ο Niekisch μέσα σ' αυτούς, που χάσανε την όρασή τους ή και τη ζωή τους στην αντίσταση.
Λέγοντας αυτά, αναγνωρίζω ότι ο Νίτσε (αλλά και ο πνευματικός του πατέρας, ο Χάινε, που ονόμαζε περιπαικτικά "Ναζωραίους" όσους ενώνονται με τις μάζες και δίνουν τη ζωή τους για τον αγώνα αυτών) θα με κατέτασσε στους πληβείους. Μα και σένα, Στέφανε, στους πληβείους θα σε κατέτασσε ο παρακμιακός ελιτιστής Νίτσε, που θα αποστρεφόταν κάθε έπαινο της λαϊκότητας εκ μέρους σου. Δεν χρειάζεται να υπενθυμίσω αυτά που "έσουρνε' στους εθνικιστές, στους σοσιαλιστές και στους Γερμανούς για τον κοινοτισμό τους γενικότερα. Αλλά εγώ θα το έπαιρνα ως μέγιστη τιμή. Θα είχα την καλύτερη παρέα ως πληβείος, δίπλα σε Σωκράτη, Ιησού, Σαβοναρόλα, Λούθηρο, Ρουσσώ, Μπέρνε, Χέρντερ και Σαιν-Σιμόν.
Επαναλαμβάνω δεν τα λέω όλα αυτά για να τονίσω κάποια διαφορετικότητα. Τα λέω για να αφήσω και το αποτύπωμα του εθνικομπολσεβικισμού ανάλεσα στα τόσα άλλα ωραία που εκφράζονται σε αυτό το ιστολόγιο. Ακόμα και αν το Τσομπανούδ τα θεωρεί ακαδημαϊκή ρητοριτκή αυτό που τελικά έχει σημασία είναι η ενότητα όλων των σοβαρών εθνικιστών απέναντι στην επέλαση της παγκοσμιοποίησης. Οι ερμηνείες έχουν το νόημά τους όταν συζητάμε μεταξύ μας. Οι βασικές γραμμές όμως, οι κεντρικές θέσεις είναι κοινές. Ας δείξουμε σεβασμό ο ένας για την ιδεολογική παράδοση του άλλου. Αυτό είναι όλο.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Είναι που έχω γράψει και πολλά, και κάποια ο φίλος Τσομπανούδ μπορεί να μην τα διάβασε. Φίλε μου, με τον μπαρμπα-Βαγγέλη τον Μήτσα είμαι κι εγώ. Μήπως τσομπάνος δεν ήταν ο Χατζη-Μελέτης Βασιλείου, που ξεσήκωσε την Αθήνα το '21; Μήπως τσομπάνηδες δεν ήταν οι ήρωες του Κορολένκο, του Γκλεμπ Ουσπένσκι; Μήπως τσομπάνος δεν ήταν ο δικός μου παππούς, μπαρμπα-Αντώνης Περδίκης από το Λιβάδι Ολύμπου;
Διάβασες από μένα ότι δεν έχουν πνεύμα οι τσομπάνοι; Τσομπάνος ήταν ο Jakob Boehme, ο πιο βαθιά πνευματικός Γερμανός φιλόσοφος, ο μυστικιστής, ο πιο μεγάλος ιδεαλιστής πριν τον Χέγκελ. Μα κι ο μεγαλύτερος εν ζωή Έλληνας φιλόσοφος, ο Μπιτσάκης (95 πήγε, μακάρι να τα εκατοστήσει), τσομπάνος απ' την Κρήτη είναι κι αυτός.
Αλλά γιατί να σε κατατάξω στους ελιτιστές; Πνευματικός και ελιτιστής δεν είναι το ίδιο. Ο βρωμερός καπιταλισμός είναι που μας κάνει, με τον καταπονητικό καταμερισμό της εργασίας, να μην έχουμε χρόνο για την πνευματική ενδοσκόπηση και να νομίζουμε ότι αυτή είναι μόνο για τις ελίτ. Αλλά δεν είναι αυτό η ανθρώπινη φύση, αυτό είναι απλά μια ψευδαίσθηση. Εγώ είμαι με εκείνη την κοινωνία που κάθε εργάτης θα μπορεί να διαβάζει Όμηρο, που κάθε αγρότης θα μπορεί να πηγαίνει στον Μπετόβεν, που κάθε μάγειρας θα μπορεί να είναι ποιητής. Εκεί που δεν είμαι "ιδεαλιστής", είναι στην πεποίθησή μου ότι μια τέτοια κοινωνία δεν είναι άφταστο όνειρο, αλλά ότι υπήρξε πάνω στη γη, και μπορεί να ξαναύπάρξει. Τη λένε Σοσιαλισμό.
Ευτυχώς που έβαλες εισαγωγικά στην λέξη ιδεαλισμός. Μια χαρά υποστηρίζει ο ιδεαλισμός ότι πρέπει και μπορεί να αντανακλάται το αρχετυπικό στην υλική εμπειρία, βρε. Από τον Πλάτωνα μέχρι την διαλεκτική του Χέγκελ και του Σελλινγκ.
Ἀγαπητὲ “Γοργία”/Ἀντώνη (καθὼς τώρα βλέπω), ἔχουν ἀνοιχθῆ τόσα θέματα, ποὺ θὰ μποροῦσα ἐξ ἐκείνων ὁρμώμενος νὰ γράψω καναδυὸ βιβλία· θὰ ἐπιχειρήσω ἐν τούτοις κάποιαν σύνοψιν.
Ἡ διαφωνία μας ἀνάγεται ῥιζικῶς εἰς τὸ θεμελιῶδες ζήτημα ἀφ᾿ ἑνὸς τῶν κατηγοριοποιήσεων καὶ τῆς μεθόδου ἀφ᾿ ἑτέρου - τῶν δύο τούτων ἀρρήκτως συνδεδεμένων· διότι ἂν κάποιος π.χ. ἦτο τυφλός, τότε δὲν θὰ ἠδύνατο νὰ κατηγοριοποιῇ βάσει ὀπτικῶς ἀντιληπτῶν χαρακτηριστικῶν – οὔτε βάσει ὀσμῶν (< ὀδμῶν) ἂν δὲν διέθετε ὄσφρησιν· ἐν προκειμένῳ θὰ εἴχαμε ΕΓΓΕΝΕΙΣ περιορισμοὺς τῆς μεθοδολογίας.
Ὅμως κι ἂν διαθέτῃ κάποιος ἀμφότερα τὰ ἀνωτέρω ἀλλ᾿ ἔχῃ ἕνα διανοητιστικὸ (“ἰντελλεκτουαλιστικό”, ἤτοι ἐκ τῆς ζώσης καὶ ἀμέσου νοήσεως/”ὀσφρήσεως” ἀποκεκομμένον, συνεπῶς ὄχι ἀληθῶς νοητικόν) ἐποικοδόμημα καὶ μεθοδολογίαν, βάσει τοῦ ὁποίου προχωρεῖ, τότε δὲν διαφέρει οὐσιωδῶς τοῦ φύσει ἐστερημένου τῆς ἀντιστοίχου ἀντιλήψεως. Ἡ σύγχρονος ἔρευνα τοῦ ἐγκεφάλου ἔχει πράγματι ἀποκαλύψει ὅτι τὰ κέντρα τῆς λεπτῆς νοητικῆς διακρίσεως σχεδὸν συμπίπτουν μετ᾿ ἐκείνων τῆς ὀσφρήσεως – κι ὄχι μόνον ὁ μέγας Ἡράκλειτος ἀλλὰ καὶ ὁ θυμόσοφος λαὸς τὸ διῃσθάνθη καὶ δὴ εἰς ἕνα οὐσιῶδες καὶ βαθύτατον ἐπίπεδον καὶ ὄχι ἐμμέσως, ὅπως π.χ. δι᾿ ἐξωτερικῆς τοπογραφήσεως τοῦ ἐγκεφάλου.
Τὸ παράδειγμα ποὺ ἀνέφερα μᾶλλον τὸ παρενόησες καὶ ἰσοπέδωσες παρὰ τὸ κατενόησες, ὅταν γράφεις: «Το παράδειγμα με τις φακές είναι παραδοσιακό και το κρατώ. Εγώ το βλέπω κάπως έτσι. Οι φακές λοιπόν που γεύτηκες εσύ, είναι μόνο οι φακές της γιαγιάς σου, ας πούμε, ενώ ο Μάγερ, ας πούμε πάλι, έχει γευτεί φακές από πενήντα διαφορετικές κουζίνες. Σίγουρα εσύ κουβαλάς το βίωμα της γεύσης, της σπιτικής ατμόσφαιρας του ωραίου χωριού αλλά και αυτός μπορεί να μην έχει το βίωμα διαθέτει όμως μια πλατιά γευσηγνωσία. Δεν είναι και αυτό λίγο. Το ορθότερο, λοιπόν, είναι ότι εσύ ίσως να είσαι βαθύτερος γνώστης της άποψης του Τσάμπερλαιν για τον Βάγκνερ, αλλά επουδενί βαθύτερος γνώστης του Βάγκνερ, επιμένω, από τον Μάγερ ή τον κάθε Μάγερ.»
Ὄχι, ὁ Μάγερ κι οἱ ἰντελεκτουαλισταὶ ὅλοι δὲν γεύονται καὶ δὲν ὀσμίζονται, κατὰ βάσιν!
Ὁ Πλάτων διέσωσε τὴν πρωταρχαϊκὴν αὐτὴν σοφίαν ποὺ βασίζεται εἰς τὸ ἐσωτερικὸν ὄμμα – καὶ ἡ ὁποία στὴν ὑπερφλύαρο ἐποχήν μας ἔχει καταπνιγῆ μέσα εἰς τὴν πληβειακὴν ἀδιακρισίαν τῆς ἀκαδημαϊκῆς φλυαρίας.
Καὶ τὴν διέσωσε χωρὶς δυστυχῶς ν᾿ ἀποφύγῃ ἕνα καταναγκαστικὸν συμβιβασμὸν πρὸς τὴν ἤδη τότε ἰσχυρὰν σκιὰν τῆς ἐντροπίας τῆς προϊούσης Παρακμῆς – διότι ἡ κλασσικὴ ἄνθησις ὑπῆρξεν ὄχι ἡ κορυφαία ἀκμὴ ἀλλ᾿ ἡ τελευταία ἔκλαμψις πρὸ τῆς τελικῆς πτώσεως, ἐξαιρέσει τοῦ ἐπακολουθήσαντος Νεοπλατωνισμοῦ. Μοναδικὴν σχεδὸν ἐξαίρεσιν εἰς τὴν ἔκτοτε ἀχαλίνωτον καὶ πρὸς τὴν ἐσωτέραν ὅρασιν σχεδὸν ἀσύνδετον διαλεκτικότητα καὶ ἐξωτερικὴν ἐπιστήμην ἀποτελοῦν τὰ Μαθηματικά, εἰς τὰ ὁποῖα ἡ ἐσωτερικὴ ματιὰ καὶ διάκρισις εἶναι ἀναντικατάστατος δι᾿ ὅσους ὄχι καταχραστικῶς θὰ ἀπεκαλοῦντο “μαθηματικοί”.
>>>
Ο ΗΡΑΚΛΗΣ είπε...
>>>
Ἐξ οὗ καί, ὅπως ἐξηγεῖ ὁ Πλάτων, τὸ μέγιστον ἀποκόμισμα ἐκ τῶν καθαρῶν Μαθηματικῶν εἶναι μακρὰν καὶ ἀσυγκρίτως (ἤγουν, ἄλλης τάξεως) πολυτιμώτερον τῶν οἵων ἐκτεταμένων τους ἐφαρμογῶν, ἐντοπίζεται δὲ εἰς τὴν ἀποκάθαρσιν, ἀναζωπύρωσιν καὶ ἀποκρυστάλλωσιν εἰς εὐσταθὲς ὄργανον τῆς ἐσωτερικῆς ματιᾶς τοῦ ἀληθοῦς μαθηματικοῦ (Πολιτείας Ζ 527 δ΄,ε΄):
«ἡδὺς εἶ, ἦν δ᾽ ἐγώ, ὅτι ἔοικας δεδιότι τοὺς πολλούς, μὴ δοκῇς ἄχρηστα μαθήματα προστάττειν. τὸ δ᾽ ἔστιν οὐ πάνυ φαῦλον ἀλλὰ χαλεπὸν πιστεῦσαι ὅτι ἐν τούτοις τοῖς μαθήμασιν ἑκάστου ὄργανόν τι ψυχῆς ἐκκαθαίρεταί τε καὶ [527ε] ἀναζωπυρεῖται ἀπολλύμενον καὶ τυφλούμενον ὑπὸ τῶν ἄλλων ἐπιτηδευμάτων, κρεῖττον ὂν σωθῆναι μυρίων ὀμμάτων: μόνῳ γὰρ αὐτῷ ἀλήθεια ὁρᾶται. οἷς μὲν οὖν ταῦτα συνδοκεῖ ἀμηχάνως ὡς εὖ δόξεις λέγειν, ὅσοι δὲ τούτου μηδαμῇ ᾐσθημένοι εἰσὶν εἰκότως ἡγήσονταί σε λέγειν οὐδέν: ἄλλην γὰρ ἀπ᾽ αὐτῶν οὐχ ὁρῶσιν ἀξίαν λόγου ὠφελίαν. Σκόπει [528α] οὖν αὐτόθεν πρὸς ποτέρους διαλέγῃ: ἢ οὐδὲ πρὸς ἑτέρους, ἀλλὰ σαυτοῦ ἕνεκα τὸ μέγιστον ποιῇ τοὺς λόγους, φθονοῖς μὴν οὐδ᾽ ἂν ἄλλῳ, εἴ τίς τι δύναιτο ἀπ᾽ αὐτῶν ὄνασθαι.»
Καὶ πῶς τὴν διέσωσε αὐτὴν τὴν ματιὰν ἐν μέσῳ κατακλυζούσης φλυαρίας καὶ σοφιστείας, ἐν ταὐτῷ ὅμως καὶ συμβιβαζόμενος, ὁ Πλάτων; Τὸ ἔκαμε καθυποτάσσων τὴν λόγῳ δημοκρατικῆς ἐποχῆς ἀναπόφευκτον διαλεκτικότητα εἰς τὴν αὐθεντίαν τοῦ Διδασκάλου – κι αὐτὸς δύναται μόνον νὰ εἶναι κάποιος ποὺ διαθέτει ἰσχυρῶς ἀνεπτυγμένον τὸ ὡς ἄνω ὄργανον, τὸ ἐσωτερικὸν ὄμμα, τὸ ὁποῖον ὅμως δὲν ἀναπτύσσεται διαλογικῶς ἀλλὰ δι᾿ αὐτενεργείας, αὐτοσκοπήσεως, συγκεντρώσεως: Ὅπως συνέβη μὲ Ἡράκλειτον, Παρμενίδην, Δημόκριτον (τὸν ὁποῖον μόνον ἀνεπίδεκτοι ἀληθοῦς νοήσεως ἀκαδημαϊκοὶ ἀρουραῖοι κατατάσσουν ὡς ὑλιστήν – ὅπως καὶ τοὺς λοιποὺς Προσωκρατικοὺς ἄλλως τε!). Ὁ διδάσκαλος-ὁδηγὸς κατόπιν ἐπιχειρεῖ ὄχι ἁπλῶς καὶ γενικῶς διαλεκτικῶς ἀλλὰ ΜΑΙΕΥΤΙΚΩΣ ν᾿ ἀφυπνίσῃ καὶ ἀγάγῃ τὸν συνδιαλεγόμενον μαθητὴν πρὸς τὴν ἔσωθεν ἀναγνώρισιν, κρατώντας τοὺς διαλεγομένους ὡς ἄγχιστα (ὅσον ἐγγύτατα δυνατόν) πρὸς τὴν ἀληθῆ νόησιν καὶ ἐλέγχων τὰς παρεκβάσεις τῆς αὐθαιρέτου διαλεκτικότητος, ἤτοι ἀντανακλαστικῆς ἀναπαραγωγῆς λόγων (reflection ἀγγλιστί/λατινιστὶ πράγματι) καὶ ἐν τῇ αὐταπάτῃ περὶ νομοτελειακότητος τῆς διαδικασίας: Ἡ αὐθαιρεσία ἐκεῖ παρεισφρύει ἀνεπαισθήτως, χωρὶς κἂν νὰ ὑφίσταται ἐκεῖ τὸ αὐστηρὸν μαθηματικὸν ὑπόβαθρον (ἀξιώματα, περιωρισμένος καὶ αὐστηρὸς καθορισμὸς ἐξεταστέων θεμάτων καὶ προτάσεων) – ὅπου παρατηρητέα δύο τινά:
ΠΡΩΤΟΝ ἡ φαινομενικῶς διαλεκτικὴ πρόοδος τῶν μαθηματικῶν ἀποδείξεων ὑποκρύπτει εἰς ὅλας τὰς μὴ τετριμμένας περιπτώσεις ἐνόρασιν καὶ σύλληψιν ὁλικῶς καὶ μερικῶς, ὡσὰν αἴφνης νὰ ἅπτεται κάποιο ἐσωτερικὸν φῶς κατὰ τρόπον ἄσχετον πρὸς τὴν ἐν συνεχείᾳ ὡς ἐργαλείου τυποποιήσεως καὶ διακοινώσεως εἰς τοὺς ἄλλους “δοαλεκτικῆς” ὀργανώσεως κάποιας ἀποδείξεως: Χωρὶς τὴν ἐνόρασιν τοῦ ἐσωτερικοῦ ὄμματος καὶ χιλιοτόνοι διαλεκτικῆς μεθοδολογίας οὐδένα θὰ διεφώτιζον! Γι᾿ αὐτὸ καὶ τυπικῶς ῥασιοναλισταὶ εἶναι οἱ ξένοι πρὸς τὰ Μαθηματικὰ καὶ τὴν σκληρὰν τριβὴν μὲ τὴν κοπιώδη έπ᾿ αὐτῶν ἐργασίαν, οἱ ὁποῖοι συνήθως εἶναι πλατωνισταί, διότι τὶς Ἰδέες τὶς “βλέπουν” καὶ τὶς ψηλαφοῦν! Οἱ πιὸ ῥασιοναλιστικοὶ μεταξὺ αὐτῶν, ὅπως ὁ σπουδαῖος (ἀλλ᾿ Ἰουδαῖος!) μαθηματικὸς Hilbert, καίτοι πρακτικῶς δὲν θὰ ἠδύναντο νὰ ἀγνοοῦν τὰ ἀνωτέρω, τείνουν πρὸς μίαν μεταφυσικὴν δογματικὴν πεποίθησιν πὼς δυνάμει ὑφίσταται τέτοια παντοδύναμος διαλεκτικότης διὰ μιᾶς ἀπεριορίστου ἰσχύος μηχανῆς (ὑπολογιστοῦ)· ὅμως ἡ πεποίθησις αὕτη κατεθρυμματίσθη εἰς κονιορτὸν διὰ τοῦ Θεωρήματος Μὴ Πληρότητος τοῦ Gödel!
>>>
Ο ΗΡΑΚΛΗΣ είπε...
>>>
Ὥστε λοιπὸν ἀκόμη καὶ στὴν αὐστηρῶς περιωρισμένην περιοχὴν τῶν Μαθηματικῶν ΔΕΝ εἶναι καθόλου ἄσχετος ἡ πνευματικὴ φυλὴ τοῦ μαθηματικοῦ!
Ἐδῶ θὰ προσθέσω ὅτι μελετώντας κάποια συγγράμματα συγχρόνων ὑψηλῶν Μαθηματικῶν, στὸν ἀμύητο φαίνονται ὡς κάτι παρόμοιο μὲ στρυφνὰ κι ἀνούσια νομικὰ συγγράμματα· εἶναι ἡ ἐσωτερικὴ ματιὰ ποὺ διὰ τῆς συγκεντρωμένης ψηλαφήσεως ἀνακαλύπτει τὴν ἐκεῖ κρυμμένην συνεκτικὴν εἰκόνα, βαθμηδὸν οὕτω ἀναδυομένης τῆς ὑποκρυπτομένης Ἰδέας. Τοιαύτη διαδικασία καὶ προσέγγισις, οὖσα ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ δι᾿ οὐσιώδη πρόοδον τοῦ μαθητοῦ τῶν Μαθηματικῶν, ὅμως σήμερον μηδὲ κἂν ὡς ὑπαινικτὴ νοεῖται ὡς στόχος, τοὐλάχιστον “ἐπισήμως” καὶ ἀκαδημαϊκῶς – κι ἐκεῖ κυρίως ἐντοπίζεται ὁ ἐν πολλοῖς ἐξιουδαϊσμὸς δυστυχῶς καὶ τῆς μαθηματικῆς ἐπιστήμης κατὰ τὴν σημερινήν της ἀκαδημαϊκὴν θεραπείαν…
ΔΕΥΤΕΡΟΝ, κατὰ τὴν λοιπὴν ἐπιστήμην καὶ δὴ τὴν φιλοσοφίαν, ἔτι μᾶλλον, τὰ πλαίσια κι αἱ ἐπιλογαὶ εἶναι πολὺ περισσότερον ἀνοικτὰ κι ἐλεύθερα – κι ἐκεῖ ἡ φυλὴ παίζει ἀποφασιστικώτατον ῥόλον! Ἄρα λοιπὸν δὲν εἶναι διόλου ἄσχετον ὅταν συσχετίζω τὰς (προφανῶς ἄλλως τε καὶ κατὰ τρόπον κουραστικῶς στερεότυπον ἐξ Ἰουδαίων ἀναμενομένας!) ἀπόψεις/θέσεις του!
ΗΛΙΑΚΗ ΚΑΙ ΣΕΛΗΝΙΑΚΗ (βαθμηδὸν πρὸς … σεληνιαστικὴν διολισθαίνουσα) ΣΚΕΨΙΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗ.
Τὰ ὡς ἄνω σκιαγραφοῦν μερικῶς τὴν ἀντίθεσιν μεταξὺ ἡλιακῆς νοήσεως καὶ σεληνιακῆς (θηλυκῆς) διανοήσεως. Ὅταν ἡ δευτέρα ἀποκοπῇ τῆς πρώτης καὶ ἀποχαλινωθῇ, τότε ἡ ἐντροπιακὴ πνευματικὴ καθίζησις καλπάζει καὶ εἶναι ἐκθετικῆς τάξεως. Ἡ καθολικὴ παιδεία ὑπῆρξεν ἐπίσης καταλύτης τῆς αὐτῆς καταβαραθρώσεως, ἀφοῦ ὁ κάθε οἰηματίας πληβεῖος καὶ μουζίκος αἴφνης αὐτεπεβεβαιοῦτο δι᾿ ἔξωθεν ἀντανακλάσεως, ὄντας ἐσωτερικῶς τυφλὸς κι ἀβοήθητος ἀλλ᾿ ὅμως παραγεμισμένος καὶ παραφουσκωμένος μὲ κούφια λόγια...
Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Νίτσε προέβλεψε τὸ σύντομον τέλος τῆς ἀληθοῦς φιλοσοφίας πού, στὴν βελτίστη περίπτωσι, θὰ καταντοῦσε ἱστορία τῆς φιλοσοφίας – κι ἐκείνη μὲ μιὰν ἀνουσίαν ἐξωτερικὴν ματιά…
Ὁ Σωκράτης τοῦ Πλάτωνος συντίθεται ἐκ δύο προσώπων: Τὸν ἱστορικόν, πραγματικὸν Σωκράτην, φορέα πλείστων παρακμιακῶν στοιχείων (ὑπερβάλλουσα διαλεκτικότης, πίστις εἰς τὴν δυνάμει δι᾿ ἀγωγῆς διορθωσιμότητα τῶν πάντων [«οὐδεὶς ἑκὼν κακός»!!!], διαφωνία μὲν πρὸς τὴν δημοκρατίαν ἀλλ᾿ ἀναγνώρισις πρακτικὴ τῆς δημοκρατικῆς ἀρχῆς – π.χ. τῆς καταδίκης του κ.λπ.). Ἡ φυγόκεντρος αὕτη τάσις ἐκ τῆς ἐσωτερικῆς ἡλιακῆς νοήσεως πρὸς τὴν ἀντανακλαστικότητα (ὅπου ὅλοι ἔχουν μιὰ γνώμη, τελικῶς! - ἀφοῦ δὲν τίθενται ἐγγενεῖς ἐσωτερικαὶ προϋποθέσεις) σηματοδοτεῖ τὴν ἔκπτωσιν ἐκ τῆς Ἀρετῆς εἰς τὴν ἠθικήν – καὶ ναί, ἐκεῖ ἔχει δίκιο ὁ Νίτσε!!!
Θὰ πρέπει ἐκ προοιμίου νὰ διευκρινίσω ἕνα πρᾶγμα:
Ἔχουμε μὲν κάποιες βασικὲς διαφωνίες (καὶ μ᾿ εὐχαριστεῖ ἐξόχως ποὺ αὐτοπροσδιορίζεσαι ὡς “κοινοτιστής”, ἐρχόμενος οὕτω πλησἰον τοῦ ΕΘΝΟΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΥ ἡμῶν στὸ ΑΡΜΑ – ἕνας ὅρος ποὺ ἐγὼ εἰσήγαγα, ἄλλως τε ΔΕΝ εἶμαι σοσιαλιστὴς καὶ ἀπαρνοῦμαι τὰ πληβειακὰ στοιχεῖα τοῦ NSDAP, δέχομαι μόνον τὰ αὐθεντικῶς λαϊκά, τῆς ἐθνικῆς Volksgemeinschaft) – ὅμως καὶ τὶ δὲν θἄδινα γιὰ νὰ εἶχα συνομιλητὰς τέτοιου ἐπιπέδου ἀντὶ ποικίλων Οὐγκανίδων πάσης ὑπο-τάξεως καὶ πρωτοστατούντων τῶν ἀνηκούστων ὑπονόμων καὶ παρακαναλιῶν τοῦ πιὸ βρομεροῦ συστημικοῦ παρακράτους, ποὺ ὅλοι σας γνωρίζετε μὲ τὶ πρωτοφανῆ λύσσα μὲ κυνηγᾷ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ἀπὸ τὸ 2004! Μ᾿ εὐχαριστεῖ ἡ σπανία πολυγνωσία τοῦ κύκλου σας ἐν γένει – δυστυχῶς ὑπερβολικῶς ἀκαδημαϊκή, ἤτοι ἐπικλητὴ καὶ χρησιμοποιουμένη ἐν εἴδει νομικῶν διατάξεων. Ἐγὼ σκέφτομαι καὶ ἐμβαθύνω ἀπείρως περισσότερον τοῦ πόσον διαβάζω (ἐγγενῶς ἴδιον καὶ τοῦ μαθηματικοῦ, ἄλλως τε) – ἐσεῖς ἀντίθετα· οὐχ ἧσσον μὲ ἐκπλήσσει ἡ εὐρυμάθειά σας – μόνον παροτρύνω νὰ σταματήσετε νὰ μελετᾶτε Hegel ἢ Heidegger ἢ A. Rosenberg ἀπὸ ἀγγλικὲς μεταφράσεις: ΟΥΔΕΜΙΑ ΣΧΕΣΙΣ – ξεχᾶστέ το.
>>>
Ο ΗΡΑΚΛΗΣ είπε...
>>>
ΚΑΣΤΕΣ ἢ ΤΑΞΕΙΣ ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟΝ;
Τώρα περὶ κατηγοριῶν, ἀτρεκῶν τε καὶ στρεβλῶν, βασικὸν δεῖγμα θεμελιώδους ἐκτροπῆς – κι ἀπάνω εἰς τὸ στρεβλὸν αὐτὸ θεμέλιον ἔχετε κάποιοι ἀνεγείρει κατὰ φαντασίαν οὐρανοξύστην:
«έθνος δεν υπάρχει χωρίς τάξεις, όπως δεν υπάρχει σώμα χωρίς μέλη. Και στην παραβολή του Μενένιου Αγρίππα (Menenius Latanus Agrippa), οι πληβείοι είναι τα χέρια, τα πόδια, το κεφάλι, τα μάτια, το στόμα, ενώ οι πατρίκιοι είναι το στομάχι. Και εκεί φυσικά οι έννοιες "πληβείοι" και "λαός" ταυτίζονται. Αν εννοήσουμε τον "λαό" ως κάτι άλλο από τους "πληβείους", τότε πέφτουμε στο λάθος να φτιάξουμε με την έννοια "λαός" μια διαταξική σούπα. Τέτοιο πράγμα δεν γίνεται, αγαπητέ Στέφανε. Δεν γίνεται να είναι λαός ο εφοπλιστής, ο τραπεζίτης και ο βιομήχανος. Για αυτό μιλάμε για σοσιαλισμό μέσα στον εθνικισμό. Εκτιμώ συμφωνείς σε αυτό. »
Θὰ περίμενα, Γοργία, ἂν μή τι ἄλλο νὰ εἶχες συναγάγει ἐξ ὅσων ἤδη κι ἐδῶ ἔχω γράψει ὅτι ἔχω μιὰν βασικὴν διαφωνίαν – ἀλλὰ ἐδῶ ἀναθυμοῦμαι πὼς δὲν μελετᾷς ὡς “μαθηματικὸς” ἀλλὰ διαβάζεις ὡς λόγιος γραμματικός… Τοῦτο ἀποτελεῖ ἀκόμη μιὰ σφραγῖδα τοῦ μοντερνισμοῦ ἐπάνω σου! - καὶ δὴ θεμελιώδη:
Ὁ αὐθεντικὸς ὁρισμὸς τῶν μελῶν τοῦ ἐθνικοῦ σώματος ἀφορᾷ εἰς κάστας καὶ ΟΧΙ τάξεις – ἐκεῖ ἔχει νόημα, κι ἂν ἡ Παρακμὴ κι ἐν τέλει πολλῷ μᾶλλον ὁ καπιταλισμὸς καταστρέφει κάθε ἀληθῆ καστικὴν ἀναφορὰν διὰ τοῦ ἀντιστροφικοῦ οἰκονομισμοῦ, πρὸς τὴν κατεύθυνσιν ποὺ σοῦ ὑπέδειξε κι ὁ Σταμάτης θὰ ἔλεγα ὅτι περὶ ἐννοιῶν καὶ ἀρχετύπων δυνάμεθα μόνον νὰ διαλογιζόμεθα ἰδεατῶς. Στὴν ἀρχαία Ῥώμη ἀκόμη ὑπῆρχε κάποια γενικὴ ἀντιστοιχία καὶ ἀπεικόνισις εἰς τὰς τάξεις τῶν καστῶν, ἀντιστοιχία ποὺ βαθμηδὸν ἔχει τελείως καταστραφῆ. Οἱ κάλπικοι πρίγκηπες, εἰδώλων δοῦλοι καὶ “ἱππόται τοῦ Μαμμονᾶ”, ὅπως εὐστόχως χαρακτηρίζονται καὶ στὸ ἐμβατήριο ποὺ παρέθεσες, δὲν δύνανται ποτὲ νὰ εἶναι ὁ ὁρισμὸς τῆς ἀριστοκρατίας: “Ihr Herren der Banken, ihr Ritter vom Gold, Bewahrt euren traurigen Plunder! Ihr Diener der Götzen, in Mammons Sold, Bald brennt eure Welt wie der Zunder.”
Ὁ ποιμὴν μπαρμπα-Βαγγέλης Μήτσας θὰ προσιδίαζε λοιπὸν εἰς τὴν εὐγενῆ τάξιν – καὶ ἔχω γνωρίσει πολλοὺς ἀληθεῖς ἀρίστους ποὺ ἦσαν ποιμένες-τοῦτο δ᾿ ἦτο καὶ κανονικὴ κατάστασις πρὸ τῆς ὁλικῶς στρεβλωτικῆς ἀστικοποιήσεως.
Ὅμως κι οὔτε ὁ πλοῦτος ἀπαξιοῖ κάποιον ὡς ἀριστέα – καὶ θὰ ἀρκεσθῶ εἰς ἕνα παράδειγμα, ἕνα ἐκ τῶν μεγίστων ἡρώων καίτοι ἀρκετὰ ἄγνωστον, τὸν βαθύπλουτον μακεδόνα Ἐμμανουὴλ Παππᾶ, ὁ ὁποῖος ἐθυσίασε τὰ πάντα – καὶ κατόπιν ἡ οἰκογένειά του δὲν εἶχε οὔτε ψωμὶ νὰ φάῃ! Ἄρα οὔτε καὶ τὸ μαρξίζον δόγμα σου “Δεν γίνεται να είναι λαός ο εφοπλιστής, ο τραπεζίτης και ο βιομήχανος” ἰσχύει – ἡ κατηγοριοποίησίς σου παραβλέπει τὸ οὐσιῶδες, καὶ τὸ οὐσιῶδες ΔΕΝ εἶναι τὸ πορτοφόλι κάποιου!
>>>
Ο ΗΡΑΚΛΗΣ είπε...
>>>
Εἰς τὴν ὀπτικήν μου αὐτὴν ἐντάσσεται ἄριστα καὶ ἡ ἐξαιρετικὴ ἀπάντησις τοῦ Σταμάτη (ἢ τῆς ΦΛΕΦΑΛΟ) κάπου ἀνωτέρω περὶ τῆς ἀληθοῦς ἐννοίας τῆς ἐλευθερίας: «Καταρχάς ο ρομαντικός εθνικισμός υιοθετεί την παραδοσιακή (αρχαία και μεσαιωνική) έννοια της ελευθερίας. Για τον Πλάτωνα και για την παραδοσιακή σκέψη ελεύθερος είναι αυτός που του επιτρέπεται να υπηρετεί την κοινότητα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Στην νεωτερική ατομικιστική σκέψη του Διαφωτισμού άλλαξε το νόημα του όρου (είχε μεταβληθεί σταδιακά ανά τους αιώνες αλλά στον Διαφωτισμό έχουμε την τομή) και έγινε συνώνυμο της ελευθερίας του ατόμου να κάνει οτιδήποτε θέλει αρκεί να μην ενοχλεί και να μην απειλεί τους υπόλοιπους
Για να δώσουμε ένα χτυπητό αλλά ενδεικτικό παράδειγμα. Στην θεωρία του Διαφωτισμού υπάρχει η δυνατότητα να επιτρέπεται σε ένα άτομο ανδρικού φύλου να δηλώσει ότι αλλάζει φύλο και να συμπεριφέρεται σαν γυναίκα αν δεν ενοχλεί και δεν απειλεί κανένα και αν η επικρατούσα κοινωνική τάση της συγκεκριμένης ιστορικής στιγμής δεν αποτρέπει κάτι τέτοιο. Η ανώτατη αρχή του φιλελεύθερου Διαφωτισμού είναι η ατομική ελευθερία (με νεωτερικους όρους). Στον αντιδιαφωτιστικο εθνικιστικό Ρομαντισμό δεν ισχύει αυτό. Η ανώτατη αρχή είναι κάποια αρχέτυπα, κάποιες Ιδέες που βρίσκονται πέρα από την υλική εμπειρία (πλατωνικό), τα οποία οι μακραιωνες ανθρώπινες παραδόσεις και εθιμοτυπίες αντανακλούν σε κάποιο βαθμό λόγω της παλαιότητας και της εμπειρίας των αιώνων που κουβαλούν . Συνεπώς ο ελεύθερος άνθρωπος είναι εκείνος που θα "διαβάσει" το νόημα της ιστορίας μέσα από τις παραδόσεις και θα καταφέρει να σκεφτεί με τρόπο που θα τον φέρνει κοντά στα Αρχέτυπα. Αν το να δηλώσει ένας άντρας ότι έγινε γυναίκα δεν αντανακλά κάποια συμπεριφορά που να πηγάζει από την παραδοσιακή μακραίωνη εμπειρία ή την προσωπική ενόραση των αρχετύπων, δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει αποδεκτή ακόμη και αν αυτός που θέλει να γίνει γυναίκα είναι πραγματικά και δεδομένα ένας από τους πιο ήσυχους και ακίνδυνους ανθρώπους της οικουμένης. Ο φιλελευθερισμός θέλει να απελευθερώσει το ατομικό εγώ. Ο ρομαντικός εθνικισμός θέλει να γεμίσει το προσωπικό εγώ με ηθικό, αισθητικό και πνευματικό υλικό το οποίο θα το κάνει να υπερβεί την ατομικότητά του.
Αυτό που για τον φιλελεύθερο είναι δεσμός σε προκαταλήψεις για τον εθνικιστή είναι απελευθέρωση και μεγάλωμα του εγώ του.
Τώρα αν περάσουμε από τις ιδεολογικές αρχές στην πρακτική εφαρμογή τους υπάρχει μια μεγάλη συζήτηση. Σε γενικές γραμμές η απάντηση σε αυτό που ρωτάς είναι η εξής. Το εθνικιστικό πολίτευμα ή η εθνικιστική κυβέρνηση θα εστιάσει στην κοινότητα, στην συνοχή στην εξάλειψη ή μείωση των οικονομικών ανισοτήτων. Τα οικονομικά εργαλεία μπορεί να είναι πολλά. Κορπορατισμος, παρεμβατισμός, μερική αυτάρκεια κλπ. Για να τα πετύχει αυτά μπορεί να περιορίσει τις ατομικές ελευθερίες. Θα περιορίσει για παράδειγμα την ελευθερία των επιχειρηματιών να δρουν άνευ συνεννόησης και αποδοχής των παρεμβάσεων του δημοσίου τομέα. Αλλά αυτό θα εξασφαλίζει στρατό, δημόσια υγεία και δημόσια παιδεία. Δεν είναι πάντα ο περιορισμός της ατομικής ελευθερίας κακός. Η απώλεια ατομικών ελευθεριών μπορεί να οδηγήσει στην επίτευξη μεγαλύτερων συλλογικών ελευθεριών.»
Παρεμπιπτόντως, ὅλως ἐξαιρετικῶς καὶ συνοπτικώτατα τὰ γράφει τὸ «Τσομπανοῦδ᾿» τοῦ Χολομῶντος – καὶ τὰ προσυπογράφω πλήρως!
Ἐκεῖ λοιπόν, ἐφ᾿ ὅσον ὁμιλοῦμε περὶ καστῶν, ἡ ἀληθὴς πλέον Ἀριστοκρατία προΐσταται καὶ καθοδηγεῖ τὸν Λαόν, ἐξ ὁρισμοῦ ἐνσαρκοῦσα τελειώτερον τὰ ἐθνοφυλετικὰ πρότυπα: Ἄρα λοιπὸν εἶμαι μονοσημάντως μὲ τὸ μέρος τῆς κορυφῆς καὶ ὄχι τῆς βάσεως, τῶν ἀρίστων καὶ ὄχι τῶν πληβείων ἂν θέλῃς. Ὑπὲρ τῆς ἀνωτροπικότητος καὶ τῆς εὐ-γονίας – ὄχι τῆς ἀντιστροφῆς καὶ τοῦ “πλέριου λαϊκοῦ” ἐκμουζικισμοῦ ὑπὸ τὴν αἰγίδα τῶν προλεταρίων τοῦ Αἵματος καὶ τοῦ Πνεύματος!!!
>>>
Ο ΗΡΑΚΛΗΣ είπε...
>>>
Λὲς πὼς δὲν εἶσαι μαρξιστής, ὅμως ἡ θεμελιώδης προσέγγισίς σου τόσον δι᾿ ἐκκινήσεως ἐκ τῆς ἀναφορᾶς εἰς οἰκονομικὰς τάξεις (καὶ ὄχι κάστας) ὅσον καὶ διὰ τῆς ἁγιοποιήσεως τῆς κατωτέρας, ἀντιστοίχως δαιμονοποιήσεως τῆς ἀνωτέρας, οἰκονομικῶς καὶ κατ᾿ ἐπιτήδευμα τάξεως εἶναι μαρξιστο-φιλελευθέρα καὶ οἰκονομιστική!
ΕΙΝΑΙ ΜΑΤΑΙΟΝ/ΑΤΟΠΟΝ ΝΑ ΠΟΛΕΜΑΣ ΜΙΑΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΕΧΟΝΤΑΣ ΗΔΗ ΥΙΟΘΕΤΗΣΕΙ ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΤΗΣ!!!
Ὁ Μοντερνισμὸς ἐκδηλώνεται καὶ στὶς αὐθαίρετες ἀφαιρέσεις καὶ πλαστικοποιήσεις τῆς Ἀριστερᾶς – γενικώτερα στὴν ἀνουσιότητα τῆς ἀριστερᾶς ἀφαιρετικότητος τοῦ λόγου χωρὶς σαφῆ πρόσφυσιν εἰς τὴν ὀργανικὴν ἢ ἐννοιολογικὴν ἀλήθεια καὶ στὴν δημιουργίαν τεχνητῶν κατηγοριῶν καὶ ὅρων, πρᾶγμα ποὺ ἔχει ἐκρηκτικῶς ἀποχαλινωθῆ στὴν ἐποχήν μας. Τέτοιες τεχνητὲς κατηγορίες δὲν εἶναι μόνον οἱ κατὰ φαντασίαν “ἔμφυλες ταὐτότητες” κ.λπ. ἀλλὰ καὶ ἡ διεθνιστικὴ “ταξικὴ ταὐτότης”, ἐπὶ παραδείγματι!
Συνεπῶς ὁ Μαρξισμὸς καὶ ὁ Μπολσεβικισμὸς δὲν ἐκπροσωποῦν καμμίαν ἀληθῆ ἰδέαν, ἐκπροσωποῦν μόνον τὴν σύγχυσιν ἐννοιῶν (καὶ οὐ μόνον!) ΚΑΙ τὴν ἐξέγερσιν τοῦ ΚΑΤΩΤΕΡΟΥ κατὰ κάσταν ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῆς οἰκονομικῆς τάξεως κατὰ τοῦ ἀνωτέρου, τοῦ εὐγενοῦς, τοῦ Ἀρίου. Ἀλλὰ καὶ τοῦ εὐγενοῦς ἀσιάτου ἐπίσης, Κινέζου, Ἰάπωνος κ.ο.κ. Δηλαδὴ ἡ ψύχωσις τοῦ νὰ χτυποῦν τὰ πόδια τὴν κεφαλήν!
Ἡ ἔννοια τῆς ἡμετέρας λαϊκότητος καὶ τοῦ κοινοτισμοῦ συνίσταται μᾶλλον κυρίως εἰς τὴν ΑΝΤΙ-ΠΛΗΒΕΙΑΚΟΤΗΤΑ καθ᾿ αὑτήν, καθ᾿ ὃ κατατείνει εἰς τὴν ἐξύψωσιν τοῦ κατωτέρου διὰ τῆς ἐθελουσίας (κατὰ προτίμησιν – ἄλλως καὶ βιαίως) ὑποτάξεως (ὄχι ὑποταγῆς) εἰς τὸν κατ᾿ οὐσίαν ἀνώτερον ἐν μιᾷ ἁρμονικῇ ὀργανικῇ ἑνότητι. ΚΑΝΕΝΑΣ “ΑΧΤΑΡΜΑΣ” – ἀπελευθερώσου λιγάκι ἀπὸ τὴν ῥωμαίικη ἐπιφανεικὴν προχειρότητα καὶ τοὺς ἀστόχους ἐξωστρεφεῖς βερμπαλισμούς!
Δὲν θὰ ἀνοίξω συζήτησιν περὶ τοῦ τὶ θὰ ἐννοοῦσε καὶ ἐπίστευεν ὁ Νίτσε ἐπ᾿ αὐτῆς τῆς λαϊκότητος – διότι καὶ δὲν μὲ πολυενδιαφέρει! Εἶναι ἐξ ὑπαρχῆς ἄστοχον νὰ χαρακτηρίζῃς τὴν ἄποψίν μου “ὑβριδικὴν μεταξὺ Νίτσε καὶ κοινοτισμοῦ”, αὐθαιρέτως ὁρίζοντας (ἄνευ παρεξηγήσεως, ὡς γνήσιος ἀκαδημαϊκὸς βιβλιόσκωρος…) ἐν εἴδει αὐτομάτου (μηδὲ κἂν συνειδητοποιουμένου) ἀξιώματος τὴν (ἐν πολλοῖς ῥωγμώδη καὶ ἐλλειπτικήν) ἄποψιν τοῦ Νίτσε ὡς κρυσταλλίνην ἑνότητα, τὴν ὁποίαν ἐγὼ καὶ ἄλλοι αὐθαιρέτως διασποῦμε!
Σοῦ διευκρινίζω λοιπὸν ὅτι ἐγὼ πρώτιστα αὐτενεργῶ καὶ σκέπτομαι καὶ διαλογίζομαι ἐν ἐμαυτῶ ΜΗΔΕΝΑ ἀντιγράφων: Στερεῖται λοιπὸν νοήματος νὰ ἐπιχειρῇς νὰ ἐλέγξῃς τὴν … ἀκρίβειαν τῆς (ἀνυπάρκτου!) ἀντιγραφῆς!
Τέλος ἡ μαρξίζουσα προσκόλλησίς σου ξεπροβάλλει μεγαλοπρεπῶς κι ἐκεῖ ποὺ ἀνακηρύσσεις τὸν Μὰρξ εἰς κορυφαῖον ἀναλυτὴν τοῦ καπιταλισμοῦ, ὅταν γράφεις περὶ ἐκείνου, «ως οικονομολόγο και κοινωνικό επιστήμονα, επίτρεψέ μου να τον θεωρώ τον κορυφαίο όλων των εποχών αναλυτή του καπιταλισμού και των αντιφάσεών του.»: ΟΧΙ φίλε μου, τὸ κεντρικὸν ἀτόπημα τοῦ καπιταλισμοῦ εἶναι πρῶτον ὁ ὑλιστικὸς οἰκονομοκεντρισμός, εἰς τὸν ὁποῖον ὁμοίως ἐντάσσεται κι ὁ ἴδιος, ΚΑΙ δεύτερον Η ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΚΑΙ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΩΝ, ΜΑΛΙΣΤΑ ΔΕ ΤΩΝ ΚΕΝΤΡΙΚΩΝ, ΠΟΥ ΕΚΔΙΔΟΥΝ ΕΚ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΟΣ ΧΡΗΜΑ ΚΑΙ ΛΟΙΠΑ ΑΞΙΟΓΡΑΦΑ ΚΑΙ ΔΗ ΕΝΤΟΚΩΣ, πρᾶγμα ποὺ ὁ “μέγας ἀναλυτὴς” Μὰρξ οὔτε κἂν ἔθιξε, παραμένοντας στὶς ὑπερδιωγκωμένες ἀνοησίες περὶ ὑπεραξίας ποὺ ὁ βιομήχανος “καταχρᾶται” εἰς βάρος τοῦ ἐργάτου: Πρῶτον δὲν εἶναι βέβαιον πὼς “καταχρᾶται”, διότι καὶ ἡ πρωτοβουλία καὶ ἡ διοίκησις θὰ ἀμοιφθῇ, δεύτερον εἶναι ἀμελητέα ἀκρωνυχὶς ὄχι μόνον ἐν σχέσει πρὸς τὴν μαύρην τρύπαν τοῦ “fiat”-χρήματος ποὺ δημιουργεῖται ΟΧΙ ὑπὸ τοῦ κράτους ἀλλ᾿ ὑπὸ περιουσίων ἰδιωτῶν – ἀλλὰ καὶ ἀμελητέα ἐν σχέσει καὶ πρὸς τὴν καθαρῶς κερδοσκοπικὴν ἐμποροκρατίαν τοῦ καπιταλισμοῦ, ὥστε π.χ. νὰ εἰσπράττῃ ὁ ἀγροκτηνοτρόφος παραγωγὸς 5 καὶ νὰ φθάνῃ τὸ προϊὸν νὰ διατίθεται πρὸς 50 – καὶ τρίτον δὲν πλήττεται εἰδικῶς ὁ ἐργάτης ἀλλ᾿ ὁλόκληρος ἡ παραγωγικὴ κοινωνία καὶ κοινότης!!!
>>>
Ο ΗΡΑΚΛΗΣ είπε...>>>
ΠΕΡΙ ΣΟΦΙΣΤΕΙΑΣ, ΠΑΛΙΝ…
Σὲ εἶχα ἤδη προϊδεάσει:
«Ἐκεῖ ποὺ λὲς πὼς "ὁ Ὅμηρος δὲν θἄκανε τὸ α΄, τὸ β΄, τὸ γ΄,..." δίνεις ρεσιτάλ!
Φίλε μου ὅλ᾿ αὐτὰ ποὺ λὲς πὼς "ποτὲ δὲν θἄκανε", ὁ Ὅμηρος τὰ γράφει ἐπακριβῶς καὶ εἰς τὸ ἔπακρον ἐκείνου ποὺ "ποτὲ δὲν θἄκανε"!!! Καὶ σοῦ τἄγραψα παραπάνω!!! Ἀκόμη καὶ νὰ μὴ κατανοῇς καθόλου τὴν Ὁμηρικήν, ἔχω ἀνωτέρω μεταφράσει τὰ βασικά...»
Ὅμως ἐκπληκτικῶς κι ἀπροσδοκήτως τὸ ἀγνοεῖς, ἐπιμένοντας πώς:
«Περί Ομήρου, ξαναλέω, ο Στέφανος ακολουθεί τη γραμμή σκέψης του Ρόζενμπεργκ εγώ εμμένω στην ετυμηγορία του Χέγκελ για το τι είναι τελικά "θερσιτισμός". Δεν θα αποτρέψω κανένα να μείνει σε αυτή του Ρόζενμπεργκ απλά εγώ τη θεωρώ απείοως υποδεέστερη όπως απέιρως υποδεέστερος ήταν ο Ρόζενμπεργκ ως φιλόσοφος απέναντι στον Χέγκελ.» - παρακάμπτων τὴν οὐσίαν καὶ ἐπιστρατεύων τὸ νηπιῶδες σόφισμα περὶ “μείζονος φιλοσοφικῆς ἀξίας τοῦ Hegel ἔναντι τοῦ Rosenberg“!!!
Κατ᾿ ἀρχὴν ἂν τὸ πᾶμε ἔτσι ἡ φυλογνωσία καὶ φυλετικὴ διαγνωστικὴ ἱκανότης, ποὺ κυρίως ἐν προκειμένῳ ἐνεργεῖ, τοῦ Rosenberg εἶναι ἀπείρως ἀνωτέρα ἐκείνης τοῦ (βεβαιότατα ἰδιοφυοῦς) Hegel!
Ἂς ψηλαφήσουμε ὅμως τὸ ζητούμενον· γράφεις:
«4ο λάθος. Παρουσιάζεις τον Θερσίτη είτε ως χαμερπή κουτσομπόλη είτε ως φυλετικώς βρώμικο. Το πρώτο είναι απλουστευτικό συμπέρασμα: δεν θα έπλαθε ποτέ ο ραψωδός ενός έπους έναν χαρακτήρα απλά κουτσομπόλη, ούτε καν ως αρνητικό πρότυπο - το παράδειγμα τότε δεν θα ήταν καν αρνητικό αλλά απλώς αδιάφορο. Ο Θερσίτης γίνεται, κατά Χέγκελ, χαμερπής επειδή βλέπει ότι τα εύλογα αιτήματά του δεν έχουν απήχηση στους "μεγάλους" (και δεν έχουν απήχηση όχι επειδή είναι παράλογα, αλλά επειδή προέρχονται από κοινό θνητό, κάτι το οποίο δικαιολογημένα ο Θερσίτης βλέπει ως κοινωνική αδικία, αλλά επειδή δεν είναι επαναστάτης, αυτό τον κάνει να ζηλεύει τους άρχοντες). Δεν είναι κοινή ζήλια, είναι αντίδραση κάποιου που τον πνίγει το δίκιο.»
Αὐτὰ ὅλα τὰ καταρρίπτει ΟΛΙΚΩΣ καὶ ἐπὶ λέξει ὁ Ὅμηρος, ποὺ ἀκριβῶς παρουσίασε τὸν τύπον τοῦ Θερσίτου, ὅπως ἀκριβῶς γράφεις πὼς δὲν θὰ τὸν ἔπλαθε ποτὲ ὁ ῥαψῳδὸς ἑνὸς ἔπους!!! Αὐτὸ δὲ ποὺ παρουσιάζεις ὡς γνώμην τοῦ Hegel (ἴσως ὀρθῶς, δὲν γνωρίζω) εἶναι ἄτοπον, διότι πρῶτον τὸ κύριον εἶναι τὸ ἀσχημονεῖν καὶ ὅτι πάντα πρέπει νὰ βλέπουμε καὶ “τὶς ὁ ὁμιλῶν”, δεύτερον ὄχι μόνον “δὲν ἔχει ἀπήχησιν εἰς τοὺς μεγάλους” ἀλλὰ καὶ εἰς τοὺς μικροὺς προκαλεῖ ἀγανάκτησις – πολλῷ δὲ μᾶλλον δὲν ἐκφράζει μηδένα παρὰ τὸν ἐλάχιστον χείριστον φυλετικὸν καὶ πνευματικὸν ἀπόπατον τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοπέδου!!! Καὶ δὲν τὸν “πνίγει τὸ δίκιο” – τὸν πνίγει ὁ φθόνος, ἡ κακία (ὑπὸ τὴν ἀρχαίαν ἔννοιαν) καὶ τὰ ἀλλότριον ἐχθρικὸν αἷμα!
Γιὰ νὰ μὴ ξαναγράφω τὰ ἴδια, ἀντιγράφω αὐτὰ ποὺ εἶχα ἤδη γράψει καὶ ἀντιγράψει ἐκ τῆς Β΄ τῆς Ἰλιάδος – καὶ ποὺ μᾶλλον δὲν πρόσεξες καθόλου (κατὰ μοιραίαν συγχρονικὴν εἰρωνίαν, ἐπίσης ἀριθμώντας μὲ “4”, ἐκ προοιμίου ἔτσι ἀπαντώντας στὴν κατοπινή σου παρατήρησιν “4”!!!) – καὶ κλείνω ἔτσι, μὴ ἔχω πλέον πρόθεσιν νὰ ἐπανέλθω:
>>>
Ο ΗΡΑΚΛΗΣ είπε...
>>>
«4. Ἡ πειθαρχία τῶν Ἀρίων καὶ ἡ ἡγεμονία βασίζεται ἐπὶ τοῦ σεβασμοῦ, τῆς συννοήσεως καὶ τῆς προθυμίας τοῦ λαοῦ-στρατοῦ, ὅπερ δὲν θὰ ἔδει νὰ συγχέεται πρὸς “δημοκρατικότητα”!!! Τὸ παράδειγμα τοῦ Θερσίτου ἐπεξηγεῖ πλήρως καὶ διαφωτίζει τὸ θέμα – ὄχι ὅμως διὰ τοὺς “Dunkelmänner” τῆς ἀλυσιτελοῦς καὶ ἀδιακρίτου ἀκαδημαϊκῆς σκωρίας…
Ὁ Θερσίτης λοιπὸν κάθε ἄλλο παρὰ “ἐξεπροσώπει τὸν κοινὸν στρατιώτην” – ΟΧΙ: Ἐξεπροσώπει τὸ κατώτερον, τὸ ὀθνεῖον καὶ ἀλλόφυλον αἷμα ποὺ εἶχεν παρεισφρύσει - καὶ ποὺ δὲν δύναται ποτὲ πράγματι ν᾿ ἀφομοιωθῇ, ἀείποτε ἀναζητοῦν εὐκαιρίαν καὶ ἀφορμὴν ἀμετροεποῦς ἐξαναστάσεως – καὶ δὴ στὶς πιὸ δύσκολες στιγμές!
Τὸν κοινὸν στρατιώτην ἐκπροσωπεῖ εἰς τὸν Ἄριον κόσμον ὁ ἄριστος, εἰς τὸν ὁποῖον καὶ προσβλέπει ὡς πρότυπον καὶ ὁδηγόν – καὶ ὁ ὁποῖος ἄριστος προσπαθεῖ ἀφ᾿ ἑτέρου ν᾿ ἀνελκύσῃ τὸν ἀδύναμον μέσον ἐκφραστὴν τῆς ἰδίας φυλετικῆς ψυχῆς, ὥστε νὰ δυνηθῇ ὡς βέλτιστα καὶ ἐκεῖνος, μαθών, νὰ γίνῃ αὐτὸ ποὺ κατὰ βάθος εἶναι – ὁ ἑαυτός του!!! - κατὰ τὸ Πινδάρειον “γένοιο οἷός ἐσσι μαθών”!
Αὐτὰ τὰ βλέπουμε πολὺ καθαρὰ ν᾿ ἀποδίδωνται ἄριστα ὑπὸ τοῦ θείου Ὁμήρου (Ἰλιάδος Β), ὁ ὁποῖος μάλιστα καὶ περιγράφει καὶ τὰ ἰδιαίτερα καὶ ἀνοίκεια ξένα (Προσωασιατικά) χαρακτηριστικὰ τοῦ Θερσίτου:
«Θερσίτης δ᾽ ἔτι μοῦνος ἀμετροεπὴς ἐκολῴα,
ὃς ἔπεα φρεσὶν ᾗσιν ἄκοσμά τε πολλά τε ᾔδη
μάψ, ἀτὰρ οὐ κατὰ κόσμον, ἐριζέμεναι βασιλεῦσιν,
ἀλλ᾽ ὅ τι οἱ εἴσαιτο γελοίϊον Ἀργείοισιν 215
ἔμμεναι· αἴσχιστος δὲ ἀνὴρ ὑπὸ Ἴλιον ἦλθε·
φολκὸς ἔην, χωλὸς δ᾽ ἕτερον πόδα· τὼ δέ οἱ ὤμω
κυρτὼ ἐπὶ στῆθος συνοχωκότε· αὐτὰρ ὕπερθε
φοξὸς ἔην κεφαλήν, ψεδνὴ δ᾽ ἐπενήνοθε λάχνη.
Ἔχθιστος δ᾽ Ἀχιλῆϊ μάλιστ᾽ ἦν ἠδ᾽ Ὀδυσῆϊ· 220 ΙΒ
τὼ γὰρ νεικείεσκε· τότ᾽ αὖτ᾽ Ἀγαμέμνονι δίῳ
ὀξέα κεκλήγων λέγ᾽ ὀνείδεα· τῷ δ᾽ ἄρ᾽ Ἀχαιοὶ
ἐκπάγλως κοτέοντο νεμέσσηθέν τ᾽ ἐνὶ θυμῷ.»
>>>
Ο ΗΡΑΚΛΗΣ είπε...
>>>
Ἤτοι:
«Καὶ μοναχὰ ὁ ἀμετροεπὴς Θερσίτης θορυβοῦσε κι ἐξεστόμιζε τὰ χαοτικά (ἄκοσμα) μὲ τὰ ὁποῖα ἀπρεπῶς ἤξερε ἀλυσιτελῶς νὰ ἐρίζῃ πρὸς τοὺς βασιλεῖς μὲ τέτοια ἄτοπα λόγια, ποὺ κι ὁ ἴδιος ἔνοιωθε ὅτι γιὰ τοὺς Ἕλληνας (Ἀργείους) ἦσαν γελοιότητες· ἦταν δ᾿ οὗτος ὁ πιὸ κακομούτσουνος καὶ στραβοχυμένος (αἴσχιστος) ἐξ ὅσων εὑρέθησαν κάτω ἀπὸ τὴν Τροία: Ἦταν ἀλλοίθωρος, κουτσὸς στὤνα ποδάρι κι οἱ ὤμοι του γυρνοῦσαν μέσα πρὸς τὸ στῆθος του· τὸ κεφάλι του σουβλερό [: σαφέστατον προσωασιατικὸν γνώρισμα!] κι ἀραιὸ ᾿πάνω του τὸ μαλλί του. Ἀπ᾿ ὅλους δὲ πιὸ μισητὸς ἦταν στὸν Ἀχιλλέα καὶ στὸν Ὀδυσσέα, διότι ὁ ἀχρεῖος συστηματικῶς τοὺς κακολογοῦσε δεξιά-ζερβά [πόσους δὲν μᾶς θυμίζουν αὐτά!!!]. Καὶ τότε ἐπεδόθη μὲ τσιριχτὴ κραυγὴ νὰ ἐκτοξεύῃ αἰσχρότητες κατὰ τοῦ θείου Ἀγαμέμνονος· οἱ δὲ Ἀχαιοὶ ἐκθύμως καὶ μετ᾿ ὀργῆς τὸν κατεμέμφοντο.»
Σᾶς φαίνεται γιὰ “ἐκφραστὴς τοῦ λαοῦ” ἢ “τυπικὸς ἐκπρόσωπος τοῦ μέσου Ἕλληνος στρατιώτου” ἐτοῦτος ἐδῶ, κύριοι;;; Οὔτε οἱ μπολσεβῖκοι δὲν θὰ τὸ ἀπετόλμων νὰ ἐκστομίσουν!
Κατωτέρω δὲ περιγράφει ὁ ποιητὴς τὴν ἐπίθεσιν τοῦ αἰσχροῦ Θερσίτου καὶ τὴν ἀποστομωτικὴν ἀπάντησιν τοῦ Ὀδυσσέως, μετ᾿ ἄλλων λέγοντος:
«οὐ γὰρ ἐγὼ σέο φημὶ χερειότερον βροτὸν ἄλλον
ἔμμεναι, ὅσσοι ἅμ᾽ Ἀτρεΐδῃς ὑπὸ Ἴλιον ἦλθον.»
-ἤτοι: «… διότι δὲν ὑπάρχει κανεὶς χειρότερος σοῦ μεταξὺ ὅλων ὅσοι μετὰ τῶν Ἀτρειδῶν συνεξεστράτευσαν ἐδῶ εἰς τὸ Ἴλιον.» - κι ἔπειτα τὸν κατεξευτέλισε κτυπώντας τον διὰ τοῦ χρυσοῦ βασιλικοῦ του σκήπτρου ὁ Ὀδυσσεύς, πρὸς μεγίστην ἀγαλλίασιν τοῦ (κατὰ τοῦ Θερσίτου ἰσχυρῶς ὠργισμένου) στρατεύματος, ποὺ ἐγέλασαν παρὰ τὴν ὀργήν των κι ἔλεγον μετ᾿ ἀλλήλων:
«Οἳ δὲ καὶ ἀχνύμενοί περ ἐπ᾽ αὐτῷ ἡδὺ γέλασσαν· 270 ΙΒ
ὧδε δέ τις εἴπεσκεν ἰδὼν ἐς πλησίον ἄλλον·
ὢ πόποι ἦ δὴ μυρί᾽ Ὀδυσσεὺς ἐσθλὰ ἔοργε
βουλάς τ᾽ ἐξάρχων ἀγαθὰς πόλεμόν τε κορύσσων·
νῦν δὲ τόδε μέγ᾽ ἄριστον ἐν Ἀργείοισιν ἔρεξεν,
ὃς τὸν λωβητῆρα ἐπεσβόλον ἔσχ᾽ ἀγοράων. 275
Οὔ θήν μιν πάλιν αὖτις ἀνήσει θυμὸς ἀγήνωρ
νεικείειν βασιλῆας ὀνειδείοις ἐπέεσσιν.»
Τοὐτέστιν:
“Τόσα καὶ τόσα ἔνδοξα ἔχει τελέσει ὁ Ὀδυσσεύς, διὰ τῆς ἐξόχου βουλῆς του καὶ τῶν κορυφαίων του πολεμικῶν κατορθωμάτων· ὅμως τώρα δὰ ἔχει τελέσει τὴν κορυφαίαν πρᾶξιν μεταξὺ ὅλων τῶν Ἑλλήνων περιλαβαίνοντας τὸν αὐθάδη τοῦτον καὶ φλύαρον ὑβριστήν, ὁ ὁποῖος ἐφ᾿ ἑξῆς δὲν θἄχῃ πιὰ τὸ κουράγιο νὰ ἐπιτίθεται καθυβρίζων τοὺς βασιλεῖς μας.” »
Περὶ τοῦ σημείου σου “5” ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων [5ο λάθος. Ο Ρόζενμπεργκ στο εδάφιο του Μύθου που αναφέρει τον Θερσίτη ως παράδειγμα ακάθαρτου, τον παραλληλίζει με τον... Σωκράτη, και γράφει ότι ο Σωκράτης ήταν φυλετικώς "πληβείος" και "το αρχαίο ανάλογο διεθνιστή σοσιαλδημοκράτη" (!). Αυτό θα συμφωνήσεις ότι δεν είναι και το πιο δυνατό επιχείρημα του Ρόζενμπεργκ. Λοιπόν, εμείς θα είμαστε με τον Σωκράτη, κι όποιος θέλει να είναι με τον Ρόζενμπεργκ, ας το κάνει.»] ἔχω οὐσιαστικῶς ἤδη λάβει θέσιν. Θὰ μποροῦσα νὰ ἐπισημάνω πολλὰ ἐπὶ μέροπυς λάθη τοῦ Ρόζενμπεργκ, ὅμως περὶ Σωκράτους συμφωνῶ μαζί του – ἔστω κι ἂν ἔσχεν μαθητὴν τὴν μοναδικὴν μεγαλοφυΐαν τοῦ Πλάτωνος, ὅπως ἤδη ἔχω ἀναλύσει ἀνωτέρω. Τὰ δὲ “2” καὶ “6” ἀντανακλοῦν δικά σου λάθη ἀπορρέοντα ἐκ τῆς ἐσφαλμένης σου ταξικῆς ἀντὶ τῆς δεούσης καστικῆς κατηγοριοποιήσεως.
Ἔρρωσθε – κι εὐχαριστῶ διὰ τὴν φιλοξενίαν!
Στέφανος Γκέκας
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Στέφανε,
σε ευχαριστώ που εννιά (9) ολόκληρα σχόλια αφιέρωσες σε εμένα (ένα σχόλιο χωράει 4.000 χαρακτήρες, άρα με 36.000 χαρακτήρες είναι ολόκληρο δοκίμιο, και αυτό ειλικρινά είναι κάτι που δεν το περίμενα και αισθάνομαι τιμή).
Μαθηματικός πράγματι δεν είμαι και με μαθηματικό τρόπο δεν έχω μάθει να σκέφτομαι, οπότε, σε μια τέτοια συζήτηση που οι δύο συζητητές απαντάνε με ολόκληρα δοκίμια, είναι λογικό, αν σκέφτονται με εντελώς διαφορετικό τρόπο (κάτι που αναγνωρίζω ότι συμβαίνει) να παρεννοήσουν πολλές φορές ο ένας τον άλλο.
Κι εγώ μπορεί όντως να παρεννόησα πολλά δικά σου, κι εσύ μάλλον παρεννόησες όταν λες ότι ο Μαρξ ουδέποτε ασχολήθηκε με το ρόλο του χρηματιστικού (τραπεζικού) κεφαλαίου. Ο Μαρξ αρεσκόταν όσο τίποτα άλλο να διαβάζει τον μεγάλο Ρομαντικό συγγραφέα Honore de Balzac, και μάλιστα γράφει ότι τα μυθιστορήματά του λένε περισσότερα για την οικονομική ζωή της Γαλλίας από ό,τι εκατό πραγματείες καθηγητάδων. Ο Μπαλζάκ, λοιπόν, δείχνει στα λογοτεχνικά του έργα τη διαφορά μεταξύ του "παραγωγικού" (βιομηχανικού) και του "παρασιτικού" (τραπεζικού) κεφαλαίου, ο δε Gottfried Feder, ο μοναδικός οικονομολόγος που έβγαλε ο γερμανικός εθνικοσοσιαλισμός, ο οικονομολόγος τον οποίο τόσο σκαιά πρόδωσε ο Χίτλερ το 1933 για να βάλει ΥΠΟΙΚ τον τραπεζίτη Schacht, αυτός διαχώριζε το κεφάλαιο σε schaffend (δημιουργικό, δηλ. το βιομηχανικό) και raffend (αρπακτικό, δηλ. το χρηματιστικό), και είχε διαβάσει και Μαρξ αλλά και Μπαλζάκ. Κάποτε στο μέλλον, Στέφανε, η Λέσχη μάλλον θα ανεβάσει ένα δικό μου κείμενο, που έχω στείλει, σχετικά με τους ρομαντικούς αντικαπιταλιστές του 19ου αιώνα, και πώς επηρέασαν τόσο τον φασισμό και τον Ε/Σ όσο και τον μπολσεβικισμό. Δεν είναι κάποια πολικότητα μαύρο-άσπρο, που κάνει τον Μαρξ να μην σχετίζεται με τους ρομαντικούς, ή που κάνει τους φασίστες να μην σχετίζονται με ουτοπικές από τα αριστερά κριτικές στον καπιταλισμό. Συσχετισμός υπάρχει, όσο κι αν οι φανατικοί των μεν και των δε επιμένουν δογματικά να το αρνούνται.
Ο ηρωικός Εμμανουήλ Παπάς (από διπλανό του νομό κατάγομαι από τη μεριά της μάνας) αποτελεί παράδειγμα εξαίρεσης του κανόνα, όπως ο Florian Geyer, o Franz von Sickingen, ο Τσε Γκεβάρα, πλουσίων ανθρώπων που έβαλαν το εμείς πάνω από το εγώ. Αλλά εμμένω ότι πλην των εξαιρέσεων, ο κανόνας σε ό,τι αφορά τους πλούσιους είναι στον αντίποδα του λαού, και όχι εντός του.
Συνεχίζεται...
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Συνέχεια:
Έχω τους λόγους μου να θεωρώ τον χιτλερικό Ε/Σ (ως εξουσία, επουδενί ως κίνημα) όχι αριστοκρατία αλλά εκλεκτικό δημαγωγισμό.
Μόνο ένα παράδειγμα από το δικό μου πεδίο μελετών: Η άποψη του χιτλερικού πυρήνα του Ε/Σ για την ιστορία της γερμανικής λογοτεχνίας ήταν πως οι διαφορές κλασικισμού-ρομαντισμού ήταν σχεδόν ασήμαντες, ότι όλη η γερμανική σκέψη ήταν μια ενότητα του "άριου πνεύματος" κι έτσι έβαλαν κάτω απ' την ίδια στέγη τον καθεστωτικό αντιρομαντικό Γκαίτε με τον ελευθεριακό ρομαντικό Χέλντερλιν και με τους προδρόμους του ίδιου του Ε/Σ Μύλλερ και Κλάιστ.
Πολύ πιο έντιμος εδώ είναι ο μπολσεβίκος A. V. Lunacharsky, που, κριτικάροντας τον Γερμανό αστό ιστορικό της λογοτεχνίας Friedrich Gundolf (που παρουσίασε τον Γκαίτε ως ολοκληρωμένη μη-αντιφατική ιδιοφυία) λέει: "As for Goethe, he curbed himself, and therefore life did not slip out of his hands and his creativity did not blur. But it was crippled. The whole biography of Goethe (which Gundolf tries to portray as the life of a true genius who resolved contradictions) is the sacrificial life of an opportunist who kills the best in himself in order to save at least something. Goethe descends from great heights to his reconciliation with German modernity. But Hölderlin could not do this, organically could not. An internal pattern forced Goethe to deal with Werther with some fanaticism. He seems to be saying: “A person who cannot reconcile his inner teleology with the need to bow before reality must die. I, Goethe, died only in the novel, but in life I bowed down - only very gracefully, very wisely, very richly, very perfected." The long-suffering geniuses who did not bow before reality stand before us like tortured people, tortured to the point of blood, and Goethe like an Olympian. But the Olympian mask should not confuse us. We must expose the true nature of Goethe." (Διάλεξη στην Ακαδημία Επιστημών της ΕΣΣΔ το 1929)
Εδώ ο Lunacharsky είναι σύντροφος των Ρομαντικών 100%. Είναι ακριβώς αυτή η κριτική, που έκαναν οι Ρομαντικοί στον Γκαίτε τον 19ο αιώνα. Στον 20ό η αστική ιστοριογραφία αποφάσισε να φτιάξει ένα μυθικό "μαγικό τοπίο" και να βάλει μέσα όλους τους μεγάλους, να μετατρέψει τους εχθρούς σε φίλους, να κρύψει τις διαφορές μεταξύ Γκαίτε-Χέλντερλιν ή Φίχτε-Νίτσε, γιατί ακριβώς φοβόταν ότι μια έντιμη μελέτη των διαφορών θα έδειχνε στο λαό την αξεδιάλυτη πάλη αντίδρασης-επανάστασης. Και δυστυχώς οι Ε/Σ που συγκροτούσαν τον κύκλο του Χίτλερ για να φτιάξουν ένα επικοινωνιακό χυλό, αποδέχτηκαν αυτό τον αστικό συμβιβασμό και απλά του άλλαξαν περιτύλιγμα, πλάθωντας μια ιστορία ενός "ενιαίου αιώνιου πνεύματος" χωρίς εσωτερικές συγκρούσεις.
Αν ο Lunacharsky (ή ο Lukacs ή ο Mayer, που επίσης πολεμούν σφοδρά κατά αυτής της μυθοπλασίας μιας "ενιαίου άνευ συγκρούσεων" ιστορίας των ιδεών) είναι τρωκτικά, προτιμώ να είμαι με τα τρωκτικά που όμως διατήρησαν με εντιμότητα την επιστημονική τους ακεραιότητα, παρά να είμαι με τους Ε/Σ ιστορικούς που τη θυσίασαν στο βωμό ενός "catch-all" επικοινωνιακού παιγνίου.
συνέχεια...
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Συνέχεια...
Τέλος, Στέφανε, για την αδιάσπαστη πεποίθησή μου ότι το πληβειακό στοιχείο ήταν οργανικό κομμάτι του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, θα θυμίσω ότι η τελευταία ηρωική μάχη που έδωσε ο ελληνισμός ενάντια στη ρωμαϊκή κατάκτηση, δόθηκε το 133-129 π.Χ. στην Πέργαμο, υπό την πλήρη ισότητα της "Ηλιουπόλεως" (από εκεί πήρε 17 αιώνες μετά ο Καμπανέλα το όνομα Πολιτεία του Ήλιου για τη φανταστική ουτοπία του) με τον Αριστόνικο (Ευμένη Γ') που με οδηγό τη φιλοσοφία του στωικού Ζήνωνα του Κιτιέα, είχε καταργήσει παντού τη δουλεία, είχε εισαγάγει την κοινοκτημοσύνη της γης, είχε απελευθερώσει όλη τη Μικρασία νικώντας 3 ρωμαϊκές στρατιές, και ηττήθηκε μόνο όταν οι Ρωμαίοι δήμαρχοι Τιβέριος και Γάιος Γράκχος, αυτοί οι έμπλεοι ψυχικού κάλλους πληβείοι, κινητοποίησαν επίσης τις μάζες της Ρώμης δίνοντάς τους γη, ακολουθώντας δηλαδή το παράδειγμα του Αριστόνικου για να μπορέσουν να φτιάξουν το λαϊκό στρατό που θα τον νικούσε. Έτσι έδωσε ο Ελληνισμός την τελευταία του μάχη με τη Ρώμη, with a bang, not a whimper, και μάλιστα με ένα bang που ήταν το στεφάνωμα όλων των αιώνων της ανθρωπιστικής σκέψης της Ελλάδας: με μια κοινωνία χωρίς δούλους και αφέντες
Εἰς Ἐπίμετρον:
Ὁ ὅρος “πληβεῖος” προέρχεται ἐκ τοῦ λατινικοῦ “plebs” = ὄχλος,ἡ μεγάλη λαϊκὴ μᾶζα. Ἡ εὐγένεια, ἡ σοφία, οἱ ἀνώτερες ἰδιότητες πάντα καὶ νομοτελειακῶς (πρβλ. κανονικὴν κατανομὴν τοῦ Gauß, ἁπλούστατα!) προσιδιάζουν εἰς μίαν ἐκλεκτὴν μειονότητα – ὄχι οἰκονομικῶς ἀλλὰ κατὰ τὰς ἐγγενεῖς ποιότητας καὶ προσδιωρισμένην. Λυποῦμαι, στὴν περὶ προλεταρίων καὶ πληβείων φανατικὴν προσκόλλησιν ἂν μὴ ψύχωσιν δὲν δύναμαι παρὰ νὰ εἶμαι ΔΙΑΜΕΤΡΙΚΩΣ ἀντίθετος.
Ἐν τάξει, τώρα ἂν ἀκόμη καταντήσουμε νὰ διδασκόμαστε γιὰ τὸν ἡμίθεο Γκαῖτε ἀπὸ τὸν μπολσεβῖκο κομισάριο Anatoly Lunacharsky, καὶ γιὰ τὸ πόσον ἐκεῖνος “ὑπετάχθη” στὴν ἐποχή του, τότε πράγματι τὤχουμε χάσει τελείως! Κάθε ἀράδα τοῦ “Φάουστ” ἔχει περισσότερο βάθος καὶ σοφία ἀπὸ ὁλόκληρη τὴν ἐφικτή ποτε νοητικὴ ἐπίτευξι ἑνὸς Anatoly Lunacharsky!
Καὶ βεβαίως καὶ ἀποτελοῦν καὶ διαφόρους ἐκδηλώσεις τοῦ Ἀρίου πνεύματος τόσον ὁ Hölderlin ὅσον καὶ ὁ Goethe, τὶ ἀβοήθητα ψευδο-ἐπιχειρήματα εἶναι τοῦτα; Δηλαδὴ ὁ Πλάτων κι ὁ Ἀριστοτέλης, ὁ Αἰσχύλος καὶ ὁ Σοφοκλῆς, ὁ Ἡράκλειτος κι ὁ Παρμενίδης δὲν ἀποτελοῦν ὅλοι ἐκφράσεις καὶ καρποὺς τοῦ Ἑλληνικοῦ Πνεύματος, ἐπειδὴ ἁπλῶς εἶναι καὶ κάπως διαφορετικοὶ μεταξύ τους; Μήπως κάποιους σᾶς ἔχει καταπιῆ ὁ μονόχνωτος δογματισμός, γιὰ τὸν ὁποῖον καί (συχνὰ δικαίως) κατηγορεῖτε ἄλλους; Ἐξ ἄλλου ὁ ἴδιος ὁ Hölderlin ἀγωνιωδῶς ἔτεινε πρὸς μιὰν ἀνωτέραν πνευματικὴν σύνθεσιν καὶ γλῶσσαν, κάπως σὰν τὰ πρότερα στάδια τῆς Ἐκδηλώσεως πρὸ τῆς διασπάσεως, κάτι ποὺ δὲν τοῦ ἦτο καθόλου ἀνέξοδον, ἀφοῦ πέρασε τὰ τελευταῖα 36 ἔτη τοῦ βίου του μέσα στὸν σκληρὸ βρόχο τῆς σχιζοφρενείας…
Ἀσφαλῶς καὶ παραϋπῆρξαν στοιχεῖα πληβειακότητος καὶ στὴν Ε/Σ Γερμανία – καὶ χαίρομαι ἂν αἴφνης (!) εἶναι αὐτὰ ποὺ σ᾿ ἐνοχλοῦν! Ἐνοχλοῦν κι ἐμένα, πολὺ περισσότερο – ἀλλὰ ὁ Ε/Σ εἶχε 6 μόλις χρόνια εἰρήνης, φυσικὰ καὶ δὲν θὰ ἠδύνατο νὰ ἐπιτευχθῇ ἡ γνησία τελικὴ ἀριστοκρατικὴ Ε/Σ κατάστασις καὶ καθεστώς. Προσωπικῶς ἐκφράζομαι ὄχι ὑπὸ τοῦ NSDAP ἀλλ᾿ ὑπὸ τῶν SS καὶ τῆς Ahnenerbe. Κι ἐδῶ ὑπῆρξεν δυσχερὴς ἡ Νέα Σύνθεσις/Ὑπέρβασις – προφανῶς ἀκόμη δὲν εἶχεν ἔλθει ἡ ὥρα κι ὁ κόσμος ἔπρεπε ἀκόμη πηχτότερο σκοτάδι νὰ διασχίσει, τὸ βιώνουμε σήμερα...
Εἶναι πολὺ εὔκολον ἐκ τῶν ὑστέρων καὶ ἀπ᾿ ἔξω, ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς νὰ κατηγορῇς γιὰ χίλια δυό, ὅμως ὅταν λάβῃς τὴν ἐξουσίαν δὲν μπορεῖς νὰ πῇς “Α” καὶ ὡς διὰ μαγείας τὰ πάντα νὰ μεταβληθοῦν κι ἀνυψωθοῦν εἰς τελειότητα! Τοῦτο ἤδη μετὰ πολλῆς λύπης διαπιστοῦται καὶ εἰς τὸ “Mein Kampf”.
Καὶ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ δώσῃ καὶ νὰ ἐμφυσήσῃ ἐκεῖνο ποὺ δὲν κατέχει, ποιοτικῶς· καὶ φυσικὰ καὶ δὲν θὰ ἠδύναντο τύποι ὅπως ὁ Ernst Röhm καί τινες ἄλλοι, ποὺ κάποιοι ἀτόπως ἐξιδανικεύουν. Ἀλλὰ καὶ πλεῖστα στελέχη περὶ τὸν Χίτλερ ἦσαν ἀνεπαρκέστατοι, δυστυχῶς.
Κάπως ἔτσι ἄλλως τε θὰ ἠδύνατο νὰ λεχθῇ π.χ. καὶ ὅτι ὅλες οἱ κατηγορίες ἐναντίον τῆς κεντρικῆς κλίκας τοῦ ΝΓΜ εἶναι ἄδικες, διότι ἐκεῖνοι ἔπραξαν κι ἔδωσαν ἀκριβῶς συμφώνως πρὸς τὶς ποιότητές τους καὶ πρὸς τὴν ὅποια τους ούσιώδη ἐντελέχειαν – ἢ ἀπουσίαν τούτων. Οἱ ἄφρονες καὶ ἀφελεῖς ποὺ ἔκαμαν πὼς ἡ ματιά τους δὲν ἔπιανε τὸ χάος ὄπισθεν τῆς γυαλάδας ποὺ ἀπεκάλυπταν οἱ ῥωγμὲς καὶ ποὺ βάφτιζαν ἵππους τοὺς ὄνους – καὶ ποὺ τώρα ῥίχνουν τὸν λίθον τοῦ ἀναθέματος ἐκ τῶν ὑστέρων -, AYTOI θὰ ἔπρεπε μᾶλλον ν᾿ ἀναλογισθοῦν τὴν ἰδικήν τους ἀνοησίαν κι εὐθύνην… Ἀνοησίαν συνήθως ἀπτόητον κι ἐκ τῶν παθημάτων ἀδίδακτον εἰς τὰς ΠΛείστας τῶν περιπτώσεων, – διότι ἔτσι εἶναι οἱ Πληβεῖοι καὶ τὰ ΠΛήθη!
>>>
Στα περί ΝΓΜ θα συμφωνήσω πλήρως. Ευτυχώς σχεδόν όλη η λέσχη δεν είχε ποτέ καμία οργανική σχέση με το συγκεκριμένο κόμμα. Θα πρότεινα βέβαια να μην τους αποκλείουμε όλους ανεξαιρέτως από την πιθανότητα να απαγκιστρωθούν κάποτε από την επιρροή της νοοτροπίας αυτού του κόμματος. Φρούδα ελπίδα θα μου πείτε; Ποιος ξέρει; Τουλάχιστον για απλά μέλη και ψηφοφόρους εκτιμώ ότι δεν πρέπει να είμαστε το ίδιο αυστηροί όσο με την κλίκα της ηγεσίας.
Συμφωνώ και στο ότι η διοίκηση ενός κράτους είναι άλλο βιολί από την διανόηση.
Διαφωνώ με την ολοκληρωτική απόρριψη της σοβαρής μελέτης του Μαρξ. Την κριτική προς τον καπιταλισμό πρέπει να την έχουμε στα υπόψη. Απορρίπτουμε τον υλιστικό ιστορικιστικό ντετερμινισμό. Αυτά περιγράφεις αγαπητέ Στέφανε και έχεις δίκιο. Όμως η κριτική προς τις βασικές πτυχές του καπιταλισμού που ανέπτυξε είχε ενδιαφέρον. Μην ξεχνάμε ότι ο Σορέλ πάτησε επάνω της και μετά έστρεψε τη δική του πρόταση στον Ρομαντισμό. Είναι απτό παράδειγμα ότι η μελέτη και η ανάλυση της μαρξιστικής θεωρίας δεν απέτρεψε έναν μεγάλο διανοητή να βρει το δρόμο προς τον παραδοσιοκρατικό Ρομαντισμό.
Στο θέμα του Γκαίτε σίγουρα θα συμφωνήσουμε όλοι μας ότι ήταν σπουδαίος ποιητής. Να μην ξεχνάμε πάντως και τον πολιτικό του ρόλο. Αυτός ήταν που έστελνε ραβασάκια για να μην ανεβάσουν τα θέατρα της παραστάσεις του Κλάιστ. Αυτός ήταν που χρησιμοποίησε το κύρος του για να κλείσει το ρομαντικό εθνικιστικό και αντιδιαφωτιστικο περιοδικό των Μύλλερ και Κλάιστ. Με αποτέλεσμα να χρεοκοπήσουν και ο ένας να αυτοκτονήσει ενώ ο άλλος να εξοριστεί.
Αν είναι να παράγει τέτοια πολιτικά αποτελέσματα το άριο πνεύμα σαφώς και δεν μπορούμε να τα δεχτούμε. Πρέπει να διακρίνουμε το παραδοσιοκρατικό αληθινό άριο από το αστικό ευρωπαϊκό πνεύμα. Και ο Διαφωτισμός από το ευρωπαϊκό πνεύμα γεννήθηκε αλλά μας άφησε ως ιστορική παρακαταθήκη τον διεθνισμό, τον φιλελευθερισμό, τον υλισμό κλπ. Είναι απαραίτητη η διάκριση ανάμεσα στο ρομαντικό παραδοσιοκρατικό και στα υπόλοιπα σχήματα του ευρωπαϊκού πνεύματος.
>>>
Ἔμεινα ὁμολογῶ ἄναυδος μὲ τὴν ἐπισήμανσιν-τρίπλαν πώς, κι ἂν δὲν διεῖδε τίποτε περὶ τῆς μαύρης τρύπας χρηματιστῶν/τραπεζιτῶν στὴν ἀνάλυσίν του περὶ καπιταλισμοῦ ὁ Μὰρξ ... ὅμως διάβαζε τὰ μυθιστορήματα τοῦ Honore de Balzac, ὁ ὁποῖος ἔγραφεν ἐναντίον τῶν χρηματιστῶν!!!
Θὰ ἔλεγα ἀπεναντίας ἀκριβῶς πώς, ΠΑΡ᾿ ΟΤΙ τὰ διάβαζε αὐτά, ὅμως ἔγραφε ἐναντίον τοῦ schaffend (δημιουργικοῦ) καὶ μηδαμῶς ἐναντίον τοῦ raffend (ὀλεθρίου) κεφαλαίου, κι οὔτε κἂν τὰ διεχώρισεν, στραφεὶς κατὰ τῆς δημιουργίας μόνον – ἄλλως τε τί, θἄγραφε ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ του; Ὅσοι ἐκ τῆς οἰκογενείας του δὲν ἦσαν ῥαββῖνοι, ἦσαν μεγαλο-χρηματισταὶ καὶ τραπεζίται· μάλιστα ἐκ μητρὸς ἦτο συγγενὴς τῶν Ἰουδαίων Philips τῆς γνωστῆς ἑταιρείας τῆς Ὁλλανδίας.
Ἐξ ἄλλου τόσον αἱ ἀναλύσεις ὅσον αἱ βάσει ἐκείνων “νομοτελειακαὶ” προβλέψεις του, βάσει τῆς ἰδικῆς του ἐκδοχῆς τῆς Ἰουδαϊκῆς γραμμικότητος καὶ μονοτονίας (δηλ. συνεχοῦς “προόδου”) ἠστόχησαν 100%. Κι οὔτε ἡ ἐξέγερσις τῶν προλεταρίων συνέβη ὡς τελευταῖον στάδιον τῆς βιομηχανικῆς φάσεως, ἄρα στὴν Γερμανία, ὅπως “προφήτευε” – ἀλλὰ στὴν ἀγροτικὴ Ῥωσία καὶ ὄχι “αὐθορμήτως” ἀλλ᾿ ὑπὸ τὴν ἡγεσίαν ἑνὸς Λένιν καὶ μὲ τὴν ΕΝΕΡΓΟΝ στήριξιν τῶν Ἰουδαίων χρηματιστῶν τῆς Δύσεως - κ.λπ., κ.λπ.
Ἄρα μᾶλλον συνεσκότισε παρὰ διεφώτισεν ὁ Μὰρξ τὴν παθογένειαν τοῦ Καπιταλισμοῦ!
Ὅσοι δ᾿ ἐπιχειροῦν νὰ “παντρέψουν” τὸν Μὰρξ μεθ᾿ οἱασδήποτε μορφῆς αὐθεντικὴν παραδοσιακότητα, ἐπιχειροῦν νὰ παντρέψουν τὸν ἀετὸ μὲ τὸν σκαντζόχοιρο!
Κλείνοντας θέλω νὰ διορθώσω ἕνα δικό μου πραγματολογικὸ λάθος: τὸ ὑπέροχο τραγοῦδι “Ich habe Lust im weiten Feld zu streiten mit dem Feind” εἶναι μεταγενέστερον, ἐκ τοῦ Τριακονταετοῦς Πολέμου. Ὅμως ἔχω ὡς δεῖγμα τοῦ πνεύματος τῆς ἀγροτικῆς ἐξεγέρσεως ἕνα ἀκόμη καλλίτερον, ποὺ πάντως εἶναι ἐξ αὐτῆς: “Ein Geier ist ausgeflogen” (https://www.youtube.com/watch?v=n55cXf7UGic), ἐκ τοῦ ὁποίου π.χ. τὸ ἀκόλουθον ἀπόσπασμα καταδεικνύει ὅτι δὲν ἦσαν ἀληθεῖς “εὐγενεῖς” ἐκεῖνοι, ἐναντίον τῶν ὁποίων ἐξεγείροντο, ἀλλ᾿ ἰδιοτελεῖς ἀνισόρροποι (treiben Übermut) καταπιεσταὶ καὶ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΙ (Wucherknaben):
Es tun’s Schinder und Schaber
Die treiben Übermut;
Hüt’t euch, ihr Wucherknaben
Es tut in die Läng’ nicht gut!
Ὅμως θὰ κλείσω μὲ μίαν νωπήν μου δημιουργίαν – μίαν ἀπόδοσιν τοῦ “Ich habe Lust im weiten Feld” στὰ ἑλληνικὰ καὶ μὲ τὸ ἴδιο μέτρον, ὥστε νὰ τραγουδιέται ὁμοίως (https://www.youtube.com/watch?v=NHEMaMub-XQ&t=38s , τὸ πρωτότυπον γερμανικὸν: https://www.volksliederarchiv.de/ich-habe-lust-im-weiten-feld-zu-streiten/):
Λαχτάρα τὤχω νὰ ῥιχτῶ στὴν χώρα τοῦ Ἐχθροῦ
μ᾿ ἀτρόμου ἥρωος τιμή, πιστοῦ πολεμιστοῦ.
Τὰ λάβαρα πετοῦν!
Τιμὴ στοὺς ποὺ βαστοῦν!
Τὸ σύνθημα τώρ᾿ ἀντηχεῖ
- ἐφόρμα ἀπ᾿ τὴν γραμμή!
Ἔχεις ψυχή; ἐμπρὸς λοιπόν, ὁ ἵππος καρτερεῖ
μὲ σάγμα κι ὡς μὲ χαλινὰ τὸν φέρῃς στὴν γραμμή
ὁ γάμος προχωρεῖ
ναὸς εἶν᾿ ἡ σκηνή
κρεβάτι ἄνετο ἡ γῆ
ὁ νιὸς ν᾿ ἀναπαυθῇ.
Βιολιά, λαοῦτα παῖξτ᾿ ἐδῶ, χρυσόλιρα νά! -δυό!
Κι ἂς φέρῃ κάτι στὸ κοινὸ αὐτὸς ποὔχει σωρό.
Γαλήνια προχωρεῖς
στὸ πλάι μου μαχητής!
Κι ἂς μ᾿ ἀναδείξουν οἱ θεοὶ
στὸ τέλος νικητή!
Ἔρρωσθε καὶ μάχεσθε! ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΓΚΕΚΑΣ
Σταμάτη, δὲν ἐννοῶ κατὰ κανένα τρόπον πὼς ὅ,τι ἔγινε ἀπὸ βιολογικῶς Ἀρίους εἶναι καὶ κατ᾿
ἀνάγκην γνήσιον δεῖγμα Ἀρίου Πνεύματος - ἀλλοίμονον ἂν θὰ λέγαμε κάτι τέτοιο!
Ὅμως δύσκολα θὰ εὕρισκε κανεὶς ἔργα ἐφάμιλλα τῶν πλείστων ἔργων τοῦ Γκαῖτε ὡς ἐκφραζόντων τὸ Ἄριον πνεῦμα. Σίγουρα ὁ Βέρθερος δὲν εἶναι τὸ καλλίτερον μεταξὺ τούτων.
Περὶ τῶν συγκεκριμένων περιστατικῶν κατὰ τὴν πολιτικήν του δρᾶσιν δὲν κατέχω εἰς βάθος καὶ δὲν προχωρῶ ἐδῶ.
Πάντως ὅπως καὶ νἄχῃ τὰ λάθη κάποιου στὴν ζωήν του δὲν ἀναιροῦν καὶ τὴν ἀξίαν τῶν δημιουργημάτων του, χωρὶς μ᾿ αὐτὸ νὰ ὑπονοῶ πὼς εἶναι ἀσυσχέτιστα. Ὅμως τὸ ἀριστούργημα εἶναι πάντα καρπὸς ὑψιπετοῦς ἀνατάσεως καὶ βαθειᾶς ἐνοράσεως, ἡ θεία Μοῦσα τῶν Ἀρχαίων ἔχει συγκεκριμένην σημασίαν!
Γιὰ τὴν θέσιν μου καὶ τὸν ῥόλον μου ὡς ἀντιθέτου πόλου τοῦ ΝΓΜ ἐντός τῆς ΧΑ μέχρι τοῦ Σεπτεμβρίου 2002 ἔχω μιλήσει καὶ γράψει ἐπανειλημμένως, ἄρα δὲν τὸ κάνω ἐδῶ.
Δὲν ἀρνοῦμαι πὼς γιὰ τὸν μελετητὴ κάποιες παρατηρήσεις τοῦ Μὰρξ μπορεῖ νὰ εἶναι χρήσιμες.
Ἀπ᾿ αὐτοῦ τοῦ σημείου μέχρι τοῦ ἰσχυρισμοῦ πὼς ἔκαμε καλήν, μάλιστα τὴν ἀρίστην ὅλων συνολικὴν ἀνάλυσιν τοῦ Καπιταλισμοῦ, ἡ ἀπόστασις εἶναι ἀβυσσαλέα!
Αὐτὸ ἀμφισβήτησα.
Δυστυχῶς συχνὰ καὶ οἱ μεγάλοι ἄνδρες παρουσιάζουν κάποιες ῥωγμὲς ποὺ ἐκθέτουν τὴν συνεκτικότητα τοῦ χαρακτῆρός των - ὅμως ἐπαναλαμβάνω ὅτι γιὰ τὸ συγκεκριμένο περιστατικὸ περὶ τὸν Γκαῖτε δὲν ἔχω ἐρευνήσει καὶ δὲν δύναμαι, ἑπομένως, νὰ λάβω ἀμέσως κι ἐκ τοῦ προχείρου θέσιν.
Διακρίνω πάντως μιὰ μονόχνωτη προσπάθεια νὰ χαρακτηρισθῇ ὡς θετικὸν ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον ὅ,τι ἐντάσσεται στὸν Ῥομαντισμό - καί, παρ᾿ ὅσην μου συμπάθειαν πρὸς τὸ ῥομαντικὸν κίνημα, τὴν βρίσκω μονόπλευρη καὶ βεβιασμένη, ἂν ὄντως ἔχω διαγνώσει τὴν τάσιν ὀρθῶς.
Στέφανε, το εδάφιο του Lunacharsky δεν θα το έβαζε αν δεν απηχούσε σχεδόν στο ακέραιο την κριτική που η ρομαντική σχολή στην εποχή της έκανε στον Γκαίτε. Και ήταν ακριβώς από αληθινή αγάπη που τού έκαναν τέτοια κριτική, αφού το θάψιμο του "βερθερισμού" της νιότης από τον γηραιό Γκαίτε, ο συμβιβασμός του με τα καθεστώτα και η "υψηλή" από πλευράς Γκαίτε προσπάθεια συγκάλυψης αυτού του συμβιβασμού μέσα από μια αχλύ καλλιτεχνικής "οικουμενικότητας", ήταν αυτό που δεν μπορούσαν να ανεχτούν οι ρομαντικοί που είχαν μεγαλώσει διαβάζοντας τον Νεαρό Βέρθερο.
Ο Γκαίτε ήταν συνειδητός διαφωτιστής-αντιρομαντικός. Όταν λέμε συνειδητός, εννοούμε ότι χρησιμοποιούσε τη θέση του στην αυλή του δούκα της Βαϊμάρης για να απαγορεύει ρομαντικά θεατρικά έργα να ανέβουν στη σκηνή. Το έκανε στον Χέλντερλιν, το έκανε και στον Κλάιστ, που από την απόρριψη (όχι μόνο από τον Γκαίτε, αλλά και του Γκαίτε συμπράττοντος στην απόρριψη) οδηγήθηκαν ο ένας στη σχιζοφρένεια και ο άλλος στην αυτοκτονία. Όσο για τον Φάουστ, το κεντρικό του μήνυμα είναι πραγματικός φιλιππικός κατά του ρομαντισμού. Ο Γκαίτε είναι αυτός που δέχεται το αναπόφευκτο της προόδου πριν τον Μαρξ, όταν δείχνει το κάψιμο της καλύβας του Φιλήμονα και της Βαυκίδας από τον Μεφιστοφελή (αλληγορία της καταστροφής των παραδοσιακών μορφών ανθρώπινης ζωής από τον επελαύνοντα καπιταλισμό) και διδάσκει ότι η σωτηρία από αυτό το αδιέξοδο βρίσκεται στην παραγωγική επιστημονική εργασία, πάντα εντός του υπάρχοντος συστήματος. Είναι κλασικιστής με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον (κάποιος κάποτε ονόμασε εύστοχα το γκαιτεανό έργο κλασικιστικό νεωτερισμό), και δεν είναι τυχαίο ότι ακριβώς τον Φάουστ, ακριβώς το β' μέρος του, εκτίμησαν οι Μπολσεβίκοι κριτικοί.
Από κει και πέρα, προφανώς θα διαβάζουμε και Lunacharsky και οποιονδήποτε άλλον γράφει με εντιμότητα για το αντικείμενο της μελέτης μας, ανεξάρτητα ιδεολογίας. Κι ως προς τον άνθρωπο Γκαίτε, μας βρίσκει σύμφωνους η γνώμη του, σαν ρομαντικούς. Κι επειδή είναι το σημαντικότερο για μας να προσδιοριζόμαστε ως ρομαντικοί, δεν πρόκειται να χτίσουμε γέφυρες με τους μεγαλύτερους πολέμιους του ρομαντισμού (τέτοιος ήταν δυστυχώς ο Γκαίτε) στο όνομα κάποιου αιώνιου ενιαίου πνεύματος. Αιώνιο πνεύμα μεν, διαμετρικά αντίθετο από το δικό μας δε.
Περί Μαρξ, η τετριμμένη κατηγορία ότι τάχα προέβλεπε -χωρίς να παραδέχεται τα λάθη του- επανάσταση μόνο στις βιομηχανικές χώρες, δείχνει δΕΝ ισχύει. Μπορεί στην αρχή πράγματι ο Μαρξ να το είχε προβλέψει αυτό, μετά όμως την πρώτη παγκόσμια καπιταλιστική κρίση του 1857 (και το ξεπέρασμά της), από τα Grundrisse και μετά, τη θέση του αυτή την επανεξέτασε και την αναθεώρησε, και μάλιστα από τη δεκαετία του 1860 ως το θάνατό του άρχισε να μελετά τη ρωσική γλώσσα για να μπορέσει να διαβάσει κείμενα Ρώσων επαναστατών, μιας και είχε φτάσει, σταδιακά, στο συμπέρασμα ότι το "επαναστατικό κέντρο" μετατοπίζεται ανατολικά, στη Ρωσία, και αυτό το δηλώνει τόσο στα έργα του, κοντά στο τέλος της ζωής του, για τη ρωσική αγροτική κοινότητα (obshchina και mir) όσο και στα γράμματά του προς τη Βέρα Ζασούλιτς κι άλλους ναρόντνικους. Επουδενί δεν υπήρξε χοντροκέφαλος δογματικός που θα έλεγε "αν τα γεγονότα διαφωνούν μαζί μου, τόσο το χειρότερο γι' αυτά". Σε ό,τι έχει να κάνει με τα οικονομικο-κοινωνικά, υπήρξε επιστήμονας με την αληθινή έννοια της λέξης, διαρκώς έτοιμος να επανεξετάσει τυχόν λάθος εκτιμήσεις του. Οι "αδήριτοι νόμοι" και τα δόγματα ταιριάζουν μάλλον στον φιλόσοφο (μέτριο ξαναλέω) Μαρξ, παρά στον κοινωνικό-οικονομικό επιστήμονα.
συνέχεια
Τον δημαγωγισμό των Ε/Σ πάλι δεν θα τον θεωρήσω δείγμα πληβειακότητας. Ο Νίτσε μπορεί να ταύτιζε τον δημαγωγό με τον πληβείο, αλλά ο πραγματικός πληβείος είναι τόσο βαθιά πνευματικά δεμένος με το λαό που δεν θα περάσει καν από το νου του να του πει ψέματα. Αυτός που λέει ψέματα στο λαό δεν είναι πληβείος (αν ήταν έτσι, θα λέγαμε πληβείο και τον Τραμπ!) αλλά μάλλον κυνικός ελιτιστής, που θεωρεί το λαό μια ηλίθια μάζα εύκολα εξαπατήσιμη. Ένας αληθινός πληβείος σαν τον Γράκχο, ή τον τσαγκάρη-ποιητή Hans Sachs, ή τον Λυκούργο Λογοθέτη, δεν είναι απατεώνας, είναι το έμπρακτο αντίθετό του.
Ο Σταμάτης είπε...Χαίρε και πάλι Στέφανε.
Τα περί ΝΓΜ δεν νομίζω ότι έχει νόημα να τα αναλύσουμε περαιτέρω. Τα έχεις πει και δημοσίως. Τα γνωρίζουν όσοι ενδιαφέρονται. Θα δείξει το μέλλον αν και σε ποιο βαθμό θα αποτιναχτεί ποτέ αυτή η θλιβερή παρακαταθήκη. Δύσκολο το βλέπω, να σου πω την πικρή μου αλήθεια, με τόσες μεταστάσεις που δημιουργούν διάφοροι πρώην του κατά καιρούς. Έχει διαποτίσει τον χώρο η συγκεκριμένη αισθητική και νοοτροπία. Ίσως η λύση να δοθεί αν κάποτε εισρεύσει στο πολιτικό μας περιβάλλον κόσμος εκτός χώρου, σε κάποια συγκυρία (όπως έγινε το 2011 με τις συγκεντρώσεις). Αλλά ακόμα και αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα πρέπει να υπάρχει ένα ισχυρό κέντρο ελέγχου και διαμόρφωσης των εισερχομένων, προκειμένου να αποφευχθεί αυτό που συνέβη την περίοδο 2011-13. Το δηλώνω ξεκάθαρα ότι είναι προτιμότερο να συγκλίνει προς τα εδώ κόσμος της Αριστεράς από τους απογοητευμένους νεοδημοκράτες. Ο αστός θα παραμείνει δυσαρεστημένος αστός, με λίγες "αντιμεταναστευτικές ανησυχίες". Ο αριστερός χρειάζεται να παραμείνει επαναστάτης, απλώς ξεπερνώντας τον μαρξισμό και τον διεθνισμό. Να βρει τον δρόμο προς την πραγματική ανατροπή, δηλαδή. Στις σημερινές συνθήκες το θεωρώ περισσότερο εύκολο απ'ότι να γίνει ο Δεξιός εθνικιστής.
Στο άλλο θέμα τώρα. Ασφαλώς ένας σημαντικός διανοητής ή καλλιτέχνης μπορεί και να είναι μη ρομαντικός (ή και αντι-ρομαντικός ακόμη). Δεν διαφωνούμε επουδενί. Δεν ξέρω αν φαίνεται κάτι τέτοιο από όσα γράφουμε στα σχόλια. Δεν ισχύει πάντως. Για αυτό και λέμε ότι πρέπει να τους διαβάζουμε όλους (Γκαίτε, Μαρξ κλπ) ασχέτως ποιους προτιμάμε και με ποιους συνδεόμαστε ιδεολογικά. Θα ήταν κωμικό να αμφισβητηθεί η λογοτεχνική ποιότητα του Γκαίτε. Όχι, προφανώς και μπορεί ένας φιλελεύθερος ή ένας αριστερός να είναι εμπνευσμένος και σημαντικός διανοητής ή καλλιτέχνης.
Συνεπώς δεν θεωρούμε αποκλειστικά καλό οτιδήποτε είναι ρομαντικό. Θεωρούμε όμως ιδεολογικά οικείο ό,τι είναι ρομαντικό. Ο Ρομαντισμός είναι το ιδεολογικό σημείο αναφοράς. Όχι πάντα το κριτήριο αξιολόγησης της αισθητικής. Αλλά πάντοτε το κριτήριο αξιολόγησης της ιδεολογίας.
Αναμενόμενο ακούγεται αυτό από το δικό μας μέσο έκφρασης. Αλλά θεωρώ θα έπρεπε να γίνει αυτονόητο για κάθε σύλλογο, οργάνωση ή πρόσωπο που σχετίζεται ιδεολογικά με τον εθνικισμό. Εικάζω ότι το βλέπεις και εσύ. Δεν υπάρχει εθνικισμός (όπως τον αντιλαμβανόμαστε όλοι, δεν μπαίνω σε ανάλυση της πολιτικής ή της πολιτιστικής ερμηνείας του κλπ για να μπλέξω τους αναγνώστες στην ορολογία των κοινωνικών επιστημών) που να είναι μη ρομαντικός ή έξω από τον Ρομαντισμό. Κατά συνέπεια η όλη συζήτηση περιστρέφεται γύρω του. Είναι κάτι εξίσου αυτονόητο με το ότι μια αντίστοιχη συζήτηση αναφορικά με τον διεθνιστικό υλιστικό σοσιαλισμό θα περιστραφεί γύρω από τη θεωρία του Μαρξ.
Τώρα για το αν ορισμένοι προτιμούν να υποστηρίξουν ιδεολογικά σχήματα ή πρόσωπα που ήταν περισσότερο συνεπή με τον πυρήνα των ρομαντικών αρχών από αλλά τα οποία είχαν μπολιάσει επιμέρους επιρροές στον ρομαντικό τους ιδεολογικό πυρήνα είναι θέμα προσωπικής επιλογής ή προσανατολισμού της κάθε συλλογικότητας. Αλλά αυτό έχει νόημα στο πως συγκροτεί την ταυτότητα που υιοθετεί η εκάστοτε συλλογικότητα. Δεν αναιρεί ότι κάθε ιδεολογική εκδοχή του εθνικισμού είναι (περισσότερο ή λιγότερο) ρομαντική και το ότι οι εθνικιστές πρέπει είναι συναγωνιστές ασχέτως της ιδεολογικής τάσης που εκφράζει τον καθένα.
Προφανώς, όμως, αυτό είναι διαφορετικό από το να εμφανίζονται διάφοροι και να δοκιμάζουν με σαθρά επιχειρήματα και ξεκάθαρες προβοκατόρικες προθέσεις να "σερβίρουν" στον μέσο συναγωνιστή κωμικοτραγικά menu της συστημικής Δεξιάς, περιτυλιγμένα με αντιφατικές και στοχευμένες συρραφες εθνικιστικών στοιχείων, ως δήθεν εθνικιστική ιδεολογία. Αυτό προσπαθούμε να καταστήσουμε σαφές. Ότι δεν πρέπει να υπάρχει σύγκρουση ανάμεσα σε διαφορετικές εκδοχές του εθνικισμού (από τις πιο συντηρητικές μέχρι τις πιο ριζοσπαστικές). Αλλά σύγκρουση ανάμεσα σε αυτούς που όντως είναι εθνικιστές με αυτούς που υποδύονται τους εθνικιστές. Νομίζω το αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι αναγνώστες.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
"Τώρα αν περάσουμε από τις ιδεολογικές αρχές στην πρακτική εφαρμογή τους υπάρχει μια μεγάλη συζήτηση. Το εθνικιστικό πολίτευμα ή η εθνικιστική κυβέρνηση θα εστιάσει στην κοινότητα, στην συνοχή στην εξάλειψη ή μείωση των οικονομικών ανισοτήτων. Δεν είναι πάντα ο περιορισμός της ατομικής ελευθερίας κακός. Η απώλεια ατομικών ελευθεριών μπορεί να οδηγήσει στην επίτευξη μεγαλύτερων συλλογικών ελευθεριών".
Πως βλέπει η παραδοσιοκρατία ή ο ρομαντικός εθνικισμός, ελευθερίες όπως της θρησκευτικής συνείδησης, της φιλοσοφικής αναζήτησης, της επιστημονικής έρευνας, της καλλιτεχνικής δημιουργίας;
πχ θα μπορούσε να επιβιώσει η μέταλ μουσική σε ένα τέτοιο καθεστώς; Ή θα ασπαζόταν κάποιο συγκεκριμένο θρησκευτικό δόγμα;
Είναι πολύ δύσκολο ζήτημα η σχέση μεταξύ προσωπικότητας ή ατομικότητας και κοινότητας.
Αν και οι υποθετικές ερωτήσεις εμπεριέχουν πάντα μια αβεβαιότητα (πχ τι θα συνέβαινε αν επικρατούσε ένα εθνικιστικό κίνημα, γιατί δεν είναι όλα τα κινήματα τα ίδια, ούτε οι ιστορικές συγκυρίες κλπ) η απάντηση είναι η εξής. Οι ελευθερίες της θρησκευτικής συνείδησης κλπ δεν αντιστρατεύονται τον ρομαντικό εθνικισμό όσο δεν απειλούν την συνοχή και την ταυτότητα της εθνικής κοινότητας. Μια θρησκευτική ελευθερία που θα λειτουργούσε ως μηχανισμός της φιλελεύθερης ιδεολογίας θα αποτελούσε πρόβλημα και καλώς θα αντιμετώπιζε τους απαραίτητους περιορισμούς.
Το heavy metal θα επιζούσε. Ίσως και να δυναμωνε. Το hip-hop και η μουσική του αστικού life style που παίζεται στα night clubs θα αντιμετώπιζε προβλήματα. Αν ήμασταν εμείς στα πράγματα αυτής της υποθετικής πραγματικότητας να είσαι σίγουρος ότι θα συνέβαινε.
Το πρόσωπο μια χαρά βιώνει την κοινοτική του πραγματικότητα σε ένα εθνικιστικό περιβάλλον. Το φιλελεύθερο άτομο θα αντιμετώπιζε την δυσκολία που που περιγράφεις.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Μια εύστοχη διαπίστωση είναι πως η αριστοκρατία και η παραδοσιοκρατία είναι έννοιες συνυπάρχουσες, όροι συνδεδεμένοι;
Εκτός της έννοιας της 'κάστας', ή ακριβέστερα "varna" ότι κι αν σημαίνει, υπάρχει και η έννοια της πλατωνικής 'οικειοπραγίας'.
Ο Ρασσιάς θεωρούσε ότι η πρώτη κατάπτωση του αρχαίου ανθρώπου φανερώθηκε με την υπογραφή των αγαλμάτων με το όνομα του γλύπτη, όχι πια με το όνομα της κοινότητας.
ΥΓ Το μπλογκ χρειάζεται ένα έστω απλοϊκό φόρουμ για τις συζητήσεις. Είναι δύσκολη η παρακολούθηση των απαντήσεων κι ανταπαντήσεων.
Δεν είναι απαραίτητο να συνδέονται η ταξική αριστοκρατία με την ιδεολογική παραδοσιοκρατια. Για παράδειγμα η πεφωτισμένη μοναρχία ήταν προάγγελος του φιλελευθερισμού. Η αριστοκρατία με μη ταξική εννοιολογηση, ως πνευματική συνθήκη, είναι συνδεδεμένη με μεγάλο μέρος των παραδοσιοκρατικών ιδεών (πχ Έβολα). Αλλά όχι πάντοτε. Υπάρχουν παραδοσιαρχικες τάσεις με δημοκρατικό υπόβαθρο (Ζαμπέλιος ή και ο κοινοτισμός του Καραβίδα).
Ἀντώνη, τὸ θέμα δὲν εἶναι ἂν σχεδὸν ἐκ τῶν ὑστέρων καὶ βλέποντας τὴν δυναμικὴν ἐπαναστατικὴν κίνησιν στὴν Ῥωσία ἠναγκάσθη ὁ Μὰρξ ν᾿ ἀναθεωρήσῃ τὴν προσδοκίαν του περὶ ἐμφανίσεως τοιούτων ἀκριβῶς στὶς βιομηχανικὲς χῶρες, προσδοκίαν ποὺ ὅμως προέκυπτεν ἀδηρίτως βάσει τῶν αὐστηρῶν αἰτιοκρατικῶν του συγκεκριμένων ἑρμηνειῶν καὶ ὑλιστικῶν δογματικῶν σχημάτων ἱστορικῆς ἐξελίξεως ποὺ “ἀνεκάλυψε”:
Κι ἂν ἄρχισε κατόπιν ν᾿ ἀναθεωρῇ τὰ πορίσματα τῶν θεωριῶν του, αὐτὲς ἐν τούτοις ἤδη παράγουν τὰ συγκεκριμένα πορίσματα, ἄρα ἡ “δικαιολογία” (ἢ μᾶλλον ἔπαινός σου, πὼς ἄρα ἦταν “ἀνοιχτὸ μυαλό”!) ποὺ προβάλλεις γιὰ τὸν Μὰρξ μᾶλλον τὸν ἐπιβαρύνει παρὰ τὸν ἐλαφρύνει: Δηλαδὴ βγάζω ἂς ποῦμε μιὰ θεωρία ποὺ δίνει τὰ πορίσματα Α, Β, Γ – καὶ μετὰ διαψεύδονται μὲν τὰ πορίσματα ἀλλὰ ἐγὼ προσθέτω στὴν θεωρία τὰ πορίσματα α1, β1 καὶ γ1, ποὺ εἶναι ἀντίθετα τῶν Α, Β, Γ, κρατώντας ἀνέπαφη τὴν ὑπόλοιπη ἀρχικὴ θεωρία μου, ποὺ ἀκριβῶς κι ἀδηρίτως συνεπάγεται τὰ Α, Β, Γ – ΤΙ ΘΑ ΗΜΟΥΝ ΛΟΙΠΟΝ ΤΟΤΕ; Θὰ ἤμουν τσαρλατᾶνος ὁλκῆς (σὰν τὸν Μάρξ, λοιπόν!) – κι αὐτὸ μπορεῖ νὰ τὸ καταλάβῃ κι αὐτὸς ποὺ ἔχει κάνει Μαθηματικὰ Α΄ Γυμνασίου ἢ διαθέτει στοιχειώδη λογικήν!!!
Μοῦ διέφυγε ἐψὲς νὰ σοῦ ἀπαντήσω γιὰ τὸ περὶ Ἐμμανουὴλ Παππᾶ ἀντιπαράδειγμά μου στὴν δογματικήν σου ἀπόφανσιν πὼς “ὁ πολὺ πλούσιος δὲν γίνεται λαὸς” ἢ κάπως ἔτσι, ὅπου ἀπήντησες περίπου πὼς εἶναι ἡ ἐξαίρεσις ποὺ ἐπαληθεύει τὸν κανόνα:
Πέραν τοῦ ὅτι θὰ μποροῦσα νὰ ἀραδιάσω ἄπειρα (ἠπειρῶται ἐθνικοὶ εὐεργέται, φιλικοί, Ῥήγας Φεραῖος, Ἰ. Καποδίστριας καὶ ὁ πρῶτος δήμαρχος Ἀθηνῶν [ἀμφότεροι διέθεσαν ὁλόκληρον τὴν περιουσίαν των εἰς τὸ ἐμβρυῶδες τότε κράτος] κ.ο.κ.), τὸ δόγμα σου ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΩΣ κι ἐφ᾿ ὅσον τὸ ἔθεσες ὡς ΑΡΧΗΝ, ὡς ζήτημα ΟΡΙΣΜΟΥ, θὰ κατέρρεε καὶ μ᾿ ἕνα μόνον καὶ μοναδικὸν ἀντιπαράδειγμα – ὅπως κάνουμε στὰ Μαθηματικά!
Ὁ ὁρισμός σου τοῦ λαοῦ ὡς συπίπτοντος περίπου μετὰ τῶν “πληβείων” χωλαίνει ὅμως ὁλικῶς, διότι ἐλάχιστοι καὶ ἐκ τῶν “ταξικῶς πληβείων” σήμερα θὰ ἄξιζαν νὰ συμπεριληφθοῦν εἰς τὸν Λαὸν ὡς ἐθνοφυλετικὴν Κοινότητα.
Τῆς ὁποίας κεντρικὸς στόχος θὰ εἶναι ἡ ἀνύψωσις καὶ οὐσιώδης ἐξευγενισμὸς ἐφ᾿ ὅλων τῶν ἐπιπέδων, ΟΛΙΚΗ ΕΥΓΟΝΙΑ. Ἤτοι οὐσιώδης ἀντιπληβειακότης, ὑπὸ τὴν οὐσιώδη ἔννοιαν τοῦ πληβείου.
Εἶναι ἐκ τῶν προτέρων δυσχερὲς νὰ συνεννοηθοῦμε· ἂν ἀφήσουμε καὶ τὸν μαρξιστικὸν ὁδοστρωτῆρα νὰ ἰσοπεδώσῃ τὰς ἐννοίας μας καταπνίγοντας κάθε λεπτὴν διάκρισιν, κάθε ἀνωτέραν ποιότητα, καὶ συνθλίβοντάς τες εἰς τὴν μιζέριαν τοῦ οἰκονομισμοῦ καὶ τῶν βαλαντίων ὡς καθοριστικῶν τῆς φυσικῆς θέσεως ἑκάστου, ὅπως κάποτε ἐκεῖνος ὁ ψευδὴς καὶ ψευδίζων ἀνθρωπίδης Ἀλαβᾶνος (βαθύπλουτος ὢν ὁ ἴδιος, ὁ κρεττῖνος!!!) διεκήρυξε, τότε θἄχουμε ἤδη μπολσεβικοποιηθῆ – καὶ λήξει διὰ παντός!
>>>
Ο ΗΡΑΚΛΗΣ είπε...
>>>
Ὡς πρὸς τὸν Γκαῖτε, ἡ κατάταξίς του ὡς “διαφωτιστοῦ” εἶναι τὸ ἄκρον ἄωτον τῆς ἀσχέτου παρανοήσεως καὶ τοῦ ντιλεταντισμοῦ!!!
Ὁ Γκαῖτε, ὁ μυστικός, ὁ ἀνυπέρβλητος αὐτὸς κῆρυξ τῆς ἡλιακότητος καὶ τῆς ἀμέσου, τῆς ζώσης θεάσεως, γιὰ τὰ ὁποῖα κι ἐδῶ μέσα στὸ νῆμα ἔχω ἀναφέρει (γερμ. Anschauung, Erkenntnis), ὁ μεταφυσικὸς τοῦ πρωταρχικοῦ φωτός: Πρβλ. π.χ. τὴν περίφημόν του Farbenlehre ἢ τὸ “ἐν οὐρανῷ Προοίμιον”,
Die Sonne tönt nach alter Weise
In Bruderspharen Wettgesang,
Und ihre vorgeschriebne Reise
Vollendet sie mit Donnergang.
Ihr Anblick gibt den Engeln Starke,
Wenn keiner sie ergründen mag;
κ.λπ.
ἢ καὶ εἰσαγωγὴν εἰς τὴν α΄ πρᾶξιν τοῦ Φάουστ Ι, μέρος τῆς ὁποίας ἔχω μεταγλωττίσει εἰς τὸ 7ον τεῦχος τοῦ “Βορείου Σέλαος”.
Εἶναι ὁ Γκαῖτε ὁ ἀφ᾿ ὕψους περιφρονητὴς τῆς ἀφῃρημένης τυφλῆς διαλεκτικῆς φλυαρίας (“die unendliche Verwirrung, der Wortkram”: ἡ ἀτέρμων σύγχυσις, οἱ σωροὶ νεκρῶν λέξεων) τῆς καθεστηκυίας ἐπιστήμης – αὐτὸς ὁ Ἡρακλείτειος μύστης, ποὺ ἐν ὀνόματι ἀκριβῶς τῆς ἀμέσου θεάσεως δὲν ἐδίστασε νὰ τὰ βάλῃ μὲ ἕνα Νεύτωνα, τοῦ ὁποίου τὸ κῦρος κατ᾿ ἐκείνην τὴν ἐποχὴν ἦτο συγκρίσιμον μὲ τοῦ ἐκ Ναζαρὲτ θρυλουμένου Ἰησοῦ! Πνεῦμα Νεοπλατωνικὸν ὅπως ὁ Παράκελσος, ὁ Giordano Bruno, ὁ Schoppenhauer (ἡ μητέρα του μάλιστα ἦτο φίλη τοῦ Γκαῖτε) καὶ ἄλλοι, στοὺς ὁποίους ὁ ποιητὴς ἀνεγνώριζε συγγενῆ πνεύματα καὶ πρὸ παντὸς ὁ νεαρὸς ἰδιοφυὴς φιλόσοφος Schelling, ἡ πνευματικὴ συγγένεια μετὰ τοῦ ὁποίου ἦτο μοναδική...
Τὴν αὐθαίρετη μαρξίζουσα διαστρεβλωτικὴν ἑρμηνεία τοῦ “Φάουστ” ποὺ παρουσιάζεις, Ἀντώνη, δὲν τὴν σχολιάζω κἄν, πρόκειται περὺ εὐφαντάστου αὐθαιρεσίας!
Ὁ Φάουστ εἶναι καθολικὸς ἐρευνητής, ὑπερβαίνει τὴν ἐπιστήμην καὶ φθάνει νὰ τὴν ἐκθέτῃ ὡς ἄγονον ἀλυσιτέλειαν, γι᾿ αὐτὸ καὶ ἐπιδίδεται καὶ στὴν μαγεία· ὅταν δὲ ἡ ἐπιστήμη ἀποκόπτεται ἐκ τοῦ ζῶντος Κόσμου μὴ ἀναγνωρίζουσα τὰ ὅριά της καὶ τῆς τεχνητῆς της αὐθαιρεσίας, τότε δημιουργεῖ τέρατα, ὅπως στὸν Φάουστ ΙΙ ὁ μαθητής του φτιάχνει τὸν “ἀνθρωπᾶκο” (Homunculus), ἐν τῷ ὁποίῳ ὁ Μεφιστοφελῆς-Διάβολος ἀναγνωρίζει ἕνα ἀδερφάκι του!
Ἐπίσης ὁ Μεφιστοφελῆς ἐπινοεῖ στὸν “Φάουστ” τὸ χάρτινο χρῆμα!!!
Γιὰ νὰ τελειώνω, καὶ ἡ ἀπόδοσις στὸν Γκαῖτε τῆς αὐτοκτονίας τοῦ (Πρώσου εὐγενοῦς) ποιητοῦ Heinrich von Kleist (https://de.wikipedia.org/wiki/Heinrich_von_Kleist) εἶναι ἐπίσης αὐθαίρετος! Μάλιστα κάποιοι τὴν συνδέουν μὲ ἀπογοήτευσίν του ἐκ τῆς μελέτης τοῦ Κάντ, ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἀντεμετώπιζε οἰκονομικὸν πρόβλημα ἐπιβιώσεως.
Ὁ Spengler ἀναγνωρίζει εἰς τὸν Faust τὸν ἀρχέτυπον τραγικὸν Βόρειον Ἄνθρωπον, ἕνα Προμηθέα ποὺ πρώτιστα ἐπιζητεῖ τὴν ἀφομοιοῦσαν ἀναγνώρισιν (Erkenntnis) – καὶ πού (προσθέτω ἐγώ) ἐκτρεπόμενος ἐκπίπτει εἰς τερατογονίαν, ὅπως ὁ μαθητευόμενος Βάγκνερ τοῦ Φάουστ φτιάχνει τὸ ἐμβρυῶδες τερατούργημα Homunculus: Ἡ ἀναγνώρισις, ἡ ζῶσα νόησις εἶναι ποὺ ξεχωρίζει τὸν ἄνθρωπον ἀπὸ τὴν τεχνητὴν ἀντανακλαστικὴν εὐφυΐαν τῶν “ζωντανῶν” ἢ τῶν μηχανικῶν ῥομπότ, εἰς τὴν ὁποίαν τὸν καταδικάζει ἡ ἄζωος ρασιοναλιστικὴ ἐπιφανειακότης – λέγει ἐπὶ παραδείγματι ὁ ποιητής:
“Wenn man den menschlichen Geist von einer Hypothese befreit, die ihn zwang falsch und halb zu sehen, falsch zu kombinieren, anstatt zu schauen zu grübeln, anstatt zu urteilen, zu sophistieren – so hat man ihm schon einen großen Dienst erzeigt.” - ἤτοι:
“Ὅταν κάποιος ἐλευθερώνει τὸ ἀνθρώπινον πνεῦμα ἐξ ἑνὸς γνωσιολογικοῦ δόγματος, ποὺ τὸν περιώριζε καὶ ἠνάγκαζε νὰ βλέπει μερικῶς καὶ παραποιητικῶς, νὰ συνδυάζῃ λανθασμένως, νὰ σπάῃ παραζαλισμένος τὸ κεφάλι του ἀντὶ νὰ θεᾶται, ἀντὶ ἐπιχειρημάτων γνησίου λόγου νὰ ἐμπλέκῃ σοφίσματα – τότε τοῦ ἔχει παράσχει ὑψηλὴν ὑπηρεσίαν.”
>>>
Ο ΗΡΑΚΛΗΣ είπε...
>>>
Παραθέτω ἀκόμη δύο χαρακτηριστικὰ τῆς Γκαιτείου κοσμοθεάσεως ἀποσπάσματα· τὸ α΄ἐκ τοῦ “Wilhelm Meisters Wanderjahre” ἐξ ἀφορμῆς τηλεσκοπίας ἐξ ἑνὸς ἀστεροσκοπείου:
”Wie kann sich der Mensch gegen das Unendliche stellen, als wenn er alle geistigen Kräfte, die nach vielen Seiten hingezogen werden, in seinem Innersten, Tiefsten versammelt, wenn er sich fragt: ›Darfst du dich in der Mitte dieser ewig lebendigen Ordnung auch nur denken, sobald sich nicht gleichfalls in dir ein beharrlich Bewegtes um einen reinen Mittelpunkt kreisend, hervortut? ” - ἤτοι:
”Πῶς (ἀλλοιῶς) μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ σταθῇ κατέναντι τοῦ Ἀπείρου, ὡσὰν ὅπως ὅταν, ἀνακαλῶν εἰς τὰ μύχια, ἐνδότατα ἐντός του ὅλας τὰς πρὸς πλείστας κατευθύνσεις ἐκπεμφθείσας πνευματικὰς δυνάμεις, διερωτᾶται: «Πόσον θὰ ἦτο ἀδιανόητον νὰ εὑρεθῇς εἰς τὸ Κέντρον τῆς αἰωνίως ταύτης ζώσης Τάξεως, χωρὶς ἐν ταὐτῷ ἐντός σου ν᾿ ἀναδύεται μία σταθερὰ περιφορὰ πέριξ ἑνὸς καθαροῦ (ἀκινήτου) Κέντρου;»”
Πόσον ἀνακαλεῖ τοῦτο τὸ Πλωτίνειον: “Οὐκ ἂν ὀφθαλμὸς ἴδοι ἥλιον ἡλιοειδὴς μὴ γεγενημένος”;!!
Τὸ β΄ (καὶ κορυφαῖον!) ῥητὸν ποὺ θὰ παραθέσω ἐλέχθη ὑπὸ τοῦ Goethe μετὰ τὴν κηδείαν τοῦ Wieland τὸν Ἰαν. τοῦ 1813 πρὸς κάποιον ὀνόματι Johannes Falck:
“Die Intention einer Weltmonade kann und wird manches aus dem dunklen Schosse der Erinnerung hervorbringen, das wie Weissagung aussieht und doch am Grund nur dunkel Erinnerung als abgelaufenen Zustands folglich Gedächtnis ist, völlig wie das menschliche Genie die Gesetzestaffeln über die Entstehung des Weltalls entdeckte nicht durch trockene Anstrengung sondern durch einen ins Dunkel fallenden Blitz der Erinnerung, wie es bei deren Abfassung selbst zugegen war.” - ἤτοι:
“Ἡ ἐσκεμμένη νοητικὴ λειτουργία κάποιας κοσμικῆς μονάδος δύναται καὶ πρόκειται ν᾿ ἀνασύρῃ ἐκ τῶν ἐρεβωδῶν κόλπων τῆς Μνημοσύνης διάφορα, ποὺ φαίνονται μὲν ὡς προφητεῖαι ἢ χρησμοὶ ἀλλ᾿ ὅμως κατὰ βάσιν δὲν εἶναι παρὰ σκοτεινὴ ἀνάμνησις οἱονεὶ μεταγενεστέρας ἀνακλήσεως προϊούσης καταστάσεως, ἐντελῶς ὅπως ἀκριβῶς ἡ ἀνθρωπίνη ὑψηλὴ νόησις δὲν ἀνεκάλυψε τοὺς πίνακας τῶν διεπόντων τὴν ἀνάδυσιν τοῦ Κόσμου νόμων διὰ στρυφνῆς ἐντάσεως τῆς προσπαθείας ἀλλὰ δι᾿ ἑνὸς αἰφνιδίως ἀνὰ μέσον τοῦ σκότους ἐπισκήπτοντος κεραυνοῦ τῆς ἀναμνήσεως, ὡς ἐκ τῆς ἀληθείας ὅτι κατὰ τὴν θέσπισιν ἐκείνων ἦτο αὕτη (ἡ ἀνθρωπίνη ὑψηλὴ νόησις) ἐκεῖ παροῦσα!”
Λοιπόν, φίλοι μου, μὲ τὸ συμπάθειο ἀλλὰ δὲν μοῦ φαίνεσθε ἕτοιμοι νὰ μελετήσετε τὸν Γκαῖτε: κυρίως μάλιστα, Ἀντώνη, θἄπρεπε προηγουμένως πολλὰ κατάλοιπα ν᾿ ἀποβάλῃς – κι ἐξηγοῦμαι:
Συμφωνῶ ἀπολύτως μὲ τὸν Σταμάτη πὼς ἐκ τῆς ἀστικῆς δεξιᾶς δὲν μποροῦμε σοβαρῶς ν᾿ ἀναμένωμεν προσέλευσιν κι ἐνίσχυσιν τῶν τάξεών μας καὶ πὼς εἶναι πολὺ εὐλογώτερον ν᾿ ἀναμένωμεν μᾶλλον ἐκ τῆς εὐρυτέρας ἐπαναστατικῆς ἀριστερᾶς κάποιους...
Τὸ πρόβλημα μὲ τοὺς ἐκ τῆς Ἀριστερᾶς προερχομένους ἐθνικιστὰς εἶναι ὅτι δυστυχῶς συνηθέστατα τείνουν νὰ ἐπαληθεύουν τὸ ὑποτιθέμενον ἀπόφθεγμα τοῦ Καζαντζάκη, πὼς ὁ μπολσεβικισμὸς εἶναι πνευματικὴ ψώρα καὶ δὲν φεύγει! Τυπικὸν παράδειγμα ὁ Καραμπελιᾶς – μᾶλλον δὲ καὶ ὁ φίλος μου Ἀντώνης ἐδῶ!
Ἀν δὲν γίνῃ ὡλοκληρωμένη καὶ στερρὰ ἡ ὑπέρβασις, δὲν κάνουμε τίποτε – καὶ τὸ ἀποτέλεσμα θὰ μοιάζῃ μὲ Δούρειον Ἵππον!
Γνωρίζω κάποιους πρώην ἀριστερούς, ποὺ πράγματι ἔχουν κάνει τὴν ὑπέρβασιν – ἀλλὰ εἶναι δυστυχῶς λίγοι. Ὅμως φυσικὰ ἐκ τῶν δειλῶν ἀστῶν, ἀφ᾿ ἑτέρου, δὲν θὰ μπορούσαμε ἀπολύτως τίποτε νὰ περιμένουμε.
Ὑπολογίζω νὰ μὴ ἐπανέλθω ἐδῶ – κι εὐχαριστῶ γιὰ τὸν τόσον χρήσιμον διάλογον!
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΓΚΕΚΑΣ
Ο Σταμάτης είπε...Κι εμείς ευχαριστούμε Στέφανε.
Δύο ευσύνοπτες διευκρινίσεις. Ασφαλώς δεν είναι αιτιακή η σχέση της αυτοκτονίας του Κλάιστ με την αντιπαράθεση που ανέπτυξε με τον Γκαίτε. Μπορεί να φάνηκε έτσι λόγω της μηνυματοδοτικής δομής του προηγούμενου σχολίου μου. Πέρα από τα οικονομικά προβλήματα, τα οποία ενδεχομένως να μπορούσε να αντιμετωπίσει ως γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, τον επηρέασαν αρνητικά πολλές απογοητεύσεις στην ζωή του. Μια από όλες αυτές ήταν και ο αποκλεισμός των έργων του από τα θέατρα λόγω της βαριάς σκιάς του Γκαίτε. Η αδελφή του Κλαιστ ήταν αυτή που έδωσε έμφαση στην αντιπαλότητα και θεώρησε τον Γκαίτε υπεύθυνο σε έναν βαθμό για την ατυχή κατάληξη του αδελφού της και ιδεολογικού μας προδρόμου.
Πέρα πάντως από το κατά πόσο ευθυνόταν ο Γκαίτε για τον θάνατο του Κλάιστ, πέρα και από την αδιαμφισβήτητη αξία του Γκαίτε ως λογοτέχνη, η πολιτική του συμπεριφορά πρέπει να ληφθεί υπόψη. Το χρωστάμε στους συναγωνιστές μας εκείνους που έζησαν τα γεγονότα της συγκεκριμένης περιόδου. Ήταν διωκτική προς εθνικιστές και ριζοσπάστες συντηρητικούς η συμπεριφορά του. Μην λησμονούμε ότι ένας λογοτέχνης μπορεί να υιοθετεί και ρομαντικές ιδέες στην λογοτεχνική του μεθοδολογία αλλά να είναι φιλελεύθερες οι πολιτικές του ιδέες. Ή να είναι ρομαντικός εθνικιστής στην πολιτική του ιδεολογία και νατουραλιστής στο λογοτεχνικό του ύφος. Υπάρχουν και αυτές οι περιπτώσεις.
Κλείνοντας, ο Καζαντζάκης είναι πολύ δυνατό παράδειγμα που παρέθεσες. Έχει ενδιαφέρον. Ξεκίνησε ως εθνικιστής, μετά απορροφήθηκε από τον μπολσεβικισμό και τελικά προσανατολίστηκε σε έναν εσωτερισμό. Δεν έμεινε στην σκέψη του κάτι από αυτό που αποκάλεσε πνευματική ψώρα αλλά απώλεσε και πολλές από τις ιδέες του δικού μας ιδεολογικού πλαισίου. Αναμφίβολα, πέρα από τις ιδεολογικές μετατοπίσεις (οιακισμούς που θα έλεγες κι εσύ), υπήρξε κι αυτός μεγάλο κεφάλαιο για την ελληνική λογοτεχνία και την ευρωπαϊκή διανόηση.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Στέφανε,
παραδείγματα πλουσίων μέσα στην Ιστορία που να στάθηκαν μαζί με το λαό, θα έβρισκα κι εγώ εκατοντάδες αν προσπαθούσα. Άλλωστε, από αυτή τη Γη, κατά επιστημονικές μελέτες, έχουν περάσει 117 δισεκατομμύρια άνθρωποι, και αν πάρουμε ως -έστω υποθετικό και χοντρικό- ποσοστό ότι σε κάθε εποχή το 1% ήταν οι πλούσιοι, μας δίνει 1,17 δισεκατομμύρια. Ε, ναι, σε αυτούς και χιλιάδες, ίσως και δεκάδες χιλιάδες να υπήρξαν που πρόδωσαν την τάξη τους, αλλά αυτό μάλλον επιβεβαιώνει το επιχείρημά μου, ότι δηλαδή είναι η εξαίρεση, και όχι ο κανόνας, αυτοί που αγνόησαν το "ημέτερο" ταξικό συμφέρον υπέρ του κοινωνικού.
Όσο για τον Βίλχελμ Μάιστερ, είναι ακριβώς η στάση μας ΑΠΕΝΑΝΤΙ σε αυτό το έργο, που μας κάνει ρομαντικούς.
Τι εννοώ;
Οι πρώιμοι ρομαντικοί, μεταξύ τους ο Σλέγκελ και ο Τηκ, ενθουσιάστηκαν από τον "Μάιστερ" (ίσως επειδή μέσα σε αυτόν υπήρχαν οι δύο χαρακτήρες του Mignon και του αρπιστή, που οι Τηκ και Σλέγκελ θεώρησαν χαρακτήρες ρομαντικούς, μα η αλήθεια είναι πως ήταν παρωδίες ρομαντισμού εκ μέρους του αντιρομαντικού Γκαίτε), αλλά ο αναμφισβήτητα πιο βαθιά ρομαντικός, ο πρώτος αληθινός ρομαντικός φιλόσοφος, ο Νοβάλις, ήταν αυτός που είδε μέσα από τις λέξεις την αλήθεια, και γράφει για τον Μάιστερ:
«Τα Χρόνια της Μαθητείας του Βίλχελμ Μάιστερ είναι σε κάποιο βαθμό εντελώς πεζό και μοντέρνο. Το ρομαντικό χάνεται μέσα του, όπως και η υπέροχη φυσική ποίηση. Πρόκειται μόνο για τα συνηθισμένα ανθρώπινα πράγματα, η φύση και ο μυστικισμός έχουν ξεχαστεί εντελώς. Είναι μια αστική ποίηση. Το υπέροχο πράγμα σε αυτό αντιμετωπίζεται ρητά ως ποίηση και ενθουσιασμό. Ο καλλιτεχνικός αθεϊσμός είναι το πνεύμα του βιβλίου. Πολλή οικονομία. Πέτυχε ένα ποιητικό αποτέλεσμα με πεζό, φτηνό υλικό ... Είναι βασικά ένα μοιραίο και ανόητο βιβλίο ... Είναι μια σάτιρα για την ποίηση, τη θρησκεία και ούτω καθεξής ... Η οικονομική φύση είναι η αληθινή, παραμένει ... ο Βίλχελμ Μάιστερ στην πραγματικότητα ένας Καντίντ στραμμένος ενάντια στην ποίηση».
[Novalis, Werke, εκδ. G. Schulz, σελ. 546 (Ο "Καντίντ" που αναφέρεται είναι σατιρικό έργο του Βολταίρου)]
Μάλιστα, όταν έλαχε σε εμένα να το μεταφράσω αυτό για τη Λέσχη το Γενάρη, ο Σταμάτης έγραψε κάτω από αυτά τα λόγια του Νοβάλις: "Αγόρι μας, γι αυτό θα σε αγαπάμε παντοτινά!!" (εννοώντας τον Νοβάλις).
Αυτή είναι η στάση ενός συνειδητού ρομαντικού Ιδαλγού της Χίμαιρας προς τον "ρεαλιστή" Γκαίτε. Ο Νοβάλις τον περιγράφει ως γηραιό σεβάσμιο ποιητή Klingsor (στο Heinrich von Ofterdingen), γέρο ποιητή που δίνει στον Χάινριχ διδαχές για το πώς να κάνει την τέχνη του ρεαλιστική, και ο Χάινριχ τον ακούει με τον σεβασμό που πρέπει στον Γκαίτε-Klingsor, αλλά είναι άνθρωπος από άλλη εποχή από αυτή του Γκαίτε: είναι ρομαντικός και θα είναι πάντα ρομαντικός.
Και ούτε ο Γκαίτε το ξέχασε αυτό, άλλωστε και τον Ofterdingen τον έθαψε με την κριτική του ο (πραγματικός) Γκαίτε, και γι' αυτόν ακριβώς είναι που είπε το "κάθε κλασικισμός είναι υγιής, κάθε ρομαντισμός είναι άρρωστος". Τον Κλάιστ, πάλι, μόνο ΜΙΑ και μοναδική παράσταση της κωμωδίας "Σπασμένη Στάμνα" τον άφησε να ανεβάσει στη Βαϊμάρη, και τον Χέλντερλιν τον σνόμπαρε (πιο ευμενής ήταν ο Σίλερ προς τον Χέλντερλιν).
Και φυσικά ο Μεφιστοφελής τυπώνει το χάρτινο χρήμα, άλλωστε εξαρχής ο Γκαίτε τον παρουσιάζει ως "μέρος της δύναμης που πιάνει / Να κάνει το κακό και σε καλό το φτάνει". Και ήταν πράγματι πολλές φορές ο Γκαίτε διορατικός ως προς τις δυστυχίες που θα φέρει στον κόσμο ο καπιταλισμός. Η λύση, όμως, που έδωσε, δεν είναι λύση ρομαντική. Και το ήξερε κι ο ίδιος, και το ήξεραν κι οι ρομαντικοί σύγχρονοί του.
Συνεχίζεται.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Συνέχεια:
Με τον Καραμπελιά, επίσης, θα σε παρακαλούσα να μην με βάζεις στην ίδια πρόταση. Αν εγώ ύμνησα τον Μπύχνερ, που η εμπειρία του από τη γαλλική επανάσταση του 1830 και την προδοσία των φιλελεύθερων αστών (δηλ. της ρεφορμιστικής πτέρυγας της επανάστασης), τον έκανε ακόμα πιο ένθερμο ελευθεριακό, τον έκανε να υπερβεί τις όποιες φιλελεύθερες αγκυλώσεις και να γίνει ουτοπικός σοσιαλιστής, τον ύμνησα ακριβώς επειδή πήρε δρόμο διαφορετικό από του Καραμπελιά. Ο Καραμπελιάς, όταν του έλαχε να ζήσει κι αυτός μια προδοσία μιας άλλης ρεφορμιστικής πτέρυγας (δηλ. την κωλοτούμπα του Τσίπρα μετά το δημοψήφισμα του 2015), αυτός, ο Καραμπελιάς, όχι μόνο πιο ριζοσπάστης δεν έγινε, αλλά παραδόθηκε αμαχητί στον Αντωνάκη το Σαμαρά, γινόμενος κατοικίδιο της ΝΔ και σήμερα αυτοεξευτελίζεται. Ο Καραμπελιάς δεν είναι Μπύχνερ, αλλά μάλλον Johannes von Miquel, που από σοσιαλεπαναστάτης έγινε κατοικίδιο του Βίσμαρκ. Και έστω εκείνος προσκύνησε έναν Βίσμαρκ, που υπήρξε μεγάλος πολιτικός (αν και αδιαμφισβήτητα εχθρός του σοσιαλισμού). Ο Καραμπελιάς προσκύνησε Σημίτη, Σαμαρά, Μητσοτάκη, ως και Ζελένσκι! Πιο χαμηλά δεν έχει από αυτό.
Για τα συμπεράσματα που έβγαλαν οι δογματικοί μαρξιστές από το να διαβάζουν ως άλλο Κοράνι τα γραπτά του Μαρξ, μάλλον θα ήταν τόσο άστοχο να κατηγορήσουμε τον ίδιο όσο το να κατηγορήσουμε για τα εγκλήματα των Σταυροφόρων το Χριστό, ή για τις ανοησίες των κοινωνικών ψευδο"δαρβινιστών" τον Δαρβίνο. Εν πάση περιπτώσει, ούτε εγώ ούτε κανείς στη λέσχη δηλώνει μαρξιστής, απλά όλοι τον μελετάμε κριτικά και αν συμφωνούν κάποια από τα δικά του πορίσματα με αυτά των ρομαντικών αντικαπιταλιστών, τα δεχόμαστε και εμείς.
Αυτά, Στέφανε, και με τιμά που τη λέξη "φίλος" τη χρησιμοποιείς για μένα τόσο συχνά. Πρώτη φορά σε διάβασα Γενάρη του 2004, κατά τύχη, στο indymedia σε εκείνο το νήμα που σε έβριζε με ψευδώνυμα ο Μιχαλολιάκος και εσύ απαντούσες επώνυμα. Τότε σε εκτίμησα αλλά χωρίς αυτό να με κάνει να πολυασχοληθώ πέραν της εκτίμησης αυτής. Απλά, μάλλον θα διαφωνήσουμε στο ότι εγώ, τον απατεώνα Μιχαλολιάκο δεν θα του κάνω ποτέ την τιμή να τον αποκαλέσω πληβείο.
Φίλε Ἀντώνη,
Ἡ περὶ ῥηχότητος, ῥεαλισμοῦ, ἐλλείψεως μυστικισμοῦ καὶ ποιητικότητος ποὺ ἐκτοξεύονται κατὰ τοῦ ἔργου “Wilhelm Meister” κατ᾿ εἰρωνίαν τῆς τύχης ἤδη διαψεύδονται ἠχηρῆς ἐκ τοῦ φοβεροῦ ἐλαχίστου ἀποσπάσματος ποὺ ἀνωτέρω παρέθεσα.
Δὲν μίλησα περὶ δογματικῶν ἑρμηνειῶν τοῦ Μαρξισμοῦ ὑπό τινων ἀλλὰ περὶ τῶν ἀδηρίτων του συνεπειῶν. Ὁ ἱστορικὸς ὑλισμὸς καὶ προκαθοριτισμός (ντετερμινισμός) ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ σὲ ὅποιον τὰ δέχεται αὐτὰ νὰ προσδοκᾷ κατὰ τὰ συγκεκριμένα … προτσές (γιὰ νὰ θυμηθῶ τοὺς ἰνστρούχτορες!) νὰ γίνῃ ἡ ἐπανάστασις τῶν προλεταρίων στὶς πιὸ προηγμένες βιομηχανικὲς χῶρες – καὶ ὄχι στοὺς κολλήγους τῶν ῥωσικῶν ἀγροκτημάτων!
Ἕνα ἐκ τῶν βαριδίων τῆς μαρξιστολογίας εἶναι αὐτὴ ἡ “κολλημένη” τάσις τὰ πάντα καὶ διαρκῶς νὰ ἑρμηνεύωνται καὶ κατα- ἤ, συνηθέστερον, παρα-νοοῦνται μὲ οἰκονομικοὺς ὅρους – ἔστω κι ἂν ἐκτὸς τόπου καὶ χρόνου! Ὅπως κάνεις ἐδῶ μὲ τὴν περίφημη (καὶ φοβερή!) ἀποστροφή,
- Nun gut, wer bist du denn?
MEPHISTOPHELES: Ein Teil von jener Kraft,
Die stets das Böse will, und stets das Gute schafft.
- ποὺ δὲν ἔχει ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτε μὲ τὸν καπιταλισμὸ νὰ κάνῃ ἢ εἰδικῶς μὲ κάποιες συγκεκριμένες κοινωνικὲς ἐξελίξεις ἀλλ᾿ ἐκφέρεται ἐδῶ ἡ ἀνωτέρα κοσμική, ἡ Ἡρακλείτειος ἀντίληψις περὶ τοῦ ἀδιαχωρίστου διπόλου καλοῦ-κακοῦ, ζωῆς-θανάτου – τῆς διαρκοῦς ἀνανεώσεως κι ἀνακυκλήσεως, ὅπου τὸ “κακὸν” εἶναι ἀναπόφευκτον συστατικὸν τῆς ἀνανεώσεως, ὁ θάνατος τῆς ζωῆς καὶ τὸ φῶς θὰ ἦτο ἀδιανόητον ἄνευ τοῦ σκότους, ὅπως σαφέστατα καταδεικνύει καὶ ἡ συνέχεια:
- Nun gut, wer bist du denn?
MEPHISTOPHELES: Ein Teil von jener Kraft,
Die stets das Böse will, und stets das Gute schafft.
FAUST: Was ist mit diesem Rätselwort gemeint?
MEPHISTOPHELES: Ich bin der Geist, der stets verneint!
Und das mit Recht: denn alles, was entsteht,
Ist wert, daß es zugrunde geht;
Drum besser wars, daß nichts entstünde.
So ist denn alles, was ihr Sünde,
Zerstörung, kurz das Böse nennt,
Mein eigentliches Element.
FAUST: Du nennst dich einen Teil, und stehst doch ganz vor mir?
MEPHISTOPHELES: Bescheid᾿ne Wahrheit sprech᾿ ich dir.
Wenn sich der Mensch, die kleine Narrenwelt,
Gewöhnlich für ein Ganzes hält:
Ich bin ein Teil des Teils, der anfangs alles war,
Ein Teil der Finsternis, die sich das Licht gebar,
Das stolze Licht, das nun der Mutter Nacht
Den alten Rang, den Raum ihr streitig macht.
Ὅπως ὑπομιμνήσκεις, τὰ μαυριδερὰ βατραχάκια καὶ καλλικαντζαράκια τοῦ Μεφιστοφελῆ μ᾿ ἔχουν ἀπὸ παλιὰ στὸ στόχαστρο, καὶ πρὶν ἀκόμα ἀπ᾿ τὸ πρῶτό τους μεγάλο ξέσπασμα τῶν ἀρχῶν τοῦ 2004 ποὺ ἀναφέρεις: καλλικαντζαράκια πολλὰ καὶ διάφορα, συχνὰ μεταξύ τους στὰ μαχαίρια, ὅμως ἐν τούτοις πρὸ ἐμοῦ, τοῦ κοινοῦ τους φοβήτρου, ἑνωμένα - καὶ ὅλα παρομοίως μουζικοειδῆ, θρασύδειλα, παρηλλαγμένα κι ἀπίστευτα βρομερά:
Κι ἐκεῖ ἐν τέλει πάλι, “τὸ γλίσχρον πάντα βούλονται μὰ τὸ καλὸ ἐπιφέρουν”, ὅπως λέει κι ὁ διαολοπατέρας τους Μεφιστοφελῆς – καθὼς μ᾿ ἔχει πιότερο ἀκόμα χαλυβδώσει ἡ τοξικὴ λάβα τους ποὺ νὰ μὲ λυγίσῃ δὲν κατάφερε…
Βλέπω καὶ κάποιες παραφυάδες τους (ὡς ἐκλεκτικὲς συγγένειες μουζίκων ἐννοῶ) ν᾿ ἀφήνουν καὶ κάπου παραδίπλα τὴν βδελυρὴ σκιά τους: τιμή μου ποὺ ΟΛΟΙ οἱ ὑπάνθρωποι τοῦ τρισαθλίου “χώρου” τόσο πιὰ μὲ μισοῦν, ποὺ μὲ τίποτε δὲν χορταίνουν! ΑΥΤΟ ἀκριβῶς εἶναι ὁ ψυχικὸς Μπολσεβικισμός!
Εἶναι πολὺ ἀργὰ καὶ δὲν θὰ τὸ μεταφράσω – μόνον ξαναγράφω τὸ “ἐν οὐρανῷ Προοίμιον”, καθὼς παραπάνω κατὰ τὴν ἀντιγραφὴν ἐκ pdf ἔφυγαν κάποια διαλυτικά – ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ κλείσουμε φωτεινότερα:
Die Sonne tönt nach alter Weise
In Brudersphären Wettgesang,
Und ihre vorgeschrieb᾿ne Reise
Vollendet sie mit Donnergang.
Ihr Anblick gibt den Engeln Stärke,
Wenn keiner sie ergründen mag;
Die unbegreiflich hohen Werke
Sind herrlich wie am ersten Tag.
Ἔρρωσθε, συναγωνισταί!
Στέφανος Γκέκας
ΔΙΟΡΘΩΣΙΣ α΄ παραγράφου:
Οἱ περὶ ῥηχότητος, ῥεαλισμοῦ, ἐλλείψεως δὲ μυστικισμοῦ καὶ ποιητικότητος βολὲς ποὺ ἐκτοξεύονται κατὰ τοῦ ἔργου “Wilhelm Meister”, κατ᾿ εἰρωνίαν τῆς τύχης ἤδη διαψεύδονται ἠχηρῶς ἐκ τοῦ φοβεροῦ ἐλαχίστου ἀποσπάσματος ποὺ ἀνωτέρω παρέθεσα.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Στέφανε,
η διαλεκτική καλού-κακού τόσο στον Γκαίτε, όσο και στον Ηράκλειτο και στον Χέγκελ, είναι αυτή που αναφέρεις πράγματι (ουδέν κακόν αμιγές καλού). Στο ότι ο Γκαίτε δεν την επεξέτεινε ποτέ στο οικονομικό, είναι που θα διαφωνήσουμε. Ο διάολος με το χάρτινο χρήμα, το κάψιμο του Φιλήμονα κλπ., κάνει το κακό που είναι στη φύση του, αλλά ο άνθρωπος, μας λέει ο Γκαίτε, με την ατέρμονη "φαουστιανή" επιστημονική του εργασία, ακόμα και αυτό το κακό το μετατρέπει σε καλό, εξελικτικά, ως θέση-αντίθεση-σύνθεση-υπέρβαση, και χωρίς επαναστατική ρήξη. Πράγματι εδώ ακριβώς είναι που μιλάει εκείνος ο Γκαίτε που, στη δεκαετία του 1790, ναι μεν δέχτηκε ως θετικό το γεγονός της Γαλλικής Επανάστασης, αλλά απέρριψε τα πληβειακά-λαοκρατικά (ρουσσωϊκώς ρομαντικά) στοιχεία της, που εκφράστηκαν κατά την περίοδο 1793-94, επειδή θεώρησε ότι έρχονται σε κόντρα με την κοσμική αρμονία. Σε αυτό, σου αναγνωρίζω Στέφανε, ότι εσύ είσαι δικαίως με τον Γκαίτε. Αλλά αναγνώρισε κι εσύ ότι μια παράδοση λαοκρατική και σοσιαλεπαναστατική δεν μπορεί σε αυτό το κομμάτι να συμφωνεί με τον "συμβιβασμένο" Γκαίτε.
Πιο κοντά στο δικό μου ιδεώδες είναι το επίγραμμα στον τάφο του Υπερίωνα του Χέλντερλιν:
«Ω μέλλοντες, νέοι Διόσκουροι, σταματήστε λίγο καθώς περνάτε από τον τάφο όπου κοιμάται ο Υπερίων. Σκεφτείτε τις στάχτες ενός ξεχασμένου ανθρώπου και πείτε στον εαυτό σας: «Αν ήταν ο σύγχρονος μας, θα ήταν ακριβώς όπως εμείς».
Δηλαδή, αισιοδοξία ότι θα 'ρθει εκείνη η μέρα, όπου αυτός ο φιχτεανός και Ιακωβίνος, ο στην εποχή του περιφρονημένους από όλους, ο μέχρι τρέλας εραστής της λευτεριάς και της ισοτιμίας, ο Χέλντερλιν (με την εικόνα του Υπερίωνα), θα είναι αποτύπωση του φυσιολογικού, θα έχει έρθει η κοινωνία στην οποία αυτός ο τύπος ανθρώπου θα είναι ο κανόνας. Και θα είναι αυτή μια κανονική εποχή. Και αν δεν γίνει αυτό που ο Shelley ζητά από τους Άγγλους εργάτες, δεν ανοίγει η πόρτα για να γίνει αυτή η κοινωνία κανονική:
Men of England, wherefore plough
For the lords who lay ye low?
Wherefore weave with toil and care
The rich robes your tyrants wear?
Wherefore feed and clothe and save
From the cradle to the grave
Those ungrateful drones who would
Drain your sweat—nay, drink your blood?
Wherefore, Bees of England, forge
Many a weapon, chain, and scourge,
That these stingless drones may spoil
The forced produce of your toil?
Have ye leisure, comfort, calm,
Shelter, food, love’s gentle balm?
Or what is it ye buy so dear
With your pain and with your fear?
The seed ye sow, another reaps;
The wealth ye find, another keeps;
The robes ye weave, another wears;
The arms ye forge, another bears.
Sow seed—but let no tyrant reap:
Find wealth—let no imposter heap:
Weave robes—let not the idle wear:
Forge arms—in your defence to bear.
Shrink to your cellars, holes, and cells—
In hall ye deck another dwells.
Why shake the chains ye wrought? Ye see
The steel ye tempered glance on ye.
With plough and spade and hoe and loom
Trace your grave and build your tomb
And weave your winding-sheet—till fair
England be your Sepulchre.
Για το πώς θα λυθεί ο Προμηθέας, λοιπόν, είναι που διαφωνούμε οι ελευθεριακοί ρομαντικοί με τον Γκαίτε. Με διεκδίκηση μέσα από εξεγερσιακό αγώνα λένε οι μεν, με παραγωγική εργασία λέει ο δε. Το ιδανικό, βέβαια, είναι η συνθετική ένωση των δύο: να είμαστε πρωτοπόροι και στην επιστημονική μας εργασία, αλλά πρωτοπόροι και στους κοινωνικούς αγώνες. Αυτό έχει δείξει πως επιδιώκει η Λέσχη αυτή.
Αυτά, Στέφανε, και χαλάλι που δεν θα συμφωνήσουμε ούτε στο ότι ο ντετερμινισμός δεν είναι στη βάση του μαρξικού έργου (πολύ περισσότερο ντετερμινιστής ήταν ο Ένγκελς) αλλά των μαρξιστών για τους οποίους ο Μαρξ έλεγε "αν αυτοί είναι μαρξιστές εγώ δεν είμαι", και χαλάλι επίσης που ούτε στο χαρακτηρισμό "μουζίκος" για τον ΝΓΜ θα συμφωνήσω - την καθαρή καρδιά που είχαν οι μουζίκοι του Γκόγκολ, του Σεφτσένκο, του Κορολένκο, του Τολστόι, του Ουσπένσκι, του Τσέχοφ, του Γκόρκι, αν την είχε στο ένα εκατομμυριοστό ο ΝΓΜ, ίσως ο χώρος να μην είχε αυτό το χάλι.
Μια τέτοια λογοκρισία είναι δύσκολη.
Και εμένα δεν μου άρεσε το hip-hop ή η low bap, όμως αναγνωρίζω πως υπάρχουν κομμάτια ή άλμπουμ που περνούν σοβαρά μηνύματα και κριτική, σε αντίθεση με τη rap-trap παρακμή.
Υποθέτω πως τα μουσικά είδη και οι σκηνές που δημιουργούν αξιολογούνται από την ψυχολογία που προάγουν και την αισθητική τους. Ο ήχος αν είναι κλασσικός ή μεταλλικός ή ηλεκτρονικός ή κάτι άλλο, μάλλον είναι δευτερεύουσας σημασίας.
Επίσης, το ζήτημα της θρησκευτικής ελευθερίας μάλλον εξαρτάται αν καλλιεργούνται η όχι θετικές αρετές, και η θρησκευτικότητα δεν καλύπτει άλλες σκοπιμότητες, πολιτικές, συνωμοτικές, εγκληματικές κλπ