Η κάμψη της κοινωνικής τους δυναμικής και η διαφαινόμενη, μικρή έστω, μείωση της μαζικότητας, φαίνεται ότι έχει φέρει τους αντιφασίστες στα πρόθυρα της απόγνωσης. Με αποτέλεσμα να αναζητούν κοινωνικές και πολιτικές προσβάσεις σε κάθε λογής κοινωνική χωματερή του καπιταλισμού, που παλαιότερα τουλάχιστον στηλίτευαν (ή υποδύονταν ότι στηλίτευαν). Το παράδειγμα των τελευταίων μηνών είναι οι κάγκουρες.
Πριν λίγο καιρό αντιφασιστικό εφημεριδάκι δρόμου δικαίωνε εκατό ανήλικους τσόγλανους οι οποίοι έδωσαν -με πρόσχημα ποδοσφαιρικό αγώνα τοπικής κατηγορίας και τάχα για οπαδικούς λόγους- ραντεβού, προκειμένου να «κάνουν την εφηβική τους μαγκιά» σε μια οργανωμένη συμπλοκή, φέροντας διάφορα όπλα (ανάμεσα σε αυτά και μαχαίρια). Το να σκεφτεί ανθρώπινα το ανήλικο ανθρωπoειδές της καγκουριάς είναι κάτι δύσκολο. Αλλά φαίνεται πως δεν σκέφτηκαν ούτε οι «ευαισθητοποιημένοι» στα κοινωνικά ζητήματα αντιφασίστες ότι η χρήση μαχαιριών και όπλων είναι μια ντροπή του ελλαδικού οπαδικού κινήματος λόγω της οποίας, μόλις λίγους μήνες πριν, έχασε την ζωή του ένας (ακόμη) νεαρός οπαδός. Αυτό που προείχε για τους «ευαίσθητους» αντιφασίστες ήταν η απεγνωσμένη προσπάθεια να βρουν πρόσβαση στους κύκλους της καγκουριάς, προκειμένου να ανανεώσουν το μειωμένο έμψυχο δυναμικό τους. Ασχέτως αν οι κάγκουρες συγκροτούν έναν (φαινομενικά απολιτικοποιημένο) κοινωνικό χώρο, που λειτουργεί σαν εισαγωγικό στάδιο στις παραβατικές δομές του φιλελεύθερου καπιταλισμού.
Φαίνεται, πάντως, ότι το φλερτ της antifa προς τους καγκουράκους δεν έχει αποδώσει ακόμη τα αναμενόμενα. Για αυτό η antifa επιμένει. Δεν τα παρατά. Διεκδικεί την καρδιά της καγκουριάς με νέο αφισάκι/εφημεριδάκι δρόμου. Σύμφωνα, λοιπόν, με την τελευταία αφίσα μιας antifa ομάδας, το κράτος είναι αυτό που κάνει λόγο για «συμμορίες ανηλίκων», «ραντεβού θανάτου εφήβων», «ξυλοδαρμούς καθηγητών από μαθητές» κλπ. για να προετοιμάσει μια έξαρση καταστολής. Προφανώς δεν περνά από το άμυαλο κεφάλι των antifa η ιδέα ότι ακόμη και αν είναι όντως αυτός ο στόχος του κράτους, τότε οι συμμορίες ανηλίκων, τα ραντεβού θανάτου και τα υπόλοιπα «ωραία», πρέπει πράγματι να υπάρχουν για να δώσουν στο κράτος την αφορμή να προβεί σε εξάρσεις καταστολής. Αν τα φαινόμενα της εφηβικής αθλιότητας δεν υπήρχαν δεν θα έπιανε εύκολα τόπο η προπαγάνδα.
Επειδή, ασφαλώς, όλες οι προαναφερθείσες παθογένειες υπάρχουν, καλό θα ήταν να σκεπτόμασταν -πέρα από την κριτική στον μεσοπρόθεσμο στόχο του κράτους- τι θα γίνει με τις μάζες της νεολαίας που υιοθετούν αυτές τις εγκληματικές συμπεριφορές. Ωραία, κύριοι antifa. Το κράτος επιτρέπει ή και πυροδοτεί την εφηβική αθλιότητα της καγκουριάς. Αλλά με αυτούς που πέφτουν στην παγίδα και την υιοθετούν, τι θα γίνει; Θεωρείτε ότι αρκεί η κριτική στην κρατική πρόθεση καταστολής και, κατά τα άλλα, επιχειρείτε να υπερασπιστείτε τους χρήσιμους ηλίθιους που την πυροδοτούν ή και να τους εντάξετε στις συλλογικότητές σας; Αν μη τι άλλο αυτό είναι χοντροκομμένη αντίφαση. Ακόμη και αν η κρατική καταστολή αποκρουστεί, τι προτείνετε να γίνει με τα έφηβα λαμόγια που ληστεύουν καθηγητές, βιάζουν συμμαθήτριες και τις καταγράφουν σε video, μαχαιρώνονται, μετατρέπουν σε γκέτο απομακρυσμένα ή σκοτεινά σημεία του αστικού ιστού και χτυπούν κατά ομάδες μεμονωμένους συμμαθητές τους; Έστω και αν η (σύμφωνα με εσάς) επιχειρούμενη κρατική καταστολή αποφευχθεί, αυτά τα φαινόμενα για κάποιο χρονικό διάστημα θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Πώς λέτε ότι πρέπει να τα διαχειριστεί η κοινωνία; Θα απαντήσετε σε αυτό το ερώτημα ή θα κάνετε μια βολική προσπέραση, πιστεύοντας ότι με το να εντάξετε μερικά λαμόγια στις οργανώσεις σας θα καταφέρετε να θεραπεύσετε το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης των παθογενειών του αμερικανισμού, το οποίο πράγματι επιχειρείται, έπειτα από άνωθεν σχεδιασμούς, μέσω της εφηβικής παραβατικότητας;
Όποιος θέλει στ’ αλήθεια να δώσει πολιτικές απαντήσεις σε τέτοια ερωτήματα πρέπει να μην κρύβεται πίσω από συνθηματολογίες καφενειακού ριζοσπαστισμού. Το πρόβλημα της καγκουριάς και της εφηβικής παραβατικότητας αποτελεί φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης. Εφόσον η παγκοσμιοποίηση προϋποθέτει την μετατροπή των ευρωπαϊκών κοινωνιών σε αντίγραφα της κοινωνίας των ΗΠΑ (μέσω της απώλειας των παραδοσιακών τους γνωρισμάτων, της γενικευμένης μετανάστευσης, την επιβολή της American life style κουλτούρας κλπ) είναι εύλογο να εμφανίζονται στις «πολιτιστικές αποικίες» των Αμερικανών, όπως είναι η ελληνική, φαινόμενα των αμερικανικών παθογενειών.
Η καγκουριά δεν είναι τίποτε άλλο από μια (εκ των πολλών) συντονισμένη, εδώ και δυο δεκαετίες, προσπάθεια των μηχανισμών της αστικοφιλελεύθερης εξουσίας να διαμορφώσουν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες στα πρότυπα της αγγλοσαξονικής. Είναι μια ξεκάθαρη απόπειρα να μετατραπούν συγκεκριμένοι αστικοί μας ιστοί σε γκέτο όπως αυτά των αμερικανικών μεγαλουπόλεων. Από την μεριά όσων εναντιωνόμαστε στην παγκοσμιοποίηση το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται με την αποδοχή αυτής της «αμερικανιάς» και την υποδοχή των έφηβων σκουπιδιών που την υιοθετούν σε οργανώσεις. Το πρόβλημα πρέπει να αντιμετωπιστεί με σκληρή αντίδραση και άμεσο περιορισμό της εμβέλειάς του. Για να συμβεί, όμως, αυτό πρέπει πρώτα να το χαρτογραφήσουμε.
Το φαινόμενο των εφηβικών συμμοριών φαίνεται ότι υπήρχε σε μια πρώιμη μορφή ήδη στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα, σε χώρες του προηγμένου καπιταλισμού. Ωστόσο μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο άρχισε να γενικεύεται και να καθιερώνεται. Ακόμη και στην ΕΣΣΔ, παρά την αυστηρή αστυνόμευση που προϋπέθετε ένα ολοκληρωτικό κράτος, υπάρχουν μαρτυρίες που καταγράφουν εφηβική παραβατικότητα και δράση τέτοιων συμμοριών στην δεκαετία του ’70. Προφανώς και υπήρξε έξαρση του φαινομένου σε όλη την Ευρώπη την δεκαετία του ’80. Όμως, το περιεχόμενο του φαινομένου άλλαξε άρδην μετά το 1991-92 και την έλευση της παγκοσμιοποίησης.
Οι παλαιότερες εφηβικές ομαδώσεις περιλάμβαναν πολλά και διαφορετικά ρεύματα. Ήταν, σε αρκετές περιπτώσεις, συνδεδεμένες με επαναστατικές ιδέες (πχ punks, skinheads κλπ) ή με αντισυμβατικά ρεύματα (πχ. αισθητικός Ρομαντισμός στο heavy metal και ιδεολογικός Ρομαντισμός σε ομάδες μηχανόβιων κλπ). Με την έλευση της παγκοσμιοποίησης το συγκεκριμένο φαινόμενο αποσυνδέθηκε σταδιακά από την πολιτική και την αισθητική των ανατρεπτικών ιδεών του Ρομαντισμού και απορροφήθηκε από την υλιστική, ωμή παραβατικότητα του οργανωμένου εγκλήματος. Το οπαδικό κίνημα μετασχηματίστηκε από μια μαζική σύναξη φανατικών ποδοσφαιρόφιλων σε μια κλειστή, και οργανωμένη με όρους μαφίας, πολυάριθμη κάστα. Τα πεζοδρομιακά κινήματα των ρομαντικών ανατρεπτικών μουσικών τάσεων ξεθώριασαν και σταδιακά έσβησαν. Οι δρόμοι πέρασαν στον έλεγχο συμμοριών απαρτιζόμενων από ανάμικτες αγέλες μεταναστών και ντόπιων, που δεν είχαν κανένα πολιτιστικό ή ιδεολογικό υπόβαθρο και λειτουργούσαν με όρους ελαφριάς παραβατικότητας. Ο εξουσιαστικός νεοφιλελευθερισμός της παγκοσμιοποίησης διαμόρφωσε πλέον ανενόχλητος τα πολιτισμικά όρια των κοινωνιών σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο. Αλλά η κάθε χώρα ακολούθησε αυτό τον κεντρικό προσανατολισμό με τον δικό της τρόπο.
Στην Ελλάδα η μεγάλη μετάβαση από τον παλιό πεζοδρομιακό βίο στην κυριαρχία καινούριων νεολαιίστικων τάσεων πραγματοποιήθηκε υπό τον σχεδιασμό των ανθρώπων που συγκρότησαν τον πυρήνα εξουσίας την περίοδο των κυβερνήσεων του Κώστα Σημίτη. Το rock κίνημα και το «ρομαντικό πεζοδρόμιο» έχασε τις περισσότερες από τις παλιές του δυνάμεις. Η νεολαιίστικη τάση που προώθησε το «σύστημα Σημίτη» (επί εποχής Βαλιανάτου στο Υπουργείο Παιδείας κλπ) ήταν το rave. Μαλακά ναρκωτικά να πλημμυρίζουν τους χώρους των στεκιών της νεολαίας, γελοία ρούχα και κουρέματα σε στυλ αμερικανού πεζοναύτη, ηδονισμός, ηχητική βαβούρα και μουσικό χάος, μια μη σαφώς προσδιορισμένη ελευθεριότητα, κανένα πολιτικό ενδιαφέρον, κανένας προβληματισμός. Αυτά ήταν τα γνωρίσματα του «κύματος» που, με όπλο την ηλεκτρονική ψυχεδέλεια, έγινε ο πολιορκητικός κριός της τότε ελλαδικής εξουσίας στα δρώμενα της νεολαίας. Ωστόσο, ακόμη και εκείνο το παρακμιακό και κατευθυνόμενο στυλ κουλτούρας είχε ένα πολιτιστικό υπόβαθρο. Το rave είχε έναν αισθητικό πυρήνα. Ήταν ακόμη νωρίς για να πετύχει τους στόχους της μια κοινωνική κίνηση που θα κέρδιζε την νεολαία με σημαία της το απόλυτο μηδέν.
Τα χρόνια πέρασαν, το rave αποκαθηλώθηκε μαζί με την κυβέρνηση Σημίτη, άλλες νεολαιίστικες τάσεις ξέβρασε το σύστημα εξουσίας με σκοπό την πολιτισμική διαχείριση της νεολαίας. Μια από αυτές ήταν κι εκείνη της καγκουριάς. Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’00 ακούσαμε για πρώτη φορά τον όρο «κάγκουρας». Η συγκεκριμένη λέξη χαρακτήριζε τον νέο που ζούσε στην Ελλάδα και ντυνόταν με ολόσωμες φόρμες, κουρευόταν σαν Αμερικανός πεζοναύτης -ή επέλεγε πολύ κοντά κουρέματα που αποκάλυπταν όση ασχήμια μπορούσαν να διαθέτουν αλλόκοτα πρόσωπα, στις ματιές των οποίων αντανακλούσε η κουλτούρα της ψευτομαγκιάς-, οδηγούσε μηχανάκια μικρού κυβισμού, έκανε χρήση φτηνών ναρκωτικών και δήλωνε, με περίσσευμα βλακείας, ότι δεν διέθετε κανένα πολιτιστικό υπόβαθρο, ότι στην μουσική «άκουγε απ’ όλα», ότι δεν ταυτιζόταν με κανένα νεολαιίστικο κίνημα (πολιτικό, μουσικό ή άλλο) και ότι του άρεσε να ανταλλάσει γροθιές, άνευ σημαντικών λόγων, με διάφορους ομοίους του. Αν μη τι άλλο πρόκειται για ένα από τα φαινόμενα ύστατης κατάντιας στην οποία μπορεί να οδηγήσει ορισμένους από τους πλέον ανόητους νέους που ζουν στην γεωπολιτική του επικράτεια ο δυτικός νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός. Ωστόσο, αρχικά δεν του δόθηκε ιδιαίτερη σημασία. Τόσο γιατί η τάση της καγκουριάς δεν ήταν εξαρχής ισχυρή στην ελληνική νεολαία όσο και γιατί είναι σύνηθες φαινόμενο η ελλαδική κοινωνία να κουκουλώνει νεανικές παθογένειες με το πρόσχημα ότι «έχουμε να κάνουμε με παιδιά».
Στην πάροδο του χρόνου αυτή η γκροτέσκα τάση επιβίωσε πανευρωπαϊκά, σε αντίθεση με άλλα, σύγχρονά της, ρεύματα της νεολαίας (όπως το Emo, για παράδειγμα, που μολονότι ήταν σύγχρονο της καγκουριάς έσβησε μετά από λίγα χρόνια). Ώσπου, σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, φτάσαμε στα έτη των μνημονίων και την δεκαετία του 2010. Στην δύσμοιρη πατρίδα μας, μετά το ξεθύμασμα των κινητοποιήσεων της τελευταίας γενιάς πολιτικοποιημένων ανθρώπων, κατά τα έτη 2011-12, και ιδίως μετά το ξεπούλημα του αντιμνημονιακού αγώνα από τα ρετάλια της Αριστεράς του Τσίπρα, η χώρα έμεινε αβοήθητη στην επέλαση της πλέον αβυσσαλέας, χυδαίας και διαλυτικής νεοφιλελεύθερης αλητείας. Θεωρώ ότι δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι η καγκουριά ενδυναμώθηκε σε βαθμό που να αποτελεί σήμερα την μονοκρατορικά ισχυρότερη τάση της νεολαίας.
Οι κάγκουρες είναι οι νέοι που θέλει ο κάθε Μητσοτάκης. Πολιτικά αναίσθητοι, ανίκανοι να σκεφτούν στα πλαίσια του μέσου όρου της ανθρώπινης νοημοσύνης, κυνικά αδιάφοροι για τα κοινωνικά δρώμενα που δεν τέμνουν τον μικρόκοσμό τους, συχνά ναρκομανείς αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό ώστε να χάνουν την επαφή με το κάθε «must» του αστικοφιλελεύθερου life style, ικανοί να ασκούν βία, ενάντιοι στην woke κουλτούρα της νέας Αριστεράς. Είναι χρήσιμοι για την αναπαραγωγή των οικονομικών εργασιών του μαύρου χρήματος της μαφίας. Απαραίτητοι για την αποσάθρωση των τελευταίων εθνικών υπολειμμάτων της κοινωνίας μας, καθώς αποτελούν πολυεθνικό crew που φιλοξενεί πλήθος νεαρών μεταναστών. Αναγκαίοι για την πολιτική επιβίωση του ζωώδους νεοφιλελευθερισμού χωρίς νεολαιίστικες επαναστατικές παρεκτροπές. Είναι, στην πραγματικότητα, μια φαινομενικά αποπολιτικοποιημένη, άτυπη νεολαία των καπιταλιστών πολιτικών.
Κατά τα τελευταία χρόνια η καγκουριά της Ελλάδας συνοδεύτηκε, σε μεγάλο βαθμό, και από την ηχητική τάση του τραπ (χρησιμοποιώ τον όρο «ηχητική» γιατί θεωρώ προσβολή να αποδώσω τον όρο «μουσική» σε αυτή την ηχορύπανση). Αν μη τι άλλο, ο κύριος Πάρης Κασιδόκωστας με την δισκογραφική του εταιρεία φρόντισε να υποστηρίξει αφειδώς το τραπ. Με αποτέλεσμα να διαχυθεί στην νεολαία μέσα από τους στίχους και το στυλ αυτού του ρεύματος η κουλτούρα και η νοοτροπία των αμερικανικών γκέτο. Ανθρωπόμορφα σκουπίδια που εξηγούν μέσω των στίχων τους πώς κάνουν εμπόριο ναρκωτικών και γιατί ονειρεύονται να βυθιστούν στον αμερικανικό υλισμό του κακόγουστου πλούτου μέσα από την ανομία και το έγκλημα, φιγουράρουν σε ακριβοπληρωμένα video clip, σε εκπομπές life style και σε κοσμικές εκδηλώσεις. Προφανώς οι κάγκουρες αποτελούν ορισμένους από τους πλέον θετικούς δέκτες αυτής της επικοινωνιακής καταιγίδας. Όπως ο Σημίτης γιγάντωσε το rave έτσι και ο πιο γνήσιος εκ των διαδόχων του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, μέσα σε πέντε χρόνια εξαφάνισε το rock και γιγάντωσε το τραπ της καγκουριάς ως τάση της εν Ελλάδι νεολαίας.
Όταν πριν κάποια χρόνια το χαϊβάνι που ονομάζεται Αλέξης Τσίπρας έδωσε δικαίωμα ψήφου στους μαθητές, βασίστηκε στο παλιό δεδομένο ότι οι νέοι ψήφιζαν ανατρεπτικά κόμματα, αριστερά ή και εθνικιστικά. Κάποιοι αφελείς του εθνικιστικού χώρου που ονειρεύονταν βουλευτικά έδρανα είχαν σχολιάσει, μάλιστα, στο ιστολόγιό μας ότι μακροπρόθεσμα θα έβγαινε κερδισμένος και ο δικός μας πολιτικός χώρος από αυτή την απόφαση. Ήταν τόσο ηλίθιοι όλοι τους, αριστεροί και ακροδεξιοί, που πίστεψαν ότι ο Μητσοτάκης, ο Κώστας Σημίτης, ο Τζέφρυ Πάιατ, ο Τσούνης και το υπόλοιπο φιλελεύθερο σκυλολόι θα επέτρεπε να συμβεί κάτι τέτοιο. Οι μηχανισμοί του συστήματος εξουσίας δεν χρειάστηκαν παρά πέντε χρόνια για να κάνουν την καγκουριά κυρίαρχη τάση της νεολαίας και να ισοπεδώσουν τους εκλογικούς υπολογισμούς αριστερών και ακροδεξιών.
Πέρα, πάντως, από τον πολιτικό και τον αισθητικό σχεδιασμό της εξουσίας που πριμοδοτεί την καγκουριά, υπάρχει και ένας οικονομικός. Αν συζητήσετε με έναν υποστηρικτή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής ηγεμονίας, -ακαδημαϊκό, δημοσιογράφο, πολιτικό- θα σας πει ότι η αγορά δεν ενδιαφέρεται για τους επαγγελματικούς προσανατολισμούς μεγάλου μέρους της ελληνικής νεολαίας. Η αγορά στην Ελλάδα δεν θέλει κοινωνικούς επιστήμονες. Δεν θέλει επιστήμονες, γενικά. Χρειάζεται εργατικά χέρια που να δουλεύουν χωρίς να διαμαρτύρονται, με μισθούς 350 ευρώ, σε θέσεις χαμηλής υπαλληλικής ιεραρχίας. Τα εργατικά πόστα στην χώρα μας τα καταλαμβάνουν σταδιακά οι μετανάστες ενώ οι επιτελικές εργασιακές θέσεις προορίζονται μεσοπρόθεσμα για τους ξένους (κατά προτίμηση Ευρωπαίους) επιστήμονες ή είναι καπαρωμένες από στελέχη της Νέας Δημοκρατίας και άλλων αστικών κομμάτων. Συνεπώς, σύμφωνα με τους θιασώτες του φιλελευθερισμού, ένα μεγάλο μέρος της νέας γενιάς πρέπει να προσανατολιστεί επαγγελματικά σε χαμηλές υπαλληλικές ή σε καθαρά εργατικές επαγγελματικές θέσεις. Γεγονός που, ίσως, δεν είναι άσχετο με το ανέβασμα των βάσεων στις πανελλαδικές εξετάσεις για την είσοδο των μαθητών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η Κεραμέως μάλλον δεν αποφάσισε να δυσκολέψει την πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση τυχαία.
Προφανώς, ορισμένοι θα πουν ότι με το παλαιότερο σύστημα, εφόσον οι βάσεις εισαγωγής ήταν χαμηλές, υποβαθμιζόταν η αξία των πανεπιστημίων γιατί αναγκάζονταν να υποδεχτούν φοιτητές που μπορεί να μην άξιζαν την ανάδυση στην βαθμίδα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Από την άλλη, εμείς θα απαντήσουμε ότι η είσοδος στην τριτοβάθμια εκπαίδευση έδινε την ευκαιρία σε πολλούς νέους να έρθουν σε επαφή με το μοναδικό περιβάλλον στο οποίο μπορεί να διαμορφωθεί ένα σοβαρό μορφωτικό υπόβαθρο στην Ελλάδα. Ασφαλώς, θα ήταν δύσκολο -εάν όχι απίθανο- αυτοί οι νέοι να γίνουν κάγκουρες.
Η αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου εκ μέρους του εθνικιστικού χώρου, αν θέλουμε να μιλάμε για αληθινό εθνικισμό και όχι για ακροδεξιές ρέπλικες, πρέπει να είναι μετωπική. Οι αντιφασίστες θέλουν να προσεγγίσουν τους τσόγλανους γιατί ποντάρουν στο πολυφυλετικό υπόβαθρο της καγκουριάς. Οι ακροδεξιοί μπορούν, επίσης, να τους προσεγγίσουν εστιάζοντας στην επιθετική κουλτούρα των καγκουραίων που είναι αντίθετη στην woke παρλάτα των αριστερών. Επιπλέον οι ακροδεξιοί έχουν ως κοινό αισθητικό σημείο αναφοράς με τους κάγκουρες τον έγκλειστο αρχηγό τους, η εμφάνιση του οποίου αντανακλά απόλυτα την εικόνα της καγκουριάς. Ωστόσο, αντιφασίστες και ακροδεξιοί, δεν αντιλαμβάνονται αμφότεροι ότι το συγκεκριμένο φαινόμενο παράγει την νεολαία που χρειάζεται η σύγχρονη φιλελεύθερη Δεξιά. Μίσος για την τρυφηλή woke ατζέντα, χυδαία επιθετικότητα κακομαθημένων εφήβων που μένει σχεδόν ανέγγιχτη απ’ τον νόμο, νοητικός ακρωτηριασμός της κριτικής ικανότητας, τραπ ιδεολογία και πολυεθνική ανθρωπολογική σύνθεση, μας βγάζουν στη σούμα μια λούμπεν, φαινομενικά αποπολιτικοποιημένη, κοινωνική μάζα της καπιταλιστικής Δεξιάς.
Η κοινωνική αυτή μάζα δεν διαφέρει σε τίποτα από την ελίτ του αστικού φιλελευθερισμού όσον αφορά τους στόχους και τις αντιλήψεις περί της ζωής. Διαφέρει μόνο στο ότι επιδιώκει να ζήσει το αγοραίο καπιταλιστικό όνειρο με παραβατικές μεθόδους, σε αντίθεση με την ελίτ που έχει διαμορφώσει στα μέτρα της τις «νόμιμες» οδούς. Η λούμπεν πολυεθνική βρωμόφαρα των συμμοριών της εποχής μας δεν μπορεί, ασφαλώς, να μετασχηματιστεί σε επαναστατικό κοινωνικό υποκείμενο, αντιφασιστικό ή εθνικιστικό. Μεμονωμένα μέλη της μπορούν. Αλλά θα πρέπει πρώτα να αποκηρύξουν την καγκουριά και τις προϋποθέσεις της για να ενταχθούν σε πολιτικά κινήματα. Ωστόσο, οι αντιφασίστες δεν τους γλείφουν με αυτό τον σκοπό. Θέλουν απλώς να αγκαλιάσουν το φαινόμενο ως έχει για να το στρέψουν κατά του εθνικισμού. Το ίδιο και οι ακροδεξιοί αλλά με αντίστροφο προσανατολισμό. Οι αληθινοί εθνικιστές, όμως, πρέπει να κάνουμε κάτι άλλο.
Η ολοένα και μεγαλύτερη έξαρση της βίας των έφηβων σκουπιδιών έχει αρχίσει να πυροδοτεί αντανακλαστικά φόβου σε μέχρι πρότινος αδρανή κοινωνικά στρώματα. Αυτό είναι το όπλο της νεοφιλελεύθερης εξουσίας. Οι εργαζόμενοι να είναι φοβισμένοι μήπως χάσουν τις δουλειές τους, λόγω της ανεργίας. Ηλικιωμένοι, μεσήλικες και ορισμένοι πιτσιρικάδες να είναι φοβισμένοι μήπως πέσουν θύματα της εγκληματικότητας. Το έθνος σύσσωμο να είναι φοβισμένο μήπως μας επιτεθεί η Τουρκία ή μήπως μας αποβάλουν από τους υπερεθνικούς δυτικούς οργανισμούς και από την ζώνη του ευρώ. Εκείνοι που δεν φοβούνται τίποτα είναι οι μαλθακοί ανόητοι των νεαρών ηλικιών, που ενδιαφέρονται μόνο για το life style, και οι μαφίες των μεταναστών (ιδίως η τουρκαλβανική) που απολαμβάνουν την ασυδοσία να εγκληματούν κατά των Ελλήνων και των εργατικών ομοεθνών τους.
Όμως κάποιες φορές αυτή η ζωή μέσα στον φόβο που μας προσφέρει η φιλελεύθερη δημοκρατία γεννά την αγανάκτηση. Είναι μια καλή ευκαιρία οι εθνικιστές να δείξουμε πολιτική φροντίδα σε αυτή την αγανάκτηση, όποτε ξεσπά, προκειμένου να κάνουμε τον μέσο αδρανή Έλληνα να αποκτήσει ενδιαφέρον για την πολιτική. Να καταλάβει ότι αν δεν γίνει πολιτικά ενεργός ο κάθε Μητσοτάκης θα διαμορφώσει συνθήκες διάλυσης όχι μόνο του ελληνικού κράτους αλλά και της ίδιας της άμεσης καθημερινότητας των Ελλήνων. Η κίνηση ομάδας γονιών να οργανώσουν ομάδα περιφρούρησης γύρω από τον ηλεκτρικό σταθμό της Κηφισιάς που πραγματοποιήθηκε πριν λίγο καιρό ήταν ένα καλό παράδειγμα. Αν γίνει ένας σωστός συντονισμός μπορούν να σχηματιστούν αλλεπάλληλες ομάδες περιφρούρησης σε διάφορους δήμους, να προκύψουν κινητοποιήσεις και γιατί όχι να οργανωθούν δημοτικές κινήσεις που θα μπορούν να λάβουν μέρος σε δημοτικές εκλογές. Με την προϋπόθεση, ασφαλώς, οι κινήσεις αυτές να μην εξαντληθούν στο θέμα της επιθετικότητας των κάγκουρων και των αντιφασιστών αβανταδόρων τους αλλά να αποκτήσουν ένα ευρύτερο εθνοκεντρικό και αντιφιλελεύθερο περιεχόμενο. Έστω και αν το γελοίο κόμμα της Χρυσής Αυγής με τον τενεκέ αρχηγό του φρόντισαν ώστε να αμαυρωθεί η ιδέα της κοινωνικής περιφρούρησης πριν λίγα χρόνια. Η ασυδοσία της φιλελεύθερης εξουσιαστικής αλητείας θα προσφέρει διαρκώς την ευκαιρία προκειμένου να φανεί η αξία των πολιτικών λύσεων που προτείνει ο εθνικισμός. Το ζήτημα είναι να μην την χάσουμε.
Επειδη τυχαινει να γνωριζω και προσωπικα ανθρωπους απο τον εν λογω χώρο έχω γραψει εδω για τον προσφατο ερωτα τους με οτιδηποτε λουμπεν στοιχειο υπαρχει το οποιο βαφτιζουν εκφραση των προλεταριων και αλλες τετοιες ανιστορητες μπουρδες.Θα θυμισω οτι στο περιστατικο που ειχε γινει στη Σταυρουπολη με τις συμπλοκες στο σχολειο αυτοι ειχαν παρει το μερος των εντος του σχολειου και οχι των αριστερων φοιτητων.Ειναι προφανες οτι οι τυποι διολισθαίνουν σε σουρεαλιστικα μονοπατια: Δεν ειναι οτι φλερταρω με τους λουμπεν. για να παρω μρτικους και να εχω περισσοτερη δυναμη πυρός ας πουμε στο δρομο.Και αυτο μπουμερανγκ θα ηταν αλλα θα μπορουσε να διορθωθει.Εδω προκειται για την αποθεωση μιας στρεβλης αντιληψης που λεει: Εγω με μια πανκ αισθητικη μισω τους καθημερινους ανθρωπους τους κυρ παντεληδες και θελω να τους σοκαρω βριζοντας τους παιρνοντας φιλοτουρκικες θεσεις κλπ.Οταν τελικα καταλαβαινω οτι δεν σοκαρονται με τιποτα και με εχουν γραμμένο υποστηριζω οτι νομιζω οτι τους σοκαρει,δηλαδη τους πολυεθνικους καγκουροσυμμοριτες.Πιο πάτο αυτη η λογικη δεν εχει.Εκει οδηγει ο αρρωστος ελιτισμος και ο σεχταρισμος ακομα και καποιους ανθρωπους που εχουν λιγο μυαλο και σκεψη.Θα ηταν αστειο ολο αυτο αν δεν ηταν θλιβερό.
Χαχαχα... τώρα που μας το εξηγείς και εμείς για αστείο το βλέπουμε όλο αυτό. Αν είναι έτσι, να μην τους κάνουμε αυστηρή κριτική γιατί δεν θα έχει νόημα ή μπορεί και να τους αρέσει. Πάντως αυτή την λογική μόνο στον εθνικιστικό "χώρο" την είχαμε συναντήσει τόσα χρόνια. Είναι κωμικοτραγικό ότι αυτή η α-πιθανότητα βρήκε μιμητές και αλλού.
Ορθά επισημαίνετε τον οικονομικό σχεδιασμό της εξουσίας. Πολλοί συνομήλικοι γνωστοί μου -Έλληνες και Αλβανοί- που ήταν ή παραμένουν κάγκουρες εργάζονται ως διανομείς, σερβιτόροι, εργάτες, σεζόν κ.α. Κάποιοι κάνουν περιστασιακά ή μόνιμα παρανομίες, όπως διακίνηση μικρών ή μεγάλων ποσοτήτων ναρκωτικών.
Το πρόβλημα με τη βία γιγαντώθηκε με την καραντίνα. Οι αριστεροί κι οι αναρχικοί άδικα καυχιούνται για τη Νέα Σμύρνη. Αυτοί που έδειξαν δύναμη ήταν οι κάγκουρες, πολλοί εκ των οποίων είναι σε οπαδικούς συνδέσμους μόνο για τα μπάχαλα. Ίσως τα μέλη της αντιφά συλλογικότητας να κατέληξαν στην ίδια διαπίστωση.
Τέλος, συμφωνώ με την πρότασή σας. Αρχικά αμφέβαλλα για το αν μπορεί να συμβάλλει στη λύση η κίνηση των γονέων, αλλά δεν βλέπω καλύτερες λύσεις στο τραπέζι.
ΥΓ Βολεύει να είναι αντι-woke οι κάγκουρες; Αν ναι, γιατί;
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Βολεύει γιατί ο ρόλος τους είναι αυτός του κακού, του σκληρού και του βλάκα μπροστινού των παραβατικών. Δεν μπορεί να είναι woke και ταυτόχρονα αναλώσιμα μάχιμος κανείς. Βλέπουμε ότι κοντεύει να διαλυθεί η μέχρι πρότινος στρατιά του δρόμου των antifa με την υποδοχή των woke στους χώρους της.
Ο κάγκουρας προορίζεται για να κάνει ότι ο έγχρωμος ράπερ στο αμερικανικό ή στο γαλλικό γκέτο. Να τρομοκρατεί τους μικροαστούς, να τρέχει δουλειές της μαφίας ως δορυφορικός χρήσιμος ηλίθιος και να καπελώνει όσους συνομηλίκους είναι μάχιμοι αλλά θα μπορούσαν να γίνουν και κοινωνικοί αγωνιστές ή καλλιεργημένα παιδιά.
Είναι νομοτελειακά δύσκολο να είμαστε πολλοί αυτοί που γουστάρουμε το δρόμο, την προπόνηση και ταυτόχρονα την πολιτική σκέψη και την λογοτεχνία. Όποιος ακολουθήσει αυτό τον δρόμο θα έχει την μοίρα της ΦΛΕΦΑΛΟ, ακόμη και αν δεν γίνει μέλος της. Θα πρέπει να τα βγάζει πέρα με μάζες αντιπάλων. Δεν είναι εύκολο. Θα χρειαστεί να βρεθεί πολλές φορές σε αριθμητικά μειονεκτική θέση και να χάσει μάχες του πεζοδρομίου (ηρωικά μεν αλλά με τραυματισμούς δε). Ρώτα και εμάς για αυτό. Μια ζωή τις παίζουμε με τριπλάσιους και τετραπλάσιους. Γιατί ένας έφηβος να απομονωθεί (εφόσον δεν θα βρίσκει πολλούς φλεφαλο για να ενωθεί μαζί τους) από την φάση της σχολικής ζωής, να περιθωριοποιηθεί και να κινδυνεύσει; Αν είναι μάχιμος θα πάει μαζί τους, θα αφήσει στην άκρη τον Ρομαντισμό, θα κουρευτεί όπως αυτοί, θα συμπεριφερθεί όπως αυτοί, θα απορροφηθεί. Έτσι παιδιά που μπορεί να το είχαν για να έρθουν προς τα εδώ, θα απορροφηθούν από μια μάζα που παίζει κατά βάθος παίζει παιχνίδι του συστήματος. Δεν θα ήταν δυνατόν για το σύστημα να μας πάρει με τους woke αυτό τον νεαρό κόσμο. Η βία είναι καταρχάς το δόλωμα που τραβά τους πιτσιρικάδες. Ψάχνονται να κάνουν κάτι που θεωρούν "μάγκικο".
Το ερώτημα είναι γιατί άραγε να βοήθησε ο εγκλεισμός; Το ακούμε συχνά αυτό αλλά δεν το έχει εξηγήσει κανείς. Εσύ τι πιστεύεις;
Ο Αχιλλέας είπε...Καλησπέρα σε όλους. Το άρθρο έχει σημαντική επιχειρηματολογία και απλά αποδεικνύει αυτό που ξέρουμε όλοι. Θα γίνουμε Αγγλία. Με μία σημαντική διαφορά. Τους μισθούς. Ο Άγγλος δεχόταν όλη αυτή την κατρακύλα για έναν λόγο, έβγαζε χρήματα και μάλιστα πολύ καλά. Αυτό έχει σταματήσει εδώ και, σχεδόν, μια δεκαετία. Όπως και στην Αμερική. Τώρα που Αγγλία και η Αμερική έχουν γίνει μέρος της ελληνικής “καλοπέρασης” να δούμε εάν θα κινητοποιηθούν και αυτοί ή εάν όλοι μαζί ως Ευρωπαίοι καθίσουμε να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο, αμήχανα, ενώ βλέπουμε το τσουνάμι να έρχεται.
Ο Bowden, από το 2008/2009 είχε πει το εξής σε έναν λόγο του. Ότι το Λονδίνο ήταν (τότε) η μοναδική πόλη της Ευρώπης η οποία είχε δημιουργήσει αστυνομικό τμήμα το οποίο μπορούσε να δεχθεί πολιορκία(!), συγκεκριμένα είχε χρησιμοποιήσει την λέξη «siege». Η ερώτηση είναι γιατί; Ποιους φοβόντουσαν; Τους γνωστούς κάγκουρες της πολυφυλετικής Αγγλίας προφανώς. Στην Αγγλία ο αστυνομικός είχε (και έχει) γίνει πυροσβέστης. Γίνεται το knock-out, το μαχαίρωμα κλπ. και ως πυροσβέστης έρχεται για να μαζέψει είτε το πτώμα, είτε τον ετοιμοθάνατο που έχει δεχθεί την μαχαιριά. Τα Ευρωπαϊκά κράτη χρησιμοποιούν την καγκουρίλα και ως στρατό κατοχής. Όταν ο άνθρωπος που είναι από τριάντα και πάνω (συνήθως γονιός και σίγουρα εργαζόμενος) φοβάται να πάει να πιεί μια μπύρα σε ένα μαγαζί, θα αρχίσει να φοβάται γενικότερα να βγαίνει από το σπίτι του. Άρα πως θα συζητήσει, πως θα μάθει τι γίνεται και πως θα συνδικαλιστεί στο τέλος της ημέρας; Καταλήγει και γίνεται εσωστρεφής, βγάζοντας το άχτι του στο διαδίκτυο, και από το διαδίκτυο δεν γίνεται ποτέ τίποτα που να μπορεί να τρίξει τα δόντια σε αυτούς που πρέπει να τα τρίξει.
Πολύ καλές απαντήσεις και σε πολλά από τα ερωτήματα των αναγνωστών μπορεί να δώσει και το βιβλίο του Ernst Junger, «The Forest passage», για το πως ο μοντέρνος κόσμος (και εν γένει, πλέον, ο Δυτικός πολιτισμός) προσπαθεί να στραγγαλίσει οτιδήποτε το ηρωικό, όπως και το πως ο σύγχρονος επαναστάτης πρέπει να δημιουργήσει το δικό του «πέρασμα του Δάσους» έτσι ώστε να επιβιώσει, και γιατί όχι, να δημιουργήσει ομάδες και δομές κοντά στην δική του πολιτική και ηθική αισθητική, έτσι ώστε να αντιμετωπίσει το δυνατότερο όπλο του Λεβιάθαν. Τον φόβο της μοναξιάς. Ο Junger σε αυτό το βιβλίο, όπως και ο Ernst von Salomon, αναφέρει ότι πρέπει να κοιτάξουμε στον φιλόσοφο, στον ποιητή και στον θεολόγο για να μας δώσουν το 80% της λύσης των υπαρξιστικών μας προβλημάτων, αλλά το υπόλοιπο 20% πρέπει να είναι προϊόν δικής μας βουλήσεως.
(Συνεχίζεται)
Ο Αχιλλέας είπε...(Συνέχεια)
Και μία απάντηση στον Earendil και μία στον admin. Earendil δεν γίνεται οι κάγκουρες να είναι woke επειδή, όπως είπε και ο admin, θα αποδυναμωθεί το κομμάτι της μαχητικότητάς τους. Είναι αδύνατον να ξεχάσω (έχω προσπαθήσει επί ματαίω) συζήτηση με αναρχικό προ εξαετίας. Οργανωμένος, ξερόλας, εξυπνάκιας (ο μέσος ελευθεριακός αριστερός). Κλασσική μούρη των Εξαρχείων όπου του έφταιγαν όλοι και όλα. Με τα πολλά μου είπε την εξής ατάκα, «Πήγα σε έναν φεμινιστικό σύλλογο με τρανς συναγωνίστριες (!!!) και όταν είπα για τους μπάτσους την λέξη, «να τους γ@μήσουμε» μου είπαν «Μην χρησιμοποιείς σεξιστικούς χαρακτηρισμούς!», τον ρωτάω «Και τι του είπες;» και μου λέει «Της απολογήθηκα, με έβαλε σε σκέψεις». Αυτά είναι ιστορίες από το στόμα του λύκου, όχι αστεία. Μιλάμε για τον απόλυτο εξευτελισμό των αγώνων του CNT και του F.A.I. Γίνεται να στηριχτεί έτσι πεζοδρομιακή φάση; Υποθέτω εξού και η πρεμούρα της αντίφα για νεαρούς γυμναστηριακούς.
Admin, σε ότι έχει να κάνει με την αύξηση βίας και την καραντίνα υπάρχει πολύ υλικό από ψυχιάτρους και ομάδες που ασχολήθηκαν με αυτό. Ο ήδη, τρομακτικά, εσωστρεφής Δυτικός κατέληξε περισσότερο εσωστρεφής (άρα και βίαιος) λόγω του εγκλεισμού. Η ενδοοικογενειακή βία εκτινάχθηκε λόγω της καραντίνας όπως και οι αυτοκτονίες. Είναι αυτό που γράφει και ο Σταμάτης στο άρθρο, αυτό το σύστημα θα σου επιτεθεί από παντού. Στο πορτοφόλι σου, στην αισθητική σου, στην ψυχή σου αλλά κυρίως στο αίσθημα της Τιμής σου (Honor). Εάν υπάρχει ένα πράγμα που σιχαίνεται αυτό το σύστημα είναι ανθρώπους (άντρες και γυναίκες) έντιμους. Ανθρώπους που πιστεύουν ακόμη στην έννοια της Τιμής, όπως οι Ίνδο-Ευρωπαίοι πρόγονοί τους. Ένας πολιτισμός όπου βρίσκεται στο στάδιο του Σπενγκλερικού χειμώνα θέλει να σκοτώσει ή να φυλακίσει τους ήρωές του. Βλέπετε…χαλάνε την πιάτσα.
Σε αυτο το.αριστουργημα, ο Junger αναδεικνύει και την δεύτερη φιγούρα του μετά τον Εργάτη, τον Επαναστατη, που βασικά εξηγεί την συμπεριφορά πογωπρεπεξ να εχουμε και το τι σημαίνει μέσα στα συντριμια της νεωτερικοτητας ο Επανστατης . Ειναι ακριβώς αυτός που θα σώσει ότι απέμεινε και ετσι θα μπορέσει να προχωρήσει.
Εξάλλου το Δάσος για τον τεράστιο Γερμανό στοχαστή, ειναι παντου δίπλα μας, εμείς διαλέγουμε το δικό μας πέρασμα στο Δάσος
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Έχουν γεμίσει όλη την Ελλάδα οι κάγκουρες. Δεν ξέρω αν είναι μόδα που θα περάσει. Πάντως ακόμα και στα χωριά της επαρχίας οι πλατείες έχουν γεμίσει με αυτές τις αγέλες που περιγράφει ο συντάκτης. Ανάμικτες παρέες Ελλήνων και μεταναστών, αγόρια και κορίτσια. Πρωτόγνωρη κατάσταση για μια φιλελεύθερη κοινωνία ατομικισμού. Είμαι περίεργος να δω τον τρόπο με τον οποίο θα εξελιχθεί το φαινόμενο. Στην Αθήνα είναι πιθανό μελλοντικά να πετάξουν εκτός των κυκλωμάτων τους εφήβους ελληνικής καταγωγής και να σχηματίσουν γκέτο σαν αυτά της Γαλλίας. Στην επαρχία αυτό είναι πιο δύσκολο. Το σίγουρο είναι ότι η μαζικότητα της συμμορίας τους δίνει μια επικίνδυνη δύναμη. Ακόμα και δύο τρεις ενήλικες είναι δύσκολο να βάλουν κάτω δέκα εφήβους μαντράχαλους που όλη μέρα κοιμούνται και εκπαιδεύονται να πλακώνονται. Χρειάζεται οργανωμένη εθνικιστική πολιτοφυλακή. Όχι απλή περιφρούρηση.
Δεν είναι μόδα η καγκουριά.Πιστευω οτι είναι η φυσικη καταληξη της πολυεθνικης νεοφιλελευθερης κοινωνιας που ανατρεφει ατομα που δεν τους νοιαζει τιποτα και δεν εχουν κανενα κωδικα τιμής .Σε μια τετοια κοινωνια ο νεος που θελει να ανηκει καπου το μονο που βρισκει ειναι συμμοριες καγκουρων και εκει μπαινει.Και εδω ερχομαι στο δευτερο σημειο της παρατηρησης μου στα γραφομενα σου χωρις να ειμαι διδαξτικος κ εξυπνακιας θ,ελεγα οτι πολιτικοι χωροι και ομαδες δεν μπορουν να ασκησουν με αποτελεσματικοτητα βια εναντια σε καγκουρες για,να τους διαλυσουν.Τα κοινωνικα φαινομενα εχουν αιτιες και δεν εξαφανιζονται μονο με βια.Μαλλον χρειαζεται η νεολαια ερεθισματα ,πολιτικοποιηση ,διαβασμα,φυσικη δραστηριοτητα και νοιαξιμο για την κοινωνια,τους συνανθρωπους μας τη φυση,την πατριδα δηλαδη οπως θα την οριζα εγω .Ολα αυτα ομως δεν γινονται με κηρυγμα απο αμβωνος που λεμε Θελει ανθρωπους ζωντανα παραδειγματα,σωστους διαβασμενους και παντελονάτους.Μονο ετσι θα μεταστραφει κομματι της νεολαιας και θα,αποσπαστουν καποιοι σωστοι απο τον συμμοριτισμο τετοιου ειδους.Τωρα για οσους ειναι σαπιοι και δεν αλλαζουν με τιποτα θα χρειαστει και βιαια να περιφρορηθουν οι πολιτικοι χωροι Γνωμη μου λοιπον οτι τυχον εμπλοκη πολιτικων χωρων σε απολιτικη αντιπαραθεση με καγκουρες ειναι παιχνιδι στην εδρα των εκαστοτε συμμοριτών.Ασε που η καγκουρια ειναι ατιμη γιατι διαβρωνει και εκ των εσω ακομα και καποιους που νομιζουν οτι ττην πολεμάνε.Ομορφη συζητηση λαμβανει χωρα εδω.Χρησιμη η παρεμβαση του Αχιλλεα για ενα σημαντικο θεμα που δεν απασχολει πολυ δυστυχώς.Χωρις να θελω να προβοκαρω την κουβεντα και με φοβο μηπως την εκτρεψω θα ελεγα οτι η ΚΝΕ των τελευταιων αρκετων χρόνων εχει βρει ενα καλό μίγμα ακτιβισμού,παραγωγη σχετικα καταρτισμενων στελεχων και περιφρουρησης απεναντι σε καγκουρικες πρακτικες τοσο πρακτικα όσο και θεωρητικα Όλα αυτα βεβαια στο προβληματικο πλαισιο που πολιτευεται το ΚΚΕ τονίζω για να μην παρεξηγηθει το παραδειγμα που εφερα
Βλέπω τέτοιου τύπου αφίσες στα ίδια σημεία (πέριξ της Παντείου/υπόγειες της Συγγρού, καμιά φορά φτάνουν μέχρι Βυζαντίου, Ομήρου και Άλσος), με το ίδιο πανομοιότυπο λεξιλόγιο, ύφος και αισθητική, αλλά κάθε φορά με διαφορετική σφραγίδα. Είναι αυτή κάποια συνηθισμένη κινηματική πρακτική ή λόξα των συγκεκριμένων;
Αν και διακηρυκτικά τραβάνε μυθολογία από τους πάλαι ποτέ Ιταλούς εργατιστές, το περιεχόμενό τους ζέχνει πρωτοκοσμικό αναρχοhate των early 00s με άφθονες δόσεις εκσυγχρονιστικού εθνομηδενισμού τύπου Νίκου Δήμου επί παχέων αγελάδων, και όλα αυτά υποτίθεται υπό την σκοπιά του μητροπολιτάνικου "πρεκαριάτου" που έκανε το πτυχίο κορνίζα και δουλεύει πάνω σε μια σέλα για 5 κατοστάρια κτλ. Βέβαια, για να είμαι ακριβοδίκαιος, τους δίνω ένα τεράστιο κρέντιτ για την σωστότατη στάση που κράτησαν στον κοροδοιό. Γενικά ήταν αυτοί που σε ανύποπτο χρόνο έθεσαν στον ντόπιο χώρο τις προβληματικές του τεχνοολοκληρωτισμού και της ψηφιακής δυστοπίας.
Πάντως όση "πρόκληση" και να πουλήσουν μέσα από φοιτητική αφισοκόλληση, δεν μπορούν να σκοράρουν κανέναν εν έτει 2024. Who gives a shit στο κάτω κάτω. Εμένα αυτές οι απόπειρες μου θυμίζουν κωμικές βιντεοκασέτες του Πετρόχειλου των 80s. Άσε που οι κατεστημένοι μεταμοντέρνοι λίμπεραλς πάντα θα πλειοδοτούν στον συγκεκριμένο τομέα και μάλιστα με πολύ πιο εξελιγμένα μέσα, οπότε τζάμπα κόπος.
Αναφορικά με τους κάγκουρες, πιστεύω και εγώ στην θεωρία της σχεδιασμένης εισαγόμενης γκετοποίησης. Μάλιστα το γκέτο δεν θα είναι απλά η "λάθος μεριά της πόλης", αλλά θα διαχέεται σε όλον τον αστικό ιστό. Κάτι σαν την Ν Υόρκη και τις πόλεις της Rust Belt πριν το χιπστερικό gentrification και την άνθιση του κοσμοπολίτικου real estate. Αφού οι συμμορίες με την ανοχή των αρχών έδιωξαν τον average Παντελή, πλάκωσε η μάζα μετανθρώπων. Κάτι ανάλογο ίσως γίνει και σε μεγάλα κομμάτια του Λεκανοπεδίου, πέραν δλδ του "ιστορικού" κέντρου που έτσι κι αλλιώς είναι χαμένη υπόθεση. Οι "νεολαιίστικοι" ανθρωπολογικοί τύποι που αναδύονται και προμοτάρονται στα μητροπολιτικά κέντρα της Δύσης περιλαμβάνουν τόσο τον woke φλώρο όσο και τον μικροπαραβατικό ψευδο-gaansta, και μάλιστα στον ίδιο γεωγραφικό πλαίσιο.
Καταληκτικά, το σημαντικό (και το παράδοξο συνάμα) είναι ότι γίνεται πολιτισμένος διάλογος για το θέμα. Να πω την αμαρτία μου, περίμενα στα σχόλια ορδές "ανωνύμων" και από τις δύο μπάντες να αλληλομπινελικώνονται και να απειλούν. Το ότι δεν συμβαίνει σημαίνει ότι ίσως κάτι έχει αλλάξει σε σχέση με πριν λίγα χρόνια.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Δεν θα σνόμπαρα σαν γεροπαράξενος μπούμερ τη σημερινή νεολαία του πυρήνα του δυτικού κόσμου. Για τους οποιουσδήποτε λόγους, είναι εκείνο το κομμάτι του πληθυσμού που τους τελευταίους δύο μήνες παίρνει πιο δυναμικά το μέρος της Παλαιστίνης. Ας μην δίνουμε οικουμενικότητα στον woke φλώρο, αυτός δεν συναντάται αλλού εκτός των μεσοαστικών σημείων των μεγάλων πόλεων - πουθενά αλλού δεν συναντάται αυτός ο τύπος, και δεν θα τον έβαζα σε κάποιου είδους "αντιπροσωπευτικό δίπολο" με τον "γκάνγκστα του γκέτο", χαρακτηρισμοί εντελώς υπεραπλουστευτικοί και σε καμιά περίπτωση οικουμενικοί.
Ποιοι υποστήριξαν την Παλαιστίνη ρε μεγάλε; Οι κάγκουρες; Είσαι σοβαρός τώρα; Περισσότερους υποστηρικτές βρήκε η Παλαιστίνη στους φούστηδες του woke λόγω της σχέσης τους με την αριστερά. Οι κάγκουρες είναι φύσει Αμερικανοί. Υπάρχει τραπ και συμμοριτισμός εκτός δυτικού κόσμου; Έλα τώρα. Να την χαίρεσαι την πολυεθνική νεολαία που σου αρέσει.
"Μεγάλε" ή "μικρέ" ή ό,τι είσαι, εγώ κάτι σφίχτες του ΜΜΑ και κάτι οπαδούς του Τέιτ (μαλάκας αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας) είδα να ξυπνάνε το τελευταίο δίμηνο για το παλαιστινιακό. Η ειδοποιός διαφορά με τα προηγούμενα μπάχαλα (BLM κλπ) είναι ότι σε εκείνα, πέρα από τους άμεσα ενδιαφερόμενους μαύρους, σηκώνονταν από τον καναπέ μόνο οι woke, και ξανακάθονταν μετά την πτώση Τραμπ. Οι ζυμώσεις του τελευταίου διμήνου, από την άλλη, γίνονται με δημοκρατικό πρόεδρο, έλα όμως που ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ κόμματα έχουν χάσει τη νεολαία πάνω στο ζήτημα αυτό. Έρευνα:
https://globalaffairs.org/commentary-and-analysis/blogs/plurality-americans-say-us-should-be-neutral-mediator-israel-hamas
"The attitudes of young Republicans, in particular, have shifted more than those of other partisan affiliations. In October, nearly two-thirds of Republicans under 35 were likely to side with Israel (63%), but in November only about half of young Republicans (49%) said the United States should take Israel’s side in the conflict. Young Republicans have now grown more supportive of the United States taking neither side (from 30% in October to 42% in November). Comparatively, the attitudes of young Democrats and Independents have shifted to lesser degrees, with slight increases in favor of taking the Palestinian side."
Όπα, τι έχουμε εδώ; Καλά, τους νεολαίους των Dems αν είναι κατά του πολέμου τους λέμε woke, αλλά οι λευκοί φτωχοί νεολαίοι που ψηφίζουν Τραμπ, πώς ξαφνικά έκαναν τέτοια στροφή υπέρ της ουδετερότητας; Σχήματα τύπου "απολιτίκ κάγκουρες vs πολιτικοποιημένων αριστερών" δεν απαντούν στο ερώτημα: γιατί οι "φύσει Αμερικανοί" λευκοί τραμπικοί φτωχοκάγκουρες μπουχτίζουν με τους διαρκείς πολέμους και τον σιωνισμό και γίνονται απομονωτιστές όσο κι οι μη-λευκοί; Καλύτερα απαντά εδώ το σχήμα του C με τη γκετοποίηση, αλλά χρειάζεται η συμπλήρωση ότι o chav είναι εξίσου κατά της γενοκτονίας της Παλαιστίνης (επειδή πόλεμος = νέοι μετανάστες = χάσιμο εργασίας = περισσότερη φτώχεια) όσο κι ο woke, έστω και για τελείως διαφορετικούς λόγους.
Όποιος δεν παρακολουθεί προσεκτικά τις κοσμοϊστορικές αλλαγές στους νέους του πυρήνα της Δύσης από το 2016 και μετά, όποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι και οι δύο τάσεις, τόσο η "αριστερή" όσο και η "δεξιά" σε αυτή τη νεολαία πλέον τραβάνε προς μια -έστω αυθόρμητη, ασυνείδητη, πρωτόλεια- αντι-ιμπεριαλιστική κατεύθυνση (οι μεν από wokeίλα, οι δε από αγανάκτηση με το νεοφιλελέ κανιβαλισμό), όποιος δεν τα βλέπει αυτά καλό είναι να μην πουλάει εξυπναδίτσα με απαρχαιωμένα τσιτάτα. Η πολυεθνική νεολαία δεν μου "αρέσει" λιγότερο ή περισσότερο από τη μη-πολυεθνική: και οι δύο αυτή τη στιγμή, δεχόμενες επίθεση από τον Λεβιάθαν, είναι στη φάση του ξυπνήματος, διαδικασία επίπονη και προφανώς γεμάτη από κάθε λογής αυταπάτες, αλλά διαδικασία που σίγουρα κάτι θα γεννήσει, κι ως τότε θα ήμουν τραγικά κοντόφθαλμος αν αντιμετώπιζα αυτή τη διαδικασία με γεροντίστικο σνομπάρισμα.
Για να μην πάμε στη στάση της νεολαίας εκτός Δύσης. Η νεολαία που συνταράσσει τον αραβικό κόσμο αυτό το δίμηνο υπέρ της Παλαιστίνης είναι ακριβώς εκείνα τα στρώματα που εξαθλιώθηκαν από τις αραβικές "ανοίξεις", όχι ΜΚΟ του Σόρος.
Συμμοριτισμός υπάρχει παντού, δεν πιστεύω ότι πραγματικά υπονοείς πως υπάρχει μόνο στη Δύση. Κάγκουρες τους λέμε εδώ, γκόπνικ τους λένε στη Ρωσία, ντιζελάσι (από το ντίζελ) στη Σερβία. Η Ανατολή νομίζεις έχει κάποιο άλλο σύστημα από τον δαρβινισμό των αστικών φτωχογειτονιών; Ή μήπως αν δεν ακούνε τραπ είναι λιγότερο συμμοριτοκάγκουρες; Κι η Ρωσία έχει τραπ κι η Πολωνία κι όλα τα μέρη που αρέσκονται να υμνούν οι "εθνικισταράδες παραδοσιοκράτες" εδώ.
Ξυπνήστε μερικοί-μερικοί. Το πρόβλημα, είτε θες να το πεις καπιταλισμό είτε μετανθρωπισμό είτε ουρμπανισμό, είναι παγκόσμιο, δεν είναι της Δύσης μόνο. Να πεις αρνούμαι τη Δύση και τον τρόπο ζωής της είναι εύκολο, κι εγώ το λέω. Τι θέτεις όμως ως ιδανική κατάφαση πέρα από την ξερή άρνηση; Μη μου πεις τις Ουγγαροπολωνίες, γιατί στη Βουδαπέστη πρώτα βρίσκεις μπ@#ρδέλο και μετά ταξί.
Κάνουμε μια παρέμβαση στην ενδιαφέρουσα συζήτηση χωρίς να θέλουμε να χαλάσουμε τον ρυθμό της. Παραθέτουμε μόνο ορισμένες παρατηρήσεις.
Ανώνυμε, γιατί πρέπει να ξεκινά η συζήτηση πάντοτε με τα όσα συμβαίνουν στις ΗΠΑ; Μήπως αυτό υποδηλώνει ότι έχουμε, ρητά ή υπόρρητα, δεχτεί ως μεθοδολογία έστω την παγκοσμιοποίηση; Η δική μας απάντηση είναι ότι δεν θα δεχτούμε ποτέ κάτι τέτοιο ακόμη και αν δείχνουμε προς τους άλλους εξωγήινοι. Εξάλλου, ακόμη και σε συνθήκες προχωρημένης παγκοσμιοποίησης, εξακολουθεί να υπάρχει έλλειψη συγχρονισμού στις δυτικές χώρες. Δεν είναι ακόμα όλες ακριβώς σαν τις ΗΠΑ. Αν υπάρχει μια ελπίδα σωτηρίας είναι ακριβώς αυτό. Εκεί πρέπει να στοχεύσουμε. Στην απορρύθμιση του συντονισμού. Με το να βάζουμε ως πρώτο θέμα το τι γίνεται στις ΗΠΑ είναι σαν να ζητάς να δεχτούμε τις βασικές προϋποθέσεις του κυρίαρχου φιλελευθερισμού (έστω και σε ανθρωπιστικά πλαίσια και όχι σε εκείνα του νεοφιλελεύθερου κανιβαλισμού). Όμως ο στόχος δεν είναι μόνο ο μεταμοντέρνος φιλελευθερισμός. Είναι η ρίζα του. Ο ίδιος ο Διαφωτισμός με όλα όσα προϋποθέτει. Αν δεν το ομολογήσουμε ξεκάθαρα αυτό τότε δεν μιλάμε ούτε για αντιδιαφωτιστικό Ρομαντισμό, ούτε για αληθινή επανάσταση. Μιλάμε για ήπιες και ανθρωπιστικές προσαρμογές σε συνθήκες φιλελεύθερης νεωτερικότητας. Δεν μας κάνει αυτό. Είναι πολύ λίγο (σε επίπεδο ρητορικής τουλάχιστον).
Το ίδιο παρατηρούμε και για την θέση ότι δεν βλέπεις διάκριση ανάμεσα στην εθνική και στην πολυεθνική σύνθεση της νεολαίας ενός κράτους. Όχι φίλε ανώνυμε. Αδιαφορούμε πλήρως για τον βαθμό συνείδησης και αφύπνισης των Αλβανών μεταναστών (και όχι μόνο). Ακόμη και αν δουν την αλήθεια βρίσκονται σε όμορη χώρα που μισούν ενδόμυχα και με την οποία ο κρατικός τους κορμός έχει ιστορική αντιπαράθεση. Αδιαφορούμε λοιπόν αν υποστηρίξουν, όπως κάνουμε εμείς, την Παλαιστίνη. Αποκλείεται να το κάνουν μαζικά αλλά ακόμη και στην υποθετική περίπτωση που το έκαναν, είναι Αλβανοί, τρέφουν για λόγους ιστορίας μίσος ή αντιπάθεια για την Ελλάδα (το οποίο κανένας ορθολογισμός και καμιά πρόσκαιρη εμπειρία ζωής δεν σβήνει) και δεν μας ενδιαφέρει αν σε ένα θέμα τηρήσουν αντι ιμπεριαλιστική στάση. Δεν θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει δηλαδή.
Το θέμα με τον δαρβινισμό επίσης πρέπει να μας κάνει εχθρικούς από όπου και αν προέρχεται. Συμφωνούμε. Αλλά θέλουμε να το αντιμετωπίσουμε στην Ελλάδα. Θα θέλαμε να εξαλειφθεί παντού. Αλλά είμαστε Έλληνες και δίνουμε πολιτική μάχη στην πατρίδα. Δεν την δίνουμε σε όλο τον κόσμο. Συνεπώς δεν θα πρέπει να μας επηρεάζει και τόσο το επιχείρημα ότι εφόσον συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο πρέπει με κάποιο τρόπο να το δεχτούμε ως παγκόσμιο φαινόμενο. Αυτό ακριβώς πολεμάμε. Την "παγκοσμιότητα". Και προφανώς, σε συνθήκες παραδοσιακής εθνικής κοινωνίας δεν υπήρχε ο συμμοριτισμός με την μορφή που τον βλέπουμε να αναπτύσσεται παγκόσμια. Ας θυμηθούμε την Ελλάδα του 19 ου αιώνα. Οι συμμορίες ήταν χαρακτηρισμένες ως συμπεριφορές εγκληματιών που έκαναν απαγωγές και άλλες αθλιότητες. Και πάλι η πολιτική τάξη τις κρατούσε ζωντανές και τις έτρεφε με την ανοχή και την υπόγεια υποστήριξη. Όμως συνολικά η κοινωνία δεν τις αξιολογούσε ως κάτι θετικό. Τρόμο και εγκληματικότητα εξάπλωναν. Ακόμα και σήμερα ονόματα όπως το Νταβέλης και άλλων συμμοριτών έχουν μείνει στις παροιμίες. Σήμερα πρέπει να αξιολογηθούν θετικά αν πάρουν το μέρος της Παλαιστίνης; Δεν θα το κάνουν. Αλλά ακόμα και αν το έκαναν αρκεί αυτό για να αξιολογήσουμε θετικά τέτοια φαινόμενα;
Κάπου υπάρχουν και ορισμένες ηθικές και αισθητικές προϋποθέσεις που λειτουργούν ως αρχέτυπα. Αυτά υπηρετούμε. Όχι την απλή γεωπολιτική αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ ή το Ισραήλ. Το θέμα είναι να μην υπάρχουν ιστορικές περιπτώσεις σαν το ΗΠΑ και το Ισραήλ. Όχι απλά να αντικατασταθούν.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Με κάλυψε η απάντηση της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. Τα ίδια θα έλεγα και εγώ.
Αγνοώ τους σφίχτες του ΜΜΑ στους οποίους αναφέρεται ο συνομιλητής. Υποθέτω ότι για να είναι διάσημοι αθλητές δεν γίνεται να είναι κάγκουρες. Ο κάγκουρας μπορεί να κάνει αθλητισμό στο γυμναστήριο της γειτονιάς. Ίσα ίσα για να μπορεί να τσακώνεται στο δρόμο. Δεν θα κάνει πρωταθλητισμό. Ο πρωταθλητισμός απαιτεί θυσίες και αφοσίωση. Ο κάγκουρας είναι λάτρης της καλοπέρασης. Δεν είναι άνθρωπος των θυσιών.
Επιπλέον δεν υπέθεσα ότι οι νεολαίοι του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος είναι συλλήβδην και μαζικά κάγκουρες. Ούτε ξέρω τι γίνεται στις ΗΠΑ ούτε πιστεύω ότι τα μέλη των Ρεπουμπλικάνων είναι κάγκουρες. Περισσότερο για γιάπηδες θα τους υπολόγιζα. Το αντίστοιχο των καγκουραίων είναι οι Αμερικάνοι των γκέτο.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Δεν χρειάζεται να είσαι γεροπαράξενος μπούμερ για να σχολιάσεις τις επικρατούσες τάσεις στην σημερινή νεολαία. Έτσι και αλλιώς οι μπούμερς (και οι μετέπειτα γενιές) φέρουν την μεγαλύτερη ευθύνη για την επικράτηση των συνθηκών που διαμορφώνουν τους σημερινούς νέους. Και σε κάθε περίπτωση μιλάμε για τάσεις και μέσους όρους, ευτυχώς εξαιρέσεις υπάρχουν πάντα.
"Ας μην δίνουμε οικουμενικότητα στον woke φλώρο, αυτός δεν συναντάται αλλού εκτός των μεσοαστικών σημείων των μεγάλων πόλεων"
Δεκτόν. Μέχρι ενός σημείου ο κάθε ανθρωπολογικός τύπος και κοινωνική χαρακτηροδομή απαντά σε συγκεκριμένα οικονομικά και κυρίως μορφωτικά backgrounds, αντανακλώντας υπό μία έννοια (κάτι σαν) ταξικές διαφοροποιήσεις εντός της δυτικής μητρόπολης. Ειδικά στην περίπτωση κοινωνιών στις παρυφές της τριτοκοσμικής περιφέρειας, στις οποίες όλα αυτά ήρθαν καρφωτά απ' έξω χωρίς την παραμικρή ώσμωση με τις ντόπιες αντιλήψεις και συμπεριφορές, το ταξικό παίζει ακόμα κάποιον ρόλο στην διαμόρφωση συνειδήσεων, σε αντίθεση με την βαθιά Εσπερία όπου όλα είναι culture wars και χρώμα πετσιού.
Όμως wokers και thugs αποτελούν τις κυρίαρχες "κοσμοθεωρησιακές" προτάσεις του σύγχρονου δυτικού zeitgeist για κάθε πιτσιρικά που δεν είναι σαν τον Σέλντον από το Μπιγκ Μπανγκ Θίορι. Προμοτάρονται με το στανιό τα καθολικά πρότυπα είτε του μετροσέξουαλ κοσμοπολίτη είτε του αντικοινωνικού γκετοποιημένου τραποφασέου. Δεν το πάω συνομωσιολογικά, για κοινωνικές παθογένειες εν πολλοίς καθισμένες σε υλικούς θρόνους μιλάω, που όμως οξύνονται συνειδητά από τις Ελίτ μέσω στοχευμένων trends και mass κουλτούρας.
Από κει και πέρα, εντάξει, προφανώς υπάρχουν και οι ενδιάμεσες γκρίζες ζώνες, υπάρχουν και αυτοί που για διάφορους λόγους μένουν στην απ' έξω, κάποιοι που αφοσιώνονται σε σπουδές/καριέρα (βλ Ινδούς και Κορεάτες δευτεροτρίτης γενιάς), άλλοι που θέλουν να επιμείνουν σε παραδοσιακότερα φαντασιακά (Εκκλησία, παλαιοαριστερά, Old School), πάρα πολλοί άλλοι που έχουν απομονωθεί στο σπίτι τους κτλ. Δεν λέει κανείς ότι είναι όλοι wannabe ρέπλικες της Τζούντιθ Μπάτλερ ή του Τράβις Σκοτ.
"Δεν θα σνόμπαρα σαν γεροπαράξενος μπούμερ τη σημερινή νεολαία του πυρήνα του δυτικού κόσμου. Για τους οποιουσδήποτε λόγους, είναι εκείνο το κομμάτι του πληθυσμού που τους τελευταίους δύο μήνες παίρνει πιο δυναμικά το μέρος της Παλαιστίνης."
Εντάξει, αν και προσωπικά σνομπάρω το σύνολο της δυτικής νεολέρας χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις, παρά ταύτα ήταν ευχάριστη έκπληξη οι 10δες χιλιάδες που κατέβηκαν στις μεγάλες πόλεις. Σίγουρα θα υπήρχε πολύ κολεγιακό/μεσοαστικό woke εκεί πέρα, κυρίως από κόσμο που αντλεί ιδρυτικό μύθο από 60s, Woodstock και Βιετνάμ. Μπορεί μάλιστα να συνυπήρχαν και με τους χαμένους του γκλομπαλισμού, αν και οι δεύτεροι περισσότερο δουλεύουν το πληκτρολόγιο παρά κατεβαίνουν σε offline ακτιβισμό.
Κανείς δεν αμφισβητεί την ύπαρξη μιας αναιμικής ανόδου των "κινημάτων", πάντα σε σχέση με την νηνεμία των 90s/00s, είτε αυτά είναι της "εναλλακτικής μετα-αριστεράς", είτε του "εθνολαικισμού", παράλληλα όμως με την γενικότερη περαιτέρω εμβάθυνση του απολιτίκ ατομικισμού και της παραίτησης. Ναι, αλλά όλα αυτά δεν σχετίζονται με το ζήτημα της αλλαγής παραδείγματος. Είναι εντελώς εκτός θέματος.
Μην δίνεις την Παλαιστίνη έτσι αβασάνιστα στην αριστερά, ανώνυμε.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Να την δώσω στη δεξιά, συνανώνυμε; Σε κανένα δεν την δίνω. Αυτό καταλάβες; Αν ναι, κάνεις λάθος.
Δέχομαι ότι υπάρχουν υποστηρικτές της Παλαιστίνης και στον εθνικιστικό χώρο. Πάντως αν μετρηθούμε θα βγούμε λιγότεροι. Υπολόγισε ότι το κόμμα του Κασιδιάρη είναι με το Ισραήλ, οι στόκοι της άκρας δεξιάς με το Ισραήλ, οι μισοί αυτόνομοι δεν έχουν πάρει θέση γιατί στην πραγματικότητα είναι με το Ισραήλ. Πόσοι μένουμε με τους Παλαιστίνιους; Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ., Μ.Κ. Χ.Α. και ορισμένοι μεμονωμένοι. Λες να είμαστε πάνω διακόσια άτομα πανελλαδικά όλοι μαζί;
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Τι εννοείς; Το 80% όσων στηρίζουν Παλαιστίνη και το 90% όσων την στηρίζουν έμπρακτα με πορείες, διαδηλώσεις κτλ με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο στην αριστερά βρίσκονται (είτε μιλάμε για αντιφάδες, είτε για woke φιλελέ, είτε για κατάλοιπα της παλιάς αντι-ιμπεριαλιστικής αριστεράς).
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Αυτό εννοώ. Ότι οι υποστηρικτές της Παλαιστίνης είναι 90 και άνω τις εκατό αριστεροί ή αναρχικοί. Οι εθνικιστές που υποστηρίζουμε την Παλαιστίνη είμαστε διακόσια με τριακόσια άτομα πανελλαδικά. Δεν δίνω εγώ αβίαστα την Παλαιστίνη στην αριστερά, όπως με κατηγόρησε ο πρώτος σχολιαστής του νήματος. Εκ των πραγμάτων βλέπουμε ότι οι αριστεροί υποστηρικτές της Παλαιστίνης είναι σε Ελλάδα και Ευρώπη συντριπτικά περισσότεροι από εμάς. Πού διαφωνείς και τι δεν καταλαβαίνεις;
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Δεν διαφωνώ βρε, στον πρώτο σχολιαστή που απάντησες και εσύ απευθύνομαι. Δεν είχε ανέβει η απάντησή σου όταν έγραψα. Έτσι είναι. Εκτός από εθνικιστές (που είναι ελάχιστοι) άντε να έδινα και ένα 5% ξέρω γω σε διάσπαρτους ακροδεξιούς ή μη πολιτικά πολιτικά προσδιορισμένα άτομα που δεν γουστάρουν εβραίους.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Για τον Παλαιστίνιο ποιητή, Ρεφάατ Αλαρίρ, που δολοφονήθηκε χτες στη Γάζα
https://eksegersi.gr/politismos/dolofonisan-ton-poiiti-emeinan-oi-stichoi-toy-kai-i-pneymatiki-toy-klironomia/
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ένα εντυπωσιακό και αιρετικό άρθρο σχετικά με την κομμουνιστική αντίθεση στην ατομική ιδιοκτησία
https://mavreslegeones.blogspot.com/2023/12/blog-post.html
Ο/Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Οι μαρξιστές παίζουν με τους όρους για να καταλήξουν σε μια θέση που οι ρομαντικοί είχαν προσεγγίσει νωρίτερα. Πριν μπούμε στην μαρξιστική ορολογία για την "θετική" και την "αρνητική" εκδοχή της ιδιοκτησίας, καλό θα ήταν να λάβουμε υπόψη την διάκριση ανάμεσα στην εννοιολόγηση του όρου ιδιοκτησία στον συντηρητισμό από την μια και στον φιλελευθερισμό από την άλλη.
Στον φιλελευθερισμό η ιδιοκτησία γίνεται νοητή ως μέσο που προσφέρει τους πόρους για επιβίωση και τις δυνατότητες για την ανάπτυξη πλουτισμού.
Στον συντηρητισμό η ιδιοκτησία είναι κάτι που προσεγγίζεται με όρους ιστορικότητας και συναισθήματος. Ο συντηρητικός κάτοχος ενός οικοπέδου ή ενός χωραφιού θα προσπαθήσει να το κρατήσει δικό του ακόμη και αν δεν του φέρνει οικονομικό κέρδος. Το κάθε περιουσιακό στοιχείο είναι μια κληρονομιά του παρελθόντος που τον συνδέει με την οικογενειακή του παράδοση. Δεν είναι μέσο πλουτισμού απαραίτητα. Είναι πρωτίστως κληρονομιά μιας ιστορίας.
Προφανώς έχουμε ήδη πριν τον μαρξισμό μια τομή ανάμεσα σε δύο διαφορετικές προσεγγίσεις της έννοιας ιδιοκτησία. Η συντηρητική εννοιολόγηση υιοθετήθηκε από τους αντιδιαφωτιστες εθνικιστές μέχρι τον εθνικοσοσιαλισμό και τον φασισμό. Ακόμη και ο Στράσσερ αυτή την γραμμή υιοθέτησε.
Όσον αφορά το αν η ιδιοκτησία είναι εκ των πραγμάτων στοιχείο που οδήγησε εξαρχής στην απώλεια της αρχικής ανθρώπινης πληρότητας του φυσικού βίου, χρειάζεται μια νέα συζήτηση. Ο Ρουσσώ ήταν εκείνος, που υιοθετώντας την πολιτική ανθρωπολογία του ατομικιστικού φιλελευθερισμού και αποδεχόμενος την θεωρία του κοινωνικού συμβολαίου, υποστήριξε ότι η φυσική κατάσταση του ανθρώπινου βίου είναι να ζει ατομικιστικά, χωρίς να εντάσσεται σε κοινωνικά σύνολα, μόνος του στην φύση. Ωστόσο, λόγω των κινδύνων (καιρός, θηρία που απειλούν να τον κατασπαράξουν κλπ) σχηματίζει κοινωνίες για να ζήσει σε σύνολα ανθρώπων που θα προσφέρουν προστασία. Όταν κάνει αυτή την μετάβαση ο άνθρωπος πέφτει στην παγίδα να θεωρήσει ότι κατέχει κομμάτια γης που υπό συνθήκες φυσικής ζωής δεν θα είχε (η φυσική συνθήκη ζωής στην φύση προϋποθέτει ελεύθερη συλλογή αγαθών προς επιβίωση χωρίς να δεσμεύεται κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι γης). Έτσι καταλήγει ο Ρουσσώ ότι η ιδιοκτησία είναι αφύσικη και απαρχή των δεινών της ανθρωπότητας. Εκεί βρίσκουν οι μεταγενέστεροι σοσιαλιστές την θεωρητική τους απαρχή.
Ωστόσο όλο αυτό ξεκινά από μια αυθαίρετη ερμηνεία του Ρουσσώ. Τίποτα και κανείς δεν έχει αποδείξει ότι είναι σωστή η πολιτική του ανθρωπολογία και ότι ο άνθρωπος έχει μια βαθύτερη φυσική προδιαγραφή να ζει μόνος και όχι σε κοινωνικά σύνολα. Οι ρομαντικοί συντηρητικοί του απάντησαν ότι ποτέ στην ιστορία δεν έχει συμβεί αυτό, ότι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον και ότι η ανθρωπολογία ως επιστήμη δεν έχει αποδείξει τα λεγόμενα του Ρουσσώ (το τελευταίο έγινε αργότερα και όχι από τους πρώτους ρομαντικούς). Συνεπώς αν δεν ισχύει η αρχική προϋπόθεση του Διαφωτισμού που εξέφρασε ο Ρουσσώ, δεν ισχύουν και οι μεταγενέστερες προσεγγίσεις των σοσιαλιστών. Ενώ ο ρομαντισμός συντηρητικός σοσιαλισμός βασίζεται σε σχήματα που αντλούν παραδείγματα από την ιστορία (και όχι από την υποθετική προϊστορία).
Το συμπέρασμα: Υπάρχει δικός μας ρομαντικός συντηρητικός αντιδιαφωτιστικός σοσιαλισμός. Ας τον μάθουμε πρώτα αυτόν και μετά ψάχνουμε και τον κλασικό σοσιαλισμό. Επίσης, όλα όσα γράφουμε παραπάνω τα περιλαμβάνουν βιβλία που κυκλοφορούν. Ας μπούμε και στο βιβλιοπωλείο κάποτε και ας αφήσουμε στην άκρη για λίγο το internet. Εννοείται στο κανονικό βιβλιοπωλείο και όχι στα εστιατόρια του χώρου.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Με την Παλαιστίνη είναι (έμπρακτα) και ο παραδοσιακός εργατικός συνδικαλισμός στη Δύση, και σίγουρα όχι μόνο κάποια woke κολεγιόπαιδα.
https://www.bbc.com/news/uk-england-kent-67378052
https://www.reuters.com/world/europe/belgian-unions-refuse-handling-arms-shipments-israel-hamas-conflict-2023-10-31/
https://www.workers.org/2023/11/74915/
https://www.youtube.com/watch?v=XUNZ3RTpw2E