Σταμάτης Μαμούτος
Τον συγγραφέα Λιάκο Μπουρνόβα τον γνώρισα παλαιότερα σε ένα λογοτεχνικό στέκι. Από τις πρώτες κιόλας κουβέντες που ανταλλάξαμε φάνηκε ότι είχαμε πολλά κοινά ενδιαφέροντα καθώς και δυο διαφορές. Η πρώτη διαφορά έχει να κάνει με τις ιδεολογικές μας καταβολές. Ο Λιάκος είναι αναρχικός Η δεύτερη διαφορά προκύπτει από την στάση μας απέναντι στο φαινόμενο των ναρκωτικών. Εγώ απορρίπτω ασυζητητί τα ναρκωτικά, μαλακά και σκληρά. Ο Λιάκος θεωρεί ότι η κάνναβη μπορεί να έχει θεραπευτικά και ωφέλιμα για τον οργανισμό αποτελέσματα, αν χρησιμοποιηθεί με τον κατάλληλο τρόπο. Πέρα, πάντως, από τις δυο διαφωνίες μας υπάρχει μια γενική παραδοχή για την οποία δεν χωρούν αμφιβολίες. Ο Μπουρνόβας είναι ένας από τους πλέον ταλαντούχους νέους συγγραφείς που μέχρι στιγμής έχει χαρίσει στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό τρία συναρπαστικά μυθιστορήματα stoner λογοτεχνίας.
Στις υποθέσεις των μυθιστορημάτων του Μπουρνόβα ένας λογοτεχνικός ήρωας (ή και αντιήρωας, ανάλογα με την οπτική του κάθε αναγνώστη) εμπλέκεται σε περιπέτειες που λαμβάνουν χώρα σε περιβάλλοντα του υποκόσμου, σε underground πολιτιστικά στέκια και στις παρυφές του χώρου της πολιτικής αντίστασης στην εξουσία των καπιταλιστών. Από τις σελίδες των βιβλίων του παρελαύνουν χαρακτήρες που σίγουρα θα κεντρίσουν το ενδιαφέρον όσων σχετίζονται με την rock κουλτούρα και υιοθετούν επαναστατικές πολιτικές ιδέες. Εξηντάρηδες ψυχεδελικοί hippies, μπράβοι της νύχτας, καπάτσοι αρπακολλατζήδες που καταφεύγουν στο εμπόριο ναρκωτικών, skinheads της Casa Pound, πάνκηδες, ένοπλοι αυτονομιστές και πολλοί άλλοι. Η διαμονή του συγγραφέα στην Ιταλία είναι σαφές ότι τον έχει βοηθήσει στην απόδοση των ζωντανά πειστικών αφηγήσεων του επικού αυτού underground κόσμου.
Πριν λίγες μέρες διάβασα ένα χριστουγεννιάτικο άρθρο μέσω του οποίου ο Μπουρνόβας απευθύνθηκε στους συντρόφους του αναρχικούς. Όπως πάντα, η ματιά του είναι διαπεραστική κι ο λόγος του εύστοχος και γλαφυρά απολαυστικός. Θα παραθέσω ένα απόσπασμα από το άρθρο παρακάτω. Και θα προσθέσω τις παρατηρήσεις μου στο τέλος. Γιατί με τους ποιοτικούς ιδεολογικούς αντιπάλους ο διάλογος μπορεί να είναι γόνιμος. Πάντοτε τους προτιμούσα ως συνομιλητές, ενδεχομένως και ως συναγωνιστές, από κάποιους που τσαλαβουτάνε στον ίδιο πολιτικό χώρο με μένα αλλά είναι ιδεολογικά ακαλλιέργητοι και ηθικά διάτρητοι. Μετά από αυτή την διευκρίνηση, ας δούμε τι γράφει ο Μπουρνόβας.
«Όταν το πολιτικό σύστημα λειτουργεί και παράγει δράση, χωρίς να προκαλούνται αντιδράσεις, μπορούμε να υποθέσουμε, ότι το γενικότερο σύνολο της εξουσιαζόμενης κοινωνίας, συναινεί στην πραγματικότητα που το περιβάλλει. Ειδικά στις περιπτώσεις όπου το πολίτευμα είναι η δημοκρατία, δεν έχουμε περιθώρια να αμφισβητήσουμε την παραπάνω υπόθεση. Άλλωστε η δυσαρέσκεια του κοινωνικού συνόλου και οι συνέπειες αυτής, καθώς γνωρίζουμε, είναι πάντα αισθητές...όπως φυσικά και η απουσία τους την παρούσα στιγμή. Άρα το συντριπτικό σύνολο των Ελλήνων, συναινεί στα όσα βιώνει και πορεύεται συνειδητά. Προφανώς δεν συντρέχει λόγος αντίδρασης, οπότε απολαμβάνει την καθημερινότητά του, εκμεταλλευόμενο την αρμονική αυτή συγκυρία.
Τώρα πια, οδεύει το παρόν μας προς ένα μέλλον ήπιο, συνολικά ομοιόμορφο και κυρίως αμετάκλητο. Είναι πλέον ορατή η κατεύθυνση, καθώς διανύουμε το τελικό στάδιο, μιας τριαντακονταετούς ζύμωσης, που από το 1991 και μετά, μας προετοιμάζει ποικιλοτρόπως, ώστε να αφομοιωθούμε όσο πιο ομαλά γίνεται, στη νέα τάξη πραγμάτων. Ο κόσμος ξαναγεννιέται, εφαρμόζεται μια ακόμα νέα πραγματικότητα και όπως σε κάθε τοκετό, αντικρίζεις νοσοκομεία, αίματα, πόνους, χαρές αλλά και απώλειες.
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνουν μαζικά, τέτοιου είδους τραυματικές διεργασίες, στην ανθρωποδιαχείριση των κατοίκων αυτού του πλανήτη. Έχουν επαναληφθεί πολλάκις και τις αποκαλούμε ιστορία. Όπως πάντα, έτσι και τώρα, κάποιοι θα συναινέσουν οικειοθελώς, κάποιοι θα συνθηκολογήσουν εν καιρώ σταδιακά και σιωπηρά, κάποιοι θα εναντιωθούν και εξ αυτών ορισμένοι συνειδητά.[…]
Τώρα πια, στην εποχή του πανδημικού παραληρήματος, πείσθηκαν και οι πλέον δύσπιστοι, για την ενιαία και αδιαίρετη, συνολική λειτουργία του συστήματος. 'Όλοι οι δυτικοί κυβερνήτες αυτού του κόσμου, συνδιοικούν με σύμπνοια και συνέπεια, την ροή μιας συνολικής απόφασης, μπροστά στα μάτια, μιας φανερά αμήχανης ανθρωπότητας. Κυβερνήσεις και αντιπολιτευόμενοι, απαλλαγμένοι από τα χειριστικά ιδεολογικά τους πρωτόκολλα, υπηρετούν το "επόμενο" ευλαβικά, με υψωμένο το νοητό λάβαρο της σωτηρίας. Κλασική αλάνθαστη συνταγή. Ρίχνω την βόμβα, ισοπεδώνω το αχρείαστο τώρα και μετά στέλνω ανθρωπιστική βοήθεια, για να οικοδομήσω το αύριο τους στα μέτρα μου. Σύστημα είμαι και όπως έχω προαποφασίσει ενεργώ.[…]
Το μόνο θετικό στην όλη αυτή διαδικασία, είναι το τελειωτικό γκρέμισμα των πολιτικών ιδεολογιών, τάσεων και τεχνασμάτων. Εμείς οι αναρχικοί, το ονειρευόμασταν να συμβεί κατόπιν ωρίμανσης και συνειδητοποιήσεων του λαού, όπου θα εξεγείρονταν κάποια στιγμή, ενάντια στον κοινωνικοπολιτικό παραλογισμό... αλλά εν τέλει, το κατάφερε εσχάτως και αυτό, το ίδιο το σύστημα...τώρα που έκρινε, πως στο επόμενο βήμα του, είναι αχρείαστα τα ιδεολογήματα. Η πολιτικοποιημένη χειραγώγηση είναι πια ξεκάθαρα ντεμοντέ, προτιμητέα δίχως άλλο στις μέρες μας, η άμεση τρομοκρατία και ο ψυχοτραμπουκισμός.
Διαχρονικά, ο αντιεξουσιαστικός χώρος, φιλοξένησε τα πιο λαμπερά πλάσματα, με τα πιο φωτεινά μυαλά. Μεμονωμένα ή σε ομάδες, βρήκαν το θάρρος και αντιστάθηκαν, κυρίως στην γενική ροή, αυτοσχεδιάζοντας ενστικτωδώς, παράγοντας ηθελημένα ουτοπικά θαύματα, προσομοιώσεις κοινωνικών παραδείσων και αυθόρμητες επαναστατικές παρεμβάσεις...διατηρώντας την σπίθα του απρόβλεπτου υπαρκτή, κόντρα σε κάθε είδους συστημική λογική.
Αν στα παραπάνω συνυπολογίσετε, ότι έπραξαν τα ανομολόγητα χωρίς προσωπικά οφέλη, αδιαφορώντας για τις συνέπειες που επιβάλλει ο νόμος της εξουσίας στις πράξεις τους, μόνο και μόνο για το αυτονόητο της αντίστασης, απέναντι στον παραλογισμό της εξαναγκαστικής πειθαρχίας, αρκεί για να κατανοήσετε. Αναφέρομαι σε εξαιρετικές περιπτώσεις ελεύθερων, αληθινών ανθρώπων... και λίγα λέω. Αυτοί αποτελούν το 7% του αντιεξουσιαστικού χώρου και ζούνε έως ότου πεθάνουν όπως είναι πάντα, ελεύθεροι, τρελοί και ευτυχισμένοι. Το υπόλοιπο 93% κάθε φουρνιάς και γενεάς είναι αδιάφοροι περαστικοί, επικίνδυνοι ή ακίνδυνοι "για το όνειρο"...και λίγα λέω.[…]
Όπως και να έχει πάντως, το πιο χρήσιμο που μπορεί να πράξει ένας άνθρωπος την παρούσα στιγμή, είναι να αποδεχθεί πλήρως, τα δεδομένα που τον περιβάλλουν. Ναι, συμβαίνει ότι συμβαίνει, επικρατεί όντως βαβελισμός, δεν είναι επιστημονική φαντασία, είναι επιστημονική πραγματικότητα. Κατόπιν αυτού και εφ' όσων διακρίνει το νόημα και την κατεύθυνση, πέρα από το στενό φάσμα των εμβολίων, θα μπορέσει να αποφασίσει σαν συνειδητή ανθρωπομονάδα για την στάση ζωής του, εντός του ''επόμενου''.
Αυτή η διεργασία βέβαια, προκειμένου να επιτευχθεί, δεν είναι καθόλου ανώδυνη, μιας και προϋποθέτει ψυχικά αποθέματα και θάρρος σε υψηλά επίπεδα. Τώρα πια, στις μετακαπιταλιστικές κοινωνίες του φιλελεύθερου σουρεαλισμού, όλα είναι ευδιάκριτα για όλους. Ο καθένας μας κατέληξε όπου ανήκει και σε ότι αληθινά του αναλογεί. Νομοτελειακά και με συνοπτικότατες διαδικασίες. Αυτό, όσο τραυματικό και να είναι, άλλο τόσο είναι και χρήσιμο. Διότι για να προσδιορίσεις, ποιος ή ποια θα είσαι στο ''επόμενο'' που οδηγείσαι, πρέπει να έχεις επίγνωση το ποιος είσαι τώρα. Το φαντασιακό δεν υπήρξε ποτέ καλός σύμμαχος σε τέτοιου είδους διεργασίες, για αυτό και το σύστημα εσώκλεισε τους λαούς στις οικίες τους τα τελευταία χρόνια. Γι' αυτό και δεν αντέδρασε ουσιαστικά κανείς, με το τι συμβαίνει τριγύρω...διότι επιτέλους, έστω και εξαναγκαστικά, ανακάλυψε τί συμβαίνει εντός της ψυχής και της οικίας του.
Η φρικιαστική ειρωνεία όμως, είναι το κέρδος που προέκυψε για τους λαούς...και κυρίως ότι το προκάλεσαν, οι ίδιοι οι σκακιστές του συστήματος. Σε αυτό το σημείο, οφείλω να ομολογήσω, πως απωλέσαμε και τα σωβρακάκια μας από το μέγεθος της πανωλεθρίας. Τέλος πάντων, ας επικεντρωθούμε στο κέρδος που μας παραχώρησαν. Ξέρετε, για αυτό το χάλι που επικρατεί πλέον σε ετούτο τον πλανήτη, ουδεμία ευθύνη έχετε εσείς, εγώ και οι υπόλοιποι άλλοι, δηλαδή εμείς. Εξυπακούεται πως φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, χάρη σε εκείνους που αποφασίζουν και διοικούν. Το περιβάλλον δεν το μολύνει η ελευθέρας εξάτμιση από το τζιπάκι μου, αλλά τα φουγάρα της ΒΙΟΧΑΛΚΟ. Το πρόβλημα όμως έγκειται, στο ότι εκείνοι πάντα έβρισκαν τους τρόπους να συνεχίζεται το παραμύθι, μέχρι που στο τέλος έπρεπε να αποδεχθούμε, ότι τα φάγαμε και μαζί, παρόλο που δεν γευτήκαμε ούτε μεζέ.
Με τον σοσιαλισμό δεν τα κατάφεραν, ούτε με την γιόγκα και τον διαλογισμό, ούτε καν αβοήθητοι, καθαρά από λυτρωτική ανάγκη... όχι, ακόμα και στον προθάλαμο της επίγνωσης, έφτασαν μαζικά και μόνο όταν το αποφάσισε-επέτρεψε το σύστημα. Αδιανόητο, εν τέλει ούτε κουράγιο να σωθεί δεν είχε ο λαός. Παρ΄ όλα αυτά, έστω και κάτω από αυτές τις συνθήκες, ανακάλυψε τουλάχιστον ποιος αληθινά είναι, τί κατέχει και ποιες οι ρεαλιστικές του προοπτικές εντός του ''επόμενου''. Κέρδος το λες και μάλιστα μεγάλο, παρ΄όλο τον τιμωρητικό τρόπο που αποδίδεται.[…]
Και οι διαφημίσεις να τους υπενθυμίζουν το χάλι τους...διότι μετά από τόσα χρόνια και τόσα δώρα από την κινητή τηλεφωνία, έπαθε και ο Αι ο Βασίλης το υπαρξιακό του και δικαίως μέσα στην ανυπαρξία και το ψέμα του. Οπότε αφού δεν είναι αυτό που είναι, παρ΄όλο που το υποδύεται, παράλληλα πειραματίζεται...Μην είναι μοντέλο, μην είναι Dj μην είναι ζαχαροπλάστης και εν τέλει, τί είναι αυτό το hohoho που τον έβαλαν να λέει χωρίς να το εννοεί;
Προτείνω τούτες τις χρονιάρες μέρες, να τολμήσει όποιος και όποια δεν το έχει ακόμα πράξει, να αντικρίσει την γυμνή, υπαρξιακή του αλήθεια, να την αποδεχθεί πλήρως και να της συμπεριφερθεί όπως της αρμόζει, με στοργή και μεράκι. Για να φτάσεις να επαναστατήσεις μαζί με άλλους, απέναντι στο όποιο σύστημα σε πιέζει, πρέπει πρώτα να επαναστατήσεις εναντίον σου, ελευθερώνοντας εσένα από τα δεσμά των προβολών σου. Αυτό είναι το καλύτερο δώρο που θα μπορούσες να λάβεις στη ζωή σου... Και μιας και όπως πάντα ξέραμε, δεν υπάρχει κανένας γαμημένος Αι Βασίλης, δώρισέ το εσύ στον εαυτό σου και θα με θυμηθείς. Θα λάμψει όλος σου ο κόσμος, θα νιώθεις υπέροχα. Τότε ίσως ξαναβρεθούμε...αν σου αρέσουν τα βουνά, αν αντέχεις ακόμα, αν το θελήσει η στιγμή.
Αδέλφια μου, σύντροφοι και συντρόφισσες, να προσέχετε τους πολύτιμους, σπάνιους εαυτούς σας. Έχω εμπιστοσύνη στις κινήσεις και την ευρηματικότητα σας. Σταθερές αναπνοές, οξυδέρκεια, έξοδοι ανεφοδιασμού, επαναοχύρωση. Έχει πορεία ακόμα ο εφιάλτης, ψυχραιμία και υπομονή.
Εύχομαι ολόψυχα καλές γιορτές σε όλους μας, με όσο το δυνατόν περισσότερες καταχρήσεις σε γλυκίσματα, αναψυκτικά, αλκοόλ, ντρόγκια και έρωτα. Τα φτερά είναι από χώμα, παίρνεις τμήμα τους και χτίζεις το μέλλον.
Ζήτω Εμείς, ζήτω η Αριστοκρατική Αλητεία!!!»
Δεν χρειάζεται να επαναλάβω πόσο μου αρέσει το ύφος του συγγραφέα. Η αύρα ελευθερίας που αποπνέει, ο ντελικάτος του σαρκασμός, η μετατόπιση της επαναστατικής αναζήτησης στο λαϊκό, το πεζοδρομιακό, το αυθεντικά ρομαντικό στοιχείο, ο αναρχισμός που γονιμοποιείται μακριά από την καμουφλαρισμένη με επαναστατικά συνθήματα συστημική γλώσσα των περισσότερων οργανώσεων του πολιτικού του χώρου. Ωστόσο, πέρα από αυτά, αρχίζει η σειρά των δικών μου συλλογισμών. Συλλογισμών που ξεπηδούν σαν να παίρνουν την σκυτάλη από εκεί που την άφησε ο συγγραφέας.
Ο προσανατολισμός που δίνει ο Λιάκος στους αναγνώστες του είναι εσωτερικός. Η κάθαρση της ψυχής και του νου από τις νοητικές νάρκες της φιλελεύθερης εξουσίας είναι το πρώτο βήμα της επανάστασης, σύμφωνα με το σκεπτικό του. Δεν έχει άδικο. Ωστόσο ήμουν ανέκαθεν πεπεισμένος ότι ο υπαρξισμός είναι ένας ελλιπής Ρομαντισμός. Το ίδιο λέω και στους εσωτεριστές που θέτουν ως τελικό στόχο της πνευματικής τους αναζήτησης την εσωτερική κάθαρση. Και τούτο γιατί είναι άλλο η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εσωτερική κάθαρση από τα εσωτερικευμένα κατάλοιπα της τετριμμένης φιλελεύθερης εξουσιαστικής ιδεολογίας (ή της όποιας υλικής εμεπιρίας) και άλλο η αυτοπραγμάτωση. Για την τελευταία χρειαζόμαστε κάτι ακόμα.
Ακόμη κι αν το μεμονωμένο πρόσωπο αυτοκαθαρθεί, αποτινάσσοντας τα περισσότερα βαρίδια της καθημερινής καπιταλιστικής πραγματικότητας που εσωτερικεύει ο νους, ποιος μας λέει ότι το επόμενο βήμα του θα είναι η αναζήτηση της επανάστασης; Μπορεί κάλλιστα να παραμείνει στην περιφρούρηση του βασιλείου της προσωπικής του ελευθερίας. Ενδέχεται να αναπαυθεί σε μια, τρόπον τινά, καζαντζακική νιρβάνα του «δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, είμαι λέφτερος». Αναμφίβολα κι αυτό θα αποτελέσει σπουδαία κατάκτηση. Αλλά τον σκοπό της επανάστασης δεν θα τον βοηθήσει. Ο εγκλωβισμός στην ατομικότητα είναι μια τραγική συνέπεια των κύριων εκδοχών του υπαρξισμού και του εσωτερισμού. Αλλά η επανάσταση και η ανατροπή ενός καθεστώτος προϋποθέτουν συλλογική δράση. Συντονισμό δυνάμεων. Και, πάνω απ’ όλα, μέθεξη σε μια υπερβατική ιδέα, σε έναν μύθο. Κοντολογίς, η επανάσταση και η ανατροπή προϋποθέτουν ιδεαλισμό.
Ο Λιάκος αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο της αναδιάταξης του επαναστατικού κινήματος, γράφοντας ότι η αυτοσυνείδητη δράση που θα προκύψει έπειτα από την εσωτερική κάθαρση ίσως κάνει τα αναβαπτισμένα άτομα -τους πολύτιμους, σπάνιους εαυτούς- να ξαναβρεθούν στον δρόμο του αγώνα αν τους αρέσουν τα βουνά, αν αντέχουν ακόμα, αν το θελήσει η στιγμή. Έχω την αίσθηση ότι τίποτα απ’ αυτά δεν θα συμβεί. Ακόμη κι αν η αυτοκάθαρση που οραματίζεται ο αναρχικός συγγραφέας επιτευχθεί. Γιατί το μεμονωμένο άτομο, ακόμη και αν έχει περάσει από το καθαρτήριο της νόησης και της ψυχής, θα παραμείνει ένα άτομο. Ελεύθερο, φρέσκο, δυνατό. Αλλά άτομο. Μια μονάδα που θα κινείται σε περιβάλλοντα παράλληλα με τα πεδία της εξουσίας. Έξω από αυτά. Αλλά όχι ανατρέποντάς τα.
Φρονώ, λοιπόν, ότι ένας είναι ο δρόμος της ανατροπής. Ένας είναι ο εφικτός δρόμος της επανάστασης. Κι ο δρόμος αυτός προϋποθέτει ένα ακόμη στάδιο, μετά από αυτό που περιγράφει ο Μπουρνόβας. Ναι, η εσωτερική μάχη και η θραύση των νοητικών δεσμών που έχει απλώσει το υλικό περιβάλλον της καθημερινής καπιταλιστικής εμπειρίας αποτελεί το πρώτο βήμα. Αλλά πρέπει να ακολουθήσει και το επόμενο. Ο μόνος τρόπος προκειμένου τα μεμονωμένα άτομα να γίνουν απειλητικά για ένα σύστημα εξουσίας είναι να υπερβούν τους εαυτούς τους, συλλαμβάνοντας τις αλήθειες ενός μύθου. Ο υπαρξιακά αληθής άνθρωπος του Μπουρνόβα είναι ένας ασκητής της ελευθερίας. Ο επαναστάτης-ανατροπέας είναι ένας πολεμιστής της πολιτικής δράσης. Για να καταστεί πολεμιστής της πολιτικής δράσης ένα πρόσωπο πρέπει να υπερβεί τον εαυτό του (ακόμη και τον υπαρξιακά αληθή). Κι ο μοναδικός τρόπος για να το πετύχει είναι να αφομοιώσει την αλήθεια των μύθων.
Αναφερόμενος στους μύθους εννοώ τα πλαίσια ιδεών που φιλοξενούν ριζωμένες αλήθειες ανάμικτες με αρχέγονες εικόνες, που εκφράζονται μέσα από συστήματα αξιών τα οποία η ιδεολογική ηγεμονία του υλιστικού φιλελευθερισμού απωθεί από την δημόσια συζήτηση. Η εισαγωγή του προσώπου στο περιβάλλον ενός μύθου σηματοδοτεί την υπέρβαση της ατομικότητας. Ο μύθος είναι αυτός που ενώνει τα επιμέρους πρόσωπα σε συλλογικό επαναστατικό κίνημα. Αυτός που τα ενσωματώνει σε μια υπέρτερη ολότητα ιδεών. Που τα γεμίζει με συμπαντική ενέργεια τόση ώστε να επιτρέπει στο πρόσωπο να κοιτάξει την εξουσία στα μάτια ως δυνητικός ανατροπέας.
Ο μύθος ποτέ δεν είναι το ψέμα μιας όμορφης αφήγησης. Αν αρκεστούμε στην μεθοδολογία της ιστορικής κοινωνιολογίας θα περιγράψουμε τον μύθο ως μια ιστορική κατασκευή που παράγει τις δικές της αλήθειες και πίστεις. Αν, όμως, τον δούμε μέσα από την σκέψη του ρομαντικού ιδεαλισμού θα κατανοήσουμε ότι ο μύθος είναι ένα μεσοδιάστημα ανάμεσα στον κόσμο της υλικής εμπειρίας και σε εκείνον της όντως υπαρκτής Αλήθειας. Ο μύθος είναι μια ροή της ουσίας του σύμπαντος προς τον κόσμο της ιστορίας.
Για να γίνω περισσότερο κατανοητός θα δώσω ένα παράδειγμα παρμένο από το κείμενο του Μπουρνόβα. Σύμφωνα με τον Λιάκο ο Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει. Αν δεχτούμε κάτι τέτοιο τότε ανοίγουμε ένα παράθυρο για την αμφισβήτηση του υπαρκτού υπόβαθρου του συνόλου των χριστουγεννιάτικων εορτασμών. Ασφαλώς ο Λιάκος είναι σαφές από την γραφή του ότι αποτελεί έναν αναρχικό ρομαντικό, που δεν υιοθετεί τον εργαλειακά ορθολογιστικό τρόπο σκέψης. Χρησιμοποιώ, όμως, το παράθυρο αμφισβήτησης του μύθου των Χριστουγέννων που περιλαμβάνει το άρθρο του για να ολοκληρώσω τον συλλογισμό μου. Η λογική απόρριψη της υπόστασης των χριστουγεννιάτικων εορτασμών και των συμβόλων τους είναι μια θέση αναμενόμενη από τους συνεπείς ορθολογιστές. Όσοι σκέφτονται μένοντας στα προφανή λογικά δεδομένα θα καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι το όλο υπόβαθρο του αφηγήματος των χριστουγεννιάτικων εορτασμών θα μπορούσε εύκολα να αμφισβητηθεί.
Ωστόσο, η ρομαντική σκέψη, που ψάχνει τα πράγματα σε μεγαλύτερο βάθος, θα αντιπαρέθετε την εξής θέση. Εφόσον σε τόσα έθνη, ανά τους αιώνες, υπήρξαν αφηγήσεις για έναν θεό, νάνο, γίγαντα κλπ. που μοίραζε δώρα σε συγκεκριμένη χρονική περίοδο είναι πολύ πιθανό αυτή η επανάληψη να υποδηλώνει μια αλήθεια. Μπορεί οι αφηγήσεις να την παραθέτουν απλοϊκά αλλά ο πυρήνας τους κρατά φυλαγμένο το πρωταρχικό νόημα μιας επαναλαμβανόμενης περιγραφής. Μόνο τυχαίο δεν μπορεί να είναι αυτό. Όπως επίσης δεν είναι τυχαίο το πώς εξακολουθούν να συγκινούνται, γενεές επί γενεών, (μικρών ή ενήλικων) πιτσιρικάδων ανά την υφήλιο, ακόμη και στην σημερινή τεχνοκρατική εποχή, με την ομογενοποιημένη μορφή του Άγιου Βασίλη που φέρει την χιονισμένη γενειάδα και την κόκκινη μπέρτα. Ούτε αυτό συμβαίνει τυχαία. Το συγκεκριμένο πρόσωπο αποτελεί την εξωτερικευμένη μορφοποίηση ενός κοσμικού αρχετύπου που είναι έμφυτο στις ανθρώπινες ψυχές.
Όσες λογικές αναλύσεις αμφισβήτησης του Αγίου Βασίλη ή των Χριστουγέννων κι αν παραθέσουν οι ορθολογιστές, όσες απτές αποδείξεις των λεγομένων τους και αν υποβάλουν, ο ανορθόλογος τρόπος λειτουργίας του νου και η ψυχική διαίσθηση θα συλλαμβάνουν την αλήθεια που υφίσταται πέρα από τα πεπερασμένα όρια της λογικής σκέψης και της υλικής καθημερινότητας. Οι άνθρωποι θα πιστεύουν στα Χριστούγεννα (ή σε όποια μορφή και όνομα κι αν πάρουν οι εορτασμοί στο απώτατο μέλλον). Θα αφομοιώνουν την μυθική τους αλήθεια και θα προσαρμόζουν τις δράσεις και τις ζωές τους στους τρόπους που προϋποθέτουν οι εορταστικές απαιτήσεις.
Ακριβώς το ίδιο πρέπει να συμβεί και στο πεδίο της πολιτικής δράσης. Μόνο η αφομοίωση των μυθικών αληθειών θα κάνει τα άτομα να υπερβούν τα πεπερασμένα όρια της ύπαρξής τους, να ενωθούν στα πλαίσια του μυθικού πεδίου των πολιτικών ιδεών που θα τα προσελκύσει και να ξεχυθούν πάνω στο σύστημα εξουσίας του καπιταλισμού σαν γίγαντες του πολέμου, σαν μικροί θεοί της επανάστασης. Μα εσύ ζητάς από τα άτομα που θα έχουν κατακτήσει την αλήθεια των υπάρξεών τους να την υποτάξουν ξανά σε μια νέα ιδεολογία, θα μπορούσε να μου αντιτείνει κάποιος. Αν η ιδεολογία στην οποία θα στραφούν αποτελέσει μέρος ενός μύθου τότε το άτομο όχι μόνο δεν θα χρειαστεί να υποταχθεί πουθενά, αλλά θα νιώσει την ψυχή του φορτισμένη με την ενέργεια χιλιάδων ψυχών. Θα αντιληφθεί την ύπαρξή του να αντανακλά σε μεγέθυνση. Γι αυτό χρειάζεται προσοχή στις επιλογές ιδεολογιών. Να προτιμούνται εκείνες που υφάνθηκαν από τα πέπλα των μύθων.
Σχόλια:
Σταμ ετοιμάσου τώρα θα σε πουν και ρουβίκωνα :)
Αυτός ο δυϊσμός "πνεύματος" και ύλης ήρθε ο καιρός να παρέλθει πιστεύω όπως και οι μεταφυσικές πλατωνικές παπαρολογίες για "υπαρκτές Αλήθειες" πέραν του υλικού κόσμου. Η αυτοπραγμάτωση δεν έχει ανάγκη από εσωτεριστικες δεισιδαιμονίες και παραμύθια με δράκους. Αυτοπειθαρχία και ηρωική αντίληψη (όχι μέσα στα τρελά ναρκισσιστικά πλαίσια που την τοποθετείτε) είναι τα απαραίτητα στοιχεία για την δράση του ατόμου όχι μυστικισμοί και φουμαρα.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ξέχασες να συμπληρώσεις "ζητώ η Νέα Δημοκρατία, ζητώ ο Δένδιας".
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Εσύ ξέχασες να μας πει τι είναι αυτό το "πνεύμα" το οποίο επικαλείστε συνέχεια. Δεν υπάρχει κάποιο "πνεύμα" ως άυλη ύπαρξη, υπάρχει μόνο εγκέφαλος τον οποίον ο άνθρωπος χρησιμοποιεί. Ο εγκέφαλος είναι ύλη, όπως και οι νευρώνες του και οι χημικές ουσίες που απελευθερώνει. Έτσι κινούνται τα αισθήματα και οι συμπεριφορές. Ο και καλά "αριστοκρατικός ιδεαλισμός" που σας ξεχωρίζει από την πλεμπα και σας τοποθετεί σε κάποια ανώτερη κάστα είναι ξεπερασμένος από τα γεγονότα.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Εντάξει μας έπεισες. Σκούπισε τώρα τα τζατζίκια στην μπυροκοιλιά και άσε τον Πλάτωνα για άλλους
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Είναι αδύνατον να σε πείσει κάποιος γιατί είσαι εκ φύσεως βλάκας. Άλλωστε κάθε διάλογος μαζί σου είναι χαμένος χρόνος. Στη παπαρο-φιλοσοφικη λέσχη σας που παριστάνετε τους ακαδημαϊκούς όλες οι απαντήσεις που δίνετε είναι γεμάτες ειρωνία και έπαρση. Τίποτα ουσιαστικό. Ακόμη να μας αποδείξεις την ύπαρξη του "πνεύματος"
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Εντελώς φιλικά, οι τετριμμένες υλιστικές ανοησίες που αναπαράγεις σαν δόγμα δεν εντυπωσιάζουν κανέναν εδώ. Μπορεί να δοκιμάσεις το reddit
Το ότι ένα γκαρσόνι δεν θα είχε ιδέα από βασική φιλοσοφία για το τι είναι η αντικειμενική αλήθεια και από καθολικές έννοιες ή από φιλοσοφικά presuppositions δεν με εκπλήσσει καθόλου!
Αυτό που με εκπλήσσει είναι το χαμηλότατο επίπεδο των "αντιπάλων" μας. Εάν θεωρήσουμε ότι έχουμε καν αντίπαλο! Μάλλον το 1789 έπεσε βαρύ και στα παιδιά του Άβαταρ...
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Προς γκαρσόνια και λοιπούς αλλόφρονες. Αν δεν ήταν τόσο αμόρφωτοι οι εστιάτορες, Πώποτες και υλιστές αντιφασίστες καθοδηγητές σας θα είχατε καταλάβει ότι το ερώτημά σας έχει απαντηθεί από το άρθρο.
Ο Σταμάτης καταρχάς γράφει για το πως γίνεται αντιληπτός ο μύθος (και οι ιδεολογίες) στην μεθοδολογία της ιστορικής κοινωνιολογίας. Αυτή η πρόπσληψη δεν περιλαμβάνει μεταφυσική και "πνεύμα". Ακόμα και σε αυτή την πρόσληψη της έννοιας ο μύθος είναι κάτι που υπρβαίνει την εμπειρική ατομικότητα γιατί αφομοιώνει ιδέες πολλών ανθρώπων, διαφορετικών εποχών. Ακόμα δηλαδή και αν δούμε τον μύθο ως κοινωνική κατασκευή που δεν έχει μεταφυσικό αλλά μόνο ιστορικό υπόβαθρο είναι κάτι που υπερβαίνει την ατομικότητα του παρόντος. Ακόμα και οι φιλελεύθεροι νεο-καντιανοί το δέχονται αυτό. Ακόμα και οι μαρξιστές. Απλά τα κρυφονεοφιλελεύθερα σκουπίδια των αντιφασιστικών εστιατορίων κάνουν ότι δεν το βλέπουν.
Η δεύτερη εκδοχή πρόσληψης της έννοιας "μύθος" που παραθέτει ο Σταμάτης είναι η ρομαντικά ιδεαλιστική. Αυτή περιλαμβάνει το μεταφυσικό στοιχείο και το "πνεύμα" που αναφέρουν τα γκαρσόνια. Πως αποδεικνύεται η ύπαρξη του πνεύματος; Το έχει απαντήσει και αυτό ο αρθρογράφος. Όταν μια εικόνα (πχ του θεοού, νάνου, αγίου κλπ), που μεταφέρει δώρα στα παιδιά κατά την εορταστική περίοδο, επαναλαμβάνεται σε πολλά διαφορετικά έθνη ανά την υφήλιο, σε διαφορετικές ιστορικές περιόδους (πράγμα που δεν χωρά στο πεδίο της ατομικής εμπειρικής παρατήρησης και των χημικών εκκρίσεων του μυαλού που αναφέρουν οι μπακαλιάροι του υλιστικού Διαφωτισμού, ακριβώς επειδή αναφερόμαστε στην επανάληψη της ίδιας ιδέας σε διαφορετικές εποχές και σε διαφορετικά έθνη) αυτό σημαίνει ότι έχουμε εμπρός μας το φαινόμενο μιας ιδέας (με την πλατωνική και νεοπλατωνικά χριστιανική έννοια) η ρίζα της οποίας έγκειται πέραν της εμπειρικής παρατήρησης του ατόμου. Το άτομο απλώς παρατηρεί για να επιβεβαιώσει μια πραγματικότητα που επαναλαμβάνεται ανά τους αιώνες, πέρα από αυτό και πέρα από κάθε ατομικότητα.
Κάπου εκεί αρχίζουμε να αισθανόμαστε την ύπαρξη του "πνεύματος". Οι άνθρωποι. Όχι εσείς, τα δίποδα.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Άσε τις βαρυσήμαντες και τις ψαγμένες έννοιες με τις οποίες πείθεις μόνο τους αδαείς. Η ερώτηση είναι ξεκάθαρη: τι είναι το πνεύμα;
Έχουν περάσει κάπου στα 2.0000 και χρόνια από την εποχή του Πλάτωνα. Η επιστήμη έχει προχωρήσει δραματικά και έχει δώσει απαντήσεις για την λειτουργία του κόσμου. Η μεταφυσική κοσμολογία του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη πλέον υπάρχει για να την πετάμε στο καλάθι των απορριμμάτων. Ποιο είναι αυτό το υποτιθέμενο τρισυπόστατο του ανθρώπου που επικαλείστε συνεχώς εσείς και η θρησκευόμενη δεξιά; Είναι άλλο η βουλησιοκρατία και άλλο ο ανορθολογικός ιδεαλισμός φελλοί.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Σαφώς είναι άλλο η βουλησιοκρατία και άλλο ο ανορθολογικός ιδεαλισμός ανόητε/η. Για αυτό έχουμε επαναλάβει ότι αποτελεί κακοποίηση της σκέψης του Νίτσε η ταύτιση της με τον εθνικισμό. Χρειάζεται ένα ρομαντικά ιδεαλιστικό ενδιάμεσο για να πραγματοποιηθεί η σύνδεση ομαλά. Πράγμα που τα τσουρούκια του υλισμού δεν αντιλαμβάνεστε. Πίσω στην κουζίνα σου τώρα.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Που κολλάει ο Νίτσε ρε καμένε; Έχω ρωτήσει πόσες φορές τι είναι το πνεύμα και δεν έχετε δώσει ούτε έναν ορισμό. Η ερμηνεία του κόσμου μόνο με υλικούς όρους μπορεί να γίνει μάστορα. Εκτός και αν πιστεύεις ότι τις αστραπές τις ρίχνει ο Δίας ή ότι ανακατεύει ο Θεός ύλη και ψυχή στο σέικερ.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Στον κάλαθο των αχρήστων Πλάτωνας και Αριστοτέλης; Σεμνά λέμε πρόσφατα στην Γαλλική Βουλή τους έκαναν άγαλμα οι οπαδοί του 1789 και εσείς τους μειώνετε;
Ο Banshee είπε...Πνεύμα είναι αυτό που γεμίζει το νου όταν κάποιος εμπνέεται ένα λογοτεχνικό έργο, όταν συνθέτει ένα μουσικό κομμάτι, όταν σχεδιάζει μια εθνικά εμπνευσμένη πολιτική. Ξέρεις, δεν μπορούν να γίνουν όλα αυτά με κάποιο manual ορθολογικής χρήσης. Ούτε με συνταγές από menu.
Παίζω τις ίδιες νότες, στον ίδιο ρυθμό, στο ίδιο όργανο με τον Blackmore και ενώ αυτός μαγεύει τους ακροατές όλου του κόσμου εγώ απλά ακούγομαι σωστά. Δεν υπάρχει κανένα υλικά μετρήσιμο λογιστικό μοντέλο για να δείξει τη διαφορά ή τι πρέπει να κάνουμε οι υπόλοιποι κιθαρίστες για να παίξουμε σαν αυτόν. Γιατί το πνεύμα δεν μετριέται ούτε περιγράφεται με το γελοίο τρόπο που ζητάς εσύ.
Κατά τον ίδιο τρόπο ο ένας γιατρός κάνει "θαύματα" και ο άλλος τα αυτονόητα. Τις ίδιες λογικές μεθόδους χρησιμοποιούν. Ο ένας βρίσκει μια νέα θεραπεία για τον καρκίνο και ο άλλος απλά την εφαρμόζει. Τα ίδια έχουν διαβάσει. Τις ίδιες εκκρίσεις παράγει ο οργανισμός τους. Όμως ο ένας έχει την έμπνευση να κάνει ένα νέο θεραπευτικό συνδυασμό. Το πνεύμα εισρέει σε αυτόν που μπορεί να εμπνέεται.
Ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης μπορεί να έγραψαν μεταφυσικές κοσμολογίες που σου φαίνονται ξεπερασμένες. Παραμένουν πάντως αξεπέραστες οι μεταφυσικές οντολογίες τους. Αν ξεπεραστούν αυτές τότε καταρρίπτονται αυτομάτως όλες οι υπόλοιπες που βασίζονται στις αρχές τους, μέχρι τον Χάιντεγκερ. Καταρρίπτεται και η ψευδο-μεταφυσική του Αδόλφου Άβαταρ.
Επειδή ακριβώς η επιστήμη είναι πεπερασμένη, έχει όρια, ενώ η οντολογική φιλοσοφία ανοίγεται πέραν της ατομικής εμπειρίας και της στενής λογικής δεν θα καταρριφθεί ποτέ. Σήμερα μέχρι και φιλελεύθεροι Αμερικάνοι φιλόσοφοι στις πλατωνικές και αριστοτελικές αρχές βασίζονται.
Αυτές τις σαχλαμάρες τις ακούγαμε στο γυμνάσιο, τότε που ήταν της μόδας ο dawkins και πουλούσε ο edgy αθεϊσμός. Θλιβερό deja vu να τις διαβάζεις σήμερα σε σχόλια δήθεν εθνικιστή. Κάποιοι είναι πολύ μπερδεμένοι ή αντί για άνθρωποι απλά δίποδα με εγκέφαλο. Έτσι εξηγείται και η σύγχυση περί "πνεύματος"
Ο/Η Ανώνυμος είπε..."Πνεύμα είναι αυτό που γεμίζει το νου όταν κάποιος εμπνέεται ένα λογοτεχνικό έργο, όταν συνθέτει ένα μουσικό κομμάτι, όταν σχεδιάζει μια εθνικά εμπνευσμένη πολιτική"
Άρα πνεύμα είναι απλά η λειτουργία του εγκεφάλου; Διότι αν είναι απλά αυτό οι μεταφυσικές παπαρολογίες σας καταρρέουν μια προς μια. Ο εγκέφαλος λειτουργεί αναλόγως προς τα ερεθίσματα που λαμβάνει και των βιολογικά κληρονομημένων χαρακτηριστικών. Όταν ο εγκέφαλος παθαίνει βλάβη τότε τι γίνεται το "πνεύμα" εξαφανίζεται; Ο σχιζοφρενής ας πούμε δεν έχει πνεύμα ή πνεύμα έχει κάποιος μονάχα όσο είναι υγιής; Μετά λες ότι πνεύμα είναι οι ιδιαίτερες ικανότητες του καθενός. Αν εγώ μαγειρεύω καλύτερα από σένα είμαι πιο πνευματικός δηλαδή; Μακάρι να μπορούσατε να αναλογιστείτε τι βλακείες γράφετε. Εν κατακλείδι για να κλείσει αυτή η συζήτηση η οποία είναι άνευ ουσίας δεν υπάρχει κανένα "πνεύμα". Η σωματική δομή του ανθρώπου και ο τρόπος λειτουργίας του είναι πράγματα καθολικά αποδεκτά. Λογικό ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης να είχαν τέτοιες απόψεις σε μια εποχή που δεν υπήρχαν τόσα δεδομένα αλλά σήμερα η επιστήμη έχει κονιορτοποιήσει τη μεταφυσική κοσμολογία και τον ανορθολογικό ιδεαλισμό του κάθε φαντασιόπληκτου. Για τον οποιοδήποτε αγώνα χρειάζεται απόκτηση γνώσεων, δραστηριοποίηση, αυτοπειθαρχία, ηρωική στάση ζωής και όχι μυστικιστικά τελετουργικά.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Αφού απλά θες να γράψεις την ανοησία σου τι νόημα έχει να συζητήσουμε; Αδυνατείς να καταλάβεις. Ο νους περιλαμβάνει πολλά περισσότερα από την λογική.Τα ερεθίσματα που λαμβάνει ο νους δεν είναι μόνο εμπειρικά. Μπορεί να είναι και ενστικτώδη. Μπορεί να είναι και υπερ-εμπειρικά.
Ούτε ο νους είναι μόνο "εγκέφαλος" όπως τον παρουσιάζεις με υλιστική μονομανία. Αυτό προσπαθούμε να εξηγήσουμε. Κάποιοι φαίνεται ότι παρουσιάζετε εγγενή αδυναμία κατανόησης. Μπορεί και να είναι κληρονομική. Εδώ θα συμφωνήσουμε.
Εφόσον μπερδεύεις το νου με την υλική διάσταση του όρου (που αναφέρεις ως εγκέφαλο) όλος ο υπόλοιπος συλλογισμός σου είναι για πέταμα.
Με ορθολογικά, επιστημονικά επιχειρήματα και με τεχνοκρατική πειθαρχία φτιάχνονται επιχειρήσεις. Όχι επαναστατικά κινήματα.
Δεν ελπίζουμε να το καταλάβεις. Ελπίζουμε τουλάχιστον να βρεις το θάρρος να μας πεις πια συλλογικότητα υποστηρίζεις. Να δούμε ποιοι είναι αυτοί που υιοθετούν τέτοιες απόψεις για να πέσει ένα ακόμα προσωπείο.
Καλά ρε γκαρσόνι δεν καταλαβαίνεις ότι παραθέτεις γενικόλογες βλακείες; Αυτοπειθαρχία, ηρωική στάση ζωής, δραστηριοποίηση. Πολύ συγκεκριμένος είσαι τι να σου πω.
Η μεγάλη ξεφτίλα σου είναι όταν προτείνεις ηρωική στάση ζωής. Η ηρωική στάση ζωής προϋποθέτει υπέρβαση της λογικής και αυτοθυσία ρε βούρλο. Αν λειτουργούσαν με την λογική οι ήρωες θα έκαναν την συμφέρουσα επιλογή. Όχι την ηρωική. Θα κατέληγαν στην πιο συμφέρουσα συμφωνία. Δεν θα υπερέβαιναν τα κοινά μέτρα. Η λογική είναι καθολικά κοινή όπως το γράφεις. Οι ήρωες ξεχωρίζουν.
Που να τα μάθετε αυτά; Στα γραφεία του Δένδια; Η στις αντιφασιστικές στοές;
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Ανώνυμο γκαρσόνι, επί της ουσίας θα μας απαντήσεις σε ποια συλλογικότητα είσαι μέλος;
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Μα αυτό ακριβώς επιδιώκουν οι δεξιοί ψευτοναζί και οι νεοεθνικιστές. Έναν κόσμο αντι-ηρωϊκό. Όπου όλα τα κινήματα, όλες οι αντιστάσεις, όλα τα ξεχωριστά πνεύματα θα υποταχθούν. Θα αποδεχτούν την καθολική ορθολογική κανονικότητα. Θα προσαρμοστούν στις επιταγές της παγκόσμιας αγοράς, αφού το λέει και η επιστήμη. Μόνο που ξεχνούν ότι η επιστήμη είναι υποταγμένη στην εξουσία της αγοράς αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Όλα λογικά τακτοποιημένα. Μακριά από το πνεύμα και τη φαντασία. Αυτά προκαλούν επικίνδυνες απαιτήσεις. Προκαλούν επαναστατικά οράματα.
Την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τα μάτια μας. Αυτά είναι τα σημαντικά. Και που ξέρεις; Μπορεί η ΝΔ να κάνει και άλλο άνοιγμα στην ακροδεξιά. Μετά τον Θανασακη ίσως δούμε και κανένα εστιάτορα ή Πώποτα υποψήφιο βουλευτή.
Ο Banshee είπε...Η θητεία των παιδιών στο εστιατόριο τα έχει επηρεάσει αποφασιστικά. Μέχρι και το πρώτο παράδειγμα που έφερε στο νου το ανώνυμο γκαρσόνι η μαγειρική είναι 🤣😆😁
Πέρα από την πλάκα ακόμα και σε αυτό το παράδειγμα μπορεί να φανεί τι εννοούμε. Όντως αν χρησιμοποιήσουμε τα ίδια υλικά και την ίδια συνταγή εσύ θα μαγειρέψεις καλύτερα. Γιατί ακριβώς δεν μπορούν να μετρηθούν και να εξηγηθούν όλα τα πράγματα με τον χάρακα της λογικής. Η άυλη και άλογη δύναμη του ταλέντου σου θα κάνει το φαγητό σου καλύτερο απ' το δικό μου.
Επειδή το μαγείρεμα είναι κάτι απλό που αφορά την υλική κατανάλωση δεν μιλάμε για "πνευματώδεις" μάγειρες. Μιλάμε για "ταλαντούχους" μάγειρες. Μπορεί να μιλήσουμε και για ταλαντούχους μουσικούς, αθλητές κλπ. Όμως εκείνοι οι μουσικοί που ποιούν έργα διαχρονικής αξίας, που ακούγονται σε όλες τις εποχές ανά την οικουμένη, δεν είναι απλά ταλαντούχοι. Είναι πνευματώδεις. Στο νου τους έχουν απλώσει μια γέφυρα που τους συνδέει με το Πνεύμα του Απόλυτου, του Θείου. Ο Μπετόβεν, ο Βιβάλντι, ο Βάγκνερ όλοι οι κλασικοί.
Το ίδιο και οι λογοτέχνες. Πώς έγραψαν τα έργα που διαβάζουν όλοι οι άνθρωποι της οικουμένης εδώ και διακόσια χρόνια; Με λογιστικούς υπολογισμούς; Με αντιδράσεις του εγκεφάλου σε ερεθίσματα; Όλοι οι εγκέφαλοι αντιδρούν σε ερεθίσματα. Δεν αφήνουν όμως όλοι τέτοια πολιτιστικά μνημεία. Τι είναι αυτό που κάνει τη διαφορά; Ότι εκκρίνει περισσότερα υγρά ο εγκέφαλος τους (προσθέτω και οποία άλλη βιολογική περιγραφή έχεις αποσπάσει από το επιστημονικό της πλαίσιο για να περιγράψεις βλακωδώς φιλοσοφικές και πολιτικές προτάσεις); Είναι γελοίο το επιχείρημα και δείχνει ότι ούτε την ορθολογιστική θεωρία γνωρίζεις.
Το πνεύμα, οι ιδέες, το Θείο υφίστανται πέρα από τις δυνατότητες σύλληψης της κοινής λογικής. Το ερώτημα που θέτεις οι πρωτοετείς φοιτητές φιλοσοφίας μαθαίνουν να το αντιστρέφουν. Αποδείξτε μας με ορθολογική αλληλουχία σκέψεων ότι το Πνεύμα δεν υπάρχει. Δεν το έκανε ο Βιτκενσταιν και η αναλυτική φιλοσοφία. Δεν το πέτυχε κάνεις η μεθοδολογία του λογικού θετικισμού. Δεν γίνεται και δεν θα γίνει ποτέ. Μια πίστη είναι αυτή που παραθέτεις και μάλιστα πολύ πιο δογματικά επικίνδυνη από τις θρησκευτικές. Γιατί βασίζεται στην ψευδαίσθηση ότι είναι αδογματιστη.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Δεν είναι όλοι του Μποντρίνι εγγόνια και όλοι βλάκες παρακρατικοί. Πολλά σχόλια είναι στημένα για να παρασυρθείτε σε ύβρεις και ειρωνεία. Μην κάνετε το λάθος αυτό. Έχετε πολλούς εχθρούς αλλά και πολλούς φίλους καιρός να βγάλεις νέα βιβλία και φυσικά περιοδικό. Μην αφήνετε ούτε χιλιοστό σε παλιάτσους. Φτιάξτε ποντκαστ κάντε και άλλες δράσεις συνεχίστε. Ο χώρος πλέον έχει τάση ριζοσπαστική πιο δυνατή από ποτέ απλά δεν φαίνεται λόγω της ψυχολογικής πτώσης του συνόλου. Ρομαντικό εθνικοαναρχικό στρασσερικό πλέον το πρόσημο στον χώρο
Ζήτω εμείς και μόνο εμείς
Ζήτω το Έθνος μας κάτω το κράτος τους
Φιλικά Δ.Κ.
Και τι νομίζουν ότι πετυχαίνουν με αυτό φίλε ΔΚ; Εκτός και αν θέλουν να ανεβάσουν την αναγνωσιμότητα. Σε αυτό τα έχουν καταφέρει μια χαρά. Από τότε που άρχισαν τις ανοησίες στα σχόλια εκτόξευσαν την αναγνωσιμότητα του ιστολογίου.
Μακάρι να είναι όπως περιγράφεις τα πράγματα. Αλλά ακόμα και αν δεν είναι, "ζήτω εμείς" όπως αναφέρεις.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Η περιγραφή προειδοποιεί τον περαστικό να εξαγνίσει την καρδιά του επειδή πρόκειται να εισέλθει στη Θάλασσα της Βαλούσια, η οποία ανήκει αποκλειστικά στους Illuminati. Ταξιδεύοντας στη Θάλασσα της Βαλούσια, θα φτάσετε τελικά στο υπόγειο λιμάνι της Agharti, το οποίο ήταν το πρώτο καταφύγιο των Illuminati μετά την καταστροφή του Ατλαντίου. Βγαίνουμε στη Θάλασσα της Βαλούσια αυτή τη στιγμή. Ρολόι.
https://www.youtube.com/watch?v=rhJZrRV5YKo