1) Τα Δεξιά «εστιατόρια» και το κατασκευασμένο σενάριο ενός υποτιθέμενου ρωσικού κινδύνου
Το ξέσπασμα του σκανδάλου των υποκλοπών δεν απέδειξε απλώς ότι το ελληνικό κράτος έχει γίνει εργαλείο μιας πολιτικής μαφίας που ανάγει τις οικογενειακές και ιδεολογικές ρίζες της στην φιλελεύθερη αυταρχική παράδοση του βενιζελισμού. Το συγκεκριμένο σκάνδαλο είναι ένα επιπλέον γεγονός που δικαιώνει όλα όσα έχουμε αναφέρει κατά καιρούς για το σχέδιο που εφαρμόζουν, από την εποχή των μνημονίων, «σαμαρικά» και «μητσοτακικά» στελέχη της Δεξιάς, με στόχο την διάλυση του εθνικιστικού χώρου και τον εκφυλισμό της εθνικιστικής ιδεολογίας σε ακροδεξιά σχήματα τα οποία είναι εύκολο να διαχειριστεί, προς όφελός του, το κόμμα που κυβερνά. Γιατί οι Δεξιοί ωτακουστές δεν παρακολουθούν μόνο τους πολιτικούς των άλλων αστικών κομμάτων. Παρακολουθούν, εδώ και χρόνια, όλο τον δικό μας πολιτικό «χώρο». Η Δεξιά γνωρίζει κάθε μας κίνηση και τοποθετεί τους ανθρώπους της ανάμεσά μας προκειμένου να διατηρεί τον έλεγχο του χώρου.
Όταν η κυβέρνηση άρχισε να στριμώχνεται, λόγω της διαφαινόμενης εμπλοκής του πρωθυπουργού στην παρακολούθηση του Νίκου Ανδρουλάκη, προκειμένου να συσπειρώσει τους υποστηρικτές της κατέφυγε σε συγκεκριμένα επιχειρήματα. Δεν νομίζουμε να ‘ναι τυχαίο το γεγονός ότι τα συγκεκριμένα επιχειρήματα είναι ίδια με εκείνα των «σερβιτόρων» και των «εστιατορίων» που δρουν ως πέμπτη φάλαγγα της Νέας Δημοκρατίας στον εθνικιστικό χώρο. Μόλις κινδυνεύει με δημοσκοπική υποχώρηση η «παράταξη των νοικοκυραίων» ανασύρονται σενάρια για τον υποτιθέμενο ρωσικό κίνδυνο. Τα ίδια ακριβώς με αυτά που χρησιμοποιούν οι Δεξιοί παρακρατικοί «σερβιτόροι» του Μητσοτάκη που αλωνίζουν στον «χώρο» υποδυόμενοι τους (διαφόρων ιδεολογικών τάσεων) εθνικιστές.
2) Αντιφάσεις πολιτικού αυτό-ακροτηριασμού
Οι αντιδράσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης για τα αίσχη της φαμίλιας Μητσοτάκη είναι απολύτως δικαιολογημένες. Ωστόσο η κυβέρνηση πατάει σε ένα ισχυρό επιχείρημα για να απεγκλωβιστεί απ’ τα σχοινιά και να περάσει στην αντεπίθεση. Χωρίς τις παράνομες παρακολουθήσεις, χωρίς να μετατρέπονταν οι μυστικές υπηρεσίες της χώρας σε παρακρατική γιάφκα χαφιέδων που δρουν προς όφελος του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού παρακολουθώντας όλους όσους είμαστε πατριώτες κι επικίνδυνοι για το σύστημα, τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά στην πολιτική ζωή. Κυρίως, όμως, χωρίς τις παράνομες «επισυνδέσεις» δεν θα μπορούσε να κλειστεί στην φυλακή η Χρυσή Αυγή. Οι πολιτικοί της Νέας Δημοκρατίας δεν θα πάψουν να το θυμίζουν αυτό προς πάσα κατεύθυνση.
Μπορεί η ηγεσία του αστείου κόμματος των χρυσαυγιτών, με την αποκρουστική της εμφάνιση και την απαράδεκτη της πολιτική συμπεριφορά, να έδωσε το πάτημα ώστε να στηθεί εναντίον της ο κρατικός σχεδιασμός που την κατέστρεψε, ωστόσο δεν υπάρχει νουνεχής αναλυτής που να μην αντιλαμβάνεται ότι για να συμβεί αυτό το παρακράτος της Νέας Δημοκρατίας καταπάτησε μια σειρά από νόμους του κράτους. Τότε, τα περισσότερα κόμματα της Αριστεράς (με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις) δεν αντέδρασαν στον βαθμό που θα έπρεπε, είτε γιατί βολεύτηκαν με το πάθημα των πολιτικών τους αντιπάλων είτε γιατί τα στελέχη τους φοβήθηκαν την επικοινωνιακή παγίδα της ταύτισης με την άκρα δεξιά που είχε στήσει το «σαμαρικό» νεοφιλελεύθερο παρακράτος. Ωστόσο, ήδη από εκείνη την εποχή, ο πυρήνας των «σαμαρικών» της Νέας Δημοκρατίας μιλούσε για δύο άκρα και εμμέσως απειλούσε ότι αν η Αριστερά δεν προσαρμοζόταν σε μοντέλα σοσιαλδημοκρατικού φιλελευθερισμού θα είχε την ίδια τύχη με την Χρυσή Αυγή.
Εφόσον μια δράκα καθαρμάτων αρχίζει να χρησιμοποιεί περισσότερο εμφανώς από ποτέ (με εξαίρεση τον πολιτικό τους πρόδρομο Ελευθέριο Βενιζέλο και κάποιες πρώιμες μεταπολεμικές περιόδους) το κράτος σαν να είναι παραταξιακός μηχανισμός της Δεξιάς, αν δεν λάβει άμεσα την πρέπουσα απάντηση είναι δεδομένο ότι δεν θα σταματήσει πουθενά. Το ίδιο πράγμα συνέβη και την εποχή της κυβέρνησης του Κ. Μητσοτάκη. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και μετά το 2012. Αφού η Αριστερά και η κεντροαριστερά, σε αντίθεση με ό,τι συνέβη το 1993, σιώπησαν στις θεσμικές εκτροπές και τα νομικά αίσχη που πραγματοποίησε η διψασμένη για εξουσία Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά και του Μητσοτάκη προκειμένου να ξεδοντιάσει την οργάνωση του Μιχαλολιάκου, ήταν αναμενόμενο ότι ο επόμενος στόχος της θα γίνονταν οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις. Μπορεί ο τρόπος θεσμικής εκτροπής να είναι πιο περιορισμένος στην περίπτωση του Ανδρουλάκη. Ωστόσο το σκεπτικό παραμένει ίδιο: Θεσμική εκτροπή, εκβιασμός, πολιτική αλητεία.
Η Αριστερά και η κεντροαριστερά υποπίπτουν σε αντίφαση λέγοντας ότι για την Χρυσή Αυγή ήταν αποδεκτή η θεσμική εκτροπή ενώ για τις ίδιες όχι. Και η Δεξιά γνωρίζει πολύ καλά πως να εκμεταλλευτεί την αντίφαση αυτή επικοινωνιακά και πολιτικά.
3) Πίσω από το παραβάν
Φαίνεται ότι για κάποιους λόγους που ακόμη δεν γνωρίζουμε ο Μητσοτάκης έχει δυσαρεστήσει κύκλους της παγκόσμιας φιλελεύθερης εξουσίας. Αν δεν συνέβαινε αυτό το σκάνδαλο των υποκλοπών θα είχε ξεχαστεί σε μια νύχτα. Όμως αντιθέτως πληθαίνουν τα δημοσιεύματα ισχυρών δημοσιογραφικών κύκλων του δυτικού κόσμου, που αναπαράγουν το θέμα και δεν αφήνουν την κομπραδόρικη ομερτά της Νέας Δημοκρατίας με τα εγχώρια τηλεοπτικά ΜΜΕ να το σκεπάσουν. Επίσης οι συχνές αναφορές του σκανδάλου στο ευρωκοινοβούλιο και οι επισκέψεις θεσμικών οργάνων της Ε.Ε. στην Ελλάδα με σκοπό την (έστω και επιφανειακή) διερεύνηση του εν λόγω ζητήματος δείχνουν την γενικότερη κατεύθυνση που έχουν πάρει τα πράγματα.
Κάποιοι έχουν δυσαρεστηθεί με τον Μητσοτάκη. Κι αυτοί δεν είναι σίγουρα οι Ρώσοι ή ο Ερντογάν...
4) Μια ζωή επιπόλαιοι
Αν η τι άλλο για την γενική παρακμή που έχει απλωθεί στην πατρίδα μας δεν ευθύνονται μόνο οι πομποί της εξουσιαστικής προπαγάνδας. Ευθύνεται και ο μέσος Έλληνας που έχει καταστεί το χαϊβάνι της νεώτερης ιστορίας. Οι αντιδράσεις της πλειοψηφίας σε θέματα που έχουν αθλητικό περιεχόμενο μαρτυρούν με τον καλύτερο τρόπο αυτή την δυσάρεστη αλήθεια. Ο μέσος Έλληνας είναι γεμάτος παθογένειες και μια εξ αυτών είναι η εκνευριστική και επαναλαμβανόμενη επιπολαιότητά του. Πρόσφατο παράδειγμα το ευρωμπάσκετ.
Μια επικοινωνιακή βιομηχανία από κρατικά και ιδιωτικά εξουσιαστικά ΜΜΕ στήθηκε προκειμένου να διαφημίσει την παρουσία της εθνικής μας ομάδας σε αυτό τον θεσμό. Έχουμε τον καλύτερο μπασκετμπολίστα του κόσμου, έχουμε τον καλύτερο προπονητή της Ευρώπης, έχουμε πλήρες ρόστερ, άρα πάμε να πάρουμε το κύπελλο. Ο αδαής μέσος Έλληνας έχαψε για μια ακόμη φορά το menu της εξουσίας και δεν κατάφερε να συνειδητοποιήσει ότι πράγματι είχαμε όλα τα παραπάνω αλλά για να κατακτηθεί ένας τίτλος χρειάζονται επιπλέον προτερήματα.
Η εθνική ομάδα είχε όντως πολύ δυνατό έμψυχο υλικό. Δεν αναφέρομαι στις ανοησίες του νεοελληνικού αθλητικού αντιρατσιστικού marketing για τον υποτιθέμενο καλύτερο παίκτη του κόσμου. Αν ο Γιάννης Αντετοκούμπο είναι ο καλύτερος παίκτης του κόσμου τότε το μπάσκετ πρέπει να έχει χάσει πολλή από την ποιότητά του. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί πριν κάποια χρόνια ότι αν μια δυνατή εθνική ομάδα είχε στις τάξεις της τον Τζόρνταν, τον Μάτζικ, τον Λάρι Μπερντ, τον Γιούιν, τον Ρόμπινσον, τον Μπάρκλεϊ ή τέλος πάντων έναν από τους πραγματικά καλύτερους παίκτες του κόσμου, θα έχανε σε αγώνα του ευρωμπάσκετ; Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί τον Τζόρνταν ή τον Ο’Νηλ να κάνουν airball σε διαδοχικά σουτ και να «τουβλάρουν» στα στεφάνια σε ελεύθερες βολές; Θα μπορούσε να απαντήσει κανείς ότι προφανώς δεν υπάρχουν πλέον αυτοί οι απίθανοι αθλητές του παρελθόντος. Αλλά κι εμείς δεν έχουμε τον καλύτερο παίκτη του κόσμου στην ομάδα μας. Ας σοβαρευτούμε επιτέλους. Ο Γιάννης Αντετοκούμπο είναι παικταράς. Αλλά η υπερβολή καταντά γελοία. Ολόκληρη η αθλητική δημοσιογραφία εργάζεται πάνω σε μια αντιρατσιστική επικοινωνιακή στρατηγική που εγκαινίασε ο εθνικός ολετήρας Αντώνης Σαμαράς. Πέρα από τις πολιτικές στοχεύσεις υπάρχει και η αλήθεια. Και η αλήθεια είναι ότι ο Αντετοκούμπο αποτελεί έναν από τους αρκετούς πολύ καλούς μπασκετμπολίστες που διαθέτει η Ελλάδα.
Ωστόσο αυτό δεν αρκεί για να έρθει ένας τίτλος. Πρέπει να υπάρχει τύχη, πρέπει να υπάρχει θέληση, πρέπει να υπάρχει σωστή προετοιμασία και, κυρίως, πρέπει να υπάρχει η νοοτροπία της ωριμότητας. Αυτό το τελευταίο είναι που δείχνει να αγνοεί παντελώς ο σύγχρονος μέσος Έλληνας. Κάποτε η αθλητική ελληνική κοινότητα αγκάλιαζε το αθλητικό γεγονός. Παρακολουθούσαμε όλους τους αγώνες χωρίς υπεροψία, με αστείρευτο ενδιαφέρον. Σεβόμασταν τον αθλητικό αγώνα και απολαμβάναμε το θέαμα. Φανατιζόμασταν, στενοχωριόμασταν, παίζαμε ξύλο και πανηγυρίζαμε σε διονυσιακά παραληρήματα. Δεν κάναμε τους εξυπνάκηδες, δεν υποτιμούσαμε κανέναν αντίπαλο, δεν λέγαμε παπαριές του τύπου «έλα μωρέ ποιοι είναι αυτοί; Τους έχουμε για πλάκα». Αυτή η νοοτροπία πέρασε στον άθλιο λόγο της ιδιωτικής αθλητικής δημοσιοκαφρίλας από την εποχή του «συστήματος Σημίτη» και εξακολουθεί να διαμορφώνει συνειδήσεις. Να γαλουχεί γενιές νεότερων αλλά και κουφιοκέφαλων παλαιότερων φιλάθλων ή οπαδών. Να διαμορφώνει το ευρύτερο δημόσιο πλαίσιο συζήτησης για τον αθλητισμό και να προσανατολίζει τις συνειδήσεις.
Με αυτό τον τρόπο σκεφτόταν ο μέσος Έλληνας μετά τις πρώτες δυο νίκες στο ευρωμπάσκετ, Ασφαλώς πρόκειται για μια διάχυτη κουλτούρα που επηρεάζει ακόμη και τους αθλητές, έστω κι αν βρίσκονται απομονωμένοι σε ένα ξενοδοχείο. Γιατί διαβάζουν sites κι εφημερίδες, γιατί μιλούν με τους δικούς τους ανθρώπους. Γιατί γίνονται, έστω και δίχως να το συνειδητοποιούν, κοινωνοί αυτής της γενικευμένης νεοελληνικής βλακείας. Όσο συζητούσε κανείς με τον μέσο Έλληνα οπαδό μετά τον αγώνα με την Τσεχία αποκόμιζε την σαθρή και αστεία βεβαιότητά του για το ακαταμάχητο της εθνικής και διαπίστωνε την πλήρη ανικανότητά του να υπολογίσει ότι η αντίπαλος στην φάση των οκτώ ήταν α) γηπεδούχος -με ό,τι συνεπάγεται αυτό, β) αξιόλογη ομάδα και γ) σύνολο με καλή εικόνα στους μέχρι τότε αγώνες του τουρνουά. Πως είναι δυνατόν να κομπάζει κάποιος με τόση βεβαιότητα για την νίκη και τον τίτλο όταν αντιμετωπίζει έναν αξιόμαχο αντίπαλο μόνο ο εγκλωβισμένος στην παραζάλη της φιλελεύθερης παρακμής και ναρκωμένος από την αθλιότητα των ΜΜΕ μέσος Έλληνας της εποχής μας μπορεί να γνωρίζει.
Ευτυχώς όταν αυτό το σκεπτικό αφορά αθλητικά γεγονότα το κακό είναι μικρό. Αντιθέτως το κακό γιγαντώνεται απελπιστικά όταν ο μέσος Έλληνας των καιρών μας διαμορφώνει κοινωνικούς συσχετισμούς και πολιτικές πλειοψηφίες.
Σχόλια:
1) ῾Η ψυχροπολεμικὴ ἀντικομμουνιστικὴ ῥητορεία σὲ νέα ἔκδοση.
2) Κάποιες μικρὲς ὁμάδες ἀντέδρασαν, ἀλλὰ γενικῶς ἡ Κεντροαριστερά, ἡ᾿Αριστερὰ κι ὁ ἀναρχικὸς χῶρος πανηγύρισαν ἔξω ἀπὸ τὸ ᾿Εφετεῖο. Νόμιζαν ὅτι πέτυχαν μιὰ πολιτικὴ νίκη, ἐνῶ ἔσκαβαν τὸ λάκκο τους.
3) Πιθανολογῶ πώς ἔχει νὰ κάνει μὲ τὰ ἑλληνοτουρκικὰ καὶ τὸ μεταναστευτικό, τὰ θέματα γιὰ τὰ ὁποία σκοπεύει νὰ πουλήσει πατριωτικὸ σανὸ ἡ κυβέρνηση πρὶν τὶς ἐκλογές. ῎Οχι ὅτι τὸ "καθωσπρέπει" τσίρκο τῆς ΝΔ ἔχει κάνει ὅτι θὰ ἔπρεπε ἤ ἕστω ὅτι ὑποσχέθηκε, ἀλλὰ κάποιες ἰσχυρὲς ΜΚΟ εἶναι πολὺ δυσαρεστημένες.
4) ᾿Ενδιαφέρουσα ὁπτική, ἄν καὶ δὲν ἀσχολήθηκα ἰδιαίτερα. ῎Ισα-ἴσα χαίρομαι λίγο πού ἔχασαν. Κατάντησε γελοία ἡ λατρεία γιὰ τὸ Νιγηριανό!
στα του μπάσκετ, κοντά είναι η εποχή που θα έρθει κανονικός νατουραλιζέ, ξένος, χωρίς καμιά σχέση με Ελλάδα να παίξει άσσος στην εθνική.
κι αυτό γιατί δεν έχουμε ΚΑΘΟΛΟΥ ακαδημίες. Μέλλον δεν υπάρχει στα επόμενα 10-15 χρόνια για την εθνική. Οι νέοι μας (μετά τη γενιά των Σλουκο-Καλάθηδων) είναι Μαντζούκας, Αβδάλας, Σαμοντούροφ και μετά το χάος. Εντωμεταξύ οι Ισπανοί σε όλες τις μικρές εθνικές σαρώνουν τα μετάλλια.
δεν μαθαίνουν οι Έλληνες προπονητές στους παίκτες από μικρή ηλικία ούτε σουτ από μακριά, ούτε μπάσιμο, και αυτό φαίνεται. Βγάλαμε έναν Σπανούλη που τα είχε αυτά τα χαρακτηριστικά, και μετά κανέναν. Έναν @#μημένο περιμετρικό φονιά, να βγαίνει απ' το σκριν και να μπουμπουνάει στο στόχο, σαν το Γερμανό Ομπστ, τον Τούρκο Μαχμούτογλου, τους Γάλλους Ντε Κολό και Μπομπουά, το Δανό Λούντμπεργκ, το Σλοβένο Πρέπελιτς, τον Ιταλό Φοντέκιο, το Λιθουανό Γκριγκόνις, το Σέρβο Άντζουσιτς, τον Κροάτη Σίμον...
δεν ζητάω ούτε να βγάλουμε Ντόντσιτς, ούτε Μπογκντάνοβιτς, ούτε καν Ρούντι. Έναν που να τα στάζει από μακριά ζητάω, να έχει ένα ρημάδι 40% στο τρίποντο, κι ας μην κάνει κάτι άλλο. Αλλά δεν τον έχουμε και δεν θα τον παράξουμε, οπότε όπως προείπα έρχεται η ώρα που θα τον βρούμε ως ξένο νατουραλιζέ.
κατά τα άλλα, θεωρώ λίγο άστοχη την ερώτηση αν "θα έχανε ο Ρόμπινσον ή ο Μπάρκλεϊ από Ευρωπαίους". Ναι, αν βρίσκονταν σε ομάδα με συμπαίκτες πολύ χαμηλότερου επιπέδου από τους ίδιους (όπως βρέθηκε ο Γ. Α.) είναι ορατή η πιθανότητα να έχαναν. Ο Ρόμπινσον έχασε το '88 για πλάκα από τους Σοβιετικούς στη Σεούλ. Ο Ντάνκαν, ο Γκαρνέτ και ο Άιβερσον διασύρθηκαν από Αργεντίνους, Λιθουανούς και Πορτορικανούς στην Αθήνα το '04. Ο αείμνηστος Κόμπε έπρεπε να πάρει μαζί του όλο το πάνθεον του ΝΒΑ (την καλύτερη Dream Team μετά το '92) για να κερδίσει στον πόντο την Ισπανία. Προφανώς και υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να έχαναν από μια καλή ομάδα, αν ήταν αναγκασμένοι να έχουν συμπαίκτες τον Παπανικολάου, τον Παπαπέτρου και τον Αγραβάνη. Ένα παράδειγμα που μου έρχεται στον νου είναι ο Ντομινίκ. Στα παιχνίδια του απέναντι στην επιστημονική άμυνα του Ολυμπιακού του Ιωαννίδη, εκτός από ένα ματς κυπέλλου που έβαλε 32 πόντους, στα άλλα ήταν άφαντος (ή μάλλον τον έκαναν άφαντο ο Σιγάλας με τον Γαλακτερό). Γενικά, ας αποφύγουμε μπουμεριές τύπου "ο αθλητής της δικής μου εποχής θα τα πήγαινε καλύτερα από τον αθλητή της δικής σου", γιατί αν μήτι άλλο σήμερα κι οι άμυνες έχουν γίνει καλύτερες από τότε.
και το λέω εγώ που, όπως θα έγινε φανερό από τα παραπάνω σχόλια, δεν συμπαθώ αισθητικά το στυλ του Γ. Α. (αυτό του Κάρι συμπαθώ αισθητικά πολύ περισσότερο, όπως και των Γκάλη=Σπανούλη), κι ούτε συμμερίζομαι ότι είναι "ο καλύτερος στον κόσμο" (άλλο MVP, που σημαίνει ο καλύτερος μιας χρονιάς, της κανονικής σεζόν για την ακρίβεια, χωρίς τα πλέι οφ, και άλλο ο καλύτερος του κόσμου. Οι καλύτεροι του κόσμου μετά την εποχή Κόμπε-Λεμπρόν, είναι ο Κάρι και ο Ντουράντ). Αλλά το μπάσκετ είναι άθλημα ομαδικό, και παίζει κι ο συμπαίκτης σου, παίζει κι ο αντίπαλος.
κατά τα άλλα ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ με τη στηλίτευση του πανηγυρτζήδικου κλίματος των ΜΜΕ. Και δυστυχώς έχει στοιχίσει αυτό όχι μόνο στην εθνική (και το '19 στο Μουντομπάσκετ ο ίδιος χαβάς) αλλά και στον Ολυμπιακό φέτος, που πήγε φάιναλ φορ έχοντας γεμίσει το αεροπλάνο με δημοσιογράφους και παρατρεχάμενους, με χαζογελάκια των παικτών, και έφαγε την κατραπακιά στον ημιτελικό από τους τουρκαλάδες. Γενικά, σε τέτοια τουρνουά χρειάζεται ο προπονητής να κρατάει την ομάδα μακριά από την πολλή δημοσιότητα, στοχοπροσηλωμένη στο αγωνιστικό κομμάτι. Αυτό έκαναν οι πέντε προπονητές που ανέβασαν ψηλά τον ελληνικό αθλητισμό σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ: ο Ρεχάγκελ, ο Ομπράντοβιτς, ο Ίβκοβιτς, ο Ιωαννίδης και ο Γιαννάκης.
στα της πολιτικής, μου μυρίζει πως η άλλοτε "μετρημένη" Ντόρα, για να πανικοβάλλεται τόσο πολύ και να λέει για 10 χρόνια φυλακή σε όποιον μιλάει για υποκλοπές, ή ότι είμαστε σε πόλεμο με τη Ρωσία, μάλλον είναι πολύ βαθιά μπλεγμένη στο σκάνδαλο Δημητριάδη. Δεν θα μου έκανε εντύπωση αν αυτή το καθοδηγούσε όλο αυτό.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ένα τεχνικό σχόλιο.
Είχαμε λόγο εμείς που είμαστε νοσταλγοί του παλιού μπάσκετ, να υποστηρίξουμε χτες την Ισπανία.
Όχι γιατί είχε λιγότερους μελαψούς από Γερμανία, καμιά σχέση.
Αλλά γιατί αυτή η αλεπού των πάγκων ο Σκαριόλο, με αυτή τη ζώνη 1-4 με προσαρμογή 2-3 που έπαιξε χτες, μας θύμισε τον συχωρεμένο Κώστα Μουρούζη.
Για να το κάνω λιανά, χτες, όποτε έπαιρνε τη μπάλα ο μπομπέρ των Γερμανών, Σρέντερ, ο Σκαριόλο έβαζε πάνω του βδέλλα τον καλό αμυντικό Ντίαθ, σε ρόλο man to man για να τον κουράσει. Αυτό ήταν ζώνη 1-4 (box and one) δηλαδή ένας παίκτης man to man στον καλύτερο παίκτη του αντιπάλου, και τέσσερις σε ζώνη σε σχήμα κουτιού (box) με παγίδες στις γωνίες:
https://www.basketballwiki.net/images/thumb/f/fb/BoxAnd1-01.jpg/500px-BoxAnd1-01.jpg
Όποτε η μπάλα έφευγε από τα χέρια του Σρέντερ, η ζώνη των Ισπανών προσαρμοζόταν σε 2-3. Σε αντίθεση με πριν (όπου ο Ντίαθ έπαιζε man to man) εδώ όλοι μάρκαραν χώρο, με αποτέλεσμα να βραχυκυκλώσουν τους Γερμανούς, οι οποίοι είχαν συνηθίσει σε όλο το Ευρωμπάσκετ να παίζουν ένας εναντίον ενός, και ενώ οι Γερμανοί είναι καλοί στο να κερδίζουν τον προσωπικό τους αντίπαλο σε 1 on 1 μονομαχία, βρέθηκαν ξαφνικά αντιμέτωποι με έναν πολύπλοκο τοίχο, και αναγκάζονταν σε "σκοτωμένες" επιθέσεις με σουτ της απελπισίας στο τέλος του χρόνου (συν αυτώ, η ζώνη αυτή βοήθησε τους Ισπανούς να παίρνουν τα αμυντικά ριμπάουντ κάτω από το καλάθι, όπως και να μην κάνουν πολλά φάουλ, γιατί, ενώ οι Γερμανοί είναι μανούλες στο να χρησιμοποιούν την ταχυδύναμή τους για να παίρνουν φάουλ από τους αντιπάλους, με τη ζώνη ο Σκαριόλο εκμηδένισε αυτό το γερμανικό πλεονέκτημα, αφού η ζώνη έχει πολύ λιγότερες επαφές από το man to man):
https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/e8/Basketball_Defense_2-3_Zone.svg/1200px-Basketball_Defense_2-3_Zone.svg.png
Ο Μουρούζης πού κολλάει όμως;
Αυτή την άμυνα είχε παίξει ο Μουρούζης τον Απρίλιο του 1987, ως προπονητής του Παναθηναϊκού, στο Παλέ απέναντι στον Άρη των Γκάλη-Γιαννάκη. Με τον Αργύρη Πεδουλάκη καρφωμένο σαν βδέλλα πάνω στον Γκάλη, και τους άλλους τέσσερις σε ζώνη.
Αυτό ήταν και το χειρότερο επιθετικό ματς του Γκάλη στην καριέρα του, η άμυνα αυτή τον περιόρισε στους 13 πόντους! Κι ενώ ο Παναθηναϊκός νικούσε 53-62 μέσα στο Παλέ πέντε λεπτά πριν το τέλος, θέτοντας σε κίνδυνο το αήττητο σερί του μεγάλου Άρη, οι διαιτητές απέβαλαν τον Πεδουλάκη με πέντε φάουλ, και ο Γιαννάκης γύρισε το ματς με τον Άρη να κερδίζει 68-67. Όλος ο αγώνας στο παρακάτω βίντεο:
https://www.youtube.com/watch?v=SdokUilFu6g
Η αποτελεσματικότητα της ζώνης απέναντι στους Γερμανούς φάνηκε και στο δεύτερο ημίχρονο του αγώνα Γερμανία-Μαυροβούνιο, όπου το Μαυροβούνιο παίζοντας ζώνη μείωσε τη διαφορά από τους 30 στους 3 πόντους. Οι ΝΒΑers των Γερμανών δεν είχαν αντιμετωπίσει ποτέ τέτοιες πολύπλοκες άμυνες (στο ΝΒΑ απαγορεύεται η ζώνη επειδή χαλάει το θέαμα).
Και θα ρωτήσει κανείς, εμείς γιατί δεν παίξαμε ούτε μισό λεπτό ζώνη; Πολλές εκδοχές άκουσα γι' αυτό, εδώ και 3 μέρες. Άλλος λέει ότι δεν παίξαμε έτσι γιατί θα αποσυντονιζόταν ο Γιάννης, που λόγω ΝΒΑ δεν ξέρει να παίζει αυτή την άμυνα. Άλλος λέει, ο Ιτούδης δεν την προτιμά, στην ΤΣΣΚΑ δεν έπαιξε τέτοια ζώνη ποτέ. Άλλος λέει, ίσως να το σκέφτηκε ο Ιτούδης αλλά να φοβήθηκε, επειδή οι Γερμανοί ήταν εξωφρενικά εύστοχοι στα τρίποντα, να τους δώσει χώρο (η ζώνη αφήνει κάπως ανοιχτό το τρίποντο στον αντίπαλο). Τέλος πάντων, εμάς μας έφαγε η απροθυμία μας να ρισκάρουμε. Αν όχι ζώνη, έστω ένα "ανορθόδοξο" μαρκάρισμα πάνω στον Σρέντερ, όπως αυτό του Ντίαθ. Να τον έπιανε ένας Θανάσης ή Λούντζης ή Παπανικολάου, να του έχωνε δυο μάπες στην κοιλιά πριν περάσει το κέντρο, να ένιωθε ο Αφρογερμανός ότι για να κερδίσει πρέπει να ματώσει. Σαν να μην τους φοβίσαμε ποτέ εμείς, ήμασταν πολύ σοφτ, αυτό με χάλασε περισσότερο.
Ο Σταμάτης είπε...Γεια σου ανώνυμε. Είσαι μπασκετικός και το δείχνεις. Εγώ είμαι περισσότερο του ποδοσφαίρου και μαχητικών αθλημάτων στα οποία έχω υπάρξει αθλητής. Έχω δει όμως πολύ μπάσκετ, έτσι εκφέρω μια γνώμη ως απλός θεατής και παλιότερα ως οπαδός.
Συνεπώς σχολιάζω σε αυτό το πλαίσιο δίχως να διαθέτω τις δικές σου τεχνικές γνώσεις. Νομίζω ότι η αμερικανική ομάδα του 2004 ήταν ένα τσίρκο και οι παίκτες που αναφέρεις δεν είχαν καμία σχέση με εκείνους των προηγούμενων γενιών που παρέθεσα στο άρθρο.
Στο θέμα του Ντομινίκ με γύρισες πίσω στην εφηβεία όπου, ως οργανωμένος της θύρας 7, έβλεπα εκείνες τις ομάδες συνεχώς εντός κι εκτός έδρας (τότε επιτρέπονταν οι μετακινήσεις φιλοξενούμενων). Ο Ντομινίκ ήρθε στον Παναθηναϊκό σχεδόν συνταξιούχος. Είχε χάσει την έκρηξη που αποτελούσε το κύριο γνώρισμα με το οποίο μάγεψε το μπασκετικό κοινό στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '80. Ως αθλητής μαχητικών αθλημάτων, ακόμη και πιτσιρικάς, μπορούσα να διακρίνω την χαλάρωση των παλιών ατσάλινα ελαστικών του μυών. Χωρίς τις γραμμώσεις, την έκρηξη και το κάρφωμα ήρθε στον Παναθηναϊκό ένας παίκτης που απλώς είχε τεράστια εμπειρία και ένα καλό σουτ. Αυτό τον Ουίλκινς αντιμετώπισε θαυμάσια ο Σιγάλας. Όχι τον "κανονικό".
Όπως θα θυμάσαι αν είσαι παλιός, το σύνθημα που φωνάζαμε εκείνη την χρονιά στους βαζέλες ήταν "ήρθες στην Ελλάδα για πικ νικ, Ντομινίκ Ντομινίκ". Ο γέρος Ντομινίκ προφανώς και έχανε αγώνες από τον Ολυμπιακό (αν και το 3-2 με τους 35 πόντους διαφορά, που κάναμε στον τελευταίο αγώνα της σειράς του τελικού, έγινε στο ΣΕΦ με τον Ουίλκινς να μην παίζει λόγω τραυματισμού -σε εκείνο το ματς είχα ρίξει για χαβαλε το σύνθημα "βάλτε μέσα τον Ντομινίκ" και το φώναξε όλη η 7 μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, όταν πλησίαζε το τέλος και η διαφορά ήταν σταθερά πάνω από 25 πόντους).
Μπορεί να μην γνωρίζω τεχνικές λεπτομέρειες για τα συστήματα άμυνας αλλά νομίζω ότι δεν υπήρχε καμία ευρωπαϊκή ή άλλη άμυνα για να σταματήσει τον Λάρι ή τον Τζόρνταν όταν ήταν πραγματικά οι καλύτεροι παίκτες του κόσμου. Θυμόμαστε τι συνέβη το 1992 όταν οι αληθινοί καλύτεροι παίκτες κατέβηκαν σε διοργάνωση κόντρα στις ευρωπαϊκές ομάδες.
Θα μου πεις ήταν όλοι οι καλύτεροι μαζί. Ναι. Όμως ήταν τέτοια η αξία του να χαρακτηριστούν κάποιοι εξ αυτών ως οι καλύτεροι παίκτες στον κόσμο που η έμπρακτη απόδειξη γινόταν ζήτημα τυπικής επιβεβαίωσης. Νομίζω ότι συμφωνούμε σε αυτό διαβάζοντας τον δικό σου σχολιασμό πάνω στο συγκεκριμένο μέρος της συζήτησης.
Είναι πολύ βαρύ, κοντολογις, να σηκώνει κανείς τον τίτλο του καλύτερου στον κόσμο, σε οτιδήποτε. Και κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνεται εργαλείο της νεοελληνικής βλακείας που αναπαράγουν οι μηχανισμοί διαμόρφωσης συνειδήσεων στην χώρα μας σήμερα. Ιδίως όταν είναι σίγουρο ότι θα οδηγήσει σε διαψεύσεις προσδοκιών και συλλογικές απογοητεύσεις. Ευτυχώς ο αθλητισμός δεν έγινε ακόμα εντελώς πολιτική για να γίνεται αποδεκτό ως κανονικότητα το ψέμα.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Για τον Τζόρνταν το πιστεύω πράγματι ότι δεν θα έχανε ποτέ και από κανέναν.
Τους Λάρι και Μάτζικ τους είδα δυστυχώς μόνο μετά τα 30 τους. Ο Μάτζικ πήγε να χάσει από Ευρωπαίους μια φορά, σε ένα McDonalds Open το '91 από τη Μπανταλόνα του Βιγιακάμπα (για δύο πόντους το πήρε στο τέλος), αλλά ήταν και 34 χρονών και ήταν και "φιλικό".
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Οι Ιρανοί δεν ξεχνάνε ποιος δολοφόνησε τον Ήρωα-Μάρτυρα του Συριακού Πολέμου, Σολεϊμανί.
Θυμούνται και εκδικούνται.
https://www.youtube.com/watch?v=lOMGpTWkEzY
https://www.jpost.com/international/article-717402
Καλή χώνεψη γιάνκηδες.
https://www.zougla.gr/sports/mpasket/article/na-ftiaksoume-1-2-3-polous-larentzakides
Δειτε πως απο την αποθεωση του Γιαννη φτασαμε στην αποθεωση του ελληναρα Λαρεντζακη
https://www.gazzetta.gr/basketball/eurobasket/2151560/ftiaxoyme-epiteloys-ki-alloys-larentzakides
Δευτερο πανομοιοτυπο αρθρο που αποθεωνει Λαρεντζακη.Και τα δυο αρθρα γλυφουν και λιγο Γιαννη για να μην κατηγορηθουν οι συντακτες ως ρατσιστες.
Για τα υπολοιπα θεματα θα ελεγα χωρις να εχω στοιχεία οτι οι Ευρωπαιοι τωρα που ερχεται και αλλη οικονομική κριση ,λιτοτητες ,ξεπουληματα ,ανεχεια κλπ θα προτιμουσαν μια πιο τεχνοκρατικη κυβερνηση σπο τον Κουλη τον οποιο προφανως θεωρουν οτι ψιλοσκορπαει λεφτα για προεκλογικους λογους.Ασε που θα προτιμουσαν το ταμειο ανασυγκροτησης ,πως το λενε,να το χειριστει δικος τους τεχνοκρατης και οχι κομματαρχης.Επιπλεον θα ελεγα οτι το νεο κυβερνητικο σχημα θα επρεπε να εχει και μια εσανς Τσιπρα ετσι ωστε να αμβλυνθουν ή τουλαχιστον να καναλιζαριστουν οι οποιες κοινωνικες αντιδρασεις.Ολα αυτα πολιτικα μιλωντας χωρις να εχω στοιχεια.
Οσο για την Χ.Α ως συναισθηνατικα εμπλεκομενος δεν μπορω να μιλησω αντικειμενικά σε βάθος.Θα ελεγα ομως οτι στην αλλη πλευρα υπήρξε προβληματισμος αλλα ηταν βουβός γιατι ειναι δυσκολο να παει κανεις κοντρα στο ρευμα.Συνοπτικα θα ελεγα οτι το τσουβαλιασμα ασχετων υποθεσεων με τον 187 Α τον τρομονομο που λεγανε καποτε οσοι τραβιομασταν να μην περασει ειναι επικινδυνη.Ο φλωρακης ελεγε οτι οποιος κατουραει στη Θαλασσα το βρισκει στο αλατι.Πολλοι απο αυτους που χοροπηδαγαν εξω απο το εφετειο οταν κολυμπησουν στην " θαλασσα"" θα γευτουν νερο με πολλά "τσίσα" και αυτο το λεω όντας καποιος απο την απεναντι μεχρι ενα σημειο πλευρα,που εχω συναντησει την Χ.Α στο δρομο και οχι στο ιντερνετ οπως μερικοι " χανοι" που χαιρονταν με την εφαρμογη του τρομονομου
Ο Σταμάτης είπε...Άσχετα από το τι γράφουν οι δημοσιογράφοι, έπαιξε εξαιρετικά ο Λαρεντζάκης. Και μάλιστα σε έναν αγώνα που ο προπονητής του έχει νικηθεί κατά κράτος, δεν διαθέτει απαντήσεις και η ροή του αγώνα είναι ισοπεδωτικα κόντρα. Εντάξει τα αξίζει τα εύσημα και με το παραπάνω.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Λαρεντζάκης όντως απίστευτα τίμιος και μάγκας με Τσεχία-Γερμανία. Δεν προβλέπεται να τον βάζει όμως, δυστυχώς, ο Μπαρτζώκας στον Ολυμπιακό πάνω από πέντε λεπτά, ούτε και του χρόνου, γιατί θα έχει καλούς ξένους. Αν και είναι εξαιρετικός αμυντικός και φιλότιμος επιθετικά. Μπορεί οι δημοσιογράφοι αυτά τα άρθρα να τα γράφουν για να πουν στον Μπαρτζώκα "βάλτον μωρέ λίγο να παίξει στον Ολυμπιακό φέτος". Γενικά, οι μασόνοι μπασκετικοί δημοσιογράφοι δεν κάνουν τίποτα τυχαία ή από την καλή τους την καρδιά, ό,τι και να γράψουν έχει κάποιο σκοπό. Αν είναι έτσι, ας είναι τουλάχιστον καλός ο σκοπός.
Ιδανικά εγώ θα ήθελα να έπαιρνε τον Λαρεντζάκη ο Τρινκιέρι στη Μπάγερν, που, εκτός ότι είναι μέγας φιλέλληνας (λάτρης μάλιστα και της ελληνικής μυθολογίας ο Ιταλός), θα του έδινε αρκετό χρόνο συμμετοχής, και είναι προπονητής ειδικός για να εξελίσσει παίκτες (αυτός "έβγαλε" τους Τάις, Ομπστ και Γουάιλερ-Μπαμπ που μας σκότωσαν, καθώς και τον Σέρβο Γιάραμαζ που επίσης μας είχε σκοτώσει πριν ένα μήνα). Εκεί θα παίζει στάνταρ 15-20 λεπτά ο Λαρεντζάκης. Στον Ολυμπιακό πάνω από δεκάλεπτο το πολύ δεν τον βλέπω δυστυχώς να παίζει.
Ρε μάγκες περιμένατε να νικήσουμε όταν παίζαμε Τρίτη και 13 (Σεπτεμβρίου) με Μητσοτάκη πρωθυπουργό; Σοβαρά τώρα;
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Τρίτη και 13 έχω γεννηθεί κι εγώ. Και μάλιστα τη μέρα που έπαιζε Ολυμπιακός-Μαρσέιγ, με Νικόλα Αλέφαντο, και νίκησε η Μαρσέιγ μέσα στο παλιό Καραϊσκάκη ενώ έπαιζε για ένα ημίχρονο με παίκτη λιγότερο. Λέτε να είμαι κι εγώ γκαντέμης;
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Και μάλιστα έγραψες το 13ο σχόλιο της ανάρτησης!!!
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Μανικετόκουμποι και Ιτούδης έμειναν με τις διαφημίσεις στο χέρι. Καλά ρε τόσα εκατομ βγάζουν, και δυο μήνες τώρα μόνο σερβιέτες με φτερά που δεν πλάσαραν. Στο αγωνιστικό ας πούμε ότι άξιζαν κάτι παραπάνω (έναν μικρό τελικό ίσως;) αλλά το πάρτυ τελείωσε, πάμε παρακάτω...
Και κάτι άσχετο με το άρθρο, ψιλοσχετικό με τη διεθνή επικαιρότητα. Προφανώς οι περισσότεροι παραδοσιακοί πολιτικοί και θρησκευτικοί θεσμοί έχουν διαβρωθεί μάλλον ανεπανόρθωτα από το φιλελεύθερο zeitgeist. Από τις αστείες πλέον μοναρχίες της Β. Ευρώπης και της Άπω Ανατολής, μέχρι τον Παπισμό του Μπεργκόλιο και τα ορθόδοξα αρχαία Πατριαρχεία, η ενσωμάτωση είναι καθολική.
Αυτό δε σημαίνει ότι δικαιολογούνται οι μεταμοντέρνοι που επιδιώκουν να τους εξαλείψουν οριστικά, αντικαθιστώντας ξέρω γω τον Βασιλέα του ΗΒ με... Παπούλιες και Σακελλαροπούλου, δλδ με διακοσμητικούς συνταξιούχους πολιτικάντηδες και ΔΥ, όπως δυστυχώς συμβαίνει στον τόπο μας. Βγήκαν τα woke περιτρίμματα με... #He's not my King και #Abolish the monarchy. Και, άντε, να ήταν τίποτα απόγονοι θυμάτων της αποικιοκρατίας θα είχε ίσως κάποιο νόημα (αν και το πρόβλημα του βρετανικού κάποτε -ή του αμερικανικού στις μέρες μας- ιμπεριαλισμού ΔΕΝ σχετίζεται με το πολιτειακό), αλλά εδώ μιλάμε ΕΞΟΛΟΚΛΗΡΟΥ για πρωτοκοσμικά μεσοαστικά κολεγιοκωλοπαιδα, μαζί με cat ladies, Karens, wannabe Americans φιλελέδες, επιδοτούμενος ΜΚΟτζήδες και το λοιπό νεοταξίτικο τσίρκο. Και προφανώς δεν έχει να κάνει σε τίποτα με γνήσιο αντιιμπεριαλιστικό συναίσθημα. Δεν είδαμε όλους αυτούς να επιδιώκουν την κατάργηση του... Λευκού Οίκου για το μακέλεμα σε Αν Ουκρανία, Βαλκάνια, Μέση Ανατολή, Λ. Αμερική κτλ κτλ.
Μπορεί να μην έμεινε τίποτα ουσιαστικό από το θεσμό της μοναρχίας, πέρα από το γκλίτερ και τη χολιγουντιανού τύπου μελούρα, αλλά, ναι, μιλάμε για θεσμούς με πρoνεωτερική αρχή και ρίζες αιώνων, κουβαλώντας έτσι παραφθαρμένα αξίες και πρότυπα ζωής ενός ηρωικού παρελθόντος. Μπορεί το reclaim (που ανέφερε ένας άλλος σχολιαστής) να μην είναι εφικτό στις μέρες μας, σίγουρα όμως αποτελεί έναν ευγενικό και απόλυτα θεμιτό στόχο για κάθε Βρετανό και Βορειοευρωπαίο νοσταλγό της παράδοσης... Εντάξει, εμείς εδώ δεν έχουμε ελληνική μοναρχική παράδοση να υπερασπιστούμε, τουλάχιστον όχι από τον ύστερο μεσαίωνα και εντεύθεν.
C
Είναι ρομαντικές anti-gentrification κινήσεις η εναντίωση στη δημιουργία μετρό στα Εξάρχεια, η εναντίωση στο Airbnb κλπ;
Ασφαλώς έχουν και τέτοιο ιδεολογικό περιεχόμενο. Αλλά σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί αυτό το ιδεολογικό υπόβαθρο να είναι απλά ένα φόντο και οι ουσιαστικοί λόγοι της πολιτικής αντιπαράθεσης να είναι άλλοι.
Για παράδειγμα στα Εξάρχεια με το θέμα του Μετρό συγκρούεται η εξουσία της Νέας Δημοκρατίας με την χρόνια επικράτηση αριστεριστικών και αναρχικών πολιτικών ρευμάτων στην περιοχή. Η εξουσία της Νέας Δημοκρατίας χρησιμοποιεί τον φιλελεύθερο εκσυγχρονισμό ως εργαλείο. Τα πολιτικά ρεύματα των Εξαρχείων χρησιμοποιούν επιχειρήματα της ρομαντικής κριτικής προς τον φιλελεύθερο εκσυγχρονισμό σαν εργαλεία επίσης.
Δεν είμαστε σίγουροι για το αν θα υπήρχε σοβαρή ανησυχία των πολιτικών ρευμάτων των Εξαρχείων σε περίπτωση που ο εκσυγχρονισμός δεν στόχευε στην ανατροπή του συσχετισμού πολιτικής ισχύος που έχουν πετύχει τα εν λόγω ρεύματα, εδώ και πολλά χρόνια, στην συγκεκριμένη περιοχή.
Όπως δεν είμαστε τόσο σίγουροι ότι η, όντως ιδεολογικά φιλελεύθερη και εκσυγχρονιστική, αλητεία της Νέας Δημοκρατίας, σε αυτό το συγκεκριμένο θέμα, ενδιαφέρεται τόσο πολύ ώστε να εφαρμόσει πολιτικές συνεπείς με την ιδεολογία της ή αν απλά βλέπει μια ευκαιρία να αλώσει το πολιτικό κάστρο κάποιων αντιπάλων της. Αν ο τρόπος ώστε να αλώσει η Νέα Δημοκρατία τα Εξάρχεια προέκυπτε μέσα από ρομαντικά επιχειρήματα έχουμε την εντύπωση ότι τα καθάρματα του Μητσοτάκη δεν θα δίσταζαν να τα υιοθετήσουν. Και, αντίστροφα, αν ο Ρομαντισμός δεν ευνοούσε τον πολιτικό στόχο των πολιτικών ρευμάτων που επικρατούν στα Εξάρχεια είναι αμφίβολο αν θα παρέμεναν συνεπή στον ρομαντικό προσανατολισμό.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Κυρ Μπαρμπαρόσα, του ’πα ευθύς, εσύ ’σαι
Ήρωας μονάχα των παραμυθιών.
Άντε κοιμήσου πάλι! Εμείς θα βρούμε
Δίχως εσέ το δρόμο των σπαθιών
Οι δημοκράτες θα μας κοροϊδεύουν
Σαν δουν πως βάλαμε επικεφαλής
Φαντάσματα με σκήπτρα και κορώνες
Θε να μας σούρουν όσα ειν’ τα μαλλιά της κεφαλής
Καλύτερα να μείνεις εκεί πού 'σουν
Στου γέρικου Κιφχόιζερ τη σπηλιά
Θαρρώ πως αν καλοξετάσουμε το πράγμα
Δε χρειαζόμαστε κανένα βασιλιά.
(Χάινριχ Χάινε, «Γερμανία: ένα χειμωνιάτικο παραμύθι» - διάσημο σατιρικό ποίημα για το μύθο του απελευθερωτή βασιλιά Μπαρμπαρόσα και τη Γερμανία του 1840).
Ωραίος ποιητής ο Χάινε αλλά δεν είναι σωστό να λαμβάνεται υπόψη ως ρομαντικός. Πιο σωστό θα ήταν να γράφαμε ότι έγραψε την εποχή του Ρομαντισμού.
Για τον Μπαρμπαρόσα υπάρχει το ομώνυμο ποίημα του FRIEDRICH RÜCKERT. Το παραθέτουμε σε αγγλική μετάφραση.
The ancient Barbarossa,
Friedrich, the Kaiser great,
Within the castle-cavern
Sits in enchanted state.
He did not die; but ever
Waits in the chamber deep,
Where hidden under the castle
He sat himself to sleep.
The splendor of the Empire
He took with him away,
And back to earth will bring it
When dawns the promised day.
The chair is ivory purest
Whereof he makes his bed;
The table is of marble
Whereon he props his head.
His beard, not flax, but burning
With fierce and fiery glow,
Right through the marble table
Beneath his chair does grow.
He nods in dreams and winketh
With dull, half-open eyes,
And once a page he beckons beckons—
A page that standeth by.
He bids the boy in slumber
"O dwarf, go up this hour,
And see if still the ravens
Are flying round the tower;
And if the ancient ravens
Still wheel above us here,
Then must I sleep enchanted
For many a hundred year."
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ένας από τους πραγματικά σπουδαίους και άξιους αυτοκράτορες. Το τέλος των Χοχενστάουφεν με τον θάνατου του συνονόματου Φρεδερίκου ΙΙ ήταν και η αρχή του τέλους για την χρυσή εποχή του Ευρωπαικού μεσαίωνα. Εξαιρετικό και το ποιήμα, για κάποιον περίεργο λόγο πρώτη φορά το διαβάζω
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Νομίζω του Χάινε το ποίημα ήταν έμμεση απάντηση στον Ρύκερτ, όχι τόσο στο συγκεκριμένο ποίημα του Ρύκερτ, αλλά στο γεγονός ότι ο Ρύκερτ, ο Savigny, o Σέλινγκ κ.ά. εκείνο το διάστημα (1841-44) είχαν μαζευτεί όλοι στο Βερολίνο και συμβούλευαν τον βασιλιά Φρειδερίκο Γουλιέλμο Δ' να κυβερνήσει "ρομαντικά", σαν άλλος μεσαιωνικός Μπαρμπαρόσα. Ε και ο Χάινε που προφανώς μετά από 15 χρόνια στη Γαλλία είχε δει πράματα και θάματα, εύλογα θεωρούσε το όλο επίπλαστα νεορομαντικό βερολινέζικο εγχείρημα ως γελοίο, και έβγαλε αυτό το ποίημα για να τους σατιρίσει.
Μεγάλη αξία έχει, βέβαια, από εκείνη την εποχή, το ποίημα του Χάινε για τους υφαντές της Σιλεσίας (το 1844 αυτοί είχαν κάνει την πρώτη εργατική εξέγερση στο γερμανικό έδαφος).
Τρία ποιήματα που μοιάζουν πάρα πολύ, και τα τρία τα διαπερνά η πεποίθηση ότι οι καρποί της εργασίας πρέπει να ανήκουν σε αυτόν που τους παράγει, και όχι στους αφέντες-παράσιτα. Το πρώτο είναι του Σέλλεϋ από το 1819, το δεύτερο του Χάινε από το 1844, και το τρίτο είναι γραμμένο από έναν ανώνυμο Αμερικανό εργάτη το 1890:
PERCY BYSSHE SHELLEY - "MEN OF ENGLAND" (1819)
Men of England, wherefore plough
For the lords who lay ye low?
Wherefore weave with toil and care
The rich robes your tyrants wear?
Wherefore feed and clothe and save
From the cradle to the grave
Those ungrateful drones who would
Drain your sweat—nay, drink your blood?
Wherefore, Bees of England, forge
Many a weapon, chain, and scourge,
That these stingless drones may spoil
The forced produce of your toil?
Have ye leisure, comfort, calm,
Shelter, food, love’s gentle balm?
Or what is it ye buy so dear
With your pain and with your fear?
The seed ye sow, another reaps;
The wealth ye find, another keeps;
The robes ye weave, another wears;
The arms ye forge, another bears.
Sow seed—but let no tyrant reap:
Find wealth—let no imposter heap:
Weave robes—let not the idle wear:
Forge arms—in your defence to bear.
Shrink to your cellars, holes, and cells—
In hall ye deck another dwells.
Why shake the chains ye wrought? Ye see
The steel ye tempered glance on ye.
With plough and spade and hoe and loom
Trace your grave and build your tomb
And weave your winding-sheet—till fair
England be your Sepulchre.
HEINRICH HEINE - "A DIFFERENT SONG" (1844)
A different song, a better song,
will get the subject straighter:
let's make a heaven on earth, my friends,
instead of waiting till later.
Why shouldn't we be happy on earth,
why should we still go short?
why should the idle belly consume
what working hands have wrought?
There's bread enough grows here on earth
to feed mankind with ease,
and roses and myrtles, beauty and joy,
and (in the season) peas.
Yes, fresh green peas for everyone
as soon as the pods have burst.
Heaven we'll leave to the angels, and
the sparrows, who had it first.
ΑΝΩΝΥΜΟΥ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥ ΕΡΓΑΤΗ - "WE HAVE FED YOU ALL FOR THOUSAND YEARS" (1890)
We have fed you all, for a thousand years
And you hail us still unfed,
Though there's never a dollar of all your wealth
But marks the worker's dead.
We have yielded our best to give you rest
And you lie on crimson wool.
Then if blood be the price of all your wealth,
Good God! We have paid it in full.
There is never a mine blown skyward now
But we're buried alive for you.
There's never a wreck drifts shoreward now
But we are its ghastly crew.
Go reckon our dead by the forges red
And the factories where we spin.
If blood be the price of your cursed wealth
Good God! We have paid it in.
We have fed you all for a thousand years—
For that was our doom, you know,
From the days when you chained us in your fields
To the strike of a week ago.
You have taken our lives, and our babies and wives,
And we're told it's your legal share;
But if blood be the price of your lawful wealth
Good God! We have bought it fair.
Εντάξει δεν ήταν μόνο τα όσα είδε στη Γαλλία. Γενικά ο Χάινε είχε πολλούς λόγους να αντιπαθεί τους συντηρητικούς ρομαντικούς. Πρώτο απ'όλα η καταγωγή του.
Στην τελική όσον αφορά την Γαλλία μπορεί η επιστροφή των κανονικών Βουρβόνων να μην πέτυχε όσα ρομαντικά υποσχέθηκε. Πρώτα εφάρμοσε τους φίλο εκκλησιαστικούς νόμους και οι ρομαντικές εξαγγελίες του Μπονάλ για εργατικές συντεχνίες κλπ κατά του φιλελευθερισμού στην οικονομία μπήκαν στις καλένδες από τον βασιλιά. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι ο βασιλιάς ανατράπηκε όταν ετοίμαζε την πιο ριζική εφαρμογή μέτρων που ήταν στο πλαίσιο των πολιτικά ρομαντικών εξαγγελιών από τους κρυφό φιλελεύθερους και φίλο προτεστάντες του δούκα της Ορλεάνης. Αν δεν κάνουμε λάθος αυτά που είχε δει ο Χάινε ήταν επιλογές της ξεπουλημενης στο κεφάλαιο φράξιας των φιλελευθέρων βασιλοφρόνων.
Για τον Χάινε κάποιοι μελετητές λένε ότι δεν ένιωσε ποτέ πραγματικά Εβραίος, ότι ένιωθε αποσυνάγωγος και από το γερμανικό λαό και από τον εβραϊκό, ένιωθε χωρίς πατρίδα και χωρίς τάξη (ήταν πολύ σνομπ για να συμμετάσχει ενεργά σε κάποιο κίνημα, είτε εθνικό είτε ταξικό). Αλλά δεν υπήρξε φιλελεύθερος, αυτούς τους ειρωνευόταν όσο και τους συντηρητικούς. Ουτοπικός σοσιαλιστής υπήρξε, αλλά πολύ ιδιότυπος.
Από αυτόν τον σνομπισμό και "καλλιτεχνικό αριστοκρατισμό" του Χάινε προέρχεται και η διχοτομία "Έλληνες-Ναζωραίοι" που χρησιμοποιεί. Όπου Έλληνας είναι όποιος ευχαριστιέται τη ζωή, ο λάτρης της τέχνης, και "Ναζωραίος" όποιος απαρνιέται την "ομορφιά της ζωής" στο βωμό του αγώνα για κάποιο ιδανικό. "Ναζωραίοι" δηλαδή είναι οι Εβραίοι, οι Χριστιανοί, οι σοσιαλιστές, οι δημοκράτες, οι στρατευμένοι καλλιτέχνες, εν γένει όσοι γίνονται δούλοι κάποιας ιδέας (η slave morality του Νίτσε, που την είχε ξεπατικώσει από τον Χάινε) και "Έλληνες" είναι όσοι στέκονται "υπεράνω κομμάτων" και βάζουν την τέχνη πάνω από όλα (κι εδώ ο Χάινε είναι επίγονος της σχολής της Ιένας και πρόδρομος του Νίτσε).
Αυτό το εδάφιο του Χάινε θα μπορούσε να το είχε γράψει ο Νίτσε:
"By this I mean that people are divided into Judeans and Hellenes – into people with an ascetic, gloomy and anti-artistic outlook, and people who are essentially happy, flourishing, proud and realistic. Börne was a complete Nazarene; his dislike for Goethe stemmed straight from his Nazarene soul, a direct result, too, of his latest political exaltation based on the kind of rigid asceticism and thirst for martyrdom, which are so frequently observed among republicans and are known as republican virtues. The “Hellene” is master of the idea, but the idea is master of the “Nazarene". The “Nazarene” acquires a fanatical, sectarian character since he is limited by the idea which enslaves him. From the point of view of the followers of a definite idea such a person is completely congruous; but you will not find any aesthetic freedom of the individual in him. With the “Hellene” it is quite different. To be master of an idea is for him the same as being master of a slave girl – he can dismiss it or summon it at will; he is the master and it is his plaything; and the more someone is master of ideas, the richer and fuller is his personality and the more varied is his outlook."
Κι ο Μπέρνε, ο μέγας πολέμιος του δόγματος "τέχνη για την τέχνη" και θιασώτης της στρατευμένης ποίησης, του απάντησε: "Όποιος κάνει την τέχνη Θεό, έχει αμαρτήσει ενάντια στην ίδια την τέχνη".
Σε όλο τον 19ο αιώνα στη Γερμανία το ζήτημα αν η τέχνη πρέπει να εξυπηρετεί κάποιο κοινωνικό πρόγραμμα ή όχι, έγινε αντικείμενο κόντρας μεταξύ πολλών μεγάλων. Πάνω σ' αυτό αντιπαρατέθηκαν ο Βάγκνερ με τον Μπραμς, ο Νίτσε με τον Βάγκνερ, ο Χάινε με τον Μπέρνε, ο Freiligrath με τον Herwegh.
Και τα δύο αυτά ρεύματα (τόσο οι οπαδοί της "απόλυτης τέχνης" όσο και οι οπαδοί της "προγραμματικής τέχνης") είναι επιγονικά του Ρομαντισμού, το κάθε ένα όμως αντλεί από διαφορετικές σχολές Ρομαντισμού. Ο "στρατευμένος" Μπέρνε, πχ, είναι το πνευματικό τέκνο του μεγάλου ρομαντικού σατιρικού Ζαν-Πωλ, και παίρνει το μέρος της κοινωνικά ευαίσθητης Bettina von Arnim έναντι του αποστασιοποιημένου από τα κοινωνικά προβλήματα "χαμένου κάπου ψηλά στον Όλυμπο" Γκαίτε. Ο Χάινε και ο Νίτσε, από την άλλη, είναι επίγονοι εκείνου του πρώιμου ρομαντικού ατομικισμού που γειτνιάζει με κλασικισμό και Διαφωτισμό.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...ναι όντως ο Χάινε πήγε το 1831 στη Γαλλία, μετά την άνοδο του Φίλιππου της Ορλεάνης, και κάμποσες φορές γράφει ότι απεχθάνεται την "aristocratie bourgeois" πιο πολύ από αυτή των ευγενών. Τον Ναπολέοντα, πάλι, δεν έπαψε ποτέ να τον εξυμνεί. Ένα από τα αίτια της ρήξης με τον Μπέρνε ήταν ότι για τον Μπέρνε ο ιακωβινισμός ήταν το παν (και έβλεπε τον Ναπολέοντα σαν προδότη, όπως ακριβώς τον έβλεπε και ο Ανώνυμος της "Ελληνικής Νομαρχίας" του 1806) ενώ για τον εγελιανό Χάινε ο ιακωβινισμός ήταν απλά μια ακόμη φάση μέσα στην ιστορία, και ο Ναπολέων ήταν το "παγκόσμιο πνεύμα πάνω στο άλογο" (Χέγκελ), δηλαδή εκείνος ο φορέας των νεωτερικών ιδεών που βρίσκει τον πιο εφικτό-ρεαλιστικό τρόπο να τις κάνει ευρέως αποδεκτές (γιατί, αλήθεια, μόνο με τις γκιλοτίνες δεν θα είχαν γίνει ποτέ αποδεκτές αυτές οι ιδέες, χρειαζόταν ο "συμβιβαστής" Ναπολέων για να τις αποκρυσταλλώσει με την ιδιοφυή του ικανότητα να κρατά την εσωτερική κοινωνική ειρήνη). Μετέπειτα οι Ρώσοι προυντονικοί Ντμίτρι Πίσαρεφ και Βαρφολομέι Ζάιτσεφ στις μονογραφίες τους για τον Χάινε (σας τις έχω στείλει) καυτηρίασαν αυτόν τον φιλο-ναπολεοντισμό του Χάινε ως ένδειξη μειωμένης επαναστατικής συνείδησης από πλευράς του ποιητή, αλλά οι μαρξιστές στον 20ό αιώνα (και από αυτούς σας έχω στείλει πολλά) εκτίμησαν την ικανότητα του Χάινε να βλέπει πιο ολιστικά και διαλεκτικά την ιστορία.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Aυτή την δυναμική στην Γαλλία μετά την επιστροφή των Βουρβόνων πολλοί την αγνοούν εντελώς. Kαι γενικώς τους κοινωνικούς συσχετισμούς μεταξύ των τάξεων από των μεσαίωνα μέχρι και την νεωτερικότητα
Τι μου θυμίσατε...
Στο Age of Empires 2, στο campaign Barbarossa, στο τελευταίο quest έπαιρνες εντολή να βομβαρδίσεις με καταπέλτες την Κωνσταντινούπολη για να αναγκάσεις τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα να αφήσει τον στρατό του Μπαρμπαρόσα να περάσει (με βυζαντινά πλοία) στη Μικρά Ασία.
Γενικά εκείνο το παιχνίδι είχε ωραία quests με την Γ' Σταυροφορία. Και στο campaign του Σαλαντίν που τελείωνε με επική μάχη με το στρατό του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου. Λιώσαμε μερόνυχτα και μερόνυχτα σε αυτή την παιχνιδάρα...
Ο/Η Ανώνυμος είπε...ο κοπριτης Λεμουριος εχει αποψη και για αυτο το παιχνιδι. ακου Μαμουτε να μαθαινεις. Το Age of Empires 2 το παιζω ακομα (το παιχνιδι εννοω μην παει παλι στο πονηρο το μυαλο σου) στη φορητη μου κονσολα Nintento DS. Η δυσκολοτερη αποστολη για εμενα, ειναι η τελευταια των γιαπωνεζων αμα παρεις εκεινους. εισβαλουν τα μογγολια στο νησι συνεχως με πλοια και εσυ πρεπει να τρεχεις συνεχως σαν να εχεις νεφτι στον κωλο για να προλαβεις να τους εξολοθρευσεις χτιζοντας και υποδομες κιολας και κανοντας την υποθεση περισσοτερο παλουκι.
ενδιαφερον παιχνιδι στην ιδια κονσολα αν και υπαρχει και για υπολογιστη, ειναι το ROME απο το History Channel, ενα παιχνιδι στρατηγικης που προσπαθεις να επιβληθεις σε διαφορες περιοχες της Ευρωπης. δυστυχως μονο εκει χανοντας την ευκαιρια να σφαξεις κατσιβελους της Ανατολης και πιθικανθρωπους της Αφρικης. το μοναδικο μειον ειναι οτι αργουν να ολοκληρωθουν οι υποδομες που φτιαχνεις σε καθε πολη, ενα γεγονος που σε κουραζει και τα γραφικα ειναι λιγο πισω. ομως, σου δινεται η δυνατοτητα να μαθεις την ιστορια εκεινης της εποχης με τεστ και γεωγραφια που δινονται εξτρα στο παιχνιδι. αναριθμητες υποδομες, μεχρι και μπουρδελο μπορεις να φτιαξεις για να τραβηξεις ετσι μισθοφορους απο αλλα μερη και θρησκευτικους ναους για να δουλευουν και περισσοτερο οι εργατες (Μαμουτε ξεχνα τον κομμουνισμο σου εκει περα), οπως και αναριθμητες τακτικες μαχης. ενα ακομα συν, ειναι οτι δεν εισαι υποχρεωμενος να παιρνεις μονο Ρωμαιους, αλλα οποιονδηποτε λαο απο καθε επικρατεια και στην ιταλικη μπορεις να βρεις αρκετους ελληνογενεις λαους και πολεις! πανω στο Βορρα βεβαια, μαχητες που φορανε ακομα βρακια και ζουν σε αχυροκαλυβες σε σχεση με τον πιο προηγμενο τοτε ευρωπαικο νοτο. η περιοχη της Ισπανιας εχει και τους πιο εξελιγμενους στρατιωτες.
-Λεμουριος τρολιστας