Οι παλιοί Έλληνες ροκάδες, αυτοί που είναι άνω των πενήντα ετών, θυμούνται ότι κατά τα τέλη της δεκαετίας του ’70 η ελλαδική Αριστερά αντιμετώπιζε το rock ως μια μουσική της αμερικανικής καπιταλιστικής κουλτούρας. Στην ντετερμινιστικά «ορθόδοξη» μαρξιστική τους οπτική οι περισσότεροι Έλληνες αριστεροί, εκείνη την περίοδο, καταδίκαζαν το rock ως δείγμα του καπιταλιστικού δυτικού πολιτισμού και αδυνατούσαν να αντιληφθούν ότι, μολονότι η προέλευσή του ήταν δυτική, το rock απευθυνόταν σε ακροατήρια που απέρριπταν τον κομφορμισμό και τον αστικοφιλελεύθερο τρόπο ζωής. Ωστόσο αυτό θα μπορούσε να είναι απλά μια διαφωνία ή μια αστοχία κρίσης. Το τραγελαφικά υποκριτικό της υπόθεσης είναι ότι στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’80, όταν πλέον το rock είχε αποκτήσει μαζική υποστήριξη σε ευρύτατα στρώματα της ελληνικής νεολαίας, η Αριστερά, που μέχρι πριν λίγα χρόνια καταδίκαζε την συγκεκριμένη μουσική ως έκφραση λούμπεν φρικιών, παρουσιάστηκε ως «προστάτιδά» της.
Προκειμένου να αποκομίσει πολιτική ενδυνάμωση και όφελος από τις τάξεις των Ελλήνων rockers η «ευρωπαϊκή» και η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά άρχισαν να διοργανώνουν rock φεστιβάλ!! Ενώ μέχρι και το προσκολλημένο στην κουλτούρα της εποχής του εμφυλίου ΚΚΕ άνοιξε τον δρόμο ώστε να αναδειχτούν τα δικά του «rock είδωλα». Έκτοτε η Αριστερά ποτέ δεν έπαψε να παρακολουθεί, να ενισχύει, να διαμορφώνει ή και να καπελώνει το rock κίνημα στην Ελλάδα. Άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο, άλλοτε με πιο πολλούς φορείς και άλλοτε με λιγότερους, η Αριστερά διατηρεί μέχρι σήμερα την δυνατότητα να έχει έναν λόγο στα δρώμενα του rock και άλλων νεολαιίστικων μουσικών κινημάτων. Ασφαλώς τα τελευταία χρόνια ο λόγος που διαθέτει ακόμη ιδιαίτερο βάρος σε τέτοια ζητήματα δεν είναι εκείνος της μαζικής κοινοβουλευτικής Αριστεράς αλλά αυτός των αντιφασιστικών ομάδων. Αντιφασιστικές ομάδες μπορούν να απλώσουν ένα ιδεολογικό φίλτρο το οποίο επηρεάζει (ασφαλώς όχι τόσο έντονα όσο στο παρελθόν αλλά πάντοτε σε σημαντικό βαθμό), ό,τι αφορά τα ελληνικά συγκροτήματα, τους συναυλιακούς χώρους και τις εν γένει δραστηριότητες στον χώρο της rock, της hip hop και άλλων μουσικών τάσεων της νεολαίας.
Προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί αυτή την δυναμική, γνωστή αριστερή αντιφασιστική συλλογικότητα, με σχεδόν κωμικό πολιτικό λόγο, την οποία εκπροσωπεί πανελλαδικά γνωστός (δια βίου άνεργος μα και ταυτόχρονα) επαγγελματίας υπερασπιστής των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», εξέδωσε ανακοινώσεις στις οποίες καλούσε σε κινητοποίηση των αντιφασιστικών δυνάμεων προκειμένου να ματαιωθεί η, προγραμματισμένη για το Σάββατο, συναυλία του πολωνικού black metal συγκροτήματος Mgla, στο club Κύτταρο. Ο λόγος αυτής της αντίδρασης ήταν ο εξής. Οι Mgla έχουν κυκλοφορήσει albums σε δισκογραφική εταιρία γνωστού εθνικιστή μουσικού. Επίσης, στο παρελθόν, ένα μέλος των Mgla είχε συμμετάσχει σε μουσικά projects που περιελάμβαναν εθνικιστικούς και ρατσιστικούς στίχους.
Μόλις δημοσιεύθηκαν οι πρώτες αντιφασιστικές ανακοινώσεις κατά της συναυλίας του πολωνικού σχήματος, το μήνυμά τους άρχισε να μεταδίδεται σε ένα ευρύ επικοινωνιακό δίκτυο. Μέχρι και κομματικές δομές του ΣΥΡΙΖΑ αναπαρήγαγαν το κάλεσμα προκειμένου να ματαιωθεί η συναυλία. Ώσπου, τελικά, τα κατάφεραν εν μέρει. Η συναυλία στην Αθήνα ματαιώθηκε αρχικά, καθώς η διεύθυνση του Κυττάρου φοβήθηκε τις συνέπειες. Τελικά η συναυλία στην Θεσσαλονίκη θα πραγματοποιηθεί εκεί που είχε οριστεί αρχικά ενώ στην Αθήνα άλλαξε ο χώρος της διοργάνωσης. Από την μεριά του το συγκρότημα και οι διοργανωτές της συναυλίας δηλώνουν ότι δεν έχουν σχέση με όσα τους καταλογίζουν οι αντιφασιστικές ομάδες. Μάλιστα οι διοργανωτές υποσχέθηκαν να διώξουν από τις συναυλίες όποιον εθνικιστή τυχόν παραβρεθεί και τον αναγνωρίσουν.
Στην πραγματικότητα φαίνεται πως οι μουσικοί που αποτελούν τους Mgla τρέφουν συμπάθεια προς τις εθνικιστικές ιδέες. Ωστόσο, ως συγκρότημα, δεν έχουν γράψει εθνικιστικούς στίχους. Μπορεί στην -πέραν του μουσικού τους βίου- ζωή τους να έχουν εθνικιστικές και συντηρητικές πολιτικές προτιμήσεις. Μπορεί ένας εξ αυτών να διατηρούσε ένα εθνικιστικό προσωπικό μουσικό σχήμα πριν εικοσιπέντε χρόνια!! Όμως, είναι διαφορετικό να εκφράζει ορισμένες πολιτικές απόψεις ένας άνθρωπος στην προσωπική του ζωή από το να τις προβάλει μέσα από εκφράσεις στρατευμένης τέχνης (αν και αυτό δεν είναι κάτι κακό). Ως συγκρότημα, λοιπόν, οι Mgla δεν υιοθετούν καμία ιδεολογική στράτευση. Τα albums και τα live τους προφανώς και δεν είναι εθνικιστικά. Το μουσικό υλικό που θα παρουσιάσουν δεν περιλαμβάνει κάτι που να δικαιολογεί την αντίδραση των αντιφασιστών.
Στην ουσία, και ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, οι αντιφάδες δεν διώκουν μια φασιστική συναυλία ή ένα πολιτιστικό δρώμενο με εθνικιστικό περιεχόμενο. Δεν διώκουν τον φασισμό. Διώκουν κάποιους μουσικούς για προσωπικές τους ιδέες. Διώκουν τους εθνικιστές.
Εμπεριέχει μια μεγάλη διαφορά αυτή η λεπτή διάκριση. Είναι πολύ διαφορετικό το να κινητοποιούνταν εναντίον ενός προγραμματισμένου γεγονότος που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως εθνικιστικό από το να κινητοποιούνται εναντίον ενός προγραμματισμένου γεγονότος που δεν έχει στρατευμένο πολιτικό περιεχόμενο αλλά κάποιοι από αυτούς που θα το παρουσιάσουν, σε άλλες στιγμές και σε άλλα πεδία της ζωής τους, μπορεί να υποστηρίξουν εθνικιστικές ιδέες. Οι αντιφασίστες, δρώντας ως μηχανισμός με δυνατότητες (παρα)κρατικής εξουσίας, επιτίθενται σε ανθρώπους λόγω των ιδεών τους και όχι σε εκδηλώσεις με ιδεολογικό περιεχόμενο.
Αναρωτιέται, βέβαια, κανείς για ποιο λόγο δεν έχουν υπάρξει ανάλογες αντιδράσεις για δρώμενα που αναπαράγουν μέσω της μαζικής κουλτούρας την αστική εξουσία. Πόσοι άραγε είναι ακόμη εκείνοι που δεν έχουν αντιληφθεί ότι ο βομβαρδισμός των τηλεοπτικών πρωινάδικων και της κουλτούρας του MAD tv, που πραγματοποιείται καθημερινά, δεν είναι μια «πολιτιστική» συνέπεια κάποιων οικονομικών συσχετισμών (όπως μπορεί να πιστεύουν αφελώς κάποιοι «παλαιομαρξιστές») αλλά ένα σχέδιο αναπαραγωγής της αστικής εξουσίας μέσω της διαμόρφωσης του «πολιτιστικού» πεδίου και του ελέγχου των ιδεών; Γιατί δεν αντιδρά τόσο δυναμικά ο οργανωμένος αντιφασισμός στη θέα αυτών των φαινομένων; Ταυτόχρονα υφίσταται το ερώτημα, πόσοι είναι ακόμη οι αληθινοί αριστεροί και αναρχικοί που δεν έχουν αντιληφθεί πως εργάζονται τα «αντιφασιστικά εστιατόρια» του δικού τους πολιτικού χώρου;
Προφανώς, επειδή αυτά τα ερωτήματα χρειάζονται πολλή συζήτηση και ίσως δεν απαντηθούν ποτέ, όσοι διαθέτουμε ακόμη αποθέματα αξιοπρέπειας πρέπει να προστατεύσουμε τον εθνικισμό από τα παρακρατικά παιχνίδια της antifa (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα ανεχθούμε απαράδεκτες συμπεριφορές και «Hollywood nazi» ψευδο-ιδεολογικές ανοησίες, που φαίνεται να βαρύνουν τον κάτοχο της δισκογραφικής εταιρίας στην οποία κυκλοφορούν albums των Mgla). Ο κάθε εθνικιστής καλλιτέχνης πρέπει να διοργανώνει ή να λαμβάνει μέρος σε όποια καλλιτεχνική διοργάνωση θέλει. Αρκεί, βέβαια, να μην πέφτει θύμα των διαμορφωμένων, από τους ίδιους μηχανισμούς που τον διώκουν, ιδεολογικών παραμορφώσεων του εθνικισμού σε «Hollywood ναζιστικές» ανοησίες. Κάθε άνθρωπος πρέπει να εκφράζει τις καλλιτεχνικές του ιδέες χωρίς να φοβάται ότι ένα έργο του, το οποίο μάλιστα δεν διαθέτει πολιτικό περιεχόμενο, θα τεθεί υπό άτυπη απαγόρευση.
Συνεπώς, όσοι ακούνε black metal και εκτιμούν την μουσική παρουσία των Mgla δεν πρέπει να διστάσουν να παραβρεθούν στην συναυλία τους κι οφείλουν να αγνοήσουν τις προβοκάτσιες των ανόητων και των παρακρατικών.
μπορεί κάποιος να διευκρινίσει αν οι Mgla έχουν ακόμα σχέση με τον παιδέρα τον Mikko Aspa; φασίστες ή αντίφα αν είναι δεν με πειράζει, αλλά από παιδέρες μακριά κι αλάργα.
Το αναφέραμε στο άρθρο. Δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς συμβαίνει. Να είμαστε ειλικρινείς δεν έχουμε μέλη που παρακολουθούν τόσο στενά το συγκρότημα. Εννοείται αν η εκστρατεία δυσφήμισης ήταν κατά της παιδεραστίας, προφανώς θα αδικούσε κατάφορα το συγκρότημα, αλλά θα είχε θέσει ένα σοβαρό θέμα δημόσιας συζήτησης.
ΥΓ. Μπορεί να δυσφορούσε όμως ο Λεμούριος, γιατί σύμφωνα με δικές του παλιότερες δηλώσεις έχει μυηθεί σε μυστήρια τέτοιας απάνθρωπης σεξουαλικής διαστροφής στο webwar.
Το φλερτ με την παιδοφιλία είναι έντονο χαρακτηριστικό του ακροδεξιού παρακράτους. Προφανώς οι τοπικοί "Λεμούριοι" ακολουθούν κατά γράμμα τον "χώρο" της αγγλόσφαιρας όπως αυτός διαμορφώνεται από τις υπηρεσίες.
Και για να μιλήσω με παραδείγματα. Ο γνωστός ακροδεξιός(νεοφιλελεύθερος), Ρουμανικής καταγωγής και κάτοικος Αμερικής, BAP(Bronze Age Pervert) έχει μεγάλη επιρροή στο διαδίκτυο λόγω του ότι προωθεί τον εαυτό του ως έναν new age πειρατή ή όπως αυτοαποκαλείται, ως έναν "right wing bodybuilder". Προφανώς πολλά νέα παιδιά, ειδικά από το εξωτερικό όπου η πολιτική παιδεία του μέσου ανθρώπου είναι πολύ χαμηλότερη από ότι στην Ελλάδα, τσίμπησαν με το δήθεν απελευθερωτικό του μήνυμα. Κάποιους μήνες λοιπόν το συγκεκριμένο account στο Twitter είπε ξεκάθαρα ότι συντηρητισμός και έφηβοφιλία πάνε χέρι - χέρι και ότι όποιος δηλώνει συντηρητικός θα πρέπει να την πέφτει σε... δωδεκάχρονα!
Αυτές τις επικίνδυνες και απάνθρωπες απόψεις ενισχύει και ένας ακόμη λογαριασμός στο Twitter εν ονόματι Masaki. Ο ίδιος δηλώνει υποστηρικτής του BAP και μεταφραστής των ανέκδοτων, στα αγγλικά, βιβλίων και άρθρων του Yukio Mishima!
Βλέπετε λοιπόν ότι τίποτα δεν μένει κρυφό και ότι η συστηματική επίθεση ενάντια στον εθνικισμό έτσι ώστε να συνδεθεί με τον σατανισμό, την παιδοφιλία και την βία έρχεται και στην χώρα μας με λίγη καθυστέρηση. Μπορεί στα γραφεία της ΝΔ να μην έχουν γρήγορο internet και έρχονται τα email από την πρεσβεία με καθυστέρηση...
Εντελώς άσχετο με την ανάρτηση αλλά μπείτε στο εστιατόριο να διαβάσετε το νέο πόνημα του "μεγάλου στοχαστή" και νέου αγαπημένου του εστιατορα, Μ@#$νη. Το επίπεδο των γκαρσονιών είναι απελπιστικά χαμηλό, οι τύποι είναι στον κόσμο τους
Προσπαθήσαμε να διαβάσουμε το άρθρο του μπάρμπα. Δεν αντέξαμε περισσότερο από δύο παραγράφους. Δύσκολο να καταλήξει σε συμπεράσματα ο αναγνώστης σχετικά με το αν πρόκειται για απλούς μισθοφόρους της Δεξιάς ή αν τα γράφουν αυτά επειδή είναι ψυχικά διαταραγμένοι.
Με αφορμή τον ψόφο της γριάς, ας θυμηθούμε την έννοια που έδινε στη μοναρχία ο μεγάλος ρομαντικός Νοβάλις, και ας κρίνουμε αν μπορεί να έχει την παραμικρή σχέση με τον εκφυλισμένο θεσμό στη σημερινή Αγγλία και αλλού:
"...ο Νοβάλις συνδέει την ιδέα του για μια τέλεια κοινωνική τάξη στο άρθρο «Χριστιανοσύνη ή άλλως Ευρώπη» (1799) και τα αποσπάσματα «Πίστη και Αγάπη» (1798) με αυτούς [σ. σ. τους φεουδαρχικούς θεσμούς - Α. Π.). Όμως, ανεξάρτητα από το πόσο μακριά είναι ο συγγραφέας αυτών των έργων από τις κοινωνικές και πολιτικές ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης, αυτές γίνονται συνεχώς αισθητές εδώ. Εξ ου και οι πολλές κραυγαλέες αντιφάσεις των αποσπασμάτων του «Πίστη και Αγάπη». Επιβεβαιώνοντας τη μοναρχική αρχή της διακυβέρνησης, ο Νοβάλις πιστεύει ότι αυτή ακριβώς η αρχή βασίζεται στην ιδέα της ισότητας των πολιτών. Με άλλα λόγια, θεωρεί την ισότητα των πολιτών απαραίτητη προϋπόθεση για δίκαιες κοινωνικές σχέσεις. Επομένως, ο βασιλιάς και η δημοκρατία κατά την άποψή του είναι ένα, και οι επαναστάσεις είναι φυσικές, αλλά πρέπει να συγκρατούνται. Τα ήθη της αυλικής ζωής και το ίδιο το Πρωσικό κράτος υπόκεινται σε μάλλον έντονη κριτική."
(А. С. Дмитриев: Эстетический идеал Новалиса в романе «Генрих фон Офтердинген», 1975)
πρωτότυπο ρωσικό εδώ:
https://md-eksperiment.org/ru/post/20190221-esteticheskij-ideal-novalisa
ελληνική μετάφραση δική μου
[...Επιβεβαιώνοντας τη μοναρχική αρχή της διακυβέρνησης, ο Νοβάλις πιστεύει ότι αυτή ακριβώς η αρχή βασίζεται στην ιδέα της ισότητας των πολιτών. Με άλλα λόγια, θεωρεί την ισότητα των πολιτών απαραίτητη προϋπόθεση για δίκαιες κοινωνικές σχέσεις. Επομένως, ο βασιλιάς και η δημοκρατία κατά την άποψή του είναι ένα...]
τρεχα Μαμουτε να δεις τι γινεται εδω! παρατα την φραπα που πινεις εκει στο κεντρο των Αθηνων πλαι σε πακιστανους και ελα να μαθεις εδω και για Ρομαντικο κομμουνισμο! δεν θα τρολαρω ομως αυτη τη φορα τον αναγνωστη που εγραψε κατι τετοιο. αν τολμαει ας μου ζητησει πηγες που αποδεικνυουν το αντιθετο και θα του κατεβασω εδω περα ενα μεσαιωνικο σεντονι απο καποιον ειδικο επι του θεματος που θα του προκαλεσει αυχενικο μεχρι να το διαβασει! για αρχη, παραθετω απλα και μονο την παρακατω φωτογραφια για να δουμε την κομμουνιστικη και δημοκρατικη ''ισοτητα'' των πολιτων στην μοναρχια:
https://i0.wp.com/thehistoryjar.com/wp-content/uploads/2020/04/feudal-pyramid.jpg?resize=768%2C736&ssl=1
περιμενω τωρα να ανοιξει το μενου του δικου του εστιατοριου πρωτα, πριν ανοιξω αυτο του δικου μας. για να σε δω...
-Λεμουριος τρολιστας
Παραδόξως αυτή τη φορά θα συμφωνήσω μαζί σου.
Πάντως επειδή δεν σκαμπάζεις από ιστορία των πολιτικών ιδεών αν θέλει ένας αριστερός να σε διπλώσει στο θέμα του πως ερμήνευσε την βασιλεία ο Νοβάλις θα το κάνει πολύ εύκολα. Για τον εξής λόγο. Υπάρχει μια προσπάθεια πολιτικών επιστημόνων που πραγματοποιήθηκε τα τελευταία χρόνια για να αποδειχθεί ότι ο Νοβάλις δεν ήταν ο τυπικός εκφραστής των Γερμανών συντηρητικών εθνικιστών βασιλοφρόνων και πως έδινε ουτοπιστικές διαστάσεις στην "βασιλοφροσύνη" του. Μπορείς να πάρεις μια τέτοια γεύση αν αφήσεις το internet και ανοίξεις κανένα βιβλίο. Ακόμη και στην ελληνική μετάφραση του βιβλίου Νοβάλις, Σκέψεις μτφ Συμεών Σταμπουλός, Στιγμή, Αθήνα 2012, υπάρχει μια τέτοια προσέγγιση.
Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι εκτός τόπου και χρόνου αυτή η προσέγγιση. Πραγματικά ο Νοβάλις δίνει μια περιγραφή, μέσα από μικρά φραστικά θραύσματα από αποσπασματικές σκέψεις, της ιδεώδους βασιλείας η οποία έχει πολλά ανθρωπιστικά, ενδεχομένως και εξισωτικα γνωρίσματα.
Όμως η δική μου προσέγγιση θέλει όλο αυτό να είναι δείγμα του συντηρητικού ιδεαλισμού του Νοβάλις και όχι κάποιας "προοδευτικότητας". Δεν θα αναλύσω τώρα γιατί εξάγω αυτό το συμπέρασμα γιατί χρειάζεται ένα ολόκληρο άρθρο.Έχει πολύ ενδιαφέρον να διαβαστεί παράλληλα με την προσέγγιση του Έβολα στην μεταφυσική διάσταση της μοναρχίας αυτό το απόσπασμα της πολιτικής φιλοσοφίας του Νοβάλις. Νομίζω θα βρεθούν τα νήματα της πηγής που ενέπνευσε τον Έβολα στις δικές του προσεγγίσεις. Όπως συμβαίνει σχεδόν πάντοτε, ο Ρομαντισμός είναι πηγή της κάθε μεταγενέστερης παραδοσιοκρατικής πολιτικής σκέψης.
ΥΓ. Υπάρχει ένας ανώνυμος σχολιαστής που ρωτά αν "κουνάς την αχλαδιά" και διάφορα άλλα πολύ χειρότερα -σχεδόν ανατριχιαστικά. Ασφαλώς δεν επέτρεψα στον mod να τα δημοσιεύσει. Φρόντισε να με δικαιώσεις και να μην μάθω ποτέ ότι εμπλέκεσαι σε τέτοιες συμπεριφορές. Γιατί τότε το χρέος σου σε καρπαζιές θα γίνει πολύ βαρύτερο από το ήδη υπάρχον όταν σε πετύχω πουθενά.
Εντάξει, η μαρξιστική (όπως και η φιλελεύθερη) κριτική στον θεσμό της μοναρχίας είναι γνωστή και μάλλον αστεία για κάποιον ρομαντικό εθνικιστή που δεν υιοθετεί το πλαίσιο σκέψης του διαφωτισμού
Σωστός ο Σταμάτης. Δεν είναι άλλωστε μυστικό πως ο Evola έτρεφε μεγάλο σεβασμό και εκτίμηση για τον Νοβαλις, τον οποίον αναγνώριζε και για την επίδραση που είχε στην σκέψη του (και αποσπάσματα του οποίου παραθέτει συχνά στο έργο του).
Όποιος ψάχνει να βρει στον Νοβαλις δείγματα "προοδευτικότητας" έχει διαβάσει πολύ επιφανειακά το έργο του (ή επηρεάζεται από τις προσωπικές του απόψεις και πολιτικές προτιμήσεις)
To μυαλό τους φτάνει μέχρι επίπεδο δημοτικού, "ότι δεν μαρέσει είναι κομμουνισμός". Δηλώνει και μόνος (!!) υποστηρικτής της προνεωτερικότητας τρομάρα του
ωχ το ξέχασα ότι εκεί μέσα στον κυπατζήδικο βόθρο του webwar παίζανε ΚΑΙ βασανισμοί ζώων (!!!)
ρε Λεμούριε πού πας και μπλέκεις, μαμώ τον καπιταλισμό σου μαμώ;
-«Όταν πεθαίνει βασιλιάς, μη χαίρεσαι λαουτζίκο
Μη λες πως θάν΄ καλύτερος ο νυν από τον τέως
Πως θάναι το λυκόπουλο καλύτερο απ΄ τον λύκο.
Τότε μονάχα να χαρείς: αν θάναι ο τελευταίος.»
(Κώστας Βάρναλης)
Για τους ρομαντικούς υπάρχουν όμως συμβολικά σημεία αναφοράς με "βασιλική" υπόσταση. Από τον Λουντ (αυτός μάλλον θα σου αρέσει κι εσένα) στον Ρομπέν των δασών. Και από τον Λεωνίδα ή τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο στον Αραγκορν Ελέσαρ. Για να μην θυμηθούμε και τον "βασιλιά με τα κίτρινα".
Βρίσκουν και τα κάνουν. Αλήθεια πότε έγινε ορθοπολιτική "παρέμβαση" σε λημέρια τραπάδων και χιπχοπάδων; Να διαμαρτυρηθούν, βρε αδελφέ, οι λίμπεραλς τιμητές για ματσίλα/σεξισμό/φασισμό των στίχων. Αλλά εκεί θα κονομήσουν καλό ξύλο, με τις ευλογίες μάλιστα χρυσών χορηγών και βαρόνων της μουσικής βιομηχανίας. Στα ετήσια πορνοπάρτυ της δαπάρας καμιά αγωνιστική κινητοποίηση; Ρητορικό το ερώτημα... Για να μη μιλήσουμε περί "πολιτιστικών κέντρων" με μπράβους και ντάγκια.
Καλά, μανούρες για ανεργίες, ακρίβειες, φτωχοποίηση ούτε λόγος. Αν το κόνσεπτ δεν περιλαμβάνει 157 genders, χρώμα δέρματος, και γιαχωβίστικα αποκαλυπτικά σενάρια για το κλίμα, δεν προσφέρεται για virtue signalling, άσε που δεν πληρώνει κιόλας. Στο κάτω κάτω, μήπως μίλησε η Judith Butler και το Solidarity Now για τα 400ε/μήνα του Γιωργάκη απ' τα Σεπόλια; Γιατί να ασχοληθούν οι εδώ επιδοτούμενοι;
Τους Mgla δεν τους ήξερα και δεν είμαι καν μεταλάς/ροκάς. Εφόσον όμως κυνηγήθηκαν απ' τον ακτιβιστικό βραχίονα του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού, μόνο σέβας. Όπου δεν φτάνει το τουίτ της Κάμαλα Χάρις, φτάνει το ροζ μαλλί του woker.
Αστερίσκος... Εντάξει, επειδή οι καιροί είναι πονηροί, αν οι εν λόγω βγήκαν με κάνα #I stand with Ukraine, αξίζουν τα χειρότερα. Όχι όμως για τους λάθος λόγους...
C
Όχι δεν έχει σχέση με τοποθετήσεις για το ουκρανικό και άλλα σχετικά το συγκεκριμένο συγκρότημα, απ' όσα γνωρίζουμε.
«Κάθε κοινωνική τάξη, εκτός από τη βασιλική, και ιδίως τη βρετανική, έχει συμβάλει μέσω κάποιων μελών της στην ανύψωση της φυλής. Αλλά ούτε στην επιστήμη, ούτε στην τέχνη, ούτε στη λογοτεχνία, ούτε στην εξερεύνηση, ούτε στη μηχανική εφεύρεση, ούτε στην εξανθρωπιστική νομοθεσία, ούτε σε κανένα τομέα της ανθρώπινης δραστηριότητας ένας εκπρόσωπος της βρετανικής βασιλικής οικογένειας δεν βοήθησε στην ηθική, πνευματική ή υλική βελτίωση της ανθρωπότητας. Αλλά αυτή η βασιλική οικογένεια έχει αντιταχθεί σε κάθε κίνηση προς τα εμπρός, έχει πολεμήσει κάθε μεταρρύθμιση, έχει καταδιώξει κάθε πατριώτη και έχει στήσει ίντριγκες εναντίον κάθε θετικού προχωρήματος. Συκοφαντώντας κάθε φίλο του λαού, έχει γίνει φίλη με κάθε καταπιεστή. Σήμερα εξυμνείται από παραπλανημένους κληρικούς, ενώ στην ιστορία υπήρξε διαβόητη για την αποκρουστική φύση των εγκλημάτων της. Φόνος, προδοσία, μοιχεία, αιμομιξία, κλοπή, ψευδορκία – κάθε έγκλημα που είναι γνωστό στον άνθρωπο έχει διαπραχθεί από κάποιον από τη φυλή των μοναρχών…».
- JAMES CONNOLLY, Ιρλανδός επαναστάτης
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Εντάξει, αυτού του είδους η αντιμοναρχική κριτική είναι πολύ φτηνή, άστοχη και ιδεολογικά ξένη (για κάποιον παραδοσιοκράτη ή ρομαντικό εθνικιστή που στέκεται εναντίον του διαφωτισμού και των φιλελεύθερων ρευμάτων σκέψης). Κατανοητό λόγω των συνθηκών και της εποχής να την εκφράζει ο Connolly (μια πράγματι σεβαστή και αξιόλογη προσωπικότητα) αλλά αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να την υιοθετήσουμε
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Το παραπάνω του Κόνολι είναι συναισθηματικά φορτισμένο.
Αλλά ο Κόνολι σε άλλο σημείο κάνει μια πολύ πιο σοβαρή, στοχευμένη και με ηθικό πρόσημο κριτική στη μοναρχία:
"Η μοναρχία είναι μια επιβίωση της τυραννίας που επιβάλλεται από το χέρι της απληστίας και της προδοσίας στο ανθρώπινο γένος στις πιο σκοτεινές και πιο αδαείς μέρες της ιστορίας μας. Από το σπαθί του αρπαχτή αντλεί τη μόνη κύρωση, και η αδυναμία του παραγωγού, και τα δώρα του στην ανθρωπότητα είναι άγνωστα, εκτός όπως μπορούν να μετρηθούν στα ολέθρια παραδείγματα θριαμβευτικών και ξεδιάντροπων ανομιών. ” —James Connolly, 1910
Κριτική ενός πραγματικά ηθικού, ανθρωπιστή σοσιαλιστή και εθνικιστή επαναστάτη. Δεν είναι ούτε υλιστική ούτε φιλελεύθερη.
Mα τα ίδια τα αποσπάσματα που παραθέτεις αντικατοπτρίζει καλά την φιλελεύθερη προοδευτική ανάγνωση (και την μαρξιστική προφανώς). Η "μοναρχία" ως κατάλοιπο, γεννημένο από την απληστία, ενός σκοτεινού παρελθόντος άγνοιας που εμποδίζει την "πρόοδο".
Τώρα, για να είμαι δίκαιος (και γιατί πάντα είχα συμπάθεια για την μορφή του Connolly, αν και με χωρίζει ιδεολογική άβυσσος), ο Connolly εγραφε σε μια εποχή και σε έναν τόπο με πολύ ιδιαίτερες συνθήκες. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην αγγλική κυριαρχία στην Ιρλανδία αλλά και στην ιδιαίτερη μορφή που πήρε η βρετανική μοναρχία ήδη από τον 17ο αιώνα και την ένδοξη επανάσταση. Αλλά αυτό δεν αλλάζει τον μαρξιστικό και ισοπεδωτικά αντι-παραδοσιακό της χαρακτήρα.
Γιατί, τι άλλο είναι δηλαδή η μοναρχία σήμερα, ώστε να ακυρώνει την κριτική του Κόνολι; Αν το 1910 η μοναρχία συμβόλιζε αυτά που λέει ο Κόνολι, το 2022 μόνο χειρότερος έχει γίνει ο εκφυλισμός της. Γενικά, να μην παρασυρθούμε ποτέ από στείρα "παραδοσιολαγνεία". Παραδόσεις υπάρχουν καλές και κακές. Το να αρνούμαστε να δούμε την ειλικρίνεια και κυρίως τη διαχρονικότητα της κριτικής του Κόνολι επειδή ο θεσμός τυγχάνει να είναι "παλιός", είναι εθελοτυφλία. Πτωματολάγνοι του κάθε "παλιού" δεν θα γίνουμε ποτέ. Ό,τι παραδοσιακό πραγματικά αξίζει να διασωθεί, οφείλουμε παλέψουμε για να το διασώσουμε από τη λαίλαπα της νεωτερικότητας. Αλλά εκείνο το παλιό που μυρίζει βρωμερή πτωμαΐνη (γιατί "καθιερωμένο" ήταν κάποτε και ο άντρας να δέρνει τη γυναίκα του), καλώς να πάει στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας.
Μην ξεχνάμε την έννοια που έδινε στον όρο "παράδοση" ο Χέρντερ:
«Οι αρχές αυτής της φιλοσοφίας (της ανθρώπινης φυλής) γίνονται επίσης αμέσως εμφανείς σε εμάς, απλά και αναμφισβήτητα, όπως είναι η φυσική ιστορία του ίδιου του ανθρώπου. Ονομάζονται παράδοση και οργανικές δυνάμεις. Όλη η ανάπτυξη μπορεί να προκύψει μόνο μέσω της μίμησης και της πρακτικής, δηλαδή μέσω της μετάβασης από το πρωτότυπο στο αντίγραφο. Και πόσο καλύτερα θα μπορούσαμε να ονομάσουμε αυτή τη μετάβαση, παρά με τη λέξη παράδοση; Όμως ο μιμητής πρέπει να έχει τη δύναμη να λαμβάνει ό,τι του επικοινωνείται έμμεσα, και να το μεταμορφώνει στη φύση του, όπως η τροφή μέσω της οποίας ζει . . . Κατά συνέπεια, η ανάπτυξη της φυλής μας γίνεται γενετική και οργανική με δύο έννοιες: γενετική μέσω της επικοινωνίας, οργανική μέσω της απορρόφησης και εφαρμογής αυτού που επικοινωνείται».
(Johann Gottfried Herder)
και
"η παράδοση για τον Χέρντερ δεν είναι κάτι αμετάβλητο που διατηρείται απαραίτητα ανά πάσα στιγμή. Αλλάζει και αναπτύσσεται περαιτέρω στην πορεία της ανάπτυξης της ανθρώπινης κοινωνίας. Με τον Χέρντερ, η έννοια της παράδοσης λέει μόνο ότι οι επόμενες ανθρώπινες γενιές εξαρτώνται από το επίπεδο του υλικού πολιτισμού που έχουν ήδη βρει, ότι δεν μπορούν απλά να το αγνοήσουν. Το πόσο μακριά βρίσκεται ο Χέρντερ από την ιδέα της παράδοσης ως κάτι αμετάβλητο φαίνεται από τις παρατηρήσεις του για τη θρησκεία, την οποία περιγράφει ως την παλαιότερη και «ιερότερη» παράδοση της ανθρώπινης φυλής. Τι ήταν αρχικά η θρησκεία; θρησκευτικές παραδόσεις. Οι έννοιες της θρησκείας θεωρήθηκαν από τους ανθρώπους ως σύμβολα για να εκφράσουν την επιστημονική τους γνώση. Όμως μόλις η αρχική σημασία ενός θρησκευτικού συμβόλου ξεχάστηκε στην πορεία της ανάπτυξης, η έννοια μετατράπηκε σε ανοησία, και αυτό εξηγείται λογικά: «οι ιερείς, που αρχικά είναι οι σοφοί του έθνους, δεν παραμένουν πάντα οι σοφοί του, γιατί μόλις έχασαν την αίσθηση του συμβόλου έπρεπε να γίνουν ανόητοι υπηρέτες της ειδωλολατρίας ή ψεύτες της δεισιδαιμονίας, και τέτοιοι έχουν γίνει άφθονοι παντού, όχι από δόλο, αλλά επειδή έτσι κυλούν τα πράγματα». Σε αυτό το παράδειγμα της παρουσίασης της ιστορίας της θρησκείας μπορούμε να δούμε πώς στον Χέρντερ η έννοια της παράδοσης χάνει τον άκαμπτο, αντιδραστικό χαρακτήρα της, πώς η παράδοση παίρνει τη θέση της ως αποτελεσματική δύναμη στην πορεία της ιστορίας."
(Paul Reimann, Herder und die Dialektik, 1929)
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Mα η κριτική του Connolly, με αφορμή την μοναρχία στην Μεγάλη Βρετανία του 1910, δεν περιορίζεται εκεί, αυτό είναι το πρόβλημα. Δεν λέει ο Connolly "σήμερα η μοναρχία έχει εκφυλιστεί και έχει καταντήσει να υπηρετεί τα συμφέροντα των μεγαλοκαπιταλιστών". Λέει οτί η μοναρχία (γενικώς, ως θεσμός) είναι ένα κατάλοιπο του σκοτεινού παρελθόντος και της άγνοιας, χτισμένη πάνω στην απληστία. Οπότε ο μόνος τρόπος να αναγνωρίσεις "διαχρονικότητα" στην κριτική του Connolly είναι να υιοθετήσεις μια προοδευτική ανάγνωση της ιστορίας που θέλει το ανθρώπινο γένος να προχωρά από τα σκοτάδια της άγνοιας, απορρίπτοντας σταδιακά τα καταπιεστικά και παράλογα κατάλοιπα, προς την γνώση και την ελευθερία. Και προφανώς δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό, λόγω των ιδεολογικών του αναφορών.
Δεν υποστήριξα ότι πρέπει να διαφυλάσσουμε ό,τι "παλιό", oύτε οτί πρέπει να κυκλοφορούμε με χλαμύδες και να ζούμε με λυχνάρια, δεν χρησιμοποιώ έτσι τον όρο "Παράδοση"
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Επίσης, κάτι λίγο άσχετο, με το παρακάτω απόσπασμα διαφωνώ εντελώς:
"Τι ήταν αρχικά η θρησκεία; θρησκευτικές παραδόσεις. Οι έννοιες της θρησκείας θεωρήθηκαν από τους ανθρώπους ως σύμβολα για να εκφράσουν την επιστημονική τους γνώση. Όμως μόλις η αρχική σημασία ενός θρησκευτικού συμβόλου ξεχάστηκε στην πορεία της ανάπτυξης, η έννοια μετατράπηκε σε ανοησία, και αυτό εξηγείται λογικά: «οι ιερείς, που αρχικά είναι οι σοφοί του έθνους, δεν παραμένουν πάντα οι σοφοί του, γιατί μόλις έχασαν την αίσθηση του συμβόλου έπρεπε να γίνουν ανόητοι υπηρέτες της ειδωλολατρίας ή ψεύτες της δεισιδαιμονίας, και τέτοιοι έχουν γίνει άφθονοι παντού, όχι από δόλο, αλλά επειδή έτσι κυλούν τα πράγματα»."
Θα με ενδιέφερει να μάθω, αν κάποιος φίλος γνωρίζει, από ποια περίοδο του έργου του Herder είναι.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Να διευκρινιστεί επίσης ότι αυτή ήταν μια προσέγγιση του Χέρντερ στις αρχαίες θρησκείες. Ας μην ξεχνάμε ότι ο ίδιος ήταν πάστορας.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Καταρχάς πρέπει να γίνει ένας διαχωρισμός ανάμεσα στην μοναρχία ως ιστορική μορφή πολιτεύματος και στην ρομαντική ερμηνευτική της.
Η μοναρχία ως ιστορική μορφή πολιτεύματος προφανώς και έχει οξειδωθεί σχεδόν ολοκληρωτικά ήδη από την εποχή της πεφωτισμένης δεσποτείας (ίσως και από προηγούμενες περιόδους). Στις μεσαιωνικές ή στις αρχαίες της εκδοχές, στις οποίες αναφερόμαστε οι ρομαντικοί, έχουμε παράδειγμα διαφθοράς και κοινωνικής αδικίας. Έχουμε όμως και παραδείγματα όπως ο Οδυσσέας, ο Λεωνίδας, ο Αγισηλαος και ο Αλέξανδρος. Ή όπως ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος και άλλοι Ευρωπαίοι βασιλείς. Είναι συμβολικά σημεία αναφοράς με μυθικές προεκτάσεις αυτές οι προσωπικότητες.
Το ζήτημα όμως είναι η ρομαντική ερμηνευτική της βασιλείας. Σε αυτήν η βασιλεία γίνεται αντιληπτή ως μια γήινη αντανάκλαση μιας κοσμικής αρχετυπικής δόμησης του σύμπαντος. Στην ουσία ο μονάρχης αποτελεί όχι τόσο ένα φυσικό πρόσωπο αλλά ένα συγκολλητικό στοιχείο μιας ιστορικής οργανωτικής ύφανσης των κοινωνιών με το θείο στοιχείο του σύμπαντος, όπως αυτό γίνεται αντιληπτό από τους ιδεαλιστές. Αυτός είναι και ο λόγος που πολλές επίσημες εκκλησιαστικές δομές υποστήριξαν σε όλη την ιστορία το πολίτευμα της βασιλείας. Ανάγεται σε μια μυστικιστική ανάγνωση του Πλάτωνα το όλο θέμα. Αυτό έκαναν και ο Νοβάλις, ο Έβολα, ο Μισίμα και άλλοι ρομαντικοί.
Το ζήτημα λοιπόν είναι να γίνει αντιληπτό ότι οι ρομαντικοί μιλούν για μια περιγραφή ενός ιδεοτυπου πολιτικού μυστικισμού. Όχι για μια κατά γράμμα ανάγνωση μιας υποτιθέμενης φιλοβασιλικής πολιτικής γραμμής.
Τα εθνικιστικά πολιτεύματα του μεσοπολέμου επιχείρησαν να δομήσουν μια τέτοια συνθήκη. Με την διαφορά ότι ο απρόσωπος και παραδοσιακά αμετακίνητος βασιλιάς έδωσε την θέση του σε ένα νεορομαντικο δυναμικό μοντέλο του επαναστάτη Ηγέτη, ο οποίος προσωποποιούσε κι αυτός την ταυτότητα του έθνους. Όχι όμως λόγω της παραδοσιακής τελετουργικής βασιλικής συνεχείας αλλά λόγω της χαρισματικής δυναμικής εμφάνισης του στο κέντρο της ιστορίας. Η αφήγηση άλλαξε, ο τρόπος ανόδου στην κορυφή του Ενός άλλαξε κι αυτός, αλλά το σχήμα παρέμεινε το ίδιο. Μια ρομαντικά ιδεαλιστική εκδοχή λαϊκής ηρωικής μοναρχίας ήταν ο εθνικοσοσιαλισμός και ο φασισμός όπως επιχείρησαν να εφαρμοστούν (άσχετα αν δεν το κατάφεραν στο έπακρο).
Όταν λοιπόν αναφερόμαστε στην ρομαντική ερμηνευτική της μοναρχίας πρέπει να έχουμε στο νου ότι μιλάμε για έναν πολιτικό ιδεοτυπο και όχι ακριβώς για τις ιστορικές μορφές (πόσο μάλλον για επιβιώσεις) του μοναρχικού πολιτεύματος. Επιπλέον ο ιδεοτυπος δεν είναι σταθερά αποκρυσταλλωμενος. Η κεντρική του ιδέα παραμένει σταθερή. Όχι το εκάστοτε μορφικο περιεχόμενο.
Μπορεί να ανιχνευτούν στοιχεία αρχοντικής μοναρχικής δυναμικής σύμφωνα με την ρομαντική ερμηνευτική, σε αντιβασιλικους επαναστάτες, σε ηγέτες με σοσιαλιστικές ιδέες, πέρα ασφαλώς από παραδείγματα εθνικιστών.
Ο Draug είπε...Πολύ σωστός ο διαχωρισμός, αλλά δεν θα έλεγα απαραίτητα οτί είναι τόσο ζήτημα "ερμηνείας" όσο διαχωρισμός της υπερβατικής Ιδέας ενός θεσμού και της αντανάκλασής της στην ιστορία (που άλλοτε θα προσεγγίζει σε μεγάλο βαθμό το ιδανικό, θα καθρεφτίζει καθαρά τους ουρανούς, και άλλοτε λιγότερο ή καθόλου).
"Όταν λοιπόν αναφερόμαστε στην ρομαντική ερμηνευτική της μοναρχίας πρέπει να έχουμε στο νου ότι μιλάμε για έναν πολιτικό ιδεοτυπο και όχι ακριβώς για τις ιστορικές μορφές (πόσο μάλλον για επιβιώσεις) του μοναρχικού πολιτεύματος. Επιπλέον ο ιδεοτυπος δεν είναι σταθερά αποκρυσταλλωμενος. Η κεντρική του ιδέα παραμένει σταθερή. Όχι το εκάστοτε μορφικο περιεχόμενο."
Συμφωνώ απόλυτα σε αυτό. Θα διαφωνήσω όμως στην ερμηνεία του δυναμικού επαναστάτη Ηγέτη ως μια νέα μορφή του ίδιου σχήματος, και συνεπώς και με την τελευταία παράγραφο. Από τον δυναμικό επαναστάτη ηγέτη λείπει εντελώς (σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις) το βασικό, αυτή η "κάθετη" διάσταση που παραδοσιακά βρίσκεται στην καρδιά της ρομαντικής και παραδοσιοκρατικής αντίληψης περί Μονάρχη, δεν μπορεί να επιτελέσει τον ρόλο του συγκολλητικού αυτού στοιχείου που αναφέρατε. Ο δυναμικός επαναστάτης βρίσκεται στο κέντρο της ιστορίας, ο (ιδεατός, αρχετυπικός) βασιλιάς βρίσκεται πέραν και άνω της ιστορίας.
Ο/Η Ανώνυμος είπε..."Έχουμε όμως και παραδείγματα όπως ο Οδυσσέας, ο Λεωνίδας, ο Αγισηλαος και ο Αλέξανδρος. Ή όπως ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος και άλλοι Ευρωπαίοι βασιλείς. Είναι συμβολικά σημεία αναφοράς με μυθικές προεκτάσεις αυτές οι προσωπικότητες."
Δύο ιστορικά παραδείγματα τέτοιων ανδρών υπήρξαν ο Μάρκος Αυρήλιος και ο Ιουλιανός, οι δύο φιλόσοφοι βασιλείς. Ο πρώτος άφησε πίσω του ένα απόσταγμα στωικής σοφίας και ο δεύτερος εγκωμιαστικούς λόγους και επιστολές. Οι ζωές μεστές τους ανδραγαθημάτων και νομοθετημάτων, ιερείς, φιλόσοφοι και μαχητές.
Η έννοια του βασιλιά στις ινδοευρωπαϊκές παραδόσεις ταυτίζεται με αυτή του ιερέως, βασιλεύς-ιερεύς, ιδίως όσο πιο αρχαϊκά αυτή ανευρίσκεται. Ο τρόπος ζωής του βασιλιά ή του ιερέα διέπεται από στοιχεία ασκητισμού, ίσως και μυστικισμού πχ κατάβαση Οδυσσέως στον Άδη.
Κάτι άλλο βασικό είναι πως ο θεσμός της βασιλείας δεν αποκλείει άλλους θεσμούς, για παράδειγμα στην λυκούργειο Σπάρτη μαζί με το σύστημα της διπλής βασιλείας λειτουργούσαν οι θεσμοί της γερουσίας, των εφόρων και της Απέλλας.
Το είχα γράψει και παλιότερα, πως η άποψη περί Βασιλιά στην ινδοευρωπαϊκή παράδοση δεν είναι τόσο απλουστευτική ή δυιστική (όπως του Ευσέβιου ή η Περσική πχ). Από τον Άρχοντα Βασιλέα των Αθηνών και την διπλή Βασιλεία της Σπάρτης στον Πόντιφεξ αυτοκράτορα της Ρώμης.
"Υπάρχει κάτι ευλογημένα γενναιόδωρο στο να δηλώνουμε ολόψυχα πίστη σε κάποιον ο οποίος ex opere operato, είναι ο φορέας της αξιοπρέπειας του έθνους, η χρισμένη ενσάρκωση του ιδιοφυούς gentis — ένα είδος τοτέμ ή, καλύτερα, Βασιλιά- Φιλοσόφου!"
"Ο απόλυτος δεσποτισμός ήταν ιδιαιτέρως σπάνιος στην Ευρώπη. Στην ινδοευρωπαϊκή κοινωνία, ο βασιλιάς γενικώς εξελέγετο. Όλες οι παλαιές μοναρχίες ήσαν αρχικώς αιρετές.
Ο Τάκιτος αφηγείται, πως στους Γερμανούς, "οι αρχηγοί εξελέγοντο για την αρετή τους και οι βασιλείς για την ευγένειά τους". Στην Γαλλία, το στέμμα παρέμεινε για πολύ καιρό ταυτόχρονα αιρετό και κληρονομικό.
Μόνο μετά τον Πεπίνο τον Κοντό, ο βασιλιάς άρχισε να εκλέγεται πάντοντε από την ίδια οικογένεια. Μετά τον Ούγο τον Καπέτο, υιοθετήθηκε η αρχή του Πρωτότοκου.
Στην Σκανδιναβία, ο βασιλιάς εξελέγετο από ένα επαρχιακό θινγκ και η εκλογή του έπρεπε να επικυρωθεί από τις άλλες συνελεύσεις της χώρας."
"Η δημοκρατία ριζώνει σε μιαν αυτοχθονική αντίληψη της ιδιότητας του πολίτη, η οποία συνδέει στενά την λειτουργία της με την καταγωγή εκείνων που την ασκούν... Στα ελληνικά όπως και στα λατινικά, η ελευθερία προέρχεται επίσης από την καταγωγή...
Η αρχική έννοια της λέξεως ελευθερία δεν αναφέρεται σε μια απελευθέρωση με την έννοια της χειραφετήσεως από μια δεδομένη κοινότητα αλλά αντιθέτως υπογραμμίζει μιαν εξάρτηση η οποία ακριβώς εκχωρεί την ελευθερία." -Αλαιν ντε Μπενούα, Οι παλαιοί και οι σύγχρονοι-
Ίσως τελικά να έχει δίκιο ο Τσουνετόμο Γιαμαμότο, πως "για έναν πολεμιστή όπως και για έναν μοναχό, το καθήκον είναι η υπακοή στον κανόνα.. είτε κατέχει ένα κεφάλι καρφίτσας γη, είτε κυβερνά χιλιάδες στρέμματα, η πίστη του πρέπει να είναι η ίδια. Δεν πρέπει να σκέφτεται ότι η ζωή του τού ανήκει".
Δύο παρανοήσεις σχετικά με την Αριστοκρατία είναι η ταύτιση της δύναμης με την μοχθηρία και την πονηρία, και της αριστείας με τον πλούτο και την επίδειξη. Η σύγχυση ότι η κοινωνική θέση, το χρήμα, η επιχειρηματική ικανότης, με δυο λόγια ότι κάνει την αριστοκρατική «κατάσταση», είναι αρκετό για να απονείμει την κατάσταση αυτή.
Ο Σταμάτης είπε...Αν ακολουθήσουμε αυτή την διανοητική οδό που προτείνεις πρέπει να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι η παραδοσιοκρατική εκδοχή του μονάρχη, όπως την περιγράφεις, δεν υπήρξε ποτέ. Γιατί και οι μεσαιωνικοί, αρχαίοι, ακόμη και οι μυθικοί βασιλείς βρέθηκαν στο κέντρο της ιστορίας ή της μυθικής αφήγησης.
Συνεπώς εφόσον έχει σαρκική υπόσταση ο μονάρχης δεν μπορεί να είναι εξολοκλήρου εκτός και πέραν της ιστορίας. Η γέφυρα με την κοσμική ιεράρχηση του σύμπαντος είναι αναγκαστικά υπαρκτή μόνο στο συμβολικό περιεχόμενο της πολιτειακής αυτής περίπτωσης.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Από που συμπεραίνεις πως υποστήριξα πως ο βασιλέας είναι εξολοκλήρου εκτός και πέραν της ιστορίας;
Σε ποια σημεία διαφωνείς;
Το ότι κάποιος ανέλαβε ή ανήλθε σε αυτό το αξίωμα δεν σημαίνει απαραίτητα ότι υπήρξε επαρκής ή εμπνευστικός γι' αυτό.
Φερ' ειπείν ο Κόμμοδος, γιος του Μάρκου Αυρηλίου, σταθηκε πολύ λίγος για αυτή τη θέση.
Κάποιοι από τους υπόλοιπους αυτοκράτορες υπήρξαν αξιόλογοι, κάποιοι άλλοι λιγότερο ή ίσως τραγικές μορφές.
Πράγματι, ο αυτοκράτορας συμβόλιζε το κράτος και τον προστάτη του ελληνικού κουλτούρας και της ρωμαϊκής ειρήνης.
Και ο Αλέξανδρος, παρότι μεγαλόπνευστος και μεγαλοφυής, στην πορεία παρασύρθηκε από πάθη και συγκινήσεις και εξασθένησε. Αποθεώθηκε άραγε; Κατέστη Υιός του Άμμωνα Δία;
Ο Σταμάτης είπε...Aπό την τελευταία σου φράση κατέληξα σε αυτό το συμπέρασμα. Αν δεν κατανόησα σωστά το περιεχόμενο της φράσης τότε σωστά έκανες και ζήτησες διευκρινήσεις.
Διαφώνησα με την θέση σου ότι ο "δυναμικός ηγέτης" βρίσκεται στο επίκεντρο της ιστορίας ενώ ο ιδανικός μονάρχης πέραν αυτής. Αν το δούμε σε επίπεδο εμπειρικών παραδειγμάτων τόσο οι αρχαίοι μονάρχες όσο και οι νεώτεροι χαρισματικοί ηγέτες βρέθηκαν στο επίκεντρο της ιστορίας. Δεν υπάρχει διαφορά σε αυτό το σημείο. Ή, τουλάχιστον, δεν βλέπω να υπάρχει διαφορά στον βαθμό που σε κάνει να εστιάσεις ιδιαιτέρως σε αυτήν.
Επιπλέον η ηθική ανεπάρκεια ή ιστορική πτώση των κάποιων προσώπων που εξέφρασαν τον θεσμό καταδεικνύει ακριβώς αυτό. Την (γήινη) ιστορικότητα των προσώπων, την δράση τους στο επίκεντρο της ανθρώπινης ιστορίας (με την φθορά που αυτή συνεπάγεται), σε αντίθεση με την υπερβατικότητα της ιδέας που υπάρχει πίσω από τον θεσμό (και όχι απαραίτητα από τα πρόσωπα που τον εκφράζουν).
Το " πέραν της ιστορίας" υπάρχει α) στο συμβολικό περιεχόμενο της "ιδεολογίας"(λίγο αδόκιμος ο όρος λόγω της νεωτερικης του προέλευσης αλλά νομίζω ενδεικτικός του τι εννοώ) που εκφράζει η ρομαντική ερμηνεία του θεσμού και β) στον τρόπο που ο θεσμός έγινε νοητός από τους ανθρώπους της εποχής που τον βίωσαν. Ο θεσμός όμως. Όχι απαραίτητα όλοι όσοι τον εξέφρασαν.
Ενδεχομένως να εκφάζεται το "πέραν της ιστορίας" ή μάλλον το "διαχρονικά στην ιστορία" της μοναρχικής ιδέας μέσα από τον τρόπο που αγκαλίστηκαν οι όροι "βασιλιάς", "πρίγκιπας' κλπο σε όλες τις μυθολογίες και στα παραμύθια του κόσμου. Παρά την φθορά των προσώπων που εξέφρασαν τον θεσμό στην λαική συνείδηση όλής σχδόν της οιουμένης (σε ποαραμύθια, θρύλους κλπ) είναι εντυπωσιακό ότι αυτοί οι όροι συνεχίζουν να αγκαλιάζονται με αγάπη. Ίως αυτό να αποτελεί μια αντανάκλαση της υπερβατικότητας που εκφράζει η ιδέα της μοναρχίας.
Από εκεί και πέρα, προφανώς, μπορούμε να βρούμε δεκάδες παραδείγματα αποτυχημένων ή ηθικά εκπεσοντων μοναρχών. Συμφωνώ και επαυξάνω. Διευκρινίζω επίσης ότι παραθέτω την ρομαντική ερμηνεία της μοναρχίας ως ένα από τα παραδείγματα του σκέψης του πολιτικού Ρομαντισμού. Δεν σημαίνει ότι την προκρίνω ως μοναδικό μοντέλο προς αντιγραφή-εφαρμογή. Είναι και αυτή μια προσέγγιση που μας δίνει έναν προσανατολισμό στην δική μας πολιτική σκέψη.
Εντάξει, η μαρξιστική (όπως και η φιλελεύθερη) κριτική στον θεσμό της μοναρχίας είναι γνωστή και μάλλον αστεία για κάποιον ρομαντικό εθνικιστή που δεν υιοθετεί το πλαίσιο σκέψης του διαφωτισμού
Κάτι άλλο, προς σχόλιο από τη λέσχη, ενδεικτικό των καιρών.
Σήμερα ο Μπέος, σε ερώτηση γιατί έδειρε μαζί με μπράβους πολίτη με μηχανάκι στο Βόλο, απάντησε "είμαι λαϊκός άνθρωπος, έτσι κάνω εγώ".
Έχουν ξεφτιλιστεί οι έννοιες. "Λαϊκός άνθρωπος" κάποιος που πάει με μπράβους ως δήμαρχος να δείρει πολίτη, και "άντρας παλιάς κοπής" όποιος χουφτώνει και αποπειράται να βιάσει (Χαϊκάλης).
Στο μεταμοντέρνο λεξιλόγιο, λέξεις που φαίνονται "παλιές" γίνονται άθυρμα στα χέρια του κάθε κουτσαβάκη.
Και τι να κάνουμε; Να δεχτούμε την κατάργηση των λέξεων και των εννοιών αυτών επειδή τις χρησιμοποιούν λάθος τα λαμόγια; Τότε θα κάνουμε το καλύτερο δώρο στους μεταμοντέρνους.
Όχι. Να μη δεχτούμε την κατάργησή τους. Να πολεμήσουμε όμως ενάντια στη διαστρέβλωσή τους από αυτά τα λαμόγια. Να τις κάνουμε reclaim.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Συμφωνούμε με την υπόθεση που περιλαμβάνει το ερώτημα του δεύτερου ανώνυμου. Δεν θα τους αφήσουμε να οικειοποιούνται τους όρους, στο βαθμό που μπορούμε να το κάνουμε.
Πάντως το ότι πέσαν μερικές φάπες στον δρόμο δεν είναι νέο φαινόμενο και δεν μας προβληματίζει ιδιαίτερα. Δυστυχώς απέχουμε ακόμη έτη φωτός ως κοινωνία μέχρι να μειωθεί η ένταση τέτοιων φαινομένων.
Στο κομμάτι της καθαρής δράσης, τέλος, μια χαρά ανταποκρίθηκε ο αντίπαλος του Μπεου. Και μάλιστα απέναντι σε δύο εύσωμους αντιπάλους. Το σημαντικό είναι ότι μπήκε στη συμπλοκή με το κράνος. Μπορεί να είναι επικίνδυνο το να τσακωθεί κανείς με κράνος, αν ο αντίπαλος χρησιμοποιήσει αιχμηρά αντικείμενα, επειδή δεν είναι εύκολο να δει ο κρανοφορος την ταχύτητα των χεριών του αντιπάλου. Όμως σε συμπλοκή με τα χέρια το κράνος είναι πολύτιμος βοηθός. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο οδηγός γλίτωσε χτυπήματα στο κεφάλι και κατάφερε να ανταποδώσει στους δύο αντιπάλους του με χτυπήματα ποδιών και χεριών. Το ένα μπουκέτο μάλιστα στο πρόσωπο του δημάρχου ήταν πετυχημένο.
Έχοντας δει απο κοντά τα πεπραγμένα του Μπεου τον αντιπαθώ γιατι δεν τον θεωρώ μάγκα λαικό άνθρωπο,αλλα λουμπεν μπραβοειδες που κινειται σχετικα εκ του ασφαλούς πουλωντας εκδουλευση σε ισχυροτερους απο αυτον.Στα πρακτικα της συμπλοκης θα συμπληρωνα για την χρηση κρανους οτι καθιστα αυτον που το φοραει πιο ευαλωτο σε πτώση γιατι η περιοχη του κεφαλιιου ειναι βαρυτερη και πιο δυσκινητη...
Και κάτι τελευταίο για μεταμοντερνισμό.
Η μεταμοντέρνα βιοπολιτική-σωματοπολιτική του Φουκώ όχι απλά ερμηνεύεται κατά το δοκούν από την κάθε ομάδα συμφερόντων, αλλά πολλές φορές η ίδια ομάδα συμφερόντων αντιμετωπίζει δύο καταστάσεις βιοπολιτικής-σωματοπολιτικής με εντελώς αντίθετο τρόπο. Παράδειγμα: Οι φεμινίστριες που λένε "λευτεριά στα σώματά μας" σε ό,τι αφορά τις αμβλώσεις, ταυτόχρονα λένε ζήτω τα εμβόλια! Κι απ' την άλλη, οι αντιεμβολιαστές που κόπτονται για το ανθρώπινο σώμα σε ό,τι αφορά τα εμβόλια, όχι απλά χέστηκαν πατόκορφα για το δικαίωμα στην άμβλωση, αλλά στέκονται και κόντρα σε αυτό και πανηγυρίζουν για αναστροφή Roe κλπ.
Μιλάμε για ΠΑΡΑΝΟΙΑ.
Έχει καταφέρει δυστυχώς το σύστημα να διχάσει και να αλλοτριώσει τους πάντες...
Eντάξει, πράγματι στους αριστερούς υπάρχει κραυγαλέα αντίθεση, διότι αποδέχονται αυτό το ερμηνευτικό σχήμα όποτε τους συμφέρει (ή μάλλον όποτε συμφέρει τα συμφέροντα που ηθελημένα ή άθελα υπηρετούν). Αλλά δεν είναι κάποιος υποχρεωμένος να αποδεχτεί την ανάλυση του Φουκώ και να χτίσει με βάση αυτή τον αξιακό του κώδικα. Φυσικά και κάποιος μπορεί να είναι εναντίον των αμβλώσεων και ταυτόχρονα κατά των συγκεκριμένων μέτρων υποχρεωτικού εμβολιασμού και εγκλεισμού χωρίς να αντιφάσκει.
Στην τελική ακόμα και ο μέσος απολιτικ αντιεμβολιαστής που παραμένει από συνήθεια εντός του φιλελεύθερου πλαισίου αντιλαμβάνεται πως στην περίπτωση των αμβλώσεων δεν μιλάμε για το "σώμα της" αλλά για το σώμα του μωρού που κουβαλά στην κοιλιά της.
Χρόνια πολλά στον πιο based ηγέτη του 21ου αιώνα, το λιοντάρι της Δαμασκού, τον θείο Μπασάρ.
https://www.youtube.com/watch?v=YgiyWGyJcIc
Να 'τα πάλι αυτά που δε μ' αρέσουν.
Τις προάλλες είχαμε αυτόν που πήγε να σκοτώσει την Κίρχνερ, τώρα μαθαίνουμε ότι αυτός εδώ ο Ουκρανός, που δηλώνει Ε/Σ (πανάθεμά τον...) ήτανε λέει στις πληρωμένες από τη CIA διαδηλώσεις στο Χονγκ Κονγκ κατά της Κίνας το 2019...
https://mobile.twitter.com/mdfzeh/status/1568366750512685060
https://www.chinadaily.com.cn/a/201912/05/WS5de8ef1fa310cf3e3557c3f0.html
Ρε το στανιό μου μέσα, παντού έχει χώσει "εθνικοσοσιαλιστές" μισθοφόρους της αυτή η Αμερική;
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Το κείμενο στην παρακάτω φωτό είναι από βιογραφία του Μπαντέρα. Για να θυμίσουμε ότι οι Γαλικιανοί πάντα επιδίωκαν τη γενοκτονία των Ανατολικών Ουκρανών (που δεν τους θεωρούσαν Ουκρανούς):
https://pbs.twimg.com/media/FcPsmK7XEAYCFL_?format=jpg&name=900x900
Γενικά, στην Ουκρανία υπήρχε έντονο το στοιχείο του τοπικισμού. Εθνικισμός πραγματικός δεν υπήρξε ποτέ.