του Χρήστου Νάστου
Πολυαναμενόμενη η (επαν)εμφάνιση στη χώρα μας των νέων underground ηρώων του επικού ατσαλιού μετά τις εμφανίσεις τους στο Up The Hammers του 2019. Και με το Ravening Iron (2020), το δεύτερο δισκογραφικό τους έργο, που αποθεώνεται από κοινό και κριτικούς όπως του αρμόζει, να γεμίζει το set list
Black Soul Horde
Το φιλόξενο Temple ήταν σε κατάσταση χαλαρής προσέλευσης όταν οι Black Soul Horde εμφανίστηκαν επί σκηνής, λίγο πριν τις οκτώ . Το ελληνικό σχήμα μας χάρισε Heavy Metal αρχέγονο, παθιασμένο (μολονότι τα μέλη του είχαν υιοθετήσει μια στατική σκηνική εμφάνιση ίσως και λόγω της μικρής σκηνής) και σχεδόν άριστα παιγμένο. Πρόκειται για μια μπάντα που τιμά το είδος με τη δισκογραφία της. Οι Black Soul Horde έδωσαν -όπως ήταν αναμενόμενο- βάση στο τελευταίο τους album, το εκπληκτικό Horrors from the Void (το οποίο διαθέτει πολλές στιχουργικές αναφορές στο λογοτεχνικό έργο του Howard Phillips Lovecraft), μη παραλείποντας, όμως, και παλαιότερες συνθέσεις. Πολύ αξιόλογοι στα πενήντα λεπτά που διήρκησε η εμφάνιση τους.
Reflection
Γύρω στις εννιά, κι ενώ το κοινό άρχισε να πληθαίνει τις γραμμές του, οι βετεράνοι του εγχώριου epic /doom metal, Reflection πάτησαν το σανίδι του club. Έμπειροι, στιβαροί και με διάχυτη τεχνική αρτιότητα, προσέφεραν ξανά δυνατές στιγμές στο πιστό κοινό τους. Έδωσαν έμφαση στο τελευταίο μέχρι στιγμής (προ πενταετίας πλέον!) Bleed Babylon Bleed, τιμώντας, όπως ήταν φυσικό και παλαιότερα τραγούδια από τις απαρχές της μουσικής πορείας τους. Ο ήχος παρουσίασε κάποια μικρά προβλήματα, που διόλου δε πτόησαν τη μπάντα των αδελφών Παυλάντη (κιθάρες-τύμπανα). Έξοχη η σκηνική παρουσία / απόδοση του frontman ο οποίος είχε ιδανική επαφή με το κοινό. Συγκίνηση κι ένταση στο τρομερό «Ruler of my own Land» (όπου στιχουργικά αναφέρεται στην καταστροφή της Σμύρνης), «When Immortals Die» για κλείσιμο, και μία ώρα μετά οι Reflection παρέδωσαν την σκυτάλη του κατάμεστου πλέον Temple, στους headliners της βραδιάς.
Eternal Champion
Όσοι παρευρέθηκαν έγιναν θιασώτες μιας συγκλονιστικής και ηγετικής εμφάνισης από την καλύτερη μπάντα του χώρου σήμερα. Αναφέρομαι στο τώρα. Δίχως υπερβολή και αμφισβήτηση.
Το κουιντέτο εξαπέλυσε τους πολεμικούς του παιάνες σ’ ένα κοινόεντυπωσιακά ενθουσιώδες, σχεδόν αφιονισμένο. Υποδειγματικές εκτελέσεις, καλός ήχος, φοβερά τύμπανα και ένας Jason Tarpey ισοπεδωτικός. Κυριολεκτικά και δίχως να υπερβάλω Με image και κινήσεις που θυμίζει έντονα βάρβαρο ήρωα του Robert Howard, εξαπέλυσε τα ερμηνευτικά του βέλη προς κάθε κατεύθυνση.
«Skullseekerr», «Ravening Iron», «The Armor of Ire», «Last king of Pictdom» με οπαδούς και μπάντα να μοιάζουν πιότερο με συμπολεμιστές σε κατάσταση επέλασης. Τόσο γνήσια πώρωση!! Έξοχη η διασκευή στο «Stygian Passage», ως φόρος τιμής στον William Tsamis και ως ένδειξη κορυφαίας αισθητικής προσέγγισης. Πεδίο μάχης στο «Retaliator», δέος στο «Awakened by the Dawn» (Mystic Force), θριαμβικός με το «I am the Hammer». Εβδομήντα πέντε λεπτά μεταλλικής ονείρωξης έλαβαν τέλος.
Άπαντες παρόντες φύγαμε ευχαριστημένοι πλήρως και ελπίζοντας να μη μεσολαβήσει μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρι την επόμενη -καθοριστική πιστεύω για να φανεί αν οι eternal Champion γίνουν αποδεκτοί ευρέως ως νέοι κορυφαίοι εκπρόσωποι του επικού heavy metal- τρίτη δισκογραφική δουλειά των φοβερών Αμερικάνων. Hail to thee…..!