Υπήρξε ένας από τους πλέον χαρακτηριστικούς αθλητικογράφους των περασμένων δεκαετιών. Με καταγεγραμμένα αθλητικά σχόλια που πολλές φορές ήταν αμφιλεγόμενα. Αλλά πάντοτε με ενδιαφέρον και μέσα στα πλαίσια του σύγχρονου λαϊκού πολιτισμού, μολονότι οι ευρύτερες επιλογές του τον έφερναν στο περιβάλλον των αστών.
Οι παλαιότεροι θυμούνται τον Γιάννη Διακογιάννη λόγω των περιγραφών του σε σημαντικούς ποδοσφαιρικούς αγώνες της δεκαετίας του ’70. Οι νεότεροι τον απόλαυσαν, σε μεγαλύτερη ηλικία, να «τρολάρει» (συνειδητά ή ασυνείδητα, κανείς δεν κατάλαβε) την μεταμοντέρνα τεχνοκρατική αναμετάδοση αγώνων.
Αλησμόνητο θα μείνει στις μνήμες μας ένα περιστατικό, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ΄90. Ο Διακογιάννης ήταν απεσταλμένος της ΕΡΑ στην Ιταλία, για να μεταδώσει ραδιοφωνικά έναν σημαντικό ποδοσφαιρικό αγώνα. Η σύνδεση έκλεινε σε λίγα λεπτά και ακολουθούσε διαφημιστικό διάλειμμα. Ο Διακογιάννης είχε στην διάθεσή του λίγο χρόνο για να μεταδώσει τις πρώτες πληροφορίες, πριν ακολουθήσει το διάλειμμα και ο συντονιστής από την Αθήνα δώσει το μικρόφωνο στα υπόλοιπα γήπεδα.
Ωστόσο ο Διακογιάννης κατανάλωνε τον ραδιοφωνικό χρόνο περιγράφοντας πως το ποδόσφαιρο φέρνει κοντά τους ανθρώπους και αποκαλύπτοντας την συγκίνηση που βίωσε όταν ένας Ιταλός συνάδελφός του τον ενημέρωσε ότι πάντρευε την κόρη του. Ο συντονιστής από την Αθήνα, βλέποντας τον ραδιοφωνικό χρόνο να τελειώνει -αλλά ταυτόχρονα όντας διστακτικός λόγω του κύρους της παλαιότητας του Διακογιάννη- προσπάθησε να εκμαιεύσει τις βασικές πληροφορίες του ποδοσφαιρικού αγώνα λέγοντας, «κύριε Γιάννη, θυμάστε τις συνθέσεις των ομάδων; Η σύνδεση θα κλείσει σε λίγο». Για να έρθει η απάντηση του απτόητου μπάρμπα-Γιάννη, «δεν θυμάμαι τις συνθέσεις των ομάδων αλλά θυμάμαι καλά το όνομά του εστιατορίου που γευμάτισα με τον Ιταλό συνάδελφο πριν λίγο». Το ποδοσφαιρικό πανελλήνιο πρέπει να γελούσε για δέκα και πλέον λεπτά.
Για τους βιβλιόφιλους ο Διακογιάννης αποτέλεσε έναν από τους πρώτους δημοσιογράφους που έγραψε βιβλία της ιστορίας του αθλητισμού. Στις αρχές του 1990 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Λιβάνη ο πολυτελής τόμος που έφερε τον τίτλο 60 χρόνια μουντιάλ, η ιστορία του παγκοσμίου κυπέλλου. Πρόκειται για μια εγκυκλοπαίδεια των μουντιάλ μέχρι το 1986, που συμπληρώνεται με μια περιγραφή των όσων περιμέναμε να δούμε στο επερχόμενο μουντιάλ του ’90 και με ένα παράρτημα αφιερωμένα στους αγώνες της Εθνικής Ελλάδος στα προκριματικά των μουντιάλ. Το ύφος και τα σχόλια του μπάρμπα-Γιάννη είναι απολαυστικά. Σαν να τον ακούς να μεταδίδει και να σχολιάζει αγώνες.
Ελαφρύ να είναι το χώμα του. Η μνήμη του θα μείνει αιώνια στο νου όλων των Ελλήνων ποδοσφαιρόφιλων.
Μακράν ανώτερος ο Μαυρομάτης
Ένα "αρνητικό" είχε μόνο. Έκανε όλους τους τσιφτετέλληνες Λίβερπουλ.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Κάργα αντι-Αργεντίνος και ειδικά αντι-Μαραντόνα ο σχωρεμένος.
Στον τελικό του '86 σε όλο το ματς ειρωνευόταν τον Ντιέγκο (που δήθεν τον είχε εξουδετερώσει το μαρκάρισμα του Ματέους) και όταν βγάζει την πάσα στον Μπουρουτσάγκα και γίνεται το 3-2 ο ΓΔ επιμένει να λέει, για το επόμενο μισό λεπτό, μόνο το όνομα του Μπουρουτσάγκα, τίποτα για την πάσα.
https://www.youtube.com/watch?v=tNr8wHCMhB8
Και στον προημιτελικό με Αγγλία μας τα 'χε κάνει τσουρέκια με τον Τζον Μπαρνς και τον Τζον Μπαρνς και τον Τζον Μπαρνς, σε ματς που ο Μαραντόνα έχει κάνει την πιο εμβληματική εμφάνιση ποδοσφαιριστή στην ιστορία της μπάλας. (Στο Χέρι του Θεού έχει μείνει αξέχαστη η ατάκα του ΓΔ "αφού βάζουν διαιτητές απ' την... Παπούα, αυτά θα γίνονται").
Χώρια από όλα αυτά, ο ΓΔ εισήγαγε τη νοσηρή συνήθεια, που κόπιαραν ο Σωτηρακόπουλος και ο Σπυρόπουλος, με τις αναφορές στο γενεαλογικό δέντρο του τάδε παίκτη, τον πληθυσμό της πόλης που γεννήθηκε, το σχολείο που πήγε και αν τον έδερνε ο δάσκαλος, το τι έκανε η Γιουβέντους το 1950 με πρόεδρο τον Τζιοβάνι ντα Πίπα και προπονητή τον Αρμάντο ντε Πούτσο, κλπ. κλπ. κλπ. Αυτό το έκανε επειδή δεν είχε πραγματικές ποδοσφαιρικές γνώσεις και δεν έβλεπε τι γινόταν μέσα στο γήπεδο, από τακτικές και τέτοια ήταν μέτριος (αντίθετα στο στίβο είχε απίστευτες γνώσεις, ο στίβος ήταν η αυθεντία του).
Γενικά, άλλη μια περίπτωση μονόφθαλμου μέσα στους τυφλούς της νεο-Ελλάδας. Τίποτα το σπουδαίο σαν σπορτκάστερ, αλλά όταν οι συνάδελφοί του ήταν κάτι Μανόλο, Σεφτελήδες, Θεοφιλόπουλοι, και η νέα γενιά κάτι ανεκδιήγητοι Κατσαροί, Πουρουπουπούδες και Κωλομπαρίνι, λογικό είναι ο Διακογιάννης να φαντάζει Τζον Μότσον.
Δεν ήταν κακοί σπορτκάστερς οι παλιοί που παραθέτεις. Αν ήταν κακοί αυτοί τότε για τους Σωτηρακόπουλους και τους Σπυρόπουλους τι να πούμε; Πάμε για ύπνο Κατερίνα...
Ότι ήταν αγγλόφιλος είναι δεδομένο. Όμως άξιζε φίλε εκείνη η Λίβερπουλ. Τι να λέμε τώρα;
Η εθνική Αγγλίας επίσης τρομερή εκείνα τα χρόνια. Ασχέτως αν η γκαντεμιά και η βλακεία της στέρησε διακρίσεις. Αν περνούσε την Αργεντινή το 1986 (μετά το 2-0 την κατάπιε, έστω και αν όλες οι επιθέσεις έγιναν με μπούκες του Γουόντλ και του Μπαρνς ή με γιόμες του Χόντλ, χωρίς σωστή κυκλοφορία της μπάλας και ομαδική ανάπτυξη) το Βέλγιο θα αντιμετώπιζε στους 4. Οι Βέλγοι είχαν κάνει την διπλή τους υπέρβαση (και με σπρώξιμο της διαιτησίας) εναντίον της ΕΣΣΔ και της Ισπανίας. Δεν είχαν καμία πιθανότητα απέναντι στους Άγγλους. Όπως κατέρρευσαν με την Αργεντινή και έφαγαν μόνο δύο σε ρυθμούς ρελαντί. Ήταν σίγουρη η Αγγλία στον τελικό απέναντι στα Πάντσερ. Όπως ήταν σίγουρη και στο φετινό Μουντιάλ. Ενδεχομένως και σε εκείνο του 1970. Για να μην θυμηθούμε και το 1982. Είναι σίγουρα η ομάδα που έχει παίξει τους περισσότερους τελικούς στους 8.
Το ματς του Μαραντόνα απέναντι στους Άγγλους είναι σίγουρα το καλύτερο παιχνίδι που έχει κάνει ποδοσφαιριστής στην παγκόσμια ιστορία του ποδοσφαίρου. Στον τελικό ήταν πιο πεσμένος. Επίσης ήταν και ο Κατσαρός φουλ Γερμανόφιλος στον τελικό, εκτός από τον μπάρμπα Γιάννη.
Μιας και αναφέρθηκε ο Μεγαλέκος Θεοφιλόπουλος (που στα Ρεάλ-Αϊντχόφεν το '88 και το '89 μπέρδευε τον Μπενάκερ με τον Χίντινγκ, ενώ ο ένας ήταν ξανθός και άτριχος και ο άλλος μελαχρινός και μουστακαλής), ο Μεγαλέκος μας έχει δώσει την πιο ΠΑΣΟΚΙΚΗ στιγμή στην ιστορία της ελληνικής τιβί
https://youtu.be/eXj6psVqvOA
Και είναι υπερ-ΠΑΣΟΚική γιατί 1) είναι ατάκα που θα έλεγε στα 90s ο Έλληνας αρχοντοχωριάταρος ΠΑΣΟΚογλεντζές οπαδός μέσα στο καφενείο, και 2) ο Θεοφιλό ήξερε πως, ό,τι και να πει, δεν τον κούναγε κανείς από την ΕΡΤ γιατί έχει βύσμα
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Για αυτό το σχόλιο του Αλέκου είχαμε γράψει άρθρο στο παρελθόν. Δεν γνωρίζουμε αν το απορρίπτεις. Εμείς πάντως, αν το έλεγε σε περίοδο δικής μας επαναστατικής κυβέρνησης, θα τον είχαμε επιβραβεύσει κάνοντάς τον πρόεδρο της ΕΡΤ. Θεός μοναδικός!!
Μπόκα Τζούνιορς μόνο, ιδρύθηκε από Έλληνες και Ιταλούς! Μόνο Μπόκα!
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Αγαπάγαμε Μπόκα με Ρικέλμε, Μάρτιν Παλέρμο και Κάρλος Μπιάνκι στον πάγκο, αλλά μετά μάθαμε ότι ήταν το όχημα για να μπει στην πολιτική ο "αργεντίνος Μπερλουσκόνι" ο νεοφιλελές Μάκρι (κολλητός Κούλη, πρόεδρος Αργεντινής 2015-19, ιδιοκτήτης Μπόκα 1995-2009) που ξαναχρεοκόπησε την Αργεντινή, και καλά που ξαναγύρισαν το 2019 οι Περονιστές και σώθηκε η χώρα.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Είδε μήπως κανείς αυτό το δημοσίευμα;
https://ampa.lifo.gr/eidiseis/i-argyro-giannoydaki-grafei-kati-poy-den-einai-ymnos-gia-ton-diakogianni-ki-axizei-na-diavastei
Εγώ πάντως από το link που ανέβασες στο σχόλιο το είδα. Πράγματι σημαντική μαρτυρία.
Δυστυχώς δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί. Αλλά δεν αλλάζει κάτι στην αντίληψη που έχω σχηματίσει. Όπως βλέπεις γράφω για αμφιλεγόμενα σχόλια του εκλιπόντος. Αν γράψω ποτέ ξανά κάτι, δεν θα παραλείψω να αναφερθώ και σε αμφιλεγόμενες συμπεριφορές.
Δεν είμαι θαυμαστής του. Περισσότερο με χιούμορ αντιμετώπιζα τις ατάκες, όπως αυτή του αγώνα στην Ιταλία. Από εκεί και πέρα , ασχέτως του πως συμπεριφερόταν στις κοπέλες , έχει συνδέσει το όνομά του με σημαντικές αθλητικές στιγμές.
Και ακόμα περισσότερο, ως βιβλιόφιλος, βλέπεις ότι εστιάζω στο βιβλίο του. Το αγόρασα όντας πιτσιρικάς από ψιλικατζιδικο στο χωριό μου, που είχε πολλά comics και βιβλία. Ήταν πολύ ωραία δουλειά για την εποχή του. Δεν υπήρχε τότε διαδίκτυο και εύκολη ενημέρωση. Ούτε αναπτυγμένη βιβλιογραφία ιστορίας, φιλοσοφίας και κοινωνιολογίας του αθλητισμού. Αυτό ήταν καλό εγχειρίδιο ιστορίας του ποδοσφαίρου. Ωραίες φωτογραφίες, πλούσιες πληροφορίες και κυρίως, το παλιό δημοσιογραφικό ύφος. Το ύφος που αγκάλιαζε το αθλητικό γεγονός σαν να ήταν ένα σπουδαίο γεγονός. Με περιγραφές που θύμιζαν ομηρικό έπος. Ήταν και ο δημόσιος λόγος της εποχής ικανός να δώσει στο ποδόσφαιρο την μυθική του διάσταση, πέρα από το old school στυλ παιχνιδιού, που σήμερα έχει εκλείψει στο πλαίσιο της γενικευμένης φορμαλιστικής εμπορευματοποίησης.
Ο Flammentrupp είπε...Σήμερα έφυγε και ο σπουδαίος Σίνισα Μιχαΐλοβιτς.
Άνθρωπο για Άνθρωπο δεν έχει αφήσει ζωντανό ο γκαντέμης ...
Παιδί του πολέμου ο Σίνισα. Λίγοι ποδοσφαιριστές πέρασαν στη ζωή τους όσα πέρασε αυτός.
Ο πόλεμος ξεκίνησε από το χωριό του, το Borovo Selo, στα σύνορα Σερβίας-Κροατίας, οι Κροάτες τον μίσησαν επειδή ήταν krajisnik (Σέρβος από την Κροατία). Τη μέρα που άρχιζαν οι μάχες στο χωριό του, τον Απρίλιο του 1991, αυτός έπαιζε ημιτελικό Πρωταθλητριών στο Μαρακανά και σκόραρε, πώς αλλιώς, με φάουλ από τα σαράντα μέτρα κόντρα στη Μπάγερν:
https://www.youtube.com/watch?v=o1cLftxnubQ
Και Οκτώβρη του 1999, λίγους μήνες μετά τις μπόμπες του ΝΑΤΟ στη χώρα του, και με όλο το Ζάγκρεμπ να βρίζει μόνο αυτόν, στέλνει τους Σέρβους στο Euro με πρόκριση μέσα στο σπίτι του Σούκερ και του Προσινέτσκι:
https://www.youtube.com/watch?v=2UQ25NmFwvs
Η τραγική ειρωνεία είναι ότι την ίδια μέρα (9-10-1999) για ένα άλλο εισιτήριο στο Euro έπαιζαν Ρωσία-Ουκρανία (με το συστημένο του Σεφτσένκο στον Φιλιμόνοφ). Πού να ξέραμε τότε ότι ο επόμενος στόχος του ΝΑΤΟ, αφού χώρισε τους Νότιους Σλάβους, θα ήταν να χωρίσει και τους Ανατολικούς...