Ολοκληρώθηκε και το φετινό παζάρι του βιβλίου που πραγματοποιήθηκε στην πλατεία Κλαυθμώνος. Δυστυχώς, λόγω της πρόσκαιρης κακοκαιρίας και των μέτρων «πρόνοιας» της κυβέρνησης, το παζάρι πραγματοποιήθηκε λιγότερες μέρες απ' ότι είχε προγραμματιστεί αρχικά. Εύλογα θα απαντήσει κανείς ότι, εφόσον ληφθεί υπόψη με ποιους έχουμε μπλέξει, μάλλον θα πρέπει να είμαστε και ευχαριστημένοι. Από την πρώτη χρονιά που ανέλαβε την κυβέρνηση της χώρας ο εκπρόσωπος της οικογένειας την οποία η σοφή λαϊκή προκατάληψη έχει συνδέσει με την κακοτυχία, ο αγαπημένος θεσμός του παζαριού έχει υποστεί ανηλεώς τα χτυπήματα της επαναλαμβανόμενης ατυχίας. Δυο χρονιές ματαιώθηκε λόγω του covid, πέρυσι πραγματοποιήθηκε με καθυστέρηση τριών μηνών και φέτος έμεινε κλειστό για λίγες μέρες λόγω των κυβερνητικών μέτρων της κακοκαιρίας. Διστάζουμε να υποθέσουμε τι θα συμβεί στο παζάρι -αλλά και ευρύτερα στις ζωές μας- αν, όπως όλα δείχνουν, η οικογένεια που ενσαρκώνει την εθνική γρουσουζιά συνεχίσει να κρατά τα κυβερνητικά ηνία και την επόμενη τετραετία.
Αφήνοντας στην άκρη την παραπάνω απόπειρα μαύρου χιούμορ που παρατέθηκε προκειμένου να διασκεδάσουμε την πικρία μας για τα χάλια των επιλογών του μέσου Έλληνα της εποχής μας, θα περάσουμε στα του παζαριού. Το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι τα τιράζ των παλιών βιβλίων έχουν σχεδόν εξαντληθεί. Κάθε χρόνο βλέπουμε στους πάγκους του παζαριού όλο και λιγότερα βιβλία που κυκλοφόρησαν πριν την δεκαετία του 2000. Από την άλλη εμφανίζονται βιβλία που κυκλοφόρησαν μόλις πριν πέντε ή και λιγότερα χρόνια. Γεγονός που ισορροπεί την απώλεια της ευκαιρίας να θυμηθούν και να αγοράσουν οι βιβλιόφιλοι αρκετούς τίτλους παλαιότερων δεκαετιών με την προοπτική της αγοράς φθηνών σχετικά νέων κυκλοφοριών.
Κατά τα άλλα, όπως έχει καθιερωθεί τα τελευταία έξι-επτά χρόνια, οι τιμές είναι χαμηλές αλλά όχι όσο θα επιθυμούσαμε. Πριν από δέκα χρόνια ένα βιβλίο που κόστιζε στο παζάρι 5 ευρώ ήταν ένα από τα ακριβά βιβλία. Οι περισσότεροι προσφερόμενοι τίτλοι κυμαίνονταν τότε γύρω στα 3 ευρώ. Σήμερα το ίδιο βιβλίο που κάποτε προσφερόταν 5 ευρώ είναι πιθανό να βρεθεί σε μεγαλύτερη τιμή. Η τιμή των 5 ευρώ είναι πια κοντά στον γενικό μέσο όρο. Το θετικό είναι ότι η ποικιλία παραμένει μεγάλη. Υπάρχουν ακόμη τίτλοι για τους λάτρεις όλων σχεδόν των ρευμάτων της βιβλιογραφίας.
Κάποιοι νέοι και με νοοτροπία post modern αναγνώστες και συγγραφείς της κοινότητας του ελληνικού φανταστικού, απ’ ότι πληροφορηθήκαμε, παπαγάλιζαν στα social media τις προηγούμενες μέρες ότι στο φετινό παζάρι υπήρχαν περισσότερα βιβλία φανταστικής λογοτεχνίας από περασμένες χρονιές. Θα επαναλάβουμε για πολλοστή φορά ότι δεν είναι απαραίτητο να λαμβάνονται υπόψη οι ανόητοι που μετατρέπονται σε μεγάφωνα διαφημιστικών τρικ των εκδοτικών συμφερόντων. Είναι βλακώδες να διαχέεται σε έναν χώρο όπως αυτός του βιβλίου το κακοήθες liberal marketing των άλλων πεδίων της ελεύθερης αγοράς. Και ακόμη χειρότερο να βρίσκονται πρόθυμοι ηλίθιοι, έτοιμοι να γίνουν οι πολύγραφοι του κατασκευασμένου «ενθουσιασμού» που κινεί μάζες αγοραστών με το να αλλοιώνει την αλήθεια.
Τα βιβλία της λογοτεχνίας του φανταστικού που προσφέρθηκαν φέτος ήταν περίπου τα ίδια με εκείνα των προηγούμενων ετών. Περισσότερα και καλύτερα βιβλία φανταστικής λογοτεχνίας προσφέρονταν στο παζάρι αρκετά χρόνια πριν. Σειρές βιβλίων του Χάουαρντ, του Λάβκραφτ, του Μάχεν και του Μούρκοκ δεν υπάρχουν πια. Όπως δεν υπάρχουν και καλές σειρές επικής φανταστικής λογοτεχνίας των εκδόσεων Anubis, οι οποίες παλαιότερα προσφέρονταν πράγματι σε τιμές ευκαιρίας. Τα παλιά βιβλία φαντασίας των εκδόσεων Αιγόκερως μειώνονται, τα βιβλία Ελλήνων λογοτεχνών όπως του Πανώριου έχουν εξαφανιστεί, τα παλιά comics λιγοστεύουν επίσης. Από την άλλη στα ευχάριστα συγκαταλέγεται η πώληση σχετικά νέων βιβλίων που έχουν γράψει παλιοί λογοτέχνες του φανταστικού, όπως ο Κωνσταντίνος Ρωμοσιός, καθώς και η εμφάνιση των εκδόσεων του Λεωκράτη Ανεμοδουρά, με σειρές του «Ζαγκόρ» και του «Κόρτο Μαλτέζε», στους πάγκους του φετινού παζαριού.
Ο κόσμος που προσήλθε, τουλάχιστον κατά τις μέρες που βρεθήκαμε στους χώρους του παζαριού, ήταν λιγότερος σε σύγκριση με την μαζική προσέλευση παλαιότερων ετών. Το ίδιο είχε συμβεί και πέρυσι. Φαίνεται ότι έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί οι εποχές που οι ουρές στα ταμεία ξεπερνούσαν τα τριάντα μέτρα. Ακόμη κι έτσι, πάντως, δεν χάσαμε την ευκαιρία να πραγματοποιήσουμε μια ακόμη ενημερωτική δράση. Φυλλάδια της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. διανεμήθηκαν και η ευχάριστη έκπληξη σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια ήταν ότι βρέθηκαν παιδιά που έδειξαν ενδιαφέρον να ενημερωθούν για την λέσχη μας, στάθηκαν να συζητήσουν μαζί μας και να ανταλλάξουμε απόψεις.
Όπως είπαμε στα παιδιά με τα οποία συζητήσαμε, όπως δεν θα κουραστούμε να επαναλαμβάνουμε μέσα από αυτό το ιστολόγιο, στην λέσχη μας και στο αρθρογραφικό έμψυχο δυναμικό των εντύπων μας έχουν θέση όσοι συμφωνούν με τον ρομαντικό προσανατολισμό μας κι έχουν διάθεση να εκφράσουν παρόμοιες ιδέες και αισθητικές γραμμές με τις δικές μας. Δεν είναι απαραίτητο να παραμένουν φοιτητές. Θέληση και μια ικανότητα έκφρασης είναι απαραίτητα.
Εμπρός, οι όσοι ζωντανοί. Ας υπερβούν τους όποιους δισταγμούς. Και ας μην ανησυχούν ότι μπορεί να γράψουν κάτι που δεν θα σταθεί ισάξιο των υπολοίπων. Κι εμείς όταν ξεκινούσαμε δεν γράφαμε όπως γράφουμε σήμερα. Η ποιότητα των κειμένων, οι αισθητικές και οι τοποθετήσεις που κινούν το ενδιαφέρον, υπό κανονικές συνθήκες, γίνονται πόλοι έλξης. Μόνο στους χρόνους των αντιστραμμένων αξιών μετατρέπονται σε φόβητρα ως μέτρα σύγκρισης. Μπορεί να ζούμε σ’ αυτούς τους χρόνους αλλά δεν πρέπει να γίνουμε κι εμείς κοινωνοί αυτής της αντιστραμμένης ιεραρχίας αξιών, συμπεριφορών και νοημάτων. Οι ρομαντικοί δεν ανταγωνιζόμαστε. Διαλεγόμαστε.
Σχόλια:
Υπέροχη δράση παιδιά! Να συνεχίζουμε δυνατά και κάθε χρόνο να γινόμαστε περισσότεροι (κρατώντας πάντα την υψηλή ποιότητα της λέσχης 😊).
ΥΓ Γιατί ο εσωτερικός εχθρός είναι χειρότερος του εξωτερικού; Επειδή ο εσωτερικός εχθρός εκτονώνει τους αγανακτισμένους παίζοντας το παιχνίδι του συστήματος.
Βλέπω σήμερα συνάντηση της Μελόνι(ξέρετε της Μελόνι με την αγάπη στον Τόλκιν και την πατριαρχία) με τον Ζελένσκι, στον οποίο και υποσχέθηκε ότι θα βοηθήσει με οποιοδήποτε τρόπο...
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Καλά οι ρωσόφιλοι ακροδεξιοί πήγαν μεγάλο γκουβά με την ταχυτατη υποταγή της Μελόνι στα ουκρανονατοικά και αμερικανικά στρατιωτικά κελεύσματα.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Αναμενόταν. Ό,τι πιο σίγουρο ήταν. Ο νεοεθνικισμός είναι ένα μεταμοντέρνο ιδεολογικό μόρφωμα που αποσπά τον εθνικισμό από το ρομαντικό του ιδεολογικό υπόβαθρο και τον μετατρέπει σε κλασικό φιλελευθερισμό πασπαλισμένο με αντιμεταναστευτικη ρητορική. Σε ουρά της κεφαλαιοκρατικης Δεξιάς, που εν μέσω των κωμικών της αντιφάσεων, αποτελεί τον πιο ισχυρό μοχλό της διεθνιστική παγκοσμιοποίησης και του γενικευμένου φιλελεύθερου εκφυλισμού.
Το έχουμε αναδείξει σε αρκετά άρθρα.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Θέλω να σε ρωτήσω το εξής. Πρώτα από όλα καταλαβαίνω από την "δημοκρατία" ότι οι καραμανλικοί πρέπει να σιχαίνονται το δίδυμο Κούλη-Σαμαρά περισσότερο και από τους Συριζαίους. Τα άρθρα τους είναι όλα αφιερωμένα σε αλεπαλληλες επιθέσεις προς τα παλιοτόμαρα Γκαντέμη-Πινοσέτ. Αλλά η ερώτηση είναι η εξής. Η ΝΔ ήταν άλλο κόμμα υπό την ηγεσία του Καραμανλή; Επειδή αυτή είναι πολύ νεότερη ιστορία, και εγώ λόγω ηλικίας δεν τα έζησα, η ταυτότητα της ΝΔ ήταν διαφορετική; Τα τελευταία χρόνια η ΝΔ εμφανέστατα προσπαθεί να τραβήξει εθνικιστές με ακροδεξιές φανφάρες. Και είμαι σίγουρος ότι πολύς κόσμος που θα γούσταρε εθνικισμό, λόγω έλλειψης προσωπικής μελέτης (ενδιαφέροντος), θα ψηφίσει ΝΔ. Επί Καραμανλή τι συνέβαινε;
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Την ίδια λαϊκή βάση είχε, τα ίδια σκουπίδια ως κομματικά στελέχη, τις ίδιες νοοτροπίες.
Υπήρχαν κάποιες διαφορές στα ηγετικά στελέχη του στενού πυρήνα των συνεργατών του. Δεν ήταν φτηνά, μνημονιακά "γκαρσόνια", όπως αυτά που μάζεψαν ο Σαμαράς και ο Μητσοτάκης. Είχε κάποιους σοβαρούς επιστήμονες δίπλα του. Αυτή ήταν η βασική διαφορά.
Ιδεολογικά η κατάσταση ήταν σχεδόν ίδια με την σημερινή, μολονότι οι καραμανλικοί θεωρούσαν ότι εξέφραζαν έναν πιο κοινωνικό φιλελευθερισμό. Η διαφορά ήταν ότι ο Καραμανλής, επειδή είχε το τουπέ ενός κατασκευασμένα μεγάλου ιστορικού ονόματος, δεν γινόταν το ίδιο εύκολα σκυλάκι των κεφαλαιοκρατών. Τους εξυπηρετούσε επειδή αυτή ήταν η ιδεολογία του όχι για να γίνει master chef τους, όπως ο Σαμαράς και ο Μητσοτάκης. Ορισμένους τους κόντραρε και με το νομοσχέδιο για τον βασικό μέτοχο. Αλλά περισσότερο αξιοπρέπειας ήταν η διαφοροποίηση από τους σημερινούς και όχι ιδεολογική.
Η σοβαρή διαφορά με τους σημερινούς ήταν στην εξωτερική πολιτική. Ακολουθώντας την γραμμή που χάραζε ο Μολυβιάτης (ο Καραμανλής απλώς ακολουθούσε) άνοιγε το παράθυρο γεωπολιτικής συνεργασίας με την Ρωσία. Πράγμα που πλήρωσε ακριβά....Στήριξε το ΟΧΙ του Τάσσου Παπαδόπουλου στο σχέδιο ΑΝΑΝ και είχε την στοιχειώδη πρόνοια να καθυστερήσει την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ.
Αλλά στο (φιλελεύθερο) ιδεολογικό πεδίο ήταν αντίπαλός μας εξίσου με τους σημερινούς. Είχε ψηφίσει χωρίς δημοψήφισμα το ευρωσύνταγμα που έκανε θεσμικά την Ελλάδα αποικία των Βρυξελλών, το οποίο ευτυχώς απέρριψαν οι Γάλλοι σε δημοψήφισμα με τον Λεπέν πρωταγωνιστή. Αυτό ισοδυναμούσε με παράδοση του κράτους της Ελλάδας στα γραφεία των Βρυξελλών. Και, μάλιστα, το έκανε με μια απόπειρα να περάσει το θέμα στο ντούκου. Ήταν η μοναδική περίπτωση που τα συστημικά εξουσιαστικά ΜΜΕ ταυτίστηκαν μαζί του τόσο πολύ σε θέμα εξωτερικής πολιτικής.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Σε ότι αφορά τα του χώρου μας πάντως η ΝΔ επί Καραμανλή δεν προσπάθησε καθόλου να προσεγγίσει τους Εθνικιστές
Ισα ισα ο ανηψιός ήταν εκφραστής του κλασσικού "μεσαίου χώρου" όπου πολιτικά άκρα δεν είχαν θέση
Επαιξε βασικό ρολο στην χρεοκοπία της χώρας πάντως που έσκασε σαν βόμβα στα χέρια του ΠΑΣΟΚ, επίσης μην ξεχνάμε το πως τον μαγείρεψαν οι δυτικές πρεσβείες το 2008 και αυτός δεν έκανε τίποτα
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Σωστός στα περισσότερα με μια επιφύλαξη όσον αφορά την προσέγγιση του Καραμανλή στον εθνικιστικό χώρο. Όλα τα σκουπίδια της Δεξιάς θέλουν τον ελληνικό εθνικιστικό χώρο διαλυμένο και τους εθνικιστές ψηφοφόρους τους. Απλά ο νεότερος Καραμανλής το έκανε με κομψό τρόπο χωρίς να εμπλέκεται άμεσα ο ίδιος.
Όμως ο Λιακόπουλος και οι ημίτρελοι συνωμοσιολόγοι δούλευαν για την Νέα Δημοκρατία σε ρυθμούς που ξεπερνούσαν κάθε προηγούμενο. Ήταν η περίοδος που απέκτησαν διαδοχικές τηλεοπτικές προσβάσεις, εκδοτική μαζικότητα και μεγάλη απήχηση. Ποιος ήταν πίσω από όλο αυτό; Σε μεγάλο βαθμό η Νέα Δημοκρατία του Καραμανλή.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ακριβής για μια ακόμα φορά η λέσχη. Η ΝΔ του Κώστα Καραμανλή ήταν πολύ πιο σοβαρή και πιο πατριωτική σαν ηγεσία. Όμως ήταν το ίδιο αντίπαλη προς τον εθνικισμό και τον συντηρητισμό όσο είναι και οι μεταγενέστερες μαριονέτες Αντώνης Σαμαράς και Κ. Μητσοτός. Για την Ελλάδα γενικότερα μπορεί να ήταν καλύτεροι οι καραμανλικοί αν είχαν τα κότσια να αντιδράσουν στους Αμερικανούς. Για τον εθνικισμό και τον συντηρητισμό θα ήταν το ίδιο επικίνδυνοι, διωκτικοί και εχθρικοί.
Ο/Η Κρητικός είπε...Με τον Καραμανλή βγηκε το παραμυθι οτι τον πολεμούσαν οι Αμερικανοι επειδη ηταν πατριωτης και εκανε ανεξαρτητη εξωτερικη πολιτκη. Καθαρη προπαγανδα για τις πατριωτικες ψηφους.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ε οχι και παραμυθι. Ξεκαθαρα ρωσοφιλος ηταν, με οσα εγιναν το 2008 φανηκε το μισος των Αμερικανων για την ανεξαρτητη ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ πολιτικη που ακολουθησαμε τοτε, τοσο στο Βετο στο Βουκουρεστι και το κυπριακο, αλλα κυριως με την προσεγγιση μας με την Ρωσια που θα εφτιαχνε την ενεργριακη μας ανεξαρτησια για 50 χρονια.
Ο χαρακτηρισμός "ρωσόφιλος" είναι υπερβολικός. Μην το τραβάμε από τα μαλλιά. Τη σχέση με την Ρωσία την οικοδόμησε εξαρχής ο Μολυβιάτης. Ο Κωστάκης μπορεί στο τέλος να τον αναθεμάτισε για αυτό. Ευρωπαϊστής ήταν ο Καραμανλής. Όχι στο στρατόπεδο του εκσυγχρονισμού και του παράγοντα της γερμανικής δεξιάς το οποίο τελικά επικράτησε. Ήταν στην κλίκα του Σαρκοζί και του Μπερλουσκόνι. Όλοι αυτοί είχαν φιλικές σχέσεις με τον Πούτιν. Δεν σημαίνει ότι ήταν ρωσόφιλοι. Παλαιού τύπου ευρωπαϊστές φιλελέδες ήταν που ήθελαν μια ισορροπημένη σχέση με ΗΠΑ και ανατολή, με την Ευρώπη να παίζει το ρόλο της ειρηνοποιού ήρεμης δύναμης. Ντεστενικοί Γκωλικοί ξεκάθαρα. Ούτε εθνικιστές ούτε ρωσόφιλοι ούτε τίποτα άλλο παρά μόνο φιλελεύθεροι της κλασικής παλιάς γραμμής με σημείο αναφοράς τον Ντε Γκωλ.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...H Μελονι και η κάθε Μελονι, όταν γίνεται πρωθυπουργός, πρέπει να έχει προσκυνησει πρώτα. Και αυτό έγινε. εννοείται ότι συμφωνεί με ότι έχει πει η ΕΕ...από την στιγμή που δεν έχει καμία διάθεση ή βλεψη για να φύγει εκτός. αυτό απλά και όμορφα..
Ρε ανώνυμε τι όνειρο είδες? Από τα λιγοστά άρθρα τους, τι ακριβώς βρήκες αξιόλογο? Επειδή ακουνε ροκ και μέταλ είναι κατευθείαν άξιοι επαίνων? Αν ο φιλειρηνισμός και ο προοδευτισμός είναι αξίες που σε βρίσκουν σύμφωνο, τότε μάλλον έχεις μπερδέψει τα μπλογκσποτ που σχολιάζεις...
Ο/Η Ανώνυμος είπε...χαχα πού το βρήκες αυτο το διαμάντι ρε φίλε ; Η αισθητική τους μου θύμισε τις χρυσες εποχές του blogging πριν 15 και 20 χρονια. Τώρα τα πλάκωσε όλα το σόσιαλ.