Σταμάτης Μαμούτος
Το περασμένο Σαββατοκύριακο πραγματοποιήθηκε, μετά από παύση κάποιων ετών, το Vintage Toys Festival 2023. Ο χώρος στον οποίο έγινε η εκδήλωση ήταν η Τεχνόπολις του δήμου Αθηναίων στο Γκάζι. Η οργανωτική δομή του φεστιβάλ ήταν ίδια με αυτή των παλαιότερων διοργανώσεων. Εκθέτες ή έμποροι επιτραπέζιων και ηλεκτρονικών παιχνιδιών περασμένων εποχών, πωλητές και εκθέτες comics, εν γένει ομάδες, σύλλογοι και πρόσωπα που υποστηρίζουν ή διακινούν προϊόντα του λαϊκού πολιτισμού που συνδέονται θεματικά με τα παιχνίδια, παρουσιάζουν -είτε ως εκθέματα που δεν πωλούνται είτε ως προϊόντα προς πώληση- διάφορα είδη (παιχνίδια, ανταλλακτικά παιχνιδιών, συσκευές ηλεκτρονικών retro παιχνιδιών, παλιά comics, αφίσες, κασέτες κλπ) σε τραπέζια που τοποθετούνται περιμετρικά μιας εκ των αιθουσών της τεχνόπολης.
Απέναντι, σε μια δεύτερη αίθουσα, ήταν τοποθετημένες καμπίνες ηλεκτρονικών παιχνιδιών της δεκαετίας του ’80 και του ’90, στις οποίες όποιος επισκέπτης του φεστιβάλ είχε αγοράσει εισιτήριο μπορούσε να παίξει δωρεάν ιστορικά arcade παιχνίδια όπως τα Cabal, Pacman, Bubble Bobble, Street Fighter 3 κλπ. Δίπλα από τις καμπίνες υπήρχαν ξύλινα ποδοσφαιράκια κι ένα μικρό μπιλιάρδο στα οποία, επίσης, επιτρεπόταν να παίξουν οι επισκέπτες της έκθεσης.
Επισκέφθηκα την έκθεση την προηγούμενη Κυριακή. Δεν γνωρίζω τι συνέβη την πρώτη μέρα. Την Κυριακή, πάντως, η προσέλευση ήταν πολύ μεγάλη. Όταν έφτασα είδα την ουρά όσων περίμεναν να αγοράσουν εισιτήριο να απλώνεται κοντά στα σαράντα μέτρα. Η παρακάτω φωτογραφία νομίζω ότι αποτελεί χρήσιμο πειστήριο που καταδεικνύει ότι η προσέλευση ήταν εξαιρετικά αυξημένη. Το κόστος του εισιτηρίου για την μία ημέρα του φεστιβάλ ήταν έξι ευρώ. Πιστοί στην vintage κουλτούρα, οι διοργανωτές φρόντισαν τα εισιτήρια να θυμίζουν πολυτελή συναυλιακά «μαγικά χαρτάκια» των δεκαετιών ’90 και ’00.
Το κοινό ήταν ανάμικτο. Υπήρχαν αρκετοί μεσήλικες χεβυμεταλλάδες, «γκοθούδες», μελετητές της λαϊκής κουλτούρας και οικογενειάρχες. Υπήρχαν, όμως, πολλοί και από αυτούς που δεν μας αρέσουν. Μεταμοντέρνοι νεαροί αναγνώστες της λογοτεχνίας του φανταστικού, έφηβοι φασαριόζοι κάγκουρες που απλώς ήρθαν να παίξουν όλη την ημέρα ηλεκτρονικά παιχνίδια ή μπιλιάρδο και, εν γένει, μικροί και μεγαλύτεροι σε ηλικία nerds.
Οι δύο αίθουσες του φεστιβάλ ήταν ασφυκτικά γεμάτες. Πράγμα που δεν άρεσε καθόλου στους συλλέκτες οι οποίοι ήρθαν με διάθεση να ψάξουν προσεκτικά τους πάγκους και να αγοράσουν προϊόντα. Από την άλλη η μεγάλη προσέλευση δημιουργούσε μια γιορτινή ατμόσφαιρα και άρεσε σε όσους ήμασταν περισσότερο παρατηρητές και απολαμβάναμε το βίωμα, δίχως να μας απασχολούν τόσο πολύ οι ενδεχόμενες αγορές.
Η γιορτινή ατμόσφαιρα έλαβε, μάλιστα, διαστάσεις party λόγω των μουσικών επιλογών που ακούγονταν στην κεντρική αίθουσα. Στο προηγούμενο φεστιβάλ οι μουσικές επιλογές περιελάμβαναν glam metal και AOR τραγούδια, πράγμα που μου είχε αρέσει. Αυτή την φορά ομολογώ ότι ένιωσα κάπως παράξενα όταν, με το που μπήκα στην αίθουσα, με βομβάρδισαν τα ηχεία με το τραγούδι «Έρωτας είναι», της Βικτώριας Χαλκίτη. Αλλά το συνήθισα γρήγορα.
Ο ήχος ήταν γνώριμος. Με ταξίδεψε στην περίοδο που ήμουν μαθητής του 5ου Λυκείου της Καλλιθέας. Υπήρχε τότε στην παρέα των metalheads ο Χρήστος Κ.. Ο Χρηστάρας είχε ιδιαίτερα μουσικά γούστα. Ερχόταν στο «Ρόδον» αλλά του άρεσαν και τα clubs που έπαιζαν χορευτική μουσική. Στα κρυφά από τους υπόλοιπους της παρέας αγόραζε και alternative rock κυκλοφορίες. Γρήγορα αυτή η διχοστασία μαθεύτηκε και τον έκανε επίκεντρο των ασταμάτητων πειραγμάτων της σχολικής ομήγυρης. Αλλά αυτός δεν το έβαλε κάτω. Είχε πάθος να κάνει τον dj. Σε όλα τα party φρόντιζε να καπαρώνει την θέση στα decks. Μέχρι που τελικά κατάφερε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα και όταν ολοκληρώσαμε τις σπουδές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης άρχισε να εργάζεται, ως επαγγελματίας dj, σε νυχτερινά κέντρα διασκέδασης με το ψευδώνυμο Ronnie C.
Με τον Χρήστο και κάποια άλλα παιδιά μπαίναμε στην τάξη, πετάγαμε τα μπουφάν όποιων άτυχων συμμαθητών μας υπήρχαν στις ξύλινες κρεμάστρες που ήταν καρφωμένες στους τοίχους και απλώναμε στην θέση τους κασκόλ και σημαίες του Ολυμπιακού. Οι καθηγητές είχαν το δίλημμα ή να κάνουν μάθημα με τους τοίχους της τάξης στα ερυθρόλευκα ή να συγκρουστούν μαζί μας. Πράγμα που δεν ήταν καθόλου σίγουρο ότι θα κατέληγε υπέρ ή κατά τους. Ο Χρήστος ήταν εκείνος που με ενημέρωσε για το hit της Βικτώριας Χαλκίτη, αμέσως μόλις είχε κυκλοφορήσει. Προφανώς είχε τσιμπηθεί μαζί της σε σημείο που να το τραγουδάει ρυθμικά.
Έχοντας γύρω μου τα εκθέματα των αγαπημένων παλιών εποχών και φέρνοντας στο νου τις αναμνήσεις του λυκείου, η διάθεσή μου ανέβηκε αμέσως στα ύψη. Και πριν προλάβω καλά-καλά να εγκλιματιστώ στους χώρους του Vintage Toys Festival, μετά το «Έρωτας είναι», ακολούθησε το «Έλα μια νύχτα» της Αλέξιας. Η κατάσταση εξελισσόταν από το καλό στο καλύτερο και σκεφτόμουν ότι αν αμέσως μετά ακουγόταν το «Θα σε περιμένω στο ελληνικό» μπορεί και να άρχιζα να χορεύω.
Λες και διάβασε την σκέψη μου ο dj κατέθεσε την μεγάλη πρόκληση. Ακολούθησε το «Geronimo's Cadillac» των Modern Talking και κοιτάζοντας γύρω μου έβλεπα να έχει επιστρέψει κάτι από την παλιά λάμψη στα μάτια του μέσου Έλληνα. Ο εκθεσιακός χώρος μετατρεπόταν σταδιακά σε κανονική disco των ‘80’s. Στην συνέχεια, όμως, χαλάρωσε το κλίμα με πιο ήπια ακούσματα. Μάλλον ο υπεύθυνος για την μουσική έπραξε σωστά. Γιατί σε λίγο η έκθεση θα μετατρεπόταν σε κανονικό party, πράγμα που θα αποσπούσε μέρος της προσοχής των επισκεπτών από τους πάγκους και τα τραπέζια των εκθετών.
Στους χώρους της κεντρικής αίθουσας υπήρχαν τραπέζια στα οποία παρουσίαζαν τα προϊόντα τους καταστημάτων παλιών και νέων παιχνιδιών. Τα περισσότερα vintage toys καταστήματα και η εταιρεία παιχνιδιών Δεσύλλας ήταν εκεί και πωλούσαν παλιά και νέα παιχνίδια. Η Λέσχη Φίλων Κόμικς πωλούσε παλιά τεύχη από διάφορους τίτλους comics.
Ωστόσο τα καλύτερα τραπέζια ήταν αυτά των εκθετών. Συλλέκτες παλιών παιχνιδιών και αντικειμένων είχαν απλώσει τα εκθέματά τους και εξηγούσαν στους επισκέπτες πως τα απέκτησαν. Επιτραπέζια, φιγούρες παλιών παιχνιδιών, μινιατούρες, κασέτες, βιντεοκασέτες, αφίσες, κονσόλες ηλεκτρονικών παιχνιδιών της δεκαετίας του ’80, φλιπεράκια. Η ποικιλία ήταν εντυπωσιακή.
Οι πιο εντυπωσιακές γωνιές ήταν, όμως, αυτές των συλλόγων. Ένας σύλλογος φίλων και παικτών του «Subbuteo» είχε στρωμένη την τσόχα και δυο ομάδες απλωμένες πάνω της για να παίξει όποιος επισκέπτης ήθελε. Στο τραπέζι του συλλόγου ήταν απλωμένα πολλά εξαρτήματα του αγαπημένου επιτραπέζιου ποδοσφαίρου προκειμένου να θυμηθούμε οι μεγαλύτεροι και να μάθουν οι νεότεροι ποδοσφαιρόφιλοι.
Οι «επικάδες» αισθανθήκαμε την καρδιά μας να χτυπά λες και ήθελε ένα πεταχτεί από το στήθος όταν βρεθήκαμε στην γωνία της αίθουσας όπου ένας σύλλογος παικτών και συλλεκτών του παιχνιδιού «Κάστρα και Πολιορκητές» είχε ανοίξει τις πύλες του χρόνου για να μας μεταφέρει στον μεσαίωνα. Τα εξώφυλλα της «μεγάλης» και της «μικρής» πολιορκίας κάλυπταν τους τοίχους.
Στα γύρω ράφια υπήρχαν τα expansions του θρυλικού πλέον επιτραπέζιου παιχνιδιού- Μινώταυρος. Κύκλωπας, Δούρειος Ίππος, Πολιορκητικός Κριός, Δράκος της Φωτιάς- με τα κουτιά τους. Υπήρχαν, επίσης, προεκτάσεις του παιχνιδιού που δεν κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα, όπως το πλοίο των Βίκινγκς. Σε ένα τραπέζι ήταν απλωμένα κουτιά από εκδοχές της «μεγάλης» και της «μικρής» πολιορκίας, που έχουν κυκλοφορήσει σε Αγγλία και ΗΠΑ. Τα εξώφυλλά τους είναι πραγματικά κομψοτεχνήματα της epic νεορομαντικής ζωγραφικής.
Στο κέντρο του χώρου, που φιλοξενούσε τον συγκεκριμένο σύλλογο, υπήρχε ένα τραπέζι στο οποίο οι επισκέπτες της έκθεσης μπορούσαν να παίξουν το παιχνίδι στην εκδοχή της «μεγάλης πολιορκίας». Εκεί γινόταν ένας πραγματικός χαμός! Μικροί και μεγαλύτεροι σε ηλικία «πολιορκητές» εκτόξευαν βόλια εκατέρωθεν σπέρνοντας τον όλεθρο.
Μέσα σε αυτό τον πανικό βρήκα την ευκαιρία να πω λίγα λόγια με ένα από τα παιδιά του συλλόγου. Ο φίλος μου εξήγησε συνοπτικά πως δραστηριοποιείται η συλλογικότητά τους και παρέθεσε κάποιες σκέψεις που έχουν τα μέλη της για μελλοντικές πρωτοβουλίες. Του ευχήθηκα τα καλύτερα και τον διαβεβαίωσα ότι θα στηρίξω, εφόσον είμαι σε θέση να το κάνω, μελλοντικές τους κινήσεις.
Καλησπέρα παιδιά! Θα σταθώ σε μια λεπτομέρεια για να σας ρωτήσω κάτι. Το γκοθούδες το γράφετε σε εισαγωγικά. Γιατί; Μόνο στο θηλυκό, και πριν λίγο καιρό σε ένα άρθρο σας γράψατε πάλι για "μεταλάδες και γκοθούδες". Ως χεβιμεταλάδες κρατάτε την αρρενωπότητα για σας και το γκόθικ το έχετε εννοιολογήσει ως θηλυκό, ή απλά έτυχε να δείτε μόνο γκοθούδες και όχι γκοθάδες σε τέτοιες εκδηλώσεις; Δύο ερωτήσεις. Πώς βλέπετε εσείς την γκοθ μουσική (βάζω και darkwave και industrial μέσα, όχι νεοφόλκ και γκόθικ μέταλ για να μη το ξεχειλώσω τελείως), αισθητική, κουλτούρα, φιλοσοφία, ένδυση; Τα κοινά σημεία με το ρομαντισμό είναι τόσο εμφανή. Όμως υπήρξε/είναι το γκόθικ μια αυθεντική ρομαντική αντίδραση της ευρωπαϊκής νεολαίας ή σημάδι της παρακμής της; Και 2ο, επειδή έχετε δείξει ότι κατέχετε από δρόμο και μουσικές φυλές στα παλιά χρόνια, αληθεύει ότι σε Ευρώπη αλλά και Ελλάδα υπήρχαν πολύ δυνατές διασυνδέσεις μεταξύ γκόθικ και εθνικισμού στις δεκαετίες '80 και '90, αλλά και μέχρι τα πρώτα χρόνια του 2000; Και ότι γι' αυτό οι αναρχοαριστεροί δεν γούσταραν καθόλου τους γκοθάδες και τους είχαν από απολιτίκ φρίκουλες που αλληθώριζαν στα "δεξιά" μέχρι καθαρά φιλοφασίστες αριομυστικιστές μιλιταριστές που έπρεπε να αντιμετωπίζονται ως τέτοιοι;
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Γεια σου φίλε. Όχι, καμία σχέση με υποτίμηση. Για λόγους ακριβούς χρήσης της ελληνικής γλώσσας μπαίνουν τα εισαγωγικά. Πχ Για να δείξουμε ότι αναφερόμαστε στον υποστηρικτή του μουσικού ρεύματος heavy metal και όχι στον επαγγελματία σιδηρουργό ή σε κάποιον που εργάζεται με μέταλλα. Στην λέξη γκοθούδες μπαίνουν για να δείξουμε ότι πρόκειται επίσης για έναν νεολογισμό. Δεν υπάρχει τέτοια λέξη στο ελληνικό λεξιλόγιο. Φιλολογικές ευαισθησίες είναι αυτά. Τίποτε παραπάνω.
Το gothic στοιχείο μας αρέσει πάρα πολύ στην φανταστική λογοτεχνία. Αν πήρες το τελευταίο τεύχος υποθέτουμε ότι θα το έχεις διαπιστώσει. Δεν γίνεται να είμαστε ρομαντικοί και να μην μας αρέσει το γοτθικό στοιχείο στην τέχνη, την λογοτεχνία κλπ. Είτε στην καθαυτό μεσαιωνική του υπόσταση είτε σε νεορομαντικες αισθητικές αναβιώσεις του. Ασχέτως αν είμαστε Έλληνες και απλώς το θαυμάζουμε, γιατί δεν συνδέεται με την δική μας κληρονομιά παρά μόνο με κάποια στοιχεία της εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής μας.
Στην μουσική μας αρέσει επίσης ως τάση του heavy metal (Paradise Lost, Theatre of Tragedy ), δείχνουμε απόλυτο σεβασμό στο παλιό gothic rock/ hard rock και σε σχήματα όπως οι Fields of the nephilim, Sisters of mercy, Cult (σε ορισμένους μας αρέσει και αυτό πάρα πολύ, πχ στο Σταμάτη) .
Δεν πολυγουσταρουμε το όλο σκηνικό που σχηματίστηκε στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '90 με το ηλεκτρονικό goth. Αλλά εντάξει. Γούστο είναι αυτό. Δεν έχουμε κανένα θέμα. Προς Θεού.
Η πολιτική κατεύθυνση προς τη παραδοσιοκρατία είναι εγγενής στο ρομαντικό gothic. Αν και έχουν και οι αναρχικοί/ ελευθεριακοί το δικό τους μερίδιο. Τόσο στο ρομαντικό λογοτεχνικό gothic με την Σέλλεϋ, τον Βύρωνα κλπ. Όσο και στις νεώτερες μουσικές του εκδηλώσεις. Αλλά ότι υπάρχει και πολύ παραδοσιοκρατικο υπόβαθρο (δεν το συζητάμε για την λογοτεχνία και την μεγάλη δυναμική των συντηρητικών λογοτεχνών του γοτθικού τρόμου, αυτό είναι αυτονόητο) δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Ήδη από την εποχή των Joy Division.
Στο πεδίο της βάσης των οπαδών υπήρχαν εθνικιστές gothsters στην Ελλάδα κατά την δεκαετία του '80. Φασίστες Κιουράδες τους αποκαλούσαν στα μουσικά στέκια. Λίγο άκυρο αλλά έτσι τους έλεγαν. Το πρώτο παιδί που θυμόμαστε να κυκλοφορεί με μπλούζα Sisters of Mercy στην Αθήνα ήταν στην Θύρα 7, ο Αργύρης, εκδρομές στην Τούμπα και στο Καυτατζόγλειο το 1989 για όσους παλιούς γηπεδικους θυμούνται, και πέρασε για λίγο από την ΧΑ αργότερα. Και η ΧΑ είχε κάποια γκοθόπαιδα μια περίοδο στα '90's-00's.
Στα Εξάρχεια στα 00's οι gothsters γίνονταν θύματα πεσιματων ενίοτε. Αλλά όχι οργανωμένα. Υπήρχε πάντως η αντιπαλότητα. Χαρακτηριστικό το σύνθημα gothουδων που έμεινε χρόνια σε τοίχο των Εξαρχείων, που έγραφε ότι τα gothic κορίτσια ήταν πιο καυτά από τις μολότοφ των αναρχικών (δεν το έγραφε ακριβώς έτσι αλλά για να μην γίνουμε "σοκινγκ" δεν το γράφουμε).
Το θέμα είναι ότι τα περισσότερα παιδιά που ήταν γκοθαδες/ούδες δεν έψαχναν το θεωρητικό υπόβαθρο για να καταλήξουν στον Ρομαντισμό. Έμεναν στην μουσική. Μπήκαν μετά και τα LGBT , τα σεξοφετιχ κλπ στο σκέλος του electrogoth και ισοπεδώθηκε η φάση. Εκεί θεωρούμε ότι παρήκμασε και έχασε την ρομαντική του ταυτότητα, γινόμενο παρακλάδι της ανωμαλίας του φιλελευθερισμού.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Δεν ειναι αυτοματα ρομαντικος οποιος δεν φοραει γραβατα και δεν εχει αστικη αισθητικη. Οι γκοθαδες/ουδες καποια στιγμη το εχασαν και εγιναν δηθεν, οπως και πολλοι του σκληρου ηχου απο την μερια μας.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Βγήκε μεγάλο και θα το σπάσω σε μέρη. Αρχικά ευχαριστώ για τη μεγάλη απάντηση ειδικά για την αναδρομή στα παλιά να στε καλά. Για μας που δεν ήμασταν γεννημένοι τότε αυτά είναι ανεκτίμητα. Εμένα μου αρέσει γενικά το γκοθ από το 2017 και μετά που το ανακάλυψα. Απ' την αρχή έβλεπα κάποιες συνδέσεις με την "παλιά Ευρώπη" και γι' αυτό με τρέλαινε πάντα που στα σόσιαλ μίντια σχεδόν όλες οι σχετικές σελίδες που δίνουν τον τόνο είναι κάτι βλακώδεις φιλελεύθερες δικαιωματίστικες κτλ. Και έλεγα ε τι να κάνουμε δυστυχώς έτσι είναι το γκοθ, δηλαδή νόμιζα ότι πάντα αυτή ήταν η πολιτική κατεύθυνση των γκοθάδων. Το συσχέτιζα και με το ότι μπορούν να βαφούν ακόμα και οι άνδρες και έλεγα ε ναι δεν γίνεται να είναι κάτι άλλο από "προοδευτικό". Μέχρι που έπεσα σε ένα πολύ παλιό αγγλικό άρθρο από το 2002 για το μεγάλο πρόβλημα της ακροδεξιάς στο γκόθικ, σε γκόθικ φεστιβάλ, κλαμπ κτλ. Στην αρχή παιδιά νόμιζα ήταν κάποια πλάκα όσο αστείο θα μου φαινόταν ένα άρθρο για την ακροδεξιά στη ρέγκε. Το είχα για τέρμα αντιπαραδοσιακό σας λέω. Και άρχισα να ψάχνω και έβρισκα τρελές πληροφορίες σκόρπιες, εκείνης της εποχής, ακόμα και για Ελλάδα πχ στο ιντιμίντια να στοχοποιούν γκόθικ δισκάδικα, ανακοινώσεις για φασίστες γκοθάδες, χρυσαυγίτισσες γκοθούδες, για τα γκοθομάγαζα που είναι στέκια "γνωστών εθνικιστών", κάτι συνθήματα "γκοθάδες θα σας πιούμε το αίμα" που φώναζαν στα Εξάρχεια, κάτι πραγματικά απίστευτα για ένα ερωτευμένο ζευγαράκι γκοθά και γκοθού που τους ειχαν καλεσμένους σε κάποια γνωστή ραδιοφωνική εκπομπή και το πρώτο τραγούδι που επέλεξαν είπαν το αφιερώνουμε στον Περίανδρο. Γενικά οχτώ στις δέκα αναφορές σε γκοθάδες μέχρι το 2010/2011 στο ιντιμίντια, είναι σχεδόν σαν συνώνυμο του ακροδεξιού. Έγω καταλαβαίνετε: ΣΟΚ. Χρειαζόμουν και τη δική σας άποψη για να δω αν ίσχυαν και πόσο.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Για τον ηλεκτρονικό ήχο που λέτε κατανοώ αλλά δεν συμφωνώ απόλυτα. Για τα σεξοφετίχ ξεφτιλίκια και βλακείες συμφωνώ όσο δεν πάει. Αλλά δεν νομίζω ότι φταίει το electro goth γι'αυτήν την αλλαγή στο πολιτικό κομμάτι , γιατί τη δεκαετία του 2000 που γκρίνιαζαν οι αναρχικοί κυριαρχούσε απόλυτα απ' οτι ξερω το electrogoth industrial. Tην εποχή που το γνώρισα εγώ πρίν λίγα χρόνια το electro δεν ήταν τόσο δυνατό και ο παλιός γκοθ ροκ / ποστ πανκ ήχος ήταν και είναι σε τρελή αναβίωση, αλλά είναι σαν έφυγαν όλοι αυτοί οι εθνικιστές και απλά απολιτικ και να αντικαταστάθηκαν από lgbt αντιφάδες. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς έγινε τόσο μεγάλη αλλαγή. Εντάξει βλέπω ότι υπάρχει και πολύ αμερικανόφερτη woke προπαγάνδα σ' αυτό το χώρο, γκοθούδες ινφλουένσερς να λένε ότι το γκόθικ δεν πρέπει να μπερδεύεται με τον ευρωπαϊκό γοτθικό ρομαντισμό, τα γοτθικά μυθιστορήματα, τα κάστρα τα δάση τους καθεδρικούς το Δράκουλα και τη μεσαιωνική αισθητική, ότι γκόθ είναι μόνο η μουσική από τα '80s και άρα αφού η μουσική αυτή είναι των μαύρων (;) σημαίνει ότι το γκοθ δεν είναι λευκή κουλτούρα, ή ότι οι γκοθάδες πρέπει να αφήσουν πίσω την "ασπρίλα" στο πρόσωπο, γιατί παραπέμπει σε εξύμνηση του λευκού δέρματος και οι POC goths προσβάλλονται. Αλλά και πάλι δεν μπορώ να βρω εξήγηση για αυτή τη τεράστια αλλαγή μέσα σε λίγα χρόνια. Σε αναρχοφεμινιστικά στέκια βλέπεις αραιά και που darkwave βραδιές. Πότε ρε παιδιά πρόλαβε και ξεπλύθηκε από την ακροδεξιά μιλιταριστική στάμπα του και το οικειοποιήθηκαν οι μουρλές που πάντα το βριζαν στο ιντιμίντια; Καταλαβαίνω αυτό που λέτε ότι ναι υπήρχαν εθνικιστές και μαζί τους και πολλοί ποζεράδες που ποτέ δεν ψάχτηκαν και έτσι μετά ισοπεδώθηκαν από την φιλελευθεροποίηση. Εξηγεί κάποια πράγματα αλλά από το ψάξιμο που έχω κάνει βλέπω ότι αυτή η αλλαγή έγινε περίπου την ίδια περίοδο στις περισσότερες χώρες. Κάπου 2006 2007 αντιφάδες κάνανε πεσίματα σε περαστικούς militaroγκοθάδες στη Λειψία τις μέρες του Wave Gotic Treffen. Στο ίδιο φεστιβάλ το 2009 υπήρχε σε επίσημες αφίσες ο μαύρος ήλιος. Κάπου εκεί, πηγαίνοντας προς τη νέα δεκαετία, σταματάνε αυτά. Δηλαδή σαν να ανέβηκαν κατέβηκαν κάποιοι διακόπτες. Ψάχνω μια δυνατή εξήγηση που να εξηγεί μαζί και το πού πήγαν αυτοί οι πραγματικά ρομαντικοί γότθοι, οι εθνικά σκεπτόμενοι που πραγματικά γουστάρουν αρχαία και μεσαιωνικά σύμβολα κυρίως γι' αυτό που συμβολίζουν, αριστοκρατικά μαυροφορεμένοι και νοσταλγοί άλλων καιρών. Εδώ είναι σαν να έγινε γενοκτονία εθνογκοθάδων και να εποικίστηκε ο χώρος από φασαίους. Εντάξει δεν είμαι και τόσο δικτυωμένος να ξέρω όλες τις υποφυλές σ' αυτό το χώρο στην Ελλάδα αλλά αυτή είναι η γενική εντύπωσή μου και άλλων πχ πατριωτών φίλων μου που μου λενε τι γκοθικ ρε μλκ αυτά είναι για αριστερούς και φασαίες. Απ' ότι καταλαβαίνω ο φίλος κάποιου γκοθά στα 1990 και 2000 θα του έλεγε "τι γκοθ ρε μλκ; θα αρχίσεις και τα ζίγκ χάιλ τώρα;" Πώς ήρθε έτσι τούμπα η κατάσταση; Να μη κουράζω άλλο, ευχαριστώ και πάλι για την απάντηση. Ήθελα πολύ να μοιραστώ αυτούς τους προβληματισμούς μου μαζί σας και μακάρι άλλοι σχολιαστές αν ξέρουν να προσθέσουν κάτι ή σκηνικά παλιά ή απλά την άποψή τους.
Καταρχάς δεν συνδέσαμε το electro goth με την ανάπτυξη του αντιφασισμού στην κοινότητα των gothsters. Απλά γράψαμε ότι δεν ταίριαζε τόσο στα δικά μας ακούσματα. Ισχύει αυτό που γράφεις. Δεν συνδέθηκε με κάποια πολιτική μετατόπιση η αλλαγή στην επιλογή του ήχου από τα περισσότερα μέλη της κοινότητας των gothsters.
Όσον αφορά το γιατί αποδυναμώθηκε ο εθνικισμός ή ευρύτερα η παραδοσιοκρατία μέσα στην εν λόγω κοινότητα, στο πεδίο των εσωτερικών ζητημάτων της gothic κοινότητας θα μπορούσε να απαντήσει κάποιο παιδί που τα έζησε εκ των έσω. Παλαιότερα ήταν αρθρογράφος μας μια από τις πιο παλιές Ελληνίδες γκοθούδες αλλά ήταν αναρχική. Η τελευταία των ρομαντικών αναρχικών που έγραφαν στις παλιές εποχές της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. Ωστόσο ήξερε καλά τα της δεκαετίας του '80-'90. Όχι τα νεώτερα και μάλιστα είχε την οπτική της αναρχικής πλευράς. Όχι της δίκης μας. Συνεπώς για να μας περιγράψει πως προέκυψε η μείωση των εθνικιστών μέσα στην κοινότητα των gothsters κατά την περίοδο που σε ενδιαφέρει χρειαζόμαστε κάποιο παιδί που τα έζησε. Δεν υπάρχει στην λέσχη κάποιος αυτής της ηλικίας.
Αν θέλουμε να δούμε το θέμα ως παρατηρητές έξω από την κοινότητα του gothic, υπάρχουν κάποιες ασφαλείς απαντήσεις. Καταρχάς υποχώρησε ο εθνικισμός. Ο αληθινός εθνικισμός ή αν χρησιμοποιήσουμε τον αναλυτικό όρο της πολιτικής επιστήμης, ο νεοφασισμός, όπως είχε βιωθεί στο πολιτικό underground (αν επιτρέπεται ο όρος) άρχισε να εξαϋλώνεται στα τέλη της δεκαετίας του '00. Γιατί αντικαταστάθηκε από τον λεγόμενο "νεοεθνικισμό". Μια Δεξιά ιδεολογική πατσαβούρα η οποία κράτησε την αντιμεταναστευτική ρητορική και πέταξε όλα τα άλλα στοιχεία της ιδεολογίας του ρομαντικού εθνικισμού υιοθετώντας θέσεις του κλασικού φιλελευθερισμού. Μελονι, Σαλβινι, Μαρίν Λεπέν κλπ. Όλο αυτό το πολιτικό δίκτυο δεν είναι τίποτα άλλο παρά φιλελευθερισμός με αντιμεταναστευτικη ρητορική. Αυτό το δίκτυο εκτόπισε τα παλαιότερα νεοφασιστικά κινήματα και οργανώσεις στα οποία συγκεντρώνονταν οι rock εθνικιστές. Εύλογα είναι να αντιληφθούμε ότι το νεοεθνικιστικό κόμμα διαμόρφωσε και έναν νέο τύπο υποστηρικτή. Ας πούμε χαριτολογώντας έναν χιπστερ, μεταμοντέρνο (δήθεν) εθνικιστή οπαδό. Σε αυτό το μοντέλο οπαδού/ υποστηρικτή δεν είχαν θέση οι παλιοί rockers. Εφόσον ο εθνικισμός είναι προς εξαφάνιση το ίδιο συμβαίνει και με τους υποστηρικτές του.
Άλλος λόγος είναι η εμβάθυνση της φιλελεύθερης ιδεολογικής ηγεμονίας στις ευρωπαϊκές λαϊκές μάζες. Είναι συντριπτικά μεγάλη η επιρροή του αστικού life style. Οι gothsters μειώνονται όπως μειώνονται και οι παραδοσιακοί metalheads και rockers. Όλο και λιγότεροι νέοι ακούνε τέτοια μουσικά ρεύματα ενώ όλο και περισσότεροι αφομοιώνονται από το τρέχον life style. Πράγμα που σημαίνει ότι αυτό που απομένει στο ευρύτερο rock πλαίσιο είναι ευάλωτο στην αγορά της μουσικής βιομηχανίας. Η αγορά της μουσικής βιομηχανίας θέλει να κρατήσει ότι απέμεινε από το rock ζωντανό για λόγους εμπορικής επιβίωσης. Για να πετύχει την εμπορική επιβίωση πρέπει να προσαρμόσει τον ήχο Ετό κίνημα στην κυρίαρχη ιδεολογία. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν υπάρχει χώρος για να εκφραστούν οι δικές μας ιδέες. Όσα συγκροτήματα ανοιχτούν υπέρ μας δέχονται εμπάργκο. Εξαφανίζονται. Πράγμα που τα αναγκάζει να συμβιβαστούν. Αν οι μουσικοί συμβιβάζονται τότε δημιουργείται και ένα αντίστοιχο κοινό.
συνέχεια...
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...συνέχεια...
Δυστυχώς, ιδίως στο heavy metal ο συμβιβασμός των μεγάλων συγκροτημάτων με τις αστικές νόρμες του καθώς πρέπει φιλελευθερισμού και του εμπορίου της ελεύθερης αγοράς έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για τον εκφυλισμό του metal κινήματος. Αν δεν τολμούν να πουν δύο ειλικρινά λόγια μπάντες με τεράστια δύναμη, όπως αυτές του heavy metal , τι περιμένεις να κάνουν gothsters μουσικοί που το κοινό τους είναι μικρότερο; Θα δεχτούν κάθε woke μαλακια που λανσάρει το σύστημα. Αρκεί να μείνουν στη σκηνή και να βλέπουν κόσμο από κάτω. Το πώς είναι αυτός ο κόσμος, το αν διαφέρει από εκείνον περασμένων εποχών, δεν τους ενδιαφέρει και πολύ.
Όλα αυτά πάντα σε μια γενική εικόνα. Το πως η όλη αυτή περιγραφή εξειδικεύεται στο gothic ρεύμα πρέπει πάλι να μας το πει κάποιος που το παρακολουθεί εκ των έσω. Αλλά η γενική εικόνα είναι αυτή σε κάθε περίπτωση.
Εφόσον πάντως σου αρέσει το gothic , αν θες να γράψεις κάτι σχετικό εδώ είμαστε. Μετά χαράς να το δούμε.
ΥΓ. Θα κάνουμε ένα τηλεφώνημα στον Αργύρη να του πούμε να μπει στην συζήτηση, να μας μεταφέρει αναμνήσεις από τα βιώματα του gothster fan των Sisters της δεκαετίας του '80. Αυτό που θυμόμαστε σίγουρα είναι ότι αρχικά άκουγε thrash και γύρισε στο gothic λόγω των Sisters. Μόλις τον πέτυχε με μπλούζα Sisters of Mercy σε ένα club ο γνωστός Στέφανος, skinhead επικεφαλής των Cockneys της θύρας 13, άρχισε να φωνάζει ότι φλωριές δεν ήθελε να βλέπει παιδιά να ακούνε και του έκανε επίθεση αμέσως.
ΥΓ. Πάντως το ελληνικό αναρχικό κίνημα είχε μια αγάπη στους Cure. Όταν έπαιζαν οι Cure και ο Iggy Pop γινόταν έξοδος (του Μεσολογγίου) από την αρένα και επίθεση σε περιπολικά αστυνομικών. Στο heavy metal δεν ήταν ποτέ τόσο έντονο κάτι τέτοιο. Το ξύλο έπεφτε για άλλους λόγους. Εκείνες τις περασμένες εποχές.....
Ο/Η Ανώνυμος είπε..."Όμως υπήρξε/είναι το γκόθικ μια αυθεντική ρομαντική αντίδραση της ευρωπαϊκής νεολαίας ή σημάδι της παρακμής της;"
Mε αφορμή αυτό το ερώτημα ήθελα να σχολιάσω κάτι. Η αντίδραση κατά την γνώμη μου, όταν είναι αυθεντικό και συνειδητό βίωμα, είναι πάντα θετική ακόμα και αν καταλήξει σε λάθος κατευθύνσεις. Το να μην υπάρξει καμία αντίδραση, το να αποδεχτεί μειλίχια ο κάθε νέος την κανονικότητα της φιλελεύθερης κοινωνίας και να γίνει ένα ακόμα νούμερο, αυτή είναι η μεγαλύτερη παρακμή. "Καλύτερα να είσαι εγκληματίας παρά αστός" είχε πει ο Γιούνγκερ. Το πρόβλημα με τέτοιες τάσεις πάντως είναι όταν μεγάλες μερίδες κόσμου τις υιοθετούν σαν καταναλωτική ταυτότητα και από μόδα. Τότε χάνεται κάθε εσωτερικό και βιωματικό περιεχόμενο και μπορεί να έχεις έναν γκοθά που δεν διαφέρει σε τίποτα σε επίπεδο κοσμοαντίληψης από τον Τζήμερο. Έχω γνωρίσει πχ κοπέλες "φρικιά" σε κατασκηνώσεις και συναυλίες που όσον αφορά στόχους, προτεραιότητες, προβληματισμούς κτλ δεν διέφεραν σε τίποτα από τις γλάστρες της ΔΑΠ.
Πολύ σωστά.
Σε αυτό που γράφεις εστιάζει, νομίζουμε, και το παιδί που γράφει τα παραπάνω σχόλια. Απλά φαίνεται ότι δίνει έμφαση στην ιδεολογική απόχρωση, στην μια πτυχή αυτού του φαινομένου που περιγράφει.
Όπως και να έχει μάγκες, αν θέλετε να υπερασπιστείτε την ταυτότητα του gothic από την δική μας οπτική γωνία, επαναλάβουμε. Με χαρά να σας φιλοξενήσουμε.
Εγώ αν και γουστάρω gothic μουσική σε όλες τις τις αποχρώσεις (από ροκ και μέταλ μέχρι darkwave και electro) δεν ήμουνα ποτέ στην φάση οπότε δεν νομίζω ότι έχω κάτι να προσθέσω. Στα της γενικής εικόνα που περιγράψατε πιο πάνω συμφωνώ απόλυτα πάντως. Στο εξωτερικό η μόνη μουσική σκηνή που διατηρεί σε γενικές γραμμές έναν αντιφιλελευθερο και "ρομαντικό" προσανατολισμό είναι αυτή του neofolk. Στα υπόλοιπα ο γενικότερος συμβιβασμός οδηγεί ακόμα και την αντίδραση της νεολαίας σε πολιτικά ορθές κατευθύνσεις (βλ φιλελεύθερη ριζοσπαστική αριστερά, συστημικά αποδεκτή αναρχία κτλ). Η νεολαία υιοθετεί την εικόνα της αντίδρασης διατηρώντας πλήρως τις εσωτερικές κατευθύνσεις του κυρίαρχου συστήματος.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Πάντως ακόμη και αν δεν έχεις να προσθέσεις κάτι για την φάση εκείνης της περιόδου, σε περίπτωση που ενδιαφέρεσαι εσύ ή όποιο άλλο παιδί συμμετέχει στην συζήτηση, να ασχοληθεί αρθρογραφικά με την gothic παραδοσιοκρατία, εδώ είμαστε. Μην το φοβηθείτε. Θα βοηθήσουμε εμείς.
O αρχικός σχολιαστής είμαι. Ευχαριστώ πάρα πολύ για την ανάλυση και για την πρότασή σας για αρθρογραφία. Αλήθεια, αυτή η μετάβαση προς έναν φιλελευθεροποιημένο νεοθνικισμό που άρχισε την προηγούμενη δεκαετία είναι πολύ εύστοχη και μπορεί να εξηγήσει πολλά πράγματα, όπως και γενικά αυτό που αναφέρετε ως "συντριπτική επιρροή του αστικού λάιφ στάιλ". Ακόμα και δυνατά μουσικά κινήματα έχουν χάσει την ζωντάνια και αυθεντικότητά τους και έχουν γίνει θλιβερές απομιμήσες αυτού που ήταν. Απλά μια εμπορευματοποίηση, οι δήθεν που λέει ένας άλλος σχολιαστής, και μια αναπαραγωγή του κυρίαρχου εξουσιαστικού λόγου (lgbt, blm, woke κλπ). Πιστεύω πάντως ότι αν οι παραδοσιάρχες ξανασχοληθούν ενεργά και σοβαρά με τα μουσικά αυτά κινήματα, μπορούν να ξανακερδηθούν πολύ εύκολα, διότι όπως είπα τα κοινά τους σημεία με τη ρομαντική αντίδραση είναι τόσο εμφανή που δεν μπορεί να τα κρύψει η αριστερή και φιλελεύθερη προπαγάνδα γύρω από αυτά, όσο μεγάλη κι αν είναι.
Πάνω σ' αυτό που είπατε για μια παλιά γκοθού συνεργάτιδά σας, αναρχικ ή, να συμπληρώσω πως σ' αυτά που έψαξα στα παλιά του indymedia υπήρχαν και οι λίγες φωνές που έλεγαν υπάρχουν και αναρχικοί στο γκοθ ηρεμήστε. Αυτοί όμως δέχονταν τα πυρά των άλλων, των περισσότερων, ότι δεν έχουν πρόβλημα να διασκεδάζουν μαζί με φασίστες σε τέτοια μέρη. Φαίνεται πως αυτοί οι αναρχικοί ήταν άλλης πάστας, λείπουν αυτοί. Ο φιλελεδο αντιφασισμός έχει κυριαρχήσει.
Για τέλος βάζω μια καταγγελία τέτοιων ατόμων ενάντια στη rebound που έκλεισε. Είναι πρόσφατη, από το 2017, και μάλλον δείχνει ότι αυτός ο χώρος δεν έχει παραδοθεί τελείως, όπως έγραψα στο πρώτο σχόλιο (εκτός κι αν οι υπογράφοντες υπερβάλλουν, κάτι που το συνηθίζουν γενικά):
https://www.iforinterview.com/athina-katangelia-gia-ton-transmisogynismo-ke-tin-omofovia-ton-afentikon-tis-rebound/
"...μια παρέα από τραβέλια κι αδερφές αποφασίσαμε να πάμε να διασκεδάσουμε σε ένα απ’ τα διαχρονικά εναλλακτικόμάγαζα της ελληνικής αντικουλτού-ρας στο γνωστό στέκι που κινείται ανάμεσα στο post-punk και στο goth, τη rebound. Ένα απ’ τα μαγαζιά παράδειγμα της εθνικής ενότητας εδώ και χρόνια, καθώς αναρχικοί, αντίφα και φασίστες έχουν συνυπάρξει για χρόνια.....Τώρα εδώ θα κάνουμε ένα σχόλια για την εναλλακτική ελληνογκοθ ματσίλα ή για τον τρόπο που εκδηλώνεται η ομοφοβία και η τρανσφοβία στο φάσμα των goth και post punk χώρων....οι σιχαμένοι ματσο γκοθάδες εναλλακτικοί ελληνάντρες. . Ταυτόχρονα η λευκότητα αυτής της κουλτούρας έδινε χώρο και σε εθνικιστές και ακροδεξιούς να την αξιοποιούν ως πεδίο προπαγάνδας και ενίσχυσης τους, κάτι στο οποίο δεν εμποδίστηκαν λόγω της ανοχής τους από μεγάλο μέρος της κοινότητας.... Η δική μας προτροπή είναι να κράξουν το χώρο και μην ξαναπατήσουν εκεί μέσα. Η μάτσο ετεροκανονική κανονικοποίηση του γκοθ και του post-punk πρέπει να τελειώσει, πρέπει να το πάρουμε πίσω οι ανώμαλες, οι πουστάρες, οι αντίφα, οι λεσβιάρες οι θηλυπρεπείς, τα τραβέλια, οι τσούλες, οι kinksters μαζί με τις μετανάστριες και της μη λευκές. Χρειάζεται re-queering και αφελληνοποίηση του γκοθ κόντρα στο μάτσο ελληνογκοθά και τη σιχαμένη κανονικότητα που αποπνέει με όλη την ύπαρξη του.....Να διαβρώσουμε και να εκτρέψουμε με τις ανωμαλίες μας όλες τις subculture και όλους τους χώρους διασκέδασης."
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Αυτά τα εμετικά σχόλια που γράφονται σε διάφορα αντιφασιστικά forum είναι πολύ πιθανό να έχουν γραφτεί από κανέναν βλάχο μπάτσο που δεν έχει καμία σχέση με τις ανοησίες που περιγράφει και απλώς εκτελεί το υπηρεσιακό του καθήκον προς την ιδεολογική ηγεμονία του φιλελευθερισμού η οποία ελέγχει το κράτος και την υπηρεσία του.
Κατά τα άλλα είναι έτσι ακριβώς όπως γράφεις τα πράγματα.
Ας βάλουμε όλοι ένα χεράκι ώστε να επιστρέψουν τα συγκεκριμένα κινήματα στις αληθινές τους βάσεις, όπως γράφεις. Όσοι ζωντανοί, αντισταθείτε. Γράψτε, μπορείτε να δημιουργήσετε ιστολόγια, στείλτε άρθρα σε εμάς, ελάτε στην Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. ή σχηματίστε δικές σας ομάδες που θα έχουν λόγο και κοινωνική παρέμβαση. Οργανωθείτε παιδιά. Μόνο έτσι γίνεται δουλειά.
Για το neofolk που λέει ο φίλος, έχει απόλυτο δίκιο. Bέβαια κι αυτό συνδέεται στενά με το ευρύ γκοθ κίνημα, πχ ο Klumb των εμβληματικών Von Thronstahl είχε γκοθ ροκ / darkwave καταβολές. Όμως στο πρώτο σχόλιο είπα ότι δεν θα συμπεριλάβω το neofolk (oύτε το γκοθικ μέταλ) γιατί ο μέσος γκοθάς ακούει κυρίως electro, ebm, ποστ πανκ και darkwave. Αυτά κιόλας ακούγονται κυρίως σε μια τυπική γκόθικ βραδιά. Όλα αυτά όμως, μαζί με το neofolk, το medieval, το (martial ή μη) industrial, έως το neoclassical ανήκουν στην λεγόμενη dark culture / schwarze szene, και παλιότερα στα γοτθικά φεστιβάλ εκπροσωπούνταν όλα από λίγο, πχ στο πολύ βασικό Wave Gotik Treffen παλιότερα έπαιζαν οι ανοιχτά εθνορομαντικοί Darkwood ή και οι Derniere Volonte, με τραγούδια για τον Pierre Drieu La Rochelle, συμμετοχές σε ανθολογίες για τον Κοντρεάνου και άλλα). Αν το δούμε συνολικά, δηλαδή το γκοθ ως κομμάτι αυτής της μεγάλης "σκοτεινής σκηνής", τότε η σχέση του με την παράδοση είναι ακόμα πιο προφανής, είναι αυτονόητη. Απ' ό,τι έχω διαβάσει, στα τέλη του '80 και τη δεκαετία του '90 το "The Calling" των Death in June ήταν κομμάτι που δεν μπορούσε να λείπει από τα γκόθικ κλαμπ σε όλη την Ευρώπη και όταν έμπαινε γινόταν ο χαμός. Τα τελευταία χρόνια γίνεται πιεστική προσπάθεια από "ινφλουένσερς" να κοπούν οι γέφυρες μεταξύ γκοθ και νεοφολκ. Με διάφορα προσχήματα. Άλλες φορές ρητά "επειδή το νεοφολκ είναι ύποπτο, ακροδεξιό κτλ", άλλες φορές πιο ύπουλα με το πρόσχημα της μουσικολογικής απόστασης των δύο (λες και το electro από το γκοθικ ροκ δεν έχει), βάζοντας στην άκρη την βαθύτερη συνάφεια τους σε ζητήματα ουσίας και οπτικής των πραγμάτων και την συμπόρευσή τους επί δεκαετίες στην Ευρώπη. Αυτό είναι συνέπεια της προσπάθειας φιλελευθεροποίησης και "απολευκοποίησης" του goth subculture. Για να μείνει στο τέλος ένα χώρος για φετιχοκοριτσάκια περήφανες σλατ, queer αγοράκια να βάφουν λίγο το ματάκι (άλλα όχι λευκή πούδρα γιατί παραπέμπει στην λευκή υπεροχή), και αριστεροφασαίους ή φιλελεδοχίπστερς να κάνουν τουρισμό στα μέρη αυτά. Δηλαδή το σκοτάδι, η νύχτα και το μακάβριο από προνομιακό πεδίο των ρομαντισμού έχει περάσει στα χεριά των πιο γελοίων μεταλλάξεων του διαφωτισμού.
Πολύ ενδιαφέροντα αυτά που αναφέρεις. Εγώ όπως είπα απολαμβάνω την μουσική αυτού του φάσματος αλλά ποτέ δεν είχα ψάξει λεπτομέρειες ιστορικές. Εδώ κολλάει και το γνωστό σχόλιο του Τόλκιν, για το "κακό" που δεν μπορεί να δημιουργήσει αλλά να διαστρεβλώσει
Γεια σας και από εμένα παιδιά. Μιας και αναφέρθηκε το όνομά μου θα γράψω σύντομα μερικές αναμνήσεις. Περισσότερες λεπτομέρειες το καλοκαίρι όταν επιστρέψω στην Ελλάδα.
Ως από τους παλαιότερους στη Goth μουσική, μιας και παράτησα τη Thrash που άκουγα από το 1985 για χάρη της. Σημειοτέον ήμουν από τους πρώτους Thrashers όταν ανοίξαμε στο δισκάδικο Happening το δέμα που ήρθε από την Αμερική για να παραλάβω το πρώτο LP που ήρθε στην Ελλάδα των Exodus το ‘’Bonded by Blood’’.
Είχαν περάσει κάποια χρόνια ακούγοντας σκληρό μέταλ όταν αρχίσαμε να ακούμε το 1987 δειλά δειλά Smiths, Cure, Depeche Mode, Joy Division, Souxsie και Sisters of Mercy συχνάζοντας στο Club Ombre, στη Rebound και σε άλλα στέκια παρόμοιας μουσικής αισθητικής. Doctor Martens, Μπορντώ flying jacket, διπλωμένα μπατζάκια και την Κυριακή όπου έπαιζε ο Ολυμπιακός! Τότε δεν αναλύαμε τα πράγματα σε βάθος όπως τώρα. Κάποιοι από την παρέα μας ξεφύγαμε από το μαντρί των Εξαρχείων και είδαμε τα πράγματα μέσα από διαφορετικό πρίσμα.
Ο/Η Μαναβόσκυλο είπε...Περίεργα γούστα έχεις ρε Αργύρη. Από το thrash στο dark wave - pop και όλα αυτά επιχρυσωμένα με τον γαύρο..
ΠΑΟΚΑΡΑ ρε, με Στράτο Διονυσίου και Sodom ! Xα, χα !
Ο Σταμάτης είπε...Άσε Μαναβόσκυλε, μην αναφέρεις την ομάδα σου γιατί όταν συζητάω με τον Αργύρη για το γήπεδο του έχει μείνει τραυματική εμπειρία ο αγώνας που έληξε 1-0 στην Τούμπα το 1989.με το γκολ του Καρασαββίδη. Όταν επιστρέψει θα προσπαθήσω να τον πείσω να παραχωρήσει μια συνέντευξη για την εμπειρία του από το rock κίνημα και τον γηπεδικό βίο της Αθήνας κατά την δεκαετία του '80. Θυμάμαι ότι έχει καλό φωτογραφικό υλικό. Αν δεν με απατά η μνήμη μου έχει φωτογραφίες από την εκδρομή της θύρας 7 σε εκείνο το ματς του 1989. Εσείς πρέπει να είχατε Αλέφαντο στον πάγκο.
Εγώ ήμουν πολύ πιτσιρικάς τότε για εκδρομές. Αλλά είχα πάει στο ματς του πρώτου γύρου, 0-1 στο ΟΑΚΑ με γκολ του Στέφανου Μπορμπόκη και την πρώτη εμφάνιση του Ντέταρι στο πρωτάθλημα έπειτα από εγχείρηση μηνίσκου. Γύρω στις 55
με 60.000 εμείς και εσείς είχατε μπει στην 32, αν θυμάμαι καλά. Είχε πέσει ξύλο και σε εκείνο το ντέρμπι.
Αλλά τα χειρότερα έγιναν όταν αποφασίσαμε να πάρουμε εκδίκηση για τα όσα έγιναν στο 1-0 της Τούμπας. Στον πρώτο γύρο του επόμενου πρωταθλήματος, 4-0 στο Καραϊσκάκη, όταν ανοίξαμε την κεντρική πύλη της 7 και ξεχύθηκαν κατά πάνω σας οι ορδές των ομηρικών πολέμαρχων.
Μπορεί ο κόσμος του Ολυμπιακού να κυνήγησε τον Σαλιαρέλη. Όμως νομίζω ότι αν δεν ήταν αυτός πρόεδρος εκείνη την περίοδο η θύρα 7 θα είχε στερηθεί την επίτευξη διαδοχικών εποποιιών στα επεισόδια των γηπέδων που άφησαν εποχή...χαχαχα