Ο Στέλιος Καραΐνδρος υπήρξε τυμπανιστής του ιστορικού ελληνικού pop-rock συγκροτήματος 2002GR κατά την περίοδο 1974-1993 όταν και κυκλοφόρησαν οι καλύτεροι δίσκοι τους. Οι 2002GR σχηματίστηκαν αρχικά το 1970 με την ονομασία Ηλίας Ασβεστόπουλος-2002. Στα πρώτα μέλη του συγκροτήματος Ηλίας Ασβεστόπουλος-2002 συγκαταλέγονται οι Γιάννης Χατζησόγλου (κιθάρα), Γιάννης Γιοκαρίνης (πιάνο), Γιώργος Καλαϊτζόγλου (μπάσο) και Ανδρέας Τσαντάς (τύμπανα). Το 1974 κυκλοφόρησε ο πρώτος τους δίσκος με τίτλο «Πόλα» ενώ αργότερα ο Γιώργος Καλαϊτζόγλου και ο Ανδρέας Τσαντάς άφησαν τις θέσεις τους στους Στέλιο Καραΐνδρο (κρουστά) και Σωτήρη Καραούλια (μπάσο). Το 1975 κυκλοφόρησε ο δεύτερος δίσκος του συγκροτήματος με τίτλο «Ο Σιδερένιος Άνθρωπος». Το ύφος αυτών των δυο κυκλοφοριών είναι στον συνηθισμένο ελληνικό rock ήχο της δεκαετίας του ’70. Art rock, garage και progressive περάσματα, ειρηνιστικά μηνύματα, χαμηλές εντάσεις. Δεν είναι δίσκοι που μπορούν εύκολα να αρέσουν σε metalheads όπως οι συντάκτες των εντύπων μας.
Θα μπορούσε να με ρωτήσει -και εύλογα- κάποιος αναγνώστης, γιατί οι επόμενοι δίσκοι τους αρέσουν σε τέτοιους ακροατές; Ίσως όχι. Αλλά δεν είναι και εύκολη η απάντηση. Ασφαλώς δεν πρόκειται για κάποιο έστω hard rock συγκρότημα. Από την άλλη, όμως, έχουμε να κάνουμε με ένα σχήμα που αφομοίωσε με πολύ ενδιαφέρον τρόπο τον rock ήχο της δεκαετίας του '80. Και όπως είναι γνωστό οι περισσότεροι Έλληνες κανονικοί metalheads αγαπάμε τα λεγόμενα "΄80's". Ενδεχομένως να μην είναι τυχαίο το ότι αν ψάξετε στα καταστήματα πώλησης δίσκων βινυλίου στο Μοναστηράκι θα συναντήσετε ανάμεσα στα ράφια με τους heavy metal δίσκους κυκλοφορίες AOR συγκροτημάτων, σπάνιους δίσκους hard prog rock μπαντών και εν γένει μεμονωμένες κυκλοφορίες της δεκαετίας του '80 που δεν είναι εύκολο να ταξινομηθούν Οι πωλητές γνωρίζουν ότι οι περισσότεροι χεβυμεταλλάδες είμαστε και νοσταλγοί πολλών σημείων της ευρύτερης κουλτούρας που είχε διαμορφωθεί κατά την δεκαετία του '80 στην Ελλάδα. Υπό αυτή την οπτική οι 2002GR όχι μόνο αποτέλεσαν σημείο αναφοράς εκείνης της δεκαετίας αλλά το έκαναν καταθέτοντας μια πολύ ιδιαίτερη και ενδιαφέρουσα πρόταση στην διαλεκτική ανάμεσα στο ελληνικό rock και το ευρωπαϊκό new wave.
Στις αρχές της δεκαετίας του '80 οι 2002GR είχαν ήδη στην φαρέτρα τους κάποια σημαντικά όπλα. Πέρα από την χαρακτηριστικά αισθαντική φωνή του Ασβεστόπουλου, διέθεταν ένα εξαιρετικό rhythm section. Ο Καραΐνδρος έπαιζε ήπια. Δεν έβγαινε μπροστά με κάποια επιθετικό παίξιμο. Είχε όμως δίπλα του έναν από τους καλύτερους μπασίστες που υπήρξαν ποτέ στην ελληνική rock σκηνή. Ο Σωτήρης Καραούλιας είναι ένας μπασίστας από άλλον πλανήτη. Με καταπληκτική τεχνική κατάρτιση, με πολύ καλές μουσικές γνώσεις και με έναν τρόπο να συνθέτει μπασογραμμές οι οποίες τον έκαναν αναγνωρίσιμο, αποτελεί σίγουρα έναν από τους πλέον αδικημένους μουσικούς της ελληνικής rock σκηνής. Το 1980 αποχώρησε από το συγκρότημα ο Γιάννης Γιοκαρίνης, με τους 2002GR να αποκτούν την σύνθεση με την οποία έγραψαν τις χρυσές σελίδες της ιστορίας τους.
Στις αρχές της δεκαετίας του '80 οι 2002GR άλλαξαν τον ήχο τους προσαρμοζόμενοι στο new wave rock ύφος της εποχής. Και η αλήθεια είναι ότι το έκαναν επιτυχημένα. Ο Χατζησόγλου ενσωμάτωσε reggae, rockabilly και classic rock επιρροές στις κιθάρες, τις οποίες ενοποίησε σε ένα μίγμα που διαλεγόταν με το βρετανικό new wave καταφέρνοντας παράλληλα να διατηρήσει την εθνική ιδιαιτερότητα στην μουσική του ταυτότητα. Όργωνε την ταστιέρα του και είχε μια εξαιρετική σκηνική παρουσία η οποία δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από εκείνες των μουσικών που προέρχονταν από τις χώρες στις οποίες άνηκε η πρωτοκαθεδρία του rock κινήματος. Ο Καραούλιας έπαιζε μπάσο βγαλμένο από άλλη διάσταση και έδενε με τον Καραΐνδρο σε ένα άρτιο ρυθμικό μέρος. Οι 2002GR έδειξαν ότι μπορούσαν να υποστηρίξουν ως ελληνικό rock συγκρότημα έναν ευρωπαϊκό ήχο που δεν είχε καμία σχέση με όλη αυτή την υποδεέστερη -από κάθε άποψη- μουσική τάση η οποία αποκαλείται συνήθως «ελληνικό rock».
Με αυτό τον προσανατολισμό οι 2002GR κυκλοφόρησαν τον δίσκο «V.O.L. 3», το 1982. Η κυκλοφορία αυτή άργησε να γίνει ευρέως γνωστή αλλά μόλις το έκανε προκάλεσε πάταγο. «Μαγική αυλή», «Είπες πως» και «Αύριο» αποτέλεσαν τραγούδια που εκτόξευσαν την δημοτικότητα του συγκροτήματος πανελλαδικά. Το 1984 οι 2002GR κυκλοφόρησαν το album «Amomoria» με το τραγούδι «Τι να σου προσφέρω» να γίνεται ραδιοφωνική επιτυχία. Το 1986 η μπάντα επέστρεψε με τον ομώνυμο δίσκο 2002GR, ο οποίος δεν ήταν τόσο επιτυχημένος όσο οι δύο προηγούμενοι αλλά περιλαμβάνει ένα τραγούδι αφιερωμένο στον Ιούλιο Βερν που αρέσει, λόγω περιεχομένου, σε εμάς τους λάτρεις της λογοτεχνίας του φανταστικού. Ακολούθησε το «Πέστε με τρελλό», το 1989, με τον ήχο τους να γίνεται περισσότερο pop και με το τραγούδι «Δεν είσαι έρωτας εσύ» να τους φέρνει μια νέα ραδιοφωνική επιτυχία.
Ο Καραΐνδρος έπαιξε τύμπανα στους δύο επόμενους δίσκους «Μπανάνες» (1990) και «Τα βράδια τα επόμενα» (1993), αποχωρώντας έπειτα από το συγκρότημα. Αλλά η συνέχεια για τους 2002GR ήταν μικρή. Στην ουσία κυκλοφόρησαν έναν ακόμη ολοκληρωμένο δίσκο («Δέκα», 1998) και συνέχισαν δίνοντας αραιά συναυλίες, χωρίς τον Καραούλια στο μπάσο, με δύο κιθάρες και νέα μέλη στα πλήκτρα και τα τύμπανα. Οι τελευταίες συναυλίες των 2002GR ακούγονταν ωραία στα αυτιά των ακροατών του παραδοσιακού rock και του heavy metal, καθώς ο Χατζησόγλου έφερε τον ήχο της κιθάρας του πιο κοντά στα δικά μας αισθητικά κριτήρια.
Σήμερα, με τα χρόνια να έχουν περάσει, το συγκρότημα δείχνει να είναι αδρανές. Ο Στέλιος Καραΐνδρος συνέδεσε το όνομά του με την χρυσή περίοδο του συγκροτήματος. Η απώλειά του είναι σημαντική για τον χώρο του ελληνικού rock.
Σχόλια:
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Χαίρετε! Έχω παρατηρήσει ότι υποστηρίζετε φανατικά τον χριστιανισμό, αλλά ταυτόχρονα προβάλλετε black metal συγκροτήματα με ξεκάθαρο παγανιστικό και σατανιστικό περιεχόμενο. Καλό θα ήταν να ξεκαθαρισετε τη θέση σας γιατί κάποιοι σας λένε αντιφατικούς ως προς αυτό. Εκτός κι αν το κάνετε για λόγους πολιτικής τακτικής
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Απάντησε σε αυτούς τους "κάποιους" ότι ο χριστιανισμός δεν προκρίνει τον φανατισμό και ότι τα συγκροτήματα που παρουσιάζουμε δεν υιοθετούν τον σατανισμό (άλλο η αισθητική και οι συμβολισμοί και άλλο το θρήσκευμα). Αν ήταν τόσο χονδροειδείς οι τομές σε θέματα αισθητικής και κουλτούρας όλη η ρομαντική παράδοση θα ήταν "σατανική".
Όσον αφορά τον παγανισμό τώρα, όπως γράψαμε στο άρθρο για τους δημοτικιστές, στην ρομαντική θεωρία τα ουσιώδη στοιχεία του παγανισμού επιβιώνουν στην κουλτούρα και την τέχνη του μεσαιωνικού χριστιανισμού. Ασφαλώς το πλατωνικό και το αριστοτελικό φιλοσοφικό υπόβαθρο επιβιώνει και στην χριστιανική θεολογία, βλέπε Αυγουστίνο και Θωμά Ακινάτη αντίστοιχα ως δύο πρώτα παραδείγματα. Για το πως το αρχαίο πνεύμα παντρεύεται με τον χριστιανικό Ρομαντισμό στην τέχνη και την ιδεολογία των προραφαηλιτών μπορείς να διαβάσεις το σχετικό άρθρο της Μαρίας Βλαντή σε παλαιότερο τεύχος της Φανταστικής Λογοτεχνίας που υπάρχει αναρτημένο παρακάτω στην σελίδα του ιστολογίου μας.
Το πρόβλημα ξέρεις ποιο είναι; Ότι τα έμβια σκουπίδια που είχαν την φιλοδοξία να ηγηθούν στον εθνικιστικό χώρο φτάνουν μέχρι το επίπεδο της Τζάνη, του Λιαντίνη και των "εστιατορίων" της Νέας Δημοκρατίας. Με τέτοιο ταβάνι είναι αναμενόμενο να μην αντιλαμβάνονται πολλά από ιστορία των πολιτικών ιδεών, από αισθητική φιλοσοφία κλπ, με αποτέλεσμα να υποθέτουν ανοησίες.
Από την άλλη υπάρχουν και εκείνοι της Αριστεράς. Οι οποίοι έχουν το μορφωτικό επίπεδο ώστε να αντιλαμβάνονται τι γράφουμε και αντιμετωπίζουν εξίσου μεγάλο θέμα. Γιατί δεν μπορεί να σταθεί η διαχρονικότητα και η σημασία του Ρομαντισμού, ως αντίθεσης στην φιλελεύθερη νεωτερικότητα, με εκείνη του υλιστικού ντετερμινιστικού μαρξισμού που εμπνέει και πείθει πλέον λίγους
Από όλους τους παραπάνω μπορεί να ακούσεις πολλά για υποτιθέμενες αντιφάσεις. Μην ανησυχείς. Δεν τους πιστεύει κανείς.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Απόπειρα δολοφονίας κατά Πριλέπιν σήμερα από τη CIA.
Τρεις δολοφονικές ενέργειες (Ντούγκιν, Τατάρσκι, Πριλέπιν), όλες κατά ατόμων που έχουν ή είχαν κάποια σχέση με το εθνικομπολσεβίκικο κίνημα.
Το ΝΑΤΟ λοιπόν δεν πάει να δολοφονήσει επιφανείς πουτινικούς, πχ τον Σολοβιόφ (τον "δημοσιογράφο" λέμε τώρα) ή τον Πουσίλιν, αλλά βλέπουμε ότι στοχεύει στον ευρύτερο χώρο των αγωνιστών (νυν ή πρώην) του εθνικομπολσεβικισμού.
Επιβεβαιώνεται λοιπόν ότι το ΝΑΤΟ και η CIA δεν φοβούνται αυτό που είναι τώρα η Ρωσία με τον Πούτιν, αλλά αυτό στο οποίο μπορεί να εξελιχθεί η Ρωσία αν επικρατήσουν δυνάμεις γαλουχημένες στο πνεύμα που αντιπροσώπευαν στα 90s οι Λιμόνοφ και Πριλέπιν, πνεύμα που, με τη φωτιά του πολέμου, επανέρχεται στη ρωσική κοινωνία.
Είναι τεράστια ιστορική τιμή για τους Ρώσους εθνικομπολσεβίκους και τα συγγενή τους κινήματα, να δείχνει το ΝΑΤΟ ότι φοβάται αυτούς, και όχι τον Πούτιν.
Δεν ξέρουμε αν είναι μόνο οι εθνικομπολσεβίκοι στο στόχαστρο. Μην ξεχνάμε και τα drones στο Κρεμλίνο. Αλλά, όπως και να έχει, για τους εθνικομπολσεβίκους έχουμε ένα μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Πολύ βρώμικος ο πόλεμος στην Ουκρανία, εκατέρωθεν. Οι άλλοι διαμαρτύρονται ότι δεν παίρνουν πυρομαχικά, ο πάντα πρόθυμος Καντίροφ βγαίνει μπροστά (λες και έχει φέρει κανένα σπουδαίο αποτέλεσμα μέχρι στιγμής ο στρατός του). Όπως αναμενόταν. Χάος. Με τις ΗΠΑ να δίνουν τα ρέστα τους στην πολιτική αλητεία και να κινούν τα νήματα με τον πιο βρώμικα επιδέξιο τρόπο.
Και να που ο ακαδημαϊκός Π. Παυλίδης επαναλαμβάνει τον χαρακτηρισμό "ρομαντικός" για τον πολιτισμό των σοσιαλιστικών κρατών του 20ού αιώνα.
(23:42 και έπειτα)
https://www.youtube.com/watch?v=qqaPPXCDowM
Έχει σημασία γιατί ο συγκεκριμένος ακαδημαϊκός έχει χρησιμοποιήσει τον όρο "ρομαντικός" για να περιγράψει τον σοσιαλιστικό πολιτισμό και σε προηγούμενες ομιλίες. Δεν είναι συνηθισμένο ανάμεσα σε ορθόδοξους μαρξιστές αυτό. Αλλά ο συγκεκριμένος έχει υπάρξει μεταφραστής έργων του νεαρού (ρομαντικού ακόμα) Γκόρκι και του Τσερνισέφσκι, οπότε ξέρει καλύτερα.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Εντάξει ανώνυμε. Και ο Ζιώγαλας λέει ότι βλέπει τον έρωτα αλλιώς επειδή είναι ρομαντικός. Αλλά αυτό δεν έχει σχέση με την ιστορία των ιδεών και τον Ρομαντισμό ως διανοητικό κίνημα και κοσμοθεώρηση. Ή μάλλον μπορεί να έχει περισσότερη σχέση απ'ότι ο σοβιετικός κομμουνισμός.
Δεν βαριέσαι, πάντως. Αν οι κομμουνιστές αποφάσισαν λόγω γραμμής Κουτσούμπα να κάνουν ανοίγματα ιδεολογικών ερμηνειών και ερμηνευτικής μεθοδολογίας, ας παρακολουθήσουμε που το πάνε. Κάποιοι φίλοι μας Αριστεροί λένε ότι το "τιμημένο" (σήκωσέ το, την Παπαρήγα την καλή κλπ) έχει περάσει στα χέρια τροτσκιστών. Εμείς πάντως έχουμε ποπ κορν, μας αρέσει και το θερινό σινεμά. Όλα καλά. Θα το παρακολουθήσουμε το έργο. Εκτός και αν έχει ακριβό εισιτήριο.