Εθνικιστής είναι αυτός που θεωρεί ότι το έθνος, νοούμενο ως οργανική συλλογική οντότητα, είναι το κύριο υποκείμενο της ανθρώπινης ιστορίας. Πράγμα που σημαίνει ότι η πολιτική και κοινωνική οργάνωση πρέπει να δίνει προτεραιότητα στην επιβίωση, στην συνοχή και στην προοπτική του έθνους ως συλλογικού οργανισμού. Η εθνικιστική οικονομία ανταποκρίνεται στις ανάγκες του έθνους ως συνόλου και όχι σε εκείνες της ανεξέλεγκτης ατομικής πρωτοβουλίας ή σε μονομερώς ανταγωνιστικά ταξικά συμφέροντα, αν και λαμβάνει υπόψη και ενσωματώνει όλα τα παραπάνω.
Η εθνικιστική πολιτειακή οργάνωση βασίζεται στην εθιμοτυπία της εθνικής παράδοσης και όχι στους αφηρημένους κανόνες του ορθολογιστικού συστήματος ιδεών τους οποίους εγκολπώνει η ιδεολογία που επικράτησε κατά την νεωτερική εποχή. Ο εθνικιστικός πολιτιστικός προσανατολισμός, βάσει του οποίου οργανώνεται η κοινωνία, είναι ιδεαλιστικός, ηρωικός, αγωνιστικός και συντροφικός. Ο εθνικιστής υιοθετεί κοντολογίς μια ιδεολογία με θεμέλια στην θεωρία του πολιτικού Ρομαντισμού.
Δεξιός είναι αυτός που κλέβει γνωρίσματα των συντηρητικών εκδοχών της εθνικιστικής ιδεολογίας για να τα χρησιμοποιήσει ως επιδερμικά στολίδια της Δεξιάς ιδεολογίας, η οποία είναι ατομικιστική, οικονομιστική και ωφελιμιστική. Ο Δεξιός είναι εναντίον της οργανικής αντίληψης του έθνους που προκρίνει ο εθνικισμός εφόσον υιοθετεί την φιλελεύθερη ατομικιστική πολιτική ανθρωπολογία.
Ο Δεξιός είναι υπέρ τις ατομικής προτεραιότητας των καπιταλιστών στην οικονομία και εναντιώνεται στην εθνικά ολιστική οικονομία του εθνικισμού.
Ο Δεξιός, ως βάση της πολιτειακής οργάνωσης, υιοθετεί την θεωρία του κοινωνικού συμβολαίου. Είναι ατομικιστής και ορθολογιστής. Απορρίπτει την έμφαση στην εθιμοτυπία της παράδοσης, που προκρίνει ο εθνικισμός. Ο πολιτιστικός προσανατολισμός μιας κοινωνίας υπό Δεξιά διοίκηση είναι υλιστικός και αγοραίος.
Ο Δεξιός είναι ένας φιλελεύθερος που μασκαρεύεται με συντηρητικά στολίδια.
Ο Δεξιός είναι ένας πνευματικά αποχυμωμένος ορθολογιστής που μεταμφιέζεται σε συντηρητικό κλέβοντας ιδέες της εθνικής παράδοσης τις οποίες εκφυλίζει σε πολιτικό φολκλόρ.
Ο Δεξιός είναι ένας υποστηρικτής της διεθνιστικής καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης που θεωρεί πατριωτικό χρέος το να καταπατά την εθνική ταυτότητα προς όφελος της κουλτούρας του «δυτικού πολιτισμένου κόσμου».
Ο Έλληνας Δεξιός, επειδή για λόγους πολιτικής στρατηγικής που έχουν να κάνουν με την νεότερη ελληνική κουλτούρα θέλει να συνδυάζει τον διεθνιστικό κοσμοπολιτισμό της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης με μια ρητορική περί εθνικοφροσύνης, εκδηλώνει στην δημόσια συζήτηση τα συμπτώματα μιας σχιζοειδούς πολιτικής αντίφασης.
Ο Δεξιός είναι ένας από τους πλέον αντιφατικούς και δηλητηριώδεις αντιπάλους του ρομαντικού εθνικισμού. Όχι μόνο στην Ελλάδα, που δεν έχει καν συγκροτημένη ιδεολογία. Αλλά πανευρωπαϊκά.
Πριν τέσσερα χρόνια είχαμε δοκιμάσει να προειδοποιήσουμε τον «χώρο» ότι όλα τα παραπάνω δεδομένα θα αποτυπώνονταν στην ελληνική πολιτική ζωή με τον πλέον επικίνδυνο τρόπο. Η Δεξιά επέστρεφε θριαμβεύτρια κατακλέβοντας την ατζέντα του εθνικισμού, προσαρμόζοντάς την σε καπιταλιστικές θεμελιώδεις αρχές και αλλοιώνοντας το βαθύτερο νόημά της. Στόχος της μεταμοντέρνας Δεξιάς σε πανευρωπαϊκό επίπεδο είναι να ξεριζώσει όψεις του εθνικισμού από το υπόβαθρο της ρομαντικής πολιτικής θεωρίας, προκειμένου να τις χρησιμοποιήσει ως επικοινωνιακές παγίδες που θα μαγνητίσουν συντηρητικούς ψηφοφόρους οι οποίοι υπό κανονικές συνθήκες θα στήριζαν οργανώσεις του εθνικιστικού χώρου. Προκειμένου να επιτευχθεί αυτός ο στόχος η Δεξιά υιοθετεί μια κούφια αντιμεταναστευτική ρητορική και διατυμπανίζει ψευδοπατριωτικές φανφάρες, την ίδια στιγμή που η κύρια πολιτική της γραμμή εξακολουθεί να υπηρετεί τις στοχεύσεις της διεθνιστικής παγκοσμιοποίησης. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η κυβέρνηση της Μελόνι στην Ιταλία. Εκεί τουλάχιστον εξαγοράστηκαν με θέσεις κορυφής πρόσωπα που κάποτε ήταν πράγματι εθνικιστές προκειμένου να εξυπηρετηθεί η ατζέντα της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και τα σχέδια των ΗΠΑ-Ε.Ε.-Ισραήλ. Στην Ελλάδα οι προδότες του εθνικιστικού χώρου αρκέστηκαν με μερικά υπουργεία.
Ο σχεδιασμός της αποψίλωσης του εθνικισμού από την Δεξιά άρχισε να εφαρμόζεται εντατικά στην Ελλάδα των τελευταίων ετών από την περίοδο που ανήλθε στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας ο Αντώνης Σαμαράς. Μεταγραφές πρόθυμων προδοτών του εθνικισμού και δημιουργία φαινομενικά αυτόνομων (ακρο) Δεξιών ομάδων και think tanks που ξεφύτρωσαν από το πουθενά, συνόδευσαν την ανάδυση του Σαμαρά στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Όμως η συγκυρία του παλλαϊκού ξεσηκωμού της περιόδου των Αγανακτισμένων δεν ήταν ευνοϊκή για την ευόδωση των σχεδιασμών της μεταμοντέρνας Δεξιάς. Προκειμένου να ξεπεραστεί αυτό το εμπόδιο η Νέα Δημοκρατία χρησιμοποίησε δύο πανίσχυρα όπλα. Μετέτρεψε την δικαιοσύνη σε κομματικό της εργαλείο, κάνοντας τους εισαγγελείς σχεδιαστές και εκτελεστές της κομματικής της στρατηγικής. Ενώ, παράλληλα, κατέφυγε στην διεθνή πολιτική μαφία. Υποσχόμενη στην πρεσβεία των ΗΠΑ γη και ύδωρ η ελλαδική Δεξιά εξασφάλισε την έγκριση των δυτικών δυνάμεων προκειμένου να κυβερνήσει αυθαίρετα ως συγκεκαλυμμένη δικτατορία. Σε αντάλλαγμα οι φιλελεύθερες δυνάμεις της Δύσης έθεσαν στην υπηρεσία της Νέας Δημοκρατίας τους επιχειρηματίες που ελέγχουν τα τηλεοπτικά ΜΜΕ, την μαφία της νύχτας και τους πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών του Ισραήλ.
Με αυτά τα όπλα στην φαρέτρα τους οι εκπρόσωποι της ελλαδικής Δεξιάς ήταν αναμενόμενο ότι θα έθεταν εύκολα εκτός μάχης μικρής αξίας πολιτικούς αντιπάλους, όπως οι Αλέξης Τσίπρας, Νίκος Μιχαλολιάκος και Πάνος Καμμένος. Αλλά, δυστυχώς, προκειμένου να το πετύχουν κέρδισαν και την υποστήριξη μιας μερίδας συντηρητικών ψηφοφόρων που την προηγούμενη δεκαετία είχαν αρχίσει να βρίσκουν τον δρόμο τους προς τον εθνικιστικό χώρο. Ασφαλώς αυτό οφείλεται στην πολιτική ανοησία και στον ωφελιμισμό της συγκεκριμένης μερίδας των συντηρητικών ψηφοφόρων. Αλλά οφείλεται ακόμη περισσότερο στην ανικανότητα των εκπροσώπων του εθνικιστικού χώρου να αποκρούσουν αυτό τον πρόστυχο σχεδιασμό του εξουσιαστικού συστήματος της Δεξιάς.
Μπορεί, λοιπόν, εμείς να φωνάζαμε προειδοποιώντας για όλα τα παραπάνω. Αλλά, όπως λέει και η παροιμία, ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Όταν γράφαμε ότι οι ενωμένες συμμορίες του Μητσοτάκη, του Σαμαρά και του Σημίτη ετοίμαζαν στις εκλογές του 2019 την οριστική τους επικράτηση, κάποιοι ηλίθιοι εντός του εθνικιστικού χώρου παπαγάλιζαν ότι θα κατέρρεε η μεταπολίτευση λόγω των διαδηλώσεων κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών. Τι αστεία προσδοκία! Ιδίως εμείς που βλέπαμε εκ των έσω ποιοι οργάνωναν τις διαδηλώσεις καταλαβαίναμε ότι οι ανόητοι που είχαν απλωθεί στον εθνικιστικό χώρο αδυνατούσαν να αντιληφθούν πως η μεταπολίτευση είχε ολοκληρώσει την προηγούμενη φάση της το 2011 και ότι είχε εισέλθει σε μια νέα περίοδο με την φιλελεύθερη Δεξιά να κυριαρχεί όχι μόνο στο επίπεδο του κράτους και της κυρίαρχης οικονομικής συνθήκης αλλά και στα επίπεδα της κοινωνίας και της ιδεολογίας (όπου παλαιότερα επικρατούσε η Αριστερά). Όταν βλέπαμε τα σιδερένια χέρια της αγοραίας μεταμοντέρνας και αυταρχικής Δεξιάς να γκρεμίζουν το λαϊκό υπόβαθρο του ελληνικού εθνικισμού καθιστώντας «εκτός μόδας» τις ρομαντικές ιδεολογικές του αρχές, οι τενεκέδες του «χώρου» κραύγαζαν ότι έπρεπε να φύγουν οι «μπολσεβίκοι» χωρίς να υπάρχει έτοιμη εθνικιστική εναλλακτική.
Η Αριστερά τελικά έφυγε και ήρθε η Δεξιά. Για να απαγορεύσει την κάθοδο στις εκλογές σε κομματίδια που συνήθιζαν να ψηφίζουν όσοι αφελείς αγνοούσαν ότι έριχναν νερό στον μύλο του συστήματος Μητσοτάκη με τις κραυγές τους. Για να πυροβολήσει τους tabloid και πολιτικά gossip δημοσιογράφους που συνήθιζαν να διαβάζουν. Για να διασαλεύσει τις θρησκευτικές τους θέσεις, βάζοντάς τους να κάνουν εμβόλια που δεν ήθελαν. Για να τους κόψει το ΚΕΑ και να διορίσει κάθε Δεξιό σκουπίδι σε τρεις και τέσσερις θέσεις δημοσίου συμβούλου. Για να παρακολουθεί τα τηλέφωνα και να εκβιάζει με παρακρατικές μεθόδους όλους τους πολιτικούς της αντιπάλους. Για να υποδεχτεί τα Σκόπια με το κλεμμένο μας όνομα στην διεθνή κοινότητα. Για να αδειάσει τον οπλισμό από την ελληνική παραμεθόριο, στέλνοντάς τον στην Ουκρανία. Για να τους αναγκάσει να εργάζονται με μηνιάτικο 320 ευρώ και διμηνιαίες συμβάσεις εργασίας. Για να εγκαινιάσει επενδύσεις όπως αυτή του Ελληνικού, που ακόμη δεν έγιναν. Για να σκοτώσει τα παιδιά τους στα Τέμπη. Για να διαιωνίσει το πρόστυχο life style πρότυπο μαζικής κουλτούρας. Για να κάνει τους καναλάρχες, τους εφοπλιστές και τους τραπεζίτες πλουσιότερους και τους εργαζόμενους φτωχότερους. Για να καταπατήσει με την γνωστή αυθαιρεσία του οθωμανού οικογενειοκράτη τσιφλικά της πολιτικής ζωής κάθε αίσθηση δικαίου και αξιοπρέπειας. Για να κάνει βουλευτή το κάθε σκουπίδι της κατευθυνόμενης δημοσιογραφίας.
Τουλάχιστον τώρα όσοι στήριξαν την Δεξιά ιδεολογία και την Νέα Δημοκρατία ενώ εξακολουθούν να πιστεύουν ότι είναι συντηρητικοί, πατριώτες ή εθνικιστές ίσως έχουν καταλάβει το μέγεθος της ανοησίας που διέπραξαν. Εμείς δεν ήμαστε εδώ για να ζητήσουμε δικαίωση. Αυτή την έχουμε ήδη λάβει από την ιστορική εξέλιξη των πραγμάτων. Θεωρούμε όμως χρήσιμο να κάνουμε έστω και τώρα μια ύστατη έκκληση. Δεν θα πούμε σε κανέναν τι να ψηφίσει εφόσον η λέσχη μας δεν είναι κόμμα ώστε να εμπλακεί σε εκλογικές πρακτικές. Θα κάνουμε, όμως, μια έκκληση στον πατριωτισμό και στην αξιοπρέπεια που έχει απομείνει σε όσους σκέπτονται να προσέλθουν στις κάλπες για να ψηφίσουν. Παιδιά, προς Θεού: ΚΑΜΙΑ ΨΗΦΟΣ ΣΤΗ ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και στα μορφώματα που χρησιμοποιεί ως δεκανίκια, όπως η Εθνική Δημιουργία των Τζήμερου και Κρανιδιώτη ή το ΕΑΝ του Αναστάσιου Κανελλόπουλου. Ασφαλώς καμία στήριξη δεν πρέπει να προσφέρουν οι εθνικά σκεπτόμενοι και στα υπόλοιπα κομματίδια της Δεξιάς, όπως αυτά του Εμφιετζόγλου, το Εθνικό Μέτωπο και μικρότερους σχηματισμούς, που παρουσιάζουν εικόνα τσίρκου. Αρκεί να διαβάσετε τις οικονομικές τους θέσεις. Όταν βλέπετε ότι κάποιο κόμμα που διεκδικεί εθνικιστικές και συντηρητικές ψήφους βυσσοδομεί κατά της παγκοσμιοποίησης και της μετανάστευσης αλλά ταυτόχρονα προτείνει παραμονή στο ευρώ και «μετατροπή της συμμετοχής στην Ε.Ε. από μειονέκτημα σε πλεονέκτημα» δεν χρειάζεται τίποτε περισσότερο για να καταλάβετε ότι είναι ένα ακόμη Δεξιό τσίρκο που σας κοροϊδεύει. Γιατί, προφανώς, η παραμονή στο ευρώ και στην ως έχει Ε.Ε. ακυρώνει κάθε προοπτική ανάσχεσης της παγκοσμιοποίησης ενώ η θέση ότι το εκάστοτε κόμμα θα διαπραγματευτεί σκληρά εντός των Βρυξελλών είναι τουλάχιστον κωμική και εκφράζει την γνωστή σχιζοειδή αντίφαση της ελλαδικής Δεξιάς να προωθεί τον διεθνιστικό φιλελευθερισμό μέσα από τυμπανοκρουσίες εθνικοφροσύνης. Αλλά αυτοί θα μας απασχολήσουν στις πιθανές δεύτερες εκλογές. Εκείνο που κυρίως έχει σημασία προς το παρόν είναι το ΜΑΥΡΟ στην Νέα Δημοκρατία και τα κομματικά της παραμάγαζα που υπάρχουν για να απορροφούν την κυβερνητική δυσαρέσκεια και να την στηρίξουν σε συγκυβέρνηση εάν εισέλθουν στην Βουλή. Ο Τζήμερος και ο Κρανιδιώτης ίδρυσαν το Ποτάμι της Δεξιάς. Είναι ορφανά του φιλελεύθερου Διαφωτισμού, αντιλαϊκά φερέφωνα των αμερικανικών και ισραηλινών συμφερόντων, αντιεθνικιστές με πατριωτικό προσωπείο, αντιρομαντικοί, αντιπαραδοσιοκράτες, φαύλοι, προκλητικοί, αγενείς.
Αντιλαμβανόμαστε ότι ενδεχομένως η παραπάνω υπόδειξη να γίνεται κάπως ενοχλητική σε ανθρώπους που είναι σκεπτόμενοι και διαθέτουν ισχυρή πολιτική συνείδηση. Φρονούμε, όμως, ότι υπάρχουν συντηρητικοί συμπολίτες μας που χρειάζονται ένα κεντρί για να τους ξυπνήσει από τον λήθαργο. Σε αυτούς πρέπει να γίνει όσο το δυνατόν περισσότερο ξεκάθαρο ότι ΚΑΘΕ ΨΗΦΟΣ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΙΣΟΔΥΝΑΜΕΙ ΜΕ ΜΙΑ ΣΦΑΙΡΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ. Ο πρώτος και ο μεγαλύτερος εχθρός του εθνικισμού είναι ο ορθολογιστικός φιλελευθερισμός που αποτελεί την ιδεολογική καρδιά της Δεξιάς.
Ασφαλώς αντιλαμβανόμαστε ότι το σκυλολόι της Νέας Δημοκρατίας του Μητσοτάκη είναι πολύ πιθανό να κερδίσει πάλι τις εκλογές. Αλλά αυτό μικρή σημασία πρέπει να έχει για κάθε παραδοσιοκράτη και εθνικιστή. Αποτινάξτε τον φόβο και την αίσθηση ότι η αποχή, το άκυρο ή η ψήφος σε κάποιο μικρό πατριωτικό συνδυασμό είναι χαμένη ψήφος. Καλύτερα μια χαμένη ψήφος παρά μια χαμένη αξιοπρέπεια. Δοκιμάστε να τους «μαυρίσετε» και την επόμενη μέρα θα αισθανθείτε δικαιωμένοι, ελεύθεροι και με συνείδηση καθαρή.
ΥΓ. Εάν ορισμένοι αναγνώστες μας έχουν πρόθεση να βάλουν στον φάκελο άκυρο ψηφοδέλτιο προτείνουμε να ρίξουν στην κάλπη ένα φυλλάδιο της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. Εμείς αυτό θα κάνουμε. Ψηφίζουμε Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. για προθέρμανση…
ΥΓ2. Μόνο με μαύρο χιούμορ πρέπει να αντιμετωπίζονται τα περισσότερα κόμματα και οι ομαδώσεις του εθνικιστικού χώρου. Στην παρακάτω εικόνα εκπρόσωποι κόμματος που θέλει να λέγεται εθνικιστικό ζητούν προκαταβολικά για τις επόμενες εκλογές ΤΟΝ ΨΗΦΟ μας. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο δαίμονας του πληκτρολογίου είναι υπεύθυνος για αυτό το σφάλμα. Ωστόσο όσοι γνωρίζουν καλά τον εθνικιστικό χώρο έχουν βάσιμους λόγους να αμφιβάλλουν.
Σχόλια:
Μέχρι εδώ συμφωνώ απόλυτα. Είναι όμως αυτή ολοκληρωμένη ανάλυση ή μόνο το Α' μέρος; Αν δεν έχει παρακάτω, τότε φαίνεται εξαιρετικά ελλιπής και με παράλογη συλλογιστική.
"Ελλιπής" γιατί στις εκλογές δεν κατεβαίνουν μόνο η ΝΔ, το ΕΑΝ και η Εθνική Δημ. Συμμετέχουν επίσης ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ (από τα κυβερνητικά κόμματα), όπως επίσης η Ελληνική Λύση, το ΜΕΡΑ25 και το ΚΚΕ (για να πιάσουμε όλα τα κοινοβουλευτικά). Για τους συγκεκριμένους δεν έχετε να δηλώσετε απολύτως τίποτα ή θα ακολουθήσουν συνέχειες με περισσότερη προεκλογική αρθρογραφία; Αλλά αν είναι έτσι, γιατί δεν τα γράψατε όλα μαζί;
Η λάθος συλλογιστική είναι ότι προτείνετε αποχή/άκυρο για να "μαυριστεί η ΝΔ" (μόνο η συγκεκριμένη παράταξη, γιατί δεν βλέπω προτροπή για φούμο σε άλλους). Μα σύμφωνα με την απλή λογική η ασφαλέστερη μέθοδος για να κάνει (συγκεκριμένα) η ΝΔ ηλιοθεραπεία είναι δαγκωτό Τσίπρα-Ανδρουλάκη (κεντροαριστερή πλειοψηφία). Η αποχή και το άκυρο τους μαυρίζει όλους εξίσου και ομοιόμορφα. Και τους 40τόσους (αριθμός ρεκόρ λέει..) που κατεβαίνουν. Υπάρχει κάτι πίσω από τις γραμμές που δεν κατάλαβα;
Εγώ προσωπικά θα απέχω όχι για να μαυρίσω αποκλειστικά την ΝΔ και τον.. Κανελλόπουλο (του οποίου την ύπαρξη αγνοούσα μέχρι τις προάλλες), αλλά γιατί θεωρώ αδιανόητο να επιχειρούν να πάρουν την ψήφο μου μέσω TikTok των 15 δευτερολέπτων και tweets των 20 λέξεων. Αμ τα σποτάκια τα είδατε; Να το παίζουν όλοι αεράτοι και λάιτ και "εγώ θα μείνω με την τραπ νεολαία"; Να μπαίνεις yt και να βλέπεις σε κάθε βίντεο αρχική διαφήμιση τις φάτσες Κούλι-Τσίμπλα-Ανδρουλ(μαριν)άκη;. Παίζουν και attack ads αμερικανικού τύπου με ασπρόμαυρη φωτογραφία και soundtracks από θρίλερ μαζί με όλες τις τεχνικές του Lee Atwater. Τον παπά που έτρωγαν οι Αμερικάνσκι στα late 80s, τον καταπίνουν αμάσητο οι Βαλκάνιοι ιθαγενείς του 2023... Όχι. Εδώ είναι θέμα στοιχειώδους αξιοπρέπειας και αντίστασης στην περαιτέρω υποτίμηση της νοημοσύνης του κόσμου.
Και κυρίως, γιατί ΟΛΟΙ τους (τουλάχιστον οι Big 3 ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ο νδκράτης Κυρ-Αλοιφάς, ο Βαρούφ του Σόρος και τα εκτός βουλής ρετάλια: Τζήμερος, Κανελλόπουλος, Νατσιός, Κωνσταντοπούλου κτλ) υποστηρίζουν ρητά ΝΑΤΟ/ΕΕ, οικονομική μιζέρια και ηθική εξαχρείωση. Επομένως, συνειδητή αποχή = μεσαίο δάχτυλο σε ΟΛΟΥΣ. Και πιθανόν ακόμη και στην ίδια την εκλογική διαδικασία, πέρα δλδ από κόμματα και πρόσωπα, αν και προσωπικά δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία, όπως πχ οι ιδεολόγοι Αναρχικοί. Και νομίζω οι περισσότεροι που συνειδητά δεν θα κλειστούν σε ένα παραβάν την ερχόμενη Κυριακή έτσι σκέφτονται, αλλιώς, αν επιδίωκαν σώνει και καλά να καταψηφίσουν έναν πολύ συγκεκριμένο συνδυασμό, θα έτρεχαν να υπερψηφίσουν τον κύριο ανταγωνιστή και δεν θα απείχαν καθόλου. Έχω κάπου λάθος; Αν βέβαια υπάρξει συνέχεια στην ανάλυση της προεκλογικής περιόδου και μια πιο ολοκληρωμένη ανάρτηση, τότε αποσύρω το νόημα αυτής της τοποθέτησης.
Ο Σταμάτης είπε...C ανάμεσα στην πολιτική επίθεση προς τον βασικό μας πολιτικό εχθρό και στην μετατροπή μας σε κατευθυνόμενα ρεντίκολα υπάρχει ένα μεσοδιάστημα αξιοπρέπειας. Όσο αλλόκοτη και αν είναι η μεταμοντέρνα εποχή που ζούμε πιστεύω ότι εξακολουθεί να παραμένει αδιανόητο ένας εθνικιστής να ψηφίσει Ανδρουλάκη ή Μουζάλα έστω και αν πρέπει να τιμωρηθεί η Νέα Δημοκρατία. Αν κάνω λάθος απολογούμαι δημοσίως.
Η αξίωσή μου είναι συγκεκριμένη. Κανένας εθνικιστής, συντηρητικός κλπ να μην ψηφίσει αυτό το κόμμα της εθνικής προδοσίας, δηλαδή την Νέα Δημοκρατία. Όχι μόνο τώρα. Πάντοτε. Από εκεί και πέρα θεωρώ κάποια πράγματα αυτονόητα και δεν θέλω να γινόμαστε αδιάκριτοι.
Όσον αφορά τα μικρότερα κόμματα δεν έχουμε ασχοληθεί εκτενώς. Η γραμμή μας είναι φυλλάδιο της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. στην κάλπη. Αυτό θεωρώ ότι είναι σαφές. Τώρα αν κάποιος θέλει κάτι να ψηφίσει, και πάλι δεν θα γίνουμε αδιάκριτοι. Ας ψηφίσει οποιοδήποτε κόμμα είναι πιο κοντά στις εθνικιστικές ιδέες. Δόθηκε μάλιστα και μια μεθοδολογική δικλείδα (μόλις σήμερα ένας φιλόλογος είπε ενώ βρισκόμουν στο χώρο των εκδόσεων Παπαδήμα ότι η συγκεκριμένη λέξη θα έπρεπε να γράφεται με δύο ι γιατί η ετυμολογία της δεν βασίζεται στο κλειδί αλλά στην κλίση) ασφαλείας. Εξετάσετε τι περιλαμβάνει το προεκλογικό πρόγραμμα του κάθε κόμματος για το νόμισμα, την σχέση με την Ε.Ε. και τα εργασιακά γιατί οι πατριωτικές φανφάρες καλύπτουν την ουσία του πεδίου που κρίνεται η εθνική ανεξαρτησία.
Από εκεί και πέρα τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Καλά κάνεις πάντως και ζητάς διευκρινίσεις. Μπορεί κάτι που εμείς θεωρούμε αυτονόητο να μην είναι.
Όσοι παραμένουν αναποφάσιστοι και θα επιθυμούσαν να στηρίξουν έναν μικρό και ανεξάρτητο λαϊκό σχηματισμό, θα μπορούσαν μια δώσουν μια ευκαιρία στο ΚΟΜΜΑ ΦΤΩΧΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ του συμπαθούς Παύλου Κοντογιαννίδη.
Εύστοχες οι θέσεις από την λέσχη σας για το ζήτημα της επιλογής ψήφου, οι οποίες με βρίσκουν σύμφωνο! Θα συμπλήρωνα ότι η ιδέα της δημοκρατίας στηρίζεται στο ότι η διοίκηση δεν γίνεται από πάνω προς τα κάτω, από την εξουσία προς τον λαό, αλλά καθρεφτίζει τις λαϊκές απαιτήσεις. Εδώ προκύπτει το πρόβλημα: έχει ο καθημερινός πολίτης την ποιότητα, αλλά κυρίος τον χρόνο μέσα στον αγώνα της καθημερινής επιβίωσης, ώστε να αντιλαμβάνεται την γενική εικόνα, βγάζοντας τα σωστά συμπεράσματα για την διοίκηση του έθνους; Όταν η πολιτική ηγεσία ξεπουλάει ένα κομμάτι αυτού του έθνους - είτε μιλάμε για πολιτιστική παράδοση είτε για εδαφική έκταση - οφείλεται σε “προδότες πολιτικούς” ή είναι η κοντόφθαλμη λαϊκή δημοκρατική βούληση που οδηγεί στην προδοσία; Πιστεύω ακράδαντα το δεύτερο και η πραγματικότητα με επιβεβαιώνει: είναι άραγε πρόθυμος ένας πατέρας που βάζει μέσον ώστε ο “κανακάρης” του να μην ταλαιπωρηθεί σε μια αναίμακτη στρατιωτική θητεία στα σύνορα, να δει τον εν λόγω κανακάρη νεκρό σε φέρετρο γιατί έπεσε για την πατρίδα; Οι εισαγόμενες τεχνολογικές “ανέσεις” που δεν θέλουμε να χάσουμε θρονιασμένοι μέσα στις πόλεις, δεν έχουν ως τίμημα την απώλεια εθνικής κυριαρχίας; Ποιος οπλίζει έμμεσα το χέρι του πολιτικού που ξεπουλάει, αν όχι το δημοκρατικό πολίτευμα που καθρεφτίζει κατά τον καλύτερο τρόπο την λαϊκή ανοησία. Από την άλλη όμως, εδώ που έχουμε φτάσει, ποιος θα δεχτεί μια εξουσία που δεν περνάει από την λαϊκή κρίση; Πέρα όμως κι από τις καταστροφικές αντιφάσεις που η χίμαιρα της δημοκρατίας δημιουργεί, νομίζω πως υπάρχει κάτι βαθύτερο αλλά ταυτόχρονα τόσο απλό: ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία δεν υπήρξαν τόσο μεγάλες αριθμητικά ανθρώπινες συσσωματώσεις υπό την σκέπη ενός έθνους. Ακόμα και η σημερινή Ελλάδα, που φαντάζει μικρή σε σχέση με άλλα έθνη, είναι ένα ογκωδέστατο τέρας εντός του οποίου έχει χαθεί η άμεση επαφή μεταξύ πολίτη και εξουσίας, (αν δεν κάνω λάθος ο Αριστοτέλης είχε βάλει ως όριο τις μερικές χιλιάδες πολιτών ώστε να είναι εύρυθμη η διοίκηση και η ομόνοια εντός μιας πόλης-κράτους). Η κατάληξη πιστεύω - ασχέτως εν τέλη του πολιτεύματος - θα είναι η επαναδιάσπαση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αυτών των συσσωματώσεων και η επαναδημιουργία μικρών κοινοτήτων. Είτε αυτό συμβεί από ανθρώπινη βούληση λόγο του σημερινού παγκόσμιου πληθυσμιακού αδιεξόδου, είτε ως επέμβαση των αδήριτων φυσικών νόμων, μικρή σημασία έχει. Αυτό που έχει σημασία είναι πως η ηγεσία προκύπτει με φυσικό τρόπο - πέρα από ιδεολογίες - εκεί όπου ο πληθυσμός δεν ξεπερνά κάποια όρια, ώστε η φυσική ικανότητα για διοίκηση προκύπτει χωρίς την ανάγκη μεσαζόντων.
Αλέξανδρε ωραία ζητήματα θέτεις αλλά υφίσταται ένα μεθοδολογικό ερώτημα. Τι είναι αυτό που αποκαλείς δημοκρατία; Αν δοκιμάσουμε να το περιγράψουμε ο καθένας μας θα του δώσει έναν διαφορετικό ορισμό. Ακόμη και στην μεθοδολογία της πολιτικής επιστήμης συμβαίνει αυτό. Επειδή είμαι της παλαιάς σχολής θεωρώ ότι η δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα και ένας τρόπος οργάνωσης της πολιτικής ζωής και ανάδειξης της εκάστοτε κυβέρνησης. Υπό αυτή την οπτική η κριτική σου πρέπει να εστιάσει σε πιο αυστηρό ορισμό του κρινόμενου πεδίου.
Ασφαλώς υπάρχουν και μεταμοντέρνες προσεγγίσεις της έννοιας δημοκρατία. Αυτές θεωρούν ότι η δημοκρατία είναι κάτι ευρύτερο από το πολίτευμα και αποτελεί μια πολιτική κουλτούρα. Στην ουσία ταυτίζουν την έννοια με την ιδεολογία του φιλελευθερισμού. Σε τέτοιες προσεγγίσεις η κριτική σου είναι απολύτως εύστοχη.
Ωστόσο έχω την εντύπωση ότι δεν είναι σωστή η εννοιολόγηση της μεταμοντέρνας σχολής. Δεν είναι η δημοκρατία αυτό που περιγράφουν συνεπώς καλό είναι να μην υιοθετούμε και εμείς αβίαστα όρους μέσω γενικεύσεων.
Και μόνο το γεγονός ότι τα γνωστά σκουπίδια - εστιατόρια του χώρου κάνουν τέτοιες γενικεύσεις, θα πρέπει να μας κάνει επιφυλακτικούς σε αυτές τις ορολογίες. Επιπλέον αν ξεκινάμε την κριτική μας με τέτοιες παραδοχές είναι σαφές ότι θα μείνουμε σε πολύ κλειστά περιβάλλοντα και δεν θα απευθυνθούμε στην κοινωνία ποτέ με προοπτικές επικράτησης μέσω του δημοσίου διαλόγου.
Υπάρχει βάση στην αντι-φιλελεύθερη πολιτική παράδοση και για ριζική απόρριψη της δημοκρατίας (ακόμα και εκτός του φιλελεύθερου πλαισίου). Την απόρριψη δηλαδή της ιδέας πως η πολιτική εξουσία πηγάζει από τον λαό, με οποιοδήποτε μορφή και τρόπο.
Για τον φίλο Αλέξανδρο: Αν υιοθετείς μια "αντιδημοκρατική" προσέγγιση πως είναι δυνατόν να αποδίδεις την ευθύνη στον λαό και τον μέσο πολίτη κατ'αυτόν τον τρόπο; Δεν είναι αντιφατικό;
Αν δηλαδή θεωρείς τις μάζες φύσει ανίκανες για συμμετοχή στην πολιτική πως μπορείς να τους αποδίδεις ευθύνη (και μάλιστα μεγαλύτερη της πολιτικής ηγεσίας) για το ότι ακολουθούν απλώς τα νερά της εποχής; Αν οι μάζες είναι ευμετάβλητες και εύκολα κατευθυνόμενες ποιος έχει την ευθύνη αν όχι αυτός που τις κατευθύνει και έχει την δύναμη να επηρεάσει τις κοινωνικές συνθήκες; Αλλιώς μου φαίνεται σαν να κατηγορούμε το 5χρονο που πάτησε την σκανδάλη και όχι τον πατέρα που άφησε το όπλο γεμάτο πάνω στο κρεβάτι.
Βάση υπάρχει και μάλιστα με ισχυρή θεωρητική θεμελίωση. Το ζήτημα είναι εμείς σε τι ατραπό θέλουμε να οδηγήσουμε το κίνημα. Μπορούμε να μείνουμε σε αυτή την αντιδημοκρατική πτυχή της αντιδιαφωτιστικής ρομαντικής ιδεολογίας. Αλλά θα πρέπει να έχουμε αποφασίσει ότι αυτό σηματοδοτεί τον οριστικό περιορισμό της σε έναν πολύ στενό κύκλο "πιστών", που ποτέ δεν θα υπερβεί σε αριθμούς τα όρια μικρών ομάδων διανοητών (ή απλά λίγων υποστηρικτών που θα ακολουθούν τους ακόμα λιγότερους διανοητές). Αν θέλουμε να αποκτήσει εύρος κοινωνικής υποστήριξης η ιδεολογία μας αναγκαστικά θα πρέπει να υιοθετήσει τα γνωρίσματα του χερντεριανού εθνικισμού (που ενσωματώνουν την δημοκρατία όπως την αντιλαμβάνονταν οι ρομαντικοί), την παραδοσιοκρατία, την ρομαντικά κοινοτική ή σοσιαλιστική οικονομική θεωρία αλλά να μειωθεί κάπως ο ελιτισμός μας. Νομικά αλλά και πρακτικά είναι αδύνατο να εισέλθουμε στον δημόσιο διάλογο με αξιώσεις δυνητικής επικράτησης αν απορρίπτουμε γενικά και αδιάκριτα την δημοκρατία. Ακόμη και αν συμβεί το παράδοξο να αποκτήσουμε κάποτε πολλούς υποστηρικτές το μόνο που θα καταφέρουμε είναι οι νομικοί περιορισμοί των εθνικιστικών κομμάτων να απλωθούν και στους κύκλους των εκδόσεων και της διανόησης.
Αλεξανδρε βάζεις θεματα για κουβεντα πολύ σοβαρά που απσιτουν πολυ κουβεντα.Θα έλεγα οτι αυτο που εχει η χωρα μας για πολιτευμα οχι μονο δεν ειναι η Δημοκρατια των πρπγωνων μας , και πως θα μποτουσε άλλωστε, αλλα δεν ειναι καν μια δυτικου τυπου republic οπως την γνωρισαμε στις όποιες δοξες της .Η βουλη δεν δουλευει., δεν νομοθετει .Τα πικονομικα του κρατους τα εχει η ΕΕ.Οι ΗΠΑ κουμαντο κανουν στα υπολοιπα.Η δε δημοσια περιουσια ανηκει στο υπερταμειο.Αρα τι κρατος ειναι αυτο που δεν νομοθετει η βουλη , δεν εχει ελεγχο στα τα οικονομικα του και δεν εχει καν σταθερο πληθυσμο αφου οι γηγενεις φευγουν ή πηγαινοερχονται , ενω οποιος μπουκαρει στη χωρα κ
αραζει ιεδω και παιρνει και υπηκοοτητα.Αυτη η κατασταση λοιπον βρωμαει αιμα που ηδη χυνεται: Παραδειγματα : Τεμπη , νεκροι μιας γριπης επειδη δεν υπαρχει δημοσια υγεια, εγκληματικοτητα κυριως εισαγομενη , αυξηση αθτοκτωνιων απο την πιεση και πολλα άλλα.Ασε που σε αυτο το υπο διαλυση κρατος στο τελος θα κανουν παρελαση οι Τουρκοι κ θα σφαξουν κοσμο με μια μικρη στρατιωτικη επιχειρηση στυλ Κυπρου 74 ή 1453.Τωρα εχουν και μπολικη πεμπτη φαλαγγα απο μέσα βλεπεις.Σκεφτομσι λοιπον οτι ησυχία ουτε εχουμε ουτε θα εχουμε κατω απο τξν μποτα της νεοφιλελευθερης παγκοσμιοποιησης.Αρα δεν εχουμε πολλα να χασουμε .Το μελλον εχει πολυ αιμα ετσι κ αλλιως δυστυχώς...
Απαντώ στην ερώτηση του φίλου Warlord. Φυσικά οι μάζες είναι ευμετάβλητες και ανεύθυνες, άλλωστε γι αυτό “αθώες” στο στημένο παιχνίδι που λέγεται δημοκρατία. Υπάρχει όμως λόγος που το αθώες το βάζω σε εισαγωγικά. Αθωότητα δεν επιτρέπεται στους άτεγκτους νόμους της φύσης. Αν είσαι πρόβατο θα σε φάει ο λύκος, κι ο λύκος στις ανθρώπινες κοινωνίες μπορεί να πάρει διάφορες μορφές, (οι μεγαλύτερες αιματοχυσίες ξεκίνησαν με τις καλύτερες προθέσεις). Η αθωότητα είναι ανθρώπινη πολυτέλεια συνέπεια του πολιτισμού εκτός του οποίου απουσιάζει. Στις προ-πολιτισμένες εποχές, αυτός που δεν καταλάβαινε γιατί τρέχουν οι άλλοι τον έτρωγε η αρκούδα. Αυτό ήταν μια φυσική οικονομία που περιόριζε τους περιττούς και βελτίωνε το είδος. Καταλαβαίνουμε λοιπόν γιατί σήμερα η ηλιθιότητα πλεονάζει μετά από χιλιετίες πολιτισμού. Ε λοιπόν, με κάποιο τρόπο η μακροθυμία της φύσης, μέσα από κανάλια που δεν πάει ο νους μας, πάλι ξετρυπώνει το περιττό και το αφανίζει.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Καλησπέρα σε όλους,
Θα ήθελα να ρωτήσω αν γνωρίζει κανείς κάτι σχετικά με κάποιον υποψήφιο βουλευτή ονόματι Σπύρο Χαγκαμπιμάνα γιατί παρόλο που δε τον είχα ξανακούσει ποτέ σήμερα έτυχε να περάσω από το εκλογικό του περίπτερο στη Νίκαια και είχε πάρα πολύ κόσμο γεγονός που μου προξένησε εντύπωση.
Γιατί σου προξένησε εντύπωση ανώνυμε; Μια χαρά επιλογή είναι για τον μέσο νεοδημοκράτη. Για τους ψηφοφόρους του Άδωνι, του Βορίδη και του Θανασάκη Πλεύρη του πολιτευόμενου δεν ξέρω.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Εκείνη η εθνικιστική συμμαχία του κυρ Κώστα του Πλεύρη τελικά που χάθηκε; Δεν θα κατέβει ούτε τώρα στις εκλογές; Πόσες φορές θα ανακαλέσει υποψηφιότητες ο λαγός της Νέας Δημοκρατίας;
Αυτη η υποψηφιότητα δειχνει το πως εννούν την δημοκρατία αυτοι που κάνουν κουμάντο.Θελουν να εκλέξουν εναν βουλευτή ο οποίος οχι μονο δεν θα εχει ιδεα τι ψηφίζει και στηριζει( αυτο το εχπυν δυστυχώς και οι υπόλοιποι) , αλλα και να θελει να εχει ιδεα παλι δεν θα μπορεί αφου ουτε τι γλώσσα ουτε την ιστορια του τοπου μπορει επαρκώς να μάθει ακομα και αν το θελει.Πραγματικη καταντια.Καθε εννοια δημοκρατιας περιλσμβανει αναγκαστικά την εννοια της οργανικοτητας του Δημου ενος ευτακτου σωματος πολιτων που μοιραζονται κοινες αξιες και τους ενωνει η ιδια μοιρα.Τα συνονθυλευματα ατομικοτητων , τουριστων στυλ Χαμπαμικανα κλπ δεν μπορουν να συζητανε καν για δημοκρατίες κλπ ...
Να πω την αλήθεια, νόμιζα ότι επηρεαστήκατε από τη γραμμή Ηλ Κασιδιάρη που έδωσε οδηγίες καταψήφισης συγκεκριμένα της ΝΔ και του Κανελλόπουλου. Από την μεριά του μπορεί να έχει δίκιο και αυτό να βοηθήσει τις προσπάθειές του σε νομικό επίπεδο (δεν ξέρω, δεν τό χω ψάξει το ζήτημα), αλλά μη παίρνει στον λαιμό του κόσμο με τέτοιες υποδείξεις.
Όποιος γουστάρει να κλειστεί στο παραβάν την άλλη Κυριακή ας φροντίσει τουλάχιστον να μην στηρίξει έμπρακτα φιλοδυτικές/μνημονικές δυνάμεις. Να υπερψηφίσει συνδυασμούς που, έστω στα χαρτιά και τις διακηρύξεις, έχουν ρητά αντινατοική και αντιευρωπαική συνθηματολογία. Όσο μικροί και μη εκλέξιμοι κι αν είναι. Εξάλλου το νόημα δεν είναι να "βγάλεις κυβέρνηση" σε ένα κατοχικό κρατίδιο, αλλά να γίνει μια κάποια καταμέτρηση των υγιών δυνάμεων της κοινωνίας. Γιατί αν αρχίσουμε να επιλέγουμε ανάμεσα σε Δένδιες, Αντώναρους και Καμίνηδες, και ποιος είναι το λιγότερο κακό κτλ, πάει αλλού η δουλειά, μάγκες...
Τα μαρκετίστικα φαντεζί "conservatives-liberals" και τα "πατριώτες-αντιπατριώτες" είναι αποπροσανατολιστικές ταμπέλες άνευ νοήματος, όταν μιλάμε για εκλογές σε προτεκτοράτο. Προς το παρόν, αλλού είναι η ουσιώδης διαχωριστική γραμμή.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Εδώ συμφωνώ. Η γραμμή νδ κατά αντινδ χτυπάει άσχημα και ειδικά από τον Κασιδιάρη είναι ύποπτη. Εκτός ότι Τσίπρας και Ανδρουλάκης είναι μνημονιακοί και νατοϊκοί , υπάρχουν αποδείξεις για σχέσεις με Ομπάμα και Σόρος για τον μεν και χρηματοδότηση από Βαρδινογιάννη Μαρινάκη για τον δε. Καλύτερα να σου βγει το μάτι που λέει ο λαός. Εκεί που διαφωνώ είναι η αποχή. Εφόσον κατεβαίνουν μικροί αντι-νατοϊκοί πατριωτικοί σχηματισμοί ας στηριχθούν μαζικά.
10 χρόνια από τον θάνατο του Θεού. My heart speaks Dio 🤘
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Δεκατρία
Στο Ναό του Βασιλιά να αναπαύεται η ψυχή του
"Όταν βλέπετε ότι κάποιο κόμμα που διεκδικεί εθνικιστικές και συντηρητικές ψήφους βυσσοδομεί κατά της παγκοσμιοποίησης και της μετανάστευσης αλλά ταυτόχρονα προτείνει παραμονή στο ευρώ και «μετατροπή της συμμετοχής στην Ε.Ε. από μειονέκτημα σε πλεονέκτημα» δεν χρειάζεται τίποτε περισσότερο για να καταλάβετε ότι είναι ένα ακόμη Δεξιό τσίρκο που σας κοροϊδεύει. Γιατί, προφανώς, η παραμονή στο ευρώ και στην ως έχει Ε.Ε. ακυρώνει κάθε προοπτική ανάσχεσης της παγκοσμιοποίησης ενώ η θέση ότι το εκάστοτε κόμμα θα διαπραγματευτεί σκληρά εντός των Βρυξελλών είναι τουλάχιστον κωμική και εκφράζει την γνωστή σχιζοειδή αντίφαση της ελλαδικής Δεξιάς να προωθεί τον διεθνιστικό φιλελευθερισμό μέσα από τυμπανοκρουσίες εθνικοφροσύνης."
Μόλις ὑιοθέτησα τὸ παραπάνω ὡς κριτήριο ψήφου.
Ο/Η Βanshee είπε...👍🇬🇷🙋🏰
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ωραία η αναφορά του τίτλου στο "Ρομαντισμός στους Αντίποδες της Νεωτερικότητας" του Lowy. Εμείς οι λίγοι που καταλάβαμε τον συνειρμό, σκάσαμε ένα χαμόγελο συγκίνησης.
Τι περιμένεις από τον Κώνστα, το πάλαι ποτέ δεξί χέρι του Βορίδη, ο οποίος ποτέ ουσιαστικά δεν τον αποκύρηξε, και μόλις ο ίδιος ο Βορίδης έκοψε τον Κασιδιάρη από τις εκλογές, ο Κώνστας παράτησε τον Κας με ελαφρά πηδηματάκια. Φοβερή εθνικιστική αλληλεγγύη !
Ο Χαγκαμπιμάνα είναι φοβερά βολικός για την Νέα Δημοκρατία. Οι άνθρωποι έχουν έξυπνα άτομα ανάμεσα τους και φαίνεται από τις επιλογές που κάνουν. Μην πέφτετε σε αναλύσεις καφενειακού τύπου «Οι άνθρωποι είναι ηλίθιοι, εάν ήμουν εγώ θα έκανα...». Κάθε τους ανάσα είναι μελετημένη.
Στα του Χαγκαμπιμάνα τώρα. Επειδή η Ελλάδα έχει καταλήξει να βρίσκεται υπό "κατοχή" από την αμερικανική πρεσβεία (δεν έχουμε μεγάλη διαφορά από τους πολίτες του Πουέρτο Ρίκο) πρέπει να ακολουθήσουμε και το "έξυπνο" πρόγραμμα των Αμερικανών conservatives. Δηλαδή έχουμε έναν μαύρο βουλευτή στο κόμμα μας για δύο λόγους. Νούμερο ένα, δεν μπορεί πλέον κανένας να μας ονομάσει ακροδεξιούς, ρατσιστές κλπ. καθώς η απάντηση θα είναι πάντα το «Μα δεν βλέπετε ότι έχουμε Αφρικανό βουλευτή;». Νούμερο δύο, η προσέγγιση της νεολαίας (σίγουρα θα υπάρξουν πολλοί που θα πατήσουν την μπανανόφλουδα και θα σκεφτούν ότι «Έλα μωρέ και η ΝΔ προοδευτική είναι, θα γίνουμε Ευρώπη») . Και βέβαια το ότι, πλέον, και με την Βούλα οι νεοδημοκράτες θα έχουν το "ηθικό πλεονέκτημα" του αντιρατσισμού απέναντι σε πατριωτικούς, συντηρητικούς και εθνικιστικούς σχηματισμούς.
Επίσης να περιμένετε (εάν δεν έχει γίνει ήδη) να "χώσουν" και μπόλικη ορθοδοξία στην επιλογή τους για το ότι θέλουν να δώσουν ευκαιρία και στους "νέους Έλληνες" να πολιτευθούν με το επιχείρημα ότι «Όλοι είμαστε το ίδιο στα μάτια του Θεού». Η απάντηση είναι ότι προφανώς και είμαστε όλοι το ίδιο στα μάτια του Θεού αλλά σε κράτη ημιθεοκρατικά όπως αυτά του Μεσαίωνα (στα οποία η θεολογία της εκκλησίας όπως και η ηθική της άκμασε) είδατε εσείς, ακόμη και εντός αυτοκρατοριών, να χάνουν οι πληθυσμοί την διαφορετικότητά τους; Ή ήταν όλοι ορθόδοξοι στην Ανατολή και καθολικοί στην Δύση και εκεί τέλειωναν τα κοινά τους; Αυτά τα λέω επειδή διάφοροι πονηροί έχουν πει ότι ο Χριστιανισμός ήταν woke και καταστροφικός για την Ευρώπη και τις φυλές της αλλά ένα επιφανειακό διάβασμα σε ένα βιβλίο δείχνει, ιστορικά, το τελείως αντίθετο.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Μάγκες η αντιγραφή πάει σύννεφο. Κασιδιάρης και σια κατακλέβουν τα άρθρα του Σταμάτη της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. Διαβάστε νέα ανακοίνωση του Κασιδιάρη που προμοτάρει το Μακελειό του Χίου. Έχουν κάνει καρμπόν τις θέσεις της λέσχης με μόνη διαφορά ότι προτρέπουν να ψηφίσουμε αριστερά κόμματα. Γιατί τους αφήνετε να σας κλέβουν;
"Στις 21 Μαΐου ούτε ένας Έλληνας ΔΕΝ πρέπει να απέχει από την εκλογική διαδικασία. Η συμμορία που απέκλεισε το κόμμα μας από τις εκλογές έχει ένα ξεκάθαρο σχέδιο: Να μας απογοητεύσει και να μας σύρει στο λευκό, το άκυρο και την αποχή, γιατί έτσι ευνοούνται τα υπόγεια σχέδιά της. Δεν θα τους κάνουμε την χάρη, δεν θα μείνουμε σπίτι και δεν θα βρεθούμε στο περιθώριο της πολιτικής ζωής.
Δεν θεωρώ τους συμπολίτες μου αμνοερίφια για να τους δώσω «γραμμή» και να τους κατευθύνω σε οποιοδήποτε κόμμα. Ζητώ όμως από όλους να συμμετέχουν στις εκλογές και να ψηφίσουν κατά συνείδηση ενάντια στο καθεστώς Μητσοτάκη, που καταδιώκει με μίσος τις εθνικές ιδέες και πάνω από μισό εκατομμύριο ΕΛΛΗΝΕΣ!
ΥΓ1: Επειδή δεχόμαστε άπειρες ερωτήσεις και υπάρχει εύλογο ενδιαφέρον για τα μικρά κόμματα, συνιστώ να είστε ιδιαιτέρως καχύποπτοι με όσους πέρασε εκπρόθεσμα ο ελεγχόμενος Άρειος Πάγος (Εάν, Πλεύση) και με όσους προβάλλει η λίστα Πέτσα (Τζήμερο, Νίκη).
ΥΓ2: Ο Μητσοτάκης κλαιγόταν στον Χατζηνικολάου ότι φοβάται μια κυβέρνηση ειδικού σκοπού που θα τον κλείσει φυλακή για τις υποκλοπές. Η τραγική ειρωνεία είναι πως αν δεν συνωμοτούσε για να μας αποκλείσει παράνομα από τις εκλογές , αυτό το σενάριο θα καιγόταν λόγω επτακομματικης Βουλής. Μιλάμε για τον ορισμό του ηλιθίου που σκάβει τον λάκκο του άλλου και τελικά κινδυνεύει να πέσει ο ίδιος μέσα. Στις 21 Μαΐου ψηφίζουμε κατά συνείδηση και μαυρίζουμε την συμμορία του Μεγάρου Μαξίμου"
https://www.makeleio.gr/επικαιροτητα/ΕΚΤΑΚΤΟ-ΜΗΝΥΜΑ-ΦΩΤΙΑ-ΤΟΥ-ΗΛΙΑ-ΚΑΣΙΔΙ/
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Ωραία και τι θες να κάνουμε; Να βάλουμε πνευματικά δικαιώματα στα άρθρα; Στην τελική είναι τόσο ανίκανοι να πολιτευτούν σωστά που και να μας αντιγράψουν λάθος θα το κάνουν.
Ο Σταμάτης είπε...Εντάξει ανώνυμε. Ευχαριστώ για την ενημέρωση. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω πρόβλημα με το να αντιγράφουν άρθρα μου ή να επηρεάζονται από αυτά εφόσον δεν είναι πολιτικό κόμμα η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.
Στην ανακοίνωση που παρέθεσες άλλο είναι αυτό που με προβληματίζει. Συγκεκριμένα το δεύτερο υστερόγραφο. Δεν είναι ξεκάθαρο τι εννοούν όταν γράφουν στον Μητσοτάκη ότι επειδή τους έβγαλε εκτός νόμου κινδυνεύει να δει τον ανιψιό του στο ειδικό δικαστήριο. Ας αφήσουμε στην άκρη το γεγονός ότι αυτό δεν είναι ύφος πολιτικού κόμματος που εκφράζει επαναστατική προειδοποίηση αλλά θλιμμένης γκόμενας που βιώνει την απόρριψη. Το σημαντικότερο είναι η ανάλυση του τι θέλουν να πουν με αυτή την φράση. Κάνουν στον Μητσοτάκη κάποια πλάγια πρόταση αν υπάρξουν δεύτερες εκλογές; Η γνωρίζουν κάτι περισσότερο από όσα κυκλοφορούν στα blogs της Δεξιάς περί της υποτιθέμενης συμφωνίας Τσίπρα και Ανδρουλάκη για ολιγόμηνη κυβέρνηση ειδικού σκοπού;
Εγώ πάντως θα πρότεινα τα (ακρο) Δεξιά blogs και sites να λαμβάνονται σοβαρά υπόψη μόνο σε πληροφορίες που προέρχονται από το αστυνομικό τους ρεπορτάζ και από τα βάθη των μυστικών υπηρεσιών. Για τις πολιτικές τους αναλύσεις υποθέτω ότι καλό είναι να κρατά κανείς μια επιφύλαξη.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Κυκλοφόρησε λοιπόν ο Γιάννης ο Αγγελάκας βιβλίο, και δεν θα ασχολούμουν καν με την πάρτη του, μιας και ούτε σαν καλλιτέχνης μου λέει κάτι, ούτε σαν άνθρωπος. Λέει όμως σε ένα σημείο:
"Οι επαναστάσεις είτε αποτυγχάνουν και γίνονται ποίηση, είτε επιτυγχάνουν και γίνονται εξουσία. Η ήττα είναι ο παράδεισος των ρομαντικών και η εξουσία η μοίρα των σκληρόπετσων."
https://www.athensvoice.gr/politismos/vivlio/593789/prodimosieysi-o-megalos-mathitis-kai-o-mikros-daskalos/
Κάπου με αυτή την παπάτζα πρέπει να τελειώνουμε.
Και εντάξει, τον Αγγελάκα τον έχει πιάσει μελαγχολία και απογοήτευση, αλλά να μην τη βαφτίζει ρομαντισμό, και να μην βαφτίζει αντιρομαντική σκληροπετσιά την κάθε νικηφόρα προσπάθεια για ανατροπή των από-τα-πάνω και για την εξουσία των από-τα-κάτω.
Είναι όμως αυτή μια παπάτζα διαδεδομένη στη δυτική αριστερά, που σε κάθε ηττημένο επαναστατικό κίνημα βάζει φωτοστέφανο, ενώ λοιδορεί και χλευάζει κάθε νικηφόρα επαναστατική εξουσία ως "μη ιδεολογικά καθαρή". Πόσες φορές ακούτε, ότι το τάδε κράτος "δεν ήταν σοσιαλισμός", ότι "μας απογοήτευσε στην πράξη" κλπ; Αυτές οι "κριτικές" είναι η ιδεολογία της παραίτησης των δειλών και βολεμένων με το σύστημα "αριστερών", αλλά ΔΕΝ είναι ρομαντισμός.
Την πολυπαιγμένη αυτή παπάτζα, αγαπημένη στη σημερινή δυτική αριστερά και τους Αγγελάκες, ότι η αποδοχή της ήττας είναι ρομαντισμός (και άρα κάτι υψηλό, κάποιο δείγμα πνευματικής ανύψωσης), την είχε αποδομήσει ένας αληθινός επαναστάτης, γράφοντας μέσα στη φλόγα της ρώσικης επανάστασης το 1918, ότι τέτοιος είναι μόνο ο ρομαντισμός των παρακμιακών, το εντελώς αντίθετο από το δημιουργικό πάθος και τον ρομαντισμό των επαναστατών. Ας μην μιλά λοιπόν ο κύριος εκ μέρους κάποιων "ρομαντικών" γενικά (γιατί μέσα σ' αυτούς, να είναι σίγουρος, υπάρχουν κι εξεγερμένοι που δεν γουστάρουν τα μούτρα του), αλλά ειδικότερα, ας μιλήσει εκ μέρους των παραιτημένων παρακμιακών που τους έχει πιάσει η μελαγχολία. Σε αυτούς ανήκει, όχι στους ρομαντικούς.
"Classes striving for self-expression are romantic, and their romanticism possesses the typical characteristics of the “storm and stress”; classes doomed to decay assume another form of romanticism, that of melancholy, disenchantment, and decadence." (Lunacharsky)
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Προς τον ανώνυμο που διερωτάται αν αγνοεί ο Κασιδιάρης την ύπαρξη του Σταμάτη:
Όχι ανώνυμε, είναι παλιά η ιστορία της αντιγραφής. Ξεκίνησε κάπου στα 2009 όταν άρχισε ο κρίνος να ανεβάζει ανακοινώσεις κυκλοφορίας των περιοδικών μας και όταν πρώην υπαρχηγοί του θείου του ζητούσαν την συνεργασία μας.
Αμέσως τότε έγραψε ο Κασιδιάρης άρθρο στο περιοδικό της νεολαίας του κόμματός που υποστήριζε στο οποίο είχε συμπεράνει ότι αν επικρατούσε ο εθνικοσοσιαλισμός στον ΒΠΠ θα είχε επικρατήσει και ο Ρομαντισμός στις τέχνες.
Δεν μας ενοχλεί καθόλου. Αυτό ακριβώς θέλουμε. Να γίνει ευρύτερα γνωστό το θεωρητικό υπόβαθρο της εθνικιστικής ιδεολογίας. Το ανησυχητικό είναι ότι εκτός από μια επιδερμικά ρητορική προτροπή προς τον Ρομαντισμό και μια αισθητική ταύτιση με τις επικές και μυθικές ατμόσφαιρες των ρομαντικών έργων ζωγραφικής αυτά τα παιδιά δεν μπορούν να κατανοήσουν τίποτε περισσότερο από το περιεχόμενο του Ρομαντισμού ως κοσμοθεωρίας.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ο άσχετος από πολιτική ιστορία των ιδεών Κασιδιάρης δεν είναι που 2 χρόνια αργότερα έβαζε στο ίδιο καλάθι ρομαντισμό με κλασσικισμό; Δεν του κάνατε κανένα φροντιστήριο και εσείς ρε παιδιά εκεί στην λέσχη να μην εκτίθεται .. τον αφήσατε να παπαγαλίζει τις βλακείες αρχηγών και υπαρχηγών.. χα χα χα
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Τέτοια λέει ο Αγγελάκας και στο μυαλό όσων τον διαβάζουν δικαιώνει τον Σμιτ και την περί Ρομαντισμού εικόνα του.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Άλα της και απόπειρα ερμηνείας των έντεχνων πρώην πάνκηδων τα εστιατόρια της Νέας Δημοκρατίας, αρκεί να είναι κόντρα στον Ρομαντισμό..;;!!
Τώρα ομολογουμένως μας αιφνιδιάσατε!! Τέτοιο άνοιγμα σε αναγνώσματα και αναλύσεις της αριστερής σκέψης δεν το περιμέναμε. Τώρα μας αναγκάζετε να σας ετοιμάσουμε προσεχές overlap στον Χίτλερ.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...E όχι και την αγνοούν τη Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. οι παράγοντες της άκρας δεξιάς. Όλο το άρθρο του Σταμάτη για τις εκλογές έσπασε σε διαδοχικές επικεφαλίδες άρθρων των υποστηρικτών του Κασηλιά. Με τις κατάλληλες προσαρμογές βέβαια. Έτσι για ξεκάρφωμα.
https://www.makeleio.gr/εξωφυλλο/ΣΤΗΝ-ΤΕΛΙΚΗ-ΕΥΘΕΙΑ-ΓΙΑ-ΤΙΣ-ΚΑΛΠΕΣ-ΤΟ-ΣΤ/
Ο Α. Π. είπε...Αν έχει κάποια σημασία η γνώμη μου, θεωρώ ότι ένα από τα καθήκοντα μιας λέσχης σαν τη ΦΛΕΦΑΛΟ είναι να διαφωτίσει τη νεολαία για το τι πραγματικά είναι ο Πολιτικός Ρομαντισμός, καταπολεμώντας τις δύο κυρίαρχες παρεξηγήσεις. Ο λόγος, πιστεύω, που ακόμα και καλοπροαίρετα άτομα είτε δεν ξέρουν καν είτε βρίσκονται σε θολούρα για το τι είναι Πολιτικός Ρομαντισμός, είναι αυτές οι δύο κυρίαρχες παρεξηγήσεις.
H πρώτη κυρίαρχη παρεξήγηση περί Πολιτικού Ρομαντισμού και περί του ρομαντικού τύπου ανθρώπου, είναι η εικόνα του υποκειμενικού ονειροπόλου που η πολλή του ευαισθησία τον κάνει ανίκανο να παράξει πραγματική πολιτική, για την οποία είναι προορισμένοι οι "ρεαλιστές". Αυτή την εικόνα του ρομαντισμού μας την έδωσαν στον 19ο αιώνα ο Heine και ο Brandes, και στον 20ό αιώνα γέννησε δύο παραφυάδες, μια δεξιά και μια αριστερή. Η δεξιά ήταν ο Carl Schmitt, η αριστερή ο Georg Lukacs. Την ερμηνεία του Σμιτ χρησιμοποίησε, καθ' όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα, η κυρίαρχη δεξιά και η συστημική πλέον σοσιαλδημοκρατία του Πρώτου Κόσμου για να επιτεθεί σε οποιαδήποτε αντισυστημική τάση, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το έργο "Romantische Ruckfall" (Ρομαντικό πισωγύρισμα), τίτλο που διάλεξε ο ιδεολόγος του συστημικού γερμανικού SPD για το πόνημά του το 1968 ενάντια στις νεολαιίστικες εξεγέρσεις, που τις χαρακτήριζε απαξιωτικά ρομαντικές, επειδή "παρά τις καλές τους προθέσεις, είχαν τυχοδιωκτικό χαρακτήρα και μια πιθανή επιτυχία τους θα είχε ως αποτέλεσμα να βγει η Γερμανία από το ΝΑΤΟ και να έρθει όχι η κοινωνική απελευθέρωση αλλά ο σοβιετικός ολοκληρωτισμός" (εδώ ο κατά Σμιτ διαχωρισμός φίλου-εχθρού γίνεται εργαλείο αυτού ακριβώς που ήθελε ο ίδιος ο Σμιτ όταν τον διατύπωνε: εργαλείο υπέρ της διατήρησης της δικτατορίας των μονοπωλίων). Η ερμηνεία του Λούκατς πάλι έπαιξε παρόμοιο ρόλο αλλά στο απέναντι στρατόπεδο, χρησιμοποιούμενη από την ορθόδοξη αριστερά ενάντια στα ρεύματα που στέκονταν εκτός γραμμής, κατηγορώντας τα ως υποκειμενιστικά και τυχοδιωκτικά.
Από την άλλη, υπάρχει η ιδέα του ρομαντικού ως ποιητή-μάντη, του κήρυκα του απόλυτου, του "μαγικού ιδεαλιστή", μια ιδέα από το περιβάλλον του νεορομαντισμού, του συντηρητικού κινήματος, και μια χριστιανική-ανθρωποσοφική οπτική (ο Korff πχ ταυτίζει τον Νοβάλις με τον Ρούντολφ Στάινερ). Αυτή με τη σειρά της συμπληρώνεται από ένα αρνητικό αντίστοιχο, την κριτική θεώρηση του πολιτικού συντηρητισμού, της αναχρονιστικής θρησκευτικότητας και της "υστερικής επιθυμίας".
Η διαφώτιση περί του τι είναι Πολιτικός Ρομαντισμός, την οποία έχει καθήκον να δώσει η λέσχη στις επόμενες γενιές για να μπορέσουν αυτές να τη μετατρέψουν σε ενεργό κίνημα, θα πρέπει να εστιάσει πρώτα στο να δείξει τι ΔΕΝ είναι Πολιτικός Ρομαντισμός, κι αυτό επιτάσσει ιδεολογικό αγώνα ενάντια στις δυο αυτές παραμορφωτικές εικόνες, τόσο του ονειροπαρμένου αναρχικού, όσο και του μελαγχολικού εκκεντρικού.
Ούτε σαλόνι εστέτ μυστικιστών είμαστε, ούτε φράξια ατομικής τρομοκρατίας. Για δύο αιώνες η έννοια Πολιτικός Ρομαντισμός συνδεόταν από τους αντιπάλους της είτε με το ένα είτε με το άλλο. Μαζικό κίνημα είναι ο σκοπός μας να γίνουμε. Και θυμίζω, στην πιο αντιρομαντική του μπροσούρα, ο ίδιος ο Λούκατς είχε αναγκαστεί να παραδεχτεί ότι το "πιο μαζικό εθνικό κίνημα στη Γερμανία μετά τον πόλεμο των χωρικών του 1525, δηλαδή ο εθνικοαπελευθερωτικός πόλεμος του 1813-15" δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς την πνευματική προπαρασκευή των Ρομαντικών. Εμείς εδώ, τώρα, μάλλον δεν θα ζήσουμε κάτι ανάλογο. Δεν πειράζει. Ας κάνουμε όμως την πνευματική προπαρασκευή, ας είμαστε εμείς αυτοί που θα αφήσουν "μαλαματένια λόγια στο χορτάρι για την άλλη τη γενιά", κι ας γίνει πράξη το μεγάλο μπαμ από τα παιδιά ή τα εγγόνια μας. Την ιστορική μας αποστολή θα την έχουμε εκπληρώσει.
Ο Α. Π. είπε...Όχι ρε, απλά ο Ηλίας είχε διαβάσει H. A. Korff, που έγραψε το 1940 (με ημερομηνία μάλιστα έκδοσης 14 Ιουνίου, τη μέρα που μπήκαν οι Γερμανοί στο Παρίσι) το έργο "Ανάπτυξη της Κλασικορομαντικής λογοτεχνίας στην εποχή του Γκαίτε".
Πλάκα κάνω, εννοείται, ο Ηλίας παίζει να μην ξέρει καν γερμανικά, πόσο μάλλον ποιος ήταν ο Korff.
Πάντως αν είναι ανάγκη να κάνουμε σοβαρή συζήτηση πάνω στη σύνδεση Κλασικισμού-Ρομαντισμού, ένα μήνα πριν είχε γράψει άρθρο ο Σταμάτης για τις διαφορές πρόσληψης της κλασικής Ελλάδας από τους Διαφωτιστές και από τους Ρομαντικούς (και το 'χουν κάνει κι ο Μπελίνσκι κι άλλοι επιστήμονες).
Αν ο στόχος σου δεν είναι να τρολάρεις τον Ηλία (δεν είμαι οπαδός του αλλά ούτε εχθρός του), μπορούμε να το συζητήσουμε για το αν μπορούν να συνυπάρξουν Ρομαντισμός με Κλασικισμό. Είναι μεγάλη κουβέντα πάντως.
Τις δύο ακραίες απόψεις (ότι κλασικισμός και ρομαντισμός είναι ένα, όπως λέει ο Korff, και ότι είναι πολικά αντίθετα, όπως λέει ο Lukacs), τις έχει περιγράψει γλαφυρά ο Hans Mayer σαν δυο διαφορετικές αρχιτεκτονικές κατασκευές:
"Η διάταξη του Korff έχει ένα μεγάλο κτίριο με δύο ορόφους, στον κάτω όροφο βρίσκονται τα διαμερίσματα του Λέσινγκ, του Χέρντερ, του Sturm-und-Drang, δίπλα ακριβώς στη σκάλα το διαμέρισμα των Κλασικών, και από τη σκάλα ανεβαίνουμε στον επάνω όροφο, στα διαμερίσματα των Ρομαντικών. Και όλοι, ο Γκαίτε, ο Σίλερ, ο Χέλντερλιν, ο Κλάιστ μπορούν να πηγαινοέρχονται από τον έναν όροφο στον άλλο. Η διάταξη του Λούκατς είναι διαφορετική. Περιέχει δύο οικοδομικά συγκροτήματα, σε δύο αντίθετους δρόμους. Το ένα περιλαμβάνει τον Λέσινγκ, τους Sturmers και οδηγεί στη Βαϊμάρη των Γκαίτε-Σίλερ. Ξαφνικά ο φακός κάνει στροφή 180 μοιρών, βλέπουμε το άλλο οικοδομικό συγκρότημα, σε ένα δάσος στην Ιένα με ένα ξέφωτο και κάποιες μεσαιωνικές εκκλησίες, με τους Ρομαντικούς να βρίσκονται μέσα. Από εδώ ο δρόμος οδηγεί σε μερικά κυβερνητικά κτίρια της εποχής Μέτερνιχ. Από τη Βαϊμάρη, αντίθετα, οδηγεί στον Χάινε, τον Μαρξ, τον Ένγκελς." (H. Mayer, Fragen der Romantikforschung)
Εγώ πάλι είμαι κάπου στη μέση.
Πολύ συνοπτικά, ο Γκαίτε ήταν κλασικιστής, πολέμησε τον Ρομαντισμό, αλλά πάντα συνομιλούσε πνευματικά μαζί του, αποκόμιζε από αυτόν ό,τι θεωρούσε χρήσιμο.
Πχ, είχε την καλύτερη γνώμη για το έργο των αδελφών Γκριμ να ανακαλύψουν τα έπη των Νιμπελούγκεν, αλλά πάντα προειδοποιούσε ενάντια σε όσους ρομαντικούς τολμούσαν να πουν ότι αυτά τα έργα ήταν ανώτερα από τον Όμηρο.
Ή, εκτιμούσε βαθύτατα την επανα-ανακάλυψη του δημοτικού τραγουδιού από τους Άρνιμ και Μπρεντάνο, αλλά προειδοποιούσε ενάντια στην εξιδανίκευση του χριστιανικού Μεσαίωνα σε αυτό.
Ή, διάβαζε ως τα γεράματα Βύρωνα, Μπαλζάκ, Μεριμέ, Σταντάλ, Walter Scott, κι ενώ μπορεί να έγραφε "το κλασικό είναι υγεία, το ρομαντικό αρρώστια", την ίδια στιγμή ένιωθε πόνο που δεν είχε η Γερμανία "τον δικό της Manzoni", δηλαδή έναν εθνικό ποιητή που θα συνδέσει το έργο του συνολικά με τις τύχες του έθνους (και ο Manzoni, φυσικά, ήταν Ρομαντικός).
Η ιδέα μιας "μετακλασικής περιόδου του Γκαίτε" (από το θάνατο του Σίλερ ως τον δικό του), της S. E. Marchenko (2017) με βρίσκει σύμφωνο. Πράγματι, ο ύστερος Γκαίτε χρησιμοποιεί μυστικιστικά και συμβολικά μοτίβα (β' μέρος του Meister, Δυτικό-Ανατολικό Ντιβάνι, β' μέρος του Φάουστ) κάτι που δεν έκανε ως τότε. Το κάνει αυτό όμως, για να περάσει τα δικά του, Διαφωτιστικά μηνύματα, μέσα στην τέχνη της ρομαντικής εποχής. Πχ, ο Διάβολος κόβει χρήμα, σκοτώνει τους χωρικούς για να φτιάξει μια μεγάλη πόλη, γενικά συμβολίζει τα αρνητικά του καπιταλισμού. Όμως ο Γκαίτε δεν τα βλέπει αυτά με απογοήτευση, όπως οι Ρομαντικοί, αλλά ως ιστορική αναγκαιότητα.
Χρησιμοποιεί, δηλαδή, ο ιδιοφυής Γκαίτε εν μέρει τη Ρομαντική μορφή για να εκφράσει Διαφωτιστικό περιεχόμενο.
Τέσπα, την έχω ξανακάνει αυτή τη συζήτηση με τον Στέφανο πριν κάτι μήνες. Την ξανανοίγουμε, αν θες, πάντως δεν νομίζω να απασχολεί κανέναν αυτή τη στιγμή το αν ο Κασιδιάρης πίστευε το 2011 πως θα γυρίζαμε στη Βαϊμάρη του Γκαίτε αν κέρδιζε ο Χίτλερ.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Μία ερώτηση θα ήθελα παρακαλώ να κάνω! Υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο πολιτειακό μοντέλο και πρότυπο διακυβερνήσεως που πρεσβεύει η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ ή το κάθε μέλος σας έχει τα δικά του πιστεύω σε αυτόν τον τομέα; Αν υπάρχει συγκεκριμένο μοντέλο, ποιό ακριβώς είναι;
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Το γεγονός ότι έχει τόση σημασία η προσωπική τοποθέτηση του κάθε μέλους της λέσχης ώστε να πυροδοτεί το ενδιαφέρον των αναγνωστών είναι τιμητικό. Αλλά η πραγματικότητα δεν διαφέρει από αυτό που θα μπορούσε να περιγραφεί και ως αναμενόμενο.
Προφανώς υπάρχει μια γενικότερη συμπάθεια για λόγους αισθητικής σε περιόδους της ιστορίας όπως η προαρχαικη και η μεσαιωνική. Προφανώς ως ρομαντικοί συνδέουμε την αισθητική με την πολιτική σκέψη και κατά συνέπεια οι αριστοκρατίες εκείνων των περιόδων γίνονται συμπαθείς και ερμηνεύονται με έναν ιδεαλιστικό μεθοδολογικό τρόπο. Προφανώς (τρίτη φορά) ως ρομαντικοί παραδοσιοκράτες μελετούμε με ενδιαφέρον τις προσεγγίσεις της πολιτικής σκέψης του Ρομαντισμού στην αριστοκρατική οργάνωση των κοινωνιών και επιθυμούμε την αναπαραγωγή των αριστοκρατικών σχημάτων που μπορούν να σταθούν σε μια νεωτερική κοινωνία και σε μια εθνικιστική ιδεολογία. Αλλά από εκεί και πέρα αντιλαμβανόμαστε ότι δεν ζούμε σε προνεωτερικες περιόδους. Αφήστε δε που και στις προ της γαλλικής επανάστασης περιόδους η αριστοκρατία είχε εκφυλιστεί ως θεσμός και είχε αφομοιώσει τα στοιχεία της "προόδου" εκείνης της περιόδου.
Το συμπέρασμα είναι ότι επειδή ζούμε στο παρόν μπορούμε να είμαστε παραδοσιοκράτες αλλά δεν γίνεται να είμαστε παραδοσιακοί. Κανείς δεν μπορεί να είναι παραδοσιακός αν δεν προέρχεται από το παρελθόν. Συνεπώς πρέπει να ληφθεί υπόψη σε ποιο ιστορικό πλαίσιο θα πραγματοποιηθεί η πολιτική σύγκρουση. Κατά τον ίδιο τρόπο πρέπει οι ανόητοι του εθνικιστικού χώρου να καταλάβουν κάποτε ότι ζούμε στην μεταμοντέρνα και όχι στην μοντέρνα φάση της νεωτερικότητας. Άρα δεν γίνεται να αναστηθούν ιδεολογικά και πολιτειακά σχήματα του παρελθόντος έτσι ακριβώς όπως τα γνωρίσαμε στην τότε ιστορία και όπως τα λατρεύουν οι φετιχιστές. Τελείωσε ο ε/ς, ο φασισμός κλπ. Δεν γίνεται να ξαναγεννηθουν όπως ακριβώς ήταν έναν αιώνα πριν. Δεν τελείωσαν όμως οι θεμελιώδεις αρχές της ιδεολογίας από την οποία τροφοδοτήθηκαν αυτά τα κινήματα. Για αυτό μετά τον ΒΠΠ υπάρχει ο λεγόμενος από την πολιτική επιστήμη νεοφασισμος. Ο όρος είναι σχηματικός προκειμένου να συνεννοηθούμε.
Στο πολιτικό περιβάλλον του νεοφασισμού (το οποίο είναι εχθρικό προς εκείνο του ψεύδους νεοθνικισμού της Δεξιάς τύπου Μελόνι, Μαρίν Λεπέν κλπ) υπάρχει χώρος για κάθε προσωπική συμπάθεια του εκάστοτε μέλους. Άλλος μπορεί να συμπαθεί τον Ε/ς, άλλος τον φασισμό, άλλος τον εθνικομπολσεβικισμό, άλλος τον συντηρητισμό και την μοναρχία, άλλος τον εθνικιστικό αναρχισμό κλπ). Ωστόσο όταν κατεβαίνουμε στην δημόσια συζήτηση ασχέτως του τι συμπαθεί περισσότερο ο καθένας πρέπει να υπάρχει μια βασική συμφωνία σε κάποιες κοινές γραμμές. Αν δεν υπάρχει αυτή τότε δεν είμαστε ούτε κίνημα ούτε πολιτικός χώρος.
Αυτή η συμφωνία στις γενικές γραμμές πρέπει να λαμβάνει υπόψη την ιστορική περίοδο που ζούμε και τις συνθήκες της. Τους συσχετισμούς δυνάμεων. Πράγμα που σημαίνει ότι αν βγούμε στο δημόσιο διάλογο με μια θέση που θα υποστηρίξει την πολιτειακή αλλαγή είτε πρέπει να είμαστε μαλάκες που δίνουμε την καλύτερη πάσα στο σύστημα εξουσίας για να μας θέσει εκτός νόμου είτε έχουμε αποφασίσει ότι δεν θα γίνουμε ποτέ κίνημα και θα περιοριστούμε σε μικρές ομάδες και ολιγομελείς πυρήνες διανοητών και ακτιβιστών. Αν θέλουμε να αποκτήσουμε μαζική δυναμική πρέπει να καταλάβουμε ότι ο δρόμος είναι να δεχτούμε το βασικό πολιτειακό πλαίσιο. Δεχόμενοι τη δημοκρατία δεν σημαίνει ότι δεχόμαστε την αστική φιλελεύθερη δημοκρατία. Στο κάτω κάτω δεν είναι το πολιτειακό ζήτημα η πηγή του κακού αλλά η ιδεολογία και η οικονομική/κοινωνική δύναμη του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού της παγκοσμιοποίησης.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Τα πολιτειακά πλαίσια είναι σαν κουτιά πολλές φορές. Γεμίζουν με το περιεχόμενο που θα τους ρίξουμε μέσα. Και μάλιστα διαθέτουν ελαστικούς τοίχους. Όταν το περιεχόμενο που θα ρίξουμε γίνει κατάλληλο το πολιτειακό πλαίσιο θα πάρει και δικές μας μορφές.
Όποιος από τον υποτιθέμενο χώρο ανοίγει πολιτειακό θέμα σε αυτή την συγκυρία είτε είναι βλάκας είτε είναι χαφιές που δημιουργεί αποπροσανατολισμό εντός του χώρου. Απλά και ξεκάθαρα.
Συνεπώς η απάντηση στο ερώτημά σου είναι ότι προφανώς έχουμε προσωπικές προσεγγίσεις ως μέλη, εφόσον στην λέσχη υπάρχουν παιδιά από όλες τις τάσεις και τα ρεύματα του ρομαντικού εθνικισμού. Αλλά η δημόσια κεντρική μας γραμμή είναι ότι στον δημόσιο διάλογο και στην πολιτική μάχη στρεφομαστε κατά της αστικής φιλελεύθερης δημοκρατίας. Όχι κατά της δημοκρατίας γενικά και αόριστα.
Ο Α. Π. είπε...Ένα καλό νέο είναι ότι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ βρήκα ηλεκτρονικό πρόγραμμα που "αποκρυπτογραφεί" τη Fraktur (γοτθική γραμματοσειρά, εδώ στην Ελλάδα την ξέρουμε ως "ναζιστική", είναι αυτή στην οποία τυπώνονταν όλα τα βιβλία και οι εφημερίδες στη Γερμανία ως το 1945), και μετατρέπει τους χαρακτήρες της σε κανονικούς λατινικούς.
κείμενο σε χαρακτήρες Fraktur, στην εικόνα:
https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/f7/Goethe_Faust_Opening_Fraktur_20052706_crop.jpg/600px-Goethe_Faust_Opening_Fraktur_20052706_crop.jpg
Στο διαδίκτυο (archive.org, rusneb.ru, z-library) υπάρχουν δεκάδες κείμενα εθνικοσοσιαλιστών Γερμανών, από το 1933-45, για το Ρομαντισμό, αλλά είναι όλα σε Fraktur, και ήταν ο λόγος που δεν μπορούσα να τα μεταφράσω μέχρι τώρα, γιατί δεν καταλάβαινα τα γράμματα. (Αν αναρωτιόταν ο Σταμάτης γιατί δεν του έστελνα τέτοια κείμενα, ο λόγος είναι αυτός, και όχι ότι δεν υπάρχουν).
Για αρχή βρήκα λοιπόν και κατέβασα του Adolf Bartels (παρασημοφορημένο μέλος NSDAP) την "Ιστορία του Γερμανικού Ρομαντισμού". Αν βρω μέσα εκεί κάτι ενδιαφέρον, θα το μεταφράσω. (Όχι όλο το βιβλίο όμως, είναι 860 σελίδες!)
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Και αυτά που έστειλες είναι ωραία και αυτά που αναμένουμε επίσης.