Πραγματοποιήθηκαν την Τετάρτη 10 Μαΐου και οι φετινές φοιτητικές εκλογές, πράγμα που μας επιτρέπει να εξάγουμε ορισμένα συμπεράσματα. Το σημαντικότερο εξ αυτών είναι ότι οι εκλογές αποτελούν μια πρακτική που υποβιβάζει τον ακαδημαϊκό βίο. Το παρηκμασμένο δούναι και λαβείν ανάμεσα σε κόμματα και φοιτητές χρησιμεύει στους κομματικούς μηχανισμούς ώστε να χειραγωγήσουν την φοιτητική κοινότητα και να αλλοιώσουν την επιστημολογική συγκρότηση νεαρών φοιτητών (οι οποίοι εξοικειώνονται με την συναλλαγή, την ηθική έκλυση και τις υπόλοιπες πρακτικές της κομματοκρατίας). Οι εκλογές αποτελούν το αποκορύφωμα αυτής της παθογένειας και σηματοδοτούν τον ύστατο εκπεσμό της πολιτικής πρακτικής σε παζάρι αστείων και ενίοτε επικίνδυνων ανταλλαγμάτων, καθώς είναι ελάχιστα τα αυτόνομα φοιτητικά σχήματα που συμμετέχουν σε αυτές. Η κομματική αλητεία αποτελεί μια από τις λίγες παθογένειες της, κατά τα άλλα, άδικα συκοφαντημένης ελληνικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Εάν οι φοιτητές χρειάζονται ομάδες πίεσης μπορούν να τις συγκροτήσουν μέσα από αυτόνομες συλλογικότητες και φοιτητικούς συλλόγους όπως ο δικός μας. Τα αιτήματα μας μπορούν κάλλιστα να προωθηθούν μέσα από κινήσεις που παρακάμπτουν την τυποποιημένη κανονικότητα της κομματικής αλητοκρατίας και των σάπιων θεσμών που την στηρίζουν. Ωστόσο οι φοιτητικές εκλογές, πέρα από όλα τα παραπάνω, μας δίνουν την ευκαιρία να εξάγουμε κάποια έστω επισφαλή συμπεράσματα για τις ιδεολογικές κατευθύνσεις των συναδέλφων που πηγαίνουν στις κάλπες να ψηφίσουν τα φοιτητικά κόμματα.
Το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι η αλητεία και η παλιανθρωπιά δεν αποτελούν γνωρίσματα μόνο του κεντρικού κομματικού πυρήνα της Νέας Δημοκρατίας. Πολιτικός αλήτης και ανάξιος λόγου είναι σχεδόν κάθε φοιτητής που στελεχώνει αυτό το μόρφωμα στο φοιτητικό του σκέλος. Γιατί ανέχεται τις άνωθεν πρακτικές υποτίμησης της νοημοσύνης του μέσου συναδέλφου. Γιατί μετατρέπει το πανεπιστήμιο σε εκπομπή του Άρη Πορτοσάλτε. Φέτος, όπως και πέρυσι, η φοιτητική παράταξη της Νέας Δημοκρατίας έχασε εκλογικές δυνάμεις. Σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις ήταν πανελλαδικά δεύτερη, μετά την φοιτητική παράταξη του ΚΚΕ. Αλλά, όπως συνηθίζουν να κάνουν διαχρονικά, τα ρετάλια της ΔΑΠ όχι μόνο αρνήθηκαν να παραδεχτούν το αποτέλεσμα αλλά εξέδωσαν ανακοινώσεις με δικούς τους υπολογισμούς, σύμφωνα με τους οποίους η παράταξή τους πλειοψήφησε με ποσοστό που άγγιξε το 50%.
Εντάξει, κατανοούμε ότι είναι ωραίο να ζει κανείς στον κόσμο του. Αυτό, όμως, γίνεται προβληματικό όταν ο κατασκευασμένος κόσμος είναι ψυχικά παθολογικός και ταυτόχρονα επιχειρείται η γενική αποδοχή του -του ψεύτικου κόσμου της κομματικής σκοπιμότητας, δηλαδή- ως αληθούς πραγματικότητας. Αυτό που κάνουν στον αφελή μέσο Έλληνα τα συστημικά τηλεοπτικά ΜΜΕ καθημερινά υπέρ των μνημονιακών κυβερνήσεων επιχειρούν να το κάνουν οι φοιτητές της ΔΑΠ στις σχολές. Μόνο που σε αυτές δεν υπάρχουν ως μεσολαβητές οι διάφοροι Πορτοσάλτε και Πρετεντέρηδες. Συνεπώς η απόπειρα ψυχοπολιτικής στρέβλωσης της πραγματικότητας καταλήγει σε ένα αστείο πείραμα αυτογελοιοποίησης. Έτσι μπορεί να αναγκάζονται από την ηγεσία του κόμματός τους να πανηγυρίζουν οι φοιτητές της ΔΑΠ, με την δικαιολογία ότι έλαβαν το 50% των πανελλαδικών φοιτητικών ψήφων. Αλλά οι υπόλοιποι φοιτητές γελάμε με την καρδιά μας με αυτό το θέαμα. Γιατί, όπως προαναφέρθηκε, δεν υπάρχουν στα πανεπιστήμια τα συστημικά ΜΜΕ ώστε να μεσολαβήσουν ανάμεσα στο γεγονός και την μεταφορά του στους θεατές αλλάζοντας τους όρους της πραγματικότητας. Ασφαλώς στα πανεπιστήμια δεν υπάρχει ούτε η ισραηλινής ιδιοκτησίας Singular Logic για να καταμετρά τις ψήφους με βολικό για τις μνημονιακές δυνάμεις τρόπο. Με αποτέλεσμα σύσσωμη η φοιτητική κοινότητα να παρατηρεί ένα τσούρμο γραφικών που πανηγυρίζουν υιοθετώντας εκλογικά αποτελέσματα τα οποία πρώτοι απ’ όλους οι ίδιοι γνωρίζουν ότι είναι ψευδή. Μέσα σε όλα τα κακά τους τουλάχιστον οφείλουμε να τους αναγνωρίσουμε το εξής. Οι ΔΑΠίτες μας προσφέρουν την ευκαιρία να γελάσουμε με την εικόνα τους.
Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι κόντρα σε κάθε προσδοκία που βασίζεται σε ορθολογικές αναλύσεις της πολιτικής πραγματικότητας οι μαρξιστικές ομάδες παραμένουν ισχυρές. Αν τα ΕΑΑΚ δεν είχαν διασπαστεί σε δύο παρατάξεις η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά θα είχε μια ενιαία φοιτητική δύναμη που θα ξεπερνούσε πανελλαδικά το 15%. Τώρα διαθέτει δυο σχήματα που το ένα συγκεντρώνει το 7% και το άλλο το 9,5%. Αυτή η διάσπαση έδωσε την ευκαιρία στην φοιτητική παράταξη του ΠΑΣΟΚ να περάσει στην τρίτη θέση, με ποσοστό λίγο πάνω από 9,5%. Ενώ η παράταξη του ΚΚΕ συγκέντρωσε ως πρώτη δύναμη το 35%, με εκείνη της Νέας Δημοκρατίας να ακολουθεί με ποσοστό 25%.
Ασφαλώς αποτελεί ένα ενδιαφέρον ερωτηματικό το πώς καταφέρνει η Αριστερά να διατηρεί κάποιες αξιοπρόσεκτες δυνάμεις στην φοιτητική νεολαία, μολονότι οι πολιτικές συνθήκες δεν είναι ευοίωνες για σχήματα με τέτοιο ιδεολογικό υπόβαθρο. Παλαιότερες «θεωρίες» που ήθελαν δίκτυα Αριστερών καθηγητών να ελέγχουν την ακαδημαϊκή κοινότητα και να βοηθούν τους ομοϊδεάτες τους φοιτητές έχουν πλέον καταρρεύσει. Σήμερα οι Αριστεροί καθηγητές είναι σε αρκετές σχολές ανίσχυροι μπροστά στο πανίσχυρο μπλοκ που έχουν συγκροτήσει οι εκσυγχρονιστές ακαδημαϊκοί, οι οποίοι πρόσκεινται στο «σύστημα Κώστα Σημίτη». Το ακαδημαϊκό μπλοκ των εκσυγχρονιστών αποτελεί, ιδίως μετά την υπογραφή του πρώτου μνημονίου, μια αφανή εξουσία σε μεγάλο μέρος της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης (αλλά και του ευρύτερου κρατικού μηχανισμού). Σήμερα το «σύστημα Σημίτη» υποστηρίζει αναφανδόν την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Συνεπώς όλη η φιλολογία περί «Αριστερών ακαδημαϊκών» δεν έχει τόση σημασία πλέον στην κατανόηση των συσπειρώσεων νεολαίας που καταφέρνει να διατηρεί η Αριστερά. Προφανώς η αγωνιστικότητα, η πίστη, το αφηρημένο αλλά ζωογόνο όραμα μιας άλλης πολιτικής συνθήκης από εκείνη του φιλελεύθερου καπιταλισμού, ακόμη και μέσα από το σκουριασμένο και ουτοπικό σήμερα μαρξιστικό ιδεολογικό οπλοστάσιο, φαίνεται ότι συγκινεί διευρυμένες κοινωνικές ομάδες της νεολαίας.
Αυτό καλό θα ήταν να το αντιληφθούν ορισμένοι που ενώ η δική μας ιδεολογία έχει τις καταβολές στο πλέον ανατρεπτικό, επίκαιρο και γεμάτο οράματα ιδεολογικό πεδίο του Ρομαντισμού, προσκολλώνται ως ουρές της Δεξιάς που αποζητούν ακόμη περισσότερο αστικό ορθολογισμό και τυποποιημένη τεχνοκρατία. Συνεχίστε παιδιά να αντιγράφετε την Δεξιά και θα πάτε εκεί που σας αξίζει. Αλλά δεν θα σας αφήσουμε να πάρετε μαζί σας και την ιδεολογία μας. Αυτή είναι πλέον «υπό την προστασία μας». Είτε σας αρέσει είτε όχι.
Σχόλια:
Πιστεύω ότι πλέον δεν υπάρχει πραγματικός συντηρητικός ο οποίος δεν μας διαβάζει (βλέπουμε την κινητικότητα της σελίδας). Η ΦΛΕΦΑΛΟ έχει κάνει ξεκάθαρο στον χώρο το ποιοι δουλεύουν υπέρ μας και ποιοι εναντίον μας. Τι αποτελεί αντίδραση και τι πραγματικό εθνικισμό. Προφανώς επειδή, πλέον, αναγκάσαμε με την στάση μας άλλα ιστολόγια να δείξουν ποιοι πραγματικά είναι, με το να είναι αναφανδόν υπέρ Δύσης, Ευρώπης, Ουκρανίας κλπ., πλέον δεν υπάρχει δικαιολογία. Ξέρετε τι συμβαίνει. Δράστε ανάλογα και στηρίξτε ανάλογα.
Τώρα για το κομμάτι των «αριστερών ακαδημαϊκών». Κλασσική ατάκα γελοίων προσωπικοτήτων τύπου Φαήλου, Τζήμερου, Μπογδάνου, Peterson κλπ., αλλά προφανώς δεν έχει δράκο το παραμύθι. Αρκετά κράτησε η γελοιότητα του «πολιτιστικού μαρξισμού», όπου ούτε σχέση έχει με τον πολιτισμό, ούτε φυσικά με το ορθόδοξο ρεύμα το Μαρξισμού. Προσέξτε, δεν λέω ότι ο Μαρξισμός (ΜΛ, Μαοϊσμός, Σταλινισμός κλπ.) είναι «συντηρητικός». Αυτό το λέω προς αποφυγήν παρεξηγήσεως καθώς τα τελευταία χρόνια έχουν υπάρξει πολλοί κομμουνιστές οι οποίοι βλέποντας την αλλοίωση της ιδεολογίας τους από αριστερούς-φιλελεύθερους ή Τροτσκιστές έχουν καταλήξει να υιοθετούν απόψεις και εργαλεία επιστημονικής ανάλυσης τα οποία δεν είναι απαραιτήτως φιλικά προσκείμενα στον ρασιοναλισμό και τις διαφωτιστικές θεωρητικές βάσεις του κομμουνισμού.
Λογικό είναι τα νέα παιδιά να βλέπουν ένα υγιές μέλλον σε μαρξιστικά κόμματα. Αυτό που ίσως δεν καταλαβαίνουν είναι ότι αυτό το οποίο τους κεντρίζει το ενδιαφέρον και φλογίζει τις ψυχές τους δεν είναι ο Μαρξισμός αυτός καθαυτός αλλά τα μικρά ψήγματα Ρομαντισμού τα οποία έχει (για το παραπάνω γίνεται ανάλυση στο βιβλίο «Εξέγερση και Μελαγχολία»). Εγώ θα έλεγα και στους αριστερούς φοιτητές, όχι να συνταχθούν απευθείας μαζί μας, αλλά επειδή έχουν στην κουλτούρα τους το διάβασμα (σε αντίθεση με τα ρετάλια της Δεξιάς) να μελετήσουν τις απόψεις μας και τον Ρομαντισμό. Πιστεύω ότι εκεί που αποτυγχάνει στην πράξη ο κομμουνισμός, τα κακώς κείμενά του έρχονται να διορθωθούν από κινήματα με Ρομαντικές καταβολές. Προφανώς εδώ είμαστε για περεταίρω συζήτηση για όποιον ενδιαφέρεται.
ΥΓ Μιας που μιλάμε για ΔΑΠ να κάνω και εγώ μία μικρή αναφορά στην επαφή μου με τα παιδιά του βόθρου που ονομάζεται Νέα Δημοκρατία. Αρχικά, στα 18 μου μου είχαν ρίξει μία ξανθιά πατσαβούρα με διακόσια κιλά makeup για να ψηφίσω το απόκομμα τους, μέχρι και μασάζ ξεκίνησε να μου κάνει μέσα σε καφετέρια για να με πείσει να τους ψηφίσω. Κατά τα άλλα οι αριστερές είναι που δεν έχουν αξιακό κώδικα.
Η δεύτερη επαφή μου ήταν όταν πήγα μία φορά σε φοιτητικές εκλογές και είδα ότι όταν ανέφεραν το όνομα ενός εκπροσώπου της ΔΑΠ, τα καρακιτσαριά της ΔΑΠ πέταξαν κομφετί μέσα στην αίθουσα για να το… γιορτάσουν. Υποθέτω ότι ένοιωσαν πως κάτι τέτοιο τους ταιριάζει απόλυτα καθώς είναι και αυτοί καρνάβαλοι.
Η τρίτη και τελευταία ήταν στο Μεταπτυχιακό μου όπου και έπεσα πάνω σε πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ με τον οποίο είχαμε μιλήσει τρεις με τέσσερεις φορές. Με την συζήτηση που είχα με αυτόν τον άνθρωπο κατάλαβα ότι οι δεξιοί δεν είναι μόνο γραφικοί αλλά και πηγαία επικίνδυνοι. Είχαμε πιάσει κουβέντα για το ποια ιστορικά πρόσωπα μας ενέπνεαν και γιατί. Για να μην πολυλογώ όποιο όνομα και εάν μου έλεγε δεν το ήξερα. Ξαφνιασμένος από αυτό ξεκίνησα, μπροστά του, να ψάχνω στο Google αυτούς που έλεγε. Ήταν ΟΛΟΙ δεξιοί καπιταλιστές οι οποίοι είχαν, παρ‘ολίγον, γλυτώσει την φυλακή και ήταν μπλεγμένοι σε σκάνδαλα εκατομμυρίων. Όταν τον ρώτησα γιατί να έχει αυτά τα άτομα ως πρότυπα η απάντηση του ποια ήταν; «Έτσι πάει η ζωή πρέπει να βρεις τρόπο να φας για να μην σε φάνε». Ούτε ο Joker τέτοια ψυχοπάθεια…
Ο C είπε...Νομίζω σε τέτοιες περιπτώσεις υποχρεούμαστε να λάβουμε υπόψιν και την αποχή, αλλιώς η απλή καταγραφή ποσοστών (και όχι απόλυτων αριθμών) μοιάζει παραπλανητική. Αν δλδ από τους 700 χιλ εγγεγραμμένους ψηφίζουν οι 50, η όποια δυναμική των παρατάξεων εκμηδενίζεται εκ προοιμίου και οι διάφορες αναλύσεις του εκλογικού αποτελέσματος δεν συμβαδίζουν με τη μεγάλη εικόνα.
Επομένως, "πρώτη δύναμη" δεν είναι ούτε η ΠΣΚ ούτε φυσικά η ΔΑΠάρα, μάλλον η αποπολιτικοποίηση και η (απολύτως δικαιολογημένη στην προκειμένη περίπτωση) αδιαφορία μπορούν να διεκδικούν τον παραπάνω τίτλο, και μάλιστα δεκαετίες τώρα. Το αυτό και με τις διαδικασίες σε Εργατικά Κέντρα, σχολικά συμβούλια και άλλα θεσμικά απομεινάρια "λαικής συμμετοχής" της πρωιμης μεταπολίτευσης, που, καλώς/κακώς, έχουν καταντήσει σκιά του ευατού τους και καφενείο κάποιων απειροελάχιστων αργόσχολων και των ρουσφετιών τους.
Και τέλος, θα πρέπει να ερευνήσουμε τα κίνητρα των ψηφοφόρων. Αλήθεια, πόσοι το έριξαν ΔΑΠ-ΠΑΣΠ λόγω γνήσιας ιδεολογικής συμφωνίας με τις αρχές του Ακραίου Κέντρου και πόσοι το έκαναν για γλείψιμο, μικροεξυπηρετήσεις και μπουζοκοκαταστάσεις; Ρητορικό το ερώτημα. Από την άλλη, πόσοι ψήφισαν ΕΑΑΚ και σχήματα του ΣΥΡΙΖΑ εξαιτίας του αριστερού οικονομικού προγράμματος και πόσοι λόγω της woke μόδας, η οποία μπορεί όντως να προέκυψε από τα έγκατα του αμερικάνικου 4οβιομηχανικού λιμπεραλισμού, αλλά στην νότιο Βαλκανική εισήχθη πρωτίστως με πρωτοβουλία της άκρας Αριστεράς (Ανταρcia, ακτιβιστικός ΣΥΡΙΖΑ του 4%, οργανώσεις σφραγίδες, οικολόγεροι κτλ) και κύκλων των Εξαρχείων, και όχι τόσο από ατόφιους αμερικανοφιλελέδες τύπου Βαλλιανάτου και Δημητρά. Πόσοι προτίμησαν ΠΣΚ επειδή "Μακρονήσια, εξορίες, αντάρτες, Θόδωρας Αγγελόπουλος, αμπέχονα κτλ" και πόσοι επειδή γουστάρουν τις τρολιές του Luben και τα viral του Κουτσουμπιλώ.
Μη γελιόμαστε. Αν είναι υπάρξει κάτι καλό σε πολιτκό/κομματικό επίπεδο, οφείλει εξαρχής να αποβάλλει τα τοξικά απόβλητα του παρελθόντος (και από τα δύο "άκρα"), εκτός κι αν στόχος είναι η δημιουργία ενός ακόμα ΜΛ-ΚΚΕ (ή της νέας ΧΑ) για να επιβεβαιωθεί και πάλι η γνωστή σάτιρα του μακαρίτη του Βασίλη.
Πάντως αυτή η αηδία με τα κόμματα στα πανεπιστήμια θα πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει. Όχι βέβαια ότι θα αλλάξει κάτι και "θα αναβαθμιστούν τα ιδρύματα" με την κατάργηση των φοιτ εκλογών, όπως γκαρίζουν οι φιλελέδοι. Μόνο για λόγους αισθητικής και ηθικής τάξης.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Όσον αφορά την απόχη: Για αυτό ακριβώς έγινε αναφορά σε "έστω επισφαλή συμπεράσματα" στην πρώτη παράγραφο. Από την άλλη η αποχή έχει και αυτή τις τομές της. Είναι διαφορετική η συνειδητή αποχή της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. ή των αναρχικών ομάδων από την αποχή ορισμένων συναδέλφων οι οποίοι είναι αδιάφοροι και ανίκανοι να λάβουν μέρος στην διαμόρφωση της πολιτικής πραγματικότητας. Άρα η εκτίμηση ότι πρώτη δύναμη είναι η αποχή ίσως να είναι και αυτή επισφαλής.
Πρώτη πολιτική δύναμη μπορεί να είναι μόνο μια δύναμη που είναι οργανωμένη. Και μάλιστα οργανωμένη καλά. Ούτως ή άλλως, αν θέλουμε να θυμηθούμε τις παλιές κοινωνιολογικές σχολές των ελίτ, ανέκαθεν οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις συνιστούσαν οργανωμένες μειοψηφίες. Δεν είναι κάτι τόσο καινούργιο αυτό το φαινόμενο όσο υποθέτουν τα μεθυσμένα μυαλά των Πρετεντέρηδων και των Μουμτζήδων. Συνεπώς έτσι ή αλλιώς, με μικρότερη συμμετοχή σήμερα και με μεγαλύτερη κατά τα παλαιότερα χρόνια, αυτές είναι οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις στους χώρους της τριτοβάθμιας.
Όσον αφορά τους λόγους για τους οποίους επέλεξαν οι φοιτητές να ψηφίσουν ένα κόμμα, μπορεί να είναι όλοι αυτοί που περιγράφεις. Ακόμη και έτσι όμως έχει πολιτικό νόημα η επιλογή. Τα πάρτι της Μυκόνου που προσφέρει η ΔΑΠ προϋποθέτουν ένα διαμορφωμένο αισθητικό υπόβαθρο που έχει φιλελεύθερες βάσεις (μην ξεχνάμε την ρομαντική μεθοδολογία ανάμιξης της αισθητικής και της πολιτικής). Το ίδιο ισχύει και όσον αφορά τα woke αιτήματα των φοιτητικών ομάδων της Αριστεράς. Μπορεί να μην είναι τόσο πολιτικά όσο τα αιτήματα του παλιού κλασικού σοσιαλισμού, του φασισμού και εν γένει των παλιών ιδεολογιών. Είναι όμως αιτήματα που πέρα από κοινωνική προέλευση έχουν και πολιτικές αντανακλάσεις. Αυτοί που τα υιοθετούν έχουν συγκεκριμένους πολιτικούς προσανατολισμούς, έστω και αν δεν είναι τόσο εμφανείς.
Κοντολογίς ακόμη και στην μεταμοντέρνα νεωτερικότητα οι παλιές πολιτικές μεταβλητές είναι εδώ. Εξακολουθούν να επιβιώνουν και να χρησιμεύουν ως αναλυτικά εργαλεία, έστω και αν το κάνουν με τρόπους διαφοροποιημένους από εκείνους του παρελθόντος.
Κατά τα άλλα συμφωνούμε σε γενικές γραμμές. Αλλά φως δεν βλέπουμε. Η μεγάλη αποχή είναι δίκοπο μαχαίρι. Αποδυναμώνει μερικώς τα φοιτητικά κόμματα. Αλλά στερεί πιθανό έμψυχο υλικό και από ομάδες όπως η δική μας. Δεν είναι πάντα έκφραση απογοήτευσης. Είναι πολλές φορές και βολικός μικροαστισμός. Δεν απέχουν μόνο από τις εκλογές. Απέχουν γενικά από την δημόσια ζωή πολλοί από εκείνους που δεν προσέρχονται στις κάλπες.
Συνεπώς η προσδοκία ότι θα γίνει κάποτε κάτι καλό, πέρα από τους γνωστούς κινδύνους πρέπει να υπερβεί και τέτοια φαινόμενα για να επιτευχθεί. Δύσκολο προς το παρόν. Πολύ δύσκολο.
Δεν ξέρω, ρε μάγκες. Ως ειδικός αριστερολόγος και μελετητής της πρώιμης αθηναικής μεταπολίτευσης παραμένω απαισιόδοξος για έναν "διάλογο" με την όποια "γνήσια/μη πουλημένη" Αριστερά.
Πιο πάνω αναφέρθηκα στο stand up του Χάρρυ Κλυνν. Λάθος διατύπωση. Για να ακριβολογώ, ο μπερντές της true Αριστεράς ("εμείς εμείς οι μόνοι συνεπείς", "μουλού κουκουέ σουρουκλεμέ", "η μεγαλειώδης συγκέντρωση της ΟΣΕ όπου ξεχείλισε ένα δυάρι στα Πατήσια" κτλ) θεωρούνταν σάτιρα που βγάζει γέλιο στα μακρινά 80s.
Σήμερα η φάση περισσότερο με αισχρή καθυστεριά ομοιάζει, που σε νομικό επίπεδο αγγίζει τα όρια της ποινικά κολάσιμης απόπειρας εξαπάτησης ατόμων με μειωμένη αντίληψη. Οφείλουμε, βέβαια, να ομολογήσουμε ότι τα περισσότερα μέλη και συνοδοιπόροι των σφραγιδογκρουπούσκουλων κράτησαν αξιοπρεπή στάση τόσο επί μνημονίων όσο και σε άλλες περιστάσεις και λαίλαπες που έπληξαν τον τόπο. Γενικά, παρά τα κολλήματα που μόνο λύπηση προκαλούν πλέον, μιλάμε για τίμιους ανθρώπους της βιοπάλης. Καμία σχέση με τη στελεχιακή σαβούρα των κοινοβουλευτικών κομμάτων. Όπως καμία σχέση και με την πανούκλα των μνημονιακών περιτριμμάτων και των τηλεθεατών που έπαιρναν γραμμή από ΣΚΑΙ και Σία Κοσιώνη.
Παρ 'όλα αυτά, καλό θα ήταν να αφήσετε τους συγκεκριμένους ανθρώπους στην ησυχία τους. Κάποιος που, εν έτει 2023, είναι αφισοκολλητής ή έστω ισχυρή επιρροή πχ του ΜΛ ΚΚΕ ή της ΟΚΔΕ δε νομίζω να μπορεί να πειστεί για κάτι άλλο, ούτε καν να δεχθεί να συμμετάσχει σε ειλικρινή διάλογο μαζί σας. Προσπαθώ να κάνω εικόνα τον Σταμάτη και τον Αχιλλέα να συζητούν ήρεμα και καλοπροαίρετα με Πάνο Γκαργκάνα, Μαρία Στύλλου, και Άγγελο Χάγιο για "συντηρητική παραδοσιοκρατία", εθνοκεντρισμό, ετεροπατριαρχία και identity politics... Ή ακόμα χειρότερα ένα φανταστικό ντιμπέιτ με τον συγχωρεμένο τον Ιορδανίδη ή τον "διαρρήκτη" Τσιριγώτη για το πόσο λάθος ήταν ο εμφύλιος και η στρατηγική Ζαχαριάδη το '46.
Αμ το άλλο; Βγάζει μάτι ότι η εν λόγω αριστερή (πιο αριστερά είναι ο τοίχος) μεταπολιτευτική πραμάτεια κατέστη υπερβολικά τοξική και γκροτέσκο ακόμα και για την Ελλάδα, παρά τις εξαιρετικά ευνοικές συνθήκες που επικρατούσαν μέχρι πολύ πρόσφατα (εαμική παρακαταθήκη, "δημοκρατικοί αγώνες", ηθικά πλεονεκτήματα κτλ). Κάνει τζιζ από μακριά πλέον. Ακόμα και για καθαρά κυνικούς, μαρκετίστικους λόγους, καλύτερα μακριά και αγαπημένοι.
Εκτός κι αν ως "αριστερούς που πρέπει να προσεγγιστούν" εννοείται τα δεκαπεντάχρονα που παίζουν HoI 4 και ποστάρουν σοβιετικά memes στο ρέντιτ. Εκεί πιθανόν να μπορεί να αποδώσει το τυράκι του εθνικομπολσεβικισμού, αν και προσωπικά δεν γνωρίζω πολλά για το συγκεκριμένο target group, οπότε δεν έχω να συνεισφέρω παραπάνω και σταματώ εδώ.
Εν κατακλείδι, τα σχέδια επί χάρτου για ένα μεταπολιτικό αντιφιλελεύθερο μέτωπο είναι άκρως ενδιαφέροντα. Δεν ξέρω όμως πώς αυτό θα μπορούσε να συγκροτηθεί από τους σημερινούς ΕΑΑΚίτες/ΜΟΥΛΟΥδες/ΣΕΚίτες και γενικά όλη αυτή τη σούπα που κείτεται "αριστερότερα του Συριζα". Και μιλάμε για Ελλάδα, έτσι; Γιατί αν πάμε δυτικότερα, το χάλι, η απίστευτη μιζέρια και το πρακτοριλίκι της συγκεκριμένης υποκουλτούρας αυξάνεται και πληθύνεται. Όπως, επίσης, αδυνατώ να συλλάβω πώς θα συμμετάσχει και το μεγαλύτερο μέρος των λεγόμενων "πατριωτικών δυνάμεων", αλλά αυτό είναι κάτι που πρέπει να απασχολήσει και να αποτελέσει αφορμή ενδοσκόπησης όσων θήτευσαν στον αντίστοιχο χώρο.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Υπάρχουν στην βάση των μαρξιστικών και των αναρχικών φοιτητικών ομάδων πολλά παιδιά που στα πρώτα έτη των σπουδών απλώς ψάχνονται δίχως να έχουν σχηματίσει ιδεολογικό υπόβαθρο. Βλέπουν ότι υπάρχουν σε αυτά τα σχήματα ανατρεπτικά οράματα, αιτήματα για κάτι καλύτερο από αυτό που ζούμε και σκέψεις που θέλουν να πάνε λίγο πιο πέρα από την αποδοχή του "έτσι είναι, δεν γίνεται αλλιώς, η αγορά πάνω από όλα". Προφανώς και αυτά τα παιδιά θα απορροφηθούν από τις μαρξιστικές οργανώσεις όταν από την πλευρά μας υπάρχει μια ολιγομελής Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. και τίποτα άλλο. Στην πορεία θα διαμορφωθεί η ιδεολογία τους με πιο συγκροτημένο τρόπο. Αυτό που κάνουν οι απέναντι οργανώσεις θα μπορούσε να το κάνει και η δική μας.
Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι αγνές οι Αριστερές οργανώσεις. Είναι όμως πιο κοντά στον Ρομαντισμό το όλο πλαίσιό τους απ΄ ότι το πλαίσιο συγκρότησης και δράσης της ΔΑΠ, μολονότι στους φοιτητές της Δεξιάς υπάρχουν αρκετές μεμονωμένες περιπτώσεις που εύκολα θα μεταπηδούσαν προς την Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. αν η λέσχη μας είχε παρουσία σε περισσότερα τμήματα.
Επίσης δεν σημαίνει ότι ακόμη και αν προσελκύσουμε αυτά τα παιδιά όλα θα μείνουν όλα μέχρι το τέλος. Αλλά ορισμένα θα μείνουν. Όπως μείναμε και εμείς που κρατάμε την λέσχη. Έτσι και η λέσχη θα συνεχίσει να υπάρχει και μια στελεχιακή υποδομή θα εξακολουθήσει να δημιουργείται. Όσο οι διαθέσιμοι και οι ενεργοί θα μειώνονται λόγω αδιαφορίας τόσο θα μειώνονται και οι δυνατότητες της δεξαμενής του δικού μας χώρου. Τόσο απλά είναι τα πράγματα.
Όσον αφορά παλιούς Αριστερούς που ήρθαν προς τα εδώ έχουμε παραδείγματα. Δεν περιμένουμε να κάνουμε μια συμφωνία αντικαπιταλιστικού μετώπου με τα πρόσωπα που ηγούνται στην Αριστερά (αν και συνδικαλιστικές συνεννοήσεις δεν είναι δύσκολο να γίνουν και έχουν ήδη γίνει ενώ δεν νομίζουμε ότι είναι τόσο δύσκολη μια πιο βαθιά συζήτηση με εναπομείναντες μαοϊκους, γκεβαρικούς κλπ ή με ψηφοφόρους του Λαφαζάνη, της Κων/Πούλου κ.α. -για τους ΕΠΑΜίτες δεν το συζητάμε ότι τους θεωρούμε περίπου δικούς μας). Ωστόσο περιμένουμε να υποδεχτούμε τους Αριστερούς που ωριμάζοντας βλέπουν ότι δεν τους εκφράζει ο μονοδιάστατος μαρξισμός και αναζητούν ρομαντικά συμπληρώματα στην κριτική τους στάση απέναντι στην εξουσία. Με αυτό τον τρόπο μας έχουν προσεγγίσει ουκ ολίγες φορές παιδιά. Ο Αχιλλέας, μιας και τον ανέφερες, είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Υπάρχουν και άλλοι. Όταν ιδρύθηκε η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. απορρόφησε πολλούς ΔΑΠίτες και αναρχικούς/μαρξιστές του Πολιτικού τμήματος της Νομικής Αθηνών. Ο Σταμάτης ήταν ο μοναδικός καθαρά αυτόνομος εθνικιστής που ήταν ανένταχτος και είχε ζήσει την εποχή της παλιάς War Flag, λόγω του ότι είχε περάσει με κατατακτήριες σε δεύτερο ακαδημαϊκό τμήμα και ήταν μεγαλύτερος σε ηλικία. Δυο τρία ακόμα από τα μέλη του πρώτου πυρήνα ήταν ανένταχτοι εθνικιστές που όμως ψήφιζαν ΧΑ κλπ. Για να οργανωθεί στην αρχή η λέσχη λαφυραγωγήθηκε μέρος του στελεχιακού δυναμικού της ΔΑΠ και Αριστερών ομάδων. Περιγράφουμε δηλαδή κάτι που έχει ήδη συμβεί στο παρελθόν.
Αλλά να ξεκαθαρίσουμε ότι μιλάμε πάντα για περιβάλλοντα μικρο-πολιτικών χώρων. Τα πανεπιστήμια, τα λογοτεχνικά και καλλιτεχνικά στέκια κλπ. Για τέτοιες εμβέλειες. Δεν κάνουμε αυτή την συζήτηση με την προοπτική μιας ευρύτερης πολιτικής οργάνωσης. Σε μια τέτοια συζήτηση ασφαλώς θα αλλάξουν οι όροι και θα συμφωνήσουμε με την προσέγγισή σου. Εκεί ο δρόμος ακόμη είναι μακρύς.
Συνάντηση κορυφής είναι δύσκολο να οργανωθεί από μια μικρή συλλογικότητα όπως η δική μας. Αν υπήρχε μια ευκαιρία να γίνει κάτι τέτοιο την κλώτσησαν οι πυρήνες που πρωταγωνίστησαν στο κίνημα των Αγανακτισμένων και στις διαδηλώσεις κατά της συμφωνίας των Πρεσπών.
Κατά τα άλλα όλα όσα γράφεις στο τελευταίο σχόλιο ισχύουν. Έτσι ακριβώς είναι τα πράγματα. Έτσι πορευόμαστε και εμείς.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Απο ΑντιΝατοικος:
Πολυ ωραιο κειμενο! Γνωμη μου ειναι, οτι η μορφωτικη ανεπαρκεια της νεολαιας της χωρας μας, φοιτητικη η μή, εχει χτυπησει κοκκινο! Η αποπολιτικοποιηση των ανθρωπων της χωρας μας ειναι στο σχεδιο και στην πρακτικη του συστηματος... ή θα εισαι οργανωμενος στα απο - κομματα που δεν παραγουν ιδεες - πολιτικη και θα εισαι "νεκρος" πολιτικα, ή θα εισαι σε συνειδητη αρνηση - αποχη - περιθωριοποιηση.... Ενας μεγαλος Ελληνας διανοητης, ο Μ. Χαραλαμπιδης ειχε πει καποτε για την ρηση του Αριστοτελη, περι του "ανθρωπος ζωον πολιτικον"... αμα φυγει το "πολιτικον" μενει μονο το "ζωον"....
Μην περιμενετε πολλα απο τις υπαρχουσες "αριστερες" οργανωσεις, οπως και απο αυτοαποκαλουμενους "αριστερους" γενικα... εχουν πολλα πολιτικα κομπλεξ.... πιο ευκολα διαφωτιζεις εναν μη πολιτικοποιημενο που θα ψηφισει Συριζα, παρα εναν πολιτικοποιημενο "αριστερο" Συριζαιο....
Υπαρχει βεβαιως μια μεριδα αυτοαποκαλουμενων αριστερων τυπου Αρδην - παλιο πατριωτικο ΠΑΣΟΚ, καποιοι παλιοι τροτσκιστες, κλπ, οι οποιοι εχουν πιο πολλα κοινα με εσας, παρα με αλλους "αριστερους"....
Συμφωνούμε. Δεν περιμένουμε τίποτα από τις Αριστερές οργανώσεις. Το θεωρούμε αυτονόητο αυτό. Αν περιμέναμε κάτι από τέτοιες οργανώσεις δεν θα ήμασταν εθνικιστές. Περιμένουμε με υπομονή ώστε να δείξουμε σε Αριστερούς που δείχνουν ενδιαφέρον προς τον Ρομαντισμό και την από δω μεριά. Αυτό εννοούμε.
Με Αριστερούς ως πρόσωπα συζητάμε. Με τις ηγεσίες τους μόνο σε περιπτώσεις που χρειάζεται μια συνεννόηση σε κάποιο συνδικαλιστικό όργανο κλπ. Τι άλλο να συζητήσουμε; Να τις πείσουμε να γίνουν εθνικιστικές ή να μας πείσουν αυτές να γίνουμε μαρξιστές;
Αν ποτέ προκύψει ανάγκη ενός ευρύτερου αντισυστημικού μετώπου να το δούμε. Αλλά ενδεχομένως αυτή να είναι η πλέον ουτοπική ιδέα που μπορεί να υπάρξει στην σημερινή πολιτική συνθήκη.
Με τους τελευταίους που αναφέρεις μπορεί κάποτε να γίνει μια ενδιαφέρουσα συζήτηση (εξαιρείται ο πυρήνας του Καραμπελια ο οποίος λειτουργεί ξεκάθαρα ως δορυφόρος της Νέας Δημοκρατίας). Αλλά που βρίσκονται; Στους δικούς μας χώρους (πανεπιστήμια, λογοτεχνικά - καλλιτεχνικά στέκια που γνωρίζουμε) δεν υπάρχουν. Για να συζητήσεις με κάποιον πρέπει κάπου να υπάρχει και να δρα.
εδώ τα συγκεντρωτικά σύμφωνα με πκς, δαπ και εαακ:
https://www.foititikanea.gr/%CF%86%CE%BF%CE%B9%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%AE%CF%82/%CF%86%CE%BF%CE%B9%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82/29250-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%AD%CF%83%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%86%CE%BF%CE%B9%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD-%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CF%8E%CE%BD-2023-live
τα εαακ-αρεν γέρνουν προς Βαρουφάκη, ενώ τα άλλα εαακ είναι της ανταρσυα. Το δίκτυο είναι του συριζα
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Η συμμαχία ανατροπης του Καζάκη ειναι καλη επιλογή για οσους δεν θελουν να απεχουν. Αν και εγώ θα ψηφίσω αλλο μικρό κόμμα του πατριωτικου χωρου.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Σιγά μην είναι αληθινοί αριστεροί οι ψηφοφόροι μλ και εεκ. Αντί να ρίξουν λευκό, ψηφίζουν εξωκοινοβουλευτικά κόμματα ή Λεβέντη για να τρολλάρουν διά της κάλπης. Πεταμένες ψήφοι που ευνοούν την κυβέρνηση.
Τι θες να κάνουν και εσύ ρε ανώνυμε; Αν είναι μέλη ή υποστηρικτές αυτών των μικρών κομμάτων δεν είναι εύλογο να τα ψηφίσουν; Είναι σαν να λες ότι η λέσχη ή άλλες αυτόνομες ομάδες πρέπει ντε και καλά να ενσωματωθούν στον Κασιδιάρη, στον Βελόπουλο ή σε κάποιο σχετικό κάπως μεγάλο κόμμα. Δεν πάει έτσι δουλειά. Με αυτό το σκεπτικό πρέπει να κατεβαίνουν μόνο η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές.
Ο/Η . είπε...Μην κουράζεστε. Αν η αριστερά (και οι αριστεροί) 1 αφήσουν την woke προπαγάνδα 2 αφήσουν τις βλακείες με τα σοβιέτ 3 θέλουν συνεργασίες και όχι "πηγάδες"....εμείς εδώ είμαστε. Ο εθνικισμός βάζει πρώτα το έθνος και μετά τις ιδεολογίες. Αλλά μάλλον δεν θα πράξουν τίποτα από τα παραπάνω.
Αλλά μάλλον δεν θα πράξουν τίποτα από τα παραπάνω.
Εεεεεέλα....Μάγος είσαι;
Άντε Σταμ. Συμφωνώ και εγώ με τον παραπάνω σχολιαστή. Περιμένουμε.
Αν και δεν νομίζω ότι με χρειάζεστε σε αυτό το θέμα, ετοιμάζεται σχετικό άρθρο. Θα ανέβει αύριο ή μεθαύριο. Να είμαστε κοντά στις εκλογές για να μην το ξεχάσουν οι αμφιταλαντευόμενοι.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...τώρα μόλις έπαιξε διαφημιστικό της κωνσταντοπούλου. το σύνθημα είναι 'ούτε δεξιά-ούτε αριστερά-μόνο μπροστά'. δεν ξέρω αν μπορώ να συμφωνήσω ή αν το κάνει για να πάρει ψήφους από όλους
Ούτε δεξιοί ούτε αριστεροί, ούτε κομμουνιστές ούτε ναζί, δεν είμαστε εθνικιστές ούτε ρουφιάνοι αναρχικοί όπως έλεγε και ένα οπαδικό άσμα, ε ανώνυμε?
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Να πας ρωτήσεις τον σποτά της Κωνπούλου ρε Θόδωρε. Στο τέλος μόνο εσύ θα απομείνεις να υπερασπίζεσαι την δεξιά.
Θεωρείτε πως ο καπιταλισμός και ο φιλελευθερισμός ως έννοιες μπορούν να διαχωρίζονται ή είναι ταυτόσημες; Δηλαδή ένας σοσιαλδημοκρατικός καπιταλισμός δίχως στοιχεία άγρια ελεύθερης οικονομίας, τύπου ρούζβελτ -που στις η.π.α. όταν κυβερνούσε δεν υπήρχε φιλελεύθερη οικονομία αλλά καπιταλιστική- είναι αντίθετος με τις ρομαντικές αντιλήψεις;
Καταρχάς είναι μάλλον άστοχο να μιλάμε για σοσιαλδημοκρατία στις ΗΠΑ και τον ευρύτερο αγγλοσαξονικό κόσμο. Μάλλον θα ήταν πιο σωστό να την αναζητήσουμε στην μεταπολεμική κεντρική και βόρεια Ευρώπη.
Έπειτα η σοσιαλδημοκρατία είναι στην ουσία φιλελευθερισμός. Ποια στοιχεία της φιλελεύθερης πολιτικής θεωρίας απορρίπτει ώστε να την δούμε ως κάτι ξεχωριστό από τον φιλελευθερισμό; Προσοχή συζητάμε για σοσιαλδημοκρατία αστικού τύπου, ούτε καν για ρεφορμιστικό σοσιαλισμό τύπου Πιέτρο Νένι, έτσι; Ακολουθούμε τους όρους που έθεσες στο ερώτημά σου.
Με τον πολιτικό Ρομαντισμό υπάρχει μια απόσταση. Καταρχάς οι εκδοχές του κλασικού σοσιαλισμού του 19ου αιώνα ενσωμάτωσαν ορισμένα στοιχεία της ρομαντικής κριτικής στον φιλελεύθερο καπιταλισμό. Αλλά ενσωμάτωσαν και περισσότερες ιδέες του φιλελεύθερου Διαφωτισμού επεξεργασμένες σε πιο ριζοσπαστικές εκδοχές. Όσο περνούσαν τα χρόνια και καθώς μπαίναμε στον 20ο αιώνα ενώ ο αντιδιαφωτιστικός Ρομαντισμός ταυτιζόταν με τον εθνικισμό όλο και πιο στενά οι ελευθεριακές πολιτικές εκδοχές του Ρομαντισμού περιορίζονταν και υιοθετούνταν από μικρούς κύκλους της Αριστεράς. Τα κύρια ρεύματα του σοσιαλισμού γίνονταν ξεκάθαρα υλιστικά και αντιρομαντικά, είτε ήταν κομμουνιστικά είτε ήταν ρεφορμιστικά. Το ίδιο και μετά τον ΒΠΠ. Ο ευρωπαϊκός σοσιαλισμός είχε πάρει διαζύγιο απ' τις ιδέες του Ρομαντισμού. Μετά τον ΒΠΠ στην Ευρώπη ο Ρομαντισμός ταυτίστηκε σχεδόν εξολοκλήρου με τον εθνικισμό και τον νεοφασισμό.
Ωστόσο η ανατροπή ήρθε από τις, λεγόμενες τότε, χώρες του τρίτου κόσμου. Εκεί περιπλέχθηκε ο σοσιαλισμός (κομμουνιστικός ή ρεφορμιστικός) με εθνικό-απελευθερωτικά αιτήματα, με αποτέλεσμα να προκύψει μια απρόσμενη επανασύνδεση του πολιτικού Ρομαντισμού με ρεύματα της Αριστεράς τα οποία βέβαια εμπεριείχαν δια της πλαγιάς οδού δόσεις εθνικισμού. Σε τέτοιες περιπτώσεις μπορεί να ανιχνευθεί σύνδεση του Ρομαντισμού με κλασικά σοσιαλιστικά κινήματα. Όχι σε ευρωπαϊκά. Στην Ευρώπη ο Ρομαντισμός ταυτίστηκε με τον εθνικισμό από τα τέλη του 19 ουαιώνα.
Με εξαίρεση περιπτώσεις που βρίσκονταν στο μεταίχμιο της Ευρώπης. Όπως η ελληνική περίπτωση του Ανδρέα Παπανδρέου. Η Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ κανονική χώρα του δυτικοευρωπαϊκού κόσμου. Μας συμπεριφέρονταν με τρόπο παρόμοιο με εκείνο των χωρών του τρίτου κόσμου. Με αποτέλεσμα να ευδοκιμήσει ο εθνολαϊκιστικός ρεφορμιστικός σοσιαλισμός του Ανδρέα μετά τα Ιουλιανά και μέχρι το 1979-80. Ο σοσιαλισμός του Ανδρέα είχε μπόλικο Δραγούμη και πολιτικό Ρομαντισμό στην ανάλυση του. Αλλά τον απαρνήθηκε, όπως ήταν αναμενόμενο, μόλις κυβέρνησε (με εξαίρεση τους συμβολισμούς και την επικοινωνία που διατήρησαν ρομαντικές αποχρώσεις).
Ο Ρομαντισμός είναι προσανατολισμένος προς την υπέρβαση των κοινών μέτρων, προς την απόρριψη του εργαλειακού ορθολογισμού ως βάσης μιας καθολικής αντίληψης για την παγκοσμιοποίηση της πολιτικής ζωής, προς την υπεράσπιση των παραδοσιακών εθνικών ταυτοτήτων και συλλογικών δομών, προς προς την ανάδειξη των χαρισματικών προσωπικοτήτων. Είναι ασφαλώς προσανατολισμένος και προς αντιφιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές. Όχι απλά αντικαπιταλιστικές. Γιατί εστιάζει στο συλλογικό πυρήνα της κοινοτικής οικονομίας ή στην προτεραιότητα του κράτους ως βραχίονα της κοινότητας και δεν αποδέχεται βασικές παραδοχές της φιλελεύθερης οικονομικής σκέψης.
Όλα αυτά στην πολιτική θεωρία, βέβαια. Στην πράξη μπορεί μια νεοφασιστική ή εθνικιστική οικονομική πολιτική να μην διαφέρει πολύ από μια οικονομική πολιτική παλιού σοσιαλιστικού ρεφορμιστικού τύπου. Θα διαφέρουν, όμως, τα υπόλοιπα ιδεολογικά γνωρίσματα των δύο πολιτικών στρατοπέδων ακόμη και αν έχουν παρόμοιες οικονομικές εφαρμογές.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Οἱ φοιτητικὲς ἐκλογὲς εἶναι ἕνα ἀνέκδοτο. Ὡστόσο, τὰ χειρότερα ἐντοπίζονται μέσα στὴ διοίκηση καὶ τὶς κλίκες τῶν ἀκαδημαϊκῶν. Ἡ χρηματολαγνεία καὶ ἡ δηθενιὰ πολλῶν καθηγητῶν εἶναι ἀποκρουστική.