Ο πολιτικός που κατά την ύστερη μεταπολίτευση αποτέλεσε στην χώρα μας τον κύριο εκφραστή του τεχνοκρατικού ορθολογισμού, του διεθνιστικού φιλελευθερισμού και του τριτοκοσμικού ψευδοευρωπαϊσμού, όλων όσων κοντολογίς εμείς οι ρομαντικοί απεχθανόμαστε, είναι ο Κώστας Σημίτης. Αποδεκτός από την αμερικανική πρεσβεία και εκλεκτός του γερμανικού παράγοντα, ο Σημίτης υπήρξε ο πρώτος πολιτικός που κυβέρνησε την Ελλάδα στο πλαίσιο μιας ιδιότυπης, χρονικά περιορισμένης στα εκλογικά πλαίσια, αστικής δικτατορίας. Ήταν ο πρώτος πολιτικός, δηλαδή, που κυβέρνησε έχοντας την υποστήριξη όλων των δυνάμεων που ελέγχουν την πολιτική ζωή του τόπου μας (Η.Π.Α, Γερμανίας/Ε.Ε., Ισραήλ και Ηνωμένου Βασιλείου), σχεδόν όλων των τηλεοπτικών Μ.Μ.Ε και του συνόλου των κύκλων του life style, οι οποίοι είχαν αρχίσει να αποτελούν κομβικούς διαμορφωτές των κοινωνικών, αισθητικών και πολιτικών προτύπων της ελλαδικής καθημερινότητας. Έκτοτε ο Σημίτης διατηρεί μια αφανή εξουσία. Οι άνθρωποι του περιβάλλοντός του έχουν υπό τον έλεγχό τους τις περισσότερες θέσεις-κλειδιά του κρατικού μηχανισμού. Ενώ και ο ίδιος προσωπικά, με κομψά ήπιο αλλά και εμφανή τρόπο, δεν παραλείπει να δείχνει ποιες από τις μετέπειτα κυβερνήσεις υποστηρίζει και μανιπουλάρει από τα παρασκήνια. Οι δυο τελευταίοι εκλεκτοί του ήταν ο Αντώνης Σαμαράς και ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ενώ ο Αλέξης Τσίπρας εκλιπαρούσε επί μια τετραετία προκειμένου να λάβει κι εκείνος την «ευλογία» του αρχιερέα των πολιτικών παρασκηνίων.
Ακούμε συχνά τους υποστηρικτές του Κώστα Σημίτη να μας διατυμπανίζουν ότι εκείνος πέτυχε εθνικούς στόχους. Έβαλε την χώρα στο ευρώ, έθεσε τις βάσεις για την ομαλή διεξαγωγή των ολυμπιακών αγώνων, πέτυχε την είσοδο της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση και προώθησε μια σειρά από κρατικές μεταρρυθμίσεις. Αυτή η επιχειρηματολογία καθιστά ορατή την άβυσσο που χωρίζει εμάς τους ρομαντικούς από τα άψυχα νευρόσπαστα του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού. Γιατί εμείς χαμογελάμε ειρωνικά παρατηρώντας ότι για τα στενά μυαλά των «ευρωπαϊστών» τα παραπάνω διαχειριστικά ζητήματα -κάποια εκ των οποίων (όπως το ευρώ) είχαν μόνο αρνητικές συνέπειες για την Ελλάδα- έγιναν νοητά ως «εθνικοί στόχοι». Και, παράλληλα, υπενθυμίζουμε ότι κατά την εποχή που ο Κώστας Σημίτης κυβέρνησε την χώρα η κοινωνική διάλυση επέτρεπε σε λαθρομετανάστες σαν τον Σορίν Ματέι να απαγάγουν Έλληνες πολίτες και να τους ανατινάζουν με χειροβομβίδες, την ώρα που το ελλαδικό mediaκό κατεστημένο τους μετέτρεπε σε λαϊκούς ήρωες μεταδίδοντας ζωντανά τις απαγωγές τους. Οι επιχειρηματίες της εξουσιαστικής ελίτ μπορούσαν, χωρίς ενδοιασμούς, να μεταφέρουν τα χρέη τους στους ξεγελασμένους απ’ τον πρωθυπουργό μικροαστούς, μέσω σκανδάλων όπως εκείνο του χρηματιστηρίου. Φτηνές περσόνες του life style αναδείχθηκαν σε κοινωνικά πρότυπα και κατάφεραν να υποτάξουν την ελληνική κοινωνία στον ακαλαίσθητο υλισμό του νεοπλουτισμού. Το οργανωμένο έγκλημα συνδέθηκε, όσο ποτέ άλλοτε, με κοινωνικά ισχυρές ομάδες, αποκτώντας μια σχεδόν θεσμική υπόσταση. Ενώ η γεωπολιτική αξία της Ελλάδας καταποντίστηκε ύστερα από τις εθνικές τραγωδίες των Ιμίων, της Κύπρου και το φιάσκο της υπόθεσης Οτσαλάν.
Όταν ο Κώστας Σημίτης ανέλαβε την πρωθυπουργία το 1996 εγώ ήμουν ένας έφηβος μαθητής του λυκείου. Μακρυμάλλης, χεβυμεταλάς, νεορομαντικός εθνικιστής που ταυτιζόταν με τα κείμενα τα οποία υπέγραφε ο αρθρογράφος με το ψευδώνυμο Sun Knight στο περιοδικό Metal Hammer και μόνιμος θαμώνας της Θύρας 7. Ωστόσο, η πολιτιστική ταυτότητα (υποκουλτούρα για ορισμένους) που εξέφραζα είχε αρχίσει να ξεθωριάζει.
Το heavy metal μπορεί να είχε σωθεί μετά την κρίση του πρώτου μισού της δεκαετίας του ’90. Μάλιστα η επιστροφή στις ηχητικές του απαρχές στο δεύτερο μισό της ίδιας δεκαετίας και η πρόκριση του επικού στοιχείου αποτέλεσαν δικαίωση για όσους εκφράζαμε την νεορομαντική γραμμή που χάραζε ο Sun Knight μέσα από την στήλη War Flag του Metal Hammer. Όμως η ηχητική σωτηρία δεν συνεπαγόταν και την κινηματική του επιβίωση. Η παρουσία των «μεταλλικών ιπποτών» στους δρόμους είχε μειωθεί και τα παλιά στέκια είχαν πάψει να υπάρχουν. Συνολικά η κουλτούρα του rock και η δυναμική του σκληρού ήχου έδειχναν να δύουν. Ακόμη και ο κόσμος του γηπέδου είχε νοθευτεί με αστικά κατάλοιπα. Η επιρροή του life style, μέσω των κέντρων διασκέδασης και των ιδιωτικών Μ.Μ.Ε, άρχιζε να βαραίνει καταλυτικά την ελληνική κοινωνία. Το ωφελιμιστικό πνεύμα του καταναλωτισμού και της ηθικής χαλάρωσης απλωνόταν συνεχώς.
Μολονότι ήμουν ακόμη έφηβος από την πρώτη μέρα που είδα τον εν λόγω πολιτικό να αναλαμβάνει την κυβέρνηση, με το σύνολο των μέσων ενημέρωσης να τον υποστηρίζουν, διαισθάνθηκα πως βρισκόμασταν στην αφετηρία μιας δύσκολης εποχής για την χώρα. Το τραγικό της υπόθεσης ήταν ότι η επιβεβαίωση που ακολούθησε αφορούσε όχι μόνο το κοινωνικό ή το πολιτιστικό πεδίο αλλά και τον νευραλγικά ευαίσθητο τομέα των εθνικών θεμάτων. Μέσα σε λίγες μέρες απ’ την ανάληψη της πρωθυπουργίας ο Κώστας Σημίτης φρόντισε να δείξει πως εκλάμβανε την γεωπολιτική υπόσταση της χώρας στην κρίση των Ιμίων. Η υποχώρηση και οι ευχαριστίες στους Αμερικανούς με καθήλωσαν για πολύ καιρό σε μια βουβή μελαγχολία. Από εκείνη την μέρα -και για πολύ καιρό μετά- στο βάθος της καρδιάς μου σιγόβραζε ένα δηλητήριο. Ένα θυελλώδες εφηβικό μίσος με είχε πλημμυρίσει. Ήθελα να διαλύσω οτιδήποτε έβρισκα μπροστά μου και θεωρούσα επιζήμιο για την πατρίδα. Και σαν να μην έφτανε αυτό δεν άργησε να έρθει και το επόμενο χτύπημα.
Τον Αύγουστο του ίδιου έτους Έλληνες και ξένοι μοτοσικλετιστές, μετά από μια ευρωπαϊκή περιήγηση με τα δίτροχα θηρία τους, αποφάσισαν να ολοκληρώσουν την οδηγητική τους απόλαυση στην Κύπρο. Οι αρχές του ψευδοκράτους είχαν δηλώσει ρητά πως θα απαγόρευαν την πρόσβαση στα εδάφη τους. Οι μοτοσικλετιστές υποστήριξαν ότι κάτι τέτοιο ήταν αντίθετο με τις διεθνείς συνθήκες και επέμειναν. Τελικά, η διαμάχη κατέληξε σε μια μικρή διπλωματική σύγκρουση της ελληνοκυπριακής πλευράς με εκείνη του ψευδοκράτους.
Το απόγευμα της ενδεκάτης Αυγούστου έλαβαν χώρα επεισόδια στην διάρκεια των οποίων Έλληνες της Κύπρου δοκίμασαν να υπερπηδήσουν την συνοριακή γραμμή και να περάσουν μαζικά στα κατεχόμενα εδάφη. Επρόκειτο για μια γενναία αλλά και ανέλπιδα επιλογή. Αποτέλεσμα των συμπλοκών υπήρξε η δολοφονία του ελληνοκύπριου Τάσου Ισαάκ ενώπιον τηλεοπτικών συνεργείων τα οποία μετέδωσαν το έγκλημα άμεσα και παγκοσμίως. Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Κώστας Σημίτης προτίμησε να υποβαθμίσει το γεγονός (μαζί με την εθνική μας αξιοπρέπεια) και να ακολουθήσει την λεγόμενη τακτική της απεμπλοκής.
Τρεις μέρες αργότερα, και συγκεκριμένα στις 14 Αυγούστου του 1996, μετά την κηδεία του Ισαάκ, τα επεισόδια επαναλήφθηκαν. Ο ξάδελφος του δολοφονηθέντος, Σολωμός Σολωμού, ξέφυγε από τον στρατιωτικό κλοιό, μπήκε στην κατεχόμενη πατρίδα και σε μια συμβολική κίνηση σκαρφάλωσε με το τσιγάρο στο στόμα στον ιστό του συνοριακού φυλακίου για να κατεβάσει την σημαία του ψευδοκράτους. Λίγο πριν την φτάσει, ένας Τούρκος αξιωματούχος τον σκότωσε εν ψυχρώ με μια σειρά πυροβολισμών.
Περίπου έναν μήνα μετά από εκείνα τα γεγονότα ξεκίνησε η τελευταία σχολική μου χρονιά. Η σχολική παρέα των νεορομαντικών metalheads και rockers έβγαζε αφρούς. Η εναντίωση στον κόσμο της εποχής μας, που κατά τα προηγούμενα χρόνια εκφραζόταν μέσα από την συμμετοχή μας σε καταλήψεις, μέσα από το στυλ, το ντύσιμο, τα μουσικά ακούσματα, την λογοτεχνία και το ύφος μας, εκείνες τις μέρες είχε βρει ένα νέο σημείο εστίασης. Οι υπεύθυνοι του εθνικού εξευτελισμού έπρεπε να πάρουν μια απάντηση. Πόσο μάλλον που σε λίγες μέρες, και συγκεκριμένα στις 22 Σεπτεμβρίου, θα γίνονταν εθνικές εκλογές.
Η αρχή είχε γίνει στις μαζικές πορείες υπέρ του κυπριακού ελληνισμού. Αλλά η παρέα του 5ου λυκείου Καλλιθέας θέλησε να λάβει και κάποιες αυτόνομες πρωτοβουλίες τοπικής κλίμακας. Λίγες μέρες πριν την έναρξη του σχολικού έτους η παρέα είχε οργανώσει το πλάνο της δράσης. Τα πρώτα αυτοσχέδια και χειρόγραφα φυλλάδια δημιουργήθηκαν. Τα συνθήματά μας άρχισαν να εμφανίζονται γραμμένα στους τοίχους του κέντρου της Καλλιθέας. Παράλληλα, ο Morias, ο σημερινός γραφίστας του περιοδικού μας, χρησιμοποιώντας ως υφάσματα παλιές φανέλες του πατέρα του, έφτιαξε μια σημαία του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους. Οι τελευταίες λεπτομέρειες του σχεδίου κανονίστηκαν στην καφετέρια Αρριάνα της παλιάς πλατείας Κύπρου, το βράδυ πριν τον αγιασμό της ερχόμενης σχολικής χρονιάς.
Έντεκα Σεπτέμβρη του 1996. Ο μεσημεριανός αγιασμός ξεκινά στο 5ο Λύκειο της Καλλιθέας. Ο ιερέας στο κέντρο μπροστά από το κυλικείο, οι καθηγητάδες να περιφέρονται, οι μαθητές σε χαλαρές παρατάξεις. Στο βάθος των παρατάξεων αναδεύεται το μπούγιο των «γνωστών-αγνώστων». Το συγκροτούμε μια εικοσάδα εφήβων που δείχνουμε λες και βγήκαμε από το Ρόδον. Μακρυμάλληδες, με μαύρες αρβύλες μέσα στην καυτή ζέστη. Εγώ έχω δέσει τα μακριά μου μαλλιά σε κοτσίδα που θυμίζει σαμουράι. Φορώ κολλητό τζην, doc Martens δωδεκάρες και μια μπλούζα που βρήκα στο Μοναστηράκι πριν λίγους μήνες. Είναι άσπρη, γράφει ΕΛΛΑΣ με κλασικίζουσα γραμματοσειρά στο ύψος της καρδιάς, στην πλάτη έχει μια στάμπα με τον βυζαντινό αετό να σκίζει την τουρκική σημαία ενώ στο φόντο κυματίζει η ελληνική.
Οι περισσότεροι από το μπούγιο δεν έχουν πλήρη γνώση του σχεδίου. Αλλά μπαίνουν στο κόλπο, «έτσι για την φάση». Τέσσερα παιδιά, εγώ, ο Morias, ο Κωστής ο «ξανθός» και ο συμμαθητής μας ο Δημήτρης ο «Πετράν», αποφασίζουμε να διαταράξουμε την αστική κανονικότητα του σχολικού βίου. Με το τέλος του αγιασμού, και όταν ο cult υπολυκειάρχης Νίκος Κάβουρας πιάνει το μικρόφωνο για να μας πει τις αναμενόμενες τυπικότητες με την βραχνή και μπάσα φωνή του, ο Δημήτρης υψώνει την σημαία του ψευδοκράτους των Τουκροκυπρίων ανάμεσα στο μπούγιο των νεαρών rockers. Τα συνθήματα «Φωτιά-Φωτιά, στα τουρκικά σκυλιά» και «Ισαάκ-Σολωμέ-Δεν θα σας ξεχνώ ποτέ», αρχίζουν να δονούν το προαύλιο. Το μπούγιο ουρλιάζει υπό την καθοδήγησή μου, ενώ ο Morias και ο Κωστής βάζουν φωτιά στην τουρκική σημαία (η άτιμη δεν καιγόταν στην αρχή γιατί το ύφασμα της φανέλας δεν έπιανε φωτιά εύκολα!!). Οι καθηγητές κοιτούν αποσβολωμένοι, οι υπόλοιποι μαθητές στριμώχνονται μπροστά, θέλοντας να απομακρυνθούν όσο το δυνατόν γρηγορότερα από την «μεταλλική ορδή» που βρυχάται στο βάθος των παρατάξεων. Μετά από λίγα λεπτά τα συνθήματα κοπάζουν, ακολουθεί ένα παρατεταμένο χειροκρότημα της «μεταλλικής ορδής» προς τους εαυτούς μας και μερικά χαμόγελα ικανοποίησης συνοδεύουν την λήξη της τελετής του αγιασμού.
Αλλά οι τέσσερις οργανωτές του τελετουργικού καψίματος της τουρκικής σημαίας δεν ακολουθούμε τους υπόλοιπους συμμαθητές στον απογευματινό καφέ. Αυτό που προηγήθηκε ήταν το πρώτο μέρος του σχεδιασμού. Η ολοκλήρωση προϋποθέτει επιπλέον κινήσεις. Τις οποίες θα θυμηθώ σε μελλοντικό άρθρο, όταν παραγραφτούν τα αδικήματα που περιλαμβάνουν….
Σχόλια:
Ο Πατριάρχης είπε...Άθλιοι νεανίσκοι, νομίζετε ότι επιτυγχάνετε οτιδήποτε πυρπολώντας εμβλήματα συμμάχων χωρών. Δεν μένει τώρα παρά να ομολογήσετε και ότι αποδοκιμάζετε εις τα γήπεδα τον τουρκικό εθνικό ύμνο, αντί να δείξετε τον δέοντα σεβασμό προς μια σύμμαχο χώρα του ΝΑΤΟ, στεκόμενοι εις την στάσιν της προσοχής κατά την διάρκειαν της ανακρούσεώς του.
Εφόσον θέλετε να παραστήσετε τας ήρωας να πάτε να πολεμήσετε δια την απελευθέρωσιν της Ιωνίας. Θα σας εκπαιδεύσει ο δρομεύς συναγωνιστής Παρθενοπίπης, προκειμένου να αποκτήσετε την απαιτουμένη φυσική αντοχίν. Θα σας προσφέρει την κατάλληλη ιδεολογικήν προπαρασκευή ο Ελευθέριος Πανουργούσης. Το προάριστον, τα στερεά και το βραδινό θα επιμεληθεί το γνωστό εστιατόριο εις το οποίον γευματίζω την αγαπητή μου τοματόπιτα (βαρβαριστί pizza) συζητώντας μετά των συναγωνιστών της ΟΝΝΕΔ κατά τη διάρκεια της νυκτός που προηγείται των δημοψηφισμάτων. Άι αρβύλαι σας θα έχουν γυαλιστεί υπό του Αλβανού συναγωνιστού Ντρούτσα.
Θα ήθελα μόνο να μου παραδώσετε το βιογραφικό της κορασίδος που κυκλοφορεί μαζί σας. Οι υπόλοιποι που στελεχώνουν τον κρυπτομπολσεβικικό σας σύλλογο είναι σεσημασμένοι. Η νεαρά μου είναι άγνωστη. Πρέπει να προωθήσω το βιογραφικό της εις τας αρμόδιας αρχάς, προκειμένου να την βοηθήσουν να συνεχίσει τον αγώνα.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Πραγματικά θλιβερή εποχή. Αγέννητος ακόμα το 96' δεν την έζησα αλλά διαβάζοντας και συζητώντας συμπεραίνω πως ήταν πράγματι μια περίοδος καμπής για την Ελλάδα, σφραγίστηκε η απόλυτη υποτέλεια στο δυτικό φιλελεύθερο σχήμα και τα κανονιστικά του πλαίσια. Όχι οτί οι τάσεις αυτές δεν υπήρχαν και προηγουμένως βέβαια...
Ο Σταμάτης είπε...Υπήρχαν. Και, μάλιστα, όχι μόνο ως τάσεις. Υπήρχε ως καταστατική συνθήκη η υποτέλεια στις δυτικές μεγάλες δυνάμεις ήδη από τον 19ο αιώνα. Απλά η εποχή Σημίτη σηματοδότησε το πέρασμα, την καμπή όπως γράφεις, σε μια νέα και πιο εντατική φάση υποτέλειας. Η οποία εγκαθιδρύθηκε ως κανονικότητα τα επόμενα χρόνια, μετά από κάποιες κοινωνικές αντιδράσεις. Ιδίως κατά τις περιόδους Σαμαρά και Μητσοτάκη θεμελιώθηκε οριστικά.
Αν γίνει ενδεχόμενη μελλοντική προσπάθεια ένωσης αυτόνομων, ριζοσπαστών εθνικιστών, εθνικοσοσιαλιστών η ΦΛΕΦΑΛΟ θα συμμετέχει ή όχι;
Ανώνυμε, η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. στήριξε, στηρίζει και θα στηρίξει κάθε προσπάθεια με σοβαρό περιεχόμενο και προοπτικές συμβατές με αυτές τις λέσχης (είτε προέρχεται από τους χώρους που αναφέρεις, είτε και από διαφορετικούς χώρους που συνδέονται με την ρομαντική ταυτότητα της λέσχης). Αν υπάρξει οποιαδήποτε κίνηση που να προϋποθέτει σοβαρότητα, γιατί να μην την στηρίξουμε;
Πάντως αυτό που προτείνεις, αν κρίνουμε από τα πρόσωπα που υποθέτουμε ότι θα περιλαμβάνει, θεωρούμε ότι είναι πολύ δύσκολο να πληροί τα κριτήρια της απαραίτητης σοβαρότητας.
Υπάρχουν βασικά ερωτηματικα: Από ποιους θα γίνει αυτή η κίνηση; Από πρόσωπα που χυδαιολογούν και τρολάρουν ανώνυμα στο διαδίκτυο; Από μισθωμένους προβοκάτορες της Δεξιάς που φορούν το προσωπείο του εθνικιστή για να εξυπηρετούν γνωστά συμφέροντα; Από διωγμένους του ΝΓΜ που φέρουν όλες τις παθογένειες του αρχηγού και του πρώην κόμματός τους; Από συνομιλητές Ισραηλινών και θαμώνων της πρεσβείας των Η.Π.Α.;
Σοβαρότητα, σοβαρότητα και πάλι σοβαρότητα, ανώνυμε. Αν δεν υπάρχει αυτή τα υπόλοιπα είναι μπακαλίστικες πρακτικές χωρίς κανένα νόημα.
Αν έχει νόημα να υπάρξει ένα πρώτο στάδιο συνεννόησης (συννενόσης πρώτα και μετά τα υπόλοιπα) αυτό αφορά ανθρώπους με παρόμοιο, αν όχι κοινό, ηθικό και αισθητικό προσανατολισμό. Εμείς είμαστε εδώ. Όποιος θέλει να συζητήσει και να ανταλλάξει απόψεις μπορεί να το κάνει. Αυτή είναι η απαραίτητη αρχή.
Ας αφήσουμε τα μεγαλεπίβολα σχέδια περί ενώσεων να τα ζυμώσει ο χρόνος. Αυτός κρίνει την κάθε προσωπικότητα και συλλογικότητα. Αυτός απογύμνωσε πρόσωπα που το "σύστημα" είχε κατασκευάσει για να παίζουν το ρόλο του "ηγέτη".