Ενώ οι πολιτικοί ταγοί της χώρας διαφωνούν για το ποιος θα παραχωρήσει μεγαλύτερα γεωπολιτικά προνόμια επί της Κύπρου και του Αιγαίου σε Τουρκία (με φόντο την Ε.Ε.) ή Ισραήλ (με φόντο τις Η.Π.Α.), ευχόμαστε να υπάρχουν ακόμη Έλληνες που δεν ξεχνούν την 1η Απριλίου του 1955 και τα ελληνικά ιστορικά δικαιώματα στην ανατολική Μεσόγειο. Ασφαλώς, είναι εμφανές ότι η ευχή μας έχει μικρές πιθανότητες να ισχύει. Και πώς να ισχύει;
Με υπουργούς όπως ο κύριος Τσάφος, ο οποίος ως ερευνητής αμερικανικών ιδρυμάτων αναγνώριζε το ψευδοκράτος του Τούρκων στην Κύπρο και θεωρούσε ότι είναι υπερβολικές οι απαιτήσεις της Ελλάδας για την πιθανή εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου των χωρικών μας υδάτων.
Με πρωθυπουργούς όπως ο Μητστοτάκης, που εκλιπαρεί το Ισραήλ να χρησιμοποιήσει την δική του ισχύ προκειμένου να επιτραπεί από τους Τούρκους στην χώρα μας να θέσει σε λειτουργία ένα καλώδιο ηλεκτρικής διασύνδεσης του ελληνικού κράτους με την Κύπρο και προσπερνά αθόρυβα τα τουρκολιβυκά σύμφωνα με τα οποία η Τουρκία θα εκμεταλλευτεί δυνητικά τον ορυκτό πλούτο των υδάτων της Κρήτης.
Με πολιτευτές όπως ο Συρίγγος, που ενώ εν μέσω διαδηλώσεων για το μακεδονικό (κατά τους τελευταίους μήνες της κυβέρνησης Τσίπρα) υποσχόταν στους αφελείς ότι μόλις αναλάμβανε η Νέα Δημοκρατία την κυβέρνηση θα προχωρούσε σε αυστηρό έλεγχο του κράτους των Σκοπίων στους όρους της συμφωνίας των Πρεσπών και τελικά βολεύτηκε με υπουργικούς θώκους και την άτυπη ηγεσία των εντός της ΝΔ ακαδημαϊκών κύκλων (πρόσφατα έπαιξε τον ρόλο του σκληρού ευρωπαϊστή δηλώνοντας ότι η Ελλάδα πρέπει να στείλει στρατό για να ενισχύσει τον Ζελένσκι στον πόλεμο εναντίο της Ρωσίας).
Με την Κύπρο ολοκληρωτικά αποκομμένη από την Ελλάδα και οριστικά μετατρεπόμενη σε γεωγραφικό αεροπλανοφόρο του Ισραήλ, όπως ακριβώς οι επιταγές της CIA προς τους πολιτκάντηδες της μεταπολίτευσης επίτασσαν.
Με ένα έθνος στον προθάλαμο του δημογραφικού θανάτου εν μέσω ορδών ασταμάτητα αυξανόμενων επήλυδων.
Με μια κοινωνία διαλυμένη ηθικά, γονατισμένη οικονομικά, διασαλευμένη πολιτιστικά.
Με όλα αυτά και άλλα τόσα, υπάρχουν άραγε ακόμη Έλληνες που τιμούν την 1η Απριλίου του 1955;
Υπάρχουν Έλληνες που δεν ξεχνούν ότι η Κύπρος αποτελεί προαιώνιο οργανικό μέλος του ελληνισμού;
Υπάρχουν ακόμη Έλληνες που ζητούν μια πατρίδα ελληνική, κοινωνικά συνεκτική, οικονομικά δίκαιη και εθνικά ισχυρή;
Υπάρχουν, ναι. Υπάρχουμε, για να είμαστε ακριβείς.
Όμως, φοβόμαστε ότι η φωνή μας ακούγεται σαν βούισμα εντόμου σε μια πολύβουη μητρόπολη.
Πέρα από τις ιδεολογικές διαφορές υπάρχουν κάποιες αξίες. Πατρίδα, προσήλωση σε ηθικούς κανόνες, σεβασμός, συμφωνία σε ανώτερους σκοπούς. Φαίνεται ότι δεν τις αντιλαμβάνεσαι.
Αν μιλάμε για σοβαρούς και έντιμους ανθρώπους, ασφαλώς και δεν τους αντιμετωπίζουμε ως εχθρούς επειδή έχουν διαφορετικές πολιτικές ιδέες από τις δικές μας. Μπορεί να είμαστε πολιτικοί αντίπαλοι. Δεν είμαστε εχθροί.
Αν μιλάμε για προβοκάτορες, για λαμόγια, για ψεύτες, για βλάκες και, ιδιαιτέρως, για όσους θέλουν να εκμηδενίσουν την ιδεολογία μας και να μην υπάρχει ανεξάρτητος δικός μας πολιτικός χώρος (κρατώντας τον υπό Δεξιά κατοχή), τότε ναι. Είναι εχθροί μας. Δεξιοί και αριστεροί.
Τόσο απλά είναι τα πράγματα. Πού βλέπεις το παράξενο και ποιος σοβαρός άνθρωπος θα σκεφτόταν διαφορετικά;
