Για μια ακόμη χρονιά ο αθηναϊκός πυρήνας των μελών της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. συγκεντρώθηκε στα προπύλαια του ΕΚΠΑ για να αποτίσει τιμή στην μνήμη του Περικλή Γιαννόπουλου. Ο Γιαννόπουλος ήταν ένας από τους χαρακτηριστικούς Έλληνες εκφραστές της γενιάς των νεορομαντικών διανοητών του κινήματος σκέψης της δεκαετίας του 1890.
Βιώνοντας την γενικευμένη ψυχική συντριβή της εθνικής ήττας του 1897, σε συνδυασμό με την ευρύτερη πανευρωπαϊκή τάση των νεορομαντικών διανοητών να απορρίπτουν τον θετικιστικό υλισμό, τον διεθνισμό και τον εκσυγχρονιστικά αντιουσιοκρατικό προσανατολισμό της Belle Époque, ο Γιαννόπουλος πρωταγωνίστησε στην διαμόρφωση μιας διανοητικής εθνικιστικής τάσης στον ελληνικό πνευματικό κόσμο. Στην ουσία ο Γιαννόπουλος αποτέλεσε κάτι σαν άτυπο επικεφαλής του ελληνικού διανοητικού εθνικιστικού ρεύματος των αρχών του 20ου αιώνα, στο οποίο εντάχθηκαν ο Ίων Δραγούμης και στα πρώτα τους βήματα οι Άγγελος Σικελιανός, Νίκος Καζαντζάκης και πολλοί άλλοι πριν αλλάξουν διανοητικό προσανατολισμό μετά τον θάνατο του Δραγούμη.
Αρχικά ο Γιαννόπουλος ήρθε, ως σπουδαστής στην Γαλλία, σε επαφή με τα ρεύματα του ευρωπαϊκού πνευματικού κόσμου της εποχής. Γρήγορα στράφηκε προς τους ρομαντικούς συγγραφείς και θαύμασε την σκέψη των Πόε, Μπωντλαίρ και Ράσκιν. Έγινε φίλος με τον Ζαν Μορεάς και εστίασε στο λογοτεχνικό ρεύμα του αισθητισμού. Κατά την επιστροφή του στην Αθήνα, μετά την διακοπή των σπουδών ιατρικής στην Γαλλία, έγινε γνωστός στους ελληνικούς διανοητικούς κύκλους κι άρχισε να μεταφράζει στα ελληνικά ρομαντικούς συγγραφείς με πρώτο όλων τον Πόε.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1890 η περιρρέουσα ελλαδική παρακμή τον έκανε να υιοθετήσει έναν έντονα εθνικιστικό λόγο, συνδυασμένο με έντονο αντιδυτικισμό και με ιδέες του παλαιότερου ελληνικού Ρομαντισμού. Η στάση του στα δημόσια δρώμενα ήταν παροιμιώδης. Έκανε πράξη το σύνθημα «εναντίον όλων» με έναν αισθητικά ιδιαίτερο τρόπο ζωής. Δεν διεκδίκησε αξιώματα, απαξίωσε πολιτικούς και διανοητικές τάσεις και υιοθέτησε το γραπτό ύφος του επιθετικού λιβελογραφήματος.
Ασφαλώς και παρουσίασε ορισμένες αντιφάσεις, καθώς στρεφόταν αδιάκριτα κατά του δυτικού πολιτισμού ενώ ταυτόχρονα υιοθετούσε ρομαντικές ιδέες που είχαν γεννηθεί στην κεντρική και την δυτική Ευρώπη. Δεν διέκρινε τον πολιτισμό που οικοδομήθηκε στις ιδέες του φιλελεύθερου Διαφωτισμού, ο οποίος ήταν πράγματι το αντίπαλο δέος των ιδεών του, από το σύνολο της ευρωπαϊκής σκέψης (στην οποία συγκαταλέγονταν και οι συγγραφείς που αγαπούσε). Ο Γιαννόπουλος έκανε την εύστοχη διαπίστωση ότι η Ελλάδα είχε υποστεί μια πνευματική αποικιοποίηση από τις ευρωπαϊκές χώρες. Ωστόσο δεν διευκρίνισε ή δεν διέκρινε ότι και οι ομοϊδεάτες του ρομαντικοί διανοητές των μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών είχαν τους ίδιους αντιπάλους. Δεν ήταν, λοιπόν, απλά αποικία των Ευρωπαίων η Ελλάδα. Ήταν αποικία των κυρίαρχων πολιτικά και πολιτιστικά ελίτ του φιλελεύθερου Διαφωτισμού, όπως αποικίες τους ήταν και οι παραδοσιακές κοινωνίες των υπόλοιπων ευρωπαϊκών εθνών. Θεωρούμε, όμως, ότι η γενίκευση του Γιαννόπουλου ήταν σε μεγάλο βαθμό δικαιολογημένη. Πρώτον γιατί οι νεορομαντικοί διανοητές ήταν ακόμη λίγοι πανευρωπαϊκά όσο έζησε ώστε να μπορέσει να διαπιστώσει με ποιους συνδέονταν πανευρωπαϊκά οι ιδέες του και, δεύτερον, γιατί στις επίκαιρες και μεγάλες διανοητικές μάχες είναι, κάποτε, δικαιολογημένη και η υπερβολή.
Ο Γιαννόπουλος άνοιξε τον δρόμο προς την επάνοδο των ιδεών του αντιδιαφωτιστικού πολιτικού Ρομαντισμού στον ελληνικό πνευματικό κόσμο, κατά τις αρχές του 20ου αιώνα. Συνέδεσε τον οργανικό εθνικισμό με την αισθητική, διαλέχθηκε με την ιδέα του απομονωμένου ρομαντικού και του «ήρωα» της ιστορίας, πρόκρινε την παράδοση ως αντίπαλο δέος της μοντέρνας φιλελεύθερης νεωτερικότητας. Δεν κατάφερε να εντάξει και την κοινωνιστική θεμελιώδη αρχή των ιδεών του ρομαντικού πολιτικού αντιδιαφωτισμού στο πλέγμα της σκέψης του. Ο Γιαννόπουλος έμεινε στον εγωκεντρισμό και χρειάστηκε να περάσουν δέκα περίπου χρόνια μέχρι ο Δραγούμης και οι συνεργάτες του να αντιληφθούν ότι ο κοινωνικός οικονομικός αντιφιλελευθερισμός δεν ήταν μονοπώλιο των μαρξιστών, καθώς και να αποτιναχθεί η νιτσεϊκή επιρροή ώστε να γίνει στους Έλληνες εθνικιστές αντιληπτό ότι η λαϊκότητα δεν ήταν αντίθετη με τον ρομαντικό «ηρωισμό» της χαρισματικής προσωπικότητας.
Ωστόσο, είναι μάλλον άστοχο να αξιολογείται ο Γιαννόπουλος αρνητικά για αυτό. Και τούτο γιατί, στα χρόνια που έζησε ο Γιαννόπουλος, ήταν ακόμη άγνωστη στην Ελλάδα όχι μόνο η σχέση του κοινωνισμού με τον εθνικισμό και τον συντηρητισμό στα πλαίσια της πολιτικής θεωρίας το Ρομαντισμού, αλλά και η κλασική σοσιαλιστική θεωρία. Δεν υπήρχε ανεπτυγμένο σοσιαλιστικό διανοητικό ρεύμα στην ελληνική διανόηση (Το κοινωνικόν μας ζήτημα δημοσιεύθηκε το 1907, όταν ο Γιαννόπουλος έγραψε τα τελευταία του κείμενα πριν σιωπήσει για τρία ολόκληρα χρόνια πριν την αυτοχειρία του), δεν υπήρχε σοσιαλιστικό κίνημα (πέρα από ισχνές κινήσεις), δεν υπήρχε καν πλήρως ανεπτυγμένος καπιταλισμός στην ελληνική οικονομία και παραγωγή, γενικότερα ο σοσιαλισμός ήταν άγνωστος στην Ελλάδα για να χρεώσουμε στον Γιαννόπουλο ότι δεν τον υιοθέτησε. Ας μην αναζητούν, λοιπόν, σοσιαλιστικό αντικαπιταλισμό στα κείμενά του οι αναγνώστες. Αντικαπιταλιστικός ήταν συνολικά ο ρομαντικός τρόπος ζωής του. Μελλοντικά θα αναρτήσουμε άρθρα σχετικά με αυτό το θέμα.
ΥΓ. Πέρα από την όποια δυνητική καλοπροαίρετη κριτική και αρνητική αξιολόγηση του Γιαννόπουλου, κατά τα τελευταία χρόνια, γνωστά ιδεολογικά «εστιατόρια» της Δεξιάς, που άνοιξαν υποκαταστήματα εντός του εθνικιστικού χώρου με την υποστήριξη της Νέας Δημοκρατίας και παρακρατικών φιλοεβραϊκών σκοτεινών κύκλων, έβαλαν στο στόχαστρο την γενιά των Ελλήνων νεορομαντικών εθνικιστών του Γιαννόπουλου και του Δραγούμη. Με χυδαία ψεύδη και χοντροκομμένες συρραφές, κάποιες φορές και με δάνεια από την επιχειρηματολογία αριστερών οργανώσεων, προσπάθησαν να αμαυρώσουν την ιστορική αξία αυτών των διανοητών. Μια από τις ανόητες προβοκάτσιες των «εστιατορίων» κατά του Γιαννόπουλου τον ήθελε να ήταν «βενιζελικός». Η απάντησή μας οφείλει να είναι το σκίσιμο των menu της εβραιοκρατούμενης Δεξιάς.
Ο Γιαννόπουλος, ασφαλώς, δεν ήταν βενιζελικός. Ήταν υπέρ της Επανάστασης που έγινε στο Γουδί, εντασσόμενος στο ρεύμα του ελληνικού αντικοινοβουλευτισμού που προϋπήρχε και εκδηλώθηκε εμπράκτως εκείνη την εποχή (ο Μποχώτης, στην γνωστή έρευνά του, θεωρεί ότι το ρεύμα αυτό είχε προφασιστικά γνωρίσματα αλλά το θέμα χωρά μεγάλη συζήτηση). Στο ρεύμα του ελληνικού αντικοινοβουλευτισμού συγχρωτίστηκαν διαφόρων ιδεολογικών προελεύσεων διανοητές και πολιτικοί, ακόμη και φιλελεύθεροι. Ο Δραγούμης ήταν ένας από τους άμεσα εμπλεκόμενους της προεργασίας για την Επανάσταση στο Γουδί ως έμπρακτης έκφρασης του αντικοινοβουλευτισμού.
Ο Βενιζέλος συνδέθηκε με τους επαναστάτες όχι γιατί εξέφραζε τις αντιδιαφωτιστικές ιδέες του Δραγούμη και του Γιαννόπουλου, αλλά εκπροσωπώντας την φιλελεύθερη και εκσυγχρονιστική τάση της Επανάστασης. Μέχρι το 1910, όταν και αυτοκτόνησε ο Γιαννόπουλος, ο Βενιζέλος φαινόταν ως ένας επαναστάτης πολιτικός στην κρητική πολιτική ζωή, δεν είχε αντιπαρατεθεί με τον Δραγούμη και με τους εθνικιστές. Ούτε καν με τους μοναρχικούς. Τα πολιτικά στρατόπεδα του Εθνικού Διχασμού δεν είχαν ακόμη διαμορφωθεί και ο Βενιζέλος, παρουσιαζόταν ως ένας γενικά αποδεκτός πολιτικός στους κύκλους των υποστηρικτών της Επανάστασης, που θα έβαζε τέλος στον λεγόμενο «παλαιοκομματισμό» των τρικουπικών και των δηλιγιαννικών πολιτευτών.
Κλοτσάμε και αναποδογυρίζουμε τις κατσαρόλες των «εστιατορίων» του Μητσοτάκη, του Σαμαρά και των υπολοίπων ελλαδικών σκουπιδιών του διεθνούς εβραϊκού κεφαλαίου. Μαθαίνουμε ιστορία και ιστορία των πολιτικών ιδεών. Και αγωνιζόμαστε για την διαφύλαξη της μνήμης των ηρώων της ιδεολογίας μας, για όσο αναπνέουμε τον αέρα της ελληνικής μας πατρίδας.
Σχόλια:
1) Τέτοιες προτάσεις ή ερωτήσεις κανονικά γίνονται επώνυμα από συλλογικότητες. Όχι ανώνυμα από μεμονωμένα πρόσωπα.
2) Η ιδέα που παρουσιάζεις κυκλοφόρησε αρχικά πριν κάποια χρόνια σε ανώνυμα σχόλια διαδικτυακών παρεμβάσεων, που αποδόθηκαν στον Τέλη. Αντιμετωπίστηκε σε όλα τα ιστολόγια που διαχύθηκε, με τον πρέποντα σαρκασμό. Μετά από τρία τέσσερα χρόνια, η πρόταση επέστρεψε από χείλη ατόμων που έχουν κακή σχέση με τον Τέλη και συνδέονται με τον Περίανδρο, τον Πλεύρη και τον Χατζηγώγο. Τελικά δεν έχουν άδικο όσοι πιστεύουν ότι τα ξόανα που μπορεί να ανακαλύψει κανείς πίσω από τις κουρτίνες του χώρου είναι όλα σε μια παρέα. Ακόμη και αν βρίζονται μόλις γυρίσει ο ένας την πλάτη στον άλλο.
3) Αυτοί που υιοθέτησαν πρόσφατα την ιδέα που παραθέτεις δηλώνουν ότι πρέπει να επιτευχθεί ένα μίνιμουμ συμφωνίας βασικών αρχών, με πρώτη όλων την απόρριψη του "νεοεθνικισμού", προκειμένου να σχηματιστεί ένα ενιαίο "ομόσπονδο" σχήμα αυτόνομων ομάδων. Λαμπρά! Συμφωνούμε απόλυτα! Αλλά όχι περιορίζοντας την απόρριψη του νεοεθνικισμού μόνο στο πρόσωπο του Κασιδιάρη. Τι είδους απόρριψη του νεοεθνικισμού μπορεί να υπάρξει όταν ο ένας από αυτούς που την προτείνουν είναι συνδαιτυμόνας του Χατζηγώγου, ο άλλος του Πλεύρη και ο τρίτος του δικτύου της Ελληνικής Τηλεόρασης και του εκδότη παρουσιαστή της; Εμείς θα προτείναμε το μίνιμουμ να ξεκινά από την προϋπόθεση της συνέπειας πράξεων και λόγων.
4) Επειδή η πολιτική είναι κάτι πολύ απαιτητικό και ο εθνικισμός κάτι με το οποίο δεν αστειευόμαστε, κάντε εσείς αυτά που θεωρείτε σωστά και θα κάνουν οι υπόλοιποι εκείνα που εκείνοι θεωρούν σωστά. Γιατί τέτοια φοβικότητα προς την αυτονομία (τα καπετανάτα, όπως ειπώθηκε); Αυτόνομα και ωραία. Στο τέλος θα μας κρίνει όλους η ιστορία.
Τον Ραντλ και τους εθελοντές του τούς συνάντησα για πρώτη φορά κατά την άφιξή τους στις 29 Ιουλίου στο αεροδρόμιο Πράντι ντ Μάρε. Είχαν πράγματι ακολουθήσει όλες τις οδηγίες εκτός από μία -που ήλθε προσωπικά από τον Χίμμλερ και διέταζε όλοι οι συμμετέχοντες να βάψουν τα μαλλιά τους μαύρα! "
Όττο Σκορτσένυ, Οι καταδρομικές μου επιχειρήσεις, ελληνική έκδοση σελίδα 274.
Τώρα, για το ωραίο μακροσκελές υστερόγραφο, συγνώμη, αλλά δεν μπορώ να μην προσθέσω, διότι το "αντικοινοβουλευτισμού" με τσιγκλάει (θετικά κι αρνητικά): Μια φράση μόνο, όχι δικιά μου, και ταιριάζει καλά και στους αντιβασιλικούς που λένε οι Γλυξμπουργκ δεν είναι Έλληνες. Μελ Γκίμπσον, απ' το Patriot, όταν είπαν ότι τα δικαιώματά μας απειλούνται από έναν τύραννο 3000 μίλια μακριά. -Γιατί να ανταλλάξω έναν τύραννο 3000 μίλια μακριά με 3000 τυράννους ένα μίλι μακριά;
Μακάρι να είχαμε όλοι οι Έλληνες, όλοι οι άνθρωποι, έστω τον μισό ρομαντισμό του Γιαννόπουλου.
Στην παρούσα φάση ή ξεκινά μια συζήτηση με αυτά τα δεδομένα και με παιδιά που προτείνουν ορισμένα αυτονόητα (τα οποία ήδη στην πράξη έχουν διαψευστεί πριν καν γίνει οτιδήποτε) και ορισμένα εκτός τόπου και χρόνου ή δεν ξεκινά καθόλου. Προφανώς, είναι καλύτερο το δεύτερο.
Κατά τα άλλα συμφωνούμε. Αλλά για να έχει νόημα κάτι τέτοιο πρέπει να συντρέχουν οι απαιτούμενες προϋποθέσεις. Μια από αυτές είναι γνώση των προσώπων. Πώς να συζητήσουμε μέσα από την ανωνυμία, ρε παιδιά; Τουλάχιστον, αυτοί που αναφέρεις εκτίθενται επώνυμα. Ξέρουμε ποιοι είναι, γνωρίζουμε τι μας χωρίζει από αυτούς και σε τι μπορεί να έχουμε παρόμοιες προσεγγίσεις. Οι υπόλοιποι ποιοι είστε; Πώς θα γίνει το ξεσκαρτάρισμα αν δεν μιλάμε συγκεκριμένα;
Είναι εκτός τόπου και χρόνου, αν επιθυμείς μια πολιτική οργάνωση με την όποια θεσμική υπόσταση που να έχει ως στόχο την προσέλκυση πολλών υποστηρικτών, να καθιστάς δηλωμένη καταστατική προϋπόθεση τον αντιδημοκρατισμό. Πρώτον, τα περί αντιδημοκρατικής παράταξης κλπ, είναι φραστικές παλιατζούρες των εθνικιστών της γενιάς του Πολυτεχνείου. Παπαριές του Τέλη και των λοιπών της ηλικίας του. Δεύτερον, το να τίθεται πολιτειακό ζήτημα πριν καν αναπτυχθεί μια πολιτική πρόταση δείχνει άγνοια διάκρισης του πολιτικού από το πολιτειακό. Τρίτον, ό,τι και να σκεπτόμαστε ενδόμυχα για την δημοκρατία, αν ξεκινήσει μια οποιαδήποτε κίνηση με την "αντιδημοκρατία" ως προμετωπίδα τότε δίνει στην εξουσία όλη την ευχέρεια να κινηθεί νομικά εναντίον της. Και, ασφαλώς, δεν θα το κάνει στην αρχή. Θα το κάνει (αν χρειαστεί) όταν θα έχει γίνει η βρώμικη δουλειά, θα έχει γίνει το πολύ τρέξιμο, θα έχει συσπειρώσει κόσμο. Τότε που θα προκαλέσει την μεγαλύτερη ζημιά όχι μόνο στην δυνητική κίνηση αλλά και στον ευρύτερο εθνικιστικό χώρο. Ας θυμηθούμε το παράδειγμα της ΧΑ. Επί δεκαετίες το σύστημα άφησε τον Νικόλα να πουλάει εξτρεμισμό στα μικρόφωνα και τα μέλη του να εμπλέκονται σε χίλιες και μία μαλακίες με άσχημη κατάληξη χωρίς μεγάλες συνέπειες, όμως όταν η συντριβή του θα μάτωνε όχι μόνο τον ίδιο και το κόμμα του αλλά έναν μαζικά ανεπτυγμένο εθνικιστικό χώρο σαρώθηκε με μιας μέρας απόφαση (η οποία, όμως, οικοδομήθηκε επικοινωνιακά στις παλιές "ακρότητες" και τις μαξιμαλιστικές επικοινωνίες). Το ίδιο έργο θα ξαναδούμε; Το βαρεθήκαμε. Υπάρχει η δυνατότητα να είμαστε προσεκτικοί και ιδεολογικά συνεπείς, χωρίς να διολισθαίνουμε σε "νεοεθνικιστικές" δεξιές παγίδες.
ΥΓ. Βρες έναν πολιτικό της εποχής που να αυτοπροσδιοριζόταν ως δεξιός.
Κάθε μέρα συνεχίζετε το ιδεολογικό στριπτίζ. Τελικά δεν έπρεπε να ακολουθήσετε τον εστιάτορα. Έναν ιδιοκτήτη στριπτιτζάδικου έπρεπε να ακολουθήσετε. Και σ΄ αυτό θα ήταν πάλι χρησιμότερος ο Τέλης.
Εντάξει παιδιά, να κάνετε πρόταση στον Ντεγκρές να ενταχθεί στην παρέα σας για να σερβίρετε έναν μοναρχικό-ρομαντικό-σοσιαλισμό. Βάλτε και λίγο αντιεξουσιασμό στο σχήμα μαζί με πουτινισμό και η ιδεολογική ταβέρνα σας με τον διπλωματούχο αρχι...μάγειρο θα πάρι αστέρι Μισελέν στην πολιτική μαγειρική. Θα σβήσετε τα "εστιατόρια" που σας στοιχειώνουν. (Αλήθεια τι είναι αυτά δεν ξέρω, αλλά δεν πειράζει ξέρετε εσείς...)
https://www.tlife.gr/eidhseis-nea/i-maria-ekmetsioglou-gia-to-kleisimo-tou-estiatoriou-tis-meta-apo-27-xronia-to-restoran-mou-thysiastike-gia-tous-ouranoksystes/1616513/
Ασφαλώς έχει γέλιο το όλο θέμα. Αλλά έχει και σκοτεινές πτυχές. Αν οι μπροστινοί είναι αφελείς, αυτοί που τους καθοδηγούν είναι χωρίς αμφισβήτηση κοκκινοπροβίτες κυπατζήδες.
ΥΓ. Ο αντιφιλελευθερισμός με την υποστήριξη της κατάργησης της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων είναι ασύμβατος. Πέρα από αυτό, έχουμε ιστορική εμπειρία του τι συνέβη όταν δεν ήταν μόνιμοι οι δημόσιοι υπάλληλοι. Κάθε τετραετία τα πολιτικά κόμματα της εποχής των Κουμουνδούρων και των Δεληγεώργηδων, των Τρικούπηδων και των Δηλιγιάννηδων, έδιωχναν στρατιές υπαλλήλων και διόριζαν τους ψηφοφόρους τους. Ο Βενιζέλος συνέχισε στην ίδια λογική, αλλά με ηθικό περιτύλιγμα. Έκανε μόνιμους τους υπαλλήλους για να σταματήσει αυτό το άθλιο φαινόμενο αλλά διόρισε (με όρους μονιμότητας) τους δικούς του ψηφοφόρους.
Η οικονομία έχει υποκαταστήσει πλήρως την πολιτική στο "δυτικό" σύστημα εξουσίας. Τα αστικά πολιτικά κόμματα και θεσμοί ως ενδιάμεσος ( που ήταν υποτίθεται) των καπιταλιστικών και λαϊκών συμφερόντων αποστεωθηκαν και διατηρούνται ως απλά κουφάρια. Αστική Δημοκρατία ΔΕΝ υπάρχει πλέον, το καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται σε αδιέξοδο και οι πολυτέλειες μας τελείωσαν.
Όπως δεν υπάρχει και έθνος - κράτος ( πάντα για δύση μιλάμε). Όπως λοιπόν οι ενσωματωμένοι αριστεροί κυνηγάνε να σκοτώσουν τον ανεμόμυλο του εθνικισμού τη στιγμή που το έθνος κράτος έχει καταλυθεί απο το φιλελευθερισμό, εσείς κυνηγάτε τον εξίσου κατηργημενο απο το φιλελευθερισμό ανεμόμυλο της αστικής δημοκρατίας. Είστε εξίσου γραφικοί και εξίσου σάκοι του μποξ για το φιλελεύθερο καθεστώς.
Τα παραδείγματα πολλά και μπορούμε να γράφουμε σεντόνια. Το 2010 διαβάζαμε σε αγανακτισμένα άρθρα " μα που είναι επιτέλους ένας Κολ, ένας Μιτεράν, ένας Μπράντ, ένας Ανδρέας". Τώρα οι ίδιοι ψάχνουν Σαρκοζί, Μπερλουσκόνι και Μέρκελ που φαντάζουν μεγαθήρια. Η Ε.Ε. έχει πρόεδρο την Ούρσουλα. Υπουργό εξωτερικών την Καγια. Η Γερμανία έναν Μερτζ που αντικατεστησε Σολτζ. Η Βρετανία έναν Σταρμερ που πριν ήταν ένας Ινδός. Δηλαδή οι τραπεζίτες και οι CEO των πολυεθνικών έχουν διορίσει την Σοσό απο τα Εγκλήματα για πρόεδρο ΕΕ, το φαρμακοποιό απο το Ρετιρέ πρωθυπουργό Αγγλίας, τον Παπαπέτρου απο το Δογκανο πρόεδρο Γερμανίας και το βοηθό του χασάπη πάλι απο τα Εγκλήματα πρόεδρο Γαλλίας. Ποια Δημοκρατία ρε μάγκες, γελάει ο κόσμος.
Δηλαδή θα περάσετε δημοκρατικό πλυντήριο τον υποκλοπακια; Ο σχεδιασμός των μεγάλων αυτός είναι;
Κάντε καμία συναυλία RAC, γράψτε κανένα σύνθημα στους τοίχους και μην είστε λακαμαδες. Θα πάτε σα τα σκυλιά στ αμπέλι.
Στη τελική αν είστε τόσο πολύ δεξιοί, τη βρίσκετε με αντικομμουνισμό 50ς, ανατολικά μέτωπα, κινγκ Τάιγκερ, παντζερφαουστ και τα ρέστα παντε απευθείας στη ΝΔ. Να σωθείτε οικονομικά, να βγάζετε και μπανικες γκόμενες... Τι Ζαφειρόπουλος, τι Βορίδης στη τελική. Ενα τσιγάρο δρόμος...
Aκούγεται σαν αφορισμός ή γενίκευση. Χρειάζεται μεγάλη συζήτηση. (πχ. σε τι βαθμό υπήρχε στην Ιταλία την περίοδο της "'στρατηγικής της έντασης";)
"Όπως λοιπόν οι ενσωματωμένοι αριστεροί κυνηγάνε να σκοτώσουν τον ανεμόμυλο του εθνικισμού τη στιγμή που το έθνος κράτος έχει καταλυθεί απο το φιλελευθερισμό [....]"
Το έθνος κράτος μπορεί να έχει αλλοιωθεί εκ των έσω, όμως οι ενσωματωμένοι αριστεροί θέλουν να σκοτώσουν όχι το έθνος- κράτος ως διοικητικό μηχανισμό αλλά το έθνος ως συλλογικό σώμα. Για να βάλουν κι αυτοί το λιθαράκι τους στην ολική μετατροπή του έθνους-κράτους σε πολυεθνικό κράτος. Υπό αυτή την οπτική δεν κυνηγούν ανεμόμυλους και πράττουν κάτι σημαντικά επικίνδυνο.
Συμφωνούμε στο γενικότερο πνεύμα αλλά να διευκρινίσουμε ότι δεν έχει μεγάλη σχέση ο Ζαφειρόπουλος και οι επαφές του στην αυτονομία με την όλη συζήτηση. Άλλοι κύκλοι φαίνεται ότι έχουν πάρει την πρωτοβουλία επαναφοράς της ιδέας του Τέλη περί συνεδρίων κλπ.
Είναι αναγκαίο να βλέπουμε τα πράγματα ως έχουν, και να αφήσουν κάποιοι τις ρητορικές υπερβολές του 1930 και απόψεις που θυμίζουν έναν Μέτερνιχ του 21ου αιώνα. Ο Τζεντίλε εξάλλου χαρακτήριζε το Φασιστικό Κράτος ως "Δημοκρατικό". Συγκεκριμένα γράφει:
«Το Εθνικιστικό κράτος ήταν ένα αριστοκρατικό κράτος.[...] Το Φασιστικό Κράτος, από την άλλη πλευρά, είναι ένα λαϊκό κράτος και, με αυτή την έννοια, ένα δημοκρατικό Κράτος κατ’ εξοχήν.» (Giovanni Gentile, Origins and Doctrine of Fascism, XIII)
Από το μεταπολεμικό παρακράτος των αναλώσιμων συνεργατών της CIA, που η Αριστερά ονόμασε βλακωδώς συνολικά "νεοφασίστες", πηγάζει αυτή η ρητορική.
Συμφωνώ απόλυτα.
Η δική μου θέαση είναι ότι η αστική δημοκρατία του παρελθόντος εξυπηρετούσε πρωταρχικά τη στρατηγική των καπιταλιστών. Σε δεύτερο βαθμό το κάθε αστικό κόμμα προσπαθούσε να εξυπηρετήσει συμφέροντα συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων, συμβιβαζοντας τα με την καπιταλιστική στρατηγική ( και αντιστοίχως ρίχνοντας τις κοινωνικές ομάδες που εκπροσωπούνταν απο άλλα κόμματα). Ο λόγος που ως εθνικιστής είμαι κατά της τότε αστικής δημοκρατίας είναι ότι αυτή τεμαχίζει τη λαϊκή κοινότητα προς όφελος της οικονομικής ολιγαρχίας σε ομάδες μικροσυμφεροντων, προάγει την μικρότητα, την φαυλότητα, τον ωφελιμισμό. Εν τέλει τη φιλελεύθερη αλλοτρίωση του ατόμου , συνεπακόλουθα τη διάσπαση των κοινοτικών δεσμών άρα και το θάνατο του έθνους προς όφελος της αγοράς.
Δεν είναι ικανή να δώσει όραμα, να εμπνεύσει το μεγάλο, άρα να σφυρηλατήσει την εθνική κοινότητα.
Στο σήμερα το κοινωνικό πλαίσιο έχει αλλάξει. Δεν υπαρχουν: μαζικά οργανωμένα εργατικά συνδικάτα, εκκλησία, στρατός, φεουδαρχικά κατάλοιπα, μικροαστοί και πανω απο όλα δεν υπάρχει εθνική λαϊκή κοινότητα. Για το τι είναι η τελευταία μπορούμε να ανατρέξουμε στις λαϊκές συνοικίες της Αθήνας και της επαρχίας ή στα χωριά και ποιος ήταν ο τρόπος ζωής πριν το 80. Υπάρχει ένας χυλός ατομικοτητων, πολλές φορές στα όρια της ψυχασθενειας. Πέρα απο το κοινωνικό πλαίσιο έχει αλλάξει και το οικονομικό. Ο καπιταλισμός δεν είναι πλέον σε φάση επέκτασης. Είναι σε φάση διαρκούς κρίσης.
Αυτοι θεωρώ είναι οι λόγοι που τις τελευταίες δεκαετίες παρατηρούμε την αποσύνθεση της αστικής δημοκρατίας. Δεν υπάρχουν οργανωμένα κοινωνικά συμφέροντα που να απαιτούν την ύπαρξη του στίβου και κατα δεύτερο το στρατηγικό οικονομικό αδιέξοδο του καπιταλισμού τον αναγκάζει να κανιβαλιζει τις κοινωνίες και επουδενί να προχωρά σε παραχωρήσεις όπως παλιά.
Αυτό που συνέβη το 70 όπου για να υπερβεί τη κρίση κατέφυγε στο νεοφιλελευθερισμό δηλαδή στην ανεξέλεγκτη χρηματοπιστωτική επέκταση είναι πολύ διδακτικό. Δημιούργησαν μια γιγαντιαία φούσκα που νομοτελειακά θα μετέφερε στο μέλλον την κρίση αλλά σε εκθετικά μεγαλύτερο βαθμό.
I couldn't find the right direction.
From Athens to Ulaanbaatar
Looking back all alone,
Nothing more than a broken dreamer.
Come on, take a ride with me,
You're waiting at the wrong location.
'It's better in FLEFALO', said Stamatis.
'I've got you now!'
Ride on the borderline,
Don't think of the wasted time.
Keep on to the borderline,
You're gonna get there any day.
Twelve years in jail,
I've given way to a few temptations.
All to no avail, kicking sand on the first time-waster.
Come on, take a ride with me,
You're waiting at the wrong location.
'It's better in FLEFALO', said Stamatis.
'I've got you now!'
Ride on the borderline; don't think of the wasted time.
Keep on to the borderline, you're gonna get there any day.
Ride on the borderline; don't think of the wasted time.
Keep on to the borderline, you're gonna get there any day.
Ride on the borderline; don't think of the wasted time.
Keep on to the borderline.
Γράφεις στην Λέσχη πως "Εμείς οι υπόλοιποι σας φτύνουμε και σχολιάζουμε δύο φορές τον χρόνο". Ποιοι είστε εσείς οι "υπόλοιποι" ; Δεν νομίζω (ακόμη) πως ο Ξηροκώστας και τα διαδικτυακά τρολ της ΝΔ που είναι κολλητοί του και ανεβάζουν για Μητσοτάκη και πυραυλικές ασπίδες του Δένδια μπορούν να χαρακτηριστούν αντιπροσωπευτικό δείγμα. Ευτυχώς η νεολαία πλέον σας έχει καταλάβει. Εξάλλου πως θα μπορούσε κάποιος που επιθυμεί να έχει τουλάχιστον μία ιδεολογική συνέπεια, να δέχεται στον χώρο, ανθρώπους που βρίσκονται ένα βήμα πριν ενταχθούν στην κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ, και σαν όνειρο να ηγηθούν Νατοϊκή εκστρατεία εναντίον του "ασιατικού δεσποτισμού". Οι Δεξιοί και οι Ελευθερο-αγορίτες, δεν είχατε και ούτε θα έχετε θέση στον εθνικό επαναστατικό χώρο. Πετύχατε στην Ιταλία, απόρροια της ήττας της Ιταλικής Κοινωνικής Δημοκρατίας στον Β ΠΠ να μολύνετε το εκεί πολιτικό περιβάλλον (με την ραδιενεργή σας δράση να υπάρχει ακόμα ως κατάλοιπο). Εκεί όμως ήταν έξυπνοι, σε αντίθεση με τα "White Nationalist" φερέφωνα του φιλελευθερισμού εν Ελλάδι. Είστε τόσο ανοιχτά υπέρ όλων όσων εκείνων πολεμάμε που η προπαγάνδα σας πάει κουβά. Α ρε χρήμα που πέφτει διεθνώς... Τα συγχαρητήρια μου στις μυστικές υπηρεσίες. Νομίζω μπορείς να τους τα μεταφέρεις...
Καταρχάς στην Ρωσία οι εθνικιστές διωκόμενοι από το καθεστώς του Πούτιν ζητούν περισσότερη δημοκρατία και σεβασμό στα πολιτικά δικαιώματα. Αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο ο Λιμόνοφ στήριξε εκλογικά δημοκρατικούς αντιπάλους του Πούτιν.
Ωστόσο αυτή δεν είναι μια πρακτική μόνο των Ρώσων εθνικιστών. Είναι μια πάγια τακτική των εθνικιστών σε περιόδους διώξεων. Οι αντιβενιζελικοί υιοθετούσαν ακριβώς το ίδιο επιχείρημα μετά το 1917 ως τις εκλογές του 1920. Ανάμεσα σε αυτούς και οι εθνικιστές προφασίστες αντιβενιζελικοί. Επικρατούσε μια φιλελεύθερη δικτατορία την οποία στήριζαν τα όπλα των νικητών του Α Παγκοσμίου Πολέμου. Η απάντηση σε αυτή την συνθήκη περνούσε στρατηγικά μέσα από την δημοκρατία.
Ακόμη και ο Χίτλερ, μετά την αποτυχημένη επανάσταση της μπυραρίας και την αποφυλάκιση, δήλωσε σεβασμό στις δημοκρατικές διαδικασίες μέχρι την νίκη του εθνικοσοσιαλισμού και τον έκανε πράξη.
Τα υπόλοιπα, περί της στρατηγικής σημασίας αποφυγής νομικών παγίδων έχουν υπογραμμιστεί παραπάνω. Όσοι αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει έχουν καταλάβει προ πολλού ποιος είναι ο ρόλος των εστιατορίων του παρακράτους των μυστικών υπηρεσιών και της Δεξιάς μέσα στον εθνικιστικό χώρο.
Ιστορικά αν το δούμε, έχουμε μερικές τάσεις "πανευρωπαϊκού εθνικισμού". Έναν προερχόμενο από την Γερμανία επί Χίτλερ, βασιζόμενο στην φυλή (φαινότυποι) και περιστρεφόμενο γύρω από την "Άρια Ομοεθνία" που λένε και κάτι ψυχές του χώρου, και έναν μεταπολεμικό όπως εκείνος του MSI που ανέφερα. Στην πρώτη περίπτωση, δηλαδή στην γερμανική, αυτός στην πράξη ουδέποτε εφαρμόστηκε και υπήρχε πολιτική σκοπιμότητα πίσω από την δημιουργία του (για αυτό και άρχισε ξαφνικά να προωθείται εντόνως ως μέρος της "Σταυροφορίας εναντίον του Κομμουνισμού" το 1941). Παλιότερα ακόμη, είχαν υπάρξει απόπειρες "Δυτικής Ενότητας", όπως για παράδειγμα με κάποιες Ναπολεόντειες ιδέες ή στην περίπτωση της Καρολίγγειας αυτοκρατορίας, αλλά όλα αυτά τα παραπάνω ουσιαστικά είχαν να κάνουν με την ηγεμονία ενός έθνους επί των υπολοίπων στην Ευρώπη. Αυτός που μας ενδιαφέρει εμάς, είναι εκείνος που προωθήθηκε από το MSI μεταπολεμικά. Βλέποντας τις θέσεις και την πολιτική σταδιοδρομία του MSI, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς την υιοθέτηση του "ευρω-εθνικισμού" εκ μέρους του. Η στήριξη σε
Ευρωπαϊκή Κοινότητα (πρόδρομος της ΕΕ), ένταξη της Ιταλίας στο ΝΑΤΟ, αποδοχή της ευρωπαϊκής νομισματικής ενοποίησης (EMS) κτλ. δείχνουν ότι ο "πανευρωπαϊσμός" του MSI δεν ήταν αντι-δυτικός ή κυριαρχικά ευρωκεντρικός, αλλά μια μορφή ευρωπαϊσμού συμβατού με τον Ατλαντισμό. Αυτό σημαίνει ότι η έννοια του "ευρωπαϊκού εθνικισμού" που προωθούσε δεν αντιστρατευόταν την αμερικανική επιρροή, αλλά αντίθετα τη νομιμοποιούσε μέσω του αντι-κομμουνιστικού αγώνα. Για εμένα η κατάργηση των εθνικών ταυτοτήτων των σχηματισθέντων εθνών, με ένα υποκατάστατο που θα συνοψίζεται στην ταυτότητα του "Ευρωπαίου" είναι κατασκεύασμα του δυτικού φιλελευθερισμού και του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, στην προσπάθεια του να εντάξει τους λαούς στο αμάγαλμα που ονομάζεται "Δύση" ή δυτική κοινότητα αξιών, ομοιάζοντας και με το αμερικανικό μοντέλο. Κατά τον τρόπο αυτό, ο «ευρωπαϊκός εθνικισμός» του MSI λειτουργούσε ως κάλυμμα για την ενσωμάτωση του κόμματος στον μεταπολεμικό δυτικό σχεδιασμό. Σήμερα, ειδικά μετά την αρχή του πολέμου στην Ουκρανία, εμφανίζονται παρόμοια ιδεολογικά προτάγματα στο διαδίκτυο διεθνώς. Πρωτύτερα, υπήρχε και το λεγόμενο White Nationalism, το οποίο στις ακραίες του μορφές καλεί στην ένωση των Λευκών(ε). Χρωματολογικός εθνικισμός; Γιατί σίγουρα αυτό βιολογική υπόσταση δεν έχει...Και επειδή το έθνος δεν είναι μόνον βιολογία, αλλά μία ιστορική, πολιτιστική και πολιτική κοινότητα που μοιράζεται εμπειρίες και συλλογική παράδοση, μπορούμε εύκολα να πούμε ότι ο "Πανευρωπαϊσμός" και τα "Πατρίδα μου είναι όπου υπάρχει ο White Man" (Αμερικανιές), ως τεχνητό προϊόν επιβολής από τα πάνω, ως μασκαρεμένη παγκοσμιοποίηση, με "ευρωπαϊκό καμουφλάζ", και τελικά ως προθάλαμο διάλυσης των εθνικών ταυτοτήτων μέσω soft power.
Πρέπει να συνδέουμε την γεωπολιτική με την ταυτοτική μηχανική. Η "φαντασιακή Ευρώπη" λειτουργεί ως ένα είδος νέου οικουμενισμού, που από διαφορετικό ουδό (όχι "ουμανιστικό", αλλά "ευρωκεντρικό") επιχειρεί το ίδιο αποτέλεσμα: την αποεθνικοποίηση. Είναι διαφορετική λοιπόν η "Ευρώπη των Εθνών" από τον "Ευρω-εθνικισμό" και την παρουσίαση της Ευρώπης σαν μία συνολική και αυτοτελή οντότητα. Μία πρόταση που μπορεί να αντικαταστήσει τις υπονομευτικές απόψεις που προωθούνται από ατλαντικά εξουσιαστικά κέντρα είναι η υιοθέτηση μίας διεθνικής φασιστικής/τριτοθεσίτικης πολιτικής με καθαρές ιδεολογικές θέσεις και στόχους. Το ξεκαθαρίζω αυτό διότι μπορεί κάποιοι να νομίζουν ότι είμαι κάποιου είδος σωβινιστής ή "στενός εθνικιστής". Μπορούμε να πούμε ότι ο πανευρωπαϊκός εθνικισμός είναι μια υβριδική μορφή. Προσπαθεί να συνδυάσει την έννοια της πολιτισμικής ενότητας της Ευρώπης (Χριστιανισμός, λευκή φυλή, αντι-ισλαμισμός, ρωμαιο-γερμανική παράδοση) με την πολιτική λειτουργικότητα μιας εθνικής και γεωπολιτικής ταυτότητας. Ακριβώς για τον λόγο αυτό αποτυγχάνει να "συγκινήσει" οργανικά τις εθνικές μάζες. Κανείς δεν θυσιάζεται «για την Ευρώπη»... μόνο για το Έθνος του.
Τώρα για το σχόλιο μου που θέλω να καταθέσω : ΜΠΟΒΙΑΤΣΕ! Αν είναι τόσο λάθος ο Vanguardist απλά πες δημοσία με επιχείρηματα και όχι τύπου "ΕΕΕ είσαι ανώνυμος και εγώ επώνυμος άρα νίκησα..." ενώ η τακτική σου είναι η τακτική του τρελού που δεν ξέρει να διαβάζει... Αναρτείς συχνά μ@# σε τρίτους που σου τα χώνουν και εσύ επειδή ΞΕΡΕΙΣ ότι δεν μπορεί να ανταποκριθείς γραπτώς, συμπεριφέρεσαι σαν τρολάκι 17χρονο που έμαθε ότι ξέρει "μυσταγωγικές γνώσεις" ενώ ήταν στο υπόγειο τ@#... Αν έχεις τα @# πες ΠΩΣ ΕΧΕΙ ΛΑΘΟΣ!
Ευχαριστώ.
Παραβλέποντας την αλαζονία και το θράσος σου σε κάθε αλληλεπίδραση που έχεις με διαφωνούντες στο διαδίκτυο και στις εκπομπές εδώ και χρόνια (αλλά πάραυτα δεν έχεις βγει σε ντιμπέιτ με όσους σε έχουν καλέσει) πάμε στο κυρίως ζήτημα.
Έχεις ανεβάσει ή δεν έχεις ανεβάσει δύο (2) τουλάχιστον άρθρα στα οποία υπερασπίζεσαι άμεσα ή έμμεσα τον επανεξοπλισμό της Ούρσουλα;
Έχεις ανεβάσει ή δεν έχεις ανεβάσει άρθρο του Αντινόλφι (που για να το προωθήσεις, σημαίνει ότι συμφωνείς) που λέει να περιοριστεί οριστικώς ο εθνικισμός των ευρωπαϊκών λαών, αποκαλώντας τον τελευταίο, "εσωτερικό εθνικισμό", δηλαδή έναν εθνικισμό εντός μίας ενιαίας οντότητας, η οποία συνοψίζεται στην Ευρώπη;
Το έχεις ανεβάσει βεβαίως και όλοι μπορούν να βρουν το άρθρο στην Ανάκτηση.
Στο άρθρο μέσα αποκαλεί την Ευρώπη ξεκάθαρα "Έθνος" και μας καλεί στο να καταβάλουμε όλες τις δυνάμεις μας στην δημιουργία ενός "Ευρωπαϊκού Εθνικισμού". Σαν να μην φτάνει αυτό, λέει ξεκάθαρα πως πρέπει να ξεπεράσουμε το Έθνος-Κράτος του 19ου αιώνα και να υιοθετήσουμε την ταυτότητα εκείνη ενός «μεγαλύτερου έθνους και πατρίδας». Πέρα από αυτά τα οποία θα τα σχολιάσω παρακάτω συνοπτικά γιατί τα περισσότερα τα έχω αναλύσει στις προηγούμενες αναρτήσεις, να πούμε και ότι το άρθρο βρίθει με αντιφάσεις. Από την μία καλεί στην δημιουργία μίας τεχνητής εθνοπολιτιστικής οντότητας εν είδη civilizational state, αλλά από την άλλη κατακρίνεται η Ρωσία από εσένα συχνά για τον ίδιο ακριβώς λόγο, ότι δηλαδή λειτουργεί ως civilizational state με τον Ρωσισμό ως συνεκτικό κρίκο των εθνοτήτων της Ρωσίας. Τι γίνεται; Απλώς μας ενοχλεί επειδή δεν είναι "Άριες" οι εθνότητες μέσα εκεί; Ποιος είπε ότι η Ρωσία ως οντότητα μπορεί να κριθεί με τους ίδιους όρους που κρίνουμε την Δύση;
Πέρα από αυτό, κατακρίνεται ο ιμπεριαλισμός της ΕΣΣΔ και των ΗΠΑ, αλλά δεν βλέπω πουθενά να μιλάτε για τον γερμανικό ιμπεριαλισμό του Lebensraum και του Drang Nach Osten, ως δεδηλωμένο στόχο της Γερμανίας και του Χίτλερ, ακόμα και μέσα στο ίδιο το βιβλίο του. Για να μην μιλήσουμε για τις παραδοχές του Ρόζενμπεργκ στην Νυρεμβέργη, όταν του παρουσιάστηκαν σχετικά έγγραφα, πως είχαν στόχο να κάνουν γερμανική την Κριμαία, να ελέγχουν την Μαύρη Θάλασσα, και να εποικίσουν την Ουκρανία με Γερμανούς. Υπάρχει και μια ωραία αφίσα από το 1943 με τίτλο "Η Μεγάλη Γερμανία στο Μέλλον" (δείτε την εδώ: https://www.dhm.de/lemo/bestand/objekt/das-grossdeutschland-der-zukunft-1943 )και δείχνει την Ανατολική Ευρώπη και την Ρωσία υπό γερμανική κατοχή, με τούς Γερμανούς να απομυζούν τους πόρους των εκεί λαών και να τους εισάγουν για κατανάλωση και χρήση στην Γερμανία, ενώ θα δουλεύουν οι άλλοι για αυτούς ως σκλάβοι. Δεν είδα πουθενά αυτά να τίθενται υπό κριτική, άρα ο αντι-ιμπεριαλισμός σας είναι κάλπικος, υποκριτικός και ιδεολογικά ασυνεπής.
Η προώθηση του «Μύθου της Ευρώπης» ως Δύναμης όπως γράφει το άρθρο σου (αντί για την πίστη σε συγκεκριμένα Έθνη) αποτελεί κλασικό παράδειγμα ταυτοτικής - ιδεολογικής μηχανικής μέσω soft power. Συνδυάζοντας τα αυτά με την παρούσα γεωπολιτική κατάσταση αλλά και παρελθοντικά παραδείγματα (το ΜSI όπως παρέθεσα) έχουμε έναν ευρωπαϊκό οικουμενισμό, προωθούμενου κατά τα πρότυπα της «ατλαντικής στρατηγικής». Και τότε με τον βομβαρδισμό της Σερβίας, οι στρατηγοί του ΝΑΤΟ, σε πανευρωπαϊσμό καλούσαν και "Δυτική Κοινότητα", ενώ έφερναν ως αντιπαράδειγμα ότι ο Μιλόσεβιτς θέλει την «Ευρώπη των Εθνών» (https://www.nato.int/docu/speech/1999/s990602a.htm)
Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μία ένωση καπιταλιστικών φιλελευθέρων κρατών, μια μορφή ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης, και εσείς οι δήθεν Φασίστες ζητωκραυγάζετε για τον επανεξοπλισμό της. Δηλαδή επικροτείτε την διόγκωση του Ευρω-Στρατού, ο οποίος θα αξιοποιηθεί στο να φέρει εις πέρας τα πολεμικά σχέδια του ΝΑΤΟ και του διεθνούς φιλελευθερισμού.
Μου φαίνεται πως πρέπει οι "Νεοφασίστες" να ενταχθούν στο υπουργικό συμβούλιο της Κομισιόν. Θα κάνουν καλή συνεργασία με την ελίτ των Βρυξελλών.
Κάτι τελευταίο... Δείξτε λίγο σεβασμό προς την ιστορία του Φασισμού και μην λερώνετε το όνομα του. Οι Νεοφασίστες έχουν εγκαταλείψει προ πολλού το αυθεντικό ιδεολογικό υπόβαθρο του Φασισμού και έχουν φτιάξει έναν αχταρμά ιδεών με ιδεολογικό πατέρα από το 1950, τον Έβολα, που μάλιστα ήταν εναντίον των βασικών ιδεολογικών αρχών του Φασισμού, από το σοσιαλιστικό και λαϊκίστικο του περιεχομένου μέχρι τον ρεπουμπλικανισμό του και τον μαζικό χαρακτήρα του κινήματος. Συνεπώς οι Αντινόλφηδες, οι Ordine Nuovo και τα λοιπά ιταλικά εστιατόρια και πιτσαρίες δεν είναι Νεοφασίστες, αλλά κάτι μέσα στα πλαίσια της radical right με συγκεχυμένες απόψεις και εσωτερισμό. Τις μαγκιές στους αδιάβαστους που πουλάτε το σανό.
Ευχαριστώ για την φιλοξενια
Προς αυτόν που ρωτά για τον Φρέντα: Δεν θα μαθευτεί ποτέ ποιοι έκαναν εκείνη την εγκληματική και άθλια πράξη. Αυτό που μαθεύτηκε και το γνωρίζουμε άνευ αμφιβολίας είναι ότι όλες εκείνες οι εγκληματικές ανοησίες στα χρόνια του μολυβιού, είτε πραγματοποιήθηκαν από ακροδεξιούς είτε από αναρχικούς και μαρξιστές, σχεδιάστηκαν και υποκινήθηκαν από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και της Ιταλίας (κάπου στο βάθος είχαν και κάποια παιδιά της 21ης Απριλίου μια μικρή συμμετοχή) και καλύφθηκαν νομικά από γνωστή μασονική ιταλική στοά της εποχής. Για αυτό υπάρχουν πλέον αποδείξεις και ντοκουμέντα. Το αν έπαιξαν τον ρόλο των χρήσιμων ηλίθιων η Όρντινε Νουόβο, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες και οι υπόλοιπες ομάδες της περιόδου έχει μικρή σημασία.
https://imgur.com/a/H4ZegvI
Έτσι λοιπόν είναι πολύ δύσκολο να ξέρεις ποιός είναι ο πιο κατάλληλος και για ποιο ρόλο. Η σωστή προσέγγιση είναι κρατάμε μικρό καλάθι, παρακολουθούμε σε βάθος χρόνου, σημειώνουμε πράξεις, βγάζουμε συμπεράσματα. Όλοι είναι εν δυνάμει παντογνωστες και υπερανθρωποι, κι ακόμη κι αν δεν είναι εκείνη τη στιγμή, μπορεί να γίνουν στο μέλλον αν τους προσφέρουν μια προσφορά που δε μπορούν να αρνηθούν. Για αυτό καλό είναι οι πατριώτες που νοιάζονται για τη πατρίδα να μη δένονται συναισθηματικά με κανένα πρόσωπο, όποιος και να είναι. Το συναισθηματικό δέσιμο τυφλώνει, σου φοράει παρωπίδες, και την πατάς την μπανανοφλουδα.
Πάντως αυτό που παρατηρώ στον εθνικιστικό και πατριωτικό χώρο, είναι πως εξακολουθεί να είναι κατακερματισμένος χωρις ενδείξεις συνεργασίας.Απλώνονται διάφοροι και φτιάχνουν μικρά κόμματα για να αποδυναμώνουν τις πατριωτικές δυνάμεις, εξυπηρετώντας τα "κόμματα εξουσίας". Για αυτό κατά τη γνώμη μου είναι λάθος να εμπιστεύεται ο κόσμος άτομα που έχουν ήδη δει Βουλή στο παρελθόν ανεπιτυχώς. Δεν έχω εμπιστοσύνη σε κανέναν τους. Αλλά ο χρόνος θα δείξει, εξάλλου, ας τους δοκιμάσουμε κι αυτούς, και τους άλλους, και τους παράλλους,δεν μπορεί,κάποιος θα μας κάνει.Αρκει που υπάρχει η σιγουριά της αρβανίτικης μπεσας του ανδρός που θα έχει και τον τελικό λόγο για το χρίσμα.
Το ζήτημα του Διαφωτισμού, αλλά και των κριτικών που δέχθηκε, δεν είναι ένα ζήτημα ασπρο-μαύρο, μια μάχη "μανιχαϊστική". Σαφώς και επιδέχεται κριτικής η σκέψη των διαφωτιστών με τα ρεύματά τους. Σε αυτόν τον φθαρτό μεταβαλλόμενο κόσμο τίποτα δεν είναι τέλειο.
Αλλά εκεί που διαφωνώ είναι πως δεν μπορείς να πετάξεις στα σκουπίδια το γενικό σκεπτικό και κίνητρο για έναν κόσμο προσανατολισμένο στον κλασικό πολιτισμό, στην λογική, τον ανθρωπισμό, το φυσικό δίκαιο, τη διάκριση των εξουσιών, χωρίς θρησκευτική μισαλλοδοξία, και τους στοχαστές του, είτε ήταν ιδεαλιστές, είτε ντεϊστές, είτε πανθεϊστές, είτε σκεπτικιστές-αγνωστικιστές. Οι αθεϊστές-υλιστές υπήρξαν λίγοι.
Το ότι ξέρουμε επιστημονικά και τεχνολογικά τι βρίσκεται πάνω από τα κεφάλια μας και μπορούμε πια να βλέπουμε βαθιά στο διάστημα και στο χρόνο δεν είναι ένα σπουδαίο επίτευγμα;
Το ότι σώζονται άνθρωποι από πολλές ασθένειες και από δύσκολες παθήσεις δεν είναι σπουδαίο κατόρθωμα;
Το ότι σήμερα οι τεχνομονεταριστικές ηγεσίες της πλουτοκρατικής ελίτ προωθούν την πολιτιστική και εθνολογική αλλοίωση των ευρωπαίων ανθρώπων και κοινωνιών από πληθυσμούς ασύμβατης πολιτιστικής προέλευσης και νοοτροπίας, δεν μπορεί να αποδοθεί στον Διαφωτισμό και τα προτάγματά του. Όπως και το ότι δεν είναι προσβάσιμη η ιατρική πρόοδος από όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως οικονομικής κατάστασης.
Και παλιότερα είχα κριτικάρει πως ο όρος αυτός που έχει χρησιμοποιηθεί είναι πολύ πονηρός. Φιλελευθερισμός δηλαδή φίλος της ελευθερίας. Ίσως ένας ορθότερος όρος να είναι "φιλατομισμός".
Είναι άλλο πράγμα η αυτοδιάθεση της ψυχής και της ζωής ενός ανθρώπου σώφρονος, ποιοτικού ή προκόπτοντος (προσπαθούντος κατά στωικούς), και άλλο η κλοπή του πλούτου ή η εκμετάλλευση μιας κοινωνίας ή ενός τόπου, όπως και ο εξανδραποδισμός. Η πρωτοκαθεδρία της οικονομίας στις ανθρώπινες κοινωνίες είναι προβληματική. Η οικονομία είναι ένα μέσο, υπάρχει για να υπηρετεί τους ανθρώπους, όχι οι άνθρωποι την οικονομία ή τους κρατούντες της.
Αυτό που πρωτίστως κάνει τον άνθρωπο άξιο ή ανάξιο, καλό ή κακό, είναι ο χαρακτήρας του.
Και αυτό που πραγματικά ενώνει τους ανθρώπους μιας κοινωνίας είναι κατά κύριο λόγο η πρακτική μιας κοινής νοοτροπίας για το τι είναι καλό και τι είναι κακό. Κάποιες αρετές όπως η πραότητα, η ευγένεια, η κατανόηση, ο σεβασμός, η ανυστεροβουλία, η αξιοπρέπεια κ.α.
Η κοινή καταγωγή, οι κοινοί πρόγονοι και η ιδιοσυγκρασία, με τις γνώσεις, τις έννοιες και τα ηθικά διδάγματα, έχουν και αυτά την αξία τους και την χρηστότητά τους ως βάση.
Μια τέτοια θέση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ελευθερόφρονη, ίσως όχι φιλελεύθερη δηλ.καπιταλιστική.
Σε ένα άλλο σημείο που διαφωνούμε είναι στο ότι εσύ προκρίνεις το συναίσθημα και την πίστη, ενώ η ταπεινότης μου την λογική συνοχή πρώτα και έπειτα το συναίσθημα με σωφροσύνη.
Εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε.
Συμφωνούμε και το κρατάμε ω Α δεδομένο.
"Το ότι ξέρουμε επιστημονικά και τεχνολογικά τι βρίσκεται πάνω από τα κεφάλια μας και μπορούμε πια να βλέπουμε βαθιά στο διάστημα και στο χρόνο δεν είναι ένα σπουδαίο επίτευγμα;
Το ότι σώζονται άνθρωποι από πολλές ασθένειες και από δύσκολες παθήσεις δεν είναι σπουδαίο κατόρθωμα;"
Υπήρχε επιστήμη και πριν τον Διαφωτισμό. Δεν είναι αποκλειστικότητά του. Κυρίως, υπήρχε και σπουδαία τέχνη την οποία έπνιξε στον εργαλειακά ορθολογιστικό μοντερνισμό του.
"Το ότι σήμερα οι τεχνομονεταριστικές ηγεσίες της πλουτοκρατικής ελίτ προωθούν την πολιτιστική και εθνολογική αλλοίωση των ευρωπαίων ανθρώπων και κοινωνιών από πληθυσμούς ασύμβατης πολιτιστικής προέλευσης και νοοτροπίας, δεν μπορεί να αποδοθεί στον Διαφωτισμό και τα προτάγματά του."
Κάνεις λάθος και αντιφάσκεις με το Α δεδομένο. Αλλού δεν θες το μανιχαϊστικό άσπρο-μαύρο αλλά εδώ ξεπλένεις μονοδιάστατα τον Διαφωτισμό από όσα δεν σου αρέσουν. Δεν θα ξαναγράφουμε τα ίδια. Ναι, από την πολιτική κανονιστική θεωρία του φιλελεύθερου Διαφωτισμού γεννιούνται οι παθογένειες που περιγράφεις. Το άτομο πάνω απ' όλα, τα υποτιθέμενα φυσικά ατομικά δικαιώματα πάνω απ' όλα, ο ορθολογιστικός ωφελιμισμός είναι το κύριο γνώρισμα της ανθρώπινης σκέψης και συμπεριφοράς, δεν υπάρχει καμία σύνδεση του υλικού κόσμου με ηθικές μεταφυσικές αρχές, απ' όλα αυτά αρχίζει ό,τι περιγράφεις ως αρνητικός.
" Η πρωτοκαθεδρία της οικονομίας στις ανθρώπινες κοινωνίες είναι προβληματική. Η οικονομία είναι ένα μέσο, υπάρχει για να υπηρετεί τους ανθρώπους, όχι οι άνθρωποι την οικονομία ή τους κρατούντες της."
Βρίσκεται στην καρδία της φιλελεύθερης πολιτικής οικονομίας αυτή η θέση. Σμιθ, Ρικάρτο, Μπένθαμ, Μιλλ. Από εκεί την πήρε και ο Μαρξ για να την διαμορφώσει με έναν διαφορετικό τρόπο. Τι να κάνουμε τώρα; Να αλλάξουμε την ιστορία των ιδεών επειδή δεν σου αρέσει;
Ο Ρομαντισμός ήταν μια επιβίωση βασικών αρχών της societas civilis σε συνθήκες που λαμβάνουν υπόψη την μετάβαση στην νεωτερικότητα."
Ναι, έχεις ξανατοποθετηθεί σε αυτό με το συγκεκριμένο δόγμα. Συζητήσιμο και ενδιαφέρον. Όμως αυτό που ψέγω είναι πως δεν δείχνεις την ίδια αυστηρότητα σε όσους νοσταλγούν τον μεσαίωνα.
Ακόμα, αν δεν είχαν προηγηθεί οι διαφωτιστές και δη οι philosophes, με την επανάσταση που ακολούθησε (και την όποια εξέλιξή της), θα υπήρχαν οι Ρομαντικιστές της societas civilis; Υπήρξαν ένας διαφορετικός νεωτερισμός ή μια αντίδραση του παλαιού καθεστώτος;
Δυστυχώς, ο μεσαίωνας δεν φύτρωσε σε μια έρημη χώρα. Δυστυχώς γκρέμισε και πάτησε πάνω σε έναν κόσμο με ανώτερη και πιο βαθυστόχαστη σκέψη, πιο πλούσια γραφή, λογοτεχνία, αισθητική και καλές τέχνες, και με παράδοση στην επιστημονική έρευνα. Ένας κόσμος που είχε και αυτός τα προβλήματά του και τις αιματοχυσίες του, αλλά όμως είχε τις δικές του ταυτότητες και ρίζες, και ήταν ο εαυτός του ή ίσως η σχετική ενότητα των εαυτών του.
Το θέμα της αισθητικής και της τέχνης και της αρχιτεκτονικής έχει και την υποκειμενική του διάσταση. Συμφωνώ όμως πως το τσιμέντο καθιστά τα άστεα των ανθρώπων έρημους τόπους.
"Θα επαναλάβουμε, απλά, ότι δεν αγωνιζόμαστε για αυτά που γράφεις."
Ίσως να υπάρχει κάποια διαφορά στο πως βλέπουμε την πραγματικότητα, ίσως να υπάρχει ένα διαφορετικό σκεπτικό. Ίσως πριν χρόνια να είμαστε πιο κοντά, ίσως και όχι.
Όπως και να χει, ούτε είναι ευχάριστο, ούτε έχει νόημα να αντιμαχόμαστε ή να παρεξηγούμαστε συνεχώς, οπότε η παρουσία μου εδώ είναι αταίριαστη. Όλα τα άλλα είναι περιττά.
Και κάτι τελευταίο, μια διευκρίνηση.
Σε κάποια προηγούμενη απάντηση σου με κατηγόρησες πως σε ένα παλιότερο θέμα σε τρόλαρα με άλλους χρήστες. Σε τι αναφέρεσαι ακριβώς;
Ο παραδοσιακός συντηρητισμός της societas civilis υπήρξε πριν τον Διαφωτισμό. Ο Ρομαντικός αντιδιαφωτισμός τον ακολούθησε. Το μαρτυρά και ο όρος. Πώς θα ήταν αντι-διαφωτιστικός αν δεν είχε προηγηθεί ο Διαφωτισμός; Η ρομαντική εκδοχή της societas civilis ήταν προσαρμοσμένη στα νεωτερικά δεδομένα για να γίνει εφαρμόσιμη. Είχε διαφορές από εκείνη του παραδοσιακού κλασικού συντηρητισμού. Αλλά όχι διαφορές ως προς τον τρόπο που θα ήθελες. Δεν ήταν υπέρ αυτού που εσύ αποκαλείς "σκοταδισμό" του Παλαιού Καθεστώτος, είχε όμως νεότερες "σκληρές" εκδοχές. Άνοιξε τον δρόμο στον εθνικιστικό ολοκληρωτισμό.
"Δυστυχώς, ο μεσαίωνας δεν φύτρωσε σε μια έρημη χώρα. Δυστυχώς γκρέμισε και πάτησε πάνω σε έναν κόσμο με ανώτερη και πιο βαθυστόχαστη σκέψη, πιο πλούσια γραφή, λογοτεχνία, αισθητική και καλές τέχνες, και με παράδοση στην επιστημονική έρευνα. Ένας κόσμος που είχε και αυτός τα προβλήματά του και τις αιματοχυσίες του, αλλά όμως είχε τις δικές του ταυτότητες και ρίζες, και ήταν ο εαυτός του ή ίσως η σχετική ενότητα των εαυτών του."
Επιστρέφεις στο Α δεδομένο. Πολύ ωραία. Αλλά αυτό που βλέπεις ως προμεσαιωνικό κόσμο είναι μια θολή α-ιστορική ψευδαίσθηση. Ο μεσαιωνικός κόσμος δεν πάτησε σε κόσμο με ανώτερη γνώση. Αυτή είναι μια φτηνή προπαγάνδα των δωδεκαθεϊστών. Ο μεσαίωνας ξεκίνησε με την είσοδο στο ιστορικό προσκήνιο του "πολιτισμένου" αρχαίου κόσμου, βάρβαρων, εθνικών θρησκευτικά, λαών και με την παρακμή της (νομοτελειακά προορισμένης να παρακμάσει) πολυφυλετικής Βαβυλώνας (ΗΠΑ της εποχής) ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η ρωμαϊκή αυτοκρατορία μπορεί να ήταν σε επίπεδο νομικού συστήματος και δικαιϊκής/διοικητικής κουλτούρας πολύ μπροστά. Ωστόσο αισθητικά καλλιτεχνικά και διανοητικά ήταν ένα τίποτε σε σχέση με την ελληνική αρχαιότητα. Όμως η ελληνική αρχαιότητα που μας αρέσει είχε πεθάνει στα χρόνια της ύστερης αρχαιότητας. Δεν προέκυψε έτσι ξαφνικά ο μεσαίωνας. Υπήρχαν ιστορικές προϋποθέσεις.
Τρόλαρες σε ανάρτηση ενός περίπου έτους πριν. Δεν θυμόμαστε ακριβώς ποια. Νομίζουμε εκείνη της περυσινής δράσης για τον Περικλή Γιαννόπουλο. Πάντως δεν κρατάμε όλα τα σχόλια στις παλαιότερες αναρτήσεις.
Η μα εξωφρενική αντίφαση στην περίπτωσή σου είναι το ότι σε εκφράζει η σκέψη του Διαφωτισμού, ο ορθολογισμός, η επιστημονική αντίληψη κλπ και ταυτόχρονα είσαι υποστηρικτής του Βελόπουλου (του πολιτικού που είναι ρητορικά πιο κοντά από κάθε άλλον σε αυτό που αποκαλείς σκοταδισμό). Έλεος!! Έλεος, πια!!
Στο καλό
Α) Καταθέτεις την πρόταση ως μεμονωμένο πρόσωπο ή ως μέλος κάποιας ομάδας;
(Έχει μεγάλη σημασία ποιος καταθέτει την πρόταση. Αν, για παράδειγμα, (επαναλαμβάνουμε παράδειγμα και εντελώς τυχαίο) καταθέσει πρόταση για να πάμε οικογενειακή εκδρομή με τα παιδιά μας ένας γείτονας που γνωρίζουμε ότι έχει "ιδιαίτερα" ερωτικά γούστα θα αξιολογηθεί διαφορετικά η πρόταση από την αντίστοιχη πρόταση που θα έκανε ένας γείτονας ο οποίος είναι συγγενής μας. Η πρόταση θα ήταν η ίδια αλλά τα πρόσωπα που θα την κατέθεταν πολύ, μα πολύ, διαφορετικά).
Β) Σε ποιους καταθέτεις την πρόταση; Ποια πρόσωπα και ποιες συλλογικότητες θεωρείς ότι θα είχε ένα νόημα να οργανώσουν κάτι τέτοιο; (προέκταση του προηγούμενου ερωτήματος).
Γ) Τι εννοείς με την πρόταση "να κάνουμε πολιτική;" Να σχηματίσουμε κάποιο κόμμα ή μια οργάνωση "ομοσπονδίας αυτόνομων";
Αυτό απαιτεί χρηματικά ποσά που υπερβαίνουν τα 200.000 ευρώ για λίγους μόνο μήνες πριν τις εκλογές. Πού μπορούν να βρεθούν αυτά τα χρήματα χωρίς ύποπτη προέλευση και χωρίς προϋπόθεση τον εκβιασμό μας από τους χρηματοδότες;
Αν εννοείς, από την άλλη, να συντονίσουμε καλύτερα μια κοινή δράση των αυτόνομων μέσα από μια "ομοσπονδία" που θα είναι οργάνωση αλλά όχι απαραίτητα κόμμα, και πάλι υπάρχουν κάποια ερωτηματικά. Ποιες είναι οι αυτόνομες ομάδες και τι αριθμό μελών κινητοποιούν;
Ας τις δούμε συνοπτικά. Πέρα από το γκρουπ "προπάτρια-Κύπριοι" που έχουν μια σταθερή βάση άνω των 150 ατόμων τα τελευταία χρόνια (με αυξητικές τάσεις) η επόμενη σε "μαζικότητα" είναι η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. με σκάρτα 40 άτομα και μάλιστα απλωμένα σε όλη την Ελλάδα. Οι άλλες ομάδες που έχουν σταθερή παρουσία τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια είναι κυριολεκτικά παρέες-συντακτικές ομάδες με λιγότερα των 10 ατόμων (με πολύ ευνοϊκούς όρους η προσέγγιση). Υπάρχουν ακόμη το ΑΡΜΑ και ο Ιερός Λόχος στον χώρο, που δεν είναι τυπικές αυτόνομες ομάδες και έχουν πιο παραδοσιακά ρυθμισμένη ιεραρχική δομή. Ο Ιερός Λόχος δεν γνωρίζουμε τι αριθμό μελών και υποστηρικτών έχει. Διαθέτει γραφεία και κάνει κινήσεις για να απλωθεί σε πόλεις της Ελλάδας αλλά υποθέτουμε ότι δεν πρέπει να υπερβαίνει τα γνωστά δεδομένα του χώρου. Το ΑΡΜΑ, επίσης, ολιγομελής οργάνωση. Τέλος υπάρχει και το Εθνικό Μέτωπο με εκλογική δύναμη που όλοι έχουμε δει (δεν το γράφουμε ειρωνικά) στις συγκεντρώσεις του οποίου συμμετέχουν κάποιες φορές και ορισμένοι αυτόνομοι.
Όλοι αυτοί, πέρα από το ότι είμαστε αριθμητικά ελάχιστοι αν μετρήσεις τα ενεργά μέλη και, κατά συνέπεια, δεν έχουμε ούτε τους έμψυχους ούτε τους υλικούς απαραίτητους πόρους, έχουμε πολύ σημαντικές ιδεολογικές διαφορές μεταξύ μας. Αν αναλογιστούμε ότι αρκετοί από τους προαναφερθέντες είναι και πρώην χρυσαυγίτες θα πρέπει να ληφθεί υπόψη και το προηγούμενο των προσωπικών διαφορών που κουβαλάνε από το παρελθόν (αυτό δεν αφορά την δική μας συλλογικότητα αλλά, σχεδόν, όλες τις υπόλοιπες).
Τι θα μπορούσε, λοιπόν, να προσφέρει επιπλέον μια "ομοσπονδία" που δεν το προσφέρει η αυτονομία; Τουλάχιστον η αυτονομία έχει το υπόβαθρο της χαλαρής ενότητας που στην παρούσα φάση είναι πολύ βολικό. Μας κρατά ενεργούς. Μια πιο αυστηρή οριοθέτηση συμπεριφορών και στάσεων στα πλαίσια μιας "ομοσπονδίας" είναι όχι απλά καταδικασμένη αλλά αγγίζει τα όρια του γκροτέσκου και μόνο η υπόθεσή της υπό τις παρούσες συνθήκες.