του Σταμάτη Μαμούτου
Είχα αρκετό καιρό να παρακολουθήσω συναυλία heavy metal συγκροτήματος. Αλλά μαθαίνοντας ότι οι Udo Dirkschneider και Peter Baltes των Accept, συνοδευόμενοι από τους Sven Dirkschneider στα τύμπανα και από το δίδυμο Andrey Smirnoff/Dee Dammers στις κιθάρες, θα πραγματοποιούσαν συναυλίες αφιερωμένες στο album Balls To The Wall και σε τραγούδια της δεκαετίας του ’80 δεν γινόταν να απουσιάσω. Επρόκειτο για ένα προσκλητήριο που αφορούσε όλους τους Έλληνες ακροατές του αυθεντικού heavy metal, σε μια από τις πλέον δυνατές, ποιοτικές και ειλικρινείς εκδοχές του.
Έχω την εντύπωση ότι το φιλόξενο και όμορφο Fuzz ήταν μικρό για μια τέτοια συναυλία. Όπως, επίσης, θα ήταν καλύτερο αντί για τις ημερομηνίες της περασμένης Τρίτης (Αθήνα) και Τετάρτης (Θεσσαλονίκη), η συναυλία να είχε πραγματοποιηθεί σαββατοκύριακο. Αν η εμφάνιση των Dirkschneider γινόταν Σάββατο, Κυριακή ή Παρασκευή βράδυ -ή ακόμη και αν είχε ενσωματωθεί σε κάποιο από τα θερινά, μεγάλα μουσικά φεστιβάλ- θα συγκέντρωνε σίγουρα πολύ περισσότερους θεατές.
Το Fuzz γέμισε (νομίζω ότι πρέπει να έμειναν λιγότερα από σαράντα εισιτήρια απούλητα για να επιτυγχανόταν το sold out) αλλά μια καλύτερη ημερομηνία και ένας μεγαλύτερος χώρος διεξαγωγής εκτιμώ ότι θα έφερναν τους Dirkschneider, στην χειρότερη περίπτωση, μπροστά από τους τριπλάσιους θεατές, σε σχέση με αυτούς που συγκέντρωσαν την περασμένη Τρίτη στο ασφυκτικά γεμάτο Fuzz. Οι μισοί Accept να παρουσιάζουν ένα set list με τραγούδια της περιόδου 1980-1985 δεν είναι απλή συναυλία. Είναι heavy metal γιορτή. Είναι τελετουργικό απότισης τιμής στους μεγάλους παλαιούς ενός ήχου αυθεντικά αντρίκιου, τευτονικά ρομαντικού, αέναα εφηβικού.
Ο Udo, o Peter και η παρέα τους ανέβηκαν στην σκηνή στις δέκα παρά εικοσιπέντε. Ο στρατηγός φορούσε την συνηθισμένη στρατιωτική φόρμα παραλλαγής, καλογυαλισμένα άρβυλα, άσπρα γάντια και αλυσίδες με ασημένιους σταυρούς στο στήθος. Με το τέλος του εισαγωγικού ηχητικού sample, ξεκίνησε ο μεταλλικός βομβαρδισμός. Ο καταιγισμός από εναλλασσόμενες ριπές συμπαγούς και ρέοντος μετάλλου.
Η αρχή έγινε με το «Fast As a Shark». Για να ακολουθήσει ένα μουσικό σφυροκόπημα με τα «Living for Tonite», «Midnight Mover», «Breaker», «Flash Rockin' Man», «Metal Heart» και «Breaking Up Again» (το οποίο τραγούδησε εξαιρετικά ο Baltes). Στην μικρή αρένα γινόταν παραλήρημα. Προσωπικά, αν μου έλεγαν ότι η συναυλία θα τελείωνε εκεί δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να φύγω. Τι άλλο να δω; Είχα δει τα πάντα. «Δεν περιγράφω άλλο», που έλεγε και ένας παλιός σπορτκάστερ.
Οι Dirkschneider είχαν πατήσει στην κορυφή του Ολύμπου. Ο ήχος γεμάτος, το μπάσο ακουγόταν σαν γλυκό σφυρί, οι κιθαρίστες σε εξαιρετική φόρμα, ο τυμπανιστής μετρημένος, στιβαρός και καθόλου φλύαρος, ο κοντός στρατηγός έβγαζε τους ιδιαίτερους λαρυγγισμούς του άνετα (στον Udo ταίριαζε το Fuzz, ο χώρος του οποίου του έδινε την δυνατότητα να κάνει τα ιδιαίτερα φωνητικά του να ακούγονται καθαρά, διατρέχοντας την αρένα, αναρριχώμενα στον όροφο και γαργαλώντας τους τοίχους). Το set list ήταν αυτό που θέλαμε να ακούσουμε όλοι οι true metalheads.
Όμως, βρισκόμασταν ακόμη στην αρχή. Μετά από μια ανάπαυλα λίγων δευτερολέπτων η μπάντα άρχισε να παίζει το Balls To The Wall. Ολόκληρο. Από την αρχή μέχρι το τέλος (που ήσουν Τέλη, να άκουγες το «London Leather Boys»). Δεν χρειάζεται να σχολιάσω τίποτα άλλο. Η αναφορά και μόνο είναι αρκετή.
Μετά το «Winter Dreams» το συγκρότημα αποσύρθηκε, αφήνοντας τους θεατές σε μεταλλική έκσταση. Έπειτα από τις εκκλήσεις μας για επιστροφή στην σκηνή, οι Dirkschneider ήταν ξανά μαζί μας με το τραγούδι που όλοι περιμέναμε. «Princess of the Dawn» και τα μυαλά στα κάγκελα!! Ακολούθησαν το «Up to the Limit» και το «Burning», με την αρένα να παίρνει φωτιά σε ρυθμούς μεταλλικού rock’n’roll.
Ήταν έντεκα και τέταρτο όταν ο Udo και η παρέα του αποχώρησαν, αγκαλιάζοντας την ελληνική σημαία, από την σκηνή του Fuzz. Ήταν έντεκα και τέταρτο όταν όσοι παρακολουθήσαμε αυτή την συναυλία συμπεράναμε άμεσα ότι θα την θυμόμαστε για πολύ καιρό. Είχα καιρό να βρεθώ σε κάποιο live, συνεπώς δεν έχω εικόνα για τις πρόσφατες συναυλίες. Ωστόσο η συναυλία των Dirkschneider δεν ήταν στα όρια της σύγκρισης, του μετρήσιμου, του συζητήσιμου ώστε να εξεταστεί στα πλαίσια του διαλόγου και των πιθανών διαφωνιών. Ήταν έξω από κάθε πεδίο κανονικότητας. Στα υψίπεδα του ονειρικού, του αψεγάδιαστα τέλειου.
Αυτό είναι το heavy metal, παίδες. Χωρίς πολλά λόγια και μεγάλες αναλύσεις. Τα υπόλοιπα μπορεί να είναι thrash, power, death, black, hard core, prog, doom, symphonic, glam, avant garde, nu, οτιδήποτε άλλο και να αξίζουν πολύ. Όμως, αυτό που βιώσαμε δεν ήταν τέτοιο. Ήταν μόνο heavy metal. Για την ακρίβεια, ο ορισμός του. Σε μια από τις πλέον ωραίες του εκδοχές. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Σχόλια:
Τους Sister δεν τους βάζω στην ίδια βαθμίδα. Mου φαίνονται αμερικανιάρηδες. Ενώ Accept, Dio, Maiden, Saxon αποτελούν τον ορισμό του ήχου μας. Κάποιος που δεν έχει ακούσει νότα από heavy metal δίσκο, αν καθίσει ένα σαββατοκύριακο και ακούσει ή δει σε βίντεο αυτά τα τέσσερα σχήματα, θα καταλάβει αμέσως τι είναι το heavy metal.
Για τον Μάργαρετ, αν θυμάμαι καλά, είχαν οι Μαρνεζοκωστέλοι κάποια γνωριμία στο μαγαζί που τραγουδούσε και πήγαιναν για ενισχύσεις στην ασφάλεια του χώρου. Πλάκα πλάκα έχω συναντήσει και σκινάδες της γενιάς μου, που γουστάρουν Μάργκαρετ και άλλα true "παιδιά" του λαϊκού πενταγράμμου (πχ. Μπιλ Τερλέγκα κλπ). Φαίνεται ότι κάπου βρίσκουν υπόγειες επικοινωνίες ανάμεσα στο rock'n'roll punk και στο λαϊκοντόγκ underground.
κοπριτης (διδακτικα) εδω...επειδη σαν αριστεριστες που ειστε, και ποτε εθνικιστες οπως ετσι καμουφλαρεστε, ειστε σκραπες στα οικονομικα, μαθε να ξεχωριζεις πεπονια απο καρπουζια οταν συγκρινεις ΗΠΑ και Ελλαδα σε δασμους. Στις ΗΠΑ υπαρχει εγχωρια και πρωτογενης παραγωγη και καλα κανει ο Τραμπ και βαζει δασμους για να ενισχυθει η δικη του παραγωγη και οχι των κινεζων αφηνοντας ανεργους τους αμερικανους. Στην Ελλαδα ομως οπου ΔΕΝ ισχυει κατι τετοιο γιατι μεχρι και η τροφη μας εξαρταται απο εισαγωγες προϊοντων απο αλλες χωρες, αν βαλεις δασμους τοτε αυτο που θα απομεινει για να τρως, μεχρι να αρχισει να καλυπτει η εγχωρια παραγωγη τις αναγκες μας (βαλε καμια 50 χρονια και βαλε), θα ειναι τα εξωφυλλα των δισκων που ακους! ξεχασες να μας πεις ''διδακτορα'' οτι ο κομμουνισμος σου με τις απεργιες και τις απειλες ειναι που κατεστρεψε την εγχωρια παραγωγη διωχνοντας εργοδοτες σε αλλες χωρες και καμια ελευθερη αγορα ή ο καπιταλισμος...αφηστε λοιπον τις παπατζες περι ρομαντικου εθνικισμου και παραδεχτειτε επιτελους οτι ειστε κομμουνιστες για να τελειωνουμε...
-Λεμουριος τρολιστας
Στα της οικονομίας χρειάζεσαι ένα ακόμη φροντιστήριο. Γιατί η Ελλάδα είναι μια από τις λίγες χώρες που αν αφεθεί να εστιάσει στην αγροτική της παραγωγή θα έχει 100% επάρκεια τροφίμων. Η πρωτογενής της παραγωγή αποτελεί διαχρονικά την πρώτη οικονομική και παραγωγική της δύναμη. Συνεπώς, οι δασμοί (βάσει των όσων γράφεις) θα ήταν χρήσιμοι πρώτα για την πατρίδα μας και μετά για τις ΗΠΑ.
Βλέπεις, λοιπόν, ότι εμείς μπορούμε να ξεχωρίσουμε τα πεπόνια από τα καρπούζια, όπως ζητάς. Προσωπικά κατάγομαι από αγροτικές περιοχές. Κυρίως, όμως, γνωρίζω την Ελλάδα και την πραγματικότητά της.
Η απορία μου είναι γιατί να μην την γνωρίζετε εσείς. Αν έγραφες από το Τελ Αβίβ ή την Ουάσιγκτον, θα το καταλάβαινα. Δεν θα ήσουν Έλληνας, δεν θα γνώριζες την πατρίδα μου. Αν ήσουν στην Ομάδα Αλήθειας του Μητσοτάκη και του Βαρβιτσιώτη, πάλι θα το καταλάβαινα. Λόγω του φιλελεύθερου και εκσυγχρονιστικού διεθνισμού, θα είχες χάσει την εθνική σου ταυτότητα. Αν έγραφες από το κτίριο κάποιας τεκτονικής στοάς και πάλι θα γινόταν αντιληπτό ότι θα είχες χάσει την εθνική σου ταυτότητα, λόγω της προπαγάνδας του φιλελεύθερου Διαφωτισμού. Όμως, τώρα, γράφεις από ένα υπόγειο μιας πολυκατοικίας του 1960. Άντε, να δεχτώ ότι στα ρεπό σχολιάζεις κι από τα παγκάκια του Πεδίου του Άρεως. Είναι τόσο βαθύ το υπόγειο της Λεμουρίας ώστε να σου στερεί την επαφή με τον κόσμο της καθημερινότητας; Γιατί δεν βλέπεις ποια είναι η αληθινή Ελλάδα και πιστεύεις τους φιλελεύθερους από τον Φαλμεράγιερ μέχρι τους Μητσοτάκη και Τζήμερο;
Εν τέλει, είναι ξεκάθαρο τι προσπαθούν να πετύχουν οι ΗΠΑ εδώ: θέλουν να κρατήσουν το προνόμιο και να κάνουν τον υπόλοιπο κόσμο να πληρώνει για τα αρνητικά που το συνοδεύουν. Πράγμα που σημαίνει ότι βρισκόμαστε σε μία σημαντική στιγμή στην ιστορία, όπου τα έθνη πρέπει να πάρουν την απόφαση είτε να υποκύψουν σε αυτό το παρανοϊκό σύστημα διπλής υποτέλειας ή να αντισταθούν.
Εδώ έχουμε ένα από τα φαινομενικά παράδοξα του καπιταλισμού το οποίο συνιστά ίσως τον μεγαλύτερο κίνδυνο για τα έθνη της Ευρώπης. Ενώ ο καπιταλισμός διώχνει τα εργοστάσια από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ και μεταφέρει τη βάση της βιομηχανικής παραγωγής στην περιφέρεια του "τρίτου κόσμου" (αυτό σημαίνει απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας), την ίδια στιγμή εισάγει ορδές μεταναστών από τον "τρίτο κόσμο" στις μητροπόλεις του (Ευρώπη και ΗΠΑ) με αποτέλεσμα να μεγαλώνει ακόμη περισσότερο τα ποσοστά της ανεργίας. Δεν είναι μόνο ευκαιρία μείωσης του παραγωγικού κόστους για τους καπιταλιστές. Είναι και σχέδιο αντικατάστασης πληθυσμών.
https://www.enikos.gr/lifestyle/sygklonise-o-markellos-nyktas-aftos-o-anthropos-skotone-anthropous-emas-tha-lypotan/2348995/
