Πρέπει να μας τρολάρει το σύμπαν!! Δεν εξηγείται διαφορετικά. Πριν δυο μέρες κάποιος ανώνυμος σχολιαστής έγραψε κάτω από την ανταπόκριση του Σταμάτη από την συναυλία των Accept ένα μάλλον χιουμοριστικό σχόλιο με θέμα τον τραγουδιστή Γιώργο Μαργαρίτη. Ακολούθησαν απαντήσεις και ανάμεσα σε αυτές μια που μας γύρισε στην δεκαετία του ’80, όταν οι skins της εποχής σύχναζαν σε κέντρο νυχτερινής διασκέδασης που εμφανιζόταν ο Άρχοντας του λαϊκού πενταγράμμου. Απρόσμενα, ο «Ζωρζ Μάργκαρετ» έγινε θέμα συζήτησης στην ανάρτηση που, μάλλον, συγκέντρωνε τις λιγότερες πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο.
Λίγες ώρες αργότερα, καθώς τα περισσότερα μέλη του αθηναϊκού πυρήνα της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ παίρναμε τα πρωινά μας ροφήματα σε γνωστή καφετέρια της οδού Ιπποκράτους, το σύμπαν συνωμότησε για να μας τρολάρει. Από το βάθος του πανέμορφου καταστήματος άρχισε να πλησιάζει κάποια στιγμή, σαν να βγήκε από το πουθενά, ο Άρχοντας της νύχτας!! Το βλέπαμε και δεν το πιστεύαμε. Χρειάστηκε να περάσουν αρκετά δευτερόλεπτα προκειμένου να συνειδητοποιήσουμε ότι τα μάτια μας δεν μας γελούσαν. Ο Γιώργης στάθηκε δίπλα από το τραπέζι μας και έπιασε κουβέντα με τον υπάλληλο του καταστήματος για μια θεατρική παράσταση.
Είναι γνωστός ο σεβασμός του Βασίλη, του Flammentrupp, για το αρχαίο πάνθεον και το δέος του προς τις υπάρξεις που διαθέτουν μεταφυσικές καταβολές. Το ύφος του στην παρακάτω φωτογραφία αποκαλύπτει την συναισθηματική ένταση που τον διαπέρασε έχοντας τον τελευταίο Μεγάλο Παλαιό του λαϊκού ελληνικού τραγουδιού μόλις λίγα βήματα πλάι του.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, ενώ προσπαθούσαμε να συνειδητοποιήσουμε ποια υπερφυσική αύρα συνέδεε αυτό που συνέβαινε με τον σχολιαστή της προηγούμενης ανάρτησης, ο Άρχοντας έκανε κίνηση προς την μεριά μας. Παλιός μόρτης, με μάτι κοφτερό και φορτωμένο από τις εμπειρίες δύο ζωών -μιας πρωινής συνηθισμένης και μιας νυχτερινής για τους λίγους- πέρασε από το φίλτρο της κρίσης του αστραπιαία τους πελάτες του καταστήματος και διαπίστωσε, σε χρόνο μηδέν, ποιοι ήταν οι περισσότερο ζόρικοι.
Έτσι, πλησίασε το τραπέζι μας. «Γεια σας ρε μάγκες!», είπε με το γνωστό του western γέλιο που λυγίζει σίδερα και ψυχές. Οι πολέμαρχοι της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. κοιτούσαν σαν αποσβολωμένα παιδιά, με τα χαμόγελα να αστράφτουν ως τις άκρες των προσώπων τους, ανίκανοι να ξεπεράσουν την κεραυνόπληκτη έκπληξη.
Μόνο ο Σταμάτης έδειχνε να κολυμπάει στα νερά του. «Γεια σου Γιώργαρε» ανταπάντησε, κάνοντας ένα νεύμα χαιρετισμού, μέχρι ο Άρχοντας να κουνήσει το κεφάλι καταφατικά και να συνεχίσει περπατώντας προς την έξοδο του καταστήματος.
Η ερώτηση που προκύπτει αφορά, ασφαλώς, τον σχολιαστή που έγραψε το επίμαχο σχόλιο: Ρε φίλε, είχες δει κανένα όνειρο και το έγραψες; Όπως και να έχει, σε ευχαριστούμε. Αν, πάντως, κάνεις την καλή και δεις σε κάποιο άλλο όνειρο ότι κερδίσαμε το λαχείο, έλα να μας το γράψεις στα σχόλια. Να είσαι σίγουρος ότι την επόμενη στιγμή θα έχουμε φύγει όλοι καρφωτοί για το πρακτορείο.
ΥΓ. Το τελευταία άσμα του Άρχοντα αφιερωμένο σε έναν τακτικό μας αναγνώστη που δεν χάνει ανάρτηση στο ιστολογιο από ένα υπόγειο διαμέρισμα του απόκεντρου των Αθηνών.
Πάντως, ο κανονικός Λεμούριος υπογράφει στο τέλος του κειμένου. Όχι στην στήλη χρήσης ονόματος ή ψευδωνύμου.
Αλλά προσπαθούσαμε να κρατήσουμε τα προσχήματα. Δεν θέλαμε να καρφωθούμε ούτε να επιδεικνύουμε μη σοβαρή συμπεριφορά.
Όταν, όμως, είδαμε ότι αντί να κινηθεί προς την έξοδο ήρθε να μας μιλήσει, ξέφυγε εντελώς η συναισθηματική έξαρση. Το σύμπαν μας τρολάριζε!!
Έχει βάση αυτό που γράφεις και ισχύει σε έναν βαθμό. Αλλά σε εμάς άρεσε πάντοτε η φωτογραφία. Κάποιοι έχουμε παρακολουθήσει και σεμινάρια καλλιτεχνικής φωτογραφίας. Ρομαντικοί είμαστε, υπερασπιζόμαστε την μνήμη, δεν γίνεται να μην μας αρέσει κάτι που κρατά την μνήμη ζωντανή. Φαίνεται και από τις αναρτήσεις μας η σχέση μας με την φωτογραφία. Την χρησιμοποιούμε τακτικά.
Στην πραγματικότητα δεν είναι η πρακτική της φωτογράφησης που πυροδοτεί την μεταμοντερνιά αλλά η μεταμοντέρνα νοοτροπία εκείνη που εκφυλίζει την πρακτική της φωτογράφησης σε ανούσιο gadget επίδειξης. Ασχέτως αν προτιμούμε περισσότερο από την φωτογραφία την ζωγραφική, η δημοσιογραφική φωτογραφία μας αρέσει. Υπάρχουν φωτορεπορτάζ παλιών εφημερίδων που ήταν αληθινά ποιήματα.
Νομίζουμε ότι είναι κατανοητή η διαφορά της δημοσιογραφικής απαθανάτισης ή της καλλιτεχνικής φωτογραφίας από την επίδειξη και το μεταμοντέρνο ατομικιστικό gadget. Φαντάσου να γράφαμε το άρθρο χωρίς φωτογραφικά τεκμήρια. Οι κακοπροαίρετοι θα είχαν την ευκαιρία να αμφισβητήσουν την αλήθεια των γραφόμενων.
Μιλάω όμως γι' αυτές τις στιγμές τις κυριολεκτικά "εξ-αιρετικές", την αιφνίδια εισβολή του παράξενου, του όμορφου, του απίστευτου, του σχεδόν μεταφυσικού στη ζωή που κρατά για λίγο. Κι αντί να αφεθούμε σ' αυτό και να το ρουφήξουμε με όλες τις αισθήσεις και να το βιώσουμε με το είναι μας, αμέσως βγάζουμε αυτόν τον διάολο, αυτόματα, χωρίς να σκεφτούμε πρώτα θετικά ή αρνητικά. Επειδή είπα για παππούδες, σκέψου να στέκομαι στη στάση περιμένοντας, να κάνει εκείνη τη στιγμή στάση ένα άλλο λεωφορείο, να σηκώνω λίγο το κεφάλι και να βλέπω στο παράθυρο κολλημένο κάποιον ίδιος ο πεθαμένος παππούς μου, στη μορφή στο βλέμμα στο ύφος, στο σακάκι που φοράει, στα πάντα ρε φίλε και να κοιτάει κιόλας στο άπειρο σαν να μην ανήκει εδώ. Όλο αυτό να κρατάει το πολύ πέντε-δεκα δευτερολεπτα όσο για να κατεβουν δυο ατομα και να ξεκινήσει ο οδηγός. Κι εγώ ενώ έχω κεραυνοβοληθεί ολόκληρος, να βγάλω το κινητό για να το "απαθανατίσω", για να το θυμάμαι τάχα και μετά, ή για να με πιστέψουν τα ξαδέρφια στο οικογενειακό τραπέζι την επόμενη γιορτή! Θα 'ταν φοβερό..εγκληματικό! Κατ' ευφημισμόν το απαθανατιζω εδω, αυτές τις στιγμές κυριολεκτικά τις θανατώνεις μόλις παρεμβάλεις το τεχνικό βοήθημα "διατήρησης της μνήμης".
Εντάξει δεν είναι το ίδιο με τον Μαργαρίτη αυτό αλλά το προχώρησα λίγο. Δεν το παίζω τιμητής, ούτε να σας την πω, μου ήρθε όλο αυτό σαν στοχασμός με αφορμή την ιδιαίτερη στιγμή που είχατε. Ευχαριστώ που δεν με παρεξηγήσατε.
Ώστε δεν κατανοούμε τον Ρομαντισμό επειδή μιλήσαμε στον Μάργκαρετ, γνωστέ άγνωστε ανώνυμε; Θα σου απαντήσω στο ύφος που διαλέγεσαι αλλά και πάλι ουσιοκρατικά, με τους στίχους του παρακάτω τραγουδιού.
"Τι να μας πει η φυσική
οι νόμοι δε μετράνε,
σε φάση μεταφυσική
τα πάθη κυβερνάνε.
Αν είσαι άνθος του κακού
δεν ψάχνω αποδείξεις
στην αυταπάτη ενός τρελού
θα ζω μέχρι να λήξεις".
Από την αντίδραση στον θετικισμό και τον ορθολογιστικό επιστημονισμό, που συμβολίζει η αναφορά των στίχων στην "φυσική", στο μεταρσιωτικό πέρασμα σε φάση μεταφυσική. Κι από εκεί στα Άνθη του Κακού, που γίνονται δυνητικά αποδεκτά άνευ λογικών αποδείξεων, σε μια πνευματική σφαίρα όπου τα πάθη κυβερνούν.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με τον ορισμό της ρομαντικής στιχουργικής. Αφιερωμένο σε όλους όσους τους λάτρεις του Μπωντλαίρ.
https://youtu.be/GNq1zA-Gn_8?si=vr3OunQVoqCmvtlP
You'll fire your musket, but with my arrow I'll run you through
So when you're waiting for the next attack
You'd better stand, there's no turning back
The bugle sounds, the charge begins
But on this battlefield, no one wins
The smell of acrid smoke and horses' breath
As I plunge on into certain death
The horse, he sweats with fear, we break to run
The mighty roar of the FLEFALO guns
And as we race towards the human wall
The screams of pain as my horse archers fall
We hurdle bodies that lay on the ground
And the Romantics fire another round
We get so near, yet so far away
We won't live to fight another day
We get so close, near enough to fight
When Stamatis gets me in his sights
He pulls the trigger and I feel the blow
A burst of rounds take my horse below
And as I lay there gazing at the sky
My body's numb and my throat is dry
And as I lay forgotten and alone
Without a tear, I draw my parting groan
