του Άρθουρ Μάχεν
μετάφραση: Southman
(Σημείωση: Του Αγίου Γεωργίου σήμερα και τι πιο ταιριαστό από ένα άρθρο του Άρθουρ Μάχεν. Ο Μάχεν ήταν ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς διηγημάτων φαντασίας και τρόμου στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Ενδιαφέρθηκε για τον μυστικισμό και ήρθε σε επαφή με τους υπόλοιπους Βρετανούς συγγραφείς του κύκλου της εσωτεριστικής οργάνωσης «Χρυσή Αυγή». Ωστόσο, σύντομα διαπίστωσε ότι αυτός ο προσανατολισμός δεν τον ενέπνεε με αποτέλεσμα να στραφεί στην Καθολική Εκκλησία. Αν και έντονα αντιγερμανός στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο, κατά τον μεσοπόλεμο είδε με συμπάθεια την ανάπτυξη των εθνικιστικών παραδοσιοκρατικών κινημάτων. Διατηρώντας μια αποστασιοποίηση από τα πολιτικά δρώμενα, δήλωσε δημοσίως την υποστήριξή του στους εθνικιστές της Ισπανίας κατά την διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Η σκέψη του συγκεράζει την ιστορική αναζήτηση, την λαογραφία και την αντίθεση στον εργαλειακό ορθολογισμό, αποτελώντας χαρακτηριστικό δείγμα της νεορομαντικής παραδοσιοκρατίας, κάτι που στο παρακάτω κείμενο αυτό γίνεται εμφανές).
Στις 23 Απριλίου, αυτού εδώ του μήνα, τιμούμε τη γιορτή του προστάτη Αγίου της Ευδαίμονος Αγγλίας μας, του Αγίου Γεωργίου. Μερικοί από μας έχουμε την τάση να εκφράζουμε μια δυσθυμία για τον Άγιο Γεώργιο. Στους πιο σεβάσμιους κύκλους της Εκκλησίας μας έχει εκφραστεί η άποψη ότι είναι κρίμα ο Προστάτης Άγιος της Αγγλίας να είναι στην καλύτερη περίπτωση ομιχλώδης και στην χειρότερη πρόσωπο μυθικό και όχι υπαρκτό. Θέτοντας κατά μέρους τις συκοφαντίες του Γκίμπον, ότι ο Άγιος Γεώργιος ήταν στην πραγματικότητα ένας κερδοσκόπος, αν όχι ξεκάθαρα ένας απατεωνίσκος μισθοφόρος του ρωμαϊκού στρατού -κάτι που έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι ήταν απλά μια κακή προαίρεση του ίδιου του Γκίμπον και τίποτα άλλο- κάτι περισσότερο δεν έχει διασωθεί για τον Άγιο Γεώργιο παρά μόνο ο Δράκος.
Και όταν η συζήτηση φτάνει στους δράκους, το ξέρεις, για να το θέσουμε κατά τον τρόπο του κ. Τζορτζ Σάμσον, ότι δεν πρέπει με τίποτα να φτάσεις εκεί. Οι δράκοι απλά δεν μπορούν να θεωρούνται σοβαρό θέμα συζήτησης. Και αν αφαιρέσεις και το σκότωμα του δράκου, δεν μένει πια στα αλήθεια τίποτα άλλο. Οι επιμελητές του Ρωμαϊκού Συναξαριού δεν ζούσαν σε μια εποχή που μπορούμε να θεωρήσουμε ότι βασίλευε η κριτική σκέψη. Δεν ήταν σίγουρα άνθρωποι που θα εξέταζαν τις πράξεις και τους θρύλους των Αγίων με ψυχρή δυσπιστία και καχυποψία. Αλλά δεν μπορούσαν να βγάλουν άκρη ή σχεδόν δεν μπορούσαν να βγάλουν άκρη με τον Άγιο Γεώργιο. Η Συλλογή τον αναφέρει ως Μάρτυρα, χωρίς συγκεκριμένες λεπτομέρειες, οι στίχοι και οι αποκρίσεις που μιλούν για αυτόν είναι από το «Κοινό των Μαρτύρων» – όπως έχουν χρησιμοποιηθεί για όλους τους Μάρτυρες. Δεν υφίσταται κανένας θρύλος, κανένα στοιχείο ότι υπήρξε Δράκος. Έτσι λοιπόν, με το Ρωμαϊκό Συναξάρι κατά τα φαινόμενα να μην γνωρίζει τίποτα για τον Άγιο Γεώργιο, μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει κάτι για να γνωρίζουμε. Ο Προστάτης Άγιος μας είναι μια φιγούρα ομιχλώδης.
Κι, όμως, αυτή η φιγούρα είναι ζωτικά ενδιαφέρουσα, τουλάχιστον για μένα. Γιατί παρόλο που αυτός ο Μάρτυρας του 3ου αιώνα δεν σκότωσε κανέναν δράκο, κάποιος είχε σκοτώσει δράκους σε μια πιο απροσδιόριστη εποχή που περικλείεται στη φράση «μια φορά κι έναν καιρό». Δεν γνωρίζουμε τίποτα για τον Άγιο Γεώργιο, όμως, η λαϊκή παράδοση που τον θέλει δρακοκτόνο, αποδεικνύει ότι πάρα πολύ καιρό πριν υπήρχαν δράκοι και υπήρχαν και άνδρες που τους συνάντησαν και τους σκότωσαν. Γιατί η παράδοση είναι πάντα αληθινή. Περισσότερο υποβαθμίζει τα πράγματα παρά τα μεγαλοποιεί.
Σε αυτή τη συγκεκριμένη περίπτωση, για παράδειγμα, πηγαίνετε στο ντουλάπι που φυλάτε όλες τις παραδοξότητες και πατήστε το κρυμμένο κουμπί, που θα κάνει να ανοίξουν διάπλατα τα μυστικά συρτάρια που κρύβουν τα πιο σπάνια εκθέματα και βγάλτε ένα χρυσό νόμισμα. Κοιτάξτε τη φιγούρα του Δράκου που ο Άγιος ποδοπατά και εξοντώνει. Ένα απαίσιο στην όψη τερατούργημα σίγουρα, αλλά ένα αρνάκι, ένα μικρό γατάκι σε σύγκριση με το δράκο όπως πραγματικά ήταν. Όπως πραγματικά ήταν; Ναι, σίγουρα! Μόνο οι λάτρεις της επιστήμης αποκαλούν τους δράκους «πτεροδάκτυλους». Όπως παρατηρεί με ευχάριστο τρόπο ο Κίνγκσλεϊ στο έργο του The Water Babies, οι σπουδαγμένοι γελούσαν ειρωνικά για πολλά χρόνια με την παραμικρή αναφορά στους δράκους. Όμως, μετά ανακάλυψαν τα οστά τους και αντί να το παραδεχτούν με εντιμότητα και να αναγνωρίσουν ότι οι παλιές αυτές ιστορίες είναι αληθινές και πώς πραγματικά έχουν υπάρξει δράκοι στη Γη, σκαρφίστηκαν μια ελληνική λέξη και μίλησαν για «πτεροδάκτυλους», για «φτερωτά δάκτυλα», έναν όρο ηλίθιο και καθόλου εκφραστικό όπως ο όρος «δράκος».
Και, επιπλέον, ξέρουμε ακριβώς πως έμοιαζαν αυτά τα θαυμάσια όντα, μήκους 50 ή περισσοτέρων ποδιών! Και δεν το ξέρουμε από τις αναπαραστάσεις των μελετητών αλλά από έναν πολύ πιο εύσχημο τρόπο. Μέχρι σήμερα παραμένει ένα ακριβές μοντέλο σε τεράστια κλίμακα, για το πώς έμοιαζε ένας δράκος της λάσπης. Όχι όπως εμφανίζεται κατά την έναρξη της άθλιας πτήσης του, χτυπώντας τον αέρα με τα «φτερωτά του δάχτυλα», αλλά όπως εμφανίζεται σε λήθαργο, όταν κείτεται στο χώμα. Αυτό το μοντέλο βρίσκεται στην Ουαλία.
Η χερσόνησος του Γκόβερ στο Γκλαμόργκαν φτάνει πέρα μέχρι το Κανάλι του Μπρίστολ. Πολλές φορές έχω ρίξει τη ματιά μου σε αυτή πέρα από την θάλασσα, από την νότια ακτή του Πεμπροουκσάιρ. Παίρνοντας τα μάτια σου από τις φρικαλέες καπνοδόχους των εργοστασίων του Λάνελι και του Μπέρυ Πορτ, βλέπεις μια ατέλειωτη σειρά λόφων να απλώνονται σε όλη την έκταση από το Νότο προς τη Δύση. Η μορφή αυτών των λόφων υψώνεται απότομα περίπου στο μέσο της λοφοσειράς, σχηματίζοντας μια χαλαρή «καμπούρα» και μετά, καμπυλώνοντας ξανά προς τα κάτω, καταλήγει σε ένα ασήμαντο ύψος χαμηλά, κοντά στη θάλασσα. Αυτό το σημείο έχει ένα σχήμα μοναδικό, στο μάτι εμφανίζεται ως περίεργα επίπεδο και το όνομά του είναι «Το Κεφάλι του Σκώληκα». Δεν μοιάζει, όμως, καθόλου με το κεφάλι του σκουληκιού, που ένας κηπουρός θα άνοιγε στα δυο με την τσάπα του. Επίσης, «Σκώληξ» ήταν η αρχαία αγγλική έκφραση για το δράκο και αυτοί οι φουσκωμένοι λόφοι που καταλήγουν σε ένα μικρό πλάτωμα πρέπει να αντιπροσωπεύουν μια ακριβή εικόνα του φρικαλέου πτεροδάκτυλου, μισού ερπετού και μισού πουλιού, τεράστιου σε μέγεθος και με ένα γελοίο κεφάλι όταν βρισκόταν ξαπλωμένος στο χώμα για πολλή ώρα. Εδώ, ζωγραφισμένη με λόφους και βράχους, έχεις μια απεικόνιση (αλήθεια, τι τρομερή σκέψη!) της εικόνας στο μυαλό και τη ματιά ενός προϊστορικού προγόνου, που μπορεί να είχε ζήσει εδώ 400.000 χρόνια πριν. Είχε απλώσει τη ματιά του σε αυτόν εδώ τον τόπο των δράκων και είχε σημειώσει την ομοιότητα των τεράτων με αυτή τη λοφοσειρά που κατέληγε στη θάλασσα. Η σκέψη του έφτασε και σε εμάς μέσω των ατελείωτων αιώνων, μέχρι τις μέρες μας.
Η παράδοση είναι πάντα σωστή. Και συνεχίζοντας να ασχολούμαστε με το θρύλο του Αγίου Γεωργίου, μπορούμε να βρούμε άλλη μια απόδειξη της μακραίωνης μνήμης του ανθρώπου διαμέσου των αιώνων. Υπάρχει μια αναπαράσταση του Αγίου Γεωργίου και του Δράκου, θαρρώ από κάποιον δεξιοτέχνη της Βενετσιάνικης Σχολής, στην οποία το τέρας έχει πολύ διαφορετικό προφίλ από τον «σκώληκα» ή τον πτεροδάκτυλο, που έδωσε το όνομα του στο «Κεφάλι του Σκώληκα». Σε αυτή την αναπαράσταση, ο δράκος είναι ένα φρικτό παραφουσκωμένο θηρίο, με ένα ογκώδες κακοσχηματισμένο σώμα. Ο ζωγράφος ασφαλώς δεν θα μπορούσε να είχε ποτέ κάποιο μοντέλο, ζωγράφισε όμως μια εξαιρετική απεικόνιση ενός ιγουανόδοντος, ενός ακόμα από εκείνα τα τεράστια σε μέγεθος τέρατα που τριγύριζαν στη Γη, πριν αυτή ζεσταθεί και πλημμυρίσει και ξεραθεί και παγώσει, αποκτώντας το σχήμα που έχει σήμερα. Με κάποιον τρόπο, φαίνεται ξεκάθαρα ότι η περιγραφή πέρασε από εποχή σε εποχή διατρέχοντας τους κόλπους και τους γκρεμούς του χρόνου.
Εκεί που βρίσκονται σήμερα θάλασσες, τότε υπήρχε ξηρά. Η τεράστια σε μέγεθος Ατλαντίδα, η ήπειρος-νησί, δεν είχε ακόμα βυθιστεί κάτω από τα κύματα. Υπήρχαν στα αλήθεια τρομακτικά πράγματα πάνω στη Γη, αλλά όχι ο τρόμος του Περάσματος του Καναλιού της Μάγχης, αφού οι άνθρωποι περπατούσαν ξυπόλυτοι μεταξύ των τόπων που είναι σε εμάς γνωστοί ως Ντόβερ και Καλαί. Η Γη ταρακουνιόταν και έβραζε, καθώς λέω. Τα νησιά αναδύθηκαν από τη θάλασσα και τα σημερινά πλοία ταξιδεύουν πάνω από πανάρχαιες βουνοκορφές. Η Ευρώπη μετατράπηκε σε ένα στρώμα πάγου, όμως η περιγραφή μεταφέρθηκε στο χρόνο, έτσι ώστε και ο χωρικός του Πέμπροουκ και ο Βενετσιάνος ζωγράφος ήξεραν πως έμοιαζαν οι δράκοι, και το μακρύ είδος τους και το πιο ογκώδες είδος τους.
Επί τη ευκαιρία αναρωτιέμαι αν τα μέλη του Συλλόγου Παιχνιδιών Δράκων Προϊστορικών Κυριών είχαν καλές σχέσεις μεταξύ τους; Όμως, η εξέταση αυτού του βαθέως και αγνώστου στο ευρύ κοινό προβλήματος πρέπει να αναβληθεί προς το παρόν.
Η μνήμη του ανθρώπου δεν έχει όρια, φτάνοντας σε αδιανόητα αρχαίους καιρούς. Δεν είναι, λοιπόν, να απορούμε αν έχει διατηρήσει γεγονότα και περιστάσεις των ιστορικών και των πιο εύκολα κατοπτεύσιμων εποχών. Μια ή δυο χιλιετίες είναι στ’ αλήθεια ασήμαντες περίοδοι όταν τις συγκρίνουμε με το τεράστιο, αφάνταστο χάος του Χρόνου. Ακόμα και τώρα θυμάμαι να έχω μείνει έκπληκτος, όταν ένας αγρότης του Οξφορντσάιρ που δεν είχε πάει ποτέ σχολείο και δεν ήξερε ούτε να διαβάζει, ούτε να γράφει μου είχε πει: «Α, η πεδιάδα του Τσάλγκροουβ, εκεί που σκότωσαν τον Αφέντη Χάμπτεν! Λένε ότι ήταν κατάφυτη με βρώμη εκείνο τον καιρό!»
«Κατάφυτη με βρώμη εκείνο τον καιρό»! Μπορούσα σχεδόν να ακούσω την οχλαγωγία και τον καλπασμό από τα άτια των Ιπποτών καθώς επιτιθέμενα, ποδοπατούσαν αυτό το χωράφι με βρώμη!
«Και αργότερα», συνέχισε ο γέρο-Χάρμον, «τον ακόλουθό του, τον Σκουπ, εκεί πέρα στο Γουρμσλέι. Όταν τελείωσαν όλα, τον κρέμασαν».
Το όνομα καθαυτό δεν ήταν και τόσο ακριβές. Αναφερόταν στον Άντριαν Σκρόουπ, τον Κοινοβουλευτικό Συνταγματάρχη (Σ.τ.Μ. The Roundhead Colonel, όπου με τον όρο Roundheads δηλώνονταν οι οπαδοί του Κοινοβουλίου κατά τον Αγγλικό Εμφύλιο), ένα από τα λίγα άτομα που εξαιρέθηκε από την Πράξη Αμνηστίας του φιλεύσπλαχνου Βασιλέα Καρόλου Β’. Για τον γέρο-χωρικό ήταν κάτι αληθινό, ήταν ένα κουτσομπολιό της επαρχίας. Εντάξει, ήταν μόνο διακόσια πενήντα έτη, περίπου, μετά το γεγονός.
Και μετά, θυμάμαι να διαβάζω, νομίζω στον Γκάρντιαν, ένα ενδιαφέρον άρθρο για το Τούκσμπερυ και τον εφημέριό του. Ο αρθρογράφος περιέγραφε μια επίσκεψη που είχε κάνει εκεί πριν από τριάντα χρόνια. Τον ξενάγησε στην εκκλησία ο νεωκόρος, που όπως κάνουν όλοι οι νεωκόροι, αναφερόταν στους δεσμούς που έχει η συγκεκριμένη εκκλησία (Σ.τ.Μ. με ιστορικά πρόσωπα και γεγονότα). Όμως, αμέσως ο επισκέπτης κατάλαβε ότι αυτός ο γέρος μιλούσε διαφορετικά από τους περισσότερους νεωκόρους. Μίλαγε για την Μάχη του Τούκσμπερυ και αναφερόταν σε αυτήν σαν να ήταν εκεί και να την έζησε στ’ αλήθεια! Ανέφερε μικρές λεπτομέρειες που δεν βρίσκονται στα ιστορικά βιβλία, περιέγραψε ένα δωμάτιο στον πάνω όροφο ενός σπιτιού όπου δολοφονήθηκαν κάποιοι συγκεκριμένοι πρίγκηπες και ολοκλήρωσε με μια μακάβρια περιγραφή του πώς οι νεκροί μεταφέρθηκαν από το πεδίο της μάχης κι έφτασαν μέσα στην εκκλησία «μέχρι που τα πτώματα, τοποθετημένα το ένα πάνω στο άλλο, έφτασαν μέχρι την κορυφή εκείνων των στύλων». Ήταν μια ζωντανή εικόνα, ενός αυτόπτη μάρτυρα.
Ο επισκέπτης ρώτησε και έμαθε ότι ο νεωκόρος προερχόταν από μια οικογένεια που είχε αναδείξει πλήθος νεωκόρων, επιμελητών και εκκλησιαστικών γραμματέων στην ενορία του Τούκσμπερι από το 15ο αιώνα και έπειτα. Ο νεωκόρος έλεγε την ιστορία, όπως του την είχε αφηγηθεί ο πατέρας του. Και υπάρχουν περίεργες ιστορίες από τη Σκωτία και την Ιρλανδία. Στη Σκωτία οι απλοί άνθρωποι του χωριού έχουν μια χαζή ιστοριούλα για έναν ιππότη με ασημένια πανοπλία που θάφτηκε σε έναν συγκεκριμένο τύμβο στην πλευρά ενός λόφου. Όλοι γέλαγαν, μέχρι κάποιος που πέρναγε κάποια στιγμή από τον τύμβο, περίπου καμιά ογδονταριά ή εκατοσταριά χρόνια πριν, παρατήρησε ότι το χώμα είχε σκαφτεί πρόσφατα. Οι αρχαιοδίφες ξεκίνησαν τις έρευνες αλλά ήταν ήδη αργά. Ένας χωρικός που είχε την σοφία να πιστέψει την ιστορία είχε φτάσει πριν από αυτούς και το μόνο που απέμενε ήταν τα κόκκαλα του ιππότη και ένα-δυο ελάσματα από την θαυμάσια ασημένια πανοπλία του! Ήταν όλα αλήθεια. Η πανοπλία ήταν από τη Δανία, κατασκευασμένη περίπου το 900 μ.Χ., την εποχή του Άμλετ. Αυτή η παράδοση είχε παραμείνει ανάμεσα στους αμόρφωτους χωρικούς για εννιακόσια χρόνια.
Και στην Ιρλανδία υπήρχε μια ιστορία για ένα φρούριο ή κάστρο νεράιδων, έναν στρογγυλό λόφο από τον οποίο οι χωρικοί έλεγαν ότι τα βράδια έβλεπαν να βγαίνουν φλόγες. Και πάλι η παράδοση ήταν αληθινή, καθώς πραγματικά μπορούσες να δεις φλόγες να βγαίνουν από την κορυφή εκείνου του παράξενου λόφου. Μπορούσες να το δεις αν έκανες βόλτες στην εξοχή γύρω στο 850 μ.Χ., καθώς οι έρευνες έδειξαν ότι αυτό ήταν ένα από τα τελευταία καταφύγια και οχυρά των αυτοχθόνων κατοίκων της Ιρλανδίας, των αινιγματικών και «σκοτεινών» Μικρών Ανθρώπων, και είχε λεηλατηθεί από τους Δανούς περίπου τον 9ο αιώνα. Κι όσο για τις φλόγες, στο λόφο ανακαλύφθηκε και καπνοδόχος που δημιουργούσε την εντύπωση της νεραϊδίσιας φωτιάς!
Όλα αυτά είναι θαυμάσια. Αλλά και όλα έχουν τελειώσει. Αμφιβάλλω αν τα παιδιά του γέρο-Χάρμον ξέρουν τι καλλιεργούνταν στην πεδιάδα Τσάλγκροουβ που έπεσε ο Χάμπτεν. Πήγαν σχολείο, στο μέρος όπου εμφυτεύεται προσεκτικά η άγνοια για όλα όσα έχουν πραγματικά σημασία. Το ίδιο συνέβη και με την ιστορία του Τούκσμπερυ, όπου ο αρθρογράφος επισκέφτηκε την εκκλησία δεύτερη φορά και βρήκε έναν περίεργο νεωκόρο. Αυτός ο άντρας δεν είχε ποτέ δει τις αιματοβαμμένες πεδιάδες του Τουκσμπερυ, ούτε το αίμα που κυλούσε στον επάνω όροφο ή τους νεκρούς άνδρες που ο σωρός τους έφτανε μέχρι την οροφή της εκκλησίας. Είπε την ιστορία ακριβώς όπως την έγραφε ο Οδηγός του Επισκέπτη. Η παλιά λαϊκή μνήμη έχει πεθάνει. Εμείς την σκοτώσαμε, με τα χαζά σχολεία μας και τα άθλια σκουπίδια που έχουμε για βιβλία.
Εικόνες
1) Καρπάτσιο, ¨Άγιος Γεώργιος και ο Δράκος
2) Ραφαήλ, Άγιος Γεώργιος και ο Δράκος
3) Τζων Ράσκιν, Άγιος Γεώργιος και ο Δράκος
4) Ε. Μ. Τζόουνς, Ο Άγιος Γεώργιος σκοτώνει τον Δράκο
Σχόλια:
Χρονια πολλα! Χριστος Ανεστη! Νομιζω οτι το κειμενο ειναι ασυναρτητο και ακαταλαβιστικο..... τουλαχιστον για την ημερα της εορτης του Αγιου Γεωργιου ας βαζατε ενα πιο ιστορικο κειμενο.... καλοπροαιρετα το λεω αυτο διοτι ο Αγιος Γεωργιος ηταν (και ειναι!) ενα υπαρκτο ιστορικα προσωπο..... του ελληνορωμαικου κοσμου.... και οχι οπως παρουσιαζεται στο κειμενο σαν ομιχλωδες μυθος των δυτικων κλπ κλπ....
Αν είναι ακαταλαβίστικο ίσως να μην ευθύνεται ο αρθρογράφος σε περίπτωση που κάποιοι αναγνώστες δεν γνωρίζουν την εθνικιστική ρομαντική πολιτική θεωρία και τους όρους της.
Ο Άγιος Γεώργιος υπήρξε σαφώς. Αλλά ακόμη και για εμάς, που είναι δικός μας, δεν είναι ξεκαθαρισμένη απολύτως η προέλευσή του. Πόσο, μάλλον, για τους Άγγλους που έγινε σύμβολό τους μέσω του μύθου.
Το κείμενο αναρτήθηκε με αφορμή την εορτή του Αγίου Γεωργίου. Αλλά δεν είναι θρησκευτικό. Είναι πολιτικό και φιλοσοφικό. Προκρίνει τον μύθο έναντι του εργαλειακού ορθολογισμού ως πηγή αναζήτησης της αλήθειας και στηλιτεύει την σχολική εκπαίδευση και την δημοσιογραφία της φιλελεύθερης νεωτερικότητας. Αυτό είναι το νόημά του. Αν δεν το έπιασες, έπεσες στην νοητική παγίδα που περιγράφει ο Μάχεν για να μάθουμε να την αποφεύγουμε ως παραδοσιοκράτες.
Και μία όμορφη ρήση του αγαπημένου Γκίλμπερτ Κιθ Τσέστερτον η οποία ταιριάζει με το κείμενο, «Δεν είναι τα παραμύθια που μαθαίνουν στα παιδιά ότι υπάρχουν δράκοι. Τα παιδιά ήδη γνωρίζουν ότι υπάρχουν δράκοι. Τα παραμύθια μαθαίνουν στα παιδιά ότι οι δράκοι μπορούν να νικηθούν».
From the heat through the gates of Hell
And there's no escape from the curse of the archers
Oh FLEFALO You better beware
Don't you know it's the night of the horseman
When spirits run high?
Don't you know it's the night of the horseman
When spirits run high?
Η Μάχη του Λάιπχαϊμ (4 Απριλίου 1525) ήταν μια από τις πρώτες μάχες του Γερμανικού Πολέμου των Χωρικών. Περίπου 5.000 επαναστατημένοι χωρικοί, οι οποίοι εξεγέρθηκαν ενάντια στην εκμετάλλευση από τους φεουδάρχες, ήρθαν αντιμέτωποι με πάνω από 8.000 πολύ καλύτερα εξοπλισμένους στρατιώτες υπό τον έλεγχο των τοπικών ευγενών.
Οι χωρικοί είχαν κατασκευάσει ένα πρόχειρο οχυρό, αλλά όταν βγήκαν από αυτό για να προμηθευτούν εφόδια, δέχθηκαν αιφνιδιαστική επίθεση. Οι δυνάμεις των επαναστατών ηττήθηκαν γρήγορα, με σχεδόν 1.000 νεκρούς στη μάχη ή πνιγμένους καθώς προσπαθούσαν να διαφύγουν κολυμπώντας στον Δούναβη.
Άλλοι 250 αιχμαλωτίστηκαν, ανάμεσά τους και ο πάστορας Χανς Γιάκομπ Βέχεζ (Hans Jakob Wehez), ο οποίος ήταν ακόλουθος του Μαρτίνου Λούθηρου και πνευματικός ηγέτης των επαναστατών του Λάιπχαϊμ. Εκτελέστηκε με ξίφος στις 5 Απριλίου, μαζί με άλλους ηγέτες της εξέγερσης. Τα τελευταία του λόγια ήταν:
“Ελεήμον Κύριε, μου γίνεται αδικία. Δεν κήρυξα τίποτα άτακτο ή επαναστατικό, παρά μόνο τον λόγο του Θεού.”
Ωστόσο, η ήττα αυτή δεν σήμανε το τέλος της εξέγερσης των χωρικών. Στις 16 Απριλίου, άλλοι επαναστατημένοι χωρικοί επιτέθηκαν στο κάστρο Βάινσμπεργκ.
πηγή: working class history
He stated in response to a 1937 questionnaire on the Spanish Civil War in the Left Review, "Mr. Arthur Machen presents his compliments and begs to inform that he is, and always has been, entirely for General Franco."
(Auden, W. H.; Beckett, Samuel (1971). Authors Take Sides on the Spanish Civil War. Gordon Press Publishers. p. 17)
ΥΓ Ο διάβολος στα εξώφυλλα των Maiden είναι ο Νταλί.
Ο βασιλιάς, Juan Carlos I, που ενθρονίστηκε με απόφαση του στρατηγού Φράνκο, έγινε ο αρχηγός του Κράτους και των ενόπλων δυνάμεων στη νεοσύστατη δημοκρατία και επέκτεινε την προστασία του σε όλα τα σημαντικά πρόσωπα του φασιστικού καθεστώτος, συμπεριλαμβανομένου του Νταλί. Και ένα μνημείο με το άγαλμα του τελευταίου ανεγέρθηκε στο Cadaques.
Ανώνυμε που γράφεις για τον Φράνκο, ναι αλλά από την άλλη ήταν κομμουνιστές, αναρχικοί (σε υπόγεια σύγκρουση μεταξύ τους), ο Χοσέ Αντώνιο και πόσοι ακόμη νεκροί.
Η δυσκολία έγκειται στην κατανόηση των λεχθέντων από απαίδευτους νόες. Και φυσικά αυτό δεν είναι μομφή για κανέναν αναγνώστη που "σπουδάζει" τον Ρομαντισμό μέσα από τα κείμενά του. Κανένας που ενεργητικά αναζητά τα νοήματα του Ρομαντισμού δεν θα τα χάσει μέσα στο πέλαγος των λέξεων. Απλά κάποιος που δεν είναι συνηθισμένος (άρα απαίδευτος στην παρούσα συγκυρία), θα δυσκολευτεί στην αρχή να "πλοηγηθεί" γιατί τα κείμενα αυτά είναι γραμμένα ως "δοκιμιακή ποίηση", όπως έχω αναφέρει ξανά και στην παρουσίαση του δοκιμίου του Μπωντλαίρ για το παιχνίδι. Είναι γραμμένα για να αποδίδουν υψηλά νοήματα σε αισθητικά άρτια φόρμα με τη χρήση πεζού λόγου, γιατί κανένας Ρομαντικός που σεβόταν τον εαυτό του δεν θα δεχόταν να γράψει ξερά και αποστεωμένα, αλλά ήθελε να αφήσει ένα άρτιο σε μορφή και νοηματοδότηση γραπτό, είτε ήταν βιβλίο-πραγματεία, είτε άρθρο - χρονογράφημα στον Τύπο της εποχής. Το δοκίμιο έχει στοιχεία λογοτεχνίας και η λογοτεχνία στοιχεία δοκιμίου, σε μια ενότητα αξεδιάλυτη, που ενώνοντας ιδεολογία και αισθητική, νόημα και μορφή, δημιουργούσε ένα έργο τέχνης, που με τη σειρά του προσφέρει ακόμα και σήμερα και πάντα θα προσφέρει πραγματική καλλιέργεια.
Γι' αυτό και όλα τα κείμενα των συγγραφέων αυτών απαιτούν πάνω από μια αναγνώσεις, όχι μόνο για να κατανοηθούν τα νοήματα, αλλά και για να βιωθεί η καλλιτεχνική τους φύση. Όποιος όμως, μετά από ανάγνωση και απόλαυση αρκετών κειμένων μάθει να τα "βιώνει", αυτός λαμβάνει πολλαπλάσια ωφέλεια από ό,τι μελλοντικό διαβάσει, αυτός έχει "σπάσει τον κώδικα του Ρομαντισμού". Και γι' αυτό τόσο η ανάγνωση, όσο και η μετάφραση των κειμένων αυτών είναι μια ιδιαίτερα δύσκολη αλλά πολύ ικανοποιητική στο τέλος της διαδικασία, που σε αλλάζει!
https://x.com/Stogios40/status/1916515364524916941
Μπορείτε να προτείνετε και κανένα λεξικό "εθνικιστικής ρομαντικής πολιτικής θεωρίας", κάτι αντίστοιχο με τα λεξικά τού "διαλεχτικού υλισμού" εκδόσεων σοβιετικής ένωσης που πρότειναν μετά την μεταπολίτευση οι κνίτες για να μας "διαφωτίσουν";;
