από τον Αχιλλέα
Arkham Asylum: A serious house on serious earth
Νέα Υόρκη: DC Comics, 1989
To Arkham Asylum παρουσιάζεται ως ένα κόμικ για ενήλικες. Έχει εμπνεύσει πολλά spinoffs, συμπεριλαμβανομένων και πολύ διασκεδαστικών βιντεοπαιχνιδιών. Στην εν λόγω εικονογραφημένη νουβέλα βλέπουμε ότι το καλό και το κακό εναλλάσσονται αλλεπάλληλα με έναν σχεδόν μανιώδη τρόπο. Η εικαστική υποστήριξη του σεναρίου από τον McΚean αναδεικνύει ένα περιβάλλον στο οποίο οι επιρροές του γοτθικού και του punk στοιχείου μπολιάζονται με μια κινηματογραφική ψυχολογικού θρίλερ ματιά και αρκετές δόσεις κλειστοφοβικού αισθητικού συμβολισμού. Το σενάριο αποτυπώνει την ιδιαίτερη λογοτεχνική ταυτότητα του Morrison. Σε γενικές γραμμές η υπόθεση του σεναρίου έχει ως εξής.
Ο Batman καλείται να αντιμετωπίσει μια εξέγερση των τροφίμων του ψυχιατρείου Arkham Asylum. Εκεί κρατούνται οι πιο σκληροί κακοποιοί της πόλης τους οποίους ο «σκοτεινός ιππότης» είχε αντιμετωπίσει στο παρελθόν. Ωστόσο σε αυτή την περιπέτεια οι αλλαγές που έχουν υποστεί είναι πολλές. Ο Batman πρέπει να αντιμετωπίσει τους εχθρούς του σε ένα εφιαλτικά αντίξοο περιβάλλον υπερφυσικού τρόμου, το οποίο για εκείνους όμως είναι πια οικείο.
Θα ξεκινήσω περιγράφοντας την αντιμετώπιση των ασθενών που παρουσιάζουν οι δημιουργοί του εν λόγω κόμικ. Στο Arkham οι ασθενείς-εγκληματίες θεωρούνται τρελοί, εκ γενετής κακοί και επικίνδυνοι για την κοινωνία του Gotham. Θεωρούνται όλοι υπεύθυνοι για τις πράξεις τους ανεξάρτητα από την ασθένεια τους. Από αυτή την άποψη, το Arkham - σε μια φανταστική πόλη της Νέας Υόρκης (Gotham) - μοιάζει με το Βρετανικό ψυχιατρικό νοσοκομείο Broadmoor, στο οποίο έχει παραμείνει για χρόνια και ο περιβόητος Charles Bronson/Charles Salvador. Αυτή η εγκατάσταση δημιουργήθηκε στο Berkshire τη δεκαετία του 1850 ως το πρωτότυπο ίδρυμα για ψυχικά ασταθείς εγκληματίες – ακόμη και αν τέτοιες περιγραφές αποφεύγονται με επιμέλεια.
Όλοι οι υπερ-κακοί που περιλαμβάνονται εδώ – πρόκειται για τους Joker, Two-Face, Croc, Blackmask, Doctor Destiny, Mad Hatter, Scarecrow, Clay Face, Maxie Zeus,οι Tweedle-Dum και Tweedle-Dee, ο καθηγητής Milo, κ.λπ. – αντιμετωπίζονται μεν ως υπεύθυνοι για τα εγκλήματά τους, αλλά συνάμα θεωρείται ότι η κατάσταση τους είναι θεραπεύσιμη. Αυτό συμφωνεί με την φιλελεύθερη αντίληψη, που βασίζεται στον Διαφωτισμό. Ότι ο άνθρωπος είναι φυσικά και καθολικά καλός, λογικός, ευγενικός, κοινωνικός και παραμένει καθόλα νόμιμος μέχρι οι εξωτερικές συνθήκες να τον εξωθήσουν σε μία παράνομη πράξη.
Αρκετοί ψυχοθεραπευτές απασχολούνται στο ίδρυμα για τη θεραπεία των μανιακών που φιλοξενούνται σε αυτό. Ακριβώς όπως και σ’ ένα πραγματικό νοσοκομείο, μια σειρά από θεραπείες δοκιμάζονται: Rorschach τεστ, θεραπείες με χρήση συναφών λέξεων, καθώς και κλασσικός φροϋδισμός. Ο διευθυντής του ιδρύματος χρησιμοποιεί ακόμη και ECT (Ηλεκτροθεραπεία) στους «ασθενείς». Αυτό είναι ενδιαφέρον για δύο λόγους: πρώτον, το αντιψυχιατρικό κίνημα αγωνίστηκε εναντίον της παραπάνω θεραπείας από τη δεκαετία του 1960 και μετά και, δεύτερον, δείχνει τη βιολογική βάση της ψυχικής ασθένειας. Πιο συγκεκριμένα, το ότι μπορεί ο γιατρός να γιατρεύει σωματικά τον ασθενή, ακριβώς επειδή η ασθένεια του έχει βιολογικά/σωματικά αίτια και αποτελέσματα. Στην πραγματικότητα, αυτοί που είναι ψυχοπαθείς εγκληματίες εμπίπτουν σε δύο μεγάλες κατηγορίες. Βέβαια τα αδικήματα που διαπράττουν - δολοφονία, βιασμός, κανιβαλισμός κ.λπ. - τείνουν να είναι μάλλον παρόμοια, αλλά οι συνθήκες προέλευσης είναι πολύ διαφορετικές. Οι δύο κατηγορίες είναι η ψυχοπάθεια και η σχιζοφρένεια. Είναι ενδιαφέρον ότι η λέξη ψυχοπαθής (στην αγγλική αργκό psycho) είναι τώρα βαθιά «προσβλητική» ή πολιτικά μη ορθή. Έχουμε φτάσει στο σημείο το προσωπικό σε αυτά τα νοσοκομεία, στην Αμερική και στην Αγγλία, να μπορεί να επιπληχθεί εάν την χρησιμοποιήσει.
Η αλήθεια είναι ότι η ψυχοπάθεια αποτελεί μια κατάσταση που έχει να κάνει με το γενετικό φορτίο του ανθρώπου. Δηλαδή, άτομα που πάσχουν από προχωρημένη διαταραχή της προσωπικότητας γεννιούνται και δεν γίνονται. Επί παραδείγματι, οι βαριά ψυχικά ασθενείς θεωρούν ότι το να σκοτώσουν έναν άνθρωπο είναι ίδιο με το σκότωμα μίας μύγας. Ομοίως, για αυτούς ο βιασμός γίνεται αντιληπτός ως μια φυσιολογική ερωτική πράξη. Είναι σχετικά ανίκανοι να λένε ψέματα, σε αντίθεση με τους υγιείς ανθρώπους που μπορούν να το κάνουν οποιαδήποτε στιγμή (αυτό είναι συνήθως για την επιβίωση κοινωνικών καταστάσεων χωρίς να υπάρξει σύγκρουση.) Οι βαριά ψυχικά ασθενείς ζουν για την σύγκρουση πιστεύουν ότι η ζωή είναι κενή νοήματος και έχουν απόλυτη περιφρόνηση για τους κοινωνικούς κανόνες, αυτούς που προσπαθούν να τους συμβουλέψουν ακόμη και για τους γιατρούς.
Ο Τζόκερ είναι δημιουργημένος ώστε να παρουσιάζεται ως κάποιος που πάσχει από σοβαρή ψυχική ασθένεια η οποία παραπέμπει μάλλον στην ψυχοπάθεια, αλλά στο Arkham παρουσιάζεται ότι πάσχει από το σύνδρομο Tourette’s . Αυτή είναι μια έξυπνη ιδέα, επειδή το Tourette είναι μια περίπλοκη διάγνωση με θετικά και αρνητικά χαρακτηριστικά, (ο Μότσαρτ πιστεύεται ότι υπέφερε από αυτό, για παράδειγμα). Η απρόσεκτη και επαναλαμβανόμενη επιθυμία του Τζόκερ να είναι αγενής, να αναστατώνει την κοινωνική τάξη, να βλασφημεί, και να είναι σαδιστικός αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια του χαρακτήρα και της διάγνωσης του.
Ωστόσο, εάν διερευνήσουμε βαθύτερα, ο Τζόκερ μπορεί επίσης να διαγνωστεί ότι πάσχει από Super Sanity: το «εγώ» του καταστέλλεται πλήρως και οι καθημερινές εμπειρίες δεν τον επηρεάζουν με οιοδήποτε τρόπο. Δεν έχει κανένα φίλτρο σε σχέση με την υπερ-πραγματικότητα (με άλλα λόγια) και ως εκ τούτου είναι ανίκανος για μια συντηρητική σκέψη γλωσσικά, ηθικά, σεξουαλικά κλπ. Όλα για αυτόν βρίσκονται στην στιγμή - είναι ένας καθαρός Υπαρξιστής. Μέσω αυτού το «είναι» γίνεται ύπαρξη (being is becoming) για να χρησιμοποιήσουμε φιλοσοφική γλώσσα. Διαθέτει μια έντονη ομοιότητα με την προσωπικότητα του Καλιγούλα, του Ρωμαίου αυτοκράτορα, όπως αυτός παρουσιάζεται και στο έργο του Albert Camus. Ο Τζόκερ, όπως και ο Καλιγούλας, μπορεί να σε αγκαλιάσει, να σε φλερτάρει, να σε δολοφονήσει και να χορέψει με το πτώμα - ενώ γελάει συνεχώς και ταυτόχρονα έχοντας δάκρυα πλασματικής θλίψης να ρέουν στα μάγουλά του.
Ο Batman, σε αντίθεση, είναι η τάξη, η αρτιότητα (κάτι που γίνεται αισθητό από το σώμα του αλλά και την μαύρη στολή του), η συντηρητική σκέψη (μέχρι και η ζωή του ως playboy είναι επίπλαστη, ο ίδιος απέχει από ερωτικές περιπτύξεις), και ταυτόχρονα ο αντι-αθεισμός (με την μεταφυσική έννοια) καθώς και η Aπολυτότητα. Ο Bruce Wayne (Batman) είναι ένας μεταφυσικός αντικειμενιστής, ένας συντηρητικός επαναστάτης. Ο Τζόκερ (σε απόλυτη αντίθεση) είναι «αναρχικός». Ωστόσο, ο αναρχισμός και ο πραγματικός συντηρητισμός συνδέονται μεταξύ τους λόγω των διαλεκτικών τους αντιστροφών. Αν περάσουμε τον Nietzsche και μετακινηθούμε στον εγωισμό του Stirner καταλήγουμε με το ατομικιστικό στοιχείο του Bakunin. Μπορούμε βέβαια και από το ατομικιστικό Μπακουνικό στοιχείο να κάνουμε και την αντίθετη διαδρομή.
Γυρνώντας όμως στο Arkham Asylum, ένα από τα στοιχεία του Joker είναι ότι εμφανίζεται ως τρανσέξουαλ. Είναι ενδιαφέρον ότι ο συγγραφέας, ένας σκωτσέζος δημιουργός που ονομάζεται Grant Morrison, θέλησε να απεικονίσει τον Τζόκερ ως έναν εκφοβιστικό τρανσέξουαλ ο οποίος φοράει γαλλικού τύπου εσώρουχα. Έτσι, στα σκίτσα έχουν τονιστεί τα χαμογελαστά κόκκινα χείλη, τα πράσινα μαλλιά, το δέρμα που έχει παραλυθεί ή αφαιρεθεί, η γραβάτα, το μοβ σακάκι, το πράσινο πουκάμισο κλπ. Η σύνδεση της εικόνας του τρανσέξουαλ με έναν ψυχοπαθή κλόουν είναι σχετικά απερίσκεπτη από την πλευρά του Μόρισον...δεδομένου ότι οποιαδήποτε τέτοια μεταχείριση θεωρείται από την εξουσιαστική ελίτ της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης ως πολιτικά «μη ορθή».
Το κόμικ έχει πολλά εντυπωσιακά σημεία. Σε ένα από αυτά, ο Batman αρχίζει να καταστρέφει το άσυλο με ένα τσεκούρι, και, ταυτόχρονα, ένας από τους μανιακούς κατεβαίνει τους διαδρόμους φωνάζοντας «Η νυχτερίδα-η νυχτερίδα! καταστρέφει τα πάντα!». Στην οποία απαντά ο Black Mask, «Βλέπεις, Joker; είναι πολύ δυνατός, δεν θα έπρεπε ποτέ να τον αφήσεις εδώ».
Τελικά, το Arkham Asylum μας δίνει αρκετή σκέψη για τροφή για να θεωρήσουμε τον Batman ως υπεράνθρωπο. Στην αρχή του σεναρίου πρέπει να ξεπεράσει την αηδία που αισθάνεται για το ότι αναγκάζεται να μπει στο άσυλο. Αργότερα πρέπει να αντιμετωπίσει τους δικούς του «δαίμονες» - λόγω της ψυχικά αμφισβητήσιμης κατάστασης του ίδιου. Ας μην ξεχνάμε ότι ο ίδιος ντύνεται ως νυχτερίδα πολεμώντας το έγκλημα.
Ο Batman φαίνεται διστακτικός απέναντι στην θριαμβευτική τρέλα του Τζόκερ μέσα στο Άσυλο, και σε μια αποκαλυπτική στιγμή αναφέρεται στο Arkham που διευθύνεται από τρελούς ως τον «πραγματικό κόσμο». Παρ 'όλα αυτά περνά από μια σειρά δοκιμών καθώς κατακτά σταδιακά το άσυλο και το υποτάσσει στη θέλησή του. Καθ 'όλη τη διάρκεια της διαδικασίας, γίνεται όλο και πιο δυνατός καθώς ασχολείται με την προσωπική υπέρβαση των δαιμόνων του. Μέχρι το τέλος αυτής της «ταινίας σε χαρτί», ο Batman μπορεί να απορροφήσει την παραφροσύνη του ασύλου, να την εξαλείψει, να την αποποιηθεί και στη συνέχεια να σκαρφαλώσει πάνω της κατακτώντας την. Μέχρι τη λήξη του δράματος, ο Batman περιμένει να φτάσει η αστυνομία (με επικεφαλής τον Gordon).
Οι ψυχικά ασθενείς εγκληματίες παραμένουν στο εσωτερικό όπου ανήκουν, αλλά με έναν παράξενα υποτονικό τρόπο. Ο συντηρητικός ήρωας μπορεί να νίκησε, αλλά το έκανε μόνο χάρη στον φανατισμό του για έναν σκοπό και την υιοθέτηση μιας δύναμης μεγαλύτερης από εκείνη της λογικής. Στο τέλος (αν και λογικός) έχει ενσωματώσει μέρος του Joker στο δικό του πεδίο. Ο Batman είναι ένας ήρωας ο οποίος πολεμά διαπνεόμενος από ένα ομηρικό μένος καθώς, ως Άναρχος, είναι ένας χαρακτήρας πέραν της ιστορίας, ο οποίος δεν έχει που να επιστρέψει και η μοναδική χώρα στην οποία νιώθει ότι ανήκει είναι αυτή της αρχετυπικής ιδέας του δικαίου.
Συμπερασματικά, έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον να προσεγγίζουμε με ένα αναλυτικό μάτι μια μορφή ψυχαγωγίας που βασίζεται στην ένωση των εικαστικών και της λογοτεχνίας. Πόσο μάλλον όταν εδώ και καιρό έχει ανακοινωθεί ότι προσεχώς θα υπάρξει και δεύτερο μέρος του συγκεκριμένου επεισοδίου. Αλλά, όπως θα έλεγαν κάποιοι που αντιμετωπίζουν τα πράγματα πιο επιδερμικά, είναι απλά ένα κόμικ. Έτσι δεν είναι;
Σχόλια:
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Εξαιρετικό άρθρο! Συγχαρητήρια!
Στη λίστα των αναρχικών φασιστών προσωπικά θα προσθέσω και τον Julius Evola.Όχι απαραίτητα καθ'όλη τη διάρκεια του βίου του,αλλά σίγουρα μετά τη δεκαετία του 1960,όταν γράφει και το Ride the tiger,που εν πολλοίς, έρχεται σε αντίθεση με το περιβόητο Revolt against the modern world.Δεν ξέρω αν συμφωνείτε,θα με ενδιέφερε η γνώμη σας.
Ο Σταμάτης είπε...Εγώ δεν είμαι από τους φανατικούς αναγνώστες του Έβολα, αλλά αναμφίβολα το Revolt against the modern world είναι ένα έργο εμπνευσμένου οντολογικού ιδεαλισμού.
Όσον αφορά την έννοια του αναρχικού φασισμού χρειάζεται πολλή συζήτηση. Ο Έβολα, αν θυμάμαι καλά αναφερόταν καθόλη την διάρκεια της ζωής του σε μια οντολογικά δομημένη ιεραρχία του γίγνεσθαι, που αντανακλά αρχετυπικές ουσίες. Ο φασισμός, από την άλλη, σε όλες σχεδόν τις εκδοχές του βασίστηκε σε ιεραρχικά σχήματα. Τα ριζοσπαστικά ρεύματα του αναρχικού και του επαναστατικού συνδικαλισμού που αφομοίωσε στην ιταλική του εκδοχή, κατά την δεκαετία του 1910 και του 1920, στελεχώνονταν από παλιούς αριστερούς και δεν είχαν σχέση με την μικρή ομάδα του Έβολα, η επιρροή της οποίας ήταν ελάχιστη.
Μάλλον ο όρος "άναρχος", παρά "αναρχικός", θα ήταν πιο σωστός για την όλη συζήτηση.
Δεν ξέρω πως το βλέπει ο Αχιλλέας το θέμα..
Ο Αχιλλέας είπε...Καλησπέρα και από εμένα. Και εγώ θα συμφωνήσω με τον Σταμάτη στον προσδιορισμό "άναρχος" παρά "αναρχικός". Ο Έβολα όντας ένας θιασώτης του Ρωμαϊκού πνεύματος όπως φαίνεται και στο έργο του "Παγανιστικός Ιμπεριαλισμός" σίγουρα δεν μπορεί να θεωρηθεί ως αναρχικός. Βέβαια μπορεί να θεωρηθεί ως ένας άνθρωπος υπεράνω της ιστορίας και των πολιτικών καταστάσεων του καιρού του. Άλλα τέτοια χαρακτηριστικά παραδείγματα υπήρξαν σε ένα μεγάλο βαθμό ο Ernst Junger και σε έναν μικρότερο ο Έλληνας Ρένος Αποστολίδης. Εν κατακλείδι πιστεύω ότι ο Έβολα ανήκει στην "αριστοκρατική αναρχία" στην οποία ανήκε κι ο Νίτσε όπως αυτό φαίνεται και στον σχολιασμό του βιβλίου "Διόνυσος κατά Εσταυρωμένου" των εκδόσεων Gutenberg. Ελπίζω το σχόλιο να βοήθησε.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Σας ευχαριστώ πολύ και τους δύο για τις απαντήσεις.Είναι πολύ σημαντική η διευκρίνιση σας περί "άναρχου" και "αναρχικού",καθώς πολλοί συγχέουν τις δύο αυτές έννοιες.Δεν είμαι ένας από αυτούς, μολονότι,για να είμαι ειλικρινής,δεν βρίσκομαι σε θέση να αντιληφθώ πλήρως τις διαφορές τους.Θα ήταν καλό στο μέλλον να γράφατε ένα άρθρο σχετικά με την έννοια του "Άναρχου",όπως αυτή αναδύθηκε από τις σκέψεις του Νίτσε,του Ερνστ Γιούνκερ και του Έβολα,όπως προείπατε.
Το μόνο που θέλω να τονίσω και να επισημάνω σχετικά με τον Έβολα,είναι αυτό ακριβώς,η σχάση δηλαδή μεταξύ έργων όπως το Imperialismo Pagano και Revolt against the modern world,με μεταγενέστερα έργα (μετά τον σοβαρό τραυματισμό του),όπως το "Άνθρωποι ανάμεσα στα ερείπια" και Ride the Tiger.Στα δύο πρώτα έχουμε έναν Έβολα ο οποίος,θα νόμιζε κανείς,πως είναι μετενσάρκωση αρχαίου Ρωμαίου ευπατρίδη,σκληροπυρηνικός,απόλυτα αφοσιωμένος στην απολυτότητα του Ρωμαϊκού-Άριου τρόπου ζωής και,εν ολίγοις,η πίστη σε μία αυστηρά ιεραρχημένη κοινωνία,η οποία είναι αντανάκλαση,όπως είπε και ο κ.Μαμούτος,μιας αόρατης δύναμης η οποία έλκει την εξουσία της εκ των άνω.Αντίθετα στα άλλα δύο βιβλία έχουμε έναν Έβολα διαφορετικό.Χωρίς να αποκηρύσσει τις προηγούμενες ιδέες του, μοιάζει εξαιρετικά "άναρχος",μέσα από τα γραπτά του,ούτως ώστε να ενταχθεί στο προηγούμενο πλαίσιο,που ο ίδιος είχε "θεσπίσει"για τον εαυτό του αλλά και που πίστευε ως ιδανικό για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό.
Αλλά δεν θα ήθελα να ξεφύγω εντελώς από το θέμα.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Όχι δεν ξεφεύγεις καθόλου, φίλε. Το αντίθετο. Χαιρόμαστε διαλόγους όπως αυτός.
Δεν ξέρω αν γράψουν τα παιδιά κάποιο σχετικό άρθρο. Πάντως μια απλή και κατανοητή διάκριση είναι η ετυμολογική.
Αναρχικός είναι εκείνος που υιοθετεί την πολιτική ιδεολογία του αναρχισμού, όπως αυτή έχει εκφραστεί στις διάφορες εκδοχές της.
Άναρχος είναι εκείνος που δεν κυβερνιέται. Που ζει έχοντας κατακτήσει εσωτερικά σχήματα πειθαρχίας, δημιουργώντας αποκλειστικά μονάχος του τους όρους της ζωής.
Ο χαρακτηρισμός του "άναρχου" μπορεί να αφορά έναν αναρχικό αλλά μπορεί και να αφορά ανθρώπους άλλων ιδεολογικών ρευμάτων. Συνήθως η χρήση της λέξης αυτής συμβολίζει την αυτεξουσιότητα, την δύναμη. Για αυτό την χρησιμοποιούμε πολλές φορές αναφερόμενοι σε διανοητές με αριστοκρατικές πολιτικές ιδέες.
Επίσης η λέξη χρησιμοποιείται και για να χαρακτηρίσει τον Θεό.
"Άναρχος Θεός καταβέβηκε και εν τη Παρθένω κατώκησε", όπως λέει και το παραδοσιακό τραγούδι.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ευχαριστώ πολύ για την εξήγηση!
Ο/Η Ανώνυμος είπε...σύντομα θα υπάρξει άρθρο για το θέμα του "αναρχοφασισμού" σε γνωστό μπλογκ.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...υπάρχουν άρθρα που συνδέουν Junger Evola Stirner
Ο/Η Outlander είπε...Πολύ ενδιαφέρων το άρθρο, όμως το ζήτημα των ψυχικών ασθενειών είναι δύσκολο και πολύπτυχο, και χρήζει διάκρισης και λεπτότητας.
Μήπως, το Arkham Asylum είναι αλληγορία της κοινωνίας; Της κοινωνίας με το παραλογισμό της, τη μέθη της, την άγνοιά της, την ασυναίσθητη κατάπτωσή της;
Επειδή, πριν χρόνια, επισκεπτόμουν για αρκετό καιρό ψυχιατρική κλινική, η εικόνα του εφιαλτικού ασύλου ή του πονηρού ψυχοπαθή κακούργου είναι μάλλον σενάριο λογοτεχνικής φαντασίας ή περασμένων αιώνων.
Βέβαια, δεν γνωρίζω πως έχει η κατάσταση σε ψυχιατρικές φυλακές ή σε σωφρονιστικά ιδρύματα, αν και δημοσιογραφικές εκπομπές την δείχνουν από δύσκολη ως άσχημη λόγω υπερπληθυσμού, πολυφυλετισμού και ελλείψεων.
Προσωπικά, δεν ξέρω πόσο μπορεί να συνδέεται κάποια ψυχική πάθηση ή τραύμα με την εγκληματική προδιάθεση, την έλλειψη αντιληπτικής νοημοσύνης, ή την κακομάθεια και τη χυδαιότητα.
Συνήθως, ένας κακοποιός χαρακτήρας, αχρείος, αμοραλιστής, είναι σκληρόπετσος, αναίσθητος, εγωπαθής, εκτός ίσως εξαιρέσεων λόγω παιδικών τραυμάτων.
Πριν λίγο καιρό, μία φίλη ψυχίατρος μου έλεγε πως απαυδά με όσους θεωρούν τους ψυχικά ασθενείς ως "τρελούς" ή "ψυχάκηδες" ή "φρικιά", ενώ δεν είναι παρά βασανισμένοι άνθρωποι με πάθηση ή ασθένεια όπως όλοι οι υπόλοιποι π.χ. οι καρκινοπαθείς. Εξαίρεση, νομίζω, ίσως να είναι βαρέως πάσχοντες με το "ακαταλόγιστο" των ενεργειών τους (που πάσχουν - υποφέρουν δηλαδή).
Αυτό που είναι πάντως δεδομένο ψυχιατρικά, είναι πως το πρόβλημα μπορεί να υπάρχει στα γονίδια αλλά αν δεν το προκαλέσουν οι συνθήκες ενδέχεται να μην έρθει στην επιφάνεια ή να μην οξυνθεί.
Τώρα για το ζήτημα του Υπερανθρώπου, κατά την γνώμη μου, η ουσία βρίσκεται στο περί δικαίου αίσθημα, στην αναζήτηση της Αλήθειας και την καλλιέργεια του βαθμού του Όντος της «ὁμοιώσεως θεῷ», και στην αντίσταση στη μέθη της ύλης, στην πάλη κατά της άγνοιας.
Απέναντι σε όρους (μάλλον πομπώδεις) όπως "υπεράνθρωπος", "άναρχος" στέκομαι σκεπτικός κτλ. Προτιμώ τον στωικό όρο «προκόπτων» ή όρους όπως μαχητής, φιλόπατρης, ευγενής, ρομαντικός.
Ο Νίτσε, σίγουρα όμως, σωστά είχε παρατηρήσει πως "Ο άνθρωπος είναι ένα σχοινί τεντωμένο ανάμεσα στο ζώο και τον υπεράνθρωπο, ένα σχοινί πάνω απ' την άβυσσο."
Συμφωνώ όμως, όπως προανέφερα, πως οι άνθρωποι δεν γεννιούνται το ίδιο ποιοτικοί στην αντιληπτική νοημοσύνη και στη συνειδησιακότητα. Περισσότερο ή λιγότερο, όλοι οι άνθρωποι πάσχουν από αδυναμίες, φοβίες, ελαττώματα, και κάποιοι από πάθη. Κάποιοι, περισσότερο ή λιγότερο, είναι δεκτικοί στην ψυχοπνευματική καλλιέργεια, και κάποιοι όχι έως πολύ όχι. Η "βία" του βίου παίζει και αυτή το ρόλο της, και οι συνθήκες επίσης, και τα γονίδια, και η διαχείριση του "πόνου".
Ο/Η Outlander είπε...Γνωμικά πολλά, επ' αυτού, μερικά εκ των οποίων..
"Άθεο είναι αυτό που διασπά και έλκει το εντός μας θείον προς τα κάτω, στο γήινο, ασεβές, γιγαντώδες ή τιτανικό δεσμωτήριο.
Άθεο είναι αυτό που δεν διασώζει την αθανασία της ψυχής και δεν την ανάγει στο θείο επίπεδο και δεν την συνδέει με αυτό με άρρηκτους και ακατάλυτους δεσμούς." [Δαμάσκιος]
Θεός για τους συνετούς ανθρώπους είναι η συνείδηση, ενώ για τους μη συνετούς η ηδονή.
Οι μεγάλοι άνθρωποι μιλούν για ιδέες.
Οι μεσαίοι άνθρωποι μιλούν για γεγονότα.
Οι μικροί άνθρωποι μιλούν για τους άλλους.
Εκείνος που έχει αφοσιωθεί με συνέπεια στη μάθηση και την κατανόηση της αλήθειας, γυμνάζοντας ιδιαίτερα αυτό το μέρος του που κάνει σκέψεις αθάνατες και θεϊκές, αν πλησιάσει την αλήθεια, τότε κατ'ανάγκη θα μετάσχει απολύτως στην αθανασία, στον βαθμό που μπορεί να μετάσχει στην αθανασία η ανθρώπινη φύση.
"Ο δε γε φιλόσοφος, τη του όντος αεί δια λογισμών προσκείμενος ιδέα, δια το λαμπρόν αύ της χώρας ουδαμώς ευπετής οφθήναι τα γαρ της των πολλών ψυχής όμματα καρτερείν προς το θείον αφορώντα αδύνατα" (Πλάτων)
"Ο σκοπός της Ζωής δεν είναι να πας με την πλειοψηφία, αλλά να ζεις σύμφωνα με τον νόμο του Θεού που έχεις μέσα σου και ο οποίος λέγεται συνείδηση" [Μάρκος Αυρήλιος]
"Η συμπεριφορά είναι ένας καθρέφτης στον οποίο ο καθένας προβάλλει την εικόνα του." [Γκαίτε]
"Η μοναδική πραγματική πάλη στην ιστορία είναι η διαχρονική σύγκρουση ανάμεσα στους λίγους ενάρετους και τους πολλούς χυδαίους ανθρώπους". [Βλάσης Ρασσιάς]
Si fractus illabatur orbis, impavidum ferient ruinae.
[Όράτιος, Ωδές]
I put no stock in religion. By the word religion I have seen the lunacy of fanatics of every denomination be called the will of God. Holiness is in right action and courage on behalf of those who cannot defend themselves, and goodness. What God desires is here in the head and here in the heart.
And what you decide to do every day, you will be a good man - or not. [Hospitaller]
May God grant us the wisdom to discover right, the will to choose it, and the strength to make it endure. [King Arthur]
Malagant
"Look at the great King Arthur of Camelot. He's a man waking up from a dream. The strong rule the weak! That's how your God made the world"
Arthur
"He makes us strong only for a while, so we can help each other"
Malagant
"My God makes me strong so I can live my life"
Malagant
"This is freedom I bring you: freedom from Arthur's tyrannical dream; freedom from Arthur's tyrannical law; freedom from Arthur's tyrannical God"