Χθες το πρωί συνάντησα στο κέντρο των Αθηνών δυο φίλους, προκειμένου να συμμετάσχουμε στην συγκέντρωση των εργατικών σωματείων. Ο λόγος της διαμαρτυρίας ήταν, ασφαλώς, η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης και η οφειλόμενη σε αυτήν ακρίβεια. Η ασυδωσία της κυβερνητικής νομενκλατούρας έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό ώστε να χρεώνει τα αντεθνικά και αντικοινωνικά deals της με τα λόμπυ των μεγαλοαστών που προκαλούν τις ανατιμήσεις, οι οποίες ξεκίνησαν τον Νοέμβριο, στις συγκρούσεις της Ουκρανίας, που ξέσπασαν μόλις πριν ένα μήνα. Η επικοινωνιακή αλητεία της κυβέρνησης Μητσοτάκη και οι λεπτομέρειες των μεθοδεύσεών της, προκειμένου να μεταφερθεί επιπλέον μέρος του εθνικού εισοδήματος από τις τσέπες των εργαζομένων σε εκείνες της παρασιτικής ελίτ του χρήματος, παρουσιάστηκαν εμπεριστατωμένα και με λεπτομέρειες από τους ομιλητές των εργατικών σωματείων. Ωστόσο το κεντρικό αίτημα της ΓΣΕΕ, βάσει του οποίου οργανώθηκε η συγκέντρωση, ήταν μάλλον προβληματικό.
Αναφέρομαι στο αίτημα της αύξησης του κατώτατου βασικού μισθού. Είναι προφανές ότι πρόκειται για ένα επιχείρημα που μπορεί να αποκρουστεί, με κατάλληλους ελιγμούς, από την εργοδοσία. Γιατί όντας σε μια χρεοκοπημένη χώρα που βιώνει μια παγκόσμια οικονομική συγκυρία δυνητικού στασιμοπληθωρισμού, η εργοδοσία (και το βαποράκι της, δηλαδή η κυβέρνηση Μητσοτάκη) θα απαντήσουν ότι, πέρα από οικονομικά ανέφικτη, μια αύξηση του βασικού μισθού μπορεί να πυροδοτήσει απολύσεις, προσλήψεις με εναλλακτικές συμβάσεις εργασίας που ευνοούν οι μνημονιακοί νόμοι (πχ 4ωρη) και άλλες επιλογές οι οποίες θα έχουν επιπλέον κοινωνικό κόστος. Ασφαλώς, μέσα σε όλα αυτά πρέπει να προστεθεί και το κλασικό οικονομικό επιχείρημα ότι, σε συνθήκες ελεύθερης αγοράς, όταν αυξηθούν οι μισθοί είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα αυξηθούν περαιτέρω και οι τιμές των προϊόντων. Πράγμα που θα προκαλέσει ακόμη ισχυρότερο πληθωρισμό και εξανέμιση του όποιου πρόσκαιρου οφέλους θα προσφέρει η αύξηση μισθών.
Στην ουσία το επιχείρημα της ΓΣΕΕ δεν έχει (όπως είναι αναμενόμενο) συνολικά εθνικό και κοινωνικό πρόσημο. Δεν στοχεύει στην πραγματική μείωση της ασυδοσίας των μεγαλοαστών και της κυβέρνησης. Δεν προβλέπει βαθιά θωράκιση του κοινωνικού σώματος (όπως θα ήταν για παράδειγμα κάποια πρόνοια για τα χαμηλά εισοδήματα, άνοιγμα θέσεων εργασίας για τους ανέργους κλπ). Απλώς βολεύει προσωρινά όσους εργαζόμενους έχουν καταφέρει να αποσπάσουν μακροχρόνιες συμβάσεις εργασίας. Φαίνεται ότι είναι πραγματικά δύσκολο να ξεριζωθεί από την σκέψη των κουμανταδόρων του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος η λογική του διορισμένου Πασόκου.
Το συγκεκριμένο αίτημα, που υποστηρίχθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ και (δείχνει λες και γράφτηκε) από τον κύριο Ανδρουλάκη, είναι βαθύτατα συμβιβασμένο με την αδιαμφισβήτητη κυριαρχία της αστικής φιλελεύθερης εξουσίας. Στην ουσία αυτό το αίτημα ενοχλεί την μεγαλοαστική εργοδοσία και την liberal κυβέρνηση όσο ενοχλεί μια καλοκαιρινή μύγα έναν παραθεριστή που απολαμβάνει το γευστικό του ρόφημα στο roof garden ενός ξενοδοχείου πέντε αστέρων.
Αν θέλουμε πράγματι να διεκδικήσουμε κάτι καλό -για την ελληνική κοινωνία συνολικά και για τον Έλληνα εργαζόμενο συγκεκριμένα- οφείλουμε να ακολουθήσουμε το μόνο ενδεδειγμένο μονοπάτι. Πρώτα απ’ όλα τα συνδικαλιστικά όργανα και οι πολιτικοί πρέπει να αντιμετωπίσουν την πλουτοκρατία ως πόλοι εθνικής και κοινωνικής δύναμης και όχι ως «σερβιτόροι». Πρόκειται για κάτι πολύ δύσκολο που έχει να κάνει με το ιδεολογικό υπόβαθρο και τη νοοτροπία της εκπροσώπησης. Έπειτα οι παρεμβάσεις που οφείλουμε να ζητήσουμε ως εργαζόμενοι και ως φοιτητές καλό θα ήταν να έχουν διττή υπόσταση. Ως αίτημα ακόμα σημαντικότερο κι από την αύξηση των μισθών πρέπει να προκρίνουμε την παρέμβαση του δημοσίου στην αισχροκέρδεια των εταιριών και στην διαμόρφωση των τιμών.
Η όποια αύξηση στον μισθό θα χάσει σύντομα την αξία της αν δεν συνοδευτεί από μια παρέμβαση που θα αποτρέψει την πιθανή ανατίμηση. Προφανώς, θα διερωτηθούν ορισμένοι, μήπως απαντήσουν οι εργοδότες με απολύσεις στην συμπίεση των κερδών τους, που θα προκύψει από αυτή την διπλή παρέμβαση; Ένα αληθινά εθνικό και ανεξάρτητο κράτος έχει πολλούς τρόπους να τους κάνει να το ξανασκεφτούν, θα απαντήσω εγώ. Αλλά δεν συνεχίζω την σκέψη μου γιατί μπορεί να «κατηγορηθώ» από τους όψιμους «ναζί» του κυρίου Πάιατ και του κυρίου Μητσοτάκη, που πληρώνονται για να αλωνίζουν στον «χώρο», ως …μπολσεβίκος!
Η δική μας οικονομική πρόταση πρέπει να είναι σαφής. Οικονομική ενδυνάμωση των ασθενέστερων κοινωνικά τάξεων, εφικτές αυξήσεις στους μισθούς, καταπολέμηση της ανεργίας και της ακρίβειας με εύστοχες παρεμβάσεις και ταυτόχρονη τοποθέτηση της εργοδοσίας στο επίπεδο του δημοσίου διαλόγου που της αναλογεί από ένα εθνικό δημόσιο που θα διαμεσολαβεί στην δημόσια διαβούλευση. Αυτά για αρχή, ασφαλώς. Γιατί αν υιοθετηθεί σωστά το κορπορατιστικό μοντέλο ενός ενθοκεντρικού σοσιαλισμού, μπορεί (και πρέπει) να αποκτήσει πολύ μεγαλύτερο βάθος.
Στα της συγκέντρωσης, τώρα, ο όγκος του κόσμου που συμμετείχε ήταν περίπου ίδιος με εκείνον της συγκέντρωσης του προηγούμενου μήνα. Το συνδικαλιστικό όργανο του ΚΚΕ συγκέντρωσε γύρω στις 10 με 15.000 κόσμου στην πλατεία Συντάγματος. Άλλοι τόσοι, στο περίπου, ήμασταν όλοι οι υπόλοιποι (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, φοιτητές, άνεργοι και άλλα εργατικά σωματεία) στην πλατεία Κλαυθμώνος. Ευτυχώς, για μια ακόμη φορά, οι υγειονομικοί υπάλληλοι που βρίσκονται σε αναστολή εργασίας είχαν δυναμική παρουσία, κυμάτιζαν ελληνικές σημαίες και φώναζαν συνθήματα κατά του υιού «Πατριάρχη» αλλά και κατά της κυβέρνησης συνολικά.
Μπορεί να φανεί μάταιο αλλά θα διερωτηθώ, για πολλοστή φορά, που ήταν όλοι εκείνοι οι ζητωπατριώτες, που υποστήριζαν τους υγειονομικούς υπαλλήλους στις συγκεντρώσεις του περασμένου καλοκαιριού. Τι συνέβη ρε παιδιά; Μήπως οι οργανωτές των συλλογικοτήτων και οι δημοσιογράφοι των εφημερίδων που διαβάζετε σας κατέβαζαν στο δρόμο φαινομενικά για να υποστηρίξετε τους υγειονομικούς και στην πραγματικότητα για να ασκήσετε πίεση ώστε να γίνει υπουργός ο υιός του «Πατριάρχη»; Και καλά, ας πούμε ότι το καλοκαίρι πέρασε. Τώρα γιατί εγκαταλείψατε τους υγειονομικούς; Γιατί το καλοκαίρι ζητούσατε από την Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. πιο ενεργή υποστήριξη και μας κατηγορούσατε ότι δεν τους στηρίζαμε με δυναμικό τρόπο ενώ τώρα η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. είναι η μοναδική συλλογικότητα που συνεχίζει να κατεβαίνει στις ίδιες συγκεντρώσεις με αυτούς; Τους ξεχάσαμε τώρα τους υγειονομικούς; Όλα είναι καλά τώρα που γεύεται τον υπουργικό θώκο το άθυρμα της ΝΑΤοϊκής ακροδεξιάς; Προλαμβάνω εκείνους που μπορεί να υποστηρίξουν ότι δεν ήρθαν για να μην τσακωθούν με κάποιο αριστερό μπλοκ, υπενθυμίζοντας υπήρχε το μπλοκ των υγειονομικών στο οποίο μπορεί να προστεθεί ο οποισδήποτε ακόμη και υψώνοντας το εθνικό μας σύμβολο.
Αφήνω τα ερωτήματα να αιωρηθούν και επιστρέφω στο κλείσιμο του εν λόγω άρθρου. Το γεγονός ότι υπάρχει μαζική κινηματική παρουσία που εκφράζει δυσαρέσκεια για την κυβερνητική αλητεία της συγκεκαλυμμένης μνημονιακής δικτατορίας του Μητσοτάκη είναι θετικό. Δεν σηματοδοτεί τίποτε σημαντικό για την νοοτροπία του μέσου Έλληνα εργαζόμενου. Δεν προδικάζει κάποια συγκλονιστική αλλαγή πολιτικών συσχετισμών. Αλλά είναι σημαντικό το ότι αποδεικνύεται πως όσο καλά κι αν έχουν σχεδιάσει και προπαγανδίσει οι πρεσβείες των δυτικών χωρών την πορεία της εκάστοτε μνημονιακής κυβέρνησης της χώρας, ακόμη και αυτό το, ναρκωμένο νοητικά και πολιτικά, εκλογικό σώμα δείχνει ότι ξυπνά μετά το τρίτο έτος. Οι συγκεντρώσεις κατά της ακρίβειας είναι ένα καλό δείγμα της κοινωνικής δυσαρέσκειας.
Οι δημοσκοπήσεις φέρνουν πλέον πικρές ειδήσεις στο κυβερνητικό επιτελείο. Ακόμη και οι αλαζόνες τυραννίσκοι τύπου Σαμαρά και Μητσοτάκη-Δημητριάδη αρχίζουν να συνηθίζουν στην ιδέα ότι στις ερχόμενες εκλογές πρέπει να βρουν συμμάχους. Συμμάχους που να ξεπερνούν την δυναμική των φτηνών «εστιατορίων» που πληρώνουν για να μοχλεύουν τον εθνικιστικό χώρο. Συμμάχους που θα παρουσιάσουν εκλογική δυναμική. Στόχος του συστήματος και της Νέας Δημοκρατίας είναι οι δυσαρεστημένοι ψηφοφόροι της κυβέρνησης να μην μετακινηθούν στον εθνικιστικό ή σε άλλον πολιτικό χώρο. Μπορεί να φύγουν προσωρινά από την Νέα Δημοκρατία, αλλά το επιτελείο του εν λόγω κόμματος (και πάνω απ’ όλα οι πρεσβείες των δυτικών χωρών) τους θέλουν να παραμείνουν στον ευρύτερο χώρο της Δεξιάς. Έτσι ώστε να αλλάξουν εκλογική επιλογή και όχι ιδεολογικό πεδίο αναφοράς. Έτσι ώστε να τους επαναφέρουν στην ΝΔ με την πρώτη τεχνητή κρίση.
Ετοιμαστείτε, λοιπόν, να δείτε πως θα ξεφυτρώσουν (ακρο)Δεξιά κομματίδια με συγκεκριμένη αποστολή (το μάντρωμα των απολεσθέντων ψήφων της «παράταξης») και προσεχή ημερομηνία λήξης. Ετοιμαστείτε να δείτε και εθνικιστικά(;) κόμματα να πριμοδοτούνται από δημοσκοπήσεις με εκλογικά ποσοστά ικανά να τους δώσουν μια θέση στο κοινοβούλιο. Οι επερχόμενες εκλογές θα γίνουν με απλή αναλογική. Και η ΝΔ θα χρειαστεί τα Δεξιά ελεγχόμενα αναχώματα εφόσον ένα εκλογικό ποσοστό θα είναι σίγουρα χαμένο για αυτήν. Θα τα χρειαστεί για να επενδύσει μέρος της πολιτικής της στρατηγικής πάνω τους αλλά και για να λειτουργήσουν ως λέμβοι που θα φορτώσουν για λίγο τους απογοητευμένους ψηφοφόρους της. Για αυτό καλά θα κάνετε, όσοι αναγνώστες αντιλαμβάνεστε τι εννοώ, να προετοιμάσετε τις πρέπουσες απαντήσεις στα νεοδεξιά ρετάλια που θα ζητήσουν την ψήφο του εθνικιστικού χώρου, τάχα για να αντιπολιτευτούν τον Μητσοτάκη. Ας έχουν γνώση οι φύλακες…
Σχόλια:
Το εκλογικό σύστημα με το οποιο θα διεξαχθούν οι επομενες εκλογές το ονομαζουν απλη αναλογική αλλά διατηρεί το όριο του 3% που απαιτειται για την εισοδο ενός κόμματος στο κοινοβούλιο.Το 1,5% είναι το οριο για να πάρει ενας εκλογικος σχηματισμός κρατικη χρηματοδότηση.Κατα τα άλλα στα της συγκεντρωσης το άρθρο με βρισκει σύμφωνω σε πολλά και βρισκω σωστους και τους υπολογισμους για τον όγκο των συγκεντρωμένων.
Ο/Η Σταμάτης είπε...Σωστός. Η βιασύνη γεννά παραφροσύνη, χαχα!!
Το νόημα πάντως είναι το ίδιο και το έχεις πιάσει.
Οι περισσότεροι αριστεροί συνάδελφοι, που έχουν καταγεγραμμένο ιστορικό μαζικών διαδηλώσεων, δεν έδειχναν ιδιαίτερα ικανοποιημένοι από τον όγκο της συγκέντρωσης.
Σωστά Σταμάτη δεν αλλάζει τίποτα,ετσι για να ειμαστε πιο συγκεκριμένοι έκανα την παρατηρηση.Αν και με απλη και ανοθευτη που λεγανε στα 80s αναλογικη με 0,33 εκλεγεται βουλευτης.
Οσο για την συγκεντρωση θα συμφωνήσω.Ηταν μια καλουτσικη μάζωξη με τους ψιλοσυνηθισμενους παρόντες.Σιγουρα κατωτερη των περιστασεων.Χωρις να θελω να γινω διαδικτυακος προφήτης κακών μας περιμενει βάθεμα της φτωχοποιησης,του ξεπουληματος και της υποτελειας.Όλα αυτα μπορει να μην μπορουν να αποτραπουν με τη δραση κομματιων του λσου.Ισως να ειναι πάνω απο τις δυναμεις μας.Αυτό όμως που ειναι εφικτό είναι η όποια αντισταση να κρατησει λιγο τον κοινωνικο ιστο κάπως ενωμενο και βα μην γινουμε εντελως κοινωνια στυλ ανατολικης Ευρωπης ή λατινικης Αμερικης ,μην παρεξηγηθω,υπο την εννοια της επικρατησης ενος χυδαιου ατομιμισμού και της λουμπενοποιησης.Μην παμε δηλαδη σε κοινωνια ολοι εναντιων όλων.Γυριζωντας στην συγκεντρωση τα αιτηματα λοιπον για καλυτερους μισθους,δικαιωματα κλπ ειναι καλα αλλα"λιγα" πολιτικα.Χρειαζεται μαλλον πιο εντονη καταγγελια ενος liberal νεοφιλελευθερου καθεστωτος που με τις μνημονιακες ρυθμισεις μετατρεπει την Ελλαδα απο χωρα( με τα στραβα της κλπ) σε εναν πολυεθνικό χώρο ,βαση του ΝΑΤΟ και playground τουριστικο οπου ο λσος μας πια δεν εχει θεση στον τόπο του.Αυτα και συγνωμη αν το τραβηξα δεν ειχα σκοπο να αμολυσω μανιφεστο απλα κατι σκορπιο για αυτα που ζούμε
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Πάντα καλοδεχούμενος Λόλε για όλους μας. Εγώ το βλέπω κάπως έτσι.
Μια συγκέντρωση δεν μπορεί να παραθέσει ένα ολόκληρο μανιφέστο. Πρέπει να συγκεντρωθεί σε ένα αίτημα. Απλά το αίτημα καλό θα ήταν να γίνει αληθινά σοσιαλιστικό. Δύσκολο βέβαια με μια ΓΣΕΕ που αποτελεί ιδιοκτησία και μαγαζί του ΠΑΣΟΚ. Ακόμα και τότε που κινδύνευσε να μην μπει στη Βουλή με το για χοντρό προέδρο η ΓΣΕΕ και οι φοιτητές τους κράτησαν στο 3%.
Συνάδελφος των κομμουνιστών ο στρασσεροδραγούμης Σταμάτης θα πεταχτεί να γράψει σε λίγο ο Πατριάρχης χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα
Ο/Η Ανώνυμος είπε...είναι κακό να είσαι στρασσεροδραγουμικός; ο πρώτος πρωτοφασιστής τα αδέρφια η σοσιαλιστική πρωτοποριακή σκέψη του εσ. μια χαρά συνδυασμός. ευχάριστη νότα
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Φίλοι της Φλεφαλο καλό είναι να λέτε τα πράγματα με το όνομα τους. Αυτοί που κατέβαιναν σε μπλοκ έχουν "παραπλανηθεί" (με ή χωρίς εισαγωγικά) και στο παρελθόν από διάφορα ρετάλια που ανήκουν σε κυκλώματα της ΝΔ. Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Και εμείς αυτό βλέπουμε να συμβαίνει. Δεν διαφωνούμε.
Κατά την γνώμη της σο πως μπορεί ενα εθνικιστικό κίνημα να αλώσει τον σοσιαλισμό και να τον αποαριστεροποιήσει; Δεδομένου ότι ποτέ οι αριστεροί δεν θα συνεργάζονταν στο δρόμο σε μια κοινη επαναστατική σοσιαλιστική προοπτική
Πρεπει να καπελωσουμε το εργατικό κίνημα, αλλά πρακτικά αυτό είναι αδύνατον όταν δεν ξέρουμε καν τον τροπο να το κανουμε (και προπαντώς να πεταχτούν με τις κλωτσιές οι φιλελεδες και εθνικοκαπιταλιστες του χώρου μαζί με τα ακροδεξιά τους εστιατόρια)
Καταρχάς καλό θα ήταν να μην το βλέπουμε με όρους άλωσης το θέμα. Οι αριστεροί πρεσβεύουν τις δικές τους εκδοχές σοσιαλισμού. Οι εθνικιστές άλλες. Ευρύτερα η παραδοσιοκρατία υιοθετεί επιπλέον και κοινοτικές προσεγγίσεις, που μοιάζουν με τις σοσιαλιστικές αλλά δεν είναι ακριβώς τέτοιες.
Πρώτα απ'όλα πρέπει να ασχοληθούμε σοβαρά με την πολιτική και την οικονομική θεωρία, ώστε να αποκρυσταλλωθεί ο αρμός από τις κεντρικές αρχές της ιδεολογίας μας σε όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά. Να ξέρουν για τι αγωνίζονται, για να το πούμε απλά.
Δεύτερον, αυτό που γράψαμε στην αρχή. Όταν γνωρίζουμε ποιες ιδέες υποστηρίζουμε θα γνωρίσουν και οι αριστεροί σε ποια ακριβώς πεδία έχει νόημα η αντιπαράθεση μαζί μας και θα καταλάβουν οι νέες γενιές που πιθανόν θα έχουν τέτοιες αναζητήσεις τι λέμε εμείς, τι λένε αυτοί και με ποιους συμφωνούν.
Αμέσως μόλις γίνει αυτό θα υπάρχει ένα ξεκαθαρισμένο, σε γενικές γραμμές πεδίο, ώστε να μπούμε στη συζήτηση που ανοίγει το ερώτημά σου.
Αν υπάρχουν τα παραπάνω η γνώμη μας είναι ότι ούτε εμείς πρέπει να δοκιμάσουμε να τους κλέψουμε επιρροή ούτε εκείνοι σε εμάς. Πιο καλή στρατηγική θα ήταν να υπάρχει μια απόσταση κοινής αποδοχής. Και δεν ξέρεις ποτέ τι επιφυλάσσει η ιστορία. Για παράδειγμα στους Αγανακτισμένους υπήρξε η συνεργασία που αναφέρεις. Έχει να κάνει και με την ιστορική συγκυρία, τα πρόσωπα που λαμβάνουν αποφάσεις και άλλα θέματα, πέρα από την αντιπαράθεση ιδεών, η πολιτική στρατηγική.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι α) πρέπει να μάθουμε την ιδεολογία μας και β) πρέπει να είμαστε κοινωνικά υπαρκτοί. Στα πανεπιστήμια, στους εργασιακούς χώρους, στα σχολεία, στις κοινωνικές εκδηλώσεις, παντού. Αν ο "χώρος" παραμείνει ένα κοινωνικό φάντασμα, όπως ήταν την εποχή που η ΧΑ είχε 6% εκλογικό ποσοστό αλλά δεν υπήρχε πουθενά στην κοινωνία (δεν είχε σοβαρά συνδικάτα, δεν είχε σχέσεις με τον χώρο του πολιτισμού, αντιμετώπισε την κοινωνία φοβικά, δεν είχε καν ανθρώπους που να στελεχώνουν ομαδωσεις, χομπίστες κλπ), τότε όση ιδεολογική ζύμωση και αν προκαλέσουμε όσες πολιτικές στρατηγικές και αν παρουσιάσουμε θα είναι άνευ νοήματος.
Συνεπώς ο πρώτος μας στόχος πρέπει να είναι η επανακοινωνικοποίηση του πολιτικού μας χώρου. Εκεί έγκειται ασφαλώς και η ανάγκη που αναφέρεις. Να φύγουν κακήν κακώς ή να απομονωθούν οι ακροδεξιοί καρνάβαλοι από το δικό μας πεδίο δράσης. Όσο υπάρχουν αυτοί τόσο θα συντηρούνται οι παθογένειες.
Ο/Η Ανώνυμος είπε..."""Κατά την γνώμη της σο πως μπορεί ενα εθνικιστικό κίνημα να αλώσει τον σοσιαλισμό και να τον αποαριστεροποιήσει; Δεδομένου ότι ποτέ οι αριστεροί δεν θα συνεργάζονταν στο δρόμο σε μια κοινη επαναστατική σοσιαλιστική προοπτική"""
Και γιατί να τον αποαριστεροποιήσει; Για να τον πάει πακέτο στον Παιατ και το Χαζόφ; Γιατί, δυστυχώς, σήμερα ο ρόλος του "εθνικιστή" είναι αυτός του χρήσιμου ηλίθιου. (Για την τρέχουσα πολιτική των αυτοαποκαλούμενων εθνικιστών στην Ευρώπη μιλάω, όχι για την ιστορική ιδεολογία)
Προς το παρόν, καλύτερα σφυροδρέπανο, εσσδ, Ντονμπάς και Πούτιν, παρά μαύρους ήλιους, ζιγκ χάλι και "Δύση"... Αν στο βαθύ μέλλον προκύψει κάποιου είδους αντιΝατοικός εθνοκεντρικός σοσιαλισμός, που να έχει προοπτικές εισόδου στην κεντρική πολιτική σκηνή και δεν είναι μια παρέα 5-10 ατόμων, το ξανασυζητάμε.
Παρεμπιπτόντως, μετά το σημερινό ξεφτιλίκι, όσοι υπερασπίζεστε το Χαζόφ καλά θα κάνετε να αυτοκτονήστε με στομωμένο κουζινομάχαιρο. Αν έχετε καθόλου αξιοπρέπεια...
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Όσοι έχουν δει τον εστιάτορα είναι σχεδόν σίγουροι ότι ήταν ο δεύτερος "αγωνιστής" Ουκρανός που μίλησε στη Βουλή. Αυτός με τη μάσκα. Τον εστιάτορα μασκάρεψε ο Μητσοτάκης για να πουλήσει πολεμοχαρή προπαγάνδα. Δίπλα στο πρωθυπουργικό γραφείο τους είχαν τους επαίτες όταν μιλούσαν. Σιγά μην έβρισκαν κανονικούς στρατιώτες.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Αυτός με τη μασκα λευκός ήταν. Ο εστιατορας είναι δραβιδας
Τον είχε ασπρίσει με πούδρες ο Μητσοτάκης.
Δεν υπάρχει Ρομαντικός που να μην είναι με τη γιαγιά σε αυτό το βίντεο:
https://twitter.com/Angelo4justice3/status/1511888820987256839
η γιαγιά, αν και σε φυσικό ύψος δε φαίνεται να ξεπερνά το ενάμισι μέτρο, είναι η προσωποποίηση του Υψηλού.
Τι ψάχνετε να βρείτε; Κραυγές για Lebensraum και επέκταση προς Ανατολάς, πακέτο με εξόντωση εκατομμυρίων ως "untermensch". Αυτός είναι ο ναζισμός εκ φύσεως.
Εδώ δεν υπάρχει καμιά "παρεκτροπή" ή "ιμπεριαλιστική μετάλλαξη", όπως νομίζουν κάποιοι που προσπαθούν με προκρούστεια λογική και αναθεωρητισμούς να εντάξουν τις απόψεις τους σε σχήματα του παρελθόντος. Ήδη από τα 20ς και την μπυραρία του Μονάχου, ο κανιβαλιστικός αντισοβιετισμός/αντιμπολσεβικισμός και ο υστερικός αντισλαβισμός ήταν η ουσία του "Εθνικοσοσιαλισμού" (προσοχή: δεν μιλάμε εδώ για εθνικισμό + σοσιαλισμό, αλλά για την συγκεκριμένη θεωρία του μεσοπολέμου).
Δε χρειάζεται να πάμε μακριά... Το Mein Kampf τα περιγράφει όλα αναλυτικότατα από το 1925. Και όποιος θέλει ας κοπιάσει για κουβέντα με αποσπάσματα και τεκμήρια (που δεν θα κοπιάσουν, αλλά τέλος πάντων).
Γελοία προπαγάνδα, "σοσιαλισμός", πομφόλυγες περί γερμανικής ανωτερότητας, παράτες και στολές, Όντιν και μεταφυσική, όλα χρησιμοποιήθηκαν για να αφήσει ο μέσος Γερμανός το χωράφι του και να πάει να σφαχτεί πρόθυμα στα περίχωρα της Μόσχας και του Στάλινγκραντ. Δεδομένου ότι αν επιχειρούσε κάτι τέτοιο η αδύναμη Βαιμαρική κυβέρνηση, θα είχανε μαζικές λιποταξίες και βέβαιη ήττα συνοδευόμενη με καταστάσεις Κερένσκι και σίγουρη επικράτηση των κομμουνιστών.
Και επειδή η ιστορία επαναλαμβάνεται σα φάρσα... νά σου, εν έτει 2022, οι αυστραλοπίθηκοι με τις σβάστικες και τους ρούνους στην πρώτη γραμμή κατά του "Μογγολοασιάτη" που επιβουλεύεται την "Εβρόπι μας" (ουγκ). Αλήθεια ποιοί άλλοι θα πολεμούσαν; Οι φιλελεύθεροι που λαδώνουν τους συνοριοφύλακες για να την κοπανήσουν;
Ας τραβήξουν τώρα οι φετιχιστές να βαρέσουν προσοχές στα πρωτεύοντα θηλαστικά του Χαζόφ, στην Ούρσουλα και στον Μπιντέ. Πολύ σωστά τους χαρακτηρίζουν οι αντιφάδες "ένοπλο βραχίονα του συστήματος". Αυτό ακριβώς είναι.
Ανώνυμε, που λες για "σοσιαλιστική επανάσταση" (!) θα πρέπει καταρχάς:
1) Να προσδιοριστεί τι ακριβώς εννοεί κάποιος με αυτόν τον όρο λάστιχο. Εννοεί τον πολεμικό σοβιετικό σοσιαλισμό των 30ς; Εννοεί τον προ-θατσερική μικτή οικονομία των Εργατικών στο ΗΒ; Εννοεί τη Σουηδία των 70ς; Εννοεί το πρόγραμμα του ΕΑΜ; Ή εννοεί κάτι άλλο που είναι στα χαρτιά και περιμένει δικαίωση στο μέλλον; Οι αριστερές οργανώσεις (σκιές του εαυτού τους πλέον) τα έχουν αναλύσει αυτά και κάθε μία τρέχει την δική της σοσιαλιστική θεωρία.
2)Επίσης, θα πρέπει να επιχειρηματολογήσει γιατί χρειαζόμαστε αυτόν το "σοσιαλισμό" και που αυτός θα ωφελήσει.
3)Και τέλος θα πρέπει να αιτιολογηθεί γιατί κάποιος δεν πρέπει να ενταχθεί σε κάποιες από τις υπάρχουσες σοσιαλιστικές ομάδες, αλλά να δημιουργήσει μια νέα κατάσταση/οργάνωση. Δλδ ποια η διαφορά μεταξύ του σοσιαλισμού αλα ΠΑΜΕ/ΚΚΕ (στο σήμερα, μην πάμε στην προιστορία του εμφυλίου) και του σοσιαλισμού που εσύ υπερασπίζεσαι.
C
Ο ναζισμός μπορεί να ήταν. Δεν ήταν όμως συνολικά το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα (για να μην μιλήσουμε για την διανόηση της συντηρητικής επανάστασης). Η πτέρυγα των στρασερικών ήταν πολύ διαφορετική.
Στο θέμα του σοσιαλισμού δεν ξέρουμε πως το βλέπει ο σχολιαστής το θέμα. Εμείς πάντως θεωρούμε ότι είναι αναγκαίος για να διασφαλίσει κοινωνική συνοχή και ενδυνάμωση των οικονομικά ασθενέστερων στρωμάτων. Τώρα για το ποια ιδεολογική εκδοχή του σοσιαλισμού θα επιλεγεί, εμείς πιστεύουμε ότι πρέπει να είναι ανοιχτό το πεδίο. Κάθε παιδί ή κάθε τάση της ιδεολογίας του αντιδιαφωτιστικού Ρομαντισμού μπορεί να έχει την δική της προσέγγιση. Αν ποτέ κρινόταν αναγκαία η εφαρμογή των ιδεολογικών μας ρευμάτων η ίδια η πραγματικότητα θα προσάρμοζε τις ιδεολογικές μας επιδιώξεις στη σφαίρα του εφικτά εφαρμόσιμου. Θα το βλέπαμε στην πράξη. Εκεί έγκειται αυτό που γράφτηκε σε προηγούμενο σχόλιο. Να υπάρχουν ακλόνητες οι βασικές ιδεολογικές αρχές αλλά να μην γίνουν δόγμα και manual. Δεν θα δουλέψει η δογματική προσήλωση. Θα χρειαστούμε μόνο την ιδεολογική ανυποχώρητη συνέπεια.
Δεν ήταν όλα τα μέλη του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος υπέρ της γραμμής που αναφέρεις. Αδέλφια Στράσσερ, Ερνστ Ρεμ, Μπουρουκερ, Μοζακοφσκι, Σάπκε και λοιποί συνιδρυτές του Μαύρου Μετώπου ανήκαν στην σοσιαλιστική τάση και απέρριπταν την ιδέα του πολέμου με την ΕΣΣΔ. Ακόμη και ο Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ συγκρούστηκε με τον Χίτλερ και τον Κοχ για την άθλια πολιτική που εφαρμοζόταν σε βάρος των κατεχομένων λαών της Ανατολικής Ευρώπης.
Δεν αναφέρομαι στην συντηρητική επανάσταση ούτε στις ιδεολογικές επιρροές και τα σημεία αναφοράς που είχε (ή εκμεταλλεύτηκε) ο Ε/Σ (στις οποίες περιλαμβάνονται και ρητά μοντερνιστικές/διαφωτιστικές/αθειστικές τάσεις). Στον καθαυτό Εθνικοσοσιαλισμό, ως ιδεολόγημα και μορφή διακυβέρνησης, αναφέρομαι. Σίγουρα είναι τεράστιο θέμα, αλλά μια διαγώνια ανάγνωση της ιστορίας δίνει την εντύπωση ότι ήταν μια απάντηση στο 1917 και μια γιγαντιαία προετοιμασία για αντιμπολσεβικικό πόλεμο και όχι μια "λαική/φυλετική επανάσταση". Τουλάχιστον εκ των υστέρων αυτό φαίνεται.
Φυσικά, οι μελετητές του φαινομένου καλά κάνουν και ψάχνουν με το μικροσκόπιο τυχόν διαφοροποιήσεις, όπως αυτήν των Στράσσερ, αλλά αφενός αυτό δεν αλλάζει σε καμία περίπτωση τη μεγάλη εικόνα και αφετέρου οι "αντιχιτλερικοί" διαφωνούντες δεν έφεραν στο προσκήνιο κάτι καινούριο. Πχ Διαβάζοντας τα σημεία του (απλοικότατου) οικονομικού προγράμματος του Όττο Στράσσερ δεν βρίσκω κάτι δεν μπορώ να βρω σε προγενέστερους θεωρητικούς (πχ στους ουτοπιστές σοσιαλιστές του 19ου αιώνα και εν μέρει στον Προυντόν) και μάλιστα πολύ καλύτερα διατυπωμένο.
Αλλά άσχετα με την παρελθοντολογία, είναι σαφές ότι οι σημερινοί νεοναζί στην Αν. Ευρώπη χρησιμοποιούνται κανονικά και με το νόμο ως Νατοικές ομάδες κρούσης. Αυτό είναι ξεκάθαρο. Παρεμπιπτόντως, προχθές δεν ήταν επέτειος της γερμανικής εισβολής στην Αθήνα; Τί έγινε; Πού είναι τα δακρύβρεκτα αφιερώματα και οι κλάψες για το "Απόλυτο Κακό" κτλ. Έτσι όπως πάει σε λίγο τα σχολικά εγχειρίδια θα γράφουν για "κακούς κομμουνιστές στην κατοχή που διατάραξαν την αρμονική συμβίωση των ευρωπαικών λαών".
Στα περί "σοσιαλισμού" συμφωνώ απόλυτα. Κάπου εκεί θα το πήγαινα, αν μου απαντούσε ο ανώνυμος. Δεν πρέπει να υπάρχει σοσιαλιστικός αυτοσκοπός, μόνο οικονομικά εργαλεία για την εξυπηρέτηση της Ιδέας. Με την ίδια ακριβώς λογική που τα χρησιμοποίησε ο Ρούσβελτ (90% φόρο στο μεγ. κεφάλαιο, πανίσχυρες κρατικές συνδικαλιστικές ενώσεις, προγράμματα εργασίας, δημόσιες επενδύσεις κτλ) για να εξυπηρετήσει τη δική του ιδέα. Δεν βλέπω όμως κανέναν υπερσοσιαλιστή να κάνει αφιερώματα στο New Deal και τις ΗΠΑ των 30ς, που στο κάτω κάτω ήταν μια υπαρκτή κατάσταση και δεν έμεινε στα χαρτιά. Ίσα ίσα που πολλοί υπερασπίζονται τον, κατεξοχήν αντι-New Deal διανοητή, Russell Kirk. Άρα ο τελικός στόχος είναι που μετράει, όχι τα εργαλεία...
Όμως το ερώτημα 3 παραμείνει. Γιατί κάποιος συνδικαλισμένος εργαζόμενος να μην ενταχθεί σε κάποιες από τις υπάρχουσες συνδικαλιστικές ενώσεις και αντ' αυτού να φτιάξει νέες εργατικές οργανώσεις. Αυτές που υπάρχουν δεν είναι υπεραρκετες;
Άσε που τόσα χρόνια ως ιδ. υπάλληλος (αν και δεν ήμουν μπασμένος στα κινηματικά) ποτέ μου δεν είδα "εθνοκεντρικούς" συνδικαλιστές. Εφόσον δεν εμφανίστηκαν τότε, που το "κίνημα" παρέλυε την Αθήνα και ασχολιόταν πολύς κόσμος, μάλλον δε θα εμφανιστούν ποτέ. Επίσης, ας λάβουμε υπ' όψιν ότι πλέον οι λαικές διεκδικήσεις λαμβάνουν χώρο σε πλατείες και όχι σε χώρους δουλειάς.
Για να το κλείσω, πιστεύω ότι ο στόχος μακροπρόθεσμα πρέπει να είναι ένας ουδέτερος/ακομμάτιστος συνδικαλισμός και όχι να κατέβει "πατριωτικό ψηφοδέλτιο" στη ΓΣΣΕ ή να δημιουργηθεί ακόμα μία κομματικοποιημένη φοιτητική παράταξη που να μοιράζει σημειώσεις στα αμφιθέατρα. Ειδικά σήμερα, που όλα αυτά έχουν ξεφτιλιστεί αγρίως.
C
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Δεν είδες εθνοκεντρικούς συνδικαλιστές γιατί τότε που οι συνδικαλιστές είχαν μεγάλη δύναμη στην χώρα δεν είχε ο εθνικισμός. Μετά τα μέσα της δεκαετίας του '90 και τη σκληρή παγκοσμιοποίηση κέρδισε έδαφος ο εθνικισμός στα κοινωνικά στρώματα που ήθελαν να αντισταθούν αλλά υποχώρησε η δυναμική του συνδικαλισμού γιατί ήταν καπελωμένος από το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ σε μεγάλο βαθμό. Δεν ήταν και εύκολο να εκφραστούν εθνοκεντρικές ιδέες ακόμη και αν υπήρχαν εκείνα τα χρόνια, εφόσον τα αριστερά τάγματα με τα καδρόνια ή απλά οι ρουφιάνοι παραμόνευαν. Σήμερα είναι πιο εύκολο να γίνει ακριβώς γιατί έχουν αποδυναμωθεί και αυτοί μαζί με το συνολικό συνδικαλιστικό κίνημα.
Στο ερώτημα ποια θα πρέπει να είναι η ταυτότητα μιας φοιτητικής οργάνωσης, έχουμε απαντήσει με την δεκαπενταετή ιστορία της δικής μας.
Στο αν θα πρέπει να φτιαχτούν νέες συνδικαλιστικές οργανώσεις η απάντηση υπάρχει στην κάθε ξεχωριστή περίπτωση. Υπάρχουν συνδικαλιστικά όργανα που λειτουργούν με ικανοποιητικό τρόπο και άλλα που δεν το κάνουν. Αυτό έχει να κάνει με τον κάθε κλάδο, τον κάθε εργασιακό χώρο κλπ. Μάλλον εμείς δεν μπορούμε να έχουμε ολοκληρωμένη εικόνα επ αυτού. Κάποιοι πολιτικοί κοινωνιολόγοι με ειδίκευση στον ελληνικό συνδικαλισμό ίσως να μπορούν να μας πουν περισσότερα.
Στο θέμα του εθνικοσοσιαλισμού νομίζουμε χρειάζεται περισσότερη προσοχή. Είναι λαθεμένη επιλογή να το δούμε μονιστικά σε σχέση με την ΕΣΣΔ. Η αντιπαράθεση με τους κομμουνιστές είχε και εσωτερικές γερμανικές καταβολές, στα τέλη του ΑΠΠ, στον εμφύλιο που ακολούθησε κλπ. Δεν μπορεί να σταθεί, υπό αυτή την οπτική, η άποψη περί προδιαγεγραμμένου, αντισοβιετισμού. Ίσα ίσα που στην αρχή, με τις σοσιαλιστικές ιδέες στα φόρτε τους, είχε (απλοϊκά δοσμένο μεν αλλά) έντονα "αριστερό" προσανατολισμό. Η αντιπαράθεση με μαρξιστές και φιλελεδες ή αστούς συντηρητικούς ήταν περισσότερο ισορροπημένη. Στην πορεία φαίνεται ότι διαπίστωσε ο Χίτλερ μέχρι που μπορούσε να φτάσει μια σοσιαλιστική προοπτική, ποιες ήταν οι ελίτ εξουσίας που συγκρούονταν στη Γερμανία τις οποίες έπρεπε να προσεγγίσει ή να εμβολίσει, και πήρε τις γνωστές αποφάσεις. Ζυμώθηκε ο φανατικός αντικομμουνισμός μάλλον στην πορεία, παρά προϋπήρξε κυρίαρχος εξαρχής.
Στα του Ρούσβελτ δεν ξέρουμε αν μπορούμε να μιλήσουμε για σοσιαλισμό ή απλώς για φιλελεύθερο παρεμβατισμό κεϋνσιανής λογικής. Έχει διαφορά. Μικρή αλλά υπαρκτή. Ο παρεμβατισμός είναι φιλελευθερισμός με προσωρινή κρατική συμμετοχή προκειμένου να διορθωθούν δυσλειτουργίες της ελεύθερης αγοράς. Ο σοσιαλισμός (της λεγόμενης ρεφορμιστικής εκδοχής) προϋποθέτει ότι οι παρεμβάσεις του κράτους θα οδηγήσουν σε κοινωνικούς μετασχηματισμούς. Στην πράξη βέβαια μπορεί να γίνονται αχνά τα όρια. Πάντως κάνουμε αυτή τη σύντομη διάκριση γιατί νομίζουμε ότι απαντά στο ερώτημα που έθεσες περί της ελλείψεως αναφορών στο New Deal. Κάποιος που επικαλείται τον σοσιαλισμό, εφόσον χρειάζεται μια αφήγηση για την ιστορική θεμελίωση των ιδεολογικών σχημάτων που προβάλει δεν θα μπορούσε να κάνει αυτό που λες. Εύλογο είναι. Ισχύει και για εμάς αυτό.
Ο στόχος για τον συνδικαλισμό που θέτεις είναι και ο δικός μας. Συμφωνούμε πλήρως. Το ερώτημα που προκύπτει όμως είναι, μέχρι να δυναμώσει αυτό το αίτημα τι πρέπει να γίνει;
Να επισημάνω ότι ως "εργατικές/φοιτητικές οργανώσεις που δε χρειαζόμαστε περισσότερες" εννοώ (και το γράφω) τις κομματικοποιημένες. Δλδ αυτές που λειτουργούν ως μεσάζοντας μεταξύ των εργαζομένων/φοιτητών και των πολιτικών κομμάτων. Οι παρατάξεις που λέμε... Δλδ ακόμα και αν κυριαρχούσε στη Βουλή ένα παραδοσιοκρατικό/πατριωτικό κόμμα, προσωπικά δε θα ήθελα να δω την νεολαία του να ρουσφετολογεί στα αμφιθέατρα και να μαζεύει σταυρούς στις γενικές συνελεύσεις, έστω και αν αυτό υποτίθεται ότι βοηθούσε στο προφίλ του κόμματος.
Δεν αναφερόμουν βέβαια σε λέσχες ομοιδεατών, εκδοτικές πρωτοβουλίες, υγιείς συλλόγους με πολιτική κατεύθυνση κτλ, αλλά στην αλητεία της Δακε/Πασκε κλτ
Για το new deal κτλ, ακριβώς αυτό. Είναι θέμα οραματικής προοπτικής. Οι οικονομικές πολιτικές δεν είναι παρά το εργαλείο, και αυτό που έχει σημασία είναι ο στόχος. Τί να τις κάνεις πχ τις εθνικοποιήσεις (παρεμπιπτόντως το ΗΒ σκέφτεται να κρατικοποίησε την... Γκάσπρομ), αν αυτές γίνονται απλά για να σωθεί προσωρινά το παιχνίδι ή να εξυπηρετηθούν συμφέροντα (και μετά απ' την μπόρα να αρχίσεις τις ιδιωτικοποιήσεις βλ ΗΠΑ/ΗΒ των 80ς).
Και δεν είναι μόνο θέμα ορισμών, καθώς ακόμη κι αν χρησιμοποιούνταν ο όρος "σοσιαλισμός/σοσιαλδημοκρατία" αντί για το "new liberalism", πάλι η ουσία παραμένει. Όσο η οικονομία παραμένει αυτοσκοπός και δέσμια μιας υλιστικής, χρηστικής, μηδενιστικής αντίληψης, δεν έχει νόημα σε ένα εθνοκεντρικό πλαίσιο. Η περίπτωση των (σιχαμερών πλέον) Σκανδιναβικών χωρών βοά.
Όπως επίσης, δεν έχει νόημα μια διεθνιστική/μοντέρνα προοπτική. Πράγματι, οι ρεφορμιστές σ/δκράτες του μεσοπολέμου διατηρούσαν στα χαρτιά μια κάποια οραματική προοπτική. Όμως ποια ήταν αυτή; Ο "νέου τύπου Παγκόσμιος Άνθρωπος"; Αν είναι έτσι πάμε κατευθείαν στους Χαράρι/Μπιλ Γκέιτς να τελειώνουμε. Και αυτοί για δημόσιες επενδύσεις και κρατικές πρωτοβουλίες μιλάνε...
Εάν λοιπόν κάποιος αναφέρεται θετικά στο ρόλο πχ του Στάλιν (ή του Χίτλερ, του Μουσολίνι, του Μάο κτλ), επειδή εκβιομηχάνισε, εκσυγχρόνισε και κατέστησε υπερδύναμη τη χώρα του, αναγκαστικά θα πρέπει να υμνολογεί και τον Ρούσβελτ (αλλά και όλους τους μεταγενέστερους Αμερικανούς προέδρους) για τους ίδιους πάνω κάτω λόγους.
C
Σωστά αλλά δεν αναφέρεται κανείς θετικά σε εθνικιστές ή κομμουνιστές ηγέτες μόνο για τις οικονομικές πολιτικές τους. Αλλά για το πώς ενσωμάτωσαν τις οικονομικές τους πολιτικές στα πλαίσια ενός οράματος αναμόρφωσης του κόσμου (ασχέτως αν διαφωνεί ή όχι κανείς με αυτά). Οι Αμερικάνοι φιλελεύθεροι πρόεδροι και ο Ρούσβελτ δεν έκαναν ποτέ κάτι τέτοιο. Είναι η ωφελιμιστική χρηστικότητα του φιλελεύθερου πλαισίου και του αμερικανικού κράτους που δεν μπορεί να το επιτρέψει.
πατοψαρο Μαμουτ σιγα μη σπασεις κανα νυχι. ακου εδω τωρα κομμουνιστακο τις δικες μου δουλειες μεχρι σημερα και γιατι σιχαθηκα τη σοσιαλιστικη σου κοινωνια:
πριν τις σπουδες μου και κατα τη διαρκεια αυτων, μοιραζα φυλλαδια και κρατουσα το μαγαζι του πατερα μου οταν δουλευε υπαλληλος καπου αλλου για να τα βγαζουμε περα οικογενιακως.
μετα το στρατιωτικο μου, αφου εμεινα ανεργος 1,5 χρονο (εκει να δεις καραντινα!) επιασα δουλεια σε εργοστασιο με κομποστες περνωντας απο ολα τα ποστα. εκει εκατσα 1 χρονο περιπου για να παω μισθοφορος στον στρατο για τρια ετη επειδη επαιζαν καλυτερα φραγκα εκει και διπλασια απο το εργοστασιο. στο στρατο σιχαθηκα για πρωτη φορα τη σοσιαλιστικη σου κοινωνια, γιατι ενω ολοι πληρωνομασταν το ιδιο καθε μηνα, οι ιδιοι και οι ιδιοι φιλοτιμοι βγαζαμε δουλεια (οπως συμβαινει σε ολο το δημοσια αλλωστε) οταν οι υπολοιπο εξυναν τα @ρχιδια τους, ειτε γιατι ηταν ρουφιανοι ειτε γιατι ειχαν μεσο πολιτικαντη.
οταν σιχαθηκα τον στρατο για αυτο το λογο και για πολλους αλλους, τον παρατησα και εγινα πωλητης σε ασφαλιστικη εταιρεια αρχικα και τηλεφωνιας επειτα (ναι αυτοι που σε πρηζουν τα @ρχιδια καθε λιγο και λιγακι στο τηλεφωνο)
επειτα εβγαλα αδεια σεκιουριτι και δουλεψα σε εταιρεια στα βουνα και σε προσωπικους φιλους προσωπικα. σε εναν απο αυτους, του φυλουσα ενα εργοταξιο για τρεις μηνες μεχρι να ολοκληρωθει, δουλευοντας μονο νυχτα διχως ρεπο (ετσι εγινα και τυφλοποντικας για να μυηθω επειτα στα καταχθονια σκοταδια της Λεμουριας μεταφυσικα)
ακολουθησαν τρια χρονια ανεργιας (εκει να δεις καραντινα για τα καλα!) και εκανα καποια μεροκαματα σε μαρμαραδικο για να βγαζω τα εξοδα μου.
τελευταια δουλεια πριν ξαναμεινω ανεργος, ηταν οκταμηνη εργασια στο δημο μου σε επιμορφωτικο τομεα
επειτα επιασε η καραντινα του κορωνοιου και περιμενω να δω που θα καταληξω παλι, εχω ηδη μαζεψει φραγκα για διαφυγη στο εξωτερικο αμα χρειαστει, αν πανε ασχημα τα πραγματα
τι αρνηθηκα να ακολουθησω για δικους μου λογους που δεν σε αφορουν:
προταση να εχω εβραιους πελατες και να παραμεινω στην ασφαλιστικη εταιρεια που δουλευα. καποιοι αλλοι ακολουθησαν Μασονους
προταση να ενταχθω σε εβραιοσιωνιστικη οργανωση του Ροτσιλντ απο ελλαδιτη απεσταλμενο λογω αποκρυφιστικων μου γνωσεων απο τη Λεμουρια
προταση να διδαξω αυτα που ξερω σε χωρο που ειδα οτι παπαγαλιζει εβραικες, μασονικες και νεοεποχιτικες παπατζες
αν δεν τα αρνιομουν ολα αυτα, τωρα θα ημουν αραχτος απο λεφτα, αλλα πληρως εξαρτομενος απο εχθρους μου θρησκευτικα και ιδεολογικα που ανα πασα ωρα και στιγμη μπορει να με βγαζανε απο τη μεση οπως τοσους αλλους που βλεπεις και στην τηλεοραση.
καταλαβες πατοψαρο Μαμουτε; τη φατσα μου δεν στη δειχνω βεβαια, μηπως και την ερωτευτεις και μου γινεις κολιτσιδα. χαχα
-Λεμουριος τρολιστας και που δεν τρολαρε αυτη τη φορα
Είχατε δικό σας μαγαζί, δουλεύατε και σε άλλες δουλειές, εργαζοσουν και στα φυλλάδια; Δεν είναι τυχαίο που έγινες Δεξιός. Αυτό δεν είναι εργατική αντίληψη και προσφορά. Αυτό είναι μαλακία. Για ρώτα και όσους μεγαλώσαμε για πολλά χρόνια στην παιδική ηλικία με ένα μισθό στο σπίτι να δεις πως βλέπαμε εσάς τους επιχειρηματίες.
Κατά τα άλλα, για να το πω με τους όρους του πεζοδρομίου, ποιος σε γαμαει εσένα ρε Λεμούριε; Ποιος ασχολείται μαζί σου και ποιον ενδιαφέρεις ως πρόσωπο; Συνεπώς, και που τα γράφεις, ποιον νομίζεις ότι ενδιαφέρουν; Ψάχνεις για λίγη δημοσιότητα έστω και κάτω από την ανωνυμία; Είναι να σε λυπάται κανείς.
Αν είχα γράψει κάτι σχετικό και σαρκαστικό θα είχε νόημα να απαντήσετε. Τώρα ήρθατε σαν ανώνυμες πουτανίτσες να γράψετε αθλιότητες για την εργασιακή μου εμπειρία και σας απάντησα γιατί θέλω να ενημερωθείτε αφού ως αναγνώστες έχετε τόση περιέργεια για το βιογραφικό μου. Εμείς είμαστε οι αρθρογράφοι του ιστολογίου. Για εμάς μπορεί κάποιος να ενδιαφερθεί. Για αυτό απαντώ. Από εκεί και πέρα εσύ γιατί παραθέτεις το βιογραφικό σου; Ενδιαφέρουν νομίζεις τα παιδιά της λέσχης παλαβοί χαφιέδες και απόβλητα της κοινωνίας όπως εσύ; Ή θες να σε λυπηθούμε για τις εργασιακές σου ατυχίες; Δεν έχετε προβλήματα τέτοια. Καλά σας έκαναν και σας απέλυσαν αφού θέλατε ελεύθερη αγορά. Γευτείτε την.
Εμείς έχουμε λιώσει καρέκλες στο διάβασμα και σόλες στους δρόμους. Δεν θα βρείτε χώρο για να μας την πείτε. Είμαστε απόλυτα συνεπείς με όσα λέμε σε αυτό το ιστολόγιο. Δύσκολο να το χωνέψουν λιμοκοντοροι και παρανοϊκοί. Αλλά, δυστυχώς για εσάς, έτσι είμαστε.
ΥΓ. Πρέπει να είσαι μεγάλος βλάκας για να μην δεχτείς να συνεργαστείς με Εβραίους, τέκτονες κλπ. Ποιος ο λόγος να το κάνεις; Αφού την ιδεολογία τους προωθείς. Μάλλον κάποια ψυχικά τραύματα δεν σου επιτρέπουν να αντιληφθείς τι είσαι και που ανήκεις. Είχες φαίνεται το απωθημένο να γίνεις Έλληνας εθνικιστής. Αλλά κάτι μάλλον σε εμπόδισε.
Δεν πειράζει. Δεν είναι για όλους τα πάντα. Αλλά μην καταστρέψεις και τη ζωή σου για μια παρανόηση. Είναι καλύτερα τώρα που κανείς το ρουφιάνο αυτών που σε ήθελαν στις στοές τους; Δεν θα ήταν καλύτερα να είσαι μαζί τους στα κόλπα; Εκτός και αν έχεις κάποιο εγγενές μειονέκτημα και δεν σε παίρνει να μπεις στην κοινωνία τους. Δεν ξέρω. Πάντως, για σκέψου το. Κρίμα να χάνεις τα οφέλη των ομοϊδεατών σού, μπλέκοντας με ρομαντικούς, εθνικιστές, σοσιαλιστές, παραδοσιοκράτες και τέτοιες καταστάσεις. Φρόντισε να δόσεις έμφαση στις αποκρυφιστικές παπαριές που αναφέρεις, κάλεσε κανένα πνεύμα αφού κι εσύ νεκρός είσαι, όπως λέει ο "Πατριάρχης", κράτα επαφή με το λαμόγιο που σε βοήθησε να τρυπώσεις στο οκτάμηνο (με το βιογραφικό που σου παρέθεσα, όσα ήμουν άνεργος, είχα καταθέσει μια εκατοντάδα αιτήσεις για οκτάμηνα και πότε δεν πέτυχα ενώ συμπαρουσιαστής στο ραδιόφωνο πέτυχε και μόλις πήγε να πιάσει δουλειά του είπαν ότι ήταν λάθος συνωνυμία, για να πάρει τη θέση του κάποιος αλητόπουστας όπως εσύ) και μην λες κουβέντα. Αν σου αρέσει η ακόμα πιο ελεύθερη αγορά πήγαινε στις ΗΠΑ. Εμένα μου είχατε πει να πάω στην Κούβα αλλά κι εκεί δεν είναι πολίτευμα της ιδεολογίας μου. Δεν υπάρχει κάποιο τέτοιο στον κόσμο για να βρεις το πάτημα να μου πεις να πάω. Εσύ γιατί δεν πας στην Αμερική αν δεν μπορεί να σε βολεψει κανείς στα κρατικά οκτάμηνα (εσένα τον τόσο ενάντιο στις κρατικές παρεμβάσεις); Άντε λοιπόν στην ελεύθερη αγορά της χώρας των ευκαιριών. Πάρε και την δική σου ευκαιρία. Κάνε πράξη το φιλελεύθερο ιδεώδες αφού δεν σου αρέσει ο ευρωπαϊκός κρατισμός.
Είδες γιατί δεν πρέπει να ανοίγεσαι μαζί μου; Μια κουβέντα αν σου ξεφύγει θα τρυπώσω στις αντιφάσεις σου.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...όσο περνούν τα χρόνια βλέπω πόσο δίκιο έχουν αυτοί που λένε ότι όσοι μιλάνε με φανατισμό υπέρ της ελεύθερης αγοράς είναι βολεμένοι σε κρατικές θέσεις
φανταζόμουν ότι είχε μεγάλη δόση αλήθειας αυτή η διαπίστωση για τα μεγάλα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας και των κοινοβουλευτικών κομμάτων
τελικά ισχύει και για τους φτωχομπινέδες δεξιούς σαν το Λεμούριο
ακόμα και τα προγράμματα των ανέργων τα έχουν φτιάξει αποκλειστικά για τα κοπρόσκυλα τους
ελεύθερη αγορά για εμάς τοτς μαλάκες
για τους υποστηρικτές της ελεύθερης αγοράς οι κρατικές θέσεις
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Για να εξακολουθεί να μένει ο Λεμούριος στην Ελλάδα, που τη θεωρεί τέρμα σοσιαλιστική, ενώ έχει τα λεφτά να φύγει όπως μας λέει, προδίδει το γεγονός ότι μάλλον διαισθάνεται κι ο ίδιος πως δεν είναι και πολύ σοσιαλιστική, αλλά τόσο καπιταλιστική όσο βολεύει την παρακμιακή μουτσούνα του.
Για τους διάφορους Λεμούριους γράφει ο Λούκατς τα παρακάτω:
"All decadent minds detect instinctively that their existence can have a foundation only in an objectively decayed world, even if subjectively they believe themselves to be passionately against that world."
Τα παρακμιακά παράσιτα του ιμπεριαλιστικού πρώτου κόσμου, οι Λεμούριοι, οι Μαυρίδηδες, οι Τζήμεροι, οι Hans Hermann Hoppe, οι Hernando de Soto, οι Μιράντες Ξαφάδες, οι εστιάτορες βερόνες, οι διευθυντές δομών μεταναστών, και λοιποί κρατικοδίαιτοι νεολελέδες, μπορεί να εξανίστανται με το "σοσιαλισμό" των κοινωνιών τους, αλλά κάθονται εκεί, γιατί το ένστικτό τους τούς λέει ότι αυτές οι κοινωνίες είναι σαρξ εκ της δικής τους σαρκός, γιατί αυτές οι κοινωνίες είναι που τους επιτρέπουν να μασουλάνε τα κρατικά λεφτόδεντρα, να σιτίζονται από αυτό που βρίζουν, και να κάνουν μαθήματα στους φτωχούς για το πόσο επωφελές θα είναι γι' αυτούς να γίνουν φτωχότεροι. Και μια χαρά αντιλαμβάνονται αυτοί οι Λεμούριοι ότι τα κράτη στα οποία ζουν δεν είναι καθόλου σοσιαλιστικά, γιατί ξέρουν ότι αν τους έβαζες για μια μέρα σε πραγματικά σοσιαλιστική δημιουργική εργασία σε κάποιον από τους τομείς της εθνικής οικονομίας της Κίνας (ακόμα και αυτής της ημι-σοσιαλιστικής Κίνας) η σοσιαλιστική κοινωνία θα τους ξωπέταγε σαν ξένο σώμα. Αντίστοιχα, όσο υπήρχαν οι πραγματικά σοσιαλιστικές κοινωνίες του περασμένου αιώνα, ήταν ακριβώς τα ηθικώς εκφυλισμένα αντικοινωνικά στοιχεία εκείνα που μάχονταν το σοσιαλισμό στο όνομα της "ατομικής ελευθερίας" (από το μπεκρή πράκτορα Γέλτσιν ως τον ψυχανώμαλο Καμίνσκι της RONA, κι από τους διανοούμενους του βούρκου Κέσλερ, Αξιόνοφ, Γεβτουσένκο, Κουζνετσόφ, Λιχατσόφ, Ιζετμπέγκοβιτς ως τα αρπακτικά Αμπράμοβιτς, Ριμπολόβλεφ, Τσουμπάις, Μπερεζόφσκι, Αχμέτοφ, Ποροσένκο, Κολομόισκι). Οι καθημερινοί άνθρωποι του μόχθου δεν είχαν ποτέ υπαρξιακό πρόβλημα με το σοσιαλισμό ως σύστημα. Υπαρξιακά αντισοσιαλιστές -εκτός από τους αιμοπότες καπιταλιστές και τα νεολελέ παράσιτα που έχουν αντικειμενικό οικονομικό συμφέρον να είναι τέτοιοι- είναι μόνο οι εγγενώς αντικοινωνικοί, τα παρακμιακά σκουπίδια, οι Λεμούριοι.
Λεμούριε Τρολίστα,ήσουν και μισθοφόρος βλέπω.Στον ελληνικό στρατό δεν έχω ακούσει κανέναν να χρησιμοποιεί αυτόν τον όρο.Εσύ που ακριβώς υπηρέτησες ρε μόρτη,στις Αγριες Κουτσομούρες?Τι ειδικότητα είχες,γυάλιζες πόμολα?Προσπάθησε λίγο να έχεις μια στοιχειώδη αίσθηση αυτοπειθαρχίας όταν γράφεις εδώ,μην ξεκινάς το πιώμα από το μεσημέρι.
https://www.youtube.com/watch?v=oazs77-fIco
Συμφωνώ με όλα όσα αναφέρεις. Πιστεύω ότι αν κάποτε γίνει μια σοβαρή έρευνα για το πώς έχει εργαλειοποιήσει η Νέα Δημοκρατία, ιδίως μετά την επιστροφή των μνημονίων, το κράτος και πως έχει κατασπαράξει το κρατικό χρήμα για εκλογικούς σκοπούς και εξυπηρετήσεις προς τους ημέτερους (από μεγαλοαστούς μέχρι το πιο χαμηλό στην κομματική ιεραρχία στέλεχος) θα βρεθούμε μπροστά σε ένα από τα μεγαλύτερα εγκληματικά αίσχη της παγκόσμιας πολιτικής ιστορίας. Το ωραίο είναι ότι όλο αυτό γίνεται στο όνομα του ορθολογιστικού ευρωπαϊσμού.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Όχι μόνο όσοι είναι βολεμενοι σε κρατικές θέσεις αλλά όσοι είναι γενικά βολεμενοι σε δουλειά του μπαμπά, του θείου, του νονου ή απλά τα βρήκαν όλα έτοιμα
Ανώνυμε, όπως απάντησα και στο παιδί που σχολίασε πιο πάνω, έχουμε να κάνουμε με ένα από τα μεγαλύτερα αίσχη της πολιτικής ιστορίας (αναφέρομαι στην εργαλειοποίηση του κράτους από την Νέα Δημοκρατία της μεταμνημονιακής εποχής), που συνοδεύεται από μια παρανοϊκή αφήγηση την οποία σερβίρουν οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες εδώ και μισό αιώνα.
Σε γενικές γραμμές βαφτίζουν ως κομμουνιστική την οποιαδήποτε παθογένεια της πολιτικής (ας είναι κραυγαλέα φιλελεύθερη) και φασιστική οποιαδήποτε αποκλίνουσα ή εγκληματική συμπεριφορά. Δεν είναι τυχαία η σύζευξη της κοινωνιολογικής και της ψυχολογικής μελέτης της εγκληματικότητας με ιδεολογικά κριτήρια. Post modern εκφράσεις των πάσης φύσεως αντιφασιστών, ότι ο φασισμός τάχα δεν είναι ιδεολογία αλλά υπάρχει σε κάθε μορφή αυταρχισμού εξυπηρετεί αυτόν ακριβώς τον σκοπό.
Εδώ διαβάζουμε τα σχόλια των πλέον ηλίθιων ημίτρελων που αναπαράγουν αυτές τις θεωρίες στην χοντροκομμένη τυπολογία της ακροδεξιάς εκδοχής.
Όσοι εκθειάζετε τις εργασιακές συνθήκες της Κίνας, στείλτε μας και καμιά καρτ-ποστάλ από τις φάμπρικες της Μαντζουρίας. Αν είναι τόσο καλά να έρθουμε και εμείς να καλοπερνάμε όλοι μαζί...
Το αντίστοιχο των αμερικανικών δρόμων με τους άστεγους είναι αυτό που λες. Ο φιλελεύθερος καπιταλισμός και ο κρατικός καπιταλισμός. Δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ο ένας δίνει για παρηγοριά ένα κεραμίδι για το κεφάλι. Ο άλλος μια ψευδαίσθηση ελευθερίας που δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί πουθενά. Κοιτάζουμε πέρα από τις δύο όψεις της νεωτερικότητας.
μην βλέπετε παντού εστιατόριο. τα λαμόγια της δεξιάς απόφυσης είναι παντού. με και χωρίς σβάστικες. βγάλτε έντυπο ετοιμάστε εκπομπές με ηχογράφηση. βγάλτε αυτοκόλλητα με αισθητική. μην αφήνετε στα σχόλια τα στρουμφάκια να γράφουν ιστορίες για ακροδεξιούς.
Στράσσερ Δραγούμης Commando
Χωρίς να γινόμαστε προσωπολάτρες, μπορούμε να πούμε ότι ο Δραγούμης τα είπε όλα πριν 100 και βάλε χρόνια:
"Αγαπώ πάρα πολύ τον άνθρωπο για να γίνω στενός σοσιαλιστής. Όλες οι τάξεις της κοινωνίας πρέπει να ζήσουν, όλες είναι καταναλώτριες, όχι μόνο οι εργάτες της πολιτείας ή της εξοχής.
Αυτοί είναι οι περισσότεροι μα γιατί να μη ζήσουν και οι λιγότεροι;
Αλλά είμαι σοσιαλιστής κατά τούτο, ότι γυρεύω και γω μια καινούρια τάξη πραγμάτων, μια καινούρια οικονομία κοινοτική που να βοηθεί όλους, τους λιγότερους και τους περισσότερους, να ζουν καλά και να ΥΨΩΝΟΝΤΑΙ ΟΣΟ ΜΠΟΡΟΥΝ ΗΘΙΚΑ (σημ. τα κεφαλαία δικά μου). Δεν είμαι σοσιαλιστής όσο ο σοσιαλισμός ενεργεί για το ισοπέδωμα των ανθρώπων προς τα κάτω. Είμαι σοσιαλιστής όσο ενεργεί ο σοσιαλισμός για το λυτρωμό των ανθρώπων από τα τωρινά κράτη, τους κεφαλαιοκράτες και τους λοιπούς κυρίους τους, από τους δεσπότες και τυράννους, όσο ενεργεί για την ελευθερία του κάθε ατόμου να μπορεί να ανεβεί όχι κοινωνικά μα ηθικά."
Περισσότερα εδώ: http://mavroskrinos.blogspot.com/2009/07/blog-post_23.html
Ο Δραγούμης βέβαια ήταν σοσιαλιστής επειδή εκείνη την εποχή ήταν στην μόδα οι αντικαπιταλιστικές ιδέες (πχ κομμουνισμός) και όχι τόσο από ίδια άποψη. Περισσότερο από τα οικονομικα εστίαζε σε λογοτεχνικες αναφορές, ιστορικά πεπρωμένα και εθνικά ζητηματα.
Και τα οικονομικά ζητήματα υπάγονται στην πολιτική σκέψη. Αν τον δούμε σταδιακά θα διαπιστώσουμε ότι μπορεί να μην αποκρυσταλλωσε ένα συγκεκριμένο σοσιαλισμό αλλά η κατεύθυνση προς αυτόν, μετρημένη ασφαλώς, είχε μια εξελικτική συνέχεια. Για παράδειγμα αυτό που γράφεις είναι εμφανές στο Όσοι Ζωντανοί. Εκεί εκφράζει γενικόλογα κάποιες αντισοσισλιστικές νιτσεικές απόψεις. Αντίθετα στο τέλος της ζωής του ο διάλογος με τον σοσιαλισμό είναι πλέον συνειδητός. Χωρίς να έχει αγκυροβολήσει σε κάποιο ισορροπημένο σχήμα εθνικισμού και σοσιαλισμού σίγουρα. Αλλά φαίνεται ότι τον απασχολεί το πάντρεμα αυτών των δύο τόσο στην θεωρία του όσο και στην πολιτική του πρακτική. Δεν ήταν άνθρωπος που υποκρινόταν. Άλλα αρνητικά μπορεί να του προσάψει κάποιος που τον διαβάζει. Όχι όμως την παροδική τάση ή την συμπόρευση με την μόδα της εποχής. Συνεπώς δεν νομίζω ότι ήταν επιδερμικό το ενδιαφέρον του για τον σοσιαλισμό στα τέλη της ζωής του. Χωρίς σχήμα και υπό ζύμωση, ναι. Αλλά όχι επιδερμικό.
Εντάσσεται σε κάποια από τις πολλές εκδοχές του ρομαντικού αντικαπιταλισμού η σκέψη του Δραγούμη;
(Loewy-Sayre μιλάνε για πολλές εκδοχές αυτού, από Burke-de Maistre-Miller, μέχρι Carlyle-Ruskin, μέχρι Toennies-Spengler-πρώιμου Thomas Mann, γι' αυτό ρωτάω αν εντάσσεται σε κάποια από όλες τις εκδοχές ρομαντικού αντικαπιταλισμού η σκέψη του Δραγούμη)
Η τυπολογία των Lowy και Sayre είναι ένας κοινωνιολογικός τρόπος ώστε να διαβαστεί το ρομαντικό φαινόμενο. Δεν είναι δόγμα.
Προφανώς ο Δραγούμης χώρα σε αυτό το μοντέλο. Το πρόβλημα είναι ότι χωράνε και πολλοί άλλοι. Ανοίγει τόσο τη βεντάλια αυτό το μοντέλο που ακόμη και ο Λευτέρης Πανταζής μπορεί να διαβαστεί ως ρομαντικός σύμφωνα με την τυπολογία του.
Το δυνατό στοιχείο των δύο ερευνητών είναι τα πολύ πλούσια πραγματολογικά στοιχεία του ρομαντικού φαινομένου που παραθέτουν. Όχι η τυπολογία. Η τυπολογία τους είναι πολύ πλατιά, αλλά κυρίως κάποιες κατηγορίες είναι υποτυπώδεις και δύσκολα διακριτές μεταξύ τους. Πχ η διαφορά του συντηρητικού από τον αντιδραστικό Ρομαντισμό και άλλα παραδείγματα.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ασχετο αλλά τι άποψη έχετε για τον Κοστέλο;και επίσης αλλη μια ερώτηση αν έχετε αναμνήσεις από τον παλαι ποτέ "κούκο" στο Θησείο
Για το παιδί που ρωτά για τον Κοστέλο και τους παλιούς skinheads θυμάμαι κάποιες ιστορίες που έζησα ως πιτσιρικάς τη δεκαετία του '80. Τον Κοστέλο μια από τις φορές που τον είδα ήταν με άλλους skinheads και τον Μάκη Βορίδη, τον Δεκέμβριο του 1986, κάτω απ τα γραφεία της Νεολαίας ΕΠΕΝ. Ετοιμάζονταν να πάνε Μακρυγιάννη για την εκδήλωση.
Τότε ήμουν στην λεγόμενη πατριωτική τάση του ΠΑΣΟΚ αλλά είχα αρχίσει να σπάω και να προσεγγίζω τον εθνικιστικό χώρο. Κατέβηκα λοιπόν στα γραφεία της ΕΠΕΝ για να πάω με τους νεολαίους της στην εκδήλωση. Μόλις με είδε ένας γνωστός μου είπε να μην ακολουθήσω την πορεία γιατί ενοχλούσαν τους υπόλοιπους τα μακριά μαλλιά μου. Ήταν η μέρα που τράβηξαν κάποιες φωτογραφίες με πανό. Ανάμεσά τους ήταν και ο μακαρίτης ο Μαρνέζος. Ο Βορίδης ήταν προνοητικός ώστε να μη φωτογραφηθεί μαζί τους.
Κρίμα γιατί το ντύσιμο που επέλεξε εκείνη την ημέρα παρέπεμπε σε σκινά. Θα είχαμε ένα ακόμα τεκμήριο γέλιου από το ένα εκ των μεγάλων τσίρκων του χώρου.