Γράψαμε πρόσφατα ότι οι Ουκρανοί μπορεί να έχουν ορισμένα επιχειρήματα αν η επέμβαση της Ρωσίας κριθεί με βάση τους νόμους διεθνούς δικαίου. Ωστόσο η Ρωσία επικαλείται το ιστορικό της δίκιο, υποστηρίζοντας ότι οι Ουκρανοί είναι Ρώσοι που, απλώς, οι γεωπολιτικές παρεμβάσεις των δυτικών, επί δυο αιώνες, τους έκαναν να απαρνηθούν την αρχική εθνική ρωσική τους ταυτότητα. Δεν θα επεκταθούμε στο συγκεκριμένο ζήτημα προς το παρόν. Έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά. Θα χρησιμοποιήσουμε, απλώς, το παραπάνω επιχείρημα για να θυμηθούμε μια εθνική μας περίπτωση. Εκείνη του κυπριακού ζητήματος.
Η πρακτική του σχηματισμού ψευδοεθνών είναι συνηθισμένη στην γεωπολιτική σκακιέρα των φιλελεύθερων ιμπεριαλιστών. Το ιδεολογικό εργαλείο που χρησιμοποιούν είναι ο ορισμός του έθνους που υιοθέτησαν οι φιλελεύθεροι διανοητές του Διαφωτισμού, κατά τον 18ο αιώνα. Στην Encyclopedie οι Ντιντερό (1713-1784) και Ντ’ Αλαμπέρ (1717-1783), εκφράζοντας την πολιτική σκέψη του γαλλικού Διαφωτισμού, όρισαν το έθνος ως ένα σημαντικό μέγεθος λαού, που κατοικεί σε μια ορισμένη εδαφική έκταση η οποία περικλείεται από ορισμένα όρια, και που υπακούει στην ίδια κυβέρνηση[1]. Πρόκειται για τον λεγόμενο φιλελεύθερο ή πολιτικό ορισμό του έθνους. Ο Χιουμ (1711-1776), ως διανοητής που εξέφρασε την εμπειριστική πτυχή της βρετανικής εκδοχής του Διαφωτισμού, προχώρησε σε μια ατομικιστική προσέγγιση και υποστήριξε ότι ένα έθνος δεν είναι παρά μια συγκέντρωση ατόμων[2]. Η κεντρική ιδέα των διαφωτιστών, σε κάθε περίπτωση, ήταν ότι το έθνος αποτελεί ένα άθροισμα μεμονωμένων ατόμων που προκύπτει έπειτα από μια λογική συμφωνία συμβίωσης αναμεταξύ τους (κοινωνικό συμβόλαιο). Υπό αυτή την οπτική κάθε κοινωνικό σύνολο, ανεξαρτήτου λοιπών προϋποθέσεων, που θα σχημάτιζε μια κοινή διοικητική αρχή δυνητικά θα μπορούσε να αναγνωριστεί ως έθνος.
Η πολιτική σκέψη του εθνικιστικού Ρομαντισμού θέλησε να ανατρέψει τα παραπάνω. Σύμφωνα με τον Γιόχαν Γκότφριντ Χέρντερ (1744-1803), οι εθνικότητες έχουν προκαθορισμένη, κληρονομική ύπαρξη και δεν εξαρτώνται από την ατομική βούληση[3]. Στην σκέψη του Χέρντερ το έθνος έγινε νοητό ως ένας συλλογικός έμβιος οργανισμός. Ως η πρωταρχική συλλογική οντότητα που ανάγεται στις απαρχές της ιστορίας και οι καταβολές της δημιουργίας του ανιχνεύονται στην ίδια την φύση των πραγμάτων. Σύμφωνα με τον Χέρντερ το να ανήκει κανείς ως οργανικά αναπόσπαστο μέλος σε μια εθνική κοινότητα, το να συνδέεται με τα υπόλοιπα μέλη της με τους αρραγείς αλλά και αδιόρατους δεσμούς της κοινής γλώσσας, της ιστορικής μνήμης, των κοινών συνηθειών, παραδόσεων και αισθημάτων, είναι μια βασική ανθρώπινη ανάγκη εξίσου φυσική με εκείνη της τροφής και της αναπαραγωγής[4].
Η φιλελεύθερη εννοιολόγηση του έθνους έχει χρησιμοποιηθεί πολλάκις, από τον αγγλοσαξονικό παράγοντα, υπό την επιχειρηματολογία της «αυτοδιάθεσης των λαών», προκειμένου να ακρωτηριαστούν εθνικές ολότητες και έχει παραβλεφθεί ότανπράγματι η αυτοδιάθεση των λαών ήταν ειλικρινής. Το παράδειγμα των Ινδιών είναι πολύ χαρακτηριστικό. Εθνοφυλετικά και ιστορικά δεν υπάρχει κανένα πακιστανικό έθνος. Οι πακιστανοί είναι Ινδοί με μουσουλμανικό θρήσκευμα. Αλλά η δημιουργία του «έθνους» τους ήταν χρήσιμη ώστε να ψαλιδιστεί η γεωπολιτική εμβέλεια των Ινδιών.
Στην ελληνική περίπτωση το πλέον επώδυνο παράδειγμα είναι η Κύπρος. Οι δυτικοί κατάφεραν τελικά να διαχύσουν σε ένα μέρος της κυπριακής κοινωνίας την αντίληψη ότι θα παραμείνει για πάντα κάτω από μια ξεχωριστή κρατική οντότητα ο κυπριακός ελληνισμός. Παράλληλα, στο φιλελεύθερο ιδεολογικό κομμάτι του πληθυσμού της Κύπρου, καλλιεργείται με ανεπαίσθητο, αλλά και εντατικό τρόπο, η ιδέα ότι οι Κύπριοι είναι ένα διαφορετικό έθνος από τους υπόλοιπους Έλληνες.
Λίγοι είναι πλέον εκείνοι, στην Ελλάδα, την Κύπρο αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη, που θυμούνται ότι ο αληθινός ορισμός του έθνους είναι αυτός του «πολιτιστικού, οργανικού έθνους», που χάρισαν στην ιστορία της πολιτικής σκέψης οι διανοητές του Ρομαντισμού. Ο ορισμός που φέρνει τις liberal πομφόλυγες αντιμέτωπες με την ουσία των πραγμάτων και με την πραγματική ιστορία των εθνών. Την ιστορία που, αν μελετηθεί, θα δείξει με σαφήνεια ότι το όραμα της ΈΝΩΣΗΣ της ελεύθερης Κύπρου με τον υπόλοιπο ελληνικό κορμό θα έπρεπε να μένει ζωντανό και να αποτελεί όπλο και αίτημα της εξωτερικής πολιτικής και των δύο κρατών.
Αυτά τα ολίγα. Έτσι για να θυμηθούμε την 1η Απριλίου του 1955.
[1]Zeev Sternhell, Ο Αντι-Διαφωτισμός. Από τον 18ο αιώνα ως τον Ψυχρό Πόλεμο, μτφ. Άννα Καρακατσούλη, ΠΟΛΙΣ, Αθήνα 2009, σελ. 347.
[2] Ο.π.
[3] Οπ. σελ. 384.
[4] Ιsaah Berlin, «Ο αντιδιαφωτισμός», στο Κόντρα στο ρεύμα. Δοκίμια στην ιστορία των ιδεών, μτφ. Μαρία. Ν Καστανάρα, Scripta, Αθήνα 2003, σελ. 96.
Σχόλια:
Μην ξεχνάμε ότι στην ιδεολογία του Χέρντερ μαζί με τον ρομαντικό εθνικισμό, σε άρρηκτη σύνδεση με αυτόν, κυρίαρχο ρόλο έπαιζε και ο "αντιαποικιακός κοσμοπολιτισμός" (στην Encyclopedia of Political Thought διαβάζουμε ότι ο Χέρντερ είναι αντιαποικιοκράτης κοσμοπολίτης ακριβώς επειδή είναι εθνικιστής).
Τον Χέρντερ θα τον έλεγαν διεθνικά σκεπτόμενο αντιιμπεριαλιστή εθνικιστή αν ζούσε σήμερα.
Την ιδέα ότι κάθε έθνος είναι μοναδικό, με το παρελθόν του και το μέλλον του, και κυρίως την ιδέα που επανέλαβε ο Ένγκελς ότι κανένα έθνος δεν έχει δικαίωμα να καταπιέζει άλλο, αν ρωτήσετε 9 στους 10 "γνώστες" εδώ στην Ελλάδα, θα τη συνδυάσουν με τον Χο Τσι Μινχ, τον Μάο, τον Κάστρο, τον Νάσερ, ο 1 στους 10 με τον Γεώργιο Γρίβα και την ΕΟΚΑ. Η ιδέα ανήκει στον Χέρντερ.
Ό,τι ονομάζει η αριστερά "πατριωτικό διεθνισμό" στον Ρήγα Φεραίο ή στον Γαριβάλδη, δηλαδή η ιδέα της αλληλεγγύης των εθνών στους αγώνες τους για αυτοολοκλήρωση, και ο ταυτόχρονος αλληλοσεβασμός των παραδόσεων ενός εκάστου ("Βούλγαροι και Αρβανίτες και Αρμένιοι και Ρωμιοί, για την ελευθερία να ζώσουμε σπαθί”), δεν είναι παρά η επικαιροποίηση τον 19ο αιώνα (όπως και ο αντιιμπεριαλισμός τον 20ό) του αντιαποικιοκρατικού κοσμοπολιτισμού του Χέρντερ.
Είναι το αντίθετο εντελώς από τον αμερικάνικο φιλελεύθερο κοσμοπολιτισμό του σήμερα, που πρακτικά αρνείται όλες τις εθνικές κουλτούρες. Ο κοσμοπολιτισμός του Χέρντερ είναι κατάφαση σε όλες τις κουλτούρες, και ο Χέρντερ ένας εθνικιστής όλων των εθνών.
Τι είναι Έθνος όμως; Γιατί, άντε, με το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των εθνών θα συμφωνήσουμε όλοι -και χερντεριανοί ρομαντικοί εθνικιστές και μαρξιστές και φιλελεύθεροι. Όμως ο κάθε ένας θα ορίσει αλλιώς το έθνος, και από εκεί θα προκύψουν διαφωνίες, για το αν κάποια συγκεκριμένη εθνοτική κοινότητα αποτελεί όντως ξεχωριστό έθνος και άρα έχει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Στον Χέρντερ η έννοια του έθνους είναι μη-πολιτική-κρατιστική, αλλά κοινοτική. Ο "Volk" (λαός-έθνος) γεννιέται από τα πανάρχαια έθιμα και παραδόσεις των κοινοτήτων που καταφέρνουν να επιζήσουν στο πέρασμα των αιώνων. Ειδικά εκτιμούσε ο Χέρντερ τους Σλάβους γι' αυτό το λόγο. Και πιο πολύ απ' όλους, τους "κατοίκους της μαύρης γης" (Κοζάκους, νότιους Ρώσους και Ουκρανούς).
Συνέλεξε ο Χέρντερ κάμποσα δημοτικά τραγούδισ "της Νότιας Ρωσίας" όπως την έλεγε (από Βόλγα ως σημερινή Ουκρανία) που τα μετέφρασε στα γερμανικά και ένα από αυτά μελοποιήθηκε από τον Μπετόβεν ως "russische volkslied Minka" (ρώσικο δημοτικό τραγούδι Μίνκα). Το τραγούδι είναι των Κοζάκων της Ζαπορίζια, κανονικά λέγεται Ikhav Kozak za Dunay, και μιλάει για έναν Κοζάκο που περνά το Δούναβη για να πολεμήσει σε κάποιο Ρωσοτουρκικό Πόλεμο και αποχαιρετά την αγαπημένη του.
Εδώ το αυθεντικό:
https://www.youtube.com/watch?v=9Q-OzsOmi00
Κι εδώ το Μπετοβενικό:
https://www.youtube.com/watch?v=I5auK9Z6kwM
Ο Χέρντερ στο έργο του, δεν φαίνεται να θεωρεί Ρώσους και Ουκρανούς δύο διαφορετικά έθνη αλλά ένα. Ξαναλέω ο εθνικισμός του Χέρντερ δεν είναι κρατικός-χεγκελιανός, ελάχιστα ως καθόλου ενδιαφέρει τον Χέρντερ αν είναι δύο διαφορετικά κράτη ή ένα, τον ενδιαφέρει αν είναι δύο διαφορετικές φυλές. Έχει μεγάλο θαυμασμό όμως προς τους τότε κατοίκους της σημερινής Ουκρανίας (αλλά και τους Ρώσους του Ντον, Κουμπάν, Βόλγα) και θεωρεί ότι, όταν φτιαχτεί το Μεγάλο Σλαβικό Έθνος (που κατά τον Χέρντερ θα μεγαλουργήσει επειδή θα διατηρήσει τις παραδόσεις του όταν η Δύση θα απαρνηθεί τις δικές της), το κέντρο αυτού του έθνους θα είναι η Ουκρανία, η νότια Ρωσία και το Ντονμπάς.
Αυτά έλεγε ο Χέρντερ το 1780.
Η σύνδεση Ουκρανίας και Κύπρου είναι πολύ σωστή ίδιες περιπτώσεις και κρίμα που το βλέπω μόνο στο Φλεφαλο. Η Ουκρανία ανήκε ανήκει και θα ανήκει πάντα στη Ρωσσία που ανέκαθεν έκανε τα πάντα για το καλό των Ουκρανών ακόμα και ο λιμός επί Στάλιν δεν είναι έτσι όπως τα λένε οι αντικομμουνιστές της CIA με τα τσιμπημένα νούμερα κρύβουν ότι Στάλιν κατέσχεζε τα κτήματα των oυνιτικών ψευτοεκκλησιών και τα χάριζε στην Ορθόδοξη Εκκλησία άρα ήταν φίλος και προστάτης των Ουκρανών ο Στάλιν. Οι Ορθόδοξοι Ρώσσοι απελευθερώνουν τα εδάφη τους για αυτό μόνο οι σατανιστές του Αζόφ που σταυρώνουν ρωσόφωνους και οι Ουνίτες πολεμάνε τους Ρώσσους. Η συντριπτική πλειοψηφεία των Ουκρανών υποδέχονται τους αδερφούς τους Ρώσσους ως απελευθερωτές, όπως θα μας χαιρετάνε και οι Κύπριοι όταν τους ενσωματώσουμε στη μητέρα Ελλάδα. Αυτοί που βρίζουν τον Πούτιν δεν έχω καταλάβει τι θέλουν. Αν θέλουμε να πάρουμε την Κωνσταντινούπολη, πως αρνούμαστε στον Πούτιν να πάρει τη δική τους Κωνσταντινούπολη, το ρωσικό Κίεβο; Δυο μέτρα και δυο σταθμά. Λουστείτε τώρα ακρίβεια και σύντομα πείνα αφού μου ανοίξατε πόλεμο στην ορθόδοξη Ρωσσία μήπως καταλάβετε το λάθος σας.
Εύλογες οι απόψεις σου αλλά να μην γινόμαστε υπερβολικοί στο θέμα των Ουκρανών. Δεν γνωρίζουμε αν υπάρχουν σατανιστικα δίκτυα στους μεγαλοαστικους της κύκλους της ουκρανικής ελίτ. Κάτι τέτοιο μας έλεγε άνθρωπος που έχει ζήσει στην Ουκρανία, αλλά δεν μπορούμε να το επιβεβαιώσουμρ γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις υπάρχει κίνδυνος να παρεισφρήσει το στοιχείο της συνωμοσιολογιας. Πάντως οι στρατιώτες Ουκρανοί που πολεμούν δεν πρέπει να σχετίζονται με τέτοια πράγματα. Για όνομα του Θεού..
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Στου κουφού την πόρτα...
Εδώ ο Ζελές έχει ξεδιπλώσει προ πολλού και λεπτομερώς τη liberal υπερατλαντική ατζέντα του (αλλά και να μην το έκανε, χωριό που φαίνεται κολαούζο δε θέλει) και οι ευρωπαίοι εθνικιστές τον έχουν αναγάγει σε Λεωνίδα. Τί είδους ιδεολογική αντιπαράθεση μπορείς να κάνεις με δαύτους; Δε πά να λες εσύ, τα ερεθισμένα με τις νατοικές σβάστικες παυλόφεια αντανακλαστικά κατανικούν οποιοδήποτε λογικό επιχείρημα. Και δεν χρειάζεται να καταφεύγουν στην κλασική αρχαιότητα και τις Θερμοπύλες για να αντλήσουν παραδείγματα, και το Στάλινγκραντ αρκεί...
Εν πάση περιπτώσει, πολύ σωστή επισήμανση. Πράγματι, το φιλελεύθερο fractal μπορεί θαυμάσια να αφομοιώνει και εν συνεχεία να εργαλειοποιεί παραφρασμένες έννοιες και ιδέες που μέχρι πρότινος φάνταζαν εχθρικές προς την εξουσία του. Και εκτός της ex nihilo εθνογένεσης (Σκόπια, Κόσοβο, Ουκρανία κτλ), έχουμε και την αναζωπύρωση πραγματικών εθνικισμών (ή "εθνικισμών") προς όφελος του αγγλοσαξονικού Λεβιάθαν. Με όποιον ορισμό και να το δούμε, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι οι Σκώτοι αποτελούν έθνος. Τί γίνεται όμως με τις αποσχιστικές τάσεις που προωθούσαν τα γνωστά κέντρα, με στόχο αρχικά να προλάβουν και κατόπιν να πλήξουν/ανατρέψουν το Brexit; Ανάλογες προθέσεις μπορούμε να ανιχνεύσουμε και στην περίπτωση του ευρωτσολιαδίστικου Καταλανικού "εθνικισμού", ακόμα και του Κουρδικού με τις πλάτες των ΗΠΑ κτλ
Αν και για να πω την αμαρτία μου θα υποστήριζα μια Ρωσική εισβολή ακόμη και σε χώρες με μη ρωσικό πληθυσμό και κουλτούρα. Δε θα με χάλαγε αν ο Βλαδίμηρος ο Β' ήταν τόσο ισχυρός, ώστε να μπουκάρει σε καμιά Αμερική επί παραδείγματι. Προσωπικά δεν θα ήμουν από αυτούς που θα έλεγαν "Έξω οι Ρώσοι απ' την Καλιφόρνια", αλλά εντάξει μπορώ να καταλάβω το σκεπτικό όσων σκέφτονται με όρους "εθνικών δικαίων". Μην παρεξηγηθώ, καλό και χρήσιμο το εθνικιστικό manual, αλλά για να χρησιμοποιηθεί όταν επιστρέψουμε στη συνθήκη των κυρίαρχων Εθνών-Κρατών. Όσο είμαστε δέσμιοι του Θηρίου, οι προτεραιότητες είναι άλλες. Κατά τη γνώμη μου πάντα.
Και για να προλάβω κάποιους, εννοείται ότι οι αερολογίες του παρηκμασμένου πλέον Ντούγκιν περί ευρασιανισμού/εθνικομπολσεβικισμού, που προσπαθούν να ιδεολογικοποιήσουν την ψυχρή γεωπολιτική του Κρεμλίνου, πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν αυτό που είναι: μια κακότεχνη προπαγάνδα για απελπισμένους. Τα ξαναείδαμε αυτά με τις πομφόλυγες περί Τζαμαχιρίας που πάσχιζαν να δώσουν πολιτικό τόνο στο καθεστώς Καντάφι κτλ. Εντάξει, είπαμε και εξωγήινους θα στηρίζαμε αν χτυπούσαν τις υπερατλαντικές φιλελεύθερες συμμορίες, αλλά μη μας περνάν και για χαχόλους.
C
Περίεργα πράματα. Αυτή η μίξη παλαιοημερολογιτισμού, σταλινισμού και ανορθογραφίας τί φρούτο είναι; Κάτι μου λέει ότι το σχόλιο γράφτηκε από ουκρανόφιλο για να μας βγάλει χριστιανόπληκτους, μπολσεβίκους και συνομωσιολόγους.
Η Κύπρος είναι ελληνική και η Μακεδονία
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Σωστή η επισήμανση για την Κρήτη. Συνεχίστε έτσι. Μην τους αφήσετε να πάρουν ανάσα. Φωτιά στις πρεσβείες και τους πράκτορες. Ζήτω η Ελλάς.
Το ίδιο πιστεύετε για τα έθνη που καταδυνάστευε το ΚΚ Σερβίας έως τη δεκαετία middle 90s?
Δεν υπάρχει "καταδυνάστευση εθνών από ΚΚ Σερβίας στα 90s" γιατί:
1) δεν υπήρχε ΚΚ Σερβίας, αλλά συγκυβέρνηση Μιλόσεβιτς με τον υπερεθνικιστή νεο-Τσέτνικ Β. Σέσελι στην κυρίως Σερβία, και μονοκομματικό καθεστώς του άλλου υπερεθνικιστή νεο-Τσέτνικ Ρ. Κάρατζιτς στη σερβική Βοσνία (και οι δυο αυτοί, Σέσελι-Κάρατζιτς, ήταν αντιφρονούντες επί Τίτο και είχαν κάνει φυλακή). Όσες εξέχουσες πολιτικές προσωπικότητες του παλιού Τιτοϊκού ΚΚ ζούσαν ακόμα στη Σερβία ήταν κατά του Μιλόσεβιτς (Milos Minic, Latinka Perovic, Vlado Dapcevic, Bogdan Bogdanovic-όχι ο μπασκετμπολίστας, ο αρχιτέκτονας και πρώην δήμαρχος Βελιγραδίου). Τον καιρό των νατοϊκών βομβαρδισμών του '99 δήμαρχος Βελιγραδίου για λογαριασμό της συμπολίτευσης Μιλόσεβιτς-Σέσελι ήταν ο Vojislav Mihajlovic, εγγονός του ηγέτη των Τσέτνικ Ντράζα Μιχαήλοβιτς.
2) δεν είναι έθνη ούτε οι Βόσνιοι ούτε οι Κοσοβάροι, οπότε δεν μπορούμε να μιλάμε για "καταδυνάστευση εθνών". Οι Βόσνιοι είναι εξισλαμισμένοι Σέρβοι και Κροάτες. Οι Κοσοβάροι, πάλι, είναι Αλβανοί, και ως έθνος μπορούν να ειδωθούν μόνο σαν κομμάτι του αλβανικού, το οποίο δεν καταπιεζόταν ως τέτοιο (ως αλβανικό έθνος) από κανέναν Σέρβο. Αν μπορεί να κατηγορηθεί για κάτι ο Σέρβος, είναι για καταπίεση μειονότητας μέσα στο σερβικό κράτος (μειονότητα που όμως ξεκίνησε τον πόλεμο με προσπάθειες εθνοκάθαρσης των Σέρβων στις "απελευθερωμένες" από τον Ουτσεκά περιοχές, δολοφονίες και εμπόριο οργάνων), σε μια περιοχή που για τους Σέρβους έχει ιστορική σημασία όση και το Ντονμπάς για τους Ρώσους, οι δε Ουτσεκάδες προσομοιάζουν τους Ουκρονατοϊκούς τόσο ως προς τη βαρβαρότητα των πρακτικών τους όσο και ως προς τη συμμαχία αμφοτέρων με την πολεμοκάπηλη πτέρυγα του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ (Κλίντον-Μπάιντεν) που χρησιμοποιεί αμφοτέρους για τη δημιουργία καταστάσεων "ελεγχόμενου χάους".
Να μας πουν επίσης τα γκαρσονοτσιράκια των ΣημιτοΚούληδων που καταδικάζουν τις αμυντικές ενέργειες Μιλόσεβιτς έναντι του Ουτσεκά ως "καταδυνάστευση εθνών", αν καταδικάζουν ως "καταδυνάστευση εθνών" τις ίδιου τύπου ενέργειες του Ζέρβα κατά των Τσάμηδων το 1944. Να ξέρουμε και τι γράφουμε, ΣημιτοΚούληδες.
Κι αν προσπαθήσει κανένα γκαρσονοτσιράκι να συγκρίνει τη συνδρομή Πούτιν σε Ντονμπάς με τη συνδρομή Κλίντον σε Κοσοβάρους, να του θυμίσω ότι ο Πούτιν και οι Ρώσοι του Ντονμπάς ανήκουν στο ίδιο έθνος. Ο Κλίντον με τους Αλβανούς τι σχέση είχε; Είχε μήπως ρίζα απ' το Ελμπασάν ο Μπιλάκος και δεν το ξέρουμε;
οι Αλβανοί γιατί πάνε σε συναυλίες να ακούσουν τη Σέρβα χήρα του Αρκάν, ενώ ο άντρας της τους σκότωνε, ξέρετε;
γιατί η δική τους πενταγραμμική εθνικίστρια, η Ντούα Λίπα (αυτή με τους χάρτες της μεγάλης Αλβανίας), τους έχει τόσο του πεταματού που δεν καταδέχεται να πάει να τραγουδήσει στην Αλβανία, τώρα που μεγαλοπιάστηκε κι έγινε Λονδρέζα.
Το εστιατόριο, του εστιατορίου, ω εστιατόριο
Όλος ο χώρος ένα εστιατόριο κατάντησε. Τι νόημα έχει αν εστιατορεύουν ιδιοτελώς ή από απλή βλακεία. Επομένως, ή θα πρέπει να καταγγέλλετε όλα τα τσουτσέκια του Κιέβου ή κανένα. Αλλιώς το επιλεκτικό κράξιμο μπορεί να θεωρηθεί προσωπική εμπάθεια και εκδοτικός ανταγωνισμός.
Προφανώς. Αλλά να μην κολλήσει η βελόνα στο ουκρανικό. Έχουμε πολλά άλλα ζητήματα που μας αφορούν περισσότερο ως έθνος.
Επίσης υπάρχει σε διαφορά στην ένταση. Τα ορίτζιναλ εστιατόρια δεν είναι μόνο φιλικά προς το νατοϊκό κομμάτι της Ουκρανίας. Είναι εξολοκλήρου Δεξιά και πρακτορικα. Ενώ υπάρχουν άλλοι που το πάνε πιο "λαου λαου". Χρειάζεται διαφορετική προσέγγιση η κάθε περίπτωση.
Από τη Συρία ως την Ουκρανία θάνατος στου ΝΑΤΟ την αυτοκρατορία
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Χρησιμοποίησα το παράδειγμά σου για την Κύπρο,σε κάποιους φίλους που επιχειρηματολογουσαν επί του Ουκρανικού ζητήματος παραληριζοντας την Κύπρο με την Ουκρανία. Παθανε σοκ γιατί είχαν υπηρετήσει καταδρομείς στη Κύπρο,και αναγνωρίζουν ότι γίνεται προσπάθεια για δημιουργία εθνικής Κυπριακής ταυτότητας.