από τον Southman
Τα απογεύματα και ειδικά τα βράδια απολαμβάνω να κάνω μοναχικές βόλτες περπατώντας στην πόλη, κυρίως στη γειτονιά μου, αλλά και πιο πέρα, αν μπορώ να το συνδυάσω με κάποια υποχρέωση ή ίσως συνάντηση με φίλους. Είναι ένας τρόπος να ηρεμεί το μυαλό από την δουλειά και τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας, να σκέφτεται, να βάζει τις εκκρεμότητες σε μια τάξη. Καθώς περπατάω παρατηρώ κτίρια, ανθρώπους και εικόνες από την ζωή. Τον τελευταίο όμως χρόνο κάτι έχει αλλάξει, με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο.
Βλέπω γυναίκες που περπατάνε στο δρόμο μόνες τους, να με κοιτούν περίεργα όταν διασταυρωνόμαστε. Να επιταχύνουν το βήμα τους όταν βρεθώ να περπατάω από πίσω τους, γιατί έτσι με έφερε ο δρόμος μου και η ταχύτητα που περπατάω. Εύκολα κατάλαβα γιατί συμβαίνει αυτό και πια πολύ απλά συνεχίζω το δρόμο μου χωρίς να τις κοιτάω ή σε κάποιες περιπτώσεις, αλλάζω πεζοδρόμιο. Προτιμώ να κοντοσταθώ λίγο κάνοντας πως βλέπω μια βιτρίνα, παρά να μπλέξω με οποιονδήποτε τρόπο σε μια κατάσταση που θα διακινδυνεύσει την γαλήνη που νιώθω στην βόλτα μου. Το ότι όμως το κάνω πια συνειδητά, δεν σημαίνει ότι δεν με ενοχλεί. Και δεν σημαίνει ότι δεν με εξοργίζει!
Η πραγματικότητα που ζούμε τον τελευταίο χρόνο κυρίως είναι σχεδόν καφκική. Βρισκόμαστε σε ένα «κυνήγι μαγισσών», τόσο άγριο και τόσο παράλογο, όσο και τα κυνήγια μαγισσών των παλαιοτέρων εποχών, μόνο που αυτή τη φορά οι διωκόμενοι είναι οι άνδρες. Ζούμε μια ποινικοποίηση του φλερτ, των διαπροσωπικών σχέσεων, του «παιχνιδιού» που υπάρχει ανάμεσα στα δυο φύλα από την αρχή του ανθρωπίνου είδους.
Είναι σαν όλα να ήταν έτοιμα και ξαφνικά, αφού δόθηκε ένα «σήμα», το σχέδιο μπήκε σε εφαρμογή, με όλες τις διαδικασίες που προέβλεπε. Φυσικά το να υιοθετείς θεωρίες συνομωσίας δεν είναι ίδιον ενός σκεπτόμενου Ρομαντικού, είναι κάτι που αφήνουμε σε εστιάτορες και «γκαρσόνια». Δεν υπήρξε κάποια «συνωμοσία». Υπήρξε μια ευκαιρία, στο όνομα των «έμφυλων» ταυτοτήτων, της «παρδαλής» ατζέντας, της μάχης ενάντια στην «λευκή ετεροκανονικότητα» και της υποχρεωτικής «διαπαιδαγώγησης» των κοινωνιών στο θέμα αυτό (αυτός είναι ο όρος που η NewSpeak του κινήματος χρησιμοποιεί διεθνώς «education»), μέσα από τις καταγγελίες που ξεκίνησαν στην Ελλάδα από μια Ολυμπιονίκη, είκοσι χρόνια μετά το «περιστατικό» που κατήγγειλε και από μια ηθοποιό σε μια πρωινή εκπομπή, που δεν αναφέρθηκε καν σε σεξουαλική, αλλά σε «εργασιακή» παρενόχληση.
Οι μιντιακές δομές της χώρας και οι ποικιλώνυμες και ποικιλόχρωμες φεμινιστικές και ΛΟΑΤΚΙ οργανώσεις-σφραγίδες που τρέφονται με κρατικό και ευρωπαϊκό χρήμα περίμεναν την ευκαιρία αυτή, προσπαθώντας να μιμηθούν την αντίστοιχη έκρηξη καταγγελιών που είχε συμβεί στο Χόλυγουντ μερικά χρόνια πριν και που ξεκίνησε από καταγγελίες γνωστών γυναικών ηθοποιών εναντίον μεγαλοπαραγωγών. Οι καταγγελίες έγιναν δεκαετίες μετά από τις καταγγελλόμενες πράξεις -και αφού αυτές ήδη έκαναν καριέρα κι έγιναν αρκετά αναγνωρίσιμες- και πλούσιες μέσα από τους ρόλους για τους οποίους κατηγόρησαν τους μεγαλοπαραγωγούς ότι τους ζήτησαν «χάρες» για να τους πάρουν. Το όλο κίνημα Me Too φούντωσε εν ριπή οφθαλμού, καθώς βοηθήθηκε από τα social media που υιοθέτησαν άμεσα και άκριτα κάθε καταγγελία, προβαίνοντας σε ισοπεδωτική εκπομπή μηνυμάτων για τους άνδρες και για την σεξουαλική τους επιθυμία. Όλοι οι άντρες παρουσιάστηκαν χωρίς καμιά εξαίρεση σαν μονίμως σεξουαλικά πεινασμένα τέρατα που έχουν στο μυαλό τους μόνο πως θα επιτεθούν και θα βιάσουν γυναίκες, ή πως θα εκμεταλλευτούν την οικονομική, εργασιακή και κοινωνική τους θέση για να εκβιάσουν τη σεξουαλική συνεύρεση με γυναίκες.
Οι μεταμοντέρνοι «δικαιωματιστές» δείχνουν ιδιαίτερα ευαίσθητοι στο να μιλούν για διακρίσεις. Μόνο που και οι ίδιοι, ως γνήσια τέκνα του φιλελευθερισμού, αποφεύγουν να εφαρμόσουν τις διακηρύξεις τους πέρα από το σημείο που βολεύει την ιδεολογία τους. Γιατί ναι, εγώ θα παραδεχτώ ότι η σεξουαλική παρενόχληση είναι μια χυδαία και ανήθικη πράξη στην οποία κατέφυγαν οι μεγαλοπαραγωγοί του Χόλυγουντ. Αλλά δεν είμαστε όλοι οι άντρες μεγαλοπαραγωγοί, ούτε ανήθικοι λιγούρηδες. Και, πρωτίστως, δεν έχει σχέση η εκμετάλλευση της εργασιακής ιεραρχίας προκειμένου να επιτευχθούν ερωτικοί εκβιασμοί με την παραδοσιακή κουλτούρα που οι «δικαιωματιστές» αποκαλούν υποτιμητικά «πατριαρχία».
Στην πορεία, αυτός ο ορυμαγδός δημοσιότητας επεκτάθηκε και στην ενδοοικογενειακή βία, που φυσικά είναι απολύτως κατακριτέα και συμπεριέλαβε και κάθε μορφή βίας κατά οποιασδήποτε γυναίκας, μέσα και έξω από το σπίτι. Για τις δολοφονίες γυναικών από συντρόφους τους, που δεν έχουν αυξηθεί σε απόλυτο αριθμό σύμφωνα με τα στοιχεία της Αστυνομίας ο,τι και αν υποστηρίζουν τα media, εμφανίστηκε ο φαιδρός όρος «γυναικοκτονία», που διαχωρίζει την γυναίκα από το υπόλοιπο ανθρώπινο είδος, δικαιώνοντας τελικά την Καθολική Εκκλησία που έκανε ολόκληρες Συνόδους για να αποφασίσει αν τελικά «η γυναίκα είναι άνθρωπος ή όχι». Η Ιστορία έχει χιούμορ τελικά! Αλήθεια, ο όρος «αρρενοκτονία», θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στις χιλιάδες περιπτώσεις που γυναίκες έχουν σκοτώσει τους άνδρες τους για να τους κληρονομήσουν ή για να τους ξεφορτωθούν για να ζήσουν με τους εραστές τους ή με την ιστορική πρακτική να εκτελούνται οι άνδρες κατακτημένων περιοχών για να μην μπορούν να δημιουργήσουν κινήματα αντίστασης;
Το κίνημα Me Too επιχειρεί να αλλάξει την δομή των διαπροσωπικών μας σχέσεων, μέσα στο σπίτι, και κυρίως στο δημόσιο χώρο. Μέσα από τη χιονοστιβάδα καταγγελιών, μέσα από λεπτομερείς αναφορές σε πράξεις, αληθινές ή φανταστικές, μέσα από περιγραφές που κάποιες φορές αλλάζουν, οι γυναίκες «εκπαιδεύονται» καθημερινά να θεωρούν ότι ο οποιοσδήποτε άνδρας τις πλησιάζει, σε οποιονδήποτε χώρο, θέλει να τις παρενοχλήσει ή να τις βιάσει και να τις σκοτώσει. Κάθε άνδρας, ειδικά αν είναι λευκός, ετεροφυλόφιλος Χριστιανός, είναι φορέας της «πατριαρχίας», ωφελημένος από αυτήν και απολαμβάνει τα προνόμιά του σε βάρος όλων των υπολοίπων ανθρώπων του πλανήτη (Άλλο τεράστιο θέμα, το βασικότερο στο μενού του «δικαιωματισμού» που δεν εμπίπτει στην παρούσα πραγμάτευση). Είναι προφανές για όσους γνωρίζουν ιστορία των ιδεών ότι έχουμε να κάνουμε με μια ακόμη εκδοχή προώθησης της ιδεολογικής ηγεμονίας του διεθνιστικού φιλελευθερισμού, πίσω από το αίτημα της αυτονόητης αλληλεγγύης στα θύματα των παρενοχλήσεων και της πάνδημης θέλησης για παραδειγματική τιμωρία των πραγματικά ενόχων.
Όψιμα, μετά την αρχή των καταγγελιών, ειδικά η σάπια ελληνική τηλεόραση θεώρησε σωστό να καβαλήσει αυτό το κύμα, κάθε μέρα, κάθε ώρα, επτά ημέρες την εβδομάδα. Από τις πρωινές εκπομπές μέχρι τα μεσημεριανά και μετά από αυτά στα δελτία ειδήσεων, όπως και το βράδυ, σε εκπομπές θεωρητικά «χαλαρές», η μηχανή της προπαγάνδας εμφανίζει συνεχώς γυναίκες που «κακοποιήθηκαν», που κάποιος άνδρας τις στραβοκοίταξε, που «ένιωσαν κάπως». Περιστατικά που «έγιναν» πριν χρόνια (ή τουλάχιστον στο μυαλό ορισμένων γυναικών), δίνονται με συγκλονιστικές λεπτομέρειες, σχεδόν δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο. Ακόμα και οι τηλεοπτικές σειρές έχουν μπει στο «παιχνίδι», προσθέτοντας από το πουθενά στα σενάριά τους δευτερεύουσες πλοκές με κακοποιήσεις γυναικών, σεξουαλικές παρενοχλήσεις και όλη αυτή την περιρρέουσα θεματολογία, χωρίς καμιά σχέση με την βασική πλοκή, απλά και μόνο για να «δηλώσουν την παρουσία τους» στην επικαιρότητα και να δώσουν την ευκαιρία στους ήρωες και ειδικά στις ηρωίδες τους να έχουν μια συνομιλία ή έναν δραματικό μονόλογο για τις «κακοποιημένες» και παρενοχλημένες γυναίκες.
Πάντως την τηλεόραση ξεπερνάει σε δραματικότητα η ηλεκτρονική σφαίρα. Τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης είναι γεμάτα από «καταγγελίες», γενικές και αόριστες, Μια συνεχής Ιερεμιάδα, που κάθε νέα καταγγελία αναζωπυρώνει. Πύρινα μακροσκελή posts, που βρίθουν λυρισμού, με γραφικά και σχέδια που έχουν σκοπό να ενεργοποιήσουν το συναίσθημα, προώθηση ακτιβιστικών ενεργειών που συναγωνίζονται μεταξύ τους σε γραφικότητα και αστειότητα. Αυτόκλητοι «ακτιβιστές» που ζητούν να τους σταλούν οι καταγγελίες για να τις ανακοινώσουν αυτοί, με σκοπό να ζητήσουν δωρεές για τα «θύματα» που στην συνέχεια καρπώνονται οι ίδιοι και φεύγουν στο εξωτερικό, όπως έγινε πολύ πρόσφατα. Ευκαιρία για κάθε παντελώς άγνωστο ανθυποcelebrity να κάνει μια βαρυσήμαντη καταδικαστική δήλωση για να «γίνει viral». Σοβαροί καλλιτέχνες όλων των πολιτικών χώρων, γυναίκες και άνδρες που δεν θέλουν να εμπλακούν σε αυτό το τσίρκο και αρνούνται να κάνουν απόλυτα αφοριστικούς και καταδικαστικούς χαρακτηρισμούς όταν τους δίνονται αντίστοιχες ερωτήσεις σε συνεντεύξεις, περιμένοντας τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης που στοχοποιούνται άμεσα γιατί δεν «συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις».
Κάθε μια γυναίκα μπορεί να κάνει μια «καταγγελία» εναντίον οποιοδήποτε άνδρα στα social media και ξαφνικά, χωρίς στοιχεία, χωρίς κάποια απόδειξη, μόνο λέγοντας πως «ένιωσε» και είναι αρκετό για να γίνει η ζωή του κόλαση. Είναι ένα παιχνίδι συνεχούς αβεβαιότητας. Ποτέ δεν ξέρεις πότε και ποια γυναίκα υπάρχει περίπτωση να σε κατηγορήσει για κάτι. Πόσα χρόνια μετά από μια γνωριμία, θα «θυμηθεί» κάποια συμπεριφορά που θεώρησε «εκτός ορίων» και θα την «καταγγείλει». Πότε κάτι που θεωρείς εσύ φυσιολογικό ή παιχνιδιάρικο, αντί να το συζητήσει και να σου ζητήσει να το σταματήσεις επειδή θα γίνει ενοχλητικό, θα το θεωρήσει παρενόχληση και θα το καταγγείλει στους εισαγγελείς των social media ή στους αληθινούς εισαγγελείς.
Αν υπάρξει έστω και μια υπόνοια κατηγορίας, τότε όλα «κλειδώνουν». Ο «κατηγορούμενος» είναι από την πρώτη στιγμή ένοχος! Και μάλιστα χωρίς το τεκμήριο της αθωότητας και χωρίς να έχει τρόπο να αντικρούσει τις κατηγορίες, γιατί κανείς και καμιά δεν είναι διατεθειμένος να ακούσει την δική του πλευρά. Η πρακτική που στην NewSpeak αυτού του ολοκληρωτισμού αποκαλείται «victim blaming» δηλαδή «κατηγορώντας τα θύματα», φροντίζει ώστε κάθε προσπάθεια να δοθούν τα γεγονότα από την πλευρά του κατηγορουμένου να απορρίπτεται ως επίθεση στο θύμα, που δεν πρέπει να κατηγορηθεί ποτέ για τίποτα. «Ποτέ δεν φταίει το θύμα», δεν υπάρχει καμιά ατομική ευθύνη. Από τη στιγμή που μια γυναίκα θα κατηγορήσει έναν άνδρα για κάποιου είδους παρενόχληση, η ίδια περνάει στο απυρόβλητο. Κανείς ποτέ δεν πρέπει να ρωτήσει ή να αμφισβητήσει και την παραμικρή λεπτομέρεια των επίμαχων στιγμών ή της γενικότερης περιγραφής της, καθώς ό,τι λέει είναι εκ προοιμίου αληθές. Ακόμα και όταν πέφτει σε αντιφάσεις, δεν είναι κάτι επιλήψιμο, απλά «από το τραύμα και την ταραχή της που το ζει ξανά μπερδεύεται». Ακόμα και αν «θυμηθεί» νέες λεπτομέρειες, ή «ξεχάσει» άλλες ή αλλάξει την αφήγηση, η μαρτυρία της ως θύμα είναι αδιαμφισβήτητη. Τα πραγματικά γεγονότα δεν έχουν απολύτως καμιά σημασία, σημασία έχει μόνο το «τι ένιωσε» ή τι νομίζει ότι «ένιωσε», ή τι θέλει να πείσει τους άλλους ότι ένιωσε. Φυσικά η ταυτότητά της προστατεύεται, ως επτασφράγιστο μυστικό εκτός αν η ίδια επιλέξει να την αποκαλύψει για λόγους δημοσιότητας, ενώ αντίθετα η ταυτότητα αυτού που κατηγορεί διακινείται με ταχύτητα μεγαλύτερη του φωτός στα ποικιλώνυμα και ποικιλόχρωμα προφίλ των social media. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, άτομα που δεν φαίνεται να έχουν άλλη απασχόληση από την διαδικτυακή δυσφήμηση (μάλλον δεν εργάζονται ή ίσως αυτή είναι η εργασία τους) έχουν ανακαλύψει το σπίτι του, την δουλειά του, την οικονομική του κατάσταση, που συχνάζει, τις πολιτικές του απόψεις (που αν είναι «μη αρεστές» γίνονται σημαία ενώ αν είναι «αρεστές» αποσιωπούνται και θεωρούνται ότι δεν επηρεάζουν σε κάτι την κρίση του), όλο του το ιστορικό και αρχίζουν την πίεση για απόλυσή του, για τερματισμό όλων των κοινωνικών και άλλων του σχέσεων, για την πλήρη απομόνωσή του. Μια επιχείρηση πλήρους καταστροφής, οικονομικής και ηθικής.
Και φτάνουμε στην κατάσταση που μου έδωσε την αφορμή για το κείμενο αυτό. Δεν μπορείς να απολαύσεις πια ούτε καν την νυχτερινή σου βόλτα, μόνος σου, χαμένος στις σκέψεις σου, χωρίς να συγκεντρώσεις πάνω σου βλέμματα φόβου και ανασφάλειας, όχι γιατί τα έχεις προκαλέσει με κάποιον τρόπο αλλά γιατί μια ολόκληρη μηχανή προπαγάνδας έχει πείσει τις γυναίκες ότι ένας μοναχικός άνδρας το βράδυ δεν κάνει βόλτα ή δεν πάει σε δουλειές και υποχρεώσεις, αλλά είναι έξω σαν αρπακτικό, ψάχνοντας «θύματα». Μια ολόκληρη βιομηχανία, που μέσα από τα Μέσα Ενημέρωσης, τα social media και τις διάφορες «ειδικούς» δείχνει τον κάθε άνδρα, ειδικά τον λευκό ετεροφυλόφιλο άνδρα, ως υπεύθυνο για τα κακά όλου του κόσμου, ένα τέρας που η παραδοσιακή του παιδεία τον έχει διαμορφώσει ώστε να είναι παρενοχλητής και βιαστής, γενικεύοντας με τρόπο που αν ήταν αντίστροφα τα πράγματα θα χαρακτηρίζονταν σε όλους τους τόνους, «ρατσιστικός» και «σεξιστικός». Ένα ολοκληρωτικό διεθνές μιντιακό σύστημα που επιδεικνύει σε καθημερινή βάση ότι το να είσαι ετεροφυλόφιλος λευκός άνδρας είναι από μόνο του κάτι ντροπιαστικό, κουνάει το δάκτυλο σε όλους μας. Φυσικά, αν είσαι λίγο πιο ντροπαλός ή απλά όπως εγώ θες την ησυχία σου και την πνευματική σου γαλήνη, για νέες γνωριμίες και φλερτ ούτε λόγος. Το «δεν μιλάμε σε αγνώστους» που μας έλεγαν παλιά οι γονείς μας, έχει γίνει «δεν μιλάμε σε άγνωστες γυναίκες στο δρόμο ή σε δημόσιο χώρο». Αρχίζεις πια να αμφιβάλλεις αν θα πρέπει να απευθύνεις καν το λόγο σε μια γυναίκα, γιατί φοβάσαι όχι ότι θα «απορρίψει» την όποια διάθεση φλερτ μπορεί να έχεις και θα συνεχίσει την καθημερινότητά της, αλλά ότι θα σε καταγγείλει και θα σε διασύρει. Ακόμα και το βλέμμα θεωρείται μορφή παρενόχλησης όταν δεν είναι «ευπρόσδεκτο» και «τιμωρείται» αναλόγως.
Αναφέροντας αυτή την δυσφορία μου σε συζήτηση με μια γνωστή μου, που ανήκει ιδεολογικά (αν και παραδόξως όχι πολιτικά, καθώς είναι «απολιτίκ» και δεν ψηφίζει) σε αυτό το χώρο των «ευαίσθητων για το παραμικρό», που η βοήθειά τους προς τις «καταπιεσμένες» ομάδες του πληθυσμού περιορίζεται συνήθως σε αλλαγή της φωτογραφίας τους στο Facebook με το απαραίτητο πλαίσιο, μου είπε την φράση «Εσύ, που είσαι λευκός άνδρας πρέπει να χαίρεσαι όσο περισσότερη δυσφορία νιώθεις, γιατί αυτό σημαίνει ότι τόσο πιο ελεύθεροι νιώθουν πια οι άλλοι άνθρωποι, που η δική σου ελευθερία καταπίεζε»! Αυτή η σοφιστεία, που φυσικά δεν αντέχει σε λογική κριτική, είναι ενδεικτική του πόσο συγκεχυμένη είναι μέσα στο μυαλό τους η κατάσταση, και πόσο ουσιαστικά τα ψευδεπίγραφα αιτήματα για Ισότητα και Κοινωνική Δικαιοσύνη, είναι στην πραγματικότητα όχι προσπάθεια απόδοσης δικαιωμάτων σε ανθρώπους που δεν τα είχαν, αλλά προσπάθεια αφαίρεσης κάθε μορφής αντιλόγου σε μια παλαβή «πολύχρωμη» διεθνιστική ιδεολογία, που δεν γνωρίζει ούτε η ίδια τι ακριβώς πιστεύει και οχυρώνεται πίσω από όρους όπως «ενδυνάμωση» και «απόρριψη της πατριαρχίας». Δεν πρόκειται εδώ να αναλύσουμε ολόκληρο το σαθρό αυτό συνονθύλευμα ψευδοεπιστήμης, θεωρίας και ιδεολογίας, όμως τα αποτελέσματά του τα βλέπουμε καθημερινά σχεδόν.
Σαφώς και δεν μπορούμε να πούμε ότι η παρενόχληση δεν υφίσταται ως φαινόμενο. Σαφώς και άνδρες είτε στο δρόμο, είτε σε χώρους εργασίας ή σε χώρους διασκέδασης μερικές φορές φέρονται με άσχημο τρόπο σε γυναίκες, όχι φλερτάροντας και «παίζοντας» ώστε και να τα δυο μέρη να απολαμβάνουν την όμορφη αυτή αλληλόδραση, αλλά χρησιμοποιώντας χυδαίους τρόπους. Ούτε θα ισχυριστούμε ότι δεν υπάρχει το αδίκημα του βιασμού, ένα αδίκημα που θεωρούνταν πάντα από τα απεχθέστερα σε όλη την Ιστορία των ανθρωπίνων πολιτισμών και είχε τις βαρύτερες ποινές μαζί με την ανθρωποκτονία, είτε σημαδεύοντας το δράστη για όλη του τη ζωή ώστε να αντιμετωπίζει την αιώνια χλεύη της κοινωνίας, είτε φτάνοντας μέχρι και τον ευνουχισμό.
Όμως από την πραγματική παρενόχληση και τον πραγματικό βιασμό που πρέπει να τιμωρούνται ποινικά και ηθικά, μέχρι την «βιομηχανία» καταγγελιών του Me Too, υπάρχει πραγματικά ένα χάσμα. Κάθε γυναίκα είναι ελεύθερη να καταγγείλει κάθε άνδρα, για τους δικούς της σκοπούς. Δεν έχει σημασία πότε και πως γνωρίστηκαν, μερικές φορές δεν έχει σημασία και αν γνωρίζονται καν, η απειλή της καταγγελίας και της επερχόμενης ποινικής και «ηθικής» αντιμετώπισης είναι αρκετή για να επιτύχει η γυναίκα το σκοπό της και να έχει ένα πρόσκαιρο έστω πλεονέκτημα στην ζωή. Ξέροντας ότι κανείς δεν πρόκειται να αμφισβητήσει ποτέ την εγκυρότητα των καταγγελιών της ή να ζητήσει στοιχεία, ειδικά σε περιπτώσεις «παρενόχλησης», ξέροντας ότι κανείς δεν πρόκειται να ακούσει τις απόψεις και την υπεράσπιση του άνδρα που κατηγορεί γιατί έτσι «κατηγορεί το θύμα», η κάθε γυναίκα έχει πια το ελεύθερο να χρησιμοποιήσει μια κατηγορία για παρενόχληση, ακόμα και για βιασμό, το τρομερό αυτό έγκλημα ισοπέδωσης της προσωπικής ελευθερίας, για να κερδίσει κάτι. Αυτό είναι προσβλητικό, όχι μόνο τους άνδρες που κατηγορούνται. Είναι προσβλητικό προς κάθε γυναίκα που έχει πραγματικά βιώσει μια τέτοια εμπειρία, είτε το έχει, είτε δεν το έχει καταγγείλει και που βλέπει άλλες να χρησιμοποιούν ελαφρά τη καρδία το «όπλο» αυτό για το δικό τους προσωπικό όφελος. Είναι προσβλητική και απεχθής η πρακτική των ψευδών καταγγελιών που πλημμυρίζει τα social media και κάποιες από αυτές και τα αστυνομικά τμήματα. Όμως είναι λυτρωτικό όταν αυτές αποκαλύπτονται και καταρρίπτονται, αν και η δικαίωση των ανδρών αυτών δεν πρόκειται ποτέ να λάβει την ίδια δημοσιότητα όσο η καταγγελία, καθώς δεν βολεύει το αφήγημα.
Και αν νομίζεις ότι εσύ δεν κινδυνεύεις από αυτό, γιατί δεν είσαι διάσημος, ξανασκέψου το! Μαζί με τις καταγγελίες για διάσημους άνδρες, που κάποιες μάλλον έχουν μέσα τους αλήθειες, γιατί νόμιζαν ότι βρίσκονται στο απυρόβλητο, ξεσπούν σε τακτική βάση και ψευδείς καταγγελίες για απλούς άνδρες. Νεαρές γυναίκες, οδηγημένες από τη μαζική φεμινιστική υστερία, μια μόδα και ίσως και μια κοινωνική πίεση των γύρω τους, των καθοδηγητριών που εμφανίζονται σε κανάλια, αναπαράγουν αυτή την τάση. Το μόνο καλό με όλη αυτή την υπερέκθεση είναι ότι από ένα σημείο και μετά, οι περισσότερες «καταγγελίες» προς απλούς άνδρες αποδεικνύονται ψευδείς και καταρρίπτονται ή παίρνονται πίσω από τις ίδιες τις γυναίκες που το «μετανιώνουν», αν και φυσικά αυτό το γεγονός, όπως αναφέρουμε και παραπάνω δεν θα λάβει ποτέ την ίδια δημοσιότητα.
Ο Ρομαντισμός πιστεύει στην αγαστή συμπόρευση άνδρα και γυναίκας, στην συναινετική ερωτική σχέση δυο ισάξιων ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων, που κατέχουν διαφορετικούς ρόλους μέσα στο ζευγάρι., στην έκφραση αληθινών συναισθημάτων με δύναμη και με πάθος, χωρίς φόβο. Πιστεύει στην αμοιβαία αποδοχή και στην ανώτερη πνευματική επικοινωνία που θα οδηγήσει βαθμιαία και στην σωματική επαφή. Ο αληθινός Ρομαντικός, είτε είναι άνδρας είτε γυναίκα, με την δύναμη του πνεύματος και με την σοβαρότητα του χαρακτήρα του είναι φάρος που προσκαλεί το αντίθετο φύλο, χωρίς να υποβαθμίζει και να υποτιμά τον εαυτό του. Και κυρίως, διατηρεί ανά πάσα στιγμή την αξιοπρέπειά του, θέτει τα όριά του και αναγνωρίζει τα όρια των υπολοίπων. Απολαμβάνει το φλερτ για αυτό που είναι, χωρίς να επιβάλλεται στον άλλον άνθρωπο και χωρίς να δημιουργεί καταστάσεις που τον φέρνουν σε δύσκολη θέση. Ο Ρομαντικός άνδρας σέβεται, αλλά δεν φοβάται τη γυναίκα, την τιμά, την προστατεύει, παραδέχεται τα λάθη του αλλά και υπερασπίζεται την τιμή του από αβάσιμες κατηγορίες. Ο Ρομαντικός είναι πραγματικά «άνδρας παλαιάς κοπής» όσο και αν αυτή την φράση προσπάθησε να την γελοιοποιήσει εκφέροντάς την ένα απολύτως φαιδρό και διεφθαρμένο τηλεοπτικό πρόσωπο, που στο τέλος μόνο τον εαυτό του διακωμώδησε με τις πράξεις του.
Για όποιον θέλει να διαβάσει αρκετές εμπεριστατωμένες αναλύσεις επί θεμάτων ακραίου φεμινισμού και ανδρικής στοχοποίησης, με παραπομπές στις πηγές και με επιστημονικά στοιχεία, αλλά και για ιστορίες ψευδών καταγγελιών που απορρίφθηκαν, θα μπορούσα να συστήσω τον δικτυακό τόπο https://odem.gr/, που παρουσιάζει το θέμα στις πραγματικές του διαστάσεις.
Διαβάζω συχνά σε δακρύβρεχτα φεμινιστικά posts φράσεις όπως «αφήστε μας να μην φοβόμαστε να κυκλοφορήσουμε στο δρόμο το βράδυ» και συμφωνώ απόλυτα. Αφήστε μας και εμάς τους άνδρες να μην φοβόμαστε να κυκλοφορούμε στο δρόμο οποιαδήποτε ώρα της ημέρας ή της νύχτας κάνοντας τις δουλειές μας ή τη βόλτα μας, ώστε να σας αφήσουμε και εμείς να κυκλοφορείτε χωρίς τον παραμικρό φόβο για τις δικές σας υποχρεώσεις και βόλτες. Αφήστε μας να βρούμε, να απομονώσουμε και να τιμωρήσουμε τους πραγματικούς παρενοχλητές και βιαστές και όχι να φοβόμαστε την οποιαδήποτε γυναίκα που συναντάμε ότι θα μας βάλει στην ίδια κατηγορία με αυτούς γιατί απλά την κοιτάξαμε. Αφήστε μας να κάνουμε σχέσεις και οικογένειες. Αφήστε μας να σας αγαπάμε για αυτό που είστε, για να μας αγαπάτε για αυτό που είμαστε.
*Για τις ακραίες μορφές αναθεωρητικού φεμινισμού που επίσης παρατηρώ και επιχειρούν να ξαναγράψουν την Ιστορία, από history σε herstory, ανακαλύπτοντας ξαφνικά «αγνοημένες γυναίκες επιστημόνισσες και καλλιτέχνιδες» που έκαναν τις μεγάλες εφευρέσεις που «τις πιστώθηκαν οι άνδρες» ή και δημιουργώντας φανταστικές γυναίκες εκεί που δεν υπήρχαν, μάλλον θα επανέλθουμε.
Σχόλια:
Η ανθρωποφαγία της φιλελεύθερης αλητείας των ΜΜΕ έχει μεγάλη ποικιλία. Πριν λίγο καιρό μας ζάλισαν με τα metoo και αυτά που γράφει ο Southman. Τώρα έχουν βρει την υπόθεση της παιδοκτονίας. Σίγουρα αξίζει η πιο βαριά τιμωρία και ο εξευτελισμός του κάθε παιδοκτόνου. Όμωςνα τον πιάσουμε πρώτα.
Η περίπτωση που απασχολεί τα ΜΜΕ αυτό τον καιρό έχει ενδείξεις ενοχής. Η αστυνομία πρέπει να πιέσει τους ύποπτους μέχρι τελικής πτώσης. Αλλά ρε γαμημένοι δημοσιογράφοι αφήστε την να το κάνει. Εσείς βγάλατε απόφαση πριν το δικαστήριο.
Συνοδοιπόροι σε αυτή την παράνοια και οι χαχόλοι που κινητοποιήθηκαν για να περικυκλώσουν το σπίτι της ύποπτης. Το σπίτι των προδοτών της πολιτικής που σκοτώνουν κάθε μέρα την Ελλάδα δεν τους πέρασε από το μυαλό να το περικυκλώσουν. Εκεί μπορεί να πάνε και κανένα πεσκέσι για να τσιμπήσουν διορισμούς. Τιποτένιο σκουπίδι νεοέλληνα δεν αλλάζεις μυαλό ό,τι και να σου κάνουν. Με χαλκά απ΄τη μύτη θα σε σέρνει ο κάθε Μητσοτάκης και ο κάθε πρέσβης των ΗΠΑ.
Προβλέπω ότι όσο αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από τα πολιτικά του αίσχη ο Μητσοτάκης τόσο θα συνεχιστεί ο δημοσιογραφικός βομβαριδσμός με τον μεετό του θέματος της παιδοκτονίας. Μπορεί να παίζει πορώτο θέμα μέχρι τις εκλογές.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Σωστή επισήμανση.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Αγαπητέ Southman δεν κινδυνεύουν μόνο οι ανυποψίαστοι περαστικοί από την οποιαδήποτε καταγγελία που ευνοεί την προώθηση της παγκοσμιοποίησης. Κινδυνεύουμε όλοι από οτιδήποτε θα μπορούσε να κάνει τα κανάλια να αποπροσανατολίσουν την προσοχή της κοινής γνώμης από την αθλιότητα της ατζέντας Μητσοτάκη. Αρκεί να μην συζητάμε για τη ληστεία των εισοδημάτων μας λόγω της ακρίβειας που φέρνει η ελεύθερη αγορά, για τις businessτης Νέας Δημοκρατίας με το καρτέλ της πράσινης ανάπτυξης, για το ξεπούλημα των εθνικών θεμάτων, για, για,για.... Αυτοί δεν το έχουν σε τίποτα να κατασκευάσουν ένα θέμα για την τηλεοπτική αρένα. Τουλάχιστον στις ρωμαϊκές εποχές μοίραζαν και άρτο μαζί με τα θεάματα. Στις καπιταλιστικές εποχές του ακραίου φιλελευθερισμού λέμε το ψωμί ψωμάκι.
Φίλε Southman σε ευχαριστώ πραγματικά που έγραψες αυτό το υπέροχο άρθρο.
Οι παράγραφοι στην αρχή και στο τέλος του άρθρου όπου περιγράφεις τις περίεργες ύποπτες ματιές και την γενικότερη καχυποψία που αντιμετωπίζει κανείς όταν περπατάει μόνος του στον δρόμο, ιδιαίτερα το βράδυ, είναι απόλυτα εύστοχες. Παλιά έβγαινα συχνά μόνος μου για βραδινές βόλτες στην ευρύτερη περιοχή μου αλλά πλέον το έχω σχεδόν κόψει γιατί έστω και μια φορά να συμβεί μου χαλάει τη διάθεση.
Θα αναφέρω και ένα αντίστοιχο περίεργο περιστατικό που μου συνέβη πριν περίπου 2 εβδομάδες στον ΗΣΑΠ και αξιολόγησέ το όπως νομίζεις:
Ήταν νωρίς το απόγευμα και πήγα να πάρω το τραίνο από τον σταθμό [καλύτερα να μην αναφέρω ποιον]. Με το που βγήκα στην αποβάθρα έφτασε και το τραίνο και έτσι μπήκα από την πόρτα που ήταν πιο κοντά μου, από την οποία συμπτωματικά μπήκε μαζί με εμένα και μια νεαρή κοπέλα. Επειδή εκείνη την ώρα δεν είχε πολύ κόσμο στην αποβάθρα, οι μόνοι που μπήκαμε στο συγκεκριμένο βαγόνι ήμασταν εμείς οι δύο. Εγώ έκατσα στα καθίσματα και εκείνη έκατσε όρθια δίπλα στην πόρτα, όχι όμως με την πλάτη προς τα καθίσματα όπως καθόμαστε συνήθως, αλλά με την πλάτη προς στην πόρτα έτσι ώστε να με έχει στα δεξιά της. Επειδή βρισκόταν ακριβώς μπροστά μου και επομένως ήταν εντός του οπτικού μου πεδίου θυμάμαι πως κρατούσε συνεχώς το κινητό της και κάτι έγραφε ή απλά σκρόλαρε. Τέλος πάντων, 2-3 στάσεις αργότερα ξαφνικά αντιλαμβάνομαι ότι έχει γυρίσει το κινητό της στο πλάι κρατώντας το δήθεν αδιάφορα με την κάμερα προς το μέρος μου και με βγάζει φωτογραφία! Πως το κατάλαβα; Ήταν τόσο ηλίθια που είχε ξεχάσει ενεργοποιημένο το φλάς με αποτέλεσμα να ανάψει και να καταλάβω ότι με πήρε φωτογραφία. Επειδή ήταν μέρα και είχε αρκετό ήλιο δεν πήρε χαμπάρι ότι το φλας του κινητού της την πρόδωσε αλλά εγώ είχα καταλάβει τι είχε κάνει αφού το κινητό ήταν γυρισμένο ξεκάθαρα προς το μέρος μου τη στιγμή που άναψε το φλας. Αμέσως μετά από αυτό άρχισε να γράφει στο κινητό ασταμάτητα. Μετά από λίγο γύρισε την πλάτη και στην επόμενη ή μεθεπόμενη στάση κατέβηκε.
Εκείνη την ώρα σάστισα και δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Σκέφτηκα να της ζητήσω το λόγο αλλά κατάλαβα ότι κάτι περίεργο συνέβαινε και ότι η κατάσταση θα μπορούσε να εξελιχθεί σε κάτι πραγματικά σοβαρό αν καλούνταν η αστυνομία και εκείνη άρχιζε να ισχυρίζεται ότι δήθεν την ακολουθούσα, ότι την είχα παρενοχλήσει κτλ. Δεν υπήρχαν μάρτυρες παρά μόνο ένας-δύο αλλοδαποί που βρίσκονταν σε εκείνο το μέρος του βαγονιού και που αμφιβάλλω αν θα έμπαιναν στην διαδικασία να δώσουν κατάθεση στην αστυνομία αν χρειαζόταν. Άλλωστε η τύπισσα θα μπορούσε κάλλιστα να ισχυριστεί ότι την ακολουθούσα από πριν ώστε να μην μπορούν να υπάρξουν μάρτυρες υπέρ μου. Επίσης, επειδή προφανώς επρόκειτο για περίεργο και παρανοϊκό άτομο, θα μπορούσε όχι μόνο να αρνηθεί να σβήσει την φωτογραφία αλλά και να την αναρτήσει στο διαδίκτυο γράφοντας το οτιδήποτε από κάτω για να με εκδικηθεί που της ζήτησα τον λόγο.
Και αν η τύπισσα απλά τσιμπηθηκε μαζί σου; Το έχεις αποκλείει αυτό το ενδεχόμενο;
Ρε ανώνυμε μας δουλεύεις ή είσαι βλάκας;
Που ζεις;
Λες να με είδε με τη μάσκα στο τραίνο και να είπε «Τι ωραίο παιδί! Ας τον πάρω κρυφά μια φωτο με το κινητό για να τον βλέπω!»
Προφανώς επειδή έτυχε και μπήκα στο τραίνο από την ίδια πόρτα που μπήκε και αυτή και έκατσα σχετικά κοντά της -αντί π.χ. να πάω να κάτσω στην άλλη άκρη του βαγονιού- με πήρε φωτογραφία για να την στείλει κάπου ή να την ανεβάζει στο Instagram σε φάση "αυτός με παρακολουθούσε στο τραίνο" κτλ.
Δε γνωρίζω αν όντως το έκανε, ούτε μπορώ να ξέρω τι σκατά είχε μέσα στο κεφάλι της, το ανέφερα όμως επειδή όμως είναι ένα πρόσφατο περιστατικό που σχετίζεται με την όλη αρρωστημένη κατάσταση που περιγράφει το άρθρο.
Μήπως είχες κάτι επάνω σου, κάποιο σύμβολο, που την έκανε να υποθέσει ότι ανήκεις σε κάποια συλλογικότητα "επικηρυγμένη", (οπαδική, εθνικιστική κλπ) και ήθελε να σε τσεκάρει με τους δικούς της;
Σωστή η σκέψη σου φίλε αλλά όχι, δεν είχα κανένα διακριτικό επάνω μου. Για την ακρίβεια ήμουν ντυμένος με τυπικά casual ρούχα και καπέλο τζόκεϊ.
Ο Southman είπε...Φίλε Ranger χαίρομαι πολύ που μοιράστηκες την εμπειρία σου, όπως θα έλεγαν και σε αντίστοιχη περίπτωση σε ένα από τα σκιωδώς χρηματοδοτούμενα γυναικεία sites. Τέτοιας μορφής εισβολή στα προσωπικα όρια ενός άνδρα είναι πια σύνηθες γεγονός, τόσο που δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μας πειράζει και δεν το αναδεικνύουμε όπως πρέπει. Για μένα είναι σαφές πως σε εξέλαβε σαν “απειλή” γιατί μπήκες στο τρένο από την ίδια πόρτα και σε τράβηξε φωτό, ώστε αν “την ακολουθήσεις” (γιατί άλλη όρεξη και άλλη δουλειά δεν είχες), να έχει μια φωτό σου να ανεβάσει στα κοινωνικά δίκτυα, “αυτός ο ανώμαλος με ακολουθούσε”. Καλύτερα που δεν είπες τίποτα γιατί υπήρχε περίπτωση να αρχίσει να ουρλιάζει και να έπαιρνε επιτόπου την Αστυνομία και να απαιτούσε να ακινητοποιηθεί το τρένο και θα έπρεπε να αποδείξεις ότι τελικά δεν είσαι ελέφαντας. Αλλά πόσο θα σωπαίνουμε ακόμα;;
πρωτη φορα σχολιαζω, εχω κοντα ενα χρονο που ανακαλυψα το ιστολογιο σας, συμφωνω απολυτα με το περιεχομενο της αναρτησης, παρα πολυ σωστη τοποθετηση με καιριες επισημανσεις, γενικοτερα το ιστολογιο σας αποτελει μια μικρη οαση και ας μην ταυτιζομαστε ιδεολογικα...
αυτο που επεσημανε ο southman το εχω παρατηρησει κι εγω μιας και αρεσκομαι σε βραδινες/νυκτερινες περιπατητικες εξορμησεις μεσα στον λαβυρινθο της πολης, με καμια μπυριτσα ενιοτε και καλη μουσικη, με βοηθαει ψυχικα και νοητικα, καθαριζει το μυαλο ειδικα κατι τετοιες στιγμες που οι ρυθμοι της πολης χαμηλωνουν αισθητα...
αυτο που δυστυχως εχω παρατησει ειναι ενας διαχυτος φοβος, σχεδον πανικος, να πλαναται στον αερα ειδικα απο νεαρες γυναικες, ουτε ενα τυχαιο και καλοπροαιρετο eye-contact δεν παιζει, ενα ''τσεκαρισμα'' εν ειδει φευγαλεου φλερτ, τιποτα, βρισκεσαι αθελητα και εντελως ασυναισθητα σε μια ατυπη συνθηκη ''υποπτου'' που πρεπει να αποδειξει την αθωοτητα και τις αγαθες προθεσεις του, πρεπει να χαμηλωσεις την ταχυτητα του βηματισμου να αλλαξεις πεζοδρομιο αν χρειαστει και οπωσδηποτε να αποφυγεις και την παραμικρη οπτικη επαφη και επικοινωνια. προκειται για κατι που το νιωθεις και το καταλαβαινεις, πλαναται στον αερα...
ομως για να αντιληφθει κανεις το μεγεθος του εκφυλισμου και του συνολικου αδιεξοδου που αυτη η τυπικα μεταμοντερνα και δικαιωματιστικη ατζεντα εχει επιφερει, πρεπει να ριξει μια ματια (εφοσον βρει το κουραγιο και την υπομονη για κατι τετοιο...) στο γνωστο ιστολογιο του α/α χωρου. εκει μπορει να καταλαβει κανεις το μεγεθος του αδιεξοδου, της σηψης και της παρακμης... απο ανωνυμες καταγγελιες με λεπτομερεις περιγραφες προσωπικων στιγμων που δεν ενδιαφερουν κανεναν (ειναι ομως ενδεικτικοτατες για το επιπεδο της αισθητικης και το ηθος των εμπλεκομενων) μεχρι την επιβολη του μεταμοντερνου new-speech που εχει φτασει στο σημειο να καταργει τα γενη, να μιλαει αποκλειστικα σε ουδετερο και να επανανοηματοδοτει την πραγματικοτητα με ενα πληθος νεολογισμων που πρεπει να εχεις phd στις πολιτισμικες σπουδες για να καταλαβεις τι θελει να πει ο ποιητης.... ποιος οργουελ τωρα;;
υγ ''τιποτενιο σκουπιδι νεοελληνα δεν βαζεις μυαλο με τιποτα ο,τι και να σου κανουν''. καλως ηλθες στο club φιλε, ενα τεραστιο αδιεξοδο και απογοητευση ειναι αυτη η κοινωνια. ζοφος μεχρι εκει που δεν παιρνει...
Φίλε Ανώνυμε σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Αυτό το άρθρο ήταν προϊόν αγανάκτησης για τέτοιες συμπεριφορές αλλά και για την δαιμονοποίηση που υφιστάμεθα ως άνδρες, για την γενικευμένη πεποίθηση που τα σάπια ΜΜΕ καλλιεργούν ότι είμαστε όλοι εν δυνάμει βιαστές και δολοφόνοι. Αυτό είναι ο πραγματικός σεξισμός και αυτό είναι καθαρή μισανδρία. Είναι καιρός να αναφέρουμε και εμείς τις “λέξεις-κλειδιά” όπως τις αναφέρουν και αυτές 10 φορές σε κάθε παραληρηματικό άρθρο τους. ΣΕΞΙΣΜΟΣ και ΜΙΣΑΝΔΡΙΑ. Έχουμε πολλά ακόμα να πούμε για όλες τις πτυχες που αναφέρεις στη δεύτερη παράγραφο του σχολίου σου. Ελπίζω σύντομα να πιάσουμε και άλλες πτυχές αυτών των φαινομένων.
Τα δελτία ειδήσεων τελευταία εβδομάδα είναι:
-40 λεπτά Πισπιρίγκου
-5 λεπτά πόλεμος
-5 λεπτά λιβανιστήρι σε Κούλη-Δένδια
-5 λεπτά αθλητικά
-5 λεπτά διαφημίσεις σε ιδιωτικές εταιρίες (κάτι ΠΑΡΑΝΟΜΟ για δελτίο ειδήσεων)
0 (ΜΗΔΕΝ) λεπτά για ακρίβεια-πληθωρισμό-ρεύμα
πείτε μου μετά εσείς ότι δεν είναι εντολή Μαξίμου. Απελπισμένου Μαξίμου βέβαια, γιατί όταν σου έρθει ο λογαριασμός, δεν πα να σου δείχνουν Πισπιρίγκου και 24 ώρες, εσένα ο λογαριασμός θα σε πονέσει.
Είναι τόσο αποχαυνωμένος με φιλελεύθερο life style ο μέσος Ευρωπαίος που αμφιβάλλω αν θα διεκδικήσει κάτι ουσιαστικό λόγω της ακρίβειας. Εξάλλου έχουν ήδη βρει το αντίμετρο οι φιλελεύθεροι εξουσιαστές. Για την ακρίβεια στο ελληνικό ρεύμα και στα super market φταίει ο Πούτιν. Άσχετο αν η ακρίβεια μας έχει τσακίσει μισό χρόνο πριν τον πόλεμο λόγω των deαls της ΝΔ με τους μεγαλοαστούς και της "πράσινης ανάπτυξης" του Μπάιντεν. Αυτό θέλει ο μέσος Greek. Μια δικαιολογία για να επιστρέψει στη γαλέρα του αστικού καθεστώτος και να βολευτεί με το τίποτα. Στα του χώρου, έχουν φροντίσει τα εστιατόρια την κατάσταση. Τα παλιά και τα νέα που φανερώθηκαν με το ουκρανικό.
τα ορκς της άκρας δεξιάς ποζάρουν και κοιμούνται με κίναιδους και ζιγκολό και τα ορκς της άκρας αριστεράς με queens και βιαστές
Παίρνοντας ερέθισμα από τις όμορφες εικόνες του θρεντ...
Σαν σήμερα το '12 πέθανε ο ζωγράφος Thomas Kinkade:
thepessim.blogspot.com/2022/04/thomas-kinkade.html
(αν το θεωρήσεις γκρίζα διαφήμιση, κόψτο. No prob...)
Εδώ δημοσιεύουμε τα σχόλια του Λεμούριου, αυτό θα κόβαμε που είναι ενημερωτικό. Ακόμα και αφιέρωμα αν θέλει να του γράψει κάποιος, εδώ είμαστε να το δημοσιεύσουμε.