του Σταμάτη Μαμούτου
Τα αιώνια παιδιά της δεκαετίας του ’80 έχουμε έναν βάσιμο λόγο να είμαστε χαρούμενα τον τελευταίο καιρό. Όλοι εμείς που ζήσαμε την αναβίωση των επικών στιγμών της ηρωικής αριστοκρατίας του πρώιμου μεσαίωνα και της ύστερης αρχαιότητας, στα δωμάτια που απλώναμε το επιτραπέζιο παιχνίδι Κάστρα και Πολιορκητές με τις επεκτάσεις του εκείνα τα χρόνια, νιώσαμε κάτι να κεντά τις καρδιές μας όταν η νέα εκδοχή του αγαπημένου παιχνιδιού κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες στην χώρα μας. Το καινούργιο παιχνίδι φέρει το τίτλο Πολιορκία. Προς το παρόν κυκλοφορεί από την Κάισσα (ενώ ο όλος σχεδιασμός ανήκει στην εταιρία Vesuvius Media, ο εκπρόσωπος της οποίας παραδέχτηκε ότι αρχική έμπνευση υπήρξε το Κάστρα και Πολιορκητές) το πρώτο και βασικό του πακέτο, υπό τον τίτλο «Καταπέλτες και Κάστρα». Aπ' όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω υπάρχουν και προεκτάσεις του παιχνιδιού, με επιπλέον εξαρτήματα. Όμως, προς το παρόν, δεν διατίθενται στα καταστήματα που διανέμουν την Πολιορκία. Δημιουργός του παιχνιδιού είναι ο Kristian Fosh.
Το πακέτο «Καταπέλτες και Κάστρα» περιλαμβάνει τα βασικά περιεχόμενα των δυο αντίπαλων στρατοπέδων. Μια χάρτινη βάση για το καθένα, τείχη διαφορετικού χρώματος, από πέντε πολεμιστές κι από έναν καταπέλτη με λαστιχένια βράχια για το κάθε στρατόπεδο, δυο μικρούς χάρτινους δείκτες μέτρησης των αποστάσεων που χρησιμεύουν για την τοποθέτηση όπλων και τειχών βάσει των κανονισμών του παιχνιδιού, και, τέλος, κάρτες που μοιράζονται στους αντιπάλους. Οι κανονισμοί είναι απλοί. Πριν κάθε βολή οι παίκτες τραβούν μια από τις κάρτες τους και εκτελούν την εντολή που περιλαμβάνει (πχ. διπλή βολή, μετακίνηση πολεμιστών εντός της βάσης κλπ). Ασφαλώς, όσοι θέλουν μπορούν να αγνοήσουν τους κανονισμούς και να παίξουν όπως συνήθως παίζαμε το Κάστρα και Πολιορκητές παλιά. Δηλαδή χωρίς περαιτέρω κανονισμούς παρά μόνο με βολές εκατέρωθεν, μέχρι να βγουν εκτός μάχης όλοι οι πολεμιστές του αντιπάλου.
Το κουτί είναι εξαιρετικής ποιότητας αλλά μικρότερο από εκείνα των παλαιότερων παιχνιδιών. Τα περιεχόμενα είναι αρκετά ώστε να κάνουν το παίξιμο απολαυστικό, αν και περιορίζονται στα απολύτως αναγκαία. Δηλαδή σε τείχη, καταπέλτες και πολεμιστές. Το βασικό πακέτο της καινούργιας Πολιορκίας, -σε αντίθεση με εκείνο του παιχνιδιού Κάστρα και Πολιορκητές, καθώς και του παλαιότερου παιχνιδιού Πολιορκία, που κυκλοφόρησε η ΜΒ Games στις αρχές της δεκαετίας του ’90-, δεν περιέχει κάτι που να θυμίζει τα πολύ όμορφα κάστρα, τους οδοντωτούς πύργους ή τις κυματίζουσες σημαίες των παλιών και αγαπημένων παιχνιδιών. Τα λαστιχένια βράχια της νέας Πολιορκίας είναι μαλακά, σε αντίθεση με τα πλαστικά βόλια των δυο παλαιότερων παιχνιδιών. Συνεπώς δεν προκαλούν εύκολα την πτώση των τειχών του αντιπάλου. Με αποτέλεσμα το παιχνίδι να διαρκεί πολύ και να γίνεται περισσότερο χορταστικό.
Αν το παιχνίδι παιχτεί βάσει των κανονισμών οι πολεμιστές του κάθε στρατοπέδου βγαίνουν εκτός μάχης όταν πέσουν από χτύπημα του λαστιχένιου βράχου που εκτοξεύει ο αντίπαλος ή παρασυρόμενοι από την πτώση τειχών του στρατοπέδου τους. Ο κανονισμός προβλέπει ότι τα τείχη αφαιρούνται από την κάθε παρτίδα παιχνιδιού μόνο αν πέσουν εκτός της χάρτινης βάσης που σηματοδοτεί τα όρια του στρατοπέδου. Αν η αντίπαλη βολή ρίξει τείχη μέσα στην χάρτινη βάση, τότε πρέπει να παραμένουν εκεί που έπεσαν. Ώστε να χρησιμοποιηθούν ως κάλυψη των πολεμιστών.
Ασφαλώς η σύγκριση με τα παλιά παιχνίδια δεν ευνοεί την νέα Πολιορκία. Οι διαφορές που δεν θα αρέσουν στους true «επικάδες» είναι εμφανείς από το εξώφυλλο, κιόλας, του κουτιού. Τα παλιά καταπληκτικά εξώφυλλα του Κάστρα και Πολιορκητές, τα οποία ταξίδευαν την παιδική μας φαντασία στους μυθικούς κόσμους των αρχαίων επών, έχουν αντικατασταθεί με εξίσου κομψές εικόνες που, όμως, αποπνέουν ένα ύφος, σχεδόν, «μπεμπέ». Το ίδιο και οι φιγούρες των πολεμιστών. Οι αρχετυπικά ανδροπρεπείς και πολεμόχαρες μορφές των Βίκινγκς και των Βαρβάρων παραχώρησαν την θέση τους σε φιγούρες οι οποίες παραπέμπουν σε νεοdisney cartoon.
Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί δικαιολογημένα ότι ακόμη και σε τέτοιες περιπτώσεις η φιλελεύθερη «πολιτική ορθότητα» έβαλε το χεράκι της ώστε να αποχρωματιστούν οι επικοί και επιθετικά ανδροπρεπείς τόνοι του παιχνιδιού. Ωστόσο, οι δημιουργοί δήλωσαν πως το κύριο κριτήριο της απόφασής να λειάνουν την επική αισθητική του παιχνιδιού αποτέλεσε η εμπορική στόχευση του αγοραστικού κοινού και των κοριτσιών. Θεώρησαν, δηλαδή, ότι μια λιγότερο πολεμική αισθητική θα μπορούσε να κάνει το παιχνίδι αρεστό (και) στα κορίτσια. Πάντως, ακόμα και αν συμφωνήσουμε ότι αυτή είναι η σωστή εκδοχή, στην περίπτωση που δοκιμάσει κανείς να σκάψει ελαφρώς την λογική βάση του συγκεκριμένου επιχειρήματος δεν θα αργήσει να εξορύξει ένα αναμενόμενο συμπέρασμα. Η οικονομική σκοπιμότητα και ο ευρύτερος τρόπος σκέψης της μεταμοντέρνας φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης συνδέονται με μια ακόμη περίπτωση άμβλυνσης της αυθεντικής αισθητικής του επικού στοιχείου, όπως ακριβώς συμβαίνει και στην σύγχρονη επική φανταστική λογοτεχνία.
Αναμένεται ότι οι προεκτάσεις του παιχνιδιού, που περιμένουμε να κυκλοφορήσουν προσεχώς σε μικρότερα πακέτα, θα έχουν αρκετό ενδιαφέρον και θα δώσουν στο παίξιμο πολυεπίπεδες διαστάσεις. Πάντως και με τα περιεχόμενα του βασικού πακέτου η απόλαυση του παιχνιδιού είναι εγγυημένη. Εφόσον η κεντρική ιδέα του Crossbows and Catapults (αυτό είναι το όνομα με το οποίο κυκλοφόρησε αρχικά το Κάστρα και Πολιορκητές στην Βρετανία) παραμένει ακριβώς η ίδια, το πρακτικό περιεχόμενο του παιχνιδιού αναβιώνει και την γνωστή, για τους μεγαλύτερους σε ηλικία, αίσθηση του παλαιότερου παιχνιδιού.
Αν, μάλιστα, τυγχάνει να έχουν κάποιοι στην συλλογή τους φιγούρες και εξαρτήματα από άλλα παλαιότερα παιχνίδια επικής αισθητικής, μπορούν κάλλιστα να τα προσθέσουν σε αυτά του βασικού πακέτου της Πολιορκίας. Θα πολλαπλασιάσουν, έτσι, τόσο την αισθητική δυναμική του οπτικού αποτελέσματος όσο και την τέρψη του παιχνιδιού. Προσωπικά το έκανα ενισχύοντας τα στρατόπεδα του πακέτου της Πολιορκίας με φιγούρες και εξαρτήματα παλιάς ελληνικής εταιρίας παιχνιδιών (αν θυμάμαι καλά πρέπει να ήταν η Volpa) που έχω στην συλλογή μου. Το αποτέλεσμα φρονώ ότι είναι ορατό στις παρακάτω φωτογραφίες.
Συμπερασματικά, το επιτραπέζιο Πολιορκία θα ευχαριστήσει κάθε true «επικά». Ασφαλώς θα θέλαμε να ήταν και φθηνότερο, λόγω της οικονομικής στενότητας που υφίσταται το εισόδημα της μέσης ελληνικής οικογένειας. Όμως η υπάρχουσα τιμή του δεν είναι ιδιαίτερα υψηλή για τα δεδομένα των περιεχομένων του. Μπορεί κανείς να το βρει γύρω στα 28 ευρώ, αν έχει την υπομονή να ψάξει στα βιβλιοπωλεία και τα καταστήματα που το πωλούν. Ειδάλλως, η τιμή στην οποία πωλείται στα περισσότερα καταστήματα είναι ανάμεσα στα 30 και στα 32 ευρώ.
Οι παρακάτω φωτογραφίες απεικονίζουν μια σύνθεση του βασικού πακέτου της Πολιορκίας, με φιγούρες (πολεμιστές-δράκος) και εξαρτήματα (Κάστρο, σκάλες, καταπέλτες) παλιού ελληνικού παιχνιδιού της εταιρίας Volpa.
μπεμπη Μαμουτε σε πολιορκουν βλεπω τα εθνοκαπιταλιστικα φαντασματα του Πουτιν και ψαχνεις να κρυφτεις σε κομμουνιστικα καστρα της Δυσης παρεα με Βικινγκς που μας τους παρουσιαζει γυναικωτους με κοτσιδακια και ροζ κολαν, για να το παιζουν το παιχνιδι και κοριτσια οπως μας λες. οταν μεγαλωσεις τοσο ωστε να μη χωραει πια τραγιασκα στην κεφαλα σου, μαθε να παιζεις τα εξης αντρικα παιχνιδια βγαλμενα απο τα βαραθρα της Λεμουριας:
αφου γουσταρεις παλια επιτραπεζια, υπενθυμιζω το HERO QUEST για να σου φυγει η μαγκια με τους καλικαντζαρους και τους νεκροζωντανους που ορμανε στον Βαρβαρο σου. παρομοια εκδοχη εκεινου του παιχνιδιου, τη βρισκει κανεις στο ηλεκτρονικο παιχνιδι DIABLO 2 με τα υποκαταχθονια διαβολια που θα σε βασανιζουν μεχρι να γινει κολαση ο κομμουνιστικος σου παραδεισος. και για ορεκτικο, προτεινω μεταλ μουσικη απο το συγκροτημα CIRITH UNGOL για να δεις τι σημαινει να ξερναει καποιος φλογες απο βαρβαρικα λαρυγγια.
ειχα καιρο να σχολιασω εδω περα πριν τις 12 τη νυχτα, αλλα εφερα καποια μαστορια να επισκευασουν το φερετρο μου και βαριομουν σπιτι. ετσι ειπα να τρολαρω και παλι τον Μαμουτο με την μπολσεβικικη τραγιασκα. ξερω οτι θελει να με σταυρωσει σαν τον Χριστο τωρα βδομαδα που ερχεται, αλλα ο Λεμουριος ανασταινεται παντα απο την πρωτη μερα! για αυτο το νου σου Μαμουτε οταν θα τρως την μαγειριτσα...
-Λεμουριος τρολιστας
Ο Σταμάτης είπε...Ταραγμένο πνεύμα του καταχανά, εκεί που βολοδέρνεις ανάμεσα στον κόσμο των ζωντανών και των ομοίων σου, ανάγγειλε στις ανίερες συνάξεις των καταχθόνιων υπάρξεων που σε φιλοξενούν ότι μόλις πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε η νέα εκδοχή του Hero Quest σε χώρα της Εσπερίας. Το πρώτο παιχνίδι δεν το έπαιξα γιατί ήμουν ήδη έφηβος όταν κυκλοφόρησε και το νεανικό μου ενδιαφέρον είχαν αποσπάσει, εκείνα τα χρόνια τα παλιά, ο εθνικισμός, ο μεταλλικός ήχος, το γήπεδο και το βελούδινο δέρμα των κοριτσιών της ηλικίας μου.
Δυστυχώς τα παιχνίδια της δεκαετίας του '90 παίχτηκαν από νεούδια μικρότερων ηλικιών απ'την δική μου. Αλλά και ευτυχώς. Γιατί όσοι παραμένουν αιώνια παιδιά μπορούν να απολαμβάνουν κάποιες παιδικές δραστηριότητες και σε μεγαλύτερες ηλικίες. Το πνεύμα είναι άχρονο. Η ύλη φθαρτή.
Γνωρίζω ότι αυτό ακούγεται βασανιστικό σε έναν νεκροζώντανο, ο οποίος θα ζήσει την αιωνιότητα της πνευματικής υπόστασης στο μεταίχμιο της ύπαρξης και της λήθης, ανάμεσα σε ζωντανούς και νεκρούς. Κουράγιο. Αιωνιότητα είναι. Θα περάσει...
Ο/Η Ανώνυμος είπε...δεν ξερω τι εκανες οταν ησουν εφηβος γιατι εγω ημουν ακομα φλωρος με γυαλακια και σπυρακια που ντρεποταν να κοιταξει το λιλι του οταν πηγαινε τουαλετα. παρολο αυτα θυμηθηκα να προσθεσω και αλλα δυο επιτραπεζια εκεινης της εποχης:
Ο Κυριαρχος το 1990 με κατι ξωτικα και ρουφηχτρες που ξεδιπλωναν το ταμπλο και το πρωτοτυπο για εκεινη την εποχη GHOST CASTLE που εριχνες ενα κρανιο σε μια τρυπα και περιμενες με αγωνια να δεις ποια παγιδα θα ενεργοποιησει και σε ποιο κεφαλι θα πεσει το τσεκουρι ενος ιπποτη. το κρανιο φωσφοριζε πρασινο τη νυχτα και ακομα το εχω για να το βλεπω και να κοιμαμαι ευκολοτερα τις νυχτες. το κλασικο επιτραπεζιο στρατηγικης RISK, πριν μια δεκαετια περιπου κυκλοφορησε σε εκδοση Αρχοντα των Δαχτυλιδιων. ναι τα Τρολ με σφυρια στα χερια που ορμανε στους νανους σου.
-Λεμουριος τρολιστας
Ο Σταμάτης είπε...Εκεί, στο φάσμα ανάμεσα στον κόσμο των ζωντανών και των νεκρών, θα έχεις όλο τον χρόνο να απολαύσεις μελλοντικά άρθρο για το Ghost Castle που κυκλοφορεί και τώρα στα καταστήματα, με κόστος 28 ευρώ. Είναι ακριβώς το ίδιο παιχνίδι με τον ίδιο τίτλο και παρόμοιο εξώφυλλο. Το Risk κυκλοφορεί επίσης.
Δυστυχώς η ΦΛΕΦΑΛΟ δεν έχει αρκετά χρήματα για να ανοίξει γραφεία προς το παρόν. Αν είχε θα έβλεπες, με τα φασματικά σου μάτια, φωτογραφίες από τα τουρνουά επιτραπέζιων ανάμεσα στα μέλη της λέσχης που φορούν τραγιάσκες. Έχουμε αρκετά επιτραπέζια αλλά δεν έχουμε γραφεία.
Ελπίζω να κρατάς κονέ με αυτούς που σε έβαλαν στο οκτάμηνο έστω και στον κάτω κόσμο, προκειμένου να βάλεις μέσο για να σου παραχωρήσουν καλή θέση με ευρεία οπτική στις επιτραπέζιες μάχες μας, όταν ανοίξουμε γραφεία.
Οφείλω να σε προειδοποιήσω ότι θα παίξουμε και το Memoir 44. Συνήθως εγώ παίρνω τον στρατό του Ρόμελ. Πρόσεξε μην εκνευριστείς και το πνεύμα σου προκαλέσει καμία ηλεκτρική εκκένωση.
Ο Υπερασπιστής είπε...Συγχαρητήρια για την πολύ ενδιαφέρουσα και περιγραφική παρουσίαση!
Αναμένουμε με ανυπομονησία και την κυκλοφορία των προεκτάσεων του παιχνιδιού καθώς παραδοσιακά οι προεκτάσεις εμπλουτίζουν τον κόσμο ενός παιχνιδιού επεκτείνοντάς τις δυνανατότητες των παικτών και κάνοντας έτσι την όλη εμπειρία ακόμα πιο απολαυστική.
Προσωπικά βρίσκω μάλλον άτοπο το σκεπτικό πίσω από την επιλογή της αισθητικής των γραφικών της συσκευασίας αλλά και των φιγούρων καθώς αφενός εκ των πραγμάτων ένα τέτοιο παιχνίδι δεν πρόκειται μεγάλη απήχηση στο κοριτσίστικο κοινό, και αφετέρου τα κορίτσια που θα επέλεγαν να παίξουν ένα τέτοιο παιχνίδι θα το έκαναν έτσι κι αλλιώς ανεξάρτητα από τα γραφικά.
Όσο για την τιμή, νομίζω πως για καλή μας τύχη είναι σχετικά προσιτή, καθώς θυμάμαι πως αντίστοιχα παιχνίδια όπως η «Πολιορκία» που είχε κυκλοφορήσει το 1993 από την MB Games -και βρίσκονταν για όλη την δεκαετία του '90 εντός κυκλοφορίας- είχε υψηλό κόστος αγοράς, σίγουρα υψηλότερο από το αντίστοιχο της εν λόγω έκδοσης του παιχνιδιού.
Εδώ και η τηλεοπτική διαφήμιση της Πολιορκίας του '90:
https://www.youtube.com/watch?v=qDsfK7rxKS0
Όσο για το επιτραπέζιο παιχνίδι «Ο Κυρίαρχος» που αναφέρθηκε, ήταν πράγματι πολύ καλοφτιαγμένο με καταπληκτική εικονογράφηση που ξεπερνούσε ακόμα και αντίστοιχα παιχνίδια μεγάλων εταιριών του εξωτερικού παρόλο που ήταν φτιαγμένο από την ΜΙΚΑ, μια ελληνική εταιρία. Το δε ταμπλό ήταν διπλής όψης και χαρακτηριζόταν από έντονη Sword & Sorcery αισθητική ενσωματώνοντας ατμόσφαιρα κόσμων που γνωρίσαμε μέσα από κλασσικά έργα φανταστικής λογοτεχνίας. Δυστυχώς λόγω σπανιότητας είναι πλέον δυσεύρετο αλλά και ακριβό για να το αποκτήσει κανείς.
Το «Hero Quest» που επίσης αναφέρθηκε αποτελεί σταθερή αξία, αν και αρκετά διαφορετικής λογικής από παιχνίδια δράσης όπως η «Πολιορκία». Στο εξωτερικό υπάρχουν φανατικοί συλλέκτες που με πολύ μεράκι και προσωπική εργασία υψηλής ποιότητας έχουν καταφέρει να εξελίξουν σε τεράστιο βαθμό τα σκηνικά και τις φιγούρες του παιχνιδιού επιτυγχάνοντας εντυπωσιακά αποτελέσματα: https://youtu.be/iyiFt3KUMb4
Ο Σταμάτης είπε...Ευχαριστώ υπερασπιστή. Το παιχνίδι Ο Κυρίαρχος δεν το είχα παίξει, ούτε το έχω δει από κοντά. Μόνο σε φωτογραφίες στο διαδίκτυο το έχω δει.
Έχει τρεις βάσεις στις οποίες διαδραματίζεται ταυτόχρονα η δράση ή αποτελεί η κάθε βάση κάτι σαν ξεχωριστή πίστα;; Ή μήπως πρόκειται για έναν χάρτη-βάση που τον χωρίζουν σε τρία μέρη για τις ανάγκες της φωτογράφησης;
Ο/Η Ανώνυμος είπε...οχι ρε Μαμουτε. σκεψου το ταμπλο του Κυριαρχου ως μια ντουλαπα του σπιτιου σου που εχει απο μια θαλασσινη ρουφηχτρα το καθε φυλλο απο τα δυο που ανοιγει. οταν καποιος παιχτης παει εκει μεσα, ανοιγει το αντιστοιχο φυλλο και εμφανιζονται αλλα σκηνικα. βασικα σκεψου ενα ταμπλο με δυο φυλλα που διπλωνουν στη μεση. δεν θυμαμαι ακριβως τους κανονες του παιχνιδιου γιατι εχω να το παιξω πανω απο 20 χρονια (το παιχνιδι εννοω για να μην παει στο πονηρο το μυαλο σου). το εχω καπου καταχονιασμενο στο σπιτι μου. επρεπε να νικησεις καποια τερατα (εμφανιζονταν σε καρτες) για να παρεις το θυσαυρο καθε βασιλειου. θυμαμαι ενα φαντασμα βουντου που αν αυτο τυχαινε στην καρτα εχανες απευθειας χωρις μαχη. παντα στο πιο γκαντεμοσκυλο επεφτε. ειχε και μια μαυρη φιγουρα μαγου που σου εμποδιζε το δρομο. αλλα δε θυμαμαι τωρα.
-Λεμουριος τρολιστας
Χα, χα χα! Εντάξει κατάλαβα.
ΥΓ. Πάντως ήταν το τέταρτο σχόλιο που έγραψες χωρίς να τρολάρεις. Τελικά η ΦΛΕΦΑΛΟ είναι κάτι σαν ναρκωτικό. Σε απορροφά σταδιακά και ανεπαίσθητα. Ακόμα και αν είσαι άυλο πνεύμα.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ποια είναι η γνώμη της σο για την οικονομική πολιτική των Μουσολίνι και Φράνκο;
Ο Φράνκο εφάρμοσε μια συντηρητική οικονομική πολιτική, με κάποια στοιχεία κορπορατισμού. Ο Μουσολίνι περίπου το ίδιο με περισσότερα κορπορατιστικά ριζοσπαστικά στοιχεία στην πρώτη περίοδο. Στην δεύτερη περίοδο του Σαλό επιχείρησε να εφαρμόσει το πιο σοσιαλιστικό οικονομικό πρόγραμμα εθνικιστικού πολιτεύματος. Αλλά τον εμπόδισε ο Χίτλερ. Σε μικρότερο βαθμό λόγω ιδεολογικών διαφορών και σε μεγαλύτερο γιατί χρησιμοποίησε την Ιταλία ως στρατόπεδο
Μια σοσιαλιστική τομή θα προκαλούσε ενδεχόμενες δυσλειτουργίες στην παραγωγική διαδικασία που είχε οργανώσει για να ανταποκριθεί στον πόλεμο.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Δεν θεωρείτε και εσείς οτι και οι 2 εφάρμοσαν καπιταλισμό στα οικονομικά;
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Φιλελεύθερο καπιταλισμό δεν εφάρμοσαν σίγουρα. Ο Μουσολίνι του Σαλό ήταν ξεκάθαρα σοσιαλιστής. Τώρα το αν ο σοσιαλισμός μπορεί να ειδωθεί σε συνθήκες βιομηχανικής οικονομίας ως κρατικιστικός καπιταλισμός χώρα πολλή συζήτηση. Την έχουν κάνει τόσο μαρξιστές, όσο και εθνικιστές (ακόμη και φιλελεύθεροι διανοητές) αυτή την συζήτηση. Θα προκύψει άμεσα ο αντίλογος, "τότε μόνο σε συνθήκες οικολογικής κυβέρνησης ή στον τρίτο κόσμο μπορεί να υπάρξει σοσιαλισμός"; Δεν είμαστε αυτής της γνώμης, όσο και αν μας ενδιαφέρει η οικολογία. Το σίγουρο είναι ότι ο Μουσολίνι του Σαλό ήταν αληθινά σοσιαλιστής σε αντίθεση με τον πολύ πιο μετριοπαθή και συμβιβασμένο με το βιομηχανικό κεφάλαιο Χίτλερ.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...ακόμα δεν έχω κατασταλάξει με βεβαιότητα αν η κοινωνική πολιτική του Σαλό ήταν απλά τακτικός ελιγμός ή αν ο Μουσολίνι όντως πίστευε σε αυτά που εφάρμοζε τότε. Σίγουρα ο Νικόλα Μπομπάτσι τα πίστευε, αλλά για το Μουσολίνι καθόλου σίγουρος δεν είμαι. Περισσότερο το έχω στο νου μου ως απελπισμένη προσπάθεια να πάρει με το μέρος του τις -εντελώς πια- ριζοσπαστικοποιημένες μάζες, που, σε αντίθεση με εκείνες του 1919, δεν ήταν απλά αντικαπιταλιστικές (για να μπορεί να τις κερδίσει με χλιαρά αντικαπιταλιστικά συνθήματα όπως έκανε τότε) αλλά συνειδητά σοσιαλιστικές (το ΚΚ Ιταλίας στις πρώτες μεταπολεμικές εκλογές, που απεικονίζουν το κλίμα της εποχής στις λαϊκές μάζες, έπαιρνε σταθερά μεταξύ 30% και 40%).
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Σε αυτό το ερώτημα μόνο με εικασίες μπορεί να δοθεί η όποια απάντηση. Σίγουρα ο Μουσολίνι είχε απελευθερωθεί από δεσμεύσεις και ισορροπίες που ήταν αναγκασμένος να ανέχεται, εφόσον το κίνημα στο οποίο ηγήθηκε ανήλθε στην εξουσία όχι με πλειοψηφική αποδοχή ενώ και η εσωτερική δομή του δεν ευνοούσε την απόλυτη ισχύ του ως Ντούτσε. Όχι μόνο είχαν μεγάλη ισχύ το στέμμα και το Βατικανό, αλλά και οι εσωτερικοί πυρήνες εξουσίας που βασίζονταν στην αυτόνομη δομή των απαρχών του κινήματος ήταν αρκετά δυνατές πριν την καθαίρεση του. Μην ξεχνάμε ότι και στον άτυπο εμφύλιο ανάμεσα σε φασίστες και κομμουνιστές πολιτοφύλακες, που προηγήθηκε της ανόδου του φασισμού στην εξουσία, ο Μουσολίνι και η ηγεσία των κομμουνιστών καλούσαν σε παύση των εχθροπραξιών αλλά οι πυρήνες του φασιστικού κινήματος που κατευθύνονταν από την Δεξιά αγνόησαν την απόφαση του Μουσολίνι και απείλησαν ότι θα τον καθαιρούσαν.
Αντίθετα στην περίοδο του Σαλό, μπορεί το διεθνές κύρος του και η δημοτικότητα που είχε στην Ιταλία να είχαν καταρρακωθεί, όμως στο εσωτερικό του κόμματος και του πολιτεύματος του Σαλό ήταν απόλυτος κυρίαρχος (χωρίς να έχει στρατό, βέβαια, και κάτω από τη γερμανική μπότα). Συνεπώς οι αποφάσεις του ενδεχομένως να ήταν οι πιο ειλικρινείς της συνολικής ιστορικής του διαδρομής. Και αυτό μια εικασία είναι ασφαλώς. Σηκώνει μεγάλη συζήτηση το θέμα.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Σωστά τα λέει ο mod. Δεν υπάρχει άσπρο/μαύρο όταν περνάμε από στη σφαίρα της θεωρίας σε αυτήν της πρακτικής πολιτικής.
Σωστό όμως και αυτό που λέει ο ανώνυμος. Πράγματι, στην περίπτωση του Σαλό μιλάμε για ένα κράτος σε κατάσταση πολιορκίας και μια κοινωνία στρατόπεδο. Παρατηρείται ιστορικά οι κοινωνίες που βρίσκονται σε ολοκληρωτικό πόλεμο να υιοθετούν κολεκτιβιστικές μορφές διοίκησης της οικονομίας προκειμένου να κινητοποιήσουν όλο το έμψυχο και άψυχο υλικό που ελέγχουν. Νομίζω υπάρχει και ο όρος "πολεμικός σοσιαλισμός" για τέτοιες περιπτώσεις. Κάτι τέτοιο εφάρμοσαν οι Μπολσεβίκοι επί ρωσικού εμφυλίου, πριν το άνοιγμα της ΝΕΠ. Το πιο κοντινό σε εμάς παράδειγμα είναι η Ροζάβα επί τουρκικής εισβολής στη Συρία. Εκεί (υποτίθεται ότι) εφαρμόστηκε ένα σύστημα που στο δυτικό πολιτικό γλωσσάρι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί "κοινοτισμός/κομμουναλισμός". Στην περίπτωση του Σαλό η τάση αυτή ιδεολογικοποιήθηκε από τον, πρώην τριτοδιεθνιστή και μετέπειτα φασίστα, Νικόλα Μπομπάτσι. Αν όμως ήταν μια πραγματική στροφή του Μουσολίνι ή απλά μια τελευταία απέλπιδα προσπάθεια να σώσει τα άσωστα, είναι άλλη κουβέντα.
Η ερώτηση του Ανώνυμου: "Δεν θεωρείτε και εσείς οτι και οι 2 εφάρμοσαν καπιταλισμό στα οικονομικά;" είναι δύσκολο να απαντηθεί.
Αν χρησιμοποιήσουμε τον μαρξιστική περιοδολόγηση της ιστορίας και ορίσουμε το σοσιαλισμό ως ένα κοινωνικό στάδιο το οποίο έπεται του καπιταλισμού και προηγείται της αταξικής κοινωνίας, τότε οι Φράνκο και Μουσολίνι εφάρμοσαν καπιταλισμό, λόγω του ότι δε στόχευαν σε ένα ακρατικό/αταξικό μέλλον.
Αν απορρίψουμε τις σιδερένιες μαρξιστικές νομοτέλειες και το αναπόφευκτο μιας επανάστασης που θα σπάσει την Ιστορία στη μέση, όπου "την Κυριακή έχουμε καπιταλισμό και τη Δευτέρα το πρωί σοσιαλισμό", τότε δεν μπορεί να δοθεί σαφής απάντηση στο ερώτημα. Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει ένας σταθερός αλγόριθμος που να κατατάσσει μια κοινωνία ή ένα καθεστώς στο καπιταλιστικό ή σοσιαλιστικό στάδιο. Δλδ δεν υπάρχει άσπρο/μαύρο, αλλά αποχρώσεις του γκρι.
Πχ αν διαλέξουμε ως κριτήριο το λέβελ της εθνικοποίησης της οικονομίας (κάτι συνηθισμένο όταν μιλάμε με όρους "σοσιαλισμός/καπιταλισμός"), μπορούμε να πούμε ότι η ΕΣΣΔ ήταν πιο σοσιαλιστική από τη Φασιστική Ιταλίας, η Φασιστική Ιταλία με τη σειρά της ήταν πιο σοσιαλιστική από τις ΗΠΑ του New Deal, οι ΗΠΑ του new deal ήταν πιο σοσιαλιστικές από την Σουηδία του Πάλμε, ο Πάλμε πιο σοσιαλιστής από το ΠΑΣΟΚ κτλ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο σοσιαλισμός δεν είναι στάδιο/καθεστώς, αλλά τάση της ασκούμενης πολιτικής. Επομένως, στέκει ότι ο Μουσολίνι είχε σοσιαλιστικές τάσεις, αλλά και ότι παράλληλα εφάρμοσε (ή έστω διατήρησε) και καπιταλιστικές πολιτικές, ένα μίγμα που ήταν της μοδός την εποχή της Μεγάλης Ύφεσης.
Επίσης, σε ιδεολογικό επίπεδο το ιταλικό καθεστώς (και εν μέρει το καθολικό φρανκικό) προσπαθούσε να βρει μια άλλη οδό έξω από τον αγγλοσαξονικό ατομικισμό/φιλελευθερισμό και τις "ασιατικές δεσποτείες" της ανατολής Αυτή η αντίδραση μεταφράστηκε σε οικονομικό επίπεδο σε πιο κρατικίστικες πολιτικές από αυτές που επιτάσσουν τα δόγματα της νεοκλασικής αγγλικής οικονομίας, αλλά σε καμία περίπτωση στο βαθμό που το έκαναν οι Ρωσία/Κίνα. Άντε καλό Πάσχα νά χουμε.
Καλό Πάσχα φίλε.
Αν και έρχονται και άλλες αναρτήσεις μέχρι την Κυριακή.
Ανώνυμε, είναι πλέον γνωστό σε όλο τον "χώρο" ότι ο εστιάτορας αποτελεί παρατράγουδο. Δεν χρειάζεται να τον διαφημίσουμε.
εδω ανοιξαμε σοβαρη συζητηση για επιτραπεζια παιχνιδια του Φανταστικου που ανοιγουν τις πυλες για επιστροφη στην Αρια Παραδοση και καποιοι κανουν αλλαγη θεματος με κρατιστες και αντιπαραδοσιακους σαν τον Φρανκο και Μουσολινι. αντε για τον Χιτλερ να το καταλαβω λογω Αριας Μυσταγωγιας στα καστρα του. ισως καποιοι τσιφτετελληνες θελουν να ασχολουμαστε με τι σαμπουαν ελουζε την καραφλα του ο Σουλεϊμαν ή αν ειχε γινει περιτομη στο γαϊδουρι που μετεφερε τον Ιησου στα Ιεροσολυμα. δεν θα σας περασει! για αυτο επαναφερω τη θεματολογικη ατζεντα στο αρχικο περιεχομενο αυτου του αρθρου και προσθετω τα εξης επιτραπεζια παιχνιδια που θυμηθηκα αλλα δεν ειχα αγορασει εκεινη την εποχη. Μαμουτε σημειωσε τα πριν αρχισω να ξεχναω σαν τον Μπαιντεν που κανει χειραψιες στον αερα λες και υπαρχει καποιος διπλα του (λες να βλεπει φαντασμα Λεμουριου τι στο διαολο):
η σταυροφορια στο διαστημα ηταν ενα εκπληκτικο παιχνιδι σαν το HERO QUEST που το ειχε παρει φιλος μου και εβλεπες κατι εξωγηινα ορκ
ο θρυλος του Ζαγκορ ηταν σαν τον Κυριαρχο με μια απιστευτη πρωτοτυπια: μιλουσε ρομποτ αλλα σαν βραχνιασμενος μαναβης που του κλεψανε τα αγγουρια και εσκουζε
την αποδραση απο την ατλαντιδα δεν την ειδα, αλλα απλα αναφερω την υπαρξη του επιτραπεζιου αυτου
η γαλερα φαντασμα ηταν σαν το στυλ του GHOST CASTLE
ο ναος του χαμενου θησαυρου εβαζε την γκλαβινα σου να σκεφτει σαν Ιντιανα Τζοουνς
και ναι εμεις οι γεννημενοι εθνοκαπιταλιστες παιζαμε HOTEL αντι για την MONOPOLY των πληβειων. το επιτραπεζιο το παιχνιδι της ζωης που αποκαλυπτε τη μοιρα σου στο τελος θα στο επιβεβαιωνε επισης. και οσοι θελουν να δρουν σαν φαντασματα οπως του Λεμουριου μεσα στην κοινωνια, το επιτραπεζιο Σκοτλαντ Γυαρντ τους μαθαινε πως να ξεφευγουν απο τους πρακτορες του Πατριαρχη και του εστιατορα.
ενταξει Μαμουτε; διαβασε και εδω για περισσοτερες αναμνησεις:
https://www.enternity.gr/forum/viewtopic.php?f=14&t=1020
(και τις πεντε σελιδες και εκεινη η μπουγελοφατσα με το πουρο ηταν η καλυτερη για πεταγμα νερου στη μαπα του αλλου)
https://www.ratpack.gr/buzz/story/1788/me-to-hero-quest-koimomastan-agkalia (εδω Μαμουτε θα δεις και την Πολιορκια σου στην παλια εκδοχη)
-Λεμουριος τρολιστας
Ο Σταμάτης είπε...Τι σόι καπιταλιστής είσαι αν δεν μπόρεσες να αγοράσεις ούτε ένα από αυτά τα παιχνίδια; Μάλλον Balkan καπιταλιστής, που αν δεν βάλει στην πρίζα το κομματικό βύσμα και δεν βουτήξει το δάχτυλο στο κρατικό χρήμα για να λαδώσει το στομάχι του, αποκλείεται να δαπανήσει μισή δραχμή.. χαχαχα.
Τη σταυροφορία στο διάστημα την βρήκα πριν λίγα χρόνια σε παλαιοπωλείο. Έλειπαν ελάχιστα εξαρτήματα. Ένα 80αρι την έδινε. Δυστυχώς τότε ήμουν άνεργος. Μέχρι να βρω δουλειά πουλήθηκε.
Παρότι είχα γίνει έφηβος όταν κυκλοφόρησαν, την μπουγελόφατσα του λοχία την είχα αγοράσει από το περίπτερο της γειτονιάς. Ήταν μούρη τρελή. Στις εφηβικές παρέες της τότε σοσιαλιστικής Καλλιθέας ο εθνικιστής Μαμούτος άκουγε γκάγκουρες συμμαθητές να κάνουν λογοπαίγνιο με το όνομα του παιχνιδιού, αλλάζοντάς το σε μπουρδελόφατσες.
Τα υπόλοιπα παιχνίδια τα θυμάμαι. Στην Φ.ΛΕ. ΦΑ.ΛΟ. είμαι. Είναι δυνατόν να μην έχω ενημερωθεί για αυτά;
Λεμούριε,άσε κατά μέρος τις ιστορίες για πύλες,καλύτερα περιορίσου στο πορτόνι του ψυγείου σου,εκεί που σε περιμένει η χθεσινή σου ζαμπονοτυρόπιτα.
https://www.youtube.com/watch?v=ACOrdsEIhVw