1) Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας απορρίπτει το σχέδιο της κυβέρνησης για τα ΑΕΙ. Το νομοσχέδιο που κατέθεσε η κυβέρνηση όχι μόνο δεν δίνει λύσεις στα προβλήματα της εθνικής δημόσιας ανώτατης εκπαίδευσης, αλλά έχει σχεδιαστεί προσεκτικά ώστε να την απορρυθμίσει εντελώς και να την υπονομεύσει ανεπανόρθωτα.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιχειρεί τον υποβιβασμό του πανεπιστημίου από χώρο ακαδημαϊκής μόρφωσης σε επιχείρηση παροχής εργαλειακών γνώσεων. Το σύστημα Μητσοτάκη μεθοδεύει την μετατροπή των πανεπιστημίων σε παραρτήματα των επιχειρήσεων και των μεγαλοαστικών συμφερόντων. Εισάγει ένα μοντέλο διοίκησης στα πρότυπα ανωνύμων επιχειρήσεων με διοικητικά συμβούλια που προσλαμβάνουν ή παύουν τον Πρύτανη και τους Αντιπρυτάνεις, με τεχνοκράτες-golden boys managers που θα επιτελούν τον ρόλο του εκτελεστικού διευθυντή, με μειωμένες αρμοδιότητες της Συγκλήτου και με «μονάδες εσωτερικού ελέγχου». Οι εγχώριοι αγοραίοι αχυράνθρωποι της ιδεολογικής ηγεμονίας του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού προσπαθούν να δηλητηριάσουν, με το τεχνοκρατικό και ωφελιμιστικό τους σκεπτικό, κάθε κύτταρο της κοινωνικής μας ζωής, όπως οι δυτικοί προϊστάμενοί τους επιχειρούν να δηλητηριάσουν κάθε γωνιά της γης με το καρκίνωμα της παγκοσμιοποίησης.
Παράλληλα με τις διοικητικές «μεταρρυθμίσεις» η εκλεκτή των διεθνών κυκλωμάτων εξουσίας Νίκη Κεραμέως επιβάλει και την άλλη όψη της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, δηλαδή τον αυταρχισμό. Εισάγει νέο πλαίσιο πειθαρχικού δικαίου των μελών ΔΕΠ, του προσωπικού των ιδρυμάτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και των φοιτητών, προκειμένου να προσαρμοστεί το πανεπιστήμιο στα πλαίσια των κανόνων συμπεριφοράς της αντεθνικής και υλιστικά τεχνοκρατικής γραβατοφορεμένης μούργας των αχυρανθρώπων της αγοράς. Προφανώς και είμαστε οι πρώτοι που παραδεχόμαστε ότι υπάρχουν παθογένειες σχετιζόμενες με την ανομία σε χώρους ιδρυμάτων της τριτοβάθμια εκπαίδευσης. Ωστόσο η πρόθεση της Νέας Δημοκρατίας του Μητσοτάκη δεν είναι η θεραπεία τους. Είναι η προβολή τους μέσα από έναν μεγεθυντικό φακό προκειμένου να χρησιμοποιηθούν ως άλλοθι για να αλωθεί ένας δημόσιος θεσμός που ακόμη διατηρεί κάποια εθνικά και κοινωνικά γνωρίσματα, από τα παράσιτα και τα σκοτεινά κέντρα εξουσίας που επιβάλλουν τις πολιτικές του αγοραίου διεθνιστικού φιλελευθερισμού.
Δυστυχώς ο φοιτητικός κόσμος είναι εδώ και χρόνια οξειδωμένος με αποτέλεσμα η κυβέρνηση να επιβάλει τον νόμο-έκτρωμα δίχως τις απαιτούμενες κοινωνικές εντάσεις που θα την ανάγκαζαν να τον αποσύρει. Ας ελπίσουμε ότι, έστω και την τελευταία στιγμή, πολλοί συνάδελφοι φοιτητές θα ξυπνήσουν και όλοι μαζί θα αποτρέψουμε τους σχεδιασμούς της οικογένειας Μητσοτάκη και των «σερβιτόρων» της.
2) Έχει καταντήσει σκέτη κοροϊδία το θέμα της επιστροφής των μαρμάρων του Παρθενώνα στην Αθήνα. Πρόκειται για ένα ζήτημα που η άθλια πολιτική ελίτ της χώρας διαχειρίζεται καθαρά για λόγους εκλογικής σκοπιμότητας. Επειδή ο κλασικισμός είναι συμπαθής στους συντηρητικούς και τους Δεξιούς ψηφοφόρους, το εν λόγω κόμμα, κατά τα τελευταία χρόνια, έχει εντάξει το ζήτημα των μαρμάρων του Παρθενώνα στην επικοινωνιακή του στρατηγική.
Αν ανατρέξουμε στην εποχή των κυβερνήσεων Σαμαρά θα θυμηθούμε ότι ο μηχανισμός της Νέας Δημοκρατίας είχε στήσει ολόκληρο επικοινωνιακό show προκειμένου να πείσει τους Δεξιούς ψηφοφόρους για τον «κλασικισμό» της. Ποιος ξεχνά τα χρήματα που είχε δαπανήσει το τρισάθλιο «σύστημα Σαμαρά» προκειμένου να φέρνει, κάθε τρεις και λίγο, το ζεύγος Τζωρτζ Κλούνεϊ- Αμάλ Αλαμουντίν για να βολτάρει ή να κάνει διακοπές στο κέντρο των Αθηνών και να παραμυθιάζει τον μέσο βλάκα μεσοαστό (ψευτοκλασικιστή) νεοέλληνα ότι τάχα έδινε μάχες σε διεθνείς οργανισμούς για να επιστρέψουν τα μάρμαρα στην Αθήνα; Πέρασαν οι εκλογές του 2014, χάθηκε η ανάγκη συσπείρωσης των Δεξιών ψηφοφόρων, τέλειωσαν οι κρατικές χορηγίες στο ζεύγος Κλούνεϊ, ξεχάστηκαν τα μάρμαρα, εξαφανίστηκε από την χώρα μας και το δημοφιλές ζευγάρι.
Τώρα που βρισκόμαστε σε παρατεταμένη προεκλογική περίοδο το παλιό κόλπο χρησιμοποιήθηκε ξανά. Αυτή την φορά ήταν η συναυλία του Desmond Child στο Ηρώδειο που αποτέλεσε το θερινό επικοινωνιακό πυροτέχνημα μέσω του οποίου η κυβέρνηση Μητσοτάκη δοκίμασε να απευθυνθεί στους αστούς κλασικιστές ψηφοφόρους της, πασπαλιζόμενη με λίγη από την λάμψη δημοφιλών καλλιτεχνών. Εκείνο που προκαλεί απόγνωση είναι ότι η υποκρισία της Νέας Δημοκρατίας έχει απέναντί της δημοσιολόγους του βεληνεκούς της Έλενας Ακρίτα και πολιτικούς αντιπάλους με τις δυνατότητες του Αλέξη Τσίπρα. Δυστυχώς φαίνεται ότι δεν υπάρχει καμία πιθανότητα σωτηρίας για το έθνος μας και για τον ελληνικό πολιτισμό (κλασικό ή μη).
Αλλά τι να πει κανείς και για την «ναυαρχίδα της αριστερής δημοσιογραφίας», την Εφημερίδα των Συντακτών; Οι εν λόγω τύποι γνωρίζουν ακόμα και πόση ζάχαρη βάζει στο τσάι του ο κάθε εθνικιστής αλλά δεν γνώριζαν ότι η όμορφη κυρία με το μαύρο καπέλο και τα καρφιά στην ζώνη, που παρακολούθησε την συναυλία του Desmond Child στο Ηρώδειο, δεν ήταν η γυναίκα του Θανασάκη (του πολιτευόμενου) Πλεύρη αλλά η σύζυγος του Alice Cooper. Έσπευσαν μάλιστα να γράψουν και ειρωνικό σχόλιο με αποτέλεσμα να γελοιοποιηθούν και να δώσουν στα πολιτικά ξόανα του νεοφιλελευθερισμού την ευκαιρία να κάνουν επικοινωνιακό καλαμπούρι. Απορούμε για τι απ’ όλα όσα συμβαίνουν να πρωτοτραβήξουμε τα μαλλιά μας απ’ την απελπισία.
3) Όλα όσα διαδραματίζονται στο εφετείο της δίκης της ΧΑ είναι ενδεικτικά της σήψης του εθνικιστικού χώρου κατά τα έτη της μεταπολίτευσης. Απ’ ότι φαίνεται η κύρια γραμμή της υπεράσπισης, τόσο της ομάδας του ΝΓΜ όσο και εκείνης του ανιψιού του, παραμένει στραμμένη στην υιοθέτηση μιας τακτικής χαμηλών τόνων. Πρόκειται για μια εύλογη νομική πρακτική προκειμένου να επιτευχθεί το καλύτερο υπερασπιστικό αποτέλεσμα. Ταυτόχρονα, όμως, πρόκειται για μια στάση που όσοι την υιοθετούν δεν μπορούν να έχουν την απαίτηση να λαμβάνονται υπόψη ως πολέμιοι του συστήματος εξουσίας. Γιατί αυτή η στάση κάνει την αντίφαση με τον πολιτικό λόγο των αφρόνων φωνασκιών και του κρεσέντου της δημαγωγικής κορώνας, που υιοθέτησε το εν λόγω κόμμα κατά τις παλαιότερες εποχές (κοινοβουλευτικές και προηγούμενες), να δείχνει τραγελαφική αφήνοντας ανεξίτηλο το στίγμα μιας πολιτικής ασυνέπειας.
Ωστόσο ο απόλυτος τραγέλαφος προέρχεται από μια ιδιαίτερη περίπτωση ανάμεσα στους φυλακισμένους βουλευτές. Ο μοναδικός εξ αυτών που είχε το θάρρος να αντιπαρατεθεί με την εξουσία υιοθετώντας τον λόγο πολιτικού κρατουμένου, προσέλαβε τον γνωστό «πατριάρχη» της (νέο) φιλελεύθερης (ακρο) Δεξιάς εξουσίας, (ο οποίος για εδώ και πενήντα χρόνια υποδύεται τον εθνικιστή και μοχλεύει τον «χώρο» για λογαριασμό του αστικού κράτους). Δυσκολεύεται κανείς να περιγράψει την αντίφαση και την ασύλληπτη παθογένεια. Ο εν λόγω δικολάβος ξεκίνησε να υπερασπίζεται τον βουλευτή με υποτιθέμενο ιδεολογικό σθένος προκειμένου να πετύχει έναν πρώτο εντυπωσιασμό και, όπως ήταν αναμενόμενο, μετέπειτα κατηγορήθηκε πως έκανε υπόγεια νομικές κινήσεις ώστε να αφήσει τον κατηγορούμενο, που υποτίθεται ότι υπερασπιζόταν, εκτεθειμένο. Ο ίδιος ο κατηγορούμενος τον κατήγγειλε για άδειασμα και για υπόγειες συνεννοήσεις με το σύστημα Μητσοτάκη (στο οποίο ο γιος του είναι υπουργός). Εντούτοις μετά από λίγους μήνες ο φυλακισμένος βουλευτής και ο «πατριάρχης» είναι και πάλι μαζί στις δικαστικές αίθουσες με τον δεύτερο να επαναλαμβάνει φραστικούς ακροβατισμούς οι οποίοι προκαλούν εντυπωσιασμό και κρύβουν κινδύνους. Με το να κομπορρημονεύεται κανείς σε ένα τέτοιο δικαστήριο ότι «είναι ναζί και φασίστας γιατί δεν υπάρχει νόμος που να το απαγορεύει» όχι μόνο δίνει το πάτημα στην έδρα για να δικάσει τους κατηγορουμένους πιο αυστηρά αλλά και προετοιμάζει το έδαφος ώστε το κοινοβούλιο να ψηφίσει έναν νέο νόμο που θα απαγορεύσει εθνικιστικές ιδεολογίες.
Νομίζω ότι τα περαιτέρω σχόλια περισσεύουν. Αν υπάρχουν ακόμη κάποιοι που δεν αντιλαμβάνονται όλα όσα γράφουμε κατά καιρούς για το πως μπορεί το σύστημα της Δεξιάς να μεταχειρίζεται ως μαριονέτα τον εθνικιστικό χώρο όσο δεν κόβονται οι γέφυρες που στήνει το ελληνικό παρακράτος και η πρεσβεία των ΗΠΑ ανάμεσα στους δυο πολιτικούς χώρους είναι βαθιά νυχτωμένοι.
4) Μόλις ξεκίνησε να φυσάει, όπως συμβαίνει κάθε καλοκαίρι, άρχισαν να καίγονται διάφορες περιοχές της Ελλάδας. Κάποιες φωτιές μπορεί να φουντώνουν λόγω φυσικών συνθηκών, κάποιες άλλες είναι σίγουρα εμπρησμοί (αλήθεια έναν βρετανό υπήκοο που συνέλαβαν οι αρχές στην Μαλακάσα να προσπαθεί να βάλει φωτιά πριν λίγο καιρό, που τον εξαφάνισαν και γιατί τον πέρασαν στο ντούκου τα ΜΜΕ;). Πάντως το επιτελείο του κυρίου Θεοδωρικάκου και του υφυπουργού του δείχνει να απέχει παρασάγγας από την «αριστεία».
Ωστόσο δεν χρειάζεται να ανησυχούμε. Η ακροδεξιά (που μάλιστα αξιώνει να δίνει κατευθύνσεις στον εθνικιστικό χώρο) βρήκε την ρίζα του κακού. Ήταν οι σατανικές δυνάμεις που ξύπνησαν λόγω της συναυλίας των Iron Maiden. Το παρακάτω εξώφυλλο της εν λόγω «εφημερίδας» θα αφήσει κυριολεκτικά εποχή! Κι εκείνοι που θα πουν ότι πρόκειται για έντυπο με συνωμοσιολογική φιλορωσική ατζέντα ας μην βιαστούν. Γνωρίζουμε ότι αρθρογραφούν σε αυτό και «φερέλπιδες» νέοι δημοσιολόγοι του εθνικιστικού χώρου, που διαθέτουν άριστες σχέσεις με τις οργανώσεις-κόμματα που βρίσκονται στις παρυφές της Νέας Δημοκρατίας κακοποιώντας τον όρο «συντηρητισμός», οι οποίες κόπτονται για τις ατλαντικές μας δεσμεύσεις και για την ελλονοϊσραηλινή προσέγγιση.
5) Όταν λέμε ότι οι παραδοσιοκράτες οφείλουμε να λαμβάνουμε υπόψη τις προκαταλήψεις ως συμπυκνωμένη και μη λογικά επεξεργασμένη πηγή σοφίας, καλό είναι να μας ακούτε. Δεν είχε άδικο ο Έντμουντ Μπερκ που το είχε επισημάνει. Αλλά ο μέσος Έλληνας της εποχής μας αγνοεί τις παραδόσεις (οι προκαταλήψεις είναι πτυχές της παράδοσης) και επιλέγει τον επιδερμικό ορθολογισμό του φιλελευθερισμού. Μόνο που ο ορθολογισμός δεν θα μπορέσει ποτέ να συλλάβει τις ηφαιστειακές δυνάμεις της κοχλάζουσας φύσης.
Οι ορθολογιστές γελούσαν όταν τους λέγαμε ότι η ελληνική παράδοση έχει ταυτίσει το όνομα «Μητσοτάκης» με την κακοδαιμονία και την γκαντεμιά. Ας θυμηθούμε τώρα τι ασθένειες και πόσες φυσικές καταστροφές έχουν χτυπήσει αλύπητα αυτό τον έρμο μας τόπο από την ώρα που έγινε πρωθυπουργός ο γόνος της οικογένειας με το επώνυμο που οι προκαταλήψεις έχουν ταυτίσει με την κακοδαιμονία για να διαπιστώσουμε τελικά τι ήταν εγγύτερα στην αλήθεια, οι προκαταλήψεις ή ο ορθολογισμός;
Αλλά το θέμα είναι ότι η «αύρα» του πρωθυπουργού δείχνει ανεξάντλητη. Κάθε φορά κάτι αδιανόητο, κάτι θεοπάλαβο, γίνεται πραγματικότητα για να μας χαλάσει την διάθεση και την καθημερινότητα. Φέτος το καλοκαίρι, σαν να μη μας έφταναν τα όσα έχουμε περάσει, γέμισαν οι παραλίες της χώρας με τσούχτρες!! Όσο οι απόγονοι του Λευτέρη Βενιζέλου εξακολουθούν να κυβερνάνε την χώρα τόσο περισσότερο δικαιώνουμε την Ιερά Σύνοδο και τους διαδηλωτές της πορείας που πραγματοποιήθηκε την 12η Δεκεμβρίου του 1916 και ολοκληρώθηκε με το ανάθεμα στον Βενιζέλο, στο Πεδίο του Άρεως.
6) Εδώ και λίγους μήνες το mediaκό επιτελείο της κυβέρνησης βομβαρδίζει καθημερινά την κοινή γνώμη με την εξής θέση: Η κυβέρνηση καλώς έπραξε και ενεπλάκη (χωρίς να είναι καθόλου αναγκαίο) στην σύγκρουση ΗΠΑ-Ρωσίας, με αφορμή το ουκρανικό. Μπορεί να κάναμε χωρίς προφανή λόγο την Ρωσία αντίπαλο του ελληνικού κράτους αλλά αυτό θα βγει σε καλό (σύμφωνα με την επιχειρηματολογία της κυβέρνησης Μητσοτάκη) επειδή η Τουρκία έχει δυσαρεστήσει την Δύση με την διάθεσή της να καταστεί περιφερειακή δύναμη. Κοντολογίς, οι «φωστήρες» του Μαξίμου προπαγάνδισαν ότι ακόμη και αν η Άγκυρα κλιμακώσει την ένταση εναντίον της Ελλάδας σε επίπεδο θερμού επεισοδίου, η χώρα μας θα έχει τη βοήθεια των δυτικών ενώ η Τουρκία θα περιθωριοποιηθεί.
Μετά την πρόσφατη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ αποδείχτηκε για μια ακόμη φορά η χυδαία αλητεία και η ποταπή ψευτιά του «συστήματος Μητσοτάκη-Γκραμπόφσκι και σια». Η Τουρκία, μέσω των έξυπνων ελιγμών και των διαπραγματεύσεων που προκάλεσε εκ του μηδενός, κατάφερε για μια ακόμη φορά να αναβαθμίσει τον ρόλο της. Όχι μόνο αναθέρμανε το κλίμα για μελλοντικές αμυντικές συμφωνίες με τις ΗΠΑ αλλά και έδεσε τα δυο νέα μέλη του ΝΑΤΟ στο άρμα της, με ρητές δεσμεύσεις ότι θα την βοηθήσουν στην πορεία της ενταξιακής της προοπτικής στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρόκειται για ένα ολοκληρωτικό ξεβράκωμα της κυβέρνησης Μητσοτάκη, που πραγματοποιήθηκε από τους συμμάχους για τους οποίους μας ενέπλεξε στο ουκρανικό. Μάλιστα το πολιτικό αυτό στριπτίζ έγινε την ίδια περίοδο που η Ευρωπαϊκή Ένωση αποδέχτηκε το νέο τουριστικό brand turkaegean μέσω του οποίου η Άγκυρα βάζει τα επικοινωνιακά και θεσμικά θεμέλια για την γεωοικονομική της επέκταση στο Αιγαίο.
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι είμαστε άδικοι. Ότι ναι μεν πρόκειται για μια ακόμη αποτυχία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, όχι όμως για ψευτιά και αλητεία τις οποίες αποδίδουμε στην κυβέρνηση. Η απάντησή μας σε ένα τέτοιο ερώτημα είναι ξεκάθαρη. ΚΟΙΜΑΣΤΕ ΟΡΘΙΟΙ, όσοι εξακολουθείτε να αντιμετωπίζετε με τέτοια ελαστικότητα την πιο υποκριτική από τις υποκριτικές κυβερνήσεις των τελευταίων πενήντα ετών. Ο πρωθυπουργός και το επιτελείο του γνώριζαν εξαρχής τι θα συνέβαινε. Είναι πιόνια σε διατεταγμένη υπηρεσία που απλώς εκτελούν τις εντολές της αμερικανικής πρεσβείας, των Βρυξελλών και των απατεώνων της ελλαδικής μεγαλοαστικής τάξης.
Το επικοινωνιακό show και η εμπλοκή της χώρας μας στο ουκρανικό ζήτημα δεν έγινε για να αποκτήσει η Ελλάδα κάποιο στρατηγικό πλεονέκτημα απέναντι στην Τουρκία. Η εμπλοκή στο ουκρανικό και η όλη ρητορική περί «της σωστής πλευράς της ιστορίας» μαρτυρούν ότι η απόφαση αυτή ήταν ένα ακόμη βήμα στην προσπάθεια των δυτικών κέντρων και των εν Ελλάδι «σερβιτόρων» τους να ξεριζώσουν τα τελευταία ίχνη της εθνικής μας ταυτότητας και ιδιοσυγκρασίας, προκειμένου να ενσωματωθεί εξολοκλήρου η πατρίδα μας στην ιδεολογική φόρμουλα του δυτικού εξουσιαστικού φιλελευθερισμού της παγκοσμιοποίησης. Θέλουν να μας κάνουν να σκεπτόμαστε όπως οι διαχειριστές του φιλελεύθερου καπιταλισμού επιθυμούν. Θέλουν να μας κάνουν να βλέπουμε μέσα απ’ τα δικά τους γυαλιά, να μας στερήσουν την εθνική μας προσωπικότητα και τον ιδιαίτερο τρόπο αντίληψης των πραγμάτων που ο εθνικός χαρακτήρας προϋποθέτει. Αυτή είναι η αλήθεια.
Θα ρωτήσει εύλογα κανείς, «είναι η πρώτη κυβέρνηση που το κάνει αυτό;»
Η απάντηση είναι, «όχι, δεν αποτελεί την πρώτη κυβέρνηση που κάνει κάτι τέτοιο. Αποτελεί, όμως, την κυβέρνηση που το κάνει στην μεγαλύτερη δυνατή ένταση και, μάλιστα, φορώντας πατριωτικό προσωπείο». Εκεί τρελαίνεσαι. Εκεί αρρωσταίνεις. Και θες να σπάσεις ό,τι υπάρχει γύρω σου.
7) Κι ενώ το «σύστημα Σημίτη-Μητσοτάκη-Σαμαρά» έκανε για μια ακόμη φορά την βρώμικη αντεθνική δουλειά στην εξωτερική πολιτική, στο εσωτερικό της χώρας τα «γκαρσόνια» και οι κυβερνητικοί παπαγάλοι των συστημικών ΜΜΕ πούλησαν μπόλικο τζάμπα ψευτοπατριωτισμό. Όλο το τελευταία διάστημα τα τηλεοπτικά ΜΜΕ και ο κυβερνητικός τύπος διαμόρφωσαν ένα κλίμα πολεμικής προετοιμασίας, παρουσιάζοντας ως σχεδόν βέβαιο ένα επικείμενο θερμό επεισόδιο Ελλάδας και Τουρκίας στο Αιγαίο. Πολεμικός παροξυσμός κατέλαβε τα εδώ και δεκαετίες διαπλεκόμενα, διεθνιστικά και «προοδευτικά» δίκτυα των μέσων ενημέρωσης. Παράδοξη αντίφαση είναι η αλήθεια. Τι να προκάλεσε άραγε αυτή την μεταβολή; Μήπως το γεγονός ότι εφόσον βρισκόμαστε σε παρατεταμένη προεκλογική περίοδο η έμφαση στα εθνικά θέματα και η κατασκευή μιας εποχιακής «εθνικής ενότητας» ευνοεί την ατζέντα της κυβέρνησης και στρέφει την προσοχή της κοινής γνώμης μακριά από τα θέματα που προϋποθέτουν αντιπολίτευση και κυβερνητική φθορά; Ποιος ξέρει;
Εμείς, πάντως, είμαστε σίγουροι ότι αν στην κυβέρνηση βρισκόταν κάποιο πρόσωπο το οποίο δεν θα ήταν αρεστό στην αλητεία των εγχώριων ΜΜΕ του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού, η γραμμή που θα ακολουθούσαν θα ήταν διαφορετική. Έχουμε την βαθιά υποψία ότι εκείνο που προστατεύει η φιλελεύθερη mediακή μούργα δεν είναι τα εθνικά μας δίκαια αλλά την δημόσια (καθώς πρέπει) εικόνα ενός πολιτικού της ομοϊδεάτη και ομοτράπεζου.
Ασφαλώς, την γραμμή των φιλελεύθερων ΜΜΕ εντός του εθνικιστικού χώρου πέρασαν οι γνωστοί μισθοφόροι «εστιάτορες» της Νέας Δημοκρατίας με το ultra χιτλερικό μακιγιάζ. Όμως αυτή την φορά έκαναν την έκπληξη και κάποιοι πέραν των γνωστών υπόπτων. Εκκλήσεις για την πολεμική προετοιμασία εναντίον της Τουρκίας ακούστηκαν και από άλλες φωνές του «χώρου». Το ενδιαφέρον είναι ότι αυτές οι εκκλήσεις συνοδεύτηκαν από ειρωνικά σχόλια για νεαρούς που συμμετέχουν σε φοιτητικές πορείες κατά του νόμου της Κεραμέως. Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι οι περισσότεροι εξ αυτών των νεαρών διαδηλωτών είναι αριστεροί και όχι ομοϊδεάτες μας, προκαλεί αναμφίβολα ερωτηματικά μια τέτοια ευαισθησία απέναντι στην υπουργό με τις δηλωμένες διεθνιστικά καπιταλιστικές θέσεις, η οποία μάλιστα έχει συμμετάσχει σε συνελεύσεις της λέσχης Μπίλντερμπεργκ.
Για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα, η δική μας θέση είναι συγκεκριμένη. Αν ποτέ γίνει πόλεμος τα μέλη της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. θα είναι στην διάθεση του ελληνικού στρατού έτοιμα να επιτελέσουν το χρέος προς την πατρίδα. Τόσο απέναντι στην Τουρκία όσο και απέναντι στον οποιονδήποτε άλλο εθνικό εχθρό. Ωστόσο στην περίπτωση που υπάρξει τέτοια ανάγκη η στρατονομία, η αερονομία και η ναυτονομία υποθέτουμε ότι ξέρουν πως θα συλλέξουν τις εφεδρείες. Από εκεί και πέρα προτάσεις για πρωτοβουλίες προσκοπικού τύπου, που προκρίνουν σχηματισμό συνδέσμων «αφύπνισης», σε εμάς μοιάζουν με απόπειρες να δεθεί το βαγόνι του εθνικιστικού χώρου στον επικοινωνιακό και προεκλογικό συρμό της εξουσιαστικής καπιταλιστικής Δεξιάς. Μπορεί να κάνουμε λάθος. Θα φανεί στην πορεία.
Ωστόσο όλο αυτό δεν είναι κάτι περισσότερο από μια διαφωνία. Το ενδιαφέρον της υπόθεσης αρχίζει από εδώ και κάτω. Ενδεχομένως να θυμούνται οι αναγνώστες μας την αντιπαράθεση ανάμεσα σε μέλη της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. και σε πράκτορες που χρησιμοποιεί το παρακράτος της Δεξιάς προκειμένου να μοχλεύσει τον ελληνικό εθνικιστικό χώρο, η οποία είχε πραγματοποιηθεί πριν μερικούς μήνες, με κεντρικό θέμα συζήτησης τις καταβολές της εθνικιστικής ιδεολογίας. Οι ανόητοι «ανώνυμοι σερβιτόροι» της Νέας Δημοκρατίας είχαν το θράσος και την βλακώδη εντύπωση να νομίσουν ότι θα μπορούσαν να περάσουν στο νεανικό αναγνωστικό κοινό, υποδυόμενοι του σκληρούς «ναζί», την προβοκάτσια ότι οι ρίζες της προφασιστικής, της φασιστικής, της ριζοσπαστικά συντηρητικής, της νεοφασιστικής και ευρύτερα της εθνικιστικής ιδεολογίας βρίσκονται στον φιλελεύθερο Διαφωτισμό, στην Γαλλική Επανάσταση του 1789, στην σκέψη του Νίτσε και σε έναν νεφελώδη αντιχριστιανικό υλισμό που κάλυπταν με τον μανδύα του «παγανιστικού ελληνορωμαϊσμού». Ακολουθώντας μια γκροτέσκα ερμηνευτική πρακτική προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν την ελλιπή μόρφωση του «χώρου» σε θέματα ιστορίας των ιδεών και να «σερβίρουν» τον εθνικισμό ως μια ακραία απόρροια του φιλελευθερισμού (παραδόξως ακριβώς το ίδιο επιχείρημα χρησιμοποιούν συνήθως οι αντιφασίστες, απλά αυτοί το κάνουν με αρνητικό πρόσημο ενώ τα «εστιατόρια» της Δεξιάς με θετικό). Πολύ βολική αυτή η αφήγηση είναι η αλήθεια. Τόσο για την Δεξιά και για τις πρεσβείες δυτικών χωρών, που θέλουν να κατευθύνουν τους εθνικιστές ως χρήσιμους ηλίθιους και να τους εκφυλίζουν σε ακροδεξιούς οι οποίοι αναλαμβάνουν τις βρώμικες δουλειές της καπιταλιστικής εξουσίας. Όσο και για την Αριστερά, που με το να σπρώχνει τους εθνικιστές στην Δεξιά δεν έχει ανταγωνιστή στην προσέγγιση των λαϊκών στρωμάτων.
Μέσα από την εν λόγω προβοκάτσια οι «σερβιτόροι» της Δεξιάς προσπάθησαν να χυδαιολογήσουν εναντίον των ρομαντικών διανοητών, γράφοντας ότι «ο Χέρντερ δεν αναγνώριζε την ελληνικότητα της Μακεδονίας» και άλλα συναφή. Δυστυχώς, όμως, για κάθε τέτοιο παρτάλι, πλέον, σε αυτά τα ζητήματα τον λόγο παίρνει η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. Και τα επιχειρήματα με τα οποία τους απαντήσαμε σε εκείνη την αντιπαράθεση ήταν αρκετά ώστε να κάνουν τους «σερβιτόρους» της εξουσίας να κρυφτούν για καιρό στις κατακόμβες των «μαγειριών» τους. Όχι μόνο αποδείξαμε ότι οι φιλελεύθεροι Διαφωτιστές ήταν εκείνοι που αρνούνταν την ελληνικότητα της Μακεδονίας και του Βυζαντίου σε Ευρώπη και Ελλάδα (ενώ οι Ρομαντικοί διανοητές έκαναν το ακριβώς αντίθετο), όχι μόνο μεταφράσαμε κείμενα του Χέρντερ στα οποία αποδείχτηκε ότι θεωρούσε την Μακεδονία ΜΟΝΟ ελληνική, αλλά και τους κάναμε να καταπιούν τα…επιχειρήματά μας, που απέδειξαν ότι το διανοητικό πεδίο από το οποίο άντλησαν τις κυριότερες επιρροές τους τα ιδεολογικά ρεύματα του προφασισμού, του ριζοσπαστικού συντηρητισμού, του φασισμού κλπ είναι ο Ρομαντισμός.
Ο καιρός όμως πέρασε και οι undercover χαφιέδες έκαναν εντατικά φροντιστήρια για να επανέλθουν, φορώντας αυτή την φορά το προσωπείο των «μουσολινικών φουτουριστών» και των «εκσυγχρονιστών σορελιανών». Η απώτερη στόχευσή τους δείχνει να είναι η ίδια. Μέσω αφελών μπροστινών να πείσουν το αναγνωστικό κοινό ότι η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. προβάλει τις «ρωμέικες, σκοταδιστικές και ρομαντικές πτυχές» μιας ιδεολογίας που τάχα πρέπει να αντικατασταθεί. Το νέο menu περιλαμβάνει τώρα την σκέψη του Νίτσε, του Σορέλ και Ιταλών δημοσιολόγων του αριστερού πρωτοφασιστικού φάσματος. Βέβαια κάτω από αυτό το radical προσωπείο δεν χάνουν την ευκαιρία να «σερβίρουν» την ρίζα της όλης ψευτοκλασικιστικής Δεξιάς προπαγάνδας, την οποία περιγράφουν άλλοτε ως «ελληνορωμαϊκό ιδεώδες» και άλλοτε ως «αριστοκρατικό νιτσεϊκό ευρωπαϊσμό». Προς το παρόν, πάντως, φαίνεται ότι το φρέσκο menu διατηρείται μόνο για «εκλεκτούς πελάτες», καθώς προσφέρθηκε σε μια μοναδική απόπειρα προβοκάτσιας που φιλοξενήθηκε σε φόρμα σχολιασμού γνωστού ιστολογίου.
Επανήλθαν, λοιπόν, τα «γκαρσόνια» της Δεξιάς και έχει ενδιαφέρον ότι συνέδεσαν το καινούργιο ιδεολογικό τους μίγμα με την κυβερνητική προπαγάνδα περί επικείμενης σύγκρουσης με την Τουρκία. Με ανώνυμα σχόλια δοκίμασαν να μας επιτεθούν επικοινωνιακά υποστηρίζοντας ότι ο εθνικισμός και ο σοσιαλισμός γεννιούνται μόνο μετά από πολεμικές συγκρούσεις οι οποίες θα διαμορφώσουν έναν τύπο ανθρώπου (του βετεράνου πολεμιστή) ικανό να οικοδομήσει μια εθνικιστική και σοσιαλιστική κοινωνία. Άρα, σύμφωνα με το σκεπτικό τους, θα έπρεπε να μην αντικρουστεί το επιχείρημα της προτροπής για μια λαϊκή προετοιμασία πολέμου υπό την κυβέρνηση Μητσοτάκη, γιατί προκειμένου να διαμορφωθούν άνθρωποι ικανοί να εφαρμόσουν εθνικιστικές ιδέες πρέπει πρώτα να έχουν λάβει μέρος σε κάποιον πόλεμο. Συμπλήρωσαν, μάλιστα, το κρεσέντο των επιχειρημάτων τους υποστηρίζοντας ότι μόνο κατά την διάρκεια των πολέμων οι λαοί παίρνουν τις μοίρες τους στα χέρια τους. Βέβαια, όπως συμβαίνει συνήθως, ο καιρός πέρασε οι προτεραιότητες στην ατζέντα της κυβέρνησης άλλαξαν και καμία τέτοια κοινωνική ζύμωση δεν έγινε από αυτούς τους κύκλους, μολονότι η τουρκική απειλή δεν έχει παρέλθει. Λέτε να είναι τυχαίο; Πάντως εμείς θέσαμε κάποια ερωτήματα.
Ασφαλώς, οι «σερβιτόροι», που ευφάνταστα εμφανίστηκαν ως «προοδευτικοί φασίστες», απέφυγαν να μας απαντήσουν στην ερώτηση γιατί να κηρύξουμε τον πόλεμο μόνο στην Τουρκία και να μην τον κηρύξουμε και στην Αλβανία ή στο Ισραήλ (εφόσον, όπως λένε, μόνο μέσα από τον πόλεμο γεννιούνται οι προϋποθέσεις του εθνικού σοσιαλισμού), που πρόκειται επίσης για γειτονικές χώρες με ανταγωνιστικά προς εμάς γεωπολιτικά συμφέροντα; Φαίνεται πως για κάποιους λόγους το πολεμικό τους μένος κόπασε στις περιπτώσεις αυτών των χωρών. Επίσης απέφυγαν να μας απαντήσουν γιατί δεν γεννήθηκαν οι προϋποθέσεις του εθνικού σοσιαλισμού στις ΗΠΑ και σε τόσες άλλες χώρες του κόσμου, οι οποίες είχαν μάζες βετεράνων πολέμου από το 1945 μέχρι σήμερα. Τέλος απέφυγαν να μας απαντήσουν αν τελικά πήρε ο ελληνικός λαός την μοίρα του στα χέρια του (όπως υποστηρίζουν ότι συμβαίνει νομοτελειακά κατά την διάρκεια των πολέμων) στην διάρκεια ή και μετά από τον πόλεμο της Κύπρου του 1974.
Οι «σερβιτόροι» της Δεξιάς ξαναζέσταναν την παλιά «συνταγή», αυτή την φορά μέσα σε ένα «σορελιανό» πιάτο. Δήλωσαν, μάλιστα, ότι στο ιδεολογικό μίγμα του νέου τους menu χωρά και ο Ρομαντισμός. Αλλά όχι ο Ρομαντισμός που προβάλει η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. Ένας άλλος Ρομαντισμός, που θα είναι «αντιπαραδοσιοκρατικός» και avant garde μεταμοντέρνος. Βέβαια, ενώ υποστήριξαν ότι θέλουν έναν «άλλο Ρομαντισμό» δεν παρέλειψαν να τονίσουν ότι εκείνοι τους οποίους θεωρούν προδρόμους της ιδεολογίας τους ήταν Γάλλοι αντιρομαντικοί. Ανάμεσά τους συγκαταλέγουν και τον Σορέλ. Ανέφεραν, μάλιστα, ότι διαθέτουν χιλιάδες πηγές σε ξενόγλωσση βιβλιογραφία που αφορούν την σκέψη του Σορέλ. Οπότε μας έδωσαν μια καλή ευκαιρία να θυμηθούμε έναν σημαντικό διανοητή και να εξετάσουμε συνοπτικά την πολιτική του θεωρία, προκειμένου να δούμε αν και κατά πόσο μπορεί να συνδεθεί με τα επιχειρήματα και τις προθέσεις των «εκσυγχρονιστικών φασιστικών γκαρσονιών» του Μητσοτάκη. Εμείς θα τους κάνουμε την χάρη να εισέλθουμε στα ενδότερα της «κουζίνας» τους χωρίς να σας κουράσουμε με τόσες πολλές ξενόγλωσσες πηγές. Θα χρησιμοποιήσουμε μια πολύ καλή μονογραφία για την σκέψη του Σορέλ που μπορεί διαβαστεί στην δική μας γλώσσα. Πρόκειται για ένα δοκίμιο του Isaiah Berlin, που περιγράφει την διανοητική διαδρομή του Σορέλ από την αρχή μέχρι το τέλος της συγγραφικής του πορείας, βασισμένο ασφαλώς σε πρωτογενείς πηγές και σε δεκάδες άρθρα και κείμενα του Σορέλ. Ένα κείμενο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως βάση για μια περαιτέρω εκτενή μελέτη του εν λόγω διανοητή.
Πέρα από τις σκοπιμότητες των κυπατζήδων αθλίων και των μπροστινών τους, είναι μια καλή ευκαιρία να θυμηθούμε ποιος ήταν στην πραγματικότητα ο πολύ ιδιαίτερος διανοητής Ζωρζ Σορέλ. Αλλά και μια πρόκληση για τις εκδόσεις Κλέος προκειμένου να τον εντάξουν στα μελλοντικά εκδοτικά τους σχέδια. Το άρθρο μέσα απ’ το οποίο θα εξετάσουμε την περίπτωση του Σορέλ και θα συγκρίνουμε τα όσα υποστήριξε με την κωμικά στρεβλωμένη χρήση που επιχείρησαν να τους κάνουν τα «σορελιανά γκαρσόνια» του «συστήματος Μητσοτάκη» θα δημοσιευθεί στο ιστολόγιό μας τις προσεχείς μέρες.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ήρθε ο Ντέσμοντ Ηρώδειο; Νταξ, αγαπημένος μου, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν θα είχα τα λεφτά να πάω, ακόμα κι αν το ήξερα.
Κατά τα άλλα, το "γκαντέμης Μητσοτάκης" το προτιμούσε ο μπαμπάς του σε σχέση με τα "αποστάτης" και "αρχαιοκάπηλος", και σίγουρα το προτιμάει ο γιος σε σχέση με τα "ανίκανος" και "λαμόγιο". Καλό είναι ως έκφραση πηγαίας λαϊκής σάτιρας, κι εγώ στην παραλία ή στο παζάρι (ναι, έχουμε ακόμα τέτοιο εκεί που ζω) αν ακούσω κάποιον να το λέει, θα γελάσω και θα του γνέψω επαινετικά, αλλά στον πολιτικό λόγο θες και πιο στοχευμένη κριτική.
Φυσικά είναι καλοδεχούμενη κάθε αυθόρμητη έκφραση λαϊκής οργής, και το "γαμιέσαι" και το 'κάθαρμα". Να μη γίνουμε αποστειρωμένοι normies σαν τον Κουτσούμπα που έλεγε ότι είναι λούμπεν όσοι βρίζουν Κούλη (!!!), προδίδοντας έτσι -ο ξεδιάντροπος- τις καλύτερες παραδόσεις του ίδιου του Κόμματός του στη δημιουργία γνήσιας λαϊκής αθυροστομίας (από το "η ψωλή του Σκόμπι είναι κόμποι-κόμποι και στο Κολωνάκι ψάχνει γι' αγοράκι", το 'και το τρίτο είναι το δικό μας γαμώ το κέρατό μας γαμώ το βασιλιά τον πουσταρά" και ως τα "Μητσοτάκη κάθαρμα" και "Μητσοτάκη Αλ Καπόνε" στην κηδεία του Πέτρουλα το 1965)...
Ο/Η Αχιλλέας είπε...Επικό πετσόκομμα από ΦΛΕΦΑΛΟ. Οι συγκινήσεις που προκαλεί η λέσχη είναι εφάμιλλες συναυλιών. 👊
Θα ήθελα πολύ να δω απέλπιδες προσπάθειες ρεμαλιών της Δεξιάς να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.
Ο/Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Για να μιλήσουμε στην γλώσσα τους, αυτό είναι το "ορεκτικό". Ακολουθεί το κύριο "πιάτο". Μπορεί να προσφέρουμε και "επιδόρπιο".
Πιστεύετε οτι σε ενδεχόμενο θάνατο του αναρχικού σοσιαλιστή επαναστάτη Μιχαηλίδη θα επαναληφθεί ο τιμημένος αντιδεξιός Δεκέμβρης του '08 ή η εγχώρια αντιφα και ο χωρος εχει διαβρωθεί από την CIA ?
Και τότε ελεγχόμενος ήταν από τις υπηρεσίες τόσο ο αντιφασιστικός χώρος όσο και το μεγαλύτερο μέρος του υποτιθέμενα δικού μας (ή δεν είσαι δικός μας;).
Αν δεν το επιθυμούσε η αμερικανική πρεσβεία τα όποια επεισόδια εκείνου του έτους θα ήταν σε απόλυτα κοντρολαρισμένο επίπεδο. Εφόσον το επιθυμούσαν οι γνωστοί άγνωστοι διπλωματικοί υπάλληλοι έγινε εκείνο που όλοι θυμόμαστε.
Επαναστάτης ο Μιχαηλίδης με τη στήριξη του kontra, της Αυγής και της Γιάμαλη;
Ας δούμε την αλήθεια κατάματα, το κρατικό μόρφωμα με την επωνυμία "Ελληνική Δημοκρατία" δεν είναι παρά ένα ακόμα εργαλείο του ΝΑΤΟ στην Αν. Μεσόγειο. Καλό είναι να λέγεται η αλήθεια, στο κάτω κάτω εμείς οι παραδοσιοκράτες δεν είμαστε (ακόμα) πολιτικό κόμμα για να μασάμε τα λόγια μας και να λαικίζουμε.
---"Φυσικά είναι καλοδεχούμενη κάθε αυθόρμητη έκφραση λαϊκής οργής, και το "γαμιέσαι" και το 'κάθαρμα". Να μη γίνουμε αποστειρωμένοι normies σαν τον Κουτσούμπα που έλεγε ότι είναι λούμπεν όσοι βρίζουν Κούλη (!!!), προδίδοντας έτσι -ο ξεδιάντροπος- τις καλύτερες παραδόσεις του ίδιου του Κόμματός του στη δημιουργία γνήσιας λαϊκής αθυροστομίας"---
Ανώνυμε, κάτι δεν πάει καλά με αυτό που λες. Ο ρομαντισμός είναι πρωτίστως αισθητικός. Δεν ξέρω τι κάνουν/έκαναν άλλοι, αλλά ο νερομαντικός δεν μπορεί να εκφράζει δημοσίως επιθεωρησιακό λόγο. Ο λαός (ή κι εμείς οι ίδιοι σε επίπεδο twitter και σχολίων) ας κάνει ό,τι θέλει. Άσε που το "Κούλη γαμιέσαι" είναι ξεπατικωτούρα από το "fuck Trump/Biden". Συνθηματολογία επιπέδου social media δλδ...
C
Ασφαλώς και επιτρέπεται να γίνονται τέτοιες γόνιμες προεκτάσεις των σκέψεών μας.
C μου φαίνεται μερικές φορές διαφωνείς για να διαφωνείς, χωρίς μάλλον να διαβάζεις ή να κατανοείς τι έχουν γράψει αυτοί με τους οποίους υποτίθεται ότι διαφωνείς.
γράφω
"Καλό είναι ως έκφραση πηγαίας λαϊκής σάτιρας, κι εγώ στην παραλία ή στο παζάρι (ναι, έχουμε ακόμα τέτοιο εκεί που ζω) αν ακούσω κάποιον να το λέει, θα γελάσω και θα του γνέψω επαινετικά, αλλά στον πολιτικό λόγο θες και πιο στοχευμένη κριτική."
για παραλία και παζάρι, λέω, καλό είναι. Πολιτική όμως πρέπει να κάνουμε με σοβαρό λόγο. Εσύ τι κατάλαβες ότι λέω; Φαίνεται ότι και εσύ λες το ίδιο, άρα ο αντίλογός σου είναι μάλλον πράξη "πνεύματος αντιλογίας".
Κατά τα άλλα, για το τι "πρέπει" να κάνει "ο νεορομαντικός" άστο, μην το πιάσουμε, γιατί αν θυμηθούμε πώς τσακώνονταν οι αυθεντικοί ρομαντικοί στην εποχή τους, πώς ο Φον Πλάτεν έλεγε τον Χάινε "βρωμερό εβραίο" και ο τελευταίος απαντούσε ειρωνευόμενος αγρίως την ομοφυλοφιλία του πρώτου, πώς ο Μπλέικ γέλαγε με τους πίνακες του Ρούμπενς γιατί "το χρώμα τους έμοιαζε με σκατά" (To my eye Rubens' colouring is most contemptible, his shadows are a filthy brown somewhat the colour of excrement) κλπ., θα μας πάρει ώρες.
Ή, για να είμαστε on topic στα του "Μητσοτάκη γαμιέσαι", πώς ο ίδιος Χάινε σατίρισε τη βαριά λογοκρισία της εποχής του Μέτερνιχ, εκδίδοντας ένα φυλλάδιο που είχε μόνο μια σελίδα, η οποία στην πρώτη σειρά έγραφε "οι Γερμανοί λογοκριτές" και μετά από δέκα σειρές με κενά και τελίτσες, προσέθετε "Ηλίθιοι", ακολουθούμενο από περισσότερες κενές σειρές:
https://64.media.tumblr.com/tumblr_me2ie84ViB1qjf5glo1_500.jpg
Πλάκα-πλάκα, το πρώτο αντίστοιχο του "Μητσοτάκη γαμιέσαι" στη σύγχρονη ιστορία, το είπε ένας Ρομαντικός!
Γενικά, μια τυφλή προσκόλληση στην αισθητική for aesthetic's sake, είναι ίδιον μάλλον των σαλονάτων εστέτ, τους οποίους ξέσκιζαν μέσω της ειρωνείας οι αυθεντικοί ρομαντικοί (η ειρωνεία είναι βασικότατο συστατικό στοιχείο κάθε ρομαντισμού), οι οποίοι δεν σνόμπαραν ποτέ τις συνήθειες του λαού. Ο λαός και τα στιχάκια του θα βγάλει, και τους αληταράδες που τον κυβερνάνε θα βρίσει, κι εμείς όταν μας δοθεί δημόσιος λόγος θα πολιτικολογήσουμε χωρίς ύβρεις, αλλά και χωρίς ελιτίστικο σνομπισμό για το λαϊκό αίσθημα.
υγ: το Let's Go Brandon έγινε viral χρονολογικά μετά το Μητσοτάκη γαμιέσαι, όχι πριν, οπότε τεχνικά δε γίνεται το ΜΓ να είναι ξεπατικωσούρα αυτού. Από έναν-δυο τρελομηχανόβιους ξεκίνησε αρχικά που το φώναζαν στην κάμερα του ΣΚΑΙ καθώς έφευγαν γκαζώνοντας, έγινε viral με τους πυρόπληκτους εντελώς αυθόρμητα ως κραυγή απελπισίας στις περσινές φωτιές, και μετά μετεξελίχθηκε σε γηπεδικό-συναυλιακό σύνθημα.
Ανώνυμε, απλά μου έδωσες την ευκαιρία να πω κάτι που είχα παρατηρήσει εδώ και χρόνια, και κυρίως στα σόσιαλ.
Btw Το πρόβλημα διατρέχει όλους τους χώρους που στηρίζονται αποκλειστικά στην ιντερνετική παρουσία, όχι μόνο τον εθνοκάτι. Και η αντίφα και διάφοροι άλλοι μυστήριοι (πχ αναρχοκαπιταλιστές κτλ) το έχουν. Στα δικά μας τώρα, αν δώσει κάποια στιγμή ο Θεός να αναβαθμιστούμε από το επίπεδο των memes και των σόσιαλ σε αυτό της κεντρικής πολιτικής σκηνής (για το πολύ βαθύ μέλλον μιλάμε τώρα), αναγκαστικά οφείλουμε να διατυπώνουμε αποκλειστικά "στοχευμένη κριτική", όχι "ΚΑΙ στοχευμένη".
Πχ Η ρητορική της αλτ ράιτ του '16, που χρησιμοποιούσαν ορολογία από τα έγκατα της διαδικτυακής πορνογραφίας για να χαρακτηρίσουν πολιτικούς τους αντιπάλους, έχει κάποιο νόημα στη φάση που είμαστε. Αν πάλι θες κάτι παραπάνω, η αισθητική αυτή πρέπει να κοπεί. Στα καθ' ημάς, το αυτό ίσχυε και για τις λεκτικές καγκουριές της ΧΑ, ακόμα και όταν μπήκε στη βουλή. Γενικά άλλο το βαθύ ίντερνετ, άλλο η κοινωνική απεύθυνση, μην τα συγχέουμε.
(Ρε μάγκες, αν θέλετε βάζετε και κάνα ψευδώνυμο, ένα γράμμα της α/βήτας, έναν αριθμό κάτι, για να συνεννοούμαστε καλύτερα.)
C
Τρομερή διαφήμιση για το metal το εξώφυλλο της Ελεύθερης Ώρας!
Επιτέλους, ξαναέγινε σατανιστικό, διότι τα τελευταία χρόνια είχε καταλήξει να είναι μουσική που δεν ενοχλεί το κατεστημένο.
Μπράβο στην Ελ. Ώρα που το επανατοποθέτησε στην φυσική του θέση ως μουσικό κίνημα!
Αντίστοιχο εξώφυλλο είχε κάνει και το 2018 με το live στην Μαλακάσα για όποιον θυμάται!
Το release ως διοργάνωση είχε σίγουρα κυβερνητικό δάχτυλο από πίσω, διότι πριν από την έναρξη του κάθε live η σκηνή στολιζόταν από την σημαία της Ουκρανίας.
Ακόμα δηλαδή μια απόδειξη ότι το metal χρησιμοποιείται από το παγκόσμιο κατεστημένο ως μουσική για να μαντρώσει και να διαπαιδαγωγήσει την νεολαία σύμφωνα με τα θέλω της Δύσης, ενώ το metal πρέπει να είναι απέναντι και πλήρως ανεξάρτητο από τέτοιου είδους λέρες διοργανωτές.
Αυτό δηλαδή είναι κάτι που κανείς δεν έθιξε: Ότι το release δηλαδή είναι ένας απλός διοργανωτής μουσικών event (και πολύ πιθανόν διαπλεκόμενος) που εκεί που θα φέρει bauhaus & slipknot, θα φέρει και iron maiden & judas priest & manowar!
Όχι, όσο και αν έχει συμβεί στο παρελθόν με τις μεγάλες εταιρείες (π.χ. ΕΜΙ, CBS) που έκαναν γνωστές στην υφήλιο μπάντες όπως iron maiden, judas priest, metallica κλπ. το heavy metal πρέπει να είναι αποκλειστικά μια φάση μεταξύ οπαδών.
Διοργανωτών-οπαδών, και οπαδών-θεατών.
Άλλωστε, τότε ήταν πιο αθώες οι εποχές, σήμερα είναι ολοφάνερο ότι οι μεγάλες εταιρείες (π.χ. EMI) δεν θα ήταν μεγάλες χωρίς την στήριξη του πολιτικού κατεστημένου της Δύσης, και αρκετές μάλιστα είναι και διαπλεκόμενες.
Το release εκμεταλλεύεται το συναίσθημα των οπαδών για τους maiden για να μετρήσει εισπράξεις, δεν γνωρίζει την πραγματική αξία του ονόματος maiden, ούτε γνωρίζει τι σημαίνει το heavy metal για όσους πλήρωσαν το πανάκριβο εισιτήριο για να παρευρεθούν.
Ήταν και ο λόγος που δεν πήγα σε κανένα από τα live αυτά, αν και θα ήθελα να δω ειδικά τους manowar και τους priest.
Τι εστί δηλαδή αυτό το φρούτο release athens που ακούμε τα τελευταία χρόνια και πόσο διαπλεκόμενη είναι ως εταιρεία;
Ποιος τους τοποθέτησε εκεί για να φέρνουν όλα τα μεγάλα ονόματα του μουσικού χώρου;
Την επόμενη του εξωφύλλου αυτού, η Ελεύθερη Ώρα έκανε και δεύτερο ανάλογο εξώφυλλο, όπου μιλούσε για την 'metal φράξια της κυβέρνησης'! Και εδώ νομίζω ήταν απόλυτα εύστοχοι!
Για την φάση με το καπνογόνο και την συμπεριφορά του Dickinson ποια η γνώμη σας;
Κάποιος θα πρέπει να εξηγήσει στο Dickinson τι σημαίνει heavy metal είναι η άποψή μου, πολύ λακωνικά.
Βέβαια άλλοι είπαν ότι αυτό δεν ήταν καπνογόνο αλλά βαλλιστικό όπλο.
Όπως και αν έχει όμως, ό,τι είπε ο dickinson το είπε επειδή τον ενοχλούσε ο καπνός, δεν ενοχλήθηκε από το όπλο.
Εν ολίγοις, όσο τετριμμένο και αν ακούγεται ως φράση, το metal είναι μουσική επαναστατική, και αντίδραση στο κατεστημένο.
Δεν μπορεί να αποτελεί αντικείμενο εκμετάλλευσης από κανέναν έμπορα (όπως έτσι αποκαλούσε, και σωστά, και μια ψυχή, ξέρετε ποια, τον Lord, κάποτε αρχισυντάκτη του metal hammer- αιωνία του η μνήμη- για τους γνωστούς λόγους), και δεν μπορεί να εισχωρεί σε αυτό κανένα ξένο σώμα, που δεν ξέρει τι ακριβώς πρεσβεύει αυτή η μουσική.
Αν ήταν δηλαδή να μιλάμε μόνο για attitude και τρόπο ντυσίματος και 'rock'n'roll ξενύχτια' θα ήταν καλύτερα η μουσική αυτή να μην έχει λόγο ύπαρξης, πιο σωστά δεν διαφέρει από το κίνημα των χίπις.
Το οποίο κίνημα απλώς δημιουργήθηκε για να διαφημίσει το LSD ως παραισθησιογόνο και οι οποίοι χίπις δεν είχαν τελικά καμία πρόταση για έναν καλύτερο κόσμο.
Το metal δεν είναι η μουσική υπόκρουση της νεολαίας (και της γερουσίας αν θέλετε) που δεν έχει προσανατολισμό και θα ζει υπό την επήρεια του αλκοόλ και άλλων ουσιών.
Θα ήθελα ένα σχόλιο σε όλα αυτά!
Φιλικά,
Κυριάκος
Θα υπάρξει ανάρτηση σχετικά με το θέμα Dickinson και την κουλτούρα του σύγχρονου heavy metal.
Στο θέμα της Ε.Ω. η βλακεία έγκειται στο ότι δεν έγραψαν για τη συμβολικά κακή (σατανική) υπόσταση που έχουν δώσει οι δυνάμεις της φιλελεύθερης μουσικής βιομηχανίας στην μεταλλική μουσική. Έγραψαν για υπερφυσικές δυνάμεις που ενυπάρχουν στην ίδια την ουσία της μουσικής, οι οποίες με σατανικό τρόπο και έπειτα από την συναυλία - τελετουργικό ξύπνησαν τους δαίμονες της φωτιάς που έκαψαν τα ελληνικά δάση. ΈΛΕΟΣ ρε φίλε με την κωλοφυλλαδα. Δεν παλεύεται η γαμη@#νη.
Στα υπόλοιπα καλά τα λες. Χωρά πολλή συζήτηση το θέμα. Θα γίνει στο άρθρο που θα ανέβει.
Μια συμβουλή.
Όποιος θέλει να γίνει εθνικιστής, να ΜΗΝ γίνει σαν αυτούς εδώ τους "εθνικιστές" Ουκρανούς, που μετονόμασαν την οδό Λέοντος Τολστόι σε οδό Μπόρις Τζόνσον:
https://twitter.com/RWApodcast/status/1550869612656529413
Ό,τι θέλετε κάντε, παιδιά, αλλά σε αυτό το χάλι ΜΗΝ καταντήσετε.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...το '18 δεν έκανε μόνο η ΕΩ σύνδεση Μέιντεν με φωτιά στο Μάτι, αλλά και ο παπαροκάς Μουλατσιώτης
https://luben.tv/stream/160047
Ο/Η Κωνσταντίνος είπε...Οι αντιφα, μετά απο έναν λήθαργο κατόπιν διαταγών βεβαίως, ξύπνησαν και ακολουθούν το νεο σχέδιο αποσυντονισμού της διαλυμένης Ελλάδος. Εντολές απο τους αφενταδες τους Δεξιους και αριστερούς, ώστε να δημιουργηθεί ένα κλίμα τρομοκρατίας πάλι, εν όψη εκλογών. Στο παιχνίδι βέβαια και η αστυνομία σαν πιστά σκυλάκια πάντα και έτοιμη να επιβάλει τα νέα σταλινικά μέτρα μετά τα μπάνια του λαού...έχουμε να δουμε πολλά ακόμη. Την καλημέρα μου...
Νομίζω ότι ένα πρώην μέλος των παπαροκαδων έφυγε από το μοναστήρι και τώρα είναι μέλος σε Death metal συγκρότημα. Μάλιστα είχε δώσει συνέντευξη και είπε κάποια πράγματα όχι ιδιαίτερα κολακευτικά για τον Μουλατσιώτη και το μοναστήρι των παπαροκαδων.
Voivod
Εντάξει για τον Μουλατσιώτη χωριό που φαίνεται κολαούζο δε θέλει. Θα μου πεις ο μόνος είναι;
Ποια είναι η άποψη της λέσχης για τον Γερμανό φιλόσοφο Βίλχελμ Λάιμπνιτς;
για τον ανώνυμο που ρωτάει παραπάνω (μέλος της λέσχης δεν είμαι αλλά παίρνω την ευκαιρία να απαντήσω)
ο Λάιμπνιτς ως φιλόσοφος (ήταν και τεράστιος μαθηματικός) είναι αυτός που ξεκινά τη γερμανική ιδεαλιστική αντίθεση στον Σπινοζικό υλισμό, την οποία επεκτείνουν οι Καντ, Χέγκελ κ.ά. Από αυτό μπορεί να θεωρηθεί -με την ευρεία έννοια- και μακρινός πρόγονος του φιλοσοφικού ρομαντισμού.
παρ' όλα αυτά, δεν ξεχνάμε ότι η αντίληψη του Λάιμπνιτς περί του τότε κόσμου ως "του καλύτερου δυνατού από όλους τους κόσμους" ήταν ένας καθεστωτικός κλασικισμός με τον οποίο δε γίνεται οι ρομαντικοί να συμφωνήσουν, αλλά ούτε καν οι πιο οξυδερκείς διαφωτιστές (είναι πολύ γνωστή η κριτική του Βολταίρου στην ιδέα αυτή του Λάιμπνιτς αμέσως μετά το μεγάλο σεισμό της Λισαβόνας το 1755, και δεν είναι τυχαίο που σήμερα, πολλές φορές όταν διάφοροι αρθρογράφοι μιλούν για την οικονομική κρίση/πανδημία/πόλεμο σαν το τέλος των φουκουγιαμικών ψευδαισθήσεων περί "τέλους της ιστορίας", κάνουν αναφορά στο σεισμό της Λισαβόνας ως το τέλος των αντίστοιχων λαϊβνίτειων ψευδαισθήσεων της τότε εποχής).
γενικώς, ο Λάιμπνιτς είναι όχι μόνο προνεωτερικός αλλά και προδιαφωτιστικός φιλόσοφος. Ανήκε σε μια εποχή που, ενώ το φεουδαρχικό σύστημα βρισκόταν στην αρχή της αποσύνθεσης και εξέπεμπε μια ηθική κατάπτωση και δυσωδία, οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής (και τα αντίστοιχα ήθη) δεν είχαν αναπτυχθεί ακόμα, οπότε η κοινωνικο-φιλοσοφική κριτική αυτών των στοχαστών δεν μπορεί παρά να είναι ποιοτικά διαφορετική από αυτή των ρομαντικών που εμφανίστηκαν 150 χρόνια μετά υπό εντελώς άλλες ιστορικές συνθήκες.
από εκείνη τη γενιά στοχαστών (Καρτέσιος, Σπινόζα, Λάιμπνιτς, Πασκάλ) μάλλον ο Πασκάλ είναι αυτός που προσεγγίζει περισσότερο τη σκέψη εκείνη που στη συνέχεια μετεξελίχθηκε σε αντιδιαφωτισμό: ο Πασκάλ σαν φιλόσοφος (κι αυτός ήταν επίσης μεγάλος μαθηματικός) καυτηριάζει τις παρακμιακές συνήθειες της άρχουσας τάξης και τον ηθικό μηδενισμό που κυριαρχούσε, αλλά τις καυτηριάζει όχι όπως ο Λα Ροσφουκώ (πρωτο-διαφωτιστής που τις βλέπει ως σημείο των καιρών), αλλά από σκοπιά ουσιοκρατική, ως προαιώνια έμφυτες κατηγορίες του ανθρώπου; ως συμπτώματα μιας απελπιστικής και ανεπανόρθωτης απομόνωσης και μοναξιάς που βιώνει ο άνθρωπος που αφήνεται στην τύχη του σε έναν κόσμο εγκαταλειμμένο από το Θεό (δεν είναι τυχαίο ότι ο Πασκάλ είναι πολύ κοντά στον Σοπενχάουερ όταν περιγράφει και αναλύει τη θανατηφόρα απογοήτευση, πλήξη, βαρεμάρα ως τη χρόνια ασθένεια των κυρίαρχων). Πρόδρομος του πεσιμιστικού ρομαντισμού, λοιπόν, ο Πασκάλ.
Ήταν πολύ σημαντικός μαθηματικός και εξέχουσα μορφή των ευρωπαϊκών γραμμάτων. Αλλά δεν εστίασε τόσο πολύ στην πολιτική φιλοσοφία όσο σε άλλα φιλοσοφικά ρεύματα. Οπότε δεν έχουμε να σχολιάσουμε και πολλά. Μόνο ότι ήταν στο ευρύτερο ορθολογιστικό περιβάλλον της περιρρέουσας ατμόσφαιρας του πρώιμου Διαφωτισμού. Δεν είναι στα αναγνώσματα που εστιάζουμε εμείς. ΚΑτά τα άλλα είναι κατατοπιστικό το σχόλιο του παραπάνω ανώνυμου.
Με καλυψατε πλήρως ευχαριστώ!
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Το ότι ο μοσχοβιτικός ιμπεριαλισμός και οι σερβικές σφαγές στα βαλκάνια προκάλεσαν το μίσος δεν σου πέρασε από το μυαλό δηλαδή ε;
Γκαρσόνι, 1) μάθε ιστορία ιδεών, 2) μάθε ιστορία Βαλκανίων.
Ιστορία Βαλκανίων γιατί οι Κροάτες όταν γενοκτονούσαν Σέρβους (1941) το έκαναν χωρίς να έχει προηγηθεί σφαγή Κροατών από Σέρβους, αλλά στα πλαίσια του παράλογου σωβινισμού τους, που είχε μετατραπεί σε γενοκτονικό φυλετισμό τη δεκαετία του '30. Άντε, να δικαιολογήσω αν θες τους Μπαντερικούς (έστω for argument's sake να σου πω ότι ο Μπαντέρα εκδικιόταν το Γολοντομόρ, αν και ούτε αυτό ισχύει, αφού ο Μπαντέρα σκότωνε Πολωνούς, και το Γολοντομόρ δεν είχε σχέση με τη Δ. Ουκρανία). H λύσσα των Ουστάσι πώς δικαιολογείται; Για τους φόνους τριών Κροατών ηγετών από Σέρβους στο γιουγκοσλαβικό κοινοβούλιο το 1928, δικαιολογείται η δολοφονία 300.000 αμάχων Σέρβων;
Κι εδώ ερχόμαστε στην ανάγκη να μελετηθεί η ιστορία των ιδεών.
Αν είναι δέον να λεχθεί ότι η σκέψη των σημαντικότερων Κροατών διανοητών του 19ου και πρώιμου 20ού αιώνα ακολουθούσε πάντα την αντίστοιχη σύγχρονη γερμανική σκέψη (πολιτιστικά η διανόηση της Κροατίας κοιτούσε πάντα προς Αυστρία-Γερμανία), τότε, η σταδιακή πορεία παρακμής της γερμανικής φιλοσοφίας, το κατρακύλισμα από το ανθρωπιστικό μεγαλείο του ιδεαλισμού και ρομαντισμού στο τέλμα του νιτσείσμού, κοινωνικού δαρβινισμού και γενοκτονικού φυλετισμού, αντανακλάται και στους Κροάτες.
Πιο συγκεκριμένα:
Ο Ljudevit Gaj, ο μεγάλος Δάσκαλος του Γένους των Κροατών, στο πνεύμα του ρομαντισμού, του Χέρντερ και του Χέγκελ, βλέπει την εθνικότητα ως διαλεκτικά δεμένη με την οικουμενικότητα, κι ως εκ τούτου ζητά την ελευθερία του κροατικού έθνους αλλά μέσα σε μια αδελφική ομοσπονδία των Νοτίων Σλάβων (μαζί και με τους Σέρβους), είναι δηλαδή εθνικιστής και πανσλαβιστής ταυτόχρονα, και άρα πρόγονος του Γιουγκοσλαβισμού.
Μια γενιά μετά, όμως, ο επόμενος Κροάτης εθναπόστολος, ο Ante Starčević, πάλι αντανακλώντας τους συγχρόνους του Γερμανούς διανοητές, απορρίπτει τον ρομαντικό-πανσλαβικό εθνικισμό του Gaj, και γίνεται κήρυκας ενός κοινωνικού δαρβινισμού (ήταν μελετητής του Νίτσε) που εκφράζεται από ακραίο αντισερβισμό (γράφει ότι οι Σέρβοι είναι γύφτοι, ότι οι Κροάτες είναι η ανώτερη φυλή ανάμεσα στους Γιούγκους, κλπ). Αυτά είναι συμπτώματα της γενικότερης σήψης της ευρωπαϊκής σκέψης που επικράτησε στα τέλη του 19ου αιώνα, και που προϊόντα της στον 20ό ήταν οι γενοκτονίες και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Άλλωστε βασικός μαθητής και εκλαϊκευτής της σκέψης του Starčević είναι ο Mile Budak, ιδεολόγος των Ουστάσι και υπεύθυνος μαζί με τον Πάβελιτς για την υλοποίηση της γενοκτονίας των Σέρβων.
Δέον να λεχθεί επίσης ότι ενώ ο ρομαντικός εθνικιστής Gaj έβλεπε τους Αυστριακούς ως τον κύριο εχθρό, ο μεταρομαντικός Starčević προέτασσε συμμαχία (διάβαζε: υποταγή) Κροατών στους Αυστριακούς κατά των "γύφτων" Σέρβων. Άμεσος κληρονόμος αυτού είναι η συμμαχία των Ουστάσι από τη δεκαετία του 1920 με Μουσολίνι και μετά Χίτλερ. Βλέπεις ένα pattern εδώ; Ο ρομαντικός δεν πουλάει το έθνος του στον Χ για να γλιτώσει από τον Ψ. Ο μεταρομαντικός το κάνει.
Κάτι ανάλογο γίνεται και με τους Ουκρανούς. Ο ρομαντικός Ουκρανός εθναπόστολος Taras Shevchenko θεωρούν αυτονόητο ότι η ανεξάρτητη Ουκρανία θα έχει ως αδελφή και σύμμαχο μια ανεξάρτητη Ρωσία. Η εναντίωσή του στην τσαρική μπότα ποτέ δε μεταλλάχτηκε σε μίσος για το ρωσικό λαό. Το σωβινιστικό-φυλετικό μίσος εμφανίζεται ΜΟΝΟ όταν ξεθωριάζει ο ρομαντισμός. Βέβαια στους Ουκρανούς αυτό αργεί πολύ, αφού ως και το 1920 (ως και τους Franko και Hrushevsky) δεν υπάρχει ούτε ψήγμα φυλετικού αντιρωσισμού σε αυτούς. Ο πρώτος που είχε σωβινιστικό αντιρωσισμό (και αντιπολωνισμό) ήταν ο Πετλιούρα, και ο Μπαντέρα φυλετικοποίησε αυτόν τον σωβινισμό.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι οι ιδεολογίες των Ουστάσι, του Μπαντέρα και άλλων που εσύ, γκαρσόνι, υποστηρίζεις, είναι αποτέλεσμα ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗΣ ΤΟΥ ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΥ και υιοθέτησης του κοινωνικού δαρβινισμού, νιτσεϊσμού και άλλων εχθρικών προς το ρομαντισμό ρευμάτων.
Γι' αυτό, γκαρσόνι, να είσαι πιο προσεκτικός όταν πας να πλασάρεις σε ρομαντικούς τέτοια πονηρά αφηγήματα. Ο ρομαντισμός ΔΕΝ παρήγαγε και δεν παράγει γενοκτόνους.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Κάποιες προσθήκες σε υποστήριξη όσων έγραψα παραπάνω για την απαρχή του σωβινισμού ως δείγμα αποσύνθεσης του ρομαντικού εθνικισμού.
Ο Κροάτης ρομαντικός εθνικιστής Ljudevit Gaj το 1839 θεωρεί Κροάτες και Σέρβους ως διαφορετικές εθνότητες, που όμως η αποστολή τους είναι να φτιάξουν κοινό έθνος:
"Ljudevit Gaj, the leader of the Illyrian national movement, believed that the Habsburg territories inhabited by the South Slavs were not populated by a homogeneous community. However, while recognising their cultural heterogeneity, Gaj did not hold that Serbs and Croats were yet formed national communities. For instance, although in 1839 he writes: “A Serb will never become a Croat, and the latter can never become a Serb,” he also adds a thought which indicates his Illyrian nationalism: “It is not our intent to abolish the separate names, but to only adjoin them under a common national name.”
Στον Gaj, λοιπόν, η έννοια έθνος δεν είναι φυλετική-σωβινιστική. Το έθνος ενώνει πολλά συγγενικά γένη. Ο Ιλλυρισμός του Gaj είναι πρόδρομος του Γιουγκοσλαβισμού.
Αντίθετα, στα τέλη του 19ου αιώνα ο νιτσεϊκός-δαρβινιστής Starčević περιορίζει την έννοια του έθνους στα κλειστά όρια του γένους. Ενώ ο Gaj αναγνώριζε ότι Κροάτες και Σέρβοι είναι δύο διαφορετικά γένη, πίστευε ότι μπορούν να γίνουν κοινό έθνος. Ο Starčević, απορρίπτοντας αυτό, βλέπει Κροάτες και Σέρβους ως διαφορετικά και εχθρικά έθνη:
"Ante Starčević believed Croats should confront their neighbors, including Serbs. He wrote, for example, that Serbs were an "unclean race" and denied the existence of Serbs or Slovenes in Croatia, seeing their political consciousness as a threat. During the 1850s Starčević forged the term Slavoserb, initially used to refer to some Serbs and his Croat opponent and later applied to all Serbs by his followers. The Austrian occupation of Bosnia in 1878 probably contributed to the development of his anti-Serb sentiment: He believed that it increased the chances for the creation of Greater Croatia. David Bruce MacDonald, has put forward a thesis that Starčević's theories could only justify ethnocide but not genocide because Starčević intended to assimilate Serbs as "Orthodox Croats", and not to exterminate them."
Οι επικίνδυνες καινοτομίες του Starčević σε σχέση με τον Gaj είναι 1) η μη-αναγνώριση ύπαρξης Σέρβων εντός Κροατίας (τους λέει ορθόδοξους Κροάτες) και η θετική στάση προς την Αυστριακή επέκταση στα Βαλκάνια ως αντισερβική.
Την πορεία όμως προς τον πλήρως γενοκτονικό αντισερβισμό την ολοκληρώνει ένας τρίτος: ο Εβραίος (!!!) Josip Frank, πατέρας των Ουστάσι:
"Starčević's ideas formed a basis for the destructive politics of his successor, Josip Frank, a Croatian Jewish lawyer and politician converted to Catholicism who led numerous anti-Serbian incidents. Josip Frank carried on Starčević's ideology, and defined Croat identity 'strictly in terms of Serbophobia'. He opposed any cooperation between Croats and Serbs, and Djilas described him as "a leading anti-Serbian demagogue and the instigator of the persecution of Serbs in Croatia". His followers, called Frankovci, would go on to become the most ardent Ustashe members. Under his leadership the Party of Rights became obsessively anti-Serb, and such sentiments dominated Croatian political life in the 1880s. C. A. Macartney stated that because of the "gross intolerance" toward Serbs who lived in Slavonia, they had to seek protection from Count Héderváry, the Ban of Croatia, in 1883."
Βλέπουμε λοιπόν πώς μέσα σε τρεις γενιές, και χωρίς στο ενδιάμεσο οι Σέρβοι να έχουν σφάξει κανέναν Κροάτη, άλλωστε τα δύο έθνη ζούσαν σε δυο διαφορετικά κράτη τότε, οι Κροάτες στην Αυστροουγγαρία, οι Σέρβοι στη Σερβία), η αποσύνθεση των μεγάλων παραδόσεων του ρομαντισμού, που ακόμα τις ακολουθούσε ο Gaj, οδηγούν τους μεταρομαντικούς Κροάτες εθνικιστές σταδιακά στον γενοκτονικό αντισερβισμό. Βλέπουμε επίσης ότι ο στοχαστής που είναι πιο κοντά (χρονικά-πνευματικά) στον ρομαντισμό, o Gaj, είναι ο λιγότερο σωβινιστής.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ναι, ο "μοσχοβιτικος ιμπεριαλισμός" δημιούργησε το "μίσος" στην Ουκρανία, γι'αυτό ακόμα και το 13' όλη η νοτιοανατολική Ουκρανία προτιμούσε προσέγγιση με την Ρωσία από ένταξη στην ΕΕ παρά την φιλελεύθερη προπαγάνδα που βιώσαμε και εδώ στην Ελλάδα. Το οποιο "μίσος" της Ουκρανίας για την Ρωσία (με εξαίρεση ένα δυτικό τμήμα που ιστορικά δεν ήταν καν "Ουκρανία") είναι προϊόν των τελευταίων 30 ετών αμερικανικής διείσδυσης στην περιοχή που έπαιξε έξυπνα με περιθωριακές ταυτότητες και ταυτίσεις