του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου
Ήμουν δεκατριών ετών και βρισκόμουν ακόμη στην πόλη μου την Λαμία, περιμένοντας τις κλασικές καλοκαιρινές διακοπές στα...«εξωτικά παραθαλάσσια» μέρη της περιοχής μου αφού τα σχολεία είχαν τελειώσει. Μία από τις κύριες ασχολίες μου εκείνο τον μήνα ήταν η μπάλα και ιδιαίτερα το Μουντιάλ της Ισπανίας. Βασική μου μέριμνα η ολοκλήρωση του άλμπουμ της Panini World Cup με τα αυτοκόλλητα από φωτογραφίες των παιχταράδων, των αληθινών ποδοσφαιριστών της εποχής. Δεύτερο επίπεδο οι αγώνες στις γειτονιές και στους δρόμους. Και πάνω απ’ όλα η πανδαισία του Μουντιάλ που βρισκόταν σε εξέλιξη και περνούσε στην φάση των νοκ άουτ παιχνιδιών. Γήπεδα κατάμεστα με μαλλιάδες και skinheads που κρέμονταν στα κιγκλιδώματα, καπνογόνα, καραμούζες και αιωρούμενα χαρτάκια συνέθεταν στις εξέδρες μια ατμόσφαιρα γνήσιας λαϊκής γιορτής.
Η προτίμησή μου για την Squadra Azzura ήταν ήδη μια φανατική επιλογή από τους τελευταίους αγώνες του Μουντιάλ του 1978, χωρίς να έχω βέβαια δυνατές μνήμες. Απλά ήταν μια αυθόρμητη επιλογή, σαν κάτι το μεταφυσικό να με τραβούσε προς την μπλε φανέλα. Επρόκειτο για μια επιλογή που με έφερε ενάντια σε όλους τους φίλους, αφού η συντριπτική πλειοψηφία των πιτσιρικάδων στήριζαν Βραζιλία, Γερμανία, Αργεντινή και οι μεγαλύτεροι την Αγγλία, την Γαλλία, ίσως και την Ολλανδία. Την Ιταλία την αντιπαθούσαν οι περισσότεροι, ίσως λόγω του εκνευριστικού ποδοσφαίρου που έπαιζε.
Η Ιταλία δεν ξεκίνησε εντυπωσιακά στο ισπανικό Μουντιάλ. Πέρασε τον πρώτο γύρο με διαφορά τερμάτων και μάλιστα τρίτη στην θέση του Καμερούν. Αντίθετα, τα μεγάλα φαβορί, οι τότε ομαδάρες, όπως η Βραζιλία, η Γερμανία και η Αγγλία, δεν αντιμετώπιζαν ιδιαίτερες δυσκολίες. Αυτός ήταν ένας ακόμη λόγος για να με δουλεύουν όλοι και να με πικάρουν κιόλας για την θλιβερή επιλογή μου, όπως έλεγαν. Δεν ήξεραν όμως τι τους περίμενε...!
Έτσι όταν περάσαμε στον δεύτερο γύρο σχεδόν μπουσουλώντας βρεθήκαμε αντιμέτωποι με την Αργεντινή, την παγκόσμια πρωταθλήτρια του 1978, και με το απόλυτο φαβορί, την ομάδα όλων, την Βραζιλία. Μια ομάδα πράγματι εκπληκτική, ασυναγώνιστα εντυπωσιακή, μαγική. Όμως οι υποστηρικτές της με εκνεύριζαν αφάνταστα με την νοοτροπία τους και το μπλαζέ υφάκι. Την μισούσα και την μισώ ακόμη (να ‘ναι καλά οι Γερμανοί με τη 7αρα πριν κάποια χρόνια).
Αφού λοιπόν καθαρίσαμε την Αργεντινή ήρθε η μαγική εκείνη ημερομηνία της 5ης Ιουλίου να δώσει ένα γερό μάθημα στους αλαζόνες φίλους μου, μια από τις πιο όμορφες μέρες της ΖΩΗΣ μου. Η Βραζιλία θα περνούσε τον γύρο και με μια απλή ισοπαλία αφού είχε νικήσει την Αργεντινή με 3-1 σε ένα εκπληκτικό ντέρμπι που θα μπορούσε να είχε λήξει ακόμη και 5-3 ή 5-4.. Η Ιταλία έκανε το πρώτο μπαμ, νικώντας την Αργεντινή με 2-1. Πλέον χρειαζόταν μόνο την νίκη απέναντι στην Σελεσάο. Πράγμα πολύ δύσκολο. Προσωπικά δεν είχα πολλές ελπίδες για την επόμενη μέρα της. Η Βραζιλία του Ζίκο και του Σώκρατες είχε βομβαρδίσει την πανίσχυρη τότε Σκωτία με 4-1 σε ένα θρυλικό ντέρμπι, είχε υποτάξει με άνεση την κραταιά ΕΣΣΔ παρά την μικρή διαφορά του σκορ. Ήταν μια ομάδα που όταν έκανε επίθεση νόμιζες ότι είχε κατέβει από άλλον πλανήτη. Είχα ήδη αρχίσει να σκέφτομαι με ποιον τρόπο θα αντιμετώπιζα το μετά του αγώνα, με ποιον τρόπο θα απέφευγα τα πειράγματα και θα ξόρκιζα την λύπη του αποκλεισμού ειδικά από την μισητή ομάδα με τα κίτρινα. Ήμουν τραγικά μόνος αφού και ο αγαπημένος μου πατέρας ήταν αντίπαλος ποδοσφαιρικά, υποστηρίζοντας κλασικά την Αγγλία.
Να όμως που ο Παμπλίτο και τα άλλα παιδιά όχι μόνο με έβγαλαν από αυτήν την θέση αλλά με έφεραν σε μια άλλη εξίσου δύσκολη. Το θέμα μου μετά τον αγώνα ήταν πως θαγλίτωνα το λιντσάρισμα, αφού δεκάδες κόσμος με κυνηγούσε μετά τον θρίαμβο μας. Αναγκάστηκα να πάρω μέτρα προστασίας για δύο μήνες μήνες και επέστρεψα, με την έναρξη των σχολείων, φορώντας την εκπληκτική λευκή φανέλα της εθνικής Ιταλίας και με ύφος χιλίων καρδιναλίων. Ναι ήμουν παγκόσμιος πρωταθλητής εξαφανίζοντας τους μάγους Βραζιλιάνους και τους καλοκουρδισμένους Γερμανούς.
Ναι λοιπόν, ήμουν εκείνο το απόγευμα της 5ης Ιουλίου, στις 17.00, στημένος μπροστά σε μια Telefunken, για να δω το ματς. Φορούσα το t shirt με την μασκότ του Μουντιάλ, τον φοβερό Naranjito και τα μυθικά σπορτέξ Zita Hellas. Ο αγώνας ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς αφού προηγηθήκαμε μόλις στο 5ο λεπτό. Μια ελπίδα γεννήθηκε μέσα μου όταν είδα την ομάδα να είναι στημένη εκπληκτικά από τον Enzo Bearzot καθώς και το πάθος που έδειχναν οι παίχτες μας. Ισοφαριστήκαμε, όμως, αλλά και πάλι μπροστά με τον Rossi. Είχα αρχίσει να ουρλιάζω σαν τρελός. Δεύτερη ισοφάριση και χαμένες ευκαιρίες από την Βραζιλία. Η καρδιά κόντευε να σπάσει και τότε έρχεται το τρίτο γκολ του Pablito για να με κάνει να τα σπάσω όλα γύρω μου. Όχι δεν σκεφτόμουν τις συνέπειες εκείνη την ώρα, από τις όποιες ζημιές. Στιγμές μοναδικές, κλάμα, συγκίνηση αλλά και ξέφρενοι πανηγυρισμοί με την λήξη του ματς. Στην διαπασών τα ιταλικά τραγούδια της εποχής. Ναι, η μεγάλη Βραζιλία πάει σπίτι της, οι υπερόπτες μάγοι αποχωρούν από το Sarria με σκυμμένο τα κεφάλια, αφού ο τεράστιος Dino Zoff έκανε την απόκρουση της ζωής του και έσωσε τα πάντα πριν το τέλος του αγώνα.
Το κερασάκι στην τούρτα για την απόλυτη συγκίνηση στα όρια του καρδιακού ήταν μετά από λίγες μέρες, όταν ο πιο χαρακτηριστικός πανηγυρισμός με την κραυγή, αυτός του Marco Tardelli, και το δεύτερο γκολ του Pablito έδωσαν το παγκόσμιο κύπελλο στην Ιταλία. Τα άλλα δυο γκολ, ένα από την Squadra κι ένα από τα πάντσερ ήταν απλά διαδικαστικά. Ο τελικός είχε κριθεί.
5 Ιουλίου 1982 και όχι μόνο. Το χαρούμενο πορτοκάλι, ο Naranjito, με έκανε να ερωτευτώ την μπάλα.Η σύγχρονη όμως εποχή με έκανε να την μισήσω. Ας μείνω όμως στο ΤΟΤΕ, νιώθω καλύτερα…Σε ευχαριστώ τεράστιε Dino, εσένα σκληρέ Claudio που η άμυνά σου ήταν υπόδειγμα, εσένα όμορφε Antonio που έκανες γυναικείες καρδιές να χτυπάνε αλλά και οι θανατηφόρες σέντρες σου έκαναν άλλη ζημιά, εσένα άρχοντα Gaetano, sir των γηπέδων, εσένα Bruno που με την τρελή σου ταχύτητα και τις ασπιρίνες που μοίρασες έκανες την διαφορά, εσένα Μarco που η κραυγή σου στον τελικό αντηχεί ακόμη στα αυτιά μου, εσένα Giancarlo που με τις αέρινες μπαλιές σου έδωσες χρώμα και τέλος εσένα Pablito που δίδαξες τι θα πει ψυχή και καρδιά!. Σε ευχαριστώ Squadra Azzura του 1982. Μια και μοναδική από το νούμερο ένα έως το έντεκα.
Σχόλια:
Αυτό, λοιπόν, το ματς, ήταν ένα από τα τρία που είχε δώρο σε DVD ο Φίλαθλος κάπου στις αρχές των 2000s. Τα άλλα δύο ήταν το Ιταλία-Γερμανία 4-3 του 1970 και το Αργεντινή-Αγγλία 2-1 του 1986. Τα είχα πάρει τότε και τα τρία, θυμάμαι, και ενώ στα άλλα δύο η περιγραφή ήταν στα αγγλικά, σε αυτό ήταν στα ιταλικά. Από εκεί μου έχει μείνει βαθιά μέσα στη μνήμη το ματς αυτό, ακόμα κι αν το '82 ήμουνα μωρό με τις πάνες.
Την απόκρουση του Τζοφ στην κεφαλιά του Όσκαρ στο 88' που αποσοβεί το 3-3 την έχω ακόμα εικόνα στο μυαλό μου.
Μετά, όταν μεγάλωσα και άρχισα να μελετάω τα "ενδότερα" του αθλήματος, συστήματα και τακτικές δηλαδή, ανακάλυψα ότι η ομάδα που με κά@λωνε στην εφηβεία, η Δυναμό του τρισμέγιστου Λομπανόφσκι των ετών 1997-99, στηνόταν στο γήπεδο με ένα σύστημα πολύ κοντά σε αυτό του Μπέαρζοτ από το '82.
http://sharemytactics.com/41919.png
και
http://sharemytactics.com/44722.png
Σε αυτό το σύστημα, τη μια πλευρά την παίρνει ολόκληρη ο μπακ (Καμπρίνι στην Ιταλία, Λούζνι στη Δυναμό), τον οποίο οι Ιταλοί ονόμαζαν fluidificante (ρευστοποιητή). Στην άλλη, όμως, ο παίκτης που είναι μπακ στα χαρτιά (Τζεντίλε στην Ιταλία, Ντμιτρούλιν στη Δυναμό) μένει πίσω και γίνεται συχνά τρίτο στόπερ, ενώ ο χαφ που είναι μπροστά από το μπακ (Μπρούνο Κόντι στους Ιταλούς, Βιτάλι Κοσόφσκι στους Ουκρανούς), αυτός δηλαδή που οι Ιταλοί ονόμαζαν tornante -εκτός από φουρκέτα σημαίνει και αυτόν που γυρνά πίσω-, είχε το ρόλο από χαφ να γίνεται μπακ όταν η ομάδα αμύνεται, και εξτρέμ όταν επιτίθεται. Με αυτό τον τρόπο η Ιταλία το '82 (και η Δυναμό το '99) έπαιζε 4-3-3 όταν έβγαινε μπροστά, και 5-3-2 όταν αμυνόταν.
λίγο πολύ το ίδιο έπαιξε και ο Ρεχάγκελ στις νίκες μας με Γαλλία και Τσεχία το 2004, με Σεϊταρίδη (που η φυσική του θέση ήταν δεξί μπακ) σε ρόλο τρίτου στόπερ (man-to-man στον Ανρί και μετά στον Μπάρος), λίμπερο τον Δέλλα (ο Μπέαρζοτ είχε εκεί τον μέγιστο Γκαετάνο Σιρέα και ο Λομπανόφσκι τον Βαστσούκ), στόπερ για να πιάνει βεντούζα τον αντίπαλο σέντερ φορ ήταν ο Μιχαλάκης ο Καψής που με κάποιο μαγικό τρόπο εξαφάνισε Τρεζεγκέ και Κόλερ (εκεί ο Μπέαρζοτ είχε τον Κολοβάτι, ο Λομπανόφσκι τον Χολόβκο), και tornante ο Ζαγοράκης (που κάνει την τρίπλα στον Λιζαραζού πριν το γκολ του Χαριστέα):
https://www.stereanews.gr/wp-content/uploads/2019/03/%CE%9F%CE%BC%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CE%BA%CE%B1%CE%B5%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%BF%CF%82-2.jpg
Και ψάχναν οι ειδήμονες οι δημοσιογράφοι να βρουν αν ο Ότο έπαιζε 4-4-2, 4-3-3 ή 5-3-2, ενώ τα έπαιζε όλα μαζί ταυτόχρονα!
Ο/Η Ανώνυμος είπε...ο κυριούλης που πανηγυρίσει στις εξέδρες στο τελευταίο βίντεο μετά από κάθε γκολ είναι ο Sandro Pertini, ο γηραιός Σοσιαλιστής πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας και άλλοτε πολιτικός επίτροπος της μεραρχίας παρτιζάνων που συνέλαβε τον Μουσολίνι το 1945.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...αναφορά στον Pertini είναι και ο στίχος "E un partigiano come presidente" σε αυτό το άσμα του Cutugno που άφησε εποχή
https://www.youtube.com/watch?v=ttY0PqVT-uA
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ρε παιδιά, η απόφαση να παιχτεί το παγκόσμιο χειμώνα για να βολευτούν τα Εμιράτα, δεν είναι απαράδεκτη; Μουντιάλ με καλοριφέρ και πουλόβερ. Καλά εντάξει..
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...@#€μημένη παγκοσμιοποίηση. Τα έχουμε γράψει πολλές φορές. Αυτό που αναφέρεις είναι μόνο μια ψηφίδα της εμπορευματοποίησης και της υποταγής του λαϊκού αθλήματος στην liberal αγορά και στην οργανωτική τυποποίηση της φιλελεύθερης γραφειοκρατίας.
Είσαι ο περίφημος "Ιταλός" που έκραζε τον Sun Knight για την αγάπη του προς την Βραζιλία στις δημοσιεύσεις στο μπλογκ του, "Λευκή Βραζιλία" τον Αύγουστο του 2009 και "Victory World Cup" τον Ιούνιο του 2010;
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Δεν έχουν κάποια σχέση. Ο παλιός "Ιταλός" ήταν ορθολογιστής και με ιδεολογία που έφερνε στα "γκαρσόνια" του χώρου. Την έλεγε στον Sun Knight ως "Διαφωτιστής " δεξιός πατριώτης, ευρωπαϊστής, ρατσιστής" που ήταν με τον εκσυγχρονισμό, με την οργάνωση και με τον ορθό λόγο (εξού και λάτρης του αμυντικού, τεχνοκρατικού ιταλικού ποδοσφαίρου) και απέρριπτε τον Ρομαντισμό του Sun Knight ο οποίος έδινε έμφαση στο λογοτεχνικό fantasy και το φαντεζύ βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο.
Καλά ντε, το καθαρά φαντεζί μη-συστηματοποιημένο ποδόσφαιρο τέλειωσε με τη Βραζιλία του '70 (άντε και του '82).
Από την Ολλανδία και τη Γερμανία του '74 και μετά, η μπάλα (το καθαρά παικτικό-γυμναστικό εννοώ, όχι το εμπορευματικό-οικονομικό σκέλος) έγινε μαθηματικά.
Και δεν σε κάνει σώνει και καλά "διαφωτιστή" να το παραδέχεσαι αυτό και να γουστάρεις εκείνο ειδικά το ποδόσφαιρο που καταφέρνει να είναι και συστηματικό και φαντεζί ταυτόχρονα.
όπως για παράδειγμα αυτό, που είναι την ίδια στιγμή μπαλέτο, εφαρμοσμένα μαθηματικά και μπάλα:
https://www.youtube.com/watch?v=A6mdnGZKTyg
ή αυτό που ήμουνα και μέσα (Καυτατζόγλειο), και δεν σηκώθηκε ούτε μια φορά η μπάλα από το χορτάρι:
https://www.youtube.com/watch?v=OrL8z29fgA4
Επειδή η μπάλα δεν είναι μόνο επιστήμη αλλά είναι και τέχνη, ο πλήρης ρομποτοειδής ορθολογισμός ΔΕΝ μπορεί να υπάρξει στη μπάλα. Αλλά επειδή δεν είναι μόνο τέχνη αλλά και επιστήμη, το ζητούμενο για να παιχτεί αυτό που λέμε ωραίο ποδόσφαιρο είναι ο συνδυασμός της λογικής με τη φαντασία. Αυτό είναι που πέτυχαν η Ολλανδία του Κρόιφ και η Μίλαν των Ολλανδών και η Μπάρτσα της περασμένης δεκαετίας. Δυστυχώς σήμερα έχουμε πήξει στην καθυπόταξη της φαντασίας στο βωμό της "λογικής", αλλά είναι οι εκρήξεις της φαντασίας, όποτε αυτές έρχονται, έστω μια φορά στα 10, στα 15, στα 20 χρόνια, που μας (ν)αυλώνουν.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Μεγάλη ομάδα εκείνη η Αγγλία. Αποκλείστηκε από το Μουντιάλ με τρεις νίκες και δύο ισοπαλίες. Στο ισόπαλο ντέρμπι με τη Γερμανία ήταν πολύ καλύτερη. Έχασε τα άχαστα με την Ισπανία με κορυφαία την απίστευτη ευκαιρία του Κήγκαν μπροστά σε άδειο τέρμα. Όλοι περίμεναν ένα ντέρμπι Βραζιλία - Αγγλία στον τελικό. Μας χάλασαν οι Γερμανοί και οι Ιταλοί το σενάριο. Επόμενη πιο ποιοτική ομάδα η Γαλλία. Την ήθελαν όλοι στον τελικό αλλά οι Γερμανοί έκαναν πάλι τη ζημιά. Τη μόνη από τις μεγάλες ομάδες της διοργάνωσης που είχαν σε ποιότητα οι Γερμανοί ήταν η Ιταλία. Κατάφεραν να πετάξουν έξω τους διαστημικούς Άγγλους και Γάλλους του '82 και να χάσουν από την Ιταλία που ήταν κατώτερη από αυτούς και αυτό φάνηκε στις επόμενες διοργανώσεις για πολλά χρόνια.
Ο Α. Π. είπε...Δεν μπορούν ο Γερμανός και ο Άγγλος ποτέ να κερδίσουν τον Ιταλό.
1970 - 1982 - 2006 - 2012 συσσωρευμένο κόμπλεξ Γερμανών με Ιταλούς (2016 μπόρεσαν μια φορά να πάρουν στα πέναλτι την ελλιπέστατη Ιταλία κι αυτό επειδή ο σαραντάρης Μπουφόν έπεφτε αργά στα πέναλτι). Ενώ ο Γερμανός κερδίζει πάντα Γάλλους, Άγγλους, Αργεντίνους και Ολλανδούς, με τον Ιταλό δε μπορεί.
ο Άγγλος τα ίδια... πάντα βρίσκει ο Ιταλός τον τρόπο και τον κερδίζει. Άλλο που αν βάλεις Πολ Ινς 1998 με Αργεντινή, Άσλεϊ Κόουλ και Άσλεϊ Γιανγκ το 2012 με Ιταλία, και Ράσφορντ - Σάντσο - Σάκα πέρσι πάλι με Ιταλία, τα Λιοντάρια έχουν τρεις αποκλεισμούς στα πέναλτι από έγχρωμους.
γιατί ο έγχρωμος είναι κορυφαίος στα πάντα στον αθλητισμό (και είμαι φόλα αντιρατσιστής σε αυτό), εκτός του πέναλτι, που θέλει Ολύμπια ψυχραιμία και αυτοσυγκέντρωση. Κι η Γαλλία έχασε δυο φορές σε πέναλτι, μία από Τρεζεγκέ (2006), μία από Εμπαπέ, ή η Γκάνα το 2010 με Ουρουγουάη, που απλώνει ο Σουάρες το χέρι πάνω στη γραμμή στο 120' να σώσει το γκολ, χάνει μετά ο Γκανέζος το πέναλτι, και μετά χάνουν άλλα 2 οι Γκανέζοι και περνάνε οι Ουρουγουανοί. Τότε θα είχα χαλαστεί πολύ άσχημα, αν οι Γκανέζοι το είχαν πάθει αυτό από οποιαδήποτε άλλη ομάδα. Αλλά έτυχε να είναι οι υπεραγαπημένοι μου Ουρουγουανοί.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Δεν ήταν η Ιταλία κατώτερη το '82 ούτε από Αγγλία ούτε από Γερμανία.
Η Ιταλία ήταν η Γιουβέντους του Τραπατόνι που σάρωνε τα πάντα στην Ευρώπη κάθε χρόνο + τους καλύτερους παίκτες από Ρόμα - Μίλαν - Ίντερ.
Ακόμα κι από Βραζιλία, η Ιταλία ήταν κατώτερη μόνο στο χώρο του κέντρου (ντάξει, Ζίκο - Φαλκάο - Σόκρατες δεν είχε κανείς). Αλλά σε τέρμα, άμυνα και σέντερ φορ, δεν υστερούσε η Ιταλία σε τίποτα.
Τζοφ - Σιρέα - Τζεντίλε - Καμπρίνι - Κόντι - Ταρντέλι - Αντονιόνι - Ρόσι δεν είχαν κάτι να ζηλέψουν από κανέναν.
Η Βραζιλία είχε τον Έντερ για σέντερ φορ και Βαλντίρ Πέρες τέρμα, γελάγανε και τα τσιμέντα.
Η Γερμανία είχε τον Φίσερ ακόμα. Το '86 η Γερμανία ήταν ομαδάρα, που είχε και Φέλερ και Ματέους και Μπρέμε. Το '82 με τα ψέματα φτάσαν τελικό, κάναν τη λαμογιά με Αυστρία στον όμιλο για να μείνει απ' έξω η Αλγερία.
Γαλλία όντως ήταν ομαδάρα σε εκείνο το Μουντιάλ. Αλλά και να πέρναγαν στα πέναλτι τους Γερμανούς, με τον απροσπέλαστο τοίχο του Μπέαρζοτ θα τα 'βρισκαν σκούρα στον τελικό.
Γενικά δίκαια το πήρε η Ιταλία. Έφερε στο ποδόσφαιρο το '82 την καινοτομία της zona mista (εξέλιξη του κατενάτσιο αλλά στο πιο επιθετικό και μοντέρνο).
Εκεί που θα ήταν αδικία αν το έπαιρνε, ήταν το '94.
Εντωμεταξύ αυτό που ξέρουμε ως ιταλικό τεχνοκρατικό αμυντικό ποδόσφαιρο το δημιούργησε ο Βιτόριο Πότσο τη δεκαετία του '30 γιατί ο Μουσολίνι του ζητούσε επιτακτικά να κερδίσει το Μουντιάλ του 1934 μέσα στη χώρα του, και έπαιξε αμυντικά για να πάρει τους Αυστριακούς των Ούγκο Μάισλ και Σίντελαρ που παίζανε φαντεζί.
Κι αυτό που παίζει τώρα ο Σιμεόνε στην Ατλέτικο το έχει μάθει από τον Μπιλάρδο που προερχόταν από την Εστουδιάντες των 60s, που έπαιζαν βρώμικα και αντιαθλητικά και που ήταν η ομάδα της χούντας του Ονγκανία. Στον αντίποδα αυτών (εντός αργεντίνικου ποδοσφαίρου) είναι ο Μενότι και ο Μπιέλσα, που θέλουν ένα παιχνίδι πιο φαντεζί, και που πολιτικά ανήκουν στην αριστερά της Αργεντινής (δεν είναι τυχαίο αυτό, στη Λατινική Αμερική ο ρομαντισμός εκφράζεται πιο πολύ από την αριστερά, αφού η δεξιά γενόμενη δεκανίκι των ΗΠΑ τον έχει προδώσει προ καιρού).
Για το ρομαντισμό του Μενότι έχει ο Jonathan Wilson αυτή την εξαιρετική παράγραφο:
"Menotti was an ineffably romantic figure. A pencil-thin chain-smoker with collar-length hair, greying sideburns and the stare of an eagle, he seemed the embodiment of Argentinian bohemianism. He was left-wing, intellectual, a philosopher and an artist. ‘I maintain that a team is above all an idea,’ he said, ‘and more than an idea it is a commitment, and more than a commitment it is the clear convictions that a coach must transmit to his players to defend that idea."
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Πώς ήταν ανώτερη η Γαλλία από την Αγγλία; Αφού τα λιοντάρια της έριξαν τριάρα εύκολη. Δεν παιζόταν εκείνη η ομάδα. Ήταν πολύ καλύτερη και από τη Γερμανία στο μοιραίο 0-0.
Ο Έντερ δεν ήταν κακός. Δεν του βγήκαν οι φάσεις γιατί τις τελείωναν τα χαφ. Εδώ που τα λέμε και ο Ρόσι δεν ήταν τίποτα τρομερό.
Η Ιταλία το '84, '86 ανύπαρκτη. Περίπου η ίδια ομάδα ήταν.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Η Ιταλία πάντα αποτυγχάνει μετά τους μεγάλους θριάμβους, επειδή αυτούς τους θριάμβους τους πετυχαίνει με παίκτες ηλικίας 30 ως 32 ετών, οπότε στις επόμενες διοργανώσεις, εκτός από κορεσμένοι είναι και υπέργηροι. Βλέπε και πατατράκ 2008-10 μετά από Μουντιάλ 2006 ή και το φετινό με Σκοπιανούς.
Αλλά το '82 ήταν στο πικ της εκείνη η γενιά παικτών. Το '78 που ήταν πιο νέοι, ήταν πάλι ένα βήμα να πάνε τελικό Μουντιάλ στην Αργεντινή, αλλά ρούφηξε ο Τζοφ τον κεραυνό του απίθανου Έρνι Μπραντς και πήγε η Ολλανδία. Μεγάλο ταλέντο εκείνη η γενιά Ιταλών.
Αγγλία κάτι παθαίνει πάντα και την πιάνει το κόμπλεξ. Και το 2004 αν πέρναγε την Πορτογαλία (μπεκατσοπέναλτι Μπέκαμ) θα μας γλένταγε εμάς μετά στο χαλαρό και θα το έπαιρνε. Την καλύτερη ομάδα είχε και τότε (Σκόουλς Τζέραρντ Λάμπαρντ Ρούνεϊ Όουεν στο πικ τους όλοι), αλλά μια ζωή χύνει την καρδάρα για κάποιο λόγο.