Banshee
Την περασμένη βδομάδα εγώ και δυο φίλες βρεθήκαμε στη Μαδρίτη, για να παρακολουθήσουμε από κοντά τους Metallica, αλλά και να ξεναγηθούμε στην ιστορική πόλη της Μαδρίτης. Στην πτήση σταθήκαμε τυχεροί και μας έτυχαν θέσεις δίπλα στο παράθυρο που έδωσαν την ευκαιρία να θαυμάσουμε την θέα της νότιας Ιταλίας, Σικελίας καθώς και της Ιβηρικής χερσονήσου. Το αεροδρόμιο της Μαδρίτης ήταν δαιδαλώδες, όμως πάραυτα καταφέραμε να βρούμε τον δρόμο μας και να μεταβούμε με ταξί του αεροδρομίου στο ξενοδοχείο που θα διαμέναμε. Οι πρώτες εντυπώσεις από τα φυσικά τοπία γύρω μας καθώς και από την συνολική εικόνα των δρόμων δεν μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε ότι βρισκόμαστε στο εξωτερικό. Η Ισπανία μοιάζει με την Ελλάδα. Σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειώσουμε ότι η οδηγική συμπεριφορά των ταξιτζήδων και των Ισπανών γενικότερα είναι χειρότερη από εκείνη τον μέσου Έλληνα οδηγού και επίσης αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι οι περισσότεροι οδηγούσαν ηλεκτρικά αυτοκίνητα και μάλιστα τελευταία μοντέλα εταιρειών.
Την πρώτη μέρα αποφασίσαμε να την περάσουμε ξεκούραστα κάνοντας βόλτες στο κέντρο της Μαδρίτης, μιας και φτάσαμε στον προορισμό μας απόγευμα προς βράδυ. Η Μαδρίτη, όπως και πολλές πόλεις στο εξωτερικό, απαρτίζεται στο μεγαλύτερο μέρος της από διατηρητέα όμορφα κτίρια.Κοντά στο ξενοδοχείο μας, υπήρχε το περίφημο Mercado de San Miguel Πρόκειται για μια μικρή αγορά, όπου κανείς μπορεί να αγοράσει από παραδοσιακά ντόπια προϊόντα μέχρι καθημερινά είδη που μπορεί να βρει κανείς σε κάποιο σούπερ μάρκετ. Το αξιοσημείωτο είναι ότι εντός της αγοράς θα βρει κανείς πάγκους με μαγειρευτό φαγητό ή street food. Οι τιμές τις Ισπανίας στην εστίαση, σχετικά με την Ελλάδα, είναι 2 έως 4 φορές ακριβότερες, ανάλογα με το μέρος και είδος του φαγητού. Οι τιμές σε ότι αφορά το αλκοόλ είναι ίδιες. Βέβαια όσο μεγάλο κίνητρο και αν είναι αυτό, τόσο αντικίνητρο είναι το γεγονός ότι τα πάντα στην Μαδρίτη κλείνουν στη μία η ώρα το βράδυ.
Κακή εντύπωση μας έκανε το γεγονός ότι τα περισσότερα μαγαζιά δεν είχαν τουαλέτες, μιας και δεν είναι υποχρεωμένα εκ του νόμου σε αντίθεση με μας, με αποτέλεσμα οι δρόμοι να είναι γεμάτοι άνδρες και γυναίκες όπου με ευκολία και άνεση κατέβαζαν τα εσώρουχά τους και κατουρούσαν από τοίχους μέχρι δέντρα και κολώνες φωτισμού, προκαλώντας μια δυσωδία που μας ταξίδεψε πίσω στο χωροχρόνο και βρεθήκαμε νοερά στα στενά της Ομόνοιας και του Μεταξουργείου. Βέβαια το φαινόμενο αυτό δεν έκανε καθόλου εντύπωση στους ντόπιους όπου συνέχιζαν να περπατούν αμέριμνοι κοιτάζοντάς μας περίεργα για το ότι νιώθαμε αηδιασμένοι από αυτή την πρακτική. Επιπλέον, σε κανένα μαγαζί δεν έδιναν τασάκια τους καπνιστές, με αποτέλεσμα όλοι να ρίχνουν τις στάχτες και τις γόπες στο έδαφος, δημιουργώντας μια στρώση αποτσίγαρων παντού στην πόλη. Εντύπωση επίσης μας έκανε το γεγονός ότι υπεράριθμες γυναίκες στην Ισπανία όχι μόνο βλέπουν θετικά το cat calling αλλά το θεωρούσαν και μορφή φλερτ με αποτέλεσμα αρκετές να σταματούν στο δρόμο και να αρχίζουν να φλερτάρουν. Τέλος παρατηρήσαμε ότι οι περισσότερες γυναίκες κάτω των 35 περίπου κυκλοφορούσαν έξω κυριολεκτικά ημίγυμνες, σε σημείο όπου οι βίζιτες της Ελλάδας θα ένιωθαν πουριτανές.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής μας στην πρωτεύουσα, υπήρχε υπερβολικά μεγάλη συγκέντρωση της αστυνομίας, σε σημείο που μας προκαλούσε φοβία και έντονη ανησυχία, μη γνωρίζοντας τον λόγο της τόσο έντονης ύπαρξής της. Σε διάφορα σημεία της πόλης, οι δυνάμεις ασφαλείας κυριολεκτικά έκλειναν τους δρόμους και δεν σε άφηναν να περάσεις αν δεν έδειχνες αποδεικτικό κράτησης τραπεζιού σε κάποιο μαγαζί του δρόμου, ή κάποιο αποδεικτικό ότι μένεις σε κάποιο ξενοδοχείο ή σπίτι του δρόμου. Κανένας αστυνομικός δεν απάντησε ποιος είναι ο λόγος που το κάνουν αυτό, όμως κάποιοι ντόπιοι μας ενημέρωσαν ότι είναι κάτι φυσιολογικό σε μερικά σημεία όπου υπάρχουν «κυριλέ» μαγαζιά και ξενοδοχεία η αστυνομία να κλείνει τους δρόμους σε οποιονδήποτε δεν έχει λόγο να βρίσκεται εκεί. Η απορία μας είναι ωστόσο γιατί οι αστυνομικοί αναλαμβάνουν τον ρόλο σεκιούριτι και μπράβων των μεγαλοαστών και απαγορεύουν την ελεύθερη διάβαση του απλού κόσμου; Ας μας απαντήσουν οι θιασώτες του φιλελευθερισμού.
Το επόμενο πρωί το περάσαμε χαλαρά κάνοντας μια βόλτα από τα μαγαζιά για να αγοράσουμε δώρα για τα αγαπημένα μας πρόσωπα, καθώς και αναμνηστικά από το ταξίδι. Κακή εντύπωση μας έκανε το γεγονός ότι, οι περισσότεροι ήταν αγενέστατοι. Το ενδιαφέρον ήταν ότι όλοι αρνούνταν να μας απαντήσουν στα αγγλικά παρόλο που ήξεραν και καταλάβαιναν τι τους λέγαμε. Το απόγευμα βρισκόμασταν στο χώρο του φεστιβάλ, ο οποίος ήταν σε μεγάλη απόσταση έξω από την πόλη.
Στο χώρο υπήρχαν 7 διαφορετικές σκηνές, όσο μακριά χρειάζεται για να μην ακούγεται η μουσική στις υπόλοιπες. Ενδιάμεσα υπήρχαν πολλοί πάγκοι με φαγητό, ποτό, αλλά και merchandise από τις μπάντες και από το φεστιβάλ. Τα μεγάλα ονόματα εκείνης της ημέρας ήταν οι 21 Pilots, Placebo και φυσικά οι Metallica. Επειδή ήμασταν στο χώρο πολύ νωρίς είχαμε την τύχη να βρεθούμε στη δεύτερη σειρά. Παρά τις έντονες βροχοπτώσεις της ημέρας και τους δυνατούς ανέμους, δεν πτοηθήκαμε και κρατήσαμε τη θέση μας, ελπίζοντας να μην αρρωστήσουμε και χάσουμε τις υπόλοιπες ημέρες του ταξιδιού μας.
Πρώτος που εμφανίστηκε στο stage μας ήταν ο Seasick Steeve ο οποίος μας ενθουσίασε θετικά με το ιδιαίτερο αμερικάνικο country rock style του. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του είναι οι χειροποίητες κιθάρες, φτιαγμένες από κυριολεκτικά οτιδήποτε, συμπεριλαμβανομένης και μιας πινακίδας αυτοκινήτου από το Mississippi. Στην σκηνή ήταν δυναμικός και σκληρός περνώντας μας την εικόνα ενός ροκ σταρ μιας άλλης εποχής. Παρότι άγνωστος προς εμάς άφησε την καλύτερη δυνατή εντύπωση απολαμβάνοντας την μουσική του, παρόλο που είναι εκτός του φάσματος των ακουσμάτων μας. Με χαρά θα τον παρακολουθούσαμε ξανά εάν έρθει κάποια στιγμή στην Ελλάδα. Σας τον συστήνουμε ανεπιφύλακτα.
Έπειτα από το απαραίτητο κενό της μίας ώρας την σκυτάλη ανέλαβε ο Youngblud. Καταλάβαμε πολύ γρήγορα περί τίνος πρόκειται, όταν άξαφνα το stage μας έγινε κυριολεκτικά μια mini pride parade. Ομοφυλόφιλοι/ες και πολλά ακόμα, που δεν μας επιτρέπεται να σχολιάσουμε, πλημμύρισαν την περιοχή της σκηνής μας και ξεκίνησαν να στριγγλίζουν χαρακτηριστικά, όπως μόνο τέτοιου είδους άτομα ξέρουν και μπορούν. Ο «καλλιτέχνης», που λογικά τα pronouns του είναι they/them, ξεχύθηκε στριγγλίζοντας κάποιο «τραγούδι» του. Κυριολεκτικά δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε αν είναι άνδρας ή γυναίκα, οπότε googlάραμε για να μας λυθούν οι απορίες. Ο εν λόγω αποτελεί είδωλο στις νέες γενιές καθώς κουβαλάει πάνω του όλα τα απαραίτητα εφόδια ενός σύγχρονου επιτυχημένου αρτίστα, όπως κάποιο mental illness (στην περίπτωσή του ΔΕΠ/Υ ή αλλιώς ADHD), απροσδιόριστη σεξουαλική ταυτότητα (στην περίπτωσή του τη μία δηλώνει sexually fluid, μετά pansexual και τέλος polyamorous), ερωτικές σχέσεις με όλα τα φύλα (στην σκηνή μπροστά σε όλο το κοινό φίλησε αρκετές φορές τον κιθαρίστα του στο στόμα), αποτυχημένες απόπειρες αυτοκτονίας, δηλώσεις συμπαράστασης σε μαύρους, lgbtq, φεμινίστριες κλπ.
Οι περισσότεροι θεατές ήταν αδιάφοροι για την μουσική του και φρόντιζαν αυτό να φαίνεται καθώς τον έβλεπαν ανέκφραστοι και ακίνητοι καθ’ όλη τη βασανιστική διάρκεια της συναυλίας του. Προς τιμήν τους κανένας τους δεν ξεκίνησε moshpit ή κάτι παρόμοιο παρόλο που ο «καλλιτέχνης» σχεδόν τους παρακάλεσε. Στα τραγούδια του τραγουδούσαν μόνο λίγες γυναίκες. Το στυλ της μουσικής του θεωρητικά ήταν κάτι ανάμεσα σε alternative rock και φτηνό metalcore, καθώς ο ίδιος απλά τσίριζε χωρίς κανείς να καταλαβαίνει τι λέει και η μουσική του ήταν αδιάφορη σε σημείο που αρκετά τραγούδια ήταν η ίδια ακολουθία από 3-4 νότες. Μετά την ευλογημένη στιγμή της αποχώρησής του, οι περισσότεροι εγκατέλειψαν την σκηνή και μεταφέρθηκαν πιο δίπλα όπου θα εμφανιζόντουσαν οι Placebo.
Εμείς βρήκαμε την ευκαιρία να χαλαρώσουμε, να δοκιμάσουμε το φαγητό που προσέφερε το φεστιβάλ. Παρά τις μεγάλες τιμές η σχέση ποιότητας και ποσότητας ήταν αξιοπρεπής και μας άφησε θετική εικόνα. Η ώρα περνούσε και σταδιακά η σκηνή γέμιζε θεατές. Ο περισσότερος κόσμος ήρθε εκείνη την ώρα για να δει τους Metallica αδιαφορώντας για τις υπόλοιπες μπάντες. Έτσι ο χώρος είχε κατακλειστεί σχεδόν αποκλειστικά από φυσιολογικούς ανθρώπους και όχι post new age σαπάκια. Ο κόσμος από την ανυπομονησία άρχισε να τραγουδά κομμάτια των Metallica και όχι μόνο.
Όταν οι συντελεστές ξεκίνησαν να ετοιμάζουν τη σκηνή για τους Metallica, με μεγάλη μας χαρά παρατηρήσαμε ότι υπήρχαν μικρόφωνα σε όλο το μήκος της σκηνής και έτσι θα είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε όλους τους Metallica μπροστά μας. Μετά από καθυστέρηση 10 λεπτών ανέβηκαν στην σκηνή και ξεκίνησαν δυναμικά παίζοντας το Whiplash. Προς μεγάλη μας έκπληξη από το πουθενά ένα drum set ανέβηκε ακριβώς μπροστά μας και έμεινε εκεί για τα επόμενα 2 τραγούδια. Δεύτερο τραγούδι ήταν το Creeping Death και έπειτα το Enter Sandman. Στη συνέχεια μεταφέρθηκαν στο κύριο μέρος της σκηνής όπου έπαιξαν το Ride the Lightning.
Τα μέλη της μπάντας συνέχεια έτρεχαν από το ένα μέρος στο άλλο έτσι ώστε να μπορέσει να τους απολαύσει από κοντά όσος περισσότερος κόσμος γινόταν. Στη συνέχεια ακούστηκαν τα Wherever I may Roam και Nothing Else Matters. Ακολούθησε ολιγόλεπτο διάλλειμα και συνέχισαν με Dirty Window, Sad but True, Whiskey in the Jar, For Whom the Bell Tolls, Moth into Flame, Fade to Black και Seek & Destroy.
Έπειτα αποχώρησαν από τη σκηνή έχοντας συμπληρώσει σχεδόν 2 ώρες μουσικού ξύλου. Ο κόσμος δυσαρεστημένος που δεν είχε ακούσει το Master of Puppets ξεκίνησε να φωνάζει ρυθμικά “Master of Puppets”. Οι Metallica απτόητοι για τα επόμενα πεντε λεπτά συνέχισαν να είναι στα παρασκήνια. Ξαφνικά, στις γιγαντοοθόνες ξεκίνησε να παίζει σκηνές από το video clip του Οne, όμως οι Metallica βγήκαν εκρηκτικά και έπαιξαν το Damage Inc. Και στη συνέχεια το One. Έπειτα μετά από παύση λίγων λεπτών και ενώ ο λαός ούρλιαζε “play master of puppets” η επιθυμία τους έγινε διαταγή και μέσα σε ένα κύμα πανζουρλισμού όλοι ξεκίνησαν να χοροπηδάνε τραγουδώντας. Με το τραγούδι ξεκίνησε και pyro show και στο τέλος του υπήρξε ένας καταιγισμός από βεγγαλικά. Στο κλείσιμο τα ίδια μέλη της μπάντας ξεκίνησαν να πετάνε πένες. Λόγω του ότι ήμασταν στην πρώτη γραμμή σταθήκαμε τυχεροί και πήραμε μία.
Μετά το πέρας της επικής συναυλίας, σταθήκαμε να ξαποστάσουμε, για κακή μας τύχη, κοντά στην σκηνή όπου θα εμφανίζονταν οι 21 Pilots. Από περιέργεια αποφασίσαμε να πλησιάσουμε σε σημείο που μπορούμε να ακούσουμε τη συναυλία και να παρατηρήσουμε από μακριά μέσω των γιγαντοοθονών. Ο μεγαλύτερος όγκος του πλήθους είχε αποχωρήσει, αφήνοντας πίσω τα ρετάλια της new age εποχής, τα ίδια που στρίγγλιζαν στη συναυλία του Younglud. Ωστόσο οι 21 Pilots είχαν την αυθάδεια να ξεστομίσουν τα παρακάτω «ευχαριστούμε τους Metallica που άνοιξαν για εμάς» και τα σκουπίδια οι θαυμάστριές τους ξεκίνησαν να ζητωκραυγάζουν. Παράλληλα πλήθος κόσμου ξεκίνησε να τους γιουχάρει. Παρόλα αυτά οι 21 pilots συνέχισαν την συναυλία τους η οποία έκλεισε αδιάφορα και με τα παρακάτω λεγόμενά τους «συγνώμη που εμείς δεν έχουμε βεγγαλικά, είμαστε φτωχοί», αφήνοντας τις θαυμάστριες τους σύξυλες και προκαλώντας άφθονο γέλιο σε μας.
Με την αποχώρησή μας από το φεστιβάλ διαπιστώσαμε πόσο κενά είχε η οργάνωση. Ο μόνος τρόπος για να φύγει κανείς ήταν με το λεωφορείο της γραμμής το οποίο περνούσε κάθε 15 λεπτά. Ενώ υπήρχαν πιάτσες ταξί και μετρό κοντά, δεν λειτουργούσαν. Οι οδηγοί uber παράλληλα δεν δέχονταν να έρθουν στο σημείο να παραλάβουν κόσμο. Υπήρξαν έντονες διαμαρτυρίες προς το φεστιβάλ, με πολλούς να δηλώνουν ότι κατάφεραν να φύγουν το πρωί από το σημείο. Να σημειώσουμε ότι εκείνη την μέρα κόπηκαν 80.000 εισιτήρια. Εμείς όπως και αρκετοί άλλοι, αναγκαστήκαμε να περπατήσουμε μία ώρα μέχρι το αεροδρόμιο και από εκεί να πάρουμε ταξί.
Η επόμενη μέρα μας βρήκε στο μουσείο Prado, ένα αριστούργημα αρχιτεκτονικής όπου μέσα του στεγάζει μερικά από τα μεγαλύτερα θαύματα της ζωγραφικής. Το μουσείο καλύπτει, χρονικά, τις περιόδους από το 1400 έως το τέλος του 1800, και μέσα του θα βρει κανείς έργα από καλλιτέχνες όπως οι Ντα Βίντσι, Μαντένια, Μποττιτσέλι, Ραφαήλ, Σεμπαστιάνο ντελ Πιόμπο, Τιτσιάνο, Μοράλες, Ελ Γκρέκο, Ριμπέρα, Βελάθκεθ, Γκόγια, Ιερώνυμο Μπος, Ρούμπενς, Βαν Ντάικ, Ρέμπραντ, Πουσσέν, Λορραίν, Ντύρερ, Χανς Γκριν, Λώρενς και πολλούς άλλους. Καθώς μέναμε συνεπαρμένοι από τα πολλά αριστουργήματα του ανθρώπινου πολιτισμού μείναμε άφωνοι από μια Mona Lisa. Το μουσείο είναι αρκετά μεγάλο και για να μπορέσει κανείς να το απολαύσει όλο θα χρειαστεί ολόκληρη την ημέρα. Ταυτόχρονα με το δέος νιώθαμε μια θλίψη, για την κατάντια της σύγχρονης τέχνης και του σύγχρονου πολιτισμού. Όλα αυτά τα υπέροχα έργα με θέματα θρησκευτικά, ιστορικά, μυθολογικά, φανταστικά αποτελούσαν τους αντίποδες της παρακμιακής αισθητικής των καιρών μας.
Μετά την έξοδο από το μουσείο, αποφασίσαμε να μεταβούμε στον κοντινό βοτανικό κήπο. Ένα γιγάντιο πάρκο, προσεκτικά διατηρημένο, γεμάτο με αγάλματα, λιμνούλες, γιγάντια δέντρα και καλλωπισμένους θάμνους. Υπήρχε παντού κόσμος, που είτε δράττονταν την ευκαιρία για ένα καλό απογευματινό πικνίκ, είτε έβγαζε κανείς βόλτα τον σκύλο του, είτε έπαιζε με τα παιδιά του, είτε απολάμβανε ένα βιβλίο σε κάποιο ήσυχο παγκάκι.
Συναντήσαμε πολλούς ζωγράφους οι οποίοι απαθανάτιζαν το τοπίο είτε σχεδίαζαν πορτραίτα για κάποιον περαστικό. Προς μεγάλη μας ευχαρίστηση οι πίνακές τους θύμιζαν τα εκθέματα του μουσείου που είχαμε επισκεφτεί και κοντοσταθήκαμε να θαυμάσουμε από κοντά αυτή την υπέροχη μορφή υψηλής τέχνης. Στο πάρκο μπορεί κανείς να επισκεφτεί το γυάλινο παλάτι, ένα πρότζεκτ που ποτέ δεν ολοκληρώθηκε και μας άφησε πίσω του ένα υπέροχο κτίριο από γυαλί που στο εσωτερικό του ήταν άδειο.
Αφού απολαύσαμε ένα γεύμα της ισπανικής παραδοσιακής κουζίνας σε κάποιο εστιατόριο με θέα το υπέροχο πάρκο, αποφασίσαμε να πάρουμε το δρόμο του γυρισμού. Μιας και τόσα λέγονται και ακούγονται για το μετρό της Μαδρίτης, αποφασίσαμε να γυρίσουμε με αυτό. Το μετρό της Μαδρίτης φημίζεται ως το καλύτερο της Ευρώπης. Για κακή μας τύχη, συναντήσαμε ένα μετρό χαώδες, όπου ήταν δύσκολο κανείς να καταλάβει που βρίσκεται και πού θέλει να πάει. Τα εισιτήρια ήταν πολύ ακριβά για το επίπεδο των υπηρεσιών που προσφέρει.
Οι σταθμοί δεν ήταν καθόλου ευρύχωροι, σε σημείο που να χωράνε 2-3 άνθρωποι στη σειρά, και δεν υπήρχαν σχεδόν καθόλου καρέκλες για να κάτσει κάποιος. Τα τραίνα ήταν επίσης μικρά χωρίς πολλές καθιστές θέσεις, χωρίς εξαερισμό ή air condition και τα παράθυρα δεν άνοιγαν. Τα τραίνα επίσης είναι αρκετά παλαιότερα από τα δικά μας και σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα, συμφωνήσαμε όλοι μας ότι το μετρό της Αθήνας ίσως είναι πολύ καλύτερο από όσο πιστεύαμε μέχρι σήμερα.
Φτάνοντας στον προορισμό μας αποφασίσαμε να εξερευνήσουμε το κέντρο της πόλης προς άλλες κατευθύνσεις. Συνεχίσαμε να περιτριγυριζόμαστε από θεσπέσια κτήρια, όμορφες πλατείες και αγάλματα τοπικών ηρώων, καλλιτεχνών, πολιτικών και βασιλέων. Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός ότι τα αγάλματά τους, δεν ήταν ούτε βαμμένα με σπρέι, ούτε κουτσουλισμένα, ούτε σκουριασμένα. Πράγμα που αποδεικνύει ότι παρά την ηθική παρακμή της Ευρώπης μερικά πράγματα τα σέβονται και τα προσέχουν περισσότερο από μας και προς τιμήν τους. Η ημέρα έκλεισε ήμερα με τους εκπληκτικούς πίνακες να γυρίζουν ξανά και ξανά στο μυαλό μας.
Η επόμενη μέρα δυστυχώς δεν θα ήταν το ίδιο χαρούμενη για μας. Η Μαδρίτη έχει τη φήμη ως την πόλη με το μεγαλύτερο gay pride parade στην Ευρώπη. Δυστυχώς οι μέρες του συμπίπτουν με τις μέρες που βρεθήκαμε και εμείς εκεί για τη συναυλία. Στη Μαδρίτη γιορτάζουν το pride από την πρώτη Ιουλίου μέχρι και τη δέκατη μέρα όπου είναι και η τελική μεγάλη παρέλαση συνήθως. Αυτό δικαιολογούσε την παρουσία χιλιάδων ανθρώπων που υποβίβαζαν την αισθητική αυτής της ιστορικής πόλης.
Το μεγαλύτερο μέρος των συμμετεχόντων ήταν από διάφορες χώρες, παρά ντόπιοι, και γι’ αυτό δεν έδειξαν κανένα σεβασμό σε ιστορικά μνημεία και αγάλματα, βανδαλίζοντάς τα ή προσβάλλοντας τα με το να ποζάρουν δείχνουν τα γεννητικά τους όργανα ή τον πισινό τους ή ουρώντας σε αυτά. Εικόνες που αποδεικνύουν τον ηθικό ξεπεσμό και την παρακμή της σύγχρονης φιλελεύθερης κοινωνίας. Άνθρωποι που θα προτιμούσαν στη θέση του αγάλματος του Goya να υπήρχαν δυο άντρες που συνουσιάζονται. Αηδιασμένοι απομακρυνθήκαμε το δυνατόν μακρύτερα και πήραμε το δρόμο προς το αεροδρόμιο για να γυρίσουμε επιτέλους, στη γλυκιά πατρίδα που τόσο μας έλειψε μετά από όσα είχαμε δει.
Συμπερασματικά, από το ταξίδι μας, αποκομίσαμε μια καλή εικόνα της φιλελεύθερης νότιας Ευρώπης. Υπάρχουν πεδία στα οποία οι Ισπανοί κάνουν καλή δουλειά, όπως στην διατήρηση των κτιρίων και των μνημείων τους. Όμως σε ότι αφορά την οργάνωση, το φαγητό, τις συγκοινωνίες και τη συνολική συμπεριφορά τους, είχαν τα ίδια και χειρότερα χάλια από τον πιο αλλοτριωμένο μέσο Έλληνα, πράγμα που δεν μας έκανε εντύπωση, καθώς όσοι από εμάς έχουν ζήσει στο εξωτερικό κατά καιρούς και γνωρίζουν πολύ καλά τα χάλια των Ευρωπαίων, όσο και αν θέλουν να μας πείσουν για το αντίθετο, διάφοροι εγχώριοι Ευρωλάγνοι. Η Ευρώπη έχει πολλά όμορφα μέρη να επισκεφτεί κανείς, αλλά η διαβίωση εκεί δεν είναι ότι καλύτερο, ειδικά για κάποιον που δεν βρίσκεται εκεί απλά γιατί νομίζει ότι αν μεταναστεύσει στο εξωτερικό θα γυρίσει πίσω πλούσιος. Ο πολιτισμός στην Ευρώπη χάθηκε πολλά χρόνια τώρα και το μόνο που έχει να αναδείξει είναι μια «κατρουλίλα» χειρότερη από αυτή των στενών της Ομόνοιας και του μεταξουργείου. Αυτή είναι η πραγματική Ευρώπη και ας αφήσουμε τους υπόλοιπους να ζουν στην δική τους φανταστική σφαίρα.
Σχόλια:
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Συρίγος να τσακίζει τις μπολσεβικικες ονειρώξεις αντιδυτικών, Λευκορωσία να χρεοκοπεί υπό τον "ηγέτη" Λουκασένκο και γενικά δύσκολα τα καλοκαιρινά τα βράδια για αιώνιους αντιναζί φοιτητές.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Άρα παραδέχεσαι ότι είσαι νεοδημοκράτης; Μάλιστα.
ΥΓ. Τα βράδια μας είναι ταιριαστά με την καλοκαιρινή ραστωνη.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Εθνικιστής αντικομμουνιστής είμαι. Ακριβως το ανάποδο απο Δαμανάκη και Λουκασένκο δηλαδή, που αγαπάτε.
Ο/Η Αχιλλέας είπε...Ρε φίλε, αυτοί πλέον είναι ανοιχτά ναζί, νεοδημοκράτες. Σε τι σουρεαλιστικό κόσμο ζούμε; Τους έχουμε κάνει τέτοια ζημιά που απλά, πλέον δεν κρύβονται. Θα γίνουν και εκλογές τον Σεπτέμβρη και φοβούνται μην μπει και κανένας ακροδεξιός στην βουλή á la Κασιδιάρης και έχει φτάσει το σκατό στην κάλτσα. Τρελό γέλιο!
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Μην νομίζεις Αχιλλέα. Το μαγαζί του Κασιδιάρη είναι γεμάτο από τέτοια γκαρσόνια. Με τη διαφορά ότι μόλις μπαίνουν εκεί φοράνε το προσωπείο του νεοεθνικιστή. Το background ίδιο είναι. Νέοεθνικιστές και νεοφιλελεύθεροι (και καλά) χιτλερικοί είναι εξίσου δεξιοί στην πραγματικότητα. Υπήρχαν από την εποχή της Χρυσής Αυγής στα καίρια πόστα.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Γκαρσόνι αν ήσουν εθνικιστής θα γνώριζες ότι ο εθνικισμός είναι μια αυτοτελής ιδεολογία που δεν χρειάζεται προσδιορισμούς αντίθεσης με κάτι άλλο (πχ αντικομμουνιστής που γράφεις). Αν είναι κανείς εθνικιστής είναι ταυτόχρονα αυτονόητα αντίθετος με τις υπόλοιπες ιδεολογίες. Δεν χρειάζεται να αυτοπροσδιορίζεται ως αντίθετος σε σχέση με αυτές. Αλλά δυστυχώς εσύ δεν είσαι εθνικιστής. Ένα @#στρακι της Δεξιάς είσαι. Πήγαινε στον Συρίγο να σου αγοράσει καινούργια χλαμύδα τώρα.
Α ξέχασα, στα παπάρ@#α μας ο Λουκασένκο.
Προφανώς και θα γουστάραμε να μπορούσε να προκαλέσει ζημιά στην φιλελεύθερη αλητεία της καπιταλιστικής δύσης. Αλλά κι αν δεν το κάνει, ας το κάνει κάποιος άλλος. Με τέτοια πρόσωπα δεν έχουμε κάτι να μας συνδέει. Η διάθεση να αποτινάξουμε τη δικτατορία της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης έχει σημασία. Όχι τα πρόσωπα.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Μιλώντας για τον εαυτό μου πάντα: Την Δαμανάκη την σιχαίνομαι όπως σιχαίνομαι όλους όσους εξαργυρώσαν το 48ωρο της π@ρτουζας και της μαστουρας στο Πολυτεχνείο με θέσεις και αξιώματα. Στην πραγματικότητα σιχαίνομαι όλους όσους χρησιμοποιούν πραγματικούς ή φανταστικούς αγώνες για να μπουν μέσα στο σύστημα το οποίο δήθεν πολεμούσαν. Τον Λουκασένκο αντίθετα τον πάω με τα χίλια.
Γιατί είναι ηγέτης δε αντίθεση με τα στρακια της Δύσης και την ψηλοτάκουνη από τον Κίεβο που κατέστρεψε την πατρίδα του . Λοιπόν ανώνυμο γκαρσονι για να τελειώνουμε αυτό που έρχεται για τους φιλελερες των Βρυξελλών και του Βερολίνου αλλά και για τους δυτικολάγνους ( όπως λέμε κοπρολαγνους) " εθνικιστές" καφενείων,ταβερνειων και λοιπών κυπατζηδηκων χαμετυπειων είναι π@τσα ξύλο και τανκς στο Βερολίνο.
Voivod Z!
Γιατί μισείς τόσο την δύση Σταμάτη;
Ο Σταμάτης είπε...Γεια σου ανώνυμε. Αν και το άρθρο γράφτηκε από άλλο παιδί εφόσον απευθύνεσαι προσωπικά σε εμένα θα προσπαθήσω να απαντήσω. Αν και έχω επιφυλάξεις ως προς το τι θα γίνει αντιληπτό από όσα θα γράψω.
Είναι αφελές να χρησιμοποιηθεί ο όρος δύση με γενικόλογο και γεωγραφικό νόημα. Όταν αναφερόμαστε στην δύση, τόσο στην πολιτική ανάλυση όσο και στην κανονιστική πολιτική φιλοσοφία, ο όρος σηματοδοτεί την περιοχή που επικρατούν οι ιδέες του φιλελεύθερου Διαφωτισμού και της καπιταλιστικής αστικής δημοκρατίας. Ακόμη και οι Γερμανοί διανοητές του μεσοπολέμου χρησιμοποιούσαν τον όρο δύση για να υποδηλώνουν τον αντίπαλο (πχ. Ο. Spengler).
Συνεπώς, πιστεύεις ότι έχει νόημα να απαντήσω σε ένα ερώτημα όπως το θέτεις; Ρωτάς έναν αρθρογράφο που αυτοπροσδιορίζεται ως ρομαντικός αντιδιαφωτιστης, παραδοσιοκράτης και εθνικιστής γιατί είναι εναντίον της δύσης; Και περιμένεις στα σοβαρά να απαντήσω σε αυτό; Και μάλιστα όταν ρωτάς κάτω από ένα σχόλιο που εκθειάζει έναν αμερικανό στρατηγό; Δηλαδή ούτε τον αμερικανικό συντηρητικό νότο δεν εκτιμάς σε σχέση με την ύβρη προς την ανθρωπότητα που ονομάζεται φιλελεύθερος καπιταλισμός και τολμάς να εκφέρεις λόγο μέσα στον εθνικιστικό χώρο;
Το σωστό θα ήταν να ρωτούσες γιατί μισώ τον φιλελεύθερο καπιταλισμό. Τότε θα σου απαντούσα ότι τον μισώ γιατί αποτελεί το σύστημα εκείνο που πριμοδοτεί τα πιο πρόστυχα αισθήματα στο επίκεντρο των ανθρωπίνων σχέσεων, γιατί οργανώνει την απώλεια του νοήματος της ιστορίας με την προοπτική ενσωμάτωσης όλων των εθνών σε ένα διεθνιστικό παγκόσμιο κράτος μιας τεχνοκρατικής κοινωνίας πολιτών, γιατί καθιερώνει την μηχανοποίηση και την απώλεια του αυθορμητισμού στην κάθε σπιθαμή της ζωής μας, γιατί εγκαθιδρύει μια ταξική δομή που δίνει προτεραιότητα στην ωφελιμιστική αστική τάξη εις βάρος του εθνικού και κοινωνικού συνόλου, γιατί καλλιεργεί μια φτηνή και αγοραία αισθητική, γιατί η ηθική του εξαντλείται στις εμπορικές σχέσεις, γιατί καταργεί τις εθνικές παραδόσεις και ιδιομορφίες προκειμένου να επιβάλει ένα παγκόσμιο μοντέλο ατομικιστικης απανθρωπιάς, γιατί υποτάσσει τις πιο υγιείς και δημιουργικές φιλοδοξίες των χαρισματικών ανθρώπων στην τιποτένια συνθήκη των πιο χοντροκομμένα υλιστικών συμφερόντων, γιατί μετατρέπει την πατρίδα μου σε ουρητήρα των μισθοφόρων του διεθνούς κεφαλαίου, γιατί ντροπιάζει και υποτιμά κάθε όραμα και μεγάλη ιδέα για την ζωή και την ιστορία προς όφελος των διαχειριστικών συνθηκών μιας ανήθικης κανονικότητας. Για να μιλήσω με πλατωνικούς όρους, μισώ τον δυτικό φιλελεύθερο καπιταλισμό γιατί αποτελεί το σύστημα που πυροδοτεί όλα εκείνα που στρέφουν τον άνθρωπο μακριά από τον προορισμό του πεδίου των αρχετύπων και τον προσανατολίζουν προς όσα τον κρατούν δέσμιο των χειρότερων και περισσότερο υλικά γήινων στοιχείων του αέναου Καλιμπαν.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Παιδιά καλέστε τα γκαρσόνια σε ένα σεμινάριο των βασικών αρχών της πολιτικής θεωρίας και ιστορίας. Μπορεί να μάθουν τα βασικά και να έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον η συζήτηση μαζί τους. Αν είναι να γράφουν τέτοιες μαλακίες καλύτερα να μην δημοσιεύετε τα σχόλια που αφήνουν. Τι περιμένετε να συζητήσουμε με τον μάγειρα που γράφει για τον Λουκασένκο και τον Συρίγο; Ο άνθρωπος στερείται βασικών ικανοτήτων διαλεκτικής σκέψης.
Δεν θα διαφωνήσω ότι η ρίζα του κακού βρίσκεται στην Ουάσιγκτον και στο Λονδίνο αλλά το σημερινό Βερολίνο δεν νομίζω ότι έχει σχέση με το Βερολίνο του Φρειδερίκου του Μεγάλου ή με το Βερολίνο εποχής του Μπίσμαρκ. Ούτε και με το Βερολίνο του Τρίτου Ράιχ. Η σημερινή Γερμανία έχει ξεπεράσει ακόμα και την δημοκρατία της Βαϊμάρης στην παρακμή. Αυτά από κάποιον που είναι λάτρης της γερμανικής κουλτούρας και πολιτισμού και από κάποιον που όταν ήταν μαθητής και φοιτητής είχε την αφίσα κατάταξης της μεραρχίας Καρλομάγνος στο δωμάτιο του.
Επίσης λόγω καταγωγής αλλά και βιωμάτων μην περιμένετε να είμαι αποστασιοποιημένος σε ότι συμβαίνει στην Ουκρανία.
VoivodZ
ΥΓ πως σας φάνηκε η συναυλία των Maiden ;
ΥΓ2 Ο πατριάρχης ποτέ επιτέλους θα σχολιάσει και θα μας δώσει λίγη από την σοφία του.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Σύμφωνοι voivodz. Αλλά ο ίδιο θα μπορούσαν να πουν άλλοι Ευρωπαίοι και για την Ελλάδα. Πιο χυδαία πολιτική εξουσία δεν έχει υπάρξει στην οικουμένη από την ελλαδική. Γιατί να την πληρώσουμε και οι εναπομείναντες πατριώτες ή η πατρίδα μας;
Maiden συναυλία όπως αναμενόταν. Τυπικά καλοί. Έχουν ακόμη ορισμένα χρόνια να τους ξαναδούμε ζωντανά σε καλή κατάσταση πριν καταρρεύοσυν λόγω ηλικίας. Το περιστατικό με τον Dickinson μπορεί να γεννήσει αρθράκι.
Αναμένουμε τον "πατριάρχη' να μας στείλει τα αυτοβιογραφικά πολιτικά διηγήματα που μας έχει υποσχεθεί. Μπορεί αυτή την εποχή όμως να έχει δουλειά στο δικαστήριο....
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Αναφορές (θετικές ή αρνητικές) σε άλλα ιστολόγια έχουν γίνει πολλάκις στα σχόλιά σας, αλλά αφού το θέλετε ας θέσω το ερώτημα γενικά και χωρίς ονομαστικές αναφορές.
Ο εθνικισμός είναι "δεξιά κοσμοθεώρηση";
Ο σύγχρονος κόσμος είναι "αριστερός" και έχει την αφετηρία του στον αρχαίο γνωστικισμό;
-ένας παλιός αναγνώστης-
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Αν το θέτεις σε εμάς το ερώτημα πρέπει να μας διαβάζεις για πρώτη φορά. Ειδάλλως τρολάρεις.
Τέλος πάντων. Ο εθνικισμός δεν είναι κοσμοθεώρηση. Είναι ιδεολογία. Κοσμοθεώρηση -ιδίως αν λάβουμε υπόψη την εννοιολόγηση της γερμανικής κοινωνικής επιστήμης στην οποία χρησιμοποιήθηκε συχνά αυτός ο όρος (Weltanschauung)- σημαίνει ότι έχουμε να κάνουμε με μια "θέαση του κόσμου" που περιλαμβάνει αισθητικές, ενδεχομένως οντολογικές, και πολλές ακόμη πτυχές πέρα από την πολιτική. Δεν μπορύμε να χρησιμοποιούμε τον όρο τόσο πρόχειρα.
Στα του εθνικισμού τώρα έχουμε να κάνουμε με μια ιδεολογία που διαλύει την τομή Δεξιά/Αριστερά. Η τομή αυτή έχει την ιστορική ρίζα της στο γαλλικό κοινοβούλιο που προέκυψε μετά τη Γαλλική Επανάσταση. Το δίπολο Αριστερά/Δεξιά προϋποθέτει, έστω και ανομολόγητα, μια αποδοχή του αστικού φιλελεύθερου status.
Ο εθνικισμός που έχει τις θεωρητικές του καταβολές στην κοσμοθεώρηση του Ρομαντισμού είναι μια ιδεολογία που ισοπεδώνει αυτή την τομή της Δεξιάς και της Αριστεράς. Ιδίως στις ριζοσπαστικές του εκδοχές (φασισμός, ε/μ, ε/ς, ε/α) που περιλαμβάνει μικτά στοιχεία του συντηρητισμού και του σοσιαλισμού. Αλλά και στις συντηρητικές του πτυχές δεν μπορεί να θεωρηθεί Δεξιά εφόσον είναι αντίθετος στον φιλελευθερισμό και στον φιλελεύθερο καπιταλισμό. Ο όρος Δεξιά δεν μπορεί να γίνει νοητός (εξολοκήρου και παγκοσμίως μάλιστα μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο) χωρίς να περιλαμβάνει την αποδοχή του οικονομικού φιλελευθερισμού. Ο συντηρητικός εθνικισμός μπορεί να δανείζει κάποιες κοινωνικές και εθνικές προτάσεις στην Δεξιά αλλά απορρίπτει τον οικονομικό φιλελευθερισμό (ή τουλάχιστον είναι επιφυλακτικός απέναντί του).
Αυτά είναι μαθήματα που κάνουν οι πολιτικοί και κοινωνικοί επιστήμονες στο πρώτο-δεύτερο έτος (αρκεί να είναι σε κανονικά πανεπιστήμια και να έχουν σοβαρούς καθηγητές). Είμαστε η μόνη χώρα που ο εθνικιστικός χώρος δεν γνωρίζει τα αυτονόητα και επιτρέπει σε κάθε γραφικό χλαμυδοφόρο, σε κάθε νεοφιλελεύθερο "πατριάρχη", σε κάθε ημίβλακα καθηγητή ιστορίας, σε κάθε μαλάκα κοντολογίς να πετάει όποια κοτσάνα του κατέβει, να το παίζει διανοητής χωρίς να έχει γνώση ούτε των βασικών αρχών και όρων της πολιτικής ανάλυσης, να χρησιμοποιεί όπως του έρθει (και έχοντας πλήρη άγνοια των κοινωνιολογικών τους καταβολών) όρους όπως η "κοσμοθεώρηση", να μπερδεύει την πολιτειακή ανάλυση με την μελέτη των ιδεολογιών, να μπερδεύει την ιδεολογία με την πολιτική ιστορία και άλλα συναφή.
Η φράση "Δεξιά κοσμοθεώρηση" είναι εκ των πραγμάτων κωμικά αντιφατική. Απόψεις που θέλουν την τομή Δεξιά/Αριστερά να αντανακλά σε μια βαθύτερη πολιτική οντολογία και να ανάγεται στην αρχαιότητα είναι για το τσίρκο. Ακόμη και ένας διανοητής με το βεληνεκές του Μπενουά δεν καταφέρνει να στηρίξει μια τέτοια ακροβασία στην πολιτική ορολογία.
Η παραδοσιακή άποψη της πολιτικής επιστήμης είναι και η σωστή. Ο εθνικισμός είναι μια ιδεολογία που διαλύει τον άξονα Δεξιά/Αριστερά. Για να μελετήσουμε τον εθνικισμό πρέπει να αγνοήσουμε τον άξονα Δεξιά/Αριστερά και να περάσουμε σε μια μελέτη ιδεολογικών τομών (εθνικισμός, φιλελευθερισμός, αναρχισμός, μαρξιστικός σοσιαλισμός, οικολογία). Απλά και συγκεκριμένα.