Σταμάτης Μαμούτος
Πριν λίγες μέρες ο Sun Knight μου είπε το εξής. «Διάβαζα, μετά από αρκετό καιρό, ένα μουσικό περιοδικό και ξεφυλλίζοντας τις σελίδες του διαπίστωσα ότι ήταν γεμάτες με ηλικιωμένους heavy metal μουσικούς». Του απάντησα με τον γνωστό στίχο, «γέρασε η αγάπη μας και μπήκε σε μουσείο». Όμως πέρα από το χιουμοριστικό της όλης υπόθεσης η αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο ζήτημα έχει απασχολήσει πολλές από τις συζητήσεις των παιδιών της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. (ενδεχομένως και άλλων χεβυμεταλλάδων). Μόλις χθες δοκιμάσαμε με τον Σκαμανδρώνυμο να εικάσουμε τι θα συμβεί σε πέντε χρόνια από τώρα, όταν πολλά από τα ιστορικά συγκροτήματα της αγαπημένης μας μουσικής δεν θα μπορούν να συνεχίσουν λόγω γήρατος. Φροντίσαμε και οι δυο να αποφύγουμε κάποιο συμπέρασμα, υπό τον φόβο του…επέκεινα. Ασφαλώς αυτή η σκέψη μπορεί να γεννά απαισιοδοξία. Ωστόσο αποδεικνύεται χρήσιμη όταν την λαμβάνουμε υπόψη πριν αποφασίσουμε σε ποιες συναυλίες θα παραβρεθούμε. Εγώ, τουλάχιστον, θεωρώ ότι με βοήθησε στις τελευταίες συναυλιακές μου επιλογές.
Από την πρώτη στιγμή που έμαθα ότι ο Alice Cooper και οι Scorpions θα εμφανίζονταν μαζί έδωσα στην συγκεκριμένη συναυλία προτεραιότητα σε σχέση με τις πολλές και ενδιαφέρουσες υπόλοιπες συναυλίες του φετινού καλοκαιριού. Οι λόγοι αυτής της επιλογής ήταν προφανείς. Οι ηλικίες των μουσικών καθιστούσαν αυτή την συναυλία μια από τις τελευταίες φορές που θα είχε νόημα να τους δει κανείς ζωντανά. Με ηλικίες που αγγίζουν τα εβδομήντα πέντε έτη είναι εύλογο να βλέπει κανείς το μουσικό τέλος να πλησιάζει. Επίσης, η τιμή του φθηνού εισιτηρίου της αρένας, που κόστιζε πενήντα ευρώ, θεωρώ ότι υπήρξε δικαιολογημένη ακόμη και για την οικονομικά μαστιζόμενη Ελλάδα της εποχής μας. Το να αντιστοιχούν είκοσι πέντε ευρώ για την εμφάνιση συγκροτημάτων-θρύλων είναι δικαιολογημένο. Αυτά ήταν τα θετικά στοιχεία του όλου πλάνου της διοργάνωσης.
Υπήρχαν βέβαια και τα αρνητικά. Το ότι η συναυλία πραγματοποιήθηκε μεσοβδόμαδα ήταν ένα πρόβλημα. Το ότι ξεκίνησε στις 19:30 ακριβώς ήταν ένα επιπλέον πρόβλημα. Όσοι εργάζονταν και δεν είχαν τον χρόνο να επιστρέψουν στο σπίτι, να αλλάξουν και να πάρουν μια ανάσα, προφανώς δεν μπόρεσαν να παραβρεθούν. Κάποιοι μπήκαμε στο ΟΑΚΑ με καθυστέρηση, χάνοντας την αρχή της εμφάνισης του Alice Cooper. Αναμφίβολα αν η συναυλία γινόταν Παρασκευή ή σαββατοκύριακο ο κόσμος θα ήταν περισσότερος. Με τα υπάρχοντα δεδομένα το γεγονός ότι παραβρεθήκαμε περίπου 25.000 θεατές μπορεί να αξιολογηθεί ως μάλλον θετικό.
Αλλά τα προβλήματα των διοργανωτών δεν σταμάτησαν εκεί. Αδυνατώ να καταλάβω γιατί δεν φρόντισαν οι υπεύθυνοι να ανοίξουν τις θύρες του άνω και του κάτω διαζώματος που βρίσκονταν κοντά στην σκηνή (με αυτές του άνω διαζώματος [θύρες 10-12 για παράδειγμα] να φιλοξενούν τα φθηνότερα και αυτές του κάτω διαζώματος τα πιο ακριβά εισιτήρια). Αντί για αυτό διανεμήθηκαν εισιτήρια στην αρένα και μόνο στο κάτω διάζωμα των κερκίδων του Ολυμπιακού Σταδίου. Όσον αφορά τις κερκίδες το αποτέλεσμα ήταν όλοι οι θεατές που γέμισαν τις θύρες 1-3 κλπ να βρίσκονται πολύ (μα πάρα πολύ) μακριά από την σκηνή. Ούτε αυτοί μπόρεσαν να απολαύσουν την συναυλία από τόσο μακρινή απόσταση ενώ και τα συγκροτήματα βρέθηκαν μπροστά στην ελλαδική παραδοξότητα να παίζουν σε έναν χώρο που οι κοντινές σε αυτά εξέδρες ήταν άδειες ενώ εκείνες που οι μουσικοί από την σκηνή δεν μπορούσαν καλά-καλά να δουν ήταν κατάμεστες.
Τέλος υπήρχε ένα ακόμη αρνητικό στην όλη διοργάνωση. Σε αυτό μπορεί οι διοργανωτές να μην είχαν άμεση ευθύνη αφού τείνει να γίνει κανονικότητα όμως θεωρώ ότι πρέπει να αναφερθεί. Η επιλογή να κοστίζουν ακριβότερα τα μπροστινά εισιτήρια της αρένας από τα υπόλοιπα είναι μια άθλια ανοησία. Γιατί συνήθως αυτοί που μπορούν να πληρώσουν το ακριβότερο εισιτήριο δεν είναι οι έφηβοι και οι νεαροί fans των συγκροτημάτων αλλά κάποιοι μεγαλύτεροι σε ηλικία που εργάζονται και μπορούν να ανταπεξέλθουν στο επιπλέον κόστος. Όμως με αυτό τον τρόπο όχι μόνο καθιερώνεται μια διάκριση με αστικά ταξικά γνωρίσματα που ταιριάζει σε πίστες life style κέντρων διασκέδασης και όχι σε rock συναυλίες αλλά και στερούνται τα συγκροτήματα την ώθηση που τους έδινε παλαιότερα ο φανατισμός των ακροατών που καταλάμβαναν τις μπροστινές σειρές της αρένας. Αυτό γιατί καθώς εκείνοι που υπό κανονικές συνθήκες θα βρίσκονταν στις πρώτες γραμμές τώρα αναγκάζονται να μένουν στο πίσω μέρος της αρένας, που φιλοξενεί τους κατόχους των φθηνών εισιτηρίων.
Δυστυχώς ήμουν από εκείνους που έφτασαν στο ΟΑΚΑ με καθυστέρηση. Ο Alice Cooper ξεκίνησε στις 19:30 με τον ήλιο ακόμη ψηλά στον ουρανό και την ζέστη αρκετά ενοχλητική. Παρόλα αυτά ο άρχοντας του τρόμου έδειξε ότι ένα πλάσμα που εκβάλει από το βασίλειο των σκοτεινών εφιαλτών δεν επηρεάζεται από τις εξωτερικές συνθήκες. Ο Alice Cooper και το συγκρότημά του υποστηρίχθηκαν από ένα εξαιρετικό σκηνικό ντεκόρ. Ένα μεσαιωνικό κάστρο με πολλές αψιδωτές θύρες και σκάλες που οδηγούσαν σε διάφορα επίπεδα χρησιμοποιήθηκαν για να μπαινοβγαίνει ο άρχοντας και να αλλάζει ανά δύο τραγούδια παλτά, ημίψηλα καπέλα και κοστούμια που παρέπεμπαν σε ταινίες τρόμου. Χορεύτριες και ηθοποιοί συμμετείχαν σε πολλά τραγούδια προκειμένου να δώσουν στην εμφάνιση του συγκροτήματος δραματουργική ένταση. Άλλοτε ντυμένοι σαν πρωταγωνιστές ταινιών φρίκης, άλλοτε σαν αναγεννησιακοί αριστοκράτες και στο τέλος σαν μασκοφόροι δήμιοι που αποκεφάλισαν επί σκηνής ένα ομοίωμα του Alice Cooper σε μια γκιλοτίνα.
Το set ξεκίνησε με τα «Feed My Frankenstein», «No More Mr. Nice Guy», «Hey Stoopid», «Bed Of Nails», «Fallen in Love», «Be My Lover». Για κακή μου τύχη έχασα τα πρώτα τρομερά κομμάτια και μπήκα στην αρένα όταν ξεκίνησε το «House of Fire». Δυστυχώς, όπως ήταν αναμενόμενο λόγω της απογευματινής ώρας, εκείνη την ώρα υπήρχαν λιγότεροι από 10.000 θεατές στο γήπεδο.
Οι διοργανωτές καλό θα ήταν να είχαν προβλέψει ότι ζούμε στην Ελλάδα με τις εργασιακές συνθήκες των μνημονίων και όχι στις εποχές που υπήρχε η άνεση να παρακολουθήσει κανείς ολοήμερα φεστιβάλ. Τουλάχιστον μου άρεσε το γεγονός ότι είδα ανάμεσα στους θεατές πολλά παιδιά ντυμένα σαν glam metal και classic metal icons.
Από την πρώτη νότα μπορούσε κανείς να διαπιστώσει ότι η χροιά της φωνής του άρχοντα παραμένει αναλλοίωτη (ούτως ή άλλως τα φωνητικά του δεν βασίστηκαν ποτέ σε δύσκολα ανεβοκατεβάσματα σε οκτάβες). Η σκηνική του παρουσία ήταν «επιβλητικά υποβλητική» και οι μουσικοί του σάρωσαν την σκηνή προσφέροντας εξαιρετικό θέαμα. Ο ήχος στην αρένα ήταν πολύ καλός (αλλά δεν ξέρω τι έφτανε στις πίσω εξέδρες). Ακολούθησαν τα «Under My Wheels», «I'm Eighteen», «Poison», «Billion Dollar Babies», «He’s Back» (The Man Behind the Mask), «Go to Hell». «Steven», « I Love the Dead», «Escape» και «School's Out» σε medley με το «Another Brick in the Wall».
Όλοι όσοι είχαν υποθέσει ότι ο Alice Cooper θα έπαιζε μια ώρα (ή και λιγότερο) επειδή θα εμφανιζόταν support διαψεύστηκαν. Ο «μεγάλος άσχημος» μας χάρισε μιάμιση ώρα μουσικοθεατρικής μαγείας. Ήταν η κορυφαία ζωντανή εμφάνιση που έχω δει εδώ και πολλά χρόνια. Υποκλίνομαι βαθειά στην ικανότητά του να κοινωνεί την αισθητική του και προτείνω σε όσους δεν ήρθαν στην πρόσφατη συναυλία, αν επιστρέψει σύντομα για κάποια ζωντανή εμφάνιση στα μέρη μας να τον τιμήσουν οπωσδήποτε.
Οι Scorpions αντιθέτως έδειξαν ότι έχουν βαρύνει από τα χρόνια. Για να είμαι δίκαιος οφείλω να διευκρινίσω ότι οι υπόλοιποι μουσικοί παραμένουν δεμένοι και έτοιμοι για κάθε σκηνική πρόκληση όμως ο Meine είναι πλέον ένας παππούς που δυσκολεύεται να πάρει τα πόδια του. Τόσο η σκηνική του παρουσία μαρτυρά ότι βρίσκεται πλέον στο τελευταίο στάδιο της καριέρας του όσο και η φωνή του έχει αρχίσει να χάνει το παλιό και αγαπημένο της χρώμα. Υπό αυτές τις προϋποθέσεις η εμφάνιση των Scorpions ήταν αρκετά καλή. Τα σκηνικά ήταν πλούσια, ο φωτισμός καταπληκτικός, η απόδοση της μπάντας εξαιρετική και ο ήχος κρυστάλλινος. Όμως, όσο και αν η μηχανή που έδενε τις κιθάρες, το μπάσο και τα τύμπανα σε ένα σύνολο «μεταλλικής» αρμονίας δούλευε με την παροδοσιακή συνταγή, ο frontman ήταν εμφανές ότι δυσκολευόταν να ακολουθήσει. Κάθε δυο τραγούδια έμπαινε στα παρασκήνια προκειμένου να πάρει λίγες ανάσες.
Οι «Σκορπιοί» βγήκαν στην σκηνή με το φρέσκο «Gas in the Tank» κι ακολούθησαν τα «Make It Real», «The Zoo» και «Coast to Coast». Έπειτα επανήλθαν με τρία τραγούδια από το νέο album. Ta «Seventh Sun» (θα μπορούσαν κάλλιστα να το παραλείψουν), «Peacemaker» και «Rock Believer». Ευτυχώς, κάπου εκεί επέστρεψαν στα τραγούδια που όλοι περίμεναν να ακούσουν. «Bad Boys Running Wild», «Send Me an Angel», «Wind of Change» (στο οποίο ο Meine άλλαξε τους στίχους προκειμένου να κάνει μια γλυκανάλατη αφιέρωση στην Ουκρανία), «Tease Me Please Me», «Blackout», «Big City Nights». Μετά το τελευταίο αποχώρησαν από την σκηνή και επανήλθαν έπειτα από λίγο για ένα απογοητευτικά μικρό encore με τα «Still Loving You» και «Rock You Like a Hurricane».
Η εμφάνισή τους διήρκεσε μία ώρα και είκοσι λεπτά. Ασφαλώς θα μπορούσαν να παίξουν τουλάχιστον δύο τραγούδια ακόμη. Οι περισσότεροι θεατές γύρω μου περίμεναν να ακούσουν κάποιον από τους ύμνους που αγνοήθηκαν, όπως τα «When the Smoke is Going Down», «Hey You», «Another Piece of Meat», «No One Like You», «Holiday», «The Sails of Charon». Και κυρίως το «Ιn Trance» (που πάτε ρε παιδιά δίχως να παίξετε αυτό το μουσικό διαμάντι;). Αλλά εις μάτην. Ευτυχώς όσοι τους είχαμε δει όταν άρχισαν να εμφανίζονται στην χώρα μας, κατά την δεκαετία του ’90, έχουμε απολαύσει τα περισσότερα από τα παραπάνω τραγούδια σε εκείνες τις ζωντανές τους εμφανίσεις.
Συμπερασματικά οι Scorpions έκαναν μια ωραία εμφάνιση που θα μπορούσε να μην είναι τόσο σύντομη. Ωστόσο δεν ξέρω κατά πόσο θα έχει νόημα να τους παρακολουθούμε σε επόμενες ζωντανές εμφανίσεις από εδώ και στο εξής. Σε αντίθεση με τον Alice Cooper, που δείχνει ότι ανταποκρίνεται ακόμη με άνεση στις απαιτήσεις των φωνητικών ενώ και το όλο θεματικό υπόβαθρο της δραματουργικής σκηνικής του παρουσίας -λόγω της horror αισθητικής, του βαψίματος κλπ- τον βοηθά να πραγματοποιεί άριστες ζωντανές εμφανίσεις παρότι πλησιάζει τα εβδομήντα πέντε, οι Scorpions αρχίζουν να χάνουν την δυναμική των παλιών τους live. Είναι πραγματικά κρίμα όσο μπορούν ακόμη να στέκονται με σχετικά αξιοπρεπή τρόπο στην σκηνή και να προσελκύουν ακόμη χιλιάδες οπαδών στις συναυλίες τους να μην έχουν διαμορφώσει λίγο περισσότερο χορταστικό το πρόγραμμά των ζωντανών τους εμφανίσεων.
Ημουν στην συναυλια και βρισκω εύστοχες τις παρατηρησεις του Σταματη.Είχα δει τους scorpions στο Σεφ τον Νοεμβριο του 1990 και τριαντατοσα χρόνια μετά με συγκινησαν αρκετα αν και ψιλοπεσμενοι Μονο ξενερωμα η νεα εκδοση του ήδη εμετικου νεοφιλελευθερου ύμνου .το winf of change εννοώ.
Τον alice cooper τον περιμενα ψόφιο και ήραν πραγματικα ευχαριστη έκπληξη
Λώλε είσαι σε όλες σχεδόν τις συναυλίες και τις διαδηλώσεις που πηγαίνουμε κι εμείς. Δεν στέλνεις ένα μήνυμα μήπως και συναντηθούμε την επόμενη φορά;
Νομίζω Σταμάτη πως είσαι ελαστικός ως προς την κριτική.
Ο Μaine είναι στο τέλος του βίου του και όχι της καριέρας του. Την φωνή του και την σκηνική του παρουσία την έχει χάσει εδώ και τουλάχιστον 15 χρόνια. Τί περιμένατε να δείτε όσοι πήγατε στην συναυλία;
Έχω σταματήσει να πηγαίνω σε συναυλίες μεγάλων συγκροτημάτων, εδώ και 20 χρόνια. Το να βλέπω τον Adams στα 70 του να πιάνει τα ούμπαλα του τραγουδώντας other bands play.. το θεωρώ το λιγότερο γελοίο. Βγάλτε τις παρωπίδες και γίνετε επιλεκτικοί πια !
Χαχαχα!! Μπορεί να είμαι ελαστικός αλλά κι εσύ είσαι μακάβριος ρε φίλε. Τον έστειλες μια ώρα νωρίτερα τον Κλάους.
Τους Scorpions περίπου τόσα χρόνια είχα να τους δω κι εγώ. Όπως έγραψα στην παρουσίαση είναι αυτό το συναίσθημα να βλέπεις για τελευταία φορά κάτι που έχεις αγαπήσει.
Πάντως υπάρχουν εξηγήσεις για τον μεγάλο όγκο των θεατών που συγκεντρώνουν τα παλιά μεγάλα συγκροτήματα. Μια από αυτές είναι και τα νεότερα παιδιά. Εφόσον δεν υπάρχουν νέα συγκροτήματα που να συνθέτουν καλύτερα ή εξίσου καλά με τα παλιά, οι νέες γενιές των ακροατών που δεν έχουν δει τα παλιά σχήματα αρκετές φορές θα πηγαίνουν στις συναυλίες τους.
Το αντιλαμβάνομαι αυτό παρατηρώντας και τα νεότερα παιδιά της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.
Οι Scorpions αποτελούν σύμβολο του ελεύθερου κόσμου ενάντια στον κομμουνισμό. Αλήθεια γιατί δε μας λέτε πόσα heavy metal συγκροτήματα είχε η ΕΣΣΔ;
Ο/Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Και εμάς γιατί μας το γράφεις αυτό; Μπορείς να απευθυνθείς στους κουκουέδες.
Στο ερώτημα που θέτεις η απάντηση είναι: Αρκετά. Κατά την περεστρόικα σχηματίστηκαν πολλά rock και metal συγκροτήματα στη Σοβιετική Ένωση. Έδωσες ιδέα για άρθρο, έστω και αν ήθελες να τρολάρεις.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...heavy metal είχε η Ρωσία από το 1850 γκαρσόνι
https://www.youtube.com/watch?v=iCEDfZgDPS8
Ο/Η Ανώνυμος είπε...εγώ μεταλάς δεν είμαι, ροκάς είμαι (κι οι Σκόρπιονς επίσης δεν είναι μέταλ οπότε δεν θα είμαι εκτός θέματος), και το Ανατολικό Μπλοκ έχει δώσει διαμάντια της ροκ, χωρίς υπερβολή. Ειδικά art rock, space rock, psychedelic, progressive μεσουρανούσαν σε αυτές τις χώρες ήδη από το 1967-69 (το πανκ και το μέταλ ήρθαν στα 80s).
Ουγγρικό ψυχεδελοπρογκρέσιβ του 1969
https://www.youtube.com/watch?v=CGt-rTDkMcM
Πολωνικό heavy prog 1973
https://www.youtube.com/watch?v=uADwn6CHj_k
Ανατολικογερμανικό all-time classic 1978
https://www.youtube.com/watch?v=GFEgMy7uoTU
τσέχικη τζαζοπρογκρεσιά 1972
https://www.youtube.com/watch?v=y8kJGxJOupI
καλά για Γιουγκοσλαβία μην το πιάσουμε, εκεί θέλει πράγματι ξεχωριστή ανάρτηση. Μπλουζιές είχες, χαρντροκιές είχες, φολκιές, πανκιές, μεταλιές, ιντάστριαλ, εκεί μιλάμε για μπαντάρες σε κάθε είδος, από Smak μέχρι Bijelo Dugme μέχρι Bajaga i Instruktori μέχρι Pankrti μέχρι Laibach... βάζω εδώ μόνο λίγα:
https://www.youtube.com/watch?v=WxIz-8zufxs
https://www.youtube.com/watch?v=2k2vmwOU2HM
https://www.youtube.com/watch?v=ZBefXP-_eGg
https://www.youtube.com/watch?v=kSgw8OSfhP0
https://www.youtube.com/watch?v=A8sFkwwf8Xk
https://www.youtube.com/watch?v=ZZAD7W3M4zc
Και η ηλεκτρονική μουσική μεσουρανούσε επίσης δεκαετία 70 αλλά με αυτήν θα είμαι όντως εκτός θέματος.
Ο Flammentrupp είπε...Αυτό το πράγμα, που ο χειρότερος εχθρός σας είναι ο κομμουνισμός, ενώ την ζωή σας την πηδάνε άλλοι από το 1945 και μετά, να το κοιτάξετε κάποια στιγμή.
Όπως έλεγε και το παλιό σύνθημα στον τοίχο:
"Μην σκοτώνετε τα κουνούπια. Άλλοι σας πίνουν το αίμα".
Όσο για τα συγκροτήματα, αν και είμαι ο τελευταίος που μπορεί να μιλήσει καθότι δεν σκαμπάζω πολλά από σύγχρονο heavy metal, ξεκίνα από τους Imperial Age. Συμφωνικό τσο + λο με fantasy και occult στίχους.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Κι άλλο άρθρο για την ΕΣΣΔ? Νταξ από τα τελευταία 10 άρθρα τα 7 είναι για σοβιετία και μαρξισμό. Εξυπηρετεί κάτι αυτή η ανούσια ενασχόληση ή έχετε μαζεμένο υλικό για κείνη την περίοδο και θέλετε κάπου να το δημοσιεύσετε? Αν είναι συμπυκνώστε το σε ένα άρθρο με τίτλο 'Η σχέση της ΕΣΣΔ με τον νεορομαντισμό και τα εθνικιστικά κινήματα του εικοστού αιώνα'. Όχι κάθε δυο μέρες επετειακά νήματα για το τι έγραψε ο τρίτος ανθυπογραμματέας του Μπρέζνιεφ και αν άκουγε ο Τσαουσέσκου Μέιντεν. (και δεν είμαι ο δαπίτης του 'ελεύθερου κόσμου')
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Δεν προλάβαμε να πούμε μια κουβέντα και κατέθεσες συλλογισμό διαμαρτυρίας ολόκληρης παραγράφου. Κάτσε ρε ανώνυμε να το γράψουμε και αν δεν σου αρέσει κάνεις κριτική.
Καταρχάς επειδή μας έδωσε ιδέα το "γκαρσόνι" δεν σημαίνει ότι έγινε κιόλας άρθρο. Από την άλλη τα άρθρα με πρωτότυπα θέματα μας κεντρίζουν το ενδιαφέρον (όχι μόνο σε εμάς αλλά σε όσους διαχειρίζονται έντυπα). Γιατί να μην παρουσιάσουμε κάτι που εμπίπτει στις θεματικές μας και δεν γνωρίζει πολύς κόσμος;
Αν ανησυχείς για το ιδεολογικό υπόβαθρο πόσες φορές πρέπει να επαναλάβουμε ότι είμαστε εναντίον των εκδοχών του κλασικού μαρξισμού με το ντετερμινιστικά ιστορικιστικο, διεθνιστικό και υλιστικό υπόβαθρο; Τον Μαρξ τον διαβάσουμε για την κριτική του στον καπιταλισμό, όπως και ο ίδιος διάβαζε και επηρεάστηκε από τους προγενέστερους ρομαντικούς.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Που είδες τα 7 άρθρα, ανώνυμε; Αν ξεφυλλίσεις το ιστολόγιο του τελευταίου μήνα, έχουν κάνει μόνο 2 αναφορές στον μαρξισμό -και η μία είναι χιουμοριστική με τον Τραμπάκουλα. Βάλε και την αναφορά στο... γιουρομπάσκετ του 1987 να γίνουν 3.
Μάλλον σου φαίνονται πολλές, επειδή σε κάθε άσχετο άρθρο μπαίνουν κάποιοι ανώνυμοι σχολιαστές και ανοίγουν συζήτηση για τη Σοβιετική Ένωση και τον κομμουνισμό. Έχεις πχ ανταπόκριση για τους Manowwar και από κάτω στα σχόλια συζητάνε για το αν η Ρωσία ήταν εργατικό κράτος ή αν θα γίνει αύριο το πρωί κομμουνιστική επανάσταση. Μετά μπαίνουν και οι βενιζελικοί να προβοκάρουν και γίνεται μπάχαλο. Αυτό όμως είναι θέμα σχολιαστών όχι των παιδιών της Λέσχης.
-ένας αναγνώστης-
Ο Αχιλλέας είπε...Σταμάτη πραγματικά ζηλεύω για όλα τα δρώμενα των Αθηνών. Εύλογη η κριτική σου αλλά σκεφτείτε και εμάς που δεν έχουμε καν πρόσβαση σε καλό θέατρο και καλή μουσική. Φτωχοί συγγενείς! Χαχα!
Όσο για τους "ναζί" νεοδημοκράτες που ακόμη φοβούνται το φάντασμα που κινείται πάνω από την Ευρώπη δεν έχουμε να πούμε κάτι. Γελοίοι υπάνθρωποι γεμάτοι Νιτσεϊκό resentiment και βαθύτατο slave morality. Τους έχουν πείσει από την πρεσβεία ότι ο λόγος που δεν είναι εκατομμυριούχοι enterpreneurs είναι το δημόσιο, ο Σύριζα και το Πασόκ. Το ότι ο ίδιος καπιταλισμός είναι ένα άθλιο σύστημα, γέννημα-θρέμμα του Διαφωτισμού δεν τους αφορά. Ψηφίστε Κούλη βρωμογούρουνα, κρυφτείτε για ακόμη μια φορά πίσω από το δάχτυλο σας και ρίξτε την ευθύνη στο Άλλο. Αλλά θα ξυπνήσει ο κόσμος ρε καθίκια των υπηρεσιών. Θα ξυπνήσει και αυτό που είχε κάνει ο Ρένος ο Αποστολίδης θα μοιάζει παιδική χαρά. Συνεχίστε έτσι εσείς...
Ο Σταμάτης είπε...Μην μου πεις τώρα ότι θα ζηλέψεις και τους Πολωνούς για το φεστιβάλ που παρουσιάζει η νέα ανάρτηση....;
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Τα ναζί νεοδημοκράτικα γκαρσόνια είναι κακοί αλλά ο "εθνικιστής" παρακρατικός της ΕΡΕ,καραμανλικός αντιρομαντικός Αποστολίδης είναι επαναστάτης και καλός;
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Καλά, το αντιρομαντικός είναι κάτι πολύ γενικόλογο. Ούτε ρομαντικός ούτε αντιρομαντικός, ένας δημοσιογράφος που είχε μια αρκετά καλή εικόνα της βιβλιογραφίας ήταν. Την φανταστική λογοτεχνία μάλιστα την είχε προβάλει.
Κατά τα άλλα το σχόλιο αφορούσε την συμπεριφορά που οφείλουμε να υιοθετήσουμε απέναντι στο αστικό μνημονιακό καθεστώς. Φτύσιμο και φάπες.
Η κεντρική γραμμή της λέσχης πάντως είναι διαφοροποιημένη από αυτή που προτείνει ο Αχιλλέας. Πρόταση της "διεύθυνσης" των εντύπων μας είναι πριν οποιονδήποτε ακτιβισμό κατά της διεφθαρμένης αστικοφιλελευθερης τάξης, να έχουν προηγηθεί "κρατήσεις τραπεζιών" στα διάφορα "εστιατόρια" και τις "πιτσαρίες" του χώρου.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ναι αλλά δε μπορω να καταλάβω θεοποίηση της παλαιάς συντηρητικής δεξιάς διανόησης (νέα δεξια πχ) που παρουσιάζει ψήγματα παραδοσιοκρατιας αλλά μετα να βγάζουμε τον μισό εθνικιστικό και ΕΣ χώρο νεοδημοκράτες, Βενιζελικους φιλελεύθερους και γκαρσόνια
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Καταρχάς αδικείς τον Αχιλλέα με το να χρησιμοποιείς τον όρο "αποθέωση". Μισή φράση έγραψε για να θυμίσει έναν τρόπο αντιμετώπισης του αστικού κατεστημένου που θεωρεί ενδεδειγμένο. Από αυτό μέχρι την αποθέωση υπάρχει μεγάλη απόσταση.
Πρέπει επίσης να καταλάβεις μια πολύ σημαντική λεπτομέρεια. Αν κάποιος έχει το θάρρος της γνώμης να λέει δημόσια τι πιστεύει δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να συναναστραφουμε μαζί του και να τον εκτιμήσουμε ως προσωπικότητα. Μην μου πεις ότι όλοι οι δικοί σου φίλοι είναι εθνικιστές. Ή ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που εκτιμάς ως πρόσωπα αλλά έχουν διαφορετικές πολιτικές ιδέες από εσένα.
Η διαφορετική πολιτική ιδεολογία, δεξιά, αριστερή ή οτιδήποτε άλλο, δεν είναι το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι οι μισθοφόροι πράκτορες που παρουσιάζονται ως κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι (στην προκειμένη περίπτωση παρουσιάζονται ως εθνικιστές, εθνικοσοσιαλιστές κλπ ενώ είναι φιλελεύθεροι ακροδεξιοί νεοδημοκράτες), προκειμένου να εξυπηρετήσουν συμφέροντα των πολιτικών αντιπάλων της ιδεολογίας που υποτίθεται ότι υποστηρίζουν.
Είναι άλλο πράγμα ο πολιτικός αντίπαλος, άλλο ο πολιτικός αντίπαλος που υιοθετεί ορισμένες από τις δικές σου ιδέες και άλλο ο χαφιές που τον έχουν βάλει να το παίξει "δικός σου" προκειμένου να σε σαμποτάρει.
Τα "εστιατόρια" και οι "πιτσαρίες" είναι ακριβώς αυτό. Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας.
Προφανώς κάποιοι μπροστινοί πιτσιρικάδες (από τα "γκαρσόνια") είναι θύματα και τους εκμεταλλεύονται οι γνωστοί άγνωστοι λόγω ανωριμότητας ή συγκυρίας. Αλλά τα πρωταγωνιστικά πρόσωπα του χώρου που έχουμε στηλιτεύσει κατά καιρούς είναι απλοί χαφιέδες και πράκτορες του αστικού συστήματος.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...δεν υπάρχει θεοποίηση
εδώ μέσα έχουν δεχτεί κατά καιρούς κριτική από μέλη ή από σχολιαστές ο Σμιτ, ο Νίτσε, ο Μπερκ, o Γκενόν, ο Αποστολίδης κ.ά.. Έντιμη κριτική, όχι χοντροκομμένο κράξιμο.
πιο κοντά είναι η λέσχη σε Συκουτρή, Δραγούμη, Στράσσερ, Χέρντερ, Φίχτε, Μύλλερ, Καρλάιλ, Νοβάλις, Ντίκενς, Τζακ Λόντον (όχι τυχαία αυτοί είναι πιο αντικαπιταλιστές, και είναι ευχής έργον που η λέσχη συστήνει τη σκέψη τους στο ελληνικό κοινό), αλλά και αυτούς δεν τους διαβάζει όπως διαβάζει ο μουσουλμάνος το Κοράνι σαν θέσφατο.
γενικά θεοποίηση κανενός από τη λέσχη (μέλη) και τους σχολιαστές δεν έχω δει, τουλάχιστον στο οχτάμηνο που την ακολουθώ πιο στενά
Ο Αχιλλέας είπε...Ποια αποθέωση; Αποθέωση είναι να συμφωνείς με τις πράξεις κάποιου; Εσύ μάλλον είσαι από τους ανθρώπους που ακολουθείς τυφλά αρχηγίσκους. Μάλλον δεν καταλαβαίνεις ότι κάποιος επιλέγει ελεύθερα τι θα κρατήσει και τι όχι από ενδιαφέρουσες προσωπικότητες. Επίσης ο Αποστολίδης ήταν Καραμανλικός και δεξιός; Αυτά μόνο γκαρσόνια θα μπορούσαν να τα πουν ή άτομα της αριστεράς.
Ο Αποστολίδης έκανε ολόκληρη εκπομπή, την οποία μπορείς να βρεις στο internet, στην οποία κατακεραυνώνει με τον χειρότερο τροπο τον γέρο Καραμανλή φτάνοντας σε σημείο να τον αποκαλεί μέχρι και κρυφό-ομοφυλόφιλο. Αυτός ήταν ο "δεξιός", "Καραμανλικός" Αποστολίδης.
Τι σανό τρώτε εκεί στο εστιατόριο ρε φίλε. Κυριολεκτικά τα μαθαίνετε όλα λάθος.
Νομίζω ότι η κριτική στον "αποστολιδισμό" δεν αφορά το ίδιο το πρόσωπο του Ρ. Αποστ. όσο τους όψιμους φανατικούς οπαδούς του, που τον γνωρίσανε αποκλειστικά μέσω του youtube. Πως να γίνει; Είναι σημάδι των καιρών να αποθεώνονται άνθρωποι με μοναδικό κριτήριο κάτι ολιγόλεπτες ομιλίες/συνεντεύξεις αναρτημένες στα σόσιαλ. Ελάτε τώρα, με το χέρι στην καρδιά, έχει διαβάσει κανένας σας Αποστολίδη (είτε τα διηγήματα, είτε τις λογοτεχνικές κριτικές του); Μόνο απ' τα βιντεάκια τον ξέρετε (όπως και εγώ). Εν μέρει, το ίδιο ισχύει και για Λιαντίνη, αλλά ειδικά στην περίπτωση του Αποστολίδη είναι απόλυτο, πολύ απλά κανείς δεν τον έχει διαβάσει αλλά παραδόξως όλοι έχουν εμπεριστατωμένη άποψη γι' αυτόν.
Ανώνυμε, η τοποθέτηση διανοουμένων στον άξονα "αντικαπιταλισμός/μη αντικαπιταλισμός", αν ιδωθεί απλοικά και αντιιστορικά ελλοχεύει κινδύνους. Μπορεί αυτή η διχοτόμηση να δουλεύει για προσωπικότητες που έδρασαν στη βιομηχανική εποχή, αλλά δεν μπορεί να περιλάβει πχ την αρχαία γραμματεία ή τους Βυζαντινούς λογίους. Πχ ακόμα και ο Μπερκ (1729-1797) είναι στο όριο, μιλάμε για εποχές που δεν είχε διαμορφωθεί εργατικό κίνημα, όπως το γνωρίσαμε κυρίως τον 19ο αιώνα.
Πολλές φορές έχει επισημάνει η λέσχη ότι ο καπιταλισμός ως παραγωγικό και εξουσιαστικό σύστημα δεν αφορά το μεσαίωνα και την αρχαιότητα. Τα βασικά θέλετε να επαναλαμβάνουμε; Ούτε το σχόλιο του ανώνυμου δείχνει να αγνοεί ότι οι διανοητές που αναφέρει έγραψαν στη νεωτερική εποχή.
Επίσης ο καπιταλισμός δεν γεννιέται ταυτόχρονα με το εργατικό κίνημα. Προφανώς και προηγείται.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Πού είδες, ανώνυμε, να συμπεριλαμβάνω στους "αντικαπιταλιστές" κάποιον προβιομηχανικό; Το απάντησε και ο Ρεμπούτζουλος. Ο ρομαντικός (και μη) αντικαπιταλισμός είναι κίνημα που έχει τις απαρχές του γύρω στο 1800.
Για να κατατάξουμε κάποιον στον άξονα καπιταλισμός/αντικαπιταλισμός, θα πρέπει να υπάρχει όχι μόνο καπιταλισμός, αλλά και η κριτική του, δηλαδή το εργατικό κίνημα. Αυτό υπάρχει από τις αρχές του 19ου αιώνα, από τους Λουδίτες και μετά. Έτσι μπορούμε να διακρίνουμε ποιοι διανοούμενοι ήταν υπέρ ή κατά. Αλλιώς ψήγματα μερκαντιλιστικού καπιταλισμού είχαμε και στο Φλωρεντία του 15ου. Ε δε θα καταδικάσουμε και τον Ντα Βίντσι ως "αντιδραστικό καπιταλιστή", επειδή δεν πήγαινε κόντρα στους Μεδίκους.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Όχι φίλε η κριτική στον καπιταλισμό δεν ξεκίνησε από το εργατικό κίνημα. Ξεκίνησε από τους θεωρητικούς του Ρομαντισμού. Αν υιοθετήσουμε την εννοιολογηση της έννοιας του καπιταλισμού που παραθέτει ο Lowy για παράδειγμα, η κριτική στον καπιταλισμό δεν αφορά μόνο το κομμάτι της οικονομίας ή της παραγωγικής διαδικασίας αλλά το σύνολο των ιδεών του φιλελεύθερου Διαφωτισμού στις οποίες στηρίχθηκε το φαινόμενο (όχι το σύνολο των ιδεών του Διαφωτισμού αλλά το σύνολο των ιδεών του Διαφωτισμού που παρήγαγαν ως ιστορικό, πολιτικό - οικονομικο-κοινωνικο σύστημα τον καπιταλισμό). Οι Λουδίτες έσπαγαν μηχανές, όμως ο Φίχτε και ο Μύλλερ αναζητούσαν πολιτικά και οικονομικά συστήματα που θα ανέτρεπαν αυτό της ελεύθερης αγοράς. Το ίδιο και ο Κολεριτζ στην Αγγλία από το 1798 και μετά. Μπορεί να μην είναι εύκολο να αναζητήσουμε απευθείας σύνδεση και επιρροή των λουδιτων από τους ρομαντικούς θεωρητικούς. Ωστόσο γιατί να αγνοηθεί και η μάχη που προηγήθηκε στο πεδίο των ιδεών; Είναι ιστορικό γεγονός και αυτή που σηματοδοτεί ύπαρξη αντικαπιταλιστικού ιστορικού ρεύματος.
Συνεπώς σωστά τοποθετείς την ιστορική αφετηρία του αντικαπιταλισμού όμως να μην εστιάσουμε μόνο στο κίνημα παραβλέποντας την σημασία της μάχης στο πεδίο των ιδεών.
το να είσαι δογματικός χιτλερικός (και άρα να αναπαράγεις εν έτη 2022 άκριτα την κάθε παπάτζα του Χίμλερ πχ για Σλαβομογγόλους κλπ., είναι πράγματι 1000 φορές χειρότερο του να είσαι απλά "δεξιός" (που μπορεί να σημαίνει συντηρητικός, μπορεί φιλελεύθερος, μπορεί απλά παρτάκιας).
αντίθετα όμως, το να είσαι σοσιαλεθνικιστής (ρεύμα στο οποίο συνυπάρχουν ο Μωρίς Μπαρές με τον Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ, ο Δραγούμης με τον Ερνστ Νίκις, ο Περόν με τον Σουκάρνο, ο Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα με τον Άσαντ, κλπ κλπ κλπ) είναι ασύγκριτα ΚΑΛΥΤΕΡΟ από το να ανήκεις στην οποιαδήποτε μορφή της νυν υπάρχουσας "δεξιάς".
Μαθε τι έγινε το 1964 Αχιλλέα όσον αφορα τον Ρενο..
Ο/Η Ανώνυμος είπε...ναι κι εγώ στα 19 μου ανώνυμε καραμανλικός ήμουνα, η διαφορά εμού και του Ρένου με εσένα είναι ότι εσύ εξακολουθείς και στα γεράματα να είσαι νεοδημοκράτης.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...ο Ρένος υπήρξε εστέτ διανοούμενος. Η σκέψη του πάντα έδινε προτεραιότητα στο αισθητικό έναντι του πολιτικού. Ο Σμιτ με αυτό το κριτήριο μπορεί να τον έλεγε και ρομαντικό (χαχα). Περισσότερο όμως θύμιζε Σοπενχάουερ. Που βέβαια, ούτε ο Ρένος ούτε ο Σοπενχάουερ (ούτε κανείς, εδώ που τα λέμε) ήταν απαλλαγμένοι από το πολιτικό. Ως και ο Σοπενχάουερ, που απέρριπτε το πολιτικό απέρριπτε εντελώς, έχει στο ιστορικό του τη στιγμή εκείνη στα 1848 που δωρίζει τα κιάλια του στους Αυστριακούς αξιωματικούς για να μπορέσουν αυτοί να πυροβολούν καλύτερα τους εξεγερμένους στα οδοφράγματα. Θέλω να πω, ο κάθε μεγάλος θα έχει κι ένα μελανό σημείο. Το να πιανόμαστε από ένα μελανό σημείο για να ακυρώσουμε ολόκληρο το έργο κάποιου, μας κάνει ίδιους με τους ψυχάκηδες critical race theorists στην Αμερική που λένε "ο Βολταίρος είχε κάνει το τάδε σχόλιο κατά των μαύρων στην τάδε παραπεταμένη επιστολή, άρα να του γκρεμίσουμε όλα τα αγάλματα".
Α, και κάτι άλλο, ο Αντόρνο (εξίσου εστέτ με το Ρένο) αρθρογραφούσε ως τον Ιούνιο του 1934 σε γερμανικό, ας πούμε "όχι και τόσο αντικαθεστωτικό" περιοδικό, και κριτίκαρε αφ' υψηλού τη τζαζ (και μάλιστα με όρους από το γκεμπελικό λεξιλόγιο!) αφού την είχαν απαγορεύσει πρώτα οι ναζί και ξέροντας ότι μια τέτοια κριτική δε θα τους πείραζε*. Ενώ όμως όλοι στη μεταπολεμική γερμανική διανόηση ήξεραν αυτή την ιστορία, δεν τον είπε κανείς ακροδεξιό.
*για του λόγου το αληθές περί Αντόρνο:
https://books.google.gr/books?id=dAZmVD_AV9cC&pg=PA184&lpg=PA184&dq=%22herbert+muntzel%22%22adorno%22%221934%22&source=bl&ots=5XDiV2oJ6p&sig=ACfU3U1mJpZczoAeF6YQA7dXyp3JhlYJPA&hl=el&sa=X&ved=2ahUKEwi4x97lg_P4AhX5uJUCHV1LBe4Q6AF6BAgCEAM#v=onepage&q=%22herbert%20muntzel%22%22adorno%22%221934%22&f=false
Το παρακάτω απόσπασμα ανήκει στο γιο του Ρένου, Στάντη (στο μπλογκ των Ροΐδη-Λασκαράτου) περί Ρένου και 1964. Γιατί το γκαρσόνι είναι μόνο για κατινιές μισής σειράς, αλλά πέρα από τις κατινιές υπάρχει και η αλήθεια:
--------------------------
"Ο Ρένος είναι αυτός που προκάλεσε την εισβολή των ΕΚΟΦιτών στη Βουλή για εντελώς δικούς του λόγους, δικάστηκε γι’αυτό αλλά μάρτυρας υπεράσπισης πήγε και ο Λ.Κύρκος ξέροντας πως ο Αποστολίδης δεν είχε καμία ιδεολογική σχέση με την ακροδεξιά. Υπήρξε ο πιό περίεργος και αποστασιοποιημένος «συνεργάτης» της Χούντας δημοσιεύοντας υποχρεωτικά σε όλον τον Τύπο νεοελληνικά λογοτεχνικά κείμενα.
Για όσους θέλουν να μάθουν τι ακριβώς έκανε ο Ρένος επί Χούντας και πιό το νόημα της δημοσίευσης των διηγημάτων στον Τύπο, σε τι αποσκοπούσε και σε ποιό βαθμό το κατάφερε (η δεν το κατάφερε), ο ίδιος έχει γράψει στο αυτοβιογραφικό κείμενό του «Ουλάν Μπατόρ» τα πάντα. Και τη συνάντησή του με τον Παπαδόπουλο, και τη συνομιλία τους, και πώς ο ίδιος ο Ρ. του «έστησε ενέδρα» πνευματική, κ.λ. Επίσης αναλυτικά για το ίδιο θέμα γράφονται όλα τα στοιχεία στην Εισαγωγή του βιβλίου «ο Α2» που κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις της Εστίας.
Για την εισβολή στη Βουλή ακόμη, που τώρα με τα γεγονότα που μας ταλανίζουν αποκτά και …προδρομική διάσταση, ο ίδιος πάλι γράφει στην «Ουλάν Μπατόρ» για τα αίτια που τον έφεραν σε αυτή την αυθόρμητη κίνηση αγανάκτησης, στρεφόμενη με οιαδήποτε όπλα (έστω και διαλυθέντες ΕΚΟΦίτες μιας τυχαίας προεκλογικής συγκέντρωσης) κατά του βρωμοΠαπατζή «χασάπη του 44», όπως τον έλεγε μια ζωή, γιατί ο Ρ. είχε υπάρξει ανάμεσα στο πλήθος της Πλατείας Συντάγματος όταν τα πολυβόλα (επί αρχηγείας της Αστυνομίας Αγγ. Έβερτ – να μην το ξεχνάμε!!!) από τα παράθυρα της Μεγάλης Βρεττανίας άρχισαν να θερίζουν τους διαδηλωτές! Αν πάλι κάποιοι βαριούνται το διάβασμα, ας δούν στο you-tube στο κανάλι του nikzogr, τη συνέντευξη του Ρένου στην Άγι Κασούμη για το όλο θέμα της Βουλής και νομίζω θα πεισθούν ότι ο Ρ, μπορεί να ήταν «τρελλός», απρόβλεπτος, ή ό,τι άλλο, πάντως δ ε ν του κολλάει η ρετσινιά της «ένταξης» σε κάποιο κόμμα, στη Χούντα, στον Πλυτά (του οποίου ήταν υποψήφιος), στον Μαρκεζίνη (του οποίου επίσης ήταν υποψήφιος), ή στην Αριστερά, όπως τον είχαν μάνι-μάνι χαρακτηρίσει στα επίσημα χαρτιά τους επί Εμφυλίου: «επικίνδυνος αριστερός ιδεολόγος ιδιαιτέρως εύγλωττος»…
Θεός ασφαλώς δεν ήταν! Αλλά έλεγε πάντα ότι χρησιμοποιεί κάθε μέσο, από οπουδήποτε προερχόμενο, για να προωθήσει όσα ο ίδιος θεωρούσε σωστά! Και θά πρόσθετα σήμερα: επειδή είχε εκπομπή στο κανάλι του Κουρή ήταν Αυριανιστής; Επειδή όταν ο Κουρής του έκοψε την εκπομπή μόλις ο Ρ. στράφηκε κατά των συγκροτημάτων Τύπου και ιδιαίτερα του Λαμπράκη, και τόλμησε να παραβεί την συμφωνημένη μεταξύ των ιδιοκτητών ΜΜΕ ομερτά, και τότε ο Ρ. μετέφερε την εκπομπή στο κανάλι του Καρατζαφέρη, έγινε ο Ρένος ΛΑΟΣ; Μόνο πολύ επιφανειακές κρίσεις επιτρέπουν τέτοιες εύκολες ταμπέλλες. Για να τον «τοποθετήσει» κανείς θα πρέπει να τον έχει διαβάσει και να κρίνει αν τα γραφτά του λένε αλήθεια ή όχι. Κι αυτό, νομίζω, είναι εφικτό για έναν συγκροτημένο αναγνώστη."
--------------------------
Ο Ρένος, γκαρσόνια, ήταν ένα μυαλό πολύ κοφτερό, και κυρίως πολύ ελεύθερο, για τα κυβικά σας. Αράξτε στους ΦΞ και τους ΛΠ σας, μέχρι εκεί μπορείτε.
Τι θα μου πεις; Ότι η ΕΡΕ ήταν πρόδρομος της Νέας Δημοκρατίας; Το ότι ήταν ένα προσωποπαγές κόμμα; Αυτά είναι γνωστά. Αυτό που μάλλον σου διαφεύγει είναι ότι ο Αποστολίδης όντας φύση και θέση άναρχος, δυνάμει συνεργαζόταν με όποιον του έκανε κέφι για να περάσει δικά του προσωπικά μηνύματα.
Πρόσεξε, τον υπερασπίζομαι όχι για κανέναν άλλο λόγο πέραν του ότι ήταν αληθινός. Φένεται ότι ήταν από τους ανθρώπους που ο Νιτσεϊκός βιταλισμός ήταν δεύτερη φύση του. Επίσης στην ηλικία σου μην έχεις passive-aggressive στυλάκι. Θα περίμενε κανείς από ανθρώπους που έχουν κάνει τον χώρο... σκατά, να έχουν κάποιον σεβασμό όταν σχολιάζουν.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...βρήκα ένα κείμενο στα αγγλικά για το νεορομαντικό ρεύμα στη δημοκρατία της Βαϊμάρης με συγγραφέα τον Γρηγόρη Πανουτσόπουλο, καθηγητή ιστορίας της επιστήμης στο ΕΚΠΑ
http://www.johost.eu/vol9_spring_2014/HoST_%20S2014_3.pdf
Καλά, άσχετα με το τι λογιό διανοούμενος ήταν ο Ρ. Αποστ., το πρόβλημα με τη θεοποίηση προσωπικοτήτων μέσω social media παραμένει. ΟΛΟΙ όσοι λιβανίζουν τον Ρ.Α. ή τον Λιαντίνη κτλ δεν έχουν διαβάσει ούτε μισή γραμμή από το γραπτό τους έργο. Αυτό από μόνο του είναι πρόβλημα.
Από κει και πέρα, δεν έχει σημασία αν ήταν δεξιός ή ό,τι άλλο. Αυτό που μετράει είναι το συγγραφικό τους έργο. (να ξανατονίσω ότι δεν είμαι ο δαπίτης που προβοκάρει παραπάνω...)
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Προφανώς. Ωστόσο νομίζουμε ότι είναι άδικο να συγκαταλέγεται και το δικό μας ιστολόγιο ανάμεσα σε αυτά που εννοείς. Τουλάχιστον σε ότι αφορά την διαχείριση των αναρτήσεων έχει τύχει ώστε να μην υπάρχει ούτε μία που να αφορά τον Αποστολίδη. Συνεπώς επαναλαμβάνουμε ότι η αναφορά στο όνομά του έγινε με αφορμή το όραμα μιας αντιμετώπισης που αρμόζει στα γουρούνια της εγκαθιδρυμένης αστικοφιλελευθερης κανονικότητας από ένα οργανωμένο κίνημα.
Όσον αφορά τον Λιαντίνη το έχουμε πει πολλές φορές σε συνελεύσεις μας, του επαναλαμβάνουμε μιας και μας δίνεις την ευκαιρία και δημόσια, ότι ήταν ένας τεταρτοκλασάτος μπουρδολόγος ως συγγραφέας. Ως καθηγητής δεν γνωρίζουμε γιατί δεν τον είχαμε.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...κάποτε επίσης πρέπει να κάνει ένα άρθρο η λέσχη για την καρκινική επιρροή του Νίτσε στην Ελλάδα μέσω των εκθεσάδων φιλόλογων ψευδοφιλόσοφων. Έχει παραγίνει το κακό, ο κάθε ένας που θέλει να το παίξει διανοούμενος (για να ρίξει γκόμενα;) πετάει έναν από τους χιλιάδες αντιφατικούς νιτσεϊκούς αφορισμούς, κι αν ο Νίτσε ήταν μια φορά ασυνάρτητος, οι εν Ελλάδι ακόλουθοί του είναι εκατό. Άσε που πλασάρονται και ως εθνικιστές, "εσωτερικιστές εθνικοσοσιαλιστές", τάχα βαθυστόχαστοι (ξέροντας ότι ο χώρος είναι τίγκα στους ούγκανους και τέτοιες αγυρτείες περνάνε εύκολα) και το αποτέλεσμα είναι μια γενική συσκότιση στα μυαλά ακόμα και έντιμων παιδιών που θέλουν ειλικρινά να ασχοληθούν με το πνευματικό πεδίο του χώρου. Πιστεύω ότι πρέπει η λέσχη κάποτε να κάνει ένα άρθρο που να επισημαίνει την τεράστια άβυσσο που χωρίζει το Νίτσε από τη ρομαντική εθνικιστική σκέψη. Ντάξει, καλός ο Νίτσε για μηδενιστές και αναρχοκαπιτάλες, αλλά εντελώς ακατάλληλος για ρομαντικούς εθνικιστές (γνώμη μου).
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ο Λιαντίνης χαίρει της εκτίμησης φετιχιστών νεοναζιστών νεοδημοκρατών αλλα και υποτίθεται "τριτοθεσιτικων" στρασσερικών γκαρσονιών κ καλα σορελικών. Τυχαίο θα ναι...
Το θέμα Νίτσε είναι πολύ μεγάλο και έχει ταλανίσει και εμένα. Ήταν όντως σοβαρός φιλόσοφος αλλά σίγουρα έχει τεράστιες διαφορές με την ρομαντική σκέψη. Η δική του σκέψη είναι φανερά αναρχική και μάλιστα αντί-υπερβατική. Έχοντας διαβάσει αρκετά βιβλία του καταλαβαίνω ότι θα ήταν τελείως αντίθετος με το να χρησιμοποιούν την φιλοσοφία του οι συντηρητικοί. Ο ίδιος ήταν και φοβερά αντιγερμανός. Μην ξεχνάμε ότι μόνο και μόνο για να πάει κόντρα στους Γερμανούς της εποχής του έλεγε ότι έχει Πολωνική καταγωγή.
Και βέβαια σε ότι έχει να κάνει με το ότι η υπαρξιστική φιλοσοφία του δεν βασιζόταν σε κάποιο αντικειμενικό φιλοσοφικό κριτήριο μόνο δυσκολότερη έκανε την ζωή του. Έχει βέβαια και πολύ θετικά πράγματα η φιλοσοφία του όπως το ότι πρέπει να νοηματοδοτείς την ζωή σου ακόμη κι εάν περιβάλλεσαι από ερείπια. Ας πούμε αυτό το κομμάτι του Νίτσε άρεσε πολύ και στον Εβόλα. Αλλά καταλαβαίνω πλήρως την αγανάκτηση σου με το θέμα. Συνήθως οι άνθρωποι που ασχολούνται ή επικαλούνται το έργο του Νίτσε έχουν έλλειψη σοβαρότητας. Που να δεις τι γίνεται στο εξωτερικό. Στρατιές ακροδεξιών που δεν έχουν καμία σχέση με τον συντηρητισμό κάνουν το σώμα τους ταπετσαρία από τατουάζ και σηκώνουν βάρη στο όνομα του Νίτσε. Οι ίδιοι μάλιστα δηλώνουν Νιτσεϊκοί πολυθεϊστές. Κάτι το οποίο ο Νίτσε θα θεωρούσε γελοίο. Μην νομίζεις, η κατάσταση του χώρου εδώ είναι μια κακή αντιγραφή της κατάστασης του εξωτερικού. Έτσι κι αλλιώς οι υπηρεσίες σε όλη την Δύση πάνω-κάτω με τον ίδιο τρόπο δουλεύουν.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...υπάρχουν στοχαστές κοντά στην αναρχία ή το μηδενισμό (Προυντόν, Μπακούνιν, Κροπότκιν, Πίσαρεφ, Τσερνισέφσκι) που η σκέψη τους εμπεριέχει ρομαντικά στοιχεία. Απλά ο Νίτσε (και ο Στίρνερ) δεν ανήκει σε αυτούς.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Η βουλησιαρχια του Νίτσε, αν αναζητήσουμε τις διανοητικές της ρίζες, θα δούμε ότι έχει ρομαντικό υπόβαθρο. Όλη σχεδόν η βρετανική ρομαντική σχολή ακολουθούσε την βουλησιαρχικη εκδοχή του ρομαντικού ιδεαλισμού, που ήταν ελαφρώς διαφοροποιημένη από την σκληρά κοινοτιστικη (σε πολλά σημεία) γερμανική εκδοχή του ρομαντικού ιδεαλισμού. Ο Νίτσε σε αυτό το διανοητικό σημείο ήταν κοντά στους Βρετανούς ρομαντικούς.
Η κριτική στον εργαλειακο ορθολογισμό ήταν επίσης ρομαντική υπόθεση που υιοθέτησε ο Νίτσε.
Κατά τα άλλα ισχύουν όλα όσα γράφτηκαν παραπάνω.