του Flammentrupp
Η επιθυμία να παραβρεθώ στην συναυλία των Manowar γεννήθηκε αμέσως μόλις έγινε γνωστό ότι θα επισκέπτονταν ξανά στην χώρα μας, κάπου προς τα τέλη του 2021. Διάφοροι λόγοι με είχαν κάνει να μην παρευρεθώ σε προηγούμενες συναυλίες, από την χρονιά που τους είχα δει στο Αγκάθι. Αποφάσισα ότι φέτος τα αδύνατα θα έπρεπε να γίνονταν δυνατά και, ευτυχώς, όλα πήγαν καλά και τα κατάφερα.
Η αλήθεια είναι πως ένιωθα σαν έφηβος που πηγαίνει για πρώτη φορά να δει κάποιους από τους ήρωες του. Κάτι το ότι τους είχα δει μία και μοναδική φορά, το μακρινό 1994, κάτι το ότι η πιο πρόσφατη συναυλία που είχα παρακολουθήσει ήταν η τελευταία (δυστυχώς) των έτερων θεών Warlord, είχα -σχεδόν- το συναίσθημα που ένιωσα το 1988 όταν, ως δεκαπεντάχρονος πιτσιρικάς, πήγα στο πρώτο μου live, αυτό των Motorhead, στο γήπεδο του Σπόρτινγκ.
Όσο πλησίαζε η ημέρα, έκανα επανάληψη στους δίσκους που σημάδεψαν τα εφηβικά και μετα-εφηβικά μου χρόνια, ελπίζοντας πως τα περισσότερα από τα τραγούδια που με ταξίδεψαν σε καιρούς αλλοτινούς, θα παίζονταν ζωντανά. Η ημέρα έφτασε και, αφού έγιναν τα απαραίτητα τηλέφωνα για να βρεθούμε στον χώρο όσοι θα πηγαίναμε, ξεκίνησα για την Πλατεία Νερού.
Το παρών στη μεγάλη μουσική σύναξη της Επικής Φαντασίας δώσαμε μέλη της Λέσχης όπως οι Αριστείδης, Μαίρη, Χρήστος, Ανδρέας, Βαγγέλης αλλά και φίλοι όπως ο Θύμιος, ο Γιώργος, ο Ηλίας και η Αναστασία, όπου με άφθονο ζύθο και κέφι, περιμέναμε την επέλαση του Joey και του Eric, έχοντας και τη σχετική αγωνία για τα νέα τραγούδια που αφορούν την Οδύσσεια.
Στις 23:00, τα φώτα έσβησαν και ένα επικό intro ξεχύθηκε από τα ηχεία. Στη σκηνή βγήκε ο αρχηγός με την παρέα του και οι πρώτοι στίχοι του «Manowar» ακούστηκαν από τον εκπληκτικό Eric. «We met on English ground, In a backstage room. We heard the sound…». Τα καπνογόνα άναψαν και οι χιλιάδες φωνές ενώθηκαν. Ήξερα, πλέον, ότι δεν μπορεί κάτι να πάει στραβά.
Το «Kings of Metal» συνέχισε την πολεμική πανδαισία και χιλιάδες «manowarriors» με υψωμένες γροθιές βροντοφώναξαν «Other bands play Manowar kill».
Τα «Dark Avenger», «Defender» και «Gates of Valhalla» μας ταξίδεψαν στους τόπους της σκανδιναβικής μυθολογίας, ενώ, στη συνέχεια ακολούθησε η πρώτη έκπληξη της βραδιάς, με την εμφάνιση στη σκηνή του, γνωστού από τις συμμετοχές του σε επικές ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, σκωτσέζου ηθοποιού James Cosmo, όπου, ντυμένος με ανάλογη ενδυμασία εποχής Braveheart, συνόδευσε με την απαγγελία του το συγκρότημα στην εκτέλεση του τραγουδιού «Sword of the Highlands».
Ο αρχηγός έπαιξε ένα σόλο στο μπάσο για να δοθεί χρόνος για τις τελευταίες λεπτομέρειες και αμέσως ακολούθησε η σειρά των νέων τραγουδιών, «Athena’s Theme», «Telemachus – Part I», «Where Eagles Fly», «Odysseus and Calypso – The Island of Ogygia» και «Immortal». Ο ηθοποιός Κωνσταντίνος Καζάκος, ντυμένος με αρχαία πολεμική στολή και υποδυόμενος τον Τηλέμαχο, απήγγειλε στα αρχαία ελληνικά στίχους της Οδύσσειας, ενώ από τα ηχεία ακούστηκε η ηχογραφημένη φωνή του πατέρα του Κώστα, στον ρόλο του Οδυσσέα. Το «Where Eagles Fly» είναι μια power μπαλάντα που τραγούδησαν ο Eric με την Ιταλίδα τραγουδίστρια των Moonlight Haze, Chiara Tricarico, ενώ το «Immortal», μάλλον θα μπει στη λίστα με τα πολύ καλά τραγούδια των Manowar (περιμένω να τα ακούσω στην στούντιο εκτέλεση τους, με την κυκλοφορία του δίσκου). Τα υπόλοιπα, είναι πρελούδια, instrumental κλπ, που συνήθως υπάρχουν σε concept δίσκους.
Έπειτα, ήρθε η ώρα του ύμνου των οπαδών του συγκροτήματος, δηλαδή του «Warriors Of The World (United)», ακολούθησε το «Sign of the Hammer» και, το «Hail and Kill» ολοκλήρωσε μια τριάδα κομματιών που άφησε τον κόσμο χωρίς λαρύγγι.α και με διαλυμμένες φωνητικές χορδές.
Το βασικό σετ τραγουδιών έκλεισε με τα «The Dawn of Battle», «Holy War», «Fight Until We Die» και φυσικά το καλύτερο epic metal τραγούδι όλων των εποχών με τίτλο «Battle Hymn» (ναι, μου αρέσουν οι τσακωμοί για «το καλύτερο…», μου θυμίζουν τα νιάτα μου).
Το encore ξεκίνησε με το «The Glory of Achilles «και η βραδιά τελείωσε με το ισοπεδωτικό «Black Wind, Fire and Steel».
Η αίσθηση που αποκόμισα ήταν συνολικά θετική. Πολύς κόσμος όλων των ηλικιών (γονείς που μεγάλωσαν με Manowar και ήρθαν με τα παιδιά τους, μικρών ή και εφηβικών ηλικιών), ικανοποιητική παρουσία νέων, αγοριών και κοριτσιών, που δείχνουν ότι έχουν ξεφύγει από την mainstream μουσική σαβούρα της εποχής, άνετος χώρος όπου μπορούσες να αποτραβηχτείς αν δεν ήθελες να είσαι μέσα στον χαμό, ευκολία πρόσβασης σε νερό και μπύρες και φυσικά οι Manowar να δίνουν μαθήματα περί αληθινού heavy metal live χωρίς φανφάρες (κάτι που έκαναν στο παρελθόν). Ειδική μνεία στον Eric Adams που στις 12 Ιουλίου κλείνει εβδομήντα χρόνια παρουσίας στον πλανήτη και εξακολουθεί να χώνει φωνητικές φάπες σε όσους τον αμφισβητούν.
Στα αρνητικά, θα έβαζα το γεγονός πως δεν παίχτηκε ούτε νότα από τον δίσκο Hail to England, πράγμα εκνευριστικό σε έναν βαθμό, και το ότι ο ήχος της κιθάρας δεν ήταν κι ο καλύτερος. Κρατάω μια επιφύλαξη, καθώς, ήμουν μπροστά και αριστερά, πολύ κοντά στο ηχητικό σύστημα πράγμα που αλλοίωνε, ούτως ή άλλως, τον ήχο στ’ αυτιά μου. Πιθανόν, όσοι ήταν πιο πίσω να είχαν καλύτερο ήχο. Τέλος, μου έκανε αρνητική εντύπωση το ότι δεν έγινε παρουσίαση των μουσικών. Κατανοώ ότι δεν έχουμε την αρχική τετράδα που μας χάρισε θεϊκά άλμπουμ, αλλά δύο μάλλον session μουσικούς. Ωστόσο, μου φάνηκε υποτιμητικό να μην αναφερθεί το όνομά τους για να πάρουν το ανάλογο χειροκρότημα.
Επίλογος
Θα κλείσω με τα δυο λόγια που έγραψε ο, γνωστός από το περιοδικό μας Battle Angel, «Η νύχτα ήταν μαγική... Κάθε παρουσία των Manowar δεν είναι μόνο αυτό που βλέπουμε μπροστά μας, αλλά και οι χωροχρονικότητες που ενεργοποιούνται και συνεχώς αναπαράγονται στο πίσω μέρος του μυαλού μας. […] Οι Manowar μετέδωσαν με βαγκνερικό πολυδιάστατο τρόπο (σύνδεση μουσικής, στίχου, εικόνας, θεάτρου, ενδυμάτων, αφήγησης, κ.α.) το μήνυμα που μας ενέπνευσε σε όλους τους τομείς του βίου μας... όλα αυτά τα χρόνια».
Και ένα υστερόγραφο
Την επόμενη ημέρα, πληροφορήθηκα για τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στο διπλανό γήπεδο του Τάε Κβο Ντο, στη γιορτή της νεοελληνικής μουσικής σαβούρας του Mad Music Awards. Αμέσως η μνήμη μου ταξίδεψε στις ένδοξες εποχές της δεκαετίας του ’80, με αυθεντικές «καταστάσεις» ανάμεσα σε αυθεντικούς ανθρώπους. Μεταλλάδες, ροκάδες, σκινάδες, πανκς, καρεκλάδες και σκυλάδες. Όλοι εναντίον όλων. Υπό την επήρεια του μουσικού έπους της προηγούμενης νύχτας, η Φαντασία μου ταξίδεψε κι έφτιαξε μια ιστορία, όπου οι αλβανοκαπιταλοϋβριδο τράπερς της μεταμοντέρνας νεωτερικότητας, έρχονται στον χώρο της συναυλίας και φωνάζουν «γ@# το metal σας ρε ..τάνες».
Η συνέχεια;
Αφήνω την δική σας Φαντασία να δουλέψει …
Τους ειχα δει πιτσιρικας στο ΣΕΦ ,τους κ
Ξαναειδα τωρα και ήταν φοβεροί.Η ατμοσφαιρα όμορφη.Μια μαγικη βραδυα πραγματικσ
Δεν παραβρέθηκα στην συναυλία, όμως είναι σαν να την έζησα, μέσα από την ανταπόκριση του Flammentrupp και μέσα από πλήθος φωτογραφιών και βίντεο, αν και φυσικά δεν τολμώ να διανοηθώ ότι πήρα έστω και το 1/100 της ατμόσφαιρας, την δύναμης και της metal καθαρότητας του live.
Ομολογώ ότι οι live παρουσίες του James Cosmo και του Κωνσταντίνου Καζάκου πρέπει να ήταν επιβλητικές και να έδωσαν μια θεατρικότητα, που ανέβασε το show σε άλλα επίπεδα και ζωντάνεψε την στιχουργική μπροστά στα μάτια των θεατών. Την ίδια ώρα, οι πίθηκοι της βλαχοτράπ μουσικής έκαναν το δικό τους θέατρο και μόνοι τους ξεφτιλίζονταν.
Hail and Kill!
Καλησπέρα. Πολύ ωραίο το άρθρο αν και διαφωνώ σε αρκετά σημεία. Θεωρώ πως έχει δοθεί πλέον μεγάλο βάρος στο οπτικό κομμάτι και υπονομεύεται αρκετά το ακουστικό. Επίσης πέρα από τον ήχο της κιθάρας θα έλεγα πως δεν σχημάτισα την καλύτερη εντύπωση και για τον ήχο των ντραμς. Βέβαια δυστυχώς δεν μπόρεσα να παρευρεθώ κι εγώ αλλά είδα αρκετά από τα βίντεο που τράβηξαν διάφοροι youtuμπηδες, οπότε ίσως και να αδικείται ο ήχος. Ο Άνταμς εκπληκτικός, δεδομένου ότι είναι πλέον κάποιας ηλικίας αλλά ακριβως εξαιτίας αυτής του της εμπειρίας κατέχει πλέον τον πλήρη έλεγχο της φωνής του και αντιλαμβάνεται πως πρέπει να την χειριστεί για να δώσει ένα αξιόλογο ηχητικά αποτέλεσμα. Όσο για τον Ντε Μάιο δεν μπορώ να πω πώς τον συμπαθώ ιδιαίτερα ως μουσικό, οπότε δεν θα είμαι αντικειμενική στην κριτική μου απέναντι του.
Ελπίζουμε σε περιοδεία-reunion με Ross.
Απο ΑντιΝατοικος:
Μεσα στην γενικοτερη πολιτισμικη παρακμη των καιρων μας, τοσο οι Manowar οσο και το Heavy Metal, αποτελει μια μουσικη οαση αλλα και μια μη παρακμιακη μουσικη νοτα που μας δινει κουραγιο και μας "ταξιδευει".... Και να σκεφθει κανεις οτι τοσο το "ROCK" οσο και το "Heavy Metal" θεωρουνταν παλιοτερα στα 70s - 80s δειγματα κοινωνικης παρακμης απο τους μεγαλυτερους σε ηλικια....
ενώ οι νεότεροι ηλικιακά ποια ακριβώς κουλτούρα και πολιτική στηρίζουν;
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Οι νεότεροι ηλικιακά έχουν άλλες παθογένειες. Δεν υιοθετούν παρωχημένες απόψεις όπως αυτές που θυμίζει ο αντι-νατοϊκός αλλά καταφεύγουν σε χίλιες δυο άλλες μαλακίες. Ο εθνικισμός και ο ρομαντισμός στιε τέχνες θα μπορούσε να είναι το αντίδοτο. Όμως φροντίζει το σύστημα με τα γκαρσόνια του να μαμάει τη φάση.
Στους λίγους manowarάδες (και όχι manowarriors), που διέκριναν από το εποχή του ΣΕΦ ακόμα, την παρακμή του συγκροτήματος, και αρκούνται να τους ακούν μόνο από τους αραχνιασμένους δίσκους στο σπίτι τους..
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Οι ίδιοι αποκαλούν τους οπαδούς τους manowarriors. Εμείς κάποτε χρησιμοποιούσαμε τον όρο maniwarάδες. Σπάνια όμως. Πιο συνηθισμένο ήταν το επικάδες. Ανάλογα και τη γειτονιά που έμενε ή τα στέκια που σύχναζε κανείς.
Μόνο ελλάδα βγάζουν λεφτά οι αρχιποζεράδες, μάγκες.. Αν δεν υπήρχε το υποείδος που ονομάζεται έλλην μεταλάς κάτι τέτοια συγκροτήματα θα ειχαν διαλυθεί εδώ και 25 χρόνια.. Α ναι την άλλη βδομάδα έρχονται οι σκόρπιονς. Που μπλέξαμε ρεεεε.
Έχει γούστο να είσαι από αυτούς που συμφωνούν με όσους κατηγορούν τους Έλληνες true metalhead's σαν "Χατζημεταλλάδες";
Τι σε πείραξαν οι Scorpions ; Και γαμώ τα συγκροτήματα είναι. Μεγάλωσαν γενιές και με αυτούς. Υπάρχουν νεότερα συγκροτήματα που είναι σε θέση να δημιουργήσουν μουσική σαν αυτή των παλιών (Maiden, Scorpions, Sabbath, Accept ΚΟΚ); Πες το μας και αυτό.
Ποιος άκυρος σκέφτηκε την πατέντα να βάζει το "χατζη" μπροστά από κάθε λέξη σαν υποτιμητικό;
Χατζηρωμιός, Χατζημεταλλάς...
Χατζηέλεος κάπου.
Ο Χατζηπετρής είπε...ο Γκιόργκι Χάτζι, πάντως, υπήρξε παιχταράς.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Στο μεταξύ το liberal φιλομητσοτακικό show του Καραμπελιά συνεχίζεται! Τώρα υμνεί το Βενιζέλο ως εθνικό ηγέτη και κατηγορεί τους Μεταξά και Δραγούμη. Η χυδαιότητα έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Τα ίδια δεν λένε και κάτι μαθητές του Πώποτα που είναι σαν τον @#; Γιατί σου κάνει εντύπωση; Δεξιά και "χώρος" είναι ένα και το αυτό. Ελάχιστες εξαιρέσεις ποιοτικές ομάδες όπως η ΦΛΕΦΑΛΟ και κάποια μεμονωμένα πρόσωπα
Ο/Η Ανώνυμος είπε...https://www.liberal.gr/news/sta-dardanelia-to-1915-krithike-i-katastrofi-tou-1922/425974
επειδή ξέρει να γράφει ξέρει και να πείθει όσους δεν γνωρίζουν και μην μου πείτε ότι εσείς της φλεφαλο ως το όλον του χώρου .... που λέτε ότι είστε (θα πέσει φωτιά 🔥) μπορείτε να περάσετε απόψεις σε πολλά άτομα δεν έχετε μια διαδικτυακή εκπομπή και ακόμη το νέο έντυπο αναλώνεται η φάση σε έριδες και ανώνυμα σχόλια σεβαστή η προσπάθεια αλλά η κριτική δε φτάνει
Καταρχάς θα σε παρακαλούσαμε να βάλεις και κανένα σημείο στίξης. Μας ανέβασε τους παλμούς το συνεχές διάβασμα των αλλεπάλληλων φράσεων.
Δεύτερον έχεις το θράσος να αναφέρεσαι σε "χώρο" παραπέμποντας σε αρθρογραφία αυτής της εφημερίδας;
Τρίτον δεν σημαίνει ότι το κάθε σχόλιο γράφεται από μέλη της λέσχης. Σιγά μην ασχολούμαστε συνεχώς με τέτοιους τύπους. Ας αντιγράψουν κανένα κείμενο του Σταμάτη (θυμάσαι σε ποιο αναφερόμαστε). Μπορεί να κάνουν καλή εντύπωση στο περιβάλλον του πρωθυπουργού.
Τέταρτον ευχαριστούμε που έστειλες αυτό το άρθρο. Είναι πρόχειρο, κακογραμμένο, γεμάτο ανακρίβειες. Προορισμένο για φιλελεύθερη προπαγάνδα.
Απο ΑντιΝατοικος:
Επιτρεψτε μου ακομη ενα σχολιο σχετικα με την μουσικη.... Πιστευω οτι απο τα διαφορα μουσικα ακουσματα ενας ανθρωπος μπορει να διαμορφωσει "χαρακτηρα" ή ενα συγκεκριμενο "lifestyle"... η σημερινη νεολαια δεν πιστευει σε τιποτα, για αυτο και εχει παρακμιακα ακουσματα στην μουσικη, για αυτο και υιοθετει "lifestyle" τυπου τραπ... η μουσικη τραπ για παραδειγμα πως θα διαμορφωσει τον σημερινο 15χρονο;;; Του λεει παρε ντραγκια, γινε "γκανγκστερ", μην εργαζεσαι κλπ κλπ... τον εκφυλιζει δηλαδη απο τα 15 του....
Eνω στο Rock δεν υπηρχε αυτος ο εκφυλισμος, δεν ηταν αυτο το προτυπο της Rock και του Metal.... παρολο που και αυτες οι μουσικες ειναι κυριως δημιουργηματα του "αστισμου", του δυτικου τροπου ζωης κλπ.... ισως ηταν και η τελευταια αναλαμπη της μουσικης του "δυτικου" κοσμου....
Το αντιδοτο ειναι σιγουρα το μπολιασμα της νεολαιας με ιδεες, αλλιως ο μηδενισμος θα σαρωσει τα παντα... και η καλη Rock μουσικη οπως και το καλο Metal σιγουρα βοηθαει....
Ο/Η Ανώνυμος είπε..."Και να σκεφθει κανεις οτι τοσο το "ROCK" οσο και το "Heavy Metal" θεωρουνταν παλιοτερα στα 70s - 80s δειγματα κοινωνικης παρακμης απο τους μεγαλυτερους σε ηλικια...."
Δεν είχαν και εντελώς άδικο... Στην εποχή του το ροκ θεωρήθηκε -μάλλον δικαίως- καρπός της αντικουλτούρας των 60ς. Μπορεί αργότερα, στον βαθύ μεταμονερνισμό των 80ς/90ς, κάποιες τάσεις του μέταλ να απέκτησαν πατροκτονικές τάσεις, διαμορφώνοντας ένα διαφορετικό στυλ, όμως στη μεγάλη εικόνα ο ηλεκτρονικός ήχος γινόταν αντιληπτός ως αντιπαραδοσιακός και ανατρεπτικός. Μέχρι και τα 50ς επιβίωναν ακόμα η ορχηστρική μουσική, η όπερα και το βαλς, σε αρμονική συμβίωση με μπλουζ και κάντρι (ή νεορεμπέτικα/λαικά στην Ελλάδα). Μετά στράβωσε η ιστορία και φτάσαμε στην δικτατορία της ηλεκτρικής κιθάρας, η οποία φαίνεται τελευταία να εκθρονίζεται προς όφελος του ακόμα χειρότερου και σκληρά αντιμελωδικού μπιτ.
Αυτό δεν σημαίνει ότι όποιος ακούει ροκ, ειδικά σήμερα, είναι προοδευτικός. Δεν υπάρχει ευθεία αναλογία μεταξύ μουσικών προτιμήσεων και πολιτικών πεποιθήσεων. Να φανταστείς οι μεγαλύτεροι σύγχρονοι κλασικοί μαέστροι υπήρξαν φιλελεύθεροι κοσμοπολίτες (Μπερνστάιν, Μπάρενμποιμ, Σόλτι κτλ), ενώ παραδόξως πολλοί μεταλάδες έχουν παραδοσιοκρατικές αντιλήψεις.
C
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Είχε υπάρξει ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του '60 και τις αρχές του '70 ώσμωση του ηλεκτρικού ήχου με την παραδοσιοκρατία. Όλο το φάσμα του progressive rock περιελάμβανε χειμαρρώδη Ρομαντισμό στους στίχους και τη μουσική. Εκεί δημιουργήθηκε και το medieval rock ως ξεχωριστό στυλ του progressive rock.
Αν πάμε στο καθαρά πολιτικό σκέλος το αρχικό street punk/Oil καταμετρούσε εθνικιστικά συγκροτήματα από το πρώτο μισό της δεκαετίας του '70. Εντάξει έχεις δίκιο ότι στα 80's γιγαντώθηκε αυτό το ρεύμα. Όμως μην αδικείς και τις πιο παλιές μέρες. Ο Blackmore είχε δώσει στίγμα για το κλασικό του ύφος από τον πρώτο δίσκο των Rainbow. Ακόμα και στην εποχή των hippies μπορούμε να βρούμε ίχνη παραδοσιοκρατικού νεορομαντισμού.
Μιας και αναφέρθηκε ας μας δώσουν οι μεγαλύτεροι της λέσχης τα φώτα τους με κάποιο σχετικό άρθρο.
Σίγουρα έχεις δίκιο στο ότι δεν πρέπει να θεωρούμε κάποιον που ακούει ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής ότι είναι και υποστηρικτής κάποιας συγκεκριμένης ιδεολογίας. Υπάρχουν απόλυτες αντιστοιχίσεις. Υπάρχουν όμως και πολλοί που ακούνε απλά μια μουσική με ρομαντικό ύφος χωρίς να ψάχνονται στα υπόλοιπα ρεύματα του ρομαντισμού και στην πολιτική του θεωρία. Όπως υπάρχουν και άλλοι που κρατάνε επιλεκτικά στοιχεία της ρομαντικής αισθητικής στη μουσική ή τη λογοτεχνία και πολιτικά υποστηρίζουν ότι να 'ναι και άσχετα πράγματα.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...----"Είχε υπάρξει ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του '60 και τις αρχές του '70 ώσμωση του ηλεκτρικού ήχου με την παραδοσιοκρατία."----
Αδελφέ, δεν πατάμε στα σκουπίδια ούτε αυτά καθαυτά τα πολιτικά 60ς. Η συνεπής αντιπολεμική τάση και το ξεφτίλισμα της "συντηρητικής/πατριωτικής" εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ δεν είναι μικρή υπόθεση, άσχετα με το αισθητικό σκέλος... Όμως παραδοσιοκρατικά σκιρτήματα στα 60ς/70ς; Υπάρχουν παραδείγματα; Για δώσε υλικό, γιατί εγώ μέχρι (τον 100% ακουστικό) Johnny Cash φτάνω.
----"Μιας και αναφέρθηκε ας μας δώσουν οι μεγαλύτεροι της λέσχης τα φώτα τους με κάποιο σχετικό άρθρο."----
Συνυπογράφω, με τη διόρθωση: "να δώσουν οι γνώστες τα φώτα τους κτλ". Υπάρχουμε και κάποιοι "μεγάλοι" που δε μας ακούμπησε η εν λόγω εποχή, τουλάχιστον όχι μουσικά...
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Γράφω "είχε υπάρξει ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του '60 και τις αρχές του '70 ώσμωση του ηλεκτρικού ήχου με την παραδοσιοκρατία. Όλο το φάσμα του progressive rock περιελάμβανε χειμαρρώδη Ρομαντισμό στους στίχους και τη μουσική. Εκεί δημιουργήθηκε και το medieval rock ως ξεχωριστό στυλ του progressive rock".
Στο καθαρά αισθητικό-μουσικό σκέλος ρίξε μια πρώτη ματιά σε αυτό https://en.wikipedia.org/wiki/Medieval_folk_rock
Στο πολιτικό κομμάτι συντηρητικές και εθνικιστικές απόψεις με μια μεταπολεμική ριζοσπαστικότητα που άρχισε να συγγενεύει με το νεοφασισμό υπήρχαν εκείνα τα χρόνια και ακόμα πιο πριν σε συλλόγους μηχανόβιων. Μέλη του rock κινήματος ήταν και αυτοί. Χωρίς να σημαίνει ότι γουστάρω τη φάση ειδικά όπως έχει εξελιχθεί σήμερα σε παρακλάδι της μαφίας.
Για περισσότερες λεπτομέρεις ας γράψουν τα παιδιά της λέσχης.
Όταν απευθύνθηκα στους μεγαλύτερους εννοούσα τους μεγαλύτερους από τα μέλη της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. που διαχειρίζονται το ιστολόγιο και γνωρίζουν καλά τα του rock και της ιδεολογίας. Αν είσαι και εσύ μέλος ή αν μπορούν να γράψουν και άλλοι που δεν είναι μέλη της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. σε αυτό το ιστολόγιο πάω πάσο.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...----"Γράφω είχε υπάρξει ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του '60 κτλ"----
Γράψε λάθος... Έτσι όπως το έθεσες παραπάνω (αν είσαι ο ίδιος ανώνυμος) είχα την εντύπωση ότι θα βάλεις συγκεκριμένα κομμάτια να ακούσουμε και να κρίνουμε αναλόγως και εμείς οι άσχετοι, καθότι φάνηκε να γνωρίζεις για πιο πράμα μιλάς. Προφανώς χτύπησα λάθος πόρτα...
----"Στο πολιτικό κομμάτι συντηρητικές και εθνικιστικές απόψεις με μια μεταπολεμική ριζοσπαστικότητα που άρχισε να συγγενεύει με το νεοφασισμό υπήρχαν εκείνα τα χρόνια και ακόμα πιο πριν σε συλλόγους μηχανόβιων."----
Ο νεοφασιμός ως tag ευδοκίμησε σχεδόν αποκλειστικά στην μεταπολεμική ηπειρωτική Ευρώπη. Για τους bikers των ΗΠΑ θα ήταν πιο δόκιμο να αναφερθούμε σε νοσταλγούς του παλαιού Νότου, συντηρητικούς προτεστάντες και κληρονόμους της Jeffersonian παράδοσης.
----"Όταν απευθύνθηκα στους μεγαλύτερους εννοούσα τους μεγαλύτερους από τα μέλη της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. που διαχειρίζονται το ιστολόγιο και γνωρίζουν καλά τα του rock και της ιδεολογίας. Αν είσαι και εσύ μέλος ή αν μπορούν να γράψουν και άλλοι που δεν είναι μέλη της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. σε αυτό το ιστολόγιο πάω πάσο."----
Δεν αντελήφθην. Χρήσιμη η διευκρίνιση. Παρεμπιπτόντως, δεν είναι μέλος της ΦΛΕΦΑΛΟ ούτε φιλοδοξώ να αρθρογραφήσω στην εν λόγω σελίδα.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων...
C
Οι Angels της Αγγλίας πάντως στον ευρωπαϊκό εθνικοσοσιαλισμό αναφέρονταν. Όχι σε προτεσταντικό συντηρητισμό του παλαιού αμερικανικού Νότου.
https://youtu.be/ng8Ll7x08Vk
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Εσείς τι ψάχνετε? Νότιο ροκ σαν του Lynyrd Skynyrd ή καθαρά εθνικιστικό στίχο? Και για τα δύο πρέπει να κοιτάξετε από εβδομήνταζ και μετά. Και να υπήρχε κάτι πριν θα ήταν φουλ underground που δεν άφησε ίχνη. Ειδικά για εθνικιστικό περιεχόμενο θα πρέπει να ψάξετε και στο punk του 80 όχι μόνο ροκ και χέβυ.
Ε όχι ρε παιδιά να λέμε ότι δεν έχει σχέση το ροκ με το ρομαντισμό.
Πού αλλού βρίσκουμε τόσο ποιητικό υποκειμενισμό ενάντια στις κλασικές υφολογικές φόρμες (χαρακτηριστικό γνώρισμα του ρομαντισμού) όσο στο ροκ;
Ως και η πεποίθηση πως η χρήση ψυχοτρόπων ουσιών σε βοηθά να γράψεις καλύτερους στίχους, προέρχεται από τους ρομαντικούς. Ο Σλέγκελ έλεγε "ότι για να διεισδύσει στην ουσία του κόσμου θα έπρεπε να είχε πάρει περισσότερο όπιο". Ο δε Peter Hacks γράφει για τους ρομαντικούς της Ιένας: "ρομαντικός ποιητής είναι αυτός που διαβάζει Άγγλους λογοτέχνες, παίρνει όπιο, και τις νύχτες κάνει όργια με λυσσασμένες groupies" (ο Hacks χρησιμοποιεί τον αγγλικό όρο groupies αν και το κείμενο είναι γερμανικό).
(Peter Hacks, "Zur Romantik", Konkret-Verlag, 2001)
Για τους Τικ και Σλέγκελ μιλάει, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να μιλάει για Μόρισον και Τζάγκερ.
Μην παραγνωρίζουμε, όταν μιλάμε για ρομαντισμό, και το ηλικιακό ζήτημα. Στην εποχή τους, όλοι οι ρομαντικοί μεγαλούργησαν σε ηλικίες από 20 έως 35. Σέλλεϊ, Βύρωνας, Κλάιστ, Νοβάλις, Χέλντερλιν, Μπλέικ, Κητς, τα πιο ρομαντικά τους έργα τα έγραψαν σε τέτοια ηλικία. Ως και οι Γκαίτε, Σίλερ και Ντοστογιέφσκι, όταν ήταν νέοι ήταν πολύ κοντά στο sturm und drang και το ρομαντισμό. Αντίθετα, ο Σίλερ γίνεται κλασικιστής και οι Μπαλζάκ-Ντοστογιέφσκι ρεαλιστές όταν μεγαλώνουν. Ο Τολστόι και ο Γκαίτε του Φάουστ, ρεαλιστές και οι δύο, ήταν μεγάλης ηλικίας. Ο ρομαντισμός πρέπει να ειδωθεί και ως ανατρεπτικό κίνημα της νιότης, και οι ροκάδες ήταν κατ' εξοχήν νέοι.
Για να μην πιάσουμε το πόση επιρροή στο ροκ και στο μέταλ (από τον Phil Spector και το προγκρέσιβ κι από το συμφωνικό μέταλ ως τους Manowar που έχουν την τιμητική τους στην ανάρτηση) είχε ο Βάγκνερ. Εκεί πρέπει να γράψεις βιβλίο ολόκληρο.
Το ροκ-μέταλ είναι ο (νεο)ρομαντισμός του β' μισού του 20ού αιώνα, όπως ο Συμβολισμός, ο Μπωντλερισμός κλπ. ήταν ο (νεο)ρομαντισμός του α' μισού.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...----"Το ροκ-μέταλ είναι ο (νεο)ρομαντισμός του β' μισού του 20ού αιώνα, όπως ο Συμβολισμός, ο Μπωντλερισμός κλπ. ήταν ο (νεο)ρομαντισμός του α' μισού."----
Αδελφέ, το σωστότερο θα ήταν ότι ο νεορομαντισμός βρήκε τρόπους έκφρασης μέσα στο ροκ και τα παρακλάδια του, εφόσον όμως το δεύτερο τα κατάπιε όλα και κατέστη κυρίαρχο μουσικό ιδίωμα στη Δύση. Όταν όλοι παίζουν ροκ/μέταλ, αναγκαστικά και εσύ θα το χρησιμοποιήσεις για να εκφραστείς. Και πράγματι έχουν υπάρξει σπουδαίες στιγμές συνάντησης της παραδοσιοκρατικής θεματολογίας και αισθητικής με τον μεταλλικό ήχο.
Αλλά να ταυτίζεις συνολικά τη συγκεκριμένη μουσική με τον νεορομαντισμό, μη λαμβάνοντας υπόψιν τι ήταν τα αμαρτωλά 60ς (απ' όπου ξεκίνησε η φάση) και τι πολιτικοκοινωνικό πρόσημο είχαν, είναι καθαρός οπαδισμός. Μην τυχόν και κάποιος "βλάσφημος" προσβάλλει το Ιερό Δόγμα του σκληρού ήχου. Άδικο έχουν μετά οι κακοπροαίρετοι που μιλάνε για χατζημεταλάδες;
----"Μόνο ελλάδα βγάζουν λεφτά οι αρχιποζεράδες, μάγκες.. Αν δεν υπήρχε το υποείδος που ονομάζεται έλλην μεταλάς κάτι τέτοια συγκροτήματα θα ειχαν διαλυθεί εδώ και 25 χρόνια.. Α ναι την άλλη βδομάδα έρχονται οι σκόρπιονς. Που μπλέξαμε ρεεεε."----
Δεν είναι θέμα μεταλάδων. Γενικά ο Έλληνας, ακόμα και εν καιρώ κρίσης, έχει την μερακλοσύνη να τα σκάει για live. Και η Μαντόνα να ερχόταν πάλι θα γέμιζε το ΟΑΚΚΑ, και αυτό το ξέρουν οι ατζέντηδες, γι' αυτό στέλνουν καραβανιές για αρπαχτές. Οι Scorpions μπορεί να μεγαλούργησαν στην εποχή τους, αλλά σήμερα δε γεμίζουν ούτε μπυραρία στο Ανόβερο. Στα Βαλκάνια και την Αν. Ευρώπη η νοσταλγία των 70ς/80ς έχει πολύ ψωμί, γι' αυτό όλοι κάνουν περατζάδες από δω. Και μην αρχίσουν τα fanboys το κράξιμο. Για κακό το λέω που η μουσική αυτή δεν πουλάει πλέον και πήξαμε ξαφνικά στην τραπ.
C
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Τα αμαρτωλά 60s, αδερφέ μου, ήταν ό,τι τα αμαρτωλά 1790s.
να θυμίσουμε μήπως τι πρέσβευαν εκείνοι οι ρομαντικοί των 1790s; Ελεύθερο έρωτα (Blake, Schlegel στην "Lucinda", Βύρωνας), υποκειμενικό ατομικισμό (μονόλογος του Lovell του Tieck σχεδόν πρωτο-νιτσεϊκός, Φιχτεανό "απόλυτο εγώ"), γυναίκες συγγραφείς να παίρνουν αβέρτα όπιο (Elizabeth Barrett Browning, Dorothy Wordsworth και George Eliot), εξύμνηση τεμπελιάς (πάλι "Lucinda" του Schlegel αλλά και "Ακαμάτης" του Eichendorff) ενάντια στο προτεσταντικό ιδεώδες παραγωγικής εργασίας του Γκαίτε, φυλετικές προσμίξεις (οι μισοί εκείνης της γενιάς παντρεμένοι με εβραίες) κλπ.
η πρώτη γενιά ρομαντικών (1790-1800) ήταν ασύγκριτα πιο αναρχοχίπηδες από τον μέσο αποστειρωμένο διαφωτιστή.
μετά αυτοί οι ίδιοι έγιναν συντηρητικοί ή εθνικιστές γιατί 1) δεν προχώρησε η Γαλλική Επανάσταση εκεί που νομίζανε/θέλανε, σε ελευθεριακή ουτοπία, αλλά σε καπιταλιστική βαρβαρότητα, οπότε είπαν: καλύτερα ο βασιλιάς με την παλιά ωραία ησυχία, και 2) ο Ναπολέων (κληρονόμος Γαλλ. Επαν.) εμφανίστηκε ως εθνικός εχθρός στις δύο χώρες που είχαν έντονο ρομαντικό κίνημα (Αγγλία, Γερμανία). Και είναι λογική αυτή η μεταστροφή. Εδώ για μια κωλοτούμπα του Τσίπρα οι Έλληνες, από κούραση, αντί να πάνε πιο αντιμνημονιακά, πήγαν στο Μητσοτάκη. Δε θα άλλαζαν ρότα οι ρομαντικοί μετά από τέτοια κοσμοϊστορικά γεγονότα όπως ο Θερμιδώρ του 1794 και η συντριβή της Πρωσίας το 1806; Λογικό είναι. Ο Φίχτε του 1793 που έγραφε για το "απόλυτο εγώ" ήταν ακόμα στη φούρια των Ιακωβίνων. Ο Φίχτε του 1808 ο εθνικιστής, ο "απόλυτο εμείς", είχε ζήσει ανατροπή Ιακωβίνων και θρυμματισμό των νεανικών ονείρων του, είχε δει τον κληρονόμο αυτών που ανέτρεψαν του Ιακωβίνους (τον Ναπολέοντα) να συντρίβει τους Πρώσους και να θρυμματίζονται για δεύτερη φορά τα όνειρά του, και κυρίως είχε μεγαλώσει 15 χρόνια.
Μην έχετε στο νου σας τους ρομαντικούς σαν κάτι τύπους που ήταν εξαρχής συνειδητά κατά της Γαλλ. Επαν. και μαζεύτηκαν όλοι μαζί να την πολεμήσουν. Αυτό το έκανε ο (καθόλου ρομαντικός αν με ρωτάς) Έντμουντ Μπερκ. Οι ρομαντικοί αντίθετα ήθελαν μια "γαλλική επανάσταση" στο πνεύμα, στα ήθη, αλλά οπουδήποτε ΕΚΤΟΣ από την πολιτική (αυτή δεν την άγγιζαν καν στην πρώτη γενιά και την άγγιζαν από συντηρητική σκοπιά μόνο από τη δεύτερη γενιά και μετά).
Οι ροκάδες τι διαφορετικό κάνανε δηλαδή; Αν οι φοιτητές των αντιπολεμικών του Βιετνάμ ή του Μάη '68 ή του Πολυτεχνείου θέλαν πολιτική ανατροπή, οι ροκάδες των '60s θέλαν καλλιτεχνική-πολιτιστική ανατροπή. Ο λόγος που, σε αντίθεση με τους ορίτζιναλ ρομαντικούς, αυτοί δεν έγιναν συντηρητικοί, είναι γιατί πρόλαβε και τους ενσωμάτωσε το φιλελεύθερο σύστημα. Αλλά κατά ιστορική αναλογία, ό,τι αντιπροσωπεύει για την ιστορία της τέχνης η γαλλική παρακμή και ο γερμανικός εξπρεσιονισμός το 1900, ότι είναι η πρώτη γενιά Άγγλων και Γερμανών ρομαντικών το 1790, είναι οι ροκάδες και οι μεταλάδες το 1960-70. Και τα τρία είναι παθιασμένες καλλιτεχνικές εξάρσεις ενάντια σε κλασικές φόρμες. Η διαφορά του ρομαντισμού είναι ότι εντέλει απέκτησε πολιτική ιδεολογία (την οποία σήμερα στην Ελλάδα εκφράζει μόνο η ΦΛΕΦΑΛΟ) ενώ τα άλλα δύο κινήματα δεν απέκτησαν.
Όχι και "καθόλου ρομαντικός ο Μπερκ". Τον λάτρευε ο Νοβαλις όντας πολύ νέος ηλικιακά. Ο Άνταμ Μύλλερ του αφιέρωσε ένα ολόκληρο κεφάλαιο στο "Στοιχεία της πολιτικής τέχνης".
Στα περισσότερα από τα υπόλοιπα έχεις μάλλον δίκιο.
το έγραψα επειδή ο Μπερκ ήταν στους Whigs (φιλελεύθερο κόμμα, αντίπαλοι των Συντηρητικών) και αντιπολιτευόταν τη Γαλλ. Επαν. μάλλον από τη σκοπιά της τότε αγγλικής τάξης πραγμάτων (που είχε προκύψει από το συμβιβασμό αστών-φεουδαρχών στη λεγόμενη "Ένδοξη Επανάσταση" του 1688). Συντηρητικός ήταν αναμφίβολα, αλλά όχι αντιαστός. Αγαπά το παρελθόν, αλλά "το παρελθόν στη σκέψη του παίζει ρόλο νομιμοποίησης του αγγλικού παρόντος, παρά κριτικής και αντίστασης στο παρόν, όπως στον Καρλάιλ και στους Γερμανούς" (Loewy και Sayre).
Νομιμοποίησης του αγγλικού παρόντος σε σύγκριση με το γαλλικό παρόν. Έχει σημασία αυτό.
Είχε τις βρετανικές δεσμεύσεις στο θέμα των κρατικών παρεμβάσεων. Όμως και την φτώχεια με την συνεπαγόμενη κοινωνική αδικία αναγνώριζε (πρωτοστατούσε σε φιλανθρωπίες υπέρ των φτωχών -- εφόσον δεν ήταν σοσιαλιστής για να προτείνει κοινωνικό μετασχηματισμό), και οι αισθητικές του απόψεις είχαν μπόλικο βρετανικό προ ρομαντισμό, και, κυρίως, είχε προκρίνει πολλές κομβικές ιδέες για τον πολιτικό Ρομαντισμό. Πχ. το κράτος ως προϊόν μυριάδων νημάτων της ιστορικής παράδοσης, που δεν ανήκει μόνο στους ζωντανούς αλλά και στους νεκρούς και τους αγέννητους. Η πρόκριση της επιβολής φόρων για να δυναμώσει το κράτος και να μπορεί να προσφέρει δημόσια αγαθά (υγεία, ασφάλεια κλπ), εναντίον της φιλελεύθερης πρότασης για εκτεταμένες φοροαπαλλαγές.
Ήταν σημείο αναφοράς του πολιτικού Ρομαντισμού. Μην ξεχνάμε ότι δεν ήταν απαραίτητα συνειδητά σοσιαλιστικές όλες οι περιπτώσεις του πολιτικού Ρομαντισμού. Ο Lowy γενικεύει σε αυτό το σημείο του ορισμού που δίνει στο ρομαντικό φαινόμενο.
Σχετικά με τα "αμαρτωλά 60s" πάντως, προσωπικά δεν θεωρώ οτί θα έπρεπε να "ντρεπόμαστε" που η ροκ και κατά συνέπεια το metal που λατρεύουμε έχει και τις ρίζες του ως μέσω έκφρασης. Στην αμερική και την ευρώπη του 60 δεν έχουμε ζωντανές παραδοσιακές κοινωνίες ώστε να είναι ντροπή και στίγμα η "αντίδραση" και η εξερεύνηση νέων μονοπατιών. Κενές και αποστειρωμένες αστικές καπιταλιστικές κοινωνίες έχουμε, με τα συντηρητικά και παραδοσιοκρατικά κατάλοιπα να έχουν χάσει το βαθύτερο και υψηλότερο περιεχόμενό τους και να διατηρούν κάποιο κύρος μόνο λόγω συνήθειας και συμβιβασμού. Είναι λογικό η κοινωνία αυτή να μην μπορεί να "γεμίσει" τις ψυχές της νεολαίας, και είναι λογικό να υπάρχει "αντίδραση". Το ατυχές ήταν πως βασισμένη στην άρνηση και χωρίς θετικά θεμέλια η αντίδραση αυτή είναι εκ των προτέρων καταδικασμένη. Η ροκ και η μέταλ μουσική αργότερα, σε κάποιον βαθμό, βρήκαν τα θεμέλια αυτά σε μια ρομαντική και προ-διαφωτιστική θεώρηση του κόσμου.
Προσωπικά πάντως, πιο κοντά νιώθω με έναν χίπη ή εναν μπιτά που βίωσε με ειλικρίνεια τον δρόμο του παρά με έναν τυπικό καπιταλιστή φιλελεύθερο συντηρητικό της εποχής.
Ο Α. Π. είπε...Trivia:
Σαν σήμερα, ακριβώς πριν 60 χρόνια, 2 Ιουλίου 1962, διεξήχθη ημερίδα στο πανεπιστήμιο της Λειψίας (Ανατ. Γερμ.) με θέμα το Ρομαντισμό, με ομιλητές τους γερμανιστές Hans Mayer και Claus Träger, που θεωρείται σταθμός στην επανεξέταση και σταδιακή αποδοχή του ρομαντισμού στην κουλτούρα της Ανατ. Γερμ.
Τις ομιλίες των Mayer και Träger κατόρθωσα να τις βρω, θα τις μεταφράσω εν ευθέτω χρόνω και θα τις στείλω στον Σταμάτη.
Καταλαβαίνω ποια μουσική/αισθητική παράδοση υπερασπίζεσαι, όμως το σκεπτικό σου διακατέχεται από αντιφάσεις. Με δεδομένο ότι το ωστικό κύμα των 60ς επηρεάζει και τις μέρες μας, θα μπορούσε κάποιος να προεκτείνει τη σκέψη σου και να βγάλει και τον 21ο αιώνα ως "νεορομαντικό". Μισό λεπτό, αν αποτελούσαν νεορομαντισμό στα 60ς οι ελεύθερες σχέσεις, το LSD, ο κοσμοπολιτισμός, το New Age κτλ, γιατί να μην έχουν το ίδιο χρώμα και οι νέες βερσιόν τους στο σήμερα (φεμινισμός 4ου κύματος, LGBTQ, κοκαίνη κτλ); Εκτός κι αν θεωρείς ότι η ορίτζιναλ αντικουλτούρα είχε νεορομαντικές πτυχές, ενώ αργότερα η φάση στράβωσε και καπελώθηκε από το κυρίαρχο φιλελεύθερο αφήγημα. Αυτό ίσως έχει κάποιο νόημα, αλλά και πάλι είναι παρακινδυνευμένη και δύσκολα αποδείξιμη εικασία. Το πιο ασφαλές θα ήταν να λέγαμε ότι στα 60ς καθιερώθηκε οριστικά ο μεταμοντερνισμός, με ό,τι αυτός συνεπάγεται τέλος πάντων.
Επίσης, αν και έχει δίκιο επισημαίνοντας τη θεσμική εδραίωση του δυτικού φιλελευθερισμού ήδη από το πρώτο μισό του 20ου, παραγνωρίζεις ότι σε τοπικό/λαικό επίπεδο επιβίωναν ακόμα ισχυρές παραδόσεις. Είτε θρησκευτικές, είτε εθνικές, και πάντα πακέτο με μια (ας πούμε) υγιή σεξουαλική ηθική. Στις ΗΠΑ των 50ς επιβίωνε ο παραπάνω ανθρωπολογικός τύπος. Και όχι μόνο στις αγροτικές πολιτείες, αλλά ακόμα και στις μητροπόλεις (δες κοινότητες καθολικών στην ΝΥ κτλ). Όλα αυτά υποχώρησαν και, εν τέλη, ανετράπησαν με την αντικουλτούρα.
Και το κυριότερο, τα 60ς δεν ήταν μονοσήμαντα το ροκ. Ήταν και το οριστικό ξεχαρβάλωμα πανάρχαιων θεσμών. Ήταν και η εμφάνιση της Νέας Αριστεράς σε ακαδημαικό επίπεδο. Ήταν η κουλτούρα των ναρκωτικών. Ήταν η εδραίωση του κοσμοπολιτισμού ως στάση ζωής. Ήταν η αντικατάσταση της λαικής θρησκευτικότητας με το New Age. Όσο οπαδός ενός συγκεκριμένου μουσικού ιδιώματος και να είναι κάποιος δεν μπορεί να τα παραβλέψει αυτά. Όχι δλδ ότι οι ψυχροπολεμικοί νεοπουριτανοί ήταν καλύτεροι... Αλλά υπάρχει κάποιος λόγος να επιλέξουμε μεταξύ των δύο;
Περί Burke. Ανήκε μεν στους Whigs και υπήρξε για μακρό διάστημα προσωπικός φίλος του εμβληματικού ριζοσπάστη Charles Fox, όμως εκείνη την εποχή οι κοινοβουλευτικές παρατάξεις δεν ήταν ιδεολογικές οργανώσεις, αλλά περισσότερο χαλαρές συμμαχίες συμφερόντων. Τα πολιτικά κόμματα με σαφή ιδεολογικό προσανατολισμό (συνέδρια/καταστατικά/προγράμματα κτλ) ήταν δημιουργήματα της μαζικής πολιτικής του 20ου αιώνα. Επίσης, οι Ουίγοι δεν αντιπολιτεύονταν τους παραδοσιακούς θεσμούς της Αγγλίας. Δεν ήταν αντιμοναρχικοί, και στις τάξεις τους έβρισκαν στέγη αριστοκράτες, σκληροπυρηνικοί συντηρητικοί και υπερασπιστές του status quo. Να φανταστείς ακόμα και ο, ευνοούμενος του Βασιλιά, πρωθυπουργός Ουίλλιαμ Πιττ δήλωνε φίλων των Ουίγων. Μην μπλέκουμε τους ανθρώπους του τότε με τους σημερινούς λίμπεραλς. Καμία σχέση.
Επί του θέματος, οι προφητείες του Μπερκ επαληθεύθησαν θαυμάσια όχι μόνο στη Γαλ Επανάσταση, αλλά και στο 1917 και (κατά μία άποψη) στη μεταμοντέρνα αντικουλτούρα. Μπορεί να μην υπήρξε high tory, σίγουρα όμως ήταν από τους πρώτους συντηρητικούς που είδαν τους κινδύνους του βίαιου εκμοντερνισμού. Ακόμη κι αν θεωρήσουμε ότι υπήρξε φιλικός με κάποια φιλελεύθερα ιδεώδη της εποχής (τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με τη σημερινή λίμπεραλ σαβούρα), δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε ότι επιδίωκε θεσμικές "ρεφορμιστικές" φιλελεύθερες πολιτικές και όχι γκιλοτίνες και μάλιστα χωρίς λόγο, όπως οι Ιακωβίνοι.
C
Ο/Η Ανώνυμος είπε...C μην ταυτίζεις ρομαντισμό μόνο με συντηρητισμό.
Νεορομαντικοί ήταν και το "κίνημα νεολαίας" Wandervogel στη Γερμανία του 1910 που ήταν άμεσοι πρόγονοι των χίπηδων (φυσιολάτρες, γυμνιστές, απέρριπταν την κουλτούρα των γονιών τους, διάβαζαν τον Ακαμάτη του Άιχεντορφ που είναι ένας νέος που φεύγει από την πόλη και πάει με την κιθάρα του να κοιμάται στα δέντρα). Αυτοί δεν ήταν συντηρητικοί.
Νεορομαντικοί ήταν οι Γάλλοι παρακμιακοί και Γερμανοί εξπρεσιονιστές κλπ. Επίσης όχι συντηρητικοί.
Περί "νέας αριστεράς", μια κριτική που γίνεται στον Μαρκούζε είναι ότι το πόνημά του κατά της βιομηχανικής κοινωνίας "Ο Μονοδιάστατος Άνθρωπος" (μήτρα όλης της νέας αριστεράς) κριτικάρει από ρομαντικά ουτοπική σκοπιά τον καπιταλισμό (βλ. κριτική Robert Steigerwald σε Μαρκούζε).
Αν τους χίπηδες, ροκάδες, LSDάκηδες κλπ. των 60s τους διακρίνει κάτι, είναι η απογοήτευση με τη βιομηχανική κοινωνία. Ο δε μεταμοντερνισμός, τι άλλο ήταν, αν όχι έκφραση απογοήτευσης με τα αποτελέσματα της νεωτερικότητας (Άουσβιτς, Γκουλάγκ, Μανχάταν);
Προσοχή.
Επ' ουδενί δε λέω ότι ο μεταμοντερνισμός, επειδή ήταν αντίδραση, ήταν κάτι "καλό". Αντίθετα, ακριβώς επειδή απέρριπτε κάθε ιδεολογία, επειδή κήρυττε την πίστη στο τίποτα, μανιπουλαρίστηκε πανεύκολα από το φιλελευθερισμό και έγινε γρανάζι του. Αυτό δείχνει πόσο επικίνδυνο είναι να "αντιδράς" χωρίς να έχεις σοβαρή αποκρυσταλλωμένη ιδεολογία. Η "αντίδρασή" σου γίνεται co-opt από το σύστημα σε χρόνο DT.
Όλα τα παραπάνω δείχνουν κραχτές ιστορικές ομοιότητες μεταξύ του καλλιτεχνικού κινήματος των 60s και εκείνου των 1790s. Και τα δύο γεννήθηκαν σε περιόδους κοσμοϊστορικών αλλαγών, και τα δύο άρχισαν ως κινήματα αντιπολίτευσης, και τα δύο είχαν έντονο το στοιχείο της ονειροφαντασίας, και τα δύο έφεραν κολοσσιαίες καινοτομίες στην τέχνη ακριβώς λόγω αυτής της "θέλησης για ονειροφαντασία" και αντίσταση στις κλασικές φόρμες.
Λόγω αυτών, το ροκ είναι αναμφίβολα το ιστορικό αντίστοιχο των 1960s για τον Ρομαντισμό των 1790s. Αλλά, ξαναλέω, με την ειδοποιό διαφορά: το ροκ (και εν όλω, το κίνημα των 1960s) δεν έφτιαξε ανεξάρτητη ιδεολογία και μανιπουλαρίστηκε από μεταμοντερνισμό-φιλελευθερισμό. Ο Ρομαντισμός έφτιαξε δική του, ανεξάρτητη ιδεολογία. Που δεν είναι όμως ταυτόσημη της παραδοσιοκρατίας ή του συντηρητισμού (μην κάνεις αυτό το λάθος).
Η κυριότερη ιδέα που μας έχει αφήσει ο Μπερκ είναι ο οργανικισμός, ότι δηλαδή η εξέλιξη έρχεται οργανικά, χωρίς ανάγκη για κοινωνικές επαναστάσεις, οι οποίες βασικά διαταράσσουν την ομαλή πορεία της εξέλιξης. Δίκαζε τους Γάλλους αριστοκράτες επειδή δεν επιχείρησαν έναν αγγλικού τύπου συμβιβασμό με τους αστούς, αλλά αντίθετα επιδίωξαν να κρατήσουν τους αστούς πεισματικά εκτός εξουσίας, με αποτέλεσμα τη Γαλλική Επανάσταση και τις γκιλοτίνες.
Όλος ο συντηρητισμός μετά το 1848 πρακτικά έρχεται στις παραδοχές του Μπερκ. Ενώ πριν το 1848, όταν ακόμα ήταν νωπές οι μνήμες της προ-καπιταλιστικής κοινωνίας, οι συντηρητικοί στοχαστές πρότειναν ως μοντέλο τον καθαρό Μεσαίωνα, χωρίς αστικά λούσα (Σισμοντί, νεαρός Καρλάιλ), μετά το 1848, που γίνεται εμφανές ότι δεν ανατρέπεται ο καπιταλισμός "από τα πίσω" αλλά μόνο από τα "εμπρός" (με εργατική επανάσταση), ο συντηρητισμός προτείνει ένα "φεουδο-αστικό συμβόλαιο", και αργά αλλά σταθερά μετατρέπεται σε συντηρητικοφιλελευθερισμό, εν τέλει σε Τσώρτσιλ, σε Σκράτον, σε Ρίγκαν. Κι όσο κι αν μπορεί να έχω μέσα στην καρδιά μου τον Μπερκ, θα είναι δύσκολο να μην αναγνωρίσω ότι ο πρώτος σπόρος αυτού του εκφυλισμού βρίσκεται ακριβώς στον Μπερκ. Σήμερα για οργανικισμό και για το φρούδο των επαναστάσεων θα ακούσεις να μιλάνε δεξιοφιλελέδες πρώην απογοητευμένοι αριστεροί, τύποι που έχασαν κάθε ελπίδα και πλέον θεωρούν τον αστισμό ως ανίκητο και ακαταμάχητο, σαν τον Φρανσουά Φυρέ, τον Στεφάν Κουρτουά, εν τέλει τον Καραμπελιά.
Κι αυτό, βασικά, είναι που διαχωρίζει Συντηρητισμό από Ρομαντισμό. Ο Ρομαντισμός, και μετά το 1848, διατηρεί το στοιχείο της αντικαπιταλιστικής ουτοπίας (Ράσκιν, Μόρις, Μπέλαμι, εν τέλει Ιούλιος Έβολα). Πεσσιμισμός υπάρχει και σ' αυτούς, εννοείται. Αποδοχή του "ανίκητου" του αστισμού, όμως, όχι.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Σεβαστή η θέση σου. Αλλά πρέπει να διευκρινιστεί ότι δεν είναι αυτό που αναφέρεις ο οργανικισμός. Δεν έχει να κάνει με την ομαλή ιστορική μετάβαση. Οργανικισμός είναι μια αντίληψη περί της βαθύτερης φύσης των κοινωνιών ή του έθνους. Οργανιστική αντίληψη περί του έθνους σημαίνει ότι αντιλαμβανόμαστε το έθνος ως ενιαίο συλλογικό οργανισμό (όπως ο ανθρώπινος οργανισμός που είναι ενιαίο σώμα και έχει τα μέλη και τα ζωτικά όργανα) και όχι ως άθροισμα ατόμων. Αν μη τι άλλο πρόκειται για την ιδέα που χτυπάει την καρδιά την ατομικιστική πολιτική ανθρωπολογία του φιλελευθερισμού. Ασφαλώς δεν είναι μόνο ο Μπερκ που την προκρινε. Την υιοθέτησε και αυτός. Αλλά την είχαν υιοθετήσει και οι πρώτοι Γερμανοί ρομαντικοί.
Στο θέμα του συντηρητισμού αυτό που σωστά περιγράφεις είναι η αγγλοσαξονική εκδοχή του. Αυτή όντως από τα μισά του 19ου αιώνα και πιο πριν εκφυλίστηκε σε μια ουρά του φιλελευθερισμού. Υπήρχε όμως και η ηπειρωτική εκδοχή του συντηρητισμού. Αυτή παρέμεινε εθνικιστική μέχρι τον μεσοπόλεμο. Συντηρητική επανάσταση στην Γερμανία, γαλλικές εθνικιστικές συντηρητικές οργανώσεις κλπ.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...ο πολιτικός οργανικισμός έχει ιστορία 2500 χρόνων
"According to Livy, Menenius was chosen by the patricians during the secession of the plebs in 494 BC to persuade the plebs to end their secession. Livy says that Menenius told the soldiers a fable about the parts of the human body and how each has its own purpose in the greater function of the body. The rest of the body thought the stomach was getting a free ride so the body decided to stop nourishing the stomach. Soon, the other parts became fatigued and unable to function so they realized that the stomach did serve a purpose and they were nothing without it. In the story, the stomach represents the patrician class and the other body parts represent the plebs. Eventually, Livy says, an accord was reached between the patricians and the plebs, which included creating the office of tribune of the plebs."
https://en.wikipedia.org/wiki/Agrippa_Menenius_Lanatus_(consul_503_BC)
Σπέρματα ορισμένων ιδεών και αντιλήψεων που γενικεύτηκαν στα νεωτερικα χρόνια υπήρχαν και στην αρχαιότητα. Είναι γνωστό αυτό. Ωστόσο έχει διαφορά το να μιλάμε για κάποιες μεμονωμένες περιγραφές ή προσεγγίσεις από τον μετασχηματισμό τους σε ιδεολογίες, ερμηνευτικές μεθοδολογίες κλπ που έλαβαν χώρα στη νεωτερική εποχή.
Ο Berlin είχε απορρίψει πολύ σωστά κλασικιστικές ερμηνείες Αμερικανών κυρίως ακαδημαϊκών, που θεωρούσαν τα περισσότερα μεμονωμένα γνωρίσματα του Ρομαντισμού υπήρχαν στην αρχαιότητα και στον μεσαίωνα. Μπορεί κάποια να υπήρχαν όντως. Η ιστορία των ιδεών δεν τελειώνει ποτέ. Αλλά σίγουρα δεν υπήρχαν συνδεδεμένα σε μια νέα ενότητα η οποία προκάλεσε τον ιστορικό μετασχηματισμό που συνέβη στα τέλη του 19ου αιώνα υπό την ονομασία Ρομαντισμός.
Και ο Διαφωτισμός άντλησε επιρροές από την κλασική αρχαιότητα αλλά το διανοητικό σχήμα που παρουσίασε ήταν εντελώς καινούριο και διαφορετικό (φιλοσοφικά, πολιτικά, θεολογικά κλπ) από εκείνα των αρχαίων εποχών.
Αυτά είναι αυτονόητα δεδομένα.
Θυμίζει λίγο η συζήτηση που πιάσατε τα λεγόμενα του Σμιτ.
Ο Σμιτ έλεγε ότι επειδή ο ρομαντισμός ασχολείται πρωτίστως με την αισθητική παρά με την πολιτική, "ένας ρομαντικός είναι εξίσου πιθανό να γίνει Ροβεσπιέρος ή Μέγας Φρειδερίκος". Επίσης λέει ότι ο συντηρητισμός κακώς ονομάστηκε πολιτικός ρομαντισμός γιατί είναι άλλο πράγμα, ο ρομαντισμός κατ' αυτόν δεν είναι (ούτε μπορεί να γίνει) πολιτική ιδεολογία, και άλλα παρόμοια.
Επί τη ευκαιρία, η γνώμη της Λέσχης για το Σμιτ (ως στοχαστή γενικά και κριτικό του ρομαντισμού ειδικά) ποια είναι;
Σε μισή παράγραφο ο Lowy και ο Herff έχουν διαλύσει το επιχείρημα που ανέπτυξε ο Σμιτ στο βιβλίο "Πολιτικός Ρομαντισμός". Όχι μόνο δείχνουν σε λίγες φράσεις ότι ο πολιτικός Ρομαντισμός δεν ήταν αυτό που περιέγραψε ο Σμιτ, αλλά εντόπισαν τόσα στοιχεία πολιτικού Ρομαντισμού στην ίδια τη δική του σκέψη που τον ενέταξαν κι αυτόν τον ίδιο στους νεορομαντικους διανοητές.
Έχουμε απαντήσει ξανά σε αυτό το ερώτημα. Καλός διανοητής μεσαίου βεληνεκούς (σε σχέση με τους πιο παλιούς διανοητές) ήταν ο Σμιτ. Πολιτικά κινήθηκε σε ένα ευρύ φάσμα από τον εθνικοσοσιαλισμό μέχρι τη χριστιανοδημοκρατια. Το θέμα του με τον Ρομαντισμό αντανακλούσε μια γενικότερη τάση των συντηρητικών επαναστατών να κρατήσουν τα παλιά στοιχεία του εθνικιστικού ρομαντικού συντηρητισμού συνδυασμένα με τεχνικές και επιστημονικές μεθοδολογίες του μεσοπολέμου (πράγμα που ο παραδοσιακός Ρομαντισμός δεν επέτρεπε).
Τι ωραία φωτογραφία:
https://pbs.twimg.com/media/FW2OkgLUcAIjJfh?format=jpg&name=900x900
Μέλη της "Wagner" που προέρχονται από το εθνικοσοσιαλιστικό τάγμα "Rusich" στέκονται με σεβασμό μπροστά στο άγαλμα των ηρώων του Κόκκινου Στρατού, έχοντας μόλις απελευθερώσει το Λισιτσάνσκ από τους μπαντερικούς.
Όποιος είναι πολύ boomer εγκεφαλικά, δεν μπορεί να κατανοήσει ότι ο ρωσικός εθνικισμός είναι μετα-ιδεολογικός, δηλαδή έχει αποκτήσει τη δυνατότητα να εγκολπώνει ταυτόχρονα το σφυροδρέπανο του αγάλματος του 1941-45 και τους ρούνους του Rusich.
Όλοι οι μεγάλοι εθνικιστές διανοητές του 20ού αιώνα μιλούσαν για έναν μετα-πολιτικό και μετα-ιδεολογικό εθνικισμό, έναν που να υπερβαίνει τα δίπολα της νεωτερικότητας. Πρέπει να χαροποιεί όλους μας το γεγονός ότι οι Ρώσοι τελικά το πέτυχαν.
Διανοητές όπως ο Jean Thiriart και ο Claudio Mutti που μιλούσαν από την εποχή για μια ευρω- σοβιετικο ευρω-ρωσικο Imperium δικαιώνονται. Και αν στα '70s και στα 80s υπήρχε μια δικαιολογία για το ούτε ούτε πλέον δεν υπάρχει καμμία. Εμένα η φωτογραφία που δημοσίευσε ο πιο πάνω ανώνυμος με χαροποιει ιδιαίτερα γιατί δείχνει την διαφορά του πραγματικού εθνικοσοσιαλιστη (που μπορεί να τιμάει εξίσου το ΡΟΑ και τους Κοζάκους του Φον Πανβιτς και τους στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού) με τον βλαμμένο νεοναζί που τιμά αυτούς που ήθελαν να τον κάνουν σκλάβο σε ένα χιλιόχρονο γερμανικό Ράιχ.
Voivod
Έτσι είναι. Και γενικότερα η κατάσταση είναι εξαιρετικά πολύπλοκη αν σκεφτεί κάποιος πόσοι παράγοντες μπλέκονται και πόσες αντιφατικές τάσεις. Για παράδειγμα, στην ανατολική (ρωσόφιλη) Ουκρανία η σοβιετική περίοδος έχει περάσει ως η εποχή που οι εκεί πληθυσμοί ήταν ένα με τους αδελφούς τους Ρώσους, στο ίδιο πανίσχυρο κράτος. Η περίοδος αυτή συγκρίνεται με την μετά το 90' πραγματικότητα, των διαχωρισμό με τους Ρώσους αδερφούς και την απόλυτη εξαθλίωση και ταπείνωση. Ταυτόχρονα όμως ήταν ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι που χάρισαν τις περιοχές αυτές στην Ουκρανία.
Όποιος δεν μπορεί να καταλάβει τιε συνθέτες κοινωνικοπολιτικές διαστάσεις αυτών των "συμβόλων" στην μετασοβιετική πραγματικότητα δεν θα καταλάβει ποτέ τίποτα για τις εξελίξεις στα κράτη αυτά
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ένα εθνικό σύμβολο για κάποιον που κατάγεται από μια χώρα μπορεί να λέει κάτι.. για κάποιον ξένο όχι. Όπως ο δικέφαλος αετός δεν αποτελεί σύμβολο άξιο τιμής για έναν Κινέζο, έτσι και το σφυροδρέπανο ή ο αγκυλωτός δεν αποτελούν ελληνική κληρονομιά.
Σωστά. Όμως η σβάστικα και το σφυροδρέπανο δεν είναι εθνικά σύμβολα. Υπήρξαν σύμβολα δύο ιδεολογιών που υιοθετήθηκαν από οργανώσεις διαφόρων εθνικών προελεύσεων. Μην τα μπερδεύουμε.
πέρα από εθνικό σύμβολο, είναι και πολιτικό, αλλά αυτό που μας χαροποιεί, είναι ότι η εικονογραφία του σύγχρονου ρώσικου εθνικισμού υπερέβη το πολιτικό περιεχόμενο και κράτησε το εθνικό, χωρίς να δημιουργούνται προβλήματα με άλλα εθνικά σύμβολα. Στην ταξιαρχία Πριζράκ πολέμησαν μαζί μοναρχικοί με τον αετό, κομμουνιστές με το δρεπάνι και ναζί με το ρούνο. Η νέα γενιά που ατσαλώνεται με την εμπειρία αυτού του πολέμου, θα έχει έναν εθνικισμό που θα έχει υπερβεί το πολιτικό. Μέχρι τώρα οι Ρώσοι είχαν να θυμούνται το μεγαλείο των παππούδων του '45, από εδώ και στο εξής δημιουργούν το δικό τους μεγαλείο. Το δέσιμο που θα δημιουργήσει η εμπειρία του μετώπου γι' αυτή τη γενιά Ρώσων είναι εγγύηση ότι ο εθνικισμός -αυτός ο εθνικισμός που δεν κατανοούν οι χιτλερολάγνοι του δικού μας χώρου- θα έχει την ιδεολογική ηγεμονία στη Ρωσία για πολλά πολλά χρόνια.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Θα δείξει. Αν και δεν γνωρίζουμε τι είδους εθνικισμός θα είναι αυτός που θα έχει υπερβεί τα όρια του πολιτικού (αν χρησιμοποιείς τον όρο με την εννοιολογηση του Σμιτ, όπως προαναφέραμε τον θεωρούμε μέτριο). Αλλά ακόμα και αν επιβεβαιωθεί αυτό που γράφεις, υποθέτουμε ότι θα συμβεί κάτι πολύ καλό στην Ρωσία. Το θέμα είναι τι γίνεται στην Ελλάδα. Αυτό θα πρέπει να μας απασχολεί πρώτα από όλα.
Μια τέτοια εξέλιξη στην Ρωσία θα είναι θετική για όλη την Ευρώπη και φυσικά για την Ελλάδα. Η αποδυνάμωση ΝΑΤΟ/Αμερικής είναι ευχής έργον όταν η χώρα μας είναι πρακτικά αποικία. Βέβαια προφανώς έχετε δίκιο, κανένας δεν θα μας σώσει ούτε θα ενδιαφερθεί για την ανεξαρτησία της Ελλάδας. Είναι δικό μας θέμα αυτό, και η πατρίδα μας πρέπει πάντα να είναι στο επίκεντρο.
Με την διαφορά ότι η Σβάστικα υπάρχει σε χιλιάδες πτυχές της ελληνικης κληρονομιας απο την αρχαία Ελλάδα και οχι μονο. Σε αντίθεση με το προδοτικό σφυροδρέπανο
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Καλά γκαρσόνι, ό,τι πεις. Ο Βενιζέλος κι η Ξαφά που υποστηρίζεις μάλλον σβάστικες κράταγαν, για να το λες.
Για να μαθαίνεις πάντως, το σφυρί το κράταγε ο Ήφαιστος (θεός της χειρωνακτικής εργασίας, σιδηρουργός), το δρεπάνι ο Κρόνος (γιος της Γαίας και προστάτης της σοδειάς του σιταριού).
Ανέκαθεν, από την εποχή των πρώτων ανθρώπων, το σφυρί συμβόλιζε την εργατιά και το δρεπάνι την αγροτιά.
Κι είτε το θέλετε, φιλελέρες, είτε όχι, είναι ιστορικά προορισμένο, να τα ακονίσουμε και τα δυο με βία στους κομμένους σας λαιμούς, τη μέρα της λευτεριάς.
Ελάτε μάγκες (εσείς οι δύο που τσακώνεστε για σβάστικα και σφυροδρέπανο). Δεν έχει νόημα να τσακωθείτε για τέτοια θέματα. Πέρα από την όποια αρχαία ιστορική προέλευση των επιρροών τους και τα δύο σύμβολα χρησιμοποιήθηκαν στην νεωτερική εποχή από δύο συγκεκριμένα πολιτικά κινήματα (το σφυροδρέπανο από δύο πολιτικά κινήματα, αν θυμηθούμε και την εκδοχή του μαύρου χρώματος των εθνικομπολσεβικων). Χύθηκε πολύ αίμα πολιτικών αγωνιστών και για τα δύο.
Είναι πολύ πιο σημαντικό να γίνει ιστορική αποτίμηση των κινημάτων από το να τσακώνεστε με ανταλλαγή απειλών για το πιο είναι περισσότερο ριζοσπαστικό, πιο πατριωτικό, πιο δικό μας κλπ.
ΥΓ. Προς το παιδί που αναφέρει τα ονόματα Βενιζέλος, Ξαφά κλπ, μπορεί να συμφωνούμε και να επαυξάνουμε στην αποτίμηση που τους κάνεις αλλά δεν υιοθέτησαν ποτέ ως σύμβολο την σβάστικα. Άλλο τι κάνουν οι γραφικοί μισθοφόροι "σερβιτόροι" των πρεσβειών και του Μητσοτάκη.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...----"Ο Ρομαντισμός, και μετά το 1848, διατηρεί το στοιχείο της αντικαπιταλιστικής ουτοπίας (Ράσκιν, Μόρις, Μπέλαμι, εν τέλει Ιούλιος Έβολα). Πεσσιμισμός υπάρχει και σ' αυτούς, εννοείται. Αποδοχή του "ανίκητου" του αστισμού, όμως, όχι."----
Γιατί, ανώνυμε, άδικο είχαν οι πεσιμιστές; Καλές οι ασκήσεις επί χάρτου, αλλά εμπειρικά να το δούμε ο αστισμός (βάλε αγγλοσαξονικός φιλελευθερισμός να είσαι μέσα) έχει μέλλον λαμπρό μπροστά του.
Ξεκινάμε από τα εύκολα. Κατ' αρχάς, η καλτίλα "περί εργατικών επαναστάσεων", που "ανατρέπουν τον καπιταλισμό", δεν επιβεβαιώθηκε εμπειρικά πουθενά. Νομίζω δε χρειάζεται να ειπωθούν πολλά. Οι επονομαζόμενες "εργατικές επαναστάσεις" αφενός ανέτρεψαν παραδοσιακές αγροτικές κοινωνίες (και όχι "καπιταλισμούς") και αφετέρου το υποκείμενό τους ήταν μια μειοψηφική δράκα δυτικότροπων μοντερνιστών και μάλιστα κοσμοπολίτικης κοπής, και όχι προφανώς οι "εργατικές/αγροτικές μάζες". Ίσως ο μαοικός Βογιατζής στην ταινία με την Καρέζη των 60ς να μην μπορούσε να το καταλάβει, αλλά υποθέτω ότι εν έτει 2022 η οριστική και ανεπίστρεπτη χρεοκοπία του παραπάνω ιδεολογήματος είναι αυτονόητη. Το ότι επιβιώνουν ακόμα κάποια ψήγματα αριστερής σκέψης σε χώρες όπως η Ελλάδα σχετίζεται με συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν τη νεότερη ιστορία μας (κατοχή, ΕΑΜ, εμφύλιος). Οπουδήποτε αλλού δεν υπήρξε και φυσικά δεν υπάρχει τέτοια φάση.
Από την άλλη, οι αγγλοσάξονες fusionists ξεφτιλίστηκαν άσχημα ήδη από τα 70ς. Εδώ μπορούμε να τους αναγνωρίσουμε το ελαφρυντικό ότι ποτέ δεν επιδίωξαν μια καθολική ανατροπή, αλλά είχαν την αφέλεια να πιστέψουν ότι ένα κοινοβουλευτικό σύστημα της ελεύθερης αγοράς θα μπορούσε να πάει πακέτο με μια νεοπουριτανική/παραδοσιοκρατική ηθική.
Σε κάθε περίπτωση η αφετηρία της παραπάνω σχολής δεν ανιχνεύεται στον Μπερκ (άσχετα αν τον είχαν εικόνισμα), αλλά στην "δεύτερη μεγάλη αφύπνιση" του αμερικάνικου προτεσταντισμού του 19ου αιώνα. Τότε συνδέθηκαν οι φιλελεύθερες αντικρατικές αντιλήψεις με θρησκευτικά παλαιοδιαθηκικά ηθικά δόγματα. Ο Ράσελ Κερκ ιδεολογικοποίησε το προιόν στο "the Conservative Mind" και το σέρβιρε στους anti-New Deal/αντι-κευνσιανούς ρεπουμπλικάνους των 50ς, που συν τοις άλλοις τσινούσαν με την απειλή των Civil Rights. Η συνέχεια γνωστή... Goldwater, Nixon, Reagan, Bush κτλ. Πάντως μη περιορίζουμε την ταμπέλα του "συντηρητισμού" στο παραπάνω κίνημα. Έτσι θα φτάσουμε στο σημείο να θεωρήσουμε τον Spengler ιδεολογικά συγγενή με τον William Buckley, δλδ σαν να τσουβαλιάζουμε τον Γκεβάρα με τον Παπαντωνίου ως "σοσιαλιστές".
(συνεχίζεται...)
C
Ο/Η Ανώνυμος είπε...(συνέχεια...)
Απ' ό,τι φαίνεται οι μόνοι που έθιξαν τον αστικό πολιτισμό και την πρώτη δυτικοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση ήταν οι εθνικιστές του μεσοπολέμου. Ούτε σε μένα αρέσει αυτό το συμπέρασμα, καθώς η λαοφιλία και η στρατιωτική και οικονομική επιτυχία των εν λόγω καθεστώτων χρησιμοποιήθηκαν σχεδόν αποκλειστικά για την εξυπηρέτηση ταπεινών ιμπεριαλιστικών σκοπών, αλλά από όποια σκοπιά κι αν το δούμε δεν βρίσκουμε εύκολα άλλα πετυχημένα παραδείγματα. Ίσως θα μπορούσαμε να βάλουμε στο κάδρο και τις αντιαποικιακές επαναστάσεις του Γ' Κόσμου, όμως και πάλι στις συγκεκριμένες περιπτώσεις δεν είχαμε ρητή απαγκίστρωση από τον διαφωτισμό ούτε κάποια βιώσιμη εναλλακτική στον σύγχρονο κόσμο.
Άρα τί; Πρέπει να έχουμε κορνίζα τον μεσοπόλεμο; Προφανώς όχι. Κατ' αρχάς, δεν επιβιώνει ο ίδιος ανθρωπολογικός τύπος που ανέδειξε τα εθνικοεπαναστατικά καθεστώτα. Είναι αστείο να περιμένουμε από το μέσο δυτικό να δράσει όπως ο προπάππους του στα 30ς. Όποιος πιστεύει στα σοβαρά ότι 20-30 άτομα με ιστοσελίδες και ανώνυμους λογαριασμούς στο twitter θα επαναλάβουν την πορεία στη Ρώμη μάλλον είναι για τα σίδερα. Πρέπει όμως να υπάρχει μια μαγιά έτοιμη να παίξει το ρόλο της 5ης φάλαγγας σε περίπτωση που οι δυτικές ελίτ εμπλακούν σε φουλ Γ' ΠΠ με τους άλλους, με τους ΟΠΟΙΟΥΣ άλλους... Ο Λεβιάθαν θα πέσει ΜΟΝΟ με εξωτερική επέμβαση, το πιθανότερο μετά από έναν καταστροφικότατο παγκόσμιο. Δυστυχώς, ο ρόλος του σημερινού δυτικού αντιφρονούντος περιορίζεται σε αυτόν του "δωσιλόγου". Όλα τα άλλα είναι φύκια...
Και αν αυτά σου φαίνονται ακραία και απαράδεκτα, να φανταστείς ότι αν ζούσα πριν 100 χρόνια με τις ίδιες ακριβώς απόψεις που έχω σήμερα (και με την προυπόθεση πως δε θα ήξερα τι θα επακολουθήσει) θα με κατέτασσα στους λαικιστές progressives του Teddy Roosevelt ή στους μετριοπαθείς/πατριώτες SPDδες της Γερμανίας. Σήμερα τα πράματα έχουν ξεφύγει.
C
ειρωνικά το είπα για Βενιζέλο και Ξαφά, σε αυτούς πιστεύει ο δήθεν "χιτλερικός" δαπίτης.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Καλά κάνεις και το διευκρινίζεις γιατί στην εποχή της μεταμοντέρνας στρατηγικής εναντίον του πολιτικού Ρομαντισμού που εφαρμόζει ο Μητσοτάκης υπάρχει κίνδυνος να μπερδευτει ο κάθε αναγνώστης.
Ο Βενιζέλος πάντως έφτιαξε την Μεγάλη Ελλάδα των 2 ηπείρων και των 5 θαλασσών. Αν επικρατούσαν οι απόψεις του βασιλιά σου, η Ελλάδα θα έφτανε μέχρι τα πρώτα διόδια.
Την έφτιαξε μόνο σε σχολικούς χάρτες και άτλαντες. Στην πραγματικότητα έπνιξε στο αίμα το. Ελληνισμό της ανατολής.
Αλλά μάλλον δεν τον χρειάζεται η προδοτική φιλελεύθερη Δεξιά τον ελληνισμό της ανατολής γιατί της χαλά το αφήγημα του ανηκωμεν εις την Δύση.
Μην ξεχνάμε και τι υποστήριζαν οι ιδεολογικοί σας πρόγονοι του ελληνικού Διαφωτισμού για το εύρος των συνόρων της χώρας μας.
Καλό είναι να του θυμίζουμε ότι οι μεγάλοι φιλελεύθεροι πολέμιοι του "σκοταδισμού" και δήθεν φίλοι της αρχαίας Ελλάδας που θαυμάζουν δεν θεωρούσαν Έλληνες τους Μακεδόνες διότι δεν είχαν δημοκρατία. Από αυτό και μόνο καταλαβαίνει κανείς πόσο σοβαρή ήταν η εκτίμηση τους για την αρχαία Ελλάδα
Εμένα ο συναγωνιστής C μου θυμίζει το μεγάλο Ρώσο ποιητή Βαλέρι Μπριούσοφ.
Σε mood απαισιόδοξο με τον modern world είχε γράψει το 1899 αυτό το ποίημα, περιμένοντας τους Ούννους να διαλύσουν αυτόν τον άσχημο κόσμο:
https://en.wikisource.org/wiki/Modern_Russian_Poetry/The_Coming_Huns
Δεν είναι κακός, πάντα, ανώνυμε, ο πεσσιμισμός. Όταν έγινε ο κόκκινος Οκτώβρης, ο Μπριούσοφ πήγε με τους Μπολσεβίκους, και από διοικητική θέση έσωσε πολλή από τη ρώσικη κουλτούρα (αυτή την ίδια που κάποτε ήθελε να καταστραφεί). Μην είσαι, λοιπόν, σίγουρος, ότι και ο C είναι "παραιτημένος" όπως λες. Αν γίνει το μπαμ, μπορεί να τον δεις και στην πρώτη γραμμή της μάχης.
Εντάξει, ο C έχει εκφράσει αυτές του τις απόψεις πολλάκις από το Φεβρουάριο (τουλάχιστον) στο μπλογκ της Λέσχης. Ότι ο αστισμός επειδή απέδειξε, στο ιστορικό πλαίσιο των 200 ετών της νεωτερικότητας, την ανθεκτικότητά του, είναι ανίκητος και θα πέσει μόνο με πυρηνικά (άρα δε θα πέσει καν, γιατί τότε θα καταστραφεί όλη η γη βασικά), κλπ.
Τις απόψεις του τις σέβομαι απόλυτα, αλλά δε μπορώ να τις ακολουθήσω. Δεν με εκπλήσσουν κιόλας. Το ότι έχει τόσο θετική γνώμη για τον Μπερκ, παρά για ουτοπιστές ή ημι-ουτοπιστές ρομαντικούς όπως Φίχτε, Σλέγκελ, Μπλοχ κλπ., επιβεβαιώνει μάλλον την άποψη ότι ο μπερκισμός ταιριάζει εντέλει σε έναν αμυντικό, παραιτημένο ψευδο"ρεαλιστικό" συντηρητισμό του στυλ "να συντηρήσουμε ό,τι μπορεί να συντηρηθεί τέλος πάντων".
Επαναλαμβάνω τις σέβομαι απόλυτα. Δεν τις ακολουθώ όμως.
Ο Σιάντος πράγματι μάλλον τα έπαιρνε από τους Άγγλους.
Ο Περισσός όλους τους αποκατέστησε, Βελουχιώτηδες, Ζαχαριάδηδες, Πλουμπίδηδες, και τους λέει τώρα τίμιους αγωνιστές, αλλά το Σιάντο όχι ακόμα, άρα κάτι θα ξέρουν αυτοί που απλά υποψιαζόμαστε εμείς.
Ο Ιωαννίδης (δεξί χέρι Σιάντου) ήταν πολιτικά ανόητος, δεν τα έπαιρνε μάλλον δηλαδή αλλά από έλλειψη πολιτικού αισθητηρίου έγινε χρήσιμος ηλίθιος των Άγγλων.
Το γράφει κι ο ίδιος ότι τα στελέχη του ΚΚΕ πήγαν στο Λίβανο σαν τους βλάχους που κατεβαίνουν πρώτη φορά στην Αθήνα:
«Ο βασιλιάς, για να αποφύγει κάθε συζήτηση σε ρώταγε για τη γραβάτα σου κ.λπ., πού ψωνίζεις γραβάτα. Είτε πώς σου φαίνεται το δωμάτιό σου, είτε πώς σου φαίνεται το Κάιρο… Τέτοια πράγματα όταν τα βλέπουμε τώρα λέμε τι γινόταν. Τότε όμως ήταν πολύ για να μπορούμε να τα σκεφτούμε… Μας έλαχαν νομίζεις άλλη φορά τέτοια πράγματα; Είχες άλλη φορά στο νου σου τέτοια πράγματα. Ήξερες άλλη φορά να μπερδεύεσαι μ’ αυτουνούς; Εεε; Δεν ήξερες, βρε παιδί μου. Από πού να ήξερες;… Να μπεις μέσα σε τέτοιους κύκλους εσύ που ήσουνα κουρελιάρης και έτρωγες ψωμί και κρεμμύδι και βρωμούσες… Να πας τώρα εκεί και να σε πάρουν εκείνοι, μ’ όλες τις ευγένειες και τα αυτά, με τα τι θέλετε και τι κάνετε, κ.λπ., και με τις ουρές από πίσω τα γκαρσόνια να σε περιποιούνται… Πρέπει να έχεις πολύ αυτό για να μη σε επηρεάσουν αυτά τα πράγματα».
Τους πιάσαν, σα να λέμε, κορόιδο οι αστοί με τα σις και τα σας, κι όταν ο Βελουχιώτης τους έλεγε "βρε θα σας σφάξουν όλους οι Εγγλέζοι" ο Ιωαννίδης απάνταγε "οι Εγγλέζοι είναι δημοκράτες και σύμμαχοι".
Η αλήθεια είναι όντως ότι "πρέπει να έχεις πολύ αυτό" για να μη σε πιάσουν κώτσο. Όπου "πολύ αυτό" = πολιτικό αισθητήριο που αναπτύσσεται από την επαναστατική εμπειρία και το επαναστατικό ένστικτο. Κάτι που είχε ο Τίτο, και δεν άφησε ποτέ Εγγλέζους να κάνουν κουμάντο στην κυβέρνησή του, όταν αυτοί τον γλείφανε το '44. Οι δικοί μας ήταν και βλαχάκια. Μπορεί κάποιοι όντως να τα έπαιρναν κιόλας (Σιάντος) αλλά κάποιοι ήταν απλά πολύ μικροί για τέτοιες ιστορικές περιστάσεις (κι ο συχωρεμένος Ραφαηλίδης σε αυτό το συμπέρασμα κατέληγε).
Ο στρατηγός Κατσιμήτρος και ο απλός Έλληνας στρατιώτης έγραψαν το έπος του '40 και όχι ο ακαπνος Παπάγος και φυσικά όχι οι Δανοί κοπριτες που τους έφεραν οι Άγγλοι για τοποτηρητές.
Μάλλον έχω χάσει επεισόδια άνοιξε και δεύτερο εστιατόριο. Μάλλον το γνωστό πάει για φούντο και αποφάσισαν να ανοίξουν δεύτερο.
Voivod
Ρεμπού μακάρι έστω ν' απαντάγαν μόνο Χίτλερ. Αυτοί πια δεν κρατάνε προσχήματα, τώρα απαντάνε Μόνο Βενιζέλος!!!
Μην πεφτουμε σε μανιχαιστικα διπολα καλου-κακου. Αν το ΕΑΜ ήταν προδοτικο δε σημαίνει ότι οφείλουμε υποστήριξη στον αστικό κόσμο.. και αν η δεξιά υπήρξε όργανο του Βαν Φλιτ δεν σημαίνει ότι το ΚΚΕ είχε δίκιο. Ο εμφύλιος ήταν η πρώτη πράξη του ψυχρού πολέμου και καμιά πλευρά δεν μπορεί να χαρακτηριστει ανοιχτά προδοτική. Το καθε στρατοπεδο είχε την γεωπολιτική του γραμμή, δεν ξέρω αν αυτό μπορεί να ονομαστεί 'προδοσία' ελαφρά τη καρδία. Στο θεμα των συμβόλων.. το σφυροδρέπανο και η σβαστικα δεν αποτελουν εθνική κληρονομια για να αποτιουμε τιμες σε αυτα ως Ελληνες (ως κομμουνιστές ή εθνικοσοσιαλιστές μπορεί). Άλλο τα πολιτικά άλλο τα εθνικα συμβολα.
Ώπα λίγο. Το πρόβλημα με τους Γλύξμπουργκ βρίσκεται στο ότι ήταν Αγγλόφιλοι, Δανοί ή βασιλείς; Γιατί "Δανός Βασιλιάς" ήταν και ο Κωνσταντίνος ο Α'. Μην δικαιώνετε τους βενιζελικούς του εθνικού διχασμού που αναφέρονταν σε "ξένους βασιλιάδες". Για μας η ένταξή τους στο στρατόπεδο των ανήθικων μετά το 1922 είναι το ζήτημα.
Ακριβώς το ίδιο και με τον Μεταξά. Το πρόβλημά του δεν ήταν οι αυταρχικές μέθοδοί του ούτε η αντιδημοκρατικότητά του. Νομίζω το καταλαβαίνουμε αυτό.
νταξ το ότι ήταν Δανοί είναι πρόβλημα από μόνο του. Για άλλη χώρα δεν θα ήταν, αλλά για έθνος που κάποτε κυβερνιόταν από Παλαιολόγους, το να κυβερνιέται από Δανούς είναι οπισθοδρόμηση.
Το ιδανικό θα ήταν να στέφονταν μετά την ανεξαρτησία μια ντόπια δυναστεία, όπως έγινε αργότερα στη Βουλγαρία και τη Σερβία.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Καταρχάς δεν θα επέτρεπαν οι μεγάλες δυνάμεις μια ελληνική δυναστεία. Αλλά και στο πρακτικό κομμάτι υπήρχε πρόβλημα. Ο τελευταίος απόγονος των Παλαιολόγων είχε πεθάνει στην Ιταλία τον 18ο αιώνα. Δεν υπήρχε νόμιμος κληρονόμος του στέμματος. Οι Υψηλάντηδες ήταν απόγονοι πριγκίπων και όχι βασιλιάδων. Στο αριστοκρατικό δίκαιο της εποχής ήταν μεγάλο πρόβλημα αυτό.
Κατά τα άλλα ποιος μας λέει ότι μια ελληνική δυναστεία δεν θα είχε υποταχθεί ιδεολογικά στον φιλελευθερισμό για να σώσει το στέμμα της, όπως έκαναν η βρετανική, η ολλανδική κλπ;
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Δεν είναι γεωπολιτικός ο λόγος που οι ρομαντικοί εθνικιστές στον Διχασμό υποστηρίζουν την παράταξη Επιστράτων-Δραγούμη-Μεταξά-Κωνσταντίνου Α'. Το ότι ο τελευταίος ήταν με τους Γερμανούς δεν είναι πλεονέκτημά του. Οι φρίτσηδες ήταν το ίδιο ανθέλληνες με τους Εγγλέζους. Ο λόγος που οι ρομαντικοί είναι με αυτή την παράταξη, είναι το ότι αυτή η παράταξη είχε στοιχεία αντι-βιομηχανικά, συντεχνιακά, αγροτολαϊκιστικά. Η άλλη παράταξη ήταν πούρος αστικός φιλελευθερισμός.
Η δυναστεία των Γλύξμπουργκ συνδέθηκε με μια δουλική προσκόλληση σε ξένες δυνάμεις (με Αγγλοσάξωνες όλοι εκτός Κωνσταντίνου Α' που κι αυτός προσκολλήθηκε σε Γερμανία περισσότερο δουλικά από όσο απαιτούσε η περίσταση - η Γερμανία ήταν σύμμαχος Τούρκων και Βουλγάρων που εποφθαλμιούσαν ελληνικό έδαφος). Δυστυχώς δεν υπήρξε κάποιος μονάρχης που να ακολούθησε εθνικοανεξαρτησιακή πολιτική. Ίσως ο Όθωνας, που αληθινά παίζει να ήθελε Μεγάλη Ελλάδα χωρίς αυτή να είναι τσιράκι κάποιας ξένης δύναμης. Αλλά για τέτοια πολιτική, θες έναν ηγέτη ευφυή και ικανό που να ξέρει πώς να παίζει τη μια μεγάλη δύναμη ενάντια στην άλλη. Ο Όθωνας δυστυχώς είχε μυαλό νηπίου για τέτοιο παιχνίδι.
Για να μην παρεξηγηθώ, ο Βενιζέλος είναι παράδειγμα δουλικής προσκόλλησης επίσης. Οικονομικά έδεσε τη δραχμή στη λίρα και γεωπολιτικά έκανε πάντα τη βρώμικη δουλειά των Αγγλογάλλων, τη στιγμή που αυτοί θα τον εγκατέλειπαν, η "Μεγάλη Ιδέα" θα καταστρεφόταν εν μία νυκτί (και δυστυχώς αυτό το πλήρωσαν οι Πόντιοι και Μικρασιάτες παππούδες μας). Την ίδια πολιτική δουλικής προσκόλλησης σε Αμερικανογάλλους γεωπολιτικά και Γερμανούς οικονομικά ακολουθεί και το μικρανίψι του Βενιζέλου, ο Κούλης, που όμως δεν παίρνει ούτε ψίχουλα.
Και τον Όθωνα τον έφεραν οι Βρετανοί αλλά στο τέλος αγάπησε τον τόπο αυτό για αυτό και αυτοί που τον έφεραν ήταν οι ίδιοι που τον έδιωξαν.
Ο Κωνσταντίνος ο Α σε σχέση με τους υπόλοιπους Γκλυξμπουργκ σίγουρα ήταν καλύτερος. Από εκεί και πέρα ο Γεώργιος ο Β και ο Παύλος ήταν κοπριτες και πουλημενοι στον ξένο παράγοντα. . Τώρα ας
μην κοροϊδευομαστε: ο τελευταίος Έλληνας βασιλιάς ήταν ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος. Το το ήταν οι Γκλυξμπουργκ φυσικά δεν δίνει κανένα συγχωροχάρτι στον βενιζελισμο. Φυσικά αν ζούσα στα 1915 θα ήμουν με τους επιστρατους!
Voivod