Γράφουμε συχνά ότι είμαστε against the modern football. Μάλλον θα πρέπει να συμπληρώσουμε ότι είμαστε εξίσου ενάντιοι και στην σχολή των σύγχρονων τηλεοπτικών περιγραφών των ποδοσφαιρικών αγώνων. Εισηγητής του σύγχρονου αυτού ψυχρού, εργαλειακά ορθολογιστικού και άνευρου τρόπου περιγραφής στα ελληνικά δεδομένα υπήρξε ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος[1]. Μακράν ο χειρότερος των διαδόχων του είναι ο παλιός του συνεργάτης, Αλέξης Σπυρόπουλος.
Η εμφάνιση της εθνικής ποδοσφαίρου στην Γεωργία ήταν απαράδεκτη. Ο προπονητής άργησε να φρεσκάρει την ενδεκάδα με αλλαγές. Όλα ήταν χάλια εκτός από την θεά τύχη που μας χαμογέλασε στο τέλος και μας έδωσε την ευκαιρία για έναν αγώνα «όλα για όλα» στην Σουηδία. Αλλά στη σκανδιναβική γη η τύχη μας πήρε πίσω ότι μας έδωσε στην Γεωργία.
Στο ματς με τους Σουηδούς η εθνική έπαιξε στο γνώριμο στυλ του να πρεσάρει αμυνόμενη και να χτυπά στην κόντρα. Σε αυτή την τακτική παιχνιδιού τα καταφέρνει καλύτερα και λίγο έλλειψε να κάνει την πολυπόθητη ζημιά στου κίτρινους. Όμως η ατυχία, οι αργές κινήσεις του προπονητή προκειμένου να φρεσκάρει την ομάδα και, πάνω απ’ όλα, η απουσία τεχνικά άρτιων παικτών ικανών να παίξουν δημιουργικό ποδόσφαιρο έφεραν το ατυχές αποτέλεσμα.
Οι δομικές αδυναμίες μας είναι προφανείς. Και δεν θα μείνω σε αυτές του συγκεκριμένου αγώνα. Αναφέρομαι στην εδώ και είκοσι χρόνια ποδοσφαιρική νοοτροπία παραγωγής δυνατών, γρήγορων και άτεχνων νέων ποδοσφαιριστών. Ακόμη και αν αυτό το μοντέλο έφερε τις μεγάλες εθνικές διακρίσεις, στις συνειδήσεις όσων έχουμε απομείνει true είναι απορριπτέο. Μην ξεχνάμε εξάλλου ότι οι μεγάλες διακρίσεις ήρθαν όταν οι ομάδες που συμμετέχουν στις τελικές φάσεις των ευρωπαϊκών και των μουντιάλ τριπλασιάστηκαν.
Και σαν να μην φτάνουν όλα αυτά πρέπει να ακούμε στις περιγραφές τον Αλέξη Σπυρόπουλο. Είναι σαφές ότι η άσχημη εικόνα της εθνικής γίνεται αντιληπτή ως ακόμη χειρότερη λόγω της περιγραφής αυτού του τύπου. Άτεχνοι ποδοσφαιριστές, μοντέρνο ποδόσφαιρο χωρίς ταυτότητα και στο μικρόφωνο ο Αλέξης. Ο ιδανικός συνδυασμός για να χαλάσει μια παραδοσιακή μάζωξη με μπύρες και πίτσα, προκειμένου να παρακολουθήσει η παρέα ένα ματς στο σαλόνι του σπιτιού.
Ευτυχώς που υπάρχει το youtube, το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ένα σύγχρονο εργαλείο ενάντια στην κουλτούρα του κόσμου της εποχής μας. Μια αναδρομή στα θρυλικά '80's συνιστά άμεση ψυχοθεραπεία και βάλσαμο ψυχής. Ακόμη και αν τα τελικά αποτελέσματα ή οι κατατάξεις δεν ήταν εκείνα τα χρόνια αυτές που θέλαμε. Το θέαμα και το ποδοσφαιρικό γεγονός καθαυτό εξέφραζε την αυθεντικά λαϊκή κουλτούρα του έθνους και γέμιζε τις ψυχές μας.
Πάμε λοιπόν πίσω στα 1986. Η εθνική με βιρτουόζους επιθετικούς και μέσους, αλλά και τιραμόλες cult αμυντικούς, ενάντια στην Ουγγαρία του θεού Λάγιος Ντέταρι και του ψυχρού εκτελεστή Ίμπρε Μπόντα. Η μπάλα που γουστάρουμε, τα γκολ που λατρέψαμε, η εξέδρα που αγαπήσαμε και η μετάδοση με την οποία μεγάλωσαν γενιές κανονικών Ελλήνων. Γενιές κανονικών ανθρώπων.
ΥΓ.1. Τουλάχιστον οι τελευταίες δυο αγωνιστικές προσέφεραν μερικές χαρές. Η αγαπημένη Scotland κατόρθωσε μετά κόπων και βασάνων να κάμψει την αντίσταση του «ποδοσφαιρικού τιτάνα» που ακούει στο όνομα Νήσοι Φερόε και να πάρει το πολυπόθητο 0-1 στην λήξη του αγώνα. Είναι μακράν η πλέον άμπαλη ομάδα της Ευρώπης κι όμως καταφέρνει να νικάει, ένας Θεός ξέρει πως.
Ωστόσο ο θρίαμβός της που απολαύσαμε ήταν το 3-2 στο 92’ επί του Ισραήλ. Σε ένα κατάμεστο Hampden Park οι Σκωτσέζοι όχι μόνο κατέστρεψαν τα όνειρα για πρόκριση σε τελική φάση της πιο καλής ομάδας που έχει παρουσιάσει το Ισραήλ τα τελευταία είκοσι χρόνια. Αλλά και έσωσαν την τιμή της κουλτούρας των ριζοσπαστικών πολιτικών ιδεών της Ευρώπης, ανεμίζοντας στις εξέδρες παλαιστινιακές σημαίες. Yes sir, I can boogie.
YΓ.2. Σεβασμός αξίζει και στην αγαπημένη του Ανδρέα Σκαμανδρώνυμου Πολωνία για το επικό 0-1 μέσα στην Αλβανία, που μάλλον της δίνει την θέση για τα μπαράζ. Επιπλέον πληροφορίες θέλουν τους Πολωνούς εκδρομείς να αντιμετώπισαν στα ίσα την επίθεση επίδοξων τσαμπουκάδων των γηπεδούχων. Πράγμα που επιβεβαιώνει την γενικευμένη εκτίμηση που θέλει την ανατολική Ευρώπη να φιλοξενεί στις μέρες μας τα τελευταία δυνατά σχήματα του οπαδικού κινήματος.
[1]Το ορθολογικά άψυχο σπηκάρισμα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από τις ευρωκινηματογραφικού ύφους μακρόσυρτες σιωπές και αργές αφηγήσεις, που καθιέρωσε σε παλιές μεταδόσεις της δημόσιας τηλεόρασης ο συμπαθής Κώστας Καπάταης.
Σχόλια:
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Δυστυχώς η εθνική της δεκαετίας του '80 αδικήθηκε πάρα πολύ. Τι να πρωτοπούμε: Σαραβάκος (ίσως το καλύτερο εξτρέμ της Ευρώπης), Αναστόπουλος, Μανωλάς, Σαργκάνης, Κωφίδης, Λάκης Παπαϊωάννου, Μίχος, Θωμάς Μαύρος (αν και εν τέλη είχε λίγες συμμετοχές και σχετικά μικρή προσφορά για την αξία του), Κυράστας, Αντωνίου.
Και φυσικά μην ξεχνάμε τον Βασίλη Χατζηπαναγή, τον μεγαλύτερο ίσως Έλληνα ποδοσφαιριστή όλων των εποχών μαζί τον Δομάζο και τον Δελληκάρη, τον οποίο Χατζηπαναγή οι κυβερνήσεις δεν κατάφεραν να βρουν ένα παραθυράκι ώστε να παίξει ποτέ στην εθνική.
Φαντάσου τι θα γινόταν με τον Χατζηπαναγή, Αναστόπουλο και Σαραβάκο στην επίθεση.
By the way, το ματς αυτό με την Ουγγαρία είναι από τον όμιλο με την Ολλανδία στα προκριματικά του euro 88, όπου παρολίγο να περάσουμε τους μετέπειτα πρωταθλητές Ευρώπης Ολλανδούς (και αουτσάιντερ πριν το ξεκίνημα της διοργάνωσης). Απίστευτο γκολ του Αναστόπουλου, ίσως το καλύτερο που έχει βάλει με την εθνική.
Και μάλιστα με αντίπαλο και την πανίσχυρη τότε Πολωνία στον όμιλο (ημιφιναλίστ του Μουντιάλ του '82) του τερματοφύλακα Καζιμιέρσκι, ο οποίος στο εδώ ματς (1-0 με γκολ Σαραβάκου) είχε κατεβάσει τα ρολά (έπαιξε αποφασιστικό ρόλο εκείνη η εμφάνιση για την μετέπειτα μεταγραφή του στον Ολυμπιακό).
Εμείς καταλήξαμε δεύτεροι μετά τους Ολλανδούς, πολύ μεγάλη επιτυχία αν αναλογιστεί κανείς ποιες ήταν η Ουγγαρία και η Πολωνία τότε.
Χάσαμε δυστυχώς το ματς στην Βουδαπέστη με 3-0 (χάναμε 3-0 στο 15'!). Με νίκη εκεί και νίκη επί των Ολλανδών εδώ μέσα περνούσαμε ως πρώτοι!
Είχαμε κάνει εκείνο το επικό 1-1 μέσα στο Ρότερνταμ, ανήμερα της 25ης Μαρτίου 1987, με την απίστευτη λόμπα του Σαραβάκου στον Φαν Μπρόκελεν στο 6ο λεπτό.
Ίσως να πρέπει να κάνετε ειδική μνεία για αυτό το ματς κάποια στιγμή.
Όσο για τις ομάδες που ακολούθησαν, συμφωνώ απόλυτα. Καμία σχέση Γκούμας, Μπασινάς, Καραγκούνης, Χαριστέας κλπ με τους προαναφερθέντες.
Για το σπηκάζ δεν το συζητάω. Ακόμη και αν δεν περιέγραφε ο Διακογιάννης, υπήρχαν ο Μαυρομμάτης, ο Θεοφιλόπουλος, ο Αργυρίου, αείμνηστος Χρίστος Ράπτης που έφυγε νωρίς, ο Σταύρος Τσώχος (καταπληκτική φωνή), ακόμη και ο Σεφτελής φαντάζει γίγαντας του σπηκάζ μπροστά στους σημερινούς άχρωμους, άοσμους και άγευστους σπήκερ.
Για να μην αναφερθούμε και στον γίγαντα Φίλιππα Συρίγο του μπάσκετ και ξυπνήσουν αλησμόνητες στιγμές και αναμνήσεις από εκείνη την ωραία εποχή.
Κυριάκος
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Συμπληρώνω: δεν είδα το ματς χθες, έχω πολλά χρόνια να δω την εθνική, δεν αντέχεται το θέαμα.
Όμως, ήξερα από πριν ότι με αυτήν την Σουηδία πολύ δύσκολο να πάρουμε έστω Χ.
Ήταν εξαιρετική ομάδα στο euro και οι σκόρερ χθες, ήταν και στο euro οι καλύτεροι παίκτες της.
Αποκλείστηκε στις λεπτομέρειες από την Ουκρανία, η οποία ήταν η ομάδα που μου άρεσε περισσότερο στο euro.
Ναι, το ξέρω έφαγε 4 από τους άμπαλους Εγγλέζους, αλλά αφενός ήταν εξουθενωμένη από το ματς με την Σουηδία που τελείωσε στην παράταση. Όμως στα δύο πρώτα ματς, με Ολλανδία και γειτονική χώρα, και σε αυτό με την Σουηδία, είχε διαστήματα που θύμισαν την μεγάλη ΕΣΣΔ του Λομπανόφσκι, ίσως και λόγω Σεφτσένκο που ήταν το αγαπημένο παιδί αυτής της μεγάλης μορφής του ποδοσφαίρου.
Αυτά για την Σουηδία και την Ουκρανία. Για να είμαι ειλικρινής μετά τον αποκλεισμό της Ουκρανίας έχασα το ενδιαφέρον μου για το euro. Το να βλέπεις, διαστήματα έστω, την ομάδα του Σεφτσένκο να παίζει έτσι ξυπνώντας σου μνήμες, σου δημιουργούσε μια αδημονία για την πορεία αυτής της ομάδας, ήθελες να την δεις να προχωράει. Δυστυχώς όμως είχε μεγάλα προβλήματα στην άμυνα, ενώ είχε και πολλά σκαμπανεβάσματα μέσα στο παιχνίδι.
Έπαιζε, ναι μεν πάρα πολύ τεχνικά, αλλά κάπως σοφτ.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Κυριάκο, μεγάλη στιγμή το 1-1 στην Ολλανδία. Το είχαμε ανεβάσει σε παλιότερη ανάρτηση στο facebook. Μπορεί να το ανεβάσουμε και στο blog.
Είναι συνηθισμένη τακτική των μεσοαστών "νοικοκυραίων" να βρίζουν το ποδόσφαιρο. Τώρα τελευταία το συνηθίζουν και οι νεοχαζοί. Πρόκειται για ελιτίστικη θέση, η οποία αδυνατώ να καταλάβω από πού πηγάζει. Από το ότι κάποιοι έχουν αποστηθίσει το Mein Kampf; Το ποδόσφαιρο είναι λαϊκό άθλημα και πεδίο έκφρασης μη πολιτικά ορθής (ένας από τους λόγους που στανικώς επιβάλλεται το modern football). Η απέχθεια για το ποδόσφαιρο στον "χώρο" συχνά έχει τις ρίζες της στην ενδόμυχη απέχθεια του "χώρου" για τον λαό, τους απλούς ανθρώπους και τα εργατικά στρώματα. Το ανέκδοτο που λέγεται ελληνικός εθνικιστικός χώρος συχνά αραδιάζει πομφόλυγες υπέρ του λαού, όμως στην πραγματικότητα οραματίζεται έναν εθνικοσοσιαλισμό με διακοσμητικό το δεύτερο στοιχείο. Πόσοι οπαδοί δεν έχουν ακούσει ότι "πλάκωνονται για την ομάδα και όχι για τη ζωή κ τα δικαιώματά τους"; Σαν οπαδός, το συμπέρασμα στο οποίο έχω καταλήξει είναι ότι ο επαναστάτης, ο συγκρουσιακός άνθρωπος είναι τέτοιος σε όλες τις εκφάνσεις του βίου του, ακόμα και αν ανήκει σε αντίπαλα ιδεολογικά ρεύματα. Οι υπόλοιποι απλά ψάχνουν άλλοθι για την ακηδία τους. Ο αστός, αυτός που μετράει τα πάντα με βάση το χρήμα, δεν μπορεί να καταλάβει το δέσιμο με μια ομάδα και την ιστορία της , τα χρωματά της, ακόμα και στη σημερινή νεοφιλελεύθερη επέλαση στους κόλπους του αθλητισμού. Γιατί ο αστός δεν είναι ρομαντικός. Όταν οι οπαδοί μιλούσαν για τις αυθαιρεσίες των μονάδων καταστολής και την απόπειρα μαζικού ελέγχου (κάμερες,ιδιώνυμο για οπαδούς κλπ) οι νοικοκυραίοι σφύριζαν κλέφτικα. Μέχρι η αστυνομική βία στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία να τους κάνει να ανακαλύψουν την Αμερική, ότι δηλαδή η καταστολή είναι ίδια για όλους και δεν χωρίζεται σε πατριωτική και καταστολή "για τους άπλυτους". Αλλά δεν φαίνεται να πήραν το μάθημά τους.
Αλέξανδρος
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Από τα καλύτερα σχόλια που έχω διαβάσει ρε φίλε. Πραγματικά εθνικοσοσιαλιστικό!
Αλέξανδρε, έκανες μια εξαιρετικά εύστοχη τοποθέτηση!
Το σχόλιο του φερόμενου ως νεοχαζού τρολ έλεγε σε γενικές γραμμές, "τι μας ενδιαφέρει η εθνική, το ποδόσφαιρο και οι περιγραφές;" και κατέληγε στο συμπέρασμα ότι "κάποιοι που παριστάνουν τους ιδεολογικούς καθοδηγητές του χώρου" -την Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. εννοούσε- "νομίζουν ότι παράγουν ιδεολογικό έργο αναφερόμενοι σε τέτοια θέματα". Ολοκλήρωνε την ανοησία του με μερικές ύβρεις.
Προφανώς, πέρα από την βλακώδη σκέψη ότι μπορεί ποτέ να λάβουμε υπόψη τέτοιες ανοησίες, ο συγκεκριμένος θαμώνας στεκιών του αμερικανικού παράγοντα δεν είναι σε θέση να συλλάβει το γεγονός ότι η ιδεολογία της φιλελεύθερης παγκοσμιοποιημένης εξουσίας αντανακλάται σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής και δεν περιορίζεται στην σφαίρα της πολιτικής (ή προσποιείται ότι δεν το συλλαμβάνει). Γι' αυτό και δεν μπορεί να καταλάβει το νόημα τέτοιων μικρών άρθρων, ούτε ασφαλώς την έκταση της επαναστατικής κοσμοθεώρησης του Ρομαντισμού σε πολλά πεδία του ανθρώπινου βίου.
Για εμάς τους ευγενείς που αγάπαμε το πραγματικά ζόρικο αλλά δίκαιο άθλημα που καλείται καλαθοσφαίριση υπάρχει χώρος? Λευτεριά στους ρομαντικούς μπασκετικούς που βλέπουν πλέον μόνο χαμηλές κατηγορίες τύπου Γ ΕΣΚΑ-Γ ΕΣΚΑΝΑ αν και εκεί ακούγεται ότι άρχιζει να μπουκάρει ο παρόνομος στοιχηματισμός. Ζήτω το αυθεντικο ευρωπαικό μπάσκετ του πάθους για τη νική,την και όχι του ηδονοθηρικού θεάματος του NBA που έχει καταντήσει ένα smackdown ,προς τέρψιν των αθλίων μαζών.Και όταν δεν λέγω smackdown εννοώ την αποθέωση των βιοσωμαμετρικών χαρακτηριστικών έναντι της τεχνικής, της νοημοσύνης και του ενστίκτου. Σάμπως ο Γιάννης που έβλεπα στα τοπικά της εσκα τι είναι άραγε? Ένα κορμί λαμποργκίνι με κινητήρα βολκσβάγκεν.Δηλαδή μοναδικά βιομετρικά χαρακτηριστικά αλλά για τα δεδομένα του μπάσκετ με τεχνική και ταλέντο κάτω του μετρίου αναλογικά με ένα Ρόι Τάρπλευ πχ. Ας όψεται όλο τα μάρκετινγκ γύρω από το όνομα του για να έχουν δουλειά οι άμπασκετοι αθλητικογράφοι, αφού δεν φέρνει πιά μετάλια η επίσημη αγαπημένη και για να ξεπουλάνε τα παπούτσια του στα παιδιάκια των ακαδημιών των βορείων προαστείων.Κατά άλλα πλύση εγκεφάλου μέχρι να μας τον κάνουν πρωθυπουργο ενώ στην Α1 καμαρώνουμε βυσματίες γόνους πρώην παικτών.. Για αυτό μόνο χαμηλές κατηγορίες ερασιτεχνικής καλαθοσφαίρισης για την καλτίλα το ρομαντισμό τη περισυλλογή τη λαογραφία της κάθε γειτονιάς. Στα υπόγεια είναι η θέα...
ΑΝΩΝΥΜΟΣ Β΄
ΦΥΛΗ ΛΙΜΟΝΟΦ ΓΥΡΝΑ ΠΙΣΩ Η ΕΣΤΩ ΤΗΛΕΦΩΝΑ
Ο Ανώνυμος είπε...Για εσάς τους ευγενείς ρομαντικούς του μπάσκετ υπάρχει χώρος 🏀.
Για τους Λεμούριος αστούς που έχουν πλαστογραφήσει τους τίτλους ευγενείας υπάρχει μόνο λεπίδι από τη Βανδέα.
Τάρπλεϊ, Σκάρεϊ, Ε.Α. Τζόουνς, Λέβινγκστοουν, Μπάνε, Πάσπαλι, Ντίκενς, Βολκόφ, Βράνκοβιτς, Ίνγκραμ, Τζόνσον, Ράτζα...και πόσους ακόμα διαστημικούς παικταράδες απολαύσαμε ανάμεσα σε παγκόσμιας κλάσης Έλληνες.
Το ίδιο συμβαίνει και στο μπάσκετ όπως και στο ποδόσφαιρο. Η νεοφιλελεύθερη παρακμή έχει μετατρέψει τους αθλητές σε μηχανές που αντέχουν καθημερινούς αγώνες. Για να το κάνουν αυτό πρέπει να γίνουν με τους σωματότυπους που περιγράφεις και να μη δουλέψουν την τεχνική τους. Η υπερπροσφορά του νεοφιλελεύθερου προϊόντος τυποποιεί το γεγονός και σκοτώνει την ποιότητα.
Επικίνδυνη η θέση ότι οι ριζοσπάστες εθνικιστές/εθνικοσοσιαλιστές πρέπει να εγκαταλείψουν το ποδόσφαιρο και τον οπαδικό χώρο. Κοινώς προτρέπουν στο να αποδεχτούμε την κυριαρχία της αριστεράς στις κερκίδες. Όχι κύριοι και ειδικά οι νεολαίοι που διαβάζετε τα σχόλια: ΠΗΓΑΙΝΤΕ ΓΗΠΕΔΟ, ΒΡΕΙΤΕ ΟΜΟΪΔΕΑΤΕΣ ΣΑΣ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΣΤΕ ΟΠΑΔΙΚΟΥΣ ΦΟΡΕΙΣ ΜΕ ΣΑΦΕΣΤΑΤΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ. Το No Politica είναι για φλώρους. Προσωπικά διαφωνώ με την παραπάνω τοποθέτηση του σχολιαστή Αλεξάνδρου που ουσιαστικά ξεπλένει τον χουλιγκανισμο. Ο σύγχρονος χουλιγκανισμός είναι μια απάτη εφόσον έχει χαθεί κάθε στοιχείο ρομαντισμού από οποιοδήποτε άθλημα και οι σύλλογοι έχουν μετατραπεί σε εταιρείες. Οι εθνικιστές οπαδοί δεν χρειάζεται να πλακώνονται μεταξύ τους παριστάνοντας τον μπράβο του κάθε Μαρινάκη και Αλαφούζου αλλά να ανασυνταχθούν και να πακετώνουν αντιφασίστες.
Παρασκευή, 15 Οκτωβρίου, 2021
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Θέση μας είναι φίλε ότι αυτό που περιγράφει ο Αλέξανδρος είναι η διαχρονική αλήθεια του οπαδικού κινήματος. Είναι δύσκολο να οργανωθεί μια κοινή πολιτικά στρατευμένη τάση στις εξέδρες από οπαδούς διαφορετικών ομάδων. Ποτέ δεν έχει συμβεί αυτό. Ούτε και παλιότερα συνέβη, όταν οι ομάδες δεν ήταν ΑΕ και δεν είχαν εισαχθεί στο χρηματιστήριο. Οι ολυμπιακοί κυκλοφόρησαν το πρώτο skin zine και οι παναθηναϊκοί είχαν εξίσου πολλούς εθνικιστές την ίδια εποχή, αλλά η αντιπαλότητα μεταξύ τους ήταν μεγάλη.
Ο οπαδισμός προϋποθέτει μια τομή ανάμεσα σε διαφορετικές ομάδες. Όχι ανάμεσα σε διαφορετικές ιδεολογίες. Μην μας παρασύρει η κατάσταση που υποβόσκει στους οργανωμένους του ΠΑΟΚ αυτή την εποχή. Είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο και αν θα έπρεπε να ριψοκινδυνεύσουμε μια πρόβλεψη θα λέγαμε ότι είναι πολύ πιθανό γρήγορα η αντιπαράθεση να κοπάσει (όπως κόπασε πριν λίγα χρόνια η αντιπαράθεση εθνικιστών και αντιφασιστών σε εξέδρα άλλων ομάδων).
Αυτό που έχει σημασία είναι α) να μην υπάρχουν κερκίδες φανατικών εξαρτημένες με υπαλληλική σχέση από τους προέδρους και β) να μην υπάρχουν συμπλοκές με χρήση άθλιων μεθόδοων (μαχαίρια, όπλα και άλλα συναφή που προκαλούν θανάτους).
Στην αυθεντική του εκδοχή ο οπαδισμός προσφέρει στους νέους την ευκαιρία να ταυτιστούν συναισθηματικά με μια συλλογικότητα (καθώς και με τα σύμβολά της), να βιώσουν μια εμπειρία στα πλαίσια ενός περιβάλλοντος που μπορεί να μην είναι συμβατικά αστικό, καθώς και να απολαύσουν ένα αθλητικό θέαμα αναπτύσσοντας μια συναισθηματική ένταση που η ωφελιμιστική και ορθολογιστική κοινωνία καταπνίγει. Από εκεί και πέρα αυτό το ψυχικό και εμπειρικό φορτίο μπορεί και πρέπει να το γονιμοποιήσει κάθε παιδί και στην πολιτική του σκέψη και δράση, αποφασίζοντας να δράσει σε πολιτικά περιβάλλοντα (που είναι διαφορετικά από εκείνα του γηπέδου). Αν στο γήπεδο βρει και πολιτικούς συναγωνιστές, ακόμη καλύτερα. Καλό είναι να αναπτύξουν σχέσης αλληλουποστήριξης, φιλίας και αλληλεγγύης.
Όλο το παραπάνω είναι τελείως διαφορετικό από την στρατευμένη δράση μέσα στις κερκίδες (η οποία προϋποθέτει υπονόμευση και διώξιμο οπαδών διαφορετικών ιδεολογιών). Συνήθως δεν οδηγεί πουθενά μια τέτοια δράση, θεωρείται διασπαστική και πάνω απ' όλα δεν είναι true. Είναι μια χρησιμοθηρική αντιγραφή των αντιφασιστικών μεθόδων (οι οποίες αν χάσουν την χρηματοδότηση και τις πλατες του συστήματος, θα σβήσουν σε λίγες ώρες).
Κοντολογίς ο Ρομαντισμός είναι η κοσμοθέαση και από τον Ρομαντισμό πηγάζει η πολιτική ιδεολογία (εθνικισμός), οι αισθητικες επιλογές (μουσική, λογοτεχνία κλπ) και οι κοινωνικές συμπεριφορές/δραστηριότητες (οπαδισμός, συμμετοχή σε κοινωνικές συλλογικότητες κλπ). Αν δεν υπάρχει η ρομαντική κοσμοθέαση στο υπόβαθρο και δίνεται έμφαση μόνο στην πολιτική ιδεολογία, αργά ή γρήγορα ο εθνικισμός θα εκφυλιστεί σε άκρα δεξιά όσο και αν προβάλει ένα ριζοσπαστικό προσωπείο.
Παρασκευή, 15 Οκτωβρίου, 2021
Μια απάντηση στον άνωθεν ανώνυμο. Η πραγματικότητα διαφέρει από το τι θα θέλαμε να ισχύει. Και αυτή λεει ότι στην Ελλάδα δεν πρόκειται να υπάρξουν ποτέ πέταλα όπως της Λάτσιο και της Ντιναμό Κιέβου. Πρώτον, γιατί οι πολιτικές ιδέες στην Ελλάδα είναι κυρίως άθροισμα οικογενειακών και κοινωνικών βιωμάτων και όχι αποτέλεσμα ιδεολογικής κατάρτισης, η οποία στη χώρα μας και ειδικά στον "χώρο" είναι τραγική. Δεύτερον, τα αντιφασιστικά αντανακλαστικά του ελληνικού λαού(άρα και πολλών οπαδών) είναι αυξημένα εξ'αιτιας της Κατοχής αλλά και του εγκλωβισμού πατριωτών στο Εαμ, οι οποίοι λόγω του υστερικού αντικομμουνισμού των μετεμφυλιακών αμερικανόδουλων αστικών κυβερνήσεων αποδέχτηκαν τον εν λόγω εγκλωβισμό και τον ενσωμάτωσαν στην οικογενειακή τους παράδοση. Επομένως, καθιστούν αδύνατη τη χρήση συγκεκριμένων συμβόλων. Και δεν βρισκόμαστε πια στη δεκαετία του '80 που μπορούσες να δεις κυριολεκτικά τα πάντα, ως έναν τρόπο αντίδρασης ενάντια στις αστικές νόρμες, ο οποίος θα σόκαρε τους νοικοκυραίους. Τώρα πια κάθε σύμβολο συνδέεται άρρηκτα με συγκεκριμένο πολιτικό χώρο.
Ως προς το No politica που χλευάζει, είναι ο βασικός λόγος της πατριωτικής στροφής που παρατηρείται στους οργανωμένους πολλών ομάδων. Και αυτό συμβαίνει διότι σταματησε σε έναν ικανοποιητικό βαθμό τον εισοδισμό από κομματικά μαγαζάκια και γκρούπες. Η πλειονότητα όσων το χλευάζουν και μάλιστα έκοψαν εντελώς, είναι αριστεροί. Αντίθετα, αυτονόητες πατριωτικές κινήσεις π.χ ελληνικές σημαίες, πανό για εθνικά θέματα, αντιτουρκικα συνθήματα κλπ, κέρδισαν έδαφος και στη νεολαία ακριβώς επειδή δεν ταυτίζονται με την εκάστοτε κομματική μικροπολιτική, συμπεριλάμβανομένων και των κομμάτων του χώρου (αυτό κατά τη γνώμη μου ήταν θετικό).
Όσο για το αν θα πρέπει οι εθνικιστές οπαδοί να "πακετώνουν" αντιφασίστες έχω να πω το εξής: ένας λόγος που οι ιδέες μας είναι απεχθείς στην κοινωνία, πέραν της προπαγάνδας των ΜΜΕ, είναι η τακτική της αγελαίας βίας που ακολουθήθηκε τις προηγούμενες δεκαετίες, πιστεύω από ένα σημείο και μετά προβοκατόρικα. Και επειδή η διάκριση είναι μεγάλο όπλο, θα μιλήσω βάσει δικών μου βιωμάτων. Έχω γνωρίσει φανατισμένους αντιφασίστες. Έχω γνωρίσει όμως και πολλούς "αντιφασίστες", που απλά δήλωναν τέτοιοι. Και επειδή ήταν άτομα της δικής μου ηλικίας και οικονομικής τάξης, με ίδια προβλήματα και ανησυχίες για το μέλλον, όχι μόνο και μπόρεσα να συμβιώσω μαζί τους στο ίδιο πέταλο, αλλά και να τους αλλάξω γνώμη σε κάποια πράγματα. Κυρίως,όμως, να τους πείσω ότι οι ιδέες μου έχουν θέση στον χάρτη των πολιτικών ιδεών, ακριβώς επειδή έχω τα επιχειρήματα να τις στηρίξω χωρίς να φαίνομαι γραφικός αούγκανος. Αντίθετα, έχω γνωρίσει και πολλούς τύπους υποτίθεται των ιδεών μου, που ήταν ψυχασθενείς. Με τέτοιους δεν γουστάρω επαφή στα πλαίσια δήθεν της συνεργασίας για "πακέτωμα" αντιφασιστών. Το μόνο που κατάφερε η αγελαία βία του παρελθόντος ήταν να συσπειρώσει τον αντιεξουσιαστικό χώρο περισσότερο και να τον πωρώσει ενάντια στον φανταστικό εχθρό, τον "αντιφασισμό", μετατοπίζοντάς τον καθολικά από τον αντικρατικό του προσανατολισμό...
Παρασκευή, 15 Οκτωβρίου, 2021
...Άλλο που δεν ήθελαν οι υπηρεσίες. Στην εποχή μας, όποιος νομίζει ότι διεξάγει ιδεολογικό αγώνα επειδή θα δειρει τον τάδε αριστερό και τον δείνα αντιφασίστα ή επειδή θα επιτεθεί σε ένα στέκι αναρχικών είναι είτε χαζός και κολλημένος είτε βαλτός που "παίζει μπάλα" με τους κολλημένους. Ειδικάε τα τωρινά δεδομένα. Το στοίχημα των καιρών για τους εθνικιστές είναι η διείσδυση στην κοινωνία μέσω δομών και η χρήση της βίας μόνο για αυτοάμυνα και περιφρούρηση των νόμιμων ακτιβιστικών δράσεων. Τα υπόλοιπα είναι βούτυρο στο ψωμί κράτους και παρακράτους. Είναι εύκολο να δίνονται τέτοιες προτροπές. Όταν επέλθουν συνέπειες (ρουφιάνεμα, νομικές και δικαστικές περιπέτειες) αυτοί που προτρέπουν θα στηρίξουν τους συναγωνιστές τους; Γιατί η ιστορία δείχνει ότι άλλοι διατάζουν και άλλοι πληρώνουν τη νύφη, ενώ ενώπιον των αρχών κανείς δεν τους ξέρει και κανείς δεν τους προέτρεψε ποτέ σε οτιδήποτε. Χάνονται νιάτα και καταστρέφονται οικογένειες χωρίς αντίκρισμα.Την αναφορά στον χουλιγκανισμό, μόνο ως αστείο τη λαμβάνω. Χουλιγκανισμός υπήρχε μέχρι το 2009. Τώρα πια υπάρχουν ψευτοσκηνικα για το ίντερνετ, όπου συμμετέχουν πυρήνες οπαδών που πανελλαδικά είναι αμφίβολο αν ξεπερνούν τα χίλια πεντακόσια άτομα. Καμιά σχέση με τη μαζικότητα προηγούμενων δεκαετιών. Οι πολιτικοποιημένοι οπαδοί συνήθως δεν ασχολούνται με τέτοια. Ούτε όσοι πλάκωνονται το κάνουν επειδή τους στέλνει ο Μαρινάκης και ο Αλαφούζος, όπως και παλιά δεν το έκαναν για αυτό τον λόγο. Αυτό είναι ένα κλασσικό επιχείρημα του μέσου νοικοκύρη που δεν έχει καμία σχέση με τον οπαδικό χώρο. Πάντως μπορεί οι ομάδες να είναι εταιρείες ως προς τον τρόπο λειτουργίας, δεν είναι όμως στην ψυχή και στο μυαλό των οπαδών. Και αυτό είναι μια ρομαντική αντίσταση. Αλίμονο, αν εγκαταλείπαμε κάθε πεδίο επειδή το φθείρει ο φιλελεύθερος καπιταλισμός. Θα έπρεπε απλά να πάμε σε σπηλιές γιατί όλα λίγο-πολυ έχουν υποστεί τέτοιου είδους αλλοίωση. Μεγαλύτερη εταιρεία πάντως από την Ελληνικός Εθνικισμός Α.Ε και τους μετόχους της δεν υπάρχει. Όταν ο "χώρος " καταφέρει να πείσει τους νέους ότι οι δέσμες ιδεών που πρεσβεύει αξίζουν να μπούνε πάνω από το ιδεώδες της ομάδας, ίσως πετύχει κάτι. Μέχρι τώρα εθνοπρέζα και εμμονή με δευτερεύοντες ή και ανύπαρκτους εχθρούς λανσάρει, ξεχνώντας τους πραγματικούς. Αυτά και ζητώ συγνώμη για το σεντόνι.
Αλέξανδρος
Παρασκευή, 15 Οκτωβρίου, 2021
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Καμία συγγνώμη δεν χρειάζεται να ζητήσεις Αλέξανδρε. Είναι χαρά μας να βλέπουμε παιδιά που μας διαβάζουν να σκέπτονται και να εκφράζονται όπως εσύ.
Μια υποσημείωση προς όλους τους σχολιαστές. Στην όλη συζήτηση-ανάλυση μην ξεχνάμε το κεντρικό σημείο. Δηλαδή το γήπεδο/ποδοσφαιρικό γεγονός. Όλα αρχίζουν απο εκεί (στο συγκεκριμένο πάντα θέμα συζήτησης). Εφόσον μας αρέσει και μας ελκύει το ποδοσφαιρικό γεγονός τότε αρχίζουμε την συζήτηση.
Σε όποιους δεν αρέσει και ασχολούνται (ή προτρέπουν άλλους να ασχοληθούν) μόνο χρησιμοθηρικά προκειμένου να εκπληρώσουν πολιτικούς σχεδιασμούς, καλό θα είναι να γνωρίζουν ότι η όποια προσπάθεια έχει αποτύχει εκ των προτέρων.
Και πάνω απ όλα δεν είναι αυτό το σκεπτικό του αληθινού εθνικιστή.
Σάββατο, 16 Οκτωβρίου, 2021
Μπετόβλακα επαναστάτη του εστιατορίου, άλλο ο κομμουνισμός και άλλο ο εθνικομπολσεβικισμός. Ούτε αυτό δεν ξέρεις;
Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα για έναν λόγο το συμπαθούμε. Γιατί σας τάραξε στην φάπα. Καθήλωσε στην αντιπολίτευση το κόμμα που σε πληρώνει. Χρησιμοποιώντας, ανάμεσα στα άλλα, και κάποια ιδεολογικά δάνεια της αποδώ μεριάς. Ευτυχώς που μας το θύμησες για να ανεβάσουμε τη σχετική ανάρτηση από το facebook στο ιστολόγιο.
Αν έχεις πράγματι τόση απορία για το τι είναι ο Ρομαντισμός θα σου δώσω μια περιγραφή.
Ο Ρομαντισμός είναι μια κοσμοθεώρηση, με πολιτική, λογοτεχνική, καλλιτεχνική και φιλσοσοφική έκφραση. Χονδρικά, οι απαρχές του ανάγονται στο δεύτερο μισό του 18ου αιώνα. Οι χώρες που φιλοξένησαν τις πρώτες εκδηλώσεις του ήταν η Γερμανία, η Αγγλία και η Γαλλία. Από το πρώτο μισό του 19ου αιώνα απλώθηκε σε όλη την Ευρώπη. Το τέλος της πρώτης κινηματικής του εποχής έλαβε χώρα κάπου στο μισό του 19ου αιώνα στη δυτική Ευρώπη και στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα στην ανατολική και τη νότια. Μετά το τέλος της πρώτης του εποχής συνέχισαν να αναδύονται νεορομαντικά ρεύματα. Ποτέ όμως δεν αναπτύχθηκε ένα συνολικό πολιτισμικό κίνημα όπως το αρχικό. Δεν χρειάστηκε κιόλας γιατί η σπορά των κεντρικών του ιδεών είχε γίνει.
Κυριακή, 17 Οκτωβρίου, 2021
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Στην πολιτική του έκφραση ο Ρομαντισμός τροφοδότησε διάφορες ιδεολογίες. Η στενότερα συνδεδεμένη ιδεολογία με την ρομαντική πολιτική σκέψη ήταν ο εθνικισμός. Ο ρομαντικός εθνικισμός είχε κάποιες θεμελιώδεις ιδεολογικές αρχές.
α)Η οργανική πρόσληψη του έθνους και η άρνηση της καθολικότητας του εργαλειακού ορθολογισμού που οδηγεί στον ατομικισμό (Χέρντερ, Μπερκ, Φίχτε, Μπονάλντ).
β) Η έμφαση στην εγγενή χαρισματικότητα κάποιων ανθρώπων να οργανώνουν τον δημόσιο βίο σύμφωνα με μια αρχετυπικά ιδεατή ιεράρχιση του κόσμου. Η έμφαση στην χαρισματικότητα γινόταν νοητή με φιλοσοφικά μεταφυσικούς όρους, ως έμφυτο χάρισμα, και όχι έπειτα από ποσοστική και υλικά μετρήσιμη αξιολόγηση (Καρλάιλ). Από αυτή τη σχολή σκέψης γεννήθηκε αργότερα το ρεύμα των θεωριών ελίτ. Έναν αιώνα αργότερα αυτή η ιδεολογική ρίζα της έννοαις των ηρώων του πνεύματος πήρε στα κινήματα του μεσοπολέμου την μορφή της χαρισματικής ηγεσίας.
γ) Μια παραδοσιοκρατική κριτική των φιλελεύθερων και προοδευτικών ρυθμίσεων του δημόσιου βίου που υποστήριζε ότι η φιλελεύθερη νεωτερικότητα αποκαθήλωσε μια πολιτική πραγματικότητα που στο παρελθόν ήταν καλύτερη, με ταυτόχρονη αποδοχή ότι η ακριβής αναβίωση του προνεωτερικού παρελθόντος δεν ήταν εφικτή και θα έπρεπε να αντικατασταθεί από μια νέα παραδοσιοκρατία (Μπερκ, Μύλλερ, και όλη η ρομαντική λογοτεχνία)
δ) Η αναζήτηση ενός κοινοτιστικού (Μποναλτ), αυτάρκους (Φίχτε) ή μη διεθνιστικού σοσιαλιστικού μοντέλου οργάνωσης της παραγωγής και της κοινωνίας. Ακόμη και η πρώτη εκδοχή του ολοκληρωτικού κορπορατιστικού κράτους βρίσκεται εδώ (Μύλλερ).
Αυτές είναι οι θεμελιώδεις αρχές της ιδεολογίας του εθνικιστικού πολιτικού Ρομαντισμού. Ακόμα και ένα γκαρσόνι που παντοφλιάζει η χοντρή γυναίκα του μπορεί να καταλάβει πως αυτές ήταν και οι θεμελιώδεις αρχές του ε/ς, του φασισμού και των άλλων ρευμάτων του μεσοπολεμικού εθνικισμού + άλλη μία.
Το πέμπτο στοιχείο της ιδεολογίας του ε/ς και των μεσοπολεμικών κινημάτων, που δεν είναι θεμελιώδες αλλά απλά αναδείχθηκε στην ιστορική συγκυρία, είναι ο κοινωνικός δαρβινισμός. Ο κοινωνικός δαρβινισμός είχε ως αφετηρία ορθολογιστικά και φιλελεύθερα ρεύματα σκέψης, με καταβολές στο Διαφωτισμό. Αλλά στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα μπολιάστηκε με νεορομαντικά σχήματα και απέκτησε μια νέα εκδοχή. Αυτή της αντίληψης του βίου ως πάλης, ως διαρκούς αγώνα επιβίωσης. Πάνω της κόλλησαν και άλλες αγγλικές ιδέες, όπως ο φυλετικός ρατσισμός και ο κοινωνικός ρατσισμός. Ο φυλετικός ρατσιμός εξυπηρετούσε τα ιμπεριαλιστικά σχέδια των Άγγλων ενώ ο κοινωνικός ρατσισμός την αναπαραγωγή της αστικής εξουσίας. Όμως, στην διαπλοκή τους με το ρεύμα του κοινωνικού δαρβινισμού οι ιδέες αυτές απλώθηκαν και σε άλλες χώρες και μετέβαλαν το αρχικό βρετανικό-φιλελεύθερο περιεχόμενό τους. Χωρίς όμως να χάσουν και τον κεντρικό τους πυρήνα.
Γι αυτό είχαν δίκιο οι Στράσερ στην θεωρητική συζήτηση περί ιμπεριαλισμού κλπ. Ο Χίτλερ και άλλοι εθνικιστές πολιτικοί μέσα στην χοάνη των επιρροών τους απορροφούσαν και ιδέες εντελώς ξένες με τις θεμελιώδεις αρχές ΚΑΘΕ εθνικισμού, που είναι οι τέσσερις παραπάνω, οι οποίες είχαν ως αφετηρία τον Γερμανικό, τον Βρετανικό και τον Γαλλικό Ρομαντισμό (και όχι τον γαλλικό νεορομαντισμό του 1890 όπως είπε στην αρχή αλλά μετά ανασκεύασε ο Στέρνχελ, ούτε ασφαλώς τον Ρουσσό όπως υποστηρίζουν άλλοι ερευνητές).
Εντάξει τώρα επαναστάτη του πληκτρολογίου; Σου λύθηκαν οι απορίες; Πήγαινε ξανά στη λάτζα σου γιατί θα πέσει παντόφλα και από βαρύ γυναικείο χέρι.
Κυριακή, 17 Οκτωβρίου, 2021
Admin μην κάνεις μαθήματα πάνω στον Ρομαντισμό τζάμπα. Ένας εκπαιδευτικός που έχει φτιάξει την σελίδα "Gibb's Classical" πληρώνεται 200 δολάρια για τρία μαθήματα πολιτικής θεωρίας. Χαχα! Και εσύ τους τα κάνεις δωρεάν! Μαλλον θα πρέπει η ΦΛΕΦΑΛΟ να ανοίξει φροντιστήριο μπας και ξυπνήσουν μερικοί.
Επίσης επειδή όπως προείπα, τελικά ο αντικαπιταλισμός τρομάζει, θα κάνω αναφορά σε κάποιον που λογικά είναι ήρωας αυτών των ηλιθίων καθώς είναι, φύση και θέση, νεοφιλελεύθεροι. Τον Christopher Cantwell. Αυτός ο βλαξ είχε ξεκινήσει ως "άναρχο" - καπιταλιστής και τελικά ο αντικομμουνισμός του τον έκανε να καταλήξει "έθνο" - καπιταλιστής. Ο ίδιος ως γνωστός προβοκάτορας είχε δώσει συνέντευξη στο VICE στο οποίο έλεγε ότι "Δεν θα φοβόταν να χρησιμοποιήσει βία" καθώς έδειχνε τα όπλα του στην κάμερα. Βούτυρο στο ψωμί του συστήματος δηλαδή! Ο ίδιος βέβαια κατέληξε να βγάλει βίντεο στο οποίο έκλεγε λέγοντας ότι φοβόταν για την ζωή του! Κάνοντας προφανώς περίγελο αυτό το οποίο περνάει ως "συντηρητισμός" στην Αμερική. Το οποίο τελικά δεν είναι και κακό καθώς οι πρεσβείες και εδώ θέλουν να δημιουργήσουν έναν αμερικανικού τύπου "συντηρητισμό" του οποίου είμαστε πολέμιοι και τον οποίο ξευτιλίζουμε και εμείς! Αυτή την ιστορία την λέω καθώς αντιλαμβάνομαι ότι έχουμε πολλούς Cantwell στην Ελλάδα, οπότε ας πάρουμε τα μέτρα μας!
Δευτέρα, 18 Οκτωβρίου, 2021
Τι πάτε και εσείς να εξηγήσετε σε άτομα που πιστεύουν ότι ο εθνικοσοσιαλισμός είναι δόγμα που ή έπεσε από τον ουρανό ή φανερώθηκε ως θεία αποκάλύψη στον Α.Χ ή έφτασε κατευθείαν από την αρχάια Σπάρτη (που βρήκαν Φύρερ/λαικό δικτάτορα στην αρχαία Σπάρτη είναι βέβαια ένα ερώτημα). "Εθνικοσοσιαλισμός" έτσι γενικά και αόριστα, σαν θρησκευτικό δόγμα και με τον Χίτλερ ως προφήτη
Τρίτη, 19 Οκτωβρίου, 2021
Μεγάλη η χάρη του Άβαταρ
Τρίτη, 19 Οκτωβρίου, 2021
Ανώνυμε, κάποιοι από δαύτους έχουν τα μυαλά που περιγράφεις.
Κάποιοι άλλοι θέλουν να μαθαίνουν ιστορία πολιτικών ιδεών από τη Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. Για αυτό πυροδοτούν τα δικά μας σχόλια με δικά τους ανώνυμα σχόλια-προκλήσεις. Υποθέτουμε ότι μαζεύουν υλικό για να κατασκευάσουν την ιδεολογία των επόμενων οργανώσεων-ιστολογίων που θα δημιουργήσουν, μόλις διαλύσουν (για άλλη μια φορά) τις υπάρχουσες. Αλλά δεν γνωρίζουν ότι τα υψώματα έχουν ήδη καταληφθεί....
Τρίτη, 19 Οκτωβρίου, 2021