Σταμάτης Μαμούτος
Ήμουν ένα από τα παιδιά της γενιάς που μεγάλωσαν ακούγοντας τους παλαιότερους να διηγούνται ιστορίες από τον πόλεμο του 1940-41.
Μπορεί να ήταν χειμώνας, καλοκαίρι ή φθινόπωρο. Δεν είχε σημασία. Η ανάμνηση που έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό μου είναι εκείνη του αείμνηστου παππού μου, του Σωτήρη, να βυθίζει το μεγάλο του κορμί στην ξεφτισμένη ξύλινη καρέκλα και να μου μιλά συνεχώς για τις εμπειρίες που είχαν συγκλονίσει τη ζωή του. Δηλαδή, για τις εμπειρίες του πολέμου.
Και όταν το έκανε, η επιτηδευμένη αυστηρότητα, με την οποία ο παππούς μου προσπαθούσε να γεμίζει το ύφος του, γινόταν χίλια κομμάτια. Κι από τα βάθη της προσωπικότητάς του αναδυόταν ο παιδικός του ψυχισμός. Εκείνος που φλόγιζε τις αφηγήσεις του για τον πόλεμο του ‘40. Τις αφηγήσεις με τις οποίες μεγάλωσα.
Θυμάμαι ότι στο τέλος με κοιτούσε με περιέργεια. Τα όσα είχε ζήσει στον πόλεμο και μου εξιστορούσε, για εκείνον ήταν βιώματα ζωής. Αλλά και για ‘μένα, τροφή της ψυχής μου. Ο παππούς μου, ένας ευγενικός και ειρηνιστής άνθρωπος ο οποίος έδινε στις αφηγήσεις του έναν βαθιά ανθρώπινο και καθόλου επικό χαρακτήρα, δυσκολευόταν να αντιληφθεί γιατί τα όσα άκουγα από εκείνον εγγράφονταν στο νου μου όχι απλά ως ενδιαφέρουσες παλιές ιστορίες αλλά ως ραψωδίες μάχης.
Εγώ, όμως, μπορούσα από τότε να αντιληφθώ πόσο φτωχότερο ήταν το ψυχικό φορτίο των νεότερων γενιών, οι οποίες δεν είχαν ζήσει μια τέτοια συγκλονιστική εμπειρία. Την εμπειρία του να σφυρηλατείς την προσωπικότητά σου στο αμόνι του πολέμου. Και μάλιστα έχοντας την σχεδόν υπερβατική ιδιότητα, την, υπαρκτή απ΄ την αυγή της ιστορίας, ιδιότητα του Έλληνα στρατιώτη.
Έτσι, καθώς περιφερόμουν ανάμεσα στους μεγάλους θέτοντας τα συνήθως αναπάντητα παιδικά μου ερωτήματα, στο τέλος επέστρεφα πάντοτε στον παππού μου. Και τον παρακαλούσα να μου αφηγηθεί ξανά τις αναμνήσεις του από το μέτωπο. Κι εκείνος το έκανε. Και η ιστορία ξαναζούσε. Στις αναμνήσεις του και στην φαντασία μου. Στις καρδιές και των δυο μας. Η ιστορία του μικρού θεού της παγκόσμιας ιστορίας. Του Έλληνα στρατιώτη.
Αι σκιαί στη γωνία της τοιχοποιίας άρχισαν να αναδεύοντο. Ωσάν πλοκάμια αιθέρια αιωρούντο εις τον αήρ, κινούμενες απειλητικώς προς την κατεύθυνσιν όπου αναπαυόμουν. Εφιάλται ανείπωτοι κυρίευσαν το νου μου. Από τα βάθη της τοιχοποιίας η καταραμένη εκείνη ομιλία ακούσθη επαναληπτικώς. Απόκοσμη. Φρικτή. Η φωνή του νεκρού Λεμούριου λάλησε εις τα ώτα μου ακατάληπται μελωδίες. Και τα όσα ειπώθησαν, ήτο ανατριχιαστικά:
"Μπραβο Μαμουτε. παρε και εσυ το μερος των εβραιων που πολεμησαν τον Αξονα μαζι με τους κομμουνιστες σου. εισαι τυχερος που δεν καταφεραμε να φτιαξουμε με τον Μουσολινι τη ρωμαϊκη αυτοκρατορια που οραματιζοτανε, γιατι θα παιρναμε μεχρι και τη Σοβιετικη Ενωση και ο εθνοκαπιταλισμος μας θα θριαμβευε μια για παντα επανω στον σοσιαλισμο σου! κατσε τωρα να τρεχεις με μπλοκακι σαν ζητουλας στη δουλεια σου αντι να τρως με χρυσα καπιταλιστικα κουταλια. περαστικα σου αφου δεν ακους τους λεμουριους... -Λεμουριος τρολιστας"
Καταραμένε αρχηγίσκε αλητηρίων κοπριτών του δημοσίου πανεπιστημίου, τα πνεύματα τα οποία σε διώκουν παραπλανούνται ακολουθώντας εμέ. Ορθώς κατηγορήθηκες υπό του Αληθινά Παλιού σχολιαστού ότι χειρίζεσαι λεξιμαγεία.
Ζητώ την ενοχίν του, κύριοι ένορκοι! Είναι γνώστης σκοτεινών τεχνών και αλχημιστικής μαγείας.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...28η Οκτωβρίου σήμερα και θα βγουν οι διάφοροι αντιφασίστες από την αριστερά μέχρι την άκρα δεξιά για να φωνάξουν: σαν σήμερα πολεμήσαμε και τσακίσαμε τον φασισμό. Βούτυρο στο ψωμί τους φυσικά θα βάλουν οι γνωστοί εστιάτορες και σερβιτόροι του χώρου που θα αρχίσουν τις γνωστές κατηγορίες περί αγγλόδουλου Μεταξά.
Η αλήθεια είναι μία και πικρή ότι σαν σήμερα δεν πολεμήσαμε τον φασισμό αλλά συγκρούστηκαν δύο φασιστικά καθεστώτα αφού και ο Μεταξάς φασιστής ήταν! Αυτοί οι οποίοι πολεμούσαν στο μέτωπό τους Ιταλούς ήταν οι ίδιοι που χαιρετούσαν φασιστικά στην ΕΟΝ. Αυτοί οι οποίοι πολεμούσαν στο μέτωπό τους Ιταλούς ήταν οι ίδιοι που φώναζαν "ζήτω η νίκη" σύνθημα των Γερμανών Εθνικοσοσιαλιστών. Αυτός που είπε το ΟΧΙ προασπίζοντας την εθνική ακεραιότητα και όχι κηρύττοντας τον πόλεμο σε κάποια ιδεολογία ήταν εκείνος που καλούσε στο να βρει η Ελλάδα τρόπο να εξέλθει της δημοκρατίας, ήταν αυτός που στα ημερολόγια του έγραφε πως οι Εβραίοι είναι καπιταλιστές και διεθνιστές διότι μόνο έτσι μπορούν να επικρατήσουν, ήταν αυτός που παραδεχόταν πως οι Άγγλοι μάχονται για να επιβάλλουν τον λιμπεραλισμό. Δυστυχώς αυτά δεν προβάλλονται από τους διάφορους "καθαρολόγους" και έτσι σχηματίζεται η εικόνα του αντιφασίστα Μεταξά. Τελικά η αγγλοκρατία μαζί με τον τέκτονα βασιλέα τον παγίδευσαν και έγινε όμηρος τους. Το μεγάλο του λάθος που δεν απαγκιστρώθηκε ποτέ από την εξουσία τους!
Ανώνυμε, ήταν δύσκολο να απαγκιστρώσει από την εξουσία ενός κράτους, που κατασκευάστηκε από εβραϊκά κεφάλαια της Αγγλίας, τους μηχανισμούς που οι κατασκευαστές του τοποθέτησαν σε κυβερνητικά πόστα. Όποιος το επιχείρησε αυτό κατά το παρελθόν (Δραγούμης) ή τουλάχιστον δοκίμασε μια μικρή απόκλιση προς την μεριά της εθνικής ανεξαρτητοποίησης [π.χ Μεταξάς, Κωνσταντίνος στον ΑΠΠ, Καποδίστριας, Όθωνας] είχε άδοξο και ανεξήγητο(..;) τέλος.
Αυτή η ιστορική γνώση πρέπει να μας παραδειγματίσει προκειμένου να διαμορφώσουμε την στρατηγική μας. Ταυτόχρονα δικαιώνει όσους υποστηρίζουμε ότι ο αγώνας για εθνική ανεξαρτησία πρέπει να απλωθεί πέρα από τα στενά όρια της πολιτικής του δημόσιου βίου (κράτος, κόμμα κλπ) και να λάβει χώρα (και) σε πεδία στα οποία δεν είμαστε τόσο ευάλωτοι (πχ. πολιτισμός, μαζική κουλτούρα κλπ).
Εκεί πρέπει να μπουν τα θεμέλια του μόναδικού αγώνα για εθνική ανεξαρτησία που μπορεί να έχει πιθανότητες νίκης.
Ο Μεταξάς σίγουρα δεν μπόρεσε να ασκήσει ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, δεν κατάφερε δυστυχώς να απελευθερωθεί από την νοσηρή μορφή του Γεωργίου και των μεγάλων δυνάμεων που αυτός υπηρετούσε. Αυτό είναι δεδομένο. Το ερώτημα είναι αν πραγματικά το ήθελε αυτό, ή αν λόγω μιας (κοντόφθαλμης κατά την γνώμη μου) γεωπολιτικής ανάγνωσης υιοθέτησε και ο ίδιος αυτές τις απόψεις. Θα ήθελα την γνώμη του Σταμάτη πάνω σε αυτό.
Σε κάθε περίπτωση μιλάμε για έναν μεγάλο άνδρα και μια σπουδαία προσωπικότητα. Κάτι που λίγοι "εθνικιστές" του αναγνωρίζουν είναι ότι κατά τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο παρέμεινε σταθερός στην σωστή πλευρά της ιστορίας, συμμετέχοντας και στο κίνημα των επιστράτων. Κατά την γνώμη μου η ατυχής έκβαση του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου, σε συνδιασμό με την επανάσταση στην Ρωσία της οποίας υπήρξε καταλύτης, ήταν πολύ περισσότερο καθοριστική για την μετέπειτα πορεία της Ευρώπης, ακόμα και από αυτή του 2ου ΠΠ.
Ο Σταμάτης είπε...Αν και δεν διαθέτω ειδίκευση ως πολιτικός επιστήμονας πάνω στην γεωπολιτική αντίληψη του Μεταξά (το ερευνητικό μου πεδίο είναι η ιστορία των ιδεών και όχι οι διεθνείς σχέσεις ή η γεωπολιτική) η εκτίμησή μου είναι ότι δεν υπέπεσε σε κάποια κοντόφθαλμη γεωπολιτική ανάλυση. Αν πρέπει να του χρεωθεί κάτι, υπό την οπτική μιας πιθανής ιδεολογικής έκπτωσης, είναι η αποδοχή του να συμμετάσχει ως πρωταγωνιστής σε ένα πολιτικό πεδίο που ήταν εκ των πραγμάτων γνωστό ότι δεν θα ανταποκρινόταν σε κάποιες από τις θεμελιώδεις αρχές της ιδεολογίας του. Στην γεωπολιτική του εκτίμηση όμως έπεσε μέσα. Από την άλλη ακόμη και να είχε περάσει η Ελλάδα στην συμμαχία του Άξονα οι πιθανότητες αλλαγής της τροπής που πήρε ο πόλεμος θα ήταν μηδαμινές. Συνεπώς δεν μπορεί να κατηγορηθεί για κοντόφθαλμη γεωπολιτική κρίση. Το αντίθετο. Η πλευρά που θεώρησε ότι θα νικούσε νίκησε ενώ και τα Δωδεκάνησα προσαρτήθηκαν.
Τώρα για το ποιος ήταν ο αληθινός του ιδεολογικός προσανατολισμός όταν κυβερνούσε, χωρά πολλή συζήτηση. Αν ευσταθούν οι πληροφορίες που τον θέλουν να είχε ανοιχτές κεραίες στην επαφή με τους Γερμανούς για μια πιθανή επιστροφή στην ουδετερότητα, με εδαφικά κέρδη στη βόρειο Ήπειρο, μετά τις νίκες επί των Ιταλών, το πράγμα περιπλέκεται. Ήταν τελικά ένας παλιός ριζοσπάστης εθνικιστής που έτεινε ξεκάθαρα προς τον φασισμό ή ένας τυπικός βασιλοφρόνων συντηρητικός εθνικιστής; Αν ευσταθούν οι πληροφορίες που τον θέλουν να είχε μέχρι το τέλος ανοιχτές θύρες σε μια επωφελή για την Ελλάδα συνεννόηση με τους Γερμανούς ίσως θα πρέπει να περάσει από το νου μας η πιθανότητα να ήταν ξεκάθαρα ριζοσπάστης συντηρητικός με ανοιχτά φιλοφασιστικές προοπτικές, που απλώς είχε καλύψει την ιδεολογία του με κάποια πιο συντηρητικά στοιχεία, εφόσον διαπίστωσε ότι μόνον αυτός ήταν ο δρόμος που θα τον έφερνε στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής. Και όταν του δινόταν η ευκαιρία κατευθυνόταν, ανάλογα την περίσταση και στο βαθμό που μπορούσε, προς τις φασίζουσες αρχές του. Μια τέτοια πρακτική είναι συνηθισμένη σε όλους όσους παίρνουν την εξουσία.
Η εξουσία συνοδεύεται πάντα από ιδεολογικές εκπτώσεις. Ο Χίτλερ είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Για αυτό η πολιτική επιστήμη συνήθως όταν θέλει να ερευνήσει το καθαρά ιδεολογικό μέρος ενός κόμματος ή ενός πολιτικού προσώπου, το εξετάζει πριν αυτό έρθει στην εξουσία. Στην φάση που οι ιδεολογικές γραμμές του είναι πιο καθαρές (αν και υπάρχουν ενστάσεις ως προς την αρτιότητα αυτής της μεθοδολογίας, εγώ τη θεωρώ σε γενικές γραμμές σωστή).
Επανερχόμενος στην περίπτωση Μεταξά αντιλαμβανόμαστε ότι θα είναι χρήσιμο το να επιβεβαιωθεί οριστικά από την ιστορική έρευνα η επαφή του Μεταξά με Γερμανούς αξιωματούχους στο χρόνο που μεσολάβησε από την νίκη επί των Ιταλών μέχρι την γερμανική επίθεση. Τόσο για να έχουμε καλύτερη εικόνα της ιδεολογίας του και του πόσο σταθερός ήταν σ' αυτή όσο και για να διαπιστώσουμε την εμβέλεια της κυβερνητικής του πρακτικής.
Αυτό όμως δεν είναι εύκολο. Πρώτον γιατί ο Χίτλερ δεν χρησιμοποιούσε με τακτικότητα την επίσημη διπλωματική οδό στις επαφές του με τους ηγέτες άλλων χωρών, πράγμα που σημαίνει ότι δεν υπάρχει καταγεγραμμένο διπλωματικό αρχείο για πολλές από τις κινήσεις του στην εξωτερική πολιτική. Και δεύτερον γιατί δεν είναι ακόμη εύκολη η έρευνα σε τέτοια θέματα στην εποχή μας για τους .. ευνόητους λόγους.
Στο θέμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι η επανάσταση στην Ρωσία συνέβαλε ώστε η κατάληξη του πολέμου να μην ήταν αυτή που εσύ ονομάζεις ατυχή. Άσχετα αν τελικά δεν εξελίχθηκαν έτσι τα πράγματα. Το να θες και την νίκη των Γερμανών στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και την μη επικράτηση των κομμουνιστών στην Ρωσία είναι αντιφατικό. Γεωπολιτικά και στρατιωτικά το ένα προϋπέθετε το άλλο. Ασχέτως αν στο τέλος πραγματοποιήθηκε το μισό που
απ' ότι φαίνεται δεν σου άρεσε.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ευχαριστώ για την απάντηση Σταμάτη, με καλύπτεις πλήρως! Μια παρατήρηση έχω μόνο σε αυτά που λες αλλά θα επανέλθω αύριο!
Στα του 1ου ΠΠ, άτυχης δεν ήταν μόνο η έκβαση αλλά όλος ο πόλεμος από την αφετηρία του ήδη. Και συγκεκριμένα από την διαμόρφωση των αντιμαχόμενων στρατοπέδων και την συμμαχία της Ρωσικής αυτοκρατορίας με τις φιλελεύθερες δυτικές δυνάμεις (γεγονός για το οποίο μεγαλύτερη ευθύνη φέρει η κοντόφθαλμη πολιτική της Γερμανίας και ειδικά της Αυστρο-Ουγγαρίας). Από την στιγμή που μοιράστηκε όπως μοιράστηκε η τράπουλα όμως όντως, ισχύει αυτό που γράφεις. Γι'αυτό και στηρίχθηκε υπογείως η επανάσταση και από την Γερμανία. Τελικά πάντως ήρθαν τα πράγματα έτσι ώστε να θριαμβεύσουν πλήρως οι δυνάμεις της "προόδου" στην Ευρώπη
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Δεν χρειάζεται να μελετήσουμε τις ελληνογερμανικές σχέσεις διαρκούντος του ελληνοϊταλικού πολέμου για να συμπεράνουμε τις απόψεις του Μεταξά αλλά τις ιδέες του όπως τις αποτυπώνει στ Ημερολόγια του. Η εθνικοσοσιαλιστική, φασιστική του προσέγγιση σε πολλά ζητήματα είναι κραχτή. Αλλά και αν ακόμη θέλετε να προσμετρήσουμε τις ελληνογερμανικές σχέσεις μεταξύ 1940-41 τότε όντως υπήρξαν ορισμένες προτάσεις ειρήνης βέβαια πάντα μέσω τρίτων (μια από το Βελιγράδι που την μεταφέρει ο Αργυρόπουλος και μια από την Μαδρίτη με τον Κανάρη). Αυτό μαρτυράει το ότι υπήρχαν διαβουλεύσεις μεταξύ των δύο κρατών. Οι διπλωματικές σχέσεις μεταξύ Ελλάδος - Γερμανίαα κατά την διάρκεια του ελληνοϊταλικού όχι μόνο δεν διακόπηκαν αλλά αντιθέτως ήταν άρτιες για χώρες που ανήκουν σε αντίπαλα στρατόπεδα.
Ο Σταμάτης είπε...Όσα περισσότερα στοιχεία και συνδυασμούς στοιχείων έχουμε τόσο το καλύτερο. Μην ξεχνάμε ότι πρέπει να προσμετράται και το εξής γεγονός:
Ο Μεταξάς δεν ήταν κάποιος νεαρός διανοητής την εποχή που εξερράγη το φασιστικό κίνημα με αποκρυσταλλωμένη μορφή στην Ιταλία -δίνοντας το έναυσμα για να ακολουθήσει το πανευρωπαϊκό ρεύμα ανάδειξης παρόμοιων κινημάτων- ώστε να επηρεαστεί σε μια εποχή πνευματικών αναζητήσεων. Ήταν ήδη ενεργός πολιτικά και μάλιστα στο επίκεντρο των πολιτικών εξελίξεων της Ελλάδας, με διαμορφωμένο ιδεολογικό πλαίσιο (ενός συντηρητικού εθνικισμού με κάποιες ριζοσπαστικές τάσεις). Συνεπώς το να υιοθετήσει ξεκάθαρα, και χωρίς αποκλίσεις, τον φασισμό ως ιδεολογία από την δεκαετία του '20 κι έπειτα, ήταν κάτι όχι ιδιαίτερα εύκολο. Ίσως αυτός να είναι κι ένας λόγος που εξηγεί κάποιες αποκλίσεις του. Δεν ήταν ούτε κάποιος νέος στο ευρωπαϊκό εθνικιστικό κίνημα ούτε κάποιος από τους βενιζελικούς αραπακολλατζήδες ώστε να μετακινηθεί εύκολα στον χάρτη των πολιτικών ιδεολογιών. Μάλλον μπορούμε να υποθέσουμε με σχετική ασφάλεια ότι στην ύστερη εποχή της ζωής του, ανάμεσα στα όσα ιδεολογικά γνωρίσματα του φασισμού αφομοίωσε, μπορούν να ανιχνευθούν και κάποιες προσωπικές τοποθετήσεις που επιβίωσαν από τις παλαιότερες ιδεολογικές του αναζητήσεις.
Ο Μαμούτος διατείνεται ότι πολεμά τον αστικό τρόπο ζωής αλλά υιοθετεί την εντελώς αστική αντίληψη περί πολέμου δηλαδή ότι αποτελεί μια εσωτερική σύγκρουση μεταξύ του ευατου μας και τον κατώτερων ενστίκτων του, ότι ακονίζει τις ορμές μας, θέτει σε κίνηση την ενεργητικότητα μας και λοιπές τέτοιες αριστοκρατικές μπαρούφες. Άνθρωποι οι οποίοι δεν βρέθηκαν ούτε μια φορά στην ζωή τους σε πεδίο μάχης μας διδάσκουν για το πως να συμπεριφερόμαστε ευγενικά και ιδεαλιστικά στο χαράκωμα εκεί όπου κατεξοχήν βασιλεύουν τα κατώτερα ένστικτα, η αδυσώπητη θέληση για επιβίωση και η αγριότητα. Σε ποιον ακριβώς πόλεμο έχετε δει τους αντιπάλους να δίνουν λουλούδια και δώρα ο ένας στον άλλον προκειμένου να διατηρήσουν τον "ηρωισμό" τους (δηλαδή την αστική αντίληψη περί ηρωισμού); Από την αρχαιότητα ακόμη σε κάθε σύγκρουση ο νικητής έπαιρνε τα λάφυρα του ηττημένου, φρόντιζε να σβήσει την ανάμνηση του και να τον καθυποτάξει ολοκληρωτικά στην δύναμη του. Συνεχίζετε να επιβεβαιώνετε την αστική σας φύση και το ποσό αστικός και γλυκαναλατος αλλά και ασύμβατος με τα ειλικρινά πρότυπα μάχης είναι ο ρομαντισμός.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ποια η γνώμη της ΦΛΕΦΑΛΟ γύρω από το κάτωθι βιβλίο
https://www.politeianet.gr/books/9789606870507-lowy-michael-erasmos-romantismos-enantion-kapitalismou-249691
Γενικότερα ποια βιβλία για τον ρομαντισμό έχει να προτείνει;
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Ανώνυμο γκαρσόνι, έχεις μπερδέψει τον αστισμό, την αριστοκρατία και πολλά ακόμη ετερόκλητα σχήματα της νεώτερης φιλοσοφίας και πολιτκής δομής στο κούφιο κεφάλι σου.
Αυτό για τους ανθρώπους που δεν βγήκαν σε πεδίο μάχης μάλλον αφορά όλους τους ζωντανούς Έλληνες εκτός από εκείνους που πολέμησαν στον πόλεμο της Κύπρου το '74 (συν τους ελάχιστους εθελεντές σε μεταγενέστερες συγκρούσεις του εξωτερικού-μην μας πεις ότι είσαι ένας από αυτούς;). Δυστυχώς ή ευτυχώς, κοντεύει ένας αιώνας από τότε που έγινε για τελευταία φορά πόλεμος στην χώρα μας.
Το σχόλιο για την αρχαιότητα α) μας ξεκαρδίζει στο γέλιο, όπως και όλα εκείνα τα σχόλια που ανάγουν σύγχρονες συνθήκες με απευθείας -και μάλιστα ανιστόρητες- απαγωγές στην αρχαιότητα, αγνοώντας ότι κατά τα χιλιάδες χρόνια που πέρασαν μεταβλήθηκαν πολλές αντιλήψεις, β) σεβασμός στον αντίπαλο και μη ολοκληρωτική του εξαφάνιση υπήρχε ακόμη και στην αρχαιότητα (πόσο μάλλον μεταγενέστερα), αν και δεν καταλαβαίνουμε τι σχέση έχει αυτό που λες με το περιεχόμενο του άρθρου και της συζήτησης γ) σύμφωνα με το επιχείρημά σου ο μεγαλύτερος φλούφλης πρέπει να ήταν ο Χίτλερ εφόσον επέτρεψε στους Άγγλους να διαφύγουν στην Δουνκέρκη ενώ μπορούσε να τους εξολοθρεύσει ολοκληρωτικά ή να τους αιχμαλωτίσει.
Πίσω στην παραγγελία σου τώρα, γιατί θα εκνευριστεί ο πελάτης αν καθυστερήσεις και άλλο να σερβίρεις τη σούπα.
Ανώνυμε, είναι πολύ καλό βιβλίο. Έχουμε μεθοδολογικές και ερμηνευτικές διαφωνίες με τους ιστορικο-κοινωνιολόγους συγγραφείς. Αλλά τα πραγματολογικά στοιχεία που περιλαμβάνει το βιβλίο είναι πολύ πλούσια. Πραγματικός θησαυρός γνώσεων.
Κάποια ακόμη εισαγωγικά βιβλία είναι τα εξής:
-https://www.politeianet.gr/books/9789602182383-berlin-isaiah-kritiki-treis-kritikoi-tou-diafotismou-164416
-https://www.politeianet.gr/books/9789607909220-berlin-isaiah-scripta-oi-rizes-tou-romantismou-72520
-https://www.politeianet.gr/books/9789602745304-furst-r-lilian-psuchogios-i-prooptiki-tou-romantismou-162040
(αυτό αναφέρεται μόνο στη λογοτεχνία και όχι στην πολιτική σκέψη του Ρομαντισμού)
-https://www.vivliopoleiopataki.gr/product/500318/vivlia-anthropistikes-kai-koinonikes-episthmes-istoria-arxaiologia/O-anti-diafotismos/
Αυτά για αρχή γιατί μετά ακολουθεί η πρωτογενής βιβλιογραφία.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ρε ανώνυμε τι γράφεις; Τι τρικυμία είναι αυτή; Πας να παρουσιάσεις ως "αστική" την κυρίαρχη σε κάθε υψηλό πολιτισμό, από τα βάθη της αρχαιότητας, αντίληψη περί πολέμου. Ταυτόχρονα εκφράζεις την πραγματικά "αστική" και υλιστική σου γνώμη, η οποία σήμερα είναι και εντελώς κυρίαρχη.
Η σκληρότητα του πολέμου και η δύναμή του να φέρνει στην επιφάνεια τις βαθύτερες τάσεις και ορμές του ανθρώπου είναι δεδομένη, η "ηρωική" αντίληψη περί πολέμου δεν την αρνείται. Ίσα ίσα που ακριβώς γι'αυτό τον λόγο έχει ο πόλεμος την δυνατότητα να αποκτήσει μια ανώτερη διάσταση. Τα λουλούδια που γράφεις μάλλον από το μυαλό σου τα έβγαλες. Δεν "μοιράζεις λουλούδια" για να διατηρήσεις τον ηρωισμό σου, ορμάς και αντιμετωπίζεις με θάρος και ψυχρότητα τον θάνατο και την ανθρώπινή σου φύση.
Και κάτι τελευταίο. Επειδή εσύ είσαι ένας ψυχικά αστός μπουλούκος που το πιο επικίνδυνο πράγμα που έχεις κάνει στην ζωή σου είναι να φας μόνος σου την οικογενειακή μερίδα λουκουμάδες δεν σημαίνει πως όλοι ζούνε έτσι. Μπορεί κάποιος να μην έχει βρεθεί ποτέ κυριολεκτικά "στο πεδίο της μάχης" αλλά μια μικρή γευση μπορεί να την πάρει με πολλούς τρόπους.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...ευτυχώς που ανοίχτηκε το εστιατόριο και τα brands και φάνηκε το αληθινό σας πρόσωπο πίσω από τις Hollywood Nazi φανφάρες
σας έχει σιχαθεί όλος ο χώρος
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Κατά την διάρκεια της γερμανικής επίθεσης, οι μαχητές του Ρούπελ παραδόθηκαν όταν πια είχε χαθεί κάθε ελπίδα.
Οι Γερμανοί στρατιώτες άφησαν τους έλληνες υπερασπιστές του οχυρού να φύγουν ανενόχλητοι, παρουσιάζοντας όπλα ως αναγνώριση του σθένους με το οποίο αντιστάθηκαν.
Αυτό προς απάντηση στον παραπάνω ανώνυμο, και όμως συμβαίνει κάποιες φορές ο αντίπαλος να αναγνωρίζει την ευψυχία με την οποία πολεμά ο αντίπαλος.
Και ο ίδιος ο Χίτλερ μάλιστα αναγνώρισε την μέχρις εσχάτων αντίσταση των Ελλήνων, καθώς είπε ότι από όλους όσους οι ναζί πολέμησαν μόνον οι Έλληνες επέδειξαν απαράμιλλη γενναιότητα.
Ο Αχιλλέας είπε...Καλησπέρα παιδιά. Πολύ όμορφο το άρθρο σου Σταμάτη!
Μία γενική παρατήρηση για το σχόλιο του γκαρσονιού. Παιδιά με κάθε ειλικρίνεια το λέω. Έχω βαρεθεί! Έχω βαρεθεί να μην έχουμε σοβαρούς αντιπάλους.
Το ελληνικό παρακράτος βρίσκει κάθε αποτυχημένο ημίτρελο και τον καθιστά πρόσωπο του χώρου. Ο Νίτσε έλεγε ότι για να θεωρείς κάποιον εχθρό σου πρέπει να τον σέβεσαι έτσι ώστε όταν νικάει αυτός να νικάς και εσύ. Και όχι να τον σιχαίνεσαι. Εάν τον σιχαίνεσαι δεν τον θεωρείς όμοιο σου, άρα ούτε και εχθρό σου.
Και αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα της λέσχης. Δεν έχουμε εχθρούς! Θα ταχθεί κάποιος σοβαρός άνθρωπος εναντίον μας επιτέλους;