Σταμάτης Μαμούτος
Δύσκολο να γράψω αρνητικά σχόλια για το αγαπημένο μου συγκρότημα. Αλλά φίλος μεν Πλάτων, φιλτάτη δʼ αλήθεια.
Είχα να δω καιρό τα πρόσωπα των Iron Maiden. Απορροφημένος από την καθημερινότητα δεν είχα παρακολουθήσει κάποια εμφάνιση των Άγγλων το τελευταίο χρονικό διάστημα. Ούτως ή άλλως είχαν καιρό να κυκλοφορήσουν κάτι καινούριο. Όταν λοιπόν είδα πριν λίγους μήνες τους Maiden να παραχωρούν μια συνέντευξη, αναπάντεχα ένιωσα τα μάτια μου να γεμίζουν δάκρια. Η εικόνα του Harris, με το γήρας να διαγράφεται αμείλικτο στο σημείο του σαγονιού και με τα βαμμένα μαλλιά, η αντίστοιχη εικόνα του Bruce με τα ψαρά μαλλιά και οι εξίσου εμφανείς ηλικιακές φθορές στην εικόνα των υπολοίπων, λειτούργησαν ως μια άυλη γροθιά που χτύπησε με ακρίβεια το στομάχι μου. Το συμπέρασμα ότι οι χρόνος είναι αμείλικτος θρονιάστηκε με αυτοκρατορική αλαζονεία στο κέντρο της συνείδησής μου. Και με έκανε να καταλάβω εκείνο που δεν νιώθω ακόμη. Ότι μεγαλώνω. Ότι η κλεψύδρα αδειάζει και πως ο διάβολος με τον θάνατο θα καραδοκούν κρατώντας την στο μονοπάτι που ακολουθεί ο ιππότης.
Πως πέρασαν τα χρόνια, ρε γαμώτο; Οι μουσικοί με τα μεσαιωνικά κουρέματα, με τις βάρβαρες αγγλοσαξονικές όψεις και με τα στενά jean, που αποτέλεσαν τα icon της ζωής χιλιάδων παιδιών σε κάτι περασμένες εποχές, γέμισαν ρυτίδες και άσπρα μαλλιά. Σαν να ήταν χθες μου φαίνεται όταν τους θαύμαζα στις αφίσες του δωματίου μου και στην βιντεοκασέτα The First Ten Years. Σαν να ήταν χθες.
Δυστυχώς, το χθες είναι ζωντανό μόνο στην καρδιά μου. Η φθορά του χρόνου, οι αλλαγές στις αντιλήψεις και την μουσική βιομηχανία έχουν επηρεάσει τους Άγγλους μάλλον ανεπανόρθωτα. Είχα πει στην ραδιοφωνική εκπομπή που παρουσίαζα ότι λίγα καλά τραγούδια μας έχουν προσφέρει οι Maiden μετά το No Prayer For The Dying. Ακόμη λιγότερα είναι τα καλά τραγούδια του album που μόλις κυκλοφόρησαν. Ας τα δούμε αναλυτικά.
Senjutsu: Το πρώτο τραγούδι του album είναι μακροσκελές και μελωδικό. Έχει κάποια solos που θυμίζουν ευχάριστα τα “Powerslave” και “Somehere..” στο 2:50 περίπου. Έχει επίσης ωραία επικά περάσματα στις κιθάρες. Αλλά από εκεί και πέρα, δεν…Το ρεφρέν θα ταίριαζε σε μπαλάντα neometal μπάντας. Τα ρυθμικά μέρη μέτριων ταχυτήτων και χωρίς στιβαρό υπόβαθρο. Συνολικά πρόκειται για μια μακροσκελή σύνθεση, που επαναλαμβάνεται μετά το πέμπτο λεπτό (λες και απλώς παρατείνεται για να χωρέσουν περισσότερα κιθαριστικά μέρη).
Stratego: Το καλύτερο τραγούδι του album. Καλπάζοντα ρυθμικά μέρη που επιτέλους θυμίζουν τους κανονικούς Maiden, ωραίο και παραδοσιακά maidenικό ρεφρέν, κλασικές δισολίες, σωστή χρονική διάρκεια του τραγουδιού, σολαρίσματα από κιθάρες που βγάζουν φωτιές και, κυρίως, ενδιαφέρον θέμα στίχων για εμάς τους νεορομαντικούς.
The Writing On The Wall: ¨Ένα (ακόμη) πειραματικό τραγούδι με ρυθμό που παραπέμπει σε κελτική παραδοσιακή μουσική, παιγμένο με southern αποχρώσεις. Δεν είναι άσχημο, αλλά δεν είναι και Maiden. Ή μάλλον δεν είναι καν heavy metal μέχρι τα μισά. Από εκεί και μετά κάποια κιθαριστικά μέρη σε δισολίες και σολαρίσματα θυμίζουν τον ήχο της εποχής του Virtual XI, άντε και κάτι λίγο από “Somewhere..” προς το τέλος. Πάμε παρακάτω..
Lost In A Lost World: Ξεκινά ατμοσφαιρικά με κιθάρες χωρίς παραμορφώσεις, πλήκτρα και πολύ ωραία φωνητικά. Μπαίνουν δυνατά τα υπόλοιπα όργανα στο 2:00 με ένα πολύ πρίμα ρυθμικό μέρος, το οποίο αντλεί επιρροές από την μετά Χ Factor περίοδο, πράγμα που επιβεβαιώνει το ρεφρέν. Και κάπου εκεί, δηλαδή από το 4:40 και μετά, μπορείτε να σταματήσετε να το ακούτε. Γιατί περιλαμβάνει ανούσιες επαναλήψεις της αποτυχημένης εποχής του Bayley (αλλά κι, ευτυχώς, ένα υπέροχο σολάρισμα στις κιθάρες που θυμίζει ‘80’s). Δυστυχώς είναι και αυτό εννέα λεπτά.
Days of Future Past: Γρήγορο και κανονικό heavy metal τραγούδι, γραμμένο ασφαλώς από το δίδυμο Smith-Dickinson. Θυμίζει τα τραγούδια των ωραίων προσωπικών albums του Dickinson που κυκλοφόρησαν από το Accident of Birth κι έπειτα. Μολονότι δεν είναι παλιομοδίτικα classic και έχει νεότερες επιρροές, ακούγεται στιβαρό και ωραίο. Σαφές δείγμα του πως θα έπρεπε να παίζεται το νέο heavy metal.
The Time Machine: Ακολουθεί την γνωστή μετά το 1990 συνταγή. Ξεκινά ατμοσφαιρικά με κιθάρα, φωνή και στο βάθος λίγα πλήκτρα ενώ μετά το πρώτο λεπτό μπαίνουν τα υπόλοιπα όργανα. Τα ρυθμικά μέρη εξακολουθούν να μην θυμίζουν σε τίποτε τους παλιούς Maiden. Η όλη σύνθεση ακούγεται σαν να έχουν πάρει έναν ρυθμό παραδοσιακού τραγουδιού και να χτίζουν την σύνθεση πάνω του. Από το 3:19 μπαίνουν prog στοιχεία και κιθάρες σχεδόν πανομοιότυπες με εκείνες του Χ Factor. Τις διαδοχικές prog εναλλαγές ακολουθούν και κάποια ωραία κιθαριστικά solos, κάπου στο πέμπτο λεπτό, που δίνουν μια ανάσα στην άνευρη μετριότητα ενός ακόμη τραγουδιού.
Darkest Hour: Ξεκινά ως ατμοσφαιρική μπαλάντα, έχει υπέροχο ρεφρέν και κάπου στο 3:30 παραμένει μπαλάντα αλλά μπαίνουν τα κιθαριστικά μπουκώματα και το δυνατό ρυθμικό μέρος. Ακολουθούν ωραία σολαρίσματα και σε γενικές γραμμές πρόκειται για ένα εξαιρετικό τραγούδι το οποίο θυμίζει τις δυνατές μπαλάντες που κυκλοφορούσε ο Dickinson στα προσωπικά του albums.
Death Of The Celts: Ένα τραγούδι γραμμένο στο ύφος της μετά το “No Prayer…” συνθετικής γραμμής που ακολούθησε ο Ηarris. Ατμοσφαιρικό πρελούδιο, στα οποίο κυριαρχεί το μπάσο σε συνδυασμό με ωραία φωνητικά του Bruce, αλλά από κει πέρα τα ίδια και τα (χιλιοπαιγμένα) ίδια. Για κακή μου τύχη είναι και δεκάλεπτο. Έχει κάποια ωραία επικά περάσματα, αλλά σε γενικές γραμμές αποτελεί έναν φτωχό κλώνο του “The Clanshman”. Βαριεστημένα ρυθμικά, μελωδίες παραδοσιακής ευρωπαϊκής μουσικής που παίζονται σε heavy metal στυλ χωρίς καμία πρωτοτυπία ή πληρότητα στην ενορχήστρωση. Μια ακόμα μετριότητα.
The Parchment: Στο ίδιο στυλ με το προηγούμενο. Ρέπλικα του “Powerslave”, ανακατεμένη με πειραματισμούς ρυθμών και ατμοσφαιρικών πλήκτρων. Kάπου στο 3:00 αρχίζουν φλύαρα κιθαριστικά solos που ξεχνούν να τελειώσουν, η επιστροφή στο ρυθμικό μέρος είναι άνευρη, ο Bruce μασουλάει κάτι στίχους ενώ μια κιθαριστική μελωδία τον συνοδεύει. Το rhythm section έχει μετατραπεί σε κάτι που ακούγεται σαν τακ τουκ από το 8:00 και μετά. Κάτω του μετρίου. Και δυστυχώς άνω των 12 λεπτών. Μετά το δέκατο λεπτό θυμάται ο Harris να τους επαναφέρει στο τραγούδι και πράγματι παίζουν καλά και δυνατά. Αλλά ποιος αντέχει μέχρι να φτάσουμε εκεί;
Hell on Earth: Ίδια συνταγή με τα προηγούμενα δύο τραγούδια αλλά κάπως σώζεται γιατί θυμίζει τις καλές στιγμές του “Fear of the Dark” και διανθίζεται με λίγο από το στυλ τραγουδιών του Brave New World.
Συμπεράσματα:
-Αγνοείστε τα επίσημα έντυπα της μουσικής βιομηχανίας που αποθεώνουν το album. Για να το αποθεώνουν αυτά σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά για εμάς, που παραμένουμε πιστοί στην true εκδοχή της μουσικής μας.
-Από το “No Prayer…” και μετά ο Harris, ως συνθέτης, πήρε τον κακό το δρόμο και την εύκολη ζωή όπως έλεγε στις λαϊκές πίστες των 80’s ο αοιδός George Mαrgaret. Αυτή η εμμονή του να ακολουθεί την συνθετική φόρμα που θέλει το τραγούδι να ξεκινά ατμοσφαιρικά με συνδυασμό παιξίματος δυο χορδών του μπάσου- ήπιων φωνητικών και να δυναμώνει στα μισά, ακούστηκε, ξανακούστηκε, ματαξανακούστηκε. Ούτε και με τον κλασικό ήχο της δεκαετίας του ’80 έχει σχέση, ούτε και πιστεύω ότι έχει νόημα η επανάληψή της. Στο ομώνυμο τραγούδι του No Prayer For The Dying το έκανε για πρώτη φορά επιτυχημένα (αν και οι περισσότεροι metalheads εκείνης της εποχής δεν το εκτίμησαν). Σε κάποιες στιγμές του Fear Of The Dark, του Virtual XI, του Brave New Word και του Dance Of the Death η επιτυχία επαναλήφθηκε. Αλλά και σε πολλές άλλες, όπως και σε ολόκληρο το Χ Factor, η αποτυχία ήταν παροιμιώδης. Ποιο το νόημα να ακούμε ξανά και ξανά την ίδια συνθετική φόρμα, παιγμένη ελαφρώς διαφορετικά και διανθισμένη με εναλλακτικά ηχητικά στολίδια, μόνο ο Steve μπορεί να μας το εξηγήσει.
-Όταν ο Dickinson και ο Smith γράφουν μαζί τραγούδια εξακολουθούν να μας προσφέρουν άρτια αποτελέσματα. Ασφαλώς αντιλαμβάνομαι ότι για το καλό της προσωπικής τους μουσικής σταδιοδρομίας η επιστροφή στους Maiden ήταν μονόδρομος. Αλλά για τα αυτιά μας και για την ιστορία της μουσικής που αγαπάμε το γεγονός ότι σταμάτησαν να κυκλοφορούν προσωπικούς δίσκους του Dickinson είναι μεγάλη απώλεια.
-Όταν σε έναν νέο δίσκο των Maiden ακούγονται ωραία μόνο τρία τραγούδια, εκ των οποίων μόλις το ένα είναι γραμμένο και παιγμένο στο ύφος της παραδοσιακής μουσικής ταυτότητας του συγκροτήματος, δεν χρειάζονται περαιτέρω λόγια.
Flammentrupp
Ήδη από τα 90s είχα σταματήσει τις πολλές επαφές με το εκάστοτε σύγχρονο heavy metal. Προτιμώ να ζω με τις δάφνες του ολόχρυσου παρελθόντος (70s, 80s και λίγο 90s), αφήνοντας μια μικρή χαραμάδα, από την οποία μπαίνουν μόνο μεμονωμένα διαμαντάκια (για τα γούστα μου, βέβαια). Υπέροχοι μεταλλικοί κεραυνοί, σαφώς και γράφτηκαν στα 00s και στα 10s, αλλά ολοκληρωμένα άλμπουμ …not my cup of tea, που λένε και στο χωριό μου το West Ham.
Παρότι ήμουν αρρωστάκι Maiden-άς στην εφηβεία, σταμάτησα να ακούω με την ίδια τακτικότητα με το αγαπημένο συγκρότημαέπειτα από το σοκ που άκουγε στον τίτλο X-Factor (αν και ήμουν παρών στη συναυλία παρουσίασης του εν λόγω δίσκου του στο κλειστό Περιστερίου). Έχοντας συζητήσει τα παραπάνω ανά καιρούς με τον φίλο Σταμάτη, δεν περίμενα την πρόσκληση του να γράψω μια μικρή κριτική για το νέο άλμπουμ των Βρετανών. Το σκέφτηκα λίγο, καθώς δεν θεωρώ πλέον τον εαυτό μου ικανό να φέρει άποψη για το σύγχρονο heavy metal, αλλά τελικά την αποδέχτηκα.
Η συνολική μου αίσθηση για το Senjutsu είναι θετική. Λαμβάνοντας υπόψη ότι η τελευταία φορά που άκουσα αυτό που αγάπησα από τους Iron Maiden ήταν το μακρινό 1992, το τελευταίο album θα το ακούσω τρίτη ή τέταρτη φορά (πράγμα που δεν έκανα με τα προηγούμενα). Στο Senjutsu υπάρχουν στιγμές που θυμίζουν το γιατί αυτό το συγκρότημα είναι κολοσσός. Υπάρχουν στιγμές, τόσο στο παίξιμο των οργάνων όσο και στα φωνητικά, που σου αποδεικνύουν γιατί το παλαιωμένο ουίσκι έχει καλύτερη γεύση (60+ πλέον ηλικιακά όλοι). Στα θετικά (πάντα, κατά τα γούστα μου) το γεγονός πως δεν έχει μόνο μεγάλα σε διάρκεια τραγούδια. Προσωπικά, τα απεχθάνομαι. Είμαι τύπος που λατρεύει τους 4λεπτους δυναμίτες. Βέβαια, 4λεπτο είναι μόνο ένα κομμάτι, αλλά τουλάχιστον δεν έχουμε μια επανάληψη του προηγούμενου album με τα ημίωρα τραγούδια (που αμφιβάλω αν το έχω ακούσει ολόκληρο, έστω και μια φορά).
Κατά τη γνώμη μου, έχοντας στο μυαλό πως αυτό που λατρέψαμε μέχρι το 1992 (ίσως και πιο πριν) έχει περάσει στη σφαίρα του Μύθου και δεν θα το ζήσουμε ξανά, αυτό το άλμπουμ μπορεί να μπει στα 1-2 κορυφαία της Δεύτερης Εποχής (αν μπορούμε να την ονομάσουμε έτσι) των Iron Maiden. Και αυτό το λέω διότι το Senjutsu μπορεί να «σταθεί» σαν ολόκληρο άλμπουμ και όχι μόνο ως 2-3 μεμονωμένα τραγούδια. Δεν βρήκα κάποιο τραγούδι που να είναι κακό. Ίσως κάποια να είναι μέτρια ή κατώτερα σε σχέση με παλαιότερα των προηγούμενων άλμπουμ από το 1995 και μετά, αλλά και πάλι είναι άδικο να συγκρίνεις τον Μαραντόνα με τον Πίου το μαύρο διαμάντι. Ναι, δεν άκουσα π.χ. το “Brave New World” ή το “Out of the Silent Planet”, αλλά κομμάτια όπως το “Stratego”, το “Days of Future Past” ή το “Darkest Hour”, δεν μας τα δίνουν κάθε χρόνο οι Βρετανοί.
Καταληκτικά, έχω πάψει εδώ και εικοσιπέντε περίπου χρόνια να περιμένω album δυναμίτες από τους δεκάδες ήρωες της εφηβείας μου. Συνεπώς, όταν φτάνει μια κυκλοφορία σαν κι αυτή στα αυτιά μου, μόνο χαμόγελο μπορεί να μου προκαλέσει. Το ξέρω πως το «The Trooper» δεν θα ξαναβγεί (ή το “Blood Of My Enemies”, ή το “Killed by Death”, ή το Princess of the Dawn”, ή το “Crusader”, ή … ή … ), αλλά μέσα στο σκοτάδι του σύγχρονου αδιάφορου heavy metal (στην συντριπτική του πλειοψηφία και πάντα ως προς το μουσικό κομμάτι, τα υπόλοιπα που αφορούν το κινηματικό υπόβαθρο και την ευρύτερη κουλτούρα του δεν τα αναφέρω καν) κάθε κεράκι τύπου Senjutsu είναι ευπρόσδεκτο.
Σχόλια:
Ο χώρος του Metal έχει τελειώσει από το mainstream, δυστυχώς, εν πολλοίς και δημιουργικά. Δεν πρόκειται να ξαναέρθει ποτέ στο προσκήνιο όπως την δεκαετία του 80', 90' κτλ και τα underground διαμάντια που θα συνεχίσουν βέβαια να βγαίνουν θα ακολουθούν τις γραμμές του "κλασσικού" heavy metal. Έχουν αλλάξει δραματικά οι καιροί.
Βέβαια η υποβλητική δύναμη των κλασικών αριστουργημάτων παραμένει και θα επηρεάζει όσους έχουν μέσα τους την φλόγα. Όσοι είμαστε τώρα στα 20-25 γνωρίσαμε το μεταλ και επηρεαστήκαμε από album που κυκλοφόρησαν δεκαετίες πριν καν γεννηθούμε, αυτό λέει πολλά για την δύναμή τους.
Ο Banshee είπε...Αν μη τι άλλο, αυτό που γράφεις δίνει ελπίδα για τη συνέχεια. Μουσικά και κινηματικά. Εφόσον υπάρχουν metalheads 20χρονοι και 25χρονοι οι οποίοι συλλαμβάνουν το πνεύμα των προηγούμενων εποχών αυτό δεν μπορεί παρά να βγάλει δημιουργικό αποτέλεσμα.
Μετά την παρακμή του κλασικού heavy metal παρόμοιο πνεύμα και μια αντίστοιχη (ή έστω συναφής) κοσμοθέαση εκφράστηκε από άλλα ρεύματα, κυρίως από μελωδικές, λυρικές, ατμοσφαιρικές ή και επικές παραλλαγές του black metal. Τέτοια στοιχεία μπορεί να δει κανείς από την δεύτερη εποχή των bathory, αρχής γενομένης με το hammerheart, και έπειτα σε κάποιον βαθμό στους Burzum. Πατώντας σε αυτή την βάση έχουν βγει τις τελευταίες δεκαετίες πολλά συγκροτήματα. Προσωπικά, ως νέος, πρώτα άκουσα burzum, bathory, summoning κτλ και μετά έμαθα τους maiden και τους άλλους μεγάλους του κλασικού μέταλ, όσο αστείο και αν ακούγεται αυτό.
Αυτή η κατεύθυνση φαίνεται να έχει και μεγαλύτερη "ζωτικότητα" στις μέρες μας. Στα του heavy ακόμα και οι πολύ καλές underground κυκλοφορίες δεν ξεφεύγουν καθόλου από τους "κλασικούς", σε βαθμό που αν έχει ακούσει κάποιος το χέβι μέχρι το 90' δεν χάνει και τίποτα να μην ακούσει κάτι άλλο. Βέβαια προφανώς τα θεμέλια και αυτής της τάσης εκεί ανάγονται.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Φαντάσου ότι όταν ήμουν Γυμνάσιο
και λύκειο με την "μέταλ" παρέα κοροϊδεύαμε και μας φαινόταν παρακμή τα διάφορα συγκροτήματα που ήταν της μόδας τότε, τύπου green day. Σήμερα green day, nightwish, evanescence κτλ φαντάζουν διαμάντια μπροστά στα αντίστοιχα ακούσματα των εφήβων. Ακόμα και η ελληνική ραπ και χιπ χοπ της δεκαετίας του 2000 είναι "αριστούργημα" μπροστά στην τραπ.
Ανώνυμε, εννοείται στηρίζουμε το black στις ρομαντικές του εκδοχές.
Ανώνυμε, σύμφωνοι αλλά με μια προϋπόθεση. Μακριά από το χιπ χοπ σε όλες του τις εκδοχές. Κάποια στιγμή θα πούμε στο Σταμάτη να γράψει τι χουνέρια κάνανε στους χιποχοπάδες τη δεκαετία του '90, όταν άρχισαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους.
Μέχρι το 1991 οι περισσότεροι metalheads των νοτίων προαστίων των Αθηνών δεν γνωρίζαμε τον όρο hip hop. Γνωρίζαμε ότι υπάρχει το ρεύμα της rap και ονόματα όπως οι Mc Hammer, Run DMC, Vanilla ice. Το θεωρούσαμε μια αμερικανική εκδοχή της εμπορικής pop του life style και μάλλον στην πλάκα το παίρναμε. Μέχρι που μάθαμε ότι οι Anthrax συνεργάζονταν με ένα τέτοιο σχήμα και δόθηκε νέα αφορμή στην συνέχεια της σύγκρουσης νεορομαντικών επικάδων εναντίον των ακροατών του thrash. Αλλά και πάλι δεν υποπτεύθηκε κανείς το υπόβαθρο.
Το 1992 με τους Public Enemy έγινε το πρώτο γεγονός αυτής της κοινότητας και αν θυμάμαι καλά είχαν δεχτεί "φέρμες" από skins της εποχής. Μέχρι το 1993 εγώ τον όρο hip hop δεν τον είχα ακούσει. Τότε τον έμαθα και θυμάμαι ότι από την rock κοινότητα κάποιοι λίγοι ακροατές του Νεοϋορκέζικου hard core ρεύματος το συμπάθησαν ως μουσικό είδος. Για εμάς παρέμενε ένα ακόμη κόλπο της μουσικής βιομηχανίας. Κανείς δεν του έδωσε σημασία και δεν υπέθεσε ότι υπήρχε στις ΗΠΑ μια ολόκληρη φιλολογία σχετικά με την πεζοδρομιακή του προέλευση. Η ενημέρωση δεν ήταν εύκολη εκείνη την περίοδο. Στην Ελλάδα το πρώτο ευρέως γνωστό rap σχήμα που έμαθα ήταν οι...ΩΠΑ. Διμελές συγκρότημα με συνεργασίες στο ελληνικό μουσικό κατεστημένο. Ως μέρος του εγχώριου life style τους θεωρούσαν όλοι.
Έπειτα μάθαμε τους Active Member και κυκλοφόρησε μια πειρατική tape όπου ένα μέλος των Ημισκουμπρίων έλεγε "τραγούδια" με υβριστικούς και πορνογραφικούς στίχους. Καλοκαίρι του 1994 ήταν. Κάπου εκεί καταλάβαμε ότι φτιάχνεται ένα νέο μουσικό ρεύμα στην Ελλάδα. Προφανώς δεν είχε ακόμη καμία κινηματική δυναμική ή εμπλοκή σε σκηνικά.
Εκείνα τα χρόνια δούλευε ο Βουρλιώτης στο παλιό Metropolis και συμβούλευε τους αγοραστές των νέων mainstream βινυλίων στο ισόγειο. Τα μεταλλικά βινύλια ήταν στο υπόγειο. Ένα παιδί από την παρέα μας, ο αείμνηστος Τάσος Δημητρόπουλος, τον τρολαριζε συνέχεια όποτε μπαίναμε στο μαγαζί.
Κάπου στα 1995-96 πρέπει να μπήκαν οργανωμένα χιπχοπάδες στα Εξάρχεια. Ελάχιστοι βέβαια. Αν το επιχειρούσαν δύο χρόνια νωρίτερα το πιο πιθανό ήταν να τους έδερναν -ως αμέρικανάκια- οι αναρχικοί της εποχής. Και πάλι η κοινωνική τους παρουσία ήταν μηδαμινή.
Νομίζω ότι μαζικοποιηθηκαν κάπου στα 1996, με την αμέριστη συμπαράσταση του Mad Tv που έπαιζε hip hop videoclips καθόλη την διάρκεια της μέρας. Με τους παλιούς metalheads δεν είχαν αντιπαλότητα. Όσες φορές θέλησαν να μας το παίξουν δήθεν, η κατάληξη ήταν πολύ άσχημη για αυτούς. Αλλά εγώ θυμάμαι ελάχιστες τέτοιες περιπτώσεις στο δεύτερο μισό των 90's.
Μετά το 1998-99 άλλαξε σχεδόν εξολοκήρου νοοτροπίες και η κοινότητα του ελληνικού heavy metal ενώ αυτοί γίνονταν περισσότεροι. Ώσπου προέκυψε ο διαχωρισμός τους σε mainstream hip hop και Low bap αλλά αυτά τα γνωρίζουν καλύτερα οι ίδιοι οι ακροατές αυτού του ρεύματος.
Το μεταλ πέθανε μαζιμε την νιοτη μας, χρονια πριν οπως καθε αλλου ειδους μουσικη, απο ντισκο, ποπ, new wave, ounk και αλλα. Τωρα απλα υπαρχει κατι που μοιαζει με μουσική βασισμενη σε γνωσεις υπολογιστη και μιας μιξης πορνο με γκει καταστασεις...τελος εποχης αλλα φυσικα παραμενουμε νεοι μεσα μας και να παραμεινουμε υγιείς ωστε να συνεχιζουμε να ακουμε τους θησαυρους των 70ς 80ς..καλη συνεχεια
TinTin
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Έλα παιδιά εντάξει, μην τα παραλέτε, ότι δηλαδή δεν υπάρχει σήμερα heavy metal και τέτοια...Εσείς δεν ακούτε νέες μπάντες...Βγαίνουν πολύ ελπιδοφόρα πράγματα, όπως και τότε, έτσι και σήμερα, μπορεί να έβγαιναν μπάντες του ενός ή των δύο demo τα οποία σήμερα είναι πανσπάνια και θεωρούνται θησαυροί.
Και, για να πω και την αλήθεια, κοινωνιολογικά το metal πρέπει να είναι και να παραμείνει underground για πολλούς και διάφορους λόγους.
Οι maiden και οι metallica, και πολλοί άλλοι, έχασαν την αίγλη τους όταν ξέφυγαν από τα underground όρια.
Σήμερα, πολλά από αυτά τα άλμπουμ που βγαίνουν θα αξιολογηθούν διαφορετικά σε 20 χρόνια από σήμερα. Το heavy metal είναι σαν το παλιό κρασί.
Δεν σημαίνει ότι επειδή οι maiden έβγαλαν 10 δίσκους και μια μπάντα σύγχρονή τους 1 demo, αυτή η μπάντα των '80s & '90s δεν άγγιξε το τέλειο. Υπάρχουν μυριάδες τέτοια παραδείγματα από nwobhm μπάντες και όχι μόνο.
Στο σήμερα, κάποιες μπάντες που έχετε παρουσιάσει εδώ είναι πολύ καλές π.χ. οι μεξικάνοι Black Mask είναι εντυπωσιακοί και οι Steel Arctus επίσης πολύ καλοί, και είναι ατελείωτος ο κατάλογος για όποιον έχει διάθεση να ψάξει.
Το μόνο που χρειάζονται όλες αυτές οι μπάντες είναι στήριξη έμπρακτη, δηλαδή αγορά της δουλειάς τους. Είτε αγοράσεις το καινούριο maiden είτε όχι, ποσώς τους ενδιαφέρει τους maiden.
Με το να αγοράσεις όμως την δουλειά μιας νέας μπάντας της δίνεις δύναμη να μην τα παρατήσει.
Και ως υστερόγραφο, και προς επίρρωση των όσων λέω, ακούστε εδώ πάντρεμα occult ήχου με heavy metal.
Αληθινά πρωτοποριακό για τα ελληνικά δεδομένα, Old Serpent λέγονται.
https://www.youtube.com/watch?v=4JFAugGOqwI
Και κάτι για πιο μερακλήδες και παραδοσιακούς, White Tower από Θεσσαλονίκη.
https://www.youtube.com/watch?v=QiYzw0nkbeU
Κυριάκος
Άραξε στα κυβικά σου εκεί στην Δαβάκη και μην βρίζεις, μπόμπιρα. Το γεγονός ότι δεν αναρτάς τα σχόλια μου και εμφανίζεις μόνο τις απαντήσεις σου, δεν σε τιμά ως ιππότη.. χα ! Τουλάχιστον ο μεγαλύτερος σου ιππότης, έφτιαξε κάτι έστω και με τα αστικά δεδομένα ( οικογένεια, επαγγελματική καταξίωση), εσύ θα μείνεις στο δωμάτιο των γονιών σου να ξεφυλλίζεις τα Μπλεκ.
Φαντάζομαι ότι θα έχεις καταλάβει πώς τα αστικά κριτήρια αφήνουν αδιάφορους τους Ρομαντικούς. Οπότε "γαβγίζεις κάτω από λάθος δέντρο", όπως λέει μια αγγλική παροιμία που μας μάθανε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Στο ψητό του επιχειρήματος που παραθέτεις τώρα. Οι αστοί των διαφόρων τάσεων είστε θύματα μιας καλβινιστικά προτεσταντικής και εβραϊκής νοοτροπίας. Βλέπετε τον κόσμο με τα μάτια ενός μέσου Αμερικανού (ή βόρειου Ευρωπαίου). Η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. προκρίνει όλα εκείνα που σας χαλάνε τη συνταγή.
Προφανώς, εφόσον δεν έχω νυμφευθεί, ζω στο πατρικό μου. Πρόκειται για μια επιλογή βασισμένη στα δεδομένα της ελληνικής παράδοσης. Εσύ που είσαι των αστικών αντιλήψεων και υιοθετείς εβραίο-προτεσταντικά πρότυπα νομίζεις ότι τα παιδιά πρέπει να φεύγουν από τα σπίτια τους σε μικρές ηλικίες (για να είναι εύκολα θύματα της βουλιμίας των αγορών). Αλλά ο παραδοσιακός κώδικας επιτάσσει άλλα.
Στην τελική και βάσει της εργαλειακής λογικής να το δούμε το θέμα, γιατί να πληρώνω τον μισό μου μισθό σε ενοίκια; Δεν είναι καλύτερα να κρατώ τα χρήματα που θα έδινα στα ενοίκια για να χρηματοδοτήσω την Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. ή για να κάνω άλλα χρήσιμα έργα;
Για παράδειγμα, όντας εργαζόμενος τα τελευταία δύο χρόνια, συγκέντρωσα το χρηματικό ποσό που χρειάζονταν προκειμένου να οικοδομήσω ένα αγροτικό παραδοσιακό ξύλινο σπιτάκι στο χωριό μου, ώστε να μπορεί η οικογένεια μου να κάνει διακοπές. Δεν το έχω ολοκληρώσει ακόμη. Αλλά μέχρι στιγμής όλα προχωρούν σωστά και με αποκλειστικά δικά μου έξοδα (ούτε καν τραπεζικό δάνειο δεν χρειάστηκε). Δεν είναι καλύτερα από το να είχα σπαταλήσει τα συγκεκριμένα χρήματα, δίνοντας ενοίκια σε άεργους εισοδηματίες ιδιοκτήτες σπιτιών (της αστικής υμών τάξεως, ασφαλώς); Άσε που μαθαίνω ότι στην Καλλιθέα αγοράζουν συνεχώς πολυκατοικίες και μονοκατοικίες Εβραίοι και Κινέζοι. Σε αυτούς θες να δώσω τα χρήματά μου; Αποκλείεται. Ούτε την δεκάρα μου δεν θα πάρετε.
Κατά τα άλλα, βέβαια, πρέπει να πιστέψουμε ότι δεν σε ενδιαφέρουν στοιχεία της ζωής μου, όπως έγραψες στο προηγούμενο σχόλιο. Αλλά δεν έχω θέμα. Όπως καταλαβαίνεις διαχειρίζομαι με ευχαρίστηση το ενδιαφέρον σου.
Όσον αφορά το πότε θα κάνω οικογένεια, εφόσον είμαι μπόμπιρας όπως γράφεις, πρέπει πρώτα να μεγαλώσω.
Στα της πρόκλησης να συναντηθούμε κάποια στιγμή από κοντά, αν φοβάσαι εμένα μπορώ να στείλω κάποιο από τα νέα παιδιά της λέσχης, όπως γράφει και ο mod. Φοβάσαι ακόμη και τους εικοσάχρονους ρομαντικούς;
Χαχα! Τελικά τα troll της γαλάζιας συμμορίας έχουν πραγματική πλάκα! Ο "αληθινά παλιός" πρέπει να είναι τόσο μικρός σε ηλικία που χρησιμοποιεί το αμερικανικό επιχείρημα του "he's a loser, he lives in his mother's basement!". Αυτή η γελοία ατάκα ίσως έπιανε στην Αμερική ή στην Βόρεια Ευρώπη, όπως έγραψε και ο Σταμάτης, αλλά εδώ είναι Ελλάδα! Όσο και αν σας έχει τυφλώσει ο ψευδοαστισμός των νεοφιλελεύθερων που σας δίνουν χαρτζιλίκι εδώ λειτουργούμε με άλλον τρόπο και όχι με το τι θεωρείτε επιτυχημένο ή αποτυχημένο εσείς!
Επίσης ανάμεσα στον Miguel Serrano, την Savitri Devi και το προσκύνημα στο Avatar(μεγάλη η χάρη του!) καλό θα ήταν να μην καρφώνεστε ότι είστε ρουφιάνοι της ασφάλειας και γνωρίζετε προσωπικές πληροφορίες για άτομα της λέσχης. Να κρατάμε και τα προσχήματα, ε "συναγωνιστές"; 😉
Κάτσε στην μιζέρια σου και μην μιλάς πολύ. Καρπούζια μας τα έχεις κάνει, άποψη για όλα έχεις. Κατάλαβε επιτέλους ότι σε έχουμε γραμμένο όχι μόνο εμείς αλλά ένας ολόκληρος πολιτικός χώρος.
Χαχα! Τελικά τα troll της γαλάζιας συμμορίας έχουν πραγματική πλάκα! Ο "αληθινά παλιός" πρέπει να είναι τόσο μικρός σε ηλικία που χρησιμοποιεί το αμερικανικό επιχείρημα του "he's a loser, he lives in his mother's basement!". Αυτή η γελοία ατάκα ίσως έπιανε στην Αμερική ή στην Βόρεια Ευρώπη, όπως έγραψε και ο Σταμάτης, αλλά εδώ είναι Ελλάδα! Όσο και αν σας έχει τυφλώσει ο ψευδοαστισμός των νεοφιλελεύθερων που σας δίνουν χαρτζιλίκι εδώ λειτουργούμε με άλλον τρόπο και όχι με το τι θεωρείτε επιτυχημένο ή αποτυχημένο εσείς!
Επίσης ανάμεσα στον Miguel Serrano, την Savitri Devi και το προσκύνημα στο Avatar(μεγάλη η χάρη του!) καλό θα ήταν να μην καρφώνεστε ότι είστε ρουφιάνοι της ασφάλειας και γνωρίζετε προσωπικές πληροφορίες για άτομα της λέσχης. Να κρατάμε και τα προσχήματα, ε "συναγωνιστές"; 😉
Ο/Η Σταμάτης είπε...Ανώνυμε μην ζεις με αυταπάτες. Ο χώρος είμαι εγώ.
Βρε "αληθινά παλιέ" εδώ γράψατε ότι αν κατέβει στο Θησείο θα στέλνατε έναν για να τον μαχαιρώσει και άλλον έναν για να τραβήξει σε video το μαχαίρωμα. Τα παιδιά κάνουν δεύτερη φύση τον τσαμπουκά ή εσύ κάνεις πρώτη φύση την πουτανιά; Γιατί ο τρόπος που γράφεις μου θυμίζει κορίτσι και όχι "παλιό". Αν και σήμερα έχουν μπλεχτεί κάπως τα πράγματα. Τέλος πάντων. Μη νομίζεις ότι δεν καταλαβαίνουμε οι ουδέτεροι αναγνώστες την ανησυχία που έχουν προκαλέσει στα σπήλαιά σας οι "μπόμπιρες" του ιππότη. Θα σας πρότεινα να σκουπίστε τα δάκρυα στις ποδιές σας και να μην ασχοληθείτε άλλο με αυτούς τους "κρετινους" του νεορομαντισμού. Γιατί στο τέλος θα σας σπάσουν την κεφάλα και θα αρχίσετε να σκούζετε για τη φασιστική βία. Πηγαίνετε να ψηφίσετε στις εκλογές των τοπικών σας οργανώσεων αύριο και καθίστε στα αυγά σας. Με προσοχή όμως γιατί μπορεί να σπάσουν.
Ο/Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Aληθινά παλιότερε, ωραία παρέμβαση. Κρατάμε μια επιφύλαξη για το θέμα της ψήφου. Μπορεί κάποιοι/ες σαν τον "αληθινά παλίο" να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ απο εδώ και στο εξής. Τώρα που έπεσε η Μέρκελ...
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Όταν η κριτική ή ο σχολιασμός σου περιστρέφεται γύρω από το τι δουλειά κάνει ο αντίπαλός σου, που μένει, αν είναι γυναίκα ή είναι παντρεμένος ή όχι και άλλα τέτοια τότε φαίνεται ότι όσο επαναστάτης και να δηλώνεις στην πραγματικότητα είσαι ένας κομπλεξικός μικροαστός.
Ο/Η Αληθινά παλιός είπε...Ακούστε φλώροι.
Τα δυτικά πρότυπα που δήθεν στιλιτεύετε, τα διαφημίζετε συνεχώς στην ιστοσελίδα σας είτε είναι βιβλία, περιοδικά και κυρίως μουσική. Δεν εντόπισα πουθενά κάποια ανάρτηση που να έχει να κάνει με την ελληνική κλασσική γραμματεία και μουσική. Συνεπώς ελληνάρες, είστε κι εδώ μούφα.
Για ποια ασφάλεια και ρουφιανιά μιλάτε σχετικά με την ζωή του Μαμούτου, όταν ο ίδιος φλυαρεί και λέει τόσες λεπτομέρειες που σε λίγο θα τις εκδόσει σε συνέχειες. Όπως για παράδειγμα, η παραδοχή του ότι ζει με τους γονείς του ! Αφού έγραψε πως μένει στο πατρικό του, και δεν έχει ακόμη σπίτι στο χωριό, τότε που κάθονται οι γονείς του; Μήπως τους έστειλε στο ενοίκιο, επειδή δεν χωράνε οι συλλογες του Τρουένο και του Σεραφίνο; Ακόμα και η αποκάλυψη ότι φτιάχνει ένα σπιτάκι στο χωριό για να περνάνε τις καλοκαιρινές διακοπές τους, δείχνει την μικροαστική αντίληψη του. Να υποθέσω κύριε ιππότη πως ο μπαμπας έφυγε από το χωριό, έγινε δημόσιος υπάλληλος επί πασοκονουδούλας, έφτιαξε οικογένεια και ζήσατε το νεοελληνικό όνειρο. Στο μεταξύ τα χωριά ερήμωσαν, τα σπίτια από την εγκατάλειψη γκρεμίστηκαν, τα χωράφια τα δουλεύουν οι αλλοδαποί και τώρα φτιάχνετε δωματιάκια για να περνάτε το καλοκαίρι. Είστε (είσαι) ότι πιο μικροαστικό υπάρχει, και νομίζετε τρομάρα σας, πως είστε οι απόκληροι αυτού του κόσμου.
Δεν ανήκω σε καμιά διαδικτυακή παρέα, οπότε δεν ξέρω με ποιούς με εντάσεις. Έγραψα παραπάνω από πού σε έμαθα.
Και για να μην ξεφεύγουμε από το θέμα της ανάρτησης, όχι δεν θα ακούσω το νέο των Maiden. Η τελευταία φορά ήταν της εποχής του Fear of the dark (μέχρι εκεί άντεξα).
Αληθινά Παλιέ ευτυχώς που έφτιαξε οικογένεια ο Άβαταρ και άφησε απογόνους. Ευτυχώς που έφτιαξε η βασιλομήτωρ Ντόρα οικογένεια με αρχές και αξίες. Ευτυχώς που φτιάξανε οικογένειες πρότυπα ο Πέρι Ντρούτσα, ο ΝΓΜ, ο Πατριάρχης, Ιανός και ο εστιάτορας. Ευτυχώς που έφτιαξαν οικογένειες με θεμέλια ο Μάκης ο Βορίδης, ο Καρατζαφέρης και ο Άδωνις. Έχουμε πολλά επιτυχημένα παραδείγματα ώστε να μας προβληματίζουν τα παιδιά της ΦΛΕΦΑΛΟ.
Καλά σου γράφει ο Σταμάτης να ετοιμάσεις κανένα προξενιό.
Ο/Σταμάτης είπε...Τα ελληνικά πρότυπα δεν έχουν καμία σχέση με τις βλακείες των ρασιάδων. Ούτε η ελληνικότητα περιορίζεται στην κλασική αρχαιότητα. Απόλυτα ελληνικός ήταν και ο μεσαιωνικός βυζαντινός πολιτισμός. Αυτό που δεν είναι καθόλου ελληνικό είναι ο φιλελεύθερος καπιταλισμός που εκφράζεις με ένα ψευτο κλασικιστικό περιτύλιγμα.
Άκουσε επίσης ανόητε. Αυτά που προβάλουμε δεν είναι δυτικά πρότυπα. Είναι ρομαντικά σχήματα. Και ο Ρομαντισμός υπήρξε το πανευρωπαϊκό κίνημα που επιχείρησε να απελευθερώσει την Ευρώπη από τα δεσμά του Διαφωτισμού, ο οποίος επέβαλε τον φιλελευθερισμό και αυτά που αποκαλούνται δυτικά πρότυπα. Δεν είναι γεωγραφικό το θέμα. Είναι ιδεολογικό. Οι Γερμανοί ρομαντικοί του 19ου αιώνα εναντίον των δυτικών προτύπων μιλούσαν. Οι Βρετανοί επίσης. Πιο δυτικά από τη Βρετανία δεν υπάρχει. Μόνο που ο όρος είχε ιδεολογικό περιεχόμενο. Όχι γεωγραφικό.
Περαστικά σου Δεξιό απόβρασμα. Με τα πολλά αποκάλυψες και την ιδεολογία σου. Ραντεβού στα γουναράδικα 😉 Εκτός και θες να συναντηθούμε νωρίτερα..
Ο/Η Ανώνυμος είπε...«Μην ζεις με αυταπάτες φίλτατε. Ο χώρος είμαι εγώ»
Μαμούτο ξεκαβαλα γιατί μια μέρα θα γκρεμιστείς απότομα και τότε θα δεις τον κόσμο πολύ αλλιώς. Από έναν όχι παλιό αλλά υγιεινό χαρακτήρα που απεχθάνεται νέους Μιχαλολιάκους. Και επειδή την έχεις δει τέτοιος σε προειδοποιώ ο χώρος της αυτονομίας δεν προσφέρεται ούτε για κομματικά παιχνίδια ούτε για δογματοποιήσεις.
Υγιεινέ χαρακτήρα, καταρχάς ευχαριστώ για το γέλιο που προσφέρουν τέτοιοι αυτοπροσδιορισμοί στους αναγνώστες μας. Θα ήθελα όμως να μην με υποτιμάς. Γιατί με συγκρίνεις με τον ΝΓΜ; Ένας παλιός Βουρβόνος έλεγε κάτι παρόμοιο.
Ρε γκαρσόνι φαίνεται από αυτά που γράφεις που την έμαθες τη λέσχη. Την εθνικότητα σου δεν αναγνωρίζω ακόμα. Μήπως σχολιάζεις από τα Τίρανα ή από το τείχος των δακρύων και δεν μας το λες;
Εγώ έζησα με τους γονείς και με παππού/γιαγιά στο ίδιο σπίτι για χρόνια. Σαν δεν άλλαζα πόλη για σπουδές ακόμα στο πατρικό μου θα ζούσα. Ήθελες να τους πετάξω στο δρόμο ή να με διώξουν για να γίνω προοδευτικός και παραγωγικό μέλος της καπιταλιστικής κοινωνίας;
Αυτό σημαίνει παράδοση και σεβασμός στην οικογενειακή γενεαλογία. Σημαίνει και δημιουργία οικονομικού υποβάθρου όπως σου γράφει ο Σταμάτης. Δε σας αρκούν τόσοι τόκοι; Θέλετε και τα ενοίκια μας; Εμάς δεν μας πληρώνουν ΜΚΟ τα ενοίκια ρε γουρούνι. Ούτε μας προσλαμβάνουν σε δομές.
Για την ελληνική γραμματεία πάλι; Θες να σου παραπέμψω τα παλιότερα τεύχη; Ή θες ένα μαθηματάκι για να καταλάβεις ότι ο ελληνικός πολιτισμός δεν είναι μόνο ο κλασικός. Ή τέλος θες να σου υπενθυμίσω ότι δεν είμαστε "ελληνιστές" και φουμαρα. Εθνικιστές και Ρομαντικοί είμαστε. Και γ@@#μαμε όσους προσπαθείτε να διαρρήξετε την ενότητα του ελληνικού πολιτισμού στους αιώνες και την αυθεντική εθνικιστική ιδεολογία που είναι ΜΟΝΟ η ρομαντική.
Βρες το θάρρος να εμφανιστείς και θα δεις που θα εναποθέσουμε την κάρτα μέλους της ΝΔ και τη χλαμύδα σου. Με τις ευλογίες του Άβαταρ πάντα.
Ο Αχιλλέας είπε...Προφανώς σχολιάζω επειδή κάποιοι άνθρωποι είναι αστείοι. Αρχικά δεν γνώριζα περί "μαχαιρωμάτων" και απειλών. Αυτό που έχω να πω εγώ είναι ότι επειδή αρκετά παιδιά της λέσχης έχουν κάνει πολεμικές τέχνες, και ο υποφαινόμενος σε επίπεδο πρωταθλητισμού, θα γουστάραμε πολύ να βρεθούμε με τους Τζακ τους... "μαχαιροβγάλτες" του νεοφιλελευθερισμού. Χαχα!
Τώρα σε ότι έχει να κάνει με την πολύ ωραία τρέλα που βαράει ο "χώρος". Άνθρωποι σαν και εσάς υπάρχουν έτσι ώστε όσοι σοβαροί άνθρωποι θελήσουν να ασχοληθούν με τον εθνικισμό, να πέσουν στις σελίδες σας και στις "δράσεις" σας και να θεωρήσουν ότι εθνικισμός σημαίνει ψυχική νόσος. Και εδώ είναι που θέλω να δώσετε προσοχή ακροδεξιά trolls!
Ο Βίλχελμ Ράιχ έλεγε ότι οι φασίστες είναι άνθρωποι με βαρείς ψυχικές νόσους , κάτι το οποίο για εσάς ισχύει χωρίς βέβαια να ισχύει ιστορικά για τους πολιτικούς της Τρίτης θέσης!
Ο Λένιν έλεγε ότι "ο φασισμός είναι ένας καπιταλισμός σε παρακμή" κάτι το οποίο για εσάς ξανά ισχύει, χωρίς βέβαια να ισχύει ιστορικά για την Τρίτη θέση!
Με λίγα λόγια είστε πολιτικές τραβεστί! Επειδή δεν ανήκετε πραγματικά στην Τρίτη θέση, αλλά την μιμείστε, έχετε καταλήξει να γίνετε όλα αυτά για τα οποία μας κατηγορούν οι αριστεροί από το 1920 και μετά. Βέβαια απολαμβάνω την παρακμή σας επειδή όσο καταλαβαίνουν νέα άτομα ότι έχετε περισσότερα κοινά με τον Τζήμερο και τον Μπογδάνο και λιγότερα με τον Bombacci και τον Gentile τόσο το καλύτερο!😁
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Αληθινά παλιέ εφόσον σου αρέσει η κλασική αρχαιότητα θα πρέπει να γνωρίζεις ότι δεν έφευγαν οι νέοι από το πατρικό τους. Στην αρχαία Σπάρτη κοιμούνταν ακόμη και νυμφευμένοι στο ίδιο σπίτι με τους γονείς τους. Ούτε την ιστορία της αρχαιότητας δεν γνωρίζετε τελικά οι κλασικιστές του φιλελεύθερου Διαφωτισμού; Γρήγορα για φροντιστήρια στον Άδωνι.
Ανώνυμε, κάποια ακροδεξιά ονόματα που τσαμπουνάς τα κατάλαβα, κάτι Ντρούτσα και βούρτσα δεν εννόησα. Βλάκες δεν ανήκω σε σχήματα και κόμματα, όλα αυτά τα έχω απορρίψει από τα νεανικά μου χρόνια. Έχει πλάκα που εξακολουθείτε να νομίζετε πως ανήκω σε κάποιο παρεάκι πιτσιρικάδων. Αυτό δείχνει μυωπισμό και σεχταριστική αντίληψη, καθώς φαίνεται πως πέρα από τον μικρόκοσμό σας, αδυνατείτε να καταλάβετε πως μπορεί, πού και πού , να σας διαβάζει και κανένας άλλος εκτός του πεδίου σας. Φοβικοί θέλετε ν΄αλλάξετε και τον κόσμο, τρομάρα σας ! Μαμούτε, βαφτίζεις το ψάρι. κρέας κατά πως σε βολεύει, με λεξιμαγείες και πανεπιστημιακές ορολογίες για να ξεγελάσεις τον εμφυτευμένο μικροαστισμό σου, που τόσο ηλιθιωδώς ξεδίπλωσες στα σεντόνια - απαντήσεις σου. Που θα με πεις δεξιό, εσύ που η οικογένειά σου έφαγε ψωμάκι επί χούντας. Εσύ ρε βλάκα το αποκάλυψες κι αυτό !
Θα σου κάνω την χάρη για συνάντηση, δίνοντας σου 3 στοιχεία για να με βρεις. Γυναίκα - μπικίνι - τραγικό.. Νούμερο, ε νούμερο !
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Ανώνυμε παλιέ δεν διευκρίνησες. Είσαι γυναίκα από τις παλιές ή από τις καινούργιες του άλλου τύπου; Πρόσεχε γιατί με τα στοιχεία που δίνεις μπορεί να φτάσουμε σε σένα και τότε θα σου συμπεριφερθούμε με τον παραδοσιακό ελληνικό εθιμικό τρόπο. Έχουμε έτοιμο ένα παλιό προβατοψάλιδο του παππού του Banshee. Ετοιμάσου για κούρεμα σταυρωτό. Για να σου διαλυθούν οι κλασικιστικές ψευδαισθήσεις.
Σε άφησα να τοποθετηθείς σε προηγούμενα σχόλια. Σου επέτρεψα να βρίσεις και να προσβάλεις έτσι για να μη διαμαρτύρεσαι (πρότι με κατηγόρησες ψευδώς ότι διέγραψα φράσεις σου που δεν είχαν τέτοιο ύφος). Είσαι τόσο χαζός/ή ώστε να αντιστρέφουμε την επικοινωνιακή σου παγίδα. Ποιος σου είπε ότι θέλουμε να κρύψουμε κάτι από όσα αναφέρουμε; Εσύ ο/η ίδιος/α έγραψες ότι ο Σταμάτης γράφει για την ζωή του. Συνεπώς, σε ευχαριστούμε που μας δίνεις τις πάσες για να αναφέρουμε αυτά που θέλουμε. Μας κάνεις φίρμες, όπως έγραψε ο Σταμάτης.
Μάθε και κάτι σχετικό με την ιστορία των πολιτικών ιδεών. Μας αποκαλείς "μικροαστούς". Πιπιλίζεις μια μαρξιστική καραμέλα χωρίς να καταλαβαίνεις τη βαθύτερη σημασία της. Αυτό που περιγράφεις σχολιάζοντας τον αγώνα της ζωής του Σταμάτη είναι μικροαστικό όσον αφορά την ταξική του προέλευση. Τόσο ο Σταμάτης όσο και οι υπόλοιποι είμαστε μικροαστοί, υπάλληλοι, εργάτες, φοιτητές, άνεργοι και γενικά βιοπαλαιστές. Αυτή είναι η ταξική μας προέλευση. Οι μαρξιστές όταν κατηγορούν κάποιον για μικροαστισμό δεν αναφέρονται μόνο στην ταξική του προέλευση. Αναφέρονται στην νοοτροπία που -σύμφωνα με τα υλιστικά ντετερμινιστικά τους ιδεολογικά πιστεύω- είναι απόλυτη απόρροια της ταξικής προέλευσης. Πέρα από το γεγονός ότι ο μαρξισμός είναι μια φούσκα που χρεωκόπησε η ίδια η ιστορία εσύ δεν αναφέρεσαι σε νοοτροπία. Νομίζεις ότι αναφέρεσαι σε νοοτροπία αλλά περιγράφεις υποτιμητικά τη βιοπάλη κάποιων ανθρώπων συγκεκριμένης τάξης. Μάθε πρώτα τις βασικές διακρίσεις και μετά κάνε πολιτικό διάλογο (τι στο καλό δε σας μαθαίνουν τίποτα στη στοά σας;). Ή τουλάχιστον ρώτα εμάς να σου πούμε. Ναι κύριε/ία, είμαστε μικροαστοί και εργάτες όσον αφορά την ταξική μας προέλευση. Αλλά δεν είμαστε "μικροαστοί" (σύμφωναμε με τη μαρξιστική ορολογία) στη νοοτροπία. Γιατί νοοτροπιακά και ιδεολογικά είμαστε ρομαντικοί. Ως τέτοιοι υπερβαίνουμε τις ταξικές τομές στον τρόπο της σκέψης και δράσης. Βασική αρχή αυτή του εθνικισμού.
τελειώνοντας θα μου επιτρέψεις να σου εκφράσω μια απορία με τραχύ παραδοσιοκρατικό ύφος. Γιατί χάνεις τον χρόνο σου προσπαθώντας να συνεννοηθείς με πνευματικά ανώτερους που αδυνατείς να καταλάβεις; Έχεις κάποιες στερήσεις και τις εκδηλώνεις έτσι; Μήπως δεν σε γαμάει ο άντρας σου; Όσα μπικίνια και στριγκάκια να φορέσεις δεν θα κρύψεις την κυταρρίτιδα της ψυχής σου. Σε προειδοποιώ όσο είναι νωρίς. Αν συναντηθούμε θα έχεις άσχημες εμπειρίες. Όχι αυτές που προσδοκείς.
Έδωσε στοιχεία τώρα ο Αληθινά Παλιός για το ποιος είναι...Λογικά θα είσαι ο φαλακρός πράκτωρ 000...
Ο/Η Ανώνυμος είπε...μπορεί να είναι και ο Δόκτωρ Κλο
Ο/Η Ανώνυμος είπε...O γνωστός καραφλός με χιούμορ νηπιαγωγείου; Μπα δεν θα είχε κρατηθεί, θα είχε πετάξει ήδη 3-4 αστειάκια