Σταμάτης Μαμούτος
Προτείνω στους αναγνώστες μας να δουν την ταινία Dune, του σκηνοθέτη Ντενί Βιλνέβ. Χωρίς ενδοιασμούς και δεύτερες σκέψεις. Πρόκειται για μια από τις καλύτερες ταινίες επιστημονικής φαντασίας της εποχής μας, η οποία προβάλλεται αυτές τις μέρες στους κινηματογράφους.
Ο Βιλνέβ, στο πρώτο μέρος της δεύτερης κινηματογραφικής μεταφοράς του σημαντικού μυθιστορήματος του Φρανκ Χέρμπερτ, παραδίδει μαθήματα σκηνοθεσίας. Εκπληκτικές εικόνες, υπομονετική και στιβαρή φιλμική αφήγηση, ατμοσφαιρική φωτογραφία, αξιοθαύμαστη ένταξη της φαντασμαγορικής σκηνογραφίας στα σκηνοθετικά κάδρα, δυνατές ερμηνείες. Ανοιχτά μεγάλα πλάνα που θυμίζουν αγαπημένα western και αλλεπάλληλα γκρο πλαν τα οποία εστιάζουν με ανάγλυφη λεπτομέρεια στην ερμηνευτική δεινότητα των προσώπων. Τι άλλο να περιμένει κανείς από μια ταινία;
Το Dune του Βιλνέβ είναι επικό και γοτθικά ατμοσφαιρικό. Είναι ένα sci fi κινηματογραφικό έργο από εκείνα που απολαμβάναμε σε περασμένες εποχές. Προφανώς η κινηματογραφική ταινία δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να καλύψει την θεματική πληρότητα του βιβλίου. Αλλά το σενάριο καταφέρνει, τουλάχιστον, να αντανακλά τους βασικούς αρμούς της υπόθεσης του μυθιστορήματος. Και, μάλιστα, έχοντας ως αφετηρία ένα καταιγιστικό setup που εισάγει τον θεατή μέσα σε λίγα πλάνα στην κοσμογονία ενός μυθικού σύμπαντος.
Στο πεδίο των ερμηνειών η Φέργκιουσον είναι απλά τέλεια στον ρόλο της μητέρας του Πωλ Ατρείδη. Ο Τιμοτέ Σαλαμέ γίνεται ένα ερμηνευτικό εργαλείο που ο Βιλνέβ και το επιτελείο του αναδεικνύουν με τον κατάλληλο τρόπο στον ρόλο του Πωλ. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί εξίσου καλοί. Ακόμα και ο Τζέησον Μομόα δίνει βάθος σε έναν από τους γνωστούς «ματσό» ρόλους του.
Όσον αφορά τα μηνύματα και τους αισθητικούς συμβολισμούς της ταινίας αν εξαιρέσουμε την επιταγή της πολυφυλετικής σύνθεσης του καστ που ακολούθησε η ομάδα του Βιλνέβ στην διανομή των ρόλων, κατά τα άλλα ικανοποιούν στο έπακρο τις απαιτήσεις εμάς των νεορομαντικών. Το πολεμικό ιδεώδες γίνεται μέρος της αφήγησης. Τόσο με επιβλητικούς στρατιωτικούς σχηματισμούς, οι οποίοι αποδίδουν παραδοσιοκρατικού ύφους χαιρετισμούς στους ηγέτες, όσο και με την άγρια κουλτούρα των ατάκτων καταδρομικών ομάδων της ερήμου. Η παραδοσιοκρατικά ρομαντική προσέγγιση της διοικητικής φιλοσοφίας παρουσιάζεται ως αντίπαλο δέος στον υλιστικά κτηνώδη κυνισμό της ωφελιμιστικής εξουσίας. Ο σεβασμός των αριστοκρατικών ηγετών στην παράδοση μεταφέρεται στους θεατές μέσα από μια αρχετυπικά ρομαντικού ύφους σκηνή κατά την οποία ο Πωλ μυείται από τον πατέρα του στις βασικές αρχές της πολιτικής σκέψης, σε έναν περίπατό στο νεκροταφείο ανάμεσα στους τάφους των προγόνων τους. Οι νοηματικές αλληγορικές των Ατρειδών αντιστοιχούν με θέματα παρμένα από την αρχαία ελληνική ιστορία. Οι ευγονικές επιλογές στην γενεαλογική ανάδειξη του εκλεκτού. Το άδοξο τέλος του προδότη. Όλα αυτά τα στοιχεία του μυθιστορήματος προσφέρονται στον θεατή δίχως τον φόβο της πολιτικής ορθότητας (στο πρώτο μέρος της ταινίας, τουλάχιστον).
Αν υπάρχει ένα ερωτηματικό είναι η μουσική επένδυση. Πρόκειται για εξαιρετική μουσική που αποτελεί ένα μίγμα κλασικής και electro goth, ικανό να σκορπίσει στις καρδιές των θεατών ρινίσματα υποβλητικού τρόμου. Έχω μια ένσταση ωστόσο η οποία αφορά τις electro επιρροές της. Πρόκειται για μια επιλογή η οποία συνδέει την ταινία με τις μουσικές συνθήκες της εποχής μας. Αλλά σε όσους ελπίζουμε ότι κάποτε ο μέσος άνθρωπος θα αξιολογήσει την ηλεκτρονική μουσική και τις υπόλοιπες φιοριτούρες της γελοίας μας εποχής με την αυστηρότητα που τους πρέπει, είναι σαφές ότι αυτό το στοιχείο θα βαρύνει την ταινία στο μέλλον. Αν σε είκοσι χρόνια θελήσουν οι νεότερες γενιές να απολαύσουν το έπος που σκηνοθέτησε ο Βιλνέβ ο ήχος αυτός ενδεχομένως να ακούγεται παράξενος. Όπως θα ακουγόταν σε εμάς παράξενο κάτι αντίστοιχο σε παλαιότερες ταινίες που απολαμβάνουμε σε θερινά σινεμά. Πόσο μάλλον στην συγκεκριμένη ταινία που το soundtrack αποτελεί, σε πολλά σημεία, οργανικό μέρος της αφήγησης.
Καταληκτικά πρόκειται για μια υπέροχη ταινία την οποία οι αναγνώστες της λογοτεχνίας του φανταστικού, και ιδίως οι νεορομαντικοί, θα απολαύσουν.
ΥΓ1. Υποθέτω ότι είναι ευρέως γνωστό αλλά το υπενθυμίζω μιας και το θέμα του προηγούμενου άρθρου ήταν οι Iron Maiden. Το τραγούδι «To Tame A Land» που συμπεριλήφθηκε στον δίσκο Piece Of Mind αφορά το Dune. Φαίνεται ότι οι Maiden είχαν ζητήσει την άδεια του Χέρμπερτ να δώσουν τον τίτλο του βιβλίου του στο συγκεκριμένο τραγούδι. Ωστόσο εκείνος αρνήθηκε γιατί δεν του άρεσε η rock. Η τελική λύση που βρέθηκε ώστε να συμπεριληφθεί το τραγούδι στον δίσκο, δίχως να υπάρξει νομικό ζήτημα με τα πνευματικά δικαιώματα, ήταν να αλλάξει ο τίτλος του.
ΥΓ2. Μια απ’ τις θεματικές του Dune που αναδεικνύει ο Βιλνέβ στην ταινία του είναι η αποτίμηση της προδοσίας. Το έργο ακολουθεί την παραδοσιακή πρόσληψη της αξιολόγησης αυτής της συμπεριφοράς. Στους παραδοσιακούς πολιτισμούς της Ευρώπης (και ασφαλώς όχι μόνο σε αυτούς) η προδοσία θεωρείτο όνειδος. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι το όνομα Εφιάλτης απέκτησε την γνωστή συμβολική του δυναμική στην διαχρονία της ελληνικής ιστορίας. Όπως και εκείνο του Ιούδα σε ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο.
Στα ήθη των αρχαίων και των μεσαιωνικών πολιτισμών, αλλά και σε μεταγενέστερες περιόδους, η προδοσία αποτιμούνταν ως αίσχιστη πράξη. Στις λαϊκές και τις λογοτεχνικές αφηγήσεις ο προδότης είχε συνήθως κακό τέλος. Ή, μάλλον, παρουσιαζόταν με τον κατάλληλο τρόπο ώστε να τονίζεται το άσχημο τέλος του. Ο προδότης, εκείνος που έβαζε το προσωπικό όφελος υπεράνω των όρκων, των αξιών, των παρατάξεων και των κοινοτικών δεσμών, έπρεπε να έχει επώδυνα δυσάρεστη κατάληξη.
Αυτή η επιλογή των αφηγήσεων είχε ηθικοπλαστικό χαρακτήρα. Λειτουργούσε στις συνειδήσεις ως παράδειγμα και θεμελίωνε την οργάνωση της κοινότητας σε ένα πλαίσιο αξιών που απαξίωνε και τιμωρούσε αυτή την συμπεριφορά. Η αρνητική εννοιολόγηση της προδοτικής πράξης συνέχισε να διαιωνίζεται σε λογοτεχνικά κείμενα ως τις μέρες μας. Αλλά η ιστορική πραγματικότητα αναδομήθηκε σε διαφορετικά αξιακά πλαίσια κατά την νεωτερική εποχή.
Ο ιδεολογικά κυρίαρχος φιλελευθερισμός αξιολόγησε τον ιστορικό-κοινωνικό βίο και τις πρακτικές του με ωφελιμιστικά και αγοραία κριτήρια. Όπως ήταν αναμενόμενο η προδοσία δεν ήταν δυνατόν να αξιολογηθεί με την παραδοσιακή της έννοια σε ένα περιβάλλον ελεύθερης αγοράς, όπου οι κώδικες αξιών των παραδοσιακών πολιτισμών δεν είχαν θέση. Εκ των πραγμάτων η συμπαγής αρνητικότητα της έννοιας του «προδότη» άρχισε να χαλαρώνει όσο η ιστορική περίοδος της νεωτερικότητας προχωρούσε.
Σήμερα, στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας, η εγχώρια ελίτ εξουσίας σε συνέργεια με τις μεγάλες δυνάμεις που ελέγχουν την πολιτική ζωή του τόπου έχουν επενδύσει σε αυτό που ο Νίτσε αποκαλούσε αντιστροφή των αξιών. Και η έννοια του προδότη βρίσκεται στο επίκεντρό της. Νομίζω ότι δεν πρόκειται για μια απλή εξέλιξη της ήδη υπάρχουσας παγκόσμιας τάσης.
Στην Ελλάδα της κρίσης των μνημονίων οι αντοχές των αρμών του συστήματος εξουσίας δοκιμάστηκαν. Η πίεση που ασκήθηκε εκ των αγανακτισμένων λαϊκών στρωμάτων, από τα τέλη της δεκαετίας του ’00 μέχρι τα μέσα εκείνης του ’10, ήταν ικανή να δονήσει το συστημικό οικοδόμημα. Το σύστημα εξουσίας, σε εκείνη την δύσκολή περίοδο, έψαχνε συμμάχους ακόμη στα πολιτικά καλάθια των αχρήστων. Αυτό συνιστούσε μια μοναδική ευκαιρία για τους πολιτικούς προδότες να απαρνηθούν επιδερμικές ταυτότητες και να ενσωματωθούν στην καρδιά του εξουσιαστικού συστήματος, κάνοντας την καριέρα που ενδόμυχα ονειρεύονταν.
Αλλά πέρα από αυτή την προφανή πρακτική συναλλαγή, ανάμεσα σε τέτοιους πολιτικούς και στο σύστημα εξουσίας, οι επικοινωνιακοί μηχανισμοί της φιλελεύθερης ελίτ εργάστηκαν και στο πεδίο των ιδεών. Και μάλιστα κατάφεραν να ανατρέψουν την παραδοσιακά διαμορφωμένη εικόνα της έννοιας του προδότη. Προβάλλοντας με διαδοχικές επικοινωνιακές ριπές την επιτυχή κατάληξη τέτοιων πολιτικών, ανέτρεψαν την παραδοσιακή -αρνητικά φορτισμένη- αξιολόγηση της εν λόγω έννοιας που ασκούσε ακόμη κάποια επιρροή σε κοινωνικές ομάδες.
Πλέον, πολιτικοί όπως οι Βορίδης, Γεωργιάδης κλπ, που απαρνούνται τις προγενέστερες δημόσιες κρίσεις τους για πρόσωπα και καταστάσεις και προβαίνουν σε ολική αντιστροφή των (προβαλλόμενων κάποτε ως) θεμελιωδών τους αξιών, ανταμείβονται ακόμη πιο πλουσιοπάροχα κι από τους παλαιότερους πιστούς του καθεστώτος. Η απάρνηση και η συνακόλουθη αντιστροφή των αρχικών αξιών κατέστη σίγουρη επικερδής πρακτική. Και όλοι αντιλαμβανόμαστε τι σημαίνει αυτό σε μια πολιτική πραγματικότητα όπου τα πάντα αποτιμούνται με όρους υλικού, απτού κέρδους.
Πλέον η προδοσία έχει εγκαθιδρυθεί ως αποδεκτή πολιτική εφαρμογή στην Ελλάδα και λίγο ακόμη καιρό χρειάζεται ώστε να ριζώσει στην βάση της κοινωνικής κουλτούρας ως αποδεκτό «ήθος».
Εικόνα 2:Maxime_Desmettre
Eικόνες 3: Henrik_Sahlstrom
Εικόνα 4:Mark Molnar 2
Σχόλια:
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Παρακαλώ τον Αδελφό Σταμάτη να κάνει αναφορά στην πρώτη ταινία Dune του 1984, με την εξαιρετική μουσική και το πλήρως λευκό καστ. Την είδα προτού παρακολουθήσω την νέα εκδοχή στο σινεμά και εντυπωσιάστηκα.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Απορώ φίλε ανώνυμε, εκτός ίσως από την μουσική, τι άλλο σου άρεσε. Μιλάμε για μια άθλια ταινία, την χειρότερη του (κατά τ'άλλα εξαιρετικού κατ'εμέ) David Lynch. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης έχει δηλώσει πολλάκις ότι η ταινία αυτή είναι μαύρη σελίδα στην καριέρα του.
Ο ρομαντικοί της ΦΛΕΦΑΛΟ πώς ακριβώς ορίζουν τις έννοιες καλό και κακό?
Tις έννοιες καλό και κακό, όσον αφορά το ηθικό τους φορτίο, τις αντιλαμβανόμαστε όπως κάθε ιδεαλιστής. Όπως μας δίδαξε ο Πλάτωνας και οι νεοπλατωνιστές που τον μεταλαμπάδευσαν στις χριστιανικές κοινωνίες.
Στην ερμηνεία της αισθητικής τους υπόστασης μπορεί να παίξουμε με τους όρους. Για παράδειγμα οι ρομαντικοί λογοτέχνες χρωμάτιζαν σε κάποιες περιτώσεις το "κακό" με μια επαναστατική χροιά. Το παρουσίαζαν ως γνώρισμα ανυπακοής σε μια αστικά συμβιβασμένη νόρμα. Όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο Κρίστοφερ Λι "παίζω τον ρόλο του κακού γιατί είναι πολύ πιο ενδιαφέρον".
Πέρα από την ρομαντική αισθητική απόχρωση που αποσκοπεί στην ανατροπή της αστικής συνθήκης, στο καθαρά ηθικό μέρος επαναλμβάνουμε ότι αντιλαμβανόμαστε το καλό και το κακό με όρους απόλυτα διευκρινισμένους. Όπως μας διδάσκει ο ιδεαλισμός και ο χριστιανισμός.
Ανώνυμε, μας διαβάζει ο Σταμάτης. Ας πράξει τα δέοντα.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Καλώς αναμένω
Γεια σας παιδιά. Ανώνυμε μην περιμένεις να κάνω άμεσα παρουσίαση της ταινίας που προτείνεις. Για να γίνει κάτι τέτοιο πρέπει να την ξαναδώ. Αν την φέρουν σε θερινά του χρόνου, ναι. Αλλά τώρα, εφόσον δεν έχω το dvd και δεν είμαι καλός σε χρήση site για να την κατεβάσω -ούτε έχω το χρόνο να το κάνω- είναι δύσκολο να γίνει αυτό που ζητάς. Πάντως η εικόνα που έχω στο νου μου είναι παρόμοια με αυτή του παιδιού που σχολίασε παραπάνω. Θυμάμαι ότι δεν με είχε εντυπωσιάσει όταν την είδα.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Καλώς, εντάξει Σταμάτη
Έχουν μπερδευτεί οι φλεφαλοτες και πρέπει κάπως να ξεμπερδευτούν. Από πότε η υπακοή, η "αμαρτία", η σιωπή και άλλα τέτοια τσιτάτα τα οποία διδάσκουν οι απλυτοι καλόγεροι στα μοναστήρια συμβαδίζουν με την παρόρμηση, την συγκρουσιακή νοοτροπία και την ηρωική κουλτούρα μάχης του heavy metal? Από πότε ο ερωτισμός των ιδεαλιστών της ιστορίας που δεν αρκούνταν ποτέ συνήθως στην μια γυναίκα συμβαδίζει με την χριστιανική δαιμονοποίηση του σώματος? Ότι ακριβώς λέει η συμβιβασμένη αστική ηθική λέει και ο χριστιανισμός. Είστε ιδεολογικά ανερμάτιστοι κύριοι ή μάλλον τυχοδιώκτες πολιτικάντηδες και ας μας το παίζετε άναρχοι.
Ρε τον κακομοίρη τον εστιάτορα που έχει μπλέξει. Ψιτ σεφ, το τραγούδι Crusader των Saxon το γνωρίζεις; Τους στίχους του τραγουδιού Alexander the Great των Iron Maiden; Το όνομα Alice Cooper σου θυμίζει κάτι. Εκείνο του Lawless; Το συγκρότημα Warlord, το έχεις ακουστά;
Στην ΑΒ σε έχω 😂 γυφτάκο, μη φοβηθείς από τώρα. Για την σύνδεση που έκανες ανάμεσα στην παρορμητική κουλτούρα μάχης του heavy metal με τον Χριστιανισμό είναι αυτά.
Γκαρσόν, φτιάξε καμία σούπα και άσε την φιλοσοφική και θεολογική ανάλυση γιατί προκαλείς το γέλιο. Ο χριστιανισμός δεν ήτανμόνο δόγμα των μοναστηριών και του κλήρου. Έγινε θρησκευτικό βίωμα και λαϊκή κουλτούρα όλων των λαών της Ευρώπης. Ή συγκρουσιακή νοοτροπία υπάρχει στις σταυροφορίες και σε όλη την μεσαιωνική και τη μεταγενέστερη ιστορία της Ευρώπης. Η "δαιμονοποίηση" του σώματος χωρά πολλή συζήτηση. Μάλλον προς τα καλβινιστικά πρότυπα του πολιτικού συστήματος που εκπροσωπείς πρέπει να την αναζητήσεις. Όχι πάντως στα κλασικίζοντα έργα που κοσμούν την Ιταλία, ούτε και σε πολλές ακόμη περιπτώσεις της χριστιανικής τέχνης.
Στα του heavy metal ας μην εισέλθουμε καλύτερα. Θα σου αναφέρω συγκροτήματα και στίχους με χριστιανικό περιεχόμενο που θα σου φύγουν τα κουτάλια. Μην μπλέκεις με πράγματα που δεν ξέρεις, όπως το metal, ο εθνικισμός κλπ.
Ποια κλασικίζοντα έργα της Ιταλίας μιλάς για την καθολική παράδοση που δεν έχει σχέση με εμάς. Οι εικονογραφίες της ανατολικής εκκλησίας απεικονίζουν μουχλιασμένους, άπλυτους, σκυθρωπούς, καχεκτικούς ερημίτες. Καμία σχέση με τις ρομαντικές απεικονίσεις του γυμνού, του ήρωα πολεμιστή και τις απεικονίσεις του ρωμαλέου ανδρισμού στην αρχαιότητα. Εν πάσει περίπτωση το ζήτημα μας ήταν η ηθική όχι η αισθητική. Η χριστιανική ηθική περί καλού και κακού δεν έχει σχέση με την Πλατωνική έννοια του Αγαθού που σημαίνει άριστο δηλαδή δίκαιο. Το δίκαιο πάλι δεν έχει σχέση με την χριστιανική έννοια περί δικαίου. Σταματήστε να γλείφετε ακροδεξιά αρχιδια διότι δεν πρόκειται να γίνετε ποτέ τίποτα. Επίσης σταματήστε να τσουβαλιάζετε κόσμο με εστιάτορες, ταβερνιάρηδες και άλλες διαδικτυακές γκρούπες.
Την χριστιανική δαιμονοποίηση του σώματος; Αν είναι δυνατόν! Πότε έγινε αυτό;
Η δαιμονοποίηση του σώματος, αν εννοείς το 'ου μοιχεύσεις', είναι εβραϊκή επιταγή, τον οποίο εβραϊκό κώδικα ο Χριστός κατήργησε, άλλο το τι έκανε μετά η Εκκλησία, η οποία ενσωμάτωσε στο αρχαιελληνικής φύσεως και προελεύσεως κήρυγμα του Χριστού, την θρησκεία του Γιαχβέ.
Ο Χριστός πάντως φίλε δεν ήρθε στην Γη για να μας πει να κάτσουμε φρόνιμα, αν διαβάσεις προσεκτικά τα Ευαγγέλια, και θα σε συμβούλευα να διαβάσεις και τα Γνωστικά, στα οποία υπάρχει πολύ μεγαλύτερος χώρος ερμηνειών και φιλοσοφικών αναζητήσεων των λεγομένων Του.
Ο Χριστός αν ήθελε θα μπορούσε να είναι πολιτικός ηγέτης του Ισραήλ. Αντίθετα, οι εβραίοι τον βρίζουν με τους χειρότερους χαρακτηρισμούς στο ιερό τους Ταλμούδ.
Το πώς ερμηνεύει τα όσα κύρηξε επομένως η κεφαλή της Εκκλησίας, είναι θέμα συμφερόντων ή και εκβιασμών αν θες.
Υπάρχουν οι ιερείς τραγόπαππες αυτοί που μας λένε να είμαστε υπάκουοι απέναντι στην εξουσία και να μπαίνουμε μέσα στους ναούς με μάσκες σήμερα, με κορωνοπάσο αύριο, υπάρχουν και αυτοί που ορθώνουν το ανάστημά τους απέναντι σε όλα αυτά.
Τα πάντα στην ζωή, ειδικά τα του σήμερα, είναι μια προσομοίωση του 'ο Χριστός ξανασταυρώνεται' αν το έχεις διαβάσει.
Υπάρχουν οι κάθε λογής παπα-Γρηγόρηδες, και υπάρχουν και οι δεσποτάδες που είναι δίπλα στον κάθε Μανολιό.
Φιλικά,
Κυριάκος
ΥΓ: Ίσως η καλύτερη σειρά όλων των εποχών στην ελληνική τηλεόραση το 'ο Χριστός ξανασταυρώνεται' και από έναν τεράστιο σκηνοθέτη, τον Βασίλη Γεωργιάδη. ίσως θα έπρεπε να κάνετε κάποια στιγμή ένα αφιέρωμα.
Ανώνυμε που αναφέρεις "Καμία σχέση με τις ρομαντικές απεικονίσεις του γυμνού, του ήρωα πολεμιστή και τις απεικονίσεις του ρωμαλέου ανδρισμού στην αρχαιότητα" αν δεν γνωρίζεις ιστορία της τέχνης πρώτα να διαβάσεις και μετά να σχολιάζεις. Αυτό που περιγράφεις είναι κλασικισμός και όχι Ρομαντισμός. Ποιους "γυμνούς ήρωες της αρχαιότητας" και βλακείες αναφέρεις; Ο Ρομαντισμός, τόσο στα εικαστικά όσο και στην πολιτική ιδεολογία, πρόκρινε την ενότητα των αρχαίων-μεσαιωνικών και νεότερων λαϊκών παραδόσεων των ευρωπαϊκών εθνών. Αν υπήρχε κάποια αρχαία εποχή που έδωσε έμφαση ήταν στην μυθική προκλασική αρχαιότητα. βεβαίως έδωσε και μεγάλη εμμμφαση στον μεσαίωνα. Στις μη ορθολογικές και μη δημοκρατικές εποχές, ας το πούμε χοντρικά.
Στα εικαστικά του σχήματα ισορρόπησε ανάμεσα στην καθαρή μορφή του κλασικισμού (που περιγράφεις) και στην πλήρη αμορφία της μοντέρνας τέχνης. Ήταν ένας μέσος δρόμος που και μορφές απεικόνιζε και τις σκοτεινές ατμόσφαιρες, τις ελλείψεις και τους υπαινιγμούς (ανάμεσα σε αυτές και πολλές μουχλιασμένες μορφές, σύμφωνα με τη δική σου ορολογία) καθιέρωσε.
Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εμείς δεν αναγνωρίζουμε την αξία της κλασικής-νεοκλασικής τέχνης (παγανιστικής ή χριστιανικής).
Διάβασε ένα βιβλίο για τον Ρομαντισμό και έλα μετά να συζητήσουμε. Έχουμε πολλά να σου προτείνουμε αν θες.
Στα υπόλοιπα ποιος σου είπε ότι ήταν το θέμα μας αυτό που αναφέρεις; Μπήκατε να γράψετε την ανοησία σας για τη σχέση του Ρομαντισμού με το metal και τον χριστιανισμό και σας απάντησα. Ακόμη και σε αυτό που θέτεις αναφέρθηκα στους νεοπλατωνικούς. Η οντολογία του χριστιανισμού είναι ένας Πλάτωνας με ανατολικούς αφηγηματικούς μετασχηματισμούς (Αυγουστίνος) και η εμπειρική του ηθική ένας Αριστοτέλης μεταφρασμένος σε όρους δόγματος (Ακινάτης και ανατολικοί πατέρες). Βλέπεις στη Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ δεν είμαστε δογματικοί "ταλιμπάν" αλλά Έλληνες που ακολουθούν την ιστορική θρησκευτική παράδοση του έθνους (όχι όλοι,υπάρχουν και εθνικοί ανάμεσά μας).
Ανώνυμε σου συνιστώ να μην σχολιάζεις θέματα που δεν γνωρίζεις γιατί γίνεσαι ρεζίλι. Ο (όντως σπουδαίος) Νίτσε έλεγε ότι ο χριστιανισμός είναι πλατωνισμός για τις μάζες και είχε απόλυτο δίκιο (ασχέτως αν το εννοούσε υποτιμητικά, εφόσον ήταν αντίθετος με τον Πλάτωνα και την φιλοσοφία του). Πολλοί από τους μεγάλους πατέρες της Ορθοδοξίας είχαν σημαντικές νεοπλατωνικές επιρροές, αν δεν ήταν και οι ίδιοι νεοπλατωνιστές (βλ Διονύσιο Αρεοπαγίτη). Η ορθόδοξη θεολογία αλλά και ασκητική έχει τα θεμέλια και την βάση της στην νεοπλατωνική παράδοση.
Ούτε εσύ καταλαβαίνεις τι γράφεις για το Αγαθό και το δίκαιο. Φαίνεται ότι δεν έχεις διαβάσει καν Πλάτωνα. Διάβασε να μάθεις ότι το "Αγαθό" είναι αυτό που χορηγεί στα όντα την αλήθεια και την ουσία τους, ενώ τα υπερβαίνει απείρως. Σύλληψη απόλυτα συμβατή με αυτή της χριστιανικής θεολογίας για την τριαδική θεότητα ως Αρχή των πάντων.
Διάβασε να μάθεις ότι στον Πλάτωνα "καλό" είναι ο,τι υποτάσσει τις ζωικές παρορμήσεις και τις κατώτερες τάσεις του ανθρώπου στο θείο μέρος της ψυχής του. Σύλληψη επίσης απολύτως συμβατή (αν όχι ταυτόσημη) με την χριστιανική ηθική, αντίληψη περί καλού και κακού, αλλά και ασκητική. Παρόμοια είναι και η έννοια της δικαιοσύνης, η οποία στο άτομο εκφράζεται ως σωστή ιεραρχία μεταξύ των τμημάτων της ψυχής. Υποταγής δηλαδή των παθών στο λογικό (που στην πλατωνική φιλοσοφία ΔΕΝ έχει σχέση με την λογική των ορθολογιστών αλλά είναι όρος με μεταφυσικό και υπερβατικό περιεχόμενο).
Γι'αυτό, αντί να γράφεις πομπώδη σχόλια που δεν βγάζουν νόημα και φανερώνουν ότι δεν έχεις διαβάσει καν τον φιλόσοφο που επικαλείσαι, καλύτερα κάτσε, κατάπιε τον εγωισμό σου, άδειασε το μυαλό σου από ό,τι έχεις φάει αμάσητο και διάβασε τίποτα. Μπορείς να ξεκινήσεις από την Πολιτεία πριν περάσεις στον Πρωταγόρα και τον Φαίδρο.
Ωχ... Ξαναζωντάνεψε η προιστορική ιντερνετική κόντρα αρχαιογκαγκά vs απολογητάδων;
Καλώς η κακώς, η εκκλησία (ανατολική, δυτική, βόρεια, νότια) έχει καταντήσει προ πολλού ένας φολκλόρ θεσμός, ανίκανος να επηρεάσει καταστάσεις πόσο μάλλον να καθορίσει ηθικά/αισθητικά πρότυπα. Όποιος ασχολείται με το θέμα "οργανωμένη θρησκεία" σήμερα, πυροβολεί ένα πτώμα.
Από κει και πέρα, ρε αρχαιοτέτοιοι, τι σας πειράζει να υπάρχει ένας μεσαιωνικός/προνεωτερικός θεσμός (ίσως ο μοναδικός που έχει επιβιώσει), έστω κι αν είναι σκιά του εαυτού του πλέον με πλήρωμα 10 γριές με τσεμπέρια. Επειδή, δεν είναι ακριβώς όπως τον θέλετε; Δηλαδή, το Θιβέτ χάνει κάτι που κρατάει τον αρχαίο βουδιστικό μοναχισμό; Ίσα ίσα που τραβάει την προσοχή των έξω.
Πάντως, απ' το να γίνει ο Άθως τουριστική ζώνη και οι ναοί (ίσως τα μοναδικά αξιόλογα αρχιτεκτονήματα στην Ελλάδα) να δοθούν αντιπαροχή για πολυκατοικίες, καλύτερα χίλιες φορές τα κομποσκοίνια και οι ασκητάδες.
Ανώνυμε συμφωνώ σχεδόν εξολοκλήρου σε όσα γράφεις, με μία μόνο επιφύλαξη. Πραγματικά, στο πεδίο της διαμόρφωσης μαζικής κουλτούρας και ιδεολογιών, η δύναμη των εκκλησιών είναι αυτή που περιγράφεις. Αλλά στην καθαρά πολιτική πρακτική μην υποτιμούμε την μεγαλύτερη δυναμική που ακόμη διαθέτουν. Το Βατικανό αυτού του Πάπα έχει βοηθήσει στην μεταναστευτική διάσταση της παγκοσμιοποίησης. Η εκκλησία της Ελλάδος έχει συμβάλει σε κάποιο βαθμό στην επικράτηση της Νέας Δημοκρατίας από την εποχή Σαμαρά και μετά. Μην ξεχνάμε και την ευνοϊκή (δήθεν) ουδετερότητα στο δημοψήφισμα του 2015. Ασφαλώς δεν εισακούστηκε. Αλλά έδωσε ένα + στο ποσοστό του ΝΑΙ των αστών μενουμευρωπαίων. Κατά την δεκαετία του '00, η υποστήριξη του Χριστόδουλου στον Καραμανλή ήταν επίσης κάτι που πρέπει να λάβουμε υπόψη.
Συμπερασματικά μπορεί πολιτικούς-πολιτιστικούς χώρους όπως οι δικοί μας να μην τους επηρεάζει ιδιαίτερα. Όμως στο επίπεδο της πολιτικής εξουσίας έχουν ακόμη δύναμη αυτοί οι θεσμοί. Όλα αυτά γραμμένα από εμένα που αναγνωρίζω ότι η ορθόδοξη παράδοση είναι μέρος της εθνικής μας ιστορίας και ταυτότητας.
Σωστά. Θα μπορούσαμε να πάμε και πιο πίσω, στην στήριξη της καθολικής εκκλησίας στο Δυτικό μπλοκ επί ψυχρού πολέμου (Αλληλεγγύη κτλ) και στους τηλεευαγγελιστές των Ρήγκαν/Μπους. Όμως νομίζω ότι όλοι αυτοί είναι απλά οι cheerleaders των παγκοσμιοποιητικών ελιτ και όχι ελιτ οι ίδιοι, όπως υπονοούν οι αρχαιολάτρες/αντισυστημικοί. Κάτι σαν ΜΚΟ και θινκ τανκς, σα να λέμε. Το αυτό ισχύει και για άλλους επιβιώσαντες προνεωτερικούς θεσμούς, όπως οι (γελοίες πλέον) μοναρχίες της Β. Ευρώπης.
Επίσης, έχω την εντύπωση ότι αφού πράγματι χρησιμοποίησαν τον σύγχρονο οργανωμένο χριστιανισμό για την εξυπηρέτηση του παγκοσμιοποιητικού σχεδίου, σιγά σιγά αρχίζουν να τον ξεφορτώνονται. Άλλωστε γιατί να στηρίζονται σε έναν, έστω κατ' όνομα, παραδοσιακό θεσμό, ενώ μπορούν να κάνουν μια χαρά την δουλειά τους με new age μεταφυσικές και μεταμοντέρνα ηθικά συστήματα, που δεν θα βαρύνονται με αντι-LGBTQ, σεξιστικά κτλ "αμαρτήματα" τα οποία υπάρχουν, τουλάχιστον στα χαρτιά, στο χριστιανικό corpus.
Η παρακμή των εκκλησιών και της μοναρχίας στην Ευρώπη είναι τεράστια (αναμενόμενο). Οι εναλλακτικές όμως είναι χειρότερες. Το να αντικατασταθεί ο Πάπας από την νιουειτζίλα των βίγκαν με τις γιόγκες, και η κυρα Ελισάβετ από τη Σακελλαροπούλου, δε το βρίσκω θετική εξέλιξη.
Ο Σταμάτης είπε...Συμφωνώ
Αυτό το σχόλιο δεν πάει προς τον κακεντρεχή νεοφιλελεύθερο εστιάτορα αλλά σε άτομα που όντως θέλουν να μάθουν για το πως υπαρξιακά φιλοσοφικά ερωτήματα της αρχαιότητας βρίσκουν την απάντησή τους στην ενσάρκωση του Λόγου. Διαβάστε το συντομότερο δυνατό το βιβλίο του π. Νικόλαου Λουδοβίκου, "Αφανής αρμονία" των εκδόσεων Αρμός.
Πλέον οι μεταλλάδες σήμερα στην Ελλάδα είναι κάτι σαν νέρντουλες που όλα τους κάθονται καλά στον μηχανισμό εξουσίας, πλην της Εκκλησίας, η οποία είναι ο εύκολος στόχος για να την βρίζουν ώστε να σκίσουν και αυτοί κανά καλσόν παίζοντάς το αντισυστημικοί.
Σε όλα τα υπόλοιπα μπερδεύονται. Π.χ. νομίζουν ότι ο ακροδεξιός Πλεύρης, που αυτομόλησε στους φιλελεύθερους με την δήλωση μετανοίας προς το ΚΙΣ, θέλει το καλό τους, μαζί με τον Ευαγγελάτο και τον Πορτοσάλτε.
Αυτός που πήγε στα Εξάρχεια 6 η ώρα το πρωί για να κάνει δηλώσεις, φοβούμενος μην πάει άλλη ώρα και τον δείρουν, αυτόν ακριβώς υπακούν αδιαμαρτύρητα αυτοί που θα τον έδερναν...
Διότι οι νέρντουλες που αναφέρω παραπάνω το παίζουν, συν τοις άλλοις, και 'αναρχικοί'...
Φαινόταν χρόνια αυτή η τάση "εξημέρωσης" της κουλτούρας του μέσου metalhead. Εργάστηκαν σκληρά εξάλλου για να την πετύχουν τα μουσικά media. Βασικός τροφοδότης αυτού που περιγράφεις φίλε είναι το Metal Hammer. Είναι ξεκάθαρη η αντιγραφή των πιτσιρικάδων στο πρότυπο που προβάλλει η διοίκηση του περιοδικού και ακόμη περισσότερο η τηλεοπτική εκπομπή του.
Προσέξατε ότι οι αξιωματικοί του οίκου των Χαρκόνεν ήταν στην ταινία σαν τους σοφέρ του ΝΓΜ; Ίδιο το Καιάντα ήταν ο ανιψιός.