Σταμάτης Μαμούτος
KK's Priest - Sermons of the Sinner 2021
Ο μουσικός κλώνος των Judas Priest που σχημάτισαν οι KK Downing και Tim Ripper Owens με την παρέα τους κυκλοφόρησε το album Sermons of the Sinner, προσφέροντας στους ακροατές της αυθεντικής μεταλλικής μουσικής μια ανάσα που ήταν απαραίτητη. Ακούω φίλους να μου λένε ότι η μουσική μας ζει σήμερα στις δουλειές των underground συγκροτημάτων του New Wave Of Traditional Heavy Metal. Σωστά. Αλλά πολλές φορές δεν αρκούν οι καλές προθέσεις και το σωστό ύφος. Χρειάζεται και η ανώτερη μουσική ποιότητα στις εκτελέσεις και κυρίως στις συνθέσεις. Κι αυτή είναι κάτι που αποτελεί χάρισμα το οποίο δόθηκε από τον Θεό αφειδώς στους μεγάλους της παλιάς σχολής.
Οι KK's Priest αποδεικνύουν ότι οι μουσικοί που λατρεύτηκαν κατά τις περασμένες δεκαετίες αν αφεθούν να συνθέσουν μακριά από εξαναγκαστικούς νεωτερισμούς, δίχως να ακολουθούν τα παροδικά ρεύματα των εποχών, εμμένοντας στον παραδοσιακά κλασικό «μεταλλικό ήχο», το αποτέλεσμα που θα προσφέρουν δεν μπορεί παρά να είναι καλό. Ο κύριος Downing με το Sermons of the Sinner παίρνει το αίμα του πίσω από όλους εκείνους που για πολλά χρόνια τον θεωρούσαν κάτι σαν «αναπληρωματικό» του Tipton στην σύνθεση των Judas Priest. Ναι, ο ΚΚ δεν έχει την εκτελεστική αρτιότητα των σολαρισμάτων και της κιθαριστικής ποιότητας του Tipton. Αλλά δεν παύει να είναι κι αυτός σπουδαίος μουσικός. Τραχύς, γρήγορος, επικός. Ένας αληθινός heavy metal guitar hero.
Το Sermons of the Sinner περιλαμβάνει εννέα τραγούδια που ικανοποιούν κάθε true metal ακροατή όσο απαιτητικός κι αν είναι. Η καλή αρχή φαίνεται από τον αριθμό των τραγουδιών. Τόσα περίπου πρέπει να είναι τα τραγούδια ενός δίσκου. Πρώτον για να μην κουράζει χρονικά και δεύτερον για να υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να είναι όλα καλά. Στο περιεχόμενο του album τώρα έχουμε και λέμε. Κιθάρες από τα παλιά, συνθέσεις αυθεντικού ατσαλιού, ήχος λατρεμένος. Κάποια τραγούδια είναι σπινταριστά («Hellfire Thunderbolt», «Sermons of the Sinne») στο στυλ του Painkiller. Άλλα στους παραδοσιακούς και αγαπημένους ρυθμούς των ‘80’s («Sacerdote y diablo», «Brothers of the Road» αυτοαναφορικός στιχουργικά ύμνος!, «Wild and Free»). Κάποια επικά («Metal Through and Through», «Return of the Sentinel» κι άλλος ύμνος), κάποια άλλα επαναπροσεγγίσεις του Night Crawler («Hail for the Priest»), και ένα επικό super hit («Raise Your Fists») με προφανείς ‘80’s καταβολές (και maideνικά περάσματα στις κιθάρες που θυμίζουν «Die With Your Boots On»).
Αναμφίβολα πρόκειται για ένα album που μπορεί να μην είναι ισάξιο με τις παλιές ανεπανάληπτες στιγμές των Judas Priest. Όπως έγραψε ο Flammentruup στην παρουσίαση του νέου album των Maiden, δυστυχώς οι συνθετική κορύφωση της δεκαετίας του ’80 δεν είναι εύκολο να επαναληφθεί. Τουλάχιστον, όμως, να υπάρχει ομαλή συνέχεια. Αυτό ακριβώς προσφέρει το Sermons of the Sinner, το οποίο προφανώς αντιλαμβάνομαι ως μια παράλληλη δισκογραφική κυκλοφορία των Judas Priest, όπως υποδηλώνει και το όνομα του συγκροτήματος.
Thelemite- Thelemism (2021)
Μιας και ξεκίνησα με αναφορές στους Judas Priest θα περάσω στους Thelemite. Οι Thelemite αποτελούν το συγκρότημα στο οποίο δραστηριοποιείται ο γιος της αμαζόνας μας στην Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. Μαίρης Therion Ιορδανίδου και του αγαπημένου μου φίλου Κώστα Μανόπουλου (κιθαρίστα της πρώτης ελληνικής heavy metal μπάντας, Vice Human), Γιάννης. Πριν λίγο καιρό οι Thelemite επέστρεψαν με το δεύτερο album τους, που φέρει τον τίτλο Thelemism. Αν και ο τίτλος παραπέμπει σε εσωτεριστική φιλοσοφία η μουσική των Thelemite δεν έχει τίποτα το υποτονικά εσωστρεφές. Είναι εξωστρεφέστατο true heavy metal που μας χτυπά κατά πρόσωπο, θυμίζοντας Priest της εποχής του Painkiller. Εξαιρετικές συνθέσεις, άρτιες εκτελέσεις, υπέροχες ερμηνείες. Ακούμε τον δίσκο των Thelemite και γουστάρουμε ατόφιο ελληνικό heavy metal.
Ironflame-Blood Red Victory 2020
Το Blood Red Victory αποτελεί το τρίτο full length album των Αμερικανών Ironflame (για την ακρίβεια του Andrew D'Cagna και φίλων του μουσικών που τον βοηθούν στο να ηχογραφήσει τις συνθέσεις του). Πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα μίξη κλασικού, επικού heavy metal και power. Άρτιες εκτελέσεις, εκπληκτικές κιθάρες, στιβαρά ρυθμικά μέρη και όλα αυτά δοσμένα μέσα από ένα αισθητικά πολεμικό ύφος. Η διάρκεια του δίσκου στα σωστά όρια. Οκτώ τραγούδια και συνολικά σαράντα λεπτά. Κοντολογίς μια εξαιρετική δουλειά.
Αν πρέπει να εστιάσω ξεχωριστά στα τραγούδια θα έλεγα ότι το εισαγωγικό «Gates of Evermore» είναι δυνατό, αλλά το «Honor Bound» που ακολουθεί αποτελεί αληθινή εποποιία. Πολύ ωραίο, με επιρροές κλασικής μουσικής, σε power ύφος και με υμνικά φωνητικά το «Seekers of the Blade». Απόλυτος epic ύμνος, με mid tempo ρυθμό επηρεασμένο από την λαϊκή ευρωπαϊκή παραδοσιακή μουσική, δισολίες που ισορροπούν ανάμεσα στους Maiden και τις καλύτερες στιγμές των Blind Guardian και φωνητικά ύφους Dio, το «Blood Red Victory». Πολύ ωραίο και το maidenικό «On Ashen Wings». Εξίσου και το «Graves of Thunder», καταπληκτικό το «Grace and Valor». Καλό και το «Night Queen».
Φανταστείτε ένα αμάλγαμα επιρροών από Riot, Iron Maiden, Dickinson (μετά το 1997), Nocturnal Rites, Blind Guardian και Gamma Ray, παιγμένο με έναν τρόπο που και την κλασική μεταλλική παράδοση τιμά και σύγχρονο ακούγεται. Απλά υπέροχο.
Midnight Dice- Hypnotized (EP) (2020)
Οι Midnight Dice είναι ένα από τα ελπιδοφόρα αμερικανικά σχήματα του New Wave Of Traditional Heavy Metal. Μέχρι σήμερα έχουν καταγράψει στο ενεργητικό τους μόνο μικρές κυκλοφορίες (ΕΡ και singles). To Hypnotized αποτελεί την κορυφαία τους δουλειά.
True metal στην πιο αυθεντική του εκδοχή που ακούγεται σα να βγήκε από κάποια τρύπα του χωροχρόνου η οποία μας συνδέει μυστικά με τα '80s. Εκπληκτικές κιθάρες στα riff και τα solos. Πιασάρικα ρεφρέν με γυναικεία φωνητικά. Επιρροές που κυμαίνονται από το NWOBHM, διαπερνούν το αmerican power metal της δεκαετίας του '80 και φτάνουν μέχρι το γερμανικό ατσάλι των '80's, οι οποίες αφομοιώνονται έξοχα σε μια νέα μουσική ταυτότητα. Ακόμα και το εξώφυλλο του ΕΡ αποπνέει την κλασική heavy metal αισθητική.
Κοντολογίς το heavy metal που γουστάρουμε να ακούμε. Απλό, ευθύ, ανεπαίσθητα επικό και με πιασάρικες hit κορυφώσεις. Ατσάλι σπάνιας ποιότητας.
Knights Oath- Knights Oath (ΕΡ) (2021)
Υπάρχουν κυκλοφορίες που καταλαβαίνουμε ότι θα μας αρέσουν απλά κοιτάζοντας το εξώφυλλό τους. Το ομώνυμο ντεμπούτο των Βρετανών Knights Oath είναι μια από αυτές. Πρόκειται για ένα ΕΡ που συνδυάζει τις επιρροές του New Wave Of British Heavy Metal με εκείνες του παλιομοδίτικου γερμανικού power και αυτές του επικού heavy metal των Warlord.
Δεν χρειάζεται να πούμε τίποτε παραπάνω για να αντιληφθούν οι εξοικειωμένοι με την ιδεολογία της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. αναγνώστες ότι η συγκεκριμένη μουσική πρόταση αποτελεί μια από τις ηχητικές προεκτάσεις της ταυτότητάς μας. True, κλασικό και epic metal στην πιο αυθεντική του εκδοχή.
Τρία τραγούδια με επικό ύφος, ωραία ρεφρέν, εξαιρετικές κιθάρες που αποπνέουν πεζοδρομιακή μαγκιά στα δύο πρώτα κομμάτια και underground power στυλ στο τελευταίο. Αν η παραγωγή ήταν καλύτερη και τα φωνητικά πιο έντονα το Knight's Oath θα ήταν αψεγάδιαστο ως κυκλοφορία. Αλλά και έτσι διατηρεί την underground αξία του,
Οι εκεί έξω ρομαντικοί απλά απολαύστε το....
Inmolador - Firmes y Dignos [EP] (2021)
Δεύτερη κυκλοφορία μετά από πολλά χρόνια για τους Αργεντίνους Immolador αποτελεί το ΕΡ Firmes y Dignos. Πρόκειται για μια κυκλοφορία πέντε τραγουδιών (κι ενός εισαγωγικού πρελούδιου), που ικανοποιεί στο έπακρο τους ακροατές του επικού true metal. Τραχύ αλλά και καθαρό ηχητικά rhythm section, που μας βομβαρδίζει με μεταλλικά εμβατηριακούς ρυθμούς. Σαρωτικές κιθάρες και υμνικά ρεφρέν που παιανίζουν μελωδίες σμαλτωμένες από ατσάλι. Αυτή είναι μια σύνοψη της μουσικής ταυτότητας του Firmes y Dignos.
Λίγη προσοχή χρειάζονται στα φωνητικά. Είναι λεπτό σημείο η αποφυγή της επιτήδευσης σε epic metal ερμηνείες. Κατά τα άλλα έχουμε να κάνουμε με μια εξαιρετική δουλειά την οποία οι νεορομαντικοί epic metalheads οφείλουμε να λάβουμε υπόψη.
Για τον λόρδο Βύρωνα τι γνώμη έχετε;
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Ρομαντικός στην λογοτεχνία μέχρι τη λεγόμενη "ανατολική του περίοδο" με καταπληκτικά πεζοποιήματα. Αργότερα το γύρισε στον ρεαλιστικό κλασικισμό και σε μια απονευρωμένη ποίηση, με μέντορα (ποιον άλλο;) τον επίσης πρώην ρομαντικό που υποτάχθηκε στο κατεστημένο Γκαίτε.
Τεράστιος ως πνευματικότητα. Όχι κοντά μας ιδεολογικά, εφόσον ήταν ελευθεριάζον ρομαντικός. Αλλά πάντοτε με δυνατή κριτική ματιά επί των πραγμάτων.
Ως ιστορική προσωπικότητα έπαιξε σημαντικό ρόλο στην επανάσταση του '21, χρεώθηκε την εμπλοκή του στο θέμα των δανείων. Αλλά για να είμαστε ειλικρινείς ο ίδος ήταν απλά ένας χρήσιμος διαμεσολαβητής, λόγω εθνικής καταγωγής. Δεν φέρει κάποια κύρια ευθύνη για το βαθμό εξάρτησης που προκάλεσαν τα δάνεια. Το ότι έδωσε τη ζωή του για την Ελλάδα σημαίνει πολλά.
ΥΓ. Για τους νιτσεϊκούς σερβιτόρους του γνωστού εστιάτορα, επειδή είμαστε large, δίνουμε χωρίς επιφύλαξη πληροφορίες: Αν δεν υπήρχε ο Βύρωνας και ο Στίρνερ, μάλλον δεν θα υπήρχε και ο Νίτσε όπως τον γνωρίζουμε. Ή από την άλλη, ο Νίτσε είναι κατά 20% Βύρωνας, κατά 50% Στίρνερ και κατά 30% ο εαυτός του.
Ο Αχιλλέας είπε...Κατά την γνώμη μου δυο είναι οι διανοητές που χρησιμοποιούνται καταχρηστικά από σημερινούς θλιβερούς "ιδεολόγους". Ο ένας είναι ο Μάρξ ο οποίος θα έμενε εμβρόντητος με τους σημερινούς υποστηρικτές του, τους οποίους ο ίδιος είχε χαρακτηρίσει ως λούμπεν προλεταριάτο(lgbtq, ναρκωμανείς, φεμινίστριες τρίτου κύματος). Ο άλλος είναι ο Νίτσε ο οποίος θα έχανε τα λογικά του μια ώρα αρχύτερα εάν μάθαινε τους ανθρώπους που υποτίθεται ότι τον εκτιμούν, όπως τα παιδιά του εστιατορίου, τα οποία είναι η επιτομή αυτού που χαρακτήριζε ο ίδιος ως resentiment.
Πολύ καλές οι προτάσεις. Μου έκανε εντύπωση που δεν σχολίασες το εξαιρετικό εξώφυλλο του (εξαιρετικού) δίσκου των Ironflame χαχα
Αχιλλέα πρέπει να τους αναγνωρίσουμε ότι στην ανάγνωση τσελεμεντέδων είναι masters of arts.
Ανώνυμε δεν ξέρω αν το γνώριζε ο Σταμάτης. Εμένα σίγουρα μου έδωσες αφορμή για να μάθω έναν πολύ ελπιδοφόρο νεορομαντικό εικαστικό.
https://www.advocate-art.com/alan-lathwell
Αχιλλέα υπάρχει μια διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων που αναφέρεις. Η πρώτη στρεβλώνει τον Μαρξ κατά το δοκούν. Αλλά τουλάχιστον τον διαβάζει. Ή, για να είμαι ακριβής, είναι σε θέση να τον διαβάσει. Μπορεί να καταλάβει κάποια πράγματα, έχει στη διάθεσή της τεράστια πρωτογενή και δευτερογενή βιβλιογραφία του Μαρξ στα ελληνικά, απλά πέφτει θύμα των καθοδηγητών της. Θυμάμαι πολλά παραδείγματα από φεμινίστριες και μαρξίστριες συμφοιτήτριες που έβλεπαν ότι ο Μαρξ δεν έλεγε ακριβώς αυτό που τους παρουσίαζαν μαρξιστές καθοδηγητές και έθεταν σχετικά ερωτήματα στο μάθημα. Απλά προτιμούσαν να μην το σκαλίζουν το θέμα όταν διαπίστωναν κίνδυνο ξεβολέματος από το status των πραγμάτων που είχαν αφομοιώσει. Επίσης οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι πέρα από τα σαπάκια που αναφέρεις, υπάρχουν σήμερα πολλοί όντως καλοί μελετητές του Μαρξ στην Ελλάδα.
Αντίθετα στην κατηγορία που συγκροτούν τα γκαρσόνια υπάρχει απερίγραπτο πρόβλημα. Τα ανθρωποειδή αυτά είναι ανίκανα να αντιληφθούν μισή πρόταση φιλοσοφικού λόγου. Αν συνυπολογιστεί και η μικρότερη δευτερογενής βιβλιογραφία που υπάρχει στα ελληνικά σε σχέση με το πεδίο του μαρξισμού θα διαπιστώσουμε το εξής. Οι σερβιτόροι, οι Χρυσαυγήτες, οι Πατριάρχες, οι νεοεθνικιστές, όλο κοντολογίς το κακό συναπάντημα του χώρου, χρειάζεται να διανύσει πολύ δρόμο για να φτάσει τη μηδαμινή αξία των liberal αριστερών οτινάναι που αναφέρεις. Γιατί ακόμη βρίσκεται σε σημείο υπό του μηδενός.
Και η αλήθεια είναι ότι κι εγώ τώρα έμαθα τον ζωγράφο.
Τίποτα το σπουδαίο δεν ήταν ο Λόρδος Βύρων. Ομοφυλόφιλος, αιμομίκτης και άνθρωπος που εγκατέστησε με πνευματικό επίχρισμα την αγγλοκρατία στην Ελλάδα. Σημερινό τοτέμ της δημοκρατίας και είδωλο του αστικού καθεστώτος. Δεν χρειάζεται ότι βρίζουν οι σερβιτόροι (γιατί οι εστιάτορες βγάζουν λεφτά από τον λόρδο) να το αποθεώνουμε εμείς.
Ανώνυμε γινόμαστε υπερβολικοί χαρακτηρίζοντας ως "τίποτα σπουδαίο" έναν ποιητή που έζησε στα όρια, έγραψε διαχρονικά αριστουργήματα και επηρέασε κορυφαίες συνειδήσεις, επειδή μπορεί να διαφωνούμε σε ηθικές και πολιτικές του επιλογές ή ακόμα επειδή μπορεί να μην τον γουστάρουμε ως ιστορική προσωπικότητα, διαβάζοντας στοιχεία για τις συμπεριφορές του απέναντι σε άλλους λογοτέχνες (βλέπε Polidori). Είδωλο του αστικού καθεστώτος δεν νομίζω ότι είναι και ιδίως του ελλαδικού. Ας μην γινόμαστε άδικοι.
Ο Αχιλλέας είπε...Σταμάτη συμφωνώ με αυτό. Όντως υπάρχουν σοβαροί διανοητές στην αριστερά στις μέρες μας. Κάτι το οποίο δεν βλέπουμε εξίσου εύκολα στον συντηρητισμό. Καλά για την δεξιά δεν θα μιλήσουμε καν επειδή όπως έχουμε πει η δεξιά στην Ελλάδα απλά δεν διαβάζει.
Αλλά για να μην αποτελούμε μέρος του προβλήματος αλλά μέρος της λύσης έχω μια πρόταση. Ως ΦΛΕΦΑΛΟ ας κάνουμε ένα άρθρο με βιβλιογραφία! Βλέπω διαρκώς στο Twitter νέα παιδιά του χώρου τα οποία όντας μπερδεμένα αλλά θέλοντας να βοηθήσουν τον εαυτό τους αλλά και τον χώρο προσπαθούν να διαβάσουν χωρίς όμως να ξέρουν από που να ξεκινήσουν. Εν τω μεταξύ τα βιβλιοπωλεία του "χώρου" δεν βοηθούν καθόλου σε αυτό. Πέραν από τις κακές μεταφράσεις, τα βιβλία αυτών των βιβλιοπωλείων μπαίνουν σε επιφανειακές αναλύσεις. Οπότε ας δώσουμε εμείς ελπίδα σε νέα παιδιά με όρεξη προτείνοντας βιβλία! Να δούμε τότε, όταν θα έχουμε μια συντηρητική νεολαία με επίπεδο εάν νέα παιδιά θα ανέχονται να έρχονται καν σε επαφή με ομαδούλες της Νέας Δημοκρατίας.
Βέβαια η έλλειψη διαβάσματος δεν είναι χαρακτηριστικό του χώρου μόνον στην Ελλάδα. Θυμάμαι καμία φορά τον τραγέλαφο του χώρου στο εξωτερικό... όπως τον γελοίο Σουηδό Marcus Follin ο οποίος έχει ένα δωμάτιο βιβλιοθήκη και είναι και ο ίδιος συγγραφέας αλλά όταν τον ρώτησαν σε συνέντευξη "Γιατί πιστεύεις αυτά που πιστεύεις;" η απάντηση του "διαβασμένου" Σουηδού ήταν "Δεν ξέρω!"... Οπότε παιδιά διάβασμα! Και η ΦΛΕΦΑΛΟ σίγουρα θα σας βοηθήσει στο ταξίδι σας.
Ο Σταμάτης είπε...Αν και έχουμε παραθέσει βιβλιογραφία σε αναγνώστες που ρωτούν, μπορεί να γίνει και αυτό που προτείνεις. Νομίζω πάντως ότι χρειάζεται όχι μια απλή λίστα βιβλιογραφίας. Αλλά και μια σύντομη παρουσίαση του κάθε βιβλίου που θα προτείνουμε.
Προς το παρόν συστήνω λίγη υπομονή. Από τα τέλη Νοεμβρίου, όταν ελπίζω ότι θα χαλαρώσει κάπως το πρόγραμμα της καθημερινότητας μου, ενδέχεται να έχουμε και τέτοιες δημοσιεύσεις.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Η λέσχη σας τι γνώμη έχει για συγκροτήματα τύπου Slipknot;
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Η γνώμη μας είναι ότι αποτελούν σχήματα του neometal ήχου που θεωρούμε ότι αλλοίωσε την παραδοσιακή ταυτότητα της μουσικής που ακούμε.