Έχουμε ακούσει πολλά κατά τα τελευταία χρόνια από άμυαλους ακροδεξιούς ή εγκάθετους της Δεξιάς, που μοχλεύουν τον εθνικιστικό χώρο. Όμως κάποια στιγμή αποφασίσαμε ότι η ασυδοσία τους θα λάμβανε τέλος. Η σκύλευση ιστορικών προσωπικοτήτων, η λασπολογία αθώων ανθρώπων που θέλησαν να αγωνιστούν από καρδιάς για την πατρίδα, το μαγείρεμα ανάδειξης κούφιων ειδώλων, κοντολογίς όλα εκείνα τα πολιτικά menu που προσέφεραν ως νοητικό σανό γνωστοί παρακρατικοί των μυστικών υπηρεσιών και ξένων πρεσβειών, υπό το προσωπείο του «εθνικιστή», θα επέστρεφαν στους εμπνευστές τους. Είχαμε την δυνατότητα να το κάνουμε, πήραμε και την απόφαση. Αργά, μεθοδικά, τους αφήσαμε να εκτεθούν στο φως του ήλιου έτσι ώστε τα τοξικά τους ζαχαρωτά να λιώσουν. Και μετά περάσαμε στην φάση του υγειονομικού ελέγχου. Ο οποίος θα συνεχιστεί για πολύ ακόμη, μέχρι να περάσουμε στην επόμενη φάση. Ποια θα είναι αυτή; Σας το αφήνουμε για έκπληξη. Εκείνο που μπορούμε να δηλώσουμε με σιγουριά είναι ότι όσο στεκόμαστε όρθιοι η οικοδόμηση ενός αληθινού ελληνικού εθνικιστικού λόγου για αρχή και χώρου εν συνεχεία θα συνεχιστεί.
Ας περάσουμε όμως στο προκείμενο. Οι ακροδεξιοί παρακρατικοί που βίασαν επί δεκαετίες την ιδεολογία μας νιώθουν τους παλμούς της γης που προκαλούν οι βηματισμοί μας. Αισθάνονται στις ριπές του ανέμου τις προθέσεις μας. Και στον πανικό τους αντιδρούν σαν πολιτικοί στρουθοκάμηλοι. Μέρος αυτής της αστείας πρακτικής και συνέπεια της απόγνωσης που τους έχει καταλάβει είναι το ψέλλισμα ασυνάρτητων ανοησιών. Αδυνατούν να αντιληφθούν ότι με την λάσπη δεν διαπερνάται μια πανοπλία. Ας δούμε λοιπόν την τελευταία τους απόπειρα.
Κάποιος ανόητος ανώνυμος σχολιαστής ρώτησε αν συμμετείχαμε ποτέ σε συγκέντρωση που είχε διοργανώσει το «εστιατόριο». Απ’ ό,τι με ενημέρωσαν νεότερα παιδιά της λέσχης πρέπει να μας μπέρδεψε με ανώνυμο σχολιαστή άλλου ιστολογίου, στην προσπάθειά του να βρει και να πει κάτι εναντίον μας. Κάτι διαφορετικό από τις γνωστές κατηγορίες ότι είμαστε κομμουνιστές και τα συναφή. Επειδή λοιπόν πολλά από τα νεότερα παιδιά της ΦΛΕΦΑΛΟ, αλλά υποθέτω και νεότεροι αναγνώστες μας, ήταν ακόμη μαθητές και δεν έζησαν εκείνη την εποχή, θα κάνω μια ιστορική αναδρομή.
Ήταν φθινόπωρο ή τέλη καλοκαιριού του 2012. Δεν θυμάμαι ακριβώς. Η Αθήνα ακόμη βρισκόταν σε παροξυσμό διαδηλώσεων και δράσεων που προκαλούσε ο απόηχος του κινήματος των Αγανακτισμένων. Ώσπου ένα ανθρωπόμορφο σκουπίδι που έτυχε να είναι και μετανάστης (επιβεβλημένος φιλοξενούμενος δηλαδή, από το σύστημα εξουσίας της Ε.Ε. και από τις πολιτικές ρυθμίσεις των ΗΠΑ) βίασε, χτύπησε και άφησε ανάπηρη την δεκαπεντάχρονη τότε Μυρτώ Παπαδομιχελάκη. Η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη είχε μόλις σχηματιστεί και ήθελε να ελέγξει την δημοσιότητα ενός τέτοιου θέματος, το οποίο μπορούσε να της προκαλέσει πρόωρους τριγμούς. Το κόμμα-τσίρκο του ΝΓΜ αντί να κάνει το θέμα σημαία του και να λειτουργήσει ως κοινοβουλευτική ασπίδα του κοριτσιού και της μητέρας του υπηρετώντας έναν ανθρωπιστικό σκοπό, αρκέστηκε να στείλει στο λιμάνι του Πειραιά δέκα περίπου από τους ανόητους που το στελέχωναν φορώντας τις αμερικανικές παραλλαγές κι έχοντας κουρεμένα κεφάλια. Μόλις βγήκε το αστυνομικό όχημα που μετέφερε τον εγκληματία έριξαν δύο-τρεις κλωτσιές στο όχημα κι έτσι τελείωσε η παράσταση. Ο Σαμαράς θεώρησε ότι θα έκανε μερικές «σκληρές αντι-μεταναστευτικές δηλώσεις», θα έδινε τις γνωστές κούφιες υποσχέσεις στην μητέρα του κοριτσιού και σε λίγες μέρες η κοινή γνώμη θα είχε ξεχάσει το γεγονός. Όμως ο σχεδιασμός του παρακράτους της Δεξιάς πήγαινε πιο μακριά. Λίγες μέρες μετά ο φίλος και συνεργάτης στην λέσχη Στέφανος με ενημέρωσε ότι υπήρχε ένα ανώνυμο κάλεσμα στο Facebook για αυτόνομη συγκέντρωση στήριξης της μικρής που θα γινόταν στην πλατεία Συντάγματος, το απόγευμα του επόμενου Σαββάτου.
Θυμάμαι ότι εκείνες οι μέρες συνδυάστηκαν με ένα ευτράπελο. Το Σάββατο νυμφεύτηκε ένας ξάδερφός μου στην Κω. Οι γονείς μου είχαν φύγει για τον γάμο κι είχα αδράξει την ευκαιρία να καλέσω μια φίλη για μια σαββατιάτικη βεγγέρα στο μπαλκόνι του σπιτιού μου. Από την άλλη ο Στέφανος επέμενε να πάμε στην συγκέντρωση. Και πάνω απ’ όλα η εσωτερική φωνή του φιλότιμου με έσπρωχνε προς την πλατεία Συντάγματος. Εκείνη την εποχή, λόγω του κινήματος των Αγανακτισμένων, κάθε εβδομάδα συμμετείχαμε σε τουλάχιστον τρεις διαδηλώσεις. Ήταν δυνατόν να απουσίαζα από εκείνη που θα γινόταν για έναν τέτοιο σκοπό; Ακύρωσα λοιπόν το ραντεβού με τη φίλη, πράγμα που μάλλον δεν μου συγχώρεσε ποτέ, και το απόγευμα του Σαββάτου ξεκίνησα για το κέντρο.
Ούτε εγώ ούτε ο Στέφανος γνωρίζαμε ποιος βρισκόταν πίσω από το ανώνυμο κάλεσμα. Ξέραμε μόνο ότι αντιφασίστες είχαν οργανώσει αντισυγκέντρωση λίγες ώρες πριν και είχαν μαζέψει περίπου εφτακόσια άτομα στο Μοναστηράκι. Η Σταδίου είχε φραγμό από κλούβες της αστυνομίας. Όταν φτάσαμε στο Σύνταγμα είδα την πλατεία άδεια. Κάποιες παρέες βρίσκονταν στα παγκάκια αλλά στο κέντρο της πλατείας δεν υπήρχε κανείς. Ξαφνικά άκουσα κάποιον να φωνάζει το όνομα μου. Ήταν ένα παιδί που σπούδαζε στη Θεολογική και τραγουδούσε σε rock συγκροτήματα της εποχής. Δεν ήταν μέλος της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. αλλά τον γνώριζα λόγω της μουσικής του δραστηριότητας και των punk fanzines που κυκλοφορούσε. Βρισκόταν στην πλατεία για την συγκέντρωση και μου είπε ότι οι γύρω παρέες ήταν εκεί για τον ίδιο λόγο. Δίσταζαν όμως να κάνουν κάτι γιατί δεν υπήρχε κανείς οργανωτής και πριν λίγο η αστυνομία είχε κάνει προσαγωγές σε τριάντα περίπου άτομα. Αργότερα μάθαμε ότι επρόκειτο για μια ομάδα που σύχναζε τότε στο «εστιατόριο». Ανάμεσά τους δεν ήταν κανείς άτυπος επικεφαλής. Ούτε κάποιος «σεφ», ούτε κανείς φίλος ή εκπρόσωπος του παλιού υπαρχηγού του ΝΓΜ, που εκείνα τα χρόνια «γευμάτιζε» ιδέες στο εν λόγω ristorante.
Περιμέναμε με τον Στέφανο και τον φοιτητή στην πλατεία για δέκα λεπτά και ήδη οι λίγοι παρευρισκόμενοι είχαν αρχίσει να αποχωρούν. Η κυβέρνηση είχε πετύχει τον στόχο της. Εκμεταλλευόμενη την χρόνια ανοησία της ΧΑ και την πυγμή του παρακράτους, έστελνε την Μυρτώ στα αζήτητα και χρέωνε στον πολύπαθο «χώρο» άλλο ένα φιάσκο. Μάλιστα, ο εγκληματίας είχε ευνοϊκή μεταχείριση και κλείστηκε στις φυλακές ανηλίκων (παραδόξως οι αρχές δέχτηκαν ως αληθή τα πλαστά δικαιολογητικά που έχουν όσοι εισέρχονται παράνομα σε μια χώρα). Κανείς δεν θα εξέφραζε την οργή του για την Μυρτώ και η ελληνική κοινωνία θα έδειχνε ότι αποδεχόταν την «θεσμική» οδό (της προσπέρασης του θέματος στην ουσία) που υποδείκνυε το ακροδεξιό παρακράτος, άσχετα αν στην λαϊκή βάση της έβραζε από θυμό.
Σκέφτηκα τότε ότι δεν θα έκανα την χάρη στον κύριο Σαμαρά και τους φίλους του. Και είχα εμπρός μου μια καλή ευκαιρία. Άρχισα να φωνάζω ότι όσοι είχαν έρθει για την συγκέντρωση έπρεπε να με ακολουθήσουν. Γρήγορα μαζεύτηκαν γύρω μου καμιά τριανταριά παιδιά. Τους εξήγησα ότι εφόσον κατέβηκαν θα ήταν γελοίο να μην γίνει η συγκέντρωση. Πρότεινα να ανέβουμε στο πάνω πεζοδρόμιο, απέναντι από τον άγνωστο στρατιώτη, και να αρχίσουμε να φωνάζουμε συνθήματα. Μετά από δέκα λεπτά το είχαμε πράξει. Εγώ και ο φοιτητής οργανώσαμε τα συνθήματα ενώ ο Στέφανος ήταν πίσω από την μικρή ομάδα για να ελέγχει τα νώτα.
Αμέσως άρχισαν να πλησιάζουν περαστικοί. Μόλις ενημερώνονταν για τον σκοπό της συγκέντρωσης είτε μας έδιναν συγχαρητήρια είτε έμπαιναν ανάμεσα μας. Ήταν η εποχή των Αγανακτισμένων και όλοι περίμεναν το σύνθημα για να ξεχυθούν στους δρόμους. Τα αυτοκίνητα που περνούσαν κορνάριζαν και οι οδηγοί φώναζαν μαζί μας. Θυμάμαι ακόμη κάποιους πιτσιρικάδες να απαντούν ...με τον γνωστό χαιρετισμό... στα κορναρίσματα και ορισμένους οδηγούς να πετούν φιλιά από τα αμάξια τους, σε ένδειξη εθνοκεντρικού παροξυσμού. Αυτό ήταν το κλίμα εκείνης της εποχής που άφησαν ανεκμετάλλευτο οι καραγκιόζηδες της ηγεσίας του κόμματος που βρίσκεται σήμερα στης φυλακής τα σίδερα.
Κάποιοι από τους παρευρισκόμενους έκαναν τηλεφωνήματα σε φίλους. Το ίδιο κάναμε κι εμείς με τους υπόλοιπους της λέσχης. Σε μια ώρα είχαμε συγκεντρωθεί 300 με 400 άτομα. Η πλατεία Συντάγματος ήταν για πρώτη φορά εξολοκλήρου στα χέρια των αυτόνομων. Υπήρχαν και ακροδεξιά σαπάκια ανάμεσά μας, όπως αποδείχτηκε αργότερα, αλλά ο κεντρικός έλεγχος ήταν στα δικά μου χέρια και των δυο φίλων που με βοηθούσαν. Έδωσα τα πιο «αριστερά» συνθήματα που είχαν ακουστεί ποτέ σε συγκέντρωση του χώρου (κεφάλαιο και ξένοι, φονιάδες ενωμένοι-και άλλα ωραία). Μόλις τα άκουσαν οι αστυνομικοί κατάλαβαν ότι δεν ήμασταν οι ζητωπατριώτες που είχαν συνηθίσει και αφήνοντας το πεζοδρόμιο του άγνωστου στρατιώτη ήρθαν δίπλα μας και μας περικύκλωσαν. Αλλά, επαναλαμβάνω, ήταν η εποχή των Αγανακτισμένων. Το κλίμα ήταν εναντίον τους. Κι επιπλέον ανάμεσά μας βρίσκονταν αρκετοί πατριώτες, τυχαίοι περαστικοί, που τους άρεσε αυτό που βίωναν την ώρα που ο δρόμος ήταν ανοιχτός στην κυκλοφορία. Τα ΜΑΤ δεν μπορούσαν να κάνουν την δουλειά της κυβέρνησης απροκάλυπτα.
Κάποια στιγμή με πλησίασε ένα τηλεοπτικό συνεργείο δημοσιογράφων που συνεργάζονταν με τον κύριο Χαρδαβέλλα. Ζήτησαν μια δήλωση και να πάρουν κάποια πλάνα. Προσωπικά δεν είχα πρόβλημα να δεχτώ, αλλά τελικά αρνήθηκα. Πρώτον γιατί δεν ήταν μια συγκέντρωση που είχα οργανώσει εγώ και δεύτερον γιατί ακόμη δεν είχε ολοκληρωθεί. Φοβήθηκα ότι μια δήλωσή μου, στην περίπτωση που ακολουθούσαν φασαρίες, ίσως και να χρησιμοποιούνταν ως παγίδα. Οι συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι σεβάστηκαν αυτό που τους εξήγησα και απλώς παρακολούθησαν την συγκέντρωση χωρίς να τραβούν πλάνα. Φαίνεται όμως ότι ανάμεσα μας είχαν τρυπώσει δημοσιογράφοι του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου. Γιατί αργότερα είδα στο site του ρεπορτάζ της συγκέντρωσης συνοδευόμενο από μια φωτογραφία που είχε τραβηχτεί από τις πίσω σειρές του κόσμου που έδωσε το παρόν. Αυτή την φωτογραφία χρησιμοποιήσαμε και στο ρεπορτάζ της λέσχης. Δεν τραβήξαμε δικές μας γιατί οι συγκεντρωμένοι ανησύχησαν ότι θα διέρρεαν σε αυτούς που δεν έπρεπε.
Μετά από δύο ώρες όλοι οι κανονικοί αυτόνομοι της Αθήνας ήμασταν εκεί. Ασφαλώς, κανείς σεφ ούτε κάποιο πρώην ηγετικό στέλεχος της ΧΑ ήταν ανάμεσά μας. Κάποια στιγμή, από την κάτω πλευρά της πλατείας, εμφανίστηκε, πίσω από τα ΜΑΤ, ερχόμενος από την οδό Σταδίου, ένας μικρόσωμος τύπος που άρχισε να μας πετροβολά. Οι συγκεντρωμένοι ξεχύθηκαν κατά πάνω του αλλά τους μάζεψα πίσω. Τους εξήγησα ότι το κράτος ήθελε συλλήψεις και φασαρίες. Φάνηκε ότι κατάλαβαν. Μετά από λίγη ώρα, βλέποντας ότι τα ΜΑΤ προετοιμάζονταν να κάνουν την δουλειά που τους είχε ανατεθεί, έδωσα παράγγελμα για τον εθνικό ύμνο και η συγκέντρωση ολοκληρώθηκε. Περίπου εκείνη την ώρα επέστρεψαν στον χώρο τα άτομα που είχαν προσαχθεί. Η συγκέντρωση είχε πραγματοποιηθεί σε πείσμα του ανόητου ΝΓΜ, του κράτους και του παρακράτους. Τετρακόσιες ευχές για ανάρρωση και τετρακόσιες κραυγές μίσους για τον βιαστή, ταξίδεψαν στον θερινό αττικό ουρανό για να σκεπάσουν το τσακισμένο κορμάκι της μικρής με μια πρόσκαιρη έστω ζεστασιά. Ο κύριος Σαμαράς και οι πρεσβείες κατάλαβαν ότι είχαν έναν ακόμη αντίπαλο που έπρεπε να λαμβάνουν, αραιά και που, στα υπόψη.
Μετά από μια μέρα μάθαμε ότι εκείνος που είχε γράψει το αρχικό κάλεσμα στο Facebook ήταν κάποιος από το «εστιατόριο» ή και ο ιδιοκτήτης του. Αυτή είναι λοιπόν η ιστορία της συμμετοχής μας σε συγκέντρωση που είχαν ανακοινώσει τέτοιοι τύποι. Κύριοι (ακρο) Δεξιοί, σας μεταφέρω τα ειλικρινή αναδρομικά μου συλλυπητήρια. Δύο μέλη της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. ήρθαμε στην συγκέντρωση χωρίς να γνωρίζουμε τι είχατε σκαρώσει και σας κάναμε χαλάστρα. Από την άλλη ελπίζω οι γονείς των πιτσιρικάδων που γλίτωσαν προσαγωγές και συλλήψεις εκείνο το βράδυ, να κάνουν καμιά ευχή στον Θεό για την υγεία όσων διαχειριστήκαμε με τον παραπάνω τρόπο την φυσική παρουσία των παιδιών τους σε μια εθνικιστική συγκέντρωση.
YΓ. Εικάζω πως το γεγονός ότι δεν υπάρχουν πολλές φωτογραφίες θα χρησιμοποιηθεί από κάθε διαδικτυακό σκουπίδι προκειμένου να αμφισβητήσει τον αριθμό των παρευρισκομένων. Εγώ βασίζομαι στις προσωπικές μαρτυρίες. Τετρακόσιοι άνθρωποι ήμασταν. Δεν μπορεί να μην θυμάται κανείς την αλήθεια. Πάντως για τέτοιους λόγους αρχίσαμε έκτοτε να ανεβάζουμε φωτορεπορτάζ από τις δράσεις μας, για όσους απορούν..
ΥΓ2 Η χυδαιότητα της Δεξιάς που έστειλε γνωστό ακροδεξιό βουλευτή-χαϊβάνι να φωτογραφηθεί με την μικρή συναγωνίζεται επάξια εκείνη των καθαρμάτων που για τις πρόσφατες περιπτώσεις βιασμών σηκώθηκαν στο πόδι, αλλά τότε έκαναν συγκέντρωση συμπαράστασης στον βιαστή.
Η βουβή κραυγή του εστιάτορα
Το παραπάνω άρθρο προκάλεσε έναν χιουμοριστικό σχολιασμό από τα δύο πρόσωπα που εκπροσώπησαν την Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. σε εκείνη τη συγκέντρωση. Μέσα από τον σχολιασμό αυτό προέκυψε μια πολύ ιδιαίτερη σατιρική προσέγγιση του οργανωτικού γεγονότος. Ας την διαβάσουμε, υπό την μορφή διαλόγου, στο κείμενο που ακολουθεί:
Ο Στέφανος ξεκίνησε τον σχολιασμό, γράφοντας:
Χαιρετώ και εγώ την παρέα. Αν και η περιγραφή του Σταμάτη είναι αδιάσειστη, θα προσπαθήσω να φωτίσω εκείνη τη συγκέντρωση από μια διαφορετική γωνία. Θέλω να πω ότι αναγνωρίζω κάτι ξεχωριστό στον τρόπο που οργάνωσε τη συγκέντρωση το επιτελείο του εστιατορίου και του ξανθού φαλαγγάρχη. Μπορεί στο πολιτικό σκέλος να πέτυχαν το απόλυτο μηδέν. Στο καθαρά αισθητικό κομμάτι της συγκέντρωσης όμως αναγνωρίζω μια πρωτότυπη ταυτότητα. Μια μεταμοντέρνα οπτική του κενού, παρμένη από τον χώρο των εικαστικών τεχνών και προσαρμοσμένη στη σφαίρα του πολιτικού κατά την ορολογία του Καρλ Σμιτ. Μια έμπνευση με παταγώδη αποτυχία. Αλλά και με μια γνήσια καλλιτεχνική avantgardίλα.
Ας γίνω πιο σαφής. Ο Σταμάτης έγραψε ότι ήταν κλειστή η οδός Σταδίου από φραγμούς των ΜΑΤ. Για την ακρίβεια ο πρώτος φραγμός ήταν στο ύψος της Αιόλου. Υπήρχε και άλλος φραγμός από την απέναντι μεριά. Αυτό δεν αναφέρθηκε. Υπήρχε φραγμός και στην οδό Φιλελλήνων στο κάτω μέρος της πλατείας Συντάγματος.
Το αποτέλεσμα ήταν να αδειάσει από διερχόμενα οχήματα το μισό κέντρο της Αθήνας. Διμοιρίες αστυνομικών είχαν αποκλείσει έναν τεράστιο οικοδομικό χώρο και φρουρούσαν,τι; Μιαν άδεια πλατεία.
Όπως έγραψε ο Σταμάτης μόλις φτάσαμε στο Σύνταγμα νιώσαμε ότι βυθιζόμασταν στην "Έρημη Χώρα" του Έλιοτ. Ήταν σαφής ο αισθητικός παραλληλισμός με την ποίηση του αντιδραστικού μοντερνισμού που είχαν πετύχει οι διοργανωτές.
Στο καθαρά εικαστικό μέρος, μέχρι να αναλάβει ο Σταμάτης την ευθύνη της οργάνωσης, η όλη εικόνα θύμιζε πίνακα του Σωτήρη Σόρογκα. Ένα μεταμοντέρνο άχρονο κενό. Μια βουβή Avant Garde βιωματική έξαρση. Κλούβες και διμοιρίες περιφρουρούσαν μια άδεια πλατεία. Γύρω από την άδεια πλατεία και πίσω από την αστυνομία υπήρχαν επίσης άδειες λεωφόροι. Άδειες φύσεις, νεκρά τοπία. Άδεια τα πάντα.
Αναμφίβολα η σύλληψη του εστιάτορα, του φαλαγγάρχη ή όποιου άλλου ήταν ο γεννήτορας της, βασίστηκε σε μια εικαστικά ιδιοφυή ιδέα. Τους έπιασε όλους στον ύπνο. Σταμάτησε την κυκλοφορία για πολλές ώρες, απέκλεισε το κέντρο της πρωτεύουσας, κινητοποίησε σημαντικές αστυνομικές δυνάμεις για να περιφρουρήσουν...το απόλυτο κενό. Μιαν άδεια πλατεία. Ένα πουκάμισο αδειανό. Μια νέα Ελένη.
Ήταν σίγουρα μια σύγχρονη, μεταμοντέρνα ματιά στον τρόπο άσκησης της επαναστατικής πολιτικής. Μια υφέρπουσα και άρρητη κατάκριση της απολίτικης ζωής του homo ecnomicus. Απέτυχε απλά και μόνο επειδή ήταν μπροστά από την εποχή της. Ή μπορεί απλά εμείς να μην αντιληφθήκαμε το κρυφό της νόημα και να την αδικήσαμε πρόωρα. Πιστεύω ότι με το πέρας του χρόνου θα ωριμάσει η εθνικιστική σκέψη ώστε να μπορεί να συλλαμβάνει τα μηνύματα τέτοιων ιδιοφυών ηγετών.
Για να απαντήσει ο Σταμάτης:
Φιλαράκι νιώθω δέος. Ομολογώ ότι αυτή η ανάγνωση του γεγονότος είναι κάτι παραπάνω από εμπνευσμένη. Θέλεις δηλαδή να δούμε τους διοργανωτές όχι ως τυπικούς ακτιβιστές που αντιλαμβάνονται την πολιτική επανάσταση με όρους μετρήσιμου οφέλους. Η μεθοδολογία σου τους αναγάγει στο αρχέτυπο του ρομαντικού ποιητή, του ολιστικού επαναστάτη, που συλλαμβάνει την πολιτική πράξη ως αισθητική εμπειρία με μεταφυσικό περιεχόμενο.
Υπό αυτή την έννοια ο χώρος και η πολιτική δράση συγχέονται σε ένα υπερ-εμπειρικό, αλλά ταυτόχρονα εξόχως υπαρκτό, πεδίο, όπου η σκηνή του πολιτικού γεγονός, το επαναστατικό αίτημα και ο τελικός σκοπός ενώνονται σε μια υπερβατική ενότητα.
Σε αυτή την συνθήκη όσοι βρεθήκαμε στην συγκέντρωση, τα μάρμαρα της πλατείας, οι υπόλοιπες νεκρές φύσεις του χώρου που μας φιλοξένησε και ο σκοπός της επανάστασης ανακατεύτηκαν σαν τα χρώματα ενός ενιαίου πίνακα ζωγραφικής. Έτσι μάλλον μας είδαν εκείνη την βραδιά οι μεγάλοι αυτοί άνδρες. Δεν τους ενδιέφερε το απτό ορατό αποτέλεσμα της συγκέντρωσης που διοργάνωσαν. Μέσα από μια εσώτερη ενοποιητική οπτική, συναρμολόγησαν αισθητικά ένα αδιόρατο εικαστικό και παράλληλα πολιτικό παζλ, ζωντανών προσώπων, άψυχων χώρων και πολιτικών σκοπών, προκειμένου να εκφράσουν μέσω μιας βουβής κραυγής την διαμαρτυρία τους για την πολιτική παρακμή των καιρών μας.
Και να επανέλθει ο Στέφανος:
Σωστά αντιλαμβάνεσαι τον πυρήνα της σκέψης μου συναγωνιστή Σταμάτη. Πρόσεξε όμως γιατί ελλοχεύει ο κίνδυνος να μείνουμε στον κανόνα του ρομαντικού ποιητή και να χάσουμε τον τρόπο που εκδηλώθηκε στη συγκεκριμένη συγκυρία. Γιατί σε αυτή τη συγκυρία υλοποιήθηκε μια εκδοχή του ρομαντικού ποιητή ηγέτη συνυφασμένη με το παρόν της μνημονιακής Ελλάδας. Για αυτό ομιλώ περί μεταμοντέρνας ματιάς στην προσέγγιση της εθνικιστικής επανάστασης.
Οι συγκεκριμένοι ηγέτες έκαναν το πρώτο γενναίο βήμα στο πεδίο της μετά-πολιτικής εξέγερσης. Δεν βρέθηκαν ανάμεσα στο κοινό των διαδηλωτών. Δεν συμπεριφέρθηκαν ως μουσουργοί που διεύθυναν την ορχήστρα τους. Συμπεριφέρθηκαν ως αρχιτέκτονες μιας έμβιας επαναστατικής τομής. Ως τέτοιοι έπρεπε να διατηρήσουν μια απόσταση από το έργο της πολιτικής επανάστασης που παρουσίασαν υπό την μορφή αισθητικής έξαρσης. Ξεπέρασαν τον παλιό ρομαντισμό και αναζήτησαν νέα νοήματα βασιζόμενοι στις αρχές του.
Αυτή την απόσταση του ηγέτη από την καθημερινή πραγματικότητα συμβόλιζαν η απουσία των διοργανωτών από την ίδια τους την συγκέντρωση και τα νεκρά μάρμαρα της πλατείας. Είναι συγκλονιστικό. Σκέψου σε ποιο βαθύτερο νόημα υπήρξαμε κοινωνοί.
Σχόλια:
Σταμάτη τελικά με την γκόμενα τι έγινε;
Έριξε μαύρη πέτρα πίσω της!
Όχι, όχι, μηηηη θα τρελαθεί και θα αρχίσει να σπάει τα πιάτα του εστιατορίου και να βάζει φωτιά στους καταλόγους. Είναι και σε μια ηλικία τώρα δεν τον λυπάστε;
Εδώ λένε το Μητσοτάκη κομμουνιστή εσάς δεν θα λέγανε. Σε ολική παράνοια η σχολή σκέψης Πατριάρχη- Χαρζηgogo. Διαβάστε το τελευταίο άρθρο του Πανουργούση. Πρώτα αποκαλεί τον Μητσοτάκη ημικομμουνιστή και μετά τον κατηγορεί ότι σχεδιάζει τη διάλυση της δημόσιας υγείας προς όφελος των ιδιωτικών κεφαλαίων. Τελικά ο κομμουνισμός είναι υπέρ ή κατά του δημοσίου; Έχουν χάσει την μπάλα τα ορφανά του Ψευτοθόδωρου.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ώστε διοργάνωσαν συγκέντρωση και δεν εμφανίστηκαν σε αυτή οι εστιάτορες και οι συνεργάτες του ξανθού φαλαγγίτη. Μάλιστα. Ίσως τους έπεσε λίγος ο κόσμος. Τέτοια πρόσωπα έχουν συνηθίσει να απευθύνονται σε χιλιάδες λαού. Για ποιο λόγο να χαλάσουν το βράδυ του Σαββάτου για τόσους λίγους πελάτες;
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Πάλι καλά που δεν έκλεισαν και το Παναθηναϊκό στάδιο δηλαδή; Θα έπεσαν έξω οι υπολογισμοί στον κόσμο που περίμεναν.
Αυτά κανείς Σταμάτη και δεν θα προλαβαίνει να εξηγεί τι και πως και γιατί κάηκε το πιάτο δέκα χρονιά πριν. Τόσο κόπο έκανε για το μενού τόσους βοηθούς είχε τόσα χρόνια θύματα έβρισκε για μεταφράσεις και διανομή και δεν σέβεσαι τον κόπο του και είναι κρίμα να ανατρέχει σε Τσελεμεντέ στα γεράματα όταν δεν πίνει σε σκοτεινές μπυραρίες εν μέσω απειλών κουνώντας την οργή του
Κάποτε έρχονται καιροί που οι καλοί νικάμε. Το είχαν ξεχάσει αυτό οι συστημικοί. Χρειάζεται όμως και συμμετοχή. Για να χαρούμε και μερικές νίκες δεν πρέπει να τα παρατάμε όταν μας καταβάλει η απογοήτευση. Για πάντα στις επάλξεις. Ιδαλγοί της χίμαιρας.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Προτείνω λίγο προσοχή σε όσα σχόλια ανεβάζετε κάποια είναι για ψάρεμα και μην γράφετε απάντηση σε wannabe nazis μέσα από συναισθηματική φάση μόνο πολιτική απάντηση άνευ προσωπικών
Ο/Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Φίλοι σχολιαστές που απευθύνεστε στον Σταμάτη με την πρώτη ευκαιρία θα σας απαντήσει ο ίδιος.
Τελευταίε ανώνυμε, σωστή επισήμανση. Ωστόσο, ακόμα και στη σκιά της ανωνυμίας, κάποια σχόλια φαίνεται ότι είναι γραμμένα από πρόσωπα που έχουν ενημέρωση από συγκεκριμένες πηγές. Τέλος τα άρθρα μας δεν είναι προσωποποιημένα. Αναφερόμαστε στα δίκτυα του Δεξιού παρακράτους που μοχλεύουν τον χώρο. Οι προσδιορισμοί (εστιάτορας, πατριάρχης, κυρ-Αλέκος κλπ) είναι από τη μια βοηθητικοί -για να καταλαβαίνουν οι νεότεροι- και από την άλλη τέτοιοι ώστε να μην βλάπτουν την επαγγελματική ή την προσωπική ζωή των συγκεκριμένων προσώπων. Την πολιτική τους σκοπιμότητα θέλουμε να χτυπήσουμε.
Αν θυμάσαι σε προηγούμενη ανάρτηση κάποιος αναγνώστης μας είπε να μην γράφουμε υπέρ του Βύρωνα, του Νίτσε ή άλλων λογοτεχνών και φιλοσόφων από τα βιβλία των οποίων έχουν έσοδα ή εμπνέονται τέτοιοι σκοτεινοί κύκλοι. Όμως εμείς δεν γινόμαστε σαν τα μούτρα τους. Μακάρι να κυκλοφορούσαν καλά βιβλία και ας μην μας χώνευαν. Μακάρι να μπορούσαν να διαβάσουν ένα φιλοσοφικό δοκίμιο και ας μη μας χώνευαν στο τετράγωνο. Ακόμα και σήμερα δεν θα αποτρέψουμε κανέναν αναγνώστη από το να διαβάσει ένα καλό βιβλίο που μπορεί να κυκλοφορήσει κάποιο ψευτοχιτλερικό ή τραμπικό εστιατόριο. Ούτε έχουμε θέμα να δεχτούμε ότι ανάμεσα στα όσα αδιάφορα ή γελοία που έχουν κυκλοφορήσει κατά καιρούς υπάρχουν και κάποια καλά βιβλία. Όπως δεν έχουμε θέμα να παραδεχτούμε ότι δυο-τρία βιβλία του εστιατορίου μπορούν να σταθούν και εκτός "χώρου" και σίγουρα είναι καλύτερα από εκείνα του κυρ-Αλέκου ή άλλων παλιών ακροδεξιών εκδοτών. Αυτό είναι ζήτημα αρχής. Το λέμε δημόσια με κάθε ειλικρίνεια.
Τα προβλήματα των Δεξιών ρεταλιών αρχίζουν από την στιγμή που πάνε να το παίξουν ιδεολογικοί κουμανταδόροι όντας αμόρφωτοι και κυρίως βαλτοί από το Δεξιό παρακράτος. Ακόμα περισσότερο τα προβλήματά που θα τους δημιουργήσουμε θα γίνονται μεγαλύτερα όσο οργανώνουν προβοκάτσιες και χυδαίες αθλιότητες (αναφερθήκαμε παλιότερα στα πεπραγμένα τους όταν παρουσιάζαμε ραδιοφωνική εκπομπή, γνωρίζετε όλοι τη σκύλευση ιστορικών προσωπικοτήτων κλπ). Ή θα αποδεχτούν την αληθινή ιδεολογία του εθνικισμού και θα σταματήσουν να αναπαράγουν την ατζέντα της παρακρατικής Δεξιάς και των χουντέων της πρεσβείας ή το στριπτίζ που τους ξεκινήσαμε θα συνεχιστεί.
Στο θέμα των ανώνυμων σχολίων έχουμε απαντήσει και στο παρελθόν. Δημοσιεύουμε ορισμένα για να έχουν εικόνα οι αναγνώστες με ποιους παλεύουμε.
Λες ότι χτυπάς το εστιατόριο φλεφαλοτη αλλά ούτε μια φορά δεν έχεις πει την λέξη "εθνικοσοσιαλισμός". Πάντα εθνικισμός λες μην εννοώντας τι και πώς ακριβώς όπως οι ακροδεξιοί. Μόνο από κοντά ξέρεις να ρίχνεις χαιρετούρες οπορτουνα. Κατά τα άλλα γλείφεις ότι συστημικό υπάρχει.
Αν απευθύνεσαι σε μένα νομίζω ότι κάνεις λάθος. Πόσες φορές θες να πω αυτή την λέξη; Εθνικοσοσιαλισμός, εθνικοσοσιαλισμός, εθνικοσοσιαλισμός, εθνικοσοσιαλισμός, εθνικοσοσιαλισμός, εθνικοσοσιαλισμός, εθνικοσοσιαλισμός.
Αυτές αρκούν;
Όχι Σταμ σε μένα απευθύνεται. Την προηγούμενη φορά του παρέθεσα απόσπασμα από τον Sternhell. Τώρα θα φάει στη μάπα Herf.
"Πολύ λίγοι, τόσο από του συντηρητικούς συμμάχους του Χίτλερ, όσο και από τους αριστερούς αντιπάλους του, περίμεναν κάτι τέτοιο. Μερικοί υποστήριζαν ότι ο Χίτλερ ήταν ένας κυνικός καιροσκόπος που θα εγκατέλειπε τις αρχές του χάριν της εξουσίας".
Jeffrey Herf, Αντιδραστικός μοντερνισμός- Τεχνολογία, κουλτούρα και πολιτική στη Βαϊμάρη και το Γ Ράιχ, μτφ Π. Ματάλας, Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο, 2012, σελίδα 4.
Μιας και αναφέρατε περί δικηγόρων μην ξεχνάμε από που έμαθε το κολπάκι των μηνύσεων ο κυρ-Αλέκος. Ποια γνωστή σέχτα της οποίας ήταν μέλος κλαιγόταν για την ανωνυμία των συκοφαντών της, δημοσίευε ονόματα και επαγγέλματα στο διαδίκτυο (πως τα μάθαινε άραγε;) και απειλούσε με μηνύσεις "αιρετικούς" εθνικοσοσιαλιστές. Λογικό βέβαια να ξέρει απέξω και ανακατωτα ο κυρ-Αλέκος τα νομικιστικά τερτίπια μιας και τόσα χρόνια είχε κολλητιλίκια με τον εστιάτορα και την γυναίκα του η οποία είναι γνωστή δικηγόρος. Ένα fake ρητό που αποδίδεται στον Χίτλερ είναι "αν θες να νικήσεις πιο εύκολα τους διάφορους εχθρούς σου ταύτισε τους στην κοινή γνώμη ως το ίδιο" ή κάπως έτσι τέλος πάντων. Νομίζω πως θα είναι πετυχημένη τακτική αν εφαρμοστεί και από εμάς εν σχέσει με τους wannabe χιτλερικούς προβοκάτορες και φιλοσιωνιστές ακροδεξιούς. Ασάλιωτα!
Ωραία ας δεχτούμε ότι ο Νίκος τα έκανε όλα σκατά. Εσύ τι θα έκανες ρε Μαμούτο άμα ήσουν στη θέση του? Καλή είναι η κριτική μόνο αν έχουμε προτάσεις.
Ο Σταμάτης είπε...Πρώτα από όλα θα πήγαινα στο νοσοκομείο να ενημερωθώ από κοντά για την κατάσταση του παιδιού.
Όταν θα έπαιρνε εξιτήριο, θα ζητούσα να συναντήσω την μικρή και την μητέρα της προκειμένου να μου πουν τι χρειάζονταν. Προφανώς θα τις βοηθούσα οικονομικά με μέρος της κομματικής χρηματοδότησης.
Πέρα από το ανθρώπινο μέρος της υπόθεσης τώρα, περνώντας στο καθαρά πολιτικό, θα έκανα ότι περνούσε από το χέρι μου ώστε με αφορμή το συγκεκριμένο γεγονός να εκφραστεί δημόσια το πολιτικό μου αίτημα για ανατροπή της συνθήκης μετανάστευση-ασυδοσία- εγκληματικότητα-κοινωνικό χάος που έχει εγκαθιδρύσει το σύστημα του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού της παγκοσμιοποίησης.
Αν ένας πολιτικός έκανε αυτά για αρχή, τα υπόλοιπα θα τα έκανε η κοινωνία για λογαριασμό του.