του Σταμάτη Μαμούτου
Ashbury- Eye Of The Stygian Witches (2018)
Το αγαπημένο epic hard rock αμερικανικό συγκρότημα κυκλοφόρησε το 2018 το τρίτο του album, που φέρει τον τίτλο Eye Of The Stygian Witches. Επική μαγεία, μουσικό δέος, κλάση της παλιάς καλής εποχής. Αυτή θα μπορούσε να είναι μια συνοπτική περιγραφή και να κλείσω την παρουσίαση. Δεν χρειάζονται πολλές λέξεις για μουσικούς τέτοιων δυνατοτήτων. Αλλά επειδή γνωρίζω ότι στα σπουδαία έργα που γνωρίζουν λίγοι τα εγκώμια είναι σαν την φλόγα στο φυτίλι του κεριού, θα εισέλθω στα της συγκεκριμένης κυκλοφορίας.
Πρώτο τραγούδι το «End Of All Time». Επικό, μελωδικό, εκπληκτικό, σαν να βγήκε από τις μέρες του Endless Skies. Ακολουθεί το «Good Guitar». Ό,τι και να γράψω είναι λίγο. Southern κιθάρες που οργιάζουν, επικές μελωδίες, ένα ακόμη διαμάντι της μουσικής τους παρακαταθήκης. Τρίτο μουσικό χάδι για την ψυχή η ακουστική μπαλάντα «Summer Fades Away». Επική, λιτή, υπέροχη. Τέταρτο τραγούδι το «Celtic Cross». Instrumental ηλεκτρική μπαλάντα με επικά νοσταλγικές μελωδίες. Άλλο ένα καταπληκτικό κομμάτι που λατρεύουμε για τον ήχο και για τον τίτλο του. Επόμενο τραγούδι το «Waited So Long». Ξεκινά ως μια υπέροχα πιασάρικη heavy metal μπαλάντα που αν την είχαν γράψει κατά την δεκαετία του ’80 θα τους είχε κάνει ραδιοφωνικούς αστέρες, και εξελίσσεται σε έναν prog hard rock ύμνο, για να επανέλθει στην αρχική αργή του ταχύτητα. Ακολουθεί το mid tempo επίσης έξοχο «Out Of The Blue». Πιο funky blues αμερικάνικο, και όχι αρεστό σε μένα, το «Faceless Waters». Έπεται το αργό, μελωδικό, εξαιρετικό «Searchin'», που θα μπορούσε να είναι ένα ραδιοφωνικό rock hit της δεκαετίας του ’80. Χλιαρό το επόμενο τραγούδι, που φέρει τον τίτλο «Amber Glass». Για να έρθει το ομώνυμο «Eye Of The Stygian Witches», που θα μπορούσε να είναι ένα από τα σπουδαία τραγούδια των πιο hard rock στιγμών από τους Jethro Tull. Το εν λόγω album-κόσμημα του σκληρού ήχου κλείνει με το ακουστικό «All My Memories», για να αποδείξει ότι ακόμη και στις ψηφιακές φτηνές εποχές που διανύουμε οι σπουδαίοι δημιουργοί μπορούν να μας χαρίσουν έργα που αξίζουν τον θαυμασμό. Υποκλινόμαστε τους Ashbury. Το Eye Of The Stygian Witches μια από τις καλύτερες μουσικές κυκλοφορίες της τελευταίας τριακονταετίας.
U.D.O. - Game Over (2021)
Ο κοντός άρχοντας του heavy metal επιστρέφει με ένα ακόμη υπέροχο album. Απλά, ευθύ, κλασικό (όσο δεν πάει άλλο), αυθεντικό μέταλλο, με ωραίες ιδέες στα ρυθμικά μέρη και πωρωτικά ρεφρέν. Κιθάρες που κεντάνε, θυμίζοντας τις μεγάλες στιγμές της δεκαετίας του ’80, αλλά ταυτόχρονα αποπνέουν φρεσκάδα. Αυτά χαρίζει στα αυτιά μας το Game Over του κυρίου Dirkschneider και ξυπνά μνήμες της δεκαετίας του ’80.
Το album ανοίγει με το ωραίο «Fear Detector». Ακολουθεί το priestiκό «Holy Invaders», σε mid tempo ρυθμούς που είναι απλά συμπαθητικό. Έπεται το έξοχο «Prophecy» με τις New Wave Of British Heavy Metal (αλλά και της εποχής του Ram it Down, των Priest) επιρροές. Το album ξαναπερνά σε mid tempo ρυθμούς της σχολής των Priest στο πολύ καλό «Empty Eyes». Ακολουθεί το, κλασικά accepτικό, γρήγορο «I See Red». Καλό αλλά όχι από τα καλύτερα του album.
Σε αντίθεση με το τρομερό cult metal hit «Metal Never Dies» που περιλαμβάνει όλα τα ηχητικά στερεότυπα της δεκαετίας του ‘80. Αυτή είναι η μουσική που αγαπήσαμε κύριοι. Απλά και χωρίς πολλά πολλά. Groovάτο σε στυλ αμερικανικού glam heavy metal όπως εκείνου των παλιών Skid Row, μπολιασμένο με πολλές δόσεις AC/DC, το «Kids and Guns». Όχι άσχημο, αλλά ούτε και όσο true θα θέλαμε. Όσο true θα θέλαμε, με γρήγορα power epic περάσματα, είναι το «Like a Beast».
Ακολουθεί η μπαλάντα «Don'T Wanna Say Goodbye», που θα ήταν καταπληκτική αν ο κοντός δεν μας τρολάριζε δοκιμάζοντας να την τραγουδήσει. Κορυφαίο, τρομερό, απλά υπέροχο το «Unbroken» που ακολουθεί, ταξιδεύοντάς μας στις κορυφές των μεταλλικών hits των 80’s. Ορισμό του πως θα πρέπει να παίζονται τα epic, mid tempo τραγούδια αποτελεί το επόμενο τραγούδι, που φέρει τον τίτλο «Marching Tank». Ωραίο, κλασικό και με ύφος Priest της εποχής του Painkiller το «Thunder Road». Ακολουθεί ο ύμνος «Midnight Stranger»! Τι να γράψει κανείς για τέτοια τραγούδια; Ακούγεται σαν να βγήκε από τις χρυσές σελίδες της ιστορίας των Accept. Τραγούδι ορισμός του heavy metal.
Ωραίο και το «Speed Seeker», με ρυθμικά που θυμίζουν Scorpions της μετά Lovedrive εποχής και με ένα υμνικό ρεφρέν. Αλλά ακόμη πιο ωραίο, ένα από τα καλύτερα τραγούδια του album για την ακρίβεια, το επικό «Time Control». Πρόκειται για έναν μεταλλικό ύμνο με στίχους που εκφράζουν την ρομαντική αντιυλιστική οπτική των πραγμάτων. Τελευταίο τραγούδι το ισοπεδωτικό «Metal Damnation», που θυμίζει εποχές του Metal Heart.
Για να μην μακρηγορώ τέτοιες κυκλοφορίες μπορεί να μην ενδιαφέρουν όσους αναζητούν την πρωτοτυπία. Αρέσουν, όμως, σε όσους γνωρίζουν ότι κάτι που είναι ωραίο δεν χρειάζεται πολλές αλλαγές. Και οι U.D.O. κάνουν αυτό ακριβώς. Δημιουργούν τραγούδια κλασικού heavy metal έτσι όπως ακριβώς πρέπει να είναι.
Spitfire - Denial to Fall (2022)
Ένα από τα αγαπημένα και πιο ιστορικά σχήματα της ελληνικής heavy metal σκηνής επέστρεψε με το τρίτο album του. Το Denial to Fall περιέχει εννιά τραγούδια με σφιχτοδεμένο και συμπαγή ήχο, ο οποίος δεν θυμίζει σε τίποτα τα ηχητικά αποτελέσματα των περισσότερων παραγωγών της εποχής μας και μας ξυπνά θύμησες από τις παλιές καλές εποχές του αναλογικού ήχου. Ένα εύγε στην παραγωγή, λοιπόν, για το έξοχο αποτέλεσμα.
Εξίσου καλή δουλειά έκανε και η σύνθεση του συγκεκριμένου album. Λογγινίδης και Χαντζηιωαννίδης δημιούργησαν ένα ισοπεδωτικό κιθαριστικό δίδυμο. Εγγύηση στο μπάσο ο παλιός γνώριμος πολλών ελληνικών σχημάτων, Νίκος Μιχαλακάκος. Πολύ καλός και ο Παξιμάδης στα τύμπανα. Ενώ ο Τάσος Κροκόδειλος αφήνει στα φωνητικά την σφραγίδα του με το ιδιαίτερο στυλ, που ακροβατεί ανάμεσα στοn Hetfield του black album και pop metal τραγουδιστές των ‘80’s και των 90’s.
Στα των συνθέσεων τώρα, τα «Stand and Fight» και «Wasted», με τα οποία ανοίγει το album, είναι δυνατά και speedαριστά τραγούδια. Αλλά το «Denial to Fall» που ακολουθεί είναι αληθινός ύμνος. Ρυθμός και κιθαριστικά μπουκώματα σαν να βγήκαν από την κυκλοφορία μιας από τις σπουδαιότερες μπάντες της δεκαετίας του ’80. Πιασάρικο ρεφρέν, στο οποίο ο Τάσος δίνει μια ανεπαίσθητη glam απόχρωση. Το ζέσταμα τελείωσε. Είμαστε πλέον στο κυρίως μέρος.
Επόμενο τραγούδι το «Unholy». Κ-Α-Τ-Α-Π-Λ-Η-Κ-Τ-Ι-Κ-Ο. Ξεκινά σε μέτριες ταχύτητες και καλπάζον rhythm section, με όμορφα ατμοσφαιρικά στοιχεία 80’s απόηχων της σχολής των Queensryche. Έχει progressive στοιχεία και, όπως όλα τα υπόλοιπα τραγούδια του album, το εκπληκτικά στιβαρό ηχητικό δέσιμο του ήχου που πέτυχε η παραγωγή. Βομβαριδισμός πραγματικός το «Ready to Attack», που ακολουθεί. Αλλά κορυφαίο τραγούδι του δίσκου είναι το «On My Own». Πρόκειται για ένα ακούγεται δυνατό σαν ογκόλιθος και ταυτόχρονα sleaze, κλασικότροπο και την ίδια ώρα σύγχρονο και «metallic-ίζον». Κιθάρες που ισοπεδώνουν στα ρυθμικά μέρη, ρεφρέν πιασάρικο, solaρίσματα της παλιάς καλής εποχής. Κοντολογίς ένα από τα καλύτερα τραγούδια της ιστορίας τους. Σε στυλ Metallica της εποχής του black album τα ρυθμικά μέρη του «Many Lies» που ακολουθεί, αλλά με ρεφρέν και δισολία που παραπέμπει σε πιο κλασικά και sleaze στοιχεία. Προτελευταίο τραγούδι το «Naked Fire». Πρόκειται για μια υπέροχη old school σύνθεση, η οποία αποπνέει την αύρα των παλιών καλών εποχών. Ωραίο και το «Back to Zero» με το οποίο κλείνει η εξαιρετική αυτή δουλειά του Λογγινίδη και της παρέας του.
Χωρίς πολλά λόγια αγαπητοί Spitfire η μεταλλική κοινότητα των απανταχού ακροατών του αληθινού heavy metal σας ευχαριστεί (και) για αυτή σας την κυκλοφορία.
Tokyo Blade-Fury (2022)
Νέο album κυκλοφόρησε και μια από τις σπουδαίες μπάντες του New Wave Of British Heavy Metal. Οι Tokyo Blade παραμένουν κοφτεροί και ακμαίοι. Το Fury ξεκινά με το εξαιρετικό «Man In A Box». Ο καθαρός ήχος του αυθεντικού heavy metal που αγαπήσαμε, με τις κρυστάλλινες κιθάρες και το γλυκοπρίμα μπάσο, ζωντανεύει σε ρυθμούς και δισολίες. Αλλά, ταυτόχρονα, το ρεφρέν και πολλά σημεία του τραγουδιού αποπνέουν μια φρεσκάδα και την αίσθηση του σύγχρονου ήχου. Η αλήθεια είναι ότι ακούγεται πιο ανάλαφρο και powerίζον σε σχέση με την καταιγιστική ορμή των ύμνων του παρελθόντος. Αλλά σε κάθε περίπτωση πρόκειται για ένα από τα δυνατά τραγούδια της εποχής μας.
Ακολουθεί το «Blood Red Night». Μακριά από την παραδοσιακή τους ταυτότητα, θυμίζει λίγο power-pop αμερικανικό metal. Αλλά είναι αναμφίβολα ωραίο τραγούδι. Έπεται το «I Am Unbroken». Κομματάρα κι αυτό. Γρήγορο και όντας σε ισορροπία ανάμεσα στο κλασικό New Wave Of British Heavy Metal rhythm section και στο neo American ύφος φωνητικών που ο γερόλυκος Alan Marsh ερμηνεύει δυνατά. Σε Pink Cream 69 ύφος και με κάπως mid tempo ρυθμούς, το μέτριο «Disposable Me», αξίζει μόνο για τα τρομερά κιθαριστικά σολαρίσματα και τις δισολίες του. Οι κιθάρες εξακολουθούν να οργιάζουν και στο «Eyes Wired Shut». Πολύ καλό κομμάτι, με πιασάρικο ρεφρέν, αλλά και αυτό σε πιο μοντέρνο και κάπως pop metal ύφος.
Στην συνέχεια του album υπάρχουν μέτριες στιγμές, όπως το πιο modern «Cold Light Of Day» , απλώς καλά τραγούδια όπως το κλασικότροπο «We Fall Down και το αμερικανίστικο «Nailbomb», κομμάτια που θυμίζουν τους Def Leppard και μας αρέσουν όπως τα «Rhythm Of The Gun» και «Static», καθώς και σπουδαίες συνθέσεις σαν τα «Heart of Darkness», «Kill Me Till I'm Dead», «Life Leaves A Scar», «Message On The Wall» και «When The Bullets Fly»
Συμπερασματικά πρόκειται για μια εξαιρετική κυκλοφορία. Η παραγωγή, βέβαια, κάνει την μπάντα να ακούγεται φρέσκια, ενώ οι συνθέσεις τιμούν την παλιά της ταυτότητα. Σε όσους είμαστε true metalheads ρομαντικοί θα άρεσε ασφαλώς να έπαιζαν όπως ακριβώς το έκαναν στα 80’s. Ωστόσο, ακόμα κι έτσι, απολαμβάνουμε την μουσική τους σε έναν ακόμη ωραίο δίσκο (ναι ξέρω, η λέξη δίσκος είναι πλέον άνευ νοήματος στην εποχή της ψηφιακής παραγωγής, αλλά μου αρέσει να την χρησιμοποιώ για τους ευνόητους λόγους).
Battle Βeast –Circus Of Doom (2022)
Αν κάπου στα 1990 μου έλεγε κανείς ότι το pop metal του μέλλοντος θα είχε epic αποχρώσεις με ρομαντικές αισθητικές αναφορές, θα δυσκολευόμουν να το πιστέψω. Αν προσέθετε ότι όλο αυτό το post pop metal ύφος θα έχανε σταδιακά το μισό metal υπόβαθρο και θα κρατούσε μόνο το pop, χωρίς όμως να αποχωριστεί την true metal αισθητική σε εξώφυλλα και στίχους θα νόμιζα ότι μου κάνει πλάκα. Κι, αν δε, επέμενε ότι σε περίπτωση που συνέβαινε κάτι τέτοιο εγώ θα έδινα την απαιτούμενη προσοχή ώστε να γράψω παρουσίαση για μια τέτοια κυκλοφορία μάλλον θα τον έπαιρνα στο ψιλό. Ωστόσο ποτέ μην λες ποτέ. Έστω και αν η αναφορά σε μια τέτοια κυκλοφορία γίνεται για λόγους προβληματισμού παρά για λόγους προβολής της. Ο μεταμοντέρνος φιλελευθερισμός βρίσκει τον τρόπο να αλλοιώνει τα πάντα. Και φαίνεται ότι στοχεύει στην ρομαντική αισθητική. Έχουμε δει πως ο εμπορευματοποιημένος αμερικανισμός έχει εκφυλίσει την επική λογοτεχνία του φανταστικού τα τελευταία χρόνια. Ας δούμε ένα περίεργο παράδειγμα από τον χώρο της μουσικής.
Ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή. Οι Battle Βeast είναι ένα Φινλανδικό συγκρότημα που όταν ξεκίνησε την μουσική του πορεία άφησε υποσχέσεις για σπουδαίες κυκλοφορίες New Wave Of Traditional Heavy Metal. Με ποιοτικούς μουσικούς και με εμπνευσμένες συνθέσεις, τα πρώτα albums των Battle Βeast ισορρόπησαν σε ένα μουσικό στυλ που κράτησε αναμμένη την φλόγα μεγάλων παλαιών της δεκαετίας του ’80, όπως οι Warlock, και ταυτόχρονα άντλησε εκλεκτικές επιρροές από το νεότερο συμφωνικό epic metal της εθνικής τους σχολής. Όπως ήταν αναμενόμενο όταν ένα τόσο ποιοτικό συγκρότημα κάνει αισθητή την παρουσία του αρχίζουν να το κυκλώνουν οι σειρήνες της εμπορευματοποίησης. Σταδιακά ο ήχος αλλάζει και μέλη αντικαθίστανται. Αλλά, ρε παιδιά, αυτό το πράγμα που συνέβη με το Circus Of Doom ξεπέρασε κάθε προσδοκία.
Η προσαρμογή του ήχου των «θηρίων της μάχης» σε εύπεπτα ακούσματα του νεανικού συρμού έχει πραγματοποιηθεί εδώ και χρόνια. Ωστόσο το τελευταίο τους album δεν νομίζω ότι μπορεί να θεωρηθεί καν heavy metal. Διατηρεί όμως την heavy metal αισθητική στο εξώφυλλο και σε στίχους των τραγουδιών ενώ σε ορισμένα κομμάτια θυμίζει κάπως τους Nightwish. Πάντως στο μεγαλύτερο μέρος πρόκειται για μια pop όπερα. Περιλαμβάνει, ασφαλώς, και καλά τραγούδια. Υπάρχουν hit όπως τα «Where Angels Fear to Fly» και «Master of Illusion» που αν τα είχε τραγουδήσει η Anastacia (ή και η Lady Gaga) θα είχαν κάνει παγκόσμια επιτυχία. Δεν είναι μόνο οι συνθέσεις, είναι και η παραγωγή που εξαφανίζει την μεταλλική ταυτότητα εις βάρος ενός mainstream pop ηλεκτρονικού απόηχου σε πολλά κομμάτια. Κι ενώ το συνολικό αποτέλεσμα δεν είναι heavy metal το συγκρότημα επέλεξε να κρατήσει σε true classic και epic φόρμες την αισθητική του εξωφύλλου και πολλά αισθητικά σημεία του album.
Σαφώς έχουμε να κάνουμε με ένα παράδειγμα "μεταλλικού" μεταμοντερνισμού. Ανακάτεμα εκ διαμέτρου αντίθετων ταυτοτήτων, τεράστιες αλλαγές που συνοδεύονται από την άρνηση αποχωρισμού βασικών στοιχείων του αρχικού ύφους, πολλά διαφορετικά δεδομένα σε μια πολύχρωμη συρραφή. Είναι αυτό που οι ρομαντικοί πρέπει να προσέξουμε λόγω της διαβρωτικής του επίδρασης. Ιδίως σε περιπτώσεις όπως των Battle Beast που έχουν υπόβαθρο ποιότητας. Το γεγονός ότι νεότερες γενιές των ακροατών του μεταλλικού ήχου δεν αντιλαμβάνονται ως κάτι παράξενο την πρόταση ενός τέτοιου album, συνιστά έναν επιπλέον προβληματισμό.
Zeit, το νέο βίντεο των Rammstein: το πνεύμα των καιρών (και του πολέμου)
του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου
Εν μέσω του πολέμου στην Ουκρανία οι Rammstein κυκλοφορούν το νέο τους video clip. Το τραγούδι φέρει τον τίτλο «Zeit». Το video clip είναι ένα πολύ ενδιαφέρον δείγμα avant garde μεταρομαντισμού που χωρά πολλές νοηματικές αναγνώσεις, προσφέρει πτυχές για επιμέρους ερμηνείες και προκαλεί μια σκοτεινά θελκτική αισθητική συγκίνηση. Στο σενάριο του clip τα παιδιά παίζουν πυροβολώντας τον εαυτό τους και μετά αυτοκτονούν ως ενήλικες στρατιώτες, ενώ η ζωή πηγαίνει αντίστροφα όπως και ο χρόνος. Το γερμανικό συγκρότημα με επικεφαλής τον Till Lindemann επιστρέφει για να καταπλήξει και να προκαλέσει με τρόπο αισθητικά ριψοκίνδυνο και γενναίο.
Οι πρωτοπόροι του industrial metal κυκλοφορούν το νέο τους single τρία χρόνια μετά το Rammstein, το τελευταίο τους studio album. Και το βίντεο, με τίτλο «Zeit» (χρόνος) σίγουρα θα προκαλέσει συζήτηση. Όχι μόνο για τις δυνατές εικόνες. Από την ίδρυσή του, το συγκρότημα του Βερολίνου έχει δημοσιεύσει προκλητικά και - σύμφωνα με τους τρέχοντες κανόνες του mainstream - πολιτικά λανθασμένα βίντεο. Σεξ, βία, σαδομαζοχιστική γοητεία, αλλά και μπουνιές στο στομάχι των ορθών σκεπτόμενων ανθρώπων. Η βιντεογραφία των Rammstein από αυτή την άποψη δεν έχει όμοιο.
Ωστόσο το video clip του «Zeit» δεν είναι απλά κάτι από τα συνηθισμένα.Παντρεύει την σκοτεινή αισθητική με την φιλοσοφικά οντολογική αναζήτηση. Πρόκειται για έναν προβληματισμό πάνω στον χρόνο και την πραγματικότητα. Για μια μουσική στοχαστική αναδρομή στην κατεύθυνση του χρόνου. Για μια υπερβατικά αισθητική και οντολογική διάρρηξη των υλικών κανονικοτήτων, που καταλήγει στην ένθεη -ή βλάσφημη, τα όρια είναι δυσδιάκριτα- και ρομαντικά ιδεαλιστική απόπειρα να συλλάβει η ανθρώπινη φαντασία πώς θα ήθελε κανείς να ελέγξει τον χρόνο και να παγώσει για πάντα την «τέλεια στιγμή».
Το βίντεο, με κοστολόγιο μεγάλο όπως όλα τα βίντεο του γκρουπ, ερμηνεύεται από τα ίδια τα μέλη του γκρουπ. Ανοίγει με τα άψυχα σώματά τους κάτω από το νερό και επιστρέφει στη γέννησή τους. Πράγματι, αν κοιτάξετε προσεκτικά το βίντεο, οι νεογέννητοι Rammstein δεν γεννιούνται από μητέρες αλλά εισάγονται στα σώματα εγκύων γυναικών. Ο χρόνος πάει πέρα δώθε, με λίγα λόγια. Και η ζωή είναι θάνατος, όπως αντιπροσωπεύεται από την κυρία με τα μαύρα σε ένα υψηλής τεχνολογίας μετα-φουτουριστικό πλαίσιο. Η οποία, μάλιστα, δωρίζει λευκά νεογέννητα για να μπουν σε λευκές μητέρες.
Η οπτική αντίθεση -μαύρο και άσπρο, που αντανακλά την σχέση της ζωής και του θανάτου, το ίδιο κάνουν και οι πρωταγωνιστές που είναι ενήλικες και μωρά –είναι, όπως πάντα, αποτελεσματική και πολύ υποβλητική.Τα παιδιά που πιάνουν ξύλινα μπαστούνια και στοχεύουν θα πάρουν τα τουφέκια. Και ο θεατής ρωτά: «Μα είναι αυτοί, οι Rammstein, που έγιναν πάλι μικροί ή τα πιτσιρίκια που μεγάλωσαν;». Ο βασικός προβληματισμός είναι ότι στη φύση τους υπάρχει ακόμη ο πόλεμος, ως υπαρξιακό κλειδί, ως κάτι απαραίτητο.
Το σημαντικό είναι η ροή του χρόνου, μια δίνη που πηγαίνει πέρα δώθε. Με την ακολουθία γέννησης που φαίνεται στον καθρέφτη. Καθώς και τα ενήλικα σώματα που τα καταπίνει ο θάνατος. «Μετά από εμάς θα είναι ο πρώτος», λέει το κείμενο, που βάζει αυτή την κυκλική θεαματική αντίληψη του χρόνου σε στίχο (μια επανερμηνεία της αιώνιας επιστροφής;). «Συνεχίζουμε να πεθαίνουμε, όσο ζούμε…Πεθαίνουμε ζωντανοί στο θάνατο …Παρασυρόμαστε προς το τέλος …Χωρίς στάση, μόνο προχωράμε … Το άπειρο περιμένει στην ακτή …Φυλακισμένοι σαν αυτόν στη ροή του χρόνου».
Το κομμάτι είναι το χαρακτηριστικό του ύφους των Rammstein. Με την λυρικά συγκινητική εισαγωγή του πιάνου και της φωνής (όπως μόνο ο Lindemann ξέρει και μπορεί να τραγουδήσει). Μετά έρχονται οι αδυσώπητες σκληρές κιθάρες, που δίνουν τόση δύναμη στα dance metal κομμάτια (δανειζόμενο τον γερμανικό ορισμό) του συγκροτήματος. Σε επίπεδο σύνθεσης ένα 100% Rammstein κομμάτι, που δεν αφαιρεί τίποτα και δεν προσθέτει τίποτα στον ήχο. Συνεπής, αλλά πάντα, κατά κάποιο τρόπο, πρωτότυπο. Καλή ακρόαση.
Για τον Μακιαβέλι τι γνώμη έχετε;
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Είναι σημαντικό κεφάλαιο στην ιστορία της ευρωπαϊκής πολιτικής φιλοσοφίας. Αλλά δεν έχει σχέση με τον Ρομαντισμό και όλα όσα μελετάμε. Μπορεί να έθεσε κάποιες βάσεις για την νεότερη σκέψη αλλά ήταν αναγεννησιακός φιλόσοφος. Δεν συνδέεται άμεσα με κάποια από τις νεότερες ιδεολογίες. Τώρα αν ρωτάς για τα μέλη της λέσχης,σε άλλους αρέσει περισσότερο σε άλλους λιγότερο. Δεν υπάρχουν πάντως πολλές επιρροές της σκέψης του στη ρομαντική διανόηση. Αν και δε μεμονωμένες περιπτώσεις ιστορικών προσώπων μπορούν να βρεθούν και τέτοιες.
Τεραστια παγκοσμια προσωπικότητα, απο τις μεγαλύτερες της Ευρωπης
Πιστεύετε ότι είναι ο Παναγιώτης Κονδύλης (κυρίως στα συγγράμματα Η Παρακμή του Αστικού Πολιτισμού και Η Θεωρία του Πολέμου) ο σημαντικότερος εν Ελλάδι πνευματικός επίγονος της σκέψης των Γερμανών διανοούμενων της Συντηρητικής Επανάστασης του Μεσοπολέμου (Σπένγκλερ, Σμιτ κλπ);
Όχι. Επίγονος της σκέψης των συντηρητικών επαναστατών δεν είναι σίγουρα. Από εκεί και πέρα περισσότερο έγινε γνωστός για τις κριτικές του αναλύσεις παρά για τις κανονιστικές του προτάσεις. Μόνο οι βλάκες σαν τον εστιάτορα μπορούν να διαβάσουν τον Κονδύλη πρωτίστως ως κανονιστικό φιλόσοφο.
Ρε παιδιά, το περιοδικό έζυμο τί φάση είναι; Πως είναι δυνατόν από σκληροπυρηνικοί δογματικοί τροτσιστές/διεθνιστές να το γύρισαν μέσα σε λίγους μήνες(!) στον ευρύτερο εθνικιστικό; Ξέρει κανένας πως έγινε η αλλαγή, γιατί φαίνεται παράδοξο το 2017 να δημοσιεύεις άρθρα "για την αταξική κοινωνία και την κομμουνιστικοποίηση", που αναδημοσιεύτηκε και στο ινδυμεδια, και το '19 να θρηνείς για "τη λευκή φυλή που εξαφανίζεται από τον πλανήτη", όπως έγραφαν σε ένα άρθρο τους.
Καλοπροαίρετα ρωτάω. Ξέρεις κανείς το στόρυ αυτής της απίστευτης μεταστροφής; Είναι δυνατόν μέσα σε λίγους μήνες να αλλάξεις όχι μόνο κοσμοθεωρία, αλλά και αισθητική (χρησιμοποιούν πολυτονικό και απλή καθαρεύουσα πλέον).
Τέλος πάντων, αφήνω εδώ μια καταπληκτική ανάλυση για τη στάση του χώρου στο ουκρανικό, που πήρε το μάτι μου χθες:
https://ellinikosblog.wordpress.com/2022/03/16/
Το παραπάνω παράδειγμα του Κονδύλη ίσως είναι χαρακτηριστικό και για αυτή την ερώτηση. Προφανώς ο Κονδύλης δεν έγινε εθνικιστής διανοητής. Όμως και αυτός από τον μαρξισμό ξεκίνησε.
Για τα υπόλοιπα μάλλον μπορούν να απαντήσουν οι ίδιοι οι διαχειριστές των εκδόσεων καλύτερα από όλους μας.
όσοι ξέρουν την ιστορία του γερμανικού ρομαντισμού, ξέρουν ότι οι Joseph Görres και Friedrich Gentz, οι πιο φανατικοί Ιακωβίνοι, έγιναν οι πιο φανατικοί οπαδοί του Μέτερνιχ. Ο ένας εξαγοράστηκε, στον άλλο ήταν οργανική η μεταβολή. Πιθανή είναι και η αντίθετη πορεία, αν π.χ. θυμηθούμε τον πρίγκηπα Μίρσκι, που από λευκός Ρώσος εμιγκρές έγινε κομμουνιστής.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Δεν είναι το ίδιο. Ο Κονδύλης ξεκίνησε από έναν αιρετικό μαρξισμό καταλήγοντας μετά από χρόνια πήγε σε πιο εθνικοκεντρικες αναλύσεις, χωρίς όμως να γίνει εθνικιστής με τη βούλη και να αγωνιά για "το μέλλον της λευκής φυλής.
Το ένζυμο πήγε ντουγρού από τον επαναστατικό τροτσκισμό στον (κανονικό) εθνικισμό μέσα σε κάτι μήνες. Για να μην παρεξηγηθώ, βρίσκω θετικότατη την αλλαγή τους.
καλή η προσπάθεια να σπείρουν διχόνοια στην τρίτη θέση και σε κάποιους που είναι φιλικά προσκείμενοι σε αυτή αλλά μάταιος ο κόπος κύριοι. το ένζυμο είναι Ταυτοτιστές με εκδόσεις που προσεγγίζουν όμως την τρίτη θέση. Όσο και αν κάποιοι βλέπουν τσακωμούς διχόνοιες ή έμμισθους στην τρίτη θέση θα απογοητεύουν οικτρά. και φυσικά η μεταστροφή τους δεν ήταν θέμα μηνών αλλά χρόνων. ακούστε και την συνέντευξη τους στα νέα του κανένα. μπορεί κάποιος να διαφωνεί για τον έντονο ελληνοκεντρισμό τους στο περιοδικό αλλά οι εκδόσεις τους έδωσαν ήδη δείγματα γραφής Murros Qaddafi Spengler Unabomber Βεζανή Λαμπελέτ και άλλους. Γνωστοί τριτοθεσίτες που στηρίζουν γράφουν και στο περιοδικό παρά τις διαφωνίες στο ουκρανικό ή οποία άλλη σκέψη τους δείχνει να ενοχλεί. Αν προστεθεί το γεγονός του δικτύου διανομής η τρίτη θέση έστω και πλαγίως μέσα από εκδόσεις διαδίκτυο και μικρές ομάδες είναι πιο δυνατή από ότι πριν δέκα χρόνια. Κόψτε λίγο την γκρίνια κάποιοι και δείτε την πραγματικότητα.
για τη λίστα με τους συγγραφείς των οποίων τα έργα έκαψε ο Γκέμπελς το 1933, που ζήτησε ένας φίλος στα σχόλια προηγούμενης ανάρτησης, απάντησα και εκεί αλλά καλό είναι να μπει και εδώ η απάντηση που είναι πιο πρόσφατο και το βλέπει περισσότερος κόσμος.
Η λίστα των "καμμένων" συγγραφέων που ζητάς φίλε μου υπάρχει εδώ:
https://www.stormfront.org/forum/t1328650/
αναφέρονται τα ονόματα 136 συγγραφέων συνολικά
από αυτούς:
86 είναι εθνικά Γερμανοί (και Αυστριακοί) μη-Εβραίοι
21 είναι εθνικά Ρώσοι (μη-Εβραίοι)
18 είναι ΓερμανοΕβραίοι
4 είναι Αμερικανοί (Jack London, Ernest Hemingway, John dos Passos, Upton Sinclair)
2 είναι ΡωσοΕβραίοι (Isaac Babel, Ilya Ehrenburg)
2 Τσέχοι, 1 Ούγγρος, 1 Άγγλος, 1 Γάλλος (Henri Barbusse).
ποια είναι η πλάκα; 21 Ρώσοι, 20 Εβραίοι!
και κάμποσοι από αυτούς τους Ρώσους ήταν αντικομμουνιστές, για να μην περάσει το παραμύθι ότι τάχα δεν έκαιγαν έργα Ρώσων αλλά Μπολσεβίκων (μα και τώρα τα γκεμπελόπαιδα της φιλελέ Δύσης Ρώσους κυνηγάνε κι όχι Πουτινικούς).
Μια άλλη λίστα τους ανεβάζει από 21 σε 28:
https://de.wikipedia.org/wiki/Liste_verbotener_Autoren_w%C3%A4hrend_der_Zeit_des_Nationalsozialismus
Φίλε, τα είπαμε σε προηγούμενο νήμα αυτά... Καλώς ή κακώς οι τριτοθεσίτες συνδέθηκαν με το λεγόμενο ούτε-ούτε. Βασικά, από εκεί πήραν και το όνομά τους.
Μας αρέσει δεν μας αρέσει. Εγώ προσωπικά σέβομαι τις απόψεις τους και τους θεωρώ ιδεολόγους, αν και διαφωνώ κάθετα.
Για το τι πιστεύουν οι τριτοθεσίτες σήμερα δεν έχεις παρά να ρίξεις μια ματιά στην Casapound, τον Gabriele Adinolfi, αλλά και στο δικό μας τον Μαύρο Κρίνο. Δεν θα τους επιβάλουμε εμείς τις απόψεις τους. Εμείς οι "φιλο-Μόσχοβοι" πάμε για άλλα τώρα...
Δεν ξερω πως σας εχει περασει η ιδεα οτι η casa ειναι τριτη θεση. Καμια σχεση. Επισης στην Ιταλια η συντριπτικη πλειοψηφια των συναγωνιστων του ριζοσπαστικου εθνικισμου ειναι με την Ουκρανια ενω η ακροδεξια με την Ρωσια. Υπαρχουν και καποιες φωνες που προσπαθπυν να κρτησουν μια σχετικη αποσταση.
Τα γνωριζω απο πρωτο χερι αφου μιλω συχνα με τους διαφορους των τασεων εκει.
Τιντιν
η αυτονομία δέχτηκε ανηλεή πόλεμο και από τους κομματικούς και από το κράτος ακόμη και από αυτούς έγιναν σταρ στις πλάτες της αυτονομίας. 22 ομάδες μπορεί μην υπάρχουν όλη μέρα όμως ιντυμιντια και ακροδεξιοί με αυτούς ασχολούνται. το ένζυμο δεν είναι τρίτη θέση αλλά ελληνοκεντρικό περιοδικό οι εκδόσεις έξοδος όμως έβγαλαν στο φως απόψεις της τρίτης θέσης.
Γιατί τέτοια εμμονή με την Μόσχα ορισμένοι εθνικοσοσιαλιστές; Τι ακριβώς το σπουδαίο έχει αποδώσει η Ρωσία στον πολιτισμό εκτός από μεμψιμοιρία, κλάψα, μοιρολατρία, αριστεριλα & μογγολολαγνεια;
O Banshee είπε...Μην αναπαράγεις τις αθλιότητες της αμερικανικής πρεσβείας που σερβίρουν οι τσάτσοι της Δεξιάς. Ο ρωσικός πολιτισμός είναι ένας ακόμη σπουδαίος ευρωπαϊκός πολιτισμός. Τσαϊκόφσκι, Ντοστογιέφσκι, Τολστόι Λέων, Τολστόι Αλέξανδρος εκπληκτικός Ρωσικός Ρομαντισμός. Για να μην αναφέρουμε τους επιστήμονες.
Για Τολστόι Αλέξανδρο (για την ακρίβεια Αλεξέι Κωνσταντίνοβιτς) που αναφέρεις συναγωνιστή Banshee και σε συγχαίρω γι' αυτό, έχουμε κάνει μαζί με το Σταμάτη ένα κοινό άρθρο-αφιέρωμα και κάποτε θα ανέβει.
Κάμποσα άλλα άρθρα για ρωσικό ρομαντισμό 19ου αιώνα έχουμε δουλέψει μαζί με το Σταμάτη για να ανέβουν μέσα στο 2022. Κάποια από αυτά:
δύο ιστορικές μελέτες για ρωσικό ρομαντισμό (των Alexander Zeitlin και Pavel Lebedev-Polyansky)
εκτενή μελέτη του Lunacharsky για τον Λέοντα Τολστόι
άρθρα των Georg Lukacs και E. M. Yaroslavsky για τη μεγάλη επιρροή του Λέοντα Τολστόι στη γερμανική κουλτούρα (γκαρσόνια για σας είναι αυτό, ε;)
δοκίμια των Vladimir Ermilov και Georg Lukacs για τη ρομαντική περίοδο του Ντοστογιέφσκι (και επιρροή του Γερμανού ρομαντικού E. T. A. Hoffmann στον πρώιμο Ντοστογιέφσκι)
δοκίμια των Lunacharsky και Lukacs για τον Νικολάι Γκόγκολ
ένα δοκίμιο του G. E. Zinoviev για τον "Αριστοφάνη της Ρωσίας", τον μεγάλο σατιρικό συγγραφέα Μιχαήλ Σαλτικόφ-Στσεντρίν
άρθρα των Vladimir Stasov και Lunacharsky για τον Βάγκνερ, την επιρροή του στη Ρωσία, και πώς η έμφαση της ρωσικής λαϊκο-εθνικιστικής τέχνης στο ρεαλισμό ήρθε σε αντίθεση με το βαγκνερικό εθνορομαντισμό, χωρίς όμως να τον αποκλείει
Κάποια από αυτά γράφτηκαν μέσα στον Β' Παγκόσμιο και απαντούσαν στη ρωσοφοβία των χιτλερικών, κάποια άλλα επί Ψυχρού Πολέμου απαντούσαν στην ετεροφοβία αμφοτέρων των στρατοπέδων Δύσης-Ανατολής.
Η αλήθεια είναι ότι οι μεγάλοι Ρώσοι έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά, αλλά μόνο αυτοί, και δυστυχώς υπάρχουν πολύ λίγες αντικειμενικές μελέτες στα ελληνικά για το ιστορικό υπόβαθρο του εσωτερικού της ρωσικής κοινωνίας του 19ου αιώνα, που δημιούργησε αυτά τα έργα, και έτσι είναι σύνηθες να βλέπουν οι Έλληνες μόνο "κλάψα" στα αριστουργήματα αυτά, ενώ στην πράξη είναι η συλλογική προσπάθεια μιας κοινωνίας να πάει μπροστά μέσω της λογοτεχνίας, μην έχοντας ακόμα, τότε, τρόπο να πάει μπροστά μέσω πολιτικής ή οικονομικής πάλης. Είναι ακριβώς ό,τι και ο γερμανικός Κλασικισμός και Ρομαντισμός του 1750-1850.
Ο χώρος δεν έχει κανένα πρόβλημα με Καντ, Χέρντερ, Φίχτε, Χέγκελ, Γκαίτε, Σίλερ, Νοβάλις, Κλάιστ, Μπετόβεν, Βάγκνερ, των οποίων η πνευματική κοσμογονία ήταν ο τρόπος των Γερμανών να ξεπεράσουν την οπισθοδρόμηση και την εθνική διαίρεση των 360 κρατιδίων, μέσω του πνεύματος, μη έχοντας ακόμα υλικές βάσεις για πολιτική-οικονομική αναγέννηση. Γιατί να έχει τότε ο χώρος πρόβλημα με τους Τσερνισέφσκι, Γκόγκολ, Λέρμοντοφ, Πούσκιν, Τσέχοφ, Τολστόι, Χέρτσεν, Τσαϊκόφσκι, που έκαναν ακριβώς το ίδιο στη Ρωσία;
Το Ουκρανικό δεν είναι απλώς 'κάτι που συμβαίνει σε άλλη χώρα.' Μιλάμε για παγκόσμιο ζήτημα που θα αλλάξει τον κόσμο όπως τον ξέρουμε. Από τις ΗΠΑ, την Ευρωπη και το Ισραήλ, μέχρι την Κίνα και την Τουρκία όλοι μπήκαν στο χορό. Όταν ο ένας κοιτάει στην ανατολή και ο άλλος στη δύση, αντικειμενικά βρισκόμαστε σε διαφορετικούς χώρους. Ο ενιαίος χώρος πέθανε, εκτός και αν όποιος δεν είναι νδ είναι δικός μας. Βγάζει μάτι μάλλον θέλετε να κρατήσετε ισορροπίες και να μην κακοκαρδίσετε παλιούς συναγωνιστές, αλλά φίλτατη η αλήθεια. Ασφαλώς μακριά από τσακωμούς και ξεκατινιάσματα. Πάνω απόλα τίμια αντιπαράθεση και με τους ουκρανολάγνους και με τους φιλελεύθερους και με τους κομμουνιστές και με όλους. Και όπου χρειάζεται συνεργασία για επιμέρους ζητήματα.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Μπορεί να αλλάξει τον κόσμο γεωπολιτικά. Όχι σε επίπεδο ιδεολογικών συσχετισμών. Εμείς δεν είμαστε κυβέρνηση ώστε να έχουμε στα χέρια μας τις γεωπολιτικές τύχες της χώρας και να αναγκαστούμε να πάρουμε άμεσα ή εκβιαστικά θέση, ζητώντας εθνικά ανταλλάγματα. Είμαστε ιδεολόγοι που δίνουν μια μάχη ιδεών. Μόνο υπό αυτό το πρίσμα έχει νόημα να δούμε τη σύγκρουση στην Ουκρανία. Τα υπόλοιπα είναι ανώριμος φανατισμός που θυμίζει το παλιό δίπολο δεξιά -αριστερα. Εφόσον αυτο-προσδιορίζεσαι ως τριτοθεσίτης μάλιστα, καλό θα είναι να συνηθίσεις στην ιδέα ότι υπάρχουν και εναλλακτικές διαδρομές. Όχι μονόδρομοι.
Ξέρετε ότι η ουκρανική γλώσσα καταπιεζόταν στυγνά, και επίσημα, περίπου από το 1600 όταν η Μόσχα κατέλαβε Ουκρανικά εδάφη; Δημοτικά τραγούδια, θεατρικές παραστάσεις, λογοτεχνικά έργα απαγορευμένα, τυπογραφεία κατεστραμμένα, Ουκρανοί λογοτέχνες, μουσικοί και ρομαντικοί εθνικιστές εκτελεσμένοι ή εξορισμένοι με απαγόρευση επιστροφής στην Ουκρανία. Διά της βίας επιβολή της ρωσικής, κλείσιμο ουκρανικών σχολείων και αλλεπάλληλοι εποικισμοί ουκρανικών εδαφών από Ρώσους (όπως έγινε στο Ντονμπάς, τον 17ο αιώνα απόλυτα Ουκρανόφωνο κοζακικό, οι Τσάροι έφεραν Ρώσους, το αποκοζακοποίησαν, και η μεγάλη αλλαγή ήταν στα 1950 όταν ο Στάλιν έφερε στη θέση χιλιάδων λιμοκτονημένων στο Γολοντομορ δεκάδες χιλιάδες Ρώσους και απαγόρευσε τα ουκρανικά σχολεία. Το 2014 το εποίκησαν τρίτη φορά με Ρώσους!). Γιατί επιμένετε ότι δεν υπάρχει ουκρανικό έθνος ενώ η Τσαρική Ρωσία και η ΕΣΣΔ πάντα προσπαθούσε να τους εξαλείψει εθνικά και πολιτισμικά (ενίοτε και βιολογικά); Πχ τη δεκαετία του '30 ο Στάλιν μάζεψε δόλια στο Χάρκοβο και εκτέλεσε τους πιο περίφημους Ουκρανούς μουσικούς, τους bandurists, σήμα κατατεθέν της ουκρανικής εθνικής συνείδησης και αυτονομίας, περιπλανώμενους βάρδους που τραγουδούσαν δημοτικά τραγούδια με το παραδοσιακό τους όργανο, τη bandura. Τα εθνικά ουκρανικά χρώματα, γαλάζιο και κίτρινο, από τη προχριστιανική εποχή, τα οποία διατήρησαν οι Κοζάκοι, ήταν απαγορευμένα στα σοβιετικά χρόνια και η δημόσια επίδειξή τους θεωρούνταν ποινικό αδίκημα. Δεκάδες Ουκρανοί αυτοπυρπολήθηκαν σε διαμαρτυρία για την περιθωριοποίηση της ουκρανικής στα χρόνια Χρουστσόφ και Μπρέζνιεφ. Υπάρχουν και τα ονόματά τους. Ψάξτε τα. Όλο αυτό το ιστορικό των τελευταίων τεσσάρων αιώνων σας δείχνει ότι η διαμάχη Ρώσων Ουκρανών είναι επιπέδου σουβλάκι ή καλαμάκι μεταξύ Βόρειων και Νότιων Ελλήνων;
Η Ουκρανία είναι μικρή Ρωσία. Απλά και συγκεκριμένα. Oι κρατικές έριδες δεν σημαίνουν και εθνικές διαφοροποιήσεις. Οι Γερμανοί για να φτιάξουν το νεώτερο κράτος τους πολέμησαν πρώτα εναντίον των ομοαιμων Δανών των ομοεθνών Αυστριακών. Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι Αυστριακοί δεν είναι Γερμανοί; Σοβαρεψου.
Συνδέεις τα ασύνδετα. Σε ρωτάω: Επί Γ' Ράιχ το Βερολίνο έβγαζε διατάγματα εξάλειψης της κουλτούρας της αυστριακής του επαρχίας, την εποίκιζε με Πρώσους και καλούσε αυστριακούς μουσικούς και διανοούμενους σε στάδια για να τους εκτελέσει εν ψυχρώ όπως έκανε η Μόσχα με την Ουκρανία; Οχι. Το Βερολίνο του Χίτλερ αντιμετώπιζε όντως σαν φυλετικό αδερφό του τον Αυστριακό. Η Μόσχα του Στάλιν γενοκτόνησε τον Ουκρανό. Οι Ουκρανοί εδώ και αιώνες αποκαλούν υποτιμητικά τους Ρώσους "κασαπ", δηλαδή σφαγείς. Υπάρχει αντίστοιχη λέξη για τους Γερμανούς στα αυστριακά λεξικά; Και για ποιες "κρατικές έριδες" μιλάς; Η Ουκρανία, και επι Τσάρων και επί ΕΣΣΔ, δεν ήταν ξεχωριστό κράτος, ήταν μια επαρχία της τσαρικής/σοβιετικής αυτοκρατορίας, ανάμεσα στις άλλες τόσες μη ρωσικές. Αυτό σημαίνει ότι όλες αυτές οι απαγορεύσεις και διωγμοί υπαγορεύονταν από την πρωτεύουσα ενός κράτους (από το Μεγάλο Πέτρο ως το 1914 που ο τότε Τσάρος απαγόρευσε στους Ουκρανούς να εορτάσουν τα 100 χρόνια από τη γέννηση του εθνικού τους ποιητή) ενάντια σε μια επαρχία του ίδιου αυτού κράτους. Γιατί τέτοιο μίσος και κυνήγι η "Μεγάλη Ρωσία" ενάντια στους κατά βάση απλοϊκούς αγρότες της "αδελφικής της Μικρής Ρωσίας"; Έχει δείξει η Ελλάδα τέτοιο μίσος ενάντια στην Κύπρο, μιας και ισχυρίζεστε ότι Ουκρανοί-Ρώσοι είναι ο,τι Κυπριοι-Ελλαδίτες; Αν δεν υπήρχε ποτέ ουκρανικό έθνος, γιατί με το που έπεσε ο τσάρος, την άλλη μέρα οι Ανατολικοί Ουκρανοί, σαν έτοιμοι από καιρό, ύψωσαν την κοζακική γαλαζοκίτρινη σε πόλεις του Ντονμπάς και στο Κίεβο, κήρυξαν την ανεξαρτησία τους και πολέμησαν ενάντια σε μπολσεβίκους και Λευκούς Ρώσους του Ντενεκιν; Γιατί με το που έπεσε η Αυστροουγγαρία, αμέσως οι Δυτικοί Ουκρανοί κήρυξαν κι αυτοί την ανεξαρτησία τους (και την ένωσή τους με την Ανατολική Ουκρανία) και πολέμησαν τους Πολωνούς; Δηλαδή τι άλλο πια θα έπρεπε να κάνει αυτό το μαρτυρικό έθνος για να τους αναγνωρίσει η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. το βασικότερο, ότι υπάρχουν ως έθνος και δεν είναι κατασκεύασμα της ΕΕ; Ακόμα και ο αναρχικός Νέστωρ Μαχνό κατηγορούσε τους μπολσεβίκους ότι καταπιέζουν το ουκρανικό έθνος και είχε δηλωσει καταπρόσωπο στο Λένιν το 1918 "Ουκρανία είμαστε όχι Νέα Ρωσία"!! Μπορώ να καταλάβω να είστε με τον Πούτιν για γεωπολιτικούς λόγους, ως αντίβαρο στο δυτικό φιλελευθερισμό ή επειδή πιστεύευε οτι ειναι προς όφελος της Ελλάδος η ρωσική νίκη. Δεκτά και συζητήσιμα όλα αυτά. Όμως το ότι κάθε μέρα πετάτε σχόλια "είναι αστείο να γίνεται λόγος για ουκρανικό έθνος", πέρα από ανιστόρητο και διαψεύσιμο από την παλλαϊκή ουκρανική αντίσταση επί ενα μήνα τώρα, είναι ο ορισμός του αντιουκρανισμού. Είναι τελείως ακατανόητο για ποιο λόγο το κάνετε, και τόσα επίμονα μάλιστα.
Ανώνυμε που θέτεις ερωτήματα. Δεν είμαστε αντί Ουκρανοί. Για να ήμασταν θα έπρεπε να μην υιοθετουσαμε συγκρατημένη στάση πάνω σε αυτό το ζήτημα και να θριαμβολογουσαμε υπέρ της Ρωσίας. Όμως δεν κάνουμε κάτι τέτοιο. Άρα μάλλον η δική σου αντί ρωσική θέση σε κάνει να μας βλέπεις ως αντί Ουκρανούς. Και η ανικανότητα σου να καταλάβεις το πώς πρέπει να ιεραρχούνται στο νου των εθνικιστών τα ζητήματα της πολιτικής επικαιρότητας.
Πώς γίνεται να είναι αντίθετοι με κάτι κάποιοι που δεν το ιεραρχουν ψηλά στις πολιτικές τους προτεραιότητες. Το να μας κατηγορούσες ως αδιάφορους θα μπορούσαμε να το αντικρούσουμε συζητώντας σοβαρά. Τώρα τι να συζητήσουμε;
Στις ιστορικές αναδρομές: Ασχέτως των ιδεολογικών μας αρχών προσπαθούμε να γράφουμε με δημοσιογραφική και ακαδημαϊκή εγκυρότητα. Πώς να απαντήσουμε σε κάποιον που γράφει σαν να μην αντιλαμβάνεται την ιστορική υπόσταση του εθνικοσοσιαλισμού και μας απαντά όπως οι παλιοί δόκιμοι χατες (μπορεί να ακούγεται παράξενο αλλά τη δεκαετία του '90 υπήρχε αυτή η κομματική βαθμίδα, ναι), γράφοντας για φυλετική αδερφοσυνη που επέδειξε ο Χίτλερ και άλλα συναφή. Καταρχάς δεν θα έπρεπε να αναφέρεσαι σε φυλετική αδερφοσυνη. Φυλετικά αδέρφια είμαστε όλοι οι λευκοί. Με τους Αυστριακούς θα έπρεπε να επιδείξει εθνική αδερφοσυνη. Μην κάνετε την ιδεολογία δόγμα και παπαγαλιζετε κομματικούς όρους σα να είναι αναλυτικά εργαλεία.
Στην ουσία τώρα. Είσαι τόσο σίγουρος για την συμπεριφορά του Χίτλερ προς όσους Αυστριακούς ήταν εναντίον της ένωσης; Για ψάξε λίγο καλύτερα. Από την άλλη είσαι τόσο σίγουρος ότι ήταν πολύ μεγάλο το ποσοστό των Αυστριακών που εργάστηκε για την ένωση; Για ψάξε πάλι. Όπως και να έχει πάντως η πολιτική της γερμανικής ένωσης ήταν συνεπής με τον εθνικισμό. Αυτό και μόνο την δικαιώνει. Δεν τη δικαιώνει η αστεία αγιογραφία της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας του Χίτλερ που αναπαράγεται άκριτα και η φρασεολογία αποκαλύπτει ότι ορισμένοι την λαμβάνουν ακόμη υπόψη στα σοβαρά.
Ο κρατικός πόλεμος που αναφέραμε έγινε ανάμεσα στην πρωσική Γερμανία και την αυτοκρατορική Αυστρία, κατά την δεκαετία του 1860, ακριβώς γιατί οι Αυστριακοί δεν ήθελαν την ένωση των γερμανικών κρατιδίων σε ένα ανεξάρτητο κράτος (αλλά και γιατί τα γερμανικά κρατίδια, υπό την πρωσική σκέπη, δεν αποδέχονταν ότι η πολυεθνική αυστριακή αυτοκρατορία θα παρέμενε το επίκεντρο του γερμανικού κόσμου). Λαοί του ίδιου έθνους που γνώριζαν και οι δύο την κοινή καταγωγή τους πολέμησαν ως αντίπαλοι για ζητήματα γεωπολιτικού προσανατολισμού και κρατικού συμφέροντος. Οι Πρώσοι ήθελαν να αποκτήσει την γεωπολιτική κυριαρχία του γερμανικού κόσμου το νέο εθνικό γερμανικό κράτος και οι Αυστριακοί να παραμείνει στα χέρια του αυτοκράτορα της Βιέννης που ήταν, τρόπον τινά, η πρώτη πρωτεύουσα της μεσαιωνικής Γερμανίας. Θύματα πολέμου υπήρξαν κι εκεί. Δεν βλέπεις κάποιες ομοιότητες με τη σημερινή κατάσταση; Ή μόνο στην περίπτωση της Ρωσίας τα βλέπετε ενώ σε παρόμοιες περιπτώσεις δίνετε άλλες ερμηνείες;
Στην Κύπρο θα πρέπει να γνωρίζεις ότι οι ενωτικοί αντιμετώπισαν ως προδότες τους υποστηρικτές του Μούσκου. Οι συγκρούσεις ήταν και εκεί έντονες ασχέτως αν ήταν λιγότερες λόγω μικρής γεωγραφίας και λόγω του ότι οι δυτικοί δεν είχαν αντίπαλο και τελείωσαν γρήγορα την όλη αντιπαράθεση. Για πήγαινε να μιλήσεις με Κυπραίο φιλελε για την ένωση να δεις πως θα σε αντιμετωπίσει. Προφανώς το ελληνικό κράτος δεν άσκησε τις διώξεις που αναφέρεις. Σε αυτό συμφωνούμε. Εκεί που διαφωνούμε είναι γιατί δεν το έκανε. Δεν το έκανε γιατί το κρατίδιο της χώρας μας δεν είχε τη δύναμη να διεκδικήσει την ένωση, να προωθήσει τους ενωτικούς και να συγκρουστεί με όσους ήθελαν ανεξάρτητο κράτος στην Κύπρο. Ποιο ελληνικό κράτος ήθελες να "βασανίσει" Κύπριους που είδαν την Κύπρο ως ξεχωριστό έθνος; Το κράτος της μεταπολίτευσης; Είναι σοβαρό παράδειγμα αυτό που παραθέτεις;
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Όταν υπάρχει αντιπαράθεση, όπου και αν γίνεται, υπάρχει βία και θύματα. Πράγμα που έχει να κάνει με την ίδια τη φύση των πραγμάτων και όχι με εθνοφυλετική διαφορά, όπως αυτή που προσπαθείς να αναδείξεις ανάμεσα σε Ουκρανούς και Ρώσους. Δηλαδή οι Έλληνες δείξαμε φυλετική αδερφοσυνη στην κλίκα του Μούσκου που κράτησε την Κύπρο έξω από την επικράτεια της χώρας, αλλά οι παππούδες μας αλληλοσφαχτηκαν ανηλεώς στον εμφύλιο και σε παλιότερες έριδες. Εκεί ξεχάστηκε η φυλετική αδερφοσυνη. Στους Κύπριους που δεν ήθελαν την ένωση την αφιερώσαμε ολη. Επαναλαμβάνουμε, σοβαρευτείτε παιδιά.
Δεν θέλουμε να αναφερθούμε σε παρόμοιες αποσχιστικές αλητείες που έχει δουλέψει εδώ και χρόνια ο δυτικός παράγοντας και στην Κρήτη, μέσω μιας πρώιμης καλλιέργειας της τάχα ιδιαιτερότητας της κουλτούρας του νησιού σε σχέση με την υπόλοιπη Ελλάδα. Με ξεχωριστές κρητικές σημαίες κλπ. Δεν το ανοίγουμε το θέμα γιατί είναι επικίνδυνο. Οι ανόητοι και οι Ούγκανοι πιτσιρικάδες που λένε "Ουκρανία ουγκ, ναζί σκοτώσουμε κομμουνιστές" δεν θα καταλάβουν τίποτα. Το αναφέρουμε όμως για να ξέρουν οι φίλοι του κυρίου Πάιατ που μας διαβάζουν ότι υπάρχουμε ακόμη περιφερόμενοι φύλακες που έχουμε το νου μας στις πουστιες που μαγειρεύουν σε εστιατόρια παρόμοια με εκείνα που ίδρυσαν οι δυτικοί εδώ και αιώνες (δεν είπαμε ποτέ ότι το ουκρανικό κατασκευάστηκε από την ΕΕ, όπως γράφεις) στην δυτική Ρωσία.
Προφανώς και υπάρχουν κάποιες διαφορές ανά περίπτωση στα παραδείγματα που αναφέραμε. Αλλά η κεντρική ιδέα, η ουσία του πράγματος, είναι ίδια. Ένα πληθυσμιακό κομμάτι που συνδέεται εθνοφυλετικα με ένα μεγαλύτερο, για λόγους γεωπολιτικής σκοπιμότητας (και όχι τόσο για λόγους εθνικής διαφοράς ή πολιτισμικής αντιπαράθεσης) επιδιώκει να αποκοπεί από τον κορμό. Δεν υπάρχει αμφιβολία για το ότι ένας ρομαντικός εθνικιστής πρέπει να βλέπει με προβληματισμό αυτή την προοπτική και να παρακάμψει το τυράκι με τα σύμβολα και τις απόπειρες εθνικής ρομαντικοποιησης της ιστορίας των Ουκρανών που μπορεί να μας συγκινούν (αλλά υπάρχουν για αυτό ακριβώς).
Ο/Η Ανώνυμος είπε...και μόνο που χρησιμοποιείτε τον όρο λαγνεία δείχνει την εμμονή σας με τον σοβιετισμό. άλλο τρίτος δρόμος και οι χώρες που αναφέρθηκαν και άλλο τρίτη θέση που είναι η αντικαπιταλιστική έκφραση της φασιστικής και εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας. οι κορυφαίες τριτοθεσίτικες κινήσεις της Ευρώπης είναι με την ουκρανική αντίσταση όχι με τον ζελενσκι. Αστείο και μόνο να λέμε ότι οι γαιοκτήμονες και οι καθολικοί μόνο στήριξαν τον άξονα. Χιλιάδες ορθόδοξοι πήγαν με τκης Γερμανούς. οι βασικές αρχές της Ουκρανικής εθνικιστικής ιδεολογίας είναι δείγμα της τρίτης θέσης ο Μπαντέρα εντάσσεται στην τρίτη θέση η αζοφ έχει τριτοθεσίτικες απόψεις και προγράμματα. η τρίτη θέση δεν κλείνει τα μάτια μπροστά στο αληθινό γεγονός ότι η μετασοβιετική Ρωσία είναι μια φιλελεύθερη καπιταλιστική ιμπεριαλιστικής υπερδύναμη που στέλνει ορδές άλλο φυλών να σφάξουν Σλάβους που δεν θέλουν την ρωσική επιρροή
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Η συντριπτική πλειοψηφία των Κοζάκων στηρίζουν την ρωσική ομοσπονδία ως κράτος. Οι νότιες περιοχές της Ουκρανίας, η νέα Ρωσία, ανήκε στο χανατο της Κριμαίας πριν καταληφθεί από τους Ρώσους. Σταματήστε οι ελάχιστοι γραφικοί να προκαλείτε τόσο γέλιο. Αν έχετε παντρευτεί ουκρανιδες πχ το καταλαβαίνω, αλλά ξέρω ότι οι περισσότεροι είστε από την παρέα που κάποτε νόμιζε ότι είναι αυτόνομη, με καθοδηγητή δημοσιογράφο που συμμετέχει σε δίκτυα νεοδημοκρατικών. Άντε από κει ρε γραφικοί.
οι ρομαντικοί εθνικιστές της Ουκρανίας (Σκοροβόντα, Σεφτσένκο, Φράνκο, Γκρουσέφσκι) είχαν όλοι θέσεις σε ρωσικά Πανεπιστήμια τόσο επί Τσάρου όσο και επί ΕΣΣΔ. Ο Φράνκο (η πόλη Ivano-Frankivsk έχει το όνομά του) κυνηγήθηκε από τους Αυστριακούς αφέντες της Δ. Ουκρανίας επειδή ακριβώς έλεγε ότι η μόνη ένωση που μπορεί να επιδιώκει το ουκρανικό έθνος είναι αυτή με το ρωσικό.
ως και ο υπαρχηγός του Μπαντέρα, ο Vasyl Kuk, έγινε ακαδημαϊκός της ΕΣΣΔ και έγραψε μελέτη εθνικιστική με τίτλο "ο μαρξισμός-λενινισμός για το ουκρανικό εθνικό ζήτημα" χωρίς να τον πειράξει κανείς.
αυτά στην ΕΣΣΔ που τάχα "κυνηγούσε" τους Ουκρανούς, την ίδια ΕΣΣΔ που τους έδωσε την Κριμαία, τη Γαλικία, τη Βολυνία, το Λβιβ, το Ντονμπάς. Και μην ακούσω την παπάτζα περί Γολοντομόρ, γιατί ξέρεις ποια είναι η πλάκα εκεί; Στις περιοχές που δήθεν "λιμοκτόνησε" ο Στάλιν, οι Ουκρανοί είχαν τα μεγαλύτερα ποσοστά στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού στον Β' π.π. και αποδοχής της ΕΣΣΔ στο δημοψήφισμα του '91. Αντίθετα, τα πιο αντισοβιετικά εδάφη, που εξέθρεψαν τον Μπαντέρα κλπ., ήταν στη Δ. Ουκρανία, που δεν πέρασε ποτέ λιμό, γιατί απλούστατα το 1932-33 ήταν στην Πολωνία και όχι στην ΕΣΣΔ.
Οπότε μάλλον οι Ουκρανοί εκείνης της γενιάς, που ξέρανε παραπάνω από σένα κι από μένα τα του οίκου τους, χρέωσαν τον λιμό όχι στον Στάλιν αλλά στους γαιοκτήμονες που έκαιγαν μαζικά τα σπαρτά και έσφαζαν τα πρόβατα όχι για να μην τα πάρει "ο Μόσχοβος" αλλά για να μην τα πάρουν οι φτωχοί Ουκρανοί μουζίκοι, δηλαδή ο αιώνιος ταξικός εχθρός κάθε κανίβαλου γαιοκτήμονα. Κι ήταν ακριβώς οι κανίβαλοι γαιοκτήμονες (και οι καθολικοί της Δ. Ουκρανίας) που πήγαν το '41 με Αδόλφο, όταν οι λαϊκές μάζες της Ουκρανίας έδιναν 7.200.000 στρατιώτες στον Κόκκινο Στρατό.
Αυτά είναι πράγματα που δεν αμφισβητούνται πια ούτε από τους πλέον ουκρανόφιλους φιλελέ ιστορικούς, όπως οι Timothy Snyder, Ivan Katchanovski και Grzegorz Rossolinski-Liebe.
Κόψε την πολλή την ΟΑΚΚΕ εσύ με τα "ρωμιός" και "Μόσχοβος", στο είπα και αλλού, καρφώνεσαι. Κάτσε να διαβάσεις και τίποτα άλλο εκτός από κλάψες μεϊντάνηδων.
Αν πολεμάνε με τους Αζόφ δεν είναι τριτοθεσίτες αλλά πρωτοθεσίτες-πρωτοκοσμίτες, άσχετα τι δηλώνουν.
Ό,τι έχει απομείνει από το ιστορικό Κίνημα των Αδέσμευτων, δηλαδή τη μοναδική ιστορικά ΥΠΑΡΚΤΗ ΚΑΙ ΕΜΠΡΑΚΤΗ Τρίτη Θέση (Αίγυπτος, Ινδονησία, Βραζιλία, Ινδία, Ιράν, Ν. Αφρική, Αλγερία) σήμερα τηρεί στάση ουδετερότητας φιλική προς τη Ρωσία.
Και πείτε εσείς ότι ο Σκορτσένι ο κολλητός του Νάσερ, ή η Χάνα Ράιτς η κολλητή του Νκρούμα και του Νεχρού, θα πολεμούσαν με τον γερο-Τζο και τον περουκο-Μπόρις.
Η γλωσσική διαφορά Ρώσων-Ουκρανών έγκειται στο πώς προφέρουν κάποιες λέξεις. Το κατάλαβα ένα φεγγάρι που παρακολουθούσα στο youtube βιντεάκια με ολόκληρους αγώνες εκείνης της ομαδάρας των 90s, της Δυναμό Κιέβου του Λομπανόφσκι και των Σεφτσένκο, Ρεμπρόφ, Καλάτζε, Λούζνι κλπ.
λοιπόν αυτά τα βίντεο τα μισά ήταν με περιγραφή από ρώσικο κανάλι, τα άλλα μισά από ουκρανικό. Εγώ είμαι γνώστης μόνο της ρώσικης γλώσσας και της σέρβικης, ως εκ τούτου είμαι οικείος με τη σλαβική γραμματική. Μικροδιαφορές υπάρχουν. Πχ, ο αμυντικός στα ρώσικα είναι ζασίτνικ, στα ουκρανικά ζαχισνίκ (κατανοητό βέβαια ότι πρόκειται για την ίδια λέξη από την ίδια ρίζα).
Κατά τα άλλα, ένας ομιλητής ρωσικών δεν έχει σχεδόν κανένα πρόβλημα να καταλάβει τα ουκρανικά. Στην ουσία πρόκειται για ιδίωμα ή διάλεκτο, όχι για γλώσσα.
Όταν ο Φουκουγιάμα λέει ότι νίκη της Ουκρανίας θα σημάνει επιστροφή στο προσκήνιο για τις "αξίες του 1989" (γκλομπαλισμός, ανεξέλεγκτο εμπόριο, κοινοβουλευτισμός, πουστριλίκι) ξέρει τι λέει. Όταν ο Μπερνάρ-Ανρί Λεβί φωτογραφίζεται όλο χαρά με τον αρχηγό του Αϊντάρ, ξέρει τι κάνει.
Κανένας εθνικισμός δε θα αναγεννηθεί ανά την Ευρώπη με νίκη της Ουκρανίας. Το πολύ να αναγεννηθεί ανά την Ευρώπη ένας ελεγχόμενος ακροδεξιός σωβινισμός, πάντα υποκείμενος στα κελεύσματα των δυτικών κεφαλαιούχων. Θανάσιμοι εχθροί του εθνικισμού όπως οι προαναφερθέντες είναι συνειδητά με τους Αζόφ-Αϊντάρ, γιατί οι Αζόφ-Αϊντάρ είναι κι αυτοί ελεγχόμενοι ακροδεξιοί σωβινιστές.
Οι αφελείς που λένε ότι δήθεν οι Αζόφ-Αϊντάρ "χρησιμοποιούν" τον Ζελένσκι και τους δυτικούς μέχρι να τελειώσει ο πόλεμος και τότε να πάρουν την εξουσία και να μετατρέψουν την Ουκρανία σε εθνικοσοσιαλιστικό κράτος, πέρα από το ότι είναι παιδικά αφελείς, είναι και παντελώς άσχετοι με τα εσωτερικά της Ουκρανίας. Οι ομάδες αυτές (Αζόφ-Αϊντάρ) -σε αντίθεση με τον αυθεντικό μπαντερισμό που είχε μια κάποια μαζική υποστήριξη στη Δυτική Ουκρανία τις δεκαετίες 30 ως 50- υπάρχουν μόνο όσο τους το επιτρέπουν οι δυτικόφιλοι ολιγάρχες Κολομόισκι-Ποροσένκο και οι αμερικάνικες μυστικές υπηρεσίες. Στο πρώτο βήμα που θα κάνουν να ανεξαρτητοποιηθούν, θα τους φάει η μαρμάγκα. Θυμάστε τον Αλεξάντρ Μουζίτσκο; Με το που του ήρθε η ιδέα να χρησιμοποιήσει τον Δεξιό Τομέα σε πάλη και κατά της νέας δυτικόφιλης κυβέρνησης, τον θέρισαν οι μπάτσοι του Αβάκοφ. Του ίδιου Αβάκοφ που ενσωματώνει στις κρατικές υπηρεσίες τους Αζόφ-Αϊντάρ με τα φράγκα του Κολομόισκι. Του ίδιου Αβάκοφ που μπήκε υπουργός εσωτερικών με εντολή της Νιούλαντ και που παραμένει εκεί ακλόνητος ενώ πέφτουν οι κυβερνήσεις (ήταν ΥΠΕΣ με Γιατσενιούκ, με Ποροσένκο, με Ζελένσκι). Συνεχίστε εσείς να νομίζετε ότι αυτές οι ομάδες μπορούν να ανεξαρτητοποιηθούν και να φτιάξουν και εθνικοσοσιαλιστικό κράτος (!).
Ωραίο το παράδειγμα του πολέμου ανάμεσα στην πρωσική Γερμανία με την Αυστριακή Γερμανία. Ένα έθνος, δύο κράτη, πόλεμος ανάμεσά τους. Όπως και τώρα στην περίπτωση της Ουκρανίας. Πράγμα που καταδεικνύει ότι δεν χρειάζεται να υπάρχουν δυο διακριτά έθνη για να γίνει πόλεμος, όπως αναπαράγει η ουκρανική πλευρά.
Υπάρχει, όμως, και μια διαφορά. Τόσο η Αυστρία όσο και η πρωσική Γερμανία δεν εγκατέλειψαν την θέληση να απορροφήσουν η μία την άλλη. Η Αυστρία κατά την δεκαετία του 1860 και η πρωσική Γερμανία μέχρι το 1945. Επίσης, τα δύο κράτη συνεργάστηκαν στον ΑΠΠ. Για πολύ καιρό λειτούργησαν ως ένα έθνος σε δύο κράτη. Λίγο πολύ και σήμερα ακόμα υπάρχει μια τελευταία αντανάκλαση αυτής της βαθύτερης ενότητας.
Αντιθέτως στην περίπτωση της Ουκρανίας έχουμε την διάχυση σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού -ιδίως των δυτικών επαρχιών- μιας στρεβλής αντίληψης που θέλει την χώρα να είναι κάτι ξένο από την ιστορία του ρωσικού κορμού. Η τάση της Ουκρανίας είναι αποσχιστική, διαλυτική, όπως σωστά έχει τονιστεί. Ακόμη και στο πεδίο της λαϊκής αφήγησης καλλιεργείται αυτή η φυγή προς τη δύση και η αποκοπή από το ρωσικό παρελθόν.
Όπως ακριβώς συμβαίνει, σε ανεπαίσθητο μεν βαθμό αλλά σταθερά, στην άλλη περίπτωση που αναφέρθηκε. Δηλαδή σε εκείνη της Κύπρου. Ευτυχώς οι εθνικοί δεσμοί Κύπρου-Ελλάδας παραμένουν ισχυροί. Ισχυρότεροι από εκείνους της Γερμανίας με την Αυστρία. Όμως ακόμα και η ιστορική αναδρομή στο όραμα της ένωσης αντιμετωπίζεται με εχθρικότητα που θυμίζει Ουκρανία από την κυπριακή ελίτ. Οι δικαιλογίες είναι εύλογες. Αλλά νομίζω ότι δεν μπορούν να κρύψουν τις στοχεύσεις της φιλελεύθερης θεώρησης και της δυτικής γεωπολιτικής σκοπιμότητας που υφίστανται κάτω από το επίπεδο της ιστορικής δικαιολόγησης αυτής της θέσης.
Σάλαζι, Φαρινάτσι, Μπομπάτσι, Μπαντέρα, Χεντίλα, Ράμος είναι η Τρίτη Θέση προπολεμικά. Σας ενοχλεί η ιστορική ανάγνωση παρά το γεγονός ότι η ΦΛΕΦΑΛΟ είναι κοντά στην Τρίτη Θέση αλλά δεν ταυτίζεται και καλά κάνετε. Η Τρίτη Θέση δέχτηκε κράνη στο κεφάλι μαχαιριές στα πλευρά αλλά επιβίωσε. Ενωτικό πνεύμα κύριοι της ΦΛΕΦΑΛΟ και μην βλέπετε παντού εστιατόρια.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ρε φίλε σοβαρά τώρα, δεν καταλαβαίνεις τις διαφορές ανάμεσα σε αυτά τα πρόσωπα, αλλά και ανάμεσα στην εποχή που έζησαν και την ψυχροπολεμική, οπότε και ξεπήδησε η λεγόμενη τρίτη θέση; Την διαφορά αυτών των δύο περιόδων με την δική μας εποχή μήπως; Αν είστε νεαροί όλοι εσείς που πιπιλάτε τον μουσειακό όρο "τρίτη θέση" οκ, κάποια στιγμή θα ξεκολλήσετε, αλλά τα προβλήματα του 2022 δεν τα λύνεις με επίκληση σε κανέναν Χεντίγια ή Μπομπάτσι. Αποφασίστε, κάνετε πολιτική ή ιστορικά αφιερώματα;
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Χρησιμοποίησαν όλοι αυτοί που αναφέρεις τον όρο "τρίτη θέση" προπολεμικά; Δεν καταλαβαίνεις ότι τις μεθοδολογικές προβοκάτσιες θα τις αποτινάξουμε είτε τις μαγειρεύουν τα εστιατόρια, είτε τις παπαγαλιζουν οι όψιμοι σύμμαχοί τους που αποκαλύφθηκαν υπό την κουκούλα της τάχα αυτονομίας;
Μαλακίες εμείς δεν θα υποστηρίξουμε. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε μεταπολεμικά και για να περιγράψει ένα, όχι επακριβώς, ορισμένο πολιτικό πεδίο. Η υπαγωγή προγενέστερων ρευμάτων ή προσώπων κάτω από την ταμπέλα "τρίτη θέση" είναι κωμική μεθοδολογική παραχάραξη της πολιτικής ανάλυσης. Ως αναλυτικός όρος η τρίτη θέση έχει μικρή σημασία. Δεν τον χρησιμοποίησε και πολύ ούτε η πολιτική επιστήμη. Για αυτό και δεν έχει νόημα να ταμπουρωνεστε πίσω του και να προσδιορίζετε, μάλιστα, βάσει ενός τόσο αορίστου όρου το τι είμαστε εμείς και τι δεν είμαστε.
Να ξέρουν όλοι όσοι αναπαράγουν τον διχασμό του χώρου θέτοντας στην κορυφή της ατζέντας το ουκρανικό, με συνεχείς αναρτήσεις και αναφορές, ότι πίσω από τα δήθεν τριτοθεσίτικα και ριζοσπαστικά σάλια οι μάσκες έχουν πέσει. Αυτό που γνώριζαν όλοι εδώ και χρόνια αποκαλύφθηκε. Φαίνεται ότι η Νέα Δημοκρατία έχει ανάγκη άμεσης στήριξης τώρα που πέφτει δημοσκοπικα και φανερώνει ακόμη και τους ακροβολισμένους πυρήνες της.
Όσον αφορά το πώς σημασιοδοτουμε τον όρο τρίτη θέση, όταν προσανατολίζεται κανείς στην αρχική παράδοση του αντιδιαφωτιστικου ρομαντικού εθνικισμού όλα τα μεταγενέστερα ρεύματα τα βλέπει σαν παιδιά του. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα δεχτούμε την αλλοίωση της ιστορικής τους πραγματικότητας για λόγους προφανούς και φτηνής πολιτικής σκοπιμότητας που αφορά την επικαιρότητα.