του Αχιλλέα
Το The Witcher είναι μια δραματική τηλεοπτική σειρά φαντασίας που δημιουργήθηκε από τη Lauren Schmidt Hissrich, βασισμένη στην ομώνυμη σειρά βιβλίων του Πολωνού συγγραφέα Andrzej Sapkowski. Τοποθετημένο σε μια φανταστική περιοχή, γνωστή ως η «Ήπειρος», που θυμίζει την Ευρώπη της μεσαιωνικής εποχής, το The Witcher εξερευνά τον θρύλο του Geralt, της Ρίβια, και της πριγκίπισσας Ciri, που συνδέονται μεταξύ τους από το πεπρωμένο. Πρωταγωνιστούν οι Henry Cavill, Freya Allan και Anya Chalotra. Καθώς η δεύτερη σεζόν της σειράς του Netflix έφτασε στο τέλος της θεώρησα ότι ήταν απαραίτητη μία κριτική.
Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο φιλελευθερισμός έχει επικρατήσει στην Δύση εδώ και διακόσια χρόνια σε σημείο που να καθιστά επίφοβα πιθανή την θεωρία του Fukuyama περί του τέλους της ιστορίας. Όπως μαθαίνει ο κάθε πρωτοετής πολιτικός επιστήμονας κύριο μέλημα κάθε πολιτικού συστήματος είναι η αναπαραγωγή του. Δηλαδή η αναπαραγωγή της intelligencia του, όπως και των δυνάμεων που το στηρίζουν. Για να γίνουν όλα τα παραπάνω, βέβαια, απαραίτητη είναι η δημιουργία της κατάλληλης μαζικής κουλτούρας. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω του ελέγχου των πανεπιστημίων, της μουσικής, της ζωγραφικής, του θεάτρου και του κινηματογράφου.
Μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως ήταν αναμενόμενο, πολλά είναι τα βιβλία τα οποία που έχουν παραχθεί με μέλημα την αναπαραγωγή των θέσεων του φιλελευθερισμού. Αν συνυπολογίσουμε ότι τις ιδεολογικές στοχεύσεις συνοδεύει και η εμπλοκή ενός προϊόντος στις διαδικασίες της παραγωγής, της πώλησης και της διαφήμισης του καπιταλισμού θα συμπεράνουμε ότι εκ των πραγμάτων υπάρχουν οι προϋποθέσεις για μια μείωση της ποιότητας των δημιουργιών. Εκατομμύρια δαπανούνται σε marketing teams, οι οποίες προσπαθούν να πολλαπλασιάσουν τα κέρδη των διαφόρων εταιριών παραγωγής παράγοντας εύπεπτη «τέχνη» ενώ συνάμα προωθούν την ατζέντα του φιλελευθερισμού. Ο Sapkowski είναι ένας από τους συγγραφείς της λογοτεχνίας του φανταστικού που αυτή την εποχή προωθείται απ’ το εν λόγω σύστημα εξουσίας-παραγωγής. Το έργο του στο οποίο παίζεται αυτό το παιχνίδι εξουσίας είναι η τηλεοπτική μεταφορά του The Witcher.
Σε έναν λογοτεχνικό κόσμο ο οποίος παραπέμπει σε μια ευρωπαϊκή μεσαιωνική περίοδο με κατοίκους ευρωπαϊκής και, κυρίως, σλαβικής καταγωγής, γίνεται μια τηλεοπτική μεταφορά με πρωταγωνιστές ασιατικής και αφρικανικής καταγωγής. Η ατζέντα του πολυπολιτισμού και της φιλελεύθερης ιδεολογικής ηγεμονίας καλά κρατεί και στοχεύει στην αλλοίωση της λογοτεχνικής επικής φαντασίας. Πραγματικά δεν υπάρχει τίποτα πιο αστείο σε αυτή την σειρά από το να βλέπουμε άτομα αφρικανικής καταγωγής με ενδυμασίες το 14ου αιώνα ή να βλέπουμε έγχρωμους «Witchers» με χαρακτηριστικές βρετανικές προφορές, λες και βρισκόμαστε στο Λονδίνο του...2022! Καλώ τους προοδευτικάριους, που θα σπεύσουν να πουν τις γνωστές αντιρατιστικές βλακείες, να φανταστούν πόσο αστείο θα ήταν αν έπαιζαν λευκοί ηθοποιοί τον ρόλο του Blade στις κινηματογραφικές μεταφορές του εν λόγω comic. Κανείς σoβαρός αναγνώστης δεν θα πίεζε προς μια τέτοια κατεύθυνση. Μόνο που το σύστημα εξουσιας, το οποίο οι προοδευτικάριοι υποστηρίζουν, έχει συγκεκριμένο προσανατολισμό στον οποίο επιχειρεί τις διεθνιστικές του παρεμβάσεις.
Δεν κάνω αυτές τις παρατηρήσεις βρισκόμενος σε ρατσιστική έξαρση όπως μπορεί να νομίσουν ορισμένοι αναγνώστες. Αλλά λόγω του εκνευρισμού που προκαλεί η μεταμοντέρνα διεθνιστική ανακατωσούρα σε αιώνιους άξονες αισθητικών αξιών. Μέχρι και ξωτικό με afro μαλλί υπάρχει στην τηλεοπτική απεικόνιση των βιβλίων του Andrzej Sapkowski, χωρίς να υπάρχει μια γενεαλογική ερμηνεία που να εξηγεί αυτή την εικόνα, κάτι το οποίο κάνει τον οποιοδήποτε λάτρη της λογοτεχνίας του φανταστικού να μένει απλά με το στόμα ανοιχτό. Το σενάριο είναι κακογραμμένο και οι ηθοποιοί εμφανώς κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για να σώσουν μια (ακόμη) τηλεοπτική παραγωγή που προσπαθεί να μας κάνει να μάθουμε να ζούμε με αυτό που προστάζουν τα κελεύσματα της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Αναρωτιέμαι τι άλλο θα σκεφτούν τα μεγάλα μονοπωλιακά καπιταλιστικά συμφέροντα και πόσο ακόμη θα διαβρώσουν τις ρομαντικές τέχνες προκειμένου να περάσουν τα παρωχημένα μηνύματά τους;
Το έχουμε πει πολλές φορές ότι η λογοτεχνία του φανταστικού δεν υφίσταται πλέον με την μορφή που υπήρχε παλαιότερα. Όλα βρίσκονται προς αγορά και πώληση στον βωμό της ελεύθερης οικονομίας και μέσα σε αυτά βρίσκονται και τα αγαπημένα μας hobby. Βιβλία, βιντεοπαιχνίδια, επιτραπέζια, κινηματογράφος, τίποτα δεν μένει απόρθητο από την εμπορευματοποίηση στο ασφυκτικό περιβάλλον της εποχής μας. Βέβαια το χειρότερο από όλα είναι το ποιόν και το ήθος και των συγγραφέων της σύγχρονης φανταστικής λογοτεχνίας. Ο δημιουργός του The Witcher, αντί να υπερασπιστεί τον κόσμο των βιβλίων που έγραψε, σε συνέντευξη του σε πολωνικό site είπε ότι στα βιβλία του δεν γίνεται αναφορά της φυλής των πρωταγωνιστών, οπότε κάτι τέτοιο δεν θα έπρεπε να ενοχλεί και του θεατές της σειράς[1]. Κάτι παρόμοιο είχε κάνει και J.K.Rowling, η οποία είχε πει ότι η Ερμιόνη των βιβλίων της θα μπορούσε να παιχτεί από μαύρη ηθοποιό σε παράσταση που ανέβαινε στην Αγγλία[2] (αν και λίγο αργότερα γνώρισε και η ίσια από πρώτο χέρι τι σημαίνει να σε θεωρούν τα liberal ορκ συντηρητικό). Όταν οι ίδιοι οι συγγραφείς δεν σέβονται τους κόσμους που δημιουργούν πως γίνεται να τους σεβαστούν τα μεγάλα studio τα οποία έχουν και μία ατζέντα να προωθήσουν;
Στους μοναδικούς που θα σύστηνα να δουν την σειρά The Witcher στο Netflix είναι σε αυτούς που θα ήθελαν να δουν το πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει ένα ολόκληρο σύστημα για να νοθεύσει μια ρομαντική αισθητική πρόταση. Το αποτέλεσμα της σειράς είναι κοινό με αυτό του σύγχρονου κόσμου. Άοσμο, άχρωμο, ισοπεδωτικό και αισθητικά kitsch.
[1] https://comicbook.com/gaming/amp/news/the-witcher-creator-race-criticisms-of-the-show/
[2] https://www.theguardian.com/stage/2016/jun/05/harry-potter-jk--rowling-black-hermione
Σχόλια:
Πολύ σημαντικός ο Νικόλα Μπομπάτσι.
Πάρτε και μια φωτογραφία ικανή να προκαλέσει εγκεφαλικά στα νουδουλικά γκαρσόνια.
1920, Μόσχα, συνάντηση των μελών του Γραφείου της Πολιτιστικής Διεθνούς (Kultintern, διεθνής κίνηση για την προώθηση της προλεταριακής κουλτούρας).
Διακρίνονται οι:
Ανατόλι Λουνατσάρσκι (υπουργός παιδείας ΕΣΣΔ)
Π. Ι. Λεμπέντεφ-Πολιάνσκι (ακαδημαϊκός της ΕΣΣΔ, μπολσεβίκος, λογοτεχνικός κριτικός, αρχισυντάκτης Μεγάλης Σοβιετικής Εγκυκλοπαίδειας)
Νικόλα Μπομπάτσι
Ζυλ Ουμπέρ-Ντροζ (ΓΓ Σοσιαλιστικού Κόμματος Ελβετίας)
Βίλχελμ Χέρτσογκ (Γερμανός ειρηνιστής)
https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/a/ab/A_group_of_members_of_the_International_Bureau_of_Proletkult%2C_1920.png/440px-A_group_of_members_of_the_International_Bureau_of_Proletkult%2C_1920.png
Ο πόλεμος των Ουκρανών εμπνέει τις δυνάμεις του διεθνιστικού φιλελευθερισμού. https://www.kathimerini.gr/world/561743185/oykrania-tora-giati-oi-oykranoi-pisteyoyn-oti-mporoyn-na-kerdisoyn-ton-polemo/
Ο/Η Ανώνυμος είπε...και όχι μόνο
εμπνέει και τους ψεύτικους ναζί που ψηφίζουν Μητσοτάκη δαγκωτό
Αχιλλέα άλλο ένα άρθρο δυναμίτης
Φυσικά και έχει σχέση το Αζόφ με την Τρίτη Θέση. Ούτε νάτο ούτε Μόσχα, κτλ ήταν η βάση των μεταπολεμικών τριτοθεσιτών (και των μαοικών επίσης).
Άλλο είναι το ερώτημα του ενός εκατομμυρίου: Αν αυτός ο τρόπος σκέψης έχει νόημα στον σημερινό μονοπολικό κόσμο, δεδομένης της σχεδόν απόλυτης κυριαρχίας του παγκοσμιοποιητικού λιμπεραλισμού. Έχει νόημα σήμερα (32 χρόνια μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ) η αντιμπολσεβικική και αντιρωσική πτυχή της Τρίτης Θέσης ή μήπως ήρθε η ώρα να περάσουμε σε μια νέα θεώρηση;
το "ούτε ΝΑΤΟ ούτε Μόσχα" ήταν λάθος ακόμα κι επί Ψυχρού Πολέμου, και το αντιλήφθηκαν εγκαίρως εθνικιστές του πνευματικού διαμετρήματος των Ernst Niekisch, Jean-Francois Thiriart και Francis Parker Yockey, που το απέρριψαν υπέρ μιας προσέγγισης με το σοσιαλιστικό στρατόπεδο και υπέρ μιας μορφής ευρασιανισμού.
όσο για το Αζόφ, εμπράκτως δεν ήταν ποτέ στο δόγμα "ούτε ΝΑΤΟ ούτε Μόσχα". Μιλάμε για στρατιωτικό σχηματισμό ενός ακραία φιλοΝΑΤΟικού κράτους. Μιλάμε για δημιούργημα του ισραηλινο-ουκρανού ολιγάρχη Ιγκόρ Κολομόισκι και του πράκτορα των stay behind της CIA, Ντμίτρο Γιάρος. Για κανονική Gladio-Κόκκινη Προβιά μιλάμε στην περίπτωση των Αζόφ, Αϊντάρ, Δεξιού Τομέα κλπ.
Η Τρίτη Θέση ποιών ? Του Gladio και της Κόκκινης Προβειας ή αυτή των Claudio Mutti και του Thiriart? Καλά ας αφήσουμε τους Μαοϊκους που ,όπως και οι Τροτσκιστές είναι οι καλύτερες θεραπενιδες του φιλελε καπιταλισμού . Μην ξεχνάς τα κολλητηλικια του μεγάλου τιμονιέρη με τον Νίξον . Όσο για το Azov μια ανατολικοευρωπαϊκη έκδοση του Column 88 είναι . Βρωμάει χιλιόμετρα μακριά.
Voivod
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Ωραία το παράδειγμα με την κόκκινη προβιά. Εκεί ακριβώς βρίσκεται το ιδρυτικό κεφάλαιο των εστιατορίων. Μυστικές υπηρεσίες, CIA, Μοσάντ,Δεξιό παρακράτος, μαφία, τεκτονικές οργανώσεις, τρομοκρατία.
Είναι συγκινητικό να βλέπει κανείς πως παρήκμασε όλο αυτό το διεθνές brand σε σουβλατζίδικα της γειτονιάς.
Αυτό ακριβώς φίλε που γράφεις στην δεύτερη παράγραφο του σχόλιού σου ήμουν έτοιμος να σου γράψω. Τι νόημα έχει το ούτε "Ουάσιγκτον/ΝΑΤΟ ούτε Μόσχα" όταν έχουμε μπει στην 3η (και ελπίζω τελευταία) δεκαετία της ολοκληρωτικής κυριαρχίας της "Ουάσιγκτον" και του ΝΑΤΟ σε παγκόσμιο επίπεδο; Που δεν ξέρω καν αν το λένε έτσι το σύνθημα, γιατί κάτι πήρε το μάτι μου για "ούτε βρυξέλες ούτε μόσχα" και γελάει ο κόσμος.
Επίσης το σύνθημα αυτό από μόνο του ορίζει την τρίτη θέση ή αρκει για να χαρακτηρίσει κάποιον τριτοθεσίτη; Αλλά και τι βαρύτητα έχει το σύνθημα μπροστά στην ωμή πραγματικότητα που στην καλύτερη σε ξεσκεπάζει ως χρήσιμο ηλίθιο του πρώτου από τους δύο όρους του συνθήματος;
Και μην πει κανείς "και τι να κάνουν όταν εισβάλουν στην πατρίδα τους", το 14' όταν έγιναν οι χρήσιμοι ηλίθιοι για την πορτοκαλί επανάσταση κανένας δεν είχε εισβάλει στην πατρίδα τους. Όσα γίνονται σήμερα είναι άμεσο αποτέλεσμα όσων έγιναν το 14'. Οι διαμαρτυρίες ξεκίνησαν με αφορμή την απόρριψη της (γελοίας) συμφωνίας με την ΕΕ όταν η Ρωσία έδινε στην Ουκρανία συμφωνία 100 φορές καλύτερη και δεν είχε και πρόβλημα η Ουκρανία να διατηρεί σχέσεις με την ΕΕ.
Ο Draug είπε...Και που είστε ακόμα... Περιμένετε την σειρά της Άμαζον τον σεπτέμβρη, τι έχουν να δούνε τα μάτια μας δεν περιγράφεται
Μας προλάβεις. Ετοιμάζεται ανάρτηση.
Όσον αφορά τον όρο "Τρίτη Θέση", καταρχάς δεν χρειάζεται να αντιμετωπίζουμε με δογματικό δέος τέτοιους τίτλους. Ο όρος στην αρχική του εκδοχή αφορούσε τις συνθήκες της εποχής του. Στην συνέχεια πρέπει σαφώς να αφομοιώσει την ιστορική εμπειρία για να παραμείνει επίκαιρος.
Αν και η ουσία δεν βρίσκεται στην γεωπολιτική διάσταση. Η ουσία βρίσκεται στην ιδεολογία. Εφόσον ο όρος "τρίτη θέση" βοηθά προκειμένου να γίνεται η διαφοροποιήση από την άκρα δεξιά και το παρακράτος της με τις αναφορές στο νεοστρασερισμό κλπ. ασφαλώς συμβάλει στον σωστό ιδεολογικό πρασανατολισμό. Εφόσον θέλουν κάποιοι συναγωνιστές να έχουν τον όρο ως προμετωπίδα, πολύ καλά. Αν κάποιοι άλλοι συναγωνιστές θέλουν να ονομάσουν την επικαιροποίησή του όρου "τεταρτη θέση", και πάλι δεν υπάρχει πρόβλημα. Εφόσον υπάρχει ο πρωταρχικός πυρήνας του αντιδιαφωτιστικού Ρομαντισμού όλα τα υπόλοιπα είναι νεότερες εκδοχές που πηγάζουν από αυτόν. Χρήσιμα είναι.
Το σημαντικό της υπόθεσης είναι να υπάρχει ξεκάθαρη αντίληψη των θεμελιωδών στοιχείων της ιδεολογίας. Εφόσον αυτό επιτυχθεί ο γεωπολιτικός προσανατολισμός είναι κάτι δευτερογενές, που προκύπτει εκ των ιδεολογικών αρχών.
Γι αυτό δεν ξεχνάμε ότι πρώτα απ' όλα μελατάμε τις ρομαντικές μας απαρχές. Εκεί είναι η ουσία.
Άλλο αυτό που λες.
Η μεταπολεμική Τρίτη Θέση καταδίκαζε εξίσου τις ΗΠΑ και την Ρωσία καθώς και τα συστήματά τους (καπιταλισμός-κομμουνισμός) και στήριζε τις χώρες και τα κινήματα που τα έβαζαν με τις τότε ψυχροπολεμικές υπερδυνάμεις. Εξού και το όνομα... "Τρίτη θέση".
Επομένως, από θέση αρχής ένας συνεπής τριτοθεσίτης θα υποστήριζε την τριτοκοσμική Ουκρανία (ούτε καν Αζόφ, αλλά Κίεβο κατευθείαν) σε περίπτωση εισβολής από μία εκ των δύο "υπερδυνάμεων". Μπορεί (και πρέπει) σήμερα να μας φαίνεται τρελή/οακκίτικη/παρωχημένη αυτή η σκέψη, κι όμως είναι συνεπής ως προς τις θεωρητικές της καταβολές. Μη ψάχνεις παντού πρακτοριλίκια.
Το αν σήμερα, 32 χρόνια μετά την πτώση του υπαρκτού και την απόλυτη πλανητική κυριαρχία του μεταμοντέρνου λιμπεραλισμού, αυτό το αναλυτικό εργαλείο παραμένει χρήσιμο ή πλέον δεν έχει τίποτα να μας δώσει, είναι άλλο θέμα. Κατά τη γνώμη μου είναι μια κληρονομιά του ψυχρού πολέμου με ιστορική πλέον αξία και μόνο. Είναι αστείο τον 21ο αιώνα να μιλάμε για "Δυτικό και Ανατολικό ιμπεριαλισμό που απειλούν την Ευρώπη", σα να βρισκόμαστε στα 50ς.
Ο φιλοσοβιετικός ευρασιανισμός/εθνικομπολσεβικισμός, που αναφέρεις, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Σίγουρα πάντως δεν ήταν/είναι κλασικός τριτοθεσίτικος.
Ρε φίλε οι Ουκρανοί δεν είναι έθνος. Τι να υποστηρίξει; Σαν να λες ότι θα υποστήριζε και τους Σκοπιανούς.
Πέρα πάντως από το αναλυτικό κομμάτι, μεθοδολογικά αν το δούμε δεν έχει κανένα νόημα να μιλάμε με υποθέσεις. Τι θα έκανε, αν θα το έκανε κλπ. Δεν γίνεται με υποθέσεις πολιτική ανάλυση. Αν είναι όπως τα λες να υποθέσουμε κι εμείς τότε ότι αν υπήρχε τρίτη θέση στον μεσοπόλεμο θα ήταν εναντίον της ένωσης της Γερμανίας με την Αυστρία. Δεν θα συζητάμε με υποθέσεις. Είναι πέρα από τα όρια της σοβαρότητας.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Φλέφαλο, ακόμα και αν παραβλέψουμε το γεωπολιτκό "Ούτε Ουάσινγκτον Ούτε Μόσχα" και καταπιαστούμε αποκλειστικά με το ιδεολογικό μέρος, δηλ με το "Ούτε καπιταλισμός Ούτε κομμουνισμός", πάλι η Τρίτη θέση δεν έχει νόημα στην εποχή μας. Ο κομμουνισμός μας τελείωσε προ καιρού και ο παγκόσμιος καπιταλισμός παίζει μπάλα μόνος.
Όποιοι εκφέρουν τριτοθεσίτικη ρητορική στις μέρες μας απλά αναπαράγουν κενού περιεχομένου συνθηματολογία περασμένων εποχών.
Αν και διαφωνώ με τον φίλο που λέει ότι οι τριτοθεσίτες ήταν λάθος επί ψυχρού πολέμου. Τότε υπήρχε μια σοβιετική αυτοκρατορία που κυβερνούσε το μισό ημισφαίριο, ενώ στο άλλο μισό, το δυτικό, είχε φυτεύσει γραμμιτζίδικα κομμουνιστικά κόμματα που προωθούσαν τις εξουσιαστικές φιλοδοξίες της στην Ευρώπη. Εκείνη την εποχή το Ούτε-Ούτε φυσικά και είχε νόημα. Τότε όποιος γούσταρε εσσδ το καλύτερο που θα είχε να κάνει ήταν να πάει σε ένα ΚΚ. Μόνο από εκεί θα μπορούσε να συμβάλει στην ενδυνάμωση της σοβιετίας και προφανώς όχι μέσω των εθνικιστικών ρευμάτων των ευρωπαικών χωρών.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Σωστά. Αλλά θα πρέπει να υπάρχει μια διαφοροποίηση, εκτός από τον κυρίαρχο φιλελευθερισμό, και με τα εναπομείναντα αριστερά-μαρξιστικά-κλασικα αναρχικά σχήματα που υπάρχουν (όχι ως πολιτεύματα αλλά ως μαζικά κινήματα). Αν δεν γίνει και από αυτούς η ιδεολογική διάκρισή μας δεν θα έχει ολοκληρωθεί η παρουσίαση της πολιτικής μας ταυτότητας.
άλλη μεγάλη υπόθεση ο Τίτο.
οι Κροάτες εθνικιστές τον λένε Σερβοεβραίο (τάχα εβραίος στην καταγωγή και τάχα "σέρβος" στην ψυχή) ενώ ήταν Κροάτης.
οι Σέρβοι εθνικιστές τον λένε Ούστασι και κροάτη εθνικιστή.
αυτό που θα προσπαθήσω να κάνω παρακάτω είναι μια αντικειμενική αποτίμησή του. Ξεκαθαρίζω ότι είμαι φιλο-Σέρβος αλλά ταυτόχρονα νοσταλγικός για την παλιά μεγάλη Γιουγκοσλαβία.
Το ότι πριόνιζε μόνο τον έναν ή μόνο τον άλλο είναι ψευδές. Τους τσέτνικ πράγματι τους πριόνιζε, αλλά μήπως τους Ούστασι τι τους έκανε; Ακόμα ανεβαίνουν Αυστρία κάθε Μάιο οι Κροάτες νεοναζί και θρηνούν τους νεκρούς (κάποιοι λένε για πενταψήφιο νούμερο) της σφαγής του Μπλάιμπουργκ που τους έθαψαν ζωντανούς οι παρτιζάνοι το '45.
Το ότι επιλεκτικά στελέχωνε τα ανώτερα κλιμάκια του στρατεύματος με πρώην Ούστασι, κι αυτό είναι ψευδές. Γιατί, λίγους πρώην Τσέτνικ είχε;
Τον παπα-Vlada Zečević πχ, που ήταν Τσέτνικ μέχρι το 1941 και μετά έφτασε ως την Κεντρική Επιτροπή των παρτιζάνων και (νομίζω αν και δεν είμαι σίγουρος) διοικητής του Κοσόβου για ένα διάστημα.
Τον Simo Kecojević, ηρωικό Τσέτνικ οπλαρχηγό των Βαλκανικών Πολέμου και του Πρώτου Παγκοσμίου.
Τον Vaso Čubrilović, βασικό διανοούμενο των Τσέτνικ στο μεσοπόλεμο και μετά μέλος της Κεντρικής Επιτροπής των παρτιζάνων, που μαζί με τον Αλεκσάνταρ Ράνκοβιτς ήταν τα δύο άτομα που επί Τίτο προστάτευαν τους Σέρβους του Κοσόβου από την αλβανοποίηση (που άρχισε όταν έπεσαν αυτοί, και που πήγε να την αποτρέψει ο Μιλόσεβιτς).
ή τον Simo Dubajić, που στα 22 του έσφαζε Κροάτες ναζί και στα 68 του, το 1991, βοήθησε να φτιαχτεί η Σερβική Φρουρά των Γκίσκα και Αρκάν στην Κράινα.
φυσικά ούτε φιλοσέρβος ήταν. Oι Σέρβοι για τρία πράγματα δικαιολογούνται να τον κατηγορούν:
1) την αποβιομηχάνιση της Σερβίας. το 1948-55 πήρε τις βιομηχανίες από τη Σερβία, που συνόρευε με το Σύμφωνο της Βαρσοβίας και σε περίπτωση εισβολής του Στάλιν θα έπεφταν σε χέρια Σοβιετικών πολύ γρήγορα, και τις πήγε σε Κροατία και Σλοβενία, που δε συνόρευαν με το ΣτΒ. Γι' αυτό τον κατηγορούν δίκαια, αλλά ακόμα κι έτσι, σε σχέση με τη σημερινή Σερβία του παλινορθωμένου καπιταλισμού, η γιουγκοσλαβική Σερβία είχε ασύγκριτα σφριγηλότερη βιομηχανία (μέχρι, δηλαδή, να τη βομβαρδίσουν το '99 οι Αμερικάνοι και μετά ό,τι μείνει να ξεπουληθεί).
2) το Σύνταγμα του 1974, που χώριζε τη Σερβία στα τρία (Σερβία-Κόσοβο-Βοϊβοντίνα), έδινε αυτονομία σε Αλβανούς και εθνοτική υπόσταση σε Μουσουλμάνους Βόσνιους, και ουσιαστικά αποκέντρωνε τη Γιουγκοσλαβία επιταχύνοντας τη διάλυση. Ο ίδιος ο Τίτο λίγο πριν πεθάνει είχε μετανιώσει για αυτό το Σύνταγμα:
https://www.france24.com/en/20200430-grandson-reveals-late-regret-of-yugoslavia-s-tito
3) να δώσει τις Κράινα και Σλαβόνια στην Κροατία το 1945 ενώ οι παρτιζάνοι εκεί ήταν κατά συντριπτική πλειοψηφία Σέρβοι.
Για αυτά τα τρία δικαίως νομίζω έχουν θέμα οι Σέρβοι με τον Τίτο. Οι Κροάτες για το Μπλάιμπουργκ και για το ότι 65% του στρατού, 75% των αξιωματικών και 51% του κόμματός του ήταν Σέρβοι (οι λεγόμενοι "Κροάτες παρτιζάνοι" ή σωστότερα παρτιζάνοι της Κροατίας ήταν στην πραγματικότητα Σέρβοι της Κράινα και της Σλαβόνια). Αλλά ότι ήταν τάχα "σέρβος εθνικιστής" ή "κροάτης εθνικιστής", ή ότι γενοκτονούσε επιλεκτικά Σέρβους ή Κροάτες, αυτά είναι μπούρδες. Αν ήταν κάτι, ήταν Γιουγκοσλάβος φεντεραλιστής. Και μόνο επί των ημερών του, σε όλη την ιστορία της περιοχής, έγιναν τα Δ. Βαλκάνια μια ανεξάρτητη περιφερειακή δύναμη, με αξιοπρόσεκτη βιομηχανία, στρατό, πολιτισμό. Γνώμη μου επίσης είναι ότι δυνατό ανεξάρτητο κράτος τα Δ. Βαλκάνια θα ξαναδούν μόνο αν ποτέ καταφέρουν να πετύχουν την ενότητα, όμως αυτή τη στιγμή -για πάρα πολλούς λόγους- είμαστε όσο πιο μακριά γίνεται από αυτό.
Και ήταν ο πρώτος εν τη πράξει τριτοθεσίτης, αφού ήταν αυτός που το 1955 με Σουκάρνο και Νάσερ έφτιαξαν το Κίνημα των Αδέσμευτων, μακριά από Ουάσινγκτον και Μόσχα. Σαν Έλληνας πρέπει να του τα έχω μαζεμένα για το Μακεδονικό, αλλά εκεί όσο φταίει αυτός, φταίνε και οι "δικοί μας" Καραμανλήδες, Αβέρωφ κλπ.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Για να μην μιλάμε στον αέρα, οφείλουμε να κάνουμε μια ιστορική αναδρομή, και όσοι πιστοί προσέλθετε με διορθώσεις.
Οι τρεις φιλοσοβιετικοί διανοητές/ακτιβιστές που αναφέρθηκαν παραπάνω (Ernst Niekisch, Jean-Francois Thiriart και Francis Parker Yockey) είναι σταγόνα στον ωκεανό σε σχέση με την συντριπτική πλειοψηφία των ριζοσπαστών εθνικιστών της μεταπολεμικής περιόδου, οι οποίοι γεωπολιτικά εναντιώνονταν τόσο στην ΝΑΤΟική κατοχή της Δ. Ευρώπης, όσο και σε αυτήν της Α. Ευρώπης απ' τους Σοβιετικούς/Σύμφωνο Βαρσοβίας, ενώ σε ιδεολογικό επίπεδο καταδίκαζαν εξίσου τον καπιταλισμό και τον μπολσεβικισμό θεωρώντας τους όψεις του υλισμού και καρπούς του Διαφωτισμού και της Νεωτερικότητας.
Μην ξεχνάμε ότι τότε η πλειονότητα του ευρωπαικού εθνικιστικού χώρου υποστήριζε τους Ούγγρους, τους Ανατολικογερμανούς και τους Πολωνούς (αν και οι τελευταίοι δεν το άξιζαν ιδιαίτερα), όταν αυτοί εξεγείρονταν εναντίον των Σταλινικών καθεστώτων.
Αυτή, πολύ μπακαλίστικα, ήταν η περιβόητη "Ούτε-Ούτε" ρητορική των ψυχροπολεμικών τριτοθεσιτών, όπως αυτή εκφράστηκε από διανοητές, ιστορικούς, περιοδικά, αλλά και από τα τρία μεγάλα εθνικιστικά κόμματα της εποχής (τα Εθνικά μέτωπα Βρετανία, Γαλλίας καθώς και το Ιταλικό MSI.)
Επίσης, πέραν του ετεροκαθορισμού από τις κοσμοθεωρίες των υπερδυνάμεων τις εποχής (δλδ τον αμερικανισμό και τον μπολσεβικισμό), οι εθνικιστιστές προέτασσαν και θετικό πρόταγμα που συνοψίζονταν στο σύνθημα "για την Ευρώπη των Εθνών".
Σωστή ή λάθος αυτή πάνω κάτω ήταν η περιβόητη Τρίτη Θέση (Τρίτη Θέση... δηλαδή Εναντίον της Πρώτης και εναντίον της Δεύτερης). Και προφανώς τα νοσηρά οράματα για αυτοκρατορίες από την Ιβηρική μέχρι το Βλαδιβοστόκ ήταν εκτός αυτής της λογικής. Μην αλλάζουμε την ιστορία του μεταπολεμικού εθνικισμού επειδή δεν μας αρέσει.
Από κει και πέρα, προφανώς μετά το '89 αυτή η οπτική έχει χάσει το νόημά της και δεν μπορεί να αποτελέσει πυξίδα ούτε σε γεωπολιτικό, ούτε σε ιδεολογικό επίπεδο. Πράγματι, όσοι επιμένουν να την χρησιμοποιούν ακούγονται σαν να μεταφέρθηκαν με χρονοκάψουλα από τα ψυχροπολεμικά 50ς. Όχι, δεν υφίσταται σήμερα ούτε μπολσεβικισμός, ούτε Σοβιέτ, ούτε "συμμορίτες", ούτε Γολοντομόρ, μόνο κάτι περιθωριακές γκρούπες.
Όταν λοιπόν (εδώ θέλω να καταλήξω) ακούμε σήμερα πχ από τον Adinolfi και τους εν Ελλάδι υποστηρικτές του διάφορες αντιρωσικές (και αντισερβικές) παλαβομάρες, είναι ακριβώς επειδή έχουν μείνει στα παλιά, αγκυλωμένοι σε παρωχημένες αναλύσεις, και όχι βέβαια επειδή τα... παίρνουν από το ΝΑΤΟ. Μην λέμε ότι να 'ναι και μην ψάχνουμε για εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν.
C
Συγγνώμη αλλά έχετε περάσει σε μια ανιστόρητη λαθροχειρία ιδεών και προσωπικοτήτων του Ευρωπαϊκού Εθνικισμού του 20ου αιώνα που στηρίζεται προφανώς στην αίσθηση που έχετε ότι στην Ελλάδα αφού δεν υπάρχει μεταφρασμένο το σύνολο του έργου τους μπορείτε να λέτε ότι θέλετε. Η Ευρασιανική μανία που τείνει να υποκαταστήσει κάθε πολυεπίπεδη ανάλυση του συστήματος με τον γεωγραφικό ντετερμινισμό και των πολιτισμικό ντετερμινισμό του Ρώσου Χαντινγκτον που ονομάζεται Ντούγκιν δεν βασίζεται σε σημερινά μεθοδολογικά εργαλεία αλλά σε Κρατικά σχεδιασμένες πολιτικές θεωρίες.
Ουδέποτε ο Θιριάρ υπήρξε φιλοσοβιετικός επειδή έγραψε την δεκαετία του 80 το έργο του για την Ευρωσοβιετικη αυτοκρατορία. Στο έργο του αυτό αναλύει μετά την προσέγγιση της Κίνας από τος ΗΠΑ την ανάγκη να δοκιμάσει μια Ευρώπη με ενιαίο επαναστατικό κράτος και ηπειρωτικά κλειστή οικονομία την γεωπολιτική συμμαχία με την ΕΣΣΔ. Στο έργο του αυτό βασική προϋπόθεση είναι η πλήρης οικονομική πολιτική κ στρατιωτική ανεξαρτησία της Ευρώπης ώστε να μην καταστεί επαρχία της Ρωσίας και ισότιμα να την προσκαλέσει σε συμμαχία. Όλα τα έργα του είναι από την δεκαετία του 50 βαθιά αντί αμερικανικά και αντί ρωσικά παράλληλα με άκοπο του την επίτευξη στην Ευρώπη ενός ιδιότυπου Πανευρωπαϊκού Μπααθισμού θα λέγαμε. Ειδικά το μανιφέστο του «Ευρώπη μια αυτοκρατορία 400 εκατομμυρίων» βρίθει από κείμενα ενάντια στην Σοβιετική κατοχή της Ευρώπης και την Ρωσική δικτατορία στην μισή ηπειρωτική πατρίδα την περίοδο του ψυχρού πολέμου. Διαβάστε το βιβλίο στα Αγγλικά από τις εκδοσεις Arktos. Κρίμα που όλα πάνε να γίνουν ένας πολιτισμικός μεθοδολογικός αχταρμάς υπο την επιρροή του σχήματος Δύση Ανατολή.
Το ίδιο κάνετε κ με το έργο και την ζωή του Yockey, ο οποίος μαζί με Στράσσερ , Μοσλει και Θιριάρ προσπάθησαν να συστήσουν ενιαίο Ευρωπαϊκό μέτωπο μετά το 45. Στο έργο του που άφησε ιστορία και φυσικά δεν υπάρχει στην Ελληνική με τίτλο Imperium ο Yockey αναλύει την πολιτισμική και πνευματική ενότητα της Ιστορικής ταυτότητας της Ευρώπης που πρέπει να ενωθεί και αν χρειαστεί να απευθυνθεί στην ΕΣΣΔ ενάντια στις ΗΠΑ. Όλα τα μανιφέστα του και τα άρθρα του μέχρι να τον σκοτώσουν στις φυλακές έγραφαν για Ευρωπαϊκή Αντίσταση ενάντια στην κατοχή από Αμερικανούς και Σοβιετικούς. Αν δεν γνωρίζετε δεν είναι κακό ούτε είναι κακό σήμερα να θέλετε να τους παρουσιάσετε όλους Ρωσόφιλους εκ γενετής . Κακό να διαστρεβλώνεται την ιστορία.
Σχετικά με τον Αντινολφι που γράφει κάθε μετά και από μια ανάλυση για όλα τα διεθνή γεγονότα στα σάιτ του ποια παλιά σχήματα έχετε διαγνώσει; Μάλλον μέσω του χαρακτηρισμού παλιό και νέο επιχειρείται να αφαιρέσετε κάθε δυναμική στην ανάλυση των σημερινών χαρακτηριστικών του καπιταλισμού στον 21 ο αιώνα ώστε να μας πείτε ότι απο την Ρωσία και πέρα δεν υφίσταται καπιταλισμός κ ιμπεριαλισμός αλλά ένα άγνωστο ακόμα σύστημα. Η Τρίτη θέση επίσης δεν θεμελιώθηκε μόνο πάνω στην ύπαρξη καπιταλισμού κομμουνισμού αλλά σε κάθε νέα ιμπεριαλιστική διπολική διεθνή τάξη πραγμάτων. Ο Περόν αρχικά και ύστερα ο Μάο ήταν αυτοί που με αναλύσεις μίλησαν για την θεωρία των υπερδυνάμεων και πως κάθε φορά που στον κόσμο διαμορφώνεται πάλη για την ηγεμονία των αγορών με δυο μπλοκ οι λαοί και τα έθνη οφείλουν να παίρνουν μια Τρίτη θέση ενάντια τους με σκοπό την επανάσταση και την εθνική ανεξαρτησία από κάθε ιμπεριαλισμό.
Ας σταματήσουμε τους ξερολισμους και να δώσουμε βάση στα πραγματικά κείμενα δράσεις του χθες και του σήμερα σοβαρών κινημάτων πέρα από φανατισμούς που επιζητούν να βαφτιστούν Άγιες παρθένες της παγκόσμιας εξουσίας και οικονομίας δυνάμεις που συγκρούονται για την παγκόσμια επικράτηση. Καλή συνέχεια και μπράβο στη Φλεφαλο για το χώρο διαλόγου που προσφέρει.
Ο/Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Αν και υποθέτουμε ότι μεγάλο μέρος του σχολίου σου δεν αφορά εμάς και επειδή δεν προσδιορίζεις σε ποιους απευθύνεσαι, πιστεύουμε ότι μια διευκρίνιση θα βοηθήσει στην συννενόηση. Δεν θέλουμε να κάνουμε τους δικηγόρους των υπολοίπων σχολιαστών αλλά, διαβάζοντας την όλη συζήτηση, περνούμε το θάρρος να προβούμε στις παρακάτω διευθύνσεις.
Προφανώς και όταν κάποιος σχολιαστής χρησιμοποιεί την λέξη "ρωσοφιλος" έχει νόημα να δούμε και τα συμφραζόμενα. Το συνολικό νόημα της φράσης του. Στα παραπάνω σχόλια δεν διαπιστώνουμε ότι υπάρχει πρόθεση κάποιου σχολιαστή να βάλει τους συγκεκριμένους διανοητές -πολιτικους σε ένα προκατασκευασμένο κάδρο στρέβλωσης των ιδεών τους προς χάριν της αγιοποίησης του Πούτιν. Μάλλον ως σχήμα λόγου προκειμένου να εξηγηθεί η στάση τους σε ένα συγκεκριμένο ζήτημα χρησιμοποιήθηκε η λέξη. Αν και καλύτερα θα ήταν να διευκρινίσει τι ακριβώς εννοεί το παιδί που το έγραψε.
Στο θέμα της μεθοδολογίας που ανοίγεις, υπάρχει μεγάλο υπόβαθρο. Εμείς συνιστούμε προσοχή στο να μην μπλέκεται η ιδεολογία με την γεωπολιτική. Μην ερμηνεύουμε ως ιδεολογία την γεωπολιτική κάποιων χωρών. Για παράδειγμα ο ευρασιανισμος είναι ένα γεωπολιτικό σχήμα. Προφανώς η επέμβαση του ιδεολογικά υβριδικού, ανάμεσα στον φιλελευθερισμό και το συντηρητισμό, Πούτιν στην Ουκρανία είναι συμβατή με αυτό το γεωπολιτικό σχήμα. Αλλά και στην περίπτωση που κυβερνούσε το Εθνικομπολσεβικικο κόμμα του Λιμονοφ πάλι κάτι παρόμοιο θα βλέπαμε στην εξωτερική πολιτική (αν το κόμμα εφάρμοζε με συνέπεια τις θέσεις του). Άρα, ένα εθνικιστικό και σοσιαλιστικό ιδεολογικό κομματικό σχήμα θα εφάρμοζε τα ίδια αξιώματα στην εξωτερική πολιτική με αυτά της σημερινής ρωσικής ηγεσίας. Κοντολογίς η ιδεολογία αφορά την εσωτερική οργάνωση της κοινωνίας. Η εξωτερική πολιτική (και η γεωπολιτική που συνδέεται περισσότερο με την εξωτερική πολιτική παρά με την ιδεολογία) αφορά τις επιδιώξεις μιας διοικητικής επικρατείας. Πρέπει να γίνει σαφής η διάκριση. Μπορούν να υπάρξουν πολλοί συνδυασμοί μεταξύ τους.
Το συγκεκριμένο μεθοδολογικό θέμα προς συζήτηση νομίζουμε ότι κολλάει με την περίπτωση του Αντινόλφι και όχι μόνο. Πολλοί είναι εκείνοι που δεν φροντίζουν να το διαλευκάνουν. Για να γίνει σαφής μια εθνικιστική στάση στο συγκεκριμένο ζήτημα δεν γίνεται να μην εξετασθεί υπό το πρίσμα της παγκοσμιοποίησης, που πριν την πτώση της ΕΣΣΔ δεν είχε την σημερινή της μορφή.
Εμάς ως Έλληνες (ή και ως Ευρωπαίους για όσους το θέλουν) πρέπει να μας ενδιαφέρει η γεωπολιτική σύγκρουση των δυτικών με την Ρωσία να μελετηθεί σε σχέση με τις συνέπειες που θα έχει α) για την Ελλάδα και β) για την εθνικιστική ιδεολογία ανά τον κόσμο. Εφόσον η εθνικιστική ιδεολογία στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη διώκεται από τις δυνάμεις του φιλελεύθερου δυτικού καπιταλισμού είναι αυτονόητο ότι πρώτο μέλημα όσων την εκφράσουμε πρέπει να γίνει η αποδυνάμωση του (ακόμη και αν προέλθει από εξωγήινους, όπως έγραψε κάποιος σχολιαστής) φιλελεύθερου πλαισίου και ο φραγμός της παγκοσμιοποίησης. Προφανώς η ανάδυση ενός νέου ψυχροπολεμικόυ κλίματος μπορεί να μην προκαλέσει κάποιο άμεσο κέρδος για τον εθνικισμό αλλά στην παγκοσμιοποίηση θα βάλει σίγουρα φρένο (εφόσον οι μετακινήσεις πληθυσμών θα μειωθούν σε ένα μέρος του πλανήτη και οι ροές κεφαλαίων θα γίνονται με μεγαλύτερη δυσκολία). Εννοείται πως μπορεί να προκαλέσει και νέα εμπόδια στον μελλοντικό εθνικιστικό χώρο γιατί τα περιθώρια ευελιξίας ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα θα είναι ασφυκτικά. Θα δείξει πως θα εξελιχθούν τα πράγματα. Ας μην κάνουμε προβλέψεις.
Δεν απευθυνθηκα σε εσας αλλα σε αυτους που δεν φροντιζουν οταν δινουν χαρακτηρισμουσ σε μεγαλες μορφες του Ευρωπαικου εθνικισμου να τουσ αποδιδουν αυτο που ηταν και οχι αυτο που σημερα επιθυμουν να τους φορεσουν.
Στο γιατι ενδιαφερει τουσ εθνικιστες η συγκρουση Δυτικων με την Ρωσια θα συμφωνησω με τα σημεια που θετεται αλλα οχι με την διακριση φυσικα Παγκοσμιοποιηση απο εδω και απο εκει Ρωσια. Ειναι ουσιαστικα με αλλες λεξεις ξανα το σχημα Δυση Ανατολη για την αναλυση του σβμερινου κοσμου το οποιο το θεωρω παρωχημενο γιατι αρνειται να δεχτει τα δεδομενα του πωσ διαμορφωνεται η παγκοσμιοποιηση σε επιπεδο παγκοσμιων επενδυσεων , χρηματιστικησ αλληλεξαρτησησ, εμπορικων ροων διαπλανητικα. Το σχημα οτι η Ανατολη ειναιβεκτοσ παγκοσνιοποιησησ αφορα την Ρωσια περιοδου Γιελτσιν κ την Κινα μεχρι να ξεκινησει η παγκοσμια εμπορικη εξαπλωση τησ Κινεζικησ οικονομιασ απο το 2000 ουσιαστικα κ μετα. Ολη η υφηλιοσ αναγνωριζει, σε καθε επιστημονικο πεδιο πωσ η παγκοσμιοποιηση δεν θαβειχε εκτοξευθει αν δεν υπηρχε το μεγαλο Κινεζικο καπιταλιστικο θαυμα που και οι ιδιοι οι Κινεζοι αναγνωριζουν ως τξν βαση να θεωρουνται οι μεγαλοι αντιπαλοι των ΗΠΑ. Συνεπωσ πρεπει να γινει μια διακριση αναμεσα στο αλλο πραγμα πολιτικοσ και πολιτιστικος φιλελευθερισμοσ που οντως ειναι η υπερδομη του καπιταλισμου στξν Δυση και αλλο πραγμα οικονομικοσ φιλελευθερισμοσ που ειναι η κοινα αποδεκτη παγκοσμια καπιταλιστικη μορφη που ασκειται απο το Πεκινο μεχρι καθε σημειο του πλανητη . Η Ντουγκινικη τακτικη να ταυτιζει τον φιλελευθερισμο με την παγκοσμιοποιηση ως μια ταυτιση που συνανταται μονο στην Δυτικη σφαιρα τησ γησ αποκρυπτει τεχνιεντως την φυσιωγνωμια και τα κινητρα τησ συγκρουσης που εχουν με τουσ Δυτικουσ Πεκινο και Μοσχα ωστε να τουσ φορεσει ενα ηθικο πλεονεκτημα γιατι ιδεολογικα δεν μπορει να τουσ δωσει καποιο αντικαπιλιστικο χαρακτηρα ( που επι ψυχρου πολεμου οντωσ ειχαν γιατι εκει η γεωπολιτικη των Ανατολικων υποστηριζε οτι πολεμαει για μια ιδεολογια εναντια στον Καπιταλιστικο κοσμο).
Αρα οχι μονο για τουσ εθνικιστες αλλα και για καθε λαο κ εθνοσ αυτες οι συγκρουσεις εχουν ενδοηγεμονικο και ενδοιμπεριαλιστικο χαρακτηρα που θετει σε κινδυνο σε μονιμη βαση την εθνικη επιβιωση καθε μικροτερης χωρασ. Οι συγκρουσεις αυτων των δυναμεων υποκινουνται απο διαφορετικες ολιγαρχιες πλουτου και εξουσιασ. Αυτο εξηγει γιατι εχουν ολοι τουσ φτωχεια ρητορικησ κ χρησιμοποιουν ψυχροπολεμικα εργαλεια ιδεολογικησ δικαιολογησης των σημερινων τουσ ενεργειων. Δεν υπαρχει παρα μονο το Αντιφασιστικο φαντασμα( που δινει δημοκρατικο αερα στην Μοσχα ) η η κλασσικη Αμερικανικη ρητορικη του καλου σεριφη που νοιαζεται για τον κοσμο.
Οσο για τον Αντινολφι προσπαθω να διακρινω που συνεχιζει στις σημερινες αναλυσεις του να χρησιμοποιει δηθεν τα εργαλεια του 70 κ δεν το βρισκω. Αντιθετωσ βλεπω να επισημαινει το ρολο τουβΛονδινου και του Πεκινου στην Ευρωπαικη αποσυνδεση απο Ρωσια, να κατακρινει την απωλεια ενιαιας Ευρωπαικησ γεωστρατηγικησ και να αναγνωριζει την πολυπλοκαμη πια ενεργειακη εξαρτηση τησ Μοσχασ απο Πεκινο και απο κεφαλαια που μεσω Τελ αβιβ εισαγουν χρονια τωρα τα Ρωσοισραηλινα λομπι. Το οτι αναγνωριζει επιπλεον οτιενασ λαοσ ενα μηνα τωρα εχει εκατομμυρια προσφυγες αγνωστο αριθμο νεκρων και προβαλλει αντισταση αυτο δεν αφορα τι πιστευει ο Αντινολφι για την Τριτη Θεση αλλα μια βασικη παραμετρο που κανενασ δεν μπορει να αγνοει.αξιζει σαν προταση το θετω σε εσας να υπαρξει διαλογοσ με αρθρα για την οικονομικη και πολιτικη μορφη τησ παγκοσμιοποιησης σημερα ωστε με στοιχεια να υπαρξει ανταλλαγη επιχειρηματων. Οι εθνικιστες οφειλουν να ερευνουν με ανοιχτο μυαλο τις νεες εξελιξεις, το φιλελευθερος αντι συντηρητικοσ δεν αποτελει διπολο αφετηριασ αναλυσησ. Ο Ερντογαν ειναι συντηρητικοσ και οχινφιλελευθερος στον τροπο που κυβερνα την Τουρκια. Αλλαζει αυτο την καπιταλιστικη τησ φυσιογνωμια ? Αλλαζει την απειλη προς την Ελλαδα? Να νιωθουμε πιο ασφαλεις επειδη δεν ειναι Δυτικου τυπου φιλελευθερος? Οχι φυσικα.Καλη συνεχεια στην φοβερη δουλεια σασ
Ωραία ερωτήματα.
Μολονότι δεν θέλουμε να κάνουμε τον δικηγόρο κάθε σχολιαστή, εκτίμηση μας είναι ότι δεν υπάρχει -τουλαχιστον στους διαλόγους του δικού μας ιστολογίου - τέτοια τάση χοντροκομμένης τομής ανάμεσα στην άθλια Δύση και σε μια ωραιοποιημένη Ρωσία.
Στα όσα παραθέτεις τώρα. Η προοπτική της παγκοσμιοποίησης έχει κάποιες πιο επιθετικές εκδοχές και ιστορικές περιόδους. Προφανώς η καπιταλιστική παραγωγή προϋποθέτει μια μακροπρόθεσμη προσαρμογή σε ένα παγκόσμιο μοντέλο. Πρόκειται για τον ίδιο μηχανισμό παραγωγής που προκαλεί κάποιες ιστορικές συνέπειες. Ωστόσο είναι σίγουρα χειρότερο, για όσους είμαστε εθνικιστές, να υπάρχει αυτό που αποκαλείς πολιτιστική σε συνδυασμό με την οικονομική παγκοσμιοποίηση (ο συνδυασμός υφίσταται στα φιλελεύθερα δυτικά κράτη) από το να υπάρχει ένα καπιταλιστικό κράτος που όμως δεν έχει αφομοιώσει εξολοκλήρου την φιλελεύθερη ιδεολογική αθλιότητα. Ασφαλώς και η ιδεολογία ενός κόμματος που κυβερνά μια χώρα παίζει έναν ρόλο. Θεωρούμε δεδομένο ότι τα συντηρητικά ιδεολογικά δάνεια του Πούτιν και μόνο αυτά (σε συνδυασμό με κάποια ιστορικά δίκαια της Ρωσίας) κάνουν την Ρωσία περισσότερο συμπαθή σε Έλληνες και όχι μόνο εθνικιστές, σε αυτή την ιστορική συγκυρία. Όχι ασφαλώς τα ευρασιανιστικα οράματα. Το γεγονός ότι μια δύναμη που εκφράζει -έστω και μόνο σε επίπεδο επικοινωνίας- ένα διαφοροποιημένο πρότυπο από αυτό του δυτικού φιλελευθερισμού και των διεθνολογικων του ρευμάτων προκαλεί αναμενόμενο ενδιαφέρον σε κάποιους Ευρωπαίους εθνικιστές. Αν η ρώσικη επεκτατικότητα περνούσε για παράδειγμα στην Ρουμανία (που αποτελεί όντως έθνος και δεν υπάρχουν ρωσικοί πληθυσμοί εκεί) είναι σίγουρο ότι η στάση των εθνικιστών που τώρα δείχνει φιλορωσική θα ήταν διαφορετική.
Στα της Κίνας τώρα. Προφανώς το παραγωγικό μοντέλο της είναι απάνθρωπο. Αλλά για τα δικά μας μάτια. Αν συζητήσεις ποτέ όχι μόνο με Κινέζο αλλά με οποιονδήποτε καταγόμενο από την άπω Ανατολή θα διαπιστώσεις ότι αυτή η μονομανία με την εργασία είναι γενικευμένο φαινόμενο σε εκείνο το σημείο του πλανήτη. Ακόμη και Φιλιππινέζο έχουμε συναντήσει που σκέφτεται έτσι. Συνεπώς θα πρέπει να το δούμε σε πιο πλατιά βάση και όχι μόνο σε σχέση με τον κινεζικό καπιταλισμό το θέμα.
Τώρα στο κατά πόσο η Κίνα έχει συμβάλει στην παγκοσμιοποίηση, νομίζουμε ότι μια εμπειρική αναζήτηση θα προσφέρει χρήσιμα συμπεράσματα. Πώς συμβάλλει η Κίνα στην παγκοσμιοποίηση; Με την εξάπλωση των οικονομικών της συναλλαγών και επενδύσεων σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Όχι τόσο με μεταναστευτικά ρεύματα (υπάρχουν Κινέζοι μετανάστες στην Ευρώπη, οι οποίοι όμως είναι εντελώς διακριτά κοινωνικά σώματα που δεν εμπλέκονται ως κοινότητες στα πόδια των εθνικών κοινωνιών, διακριτικοι, χωρίς εγκληματικότητα και χωρίς να υιοθετούν τα δυτικά φιλελεύθερα πρότυπα στην ιδεολογία και την συμπεριφορά τους). Όμως η εξάπλωση των οικονομικών συναλλαγών κάπου σχετίζεται και με την τεχνολογία της εποχής. Εξάλλου ποτέ δεν υπήρξε πλήρης αυτονόμηση των οικονομιών των χωρών. Ο πρώτος κορπορατιστης εθνικιστής διανοητής Άνταμ Μύλλερ για αυτό τον λόγο διαφωνούσε με την οικονομική αυτάρκεια που προτείνε ο σπουδαίος Φίχτε. Δεν γίνεται να υπάρξει μια παγκόσμια οικονομία παράλληλων κρατών με αυτάρκεια. Θα υπάρξει έλλειψη προϊόντων και υπηρεσιών (πχ δεν θα είχαμε διαβάσει ποτέ Τόλκιν και Λάβκραφτ αν ακολουθούσαμε το μοντέλο του Φίχτε). Ας έχουμε και αυτό στο νου.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Αν το διακυβευμα ήταν κάποιο δυνητικό κινεζικό παραδοσιοκρατικό κίνημα που θα πρότεινε ένα άλλο σχήμα παραγωγής και κουλτούρας μέσα στην κινεζική επικράτεια, από την μεριά μας θα ήταν απαραίτητη μια καταγγελία του κινεζικού κράτους και η υποστήριξη των ομοϊδεατών μας. Όμως δεν μιλάμε για κάτι τέτοιο. Στην γεωπολιτική σύγκρουση του με τα δυτικά κράτη, αυτά που λόγω του φιλελευθερισμού καταστρέφουν ότι αξίζει και ταυτόχρονα τις ίδιες τις ζωές μας, η οπτική αλλάζει. Αυτό που μας καταστρέφει περισσότερο είναι αυτό που αντιπαθούμε και περισσότερο. Απλά και εμπειρικά. Προφανώς αν μελλοντικά υπάρξει μια σύγκρουση ενός εθνικιστικού πόλου ή κράτους με την καπιταλιστική Κίνα θα υποστηρίξουν οι εθνικιστές το κράτος αυτό. Όμως τώρα η αντιπαράθεση έχει συγκεκριμένους εμπλεκόμενους. Και οι ΗΠΑ-ΕΕ είναι οι αθλιότεροι όλων.
Έτσι ερχόμαστε και στον Αντινόλφι. Για να είμαστε ειλικρινείς δεν τον παρακολουθούμε καθημερινά. Δεν έχουμε έτσι πλήρη εικόνα του τι λέει, αλλά μια γενική πληροφόρηση. Εκεί που μπορεί να υπάρξει ένα ερωτηματικό είναι σε σχέση με όσα αναφέραμε στην προηγούμενη παράγραφο. Το να κρατάμε απόσταση από τους εμπλεκόμενους του πολέμου όταν βλέπουμε τα πράγματα από εθνική σκοπιά, εκείνος ως Ιταλός, εμείς ως Έλληνες κλπ,είναι αυτονόητο. Αυτό που είπε τις πρώτες μέρες, ότι δηλαδή είμαστε καταδικασμένοι να παρακολουθούμε, χωρίς να μπορούμε να κάνουμε κάτι, μια σύγκρουση δύο αδερφών της ίδιας μητέρας είναι απόλυτα σωστό. Αν όμως η ανάλυση περάσει στη ιδεολογία, ασφαλώς είναι κατακριτέα η ακροδεξιά αγιοποίηση του Πούτιν. Αλλά δεν μπορούμε να παραβλέπουμε και την (μικρή θες, αλλά σίγουρα υπαρκτή) διαφορά στην αθλιότητα του μεταμοντέρνου φιλελεύθερου δυτικού μοντέλου που υπερασπίζονται οι Ουκρανοί με το πιο κλασικά καπιταλιστικό και -έστω σε συνθηματολογία- συντηρητικό των Ρώσων. Δεν είναι εξίσου προχωρημένοι μηχανισμοί της παγκοσμιοποίησης οι δύο περιπτώσεις, όπως και να το κάνουμε. Δεν είναι ο ρωσικός καπιταλισμός η κύρια μηχανή της παγκοσμιοποίησης, για να το πούμε πιο απλά. Ενώ πίσω από τον ουκρανικό παράγοντα κρύβεται ακριβώς αυτό. Η καρδιά του εχθρού των εθνικιστών. Δεν γίνεται λοιπόν να εξεταστεί η σύγκρουση λες και είμαστε (λες και είναι ο Αντινόλφι,στην προκειμένη περίπτωση) πολίτες του κόσμου. Προφανώς απορρίπτουμε όλοι οι εθνικιστές και το ρωσικό και το δυτικό μοντέλο. Αλλά δεν είναι κακό να κάνουμε τις αξιολογήσεις τους (πάντα από την δική μας μεριά και από την οπτική του εθνικιστή). Και πάλι όχι για να στρώσουμε τον δρόμο σε κανέναν Ντουγκιν. Αλλά γιατί και η ιδεολογία είναι παράγοντας που πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη σε τέτοιες αναλύσεις.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ευχαριστω πολυ παιδια για τον χρονο που διαθεσατε στις απαντησεις σας, τωρα κατανοω καλυτερα τις προσεγγισεις σας κ χαιρομαι που κ εσεις κρατατε αποστασεις απο την Ντουγκινομανια. Ολα αυτα οφειλονται στο οτι μπορουμε και συζηταμε με επιχειρηματα εδω κ οχι κατω απο ταμπελες. Ευχαριστω ξανα
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Ελπίζουμε ότι εκφράσαμε σε γενικές γραμμές τον τρόπο που αντιμετωπίζουν το ζήτημα οι περισσότεροι εθνικιστές. Προφανώς εικάζουμε ότι πρέπει να υπάρχουν και σοβαροί μελετητές που υιοθετούν τα επιχειρήματα του Ντουγκιν (πέρα από τους γραφικούς ακροδεξιούς κύκλους), όπως και αντιθέτως εξίσου σοβαρά σκεπτόμενοι συναγωνιστές που βλέπουν το δίκιο στην μεριά των Ουκρανών.
Το σημαντικό είναι αυτό που γράφεις. Η συζήτηση με σοβαρό περιεχόμενο και καλή προαίρεση. Προκειμένου να εκτεθούν οι απόψεις, να ερμηνευτούν οι προσεγγίσεις και να παρατεθούν κάποια συμπεράσματα.
Εμείς σε ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια.
την άποψη πάντως ούτε Μόσχα ούτε Ουάσιγκτον δεν την έχει μόνο η τρίτη θέση εδώ αλλά και οι Γερμανοί Ιταλοί και Γάλλοι της ίδιας φάσης. Αναρωτιέμαι αν τελικά το μοσχοβίτικο καθεστώς είναι δικό μας ή φιλελεύθερο. Αναρωτιέμαι αν τελικά οι επεμβάσεις σε γεωργία Οσετία Τσετσενία Ουκρανία δεν είναι ιμπεριαλιστικές. Τελικά μήπως διαβάζετε την ιστορία όπως σας συμφέρει; Και τελικά ναι ο Άρης Αρίων είναι πιο αξιόπιστος που τα ζει στην πρώτη γραμμή από τον καγκουρα μέσο εθνικόφρονα που ονειρεύεται την πόλη το 2024 που ανέχτηκε Ουρανία και Νικόλα ή που σήμερα ξεσπαθώνει στο διαδίκτυο. Τουλάχιστον οι της αζοφ πολεμούν λυσσαλέα με σχεδόν πλήρη υποστήριξη του λαού. Οι σκέψεις κάποιων για πρέσβεις πράκτορες κλπ θυμίζουν τις ίδιες αστείες αναλύσεις των γνωστών καραφλών που προσπαθούν να αναλύσουν τον Τσάμπερλαιν και ταυτόχρονα κάνουν λόγο για ιρανοαλταικά γένη!
Ο/Η Ανώνυμος είπε...https://youtu.be/HThVJAwgu7A
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Το θέμα είναι αν οι Αζοφ έχουν υιοθετούν την θέση ούτε Μόσχα ούτε Ουάσιγκτον.
Επίσης όλες οι ρωσικές επεμβάσεις που αναφέρεις έχουν γίνει σε περιοχές με ρωσικούς πληθυσμούς. Συνεπώς είναι δύσκολο να θεωρηθούν ιμπεριαλιστικές εφόσον δεν λαμβάνουν χώρα σε περιοχές με καθαρά αλλοεθνείς πληθυσμούς.
Ότι το πολιτικό σύστημα της Ρωσίας δεν είναι εθνικιστικό αποτελεί ασφαλές συμπέρασμα. Μπορεί να υιοθετεί κάποια στοιχεία του συντηρητικού εθνικισμού αλλά εθνικιστικό δεν είναι. Ωστόσο, επειδή αναφέρονται πολλοί στις διώξεις τον Ρώσων εθνικιστών από τον Πούτιν, καλό είναι να θυμίσουμε ότι σε αυτό το θέμα η κριτική που ασκούν οι Ρώσοι εθνικιστές στον Πούτιν είναι ότι άργησε να επιδιώξει την ένωση των ρωσικών πληθυσμών και την σύγκρουση με τις ΗΠΑ. Αυτός ήταν ο λόγος που κλείστηκε ο Λιμονοφ στη φυλακή και που η παλιά φρουρά των Ρώσων εθνικιστών ηγετών (Μπαρσακοφ κλπ) απομονώθηκαν από τον Πούτιν. Ασφαλώς αυτοί είναι οι κανονικοί Ρώσοι εθνικιστές και όχι οι κρυφοφιλελε westerners που έχουν βρει καταφύγιο στην Ουκρανία.
Οι Εθνικοσοσιαλιστές στη Ρωσία είναι χιλιάδες, είναι από τα πιο δυνατά κινήματα με δεκάδες γραφεία, λέσχες, γυμναστήρια, λέσχες πολεμικών τεχνών όπως White Rex, είναι το μόνο κίνημα που εκπαιδεύονται σε στρατόπεδα κι εκπαιδεύουν κι ΕΣ απο την Γερμανία κι αλλού, είναι πλήρως οργανωμένοι...
Η κυβέρνηση της χώρας καθόλου αντι εθνικιστική δεν είναι, διότι αν ήταν η Ρωσία θα έπρεπε να είχε γέμιση με βάσεις του ΝΑΤΟ και να φιλάει τα πόδια των Αμερικανών κτλ, πράγμα που δεν γίνεται έτσι; Απλώς ως κυβέρνηση περνάει μια πολιτική προπαγάνδας κυρίως και χαμηλού προφίλ ως το τι συμβαίνει στα εσωτερικά της...
Κι ως προς την αποναζιστικοποιειση της Ουκρανίας,καλα τα λένε, όχι γιατί είναι ΕΣ οι Ουκρανοί της αζωβ κτλ αλλά γτ δεν είναι ίδιοι ολοι οι ΕΣ,οι ΕΣ της αζωβ είναι άκρος δυτικό φίλοι και επιμένουν στο ΝΑΤΟ, μετά το 14 δεν κάνανε καμία ενέργεια που να παραπέμπει σε ΕΣ κίνηση, παρά γίνανε νόμιμο στρατιωτικό σώμα του δημοκρατικού στρατού της ηγεσίας Εβραίων,οι οποίοι Εβραίοι παίζουν καθοριστικό ρόλο στις διαπραγματεύσεις,για πους ναζί και πράσινα άλογα μιλάμε;
έχουμε καταντήσει να βλέπουμε σβάστικα στο ποτάμι και να πέφτουμε να πνιγούμε...
Ο/Η Ανώνυμος είπε...@ΦΛΕΦΑΛΟ,δείτε αυτό το βίντεο από την περίοδο του βππ.
https://www.youtube.com/watch?v=bQTXaWTmQE4
δεν έχεις ιδέα περί ρωσικού εθνικοσοσιαλισμού. χιλιάδες φυλακισμένοι και άλλοι νεκροί
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Το σίγουρο είναι ότι δεν ξέρουν τίποτα περί ρωσικού εθνικιστικού χώρου οι γραφικές φιγούρες του ξεφτίλα Περίανδρου που έχουν το θράσος να μιλούν με ύφος καρδιναλίων.
Το κακό δεν είναι ότι έχουν ύφος. Το κακό είναι οτι μαζί με την νεοδημοκρατικη ακροδεξιά, οι φιλελεύθεροι βενιζελικοί εθνικοκαπιταλιστές (και οχι ΕΣ) νεοναζί σπιλωνουν τον εθνικιστικό χώρο και τον κρατάνε μια ζωη στο περιθώριο, αναπαράγοντας απίστευτα αντικρουομενες ιδέες (πχ αντισλαβοι αλλά φιλοουκρανοι, αντιδημοκράτες στα λογια αλλά με κάρτα μελους της νεας δημοκρατίας κτλ) που μπερδεύουν κάθε αγνό αγωνιστή. Φυσικά για αυτό ευθύνονται κυρίως Πλεύρης και Μιχαλολιάκος. Για να τα λέμε όλα . Το εστιατόριο και οι σερβιτόροι του ακολούθησαν πολύ μετά.
"Το κακό δεν είναι ότι έχουν ύφος. Το κακό είναι οτι μαζί με την νεοδημοκρατικη ακροδεξιά, οι φιλελεύθεροι βενιζελικοί εθνικοκαπιταλιστές (και οχι ΕΣ) νεοναζί σπιλωνουν τον εθνικιστικό χώρο και τον κρατάνε μια ζωη στο περιθώριο, αναπαράγοντας απίστευτα αντικρουομενες ιδέες"
-----------------------------------------------
Και πολύ καλά κάνουν.
Αυτοί οι πληρωμένοι αληταράδες προσφέρουν μεγάλη υπηρεσία στον παραδοσιοκρατικό χώρο, ατιμάζοντας και γελοιοποιώντας σύμβολα και ταμπέλες που τίποτα δεν έχουν να προσφέρουν στο σήμερα πέραν από έναν γελοίο ψευδο-δαρβινιστικό ρατσισμό, ανακατωμένο με αντιπαραγωγικές φαντασιώσεις για ζωτικούς χώρους και κανιβαλικούς (αντιρωσικούς εν προκειμένω) ιμπεριαλισμούς.
Ας πάμε να πιούμε καθαρό νερό κατευθείαν στην αρχέγονη πηγή -ήτοι στον ρομαντικό 19αι, στον Joseph de Maistre, στον Edmund Burke κτλ κτλ- και ας αφήσουμε τους φετιχισμούς με σύμβολα που είναι de facto (σε ορισμένες περιπτώσεις και de jure) απαγορευμένα. Καλώς ή κακώς, και χωρίς τους βρωμοδαπίτες "ε/ς" πάλι ισχνή μειοψηφία θα ήσουν, εφόσον κατέβαινες με σβάστικες στο μπράτσο.
C
Αυτά τα αισχη των Ουστασι και των Βόσνιων Μουσουλμάνων που τόσο λατρεύει ο " γκουρού" ( όπως λέμε τυρόπιτα κουρού) Μαύρος Θρήνος τα γνωρίζετε ;
https://twitter.com/SerbiaBased/status/1506238630821609478?t=YKdCFObxPbaNI-3X31PAWA&s=19
Αλλά μάλλον δεν σας ενοχλεί που σας αποκαλεί νεορωμιους και Μοσκοβους .
Voivod
https://mavroskrinos.blogspot.com/2022/03/blog-post_20.html
η απάντηση στα σχόλια εδώ να υποθέσω
ο ΜΚ σε αυτό που παρέθεσες απαντά σε ντουγκινιστές, άρα όχι σε εμάς.
εγώ προσωπικά δεν έχω κάποια σχέση με Ντούγκιν.
ο Ντούγκιν είναι ένας τύπος που έχει πει (και μάλιστα σε διάλεξη μέσα στο Πανεπιστήμιο Λομονόσοφ) ότι δε χρειαζόμαστε τη Φυσική και τη Χημεία (!!!) γιατί είναι του διαόλου, και το κράτος που ονειρεύεται θα τις καταργήσει και θα έχει μόνο χριστιανορθόδοξη κατήχηση στα σχολεία.
κάποιος που είναι με τον Χέρντερ και τον Φίχτε, όπως τα παιδιά της Λέσχης, ή ακόμα και με τον Χέγκελ, τον Φόιερμπαχ και τον Τσερνισέφσκι, όπως εγώ, τι δουλειά μπορεί να έχει με τον ταλιμπάν τον Ντούγκιν;
από κει και πέρα, στη γεωπολιτική, η προτίμησή μας στην ανεξαρτησία της Ευρώπης, στην απαγκίστρωσή της από την Αμερική και πιθανόν σε μια ισότιμη συμμαχία με Ρωσία και Κίνα ως το ιδανικό, είναι πολύ παλιότερη από τον Ντούγκιν. Εκτός αν ήταν ντουγκινιστές ο Otto Ernst Remer, ξέρω γω, ή ο Μπερντιάεφ, ή o Μπομπάτσι, ή και αστοί όπως ο ντε Γκωλ, ο Μπρύνινγκ, ο Πάουλους... Τι διάολο, αυτός ο Ντούγκιν και αγέννητος ακόμα επηρέαζε κόσμο;
είναι σωστή η παρατήρηση του ΜΚ ότι η συγκεκριμένη μορφή ευρασιανισμού που πρεσβεύει ο Ντούγκιν είναι τουρκόφιλη. Είναι κάθε μορφή ευρασιανισμού τουρκόφιλη; Είναι ή μπορεί να είναι άραγε περισσότερο τουρκόφιλη από τον ΝΑΤΟισμό, που έχει κάνει την Τουρκία το αγαπημένο παιδί της Pax Americana για δεκαετίες, παρά τη στάση της σε Κύπρο, Συρία, Λιβύη κλπ., που η πρώτη δήλωση κάθε νέου αμερικάνου ΥΠΕΞ είναι "πρέπει να κρατήσουμε πάση θυσία την Τουρκία στο στρατόπεδό μας" και γι' αυτό είναι διατεθειμένοι να της δώσουν τα πάντα (ως και F-35 σήμερα για να δώσει στο Ζελέ τους S-400). Και ρωτάω εγώ, γίνεται κάποια γεωπολιτική θέση να είναι πιο τουρκόφιλη από την Ευρω-Ατλαντική;
Για το βίντεο που έβαλε παρακάτω άλλος φίλος, από το 2014 για να πει (προφανώς;) ότι η DPR είναι αντιφασιστική - θα αντιπαρέλθω το γεγονός ότι τότε ηγέτης της DPR ήταν ο Πάβελ Γκουμπάρεφ που είχε ξεκινήσει από καθαρά εθνικοσοσιαλιστική ρωσική οργάνωση - εμένα προσωπικά αυτός ο ιδιότυπος ρωσικός "λαϊκός αντιφασισμός" (δανείζομαι τον όρο από τον συναγωνιστή C) δεν με πειράζει καθόλου. Είναι κομμάτι του ρωσικού λαϊκού εθνικισμού, και δεν εναντιώνεται -πολλές φορές μάλιστα ταυτίζεται- με την εσωτερική πολιτική και οικονομία του φασισμού. Σε τι αντιτίθεται; Για τον Ρώσο εθνικιστή ο χιτλερισμός είναι η προσπάθεια της ενωμένης Δύσης (22 χώρες συμμετείχαν στον Μπαρμπαρόσα) να εξολοθρεύσει το ρωσικό έθνος. Κι η αλήθεια είναι ότι νίκη του Χίτλερ ακριβώς αυτό θα σήμαινε. Για ποιο λόγο λοιπόν να έχω πρόβλημα που ο Ρώσος εθνικιστής αντιτίθεται σε αυτό; Λογικό δεν είναι; Με τον όρο "fashizm" οι απλοί Ρώσοι δεν εννοούν πολιτικο-οικονομικό σύστημα, αλλά την πολεμική-γενοκτονική έκφανση του δυτικού ιμπεριαλισμού. Κι εγώ προσωπικά, αν και δεν ταυτίζω το φασισμό ως ιδεολογία με κάτι τέτοιο, δεν έχω κανένα πρόβλημα να φωνάξω (έστω και ποιητική αδεία) ότι αυτό το οποίο οι ηρωικοί μαχητές της DPR ονομάζουν fashizm, δε θα περάσει και δεν πρέπει να περάσει.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ποια είναι η άποψη σας για το πολιτικό κίνημα εθνικό μέτωπο και τους Μ. Κώνστα, Δ. Ζαφειρόπουλο; Θα μπορούσαν να προσφέρουν μια εναλλακτική προς ενδυνάμωση του διαλυμένου ανύπαρκτου πλεον ελληνικού εθνικισμού κινηματικα στα πλαισια απεξάρτησης της τρίτης θέσης από την ακροδεξιά;
Όχι δυστυχώς. Ιδίως εφόσον θέτεις και την κινηματική διάσταση στο ερώτημά σου. Δεν θα μείνουμε στα πρόσωπα και στις παθογένειες που μπορεί να έχουν συνδεθεί με την ιστορία τους στον χώρο και με τις πολιτικές τους πράξεις. Θα απαντήσουμε με ένα παράδειγμα που αφορά την κινηματική υπόσταση στην οποία εστιάζεις.
Πριν δύο-τρία χρόνια, το εν λόγω κόμμα ανακοίνωσε μια συγκέντρωση προκειμένου να κατατεθεί στεφάνι στο άγαλμα του μεγάλου Αλεξάνδρου, δίπλα στους στύλους του Ολυμπίου Διός. Ο άθλιος κοκοβιος που ακούει στο όνομα Κώστας Μπακογιάννης, ως δήμαρχος Αθηναίων, εξέδωσε μια ανακοίνωση εναντίον της συγκέντρωσης και δήλωσε ότι (για λόγους που όλοι καταλαβαίνουμε) δεν θα ηλεκτροδοτηθεί το συγκεκριμένο σημείο της πόλης. Το εν λόγω κόμμα απάντησε με μια χλιαρή δική του ανακοίνωση και τελικά ματαίωσε τη συγκέντρωση. Προφανώς αυτή ήταν μια αντίδραση αστικού κομματιδιου της Δεξιάς και όχι κινηματική πρακτική. Αν τώρα, που είναι ένα κόμμα με ελάχιστη μαζικότητα και τεράστια εσωτερική συνοχή, συμπεριφέρεται έτσι, τότε τι θα κάνει αν αποκτήσει μαζική υποστήριξη και το σύστημα αρχίσει να οργανώνει δυνατές προβοκάτσιες εναντίον του; Θα αυτοκαταργηθεί;
Για να μην κάνουμε τους έξυπνους εκ του ασφαλούς η προτεινόμενη στάση στο παραπάνω θέμα θα ήταν η εξής. Το μέτωπο είναι ένα μικρό κόμμα. Δεν υπήρχε περίπτωση να συγκέντρωνε πάνω από 100 άτομα (στο ακραία ευνοϊκό σενάριο) στη συγκέντρωση. Συνεπώς δεν θα κινδύνευε καμία ζωή ή σωματική ακεραιότητα αν αγνοούσε τον Μπακογιάννη και πραγματοποιούσε τη συγκέντρωση. Θα ήταν μια μικρή και ελεγχόμενη συγκέντρωση. Αν πάλι υπήρχε ο φόβος των συλλήψεων, θα μπορούσε να γίνει το εξής. Να είχε ανακοινωθεί η ματαίωση της συγκέντρωσης αλλά η ηγεσία του κόμματος με δέκα μέλη, χωρίς καμία άδεια, να πήγαιναν στο σημείο, ως περαστικοί, και να έκαναν τουλάχιστον την κατάθεση στεφάνου. Ως ελάχιστη απάντηση στην αλητεία της οικογένειας Μητσοτάκη. Κανείς δεν θα τους έκανε τίποτα. Ή και να τους έπιαναν το κατηγορητήριο θα ήταν κωμικό. Δεν θα είχαν ουσιαστικές συνέπειες.
Αυτό θα ήταν μια ελάχιστη ένδειξη ακτιβιστικής λογικής. Αν δεν κάνουν ούτε αυτό, τι συζητάμε;
Για να μην ανοίξουμε το θέμα σχετικά με όσα είχαν ακουστεί από σοβαρές πηγές περί της σχέσης του εν λόγω κόμματος με παράγοντες της Δεξιάς κατά την εποχή που ο αρχηγός του κόμματος των προδοτών ήταν ο Αντώνης Σαμαράς.
Αυτά τα ολίγα ως ενδεικτικό προσανατολισμό. Μην το ανοίξουμε περαιτέρω το θέμα. Δεν έχει νόημα.
Πάντως σε θέμα ευγένειας και σοβαρότητας είναι σαφώς καλύτερο από το μαγαζί του κυρ Νικόλα. Αλλά αυτό δεν μας λέει και πολλά. Μόνο ΦΛΕΦΑΛΟ, φίλε.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Τι άποψη έχετε για το βιβλιο 'η γοητεία του ανορθολογισμου' απο τον Ρίτσαρτ Βολιν; Αξίζει το διάβασμα;
Εντάξει είναι ακαδημαϊκού επιπέδου σύγγραμα. Αλλά διαφωνούμε με το συμπέρασμα του. Απλώνει με αγαρμπο τρόπο την εννοιολογηση του μεταμοντερνισμού και ανακατεύει πολλές υποθέσεις που είναι οριακά έγκυρες.
Και στην τελική δεν λέει τίποτα καινούργιο. Προφανώς η σχολή των υπαρξιστων, νιτσεικων και Avant Garde που τροφοδοτούν τον μεταμοντερνισμό είχαν υιοθετήσει τον ανορθολογισμό του Ρομαντισμού. Αλλά ο προσανατολισμός τους ήταν διαφορετικός. Αυτός εστιάζει στο πάντρεμα κάποιων νεορομαντικών Avant Garde εκδοχών με τον ανορθολογισμό για να δείξει ότι ο μεταμοντερνισμός κάπου επικοινωνεί με τον φασισμό... κουραφεξαλα. Όλα τα διανοητικά ρεύματα κάπου επικοινωνούν. Ακόμη και τα αντίρροπα. Επιπλέον οι μεταμοντέρνοι νιτσεικοι, μολονότι γνωστές της ανορθολογικής ρομαντικής παράδοσης είναι εντελώς φιλελεύθεροι στους κεντρικούς αρμούς της σκέψης τους.
Κοντολογίς, διάβασε το. Αλλά με επιφύλαξη για τα συμπεράσματα που παραθέτει και για την μεθοδολογία του. Κράτα τα πραγματολογικά στοιχεία που παραθέτει.
Ο Α. Π. είπε...Μιας κι αναφέρθηκε ο Wolin.
Για όποιον ενδιαφέρεται και έχει χρόνο να διαβάσει, βάζω εδώ την πρόσφατα γραμμένη (Αύγουστος 2021) εισαγωγή του Enzo Traverso στη νέα έκδοση της Καταστροφής του Λόγου (Georg Lukacs) με μια ιστορία του ευρωπαϊκού φιλοσοφικού ανορθολογισμού ως σήμερα:
https://spiritisabone.files.wordpress.com/2021/12/traverso-intro-dor.pdf
για τον Traverso και τα έργα του (ο ευρωπαϊκός εμφύλιος κλπ) τι γνώμη έχει η Λέσχη;
Δεν τον έχουμε διαβάσει. Και έχουμε ακούσει ότι έχουν ενδιαφέρον αυτά που γράφει.
για τις απόψεις του Σ. Ροζάνη για ρομαντισμό και ουτοπία όπως τις εκθέτει σε αυτή τη συνέντευξη τι γνώμη έχετε;
https://www.youtube.com/watch?v=xghIK8Af6rc
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Έχουμε απαντήσει ξανά στο παρελθόν σε αυτό το ερώτημα. Ο Ροζάνης έχει ένα ενδιαφέρον ως ερευνητής του Ρομαντισμού. Αν και τον βλέπει μέσα από ένα σχεδόν θρησκευτικό -αποκαλυπτικό φόντο που εκ των πραγμάτων θεωρούμε ότι χάνει πολλά σημεία του φαινομένου (για να μην πούμε ότι το παραμορφώνει σε κάποιες περιπτώσεις). Πάντως έχει και δυνατά σημεία η ανάλυσή του.
Στην συνέντευξη τώρα είναι σαφές ότι απαντά λάθος στο ερώτημα για την σχέση του Ρομαντισμού με τον εθνικισμό και τον φασισμό. Και το ξέρει ότι απαντά λάθος. Φαίνεται από το ύφος του. Θέλει απλά να είναι αρεστός στους θεατές του καναλιού. Αποκλείεται να μην γνωρίζει ότι δεν ήταν μόνο ο Ντε Μαιστρ εκφραστής του αντιδιαφωτιστικού Ρομαντισμού και πως οι αντιδιαφωτιστές εθνικιστές ρομαντικοί ήταν αδιαμφισβήτητα περισσότεροι από τους ελευθεριακούς.
Εντάξει ο Ροζάνης εξιδανικεύει στη συνέντευξη το Ρομαντισμό, κάποιες φορές τον βγάζει από τα δεδομένα ιστορικά του πλαίσια και τον κάνει ανιστορικό, ταυτίζοντάς τον με κάθε μορφή συναισθηματισμού.
Στο δεύτερο από τα πέντε μνημειώδη άρθρα του για τον Πούσκιν, ο Μπελίνσκι ξεχωρίζει τον συγκεκριμένο Ρομαντισμό, δηλαδή το ιστορικό πνευματικό κίνημα που αναπτύχθηκε μετά το 1789 στην Ευρώπη, και τον αφηρημένο "φυσικό" Ρομαντισμό, που ταυτίζεται με την προτίμηση στο συναίσθημα έναντι της λογικής και που "υπήρχε ανέκαθεν":
"Romanticism is nothing more than the inner world of a person's soul, the innermost life of his heart. A mysterious source of Romanticism lies in the chest and heart of a person: feeling, love is a manifestation or action of Romanticism, and therefore almost every person is a Romantic. The only exception remains either for egoists who, apart from themselves, cannot love anyone, or for people in whom the sacred grain of sympathy and antipathy is suppressed and drowned out, either by moral underdevelopment, or the material needs of a poor and rough life. Here is the very first, natural concept of Romanticism."
χρησιμοποιώντας αυτό τον "γενικό" όρο ο Μπελίνσκι λέει ότι υπήρχε και αρχαιοελληνικός Ρομαντισμός, και μεσαιωνικός κλπ. Με τη διαφορά όμως ότι όποτε αναφέρεται στον συγκεκριμένο Ρομαντισμό (του 19ου αιώνα) δεν γενικεύει ποτέ, αντίθετα τραβάει μια κάθετη γραμμή ανάμεσα σε Σλέγκελ και Γκαίτε (που δεν τον θεωρεί Ρομαντικό) ή σε Ζουκόφσκι και Πούσκιν.
ο Ροζάνης αντίθετα φαίνεται να γενικεύει ασύστολα ακόμα και όταν μιλάει για το συγκεκριμένο Ρομαντικό κίνημα, αφού βάζει στους Ρομαντικούς και τον Γκαίτε και τον Μαρξ και τον Μπακούνιν και και και... όλους τους μεγάλους στοχαστές και λογοτέχνες Ρομαντικούς τους έβγαλε.
Ο Α. Π. είπε...Η ιδέα πάντως του Ροζάνη της κατηγοριοποίησης του Ρομαντισμού ως εξεγερσιακού, και όχι επαναστατικού, μου άρεσε. Μου θύμισε ένα από τα καλύτερα δοκίμια που είχα διαβάσει για το Σίλερ -δε θυμάμαι αν ήταν του Franz Mehring ή της μαθήτριάς του, Gertrud Alexander- που γράφει ότι τόσο ο πρώιμος Σίλερ των "Ληστών" και του "Έρωτας και Ραδιουργία" όσο και ο ώριμος ανθρωπιστής Σίλερ με την "αισθητική διαφώτιση της ανθρωπότητας", πρέπει να χαρακτηριστεί ορθότερα ως εξεγερμένος, παρά ως επαναστάτης, και ότι το ίδιο ισχύει και για τους Ρομαντικούς.
edit (το βρήκα πριν πατήσω Δημοσιεύστε το σχόλιό σας):
τελικά είναι της G. G. L. Alexander από το 1920:
"G. G. L. Alexander makes a clear distinction between "revolutionary" and "rebel," claiming that Schiller focused not on the former but on the latter. Rebels are, according to Alexander, a manifestation of the positive side of Schiller's flight into art. Schiller cannot act himself, but is able, through his art, to put humans who act - who participate in world history - on the stage. That which is truly revolutionary in Schiller is the conviction that one can only change the world through action, claims Alexander."
https://books.google.gr/books?id=RCOVzSaPjekC&pg=PA113&lpg=PA113&dq=%22saranpa%22%22mehring%22%22jungfrau%22&source=bl&ots=vuRRL8wAbC&sig=ACfU3U1vzTE7_PiXj1EZzlQ0WIEW3eVAoQ&hl=el&sa=X&ved=2ahUKEwi3heev6dr2AhUdSPEDHSEnC6YQ6AF6BAgFEAM#v=onepage&q&f=true
Λοιπόν έχουμε και λέμε.
20 Φεβρουαρίου 2014 (λίγες μέρες μετά το τηλεφώνημα Νιούλαντ-Πάιατ, και αφού έχουν περάσει μήνες με τους διαδηλωτές στην πλατεία του Κιέβου και την αστυνομία όλο αυτό το διάστημα όχι μόνο να μη δέρνει κανέναν αλλά να τηρεί παθητική στάση) ελεύθεροι σκοπευτές από ταράτσες χτυπάνε στο ψαχνό διαδηλωτές ΚΑΙ αστυνομικούς (!) σκοτώνοντας 50 ανθρώπους. Την άλλη μέρα ο Γιανουκόβιτς πέφτει, και έρχονται στην κυβέρνηση οι 3 που αναφέρονται ονομαστικά στο τηλεφώνημα Νιούλαντ-Πάιατ.
ποιος το 'κανε; ο μόνος που δεν είχε κανένα όφελος να το κάνει, ήταν ο Γιανουκόβιτς, ενώ οι μόνοι που είχαν όφελος ήταν οι της φιλοαμερικάνικης αντιπολίτευσης, που επιτέλους ήθελαν νεκρούς για να δικαιολογήσουν το μετέπειτα πραξικόπημά τους. Κι αυτό τελικά αποδείχτηκε:
* * *
In December 2015, Oriental Review published the research paper of Prof. Ivan Katchanovski from Ottawa University at the Annual Meeting of American Political Science Association in San Francisco, September 3-6, 2015.
Professor Katchanovski’s analysis is now fully confirmed following the release of Italy’s Canale 5 documentary, which includes interviews with three of the EuroMaidan snipers of Georgian nationality, conducted by renowned Italian journalist Gian Micalessin.
A thorough investigation concluded that the massacre was a false flag operation, which was rationally planned and carried out with a goal of the overthrow of the government and seizure of power. It found various evidence of the involvement of an alliance of the far right organizations, specifically the Right Sector and Svoboda, and oligarchic parties, such as Fatherland. Concealed shooters and spotters were located in at least 20 Maidan-controlled buildings or areas. The various evidence that the protesters were killed from these locations include some 70 testimonies, primarily by Maidan protesters, several videos of “snipers” targeting protesters from these buildings, comparisons of positions of the specific protesters at the time of their killing and their entry wounds, and bullet impact signs. The study uncovered various videos and photos of armed Maidan “snipers” and spotters in many of these buildings.
http://orientalreview.org/wp-content/uploads/2015/09/Snipers_Massacre_on_the_Maidan_in_Ukraine_APSA_Conference.pdf
* * *
Ας κατανοήσουν, λοιπόν, όσοι εθνικιστές στηρίζουν τη μετα-μαϊντανική Ουκρανία, ότι στηρίζουν μια Μεταπολίτευση που προέκυψε από ένα στημένο Πολυτεχνείο.
ορθά κοφτά, με Ουκρανία είναι όσοι "εθνικιστές" πάσχουν ακόμα από Σύνδρομο Πρώτου Κόσμου.
όσοι δηλαδή θεωρούν ότι ακόμα έχουν να κερδίσουν κάτι ανήκοντες εις την Δύσιν, ή όσοι βλέπουν τη νομοτελή οικονομική άνοδο των νέων χωρών, κυρίως ανατολικών (την "παγκόσμια πάλη ενάντια στην αποικιακή αντεπανάσταση" όπως την ονομάζει ο Λοζούρντο) ως εξέγερση υπανθρώπων, και άρα λένε "καλύτερα με τους ΛΟΑΤΚΙ και τις Ούρσουλες για να τρώμε τουλάχιστον εμείς τα ψίχουλα".
κάποιοι βέβαια φαίνεται να τρώνε κάτι παραπάνω από ψίχουλα, στις δομές προσφύγων του Κούλη ή στα εστιατόρια της ΚΥΠ.
Οι αλλοι παριστανουν τους Εθνικοσοσιαλιστες και αποκαλούν τους Ρώσους υπανθρώπους, ενώ κορυφαία χιτλερικά πνεύματα της διανόησης όπως λα Ροσέλ, Γκέμπελς , Μπραζιγιάκ, Ντεγκρέλ κλπ ηταν φιλορωσοι και τους θαύμαζαν...
λα Ροσέλ - Μπραζιγιάκ - Ντεγκρέλ πράγματι τους θαύμαζαν
Σκορτσένι επίσης (που τους είχε πολεμήσει)
τον Γκέμπελς άστον. Χώρια ότι το 1933 περισσότερα βιβλία Ρώσων συγγραφέων έκαψε, παρά Εβραίων (την έχω μπροστά μου τη λίστα), έγραφε και κάτι άρθρα για τη "ρώσικη ψυχή" ότι είναι δουλική και αγελαία και γενικά κατώτερη, και άπειρες φορές προπαγάνδιζε την παπάτζα ότι τη Ρωσία των Τσάρων την έκαναν Μεγάλη Δύναμη "οι Γερμανοί" ενώ επί Μπολσεβίκων "οι Εβραίοι", γιατί τάχα ο Ρώσος δεν είναι γεννημένος για να κυβερνάει ή να καινοτομεί, αλλά μόνο για να δουλεύει σα σκλάβος για κάποια "έξυπνη" ελίτ.
το Ημερολόγιο, αν και δεν περιέχει τα ακραία προπαγανδιστικά ψεύδη που περιέχονται στις δημόσιες ομιλίες του Γκέμπελς, πάλι δεν είναι απαλλαγμένο από την αλαζονική στάση του δυτικού ρατσιστή απέναντι στο Ρώσο.
προσωπικά τον Γκέμπελς, στο θέμα Ρωσία-Ρώσοι, τον χάριζα άνετα στους αντισλάβους νεοναζί των εστιατορίων. Αν άλλοι συναγωνιστές δε θέλουν να τον χαρίσουν, δεν έχω πρόβλημα.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Σταματήστε να λέτε γκαρσόνια. Να λέτε ακροδεξιοί. Ο απλός κόσμος που θα μπει στο ιστολόγιο δεν θα καταλάβει Χριστό και θα μας περάσει για τίποτα παλαβούς που ασχολούνται με συνταγές μαγειρικής.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...https://youtu.be/HThVJAwgu7A