Η ζοφερή μας εποχή αποψιλώνει την Ελλάδα από πνευματικότητα και τον κόσμο από δημιουργία. Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου υπήρξε πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση μουσικού. Ξεκινώντας από την σκηνή του ελληνικού pop rock στην αρχή με τους Forminx και του art-progressive rock στην συνέχεια με τους Aphrodites Child, ο Παπαθανασίου συνέχισε την μουσική του σταδιοδρομία στο εξωτερικό συνθέτοντας ποιοτικά albums ηλεκτρονικής μουσικής, γράφοντας τα soundtracks κινηματογραφικών παραγωγών που άφησαν εποχή (όπως τα Blade Runner, Chariots of Fire, Η ανταρσία του Μπάουντυ, 1492: Χριστόφορος Κολόμβος, Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα, Ελ Γκρέκο κ.α) και συνεργαζόμενος με μουσικούς όπως ο Jon Anderson των Yes. Το 1982 απέσπασε το Όσκαρ πρωτότυπης μουσικής για το soundtrack της ταινίας Chariots of Fire.
Η μουσική του εκπέμπει έντονη ελληνοπρέπεια και η θεματολογία σημαντικών δημιουργιών του κινήθηκε σε όλο το θεματολογικό φάσμα της εθνικής μας παράδοσης, από την ομηρική αρχαιότητα στα δημοτικά τραγούδια και από το ελληνικό τοπίο στην βυζαντινή μουσική.
Η εξερεύνηση του διαστήματος τον ενθουσίαζε από τα πρώτα του παιδικά χρόνια. Πολλές θεματικές των έργων του είναι αφιερωμένες σε αυτό. Το 1980 ξεκίνησε να προβάλλεται η αμερικανική τηλεοπτική σειρά Cosmos: A Personal Voyage, που είχε ως κύριο θέμα την θέση του nανθρώπου στο σύμπαν και την ύπαρξη εξωγήινης ζωής. Η μουσική επένδυση των επεισοδίων δημιουργήθηκε από τον Παπαθανασίου, ενώ η σειρά απέσπασε βραβείο Έμμυ και προβλήθηκε σε εξήντα εννιά χώρες και σε πεντακόσια εκατομμύρια τηλεθεατές. Το 1995, ως φόρο τιμής στην μουσική του προσφορά αλλά και στην αγάπη του για το διάστημα, το Minor Planet Center της Διεθνούς Αστρονομικής Ένωσης έδωσε το όνομα του συνθέτη στον Αστεροειδή της Κύριας Ζώνης 6354, που πλέον ονομάζεται 6354 Vangelis.
Το καλοκαίρι του 2001 ο Παπαθανασίου παρουσίασε το έργο Μυθωδία στους στύλους του ολυμπίου Διός. Η μουσική του έργου δημιουργήθηκε ώστε να συνοδεύσει τη διαστημική αποστολή της NASA 2001: Οδύσσεια στον Άρη. Σε γενικές γραμμές εκείνη η συναυλία έχει περάσει στην ιστορία ως ένα οικουμενικό γεγονός. Εμείς θεωρούμε ότι είχε εντυπωσιακή μεγαλοπρέπεια αλλά και στίγματα μιας αστικής πεζότητας (με επισήμους παρόντες που δεν είχαν ιδέα από μουσική κλπ κλπ) που μετρίαζαν το ονειρικά απόλυτο πνεύμα της εξαίσιας μουσικής παράδοσης του συνθέτη.
Στην ελληνική δισκογραφία παραμένουν στην μνήμη των ακροατών του αναλογικού ήχου οι πρωτοποριακές προσεγγίσεις στην ελληνική δημοτική μουσική που κυκλοφόρησε ο Βαγγέλης στον δίσκο Ωδές του 1978 με την Ειρήνη Παππά στα φωνητικά. Στην μνήμη των rockers θα μείνει για πάντα χαραγμένο το πέρασμά του από τους Aphrodites Child και οι τρεις δίσκοι του συγκροτήματος.
Μπράβο ρε μάγκες. Ήμουν έτοιμος να σχολιάσω "Αφιέρωμα για τον Βαγγέλη Παπαθανασίου. Χθες".
Τί μπορούμε να πούμε; Μελωδικός, ουσιαστικός, ιδιοφυής, τεράστιος. Καλό του ταξίδι...
Ο Αχιλλέας είπε...Ελαφρύ το χώμα του. Εκπληκτικός δημιουργός!
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Αδειάζει από πνευματικότητα το έθνος.. Δυστυχώς δεν υπάρχουν αποθέματα.
Βαγγέλης με Jarre και Moroder υπήρξαν οι κορυφές της ηλεκτρονικής επανάστασης των 70s. Πιο μελωδικός ο πρώτος, πιο αρμονικός ο δεύτερος, πιο ρυθμικός ο τρίτος.
Εμένα πέρα από τα Alpha, τα Pulstar, το Hymne, τα Albedo 0.39 κλπ κλασικά συνθεσαϊζερικά των 70s, πέρα από τα soundtracks (καλύτερο κατ' εμέ το Blade Runner ακόμα κι απ' τους οσκαρικούς Δρόμους της Φωτιάς κι απ' τον Κολόμβο κι απ' την Ανταρκτική κι απ' τον Αλέξανδρο), πέρα απ' το Παιδί της Αφροδίτης, πέρα απ' τις Μυθωδίες, θα μου μείνει αξέχαστη και η συνεργασία του με τον Jon Anderson των Yes.
https://www.youtube.com/watch?v=C8rsYZEzvpc
Φτωχαίνουμε και σαν έθνος και σαν ανθρωπότητα χρονιά με τη χρονιά... Και το χειρότερο είναι ότι σήμερα πια δεν αντιλαμβανόμαστε τι χάνουμε ούτε καν αφού το χάσαμε. Γιατί "Βαγγέληδες" μπορούν να ξαναβγούν μόνο όταν το κοινό αποκτά συνείδηση του τι πραγματικά αυτοί υπήρξαν.
Οι γραφικοί του χώρου που νομίζουν οτί την σημερινή μέρα ο κίνδυνος είναι ο "κομμουνισμός" και οι "μπολσεβίκοι" είναι σχεδόν τόσο αστείοι όσο οι αναρχικοί και οι αριστεροί που φαντάζονται οτί τους καταπιέζει ο "φασισμός"
Ο/Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Εύστοχο! Τους ίδιους μηχανισμούς χρησιμοποιεί το σύστημα εξουσίας για να μοχλεύει τόσο τους αριστερούς και τους αναρχικούς όσο και εμάς. Το σχέδιο είναι πολύ απλό και παλιό. Η εφαρμογή του είναι περίπλοκη. Η κεντρική του ιδέα πάντως είναι σαφής: Βάλτε τους να εστιάζουν οι μεν στους δε και να αλληλοεξουδετερώνονται και το σύστημα εξουσίας θα αναπαράγεται ανενόχλητο.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ο Βαγγέλης ήταν σίγουρα ο μελωδικός της υπόθεσης και ο λιγότερο μπιτάτος, αλλά δε νομίζω ο Jarre να ήταν πιο αρμονικός και λιγότερο ρυθμικός από τον Moroder. Πάντως μπράβο που μας του θυμίσατε. Η αγία τριάδα της ηλεκτρονικής, ίσως του πλέον παρεξηγημένου και υποτιμημένου μουσικού είδους.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Τεράστιος στη μουσική αλλά όταν άνοιγε το στόμα του μιλούσε σαν το Ρασσιά για τάχα ανθελληνικό Βυζάντιο και καταστροφή της αρχαίας Ελλάδας. Είναι μοιραίο όσοι φεύγουν στη Δύση να στρέφονται ενάντια στον τρισχιλιετή ελληνικό πολιτισμό. Γιατί η Δύση ήταν πάντα ανθελληνική. Αντίθετα ο Κουρεντζής ζει στη φιλελληνική Ρωσία μιλάει για το Άγιον Όρος σαν τον Σερβετάλη. Αν ο Κουρεντζής ήταν στο Παρίσι θα μιλούσε σαν τον Παπαθανασίου. Η διαφορά μεταξύ χωρών που πέρασαν διαφωτισμό και παραδοσιακών χωρών..
Ο Southman είπε...Σημαντικό το αφιέρωμα της ΦΛΕΦΑΛΟ στον μεγάλο εκλιπόντα, μετρημένο και στις σωστές του διαστάσεις, πέρα από τα σεντόνια υμνολογίων που γράφτηκαν στα καθεστωτικά μέσα με σκοπό για άλλη μια φορά να επιβάλλουν το τυποποιημένο φρασεολόγιό τους περί "αριστείας", κομμένης και ραμμένης στα μέτρα τους.
Για να μην αναφέρουμε και τους δεκάδες, ίσως και χιλιάδες χρήστες των social media που είχαν κάτι να πουν για τον Βαγγέλη, λες και μεγάλωσαν με τις μουσικές του και έκαναν αναλύσεις επί αναλύσεων, ενώ ο μόνος Βαγγέλης που ξέρουν είναι γνωστός Έλληνας ευμεγέθης ολιγάρχης, απλά για να δείξουν πόσο "συστημικοί", αλλά και πόσο "καλλιεργημένοι" είναι και γιατί "όλοι κάτι έγραψαν, εγώ να μην γράψω;"
Η Παθογένεια του μοντέρνου τρόπου ζωής, η ασθένεια του ατομικισμού, το να θέλουμε να κάνουμε τα πάντα να αφορούν το άτομό μας, όλα να υπάρχουν μόνο εφόσον επηρεάζουν εμάς προσωπικά και σε όλα "πρέπει" με κάποιον τρόπο να συμμετέχουμε, να "καβαλάμε" πάνω στην στιγμή, γιατί μόνο τότε "υπάρχει πραγματικά" το γεγονός. Τα δικά μας χαρακτηριστικά ή κουσούρια είναι αυτά που "πρέπει" να γίνουν αποδεκτά στην αρχή και αργότερα να επιβληθούν. Να μετράει μόνο το άτομο. Ασθένεια, που τρώει τις σάρκες της κοινωνικής συνοχής. Φαντάζει άσχετο αυτό που γράφω, αλλά δεν είναι, το είδα ακόμα μια φορά στον ψεύτικο θρήνο πολλών για τον Βαγγέλη.
ο βολεμένος (από κράτος και οικογένεια) Λεμούριος γιατί δε φεύγει από τη σοσιαλιστική Ελλάδα να πάει στη Σομαλία όπου κατά τους libertarians εφαρμόζεται αναρχοκαπιταλισμός;
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Το αντίθετο του "Στρασσεροδραγούμης" είναι το Κρουπογύπαρης; Ή το Χιτλεροβενιζέλος;
Μιας και έρχονται εκλογές, εκτύπωσε αυτό: https://bit.ly/3NvHYC4
και ρίχτο. Μη ξεχάσεις σταυρό στον τρίτο και τον τέταρτο.
και τώρα που το έγραψα και το θυμήθηκα θερμή παράκληση για μια παρουσίαση του βιβλίου του Φράνκο Φρέντα που πάει τρένο 🚆 εγώ δεν το κατέχω το θέμα για να γράψω εσείς μπορείτε να αναλύσετε το ρεύμα των εσ "μαοικών"