Είναι γνωστό στους τακτικούς μας αναγνώστες ότι αρεσκόμαστε στην αποδόμηση της Δεξιάς προπαγάνδας. Έχουμε αναφέρει αρκετές φορές ότι η Αριστερά είναι για εμάς, τους ρομαντικούς παραδοσιοκράτες, ένας αντίπαλος ο οποίος ουδέποτε μας προβλημάτισε ιδιαιτέρως. Οι ιδεολογικές μας αποστάσεις από την Αριστερά είναι τέτοιες που μας κάνουν να αντιπαρατιθέμεθα κατά μέτωπο με τους υποστηρικτές της. Ο μεγάλος κίνδυνος είναι η Δεξιά. Η Δεξιά στην Ελλάδα (αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο) πετυχαίνει με διάφορα ιδεολογικά τρικ, με απειλές και με εξαγορές, να κρατά δέσμια του αντεθνικού και αντιλαϊκού φιλελευθερισμού της νεωτερικότητας μάζες συντηρητικών πολιτών που, υπό κανονικές συνθήκες, θα έπρεπε να υποστηρίζουν τον δικό μας ιδεολογικό-πολιτικό χώρο.
Η αγανάκτηση που επέφερε η διεθνής κρίση του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού κατά το τέλος της δεκαετίας του ’00 προκάλεσε ρωγμές στην αποδοχή των συστημικών πολιτικών σχηματισμών ανά την Ευρώπη. Στην Ελλάδα των μνημονίων μια ηλιαχτίδα αισιοδοξίας πέρασε από την χαραμάδα της νεώτερης ιστορίας μας, μέσω του κινήματος των Αγανακτισμένων. Όμως θάμπωσε γρήγορα. Ένα βάναυσο και άρτια επεξεργασμένο μίγμα εξουσιαστικής προβοκάτσιας, κρατικής τρομοκρατίας και πολλαπλού επικοινωνιακού βομβαρδισμού με εθνοκτόνες δόσεις νεοφιλελεύθερου πολιτικού life style από τα συστημικά ΜΜΕ, έκαναν τον πολιτικά απαίδευτο μέσο Έλληνα να λυγίσει και τις δυνάμεις της πιο απροκάλυπτα χυδαίας, διεφθαρμένης εκδοχής του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού να επιστρέψουν θριαμβεύτριες και στεφανωμένες με τις δάφνες του πλέον υποκριτικού καθωσπρεπισμού.
Ο συνδυασμός της ανείπωτης χυδαιότητας και του πολυμέτωπου επικοινωνιακού βομβαρδισμού φαίνεται ότι έδωσε στους συστημικούς πολιτικούς την ευκαιρία να βιάσουν ασύστολα την αλήθεια και να αντιστρέψουν την πραγματικότητα εξόφθαλμα και δίχως κανένα από τα προσχήματα που κρατούσαν παλαιότερα. Γνωρίζοντας ότι οι πρεσβείες των ΗΠΑ και άλλων ευρωπαϊκών χωρών που διαμορφώνουν την πολιτική ζωή της πατρίδας μας τους έχουν παραχωρήσει το ελευθέρας, αντιλαμβανόμενοι ότι όλα τα τηλεοπτικά ΜΜΕ είναι στις υπηρεσίες τους και έχοντας κατά νου ότι ο ελληνικός λαός εκφυλίζεται σταδιακά, μέσω των εξουσιαστικών μηχανισμών, σε απρόσωπη κοινωνία αμερικανικής μεγαλούπολης, τα θρασίμια της ελίτ του ελλαδικού εξουσιαστικού φιλελευθερισμού κάνουν οτιδήποτε περνά από το χέρι τους για να μετατρέψουν την συλλογική μας μνήμη σε πολτό και να υποτιμήσουν την κρίση όσων ακόμη διαθέτουν αυτή την νοητική ικανότητα.
Πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό το κρεσέντο πολιτικής αλητείας κατά την τελευταία δεκαετία παίζει, ασφαλώς, το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Με την λυκοφιλία των κυκλωμάτων του Αντώνη Σαμαρά και της οικογένειας Μητσοτάκη να συνθέτουν, υπό την εποπτεία του συστήματος Σημίτη, την πιο δηλητηριώδη πολιτικά συμπαιγνία της μεταπολιτευτικής ιστορίας. Έχουμε αναφέρει πολλές φορές πως αυτό το σύμπλοκο διαφθοράς και πολιτικού αριβισμού όχι μόνο έχει μετατρέψει το ελληνικό λαϊκό σώμα σε άβουλο νεοραγιά της πιο απροκάλυπτης πολιτικής προστυχιάς αλλά και έχει διαλύσει εκ των έσω τον χώρο του ελληνικού εθνικισμού (με την υποσημείωση ότι εφόσον ο εθνικιστικός χώρος έμεινε δέσμιος επί δεκαετίες πολιτικών κλόουν όπως ο Νίκος Μιχαλολιάκος, οι πρώην συνεργάτες του, ο Κώστας Πλέυρης και άλλες κωμικές περσόνες που εκφύλισαν τον εθνικισμό σε γκροτέσκα άκρα δεξιά, η διάλυσή του δεν ήταν και πολύ δύσκολη), Μόνο που οι προβοκάτορες της Δεξιάς δρουν πιο αποτελεσματικά κινούμενοι στα σκοτεινά παρασκήνια της ιστορίας. Όταν πρέπει να βγουν στο προσκήνιο και να αρθρώσουν λόγο είναι ευκολότερο να τους προκαλέσουμε πλήγματα. Παίζουν εκτός έδρας, για να το πούμε με ποδοσφαιρικούς όρους. Ας διασκεδάσουμε, λοιπόν, τραβώντας το χαλί κάτω απ’ τα πόδια δυο εξ αυτών.
Για τον κύριο Ρουσόπουλο δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Είναι γνωστός στο ελληνικό κοινό εδώ και δεκαετίες. Για τον κύριο Κωνσταντίνο Κυρανάκη ίσως είναι χρήσιμο ένα μικρό εισαγωγικό. Πρόκειται για έναν από τους «φερέλπιδες» βουλευτάδες της Δεξιάς, που έχει χρησιμοποιηθεί κάποιες φορές ως «ακροδεξιό εργαλείο» προκειμένου να απορροφήσει συντηρητικούς και ευρύτερα εθνικιστές υποστηρικτές από το ιδεολογικό πεδίο στο οποίο θα έπρεπε να κινούνται σε εκείνο της μνημονιακής, κομματικής μαφίας που εκπροσωπεί πλειοψηφικά, κατά τα τελευταία χρόνια, τις δυνάμεις του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού. Οι κακές γλώσσες λένε ότι ο συγκεκριμένος πολιτικός διαθέτει φιλικές σχέσεις με ανθρώπους που «γευματίζουν σε εστιατόρια» τσάτσων της Νέας Δημοκρατίας, οι οποίοι μοχλεύουν τον εθνικιστικό χώρο φορώντας το προσωπείο του «δογματικού ναζί».
Κυρανάκης και Ρουσόπουλος επιστρατεύτηκαν από τον επικοινωνιακό μηχανισμό της Νέας Δημοκρατίας προκειμένου να παρουσιάσουν μια διαδικτυακή εκπομπή στην οποία επιχειρήθηκε η γνωστή γλοιώδης προπαγάνδα που συνδυάζει την αναπαραγωγή της ιδεολογίας του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού με την ταυτόχρονη προϋπόθεση αποδοχής του γεωπολιτικού status της αποικίας των ΗΠΑ για την χώρα μας. Ασφαλώς, για να περάσει ευκολότερα το συγκεκριμένο διττό μήνυμα, η έμφαση δόθηκε σε άλλα θέματα. Στην ασυνέπεια της Αριστεράς, στον λαϊκισμό του Ανδρέα Παπανδρέου και σε άλλα συναφή. Με το να εστιάσουν αρχικά στις κυβιστήσεις των κομματικών τους αντιπάλων (αλλά ιδεολογικών τους συγγενών) οι δυο πολιτικοί της Νέας Δημοκρατίας επιχείρησαν να φέρουν τους θεατές μπροστά στην εικόνα μιας ασταθούς Αριστεράς και κεντροαριστεράς, με στόχο να τονίσουν την δική τους συνέπεια σε σταθερές πολιτικές θέσεις.
Το πρώτο που θα μπορούσε να τους απαντήσει κανείς είναι ότι το να διατηρεί ένα κόμμα σταθερές κάποιες αντιλαϊκές και εθνοκτόνες θέσεις δεν σημαίνει ότι είναι καλό. Αλλά εμείς δεν θα μπούμε σε μια ιδεολογική συζήτηση. Δεν θέλουμε να τους βάλουμε δύσκολα. Θα κάνουμε την χάρη στους κυρίους Κυρανάκη και Ρουσόπουλο να συζητήσουμε στο πεδίο διαλόγου που οι ίδιοι διαμόρφωσαν στην εκπομπή τους. Ας δούμε, λοιπόν, κατά πόσο ισχύει το επιχείρημα της σταθερότητας που προκρίνουν.
Βλέπουμε στο παραπάνω video τον κύριο Ρουσόπουλο και τον κύριο Κυρανάκη να ανατρέχουν σε αρχεία της δεκαετίας του ΄80 και του ’90, προκειμένου να κριτικάρουν (και σχεδόν να σατιρίσουν) την έλλειψη συνέπειας στην πολιτική στάση που υιοθέτησε το παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ για την παραμονή στην χώρα μας των βάσεων του ΝΑΤΟ. Ασφαλώς, το μήνυμα που περνούν οι δυο βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας είναι ότι μόνο οι λαϊκιστές και οι ασυνεπείς μπορεί να αμφισβητήσουν την μετατροπή της χώρας μας σε αποικία των ΗΠΑ. Όσοι θέλουν να είναι «σοβαροί», «ευρωπαϊστές», «πολιτικά ώριμοι» και πάνω απ’ όλα «συνεπείς», θα πρέπει να διακωμωδούν την προοπτική να διαφοροποιηθεί κάποτε η Ελλάδα από τις προσταγές των δυτικών χωρών και να διεκδικήσει ρόλο περιφερειακής δύναμης.
Εμείς, όμως, θα θέλαμε να μας απαντήσει ο κύριος Ρουσόπουλος, που σήμερα κριτικάρει την έλλειψη πολιτικής σταθερότητας και συνέπειας άλλων πολιτικών, εκείνες τις εποχές που μας δείχνουν τα αρχειακά videos αυτής της ιστορικής αναδρομής σε ποιον πολιτικό χώρο δρούσε και, κυρίως, ποιο κόμμα υποστήριζε; Κύριε Ρουσόπουλε, ποιο κόμμα υποστήριζες μέχρι το 2000; Μήπως ήσουν κι εσύ με το ΠΑΣΟΚ; Μήπως υποστήριζες το κόμμα του ανθρώπου που σήμερα σχολιάζεις με συγκρατημένο σαρκασμό δίπλα στον κύριο Κυρανάκη;
Οι άλλοι δύο, εν ζωή σήμερα, δημοσιογράφοι, που στριμώχνουν με τόσο επιθετικό τρόπο στο συγκεκριμένο video τον Ανδρέα Παπανδρέου (και μάλιστα σε κανάλι της δημόσιας τηλεόρασης), δηλαδή ο κύριος Τσίμας και ο κύριος Καψής, ποιο κόμμα υποστήριζαν, άραγε; Μήπως υποστήριζαν κι αυτοί το κόμμα και τον πρόεδρο που ο κύριος Ρουσόπουλος κριτικάρει ως ασυνεπή βασιζόμενος στις δικές τους ερωτήσεις; Με τέτοια παραδείγματα θέλουν οι νεοδημοκράτες να περηφανεύονται για την υποτιθέμενη σταθερότητα των πολιτικών στάσεών τους;
Ας πάμε, όμως, ένα βήμα πιο κάτω. Θυμάται κανείς το ύφος και τον τόνο με τον οποίο απευθύνεται ο κύριος Τσίμας (ή ο κύριος Καψής) όταν παίρνει συνεντεύξεις στον ομοϊδεάτη του και επικεφαλής της ελλαδικής ελίτ εξουσίας Κώστα Σημίτη; Αν υπάρχει κάποιος που δεν το θυμάται παραθέτουμε εμείς το παρακάτω video, μιας εκ των εν λόγω συνεντεύξεων, για να του το θυμίσουμε.
Προσέξτε σεβασμό, προσέξτε την -σχεδόν εκστατική- αφοσίωση που αποπνέει το ύφος του κυρίου Τσίμα προς τον συγκεκριμένο πολιτικό. Μα καλά, για το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου, για τα τοξικά ομόλογα που έσπρωξαν την χώρα μας στα μνημόνια, για τους φυλακισμένους του υπουργούς, για τις γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο, για την Μαδρίτη, για τίποτα δεν θυμήθηκε ο κύριος Τσίμας να κάνει μια δύσκολη ερώτηση στον πρώην πρωθυπουργό; Πως γίνεται στον έναν πρωθυπουργό να κάνει μια τόσο επιθετική συνέντευξη και τον άλλο να τον αντιμετωπίζει όπως τα μαθητούδια τον γυμνασιάρχη τους;
Αλλά ας περάσουμε και στην σχέση του κυρίου Θόδωρου Ρουσόπουλου με το ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη. Οι παλαιότεροι πρέπει να θυμούνται ότι ο κύριος Ρουσόπουλος όχι μόνο είχε στοιχηθεί με το ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη αλλά και είχε οργώσει την Αρκαδία και την Πελοπόννησο, χωρίς καν να είναι υποψήφιος, απλά ως opinion leader, παρέχοντας εκλογική υποστήριξη στο ΠΑΣΟΚ για τις βουλευτικές εκλογές του 2000. Μάλιστα, μετά την νίκη του ΠΑΣΟΚ με περίπου 1% διαφορά, ξέσπασε το σκάνδαλο «Σπηλιωτόπουλου» στην Νέα Δημοκρατία, το οποίο είχε αντίκτυπο και στον εθνικιστικό χώρο.
Ο πυρήνας των ultra Δεξιών της τότε Νέας Δημοκρατίας, με πρωτεργάτες τον Γιώργο Καρατζαφέρη και τον Πάνο Καμμένο, θεώρησε ότι η εκλογική ήττα οφειλόταν μερικώς στον «εξ απορρήτων» του Κώστα Καραμανλή, Άρη Σπηλιωτόπουλο, που εκείνη την περίοδο είχε σημαίνοντα ρόλο στην επικοινωνιακή στρατηγική της Νέας Δημοκρατίας. Προφανώς η επίθεση που εξαπέλυσαν εναντίον του Σπηλιωτόπουλου είχε να κάνει και με τις ιδεολογικές τους διαφωνίες. Ο Σπηλιωτόπουλος θεωρήθηκε αρκετά κεντρώος από τους δυο Δεξιούς βουλευτές και με το να ζητήσουν την αποπομπή του θεώρησαν ότι θα έπαιρνε την θέση του κάποιος πολιτικός που θα ήταν περισσότερο της αρεσκείας τους (ή και οι ίδιοι). Ο Καρατζαφέρης, μάλιστα, είχε αποκαλέσει τον Σπηλιωτόπουλο «Σαλώμη». Ακολούθησε η διαγραφή του Καρατζαφέρη από την Νέα Δημοκρατία και η ίδρυση του ΛΑΟΣ.
Ωστόσο, ο Καμμένος, ο Ανδρεουλάκος και οι υπόλοιποι ομοϊδεάτες του Καρατζαφέρη που παρέμειναν στην Νέα Δημοκρατία βρέθηκαν μπροστά σε μια νέα έκπληξη. Την θέση του Σπηλιωτόπουλου πήρε ο -μέχρι πριν λίγο καιρό opinion leader του σημιτικού ΠΑΣΟΚ- Θόδωρος Ρουσόπουλος!! Η σκανδαλώδης, ακόμη και για κόμματα του ευτελούς επιπέδου της Νέας Δημοκρατίας, μεταγραφή του Ρουσόπουλου προκάλεσε την έκρηξη του διευθυντή της μεγαλύτερης, εκείνη την περίοδο, καθημερινής εφημερίδας, που υποστήριζε την Νέα Δημοκρατία, Γιώργου Κύρτσου. Ο Κύρτσος συγκρούστηκε με τον Καραμανλή και δήλωσε στα ΜΜΕ της εποχής ότι του φαινόταν αδιανόητο να προσλαμβάνονται άνθρωποι του στενού περιβάλλοντος του Κώστα Σημίτη προκειμένου να αναλάβουν την επικοινωνιακή στρατηγική της Νέας Δημοκρατίας. Οι Κύρτσος και Καραμανλής ήρθαν σε ρήξη αλλά ο Ρουσόπουλος τρύπωσε τελικά στο κόμμα της φιλελεύθερης παράταξης.
Κάπως έτσι βρέθηκε ο κύριος Ρουσόπουλος στο κόμμα μέσω του οποίου σήμερα κάνει λόγο για πολιτική σταθερότητα και συνέπεια δίπλα στον κύριο Κυρανάκη. Και αν κάποιοι διερωτώνται γιατί ασχολούμαστε με τέτοια πρόσωπα υπενθυμίζουμε τους λόγους. Πρώτον γιατί υπάρχουμε ακόμη άνθρωποι που διαθέτουμε μνήμη και δεν ανεχόμαστε να παίζουν οι εκπρόσωποι της εξουσίας με τα νεύρα μας. Και, δεύτερον, γιατί οι συγκεκριμένοι τύποι απλώνουν τα χέρια τους στον εθνικιστικό χώρο. Ας προσέχουν γιατί υπάρχει πλέον μια αιωρούμενη βέργα. Σε ό,τι αφορά την αυτόνομη νεολαία πέρασαν οι εποχές των καρατζαφέρηδων και των μιχαλολιάκων. Τα εστιατόρια της Δεξιάς βαράνε μύγες….
ΥΓ. Όσον αφορά τον Ανδρέα Παπανδρέου εμείς πρέπει να τον κατηγορούμε γιιατί δεν έκανε πολλά απ' όσα υποσχέθηκε. Οι Δεξιοί τον κατηγορούν για όσα είπε.
Εκπληκτικό άρθρο για να μαθαίνουμε εμείς οι νεότεροι τι σημαίνει Δεξιά και τι σημαίνει σύστημα Σημίτη. Αρχικά Σταμάτη συγχαρητήρια για το ότι άντεξες να δεις το βίντεο του σιχαμένου, "γκόμενου", Κυρανάκη. Ο οποίος προσπαθεί να γοητεύσει την συντηρητική νεολαία με το, δήθεν, British conservative στυλ του. Βέβαια ας μην ξεχνάμε ότι ο ίδιος έσκιζε τα ρούχα του για το ότι έβαλε "πιστό χιτλερικό" υπεύθυνο σε... δομή προσφύγων! Υποθέτω ότι στον καπιταλισμό όλες οι δουλειές είναι ντροπή αλλά σαν την ντροπή της Δεξιάς, δεν έχει!
Ψηλά το κεφάλι παιδιά, θα ξυπνήσει ο κόσμος! Όπως έλεγε και ο Bowden, «Situations are never hopeless!»
Ο/Η Ανώνυμος είπε...μη σταματάς να τους πονάς
Κυρανάκη πες αλεύρι...😄
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ο "Αμερικάνος" παραμένει το νο1 μυστήριο στην μεταπολεμική ελληνική ιστορία. Είναι δυνατόν ο γιος του σκληρού βενιζελικού αγγλόφιλου πρωθυπουργού, ο απόφοιτος του Χάρβαρντ, ο campaigner των Δημοκρατικών όσο ζούσε στις ΗΠΑ, να είδε στα γεράματα το φως το αληθινό και να έγινε τριτοκοσμικός σοσιαλιστής ή ήταν εξαρχής βαλτός; Ή απλά υπήρξε ένας καιροσκόπος που καβάλησε το αδικαίωτο εαμογενές ρεύμα της ριζοσπαστικής μεταπολίτευσης; Το σίγουρο είναι ότι οι πασοκοκυβερνήσεις των 80ς φάνταζαν μια παραφωνία εντός του "ελεύθερου κόσμου" των Ρήγκαν-Θάτσερ, αλλά και διεθνώς με την μεταμαοική Κίνα του Τενγκ και την έτοιμη για φευγάλα ΕΣΣΔ της περεστρόικα να μην αφήνουν πολλά περιθώρια ελπίδας για κάτι σοσιαλιστικότερο σε παγκόσμιο επίπεδο. Η ρητορική και η αισθητική της τότε ελληνικής πολιτικής σκηνής ήταν πολύ κόντρα στο κυρίαρχο ρεύμα. Στην πράξη βέβαια κάπου μπλόκαρε το πράμα. Για τα ορφανά του Σημίτη που βρήκαν φιλοξενία στον Κούλι τί να πούμε; Όμοιος ομοίω...
C
Το αμερικανοδουλο ΘΑΣΟΚ δεν έπραξε ΚΑΝΕΝΑ απο τα αντινατοικά του συνθήματα.
Ας σκεφτούμε ότι υπήρχε ένα κόμμα το οποίο πολλοί αποκαλούν αμερικανοδουλο (όπως ο προηγούμενος σχολιαστής) και η ελλαδική Δεξιά το κατηγορεί ως αντιαμερικανικό. Πρόκειται πραγματικά για την ντροπή της μεταπολεμική εθνικής μας ιστορίας η ραγιαδικη νοοτροπία της Δεξιάς.
Στο θέμα του παπανδρεικου ΠΑΣΟΚ μπορεί να απλωθεί μεγάλη συζήτηση. Γόνιμη η προσέγγιση του C. Ένα θετικό ήταν ότι ακόμη και αν συμφωνήσουμε όλοι ότι οι αντι-νατοϊκες και αντισιωνιστικές κορώνες ήταν ψευδείς (που προφανώς είναι έτσι) και μόνο το γεγονός ότι πέρασαν σε ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας ως επίσημη κυβερνητική αφήγηση είχε μια σημασία για την διαμόρφωση της ευρύτερης κουλτούρας της δεκαετίας του '80.
C βαζεις ένα ενδιαφερον θέμα.Αν ο
Αντρεας ήταν βαλτος δεν ξερω .Πολιτικά μιλώντας θα έλεγα οτι ανέλαβε να εκπροσωπήσει το ( μεγαλο) κομμάτι του Ελληνικου λαού που ήθελε να τελειώσει η εμφυλιοπολεμική πληγή Σε αντιθεση με τους τωρινους πολεμισταραδες του διαδικτυου που αυνανιζονται με μελιγαλαδες ,βιτσι γραμμους κλπ ο λαος μας σε μεγαλο ποσοστο ηθελε να τελειωσει το μισος και το μετεμφυλιακο κρατος.Το ρευμα αυτο το εξεφρασε αρχικα ο Πλαστηρας με τα περιφημα μετρα ειρηνευσης καθως και την επαναφορα ορισμενων εαμικων αξιωματικων στο στρατευμα.Ταυτοχρονα ειχαμε την δραση του Ιωαννη Σοφιανοπουλου που εβαλε τις θεωρητικες βασειες για το εγχειρημα .Το 1956 νομιζω ειχαμε την δημοκρατικη ενωση.7 χρονια μετα την ληξη του εμφυλιου οι πρωην αντιμαχομενοι κατεβηκαν σε κοινο σχημα στις εκλογες ζητωντας ομαλοτητα.
Αρχιτεκτονας του σχηματος ο Καρταλης ο οποιος ζηταει συμφιλιωση με τολμηρη αρθρογραφια.Εκανε δε και ενα ταξιδι στην Μοσχα.Την σκυταλη για το αιτημα της συμφιλιωσης το πηρε ο γερος με την ενωση κεντρου και το εξεφρασε επιθετικα και ριζοσπαστικα ο γιος του ο Αντρεας.Μην το πλατυαζω τα υπολοιπα τα ψιλοξερουμε.Εδω για αλλη μια φορα να πω οτι σοβαροι ανθρωποι που ειχαν ζησει τα γεγονοτα επιζητουσαν την συμφιλιωση ενω οι τωρινοι άκαπνοι του διαδικτυου ζητανε αδελφικό αίμα.Τελειωνοντας ξεχασα να πω οτι σε ολο αυτο το συμφιλιωτικο ρευμα επαιξε ρολο ο Κομνηνος Πυρομαγλου υπαρχηγος του ΕΔΕΣ που ενταχθηκε στην ΕΔΑ αλλα και αλλοι Εδεσιτες( πχ στρατηγος κοσιντας) .
Εμείς οι διαφωτιστές, οι μητσοτακικοί, οι αλβανοφιλελεύθεροι, οι φουκουγιαμιστές, οι γιάνκηδες, εσάς τους ρομαντικούς, τους σταλίνες, τους ρωσοσερβόδουλους, τους αντιδυτικούς, θα βρίσκουμε πάντα τον τρόπο να σας τσακίζουμε. Δεν έχει σημασία αν θα το κάνουμε με τη Μαντόνα και τη Lady Gaga ή με τη τζιχάντ, τον UCK και το Αζόφ, αλλά θα το κάνουμε. Το δολάριο, το Χόλιγουντ και οι πορτοκαλί αζοφικές ή μαύρες ουαχαμπιτικές επαναστάσεις θα είναι πάντα ο εφιάλτης σας. Να μας τρέμετε Σταλινομαδούροι και Στρασσεροδραγούμηδες.
Παιδιά θα σχολιάσω και δεύτερη φορά αν και δεν το συνηθίζω. Βέβαια με έχει κάνει trigger η αναφορά σε Δεξιά και Αμερική και ίσως για αυτό να πήρα φόρα! Χαχα!
Σκεφτόμουν πως δεδομένα πρέπει να λάβουμε τα μέτρα μας και να οργανωθούμε ουσιαστικά. Πως παραμένουν οι τριτοκοσμικές χώρες, τριτοκοσμικές; Γιατί εδώ και χρόνια οι Φιλιππίνες, η Ταϊλάνδη, το Πακιστάν είναι τριτοκοσμικά; Γιατί δεν ανατρέπει ο κόσμος το σύστημα εκεί; Μάλιστα υπήρχαν κάποτε και αφελείς Μαοϊκοί οι οποίοι έλεγαν ότι η επανάσταση θα ξεκινήσει από εκείνες τις χώρες λόγω των αθλίων συνθηκών. Συγκεκριμένα στις Φιλιππίνες το να έχεις στέγη στο σπίτι σου που να μην στάζει νερό θεωρείται επίτευγμα!
Τι σταματάει τελικά αυτές τις χώρες από το να αναπτυχθούν; Το ότι δεν μπορούν να παράγουν πολιτισμό; Το i.q τους; Τίποτα από όλα αυτά! Απλά η αμερικανική τους πρεσβεία τους έπεισε ότι έτσι είναι η κατάσταση και ή θα την δεχτούν ή θα φύγουν! Και επιλέγουν να φύγουν! Ο Καστοριάδης, με τον οποίο με χωρίζει πολιτική άβυσσος, είχε πει κάτι φοβερά σωστό. «Μπορεί και να θέλουμε να ζήσουμε σαν δούλοι...». Η ερώτηση λοιπόν είναι η εξής. Θα αφήσουμε να αλωνίζει η Δεξιά και η Αριστερά σε σημείο που η μέση Ελληνίδα θα γίνει... Ταϊλανδή;
Στο εθνοσυμφιλιωτικό ρεύμα συναγωνιστή Λώλε πρέπει να μπουν και τα μεγάλα Συλλαλητήρια του 1955 για το Κυπριακό που οργάνωνε η ΕΔΑ, αλλά και ο δίσκος του Μίκη "Το τραγούδι του νεκρού αδερφού" (1962) που κλείνει με το "συναδέλφωση αντάρτες-φαντάροι" και που δέχτηκε ταυτόχρονα κριτική από εμφυλιολάγνους δεξιούς και σταλίνες του Βουκουρεστίου, αλλά στην καρδιά του λαουτζίκου μίλησε.
Έχεις δίκιο δεν είχε πάει το μυαλό μου.Συμπληρωνω οτι το εννλόγω ρευμα ιδεολογικά ανέπτυξε( δυστυχως οχι συλλογικα και συγκροτημενα ) τρεις άξονες :
-- Την αναγκη για εθνικη ανεξαρτησια γιατο θεωρουσε οτι οι ξενοι προστατες μεθοδευσαν τον εμφυλιο.
-Την αναγκη για δημοκρατια με την εννοια του να γινει ο λαος αφεντης στον τοπο του και να αποφασιζει για το μελλον του.
- Την κοινωνικη δικαιοσυνη αφου με τις τρομερες ανισοτητες δισλυεται ο κοινωνικος ιστος.Αλλωστε πατριδα δεν ειναι μονο τα μεγαλεια του παρελθοντος αλλα και το τωεα ,το να ζω και να προκοβω στον τοπο μου.
Πανω σε αυτους τους αξονες κατα καιρους συναντηθηκαν πολλοι καο διαφορετικοι.Πχ ο εθνικοσοσιαλιστης οικονομογος Δημοσθενης Στεφανιδης με τον Ηλια Ηλιού! Μην το τραβαω άλλο και κουράζω...
Α ρε Καραμπελιά πού κατάντησες.
Την έλεγες στους Κιτρομηλίδηδες ότι είναι μεταμοντέρνοι διαφωτιστές που θυσιάζουν το εθνικό αφήγημα για χάρη του δυτικότροπου κοσμοπολιτισμού, πού να 'ξερες ότι θα γινόσουν χειρότερος, θα έφτανες εδώ:
https://pbs.twimg.com/media/FTMFE03WUAE6fnx?format=jpg&name=900x900
https://www.ethnos.gr/history/article/209490/miaaisxrhprodosiapoyxexasthkeotanobasiliaskonstantinosoprothypoyrgoskaiometaxasparedosanthnanatolikhmakedoniastoysboylgaroys
Περαστικά στην προδοτική ακροδεξιά! Ο λαός σας φτύνει κακομοιρηδες.. Ζήτω η τριτη θέση!
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Στα φιλελεύθερα και αποβράσματα απαντάμε κάνοντας πλάκα. Ιδίως για ιστορικά θέματα. Επειδή το έχουμε δει το συγκεκριμένο δημοσίευμα, θες κονιορτοτοποιήσουμε την επιχειρηματολογία του ; Αν το θες μπορείς να το ζητήσεις. Δώσε μας μόνο χρόνο, γιατί αυτή την εποχή τρέχουν πολλά θέματα και ετοιμάζουμε ευχάριστες εκπλήξεις για την επόμενη εβδομάδα. Το συγκεκριμένο αρθριδιο επειδή είναι προβοκατόρικο, μπορεί να ξηλωθεί από τις ιδέες τις υπεκφυγές του γκαρσονιου που το έγραψε αλλά δεν το υπέγραψε.
Μίλησα εναντιον της ακροδεξιάς και ΟΧΙ εναντιον του ρομαντισμού και πηρα μονο ειρωνίες. Μάλιστα..
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ζητάω να το κονιορτόποιησεις τοτε. Και σε ξεχωριστό άρθρο μάλιστα, γιατί οχι.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Πρώτε ανώνυμε και εμείς εναντίον των ακροδεξιών απευθυνόμαστε. Όχι εναντίον σου. Εκτός και αν έχεις τη μύγα.
Δεύτερε ανώνυμε, θα γίνει. Απλά θέλουμε χρόνο.
"Σοβαροί" πατριδοκάπηλοι μικροπολιτικοὶ πού πουλᾶνε καὶ τὴ μάνα τους γιὰ μιὰ θέση στὸ κοινοβούλιο. Τὸ ἄρθρο εἶναι λίαν ἐνημερωτικὸ γιὰ ἐμᾶς τοὺς νεώτερους πού ἤμασταν παιδιὰ ἤ ἀγέννητοι τὸ 2000.
ΥΓ Δὲν ξέρω ἄν ἔχετε ἐνημερωθεῖ σχετικά, ὅμως ἡ Κεραμέως παρουσίασε σχέδιο νόμου γιὰ τὰ ΑΕΙ τὸ ὁποῖο φέρνει τὰ πάνω-κάτω στὴν τριτοβάθμια ἐκπαίδευση.
Ευχαριστούμε φίλε. Ναι το μάθαμε. Κάνουμε μια σύντομη ανάλυση στο παραπάνω άρθρο.
Ο εμφύλιος και τα απόνερά του (διώξεις, πολωμένο κλίμα κτλ) καθόρισε την Ελλάδα για δεκαετίες, αλλά πλέον αποτελεί ιστορία. Οι πρωταγωνιστές του δεν βρίσκονται εν ζωή, ενώ οι άμεσοι απόγονοί τους έχουν καβατζάρει τα 90. Δεν έχει νόημα να τον επαναφέρουμε διαρκώς (τον εμφύλιο), ούτε προκύπτουν χρήσιμα διδάγματα από αυτόν. Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης ο άξονας σοβιετική Αριστερά- "εθνική" Δεξιά έχει καταρρεύσει.