Ροή χιονοστιβάδας παίρνουν τον τελευταίο καιρό οι αντιδράσεις για την μεταναστευτική πολιτική της κυβέρνησης. Αλλά αν περιμένει κανείς από εμάς να δικαιώσουμε αυτές τις - σπασμωδικές, ελεγχόμενες από την εξουσία και προερχόμενες από συνειδήσεις κακομαθημένων πολιτών- αντιδράσεις, μάλλον θα διαψευστεί.
Από την δεκαετία του '90, όσοι ήμασταν εθνικά ευαίσθητοι και προνοητικοί, κρούαμε τον κώδωνα του κινδύνου για την επίσημη μεταναστευτική πολιτική που, εμπνευσμένη καθώς ήταν από τα κέντρα εξουσίας των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον, προωθούσε την παγκοσμιοποίηση μέσω της πληθυσμιακής αλλοίωσης των ευρωπαϊκών εθνικών ταυτοτήτων. Αλλά, τότε, ο μέσος Έλληνας προτιμούσε να βιώνει το life style όραμα της εποχής του εκσυγχρονισμού στα night clubs της παραλιακής και να περιθωριοποιεί οποιαδήποτε εθνοκεντρική κριτική της επικρατούσας πολιτικής τάσης.
Και τα χρόνια περνούσαν. Και σταδιακά όλοι άρχισαν να αντιλαμβάνονται τον διεκπεραιωτικό ρόλο των δυο κομμάτων εξουσίας (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) και τον κομβικό χαρακτήρα των παρεμβάσεων της Αριστεράς (εποχή καταλήψεων παλαιού Εφετείου κλπ) στην εφαρμογή του σχεδιασμού των κέντρων της παγκοσμιοποίησης. Αλλά και πάλι, λίγοι έδειξαν να ενδιαφέρονται.
Ώσπου φτάσαμε στο ερεβώδες 2019. Όπου οι Έλληνες ψηφοφόροι (ακόμη και λαμβάνοντας υπόψη τις πιθανές εκλογικές αλλοιώσεις της Singular logic) διαμόρφωσαν ένα συντριπτικά πλειοψηφικό ρεύμα υπέρ της οικογένειας Μητσοτάκη. Της οικογένειας που συνδέεται όσο καμιά άλλη με τον γερμανικό παράγοντα στην πολιτική ζωή του τόπου. Όπου ο εν λόγω παράγοντας, μέσω της κυβέρνησης Μέρκελ, είναι ο κεντρικός υπεύθυνος για την εφαρμογή των μεταναστευτικών πολιτικών της παγκοσμιοποίησης στην Ευρώπη, συνεργαζόμενος στενά με την Τουρκία.
Κι ελάχιστους μήνες μετά την ντροπιαστική εκλογική του συμπεριφορά, ο μέσος Έλληνας θυμήθηκε να ασκήσει κριτική στην κυβέρνηση για την μεταναστευτική της πολιτική. Την πολιτική, δηλαδή, για την εφαρμογή της οποίας τα διεθνή κέντρα εξουσίας προώθησαν την παρούσα κυβέρνηση στο κέντρο της ελληνικής πολιτικής ζωής. Αν μη τι άλλο, αυτό αποτελεί σχιζοφρενικό παράδοξο του τρόπου σκέψης των (νεο)Ελλήνων πολιτών. Το οποίο, μάλιστα, εκδηλώνεται με τρόπους γκροτέσκους, απαράδεκτους κι επικίνδυνους (όπως τα μπάρμπεκιου με τα σουβλάκια και οι υπόλοιπες σαχλαμάρες που οργανώνουν τύποι με αστικά εξωτερικά γνωρίσματα και Δεξιές ιδεολογικές καταβολές).
Για να τελειώνουμε με το συγκεκριμένο ζήτημα η θέση της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ είναι η εξής. Ασφαλώς και δίνουμε προτεραιότητα στην διαφύλαξη των εθνικών ταυτοτήτων των ευρωπαϊκών λαών και αγωνιζόμαστε για να ανατραπεί η μεταναστευτική πολιτική των, φιλελεύθερων κι αριστερών, διεθνιστών εξουσιαστών. Αλλά απέχουμε πολύ από το να δικαιώσουμε τους συμπολίτες μας, που μετά από τριάντα χρόνια άρχισαν να ανησυχούν. Επιπλέον, απορρίπτουμε με αηδία κακομαθημένα και (πιθανά) προβοκατόρικα δρώντα λαμόγια της Δεξιάς, που στρέφουν τα βέλη τους κατά του τελευταίου τροχού αυτού του συστήματος, δηλαδή κατά των μεταναστών, ενώ δεν βγάζουν τσιμουδιά για τους αστούς και πλουτοκράτες κεντρικούς σχεδιαστές της μεταναστευτικής πολιτικής.
Και, βέβαια, περιφρονούμε κατάμουτρα εκείνους που προτείνουν να σταλούν οι παράνομα εισερχόμενοι μετανάστες σε ακατοίκητα νησιά, χωρίς νερό, ρεύμα και ιατρική περίθαλψη. Εάν γίνουμε κάποτε αληθινά ανεξάρτητο εθνικό κράτος, με την κατάλληλη φύλαξη των συνόρων, θα σταματήσουν οι παράνομες μεταναστευτικές ροές σε λίγες μόλις ημέρες. Και, ασφαλώς, θα εκπονηθεί ένα σχέδιο διαφύλαξης της πληθυσμιακής μας σύστασης και απέλασης όσων δεν δικαιούνται άσυλο. Για να συμβεί, όμως, κάτι τέτοιο θα πρέπει η παραδοσιοκρατία να γίνει κυρίαρχη πολιτική τάση. Αλλά επειδή κάτι τέτοιο μάλλον δείχνει να αργεί δεν σημαίνει ότι οι παραδοσιοκράτες και οι αληθινοί εθνικιστές θα ανεχθούν να πεθαίνουν άνθρωποι αβοήθητοι σε βραχονησίδες, χωρίς νερό και ρεύμα ή ότι θα υποστηρίζουν αντιδράσεις που έχουν κακκοήθες και αντιαισθητικό ύφος, όπως τα μπάρμπεκιου και οι λοιπές ανοησίες, προκειμένου εκείνοι που πριν λίγους μήνες ψήφισαν -και μελλοντικά θα ξαναψηφίσουν- την Νέα Δημοκρατία να φέρουν σε πέρας τους πολιτικούς τους σχεδιασμούς .
Όλοι αυτοί οι νέοι τοπικοί πατριωτικοί(;) σύλλογοι που ξεφυτρώνουν, λοιπόν, προκειμένου να οργανώσουν τις αντιδράσεις στην μεταναστευτική πολιτική της κυβέρνησης, καλό θα ήταν να εστιάσουν σε δημιουργικές πρωτοβουλίες υπεράσπισης της εθνικής μας ταυτότητας και προώθησης του λαϊκού ελληνικού πολιτισμού, (πρωτοβουλίες εθνικής επανενεργοποίησης της κοινωνίας μας δηλαδή), ώστε να γονιμοποιηθεί μελλοντικά μια εθνοκεντρική πολιτική σκέψη η οποία θα αποτελέσει αντίβαρο στον εξουσιαστικό διεθνισμό. Και όχι να αναλωθούν σε κραυγές κατά των μεταναστών, οι οποίοι, σε τελική ανάλυση, ευθύνονται λιγότερο από τους Μητσοτάκηδες, την Μέρκελ, τον Σόρος και τον Πάιατ, για την ταυτοτική μας αλλοίωση που επιχειρείται.
Κατά συνέπεια στους «καθώς πρέπει», αστούς νεοπατριώτες, που έχουν αργά εθνικά αντανακλαστικά κι απαιτούν να τους στηρίξουμε, απαντάμε με το rock που αγαπάμε...
