Όψιμοι «πατριώτες», νεοεμφανιζόμενοι σύλλογοι πολιτών που (δήθεν) στρέφονται κατά της μεταναστευτικής πολιτικής και λοιπές σαχλαμάρες

Ροή χιονοστιβάδας παίρνουν τον τελευταίο καιρό οι αντιδράσεις για την μεταναστευτική πολιτική της κυβέρνησης. Αλλά αν περιμένει κανείς από εμάς να δικαιώσουμε αυτές τις - σπασμωδικές, ελεγχόμενες από την εξουσία και προερχόμενες από συνειδήσεις κακομαθημένων πολιτών- αντιδράσεις, μάλλον θα διαψευστεί.

Από την δεκαετία του '90, όσοι ήμασταν εθνικά ευαίσθητοι και προνοητικοί, κρούαμε τον κώδωνα του κινδύνου για την επίσημη μεταναστευτική πολιτική που, εμπνευσμένη καθώς ήταν από τα κέντρα εξουσίας των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον, προωθούσε την παγκοσμιοποίηση μέσω της πληθυσμιακής αλλοίωσης των ευρωπαϊκών εθνικών ταυτοτήτων. Αλλά, τότε, ο μέσος Έλληνας προτιμούσε να βιώνει το life style όραμα της εποχής του εκσυγχρονισμού στα night clubs της παραλιακής και να περιθωριοποιεί οποιαδήποτε εθνοκεντρική κριτική της επικρατούσας πολιτικής τάσης.

Και τα χρόνια περνούσαν. Και σταδιακά όλοι άρχισαν να αντιλαμβάνονται τον διεκπεραιωτικό ρόλο των δυο κομμάτων εξουσίας (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) και τον κομβικό χαρακτήρα των παρεμβάσεων της Αριστεράς (εποχή καταλήψεων παλαιού Εφετείου κλπ) στην εφαρμογή του σχεδιασμού των κέντρων της παγκοσμιοποίησης. Αλλά και πάλι, λίγοι έδειξαν να ενδιαφέρονται.


Ώσπου φτάσαμε στο ερεβώδες 2019. Όπου οι Έλληνες ψηφοφόροι (ακόμη και λαμβάνοντας υπόψη τις πιθανές εκλογικές αλλοιώσεις της Singular logic) διαμόρφωσαν ένα συντριπτικά πλειοψηφικό ρεύμα υπέρ της οικογένειας Μητσοτάκη. Της οικογένειας που συνδέεται όσο καμιά άλλη με τον γερμανικό παράγοντα στην πολιτική ζωή του τόπου. Όπου ο εν λόγω παράγοντας, μέσω της κυβέρνησης Μέρκελ, είναι ο κεντρικός υπεύθυνος για την εφαρμογή των μεταναστευτικών πολιτικών της παγκοσμιοποίησης στην Ευρώπη, συνεργαζόμενος   στενά με την Τουρκία.

Κι ελάχιστους μήνες μετά την ντροπιαστική εκλογική του συμπεριφορά, ο μέσος Έλληνας θυμήθηκε να ασκήσει κριτική στην κυβέρνηση για την μεταναστευτική της πολιτική. Την πολιτική, δηλαδή, για την εφαρμογή της οποίας τα διεθνή κέντρα εξουσίας προώθησαν την παρούσα κυβέρνηση στο κέντρο της ελληνικής πολιτικής ζωής. Αν μη τι άλλο, αυτό αποτελεί σχιζοφρενικό παράδοξο του τρόπου σκέψης των (νεο)Ελλήνων πολιτών. Το οποίο, μάλιστα, εκδηλώνεται με τρόπους γκροτέσκους, απαράδεκτους κι επικίνδυνους (όπως τα μπάρμπεκιου με τα σουβλάκια και οι υπόλοιπες σαχλαμάρες που οργανώνουν τύποι με αστικά εξωτερικά γνωρίσματα και Δεξιές ιδεολογικές καταβολές).


Για να τελειώνουμε με το συγκεκριμένο ζήτημα η θέση της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ είναι η εξής. Ασφαλώς και δίνουμε προτεραιότητα στην διαφύλαξη των εθνικών ταυτοτήτων των ευρωπαϊκών λαών και αγωνιζόμαστε για να ανατραπεί η μεταναστευτική πολιτική των, φιλελεύθερων κι αριστερών, διεθνιστών εξουσιαστών. Αλλά απέχουμε πολύ από το να δικαιώσουμε τους συμπολίτες μας, που μετά από τριάντα χρόνια άρχισαν να ανησυχούν. Επιπλέον, απορρίπτουμε με αηδία κακομαθημένα και (πιθανά) προβοκατόρικα δρώντα λαμόγια της Δεξιάς, που στρέφουν τα βέλη τους κατά του τελευταίου τροχού αυτού του συστήματος, δηλαδή κατά των μεταναστών, ενώ δεν βγάζουν τσιμουδιά για τους αστούς και πλουτοκράτες κεντρικούς σχεδιαστές της μεταναστευτικής πολιτικής.


Και, βέβαια, περιφρονούμε κατάμουτρα εκείνους που προτείνουν να σταλούν οι παράνομα εισερχόμενοι μετανάστες σε ακατοίκητα νησιά, χωρίς νερό, ρεύμα και ιατρική περίθαλψη. Εάν γίνουμε κάποτε αληθινά ανεξάρτητο εθνικό κράτος, με την κατάλληλη φύλαξη των συνόρων, θα σταματήσουν οι παράνομες μεταναστευτικές ροές σε λίγες μόλις ημέρες. Και, ασφαλώς, θα εκπονηθεί ένα σχέδιο διαφύλαξης της πληθυσμιακής μας σύστασης και απέλασης όσων δεν δικαιούνται άσυλο. Για να συμβεί, όμως, κάτι τέτοιο θα πρέπει η παραδοσιοκρατία να γίνει κυρίαρχη πολιτική τάση. Αλλά επειδή κάτι τέτοιο μάλλον δείχνει να αργεί δεν σημαίνει ότι οι παραδοσιοκράτες και οι αληθινοί εθνικιστές θα ανεχθούν να πεθαίνουν άνθρωποι αβοήθητοι σε βραχονησίδες, χωρίς νερό και ρεύμα ή ότι θα υποστηρίζουν αντιδράσεις που έχουν κακκοήθες και αντιαισθητικό ύφος, όπως τα μπάρμπεκιου και οι λοιπές ανοησίες, προκειμένου εκείνοι που πριν λίγους μήνες ψήφισαν -και μελλοντικά θα ξαναψηφίσουν- την Νέα Δημοκρατία να φέρουν σε πέρας τους πολιτικούς τους σχεδιασμούς .


Όλοι αυτοί οι νέοι τοπικοί πατριωτικοί(;) σύλλογοι που ξεφυτρώνουν, λοιπόν, προκειμένου να οργανώσουν τις αντιδράσεις στην μεταναστευτική πολιτική της κυβέρνησης, καλό θα ήταν να εστιάσουν σε δημιουργικές πρωτοβουλίες υπεράσπισης της εθνικής μας ταυτότητας και προώθησης του λαϊκού ελληνικού πολιτισμού, (πρωτοβουλίες εθνικής επανενεργοποίησης της κοινωνίας μας δηλαδή), ώστε να γονιμοποιηθεί μελλοντικά μια εθνοκεντρική πολιτική σκέψη η οποία θα αποτελέσει αντίβαρο στον εξουσιαστικό διεθνισμό. Και όχι να αναλωθούν σε κραυγές κατά των μεταναστών, οι οποίοι, σε τελική ανάλυση, ευθύνονται λιγότερο από τους Μητσοτάκηδες, την Μέρκελ, τον Σόρος και τον Πάιατ, για την ταυτοτική μας αλλοίωση που επιχειρείται.

Κατά συνέπεια στους «καθώς πρέπει», αστούς νεοπατριώτες, που έχουν αργά εθνικά αντανακλαστικά κι απαιτούν να τους στηρίξουμε, απαντάμε με το rock που αγαπάμε...

Ο ρόλος των ανδρών

                                                                     του Αχιλλέα

Τις τελευταίες δεκαετίες πολλοί συγγραφείς, ακτιβιστές και καθηγητές πανεπιστημίων έχουν προσπαθήσει να δώσουν μια ερμηνεία στην έννοια του άνδρα. Καταστάσεις που κάποτε θεωρούνταν φυσικά αυτονόητες, πλέον, στην μεταμοντέρνα παραζάλη της εποχής μας, τίθενται υπό αμφισβήτηση. Κονστρουκτιβιστές, αριστεροί και δεξιοί μεταμοντέρνοι, ακαδημαϊκοί που εκπροσωπούν κοινωνιολογικές σχολές τις οποίες διαβάζουν μόνο οι ίδιοι και που τα πορίσματά τους μετατρέπονται σε λαϊκή ιδεολογία από τα Μ.Μ.Ε, συγκροτούν τον πυρήνα από τον οποίο εξέρχονται απόψεις που, λόγω του ένθερμου διεθνισμού τους, φτάνουν στο σημείο να θεωρούν τα φύλα ως κοινωνικές κατασκευές. Κατά την διάρκεια της παραπάνω προσπάθειας έχουν υπάρξει παράλληλες ερμηνείες οι οποίες είναι φαινομενικά αντιφατικές, αλλά ταυτόχρονα συνυπάρχουν. Έτσι, οι άντρες στην σκέψη του τρίτου κύματος φεμινισμού έχουν τα ηνία της κοινωνίας και αποτελούν «δαιμονικά αρσενικά» (όρος ο οποίος έχει χρησιμοποιηθεί για την ανταγωνιστικότητα μεταξύ των ανδρών από φεμινιστικούς κύκλους) αλλά παράλληλα, σύμφωνα πάντα με την παραπάνω θεωρία, αποτελούν υποχείρια του καπιταλιστικού, υπερκαταναλωτικού, υλιστικού κόσμου στον οποίο ζούμε.


Ασχέτως, πάντως, του τι υποστηρίζουν οι φιλελεύθεροι, τα αριστερά κινήματα και οι μεταμοντέρνοι, εμείς, αν ως παραδοσιοκράτες αναλογιστούμε τις διαφορές στις κοινωνικές δομές οι οποίες παρουσιάζονται παραδοσιακά ανάμεσα σε μητριαρχικές και πατριαρχικές κοινωνίες, θα αντιληφθούμε καλύτερα τον κόσμο στον οποίο ζουμε οι σημερινοί άντρες. Στην μακρινή μας Αμερική, του τρίτου κύματος φεμινισμού, των προπτυχιακών και μεταπτυχιακών σπουδών φύλου (gender studies), οι άνδρες καταλήγουν να αποτελούν το 93% των εργασιακών θανάτων, το 97% των θανάτων πολέμου, το 79% των θυμάτων βίαιων εγκλημάτων που επιφέρουν θάνατο. Σχεδόν οι μισοί άνδρες γονείς, οι οποίοι δεν έχουν δυνατότητα να δουν τα παιδιά τους μετά από ένα διαζύγιο, εξακολουθούν και στηρίζουν οικονομικά τα παιδιά τους. Οι άνδρες αποτελούν το 80% των αυτοχείρων και το 75% των αστέγων.

Αν μη τι άλλο, πολύ χαρακτηριστικά παραδείγματα των μετασχηματισμών της εποχής μας. Όλα τα παραπάνω μόνο θετικά δεν μπορούν να είναι για τους άνδρες, οι οποίοι τα έχουν δεχθεί ως δεδομένα και μάλιστα όχι μόνο δεν παραπονιούνται για αυτά αλλά τα έχουν δεχθεί και ως αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας μας. Εν κατακλείδι, η λύση των παραπάνω προβλημάτων μπορεί να είναι πολύπλοκη, αλλά το να αντιληφθούμε τον σημαντικό και δύσκολο ρόλο των ανδρών στην κοινωνία μας είναι απαραίτητο.

Επιμνημόσυνη δέηση για τον Κωνσταντίνο Κατσίφα στην Καλλιθέα

Την περασμένη Κυριακή ο, φίλος της λέσχης και διδάκτορας πολιτικής φιλοσοφίας, Δημήτρης Γκίκας ανέλαβε την οργάνωση επιμνημόσυνης δέησης για τον Κωνσταντίνο Κατσίφα, που πραγματοποιήθηκε στον ναό των Αγίων Πάντων της Καλλιθέας. Ασφαλώς, ήμασταν εκεί.

Στο νου και την καρδιά των μελών της λέσχης μας, ο Κατσίφας, ο Γκούμας και οι υπόλοιποι νεομάρτυρες του ελληνισμού παραμένουν ζωντανοί. Ωστόσο, το ίδιο ζωντανό παραμένει και το διαχρονικό μήνυμα του Ίωνα Δραγούμη. Αρκούν οι μάρτυρες για το έθνος μας. Πρέπει άμεσα το αίμα τους να γίνει σπορά που θα γονιμοποιήσει ένα πολιτισμικό κίνημα, το οποία θα ξυπνήσει τον μέσο Έλληνα από τον υλιστικό του λήθαργο και θα αποτελέσει την ουσιαστική απάντηση στην ιδεολογική ηγεμονία των πολιτικάντηδων του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίοησης, οι οποίοι αφήνουν στο έλεος του κάθε σφετεριστή των ελληνικών συμφερόντων τους τελευταίους πατριώτες του έθνους μας.