Έντγκαρ Άλαν Πόε,
«Εκεί που προσγειώθηκε το Κοράκι»

 
 
Ο Έντγκαρ Άλαν Πόε είναι από τους πιο πολυδιαβασμένους και σχολιασμένους, αλλά συνάμα κι από τους πιο μυστηριώδεις συγγραφείς και ποιητές στην ιστορία της Λογοτεχνίας. Ως κατεξοχήν εκφραστής του αμερικανικού Ρομαντισμού στην πεζογραφία, ασχολήθηκε με θέματα μακάβρια όπως το μυστήριο, η αστυνομική αναζήτηση, το πένθος και η φύση του θανάτου. Καταπιάστηκε επίσης και με την κρυπτογραφία, την αστρονομία, τη φιλοσοφία, τη λογοτεχνική θεωρία και κριτική. Ωστόσο, ο ίδιος υποστήριζε ότι η σημαντικότερή του πνευματική ενασχόληση ήταν η ποίηση. Ως ποιητής θεωρείται γεννήτορας του ρεύματος του Συμβολισμού. 
 
Ο Πόε επηρέασε πολλές γενιές μεταγενέστερων συγγραφέων και άλλων δημιουργών, τόσο με τη θεματολογία του όσο και με την αισθητική του. Αντίστοιχα, η ζωή του ήταν γεμάτη, δυσκολίες, περιπλανήσεις, αποτυχίες και περίεργα γεγονότα, ενώ ακόμα και ο θάνατός του σε ηλικία μόλις 40 ετών αποτελεί μυστήριο, καθώς ποτέ δεν έγινε ακριβώς γνωστό από τι πέθανε.
 
Γεννημένος το 1809 στην Βοστώνη έμεινε ορφανός στα τρία του χρόνια. Εντούτοις στάθηκε τυχερός γιατί ο έμπορος Τζων Άλαν τον μεγάλωσε σα να ήταν δικό του παιδί. Όμως ο Πόε άρχισε από τα εφηβικά του χρόνια να αποκτά κακές συνήθειες, κυριότερη εκ των οποίων υπήρξε η χαρτοπαιξία. Μετά από ένα χρόνο σπουδών εγκατέλειψε το πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια ενώ στα δεκαοχτώ του έφυγε από το σπίτι και κατατάχτηκε στο στρατό απ’ όπου αποστρατεύτηκε στο τέταρτο έτος των σπουδών λίγο πριν γίνει στρατιωτικός. Για το υπόλοιπο της ζωής του έζησε με τα έσοδα από τα βιβλία που έγραφε και από τις δημοσιογραφικές του δραστηριότητες. Ο αλκοολισμός έγινε μια ακόμη από τις κακές του συνήθειες και σημάδεψε την πορεία του μέχρι το τέλος της. Στα είκοσι εφτά του χρόνια νυμφεύτηκε την δεκατριάχρονη εξαδέλφη του. Ο θάνατός της, όμως, το 1847 τον κλόνισε ακόμη περισσότερο. Ο αλκοολισμός του έγινε πια επικίνδυνος. Το αποτέλεσμα ήταν να πεθάνει και ο ίδιος στη Βαλτιμόρη το 1849 μετά από ένα μεγάλο μεθοκόπι. Ωστόσο, ποτέ δεν μαθεύτηκε ο πραγματικός λόγος του θανάτου του. Το γεγονός ότι ήταν μεθυσμένος δεν υπήρξε κάτι πρωτόγνωρο για κάποιον συνηθισμένο στο ποτό. Το βράδυ του θανάτου του, τον Οκτώβριο του 1849, ο Πόε βρέθηκε να περιπλανιέται σε αλλόφρονα κατάσταση στους δρόμους της Βαλτιμόρης, επαναλαμβάνοντας ασυνάρτητα λόγια. Μεταφέρθηκε σε ένα νοσοκομείο όπου εξέπνευσε μερικές μέρες αργότερα, χωρίς ποτέ να ξαναβρεί τα λογικά του, ενώ το πιστοποιητικό θανάτου και τα αποτελέσματα της όποιας νεκροψίας ίσως έγινε εξαφανίστηκαν από κάθε αρχείο. Έτσι, η αμφιβολία που συνόδευσε τον θάνατό του βοήθησε στο να δημιουργηθούν διάφορες θεωρίες και να αναπτυχθούν ακόμη και μυστηριώδεις εκδοχές γι’ αυτόν.
 
Στα πεζά του κείμενα ο Πόε ξεκίνησε την λογοτεχνική του καριέρα έχοντας ως επιρροές τα προγενέστερα έργα του γερμανικού και του βρετανικού ρομαντισμού και κυρίως εκείνα που εμπεριείχαν ιστορίες τρόμου. Ωστόσο, μπόλιασε σε αυτές το δημοσιογραφικό του ύφος συνοδευόμενο από την εμπειρία της ανάγνωσης εκατοντάδων ιστοριών στις εφημερίδες. Έτσι, διαμόρφωσε εξαρχής το ιδιότυπο στυλ γραφής του.
 
Στην πεζογραφία εμφανίστηκε αρχικά μέσω μεμονωμένων έργων που έστελνε σε διαγωνισμούς. Το 1833 βραβεύτηκε για το διήγημα «Μήνυμα στο μπουκάλι» ενώ το 1838 είδε να εκδίδεται η «Αφήγηση του Άρθουρ Γκόρντον Πυμ». Το 1840 κυκλοφόρησε η πρώτη του συλλογή διηγημάτων με τον τίτλο «Ιστορίες γκροτέσκου και αραβουργημάτων (Tales of grotesque and arabesque)», η οποία αποτέλεσε σταθμό για τον αμερικανικό ρομαντισμό. Η επιρροή του γερμανικού ρομαντισμού ήταν τόσο μεγάλη εκείνη την εποχή ώστε οι κριτικοί θεώρησαν πως ο Πόε έγραφε ένα «γερμανικό λογοτεχνικό είδος». Ο ίδιος όμως απάντησε πως «ο τρόμος δεν είναι γερμανικός αλλά ψυχικός». Το 1843 ακολούθησαν οι «Ρομαντικές πρόζες του Έντγκαρ Άλαν Πόε» και το 1845 οι «Ιστορίες». Οι πωλήσεις τους δεν ήταν εξαιρετικά μεγάλες όμως ούτε και αμελητέες. Ωστόσο, ποτέ όσο βρισκόταν εν ζωή ο μεγάλος συγγραφέας δεν γνώρισε την επιτυχία που ακολούθησε τον θάνατό του.
 
Όσον αφορά την ποίηση το 1827 δημοσίευσε την πρώτη του συλλογή με τον τίτλο «Ταμερλάνος και άλλα ποιήματα». Το 1829 ακολούθησε η συλλογή «Αλ Ααραάφ» ενώ το έργο σταθμός της ποιητικής του σταδιοδρομίας ήταν «Το κοράκι» που δημοσιεύθηκε το 1845. Τα επόμενα χρόνια δημιούργησε τα «Ουλαλούμ (1847)», «Εύρηκα (1848)» και «Άνναμπελ Λη (1849)».
 
Στο πλαίσιο της πεζογραφικής του συγγραφής ο Πόε έμεινε στην ιστορία για την ποιότητα των ιστοριών τρόμου που δημιούργησε. «Ο βασιλιάς πανούκλας», «Ο οίκος των Άσερ», «Η μάσκα του κόκκινου θανάτου» και πολλά άλλα διηγήματα αποτελούν μια αξεπέραστη κληρονομιά για την λογοτεχνία του φανταστικού. Εντούτοις, δεν θα πρέπει να παραβλέπεται πως διέπρεψε και στο αστυνομικό μυθιστόρημα του οποίου δικαίως θεωρείται πατέρας. Σε πέντε αστυνομικές ιστορίες που έγραψε βρίσκει κανείς όλα σχεδόν τα χαρακτηριστικά που αναπτύχθηκαν στην αστυνομική λογοτεχνία. Το διήγημα κλειστού χώρου στα «Εγκλήματα της οδού Μοργκ», την εγκληματική λογοτεχνία που βασίζεται σε ντοκουμέντα στο «Μυστήριο της Μαρί Ροζέ», την εξαιρετική σημασία της λύσης ενός κώδικα στο «Ο χρυσός σκαραβαίος», αλλά και την ύπαρξη του πολυμήχανου ντετέκτιβ με τον ανυποψίαστο φίλο του, ενός διδύμου που εμφανίστηκε τακτικά σε μεταγενέστερα μυθιστορήματα άλλων λογοτεχνών. Στα κωμικά του διηγήματα μεταχειρίζεται συνεχώς και με δαιμονιώδη επιτυχία τον κυνισμό και το «μαύρο χιούμορ» κάνοντάς τα να εμπεριέχουν μπόλικες δόσεις από τα γνωρίσματα των διηγημάτων τρόμου ενώ σε ολόκληρη την πεζογραφική του δημιουργία κύριο στοιχείο αποτελεί η υποβολή. Τέλος, σε ορισμένες περιπτώσεις μέσα από το πλαίσιο της φανταστικής λογοτεχνικής έκφρασης σάρκασε την πρόοδο, την δημοκρατία και την γενικότερη αισθητική της Νεωτερικότητας (αν και αυτό αποτελεί μάλλον θέμα για άρθρο του Σταμάτη Μαμούτου). Το ευχάριστο είναι πως –σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει συνήθως- ο Πόε έχει τιμηθεί από τον ελληνικό εκδοτικό κόσμο, καθώς τα έργα του κυκλοφορούν μεταφρασμένα στην γλώσσα μας σε πολλές και καλές εκδόσεις.
 
Όπως ήταν αναμενόμενο η μεγάλη απήχηση των έργων του και οι φήμες που απλώθηκαν για τη ζωή του έχουν καταστήσει τα μέρη που έζησε και δημιούργησε τουριστικές ατραξιόν για χιλιάδες θαυμαστές και μελετητές των γραπτών του. Ειδικά το γεγονός ότι η περιοχή που έζησε σχεδόν όλη του τη δημιουργική ζωή είναι η ατμοσφαιρική Ανατολική Ακτή των Η.Π.Α. δηλαδή η «Νέα Αγγλία», δίνει στον πιθανό επισκέπτη έναν λόγο παραπάνω να βαδίσει στα χνάρια του «καταραμένου» συγγραφέα.
 
Στη Βοστόνη της Μασαχουσέτης υπάρχει μια περίτεχνη σκαλιστή πλάκα που σημαδεύει το μέρος όπου γεννήθηκε, ή τουλάχιστον το πιο κοντινό κτίριο, καθώς το πραγματικό σπίτι έχει κατεδαφιστεί. Την πλάκα έχει τοποθετήσει από το 1989 η «Επιτροπή Μνήμης για τον Ε.Α. Πόε» και περιέχει ένα πολύ μικρό βιογραφικό του, με τις σημαντικότερες στάσεις της ζωής του έως και το θάνατό του. Ο φοιτητικός κοιτώνας που έζησε κατά τις σύντομες σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια αποτελεί επισκέψιμο μουσειακό χώρο, τον οποίο περιποιείται από το 1904 μέχρι σήμερα μια ομάδα φοιτητών και διδασκόντων του Πανεπιστημίου, που αποκαλείται «Raven Society», από το πασίγνωστο ποίημά του. Στο Ρίτσμοντ της Βιρτζίνια, στην πόλη που ο συγγραφέας έζησε πολλά από τα δύσκολα παιδικά του χρόνια, το Μουσείο «Ε.Α. Πόε» φιλοξενεί μια πολλή μεγάλη συλλογή από έπιπλα και προσωπικά αντικείμενα, αλλά και σπάνιες εκδόσεις των έργων του, καθώς και διάφορες εποχικές εκθέσεις. Σημαντικά εκθέματα είναι κάποια ρούχα, φωτογραφίες και σκίτσα του, καθώς και μια τούφα από τα μαλλιά του! Δύο ακόμα από τα σπίτια στα οποία έμεινε ο περιπλανώμενος Πόε, ένα στη Φιλαδέλφεια και ένα στο Bronx της Νέας Υόρκης, διατηρούνται ως μουσεία. Επίσης, στη Βαλτιμόρη του Maryland, την πόλη όπου έζησε τα τελευταία χρόνια του, σώζεται ένα ακόμα μικρό σπίτι στο οποίο κατοίκησε. Σε αυτό φυλάσσονται, μεταξύ άλλων, ένα αντίγραφο της νεκρολογίας που δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες μετά το θάνατό του, μια ακόμα τούφα από τα μαλλιά του και η ανακοίνωση για το λογοτεχνικό περιοδικό που ήθελε να εκδώσει, αλλά τον πρόλαβε ο θάνατος. Το συγκεκριμένο σπίτι-μουσείο αποτελεί έδρα της Οργάνωσης Μελετητών του Πόε «The Poe Society» και σε αυτό διοργανώνονται συγκεντρώσεις και συζητήσεις που αφορούν τη ζωή και το έργο του. Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι τουριστικό αξιοθέατο αποτελεί και το μπαρ της Βαλτιμόρης στο οποίο, σύμφωνα με μαρτυρίες, εθεάθη να πίνει ο αλκοολικός Πόε τη νύχτα που βρέθηκε να περιπλανάται παραληρώντας στους γύρω δρόμους και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο. Το μπαρ λειτουργεί μέχρι σήμερα ενώ οι ιδιοκτήτες του έχουν φροντίσει να καλλιεργήσουν τη φήμη ότι στοιχειώνεται από το φάντασμα του συγγραφέα και διοργανώνουν ξεναγήσεις στο χώρο και στα βοηθητικά δωμάτια.
 
Ο θάνατος αποτέλεσε ένα από τα θέματα του Πόε κι έναν από τους λόγους που τα γραπτά του παραμένουν μέχρι σήμερα πόλος έλξης για μελετητές και απλούς αναγνώστες. Ωστόσο αυτή η «διαλεκτική του θανάτου», που χαρακτήρισε την λογοτεχνική του δημιουργικότητα, κορυφώθηκε μέσω του δικού του μυστηριώδους θανάτου, ο οποίος ενέπνευσε μνημεία και παραδόσεις στα οποία έλαβαν χώρα για πολλά χρόνια παράξενες δραστηριότητες.
 
Το σώμα του θάφτηκε καταρχάς σε έναν απλό οικογενειακό τάφο στο πίσω μέρος του νεκροταφείου Westminster, που σήμερα βρίσκεται μέσα στο campus της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Maryland. Στον ίδιο τάφο ήταν ήδη θαμμένοι ο θείος του και ο αδελφός του. Το 1875 ξεθάφτηκε και μεταφέρθηκε σε ένα πιο «πρέπον» μνημείο στην είσοδο του ίδιου νεκροταφείου. Το μνημείο αυτό κατασκευάστηκε με τα έσοδα από έναν έρανο που διεξήγαγαν θαυμαστές και μελετητές του και είναι ολόκληρο μαρμάρινο, με μια εγχάρακτη προτομή του λογοτέχνη στη μπροστινή πλευρά. Μαζί με τον Πόε είναι θαμμένες η σύζυγός του Βιρτζίνια, που είχε πεθάνει μερικά χρόνια πριν, καθώς και η πεθερά του. Ο τάφος του είναι ένα από τα σημαντικότερα τουριστικά αξιοθέατα της Βαλτιμόρης. Οι επισκέπτες είθισται να αφήνουν ένα κέρμα στο μνημείο, ως ανάμνηση του εράνου που οδήγησε στην κατασκευή του. Η εκκλησία του νεκροταφείου αποτελεί κάθε χρόνο το σκηνικό για τον εορτασμό των γενεθλίων του από την «The Poe Society», τα μέλη της οποίας τιμούν το λογοτέχνη ντυμένα με ρούχα της εποχής του και αναπαριστώντας θεατρικά σκηνές από τις ιστορίες του.
 
Όμως η θέση του αρχικού τάφου του Πόε ήταν μέχρι πρόσφατα και η τοποθεσία για ένα πολύ παράξενο ετήσιο γεγονός, «την τελετή της Πρόποσης». Συγκεκριμένα, τα ξημερώματα της 19ης Ιανουαρίου, ημέρας των γενεθλίων του Πόε, ένας μαυροφορεμένος άνδρας έμπαινε στο νεκροταφείο, πλησίαζε τον παλιό τάφο και έκανε μια πρόποση με λίγο κονιάκ, ενώ στη συνέχεια άφηνε 3 τριαντάφυλλα και το μπουκάλι στον τάφο, μαζί με ένα σημείωμα, διαφορετικό κάθε χρόνο. Το γεγονός αυτό επαναλαμβανόταν ανελλιπώς μέχρι το 2009, ενώ οι μαρτυρίες λένε ότι ίσως ξεκίνησε το 1930 ή και νωρίτερα. Η ταυτότητα του μυστηριώδους άνδρα (ή ανδρών) δεν αποκαλύφθηκε ποτέ, ούτε ο ακριβής συμβολισμός των αντικειμένων.
 
Από τη στιγμή που έγινε γνωστή αυτή η πράξη, πολλά άτομα μαζεύονταν κάθε χρόνο στον περίβολο και μέσα στην εκκλησία του νεκροταφείου για να καταστούν μάρτυρες του απόκοσμου τελετουργικού, έχοντας όμως και τον ανάλογο σεβασμό στη διαδικασία. Οι θεατές δεν προσπάθησαν σχεδόν ποτέ να προσεγγίσουν τον άνδρα και να μάθουν την ταυτότητά του, με εξαίρεση το 2006, όταν μια ομάδα ατόμων το επιχείρησε ανεπιτυχώς. Πολλά από τα μπουκάλια και τα σημειώματα που έχει αφήσει ο μυστηριώδης άνδρας φυλάσσονται στο σπίτι-μουσείο του Πόε στη Βαλτιμόρη. Η παράδοση σταμάτησε το 2009, την επέτειο 200 χρόνων από τη γέννησή του. Το 2011 και 2012 αναβίωσε από θαυμαστές για καθαρά τουριστικούς λόγους, προκαλώντας σφοδρές αντιδράσεις σε μερίδα μελετητών του, που το θεώρησαν προσβολή του τελετουργικού.
 
Το 2009 ήταν η χρονιά που τελέστηκε στον τάφο του και μια φανταστική θεατρική αναπαράσταση της κηδείας που θα άξιζε στο μεγάλο δημιουργό. Ενώ την πραγματική του κηδεία το 1849 παρακολούθησαν μόνο ελάχιστοι συγγενείς, στην αναπαράσταση συμμετείχαν αρκετοί μελετητές του και ηθοποιοί, ντυμένοι με ρούχα της εποχής του και ενσαρκώνοντας διάφορους συγγραφείς που επηρεάστηκαν από αυτόν, απαγγέλλοντας κείμενα που γράφτηκαν ειδικά για την εκδήλωση αυτή. Το ιδιαίτερο αυτό γεγονός παρακολούθησε πλήθος θεατών που κατέφτασαν στη Βαλτιμόρη.
 
Από όλους τους ρομαντικούς λογοτέχνες ο Έντγκαρ Άλαν Πόε ήταν ίσως ο πιο κατάλληλος να αποτελέσει μετά τον θάνατό του πηγή ενός σκοτεινού ενδιαφέροντος. Έζησε λίγο αλλά η ενασχόλησή του με τη φύση του θανάτου και του πένθους, αντιλαμβανόμενα ως αξεδιάλυτα στοιχεία της ζωής, περιβάλλει το δικό του πρόωρο θάνατο με την αίγλη του μυστηρίου.
 
Κι αν κάποιος αλαφροΐσκιωτος ταξιδευτής τύχει να επισκεφτεί την Βαλτιμόρη κατά τον πρώτο μήνα του έτους μπορεί να σταθεί τυχερός και μέσα από τις ριπές του ανέμου να ακούσει τη θλιμμένη φωνή του συγγραφέα στο βραχνό κράξιμο ενός κορακιού…
 
I. Παπαδημητρόπουλος, ε. μέλος Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.

 
 

Συνέντευξη του Odi Thunderer των VALIDOR


Σε μια «μεταιχμιακή περίοδο» που ακολούθησε πολλά χρόνια αναμφισβήτητης παρακμής της Ελληνικής κοινωνίας -και ειδικά της νεολαίας μας- είναι ευτυχές να συναντά κανείς καλλιτεχνικές εκφράσεις που προσφέρουν τέρψη εκφράζοντας συναισθήματα, ποιότητες και αξίες οι οποίες για τους περισσότερους θεωρούνται χαμένες στο παρελθόν. Οι Validor αποτελούν ένα συγκρότημα της ελληνικής heavy metal σκηνής που διαθέτει τα παραπάνω γνωρίσματα.


Επικοί, με εξαιρετικές εμπνεύσεις στα album τους που φέρουν τους τίτλους «In Blood, In Battle» (από την Eat Metal Records) και «Dawn of the Avenger» (από την Iron on Iron Records), εκφράζοντας μια ανδροπρεπή αισθητική μέσω της μουσικής και των στίχων τους, συμβάλουν αναμφίβολα στο να στραφεί η εθνική μας οπτική σε προσανατολισμούς αληθινών και αρχετυπικών αξιών πέρα από τα αμφίλογα και υβριδικά σχήματα των χαοτικών καιρών μας.
 
Στην συνέντευξη που ακολουθεί το μόνιμο ιδρυτικό μέλος των Validor, Odi Thunderer, απαντά στις ερωτήσεις μας, ενημερώνοντας τους Έλληνες metalheads και τους αναγνώστες μας για τα νέα του συγκροτήματος και δίνοντας τις δικές του ερμηνείες στους προβληματισμούς μας.

Λέων ΣΤ΄, ε. μέλος Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.

Αρχικά συγχαρητήρια για τις δουλειές σου. Είναι αλήθεια ότι στους κύκλους του Ελληνικού αλλά και ξένου underground metal δημιούργησαν μεγάλη αίσθηση και δείχνουν ότι η μουσική που φτιάχνεις έρχεται να καλύψει ένα μεγάλο κενό. Πιστεύεις ότι όντως ισχύει αυτό; Θεωρείς, δηλαδή, ότι καλύπτεις ένα κενό στη μουσική μας;
 
Ναι! Θεωρώ πως οποιοδήποτε μουσικό εγχείρημα και γενικώς έργο τέχνης, είτε πρόκειται για ζωγραφική, είτε για κινηματογράφο κ.τ.λ. καλύπτει κάποιο είδος κενού μερικών ανθρώπων. Μερικές φορές καλύπτει μόνο το κενό του δημιουργού! Ευτυχώς δεν συμβαίνει αυτό με τους Validor. Ωστόσο, όπως προανέφερα, η καλλιτεχνική δημιουργία απαντά στις ανθρώπινες αναζητήσεις. Υπό αυτή την έννοια, καλύπτει κενά.
 
Είσαι ο εμπνευστής του όρου BLOOD METAL. Πιστεύω ότι δεν αντιπροσωπεύει μόνο ένα μουσικό κίνημα, όπως συμβαίνει στα (μετα)μοντέρνα είδη (post metal, sludge, drone κτλ), αλλά εκφράζει μία τελείως διαφορετική αισθητική. Τι σημαίνει BLOOD METAL;
 
Καταρχάς, Blood Metal ονομάζω τον τρόπο με τον οποίο έχω εμφυτεύσει στο καθαρόαιμο epic metal στοιχεία του thrash, σε μεγάλο βαθμό. Αλλά ναι, κρύβεται κάτι βαθύτερο από μια απλή έννοια... κρύβεται μια λεγεώνα, ένας στρατός πολεμιστών, μια ιδεολογία που, πίστεψε με, θα εξαπλωθεί!
 

Θεωρείς ικανοποιητική την απήχηση του «Dawn of the Avenger»; Απ’ όσο ξέρω βρίσκεται ήδη και σε χώρες του εξωτερικού, αποσπώντας μάλιστα εξαιρετικές κριτικές.

Ναι, έχει ήδη ταξιδέψει σχεδόν σε όλο τον κόσμο από Γερμανία, Ιταλία, ΗΠΑ μέχρι Ιαπωνία, η οποία μάλιστα το έχει αγκαλιάσει !
 
Πιστεύεις ότι η μουσική και οι στίχοι σχημάτων όπως οι Validor μπορούν να δώσουν ώθηση, έστω μέσω ενός αρχικού underground κύκλου, προκειμένου να θεμελιωθεί ένα πνευματικό κίνημα προσανατολισμένο προς αξίες και ήθη που στην ωφελιμιστική και χαοτική εποχή μας έχουν απολεσθεί;
 
Δεν θέλω να ξέρω τι είναι και τι σημαίνει underground. Διαχωρίζω εξαρχής την θέση μου από αυτόν τον όρο. Επίσης, δεν νομίζω ότι η ηθική έκλυση και η εθνική παρακμή μπορούν να καταπολεμηθούν αποκλειστικά μέσω ενός μουσικού ρεύματος, αλλά τουλάχιστον ίσως ανάψει μια σπίθα και δοθεί το κίνητρο ώστε μέσα από τις ηθικές αξίες που προβάλλονται στους Validor -μα και σε άλλες καλλιτεχνικές εκφράσεις- να προκύψει κάτι καλό για το αύριο....
 
Σε μια εποχή που η μαλθακότητα, ο ωφελιμισμός και ο καταναλωτικός φιλειρηνισμός κυριαρχούν, οι ήρωες που πολεμούν και πεθαίνουν στα τραγούδια σου δείχνουν να ασφυκτιούν. Υπάρχει διέξοδος; Εννοώ πως θα ήθελες να τους δεις; Να γυρίζουν την πλάτη στο παρόν και να στρέφουν το βλέμμα στο μέλλον ή να λύνουν το ζωνάρι και να ετοιμάζονται για καυγά, εδώ και τώρα;
 
Στρέφουν το βλέμμα στο μέλλον! Σε καμιά περίπτωση οι ήρωες μου δεν ταυτίζονται με μέθυσους τραμπούκους αμερικανικών καμπαρέ ή με αλητοπαρέες σε πλατείες που ετοιμάζονται να «πουλήσουν» ψευτομαγκιές. Οι ήρωες μου έχουν αξίες και βαθύτερους σκοπούς. Όταν θα μπουν στην μάχη κάποιο κεφάλι θα φύγει με μια κίνηση και πάντα θα υπάρχει ένας πραγματικός λόγος, όχι απλά «τσαμπουκάς».
 

Μια προβοκατόρικη ερώτηση τώρα: Αν και είναι φανερό ότι λατρεύεις τους Manowar, με τις αναφορές σου αλλά κυρίως με την μουσική σου, δείχνεις να έχεις πάρει ένα σφυρί και να διαλύεις το παρόν και το μέλλον τους. Το βλέπεις έτσι ή το θεωρείς ιεροσυλία;
 
Οι Validor πήραν σφυρί και όποιος σταθεί στον δρόμο τους θα συντριφτεί! Έτσι απλά!
 
Στο τελευταίο cd σου είχες μια εξαιρετική διασκευή στους Manilla Road. Ετοιμάζεις κάποια ανάλογη έκπληξη για το επόμενο; Θέλω αποκλειστικότητα, όπως καταλαβαίνεις…
 
Όχι. Στον επόμενο δίσκο, μπορώ να πω με βεβαιότητα πως δεν θα υπάρχει άλλη διασκευή. Ενδεχομένως μελλοντικά…
 
Η Ελληνική Ρομαντική / Πολεμική Ποίηση αλλά και Μουσική έχει αναδείξει αριστουργήματα, από τα οποία μπορούμε να εμπνευστούμε. Υπάρχει το ενδεχόμενο ένα κατεξοχήν πολεμικό συγκρότημα, όπως οι Validor, να εστιάσουν σε κάποιο σχήμα της Ελληνικής Παράδοσης και να το παρουσιάσουν μέσω της δικής τους οπτικής;
 
Όσον αφορά το παρελθόν το έχω ήδη κάνει με το «Son of Achilles» που περιέχεται στο «Dawn of the Avenger» και περιγράφει την καταστροφή της Τροίας από τον γιο του Αχιλλέα, τον Νεοπτόλεμο, ο οποίος πήγε στην αρχαία -επίσης ελληνική πόλη- ως εκδικητής. Τώρα, όσον αφορά τα μελλοντικά σχέδια, ίσως στον επόμενο δίσκο να υπάρξει άλλο ένα τραγούδι εμπνευσμένο από την ελληνική ιστορία.
 

Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια επιστροφή σε καταστάσεις των 80’s στο χώρο του metal. Βλέπουμε σχήματα του παρελθόντος να «εγείρονται από τους τάφους τους» και να προσπαθούν να ξανακερδίσουν μια θέση στον Ήλιο. Σου αρέσει αυτή η κατάσταση ή την θεωρείς false metal;
 
Νομίζω ότι αυτή είναι μια τάση που μπορεί να ανιχνευθεί όχι μόνο στον χώρο της μουσικής, αλλά και του κινηματογράφου και των άλλων τεχνών. Ωστόσο, είναι κάπως πολύπλοκα τα πράγματα για να έχει κανείς μια συνολική αποτίμηση.
 
Για παράδειγμα, υπάρχουν μεγαθήρια της μουσικής σκηνής, τα οποία ενώ είχαν προ 10ετιας δηλώσει τις τελευταίες τους συναυλίες, τους βλέπουμε μετά από χρόνια ξανά στην σκηνή.. Η «τσέπη» είναι μεγάλο θέμα. Από την άλλη υπάρχουν κι εκείνοι που προσπαθούν να αποδείξουν στον κόσμο και στους εαυτούς τους ότι η «μπογιά» τους περνάει ακόμα.
 
Αν εστιάσουμε στον κινηματογράφο, δεν νομίζω για παράδειγμα πως το Expendables είχε ως σκοπό να γεμίσει η τσέπη του Stallone λεφτά. Δεν έχει ανάγκη το μεγαλύτερο μέρος του cast από αυτά. Απλώς θέλησε όλο το team να μας πείσει πως είναι ακόμα εδώ! Και καλά έκανε! Δεν προσέβαλε κανέναν, αντιθέτως κάποιοι ικανοποιήθηκαν νιώθοντας την ανατριχιαστική νοσταλγία των 80's.
 
Ωστόσο, κάποια reunion μεγάλων μπαντών ή κάποιες συναυλίες όπου μαζεύονται όλοι εκείνοι που «σφάζονταν» για 25 χρόνια και παίζουν μαζί σαν φιλαράκια, δεν με πείθουν για το αγνό των προθέσεών τους.
 
Αν μου ζητούσες να συνοψίσω ένα γενικό συμπέρασμα για την τάση επιστροφής στα 80's θα σου έλεγα ότι μπορεί να γίνεται για λόγους οικονομικού και επαγγελματικού οφέλους αλλά μπορεί και να εκφράζει ειλικρινείς (μεν, ανεπαρκείς δε) προσπάθειες. Για να καταλήξουμε στο τι συμβαίνει πρέπει να εξετάσουμε την κάθε περίπτωση ξεχωριστά. Για παράδειγμα, η ταινία που προανέφερα αποτελεί μια από τις περιπτώσεις της δεύτερης κατηγορίας. Αντιθέτως, όσον αφορά τα καινούργια Conan, Thundercats και λοιπά, είναι σαφές πως πρόκειται για χτυπητά παραδείγματα της πρώτης, τα οποία ούτε καν θα σχολιάσω! Επίσης, θα πρέπει να σημειώσω ότι σε ορισμένα comics μου αρέσει αυτή η αναβίωση. Η εικονογράφηση μπορεί να αποδώσει πλέον καλύτερα το feeling των παλαιότερων comics, όπως νομίζω ότι συμβαίνει, για παράδειγμα, στο Conan της Dark Horse.
 
Η αισθητική των Validor, όπως και κάθε πραγματικά επικού μεταλλικού συγκροτήματος, παραπέμπει μεταξύ των άλλων και στην φανταστική λογοτεχνία. Τα περισσότερα από τα τραγούδια στις προηγούμενες δουλειές σου -αλλά και στην επερχόμενη, απ’ ό,τι συμπεραίνω βάσει των όσων έχω ακούσει- αναφέρονται σε ηρωικά πρότυπα (ιστορικά ή μυθικά), με τα οποία μεγάλωσαν γενιές και γενιές. Ποια η γνώμη σου για την λογοτεχνία του Φανταστικού;
 
Η λογοτεχνία του φανταστικού αποτελεί αγαπημένο λογοτεχνικό πεδίο. Πιστεύω όμως ότι έχει πληγεί κι αυτή από την παρακμή των καιρών μας. Τα αυθεντικά στοιχεία και αναφορές του Φανταστικού είναι άγνωστα στους περισσότερους νέους σήμερα. Τα Μ.Μ.Ε προωθούν ανόητα και ανούσια cartoon και ανάλογου επιπέδου μουσικές εκπομπές. Το επικό στοιχείο έχει εκλείψει. Δεν υπάρχουν πλέον Thundercats αλλά Pokemon. Δεν υπάρχει Terminator, ούτε καν Freddy Krueger, αλλά ηλίθιοι αμερικανοί βρικόλακες που πίνουν καφέ στο Central Park. Μόνο στα video games θα δεις επικά στοιχεία αλλά και αυτά είναι τόσο λάθος δοσμένα. Ο νέος σήμερα προτιμά να δει τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών απ' το να διαβάσει τα βιβλία.
 
Πως βλέπεις τα πράγματα σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο; Ο Κόρουμ και ο Άραγκορν, ο Αχιλλέας και ο Λεωνίδας μπορούν να αναστηθούν και να περπατήσουν ανάμεσά μας ή θα χρειαστούν ποταμοί αίματος για να συμβεί αυτό.
 
Υπό τις υπάρχουσες συνθήκες δεν γίνεται αυτό. Για να αναδειχθεί ένας ηγέτης πρέπει να υπάρχουν αξίες. Σήμερα νικάει ο πλουσιότερος, αυτός που έχει τα υλικά και επικοινωνιακά μέσα, όχι την καρδιά. Οποιοσδήποτε αντισταθεί, αλλά το κάνει με τους όρους του συστήματος, αυτομάτως θα χάσει κάθε δυνατότητα δράσης. Δεν υπάρχουν και δεν μπορούν να γεννηθούν ήρωες στην «ειρήνη». Ωστόσο, ακόμα και στον πόλεμο, με την σημερινή τεχνοκρατική μορφή που έχει, ηγετικές προσωπικότητες δεν είναι εύκολο να αναδειχτούν. Από την στιγμή που ο δυνατότερος είναι αυτός που έχει τον καλύτερο εξοπλισμό και ο ανθρώπινος παράγοντας παίζει όλο και μικρότερο ρόλο, ο ήρωας δεν έχει θέση σε αυτό τον τύπο του πολέμου.
 
Για να επιστρέψουν οι ήρωες χρειάζεται ένας άλλος πόλεμος. Αισθητικός και πνευματικός, εναντίον του κόσμου της μεταμοντέρνας Νεωτερικότητας. Εναντίον του κόσμου της εποχής μας.


Οι δουλειές των Validor κυκλοφορούν στα «μεταλλικά» δισκοπωλεία.
Επίσης, μπορεί να γίνει διανομή απευθείας από την μπάντα στο email todisseas@yahoo.gr

 


 

Στο μονοπάτι του Πολεμιστή


Είμαστε, λοιπόν, οι τρελοί της ιστορίας...


Τρελούς μας είπανε οι "λογικοί". Και οι τρελοί, παιδιά. Ίσως και να γέλασαν κάποτε μαζί μας απαξιωτικά. Μα είμαστε στ' αλήθεια παιδιά. Σε έναν κόσμο γηρασμένο. Είμαστε εμείς που θα ανανεώσουμε την ανθρωπότητα. Εμείς που θα φέρουμε τη ζωντάνια σε έναν κόσμο που παρακμάζει στην υλιστική του νωθρότητα. Εμείς, οι κήρυκες της έλευσης του Νέου Ανθρώπου. Το όραμά μας, ακούγεται τόσο τρελό και ακατόρθωτο, όσο μπορεί και να είναι. Μα οι «φρόνιμοι» δεν έγραψαν ποτέ την ιστορία. Την άλλαξαν πάντα οι πολεμιστές. Αυτοί οι αιώνιοι «τρελοί» της ιστορίας. Οι φαινομενικά «παράλογοι» στην αντι-ηρωική κοσμική αντίληψη.

Ο πόλεμος, όχι μόνο στην εξωστρεφή του έκφραση, αλλά και στην εσωτερική του διάσταση, έχει εκφραστεί από όλους τους παραδοσιακούς πολιτισμούς, μέσα από ένα θεματικό σύμπαν πολεμιστών, μυστικιστών, ασκητών, συμβόλων και μύθων. Από τον κόσμο των Αζτέκων ως την ευρωπαϊκή μυθολογία τα χαρακτηριστικά του πολεμιστή που συνδυάζουν οι διαφορετικές παραδόσεις, συνθέτουν ένα πρότυπο αγώνα και μάχης προς το Ιδανικό.

Στην μυθική εποχή, οι Ήρωες-πολεμιστές αντιπροσώπευσαν την ανάγκη για ένα ενδιάμεσο μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Στην πορεία των αιώνων ο αρχετυπικός Πολεμιστής δέχθηκε να θυσιάσει τη ζωή του υπερασπιζόμενος αξίες όπως η τιμή και το Δίκαιο. Ωστόσο, όφειλε να ενεργεί όχι μόνο ως φορέας δικαίου εν μέσω αιματηρών μαχών, αλλά και ως Ηθικός αγωνιστής που έπρεπε να καλλιεργήσει ευσέβεια, ταπεινότητα, σεβασμό προς τον αντίπαλο και μια σειρά άλλων αρετών, σύμφωνα με μία αριστοκρατική αντίληψη της σύγκρουσης.

Στα πλαίσια της αντίληψης αυτής, ο πόλεμος δεν είναι το χάος αλλά ένας φραγμός προς αυτό. Στην ουσία πρόκειται για το πιο ουσιαστικό στοιχείο μορφοποίησης του κόσμου και νοηματοδότησης της ζωής. Γι’ αυτό και το «μονοπάτι» του, έπρεπε να σημαδεύεται με κωδικοποιημένους ρυθμούς και τελετουργίες.

Στον ρωμαϊκό στρατό, η Λεγεώνα βάδιζε συνοδευόμενη από τον σημαιοφόρο, ο οποίος ύψωνε το κεφάλι ενός λύκου-σύμβολο ηλιακό, μιας πανέμορφης επιθετικότητας, θάρρους και «ομαδικότητας», έκφραση του πνεύματος που θρυμματίζει το ατομικό κέλυφος του ανθρώπου για να τον αναγάγει στην υψιπετή έξαρση ενός συλλογικού Εγώ. Τα στρατόπεδα ιδρύθηκαν στις περιοχές όπου συνήθως πετούσαν οι αετοί, (σύμβολα του Δία) που προμήνυαν την επιτυχία.

Σύμφωνα με τον ιαπωνικό κώδικα, ο πολεμιστής είχε την υποχρέωση να καλλιεργεί, εκτός από την πολεμική τέχνη, κι αυτές της ποίησης και της ζωγραφικής: "Ξίφος και Πένα" ήταν το απόφθεγμά του. Στους Ινδουιστές η μελέτη των Βεδών ήταν υποχρεωτική για τις τρεις πρώτες κάστες. Στο «Κουρου σέτρα», η εξωτερική μάχη αντιστοιχεί στο «Κάρμα σέτρα», στην εσωτερική μάχη. Η Μπαγκαβάντ Γκιτά είναι ένα θαυμάσιο παράδειγμα από αυτή την εσωτερική πάλη που στοιχειώνει την ψυχή αυτού που πρέπει να σκορπίσει το αίμα και τον θάνατο. Ο Αρτζούνα αισθάνεται έναν ανεξήγητο παραλογισμό, καθώς του είναι αφόρητο πως η σκληρή μοίρα τον καταδικάζει να εξοντώσει όσους μέχρι πρόσφατα ήταν φίλοι, αδέλφια, συγγενείς. Αλλά ο Κρίσνα μιλά στον Αρτζούνα με αγάπη και τον προτρέπει να τηρήσει τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τη συμμετοχή στην κάστα των πολεμιστών. Το να συμμορφωθεί με τις επιταγές του πεπρωμένου του, σημαίνει να εκπληρώσει το θέλημα του Ουρανού. Δεν έχει σημασία ποιους θα πολεμήσει. Το σημαντικό πράγμα είναι να πολεμήσει, γιατί αυτό είναι το θέλημα των θεών, ακόμα και αν φαίνεται ακατόρθωτο. Εδώ ο ήρωας γίνεται ταυτόχρονα και ασκητής, γνωρίζοντας ότι η ηθική του αγώνα μπορεί να είναι απολύτως σύμφωνη με την πορεία του στοχασμού. Ο δρόμος της Αρετής είναι ο δύσβατος δρόμος του πόνου.

 
Στον σκανδιναβικό θεό Θωρ διατηρείται η ίδια μοίρα του πολεμιστή. Είναι υπεύθυνος για την προστασία της Μίντγκαρντ, του κόσμου των ανθρώπων, που βρίσκεται στο μεταίχμιο μεταξύ επιβίωσης και καταστροφής. Ο μοχθηρός κοσμικός δράκος Γιόρμουνγκαντ συνωμοτεί αιώνια για να καταστρέψει αυτόν τον κόσμο, όπου μέσω του δέντρου Ύγκντρασιλ, προορίζεται για κατοικία των ανθρώπων. Την ημέρα του τέλους του κόσμου (Ράγκναροκ), ο Θωρ θα φονεύσει τον δράκο αλλά θα πεθάνει κι αυτός από το δηλητήριο του. Η πολεμική μορφή του ευρωπαϊκού μύθου, που έχει ως πεπρωμένο της την προστασία της κοσμικής αρμονίας, παρουσιάζει εντυπωσιακή ομοιότητα με τον ινδικό μυστικισμό.

Αργότερα, ιπποτικά μεσαιωνικά τάγματα όπως οι Ναΐτες, ακλούθησαν τον ίδιο δρόμο αυτοθυσίας, στο πρότυπο του Πολεμιστή – Μοναχού, με τους άντρες τους ταγμένους στην προάσπιση του Ιερού με κάθε κόστος. Η μάχη ανάχθηκε σε μια ανώτερη εσωτερική διάσταση, ως δρόμος που μπορούσε να οδηγήσει στην αγιότητα.
 
Σήμερα, διανύουμε την μεταμοντέρνα Νεωτερικότητα, την εποχή του κοσμοπολιτικού σκότους. Μια εποχή που χαρακτηρίζεται από την παρακμή, τη διαφθορά και τη δειλία. Ο αντιπαραδοσιακός άνθρωπος ενστερνίζεται ένα πρότυπο ηθικού σχετικισμού, ενώ η κοσμική τάξη διαταράσσεται συστηματικά. Είναι η στιγμή που ο νέος πολεμιστής του φωτός πρέπει να μη δειλιάσει και να πάρει την απόφαση της μάχης. Έναν δρόμο μακρύ που από το χάος και το σκοτάδι θα οδηγήσει σε μια νέα χρυσή εποχή.

Ο δικός μας δρόμος, λοιπόν, είναι η μάχη. Με Δαυλό και με Πέλεκυ. Να σπάσουμε τα δεσμά αυτής της «λογικής», η οποία οδηγεί τους προικισμένους ανθρώπους σε μία ηθική υποταγής. Ο εκπολιτισμός και η πνευματοποίηση του νέου κοινωνικού όντος θα έλθει μέσα από την ικανότητα που τώρα αυτό κατακτά, να υπερνικά το σώμα και να φτερουγίζει προς τον Ήλιο. Ο δικός μας δρόμος είναι να συναντήσουμε τον Ηρακλή, ο οποίος φλεγόμενος από τη βούληση να υπερβεί τη γήινη υπόσταση, μετέβη για πάντα στους ουρανούς. Να σπάσουμε τα όρια του ανθρώπου. Να είμαστε η Φλόγα στην απέραντη νύχτα του κόσμου. Κόντρα σε όλους τους ανέμους. Στην ανηφόρα της κορυφής. Πύρινη Ιδέα και Πόθος πυρκαγιά.

Στον ατέλειωτο δρόμο του σπαθιού και του πόνου... Στο μονοπάτι του πολεμιστή... εμείς ακούμε τους ψιθύρους της αιωνιότητας. Της υπέρλογης προΰπαρξης του Μύθου. Του λόγου των σοφών. Και οι παλμοί της καρδιάς μας διαποτίζουν με ενέργεια τη χωροχρονική πραγματικότητα. Είμαστε, λοιπόν, οι τρελοί της ιστορίας... σε έναν κόσμο που έχασε την Πίστη του. Η δύσκολη ανάβαση στο "Ιερό" θα ξαναφέρει το Φως σ' αυτόν τον κόσμο. Για εμάς…

Προσανατολισμός: Μόνο η Κορυφή.

Δημήτρης Τουσιάδης, ε. μέλος Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.


"Ότι δεν συνέβη ποτέ, είναι ότι δεν ποθήσαμε αρκετά."
-Νίκος Καζαντζάκης-




Η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. παρούσα στους αγώνες
για την πατρίδα


 
Η Λέσχη μας για μια ακόμη φορά συμμετείχε στον αγώνα του ελληνικού λαού για εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική αλληλεγγύη, που λαμβάνει χώρα εδώ και περίπου δύο χρόνια. Ανάμεσα σε 150.000 κόσμου, την Τετάρτη (7-11-2012) που μας πέρασε, ύψωσε την γαλανόλευκη απαιτώντας την πτώση της συγκυβέρνησης του μνημονίου και την τιμωρία των πολιτικών υπευθύνων για το κατάντημα της χώρας.


Όχι! Ως μέλη της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ δεν συμμετείχαμε στη συγκέντρωση γιατί συνδεόμαστε με την αριστεροκρατούμενη συνδικαλιστική νομενκλατούρα. Δεν πήγαμε μαζί με τις υπόλοιπες φοιτητικές οργανώσεις κρατώντας σημαίες με αστεράκια και σφυροδρέπανα για να κερδίσουμε την εύνοια των καθηγητών και για να συσφίξουμε δημόσιες σχέσεις. Δεν χειροκροτήσαμε βουλευτές που έδωσαν παράσταση κρατώντας πανό (το οποίο ατυχώς έγραφε «Φύγετε Τώρα», στρεφόμενο προς τον συγκεντρωμένο κόσμο).

Αυτόνομα και μακριά από τους οργανωμένους κομματικούς πυρήνες που είχαν περικυκλώσει την πλατεία Συντάγματος, ανάμεσα στον πολυπληθή πραγματικό λαό συμμετείχαμε στην συγκέντρωση γιατί νιώσαμε ότι αυτό ήταν το ελάχιστο που μπορούσε να κάνει ο κάθε ενεργός πολίτης, ο οποίος βλέπει τους εκπροσώπους ενός νεκρού καθεστώτος να ξεπουλούν την πατρίδα του.


H Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ ήταν εκεί για τον Έλληνα φοιτητή, τον Έλληνα δημιουργό, τον Έλληνα εργαζόμενο, τον Έλληνα άνεργο, αποτελώντας για πολλοστή φορά τον μοναδικό μη διεθνιστικό φοιτητικό σύλλογο που συμμετείχε σε μαζική διαδήλωση.
 

Πιστή στις ενοράσεις του Ρομαντισμού, με πάθος για την Πατρίδα και θέληση για Κοινωνισμό, η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ συνεχίζει την μάχη κατά του πολιτισμικού καθεστώτος της εποχής μας. Οι δρόμοι είναι ο προορισμός της.


 

Νέες κυκλοφορίες...

  • Wonderwood - Το δάσος των θαυμάτων, του Σπύρου Παλούκη


Ένα πρωτότυπο για τα ελληνικά εκδοτικά δεδομένα φωτογραφικό παραμύθι του Σπύρου Παλούκη υπό την επιμέλεια του Παναγή Κουτσοκώστα. Ένα λεύκωμα σαν εικονογραφημένος θρύλος που μετατρέπει την προφορική διάδοση και τα χαρακτηριστικά των παραμυθιών σε σκηνοθετημένες φωτογραφίες γεμάτες συμβολισμούς. Μύθοι και δοξασίες, ήθη και έθιμα τοπικά, εθνικά και παγκόσμια, συνδιαλέγονται με φυσικά τοπία και παραδοσιακές φορεσιές και δημιουργούν μία νέα αλληγορική ιστορία με αφορμή τη συμπλήρωση εκατό χρόνων από την απελευθέρωση της Έδεσσας. Μάγισσες και Νεράιδες, μυθικοί ήρωες και ιστορικοί πρωταγωνιστές, μυθολογικοί και μυστηριακοί χώροι εικονοπoιούνται φωτογραφικά σε μία αναπαράσταση φαντασιακή σχεδόν μαγική υπό το βλέμμα του σύγχρονου παρατηρητή.


Δείτε το video για το βιβλίο.


  • Ο Σκύλος της Φλάνδρας, της Marie Louise de la Ramée


Ο Σκύλος της Φλάνδρας γράφτηκε το 1872. Είναι ένα Χριστουγεννιάτικο παραμύθι που αφηγείται τη συγκινητική σχέση του Νέλλο με τον αγαπημένο του σκύλο, τον Πατράς, οι οποίοι έχουνε μείνει μονάχοι τους στον κόσμο. Στη βαρυχειμωνιά της Αμβέρσας, εκεί που δεσπόζουν επιβλητικοί πύργοι και οι εμβληματικές ζωγραφιές του Ρούμπενς, οι δυο αχώριστοι φίλοι περιφέρονται μοιράζοντας γάλα στα σπίτια των πλουσίων. Στο διάβα τους θα συναντήσουν απειλές και κινδύνους αλλά και τον έρωτα, που καθοδηγεί το όνειρο...


 
- Ανακοίνωση -

 
Διδακτορικοί φοιτητές του Πανεπιστημίου Μακεδονίας δημιούργησαν την ιστοσελίδα http://www.onlinecv.gr/, η οποία σκοπό έχει να βοηθήσει αποφοίτους της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης να βρουν εργασία ή θέση πρακτικής άσκησης.

Όλοι οι φοιτητές, ανεξάρτητα από το αντικείμενο και το επίπεδο σπουδών τους, έχουν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν το online βιογραφικό τους και να δημοσιεύσουν την αγγελία τους.

 
- Κυκλοφόρησε το νέο τεύχος του ''Μηδέν Τελεία'' -




Απ’ την κουλτούρα του δρόμου
στην εθνική παλινόρθωση


 
1991. Διανύω τα πρώτα έτη της εφηβείας. Ο ανίκητος ήλιος του αθηναϊκού ουρανού λούζει το μέτωπο και πυρώνει την μελαχρινή χαίτη μου. Μάιος. Μια ακόμη σχολική χρονιά πλησιάζει στο τέλος της. Μια ακόμη περίοδος διονυσιακής μέθης έχει αρχίσει.

Κατεβαίνω τα σκαλιά της πολυκατοικίας.

Ρίχνω μια βιαστική ματιά στον καθρέφτη της εισόδου. Μάλλον, «μου αρέσω» !

Μαύρη μπλούζα με το λογότυπο «Iron Maiden». Στενό jean. Εφτάρια ημιάρβυλα doc Martens. Ένα μπρελόκ που γράφει «Θύρα 7» κρέμεται στην πίσω τσέπη μου.

Ανοίγω την πόρτα και ξεχύνομαι στους δρόμους της Καλλιθέας.

Δρόμοι πύρινοι. Δρόμοι ζωντανοί.

Στην γειτονιά οι πιτσιρικάδες παίζουν ποδόσφαιρο και τα κορίτσια σχοινάκι. Στα σκαλιά πολυκατοικιών, περίπου συνομήλικοί μου, κάνουν τα όνειρά τους και τα πρώτα τους φλερτ. Στα πάρκα και στις μπασκέτες, πυκνές ομάδες ανθρώπων. Ολόκληρη η νιότη της πόλης συμμετέχει στην γιορτή της άνοιξης.

Κατεβαίνω την λεωφόρο Θησέως.

Ήλιος ! Ήλιος παντού ! Στο πρόσωπό μου. Στον κόσμο της Ελλάδας. Υπέρτατος βασιλιάς ! Αδιαφιλονίκητος άρχοντας !

Λίγο πριν την πλατεία Δαβάκη υπάρχει ένα εστιατόριο fast food, που φέρει την επωνυμία «Hambo». Έχει βγάλει τραπέζια και καρέκλες στο πεζοδρόμιο. Εκεί συχνάζει μια μεγάλη ομάδα ακροατών της σκληρής μουσικής. Γυμνασιόπαιδα και λυκειόπαιδα. Σε λίγο φτάνω κι εγώ.

Kάτω απ’ το άγαλμα της πλατείας Δαβάκη υπάρχει μόνιμα εγκατεστημένη μια ακόμη ομάδα χεβυμεταλλάδων. Μερικά μέτρα πιο πέρα, σε άλλο fast food, συχνάζουν αυτοί που βάσει της ορολογίας μας αποκαλούνται «φλώροι». Στην πραγματικότητα πρόκειται για παρέες παιδιών, το ίδιο ζωντανές και άγριες με εμάς, που απλώς ακούνε pop μουσική.

«Ναό» του σκληρού ήχου στην Καλλιθέα αποτελεί ένα μαγαζί ηλεκτρονικών παιχνιδιών, που βρίσκεται κοντά στον ηλεκτρικό σταθμό και φέρει το όνομα San Francisco, αλλά είναι γνωστό με το παρατσούκλι «Βιβή». Στο στέκι της «Βιβής» χωράνε όλες οι κοινότητες του σκληρού ήχου. Από νοσταλγούς του RocknRoll μέχρι οπαδούς των πιο ιδιαίτερων προεκτάσεων του Heavy Metal.

Hambo-πλατεία Δαβάκη-«Βιβή»-Στάδιο Καραϊσκάκη. Η διαδρομή ασταμάτητη, ονειρική.

Το βράδυ μπορεί να γίνει πάρτυ. Το πάρτυ είναι κοινωνικό γεγονός για όλους τους νέους της πόλης. Μαθαίνουμε ότι πρόκειται να γίνει ένα στην περιοχή της Αγίας Ελεούσας. Δεν γνωρίζουμε ποιος το κάνει, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Σε λίγη ώρα είμαστε εκεί, ανάμεσα σε ανθρώπους που βλέπουμε για πρώτη φορά. Και οι υπόλοιποι παρευρισκόμενοι δεν είναι όλοι γνωστοί, αλλά ούτε κι αυτό έχει σημασία. Έτσι γίνεται. Όπου υπάρχει κόσμος και μουσική, μαζευόμαστε όλοι. Κάποιες φορές τσακωνόμαστε και μετά μιλάμε μέρες ολόκληρες για τις εποποιίες μας κατά την διάρκεια της συμπλοκής.

Σχολείο χωρίς εξοντωτικές εξετάσεις, στον απόηχο ακόμη της «μεταρρύθμισης Τρίτση». Περιβάλλον χωρίς απάνθρωπες απαιτήσεις. Νοοτροπία χωρίς εργαλειακό ορθολογισμό και δίχως ωφελιμιστικές σκοπιμότητες. Μια νεολαία άγρια και συναισθηματική. Πεζοδρομιακός βίος. Αριστοκρατική αλητεία
[1]. Μόνα αγκάθια η συχνή βία και τα ναρκωτικά.

Ο διπλανός μου ζωγραφίζει στο θρανίο «αλφάδια», εγώ «κέλτικους». Κοιτάζω με δέος τους σμιλεμένους μυώνες του Κόναν και του Μπλεκ. Μοιράζομαι με άλλους οπαδούς του σκληρού ήχου το Metal Hammer. Ακουμπώ στο γραφείο μιας φίλης και βλέπω τον Jon Bon Jovi με την κατσαρή χαίτη και το μπλουζάκι του Superman να γελά ευτυχής. Αντιγράφουμε βινύλια σε κασέτες… ανυποψίαστοι για το τι συμβαίνει στον κόσμο και μην μπορώντας να αντιληφθούμε τα σύννεφα της καταιγίδας που συγκεντρώνονται στο βάθος του ορίζοντα.

Μια σαθρή αυτοκρατορία καταρρέει. Όμως, μαζί της καταρρέει και κάθε μορφή τάξης στην μισή Ευρώπη. Λίγους μήνες μετά ένας ύπουλος νάνος θα γεννηθεί στο Μάαστριχτ της Ολλανδίας. Στην άλλη μεριά του Ατλαντικού κάποιοι υποστηρίζουν ότι τα τελευταία ίχνη της παλαιάς εποχής πρέπει να σβήσουν. Η παγκοσμιοποίηση έχει γεννηθεί και καλπάζει πάνω στο δρεπανηφόρο άρμα της. Η Νεωτερικότητα μεταβαίνει στην μεταμοντέρνα της φάση. Μονομερείς παρεμβάσεις των ισχυρών και βόμβες αποτελούν το καλωσόρισμά της
[2].

Η ζωή μου αλλάζει ραγδαία. Η ελληνική κοινωνία μετασχηματίζεται γύρω μου. Το σχολείο γίνεται μια βιομηχανική μηχανή. Τεμαχίζει τον χρόνο και πνίγει την φαντασία. Απαιτητικό, άκαμπτο. Εκβιάζει αμείλικτα: «Ή μου αφοσιώνεσαι ή σε πετάω στον κάδο της περιφρόνησης». Δεν το ενδιαφέρει η γνώση, αλλά η μάθηση[3].

Η νεολαία αναδιπλώνεται. Είμαι από αυτούς που επιλέγουν να συνεχίσουν να ζουν με τον παλιό τρόπο. Επιρρεπής στην μαγεία της πεζοδρομιακής περιπλάνησης αλλά και συνεπής στις τυπικές σχολικές απαιτήσεις. Χάσμα! Η ενότητα της παλιάς ζωής έχει διαμελισθεί.

Οι δρόμοι αδειάζουν. Ανήκουν πια στο περιθώριο και τους μετανάστες. Τα στέκια κλείνουν. Οι παρέες χάνονται. Η μουσική αλλάζει. Η κοινωνικοποίηση αποσυνδέεται εν πολλοίς από την τέχνη. Τα comics, τα περιοδικά, τα μουσικά ρεύματα, τα παλιά σημεία αναφοράς της νεολαίας ξεφτίζουν. Ακόμη και ο κόσμος του γηπέδου επηρεάζεται από τον κοινωνικό μετασχηματισμό.

Κάθομαι οκλαδόν και στηρίζω το πρόσωπο στην γροθιά μου. Φαινομενικά κοιτάζω τις αρβύλες μου, που αρχίζουν να δείχνουν παράκαιρες. Στην πραγματικότητα κοιτάζω στο βάθος του εαυτού μου. Δεν μου αρέσει αυτό που ζω. «Πως άλλαξαν έτσι οι καιροί;»

Πλέον, κραυγαλέα ακαλλιέργητες σεξουαλικές τηλεπαρουσιάστριες δίνουν τον τόνο για την κοινωνικοποίηση και τον σχηματισμό της κυρίαρχης κουλτούρας. Υπάνθρωποι, που αφαιρούν από το life style, το glamorous στοιχείο για να το κάνουν μαζικό, ξεφυτρώνουν μέσα από κρατικοδίαιτα ιδιωτικά έντυπα. Καθαγιασμένοι από την λάμψη της νέας mediaκής θεότητας, τραβούν τις ματιές από τον ήλιο του ελληνικού δρόμου.


Ο άγριος αυθορμητισμός βουλιάζει στον βάλτο ενός κούφιου και αντιαισθητικού καθωσπρεπισμού. Η νεανική κουλτούρα αντικαθίσταται από το βλαχομπαρόκ κιτσαριό, που διαπερνά ηλικίες και μεταγράφει στον τόπο μας (με έναν νέο-οθωμανικό επαρχιωτισμό) την χοντροκοπιά της κυρίαρχης κουλτούρας του παγκοσμιοποιημένου αστισμού. Το αγαπημένο μας Heavy Metal ασθμαίνει υπό το βάρος επιδερμικών εναλλακτικών ρευμάτων του σκληρού ήχου, που υποστηρίζονται από το πολιτιστικό κατεστημένο της Αριστεράς και του Αναρχισμού. Ο νεοφιλελευθερισμός έχει ήδη δείξει τις πρώτες «ομορφιές» του «θαυμαστού του κήπου». Όμως, δυστυχώς, οι πιο πολλοί θα αργήσουν να το αντιληφθούν…

2011. Έπειτα από είκοσι χρόνια το γυαλιστερό περιτύλιγμα αυτού του άδειου τρόπου ζωής έχει αρχίσει να χάνει την λάμψη του. Μαζί του ξηλώνεται και το σύνολο ενός παρακμιακού πολιτικού συστήματος, που εδώ και τρία χρόνια κλυδωνίζεται από συνεχείς δοκιμασίες. Χρειάζεται ένας άνεμος για να παρασύρει το άχρηστο αυτό περιτύλιγμα του νέου ελληνισμού.

Ο ελληνικός λαός αποδεικνύεται τελικά ζωντανός. Σπάει τα δεσμά της χειραγώγησης. Χωρίς κομματικές τομές, χωρίς συνδικαλιστική επιτήρηση, μεταρσιωμένος σε συλλογικό σώμα, αναβαπτισμένος ως πραγματικό έθνος, κάνει ξανά τους δρόμους δικούς του. Τον Μάιο του 2011 η Ελλάδα ξαναγεννιέται στην πλατεία Συντάγματος.

Σήμερα. Έναν και πλέον χρόνο μετά. Η παλιά θεότητα έχει γκρεμιστεί. Η μεταπολίτευση είναι νεκρή. Το γεγονός ότι οι σαλτιμπάγκοι της κρατούν ακόμη τις κυβερνητικές θέσεις δεν αντανακλά την δομική και ιδεολογική αλλαγή της ελληνικής κοινωνίας που έχει συντελεστεί. Η μεταπολίτευση, ως ιστορική ουτοπία που περιείχε οράματα και προοπτικές, έχει καταρρεύσει, αφήνοντας εκτεθειμένη την εξουσία της χώρας ως γυμνή κατοχή, άνευ ιδεολογικού μανδύα.

Ωστόσο, χρειάζεται προσοχή ! Η κρισιμότητα της κατάστασης απαιτεί λεπτές κινήσεις. Μια εξουσία δεν μπορεί να παραμείνει για πολύ χωρίς ιδεολογική νομιμοποίηση. Το πιο πιθανό είναι να ακολουθήσει στον κάδο αχρήστων της ιστορίας το περιτύλιγμά της. Όμως, το νέο που προορίζεται να την αντικαταστήσει δεν έχει ακόμη αποκαλυφθεί και είναι σαφές ότι διαμορφώνεται. Ας βάλουμε, λοιπόν, εμείς οι Έλληνες ρομαντικοί τις πένες και τις γροθιές μας, προκειμένου να δώσουμε, στο νέο που προσδοκούμε, τον προορισμό που αποκαλύπτουν οι πτήσεις της φαντασίας μας.

Τα πρώτα βήματα έχουν γίνει. Μια απλή βόλτα στις συνοικίες των Αθηνών θα μας πείσει περί του λόγου το αληθές. Οι Έλληνες είναι ξανά στους δρόμους. Για να διασκεδάσουν και να αγωνιστούν. Εντούτοις, υπάρχουν πολλά ακόμη που πρέπει να κάνουμε, προκειμένου να προλάβουμε τις εξελίξεις και να μην επιτρέψουμε στα κέντρα των εκφραστών της Νεωτερικότητας να παρουσιάσουν την μεταπολίτευση ως μια μοντέρνα πολιτική κατάσταση, που οφείλει να αντικατασταθεί από μια μεταμοντέρνα αντιγραφή της. Οι γειτονιές πρέπει να προσλάβουν τα γνωρίσματα της ρομαντικής πνευματικότητας. Το κενό πρέπει να γεμίσει από την ορμή μας. Οι δρόμοι της πρωτεύουσας είναι ο χώρος τον οποίο κερδίσαμε από το «κλινικά νεκρό» καθεστώς της ύστερης μεταπολίτευσης και πρέπει να παραμείνει δικός μας.

Ο περυσινός ξεσηκωμός της πλατείας Συντάγματος αποτέλεσε μια απρόσμενη αλλά και σημαδιακή αρχή. Ας την εξελίξουμε σε μια επανάσταση των ρομαντικών, σε μια αντεπίθεση των παραδοσιοκρατών, σε μια νίκη των εθνικιστών. Για να γίνει, όμως, το ζητούμενο πράξη κρίνω απαραίτητη μια νοερή αναδρομή στο παρελθόν. Γιατί σ’ αυτό θα βρούμε κάποια στοιχεία κομβικής σημασίας για τον σκοπό μας.

 
Τριγυρνώ στις πλατείες και στους χώρους μαζικής συνάθροισης των Αθηνών. Συναντώ νέους, μεσήλικες και ηλικιωμένους. Η εποχή της χειραγωγούμενης από το επίσημο life style μαζικής κοινωνικής συνάθροισης σε χώρους περιφρουρημένους από μπράβους και πορτιέρηδες και σε πλαίσια βιομηχανικά αποτυπωμένης διαφθοράς (που συμβατικά αποκαλούμαι διασκέδαση) έχει υποχωρήσει. Πλέον, αρκετοί από τους αθηναϊκούς δρόμους σφύζουν από ζωή. Ήταν, εξάλλου, αναμενόμενο ότι η περυσινή κατάκτηση της πλατείας Συντάγματος, εκτός από τους έντονους συμβολισμούς, θα μας άφηνε και καθημερινές πρακτικές συνήθειες.

Εντούτοις, αντιλαμβάνομαι ότι λείπουν κάποια συστατικά που θα έκαναν το κοινωνικό φίλτρο της εποχής μας μαγικό. Συστατικά που υπήρχαν το 1991 και την εποχή που η ελληνική κοινωνία δεν είχε δεθεί στα δεσμά της παγκοσμιοποίησης και του καθωσπρέπει life style. Συστατικά που είναι απαραίτητα προκειμένου να αποτυπώσουμε την επαναστατική ρομαντική ταυτότητα στους Έλληνες που βρίσκονται στους δρόμους.

Δυο εξ αυτών των συστατικών που απουσιάζουν είναι ο ενθουσιασμός και ο ανδρισμός.

Ο ενθουσιασμός ! Κοιτάζω τους χεβυμεταλλάδες της εποχής μας και συναντώ συχνά βλέμματα απλανή και πρόσωπα νωθρά. Μου θυμίζουν μοναχούς με μπλούζες συγκροτημάτων ή μέλη μαρξιστικών οργανώσεων. Κοιτάζω τους συμπολίτες μας που αναζητούν το καινούργιο και εισπράττω απόγνωση. Πού είναι ο παλιός ενθουσιασμός;

Πού είναι οι «εισβολές» στα πάρτυ και πού τα στέκια εκτός των ελεγχόμενων Εξαρχείων; Πού είναι οι μεταλλικές φάλαγγες, των οποίων η θέα έκανε τους αστούς να αλλάζουν πεζοδρόμιο;

Κοιτάζω τους παλιούς συναγωνιστές. Αισθάνομαι νοσταλγία συνοδευόμενη από ένα τεράστιο «γιατί;». Κοιτάζω τους νέους και νιώθω ενοχές.


Ο ανδρισμός ! Είναι σαφές πως η επέλαση του life style μας έφερε ενώπιον ενός θεάματος που για όλους τους άντρες είναι ελκυστικό. Αναφέρομαι στις αισθητικές επιλογές των κοριτσιών, οι οποίες τα έκαναν περισσότερο σεξουαλικά από ποτέ. Αναφέρομαι ακόμα και στην έντονη παρουσία τους στο κοινωνικό γίγνεσθαι που παλαιότερα δεν υπήρχε. Ωστόσο, η εξέλιξη αυτή εμπεριείχε και μια μεγάλη παγίδα. Την θηλυκοποίηση της ελληνική κοινωνίας και την απογυναικοποίηση των θηλυκών. Το διεφθαρμένο συστημικό life style έχτισε μεγάλο μέρος της τυραννίας του πάνω σ’ αυτό το θεμέλιο. Και οι κάποτε άνδρες μετατράπηκαν σε άβουλους ακόλουθους της σαρκικής έλξης. Και οι νέες γενιές των αγοριών δεν πρόλαβαν να βιώσουν κάτι από την κατάσταση που παλαιότερα ορίζαμε ως ελληνικό ανδρισμό.

Είναι άραγε σήμερα εφικτή η συλλογική επανάκτηση της παλαιότερης αντρικής ταυτότητας; Υπάρχει περίπτωση να καταληφθούμε ξανά από εκείνο τον χαμένο συλλογικό ενθουσιασμό; Ποιος είναι ο δρόμος που θα μας οδηγήσει στην νίκη και στο βάθος του εαυτού μας;

Οι μυημένοι γνωρίζουν πως η απάντηση περικλείεται σε μια λέξη: ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ. Η πηγή των αντινεωτερικών κινημάτων και συμπεριφορών. Ο πατέρας της νεώτερης λογοτεχνίας του φανταστικού. Η εσώτερη φλόγα στις ατραπούς της αναζήτησης.


Συνοδοιπόροι και συναγωνιστές, απευθύνομαι σε σας,
Ιδεοφόροι πρόμαχοι του πολιτισμού και περιπλανώμενοι φύλακες των δρόμων,
βαδίζουμε χρόνια πια στις παρυφές του πεδίου της υλικής εμπειρίας.
Σταθήκαμε κατά καιρούς ακοίμητοι σε φασματικά περάσματα, αγναντεύοντας τον κόσμο των αρχετύπων.
Σε σιδερόφρακτες πύλες κρεμασμένοι και σ’ αγκαθωτούς κήπους περιπατητές
υψώσαμε τις φωνές και τις γροθιές μας.
Μάθαμε να αφουγκραζόμαστε τους ψιθύρους των ανέμων και να βαστάμε λίγο κουράγιο για μετά,
για την ώρα που οι άλλοι χάνονται.
Ας απαντήσουμε και τώρα στο κάλεσμα των καιρών,
ότι οι ψυχές μας είναι φτιαγμένες από φωτιά,
οι κρίσεις μας από πάγο και οι πένες μας από ατσάλι.
Ας θυμηθούμε,
οι δρόμοι αποτελούν προεκτάσεις του συλλογικού μας Εγώ
από την εποχή που βαδίσαμε δίπλα στους τριακόσιους του Λεωνίδα
ως την ημέρα που γνωρίσαμε τον γοργοπόδαρο Άραγκορν.
Κι έτσι, ας πορευτούμε στις ατραπούς του πεπρωμένου μας
κρατώντας έναν φλεγόμενο πυρσό
για το άκαμπτο κορμί του νεκρού Μαλιγκρίς της μεταπολίτευσης.

Σταμάτης Μαμούτος, πρόεδρος Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.
 
 
Eικόνες 1: Glory Days !
Εικόνα 2: Απόκομμα εισιτηρίου της περιόδου 1991-1992. Η παρουσία μου στις εξέδρες χρονολογείται από την δεκαετία του 1980, μαζί με γονείς, συγγενείς και οικογενειακούς φίλους. Ωστόσο, θαμώνας της Θύρας 7 άρχισα να γίνομαι στα τέλη του 1990 και κυρίως το 1991. Δυστυχώς, ξεκίνησα να κρατώ αποκόμματα εισιτηρίων από την 6η Ιανουαρίου του 1992, μετά το ματς ΠΑΟ-Ολυμπιακού στο Ολυμπιακό Στάδιο. Έτσι, από την συλλογή μου λείπουν πολλά αποκόμματα προγενέστερων ιστορικών παιχνιδιών, που είχα παρακολουθήσει από κοντά (πχ. τα δυο θρυλικά -και με πολλά επεισόδια- ματς με τον ΠΑΟΚ 4-0 και 3-2, το 3-4 με τον ΠΑΟ, το πρώτο ματς του Ντέταρι στην ομάδα κόντρα στον ΠΑΟΚ, το επεισοδιακό 2-2 με τον Αθηναϊκό κ.λ.π). Τουλάχιστον, από το ’92 και μέχρι το ’99 η συλλογή αποκομμάτων είναι ικανοποιητική.

Στην επιλογή του εισιτηρίου της εικόνας 2, που είναι από το ματς Εθνικός-Ολυμπιακός, κατέληξα για δυο λόγους. Πρώτον γιατί είναι το παιχνίδι που ο Τάσος Μητρόπουλος σημείωσε το τελευταίο του γκολ με την φανέλα του Ολυμπιακού και δεύτερον γιατί αποδείχτηκε σημαδιακό για τις σχέσεις των οπαδών των δυο συλλόγων. Παλαιότερα, ανάμεσα σε ολυμπιακούς και εθνικούς υπήρχε μια δυσφορία. Κατά τις αρχές της δεκαετίας του ’90 ωστόσο, δεν εκδηλωνόταν με έντονο τρόπο. Στο συγκεκριμένο ματς οι οπαδοί του Εθνικού χωρίζονταν από εμάς απλά γιατί κάθονταν σε διαφορετικές εξέδρες. Δεν υπήρχε αστυνομία ανάμεσά μας. Μάλιστα, στα συνθήματα κατά την διάρκεια του αγώνα στρεφόμασταν από κοινού κατά του Παναθηναϊκού και του τότε «καθεστώτος Βαρδινογιάννη». Η εξέλιξη, όμως, του παιχνιδιού οδήγησε στην ολική διάρρηξη των σχέσεων που κρατά ως τις μέρες μας. Ο Εθνικός μας πήρε την ισοπαλία με σκορ 1-1, η οποία (μαζί με άλλη μια στην Κόρινθο την προτελευταία αγωνιστική) αποδείχτηκαν τελικά κρίσιμες, καθώς στο τέλος της χρονιάς χάσαμε το πρωτάθλημα για 2 πόντους από την ΑΕΚ.

Εικόνες 3α, 3β, 3γ: Όψεις της εθνικής μας παρακμής…

Εικόνα 4: …επιστροφή στους δρόμους…

Βίντεο: Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ-Αγανακτισμένοι εναντίον ΜΑΤ, την τελευταία μέρα των περυσινών διαδηλώσεων (3-9-2011) στο Σύνταγμα.


Εικόνες 5α και 5β: Συλλογικός ενθουσιασμός…κάποτε. Προσέξτε την γλώσσα του σώματος για να αντιληφθείτε τι εννοώ.

Εικόνα 6: Υπήρχε μια εποχή που το να ακούς Heavy Metal σήμαινε πολλά. Η φωτογραφία είναι από το ματς Ολυμπιακός-Αθηναϊκός, που έγινε τον Φεβρουάριο του 1991 στο στάδιο Καραϊσκάκη και διακόπηκε δυο λεπτά πριν την λήξη του ενώ το σκορ ήταν 2-2.

Εικόνα 7α: Για τους παλιούς ξυπνά μνήμες η θέα του σκινά, στο κέντρο της φωτογραφίας, με την μπλούζα που απεικονίζει έναν αετό να κρατά τον δαφνοστεφή έφηβο!

Εικόνα 7β: Κριτές θα μας δικάσουν…



[1] Δανείζομαι τον όρο από τον φίλο συγγραφέα Λιάκο Μπουρνόβα και το βιβλίο «Κράτα το στόμα σου κλειστό», εκδόσεις Φιλιππότη, Αθήνα 2010.

[2] Η εισβολή των Η.Π.Α στο Ιράκ, ο βομβαρδισμός της Βοσνίας από τις δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Η.Π.Α υπό την ομπρέλα του ΝΑΤΟ, καθώς επίσης και η ανάδυση του «Σκοπιανού ζητήματος» αποτέλεσαν τις τρεις πρώτες ενδείξεις που σήμαναν για την ελληνική κοινωνία το τέλος του ενθουσιασμού των ’80’s και την αρχή του εφιάλτη της παγκοσμιοποίησης. Η άλωση της χώρας από ανεξέλεγκτα κύματα λαθρομεταναστών θα γινόταν αντιληπτή μόλις λίγο αργότερα.

[3] Χαρακτηριστικότερη έκφραση της αλλαγής πλεύσης που συντελέστηκε εκείνη την εποχή στην ελληνική δευτεροβάθμια εκπαίδευση αποτέλεσε η «μεταρρύθμιση» του Υπουργού Παιδείας Βασίλη Κοντογιαννόπουλου, ενός θιασώτη του μητσοτακικού νεοφιλελευθερισμού που αργότερα προσχώρησε στο ΠΑ.ΣΟ.Κ του Σημίτη. Οι αστείες και αναμενόμενα αποτυχημένες πολιτικές του αποτέλεσαν έναν από τους λόγους της καθιέρωσης του φαινομένου των καταλήψεων στα σχολεία.
 
 
- Σχόλια σε αυτή την ανάρτηση :
 
Ο/Η Δημήτρης Αργασταράς είπε...
Καταπληκτικό κείμενο.

Με ακρίβεια και διεισδυτικότητα η αναδρομή στο παρελθόν.

Με περιφάνεια και θάρρος το κοίταγμα στο μέλλον.

Ο Ανίκητος Ήλιος θα ανατείλει..
Πέμπτη, 27 Σεπτεμβρίου, 2012
Διαγραφή

ΑνώνυμοςΟ/Η Αγανακτισμένος στο Πολιτικό είπε...
Μου αρέσει πάρα πολύ ότι το κείμενο είναι σαν σελίδες από ένα ημερολόγιο. Νομίζω ότι αποτελεί ένα εμβληματικό απόσπασμα των γραφομένων από τη ΦΛΕΦΑΛΟ καθώς εμπεριέχει μέσα του όλη την αντιπαράθεση της παρακμής των 2 τελευταίων δεκαετιών με τις πιο αγνές και αληθινές εποχές των δεκαετιών 1970-1980, ενώ παράλληλα διαθέτει και ένα καθαρό λογοτεχνικό πνεύμα, ορμητικό και ασυμβίβαστο, όχι απλή αναπόληση περασμένων μεγαλείων και απελπισία ότι ποτέ δεν θα ξανάρθουν. Εγώ, ως γεννηθείς στο τέλος της δεκαετίας δεν πρόλαβα να βιώσω αυτή την εποχή, ίσως μόνο μέσα από τις αδίκως λοιδορούμενες «βιντεοταινίες» που όμως και αυτές αναδεικνύουν σε πολλά σημεία τους ακριβώς αυτή τη διαφορά προτεραιοτήτων που είχαν οι άνθρωποι και ειδικά οι νεώτερες ηλικίες τότε σε σχέση με σήμερα και προβάλλουν μια καθαρότητα προθέσεων που σπάνια θα συναντήσουμε στο 2012.

Σταμάτη για άλλη μια φορά εκφράζω το σεβασμό μου για την ιδεολογική και λογοτεχνική σου ρώμη και σου συγχωρώ ότι είσαι Ο.Σ.Φ.Π.! Συγχαρητήρια για ένα ακόμα εξαίρετο δοκίμιο.
Παρασκευή, 28 Σεπτεμβρίου, 2012
Διαγραφή

ΑνώνυμοςΟ/Η ΛΕΩΝ ΣΤ είπε...
Αν μας πεις και σε ποιο σχολείο πήγαινες θα βουρκώσουν μάτια. Ακόμα θυμάμαι το παιδί του 5ου Λυκείου Καλλιθέας (σειρά 1988) που πήγαινε στον άλλο κύκλο και κοιτάζοντας τις Manowarιές μου στο θρανίο, μου έγραψε ότι πουλάει το Sign of the Hammer (είχε έλλειψη εκείνη την εποχή και το είχα μόνο σε κασέτα) με ένθετο/στίχους (!!!) και το δίνει 100δρχ.
Βιβή, ΜΑΧΙΜ, jUKE BOX (ψαγμένο δισκάδικο της εποχής από όπου αγόρασα το Noble Savage 700δρχ παρακαλώ) και ναι HAMBO αντί για Goodys. Συγγνώμη για την έκταση αλλά πατώντας τα 41 οι μνήμες δεν φεύγουν εύκολα.
Παρασκευή, 28 Σεπτεμβρίου, 2012
Διαγραφή

ΑνώνυμοςΟ/Η Χάρης είπε...
Ποιά ομάδα είπαμε ότι το σήκωσε το πρωτάθλημα το 1991-92..;;;;
Σάββατο, 29 Σεπτεμβρίου, 2012
Διαγραφή

ΑνώνυμοςΟ/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Δημήτρη, Sol Invictus!

Αγανακτισμένε, αυθεντικός Ρομαντισμός!

Λέοντα ΣΤ, πες μου ότι είχες Χαρμπή, Κάβουρα και Ηρακλέους, χα,χα,χα!
Κι εγώ στο 5ο Λύκειο ήμουν, κάποια χρόνια μικρότερος όμως.
Σε τέτοιες συζητήσεις η έκταση μπορεί να γίνει απεριόριστη, γι' αυτό μην σε απασχολεί κάτι τέτοιο.
Θυμάμαι, επίσης, δυο ακόμη καταστήματα δίσκων που μπορούσαμε να βρούμε ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες. Ένα πολύ μικρό στην Αραπάκη, πίσω από την Πλατεία Κύπρου και δίπλα στην στοά Καραντινού, και άλλο ένα υπόγειο στο στενό (οδός Αγίας Βαρβάρας, αν θυμάμαι καλά) που βγάζει στην πλατεία Κύπρου, στο πίσω μέρος της (κάποτε)καφετέριας Αριάννας. Είχαν μεγάλη γκάμα από Heavy Metal κυκλοφορίες.
Κατά τα λοιπά, πρέπει να υπάρξει συνάντηση από κοντά, για περαιτέρω αναμνήσεις..

Χάρη, πόσα χρόνια είπαμε ότι έχετε να πάρετε πρωτάθλημα;;;Για να μην μιλήσω για την προοπτική της Β' Εθνικής..
Σάββατο, 29 Σεπτεμβρίου, 2012
Διαγραφή

ΑνώνυμοςΟ/Η Ο βάζελος είπε...
Δε μας λες όμως πόσο ήρθε το πρώτο ματς που άρχισες να κρατάς τα αποκόμματα απ τα εισιτήρια
Δευτέρα, 01 Οκτωβρίου, 2012
Διαγραφή

ΑνώνυμοςΟ/Η ΛΕΩΝ ΣΤ είπε...
Χαχαχα Χαρμπή ναι, Ηρακλέους (ωιμέ ναι ναι ο βασικός λόγος για τον οποίο άρχισα την κλασσική παιδεία αρκετά χρόνια αργότερα), Κάβουρα κάτι θυμάμαι αλλά τώρα δεν...

Πάντως αγαπημένο στέκι ήταν τα υπόγεια μπιλιάρδα (Αραπάκη ή Σαπφούς) με τον "Σκουπιδιάρη" τον γαύρο χαχαχχα και με καμέο περάσματα του Βουκελάτου (από Χωρίς Ανάσα και Θύρα 7). Είχα την ατυχία (μάλλον τότε τύχη ήταν) να έχω γαύρους φίλους (τα θυμάσαι τα πέτρινα χρόνια σας) και ως Αεκτζής ήμουν 10 πόντους ψηλότερος. Περασμένα ναι ξεχασμένα όχι. Τεράστιες εποχές... Όντως μια συνάντηση θα λειτουργούσε ως και θεραπευτικά χαχαχ
Δευτέρα, 01 Οκτωβρίου, 2012
Διαγραφή

BloggerΟ/Η PALADIN είπε...
Αν δεν γίνει επανάσταση στην ονειροχώρα, δε γίνεται τίποτα σε τούτο το σύμπαν...
...πόσο μάλλον σε πολιτικά, κοινωνικά ή δεν ξέρω και γω τί άλλα ψεύτικα
κατασκευάσματα...

Αν ο καθένας μας δεν ψάξει να βρει τη Δύναμη και το Ρώμη, ας μην περιμένει και πολλά από τις πιθανότητες των μελλουμένων.

Εκ των πραγμάτων, ωστόσο, συνειδητοποιεί κανείς πως το βάρος του σπαθιού σηκώνεται μόνο από τους λίγους...

"Though I would rather stay,
War is the only way"
Τρίτη, 02 Οκτωβρίου, 2012
Διαγραφή

ΑνώνυμοςΟ/Η WEREWOLF είπε...
ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ
ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ
ΑΝΗΚΟΥΝΕ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ
ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ
Τετάρτη, 03 Οκτωβρίου, 2012
Διαγραφή

ΑνώνυμοςΟ/Η Γιώργος Doomsword είπε...
Πράγματι έχουν δακρύσει μάτια με την επιστροφή στα παλιά.

Ά, ρε εποχές.

Δύσκολο πάντως να πετύχουμε την ολική επαναφορά αν και όπως γράφεις στην ελληνική κοινωνία βρίσκεις σήμερα καλύτερες συνθήκες από τα τέλη των 90's και τα 00's.

Στο metal πάντως υπήρξαν καλές συνέχειες ακόμα και μετά την θρυλική μας δεκαετία του 80.
Τετάρτη, 03 Οκτωβρίου, 2012
Διαγραφή

OpenIDΟ/Η cassandrasbox είπε...
Η Καλλιθέα σαν περιοχή είναι μοναδική. Αναπάντεχο πάρεργο βλέπεις κοινωνικής διαστρωμάτωσης.

Το μορφωτικό της επίπεδο ήταν μετριότητας και κάτω με αναλαμπές ιδιοφυίας. Φιλοξένησε ανώνυμους ποιητές και φτωχο-καλλιτέχνες που μέσα από τη μη αναγνωσιμότητα τους γέννησαν το άνθος του Μυρτίλου. Η ελπίδα συναντιέται στις ρωγμές της ασφάλτου, της αιώνιας τσιμεντένιας ψυχής. Έτσι, αυτός που ήθελε να ψαχτεί με μουσική ή βιβλία το έκανε χωρίς να γίνεται κοινωνικά αντιληπτός και τότε το αποτέλεσμα ήταν πιο δυνατό από τις αναμενόμενες προσδοκίες μιας υψηλά ευνοούμενης ανθρωποκοινωνίας. Άκουγες περίεργες μουσικές να αναδεύουν τις κουρτίνες. Ενδυμασίες προσεγμένες τόσο μακριά και πολύ κοντά στη μόδα. Μουσικά κινήματα χλεύασαν τους ποπ φλώρους εκεί στην Πλατεία Κύπρου.
Ήξερες ότι μία φορά τον μήνα θα κατέβει ο Πανιώνιος από το στάδιο της Νέας Σμύρνη και θα ξυλοκοπηθεί άγρια στις μικρές οδούς της κόκκινης αντιπαλότητας. Σκισμένες σημαίες και πλανόδιοι μουσικοί τις Κυριακές τα πρωινά. Αναπολώ κρατώντας τα ιδρωμένα κλειδιά της εξώπορτας. Δε με σηκώνει ο τόπος.

Ίσως και να ήταν μια ελπιδοφόρα περιοχή με απουσία πράσινων νησίδων. Όπως καταλαβαίνετε πρόσφερε πολύ λίγα στα διψασμένα για παιχνίδι παιδιά. Αυτός που δεν έζησε ποτέ σε χλοερές αλέες και πράσινα πάρκα, αυτός θα αγωνιστεί για να τις κατακτήσει, αυτός και θα κλαίει για κάθε άγνωστο δάσος που θα καίγεται. Γιατί για αυτόν το δέντρο ήταν ένα χάδι που δε γεύτηκε και στη σκιά αυτού ποτέ δεν ησύχασε. Πνεύμα ασίγαστο ο ενθουσιασμός μας. Και το κλειδί αφήνει αποτυπώματα στο δέρμα μου.

Όποιος μεγάλωσε ή έζησε έστω για λίγο στην Καλλιθέα, γνωρίζει τι σημαίνει να περιπλανιέσαι στα στενά της αναζητώντας απαντήσεις. Αυτή τη στιγμή η Καλλιθέα βιώνει τη σαρωτική καταστροφή παγκόσμιων οικονομιών. Μία περιοχή κατάμεστη από εργαστήρια και μαγαζιά που τροφοδοτούσε κάποτε τη χώρα, τώρα ποζάρει σαν παρατημένη σφηκοφωλιά. Δεν πρέπει να αναπολούμε τα παλιά. Εποχή ήταν και πέρασε και της χρωστάμε να τη θυμόμαστε σα μια όαση συναισθημάτων.

Η εγκληματικότητα ήταν κάτι που μάθαμε να της συγχωρούμε όπως και η τρομερή της φτώχια. Όταν κλαίνε τα παιδιά της ξέρεις ότι είναι από πείνα. Να κλειδώσεις και να περάσεις σύρτη...

Στην Καλλιθέα ήταν που κατέρρευσε το πρώτο προποτζίδικο εν ώρα λειτουργίας. Στην Καλλιθέα ήταν που τα παιδιά σε αγέλες κυριολεκτικά ρουφούσαν τα απογεύματα με κρυφτο-κυνηγητά και άλλα βίαια παιχνίδια. Στην Καλλιθέα ήταν ο Ιππόδρομος του Μπουκόφσκι που δεν επισκέφτηκα ποτέ...Μικρασιατικά οικοδομήματα με μικροσκοπικά κίτρινα μπαλκόνια και τα όνειρα σε μπαλωμένα σεντόνια. Ένας ανομολόγητος μικρασιατισμός που με περίμεναν όταν τέλειωνα τα αγγλικά μου στο φροντιστήριο. Μαμά ξέχασα τα κλειδιά, θα χτυπήσω το θυροτηλέφωνο δυο φορές για να μου ανοίξεις.

Στην Καλλιθέα γαλουχήθηκα άνθρωπος και καλλιτέχνης. Εκεί έμαθα τον μορφωμένο και απλοϊκό να τον αντιμετωπίζω ίδια. Ίδια να αντιμετωπίζω τη φτώχια και τη πλουτότητα. Όπου και να πάω για μένα η Καλλιθέα θα είναι η μητρόπολις ιδεών, μια άγρια γη από τσιμεντένια κλουβιά που μου υπενθυμίζει ότι πρέπει να τη δαμάσω με φαντασία και να τη χαράξω με ρομαντισμό. Μέσα στην Καλλιθέα υπάρχει ένα θαμμένο κλειδί, που με ξεκλειδώνει στα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Κλείδωσε εκεί ο χρόνος και με θυμάται ο τόπος κάθε φορά που τον επισκέπτομαι. Θέλω μόνο να βρω λίγο χρόνο να κλαψω…
Τετάρτη, 03 Οκτωβρίου, 2012
Διαγραφή

ΑνώνυμοςΟ/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Βάζελε, πόσο κόσμο είπαμε ότι είχαμε σε εκείνο το ματς εμείς και πόσο εσείς, μολονότι παίζαμε στην έδρα σας; Για να μην μιλήσουμε για τις σημερινές συνθήκες..

Λέοντα ΣΤ΄, δέκα πόντους ψηλότερος κι από τον Βουκελάτο;; χα, χα,χα! Τον θυμάμαι στην καφετέρια Christy, ενώ οι μεταλλάδες προτιμούσαμε συνήθως την Κέντια..Για ποδοσφαιρικές μεταδόσεις πάντως, Αριάννα..

Paladin, η πορεία προς την ονειροχώρα είναι προσωπική, αλλά τα βιώματα της πορείας είναι καλό να εξωτερικεύονται, προκειμένου να διαμορφώνεται ανάλογα το εξωτερικό περιβάλλον. Ως Έλληνες έχουμε ριζωμένη την αίσθηση του "κοινωνείν".
Σαφώς, οι μύστες και οι φύλακες είναι πάντοτε λίγοι. Ο προορισμός, ωστόσο, θα πρέπει να αποτελέσει πόθο, όλο και περισσότερων.

Werewolf, την προσοχή μας στους ψευτο-εθνικιστές και στους χαφιέδες..

Γιώργο Doomsword, όντως κάτι καλό μπορούμε να βρούμε και στην σημερινή συνθήκη. Τουλάχιστον, θα δούμε ζωντανά τους Warlord με τους "δικούς σου".

Cassandra, no more tears...
Πέμπτη, 04 Οκτωβρίου, 2012
Διαγραφή

ΑνώνυμοςΟ/Η Ανώνυμος είπε...
Ωραίο κείμενο με ενδιαφέροντες προβληματισμούς. Δυστυχώς ο αυθορμητισμός της δεκαετίας του 80 χάθηκε και αντικαταστάθηκε από το lifestyle και ένα εξίσου απεχθές αντί-lifestyle.

Όλα τα λεφτά ο μαλλιάς με το δερμάτινο με τα κρόσσια που έχουν μαζέψει οι αστυνομικοί. Άλλες, πιο γνήσιες εποχές...

Κιμμέριος
Δευτέρα, 08 Οκτωβρίου, 2012
Διαγραφή

ΑνώνυμοςΟ/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Κιμμέριε, εδώ για live action http://www.youtube.com/watch?v=z3NjO6of59s
Τετάρτη, 10 Οκτωβρίου, 2012
Διαγραφή

ΑνώνυμοςΟ/Η Ανώνυμος είπε...
Φίλε μου τυχαία έπεσα στο ιστολόγιο σου, αλλά αυτό που διάβασαμε με συγκίνησε...
Και 'γω στην Καλλιθέα του '90 υπήρξα έφηβος... Εκεί με τα οπαδικά μπρελόκ στο ύψος της κωλότσεπης, στα σχολεία του Αγ. Νικολάου, στα ΕΚΒΟΥΣ στην Θησέως και Σκρά, στην "Βιβή" και στην "Δυναστεία" στο ποτάμι...

 Μαγκιές και ψευτομαγκιές απο τα "άτομα" -όπως τους λέγαμε τότε- και φυσικά ραντεβού στην Κύπρου, στα Goody's στα Wendy's, στα Hambo και στα Lebel.... Παρόλο που τώρα παντρεύτηκα και έφυγα, ότι είμαι το οφείλω στο "σχολείο" που λέγεται Καλλιθέα και στις ευχάριστες ή δυσάρεστες εμπειρίες που μου 'δωσε. Να 'σαι καλά...!
Τρίτη, 16 Οκτωβρίου, 2012
Διαγραφή

ΑνώνυμοςΟ/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Φίλε Ανώνυμε,

Μακάρι οι καλές μας αναμνήσεις να αποτελέσουν προεικάσεις του μέλλοντος!
Μακάρι τα λάθη να μην επαναληφθούν.

Ευχαριστώ για το σχόλιο..
και αν η 13-14χρονη μούρη της πρώτης εικόνας σε βοηθήσει να με αναγνωρίσεις σε περίπτωση που συναντηθούμε σε κάποιον δρόμο της Καλλιθέας, μην διστάσεις να πεις ένα γεια..

ΥΓ. Σημειώνω, επίσης, ότι το ιστολόγιο ανήκει συνολικά στην Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.
Τρίτη, 16 Οκτωβρίου, 2012
Διαγραφή

 
Στον ηλίθιο ανώνυμο του οποίου το σχόλιο διαγράψαμε, έχουμε να πούμε τα εξής.

Πρώτα απ' όλα, ο μόνος λόγος που μας ανάγκασε να διαγράψουμε αυτά που έγραψες είναι η τελευταία φράση, μέσω της οποίας εξυβρίζεις τρίτο πρόσωπο.
Λυπούμαστε πραγματικά γι αυτό, επειδή θέλαμε να δημοσιευθεί το σχόλιό σου, προκειμένου να μπορέσει ο καθένας να αντιληφθεί τις ποιοτικές διαφορές μεταξύ των παιδιών της Λέσχης μας και πατημένων περιττωμάτων όπως εσύ.

Δεύτερον, η διαπίστωση ότι "πήρες χαμπάρι τα ρομαντικά φασιστάκια" μας χαροποιεί από την μια, γιατί μέσα στους σκοπούς μας εμπεριέχεται -όχι μόνο η έκφραση αλλά- και η διάδοση των ιδεών μας, προκειμένου να μας μάθει όσο το δυνατόν περισσότερος κόσμος, ακόμη και κουραμπιέδες σαν κι εσένα που γράφουν ανώνυμα υβριστικά σχόλια. Από την άλλη, όμως, μας προβληματίζει. Γιατί φαίνεται πως κάποιοι είχατε αργήσει να μας "πάρετε χαμπάρι", -όπως έγραψες- και συνεπώς γίνεται σαφές πως οι προσπάθειές μας πρέπει να καταστούν ακόμη πιο έντονες.

Ωστόσο, γιατί άραγε έχουμε την υποψία ότι μάλλον δεν είσαι ένας από τους θεωρητικούς αντιπάλους (όπως θες να φαίνεται στο σχόλιο) αλλά κάποιος από τους πικραμένους καιροσκόπους της "από 'δω" πλευράς;

Όπως και να έχει, συστήνουμε την γνωστή συνταγή:"Ξύδι"..για να σε τσούζει!
Παρασκευή, 19 Οκτωβρίου, 2012
Διαγραφή
ΑνώνυμοςΟ/Η Ανώνυμος είπε...
με χαροποιει που για φασιστας δε κανεις ορθογραφικα, βαζεις μαλιστα και τονους. μεγαλο προχωρημα δε λεω.... θα σταθω ομως στη πρωτη επισημανση καθως το οτι εισαι φασιστας τελειωμενος ειναι ολοφανερο οποτε τα σχολια περιτευουν.εχεις δικιο η εξυβριση τριτου ειναι ποινικα κολασιμο αδικημα συνφωνα με το βασιλικο νομο του γουεστερος. οποτε επετρεψε μου να προσθεσω κατι που ξεχασα, παραλειποντας αυτη τη φορα να καθυβρισω αθωους. ΓΑΜΙΕΣΑΙ ΕΣΥ ΚΑΙ ΟΛΗ Η ΜΙΣΑΝΘΡΩΠΙΚΗ ΦΑΤΡΙΑ ΣΟΥ. ΕΠΙΣΗΣ ΤΑ ΚΟΛΟΑΦΙΣΣΑΚΙΑ ΠΟΥ ΚΡΕΜΑΝΕ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ (ΟΤΑΝ ΔΕ ΒΛΕΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΦΥΣΙΚΑ) ΤΑ ΤΣΙΡΑΚΙΑ ΣΟΥ ΘΑ ΣΤΙΣ ΔΩΣΟΥΜΕ ΝΑ ΤΙΣ ΦΑΣ ΜΑ ΤΑ ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΦΙΝΑΡΦΙΝ!! ελπιζω το γραφειοκρατικο ζητημα να καλυφθηκε.
Παρασκευή, 19 Οκτωβρίου, 2012
Διαγραφή

ΑνώνυμοςΟ/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Αφού, όπως γράφεις "η εξυβριση τριτου ειναι ποινικα κολασιμο αδικημα συνφωνα με το βασιλικο νομο του γουεστερος", το μόνο που έχω να κάνω είναι να σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ, που μου επιτρέπεις να σε χρησιμοποιήσω ως παράδειγμα του μορφωτικού επιπέδου των αντιφασιστικών δυνάμεων.

Κι αυτό, γιατί πέρα από το ότι εσύ δεν βάζεις τόνους (μήπως είναι κι αυτή μια μεταμοντέρνα επιλογή άρνησης των εξουσιαστικών συνηθειών, που λέει κι ο Φουκώ;), γράφεις κι αυτό το "συνφωνα", που ολοκληρώνει την πιστοποίηση του μεγαλειώδους λεξιλογίου σου.

"Συνφωνα", ρε μάστορα (ή μαστόρισσα, αν είσαι κορίτσι);;!Μωρέ, "συνφωνα"..;;

Ούτε αυτό δεν μπορείς να γράψεις σωστά και θέλεις να κάνεις "μαγκιές" και παρεμβάσεις σε λογοτεχνικό ιστολόγιο;

Πέρα πάντως από τον εν λόγω τύπο αλλά και με αφορμή την παρουσία του, απευθυνόμενος στους αναγνώστες κρίνω σκόπιμο να σημειώσω δυο παρατηρήσεις.

Πρώτα απ' όλα, αν έχει κανείς όρεξη για γέλιο και διαβάσει το σχόλιό του, θα πρέπει να μην ξεχνά ότι στις βασιλείες δεν υπάρχουν ποινικά κολάσιμα αδικήματα, υπο την ορολογία του νεωτερικού κράτους και όπως τα σκουπίδια του μεταπολιτευτικού εκπαιδευτικού συστήματος τον έμαθαν να παπαγαλίζει. Σε τέτοια πολιτεύματα οι ποινές δεν είναι γραμμένες σε κάποιο ποινικό δίκαιο, μα υφίστανται στην εθιμοτυπία η οποία κατευθύνει την κοινωνική συμβίωση.

Δεύτερον, αυτός ο τύπος, με την εν λόγω γραφή και το συγκεκριμένο λεξιλόγιο, κατά πάσα πιθανότητα είναι φοιτητής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Κι αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να μας απασχολήσει πραγματικά όταν γίνουμε σοβαρή κοινωνία.
Σάββατο, 20 Οκτωβρίου, 2012
Διαγραφή

ΑνώνυμοςΟ/Η Γιώργος Doomsword είπε...
"Συνφωνώ απολύτως.. Είναι ενφανές αυτό". Χα, χα, χα...

Κοίτα και κάποια ακόμη ωραία.."ΤΑ ΚΩΛΟΑΦΙΣΣΑΚΙΑ..ΘΑ ΣΤΙΣ ΔΩΣΟΥΜΕ ΝΑ ΤΙΣ ΦΑΣ", "τα σχόλια περιτευουν", "δε κανεις"..

Μπορεί οι antifa να είναι ανθέλληνες, ταυτόχρονα όμως είναι και πολύ ελληναράδες.
Το σχόλιο αυτού του παιδιού είναι ενδεικτικό. Βρισιές, ανορθογραφία, ανώνυμες ψευτομαγκιές και το χειρότερο; Η αίσθηση ότι με αυτή την πράξη κάνει κάτι σωστό, κάτι που πρέπει..
Κυριακή, 21 Οκτωβρίου, 2012
Διαγραφή

ΑνώνυμοςΟ/Η Toμ Μπομπαντίλ είπε...
Ανώνυμε Antifa, "δε κανεις" ούτε για τσοπάνης χο,χο,χο!
Κυριακή, 21 Οκτωβρίου, 2012
Διαγραφή

ΑνώνυμοςΟ/Η Αγανακτισμένος στο Πολιτικό είπε...
Κρίμα που διαγράψατε το σχόλιο του "Αντίφα" γιαί θα αποτελούσε πολύ καλή πηγή γέλιου. Αλλά καταλαβαίνω το σκεπτικό, ειδικά όταν υπάρχει στη μέση εξύβριση προσώπου.

Φαντάζομαι ότι το κομμάτι του το έκανε και τώρα μπορεί να περηφανευτεί στην ΕΑΑΚίτισα πρωτοετίνα που έχει βάλει στο μάτι "εγώ την είπα στους φασίστες, χο, χο" ή μάλλον "εγκώ τιν ήπα στους φασήσταις, χω, χω". Όσο αποδεικνύετε τι πραγματικά είστε τόσο περισσότερο θα καταλαβαίνετε οτι δεν έχετε κανένα λόγο ύπαρξης στη νέα εποχή που έχει ανατείλει μετά την αφύπνιση του ελληνικού λαού. Και επειδή μου αρέσει, ας χρησιμοποιήσω και μια δική σας φράση: Πίσω στις τρύπες σας.
Τετάρτη, 24 Οκτωβρίου, 2012