Η κατάσταση του fantasy στην Ελλάδα


Ποια είναι η κατάσταση του fantasy στην Ελλάδα;

Κατ’ αρχάς, να ορίσω πώς αντιλαμβάνομαι τον όρο, ως συγγραφέας και αναγνώστης. Αν και το άρθρο αυτό τοποθετείται στο σημείο τερματισμού μιας εξόχως κατατοπιστικής σειράς άρθρων του Σ. Μαμούτου, μέσα από τα οποία διαφαίνεται η ιστορική συνέχεια της λογοτεχνίας του φανταστικού και του ρεύματος του ρομαντισμού από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας, θεωρώ χρήσιμο να διασαφηνίσω πώς προσεγγίζω τον όρο, ως πυξίδα για όσα επακολουθήσουν.

Αναφέρομαι, λοιπόν, στη λογοτεχνία και τις αφηγήσεις που ενσωματώνουν στοιχεία φαντασίας. Εδώ αρχίζει ήδη το πρόβλημα. Δηλαδή, η υπόλοιπη λογοτεχνία είναι δημοσιογραφικού τύπου καταγραφή της καθημερινότητας; Σαφώς όχι. Επομένως, ποιο είναι το διαφοροποιητικό στοιχείο;

Κατά τη γνώμη μου, η διαφορά μπορεί να γίνει κατανοητή μέσα από την έννοια κοσμοαντίληψη. Τι θέλω να πω; Έχει δομηθεί τους τελευταίους δυόμισι αιώνες, μέσα από τη βιομηχανική επανάσταση, την αστικοποίηση, τις διαδοχικές τεχνολογικές επαναστάσεις (από τον κινητήρα εσωτερικής καύσης ώς την ψηφιακή) ένας κυρίαρχος τρόπος να βλέπουμε τον κόσμο. Ο τρόπος αυτός, που σαφώς ταιριάζει με το τεχνητό ανθρωπογενές περιβάλλον στο οποίο ζούμε, περιορίζει την αντιληπτή στις αισθήσεις μας πραγματικότητα στη νευτώνεια και ορθολογική θεώρηση του κόσμου. Οτιδήποτε μεταφυσικό ή υπερφυσικό (όπως εννοούμε πλέον δηλαδή, αυτούς τους όρους: ως οτιδήποτε υπερβαίνει την αντιληπτή μας πραγματικότητα) εντάσσεται απευθείας στη σφαίρα της φαντασίας. Ως μεταφυσικό ή υπερφυσικό εννοώ οτιδήποτε αφορά «κρυφές» διαστάσεις της πραγματικότητας τροφοδοτούμενο είτε από τη μυθολογική κληρονομιά (από τις ισλανδικές σάγκα ώς τον «Άρχοντα των Δακτυλιδιών») είτε από την λαογραφική-μυθική παράδοση (από τα παραμύθια των αδελφών Γκριμ ώς τους σύγχρονους αστικούς μύθους και τις ιστορίες τρόμου) είτε από την προέκταση ορισμένων συνιστωσών του παρόντος (κοινωνικών, γεωπολιτικών, τεχνολογικών κτλ.) προς ένα μέλλον που, στα μάτια μας, μοιάζει «παράλογο» ή και «μεταφυσικό» (από τους καφκικούς εφιάλτες και τις δυστοπίες του 20ού αιώνα ώς τη σύγχρονη επιστημονική και πολιτική φαντασία).

Όντας σ’ αυτήν τη σφαίρα, όποιος γοητεύεται από αυτά τα στοιχεία χαρακτηρίζεται κατευθείαν «φαντασιόπληκτος», ενώ, αν περάσει το δίχτυ ασφαλείας του μύθου και θεωρήσει πως η φαντασία διεκδικεί ισόποσο μερίδιο αλήθειας με την αντιληπτή πραγματικότητα, κινδυνεύει να χαρακτηριστεί τρελός.

(Μια επεξηγηματική παρένθεση: τι είναι μύθος; Μύθος είναι μια ιστορία που, αδιάφορο αν συνέβη πράγματι ή όχι, «λειτουργεί», δηλαδή γίνεται πιστευτή και διαδίδεται, επειδή μεταφέρει μιαν αλήθεια).

Εν πάση περιπτώσει: ανοίγοντας το θέμα «fantasy στην Ελλάδα» αμέσως παρακάτω, και μεταφέροντας την προσωπική μου εμπειρία και γνώμη, θέλω να γίνει σαφές εξ αρχής πώς αντιλαμβάνομαι τον όρο: μιλώ, λοιπόν, για λογοτεχνία, η οποία έχει ως δομικό στοιχείο της πλοκής τη σφαίρα της φαντασίας όπως ορίστηκε παραπάνω δεν εννοώ απλώς ένα «πέρασμα» στο φανταστικό σε κάποιο σημείο της πλοκής, αλλά για το φανταστικό στοιχείο να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της εκάστοτε μυθιστορηματικής σύνθεσης, σε βαθμό που, αν αφαιρεθεί, η ιστορία απονοηματοδοτείται.

Ποια είναι λοιπόν η κατάσταση του fantasy στην Ελλάδα;

Η άποψή μου είναι πως στη σημερινή συνθήκη, μπορούμε κάλλιστα να ισχυριστούμε πως το fantasy ολοένα και διαδίδεται, και πως τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα απ’ ό,τι πριν από μια δεκαετία τουλάχιστον (σ’ αυτό το βάθος χρόνου παρακολουθώ τα εκδοτικά δρώμενα). Πώς εννοώ τη βελτίωση;

Κατ’ αρχάς, οφείλουμε να έχουμε στο νου μας πως ζούμε σε μια χώρα μικρή και, σαν να μην έφτανε αυτό, με ελάχιστο ποσοστό αναγνωσιμότητας. Με εξαίρεση ορισμένους ιδιαίτερα πετυχημένους συγγραφείς (μάλιστα, τα τελευταία χρόνια το άνοιγμα προς το πλατύ κοινό περνά σχεδόν αποκλειστικά από το άρλεκιν, κατά δεύτερο λόγο από τη σκανδαλοθηρία), οι συγγραφείς δεν βιοπορίζονται από τα βιβλία τους. Ακόμη και συγγραφείς που αναγνωρισμένα εντάσσονται στη mainstream λογοτεχνία. Αν μιλήσουμε δε με όρους «ειδών», θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως, εκτός της mainstream λογοτεχνικής παραγωγής, μόνον η αστυνομική λογοτεχνία (ως εξειδικευμένο, τέως κατακριμένο είδος) έχει κερδίσει πια σήμερα το ενδιαφέρον της κριτικής, αλλά και ένα πλατύ κοινό. Μάλιστα, η κριτική καταξίωση (με εξαιρέσεις βιβλία και δημιουργούς που περνούν το σκόπελο της κριτικής γράφοντας άρλεκιν, όπως είπα πριν), αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για να διαδοθεί η δουλειά σου σε έναν ευρύτερο κύκλο ανθρώπων.

Γιατί όμως άλλαξε η νοοτροπία απέναντι στην αστυνομική λογοτεχνία; (ίσως είναι χρήσιμο να απαντηθεί, για να συζητήσουμε τις προοπτικές του fantasy).

Αφενός, άλλαξε η νοοτροπία απέναντι στην αστυνομική λογοτεχνία από την κριτική στις χώρες της Δύσης, κάτι που επηρέασε και την Ελλάδα. Έπαψε το είδος να θεωρείται παραλογοτεχνία, καθώς ορισμένα βιβλία καταξιώθηκαν και θεωρήθηκαν σημαντικά, με το πρόσχημα ότι, με όχημα την αστυνομική πλοκή, θίγουν κοινωνικά ζητήματα.

Αφετέρου, εμφανίστηκαν και στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια πνευματικοί άνθρωποι καταξιωμένοι σε άλλους τομείς μέχρι πρότινος (όπως ο Πέτρος Μάρκαρης, ο Πέτρος Μαρτινίδης κ.ά.), που υπηρέτησαν το είδος και του δώσανε την (απαραίτητη για τούτη τη συντηρητική χώρα) «πνευματική αίγλη».

Γιατί τούτη η «πνευματική αίγλη» είναι απαραίτητη; Διότι, ως είναι ευρέως γνωστό, η μεγαλύτερη προκατάληψη των Ελλήνων είναι οι ίδιοι οι Έλληνες. Πολύ ευκολότερα καταξιώνεται στην Ελλάδα οτιδήποτε ξενόφερτο παρά κάτι γηγενές. Π.χ., όταν κυκλοφορεί η μετάφραση βιβλίου ενός αλλοδαπού (δηλαδή δυτικού) συγγραφέα που εισάγεται με περγαμηνές, είναι σχεδόν βέβαιο πως η γενική γνώμη γι’ αυτόν θα είναι θετική: θα γραφτούν κριτικές και θα καταξιωθεί. Για το έργο ενός Έλληνα δημιουργού, ακόμη κι αν είναι εφάμιλλο, αρχικά θα τηρηθεί σιγή ιχθύος, και θα περάσουν χρόνια ώς να καταξιωθεί. Αν καταξιωθεί βέβαια ποτέ εξίσου πιθανό είναι να παραγνωριστεί εδώ και να καταξιωθεί στο εξωτερικό...

Αυτή η προκατάληψη επεκτείνεται και στο αναγνωστικό κοινό: θα γίνει ανάρπαστο ένα ξενόφερτο πετυχημένο βιβλίο δύσκολο για ένα ελληνικό που αφορά το ίδιο θέμα ανεξαρτήτως ποιότητας.

Πώς εννοώ λοιπόν πως υπάρχει βελτίωση στην αντιμετώπιση που έχει το fantasy στην Ελλάδα;

Κατ’ αρχάς, τα τελευταία χρόνια, από τη «γενιά του ’90», στην οποία ανήκω, γράφονται βιβλία που εντάσσονται στη λογοτεχνία του φανταστικού όπως την όρισα πιο πάνω. Βιβλία που απασχολούν την κριτική, βρίσκουν το δρόμο τους προς ένα ευρύτερο κοινό κι ας μη γίνονται μπεστ σέλερ (άλλωστε, ας μην ξεχνάμε πως το «σοβαρό» αναγνωστικό κοινό στην Ελλάδα αριθμεί, βάσει των στατιστικών τα 5.000 άτομα), και πιθανόν, προετοιμάζουν το έδαφος για μία νέα γενιά δημιουργούν που θα υπηρετεί με τρόπο πιο ευδιάκριτο και ευθύβολο το είδος αυτό. Για παράδειγμα, ξεχωριστή μνεία θα πρέπει να γίνει εδώ στον Δημήτρη Σωτάκη, του οποίου το σύνολο του έργου διερευνά το παράλογο στοιχείο της σύγχρονης πραγματικότητας, με όχημα αποκλειστικά τη φαντασία, στον Αύγουστο Κορτώ, που έχει δώσει δείγματα κλασικότροπης λογοτεχνίας του φανταστικού, είτε με τον Στοιχειωμένο (Εξάντας, 2002) είτε με τον πιο πρόσφατο Δαιμονιστή (Καστανιώτης, 2007). Η Παραβολή του Κωνσταντίνου Τζαμιώτη (Καστανιώτης, 2006) είναι ένα εξαίρετο βιβλίο όπου η τεχνολογία παντρεύεται με το μεταφυσικό, στη διαπραγμάτευση του θέματος του θανάτου. Το πρωτόλειο του Χρήστου Αστερίου Το γυμνό της σώμα και άλλες ιστορίες (Πατάκης, 2003) είναι μια σειρά ιστοριών του φανταστικού, ενώ το μυθιστόρημα του Χρήστου Χρυσόπουλου Σουνυάτα (Οδυσσέας 1999, Καστανιώτης 20042) αποπνέει μια αγωνιώδη και μυστηριώδη μεταφυσική ατμόσφαιρα, γραμμένο δε με μια ιδιαίτερα πρωτότυπη τεχνική. Κι αυτά προέρχονται από μία πρόχειρη καταγραφή, υποκινημένη αποκλειστικά από το προσωπικό μου γούστο.

Επομένως, θα μπορούσε κανείς να πει πως γίνονται βήματα προς τη λογοτεχνία του φανταστικού. Φυσικά, δεν έχει γεφυρωθεί ακόμη το χάσμα ανάμεσα στον Χάρρυ Πόττερ και σ’ αυτό που το κυρίαρχο ρεύμα σκέψης χαρακτηρίζει λογοτεχνία, ωστόσο, είμαστε ίσως προς αυτόν το δρόμο. Μεγάλοι εκδοτικοί οίκοι εκδίδουν πλέον ευκολότερα μυθιστορήματα Ελλήνων συγγραφέων με στοιχεία fantasy (κάτι που δεν συνέβαινε όταν πρωτοπροσπάθησα να εκδώσω βιβλίο πριν από δέκα χρόνια), ενώ η επιτυχία ξενόφερτων βιβλίων όπως η σειρά Λυκόφως της Stephan Meyer ή ο Χάρρυ Πόττερ της Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, κινεί το ενδιαφέρον των εκδοτών προς το fantasy και ανοίγει το δρόμο για Έλληνες συγγραφείς που υπηρετούν πια ανοιχτά το είδος του φανταστικού. Όπως π.χ. ο Γιάννης Πλιώτας, και η σειρά βιβλίων του για το Βασίλειο της Αράχνης (Λιβάνης 2008, τ.1&2).

Τι πρέπει να γίνει, λοιπόν, για να αναγνωριστεί ευρύτερα το fantasy;

Θα πρέπει κατ’ αρχάς, το είδος να διεκδικήσει την προσοχή των κριτικών, ώστε να καταγραφεί πλέον ως πνευματικό ρεύμα, κίνηση ιδεών, όπως συνέβη με την αστυνομική λογοτεχνία. Τρόπων τινά, να καμφθεί η προκατάληψη απέναντι σε Έλληνες δημιουργούς που το υπηρετούν, και να ανοίξει ο δρόμος προς τους ισχυρούς εκδοτικούς οίκους και το πλατύ κοινό.

Πιστεύω πως οι συνθήκες είναι ωριμότερες απ’ ό,τι στο παρελθόν. Αυτό ίσως σχετίζεται και με τα αντικειμενικά δεδομένα του σύγχρονου κόσμου: το ρεύμα της αμφισβήτησης της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων, που εντείνεται τα τελευταία χρόνια και διαδίδεται υπερβαίνοντας τα στεγανά των παραδοσιακών ιδεολογικών προσεγγίσεων αριστεράς και δεξιάς, αμβλύνει και την κοσμοαντίληψή μας. Η παραδοσιακή ρεαλιστική προσέγγιση του κόσμου εγγίζει τα όριά της, αντιμέτωπη μ’ έναν κόσμο που μοιάζει ολοένα και πιο χαοτικός.

Ίσως έτσι ερμηνεύεται και η διάδοση της λογοτεχνίας του φανταστικού τα τελευταία χρόνια. Ίσως το fantasy να αποκτά πλέον μια έντονη πολιτική διάσταση, αυτήν που είχε π.χ. ο ύστερος ρομαντισμός τα τέλη του 19ου αιώνα στην Αγγλία, συσπειρώνοντας ανθρώπους διαφορετικής ιδεολογικής κατεύθυνσης σε ένα κράμα κοινών αισθητικών και ηθικών αξιών, ενάντια στην αναδυόμενη τότε τάξη πραγμάτων του βιομηχανικού κόσμου. Ίσως, η αναβίωση και ισχυροποίηση του fantasy, λοιπόν, να συνιστά μία (ακόμη ασχημάτιστη και ενστικτώδη) πρωτογενή καλλιτεχνική αντίδραση στην αντίστοιχη μεταβιομηχανική και χαοτική σημερινή συνθήκη.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, ο ρόλος συλλογικών προσπαθειών – κατά τα πρότυπα του παρελθόντος – μπορεί να αποδειχθεί καθοριστικός. Αυτός είναι και ο λόγος άλλωστε που, από την ώρα που γνωρίστηκα με τα μέλη της ΦΛΕΦΑΛΟ, αποφάσισα να γίνω μέλος της (πρώτη φορά στη ζωή μου τάχτηκα με κάτι συλλογικό), και να βοηθήσω, στο βαθμό που μπορώ, στο έργο της στη διάδοση του fantasy στην Ελλάδα.

Νίκος Βλαντής, ε. μέλος Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.

υποσημείωση : το κείμενο αυτό του Νίκου Βλαντή περιλαμβάνεται στο 5ο τεύχος της ''Φανταστικής Λογοτεχνίας'', που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες σε επιλεγμένα σημεία του κέντρου.

Επισκεφθείτε το διαδικτυακό τόπο του Νίκου Βλαντή στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.vlandis.gr/ και εκείνον των εκδόσεων «Μαγικό κουτί» στη http://www.themagicbox.gr/

  • Σχόλια σε αυτήν την ανάρτηση :

Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Το κέρας έχει ακουστεί... Η μάχη έχει αρχίσει...

Ζυγώνει η ώρα που θα κληθούμε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων δίνοντας μια υπέροχη μάχη ιδεών, προκειμένου να εγκαθιδρυθούν τα πολιτιστικά σχήματα του Φανταστικού στο θρόνο που τους σμιλέψαμε...
Δευτέρα, 14 Δεκέμβριος, 2009

Ο/Η Skull είπε...
Μοναχά Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ!
Τρίτη, 15 Δεκέμβριος, 2009

Ο/Η Ίων Αλβέριχος είπε...
Εξαιρετικό το άρθρο και φτάνει στην ουσία του θέματος. Όντως τα υλιστικά στραβοπατήματα της κοινωνίας μας, μας έχουν αφαιρέσει το όραμα, την ελπίδα, την φαντασία. Κάποια αρχέτυπα όμως μένουν πάντα αναλλοίωτα και πάντα σε αυτά γυρνάμε με ηρωϊκή συνείδηση σφυρηλατημένη στο αμόνι της πίστης στο σκοπό μας.
Τετάρτη, 16 Δεκέμβριος, 2009

Ο/Η Guardian Lord είπε...
Κάτω από ένα σκοτεινό ουρανό δώσαμε ιερό όρκο για επάνοδο του φωτός. Το κέρας ηχεί... το κάλεσμα αντιλαλεί απ'άκρη σ'άκρη. Ξίφος... Φως... Φαντασία... ΕΦΟΔΟΣ!
Πέμπτη, 17 Δεκέμβριος, 2009

Ο/Η Δημήτρης Αργασταράς είπε...
Είναι σίγουρα πολύ ελπιδοφόρο ότι όλο και περισσότεροι συγγραφείς τα τελευταία χρόνια γράφουν ακολουθώντας μία.. ‘‘τακτική προσφυγή στην σφαίρα του φανταστικού’’. Είτε με έναν τρόπο πιο ήπιο, μέσα από την οδό της παραβολής και του συμβολικού, είτε πιο δραστικά, κατασκευάζοντας έναν ολόκληρο κόσμο που παραπέμπει στο epic fantasy ή το sci-fi. Ταυτόχρονα, ακόμη πιο σημαντικό είναι ότι μεγάλοι και παραδοσιακοί οίκοι αρχίζουν να βλέπουν με άλλο μάτι τα συγκεκριμένα είδη και να τα επιλέγουν για τις εκδόσεις τους.

Ωστόσο, έχουμε ακόμη πολύ δρόμο να καλύψουμε για την διάδοση και την αποτελεσματική καλλιτεχνική δημιουργία του fantasy στην Ελλάδα.

Σε αυτό το καταπληκτικό κείμενο, ο Νίκος Βλαντής παρουσιάζει κι αναλύει πολύ όμορφα την κατάσταση που επικρατεί στην χώρα μας και προτείνει λύσεις, γόνιμες διεξόδους για το μέλλον. Μακάρι λοιπόν η κατάσταση να αλλάξει προς το καλύτερο…
Παρασκευή, 18 Δεκέμβριος, 2009

Ο/Η Swordmaster είπε...
Πραγματικά έχουμε ακόμη πολύ δρόμο να καλύψουμε. Όμως για πρώτη φορά υπάρχει ένας κατάλληλος οδηγός.

ΦΛΕΦΑΛΟ, βαδίζουμε εμπρός, τσακίζοντας με τον ενιαίο και σταθερό μας βηματισμό ερπετά, κύκλωπες και προδότες.

For the black wind, fire and steel...
Παρασκευή, 18 Δεκέμβριος, 2009

Ο/Η Guardian Lord είπε...
Τα λέει όλα ο Ken Kelly στο εξώφυλλο του 5ου gem... Outcast on the path of no return. Punisher and swordsman i was born to burn!

Χαιρετώ τους ανθρώπους που υπηρετούν αγνά τη φαντασία και τους εύχομαι καλές εορτές.
Κυριακή, 20 Δεκέμβριος, 2009

Η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. και οι άλλοι - O ΚΑΨΗΜΑΚ



Η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ και οι άλλοι….
(Εισαγωγή στον ΚΑΨΗΜΑΚ)

Σταμάτης Μαμούτος

H Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ ως κοινότητα αναγνωστών της λογοτεχνίας του φανταστικού εισέρχεται αισίως στον τρίτο χρόνο της ύπαρξής της. Κι αν στον κόσμο των πανεπιστημίων της εποχής μας, (όπου η κομματοκρατία έχει δηλητηριάσει τη φοιτητική ζωή μέχρι το πιο βαθύ επίπεδο της κάθε της δραστηριότητας), μια λέσχη σαν τη δική μας αποτελεί εξαίρεση την οποία μπορεί να διακρίνει ο καθένας με μεγάλη ευκολία, τα πράγματα είναι διαφορετικά στον ευρύτερο χώρο των Ελλήνων αναγνωστών της φανταστικής λογοτεχνίας. Γιατί εκεί υπάρχει ένας σεβαστός αριθμός συλλόγων και ομάδων που φιλοξενούν ανθρώπους οι οποίοι τρέφουν αγάπη για τους μαγικούς τόπους του φανταστικού. Ωστόσο, δεν είναι λίγοι οι προσεκτικοί φίλοι που έχουν αντιληφθεί ότι η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας διαθέτει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τα οποία της προσδίδουν μια ξεχωριστή ταυτότητα ανάμεσα στους υπόλοιπους συλλόγους που δραστηριοποιούνται στον κοινό αυτό χώρο.

Όσοι έχουν παρακολουθήσει τις εξελίξεις από κοντά γνωρίζουν ότι η Λέσχη μας έχει κατά καιρούς πρωτοστατήσει σε προσπάθειες για να αναπτυχθεί μια κοινή δράση και συνεργασία μεταξύ των διαφόρων ομάδων της ελληνικής κοινότητας του φανταστικού. Κατά το διάστημα του χρόνου που χρειάστηκε να παρέλθει προκειμένου να λάβουν χώρα αυτές οι προσπάθειες, η φυσική ροπή προς την εκδήλωση συμπεριφορών που είναι συμβατές με την ηθική του καθενός αποκάλυψε τους σκοπούς που είχαμε όλοι συνομιλητές. Στα πλαίσια αυτής της πραγματικότητας η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ έκανε τις επιλογές της και συνέχισε να συνεργάζεται με συλλόγους και ομάδες, των οποίων τα μέλη διακρίθηκαν για την ηθική τους διαύγεια και για την αγνότητα των σκοπών τους. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν τα παιδιά του Unicorn Project, του Συλλόγου Φίλων Τόλκιν και πολλοί ακόμη. Από την άλλη, η Λέσχη μας τράβηξε μια διαχωριστική γραμμή προς όλους εκείνους που δραστηριοποιούνται στο χώρο προκειμένου να εξυπηρετήσουν μικροπρεπείς σκοπιμότητες, όπως επίσης και προς όσους διαπνέονται από εντελώς διαφορετικές αντιλήψεις.

Εισερχόμενοι στα της Λέσχης μας μπορούμε να δηλώσουμε ότι τρία είναι τα κύρια σημεία πάνω στα οποία δομείται η κοινή συνείδηση των μελών της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. Πρώτον, η επίγνωση (που προέκυψε έπειτα από δική μας μελέτη και θεωρητική ανάλυση) ότι το πεδίο της λογοτεχνίας του φανταστικού διαθέτει μεγάλο ιστορικό βάθος. Την επίγνωση αυτή ακολούθησε μια δομημένη προσέγγιση της φανταστικής λογοτεχνίας, η οποία έφερε στο προσκήνιο άγνωστες πτυχές της. Πρόκειται για μια κατάκτηση που αποτελεί την αιχμή του δόρατος στην προσπάθειά μας να προβληθεί το φανταστικό στην πιο ποιοτική του μορφή και να διαλυθούν τα στεγανά που το θέτουν στην αφάνεια των πολιτιστικών δρώμενων.

Δεύτερον, η πεποίθησή μας πως ο λογοτεχνικός χώρος του φανταστικού αποτελεί το σημείο συνάντησης (συνειδητά ή ασυνείδητα) ανθρώπων που διαθέτουν μια αισθητική, η οποία έρχεται σε ολική ρήξη με το κυρίαρχο πολιτιστικό πρότυπο του μοντέρνου κόσμου και της Νεωτερικής εποχής. Έτσι προκύπτει και ο στόχος που έχουμε θέσει ως μέλη της Λέσχης, προκειμένου να αναβαπτίσουμε τη σύγχρονη λογοτεχνία του φανταστικού στο φιλοσοφικό υπόβαθρο του Ρομαντισμού και να την αναβιβάσουμε σε μοχλό ανατροπής της υπάρχουσας πολιτιστικής σταθεράς. Να την αντιληφθούμε, δηλαδή, ως μια κοιτίδα ρομαντικής δράσης. Ως έναν πνευματικό πυρήνα εξέγερσης κατά του κόσμου της Νεωτερικότητας.

Το τρίτο αποτελεί προέκταση του προηγούμενου και βασίζεται στο συμπέρασμα ότι η φραγή προς την ανάδειξη στο προσκήνιο που έχει υποστεί η πλειοψηφία των έργων της φανταστικής λογοτεχνίας κατά τη μεταπολιτευτική εποχή –και όχι μόνο- στη χώρα μας, πηγάζει σε μεγάλο βαθμό από τη δράση που αναπτύσσουν οι φορείς ενός κυρίαρχου πολιτιστικού συστήματος, το οποίο εκφράζει αντιλήψεις και σχήματα ξένα προς εκείνα της φανταστικής λογοτεχνίας. Για να καταφέρει, λοιπόν, η λογοτεχνία του φανταστικού να ανέλθει στο προσκήνιο των πολιτιστικών δρώμενων του τόπου μας θα πρέπει να διαρρήξει τα τείχη του πολιτιστικού συστήματος που κυριαρχεί στην Ελλάδα.

Όμως, η επίτευξη ενός τέτοιου στόχου δεν μπορεί να βασιστεί σε ανεπιτυχείς συγγραφείς του φανταστικού που ελέγχουν διαδικτυακές κοινότητες και που μόνο μέλημά τους είναι να βρουν έναν εκδότη για να δημοσιεύσουν τα βιβλία τους. Γιατί αυτοί οι κύριοι, ως μικροπρεπείς και ανίκανοι να αναπτύξουν μια σφαιρική εποπτεία του θέματος, δεν έχουν την ικανότητα να αντιληφθούν ότι ακόμη κι αν εκδοθεί κάποιο έργο τους, η γενική κατάσταση των πραγμάτων δεν θα αλλάξει και αυτοί δεν θα αποτελέσουν τίποτε περισσότερο από νέους εκδοθέντες συγγραφείς ενός παραγκωνισμένου λογοτεχνικού «είδους», τα βιβλία των οποίων σε λίγο καιρό θα εξαφανιστούν από τα ράφια των βιβλιοπωλείων (δεν νομίζω ότι χρειάζεται να αναφερθούν ονομαστικά παραδείγματα για να αποδειχθεί κάτι που γνωρίζουμε όλοι).

Η επίτευξη ενός τέτοιου στόχου δεν μπορεί φυσικά να βασιστεί ούτε και σε ανθρώπους που ανήκουν σε επίπεδο αισθητικής, πολιτικής τοποθέτησης κλπ. στο κυρίαρχο πολιτιστικό σύστημα, το οποίο υποσκάπτει την ανάδειξη της φανταστικής λογοτεχνίας. Η πρόσδεση της λογοτεχνίας του φανταστικού στο άρμα της παρακμιακής-ηγεμονικής κουλτούρας των καιρών μας που ευαγγελίζονται οι εν λόγω κύριοι, το μόνο που δύναται να καταφέρει είναι η διαιώνιση της υπάρχουσας κατάστασης και ο τελικός ακρωτηριασμός του φανταστικού, προκειμένου να προβληθούν (από εφημερίδες, εκδότες και ανθρώπους του πολιτιστικού καθεστώτος) οι όποιες εκφάνσεις του (φανταστικού) είναι πιο συμβατές με την υπάρχουσα κατάσταση.

Απέναντι σε όλους αυτούς η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ ορθώνει ένα κολοσσιαίο τείχος. Μια πνευματική οχύρωση, δηλαδή, που επιτρέπει στα μέλη της να αγωνίζονται με τα μέτωπα στραμμένα προς τον «εξωτερικό χώρο», (εκεί όπου θα πρέπει να προβληθεί η αξία της φανταστικής λογοτεχνίας απέναντι στο πολιτιστικό καθεστώς της εποχής μας), διασφαλίζοντάς παράλληλα την ακεραιότητα του «εσωτερικού χώρου» (της ελληνικής κοινότητας του φανταστικού δηλαδή) από τις όποιες πρακτικές φορέων και ανθρώπων που δεν δύνανται να συμβάλλουν σε μια τέτοια έγερση. Όπως είχε πει και ένας από τους σημαντικότερους μύστες του φανταστικού, «(εμείς οι ρομαντικοί) έχουμε αναλάβει μια αποστολή: κληθήκαμε να μεταμορφώσουμε τον κόσμο»(1).

Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι η όλη αυτή προσέγγιση δημιούργησε σύγχυση στους κύκλους των ανθρώπων που σκιαγραφούμε. Τα συνηθισμένα στις σκιές μάτια τους τυφλώθηκαν από το φως που εξακόντισε προς πάσα κατεύθυνση η «Ηλιακή Φρουρά» της Φοιτητικής Λέσχης Φανταστικής Λογοτεχνίας. Κι αν ορισμένοι εξ αυτών φρόντισαν να παρακολουθήσουν την πορεία μας κρυμμένοι στις σκιές των φόβων τους και σκεπτικοί ως προς τη μελλοντική τους στάση, κάποιοι άλλοι προτίμησαν να εκτεθούν δημοσίως καταφεύγοντας σε κάθε είδους γραφικότητα.

Τελευταία από αυτές ήταν η δημοσίευση ενός αστείου άρθρου που παρουσίαζε τη Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ ως ομάδα ανθρώπων με ανίσχυρη βούληση (!!##) κι εμένα ως ηγεμόνα που έχει στο νου «δόλιους στόχους» για την ελληνική λογοτεχνία του φανταστικού. Η αρχική μου εκτίμηση ήταν να αγνοήσουμε τους κυρίους αυτούς, αφήνοντάς τους να βουλιάξουν στο βούρκο της παρακμής τους. Ο φίλος και συμπολεμιστής της Λέσχης Infinitus, όμως, διαφώνησε, θεωρώντας ότι η ελληνική κοινότητα του φανταστικού θα πρέπει να προφυλαχθεί από θρασείς, αχάριστους και ριψάσπιδες «παρατηρητές», καθώς επίσης και από κακομαθημένα, ανάγωγα πλάσματα που θέλουν να αποδομήσουν κάθε σοβαρή προσπάθεια παριστάνοντας τους μηδενιστές. Έτσι, έγραψε το κείμενο που φέρει τον τίτλο ΚΑΨΗΜΑΚ, το οποίο και τους αφιερώνουμε.

υποσημείωση:

1) Νοβάλις, Blϋtenstaub 35, Werke I 317.


Νοβάλις 1772-1801


ΚΑΨΗΜΑΚ: Ο Καημενούλης Άντρας στο Ψηλό Μακρινό Κάστρο του

Infinitus

Υπάρχουν πολλά κακώς κείμενα σ’ αυτήν τη χώρα στο χώρο του φανταστικού (όσο και του πραγματικού): ευνοιοκρατία, φαυλοκρατία, μετριοκρατία, προκατάληψη, νοοτροπία βολέματος, και κυρίως, το μικρό της μέγεθος, που καθιστά, όποιον ξεχωρίζει και παλεύει, τον Πολεμιστή δηλαδή, όχι πηγή έμπνευσης μιας νέας τάσης (ή τάξης), αλλά κραυγή βοώντος εν τη ερήμω. Υπό το φως όλων αυτών, μοιάζει ανούσιο να ασχοληθεί (έως και να αναφερθεί) κανείς, στον Καημενούλη Άνδρα στο Ψηλό Μακρινό Κάστρο (ΚΑΨΗΜΑΚ). Ωστόσο, όπως θα φανεί παρακάτω, δεν είναι καθόλου.

Ο ΚΑΨΗΜΑΚ έχει δύο βασικά χαρακτηριστικά. Το ένα είναι πως βρίσκεται στο πνευματικό ύψος να καταλάβει τα κακώς κείμενα σ’ αυτήν τη χώρα. Θα μου πείτε, οι περισσότεροι δεν είναι; Όχι. Οι πιο πολλοί που σέρνουν τον παράλογο χορό της καταθλιπτικής ελληνικής πραγματικότητας φορώντας τα πιο κλασάτα τους κοστούμια, είναι περήφανοι γι’ αυτό. Πιστεύουν πως ο χορός αυτός είναι ό,τι πιο αξιόλογο έχει ποτέ συμβεί, σ’ αυτούς και στη χώρα.

Το δεύτερο χαρακτηριστικό όμως του ΚΑΨΗΜΑΚ, η αχίλλειος πτέρνα του, όπως θα λέγαμε, είναι το βασανιστικό του αίσθημα κατωτερότητας. Ίσως, αφότου κατάλαβε τον μηδενισμό που επικρατεί, ο ΚΑΨΗΜΑΚ να έστρεψε τα διανοητικά του όπλα στον εαυτό του, σε μια κρίση αυτογνωσίας, και να τον βρήκε εξίσου λίγο μ’ αυτούς που κατακρίνει. Ίσως απλώς, να τον έδερνε ο μπαμπάς του όταν ήτανε μικρός. Ίσως κάποτε να έφαγε τα μούτρα του και να φοβήθηκε. Δεν έχει σημασία. Κάποτε, ο ΚΑΨΗΜΑΚ κλείστηκε στο Ψηλό και Μακρινό του Κάστρο και έκτοτε, άρχισε να σατιρίζει εκ του ασφαλούς ό,τι συμβαίνει. Κάποιοι ΚΑΨΗΜΑΚ μάλιστα φτιάξανε και κάστρα-γειτονιές για να μη νιώθουν (τόση) μοναξιά. Άλλοι ΚΑΨΗΜΑΚ, λιγότερο απαιτητικοί, μπήκαν δυο-δυο ή τρεις-τρεις σε ένα κάστρο. Το ζήτημα είναι ότι από τότε που μπήκε στο κάστρο ο ΚΑΨΗΜΑΚ, άρχισε να κατηγορεί ανελέητα και αδικαιολόγητα όποιον Πολεμιστή μπήκε με θάρρος στο χορό των γελοίων για να αλλάξει το ρυθμό του. Διότι, όπως ισχυρίζεται ο Πλάτωνας στην Πολιτεία, ουδέποτε διαπιστώνονται αλλαγές στο ρυθμό της μουσικής, που να μη συνοδεύονται από κοινωνικές αλλαγές.

Ο ΚΑΨΗΜΑΚ ωστόσο, ακόμη περισσότερο από τους υπάρχοντες ικανοποιημένους (με τον εαυτό τους και τους άλλους) χορευτές, δεν θέλει αλλαγές. Ο ΚΑΨΗΜΑΚ θέλει ο χορός να είναι ανούσιος για να τον κοροϊδεύει από μακριά και αφ’ υψηλού.

Έτσι, ο ΚΑΨΗΜΑΚ όχι μόνο δεν θα επικροτήσει τον Πολεμιστή που πάει να αλλάξει τον χορό, όχι μόνο δεν θα αναλογιστεί την πιθανότητα να βγει από το ψηλό και μακρινό του κάστρο για να πάει να τον βοηθήσει, αλλά, από εκεί ψηλά και μακριά, απ’ το ψηλό και μακρινό του κάστρο, θα απλώνει αγωνιωδώς αόρατα δίχτυα και σκοινιά για να του βάλει τρικλοποδιά× όχι στους παλιούς και βολεμένους χορευτές, αλλά σ’ εκείνον, τον Πολεμιστή που προσπαθεί να αλλάξει το ρυθμό.

Σ’ αυτόν θα ρίξει παθιασμένα τη χολή του ο ΚΑΨΗΜΑΚ. Αυτόν θα χαρακτηρίσει αρχομανή, βολεμένο, πουλημένο, και ένα σωρό άλλα. Περίεργο δεν είναι ;

Καθόλου. Το κάστρο του ΚΑΨΗΜΑΚ έχει πυλώνες ανθρώπους σαν αυτόν που κατακρίνει, που κάποτε μπήκαν στο χορό και τον άλλαξαν. Ο ΚΑΨΗΜΑΚ, επειδή δεν μπορεί να τους φτάσει, τους έχει ωραιοποιήσει σαν ένα ψηλό και μακρινό φαινόμενο, το ίδιο ψηλό και μακρινό όσο το κάστρο του. Τέτοιος θα ’θελε να είναι και ο ΚΑΨΗΜΑΚ εδώ που τα λέμε, αν δεν ήταν μηδενιστής με σύνδρομο κατωτερότητας. Όταν λοιπόν οι Πολεμιστές βγαίνουν στην επιφάνεια, ροκανίζεται και κινδυνεύει το ίδιο το κάστρο του ΚΑΨΗΜΑΚ. Γιατί, ο ΚΑΨΗΜΑΚ συνειδητοποιεί τη μηδαμινότητά του, την έλλειψη θάρρους που τον διακρίνει, τις τάσεις βολέματος που τον οδήγησαν στον κάστρο, ίδιες εν τέλει μ’ αυτές που νιώσανε όσοι μπήκαν στο χορό.

Έτσι, ο ΚΑΨΗΜΑΚ κατακρίνει τον Πολεμιστή που μπήκε στο χορό να τον ταράξει, κυριευμένος από ένα βασανιστικό αίσθημα επιβίωσης, να σωθεί αυτός και το κάστρο του. Όμως, δεν καταλαβαίνει, ο ανόητος ΚΑΨΗΜΑΚ ότι πράττοντας τρόπον τινά, κακό στον εαυτό του και στο κάστρο του είναι που κάνει. Διότι, αν ο νέος Πολεμιστής είναι ψεύτης, αρχομανής, υποκριτής, κι ένα σωρό άλλα, τότε αντίστοιχα, κι οι πυλώνες του κάστρου του μοιράζονται τα ίδια χαρακτηριστικά, και έτσι, ο ΚΑΨΗΜΑΚ βάζει σιγά σιγά τον θεμέλιο λίθο στην κατάρρευση του κάστρου του.

Αρκετά όμως με τον ΚΑΨΗΜΑΚ. Άλλωστε, ο μόνος λόγος που ο ΚΑΨΗΜΑΚ έρχεται ενίοτε στην επιφάνεια (κι αυτό για λίγο) είναι όταν ενοχλεί προς στιγμήν (περισσότερο ως φιλοσοφικό φαινόμενο, παρά ως αληθινό πρόβλημα), τον Πολεμιστή. Ο οποίος, φυσικά, δεν έχει καν το χρόνο και την πολυτέλεια να ταξιδέψει ως το κάστρο του για να το διαλύσει. Άλλωστε το ξέρει. Ενόσω παλεύει με τους βολεμένους χορευτές, το κάστρο του ΚΑΨΗΜΑΚ θα καταρρεύσει (καταρρέει) από τη δράση του Πολεμιστή, ακόμα κι αν αυτή λαμβάνει χώρα τόσο μα τόσο μακριά απ’ αυτόν.


  • Σχόλια σε αυτήν την ανάρτηση :

Ο/Η Guardian Lord είπε...
Υπάρχει μόνο ένας δρόμος, ο υψηλός.

Υπάρχει μόνο μια οπτική γωνία, ευθεία μπροστά. Η αναζήτηση συνεχίζει δίχως αμφιταλαντεύσεις.

Οι γιοί του ονείρου ανανεώνουν το όραμα για πνευματική ελευθερία, υψώνουν το λάβαρο του Αετού της Φαντασίας και πετάνε μαζί του σε ύψη αθέατα στον όποιον ΚΑΨΗΜΑΚ...

Raise the flag, let the iron eagle soar!
Δευτέρα, 30 Νοέμβριος, 2009

Ο/Η voodoo child είπε...
Death to false... fantasy!!!
Δευτέρα, 30 Νοέμβριος, 2009

Ο/Η voodoo child είπε...
Ο αληθινός πολεμιστής όμως ξέρει και να χάνει! Ακόμη και αν χάσει όμως δεν πετάει τα όπλα του ποτέ!

Είναι ανίκανος να το κάνει... Δυστυχώς για τους "υπόλοιπους πολεμιστές" ο αληθινός πολεμιστής αγαπά τη ζωή ως το Θάνατο!!!

Δυστυχώς για σας "μηδενιστές" και προδότες του εαυτού σας ο πολεμιστής δέχεται εντολές μόνο από την συνειδησή του και το αξιακό του σύστημα. Και αυτές δεν τις προδίδει ποτέ! Όπως δεν προδίδει και δεν συκοφαντεί ποτέ τους αδερφούς του...

You think you can destroy me?

You'd better think again,

I am eternal terror, my quest will never end...
Τετάρτη, 02 Δεκέμβριος, 2009

Ο/Η τόσο δα σε λέω είπε...
ουυυ geek fight

ξύλο με τα ντίεμς γκάιντ και τα σκρινς των στόρυτέλερ

γουστάρω άγρια σκηνικά
Τετάρτη, 02 Δεκέμβριος, 2009

Ο/Η Ίωνας Αλβέριχος είπε...
My battle ends here

Every one witnessed

I had no fear With honour

I fought Don't cry for those who died this way......

The Leader's way....

Hail Flefalo
Πέμπτη, 03 Δεκέμβριος, 2009

Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Voodoo Child, Ιππότες και βάρβαροι πολέμαρχοι, εναντια σε ερπετά και κουασιμόδους. Η νίκη μας είναι τετελεσμένη...

Guardian Lord, η δική μας ατραπός είναι μια. Ιππότες του Ντύρερ, αγνοούμε το θάνατο και ειρωνευόμαστε το Διάβολο.

Ίωνα, δεν έχουμε φόβο, δεν έχουμε αντίπαλο, Απλώς διασκεδάζουμε με τσαρλατάνους...

Τόσο δα σε λέω, στα πτυελοδοχεία αφήνουμε τα ακάθαρτα υγρά του στόματός μας. Στο ιστολόγιό μας, όμως, μιλάμε ελληνικά. Μάθε πρώτα τη γλώσσα μας κι έλα να τα ξαναπούμε. Εκτός κι αν (μαζί με τους προοδευτικούς σου φίλους, κουασιμόδους και ριψάσπιδες) θεωρείς οπισθοδρομικό να μιλάς την εθνική σου γλώσσα.
Παρασκευή, 04 Δεκέμβριος, 2009

Ο/Η Skull είπε...
Τόσο δα σε λέω, ούτε "τόσο δα μυαλό" δεν έχεις; Συμπολεμιστές, μοναχά Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ! Κάθε μέρα που περνάει γίνομαι όλο και πιο περήφανος που ανήκω σε αυτή τη Λέσχη..

(το μόνο που με στενοχωρεί είναι ότι δεν πρόλαβα την "εποχή του ερπετού").

Σταμάτη, είσαι "Κάιζερ".

Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ, ρεεεεεεεεεεε! Με ντου για την αρρώστεια μας παντού...
Σάββατο, 05 Δεκέμβριος, 2009

Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Skull, ζιζάνιο, ψοφάς για πανικούς, έτσι;

Έξω απ' το Κάστρο είναι ο κόσμος της εποχής μας. Στους έξι θρόνους του αναπαύονται ισάριθμοι ερπετοειδείς δαίμονες. Μας ορέγονται, μας μισούν, παρακολουθούν τις κινήσεις μας...
Κυριακή, 06 Δεκέμβριος, 2009

Ο μύθος των χαμένων Ιπποτών



Παρόλο που αποτελεί μέρος της μυθιστορηματικής παράδοσης των καθολικών και της δυτικής Ευρώπης, οι περισσότεροι από τους Έλληνες αναγνώστες της λογοτεχνίας του φανταστικού (και όχι μόνο) γνωρίζουμε αρκετά πράγματα για τον θρυλικό βασιλιά Αρθούρο και τους Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης, για το κάστρο του Κάμελοτ και το μυθικό σπαθί Εξκάλιμπερ, αλλά και για την αναζήτηση του Ιερού Γκράαλ. Και, είτε μέσα από τις σχετικές παραδόσεις και τα διαβάσματα άρθρων και μυθιστορημάτων, είτε μέσα από τις πολλές ταινίες που έχουν γυριστεί με αυτό το θέμα, όλοι μας λίγο-πολύ έχουμε ονειροπολήσει εκείνη την εποχή των περιπετειών, των ρομαντικών αξιών και των αγαδραθημάτων.

Ο Βασιλιάς Αρθούρος αποτελεί το επίκεντρο του ενός από τους τρεις κύκλους των δυτικών ιπποτικών μυθιστορημάτων, του βρετονικού(*), συγκεντρώνοντας στο πρόσωπό του τα αρχετυπικά ιδανικά της βρετανικής μοναρχίας. Είναι ο απαιτούμενος Βρετανός ήρωας, ένας λαμπρός ηγέτης στις παρυφές της ιστορίας, που προσωποποιεί το συλλογικό όνειρο της ενοποίησης, της αρχετυπικά αγνής πολιτειακής ηθικής, και της ειρήνης για την χώρα του. Στις διάφορες μυθιστορίες του Μεσαίωνα, τα ρομαντικά ιπποτικά μυθιστορήματα της εποχής, ο βασιλιάς Αρθούρος και οι ιππότες του συνδέθηκαν με την αναζήτηση του Γκράαλ, του Ιερού Δισκοπότηρου, το οποίο αποτελεί γενικά ένα σύμβολο ενοποίησης και μετουσίωσης. Σε μία εκδοχή αυτών των ιστοριών, που κατά την γνώμη μας παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, θα αναφερθούμε σε αυτό το κείμενο.

Σύμφωνα με αυτήν την ιστορία, ο Βασιλιάς Αρθούρος προσβάλλεται από μια μυστηριώδη αρρώστια και για την θεραπεία της στέλνει τους ιππότες του να αναζητήσουν το Ιερό Γκράαλ. Η ανεύρεση του μυθικού αντικειμένου θα είναι δύσκολη, καθώς κανείς δεν γνωρίζει με ακρίβεια πού ακριβώς βρίσκεται, αλλά οι ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης, οπλισμένοι με αγάπη και εμπιστοσύνη προς τον βασιλιά τους, χωρίζονται και φεύγουν για τα πέρατα της γης, για την αναζήτησή του.

Πολλά χρόνια περνούν, στα ταξίδια τους χάνονται μεταξύ τους, και κάθε έναν τον βρίσκει και μια διαφορετική μοίρα. Κάποιος ιππότης μπλέκεται με μία γυναίκα, νυμφεύεται, κάνει παιδιά και ξεχνιέται. Κάποιος άλλος παρασύρεται μέχρι το τέλος του κόσμου, στον παγωμένο Βορρά, και πεθαίνει μέσα στα χιόνια. Άλλος σκοτώνεται σε μία μάχη που παίρνει μέρος, άλλος αιχμαλωτίζεται και φυλακίζεται, άλλος προδίδει έναν σύντροφό του και φεύγει μακριά, άλλος μένει σε ένα χωριό και περιμένει, άλλος απογοητεύεται τελικά, θλίβεται και περνά την καθημερινότητά του πνίγοντας τον πόνο του σε ένα καπηλειό. Έτσι, οι ιππότες καταλήγουν να ξεχάσουν τον Αρθούρο, να ξεχάσουν τον σκοπό τους, και να ζουν ζωές άλλων, χαμένοι και ξεχασμένοι.

Όμως, κι ενώ ο καθένας είναι χαμένος στην προσωπική του περιπέτεια, συχνά εμφανίζονται κάποια ιδιαίτερα σημάδια, κάτι φευγαλέες εκλάμψεις, κάποια στοιχεία - ένα όνειρο, μια ανάμνηση, μια νοσταλγία - που τους κάνει να αναρωτιούνται και τελικά να προσπαθούν να θυμηθούν τον χαμένο τους σκοπό, το νόημα της περιπέτειάς τους.

Kάποτε, κάποιοι τυχαίνει να συναντηθούν μεταξύ τους και να νιώσουν μια παράξενη οικειότητα, μια θολή αναγνώριση, μια κρυφή χαρά και μια βαθιά συγκίνηση. Έτσι αρχίζουν να μιλούν μεταξύ τους για τις αποσπασματικές μνήμες τους, για τις μάταιες προσπάθειές τους, για τις αδυναμίες και τα λάθη της πορείας τους, και να παρουσιάζουν ο ένας στον άλλο τα στοιχεία της δικής τους εμπειρίας.

Μέχρι που, κάποια στιγμή μέσα στην ιστορία, οι Ιππότες που έχουν συναντηθεί θυμούνται ο ένας τον άλλον, θυμούνται τον Αρθούρο, θυμούνται την αναζήτησή τους που την πρόδωσαν, και φεύγουν πια μαζί, στην αρχή για να βρουν και τους άλλους συντρόφους τους και μετά για να βρουν το Ιερό Δισκοπότηρο, και να σώσουν τον βασιλιά τους.

Προς το τέλος του μύθου οι εκδοχές γίνονται ακόμη περισσότερες για το πώς οι Ιππότες βρίσκουν το Γκράαλ, πώς φτάνουν μέχρι το Κάμελοτ, και πώς θεραπεύουν τον Αρθούρο που τους περιμένει. Αλλά νομίζω πως ήδη η ‘‘θεραπευτική’’ ιδιότητα αυτής της ιστορίας έχει γίνει φανερή, κι ο καθένας μπορεί να αναρωτηθεί για τον εαυτό του : Ποιός είναι ο βασιλιάς Αρθούρος ; Ποιοί είναι οι χαμένοι ιππότες του ; Ποιό είναι και πού βρίσκεται το μυστικό Γκράαλ ;

Κάθε μύθος είναι ένα ιδιαίτερο είδος ιστορίας που προσπαθεί να ερμηνεύσει τις όψεις του κόσμου που μας περιβάλλει. Σε όλο τον κόσμο, σε όλες τις εποχές, και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, οι μύθοι των ανθρώπων υπήρξαν η ζωντανή έμπνευση για όλες τις δραστηριότητες του νου και της καρδιάς τους, κι έτσι δεν θα ήταν υπερβολικό αν λέγαμε πως ο μύθος είναι ένα μυστικό άνοιγμα που ερμηνεύει το περιβάλλον μας, ζωντανεύει τις κοινωνικές αξίες, και ταυτόχρονα απευθύνεται στα βάθη της ψυχής μας. Το ίδιο συμβαίνει και για τους μυστικούς μύθους του βασιλιά Αρθούρου και των Ιπποτών του, και για την μεγάλη περιπέτειά τους που δεν έχει τέλος…


Δημήτρης Αργασταράς, ε. μέλος Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.

υποσημείωση :
(*) Όπως με πληροφορεί ο φίλος Σταμάτης Μαμούτος, που τα γνωρίζει πολύ καλά αυτά τα θέματα, οι άλλοι δύο τύποι των δυτικών ιπποτικών μυθιστορημάτων είναι ο κλασικός και ο καρολίγγειος. Επίκεντρο του κλασικού κύκλου είναι ο Μέγας Αλέξανδρος και του καρολίγγειου ο Καρλομάγνος.



  • Σχόλια σε αυτήν την ανάρτηση

Ο/Η Ίων Αλβέριχος είπε...
Συνήθως όταν χάνεις το σκοπό σου ευθύνεται το γεγονός ότι χάνεις την πίστη σου σε αυτόν, και τότε κρυμμένος στη δειλία της πνευματικής έλλειψης κλείνεις τα μάτια στο φως που κάποτε με λαχτάρα αναζητούσες. Το ιερό δισκοπότηρο πρώτα το βρίσκουμε μέσα μας, κοντά στους γκρεμούς των προσωπικών δοκιμασιών μας και χρειάζεται πάντα ένα τυφλό άλμα πίστης για να νοιώσουμε να αναβλύζει το θείο περιεχόμενο του στο δύσβατο λαβύρινθο της αναζήτησης μας.

Μήτσο τέλειο άρθρο, συνέχισε να μας μαγεύεις....
Σάββατο, 24 Οκτώβριος, 2009

Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Ωστόσο, υπάρχουν και κάποιοι ιππότες που δεν χάνουν ποτέ την πίστη στους σκοπούς τους.

Απόμακροι και προδομένοι, ασπιδοφόροι φρουροί του Αγαθού και του Δίκαιου, στέκονται ως έμψυχα τείχη αποκρούοντας τη χλεύη και το μίσος των βέβηλων.

Η πολεμική μας σημαία, στο κέντρο της παράταξης...

Μοναχά Φ.λΕ.ΦΑ.ΛΟ!
Τρίτη, 27 Οκτώβριος, 2009

Ο/Η Χάρης Παπαϊωάννου είπε...
Neon knights, Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ!ΥΓ.

Που βρίσκεται ο τυρόβλαχος ο Βουντού; Τον έχει πάρει κανένα μάτι;
Πέμπτη, 29 Οκτώβριος, 2009

Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Χάρη, καλά είναι ο Βουντού. Τον βλέπω σχεδόν κάθε μέρα. Κάνουμε μαζί μάθημα στο μεταπτυχιακό.

Η λέξη τυρόβλαχος αποτελεί σύνθεση των τυρί+βλάχος ή των Τυρ (πολεμικός θεός των αρχαίων γερμανικών φυλών)+βλάχος; Αν ισχύει η δεύτερη περίπτωση, έχουμε να κάνουμε με πολεμό-βλαχο!!@** χα, χα, χα!
Παρασκευή, 30 Οκτώβριος, 2009

Ο/Η voodoo child είπε...
Εδώ είμαι!!!

Θα προτιμούσα ο βαρβατίλας Voodoo, από το βάρβαρος και το Αττίλας -που κι αυτός ήταν βαρβαρος- δηλαδή βάρβαρος στο τετράγωνο (συγνώμη για την χρησή της μαθηματικής έννοιας αλλά έγινε για να κατανοήσουμε την βαρβαροσύνη μου!) χα χα χα!

Το κειμενάκι απλά τα σπάει! Αν και λόγω βαρβαρικής καταγωγής θα προτιμούσα κάτι με τσεκούρια, κεφαλοθραύστες και φωτίες!
Σάββατο, 31 Οκτώβριος, 2009

Ο/Η Ioannis είπε...
Αφού γουστάρεις να είσαι βάρβαρος. όλη τη μέρα στη στέπα πάνω στο άλογο και όταν κουραστείς, ξεπεζεύεις, κλέβεις και βιάζεις τη γυναίκα του φτωχού χωρικού, τον σφάζεις, του παίρνεις το κρέας και το κρασί, τρώς, πίνεις, κοιμάσαι και φεύγεις. Η απόλυτη ελευθερία, χωρίς περιορισμούς, κανόνες και πρέπει. Κάνεις αυτό που θες όταν το θες και επιεδή το θες.

Βεβαίως δεν δίνεις λογαριασμό σε κανέναν αλλά και δεν έχεις κανένα να σε υποστηρίξει όταν οι εχθροί που αναπόφευκτα θα κάνεις θα σου την πέσουν εκεί που δεν το περιμένεις. όλα όμως στη ζωή είναι θέμα επιλογών!
Δευτέρα, 02 Νοέμβριος, 2009

Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Ιοanni, μήπως ο εχθρός που θα επιτεθεί στον Βουντού εκεί που δεν το περιμένει είναι ο "Δομέστικος των Οφικίων"; Χε, Χε, Χε!

Ωστόσο, εκτιμώ ότι αν υπάρχει κάποιος που σίγουρα δεν κάνει αυτό που περιγράφεις είναι ο Βουντού. Ασχέτως, του πως θέλει να φαίνεται...
Τρίτη, 03 Νοέμβριος, 2009

Ο/Η Guardian Lord είπε...
Κάθε Ιππότης μια πτυχή μας. Η ανάληψη του Εξκάλιμπερ είναι μόνο η αρχή.

Κρυφή βαθιά και Αληθινή μας πτυχή.... ο Γκάλαχαντ.

Αγνότητα και Πίστη μας υποδεικνύουν το δρόμο... για το Άγιο Δισκοπότηρο.

Hail!
Τετάρτη, 04 Νοέμβριος, 2009

Ο/Η Χάρης Παπαϊωάννου είπε...
Συμφωνώ με τον Guardian Lord. Ο Γκάλαχαντ αποτελεί πτυχή του εαυτού μας. Νομίζω όμως ότι το απόλυτο πρότυπό μας είναι ο Ιππότης του Ντύρερ.

Δημήτρη και Σταμάτη, είμαι σίγουρος ότι όταν γράψατε το "Η Ζωή και ο πολιτισμός, Ήρωας και Θάνατος", είχατε κατα νου τον τελεταίο.

ΥΓ. Ioanni...με κόψανε, χααα, χα,χα.
Τετάρτη, 04 Νοέμβριος, 2009

Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Χάρη,η εκτίμησή σου είναι ορθή. Πάντως, πέρα από το έργο του σπουδαίου αυτού ζωγράφου,(εγώ) στο νου μου είχα και κάποια παλαιότερα κείμενα ενός "αόρατου" φίλου, τόσο δικού μου όσο και του Guardian Lord, με τον οποίο τυγχάνει να έχεις το ίδιο όνομα.
Τετάρτη, 04 Νοέμβριος, 2009

Ο/Η Δημήτρης Αργασταράς είπε...
Αγαπητοί φίλοι, sorry που δεν απάντησα μέχρι τώρα, δεν περίμενα πως θα είχαμε τόσα σχόλια, αλλά η δική σας ενθουσιώδης συμμετοχή με παρακινεί τώρα κι εμένα.

Ίωνα, Σταμάτη και Χάρη, τα λέτε πολύ ωραία κι εμπνευσμένα. Ο Σταμάτης, όπως πάντα, φροντίζει να κρατά ψηλά το ηθικό της Λέσχης. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που το editorial της ''Φανταστικής Λογοτεχνίας'' τιτλοφορείται ''Το Κέρας''. Είναι ένα κάλεσμα, προς όλους τους αδελφούς μας.

Voodoo, ε, είσαι αγροίκος (χα χα), αλλά ταυτόχρονα κι ένας ευγενής. Νομίζω πως μόνο η Λέσχη καταφέρνει να συνταιριάζει αυτά τα χαρακτηριστικά.

Επικέ Guardian Lord, σε καλοσορίζω στην Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. Απ' ότι καταλαβαίνω θα μας τροφοδοτείς με αρκετές δόσεις έμπνευσης. Το blog σου είναι απλά κορυφαίο !

Hail!

Η συναυλία των DOMINE



Ήταν στα τέλη της δεκαετίας του ’90 όταν το heavy metal έχοντας περάσει μια περίοδο παρακμής -κατά την οποία διαβλήθηκε τόσο από την επιρροή του grunge, του funk, του rap-metal και των λοιπών νεωτεριστικών πειραματισμών που προωθούσαν οι δισκογραφικές εταιρίες από τις αρχές των 90’s όσο και από εσωτερικά ρεύματα του ακραίου ήχου που απευθύνονταν εκ των πραγμάτων σε μικρό κοινό και άφηναν στο περιθώριο την αισθητική του παραδοσιακού μεταλλικού ήχου- επέστρεφε στις αγνές ρίζες του πρωτογενούς του ήχου, καλλιεργώντας παράλληλα την τάση μιας αισθητικής αφομοίωσης ρομαντικών προτύπων. Η τάση αυτή έφερε σταδιακά στο προσκήνιο πολλά συγκροτήματα που άνηκαν στα ρεύματα του επικού (κατά κύριο λόγο) και του γοτθικού-μαύρου (σε ένα δεύτερο επίπεδο) metal, εισάγοντας στα καθιερωμένα πλαίσια του σκληρού ήχου μεσαιωνικά παραδοσιακά όργανα, ατμοσφαιρικά περάσματα και στιχουργικές αναφορές που βασίζονταν σε μύθους, παραδόσεις και έργα της λογοτεχνίας του φανταστικού.

Ήταν η εποχή που οι Blind Guardian άγγιζαν τα ουράνια με αλλεπάλληλους επιτυχημένους δίσκους, κορυφαίος εκ των οποίων υπήρξε εκείνος που έφερε τον τίτλο «Nightfall in middle-earth» (πρόκειται για το δίσκο που αρθρώθηκε στιχουργικά κι αισθητικά στο «Σιλμαρίλλιον» του Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν). Ήταν η εποχή που οι Grave Digger γέμιζαν ασφυκτικά το «Ρόδον». Ήταν η εποχή κατά την οποία κάποιοι έφηβοι και νεαροί, αγνοώντας την παρακμή του alternative rock και της ελληνικής ροκ σκηνής που κυριαρχούσαν ως επικρατούντα μουσικά ρεύματα μόδας, επανεκτιμούσαν την αξία συγκροτημάτων που έπαιζαν «αληθινό» heavy metal. Ήταν η εποχή που ο αρθρογράφος του περιοδικού Metal Hammer, ο οποίος υπέγραφε τα κείμενά του με το ψευδώνυμο «Warlord, The Sun Knight», παρουσίαζε δοκίμια και άρθρα αδαμάντινης ποιότητας, καταφέρνοντας να ενσωματώσει την άποψη για το heavy metal, τη φιλοσοφία του ρομαντισμού, το ομηρικό/μεσαιωνικό ιπποτικό πνεύμα και επιλεγμένα θέματα της ευρύτερης λογοτεχνίας του φανταστικού, σε μια συνεκτική και εντυπωσιακή αισθητική ενότητα.

Κάπου εκεί, και συγκεκριμένα το έτος 1997, κυκλοφόρησε και η πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά των Ιταλών Domine με τον τίτλο «Champion Eternal». Οι Domine ήταν ένα από τα νέα σχήματα της εποχής, που έπαιζαν επικό heavy metal και βασίζονταν στιχουργικά σε έργα του Μάικλ Μούρκοκ, τα οποία περιέγραφαν τις περιπέτειες του πλέον αναγνωρισμένου λογοτεχνικού του ήρωα, δηλαδή του Έλρικ του Μελνιμπονέ. Σε αντίθεση με τα περισσότερα σχήματα αυτού του ρεύματος οι Domine δεν έπαιζαν καθαρό power metal με γρήγορους ρυθμούς και καταιγιστικά (κομπιουτερο-ποιημένα, αν μου επιτρέπετε την έκφραση) δίκασα τύμπανα. Ο ήχος των Ιταλών ήταν πιο στιβαρός, κινούταν σε παραδοσιακές ταχύτητες (πιο χαμηλές δηλαδή) και απέπνεε αέρα κλασικού heavy metal.


Ομολογώ ότι δεν έχω παρακολουθήσει πλήρως την εξέλιξη του συγκροτήματος, ωστόσο έχω μια αρκετά ικανοποιητική εικόνα των πρώτων ετών κατά τα οποία δραστηριοποιήθηκε, μιας και είχα σπεύσει να αγοράσω αμέσως τους δυο πρώτους δίσκους του (Champion Eternal και Dragonlord) όταν κυκλοφόρησαν. Οι συγκεκριμένοι δίσκοι μου άφησαν αρκετά καλές εντυπώσεις. Απ’ ότι έμαθα η συνέχειά τους ήταν άνιση, όμως επ’ αυτού δεν μπορώ να έχω δική μου άποψη εφόσον δεν τους έχω παρακολουθήσει.
Όταν πριν από λίγο καιρό ενημερώθηκα για την επικείμενη συναυλία τους στη χώρα μας, οι αναμνήσεις εκείνης της εποχής άπλωσαν τη γλυκιά τους αύρα στην ψυχή μου. Την προηγούμενη φορά που είχαν παίξει στην Ελλάδα (πριν από δέκα περίπου χρόνια), λόγω μιας ανυπέρβλητης υποχρέωσης δεν είχα καταφέρει να τους δω. Αυτή τη φορά δεν υπήρχε περίπτωση να τους χάσω!

Τις ημέρες που προηγήθηκαν της συναυλίας αναζήτησα από τους φίλους και συμπολεμιστές της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ κάποιον ή κάποιους που θα ήθελαν να πάμε μαζί στο συγκεκριμένο live. Μάταια! Κανείς πρόθυμος δεν βρέθηκε. Μάλιστα, η αγαπητή φίλη Λία μου πρότεινε να «σοβαρευτώ», να αφήσω τους παλιμπαιδισμούς και να την ακολουθήσω στην «αντρική» συναυλία των Omen, που θα λάμβανε χώρα την επόμενη μέρα στον ίδιο χώρο. Εγώ, όμως, όντας αμετανόητος επέμεινα στην αρχική μου επιλογή.

Έτσι, το βράδυ της Παρασκευής (25-9-2009), όπως πάντα αργοπορημένος, στρίμωξα το αυτοκίνητό μου σε ένα στενό κοντά στην πλατεία Βικτωρίας και σε λίγο βρέθηκα στο On Stage Club. Δυστυχώς, οι Wolfcry και οι Accelerator που ήταν support δεν έπαιξαν. Η εξέλιξη αυτή μου βγήκε σε καλό γιατί δεν έχασα τίποτε από τη συναυλία παρόλο που είχα αργοπορήσει. Οφείλω πάντως να ομολογήσω ότι με στενοχώρησε η ματαίωση της συμμετοχής των Wolfcry, τους οποίους ήθελα πραγματικά να δω και -όντως- θα προλάβαινα αν το πρόγραμμα εξελισσόταν κανονικά.

Φεύγοντας από το σπίτι κατευθυνόμουν προς το συναυλιακό χώρο αφενός για να δω σε μια ζωντανή εμφάνιση ένα συγκρότημα που συμπαθούσα και αφετέρου για να συναντήσω κόσμο από το σκληροπυρηνικό ακροατήριο του επικού heavy metal στο οποίο ανήκω κι εγώ. Η δεύτερη από τις υποθέσεις μου επαληθεύτηκε πλήρως. Φτάνοντας στο On Stage συνάντησα είκοσι με τριάντα «επικάδες» να περιμένουν απ’ έξω. Η πόρτα του συναυλιακού χώρου είχε καθυστερήσει να ανοίξει πάνω από μιάμιση ώρα! Τελικά, μαζευτήκαμε εκατό άτομα και οι πόρτες άνοιξαν. Ανάμεσα στον κόσμο συνάντησα γνωστούς «ιππότες» του epic metal, φίλους από το στρατό (όλοι οι ΜΠΑτζήδες της Πολεμικής Αεροπορίας ήμασταν εκεί, λες και είχαμε προσκλητήριο!!), το Δημήτρη Λούκα (ο οποίος ήταν κι αυτός σειρά στο στρατό, αλλά του κάνω ξεχωριστή μνεία γιατί τον συναντώ πάντοτε, χωρίς να έχουμε συνεννοηθεί, σε όποια συναυλία και να πάω!!) και παλιούς συμπολεμιστές (μόνο ο Νικολά έλλειπε, χα, χα!!). Όλα έδειχναν ότι θα παρακολουθούσαμε μια «οικογενειακή» συναυλία.

Στο σημείο αυτό ήταν που διαψεύστηκε η πρώτη μου εκτίμηση. Ότι δηλαδή θα παρακολουθούσα ένα συγκρότημα που συμπαθώ, σε έναν πολύ μικρό χώρο, με συντροφιά λίγων γνωστών. Μια τέτοια κατάσταση προϋποθέτει ότι θα επακολουθήσει ένα live, το οποίο οι παρευρισκόμενοι θα θυμόμαστε όχι για κάποια εκπληκτική απόδοση του συγκροτήματος που περιμένουμε να δούμε, αλλά για το συνολικό βίωμα της εμπειρίας που περιγράφω. Έλα, όμως, που οι Domine μου διέλυσαν κάθε τέτοια προσδοκία. Γιατί, πολύ απλά, αυτό που ζήσαμε δεν ήταν σε καμία περίπτωση μια τέτοια συναυλία. Αντιθέτως, ήταν ένα πραγματικό έπος! Η εμφάνισή τους απέδειξε ότι οι Domine αποτελούν ένα τεράστιο και αδίκως παραγνωρισμένο συγκρότημα, όσο κι αν αυτό ακούγεται παράξενο σε κάποιους !

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το On Stage είναι ένας μικρός χώρος που μετά βίας πρέπει να χωράει διακόσια πενήντα άτομα και μάλιστα ασφυκτικά γεμάτο. Όπως ανέφερα και πιο πάνω, δύο από τα support συγκροτήματα δεν εμφανίστηκαν. Έτσι, τη συναυλία άνοιξε το ελληνικό σχήμα Arch Angels. Πρόκειται για μια καλή μπάντα που παίζει ολίγον από thrash metal, ολίγον από κλασικό και κάτι από power. Ο ήχος δεν ήταν άσχημος παρότι οι φήμες για το συγκεκριμένο χώρο έλεγαν το αντίθετο. Από το συγκρότημα αυτό ξεχώρισαν ο πολύ καλός κιθαρίστας και ο ντράμερ, ενώ και ο τραγουδιστής ήταν καλός ως frontman. Μετά από έξι κομμάτια, κι έχοντας απολαύσει τη θερμή αντιμετώπιση του κοινού, οι Arch Angels αποχώρισαν από τη σκηνή. Εάν υπάρχει κάτι που πρέπει να προσεχθεί οπωσδήποτε από τα παιδιά της μπάντας αυτής είναι η εικόνα τους. Πιο συγκεκριμένα, μολονότι το ύφος τους ήταν διαφορετικό, σε μια epic συναυλία ο μπασίστας θα μπορούσε να μη φορέσει το φανελάκι και τη βερμούδα που βάζει όταν παίζει μπάσκετ, ο τραγουδιστής -με τη χαίτη άλα Τάκης Τσουκαλάς- να μην εμφανιστεί με το μπλουζάκι που θα φορούσε αν ήταν κιθαρίστας στο νυκτερινό μαγαζί που τραγουδά ο Γιάννης Βασιλείου και ο τυμπανιστής μία από τα ίδια.

Ας περάσουμε, όμως, στο κυρίως θέμα που είναι η εμφάνιση των Domine. Το κύριο συμπέρασμα είναι ότι η γενική εικόνα των Ιταλών υπήρξε εξαιρετική. Πρόκειται για ένα συγκρότημα που παίζει τα κομμάτια με απόλυτη ακρίβεια, σα να τα ακούει κανείς στο cd. Δεμένοι και συνεκτικοί σαν ένας ενιαίος οργανισμός. Ο ήχος τους συμπαγής, ενώ η φωνή του Morby βρίσκεται σε εξαιρετική κατάσταση. Ακούγοντάς τον στο cd είχα την αίσθηση ότι πρόκειται για έναν τραγουδιστή που καταβάλει προσπάθεια για να ακουστεί ως αξιοπρεπής υψίφωνος. Στο live, όμως, ήταν καταπληκτικός!! Έπιασε ακόμη και τις ψηλότερες νότες με άνεση, έδειξε ότι η φωνή του έχει μεγάλο εύρος, ενώ και η σκηνική του παρουσία ήταν άριστη. Πραγματικά, πρόκειται για έναν τραγουδιστή που η παραγωγή αδικεί!! Άλλο ένα στοιχείο το οποίο πρέπει να επισημάνουμε είναι ο στιβαρός, ζωντανός ήχος των drums, σε σχέση πάντα με τα cd όπου ακούγονται πολύ πίσω, σχεδόν σα χαρτόκουτα.

Συνολικά έπαιξαν δώδεκα κομμάτια, κάποια εκ των οποίων, όμως, ήταν διάρκειας άνω των δέκα λεπτών. Σε γενικές γραμμές ήταν χορταστικό live. Κάνοντας τη χάρη του κοινού έπαιξαν αρκετά τραγούδια από τους δυο πρώτους δίσκους, όπως τα Thunderstorm, Dragonlord, The chronicles of the black sword (Stormbringer), Army of the dead, The Eternal Champion.

Είναι περιττό να πω ότι στο The Eternal Champion κάηκε το σύμπαν! Το κοινό των εκατό «ιπποτών» ήταν πολύ ένθερμο, πράγμα που εντυπωσίασε τους Ιταλούς κι έκανε τον Morby να παραδεχτεί ότι ξέραμε τους στίχους καλύτερα κι από εκείνον. Η συναυλία τελείωσε ακριβώς τα μεσάνυκτα, όταν και οι Domine αποχώρησαν γνωρίζοντας την αποθέωση από το μικρό τους κοινό.

Τελειώνοντας έχω να πω ότι αισθάνομαι δικαιωμένος από την επιλογή μου να τους δω ζωντανά. Ήταν μια συναυλία που ευχαριστήθηκα περισσότερο κι από κάποιες συναυλίες ιστορικών συγκροτημάτων. Ωστόσο, η όλη περίπτωση μας διδάσκει ότι για να πετύχει κανείς -και μάλιστα στο χώρο της τέχνης- χρειάζεται μεταξύ των άλλων και αρκετή τύχη. Βλέποντας τους (αδιαπραγμάτευτα σπουδαίους κατά τα άλλα) Blind Guardian, να μαζεύουν με ευκολία χιλιάδες κόσμο στις εμφανίσεις τους, καταλαβαίνω πόσο αδικημένοι μπορεί να νιώθουν οι Domine παίζοντας εξαιρετικά τραγούδια και αποδίδοντας καταπληκτικά επί σκηνής, μπροστά σε μόλις εκατό άτομα. Σίγουρα, θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι αν είχαν κάνει ορισμένες πιο "επιτυχημένες επιλογές", κατά πάσα πιθανότητα, ο κόσμος θα ήταν περισσότερος. Ωστόσο, μιλώντας με κάποιους φίλους που τους είχαν δει και στην προηγούμενη ζωντανή τους εμφάνιση στη χώρα μας, ενημερώθηκα ότι το κοινό των δυο συναυλιών ήταν κατά 90% ίδιο. Όπως και να ’χει, οι εκατό «πολεμιστές» που παρακολυθήσαμε τη συναυλία της περασμένης Παρασκευής, έχουμε τους Ιταλούς στις καρδιές μας και εξακολουθούμε να τραγουδάμε… Stormbringer, sing a song of victory

and as I hold you in my hands
you drink the souls
of all my enemies
my enemies, oh drink the souls
of all my enemies.


Σταμάτης Μαμούτος, πρόεδρος Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.


ΥΓ. Τώρα είμαι σε θέση να καταλάβω γιατί ο μπασίστας τους Ricardo Paoli μπορεί να εμπνέεται από τον Έλρικ. Πρόκειται για έναν μικροκαμωμένο άντρα, το ύψος του οποίου δεν πρέπει να ξεπερνά το 1.70 και το βάρος του τα 50 κιλά.


  • Σχόλια σε αυτήν την ανάρτηση :
Ο/Η Moonchild είπε...
Epic Metal, και σ' όποιον αρέσουμε!
Παρασκευή, 02 Οκτώβριος, 2009
Ο/Η Morgoth είπε...
Πράγματι, πολύ καλό live και ωραίο άρθρο. Μας θύμισε παλιότερες εποχές...
Σάββατο, 03 Οκτώβριος, 2009
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
ΜΠΑτζήδες θα είστε για πάντα οι ψευτοκομμάντος του στρατού. Μαμούτο ψυχάκια στρατοκράτη, έπινες αίμα όταν έγινες αρχηγός της Μοίρας Παρελάσεων.
Δευτέρα, 05 Οκτώβριος, 2009
Ο/Η Δημητρης Αργασταρας είπε...
Ήρεμααα...
Παρακαλώ τα πειράγματα μεταξύ φίλων να δηλώνονται με πιο εμφανή τρόπο. :)
Τετάρτη, 07 Οκτώβριος, 2009
Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Moonchild... we are invaders from afar, dying star!
Morgoth, η εποχή στην οποία αναφέρομαι ήταν -σε γενικές γραμμές- πολύ άσχημη. Στα πλαίσιά της, το επικό metal αποτέλεσε την ασπίδα μας, ενάντια στο χαός που μας πολιόρκησε (και εξακολουθεί να μας πολιορκεί).
Ανώνυμε... "αίμα να 'ναι κι ό,τι να 'ναι", μην το ξεχνάς. Και κάτι άλλο.. έχω ακόμα το οκτάγωνο jokey...
Jimm-άκο, μην ανηχυχείς. Είναι φίλος που απλά αστειεύεται. Δεν έχει κακές προθέσεις. Αν αποκτήσει τέτοιες... θα ξαναφορέσω το οκτάγωνο jokey και θα αφήσω πάλι το μουστάκι του πρωσικού μιλιταρισμού!!
Τετάρτη, 07 Οκτώβριος, 2009
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Μαμούτο ξέχασέ τα αυτά, τώρα είσαι civilian!
Παλιοσειρά, πήγαινε να δεις το "κακό στην εποχή των ηρώων". Υπάρχει στο έργο ο χαρακτήρας "υπολοχαγός Βακιρτζής" που είναι ίδιος εσύ.
Δευτέρα, 12 Οκτώβριος, 2009
Ο/Η Γιώργος Doomsword είπε...
Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ, συγχαρητήρια για την υπέροχη προσπάθεια.
Σταμάτη, είσαι πραγματικός ιππότης. Μιλάς στην καρδιά του κάθε "επικά". Πολύ ωραίο άρθρο. Και μόνο το γεγονός ότι δημοσίευσες επώνυμα άρθρο γι' αυτή την "απαγορευμένη" συναυλία δείχνει ότι έχεις τεράστια... ψυχή!
Είναι χαρά και τύχη που συνάντησα τα κείμενά σου στο internet.
Δευτέρα, 12 Οκτώβριος, 2009
Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
"Ανώνυμο" ψάρι, το είδα το έργο, χε, χε, χε!!
Γιώργο doomsword, ο πόλεμος είναι πατέρας μας... Καλώς όρισες στο διαδικτυακό κάστρο της Λέσχης μας.
Τρίτη, 13 Οκτώβριος, 2009
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
DEFENDER
Χαιρετώ την πρόθεση και έφραση της Λέσχης και του blog. Χαιρετώ επίσης και το λόγο Σου Σταμάτη που αρμόζει στη θεματολογία, με την οποία καταπιάνεσαι. Σε τιμά ιδιαίτερα η αναφορά Σου στον Warlord - Sun Knight, αφού παράπονο το έχω να δώ σε ευχαριστήριες λίστες ελληνικών "επικών" σχημάτων παρόμοια αναφορά.
Ειλικρινά εύχομαι την προέλαση αυτή κάτω απ' τους ρούνους της Φαντασίας, να βλέπουν ευνοικά οι Θεοί Της μέχρι το λυκόφως Τους. Οι Μαχητές της Φαντασίας συνδέονται με δεσμούς "αίματος" και μάχονται μέχρι το τελευταίο Σφυροκόπημα της Καρδιάς Τους. Μέχρι να Εισέλθουμε στο Βουνό Μας...
Hail...
Παρασκευή, 16 Οκτώβριος, 2009
Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Defender,το προσκλητήριο έχει ηχήσει...
το χρέος μας καλεί... ο πόλεμος μας αγκαλιάζει...
και ο πατέρας Ήλιος μας ευλογεί!
Hail!

Ο οπλουργός Jozsef Fazekas



Δε νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί αναγνώστες της λογοτεχνίας του φανταστικού που μένουν ασυγκίνητοι από την εικόνα ενός σπαθιού. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα πραγματικό σπαθί, με την ατσάλινη λεπίδα του να γυαλίζει γλυκά αντανακλώντας το φως των αναμμένων κεριών.

Δεν θα διαφωνήσω ότι η αγορά ενός καλού σπαθιού μπορεί να είναι τσουχτερή για τα πιεσμένα οικονομικά όλων μας. Εντούτοις, όποιος είναι διατεθειμένος να πληρώσει το απαραίτητο ποσό για να αγοράσει ένα τέτοιο όπλο, καλό θα ήταν να ενημερωθεί για τη δουλεία του Jόzsef Fazekas.Ο Ούγγρος οπλουργός Jόzsef Fazekas αποτελεί έναν πραγματικό καλλιτέχνη που με περισσή μαεστρία κατασκευάζει σπαθιά, μαχαίρια και πολεμικά εξαρτήματα -και μάλιστα κατά παραγγελία- χρησιμοποιώντας μόνο μέταλλα και είδη ξύλων (όχι νεωτερικά/βιομηχανικά υλικά), όπως ακριβώς έκαναν και οι οπλουργοί του μεσαίωνα.

Εγώ είχα την τύχη να γνωριστώ μαζί του και κάποια από τα όπλα που κατασκεύασε κοσμούν δωμάτια του σπιτιού μου. Πρόκειται για εξαιρετικά όπλα δουλεμένα από έναν τεχνίτη-καλλιτέχνη, όπως αυτούς που οραματίζονταν ο Γουίλιαμ Μόρρις και τα υπόλοιπα μέλη της Προ-ραφαηλιτικής Αδελφότητας.

Οι τιμές των δημιουργιών του καταπληκτικού αυτού οπλουργού ξεκινούν από τα 150 ευρώ και φτάνουν σε πολύ υψηλά επίπεδα. Εκτιμώ, πάντως ότι οι δουλειές του που φέρουν τις χαμηλότερες τιμές μπορούν να προσεγγισθούν από τον καθένα μας.

H ηλεκτρονική διεύθυνση στην οποία μπορείτε να ενημερωθείτε για τα σπαθιά του Fazekas είναι pyraster.hu και εκείνη του ηλεκτρονικού του ταχυδρομείου pyrous@pyraster.hu

Eγώ, απολαμβάνοντας την ηδονική αίσθηση που δημιουργεί το σφίξιμο του ρωμαϊκού σπαθιού που μου κατασκεύασε και ακολουθώντας με τη ματιά μου τις θολές αντανακλάσεις του φωτός πάνω στην κοφτερή του λεπίδα…προετοιμάζω το επερχόμενο ταξίδι μου στην Ουγγαρία και ανυπομονώ για την επόμενη συνάντηση μαζί του.

Xάρης Παπαϊωάννου, μέλος Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ
Δάσκαλος Πολεμικών Τεχνών,

7ος Ολυμπιονίκης (1996-Ατλάντα, 2004-Αθήνα) στο Judo.

ΥΓ. Για την ιστορία της Λέσχης πάντως, το σημαντικότερο από τα όπλα που μου κατασκεύασε ο Fazekas είναι εκείνο που αντιστοιχεί στην εποχή των μαμούθ. Πρόκειται για το όπλο που χρησιμοποιεί ο Μαμούτος για να κυνηγά το Γιαννάκη τον Παπαδημητρόπουλο, όταν εκείνος καθυστερεί να στείλει τα άρθρα του στο περιοδικό μας!!!

Μία ακόμη δημιουργική περίοδος για την Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας



Η έλευση του Αυγούστου σηματοδοτεί το κλείσιμο μιας ακόμη δημιουργικής περιόδου για τη Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας. Μιας περιόδου κατά την οποία η έντονη δραστηριοποίηση των μελών της απέδωσε γλυκύτατους καρπούς.

Η έκδοση και η δωρεάν διανομή της «Φανταστικής Λογοτεχνίας» -ενός εκ των ποιοτικότερων περιοδικών που έχουν εμφανιστεί ποτέ στη χώρα μας, σύμφωνα με τον κριτικό λογοτεχνίας Φίλιππο Πανταζή- συνεχίστηκε, φέρνοντας εξέχοντα μέλη της ελληνικής λογοτεχνικής κοινότητας σε επαφή με τη Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. Η πρώτη εκδήλωση της Λέσχης που έλαβε χώρα στο βιβλιοπωλείο «Ιανός» και αφορούσε το έργο του Γουίλιαμ Μόρρις, ήταν εξαιρετικά επιτυχημένη. Η παρουσία των μελών της Λέσχης σε άλλες εκδηλώσεις, που είχαν να κάνουν με τη λογοτεχνία του φανταστικού, ήταν συνεχής και αξιοσημείωτη. Αναμφίβολα, η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας προώθησε με τον πιο ποιοτικό και συντονισμένο τρόπο τη διάδοση της λογοτεχνίας του φανταστικού και τη συσπείρωση των αναγνωστών που συγκροτούν την ελληνική της κοινότητα.

Ωστόσο, η αξία της κάθε προσπάθειας κρίνεται (και) βάσει των εμποδίων που ορθώνονται και των αντιπάλων που την υπονομεύουν. Αυτά, λοιπόν, που ως μέλη της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ μας κάνουν υπερήφανους, είναι το ασυμβίβαστο μας πνεύμα που μας έφερε σε σύγκρουση με όσους δοκίμασαν ποικιλοτρόπως να εμποδίσουν την αίσια έκβαση των προσπαθειών μας, αλλά και η ατσάλινη μας θέληση που μας ανέδειξε νικητές στο τέλος του κάθε εγχειρήματος.

Ανατρέχοντας, λοιπόν, στα γεγονότα της περιόδου που αφήνουμε πίσω μας, μπορούμε ανεπιφύλακτα να δηλώσουμε ότι δρώντας με συνέπεια και σοβαρότητα ήρθαμε σε αντίθεση (και μάλιστα ξεπερνώντας τις θεσμικές δυσκολίες της φοιτητικής ιδιότητας) με τους «ακαδημαϊκούς κύκλους» και τις καθεστηκυίες πνευματικές δομές, που έχουν αντιμετωπίσει τη λογοτεχνία του φανταστικού με υποτίμηση κι έχουν φροντίσει να την εξοστρακίσουν από το πνευματικό γίγνεσθαι του τόπου μας. Η αντιπαράθεση αυτή δεν έλαβε χώρα μοναχά μέσω του διαδικτύου και εξ αποστάσεως. Τούτη είναι μια πρακτική που μπορεί να υιοθετήσει ο καθένας γιατί η ανωνυμία της τον προφυλάσσει από τις όποιες δυσάρεστες συνέπειες.

Αντιθέτως, εμείς δραστηριοποιηθήκαμε επώνυμα, ως μέλη της κοινότητας των ελληνικών πανεπιστημίων, μη φοβούμενοι να εκθέσουμε απόψεις και αισθητικές που μας κάνουν υπερήφανους και δίνοντας, με την κίνησή μας αυτή, την ιδιαίτερη ταυτότητα και το απαραίτητο κύρος στα όσα προβάλλουμε ως Λέσχη.

Με αποφασιστικότητα και θάρρος αντιμετωπίσαμε τις ομάδες της Avant Garde και των μοντερνιστών, θρυμματίζοντας την αίσθηση ότι αυτές έχουν αναλάβει μονοπωλιακά την προβολή μορφών τέχνης που διαφοροποιούνται από το κυρίαρχο πολιτιστικό πρότυπο.

Παράλληλα διεκδικήσαμε, για τη φανταστική λογοτεχνία και για την κοσμοαντίληψη του Ρομαντισμού, την ταυτότητα του πνευματικού χώρου που απορρίπτει την κυρίαρχη «πολιτιστική νομιμότητα», αντιπροτείνοντας διαφορετικά πρότυπα αισθητικής.Με σοβαρότητα, και χάρη σε κοπιαστικές προσπάθειες πνευματικής τριβής, αναδείξαμε το θεωρητικό υπόβαθρο της λογοτεχνίας του φανταστικού και παρουσιάσαμε τη διαχρονική ενότητα που χαρακτηρίζει τα έργα των διαφόρων εποχών της. Καταφέραμε έτσι να ανατρέψουμε τις ανιστόρητες απόψεις που την ήθελαν ως κάτι παροδικό, ξενικό και νεόφερτο.

Με υπομονή και ατσάλινη θέληση αποκρούσαμε τα χτυπήματα μιας παρακμιακής ομάδας ατόμων που δραστηριοποιείται στο χώρο της ελληνικής κοινότητας του φανταστικού, η οποία θέλησε να εγκλωβίσει το αναγνωστικό κοινό στα πλαίσια της χονδροειδούς αμορφωσιάς της και να το προσαρμόσει στο χαμηλό επίπεδο εκδόσεων που είναι γνωστές για την παροιμιώδη ακαλαισθησία τους.

Αδιαφορώντας για κάθε κίνδυνο, μετατρέψαμε το Πολιτικό τμήμα της Νομικής Αθηνών σε φρούριο της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. Προβάλαμε στον φοιτητικό κόσμο τη λογοτεχνία του φανταστικού και τη φιλοσοφία του Ρομαντισμού με επιτυχημένες παρεμβάσεις και κάναμε τις πανίσχυρες μάζες των φοιτητικών παρατάξεων, οι οποίες δύνανται να ισοπεδώσουν ολόκληρες πόλεις ύστερα από τη λήψη μιας σχετικής απόφασης, να αδυνατούν να μας κοιτάξουν κατάματα.

Έχοντας τη δυνατότητα να εποπτεύσουμε την περίοδο που κλείνει δυνάμεθα να χαμογελάσουμε ικανοποιημένοι και να ατενίσουμε με αισιοδοξία το μέλλον. Κι αυτό, γιατί είμαστε μια Λέσχη που καταφέρνει νίκες εναντίον όλων όσων υπονομεύουν τη διάδοση ενός νέου (όσο και παλιού) πολιτισμικού σχήματος στην χώρα μας. Ενός πολιτισμικού σχήματος, στο οποίο η αιχμή θα είναι η λογοτεχνία του φανταστικού και ο κορμός το πνεύμα του Ρομαντισμού.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι μέρες που έρχονται θα είναι έντονες. Ωστόσο, προς το παρόν υπάρχει ένα μεσοδιάστημα ανάπαυλας το οποίο μπορεί να αποτελέσει τον χρόνο ανάπαυσης των «πολεμιστών». Καλές διακοπές, λοιπόν, σε όλα τα μέλη της Λέσχης μας και στους φίλους της λογοτεχνίας του φανταστικού. Είθε η γλυκιά αύρα των θαλασσινών ανέμων να γαληνέψει για λίγο τις μεθυσμένες απ’ το κρασί του πολέμου ψυχές μας.


Σταμάτης Μαμούτος, πρόεδρος Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ


ΥΓ. Σύσσωμη η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας στέλνει τους χαιρετισμούς της στο «θρυλικό» της μέλος Πάνο (γατιά-σκυλιά κομμένα) Κολοβό, που υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία ως έφεδρος ανθυπολοχαγός στη Μυτιλήνη. Πάνο, το νου σου στην πατρίδα κι όχι μόνο στις παραθερίστριες από τη βόρεια Ευρώπη!!

Μέλη της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. ο Νίκος και η Μαρία Βλαντή


Ήταν τέλη Ιανουαρίου, γύρω στις πέντε το απόγευμα. Είχα μόλις εξεταστεί σε ένα από τα μαθήματα της σχολής όπου σπούδαζα. Βρισκόμουν στον πεζόδρομο της οδού Μασσαλίας, έξω από το κτίριο της Νομικής Αθηνών. Ο χειμωνιάτικος ήλιος είχε αρχίσει να αποχωρίζεται τον αττικό ουρανό και το ημίφως, στιγμή τη στιγμή, άπλωνε το βελούδινο πέπλο του στο κέντρο της πόλης. «Είναι αλήθεια πως χρειάζεται μια επιτήδεια κατανομή φωτός, χρώματος και σκιάς για να αποκαλυφθεί το κρυμμένο μεγαλείο του ορατού κόσμου», έλεγε κάποτε ένας σοφός φίλος(1) και για μια ακόμη φορά αντιλαμβανόμουν το πόσο δίκιο είχε.

Μπορεί τα οικονομικά μου να μην ήταν ανθηρά, ωστόσο η επιτυχία στην εξέταση του μαθήματος, η οποία με έφερνε πολύ κοντά στο πτυχίο, θα μπορούσε να δικαιολογήσει ένα μικρό δώρο στον εαυτό μου. Μετά από σύντομη σκέψη, η απόφαση είχε ληφθεί.

Κατεβαίνοντας την οδό Ακαδημίας, δεν άργησα να βρεθώ στο σημείο όπου στεγαζόταν το βιβλιοπωλείο ‘‘Cube’’ (Εμμ. Μπενάκη), πριν μεταφερθεί στη νέα του διεύθυνση. Είχα στο νου μου να αγοράσω το βιβλίο του Γουίλιαμ Μόρρις, που έφερε τον τίτλο «Το πηγάδι στο τέλος του κόσμου» και κυκλοφορούσε από τις εκδόσεις Μαγικό Κουτί.

Γνώριζα τον Μόρρις ως συγγραφέα από κείμενά του στην αγγλική γλώσσα, είχα αντιληφθεί το σημαντικό ρόλο που έπαιξε στη διαμόρφωση της νεότερης λογοτεχνίας του φανταστικού και από τη στιγμή που είδα το βιβλίο του μεταφρασμένο στα ελληνικά δεν έπαψα να δηλώνω ότι η κίνηση αυτή -και μάλιστα από ένα νέο εκδοτικό οίκο- ήταν κάτι το εξαιρετικό κι ελπιδοφόρο. Ήταν καιρός, το ελληνικό αναγνωστικό κοινό της ηρωικής φανταστικής λογοτεχνίας να ενημερωνόταν και για το ιστορικό βάθος του αγαπημένου του λογοτεχνικού πεδίου.

Εισερχόμενος στο βιβλιοπωλείο χαιρέτησα από μακριά την αγαπητή μου φίλη Λία (που τότε εργαζόταν ακόμη σ' αυτό κατάστημα), η οποία εξυπηρετούσε κάποιους πελάτες στο ταμείο και αναζήτησα με τη ματιά μου το βιβλίο που έψαχνα. Προς μεγάλη μου απογοήτευση, το ράφι όπου βρισκόταν το βιβλίο πριν λίγες ημέρες ήταν κενό!

«Προφανώς, ο εκδότης του θα έχει ενημερωθεί για την επικείμενη μετακόμιση και θα μάζεψε τα βιβλία του», σκέφτηκα. Και όντως, έτσι είχε γίνει. Ωστόσο, όταν πλησίασα στο ταμείο αντιλήφθηκα ότι το ζευγάρι με το μικρό παιδί που εξυπηρετούνταν ήταν ο Νίκος και η Μαρία Βλαντή με τον γιο τους Ραφαήλ, οι εκδότες δηλαδή του βιβλίου που αναζητούσα! Τους πρόλαβα κυριολεκτικά τη στιγμή που έπαιρναν τα βιβλία τους από το κατάστημα.

Χωρίς να χάσω χρόνο τους πλησίασα και γεμάτος ενθουσιασμό τους έδωσα τα συγχαρητήριά μου για την επιλογή τους να εκδώσουν το έργο του Μόρρις και τους παρότρυνα να συνεχίσουν να εκδίδουν λογοτέχνες της Προραφαηλιτικής Αδελφότητας και του Ρομαντισμού εν γένει.

Αφού συζητήσαμε για λίγη ώρα και ανταλλάξαμε τηλέφωνα για να κανονίσουμε μια μελλοντική συνάντηση, ο Νίκος μου χάρισε το πρώτο μέρος του έργου που είχα πάει να αγοράσω και μου υποσχέθηκε ότι την επόμενη μέρα θα περνούσε από το βιβλιοπωλείο που βρισκόμασταν να μου αφήσει και το δεύτερο.

Όποιος γνωρίζει την ελληνική πραγματικότητα του εκδοτικού κόσμου και το είδος των ανθρώπων που σήμερα -κατά πλειοψηφία- «κάνουν το επάγγελμα του εκδότη», μπορεί να καταλάβει πως ένιωσα όταν είδα το Νίκο να προβαίνει σε αυτή την κίνηση. Όντας συνηθισμένος να συναντώ εκδότες που σκαρφίζονται κάθε λογής τέχνασμα προκειμένου να αφαιμάξουν τα χρήματα των αγοραστών, που προσφέρουν βιβλία σε κακής ποιότητας χαρτί ή σε πανάκριβες τιμές, που δεν ακούνε καμία γνώμη και συμβουλή από ανθρώπους οι οποίοι γνωρίζουν απείρως περισσότερο από αυτούς τον χώρο του φανταστικού με αποτέλεσμα να προσφέρουν στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό μετριότατα βιβλία, ένιωσα έκπληκτος πραγματικά όταν βρέθηκα να συζητώ με έναν άνθρωπο που χάριζε τα βιβλία του σε κάποιον που μόλις είχε γνωρίσει, μόνο και μόνο επειδή έτυχε να έχουν κοινήλογοτεχνική αισθητική ! Και το πλέον απίστευτο ήταν το γεγονός ότι όντως την επόμενη μέρα είχε αφήσει και το δεύτερο μέρος του έργου στο βιβλιοπωλείο, όπως μου είχε υποσχεθεί.

Από τη μέρα εκείνη είχαν τεθεί οι βάσεις μιας γνήσιας φιλίας. Με το πέρασμα του καιρού ο Νίκος, η Μαρία και φυσικά ο αγαπημένος μας Ραφαήλ, γνωρίστηκαν με τα περισσότερα μέλη της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. για να ξεκινήσει μια περίοδος συνεργασίας των εκδόσεων του Μαγικού Κουτιού με τη Λέσχη μας. Το επιστέγασμα αυτής της σχέσης ήταν η προσχώρηση του Νίκου και της Μαρίας στις τάξεις της Φοιτητικής Λέσχης Φανταστικής Λογοτεχνίας με την ιδιότητα των επίτιμων μελών, που έλαβε χώρα λίγες ημέρες πριν.

Αν εξετάσουμε το ζήτημα εστιάζοντας στη λογοτεχνική δυναμική της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. θα αντιληφθούμε ότι η προσχώρηση του Νίκου και της Μαρίας στην παρέα μας είναι ιδιαιτέρως σημαντική, εφόσον εκτός από εκδότες αποτελούν εξαιρετικούς συγγραφείς με εκδοθέντα έργα, μεγάλη αναγνώριση και συνεργασίες με ορισμένους από τους σημαντικότερους εκδοτικούς οργανισμούς της χώρας.

Ωστόσο, εμείς δεν μένουμε σε αυτό το επίπεδο. Όντας ρομαντικοί, αντιλαμβανόμαστε τις ανθρώπινες σχέσεις σε πιο βαθιά, πιο έντονα και πιο ζωντανά πεδία. Ο Αριστοτέλης στο όγδοο και στο ένατο βιβλίο των «Ηθικών Νικομαχείων» είχε παρουσιάσει τη φιλία ως μια ανωτέρας μορφής ανταποδοτικότητα συναισθημάτων κι ως μια κοινωνική λειτουργία που οδηγεί στην πληρότητα. Δηλαδή, ως μια γνήσια αρετή που μέσα στα πλαίσιά της μπορούν να εκπληρωθούν οι προϋποθέσεις για την κατάκτηση ανωτέρων σχημάτων ζωής.

Από την άλλη, οι συγγραφείς των μυθιστορημάτων επικής λογοτεχνίας δίνουν διαχρονικά έμφαση στον χαρακτήρα του «φίλου» και στην έννοια της «φιλίας», προβάλλοντας τη βοήθεια και την αλληλεγγύη που γεννά αυτή η κατάσταση ως εξόχως σημαντικό έργο, προκειμένου να εκπληρωθεί ο εκάστοτε ηρωικός σκοπός.

Έχοντας όλα αυτά κατά νου και μειδιώντας αυτάρεσκα εμπρός στη θέα των κινδύνων της καθημερινότητας που πότε με θυελλώδη ορμητικότητα και πότε με πανούργες προσεγγίσεις εμφανίζονται ως εμπόδια στο δρόμο μας, εμείς τα μέλη της Φοιτητικής Λέσχης Φανταστικής Λογοτεχνίας δεν έχουμε να κάνουμε τίποτε άλλο, παρά φωνάξουμε προς όλες τις κατευθύνσεις, αφήνοντας την ηχώ της φωνής μας να ταξιδέψει με τα φτεράτων ανέμων που μας συντροφεύουν προς κάθε γωνιά του κόσμου, ότι είμαστε υπερήφανοι για τους πραγματικούς μας φίλους, καλωσορίζοντάς τους στην παρέα μας... δεχόμενοι τη συντροφιά τους στην πορεία μας... και δίνοντάς τους μια υπόσχεση για επερχόμενες πραγματικές μάχες... μέχρι την τελική μας νίκη.

Σταμάτης Μαμούτος, πρόεδρος Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.

(1) Νοβάλις, «Η προσδοκία», Εκδόσεις Σμίλλη


επισκεφτείτε το προσωπικό site του Νίκου Βλαντή.

Η Ζωή και ο Πολιτισμός (Ο Ήρωας και ο Θάνατος)



Το μόνο περιουσιακό μας στοιχείο από την στιγμή που γεννιόμαστε είναι ο χρόνος μας. Ο χρόνος που διαθέτουμε και που μας διατίθεται ως Θείο δώρο.

Η μόνη μας βεβαιότητα από την στιγμή που γεννιόμαστε είναι ο θάνατος. Η μοιραία κατάληξη ενός κόσμου φθαρτού και αλύτρωτου.

Η μόνη μας πράξη από την στιγμή που γεννιόμαστε είναι ο αγώνας μας με το μόνο όπλο που διαθέτουμε, τον χρόνο μας, ενάντια σε αυτήν την φρικτή λέξη: τον θάνατο.

Στην αρχή ο αγώνας αυτός γίνεται ασυνείδητα, από την μαγεία που μας προκαλεί η ίδια η ζωή και όλα τα θαυμαστά που περιέχει. Μα αργότερα ο αγώνας εναντίον του θανάτου γίνεται συνειδητός και βαθιά ανθρώπινη ανάγκη.

Δημήτρης Αργασταράς, επίτιμο μέλος Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.


Ό,τι δημιουργεί ο ανθρώπινος αγώνας εναντίον του θανάτου είναι το Έργο. Το Έργο, νοούμενο ως το αποτέλεσμα της έμφυτης ψυχικής, πνευματικής και πρακτικής ικανότητας του ανθρώπου να παράγει συγκεκριμένα αποτελέσματα και να σχηματίζει μορφές.

Από το πιο ποιοτικό καλλιτέχνημα ως το πιο απλό εργαλείο. Από την πιο ιδεώδη πράξη ως τον πιο ανεπαίσθητο μορφασμό. Από την πιο ενδοσκοπική αυτογνωσία μέχρι τις ενστικτώδεις παρορμήσεις για την επιβίωση του ανθρωπίνου είδους. Από τις πρωτογενείς και αμετάβλητες αλήθειες των βασιλείων της μυθολογίας, ως τις διδαχές της ιστορίας και τα γεγονότα της καθημερινής ειδησεογραφίας.

Όλα αυτά αρθρώνουν το οικοδόμημα του ανθρωπίνου Έργου. Όλα αυτά αποτελούν μορφές. Μορφές που επιπλέουν στην θάλασσα των άμορφων δυνατοτήτων που δεν πραγματοποιήθηκαν. Όλα αυτά αποτελούν σχήματα ζωής, που στέκονται σαν μοναχικοί πύργοι ανάμεσα στα σκοτεινά πεδία μιας απέραντης χαοτικής ανυπαρξίας.

Ο Θάνατος είναι ο Μαύρος Άγγελος του χαοτικού βασιλείου. Ο δρεπανιφόρος δούκας του σκότους, που αφαιρεί τη ζωή και απλώνει τα όρια της ανυπαρξίας.

Ο Πολιτισμός είναι η κορωνίδα του ανθρωπίνου Έργου. Ο Πολιτισμός είναι αυτό που δικαιώνει την συνέχεια της ανθρώπινης ζωής, συγκρατώντας Μορφές και Μνήμη, έναντι της Αμορφίας και της Λήθης που πολιορκούν τον Φυσικό Κόσμο. Ο Πολιτισμός είναι το αποτέλεσμα του συνειδητού ανθρωπίνου Αγώνα, που λαμβάνει χώρα για την επιβολή του δικαιώματος της ύπαρξης και για την προσέγγιση του οράματος της ευτυχίας. Ο Πολιτισμός είναι αυτό που δίνει νόημα στη ζωή του ανθρώπου.

Ο Διάβολος είναι αυτός που έχει σκοπό να παραπλανήσει τον άνθρωπο και να τον αποπροσανατολίσει από τον έμφυτο προορισμό του. Και για να το πετύχει αυτό, επιχειρεί να διασαλεύσει τις δομές του Πολιτισμού. Δεν έχει σχέση με το βασίλειο της ανυπαρξίας, είναι όμως το βδέλυγμα της ζωής. Υπάρχει για να δηλητηριάζει και να διαβάλει την ανθρώπινη ζωή. Ο ίδιος δεν μπορεί να δημιουργήσει τίποτα. Μπορεί, όμως, να επηρεάσει την συνείδηση και τις πράξεις των ανθρώπων, μολύνοντας το Πνεύμα τους και νεκρώνοντας κάποιες ικανότητές τους. Όταν το καταφέρνει, οι άνθρωποι παράγουν αρρωστημένο πολιτισμό. Στα πλαίσια του αρρωστημένου αυτού πολιτισμού, το Πνευματικό στοιχείο του ανθρώπου πεθαίνει.

«Πνευματικό δε σημαίνει ¨σεβαστό¨, δε σημαίνει ακόμη ¨ηθικό¨ αλλά ούτε και ¨καλό¨ με τη συνηθισμένη σημασία της λέξης. Πνευματικό σημαίνει το βασιλικό προνόμιο του ανθρώπου που τον κάνει να διαφέρει από τα κτήνη. Εδώ και πολλά χρόνια ο άνθρωπος αρνήθηκε τη βασιλική εσθήτα, σκούπισε απ’ το στήθος του το μύρο της βασιλικής χειροτονίας. Επανειλημμένα έχει δηλώσει ότι δεν είναι Πνευματικό αλλά λογικό ον, ισάξιο με τα ζώα που άλλοτε κυβερνούσε. Δεν θεωρεί πια τον εαυτό του Ορφέα αλλά Κάλιμπαν(1)».

Ο Ήρωας είναι το ανθρώπινο ον που συμπυκνώνει εντός της ύπαρξής του μια κοχλάζουσα ενέργεια ζωής. Η ενέργεια αυτή προικίζει τον ήρωα με την ορμητικότητά της και τον καθιστά ικανό να εκμεταλλευτεί τον χρόνο του με τον καλύτερο τρόπο, να αρπάξει την ιστορία στα χέρια του και να την εξωθήσει στα πέρατα των ενοράσεών του. Επειδή, όμως, η θεϊκή αυτή ενέργεια ρέει στις μεμονωμένες περιπτώσεις των ηρώων, η επίτευξη των στόχων τους καθίσταται δύσκολη, γιατί απαιτεί την κατανίκηση όλων των αντιτιθέμενων δυνάμεων2. Ο Ήρωας είναι η δύναμη της ζωής. Ο Ήρωας είναι εκφραστής και υπερασπιστής του Πολιτισμού. Ο Ήρωας είναι ο εχθρός του Διαβόλου. Ο Ήρωας είναι το αντίθετο του Θανάτου.

Τον Ήρωα χρειάζεται σήμερα ο δυτικός κόσμος για να απεγκλωβιστεί από τον δίπτυχο αρρωστημένο πολιτισμό του εργαλειακού ορθολογισμού από τη μια, και του μοντερνισμού από την άλλη. Ο Ήρωας είναι αυτός που θα επαναφέρει την ψυχή στον χαμένο της θρόνο και θα εγκαθιδρύσει την κυριαρχία της φαντασίας, ως βασικού κέντρου νοηματοδότησης των πραγμάτων.

Σταμάτης Μαμούτος, πρόεδρος Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.


Υποσημειώσεις
1) Άρθουρ Μάχεν, «Ο Τρόμος», Εκδόσεις Αίολος, μετάφραση Χ. Παπαϊωάννου
2) Ιωάννης Συκουτρής, « Η φιλοσοφία της ζωής», Εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις