Ανταπόκριση από την έκθεση με τα Playmobil που πραγματοποιείται στην παλαιά Βουλή


                                                           του Σταμάτη Μαμούτου

Μια πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση πραγματοποιείται αυτές τις ημέρες στο κτίριο της παλαιάς Βουλής. Το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, σε συνεργασία με ομάδα συλλεκτών και με τη στήριξη της playmobil, παρουσιάζει την έκθεση που φέρει τον τίτλο Το ’21 αλλιώς: Η Ελληνική Επανάσταση με φιγούρες και διοράματα PLAYMOBIL. Συγκεκριμένα, σε ολόκληρη την περίμετρο των διαδρόμων του δευτέρου ορόφου υπάρχουν σκηνογραφημένες μακέτες και διοράματα, τα οποία απεικονίζουν θέματα σχετικά με την επανάσταση του 1821 και την εποχή της. Οι φιγούρες playmobil που υπάρχουν στα διοράματα είναι κατασκευασμένες ειδικά για την έκθεση, έχοντας ως πρότυπα τα σωματικά και ενδυματολογικά χαρακτηριστικά των ιστορικών πρωταγωνιστών εκείνης της περιόδου.  



Την περασμένη Κυριακή, μαζί με παιδιά της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. και παλιούς φίλους, επισκέφθηκα την εν λόγω έκθεση. Για καλή μας τύχη εκείνη την ώρα, στην αίθουσα της παλαιάς Βουλής, λάμβανε χώρα μια εκδήλωση των Παμμακεδονικών οργανώσεων με θέμα την Συμφωνία των Πρεσπών. Έτσι, μπορέσαμε να παρακολουθήσουμε και την συγκεκριμένη εκδήλωση.

Το πρώτο ευχάριστο γεγονός που διαπίστωσα ήταν ο πολύς κόσμος που είχε συγκεντρωθεί στον εκθεσιακό χώρο. Γονείς με παιδιά, αλλά και συμπολίτες μας μεγαλύτερων ηλικιών, απόλαυσαν την εξαιρετική έκθεση με τις μακέτες και τα playmobil. Δίπλα από τα διοράματα, καθώς και στους τοίχους της περιμέτρου του δευτέρου ορόφου, υπάρχουν αφίσες και πίνακες με πληροφορίες ιστορικού περιεχομένου για τα πολιτικά και τα στρατιωτικά δρώμενα της επανάστασης του Γένους.


Όσον αφορά τις μακέτες και τις φιγούρες μπορώ να πω ότι έχουν δημιουργηθεί με προσοχή και μεγάλη έμφαση στην ιστορική λεπτομέρεια (πράγμα που δεν συμβαίνει με όλα τα συνοδευτικά κείμενα, κάποια απ’ τα οποία έχουν γραφτεί με διάθεση στρογγυλοποίησης). Οι φιγούρες του Γεωργάκη Ολύμπιου, του Πέτρου Μαυρομιχάλη, του Θοδωρή Κολοκοτρώνη, του Δημήτριου Υψηλάντη και όλων των ηρώων του Αγώνα είναι φιλοτεχνημένες με τρόπο που να αφομοιώνει τα γνωρίσματα της εξωτερικής τους εμφάνισης.


Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι η φιγούρα του Αλέξανδρου Υψηλάντη έχει ένα χέρι και αραιωμένα μαλλιά στο πάνω μέρος του κεφαλιού ενώ εκείνη του Γεωργάκη Ολύμπιου κρατά έναν πυρσό, ανακαλώντας στην μνήμη μας την ανατίναξη της μονής Σέκου.


Από τις μεγάλες μακέτες προκαλούν θαυμασμό τόσο εκείνη της πολιορκίας της Τριπολιτσάς, λόγω του μεγέθους και των επιβλητικών τειχών της, όσο και αυτή της  εξόδου του Μεσολογγίου λόγω της έμφασης στην λεπτομέρεια. 


Στην μακέτα της πολιορκίας της Τρίπολης, αν παρατηρήσει κανείς με προσοχή, θα διακρίνει τις φιγούρες του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και του Δημήτριου Υψηλάντη. Από την άλλη, σε εκείνη της εξόδου του Μεσολογγίου η σύγκρουση στην πύλη δημιουργεί θαυμαστή οπτική ένταση και η εισβολή των Οθωμανών στην πόλη έχει σκηνογραφηθεί με απαράμιλλη λεπτομέρεια.


Εξαιρετικές είναι επίσης οι μακέτες που παρουσιάζουν την παράδοση των Οθωμανών στο στρατιωτικό σώμα του στρατηγού Μαιζών, καθως και την ναυμαχία του τουρκικού στόλου με τους Έλληνες μπουρλοτιέρηδες. Κορυφαίο, ωστόσο, θεωρώ το διόραμα που απεικονίζει την μάχη του Ιερού Λόχου στο Δραγατσάνι. Οι μαύρες στολές και η σημαία με τον αναγεννώμενο φοίνικα είναι υπέροχες.


Στο τέλος της έκθεσης υπάρχουν άχρωμα σκίτσα ηρώων του ’21 και μαρκαδόροι διαφόρων χρωμάτων, τους οποίους μπορούν να χρησιμοποιήσουν οι μικροί επισκέπτες για να δώσουν την δική τους πινελιά στο αισθητικό συμπλήρωμα των εικόνων. Υπάρχουν επίσης μικρά quiz και ιστορικές πληροφορίες, που προσφέρονται σε ξύλινα παιχνίδια εικόνων (κύβους κλπ). Σε γενικές γραμμές η έκθεση μας άφησε πολύ καλές εντυπώσεις.


Μόλις απόλαυσα την θέα και της τελευταίας μακέτας κατέβηκα στην αίθουσα της παλαιάς Βουλής για να παρακολουθήσω την εκδήλωση των Παμμακεδονικών συλλόγων. Όταν οι ομιλίες ολοκληρώθηκαν είχα σύντομες συζητήσεις με εκπροσώπους των συλλόγων. Βρήκα, έτσι, την ευκαιρία να τους ρωτήσω γιατί χαμήλωσαν τους τόνους των αντιδράσεων, κατά τους τελευταίους μήνες, ενώ η συμφωνία των Πρεσπών παραμένει σε ισχύ. Κάποιοι απέφυγαν να απαντήσουν. Άλλοι, ωστόσο, μίλησαν με παρρησία, αποκαλύπτοντας πως η κυβέρνηση έχει διασυνδέσεις με στελέχη των συλλόγων, τα οποία πιέζει να βάζουν φρένο στις αντιδράσεις. Ασφαλώς, αυτές οι μαρτυρίες επιβεβαίωσαν τα όσα έχουμε γράψει κατά καιρούς για το συγκεκριμένο ζήτημα.


Στην συνέχεια, μαζί με τους φίλους που επισκέφθηκα την έκθεση με τα playmobil, προλάβαμε να δούμε και τους εκθεσιακούς χώρους του ισογείου της παλαιάς Βουλής. Εκεί φιλοξενούνται εντυπωσιακά εκθέματα. Πανοπλίες, όπλα του 18ου και του 19ου αιώνα, στολές και ρουχισμός των αγωνιστών του ’21, παραδοσιακές φορεσιές, αντικείμενα πολιτικών προσωπικοτήτων το παρελθόντος (ανάμεσα σ’ αυτά και ορισμένα του Ίωνα Δραγούμη), εμβλήματα και πολλά άλλα.


Συμπερασματικά αξίζει να επισκεφθεί κανείς την παλαιά Βουλή αυτή την εποχή. Η έκθεση με τις μακέτες των playmobil είναι υπέροχη και οι υπόλοιποι εκθεσιακοί χώροι έχουν εξαιρετικά ενδιαφέροντα εκθέματα. Εξάλλου, από το πρωινό άνοιγμα του μουσείου ως το μεσημέρι η είσοδος είναι δωρεάν.


 Επιπλέον Φωτογραφίες:
1) Διόραμα της πολιορκίας της Τριπολιτσάς


2) Διόραμα της Εξόδου του Μεσολογγίου


3) Διόραμα ναυμαχίας Οθωμανικού στόλου και Ελλήνων μπουρλοτιέρηδων


4) Φιγούρα του Γεωργίου Καραϊσκάκη 


5) Διόραμα παράδοσης των Οθωμανών στον στρατηγό Μαιζών


6) Διόραμα της δολοφονίας του Καποδίστρια


7) Φιγούρα του Νικηταρά του Τουρκοφάγου


8) Διόραμα της κλοπής ελληνικών αρχαιοτήτων από Ευρωπαίους


9) Διόραμα ελληνικής πόλης των αρχών του 19ου αιώνα

Κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος της Β' περιόδου του περιοδικού Φανταστική Λογοτεχνία

Όπως είχαμε ανακοινώσει πριν λίγους μήνες το περιοδικό της λέσχης μας, η Φανταστική Λογοτεχνία, μετά από δέκα χρόνια κυκλοφορίας ολοκλήρωσε την πρώτη του περίοδο και περνά στην δεύτερή του φάση. Η οικονομική στενότητα της εποχής είναι τέτοια ώστε να καθιστά ανεπαρκείς τις συνδρομές των μελών της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ, προκειμένου να καλύψουν τα έξοδα ενός περιοδικού ελευθέρας διανομής (free press).

Πλέον το περιοδικό μας θα κοστολογείται με την τιμή των 3,40 ευρώ, προκειμένου να καλύπτει τα έσοδά του και να μας επιτρέπει να κυκλοφορούμε το εκάστοτε νέο τεύχος του. Γι αυτό και η διεύθυνση της Φανταστικής Λογοτεχνίας αποφάσισε να προσθέσει τέσσερις σελίδες στην ύλη και να ανοίξει νέες θεματικές ενότητες.


Έτσι, στη Φανταστική Λογοτεχνία της νέας περιόδου περιλαμβάνεται μια καινούργια μουσική στήλη που αφορά ρεύματα όπως το psychobilly, το Oi! και το παραδοσιακό rock. Επιπλέον, υπάρχει μια μόνιμη στήλη με πολιτική και κοινωνική αρθρογραφία, η οποία αναδεικνύει την ρομαντική κριτική στην (μετα)μοντέρνα νεωτερικότητα. Ασφαλώς, συνεχίζουν να περιλαμβάνονται στις σελίδες του περιοδικού μας ιστορικές μόνιμες στήλες, όπως η "War Flag" του Sun Knight, τα "Πολύτιμα Μέταλλα", καθώς επίσης και άρθρα των γνωστών συντακτών, όπως ο Σταμάτης Μαμούτος, ο Flammentupp, ο Δημήτρης Αργασταράς, ο Ευστράτιος Σαρρής, ο Αριστείδης Χριστοφοράκης, ο Χρήστος Νάστος, ο Battle Angel και ο Βλάσης Λύρας.

Μια ακόμη τομή αποτελεί και η αναδημοσίευση παλιών comics της δεκαετίας του ’80, που θα ολοκληρώνονται μετά από έναν αριθμό τευχών. Πιστοί στις παιδικές αναμνήσεις, αλλά και σεβόμενοι τις εικονογραφημένες νουβέλες που άνδρωσαν παλιότερες γενιές, τα μέλη της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ προσφέρουμε στους αναγνώστες μας την απόλαυση του να διαβάζει κανείς εκείνα τα ξεχασμένα αριστουργήματα, ζητώντας ασφαλώς την κατανόηση γιατί οι πολυκαιρισμένες εικόνες τους δεν υπάρχουν σε αρχεία pdf κι έχουν υποστεί επεξεργασία επάνω στο αρχικό τους χαρτί.

Τέλος, επαναφέροντας μια συνήθεια που υιοθετούσε ο Νίκος Βλαντής ως αρχισυντάκτης του περιοδικού Litteraterra, θα δίνουμε έναν τίτλο στο κάθε νέο τεύχος. Έναν τίτλο που, τρόπον τινά, θα συνοψίζει το βαθύτερο μήνυμα των θεματικών και των άρθρων του κάθε τεύχους. Ο τίτλος του τεύχους που μόλις κυκλοφόρησε είναι Φωνές Μέσα στη Νύχτα. 

Ελπίζουμε ότι οι αναγνώστες θα αγκαλιάσουν τη νέα του μορφή και θα συνεχίσουν να στηρίζουν το περιοδικό μας. Γιατί, αν μη τι άλλο, τα άρθρα του είναι φωνές. Φωνές καθάριες, μέσα στη νύχτα της εποχής μας.

Αναζητήστε το νέο τεύχος της Φανταστικής Λογοτεχνίας στα παρακάτω καταστήματα:

Αθήνα
Βιβλιοπωλεία:

-Comiconshop, Σόλωνος 128

-Λαβύρινθος, Ιπποκράτους 108

-Tilt, Ασκληπιού 37

Δισκοπωλεία:

-Metal Era, Εμμανουήλ Μπενάκη 22

Θεσσαλονίκη 
Βιβλιοπωλεία:

-Άγνωστη Καντάθ, Αιμιλιανού Γρεβενών 6 (πλατεία Ναυαρίνου)

-Αριστοτέλειον, Ερμού 61

Και Brexit και Σοσιαλισμός

«Brexit ή Σοσιαλισμός»  ήταν ο τίτλος μιας εφημερίδας, με αφορμή το δίλημμα των βρετανικών εκλογών. Και σε αυτή την φράση συμπυκνώθηκε η νοοτροπία του ιδεολογικού ακρωτηριασμού, που χαρακτηρίζει την Δεξιά και την Αριστερά, ανά τον κόσμο (αμφότερες ιδεολογικά γεννήματα του αστικού πολιτικού κόσμου της νεωτερικότητας, ασχέτως αν ορισμένοι προβοκάτορες της γερμανικής, της αμερικανικής και άλλων πρεσβειών που δουλεύουν για το «σύστημα Μητσοτάκη» εντός του ελλαδικού «εθνικιστικού χώρου», γελοιωδώς, προσπαθούν να το αποκρύψουν, μιλώντας για -δήθεν- αρχαιοελληνικές καταβολές αυτού του παρακμιακής πολιτικού σκεπτικού).

Το βρετανικό Δεξιό κόμμα, πολύ ορθά, πρόκρινε την πατριωτική επιλογή του Brexit ως προοπτική ανάκτησης της εθνικής ανεξαρτησίας από την πολυεθνική φυλακή των Βρυξελλών. Αλλά συνόδευσε αυτή την επιλογή με ένα οικονομικό πρόγραμμα ανάλγητου φιλελεύθερου καπιταλισμού, που εξαφανίζει το κράτος και τραυματίζει το Δημόσιο προς όφελος του κεφαλαίου.

Το βρετανικό Αριστερό κόμμα, επίσης πολύ σωστά, υιοθέτησε ένα οικονομικό πρόγραμμα, που αν εφαρμοζόταν θα εξασφάλιζε μια κοινωνική συνοχή και ασφάλεια για τους οικονομικά ασθενέστερους. Αλλά συνόδευσε αυτή την επιλογή με την πρόθεση να κρατήσει την χώρα υποταγμένη σε ένα αντιπατριωτικό και καπιταλιστικό πολιτικό σύστημα, όπως είναι η Ε.Ε. Δηλαδή όχι μόνο άγγιξε τα όρια της εθνικής μειοδοσίας, αλλά εξαπάτησε τους ψηφοφόρους, εφόσον καθείς αντιλαμβάνεται πως οι μηχανισμοί του «συστήματος Μέρκελ» δεν θα επέτρεπαν εύκολα να εφαρμοστεί ένα τέτοιο οικονομικό πρόγραμμα εντός της Ε.Ε των πλεονασμάτων, ακόμη κι αν η χώρα που θα το εφάρμοζε είχε εθνικό νόμισμα.

Οι πρόσφατες βρετανικές εκλογές φώτισαν, έτσι, με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο την αναπηρία που χαρακτηρίζει το ιδεολογικό σκεπτικό των υποστηρικτών της νεωτερικότητας.

Απέναντι σε Δεξιούς και Αριστερούς νεωτεριστές, λοιπόν, σταθήκαμε, στεκόμαστε και θα στεκόμαστε εμείς οι παραδοσιοκράτες εθνικιστές, ρομαντικοί. Εμείς που, κόντρα στους φιλελεύθερους και Δεξιούς ατομικιστές, υιοθετούμε την κορπορατιστική οικονομία της κοινοτικής αλληλεγγύης. Εμείς που, αντίθετα με τους διεθνιστές της Αριστεράς, γνωρίζουμε ότι το έθνος αποτελεί το κύριο πολιτικό υποκείμενο της ιστορίας.

Εμείς που, πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα, θα επιδιώκουμε νέα Brexit και ταυτόχρονα σοσιαλισμό.

Φιλελεύθερη νεοελλαδική ανοησία και στρατιωτικό ιδεώδες

Από την δημιουργία του νεότερου ελληνικού κράτους μέχρι και σήμερα, η ιδεολογία του δυτικού φιλελευθερισμού έχει επιβληθεί στην χώρα μας ως αδιαπραγμάτευτο δόγμα. Ως θέσφατο. Μολονότι η θεωρητική ρίζα αυτής της πραγματικότητας ανάγεται στην επιρροή του ελληνικού Διαφωτισμού, πίσω απ' αυτήν, στην πράξη δηλαδή, κρύβεται η σχεδιασμένη γεωπολιτική υποταγή του ελλαδικού κράτους στα συμφέροντα των χωρών του δυτικού κεφαλαίου.

Όσες φορές οι Έλληνες ρομαντικοί άνθρωποι του πνεύματος επιχείρησαν να ανατρέψουν αυτό τον συσχετισμό, το πλήρωσαν ακριβά. Κι όσες φορές απέτυχαν, το πλήρωσε ακριβά η Ελλάδα. Στον Κριμαϊκό πόλεμο, των μέσων του 19ου αιώνα, όταν και βρέθηκαν αντιμέτωπες η Τουρκία με την Ρωσία, εκδηλώθηκε η πρώτη απόπειρα μιας ελληνικής ρομαντικής ιδεολογικής εξέγερσης κατά των δυτικών, οι οποίοι εξανάγκασαν το ελληνικό βασίλειο να υποστηρίξει τους Τούρκους!! Απάντηση των δυτικών ήταν η στρατιωτική-ναυτική κατάληψη του Πειραιά και της πρωτεύουσας από τον γαλλικό στόλο, η εξάπλωση μιας φονικής χολέρας στην Αθήνα και, λίγα χρόνια αργότερα, η έξωση του Όθωνα από τον θρόνο.

Στον 20ο αιώνα, ο Ίων Δραγούμης και όσοι πολιτικοί δρούσαν ανεξάρτητα και δεν ελέγχονταν από τις πρεσβείες των ισχυρών δυτικών κρατών έχασαν την ζωή τους υπό «αδιευκρίνιστες συνθήκες». Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η χώρα παραμένει διαρκώς δέσμια στην γεωπολιτική εξάρτηση των δυτικών και δεν καταφέρνει να ασκήσει εξωτερική πολιτική εναλλακτικών συμμαχιών. Κάτι που, ασφαλώς, έχει πληρώσει ακριβά πολλές φορές. Και που κινδυνεύει να ξαναπληρώσει.


Πριν λίγα χρόνια τα καθεστωτικά media της χώρας παρουσίασαν τον Ερντογάν ως τον ταραξία της περιοχής. Και πράγματι ήταν. Γι αυτό κατάφερε να συνομιλεί με την Ρωσία, να είναι πάντα στο πλευρό του συστήματος Μέρκελ-Σόρος και, μέσω της επαφής με τον Πούτιν, να βρει δίαυλο επικοινωνίας με την ομάδα Τραμπ, που στις Η.Π.Α είναι μεν μικρή, αλλά βρίσκεται ακόμη στον λευκό οίκο. Ταυτόχρονα, κατάφερε να αντιμετωπίσει ένα πραξικόπημα, το οποίο χρέωσε στους Κλίντον-Ομπάμα, να εμπλακεί ενεργά, αλλά σε μικρό και ελεγχόμενο βαθμό, στον πόλεμο της Συρίας και να υποστηρίξει έμπρακτα σύμμαχο στον εμφύλιο της Λιβύης.


Στην ουσία, ο Τούρκος πρόεδρος, άπλωσε μια βεντάλια πολλαπλών συνεννοήσεων στην εξωτερική του πολιτική, ξήλωσε τα δίκτυα πρακτόρων που είχαν στήσει οι δυτικοί μέσω των πρεσβειών τους εντός της χώρας του, εκπαίδευσε ομάδες του στρατού του σε κανονικές συνθήκες μάχης, πήρε ρίσκα και πέτυχε έναν μεγάλο βαθμό εθνικής αυτονομίας κινήσεων. Μετά απ' όλα αυτά άρχισε να εκδηλώνει ανοιχτά τις γνωστές τουρκικές γεωπολιτικές αξιώσεις εις βάρος της χώρας μας.


Την ίδια εποχή η Ελλάδα παρέμενε μόνιμα εξαρτημένη απ’ τον δυτικό παράγοντα. Υποταγμένη σε έναν άθλιο υλιστικό ευδαιμονισμό, από την εποχή της εγκαθίδρυσης του «συστήματος Σημίτη» κι έπειτα, θεώρησε το στρατιωτικό ιδεώδες ως κάτι παλιομοδίτικο. Υιοθέτησε την λεγόμενη εξωτερική πολιτική της απεμπλοκής, που στην ουσία ήταν πολιτική παραίτησης από τον γεωπολιτικό της ρόλο στην περιοχή. 


Έκλεισε την πόρτα στην Ρωσία μετά την έλευση του αισχρού Αντώνη Σαμαρά και του κωλοτούμπα Τσίπρα στην κυβέρνηση. Έκλεισε τις θύρες και στην κυβέρνηση Τραμπ, μετά την εκλογή στην κυβέρνηση της λεγόμενης «αγίας-οικογένειας», πριν λίγους μήνες. Έμεινε μονομερώς στην «ευρωπαϊκή» προοπτική. Την οποία διευθύνει η Μέρκελ, που είναι η πιο στενή σύμμαχος της Τουρκίας!!! Και, πλέον, ακόμη και τα ελλαδικά, συστημικά, δημοσιογραφικά παπαγαλάκια διαπιστώνουν ότι, πέρα από δηλώσεις συμπαράστασης, κανείς δυτικός δεν θα σταθεί ουσιαστικά στο πλευρό της Ελλάδος απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις (εκτός από την Γαλλία, που έχει δικά της συμφέροντα στην περιοχή, κι αυτή όμως σε επίπεδο δηλώσεων και πιέσεων, όχι σε στρατιωτικό).


Έχει ενδιαφέρον να δούμε με ποιον τρόπο η κυβέρνηση του life style και των ελεεινών πατριδοκάπηλων (τύπου Βορίδη και Άδωνι) θα διαχειριστεί την ανοιχτή πλέον πρόκληση της Τουρκίας. Όταν το μοναδικό ουσιαστικό διπλωματικό όπλο που της έχει απομείνει είναι αυτό που η ελλαδική ελίτ εξουσίας τόσα χρόνια απαξιώνει. Δηλαδή, η αποτρεπτική ισχύς του ελληνικού στρατού. Αλλά επειδή γνωρίζουμε ότι πολιτικό σημείο αναφοράς κι αυτής της κυβέρνησης είναι το «σύστημα Σημίτη», μπορούμε να υποθέσουμε τι έχουν στο νου τους οι κυβερνώντες.


Το ερώτημα είναι αν, όντως, αξίζουμε κάτι καλύτερο ως λαός. Οι τελευταίοι σκεπτόμενοι, «όσοι ζωντανοί» ακόμη Έλληνες, ασφαλώς και αξίζουμε καλύτερες καταστάσεις. Αλλά, μάλλον, είμαστε ακόμη λίγοι.



ΥΓ. Οι φωτογραφίες αποτελούν αναμνηστικά ενθύμια από την στρατιωτική θητεία μελών της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.

Η «Μαύρη Παρασκευή» του σύγχρονου ελληνικού βίου

Ενώ ο μέσος Έλληνας ναρκοβατεί στον θόλο του αμερικανικού καταναλωτισμού της «Μαύρης Παρασκευής», η πατρίδα βιώνει μια μαύρη ιστορική περίοδο.


Χθες η Τουρκία συμφώνησε με την κυβέρνηση της δυτικής Λιβύης να ενώσουν τα θαλάσσια σύνορά τους, επιχειρώντας να μειώσουν την ελλαδική και να εξαφανίσουν την κυπριακή θαλάσσια ζώνη οικονομικής εκμετάλλευσης. Μάλιστα, η κυβέρνηση της δυτικής Λιβύης, που προχώρησε σε αυτή την συνεννόηση με την Τουρκία, είναι αυτή που υποστηρίζουν οι δυτικές δυνάμεις της Ε.Ε -με πρώτη όλων την κυβέρνηση της Μέρκελ-, το ΝΑΤΟ και ασφαλώς...οι ελληνικές κυβερνήσεις!!!

Αν υπήρχε η ελάχιστη σοβαρότητα σε αυτό τον τόπο, θα διερωτόμασταν τι έχουν να πουν τώρα όλα τα ελλαδικά, φιλελεύθερα, αθύρματα του δυτικού κεφαλαίου -δημοσιογράφοι, πολιτικοί, ακαδημαϊκοί- που πανηγύριζαν την πτώση του «αυταρχικού» καθεστώτος Καντάφι και την εγκαθίδρυση της φιλελεύθερης δημοκρατίας στην Λιβύη. Αλλά για να τεθούν τέτοια ερωτήματα πρέπει να υπάρχουν προϋποθέσεις εθνικής σοβαρότητας που στην χώρα μας δεν υπάρχουν. Μην ξεχνάμε ότι ζούμε στην χώρα που οι ακαδημαϊκοί, οι περισσότεροι βουλευτές και όλοι οι δημοσιογράφοι της, υποτιθέμενα συντηρητικής, κυβερνώσας παράταξης υποστηρίζουν ευθαρσώς ότι ιεραρχούν υψηλότερα το, αφηρημένο και μεταβαλλόμενο, διεθνές δίκαιο από την εθνική επιβίωση.

Κι έτσι, ο άβουλος Έλληνας θα συνεχίσει να κάνει τα ψώνια του και να υποτάσσεται στις νόρμες του χυδαίου εξουσιαστικού φιλελευθερισμού της παγκοσμιοποίησης. Και οι πολιτικάντηδες του τόπου θα συνεχίσουν να ευτελίζουν την Ελλάδα.

Όψιμοι «πατριώτες», νεοεμφανιζόμενοι σύλλογοι πολιτών που (δήθεν) στρέφονται κατά της μεταναστευτικής πολιτικής και λοιπές σαχλαμάρες

Ροή χιονοστιβάδας παίρνουν τον τελευταίο καιρό οι αντιδράσεις για την μεταναστευτική πολιτική της κυβέρνησης. Αλλά αν περιμένει κανείς από εμάς να δικαιώσουμε αυτές τις - σπασμωδικές, ελεγχόμενες από την εξουσία και προερχόμενες από συνειδήσεις κακομαθημένων πολιτών- αντιδράσεις, μάλλον θα διαψευστεί.

Από την δεκαετία του '90, όσοι ήμασταν εθνικά ευαίσθητοι και προνοητικοί, κρούαμε τον κώδωνα του κινδύνου για την επίσημη μεταναστευτική πολιτική που, εμπνευσμένη καθώς ήταν από τα κέντρα εξουσίας των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον, προωθούσε την παγκοσμιοποίηση μέσω της πληθυσμιακής αλλοίωσης των ευρωπαϊκών εθνικών ταυτοτήτων. Αλλά, τότε, ο μέσος Έλληνας προτιμούσε να βιώνει το life style όραμα της εποχής του εκσυγχρονισμού στα night clubs της παραλιακής και να περιθωριοποιεί οποιαδήποτε εθνοκεντρική κριτική της επικρατούσας πολιτικής τάσης.

Και τα χρόνια περνούσαν. Και σταδιακά όλοι άρχισαν να αντιλαμβάνονται τον διεκπεραιωτικό ρόλο των δυο κομμάτων εξουσίας (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) και τον κομβικό χαρακτήρα των παρεμβάσεων της Αριστεράς (εποχή καταλήψεων παλαιού Εφετείου κλπ) στην εφαρμογή του σχεδιασμού των κέντρων της παγκοσμιοποίησης. Αλλά και πάλι, λίγοι έδειξαν να ενδιαφέρονται.


Ώσπου φτάσαμε στο ερεβώδες 2019. Όπου οι Έλληνες ψηφοφόροι (ακόμη και λαμβάνοντας υπόψη τις πιθανές εκλογικές αλλοιώσεις της Singular logic) διαμόρφωσαν ένα συντριπτικά πλειοψηφικό ρεύμα υπέρ της οικογένειας Μητσοτάκη. Της οικογένειας που συνδέεται όσο καμιά άλλη με τον γερμανικό παράγοντα στην πολιτική ζωή του τόπου. Όπου ο εν λόγω παράγοντας, μέσω της κυβέρνησης Μέρκελ, είναι ο κεντρικός υπεύθυνος για την εφαρμογή των μεταναστευτικών πολιτικών της παγκοσμιοποίησης στην Ευρώπη, συνεργαζόμενος   στενά με την Τουρκία.

Κι ελάχιστους μήνες μετά την ντροπιαστική εκλογική του συμπεριφορά, ο μέσος Έλληνας θυμήθηκε να ασκήσει κριτική στην κυβέρνηση για την μεταναστευτική της πολιτική. Την πολιτική, δηλαδή, για την εφαρμογή της οποίας τα διεθνή κέντρα εξουσίας προώθησαν την παρούσα κυβέρνηση στο κέντρο της ελληνικής πολιτικής ζωής. Αν μη τι άλλο, αυτό αποτελεί σχιζοφρενικό παράδοξο του τρόπου σκέψης των (νεο)Ελλήνων πολιτών. Το οποίο, μάλιστα, εκδηλώνεται με τρόπους γκροτέσκους, απαράδεκτους κι επικίνδυνους (όπως τα μπάρμπεκιου με τα σουβλάκια και οι υπόλοιπες σαχλαμάρες που οργανώνουν τύποι με αστικά εξωτερικά γνωρίσματα και Δεξιές ιδεολογικές καταβολές).


Για να τελειώνουμε με το συγκεκριμένο ζήτημα η θέση της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ είναι η εξής. Ασφαλώς και δίνουμε προτεραιότητα στην διαφύλαξη των εθνικών ταυτοτήτων των ευρωπαϊκών λαών και αγωνιζόμαστε για να ανατραπεί η μεταναστευτική πολιτική των, φιλελεύθερων κι αριστερών, διεθνιστών εξουσιαστών. Αλλά απέχουμε πολύ από το να δικαιώσουμε τους συμπολίτες μας, που μετά από τριάντα χρόνια άρχισαν να ανησυχούν. Επιπλέον, απορρίπτουμε με αηδία κακομαθημένα και (πιθανά) προβοκατόρικα δρώντα λαμόγια της Δεξιάς, που στρέφουν τα βέλη τους κατά του τελευταίου τροχού αυτού του συστήματος, δηλαδή κατά των μεταναστών, ενώ δεν βγάζουν τσιμουδιά για τους αστούς και πλουτοκράτες κεντρικούς σχεδιαστές της μεταναστευτικής πολιτικής.


Και, βέβαια, περιφρονούμε κατάμουτρα εκείνους που προτείνουν να σταλούν οι παράνομα εισερχόμενοι μετανάστες σε ακατοίκητα νησιά, χωρίς νερό, ρεύμα και ιατρική περίθαλψη. Εάν γίνουμε κάποτε αληθινά ανεξάρτητο εθνικό κράτος, με την κατάλληλη φύλαξη των συνόρων, θα σταματήσουν οι παράνομες μεταναστευτικές ροές σε λίγες μόλις ημέρες. Και, ασφαλώς, θα εκπονηθεί ένα σχέδιο διαφύλαξης της πληθυσμιακής μας σύστασης και απέλασης όσων δεν δικαιούνται άσυλο. Για να συμβεί, όμως, κάτι τέτοιο θα πρέπει η παραδοσιοκρατία να γίνει κυρίαρχη πολιτική τάση. Αλλά επειδή κάτι τέτοιο μάλλον δείχνει να αργεί δεν σημαίνει ότι οι παραδοσιοκράτες και οι αληθινοί εθνικιστές θα ανεχθούν να πεθαίνουν άνθρωποι αβοήθητοι σε βραχονησίδες, χωρίς νερό και ρεύμα ή ότι θα υποστηρίζουν αντιδράσεις που έχουν κακκοήθες και αντιαισθητικό ύφος, όπως τα μπάρμπεκιου και οι λοιπές ανοησίες, προκειμένου εκείνοι που πριν λίγους μήνες ψήφισαν -και μελλοντικά θα ξαναψηφίσουν- την Νέα Δημοκρατία να φέρουν σε πέρας τους πολιτικούς τους σχεδιασμούς .


Όλοι αυτοί οι νέοι τοπικοί πατριωτικοί(;) σύλλογοι που ξεφυτρώνουν, λοιπόν, προκειμένου να οργανώσουν τις αντιδράσεις στην μεταναστευτική πολιτική της κυβέρνησης, καλό θα ήταν να εστιάσουν σε δημιουργικές πρωτοβουλίες υπεράσπισης της εθνικής μας ταυτότητας και προώθησης του λαϊκού ελληνικού πολιτισμού, (πρωτοβουλίες εθνικής επανενεργοποίησης της κοινωνίας μας δηλαδή), ώστε να γονιμοποιηθεί μελλοντικά μια εθνοκεντρική πολιτική σκέψη η οποία θα αποτελέσει αντίβαρο στον εξουσιαστικό διεθνισμό. Και όχι να αναλωθούν σε κραυγές κατά των μεταναστών, οι οποίοι, σε τελική ανάλυση, ευθύνονται λιγότερο από τους Μητσοτάκηδες, την Μέρκελ, τον Σόρος και τον Πάιατ, για την ταυτοτική μας αλλοίωση που επιχειρείται.

Κατά συνέπεια στους «καθώς πρέπει», αστούς νεοπατριώτες, που έχουν αργά εθνικά αντανακλαστικά κι απαιτούν να τους στηρίξουμε, απαντάμε με το rock που αγαπάμε...