Η Αρμενία ενάντια στο Αζερμπαϊτζάν και τα Δεξιά χανουμάκια των νέο-οθωμανικών συμφερόντων στην χώρα μας


Πριν λίγες μέρες ο πρόεδρος του Αζερμπαϊτζάν προκάλεσε μια διπλωματική φιέστα εις βάρος της χώρας μας, συμπεριφερόμενος με τον χειρότερο τρόπο στον Έλληνα πρέσβη. Όπως δήλωσαν κρατικές πηγές του Αζερμπαϊτζάν, η Τουρκία είναι αδελφή χώρα, οι Αζέροι είναι τουρκικός λαός και, κατά συνέπεια, στηρίζουν την Τουρκία στις έρευνες της στο Αιγαίο και στην διένεξή της με την Ελλάδα.

Ωστόσο, καλό θα ήταν να θυμηθούμε ποιοι ήταν εκείνοι που είχαν δώσει στο Αζερμπαϊτζάν, το κράτος δορυφόρο της Τουρκίας δηλαδή, τα ενεργειακά κλειδιά της χώρας μας. Όχι, δεν ήταν οι διεθνιστές του ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν οι ζητωπατριώτες του Αντώνη Σαμαρά!!!

Ο ίδιος ο Σαμαράς, εκτελώντας τις εντολές της μονίμου συμμάχου των Τούρκων Μέρκελ, με δική του πρωτοβουλία έδωσε το πλειοψηφικό πακέτο της ΔΕΣΦΑ σε κρατική εταιρεία του Αζερμπαϊτζάν!! Προώθησε επίσης το σχέδιο για τον ενεργειακό αγωγό, που προέβλεπε την μεταφορά φυσικού αερίου από το Αζερμπαϊτζάν, μέσω Τουρκίας, στην Ελλάδα. Μας έκανε, δηλαδή, τσιράκια και ντίλερς των τουρκικών ενεργειακών συμφερόντων στην Ευρώπη, ο πολύς πατριώτης Αντώνης Σαμαράς!

Ίσως να μην είναι τυχαίο ότι διάφοροι χαφιέδες της παρακρατικής Δεξιάς, που αλωνίζουν στον εθνικιστικό χώρο με σκοπό να μοχλεύσουν καταστάσεις, κάπου στο 2016 εμφανίστηκαν στο chat της ραδιοφωνικής εκπομπής της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. με σκοπό να υπονομεύσουν την λέσχη μας και να υποστηρίξουν, με σοβαροφανή επιχειρήματα, ότι οι Έλληνες παραδοσιοκράτες θα έπρεπε να συμμαχήσουμε με τους Αλβανούς του Έντι Ράμα (!!), να χαιρετίσουμε την φιλία του Σαμαρά με τους Αζέρους και να υπερασπιστούμε την δεξιά πολιτική του «ανήκουμε εις την Δύση». Τέτοιοι πράκτορες συνεχίζουν σήμερα να διατηρούν επαφές με μικρές παρέες του εθνικιστικού χώρου, οι οποίες πρωτοστατούν στην προβοκατόρικη υπονόμευση της ιστορικής προσφοράς προσωπικοτήτων του εθνικισμού.

Ευτυχώς, λίγα χρόνια αργότερα, η συμφωνία εξαγοράς της ΔΕΣΦΑ ματαιώθηκε. Δεν γίνεται να ματαιωθούν όμως οι μακροχρόνιες συνέπειες του πολιτικού ξεπουλήματος της άθλιας εξουσιαστικής ελλαδικής ελίτ στα συμφέροντα της Μέρκελ και των Η.Π.Α. Σήμερα που το Αζερμπαϊτζάν, λειτουργώντας ως δορυφόρος της Τουρκίας, επιτίθεται στρατιωτικά σε εδάφη κατοικημένα από τον αρμενικό λαό, οι ζητωπατριώτες της ελλαδικής Δεξιάς συνεχίζουν να κρύβονται. Και το κάνουν αυτό γιατί το Αζερμπαϊτζάν και η Τουρκία, ανήκουν κι αυτά -όπως κι εμείς- «εις την Δύσιν», ενώ η Αρμενία και οι απελευθερωμένες επαρχίες της όχι. Και προς χάρη των συμφερόντων της Δύσης, όπως συμβαίνει τα τελευταία διακόσια χρόνια, η πολιτική ελίτ της Ελλάδας παραγκωνίζει τα εθνικά μας συμφέροντα.

Σχόλια:

 Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Γούστο έχει τώρα να γράψουν υπέρ της Ε.Ε και του ΝΑΤΟ και κατά των Ρωσίας-Αρμενίας οι "εθνικιστές" της Νέας Δημοκρατίας!

Τετάρτη, 30 Σεπτεμβρίου, 2020

 
Ανώνυμος Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Αφιερωμένο στους (ψευτο)ναζί νεοδημοκράτες που γουστάρουν την Ανγκέλα

https://www.youtube.com/watch?v=9UAzC3jCN8w

Τετάρτη, 30 Σεπτεμβρίου, 2020

 

Τα παπούτσια του Βαν Γκογκ και τα αλέρωτα παπούτσια του πρωθυπουργού

                                                           του Αριστείδη Χριστοφοράκη

O τελευταίος μεγάλος δάσκαλος της φιλοσοφικής οντολογίας στην Ευρώπη, ο παραδοσιοκράτης ιδεαλιστής Μάρτιν Χάιντεγκερ, είχε γράψει ένα αισθητικό δοκίμιο με αφορμή τον πίνακα του Βαν Γκογκ, στον οποίο απεικονιζόταν ένα ζευγάρι παλιά παπούτσια (μεταχειρισμένα άρβυλα ήταν στην ουσία). Το δοκίμιο έφερε τον τίτλο Η προέλευση του έργου τέχνης. Στο εν λόγω δοκίμιο ο Χάιντεγκερ, ανάμεσα στις αισθητικές του αναζητήσεις, εξέφρασε και ορισμένες από τις πολιτικές απόψεις που σχετίζονταν με βαθύτερες τάσεις του ψυχισμού του. Το δοκίμιο διαβάστηκε και αναλύθηκε από πολλούς μελετητές. Μάλιστα, ο Meyer Schapiro δοκίμασε να κριτικάρει το κείμενο του μεγάλου δασκάλου, με ένα δικό του δοκίμιο κάποια χρόνια αργότερα. Ώσπου στη συζήτηση μπήκε και ο μεταμοντέρνος φιλόσοφος Jacques Derrida για να ανοίξει τον κύκλο των ερμηνειών και των φιλοσοφικών συζητήσεων γύρω από το αρχικό κείμενο.


Δυστυχώς, σε αυτό το άρθρο δεν θα εμπλακώ στην γοητευτική συζήτηση των φιλοσόφων για τα παπούτσια του Βαν Γκογκ. Αντιθέτως, θα μας προσγειώσω στην αντιαισθητική ελληνική πραγματικότητα των καιρών μας και στα «αλέρωτα παπούτσια» του πρωθυπουργού της άμοιρης χώρας μας.

Ο πρόσφατος απολογισμός της καταστροφής στην Καρδίτσα από τις πλημμύρες είναι πάνω από 5.000 σπίτια πλημμυρισμένα, 8.000 καταστήματα πλημμυρισμένα με καταστροφές σε εμπόρευμα και εξοπλισμό. Πάνω από 220.000  στρέμματα καλλιεργήσιμης γης καταστράφηκαν ολοσχερώς και 13.500 ζώα έχουν πνιγεί. Αλλά και το 80% των μελισσών έχουν χαθεί. Οι υποδομές του νομού έχουν καταστραφεί ολοκληρωτικά σε πολλά σημεία, καθώς δρόμοι, σιδηροδρομικές ράγες και πάνω από δεκαπέντε γέφυρες έχουν καταρρεύσει με αποτέλεσμα να έχουν αποκλειστεί είκοσι ορεινά χωριά. 9.300 αυτοκίνητα έχουν υποστεί ζημιές!! Το κέντρο υγείας Μουζακίου βρέθηκε με μια πτέρυγα κατεστραμμένη και πεσμένη μέσα στο ποτάμι, το αρχαιολογικό μουσείο υπέστη ανυπολόγιστες ζημιές τόσο στον ηλεκτρολογικό εξοπλισμό του αλλά και στα αρχαιολογικά ευρήματα τα οποία ήταν στο υπόγειο. Το υπόγειο πλημμύρισε διότι οι αντλίες δεν λειτούργησαν επειδή ολόκληρη η πόλη δεν είχε ρεύμα από την αρχή κιόλας της βροχής. Ακόμα το εργοστάσιο βιολογικού καθαρισμού σκεπάστηκε μέχρι πάνω με λάσπες και τέλος το νεκροταφείο Καρδίτσας καταστράφηκε με τους νεκρούς να επιπλέουν στους δρόμους. Οι ανθρώπινες απώλειες ήταν τέσσερις νεκροί.

Στους λόγους της καταστροφής συγκαταλέγονται η επί μακρόν αδιαφορία του δήμου, της περιφέρειας αλλά και του κράτους στις υποδομές της πόλης, που ποτέ δεν καθάρισαν τα φρεάτια με αποτέλεσμα την γρήγορη υπερχείλισή τους αλλά και την αδυναμία άντλησης των υδάτων. Αλλά και η αδιαφορία της πολιτείας στην αναβάθμιση των οδικών συστημάτων διότι ο νομός κάθε χρόνο αντιμετωπίζει προβλήματα, λόγω των μεγάλων βροχοπτώσεων και χιονοπτώσεων, ιδιαίτερα στα ορεινά τμήματά του, με αποτέλεσμα τον συνεχή αποκλεισμό των χωριών αλλά και τον θάνατο της 43χρονης φαρμακοποιού στο Μουζάκι όπου η γέφυρα κατέρρευσε όσο την διέσχιζε με το όχημά της. Χρόνιο πρόβλημα είναι και η μη βελτίωση των μονάδων παραγωγής και διανομής ρεύματος, με αποτέλεσμα με τις πρώτες σταγόνες της βροχής μεγάλα τμήματα του νομού να μείνουν χωρίς ηλεκτροδότηση. Καθώς και η υποστελέχωση της πυροσβεστικής, και γενικότερα των σωστικών συνεργείων, με αποτέλεσμα την αδυναμία της ανταπόκρισης σε πάνω από 2.500 κλήσεις των πρώτων ωρών της βροχής.


Τελειώνοντας να επισημάνουμε την παντελή κοροϊδία και αδιαφορία τόσο του κράτους, των αρμόδιων υπουργών αλλά και της ίδιας της ΕΕ, οι οποίοι αποφάσισαν να βοηθήσουν ελάχιστα ως καθόλου οικονομικά τους πολίτες που είδαν την περιουσία τους να χάνεται. Ασφαλώς με το να δοθεί το γελοίο ποσό των 8.000 ευρώ μόνο σε όσους καταστηματάρχες υπέστησαν καταστροφές, αφήνοντας έξω τους παραγωγούς, τους κτηνοτρόφους και όσους υπέστησαν καταστροφές σε οικίες, έδειξαν τον μεγαλοαστικό σνομπισμό με τον οποίο αντιμετωπίζουν την πρωτογενή παραγωγή.

Είναι άγνωστο εάν το ταμείο περιφερειακής ανάπτυξης της ΕΕ ενδιαφέρθηκε στο ελάχιστο για την αποζημίωση προς τους πληγέντες. Αυτό είναι το τίμημα που πληρώνουν οι λαϊκές τάξεις για να ζουν στην φιλελεύθερη καπιταλιστική κοινωνία. Αυτό είναι το πρόσωπο της αστικής δημοκρατίας.

Η πρώτη ένδειξη οργής κάποιων συμπατριωτών μας φάνηκε στην επίσκεψη Μητσοτάκη για την «αυτοψία» των καταστροφών, η οποία έγινε μια εβδομάδα μετά με ελικόπτερο και έναν μικρό περίπατο στην πόλη, μακριά από τις λάσπες για να μη λερώσει τα πανάκριβα υποδήματά του. Μια μέρα, όμως, θα ξεσπάσει πραγματική βροχή, που θα ξεπλύνει την κοινωνία από τα κυβερνητικά κατακάθια. Και αυτή δεν θα είναι μια απλή βροχή αλλά μια βίαιη «ρομαντική» βροχή.

Οι σκιές τους είναι ακόμη εδώ

                                                              του Ιωάννη Μπαχά

Κάναμε πολύ καιρό να πάμε στη Χιροσίμα. Αν και από τις πρώτες μέρες της συνθηκολόγησης, τα στρατεύματά μας εγκαταστάθηκαν σε κάθε μεριά αυτής της χώρας προσπαθώντας να υποτάξουν κάθε εστία αντίστασης (και Θεέ μου, πόσες ήταν!!!), εντούτοις στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι δεν πήγαμε. Όταν ήρθε η διαταγή, ντυμένοι σαν αστροναύτες, βαδίσαμε σε αυτή τη δαντική κόλαση.

Η ανάσα μου θόλωνε την προσωπίδα του κράνους και έπρεπε να προσέχω τα βήματά μου ανάμεσα στα χαλάσματα και για να μην πέσω αλλά και να μην σκίσω την προστατευτική στολή και μείνω εκτεθειμένος στην ακτινοβολία. Η κάμερα  κατέγραφε τα πάντα ενώ ο μετρητής γκέϊγκερ έβγαζε έναν επίμονο διαπεραστικό ήχο κολλημένος στην κόκκινη ένδειξη.

Στάθηκα μπροστά σε ένα ερείπιο αποσβολωμένος. Δύο σκιές προσπαθούσαν να δραπετεύσουν από τις γωνίες του τοίχου. Μια μεγαλύτερη γυναικεία και μία ενός μικρού κοριτσιού που την τραβούσε από το φόρεμα. Δεν ήταν ζωγραφιά ούτε γκράφιτι. Οι δύο σκιές έφθασαν στη άκρη του χαλάσματος και χάθηκαν. Πέρασαν στον απέναντι τοίχο, όμως σαν να παγιδεύτηκαν εκεί, αφού γύρω τους δεν υπήρχαν παρά μόνο σωροί από χαλάσματα. Είναι ακόμη εδώ. Μου φάνηκε πως είδα κι' άλλες μορφές να κινούνται πάνω στους τοίχους. Η κάμερα δεν έγραψε τίποτα, η μνήμη όμως συγκράτησε τα πάντα.


 
Παραιτήθηκα.

 Το έθνος μου δεν άφησε ούτε τα ντουβάρια για να ζήσουν οι σκιές.  

Αποχαιρετισμός του θέρους με ενημερωτική δράση της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.

  

Όπως συνηθίζουμε να κάνουμε κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, τα μέλη της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ αποχαιρετίσαμε αυτό το καλοκαίρι, το οποίο άφησε ανοικτές πληγές και μας πήρε απ’ την ζωή παλιούς φίλους, με ενημερωτικές εξορμήσεις. Με τον ανίκητο ήλιο να λούζει τα μέτωπά μας πορευτήκαμε στους αγαπημένους δρόμους του κέντρου των Αθηνών αναζητώντας βιβλία και παλιά βινύλια, βολτάραμε στα αποπνικτικά στενά των τσιμεντένιων συνοικιών του αστικού ιστού, απολαύσαμε την ραστώνη σε θερινούς κινηματογράφους και δοκιμάσαμε να σβήσουμε την κούραση στην δροσιά των νερών του ποσειδώνιου βασιλείου.


Σε κάθε σημείο που περάσαμε αφήσαμε τα ίχνη της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. Αφίσες και αυτοκόλλητα απλώθηκαν στο πέρασμά μας, για την περίπτωση που κάποιος αναζητητής θελήσει να ψάξει στα μηνύματα των τοίχων μια ατραπό εναλλακτική από εκείνες του συστημικού πολιτισμικού κατεστημένου.


Κατά τις θερινές αφισοκολλήσεις δόθηκε έμφαση στην περίπτωση του Ίωνα Δραγούμη. Τόσο γιατί συμπληρώθηκαν εκατό χρόνια από την δολοφονία του όσο και για το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος στοχαστής έχει γίνει εδώ και κάποια χρόνια, μαζί με αρκετές ακόμη ιστορικές μορφές της παραδοσιοκρατικής διανόησης, στόχος μιας οργανωμένης προβοκάτσιας ακροδεξιών κύκλων που αναμασούν την προπαγάνδα των αχυρανθρώπων της αστικής ελίτ και των θαμώνων της πρεσβείας των Η.Π.Α.


Η προβοκάτσια των ακροδεξιών επιστρατεύει κάθε γελοιότητα, προκειμένου να σπιλώσει την μνήμη του Δραγούμη. Θα τους ακούσουμε, για παράδειγμα, να λένε ότι ο Ίων Δραγούμης ήταν δειλός και πως δεν πολέμησε ποτέ, αποκρύπτοντας ότι ήταν εθελοντής στον πόλεμο του 1897. Θα τους ακούσομε να λένε ότι έκανε κοσμική ζωή, παραποιώντας την σημασία του να οργανώνει κανείς ένα εθνικο-απελευθερωτικό αντάρτικο, σχεδιάζοντας προσωπική εξωτερική πολιτική κόντρα στην επίσημη στάση του κράτους. Θα τους ακούσουμε να υποστηρίζουν ότι ο Δραγούμης ήταν δήθεν εμπνευστής μιας ελληνοτουρκικής φιλίας και να παραβλέπουν ότι ο ελληνο-οθωμανισμός υπήρχε ως εναλλακτική εξωτερική πολιτική της Μεγάλης Ιδέας από την δεκαετία του 1870[1].


Θα τους ακούσουμε να κατηγορούν ότι ξόδευε τα χρήματα της πλούσιας οικογένειας του ένας άνθρωπος που δεν κληρονόμησε σχεδόν τίποτε από τους γονείς του, λόγω των ριζοσπαστικών του ιδεών, και που εργάστηκε σε όλη του την ζωή για την οικοδόμηση ενός εθνικιστικού χώρου ανεξάρτητου από το αστικό κατεστημένο κι απ’ το κεφάλαιο των δυτικών πρεσβειών. Θα ακούσουμε ότι ο Ίων Δραγούμης ήταν τεμπέλης και πως δεν εργάστηκε ποτέ από χείλη ανθρώπων που δεν έχουν αναζητήσει ποτέ εργασία στην ζωή τους. Θα ακούσουμε ότι ο Δραγούμης ήταν υποδεέστερος προσώπων της φιλελεύθερης παράταξης του Βενιζέλου από γλοιώδεις «μπετόβλακες» που έχουν το θράσος να υιοθετούν τον όρο «σοσιαλισμός» ως συνθετικό του ιδεολογικού αυτοπροσδιορισμού τους. 


Υπάρχουν αναγνώστες οι οποίοι ζητούν να απαντήσουμε στις χοντροκομμένες αντιφάσεις που περιλαμβάνει αυτή η προβοκάτσια. Ωστόσο η δική μας απάντηση βασίζεται στο απόσπασμα μιας παλιότερης κινηματογραφικής ταινίας. «Άστε τον εχθρό να μας δείξει το πραγματικό του πρόσωπο», είχε πει ο Αλ Πατσίνο, υποδυόμενος των αρχηγό μιας ισχυρής οικογένειας που δεχόταν επίθεση, όταν οι συνεργάτες του τον πίεζαν για άμεση δράση. Η δική μας συμβουλή είναι λοιπόν η εξής. «Αφήστε τους προβοκάτορες να δείξουν ποιοι πραγματικά είναι και τι σκοπεύουν να κάνουν, γιατί προς το παρόν έχουμε δει ένα μόνο μέρος του σχεδιασμού τους». Ακόμη δεν έχουμε δει την πλήρη εκδίπλωση της προβοκάτσιας.


Έχουν εμφανιστεί βέβαια κάποιοι από τους «μπροστινούς» που την εκτελούν. Γνωρίζουμε πλέον ότι ανάμεσα σε αυτούς βρίσκονται ορτινάτσες  του ανθρώπου, ο οποίος -με τις αρλούμπες που έγραψε και παρουσίασε ως πολιτική θεωρία σε ένα ακαλλιέργητο κοινό- οικοδόμησε εδώ και δεκαετίες την εξάρτηση του ελληνικού εθνικιστικού χώρου από την Δεξιά (έχοντας ταυτόχρονα και τον γιο του βουλευτή της). Καθώς επίσης κι ότι στο «κόλπο» συμμετέχουν τύποι που το παίζουν «πολύ σκληροί για να πεθάνουν» αλλά εμείς γνωρίζουμε ότι στην πραγματικότητα είναι λινάτσες. Αλλά και λιμοκοντόροι οι οποίοι συντηρούν δαπανηρές κοινωνικές δραστηριότητες με ανεξήγητους τρόπους. Γνωρίζουμε ακόμη ότι αβάντα στις προβοκάτσιες προσφέρουν κάποιοι «νεοεθνικιστές» bloggers, οι οποίοι υποτίθεται ότι αποστασιοποιούνται από αυτές αλλά, ταυτόχρονα, τις προβάλουν στα δημοφιλή τους μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με το πρόσχημα ότι δίνουν φωνή σε όλες τις απόψεις για να υπηρετήσουν την ενότητα του χώρου (ενότητα κάτω από την ηγεσία της Δεξιάς εννοούν, αλλά παραλείπουν να το δηλώσουν).


Θυμόμαστε ακόμη ότι η αρχή του οργανωμένου σχεδίου σκύλευσης της μνήμης ιστορικών προσωπικοτήτων, οι οποίες είχαν αντιφιλελεύθερες και ρομαντικά παραδοσιοκρατικές ιδέες, εκδηλώθηκε κατά την εποχή που έγινε πρωθυπουργός της χώρας ο Αντώνης Σαμαράς. Θυμόμαστε επίσης ότι αυτή η προβοκάτσια εντάθηκε όταν την διεύθυνση της πρεσβείας των Η.Π.Α. στην χώρα μας ανέλαβε ο κύριος Τζέφρυ Πάιατ. Προβληματιζόμαστε, βέβαια, και με το γεγονός ότι τόσο ο Σαμαράς όσο και ο σημερινός αρχηγός της Δεξιάς παράταξης έχουν σχέσεις συγγένειας με εκείνους που οργάνωσαν την δολοφονία του Δραγούμη.


Εκτιμούμε, τέλος, ότι θα ήταν πολύ βολικό για το φιλελεύθερο εξουσιαστικό καθεστώς -σήμερα που μια ενδεχόμενη εθνικιστική έξαρση μπορεί να βραχυκυκλώσει την ανάπτυξη των πολιτικών της παγκοσμιοποίησης- να αποσπάσει τον εθνικισμό από τις ρομαντικές παραδοσιοκρατικές του ρίζες και να τον μετατρέψει σε μια επιθετική ουρά της Δεξιάς, η οποία θα αφήνει στο απυρόβλητο τόσο το καπιταλιστικό ιδεολογικό υπόβαθρο όσο και την αμερικανο-δυτική γεωπολιτική υπόσταση της παγκοσμιοποίησης και θα στρέφεται μοναχά εναντίον των τελευταίων τροχών του συστήματος (δηλαδή των μεταναστών και κάποιων περιθωριακών αριστερών ομάδων). Και γνωρίζουμε πολύ καλά πως ο προσανατολισμός τον οποίο μπορεί να δώσει σε ένα δυνητικό κίνημα η σκέψη του Ίωνα Δραγούμη, του Περικλή Γιαννόπουλου και, εν γένει, των προσώπων που αποδομούν αυτοί οι τύποι, θα ήταν τέτοιος ώστε να στοχεύσει την καρδιά του εξουσιαστικού Λεβιάθαν και να προκαλέσει ζημιά στο μαλακό υπογάστριο του κυβερνητικού κόμματος που εκμεταλλεύεται, στην χώρα μας, την έλλειψη εθνικιστικού χώρου.


Έχοντας υπόψη όλα τα παραπάνω μπορεί ο καθένας να εξάγει κάποια πρώτα συμπεράσματα. Ποιοι ευνοούνται από αυτή την προβοκατόρικη αποκαθήλωση ιστορικών μορφών του ελληνισμού; Είναι άραγε τυχαίο ότι όλα τα πρόσωπα που έχουν μπει στο στόχαστρο διέθεταν μια πολιτική σκέψη παραδοσιοκρατική, με προσανατολισμό σφόδρα αντίθετο στην φιλελεύθερη νεωτερικότητα και στην γεωπολιτική κυριαρχία των δυνάμεων του δυτικού κεφαλαίου; Συνδέεται άραγε η σπίλωση του Δραγούμη και του Μεταξά από φαινομενικούς εθνικιστές, με την σχεδόν ταυτόχρονη απόπειρα της Νέας Δημοκρατίας, ακόμη και μέσω της επιχειρηματολογίας φιλελεύθερων πολιτικών όπως ο Νίκος Δένδιας, να τους οικειοποιηθεί; Για σκεφτείτε…


Προς το παρόν εκτιμούμε ότι σε κάθε καλοπροαίρετο και σοβαρό αναγνώστη που του αρέσει να ερευνά ζητήματα της θεωρίας του πολιτικού Ρομαντισμού έχουμε προσφέρει τροφή για σκέψη. Για τα περαιτέρω επαναλαμβάνουμε ότι χρειάζεται λίγη ακόμη υπομονή.


Προς το παρόν νομίζουμε ότι αρκεί η προβολή της ιστορικής αλήθειας, το ψυχαγωγικό διάβασμα, η επαφή με τις τέχνες, η συγκρότηση σοβαρών προσωπικοτήτων και η καλλιέργεια ενός πλαισίου ρομαντικής διανόησης. Κυρίως, όμως, προέχει η εσωτερίκευση όλων των παραπάνω. Ο Δραγούμης και οι εκφραστές της ρομαντικής κοσμοθέασης δεν έμεναν σε επιδερμικές αναλύσεις ορθολογιστικού προσανατολισμού. Εσωτερίκευαν τις αξίες μας, έκαναν κτήμα τους την ρομαντική κοσμοαντίληψη και βίωναν τον εθνικισμό, τον υπερβατικό ιδεαλισμό και την δύναμη της φαντασίας σε κάθε στιγμή της ζωής τους. Μετέτρεπαν το υλικό περιβάλλον σε μεσοδιάστημα υπέρβασης προς ένα αρχετυπικό πεδίο ζωής.


Μια τέτοια στάση ζωής πρέπει να αποτελέσει σημείο αναφοράς και για εμάς. Με έναν τέτοιο τρόπο οφείλουμε ως ρομαντικοί να βιώνουμε την ζωή. Κι όχι ασφαλώς να λαμβάνουμε υπόψη το προσχεδιασμένο, για λόγους αντεθνικής σκοπιμότητας, μεμψίμοιρο ψαχούλεμα νοημάτων που δεν υπάρχουν πουθενά αλλού πέρα από τους σχεδιασμούς της εξουσιαστικής ελίτ η οποία τροφοδοτεί την επιχειρηματολογία των σκερβελέδων της άκρας δεξιάς, όπως παλαιότερα τροφοδότησε εκείνη ομάδων της αριστεράς.


Παραβλέποντας την επιδερμική ασχήμια της μεταμοντέρνας καθημερινότητας, ας κινηθούμε μυστικά προς τα πεδία των αρχετύπων της αλήθειας. Στην επικράτεια του ελληνικού ήλιου, στα πέτρινα τοπία των αττικών βουνών, στην δροσιά της θαλασσινής αύρας, στην ζωντάνια της νιότης και στις βαθιές ρυτίδες των ηλικιωμένων, στην εσπερινή αύρα της επαρχιακής υπαίθρου, εκεί θα βρούμε τα σχήματα ζωής που μας κληροδότησαν ο Δραγούμης, ο Έβολα, ο Γιαννόπουλος και οι υπόλοιποι πνευματικοί μας πρόδρομοι. Στην ίσαλο γραμμή, που τέμνει ως νοερό σύνορο την πραγματικότητα των άδειων καιρών της εποχής μας με την αρχή του ρομαντικού κόσμου, εκεί θα συναντήσετε τους τελευταίους περιπλανώμενους φύλακες να αναμένουν την έλευση του μεγάλου μεσημεριού για την οποία μιλούσε ο Νίτσε. 


Η ελληνική γη, το ελληνικό τοπίο, οι ώρες που το σύνολο των συμπατριωτών μας αποδεσμεύεται από τις συμβάσεις του αστικού καθωσπρεπισμού και ανάγεται σε αληθινό λαό, μικρές στιγμές της ζωής που περικλείουν ψήγματα ένθεου μεγαλείου, το παιχνίδι των παιδιών, το βασίλεμα του ήλιου, ο γλυκός άνεμος που αγκαλιάζει τα ερείπια και κάνει τα αγριόχορτα να λικνίζονται σαν αρχαίοι χορευτές σε θρησκευτική έκσταση, ένα ακόμη καλοκαίρι της πατρίδας μας που παρήλθε. Η ζωή με την ουσιαστική της έννοια.


Είθε ο Θεός να μας έχει καλά για να συνεχίσουμε να βιώσουμε, με τον τρόπο που οι ρομαντικοί γνωρίζουμε, και τα επόμενα.   






[1] Διαβάστε στο παρακάτω άρθρο πως ακριβώς προέκυψε ο ελληνο-οθωμανισμός ως εργαλείο της ελληνικής εξωτερικής πολιτκής κατά τον 19ο αιώνα. https://flefaloarticles.blogspot.com/2020/08/blog-post_14.html

Σχόλια

 Ανώνυμος είπε...

Γράφε για την ίσαλο γραμμή και θα τους αναγκάσεις να ανοίγουν λεξικά.

Πέμπτη, 24 Σεπτεμβρίου, 2020

 
Ανώνυμος Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Προς το παρόν τους ανάγκασες να ενώσουν δυνάμεις. Η ορτινατσα έδωσε συνέντευξη στο "νεοεθνικιστη".

Πέμπτη, 24 Σεπτεμβρίου, 2020

 
Ανώνυμος Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Οι άνθρωποι δεν κρύβουν τον μασονικό προτεσταντισμό τους. Το παράξενο είναι ότι υπάρχουν εθνικιστές που τους διαβάζουν. Εγώ πάντως προσπάθησα να τους σύρω σε διάλογο αλλά σιγά μην δημοσίευαν τα σχόλια που τους έγραψα

Παρασκευή, 25 Σεπτεμβρίου, 2020

 
Ανώνυμος Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Για ποιους λέτε ρε παιδιά;

Παρασκευή, 25 Σεπτεμβρίου, 2020

 
Ανώνυμος Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Για αυτούς

http://panusis.blogspot.com/2020/09/blog-post_325.html

Παρασκευή, 25 Σεπτεμβρίου, 2020

 

Η μπάλα που αγαπήσαμε- Όχι στο ποδόσφαιρο της παγκοσμιοποίησης


Πριν λίγες μέρες ξεκίνησαν οι αγώνες του ελληνικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου. Όπως είχαμε γράψει και στο παρελθόν το θέαμα του ποδοσφαίρου της παγκοσμιοποίησης είναι το ίδιο απαράδεκτο με την πολιτική της διάσταση.

Δεν είναι μόνο οι χρησιμοθηρικές λογικές, που έχουν μετατρέψει το ποδοσφαιρικό θέαμα σε εργαλειακή διαδικασία σκοπιμότητας. Είναι και η καταστροφή των εθνικών σχολών, μέσω της ανεξέλεγκτης αγοράς. Με το να μην υπάρχει όριο στους ξένους παίκτες που μπορεί να αγοράσει μια ομάδα όχι μόνο υπονομεύεται η εθνική ταυτότητα των ομάδων αλλά και επικρατούν, τόσο εθνικά όσο και πανευρωπαϊκά, οι ισχυροί σύλλογοι με τρόπο που θυμίζει λειτουργία πολυεθνικών εταιριών.

Την προηγούμενη εβδομάδα έλαβε χώρα ο τελικός κυπέλλου ανάμεσα στον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ. Το γεγονός ότι οι δημοσιογράφοι παρουσίασαν την συγκεκριμένη αναμέτρηση ως κανονικό ντέρμπι, δείχνει σε πόσο χαμηλό επίπεδο έχουν φτάσει τα κριτήρια των θεατών. Γιατί η αλήθεια είναι ότι επρόκειτο για ένα τσίρκο και όχι για ντέρμπι ανάμεσα σε δυο ομάδες, που αν αγωνίζονταν στο ελληνικό πρωτάθλημα της δεκαετίας του '80 θα ισοπεδώνονταν από μεσαίες δυνάμεις, όπως η Λάρισα ή ο Ηρακλής.

Μια ΑΕΚ άξια του οίκτου. Με συντριπτική κατοχή μπάλας από την οποία δεν δημιούργησε ούτε μια οργανωμένη επίθεση που να καταλήξει σε ευκαιρία (οι όποιες ευκαιρίες προέκυψαν από σπόντες και κόντρες)!! Με τα δυο μπακ να αφήνουν κενά χιλιομέτρων, με ανύπαρκτη μετάβαση από την επίθεση στην άμυνα, με παίκτες ξυλοκόπους.

Κι, όμως, αυτή την τραγική ομαδούλα ο Ολυμπιακός την αντιμετώπισε σαν να ήταν η Μπάγερν. Κλεισμένος σαν το ποντίκι στη φωλιά του, επέτρεψε στην απαράδεκτη αυτή ΑΕΚ να τον πολιορκήσει. Πολλοί μοντέρνοι εξυπνάκηδες της δημοσιογραφίας είδαν ότι ο προπονητής του Ολυμπιακού έπαιξε έξυπνα στην κόντρα την ΑΕΚ. Το μυαλό τους και μια λίρα!! Ασφαλώς και είναι αξιόλογος τεχνικός αλλά η στρατηγική του τελικού που επέλεξε ήταν απαράδεκτη. 

Με αυτό το στήσιμο, αντί να κερδίσει δια περιπάτου, έδωσε στην ΑΕΚ το δικαίωμα να τον πολιορκήσει και μέσω της πίεσης να διεκδικήσει το κύπελλο ως το τέλος. Αν η Ένωση είχε έναν-δυο αξιόλογους παίκτες, θα του είχε πάρει το ματς μέσα από τα χέρια. Αυτό που ένας μέσος σοβαρός θεατής μπορούσε να διαπιστώσει ότι ο Ολυμπιακός χρειαζόταν, δηλαδή κάποιον μέσο να κρατά την μπάλα στο κέντρο, προκειμένου να πάρει την κατοχή, να δώσει ανάσες στην άμυνα και να βγάλει κάθετες μπαλιές στους τεράστιους κενούς χώρους που άφηναν οι παίκτες της μισοδιαλυμμένης ΑΕΚ, ο προπονητής του Ολυμπιακού το έδωσε στις καθυστερήσεις...

Όπως και να έχει, το ποδόσφαιρο που προσφέρουν οι ομάδες της super league είναι αντάξιο του αισθητικού και ηθικοπνευματικού status της εποχής μας. Βάλσαμο για τις αισθητικές γραμμές των ρομαντικών αποτελούν οι παλιοί αγώνες που ζήσαμε ως πιτσιρικάδες και μας δίνει την ευκαιρία να θυμηθούμε το διαδίκτυο. Ας κάνουμε, λοιπόν, άλλη μια αναδρομή στο επεισοδιακό, για την Αθήνα, 1985.

Punks, skinheads και χεβυμεταλλάδες αλωνίζουν στους δρόμους της πρωτεύουσας και στις εξέδρες των γηπέδων, δημιουργώντας αστικούς θρύλους. Τρομοκρατικές ομάδες που (φαινομενικά τουλάχιστον) συνδέονται με πυρήνες μαρξιστών και αναρχικών προκαλούν χάος. Πολλοί νέοι επιτυγχάνουν ρωγμές στον αστικό τρόπο ζωής, αναζητώντας νέα πολιτισμικά σχήματα στους ήχους της σκληρής μουσικής, στις μοτοσικλέτες, στις εξέδρες των γηπέδων, στην ευρύτερη κουλτούρα του δρόμου. Στο κατόπι τους μια μορφή της Αστυνομίας που άφησε εποχή: ο Αττικάρχης και διοικητής των ΜΑΤ, Νίκων Αρκουδέας!

9 Νοεμβρίου του 1985. Λίγες μέρες προτού η Αθήνα ξαναπάρει φωτιά, μετά τον θάνατο ενός νεαρού χεβυμεταλλά αναρχικού από σφαίρες αστυνομικών στα Εξάρχεια. Το μεγάλο ντέρμπι ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό πραγματοποιείται στο ΟΑΚΑ, μπροστά σε 69.000 κόσμου (σύμφωνα με τα πουλημένα εισιτήρια). Μολονότι ο Ολυμπιακός βρίσκεται σε πτωτική φάση ενώ ο Παναθηναϊκός σε τροχιά ευρωπαϊκής αναγνώρισης, το μεγάλο ντέρμπι παραμένει μια λαϊκή γιορτή.

Και οι δυο ομάδες διαθέτουν σπουδαίους ποδοσφαιριστές: Αναστόπουλος, Μητρόπουλος, Σέστιτς, Μπάριος, Σεμερτζίδης, Ξανθόπουλος από την μια. Σαραβάκος, Δημόπουλος, Ρότσα, Αντωνίου, Σαργκάνης από την άλλη. Δείτε το παρακάτω εκτενές video και απολαύστε ένα ντέρμπι της παλιάς εποχής. Με ποδοσφαιριστές καλλιτέχνες που άφηναν χαίτες και μουστάκια, με επιθετικό προσανατολισμό, με την μπάλα πάνω κάτω. Όση απόλαυση προσφέρει το πρώτο ημίωρο αυτού του αγώνα δεν μπορούν να μας την προσφέρουν μισή ντουζίνα της σημερινής εποχής.



Το έπος του Βάλτερ του χειροδύναμου

                                                              του Σταμάτη Μαμούτου

Οι εκδόσεις Στοχαστής έχουν προσφέρει σημαντικές κυκλοφορίες βιβλίων στους Έλληνες αναγνώστες της λογοτεχνίας του φανταστικού. Μόνο που οι τελευταίοι εκτιμώ ότι είναι μάλλον δύσκολο να τις εκτιμήσουν. Ζούμε στην εποχή που οι περισσότεροι νέοι αναγνώστες αντιμετωπίζουν την φανταστική λογοτεχνία ως «fantasy» και θεωρούν ότι είναι επική λογοτεχνία του φανταστικού -και μάλιστα ποιοτική- οι γελοίες επταλογίες, οκταλογίες και, εν γένει, πολυλογίες των σύγχρονων αμερικανών γραφιάδων. Η τάση αυτή δεν είναι ευδιάκριτη μοναχά στους αναγνώστες. Πρώτοι και καλύτεροι την τροφοδοτούν οι περισσότεροι εκδότες -και ιδίως οι νέοι- που εστιάζουν στο αγαπημένο μας λογοτεχνικό πεδίο. Ευτυχώς για τους λίγους που δεν επηρεαζόμαστε από αυτές τις μεταμοντέρνες τάσεις της αγοραίας επιδερμικότητας υπάρχουν και κάποια βιβλία όπως αυτά των εκδόσεων Στοχαστής.

Αναφέρομαι, καταρχάς, στα μεσαιωνικά έπη των γερμανόφωνων λαών, που έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορήσει στα ελληνικά από τον εν λόγω εκδοτικό οίκο. Πρόκειται για το Βάλτερ ο χειροδύναμος και Το Τραγούδι των Νιμπελούνγκεν. Και τα δυο είναι αφηγήσεις του ίδιου κύκλου ιστοριών.


Το Βάλτερ ο χειροδύναμος γράφτηκε τον 10 αιώνα μ.Χ,, στα λατινικά, από τον μοναχό 
Ekkehard, στο μοναστήρι Sankt Gallen της αλαμανικής Ελβετίας. Το έπος του Βάλτερ και το Τραγούδι του Χίλντεμπραντ, από το οποίο σώζονται μόνο εξήντα οκτώ στίχοι, περιγράφουν ιστορίες ηρώων τους οποίους θα συναντήσουμε και στο Τραγούδι των Νιμπελούνγκεν, αλλά σε μεγαλύτερη ηλικία. Τα δυο πρώτα έπη είναι κάτι σαν την Αργοναυτική εκστρατεία των Ορφικών κειμένων, όπου ο Αχιλλέας περιγράφεται ως παιδί που εκπαιδεύεται στα γράμματα και τις τέχνες, όταν οι αργοναύτες ξεκινούν το ταξίδι τους, για να πρωταγωνιστήσει αργότερα στην ομηρική Ιλιάδα.

Στο Τραγούδι του Χίλντεμπραντ τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν και θα συναντήσουμε μετέπειτα στο Τραγούδι των Νιμπελούνγκεν είναι ο βασιλιάς Ντίτριχ και ο ιππότης Χίλντεμπραντ.  Στο Βάλτερ ο χειροδύναμος θα συναντήσουμε έναν από τους αρνητικούς πρωταγωνιστές του Τραγουδιού των Νιμπελούνγκεν, σε νεαρή ηλικία. Πρόκειται για τον τρομερό πολεμιστή Χάγκεν. Το έπος του Βάλτερ υπάρχει και σε σαξονική γλώσσα στην οποία διατηρούνται κάποιες αναφορές παλαιότερων παραδόσεων αναφορικά με τον κύκλο των επικών γερμανικών μεσαιωνικών αφηγήσεων. Ωστόσο οι εκδόσεις Στοχαστής το έχουν μεταφράσει από την εκδοχή της λατινικής γλώσσας.


Η υπόθεση του έπους έχει ως εξής. Ο Βάλτερ, ο γιος του βασιλιά της Ακουϊτανίας Άλπχερ, έχει σταλεί από τον πατέρα του ως όμηρος στην αυλή του Αττίλα. Ο Αττίλας των επών αυτών παρουσιάζεται μεν δυνατός, με πολλές εκτάσεις στην κατοχή του αλλά και στην αρχή της πτώσης του. Η εικόνα του διαφέρει από τον ιστορικό χαρακτήρα του Ούννου βασιλιά. Στα γερμανικά έπη παρουσιάζεται μαλθακός μπροστά στην γερμανική ρώμη. Στην ουσία τα έπη αυτά αντανακλούν την αυγή της γερμανικής ισχυροποίησης στο κέντρο της Ευρώπης και την αρχή της υποταγής των Μογγόλων στην γερμανική ισχύ. Τόσο στο έπος του Βάλτερ όσο και στο Τραγούδι των Νιμπελούνγκεν η υπεροχή των Γερμανών έναντι των Ούννων αναδύεται σε κάθε σχεδόν περιγραφή. Αν μη τι άλλο, πέρα από την λογοτεχνική τους αξία, τα έπη αυτά διαβάζονται με μια αίσθηση χαρμολύπης από τους σημερινούς Έλληνες, όταν αναλογιζόμαστε ότι η κληρονομιά των ατρόμητων μεσαιωνικών πολέμαρχων της Γερμανίας, που περιόρισαν, εν μέσω λουτρών αίματος, την ισχύ των Ούννων στην περιοχή της σημερινής Ουγγαρίας, έχει περάσει στις μέρες μας στην κρατική υπόσταση που διοικεί η αστεία επικεφαλής των χριστιανοδημοκρατών, η οποία μετατρέπει σταδιακά την Ευρώπη σε τσαντίρι επιχειρηματιών όπως ο Τζωρτζ Σόρρος και σε γεωπολιτική χανούμισσα του Ταγίπ Ερντογάν. 

Ας επιστρέψουμε, όμως, στον αναμφίβολα ωραιότερο -για εμάς τους ρομαντικούς- μεσαιωνικό κόσμο. Ο Βάλτερ ζει στην αυλή του Αττίλα, ως αιχμάλωτος, δίπλα στον Χάγκεν, ο οποίος είναι συγγενής του βασιλιά των Φράγκων Γκούντερ, και την Χίλτγκουντ, η οποία είναι κόρη του βασιλιά Χέριριχ. Ο Βάλτερ και ο Χάγκεν μεγαλώνοντας γίνονται οι πιο τρομεροί ιππότες, τους οποίους φοβούνται οι υπόλοιποι αυλικοί του Αττίλα. Ο Χάγκεν, κάποια στιγμή, δραπετεύει και γίνεται ένας από τους πρώτους ιππότες του βασιλιά Γκούντερ στην πόλη της Βορμς. Ο Βάλτερ και η Χίλτγκουντ, που είναι ερωτευμένοι, οργανώνουν την δική τους απόδραση προκειμένου να ζήσουν ελεύθεροι και να συνάψουν γάμο. Έτσι καταστρώνουν ένα σχέδιο διαφυγής και παίρνουν μαζί τους αρκετό χρυσάφι.

Το έπος του Βάλτερ του χειροδύναμου περιγράφει την απόδραση των δυο νέων. Την δύσκολη διάβαση των γερμανικών δασών και την άτιμη επίθεση που δέχονται, τελικά, από τον βασιλιά των Φράγκων Γκούντερ, ο οποίος συνοδευόμενος από δώδεκα ιππότες του, θέλει να κλέψει τον χρυσό που κουβαλούν οι δυο ερωτευμένοι νέοι. Ανάμεσα στους ιππότες του βασιλιά είναι και ο Χάγκεν.


Ο Χάγκεν είναι ο τραγικός ήρωας του αφηγήματος. Γιατί από την μια τον δεσμεύει ο όρκος του ιππότη προς τον βασιλιά, που στα μεσαιωνικά χρόνια ισοδυναμούσε με όρκο προς τον Θεό. Κι από την άλλη δεν θέλει να συμμετάσχει στην άδικη επίθεση εναντίον του παλιού του φίλου.  Έτσι, αρχικά ο Χάγκεν αρνείται να επιτεθεί στον Βάλτερ.

Ο Βάλτερ εκμεταλλεύεται την ευκαιρία και οχυρώνεται με την μέλλουσα γυναίκα του σε ένα φαράγγι. Οι αντίπαλοι δεν μπορούν να τον περικυκλώσουν και αναγκάζονται να του επιτεθούν ένας ένας.  Μέσα από την περιγραφή τρομερών επικών μονομαχιών ο αναγνώστης μαγεύεται από τα κατορθώματα της ανδρείας του Βάλτερ. Οι αντίπαλοι ιππότες πέφτουν όλοι νεκροί. Το ζευγάρι συνεχίζει την πορεία του αλλά ο Χάγκεν αναγκάζεται από τον βασιλιά να μπει στην μάχη. Στο τέλος ο βασιλιάς Γκούντερ και ο Χάγκεν επιτίθενται διαδοχικά στον Βάλτερ. Το αποτέλεσμα είναι να τραυματιστούν όλοι τους και να επέλθει συμφωνία ειρήνευσης.

Το έπος του Βάλτερ είναι σύντομο, γύρω στις ογδόντα πέντε σελίδες. Πρόκειται για ένα κείμενο λιτά γλαφυρό, με συνεκτική υπόθεση και συναρπαστικές περιγραφές μαχών, οι οποίες αποτελούν σημείο αναφοράς για την νεότερη επική λογοτεχνία του φανταστικού. Πρόκειται για ένα τραγούδι πολέμου αφιερωμένο στους τελευταίους ρομαντικούς, που νοσταλγούμε τις προνεωτερικές αξίες της μεσαιωνικής Ευρώπης.


Καλοί και κακοί χαρακτήρες υπάρχουν στο έργο. Αλλά όχι με την έννοια που επικράτησε μεταγενέστερα, ως απόρροια της νεότερης ηθικής. Ασφαλώς ο μοναχός συγγραφέας, μολονότι διέθετε εντυπωσιακή κλασική παιδεία και έγραψε το δημώδες αυτό αφήγημα με τρόπο που παραπέμπει σε κλασικό κείμενο της ρωμαϊκής εποχής, όπως ήταν αναμενόμενο προσέδωσε σε ορισμένους χαρακτήρες του έργου κάποια χριστιανικά στοιχεία, που δεν θα υπήρχαν σε ένα αρχαίο έπος. Κύριος αποδέκτης αυτών των χριστιανικών αρετών είναι ο Βάλτερ. Ενδεικτικό παράδειγμα αποτελεί η φραστική -και κατά συνέπεια ηθική-απόσταση που κρατά ως πρωταγωνιστής από την επική καυχησιολογία που συνοδεύει την υπεράσπιση της τιμής των πολεμιστών, η οποία αποτελεί στοιχείο υψηλοφροσύνης για τους ιππότες της εποχής. Ο Βάλτερ είναι σε ορισμένα σημεία εγκρατής και ταπεινός. Πράγμα που στην σαξονική γλωσσική εκδοχή του έργου δεν υφίσταται και ο ήρωας είναι το ίδιο επιθετικός, τραχύς και προσβλητικός όσο και οι αντίπαλοί του.   

Όπως και να έχει, πάντως, το Βάλτερ ο χειροδύναμος των εκδόσεων Στοχαστής είναι ένα κείμενο το οποίο αποτελεί σημείο αναφοράς για τους αναγνώστες που ενδιαφέρονται για την επική λογοτεχνία και ιδίως για την νεότερη επική λογοτεχνία του φανταστικού. Η τιμή του είναι προσιτή, η λογοτεχνική τέρψη που προσφέρει μεγάλη και η ιστορική του σημασία αδιαμφισβήτητη. Κοντολογίς, οι αναγνώστες της επικής λογοτεχνίας του φανταστικού που δεν το έχουν διαβάσει μόνο οφέλη θα αποκομίσουν αν το προσθέσουν στην λίστα των αναγνωσμάτων τους.


Οι εκδόσεις Στοχαστής, πέρα από την πλούσια βιβλιογραφία κειμένων της ρομαντικής γοτθικής λογοτεχνίας του φανταστικού που διαθέτουν, έχουν κυκλοφορήσει ορισμένα ακόμη βιβλία με θέμα τους επικούς μεσαιωνικούς κύκλους. Πρόκειται για το Τραγούδι των Νιμπελούνγκεν, το Τραγούδι του Ρολαντ και την ενδιαφέρουσα συγκριτική μελέτη Από τον Βαλτάριους στους Νιμπελούνγκεν και τον Ρολαντ του Δημήτρη Πεταλά. Θα παρουσιάσω ορισμένα από αυτά τα βιβλία σε προσεχείς αναρτήσεις και επίσης και σε άρθρα ερχόμενων τευχών του περιοδικού Φανταστική Λογοτεχνία.

Ο Βουκελάτος

Οι παλαιότεροι metalheads θα θυμούνται τον θηριώδη πορτιέρη του club Χωρίς Ανάσα, εκεί στις αρχές της δεκαετίας του '90. Ο «Τάκαρος» ο Βουκελάτος ήταν μια από τις πλέον γνωστές μορφές των νεολαιίστικων στεκιών και του rock πεζοδρομίου κατά την δεκαετία του '80 και στο πρώτο μισό εκείνης του '90.


Οι Καλλιθεάτες χεβυμεταλάδες εκείνης της εποχής τον θυμούνται να κάνει «χωροταξικές ρυθμίσεις» στο Χωρίς Ανάσα, προκειμένου να μην έρθουν σε επαφή με τους Περιστεριώτες ή τους Αιγαλεώτες και γίνει καμιά ανεπιθύμητη φασαρία. Οι Ολυμπιακοί θα τον θυμούνται, ασφαλώς, ως ηγέτη της Θύρας 7 κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του '80.


Ένα κινούμενο βουνό, ύψους λίγο πάνω από δυο μέτρα και βάρους που προσέγγιζε τα εκατόν πενήντα κιλά, σεργιάνιζε σε μπιλιαρδάδικα και καφετέριες της Καλλιθέας, του Πειραιά, του Περιστερίου και των υπόλοιπων συνοικιών της πόλης, γράφοντας την δική του ιστορία στους δρόμους του παλιού rock τρόπου ζωής.


Δυστυχώς εδώ και λίγες μέρες το Live Fast Die Young του πεζοδρομιακού τρόπου ζωής 
συμπεριλαμβάνει και την περίπτωση του «Τάκαρου». Ελαφρύ να είναι το χώμα του.