Οι 300 του Frank Miller




Ήταν το έτος 1998, όταν στην αγγλοσαξονική αγορά κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Dark Horse η εικονογραφημένη νουβέλα του Frank Miller, που έφερε τον τίτλο «300» και είχε ως θέμα τη μάχη των Θερμοπυλών. Ο Miller ήταν γνωστός ως ένας από τους κορυφαίους δημιουργούς εικονογραφημένων ιστοριών και η είδηση ότι το εν λόγω έργο αφορούσε ένα σημαντικό γεγονός της ελληνικής ιστορίας είχε δημιουργήσει κλίμα ενθουσιασμού στη μικρή ελληνική κοινότητα του φανταστικού.

Η προσδοκία ότι οι «300» θα ικανοποιούσαν το αναγνωστικό κοινό επιβεβαιώθηκε αρχικά από τους τυχερούς που πρόλαβαν να διαβάσουν την αρχική τους έκδοση (στην αγγλική γλώσσα). Όταν, εν τέλει, μεταφράστηκαν από την Αγαθή Πεπεράκη και κυκλοφόρησαν στα ελληνικά τον Απρίλιο του 1999 από τις εκδόσεις Μαμούθ Comics, ήμουν από αυτούς που έσπευσαν άμεσα να αποκτήσουν τα πέντε μηνιαία τεύχη τους. Όπως αποδείχτηκε, έκανα μια από τις πλέον επιτυχημένες επιλογές μου.

Τί να πρωτοπεί κανείς γι’ αυτή την ανεπανάληπτη εικονογραφημένη ιστορία; Μέσα σε πέντε τεύχη (που αργότερα κυκλοφόρησαν και σε ενιαία βελτιωμένη έκδοση) ο Frank Miller, που είχε αναλάβει τα κείμενα και τα σχέδια, καθώς και η Lynn Varley, που είχε προσθέσει τα χρώματα, κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα ανεπανάληπτο λογοτεχνικό και εικαστικό δημιούργημα, το οποίο ο αναγνώστης δεν κουράζεται να διαβάζει και να ξαναδιαβάζει.

Υπάρχει μια παλιά παροιμία που λέει ότι η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί. Είμαι της γνώμης ότι οι «300» τη δικαίωσαν με τον πλέον σαφή τρόπο! Η επαφή με τις οκτώ πρώτες εισαγωγικές σελίδες τους είναι αρκετή για να υποβάλλει στον αναγνώστη μια αίσθηση βουβού και μεγαλόπρεπου δέους, το οποίο προαναγγέλλει ενστικτικά το δράμα που πρόκειται να επακολουθήσει. Είναι επίσης αρκετή για να ωθήσει το φαντασιακό δυναμικό στη διασάλευση της αίσθησης των ορίων του υλικού του περιβάλλοντος. Ο αναγνώστης, ερχόμενος σε επαφή με τις σελίδες του περιοδικού, βρίσκεται πλέον μέσα στον κόσμο της εικονογράφησης και παρακολουθεί από ένα απόμακρο ύψωμα τους τριακοσίους να προχωρούν.

Πώς, όμως, το καταφέρνουν αυτό οι συντελεστές του έργου; Θα δοκιμάσουμε να απαντήσουμε ακολουθώντας το Λεωνίδα και τους άντρες τους στις οκτώ αυτές σελίδες.

Στην πίσω κιόλας πλευρά του εξωφύλλου, στο σημείο δηλαδή όπου αναγράφονται τα ονόματα των συντελεστών και ο τίτλος του πρώτου τεύχους, ο αναγνώστης βλέπει τα κύματα μιας θάλασσας αίματος να σκάνε με μανία σε μια βραχώδη ακτή, πάνω από την οποία (και κάτω από έναν νεφελώδη ουρανό) υψώνονται δυο τεράστιοι γήινοι όγκοι που στο ενδιάμεσό τους υπάρχει ένα μικρό πέρασμα. Πρόκειται για τις Θερμοπύλες. Ο συνδυασμός των χρωμάτων της εικόνας, τα περιγράμματα των σχημάτων που είναι συγκεκριμένα και τα επιμέρους χαρακτηριστικά τους που σβήνονται μέσα στους χρωματικούς συνδυασμούς, δημιουργούν μια σκυθρωπή ατμόσφαιρα ρομαντικής αισθητικής, στην οποία νιώθει κανείς να αιωρείται μια αδιόρατη απειλή.

Ακολουθούν δυο σελίδες στις οποίες απλώνεται το πρώτο σκίτσο της πλοκής. Αυτό απεικονίζει μια ομάδα πολεμιστών, τα ολογράμματα των οποίων είναι ζωγραφισμένα με λιτό ύφος, ενώ τα επιμέρους χαρακτηριστικά τους αχνοφαίνονται και κρύβονται στο ημίφως και κάτω από τους τυλιγμένους μανδύες τους. Ο ουρανός παρουσιάζεται μέσα από μια ανάμιξη μελανών και γκριζοκίτρινων χρωματισμών, γεννώντας την αίσθηση ότι ο αναγνώστης παρατηρεί ένα ωχροκίτρινο ηλιοβασίλεμα που έχει ήδη αρχίσει να παραχωρεί τη θέση του στο σκοτάδι της νύχτας. Η αίσθηση της προοπτικής, που απλώνει τη θέα ως τα πέρατα του ορίζοντα, είναι καταπληκτική. Εκείνο ωστόσο που κάνει εντύπωση μετά από μια δεύτερη ματιά είναι ο συγχρονισμένος βηματισμός των στρατιωτών που κρατούν στρογγυλές ασπίδες, επάνω στις οποίες είναι χαραγμένο το γράμμα Λ. Σε ένα πολύ μικρό ορθογώνιο πλαίσιο, υπάρχει η μοναδική λέξη που συνοδεύει την εικόνα: ΒΑΔΙΖΟΥΜΕ.

Στις δυο σελίδες που ακολουθούν παρουσιάζεται το επόμενο σκίτσο. Τα ίδια χαρακτηριστικά, οι ίδιοι πολεμιστές. Μόνο που αυτή τη φορά, ο αναγνώστης τους βλέπει από το πλάι να κινούνται ανηφορικά σε ένα ύψωμα. Ο βηματισμός εξακολουθεί να είναι συγχρονισμένος. Όπως και στο προηγούμενο σκίτσο, το δεξί πόδι όλων των πολεμιστών πατάει μπροστά. Ωστόσο, τόσο στην προηγούμενη όσο και σ’ αυτή την εικόνα, ο συγχρονισμένος βηματισμός δεν είναι το άμεσο θέαμα που παρατηρεί κανείς. Αντίθετα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι βρίσκεται στο νοηματικό υπόβαθρο του σκίτσου και συμβάλει τα μέγιστα στην ανάδειξη της δραματουργικής έντασης που αποπνέει η επιφάνεια της εικόνας. Τα μικρά πλαίσια/κουτάκια με τα κείμενα, αυτή τη φορά είναι τρία και εμφανίζονται κλιμακωτά προς τα κάτω, γράφοντας: «ΑΠΟ ΤΗ ΛΑΤΡΕΥΤΉ ΛΑΚΩΝΙΑ», «…ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΕΡΗ ΣΠΑΡΤΗ…», «ΒΑΔΙΖΟΥΜΕ».

Το επόμενο σκίτσο που καλύπτει επίσης δυο σελίδες, φέρνει τον αναγνώστη να παρακολουθεί τους πολεμιστές από ψηλά, βλέποντας αυτή τη φορά ξεκάθαρα τα σκυθρωπά και αποφασιστικά τους πρόσωπα να διατηρούν μια σιδερένια νηφαλιότητα, η οποία όμως μόλις και μετά βίας συγκρατεί την εκτίναξη των εσωτερικών ορμών τους, όπως αποκαλύπτει η αγριωπή ματιά ενός εκ των πολεμιστών που στρέφεται προς τα πάνω, σα να έχει συλλάβει κάτι ανεπαίσθητο που οι υπόλοιποι δεν έχουν αντιληφθεί.

Τα τρία πλαίσια των κειμένων κατεβαίνουν και πάλι κλιμακωτά συνοδεύοντας την εικόνα με τις εξής φράσεις: «ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΙΜΗ», «ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΞΑ», «ΒΑΔΙΖΟΥΜΕ».

Το τελευταίο σκίτσο με το οποίο θα καταπιαστούμε στο άρθρο αυτό, ολοκληρώνει την εισαγωγή της εικονογραφημένης ιστορίας, παρουσιάζοντας από μπροστινή και ελαφρώς πλάγια θέση, ολόκληρη την ομάδα των πολεμιστών να περνά έναν βραχώδη και χορταριασμένο λόφο. Ο βηματισμός εξακολουθεί να είναι συγχρονισμένος, τα περιγράμματα των πολεμιστών συγκεκριμένα, αλλά τα επιμέρους χαρακτηριστικά τους δυσδιάκριτα μέσα από τις περικεφαλαίες και τον υπόλοιπο εξοπλισμό. Οδηγός είναι ένας πολεμιστής που με τον αυλό του κρατά το ρυθμό του βαδίσματος, ενώ μπροστά από την ομάδα των πολεμιστών προπορεύεται η μορφή ενός ασκεπή άντρα που βαδίζει με τον ίδιο βηματισμό και τον ίδιο τρόπο με τους υπολοίπους, αλλά που κάτι στο κόψιμο της κορμοστασιάς του και στην αρχοντική αποφασιστικότητα που αποπνέει η εικόνα του, μαρτυρά σιωπηρά ότι αποτελεί τον αρχηγό της ομάδας. Δηλαδή, το βασιλιά Λεωνίδα. Το σκίτσο συμπληρώνει η απλή αναγραφή μιας ημερομηνίας. 480 π.Χ.

Οι Ήρωες

Νομίζω ότι θα πρέπει να σταθούμε σε αυτή την εισαγωγή, γιατί αποτελεί ένα μνημειώδες προοίμιο για το έργο. Η ατμόσφαιρα που δημιουργούν τα σχήματα και τα χρώματα είναι κυριολεκτικά καταπληκτική και δίνει την αίσθηση ότι μόλις ο αναγνώστης ανοίξει το comic, ένα χέρι εξέρχεται μέσα από αυτό και τον τραβά στο εσωτερικό του, κάνοντάς τον να νιώσει ότι βρίσκεται κι αυτός κάπου μέσα στο χώρο, πίσω από τους ογκώδεις βράχους και τους χορταριασμένους λόφους της αρχαίας Ελλάδος. Τα κλασικιστικά στοιχεία των σχεδίων με τις λιτές γραμμές, συμπλέκονται με τη βαριά και σκοτεινή ατμόσφαιρα των χρωμάτων που διαχέονται ελαφρώς το ένα μέσα στο άλλο για να δημιουργήσουν το υπόβαθρο του χώρου. Το τελικό αποτέλεσμα είναι η συγκρότηση μιας άκρως επιτυχημένης ρομαντικής εικαστικής ολότητας.

Η ποιότητα του εικαστικού υπόβαθρου δεν αποτελεί όμως το βασικό στοιχείο της εν λόγω εισαγωγής. Γιατί εκείνο που κυριολεκτικά συνεπαίρνει τον αναγνώστη/παρατηρητή, είναι η όλη κίνηση των πρωταγωνιστών. Με την απεικόνιση της κίνησης αυτής, ο Miller καταφέρνει μέσα από τέσσερα μόλις σκίτσα, να ζωντανέψει την οργανικότητα της στρατιωτικής και αριστοκρατικής κοινωνίας των αρχαίων Σπαρτιατών.

Φυσιογνωμίες σκυθρωπές, σημαδεμένες από τις μάχες, σοβαρές και αποφασιστικές, βαδίζουν. Βαδίζουν συγχρονισμένα σα να αποτελούν ένα σώμα, ακόμη και την ώρα που σκαρφαλώνουν σε ανηφοριές. Κοιτάζουν μπροστά έχοντας απόλυτη επίγνωση του σκοπού τους. Δεν συνομιλούν. Κατευθύνονται διαπνεόμενοι από ένα εσωτερικό ρεύμα ενστικτώδους επικοινωνίας. Είναι κυριολεκτικά ένας οργανισμός.

Η επιλογή του ωχροκίτρινου ηλιοβασιλέματος και του σούρουπου δεν φαίνεται να είναι τυχαία. Η ατμόσφαιρα που δημιουργείται έχει κάτι το μελαγχολικό, το αρρωστημένο και το αδιόρατα απειλητικό. Η χρήση των συγκεκριμένων χρωμάτων μπορεί να ζωντανεύει το περιβάλλον, αλλά δημιουργεί παράλληλα και μια πυρετώδη ασφυξία στον αναγνώστη. Όμως οι Σπαρτιάτες δεν δείχνουν να ενδιαφέρονται ή να επηρεάζονται καθόλου από τις δυσοίωνες αυτές υποψίες. Απλώς συνεχίζουν να βαδίζουν, αφήνοντας τις όποιες υποβλητικές φοβίες και απειλές εκτός του οπτικού τους πεδίου. Ακολουθούν τον τραγικό δρόμο της ζωής τους ακλόνητοι και ατρόμητοι.

Είναι προφανές ότι ο Miller με την εισαγωγή αυτή δεν προετοιμάζει απλά τον αναγνώστη για το τι έπεται στο έργο, αλλά παράλληλα δημιουργεί και έναν έντονο συμβολισμό. Οι πολεμιστές που παρουσιάζει είναι σίγουρα οι 300 του Λεωνίδα που πορεύονται προς τις Θερμοπύλες για να υπερασπιστούν την πατρίδα, ωστόσο δεν είναι μόνο εκείνοι. Κι αυτό γιατί αποτελούν έναν συμβολισμό του διαχρονικού ηρωικού προτύπου, που στη συγκεκριμένη περίπτωση μορφοποιείται με έναν ενδεικτικό τρόπο (δηλαδή τους Σπαρτιάτες).

Οι πολεμιστές που βαδίζουν αποτελούν μια συμβολική αναπαράσταση των απανταχού ηρώων της ιστορίας. Εκείνών δηλαδή, που ξεχωρίζοντας από τους πληθυσμούς των απλών ανθρώπων, κατευθύνουν αυτοβούλως την ιστορία. Εκείνων που αυθόρμητα αποφασίζουν να σηκώσουν το βάρος των ευθυνών τους, αλλά και των ευθυνών ολόκληρης της ανθρωπότητας, στους ώμους τους και να πράξουν αυτό που ενδογενώς γνωρίζουν πως πρέπει να πράξουν, χωρίς να το συζητήσουν, χωρίς να το υπολογίσουν και χωρίς να το διαπραγματευθούν. Οι «300» του Miller είναι οι 300 της αρχαίας ελληνικής ιστορίας, είναι οι συναγωνιστές του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου στην προδιαγεγραμμένη ματαιότητα της υπεράσπισης της Κωνσταντινούπολης, είναι ο Ιππότης που απεικονίζει ο πίνακας του Άλμπρεχτ Ντύρερ να αγνοεί τον διάβολο και τον θάνατο που επιτηρούν την πορεία του και να προχωρά αγέρωχα προς τα μπρος, είναι η φωνή του Φρειδερίκου Χέλντερλιν που μας υπενθυμίζει ότι «όλες ακόμα ζουν, οι των ηρώων μητέρες», είναι οι Ήρωες του Τόμας Καρλάιλ και του Ιωάννη Συκουτρή. Οι ήρωες.. αυτοί που οδηγούν την ιστορία. Αυτοί που αψηφώντας το Χάος που τους περιβάλλει προχωρούν εμπρός, δημιουργώντας σχήματα πολιτισμού και γεμίζοντας με νόημα την ανθρώπινη ζωή.

Οι Σπαρτιάτες δεν πήγαν να πολεμήσουν για να στεφθούν με επιτυχία. Οι ήρωες δεν επιζητούν την επιτυχία, όπως υποστηρίζει σοφά ο Ιωάννης Συκουτρής στο έργο του «Η φιλοσοφία της ζωής». Η επιτυχία συνδέεται με την εργαλειακή φρόνηση και σημαίνει την προσαρμογή της ψυχής προς τα πράγματα. Επιτυχία σημαίνει πραγματοποίηση ενός σκοπού που βρίσκεται έξω από το Εγώ του ήρωα. Πρόκειται για μια προσαρμογή του Εγώ προς την καθημερινότητα του περιβάλλοντος που συγκροτεί το παρόν. Ωστόσο, ο σκοπός και το νόημα της ύπαρξης των ηρώων βρίσκεται εντός του δικού τους Εγώ. Η αποστολή τους είναι να πολεμήσουν το παρόν, να αναβιβάσουν τα πράγματα προς την ψυχή τους, να τα γεμίσουν με νόημα και να τα κάνουν αντάξιά τους.

Οι ήρωες δεν επιτυγχάνουν. Οι ήρωες νικούν. Οι μάχη των Θερμοπυλών για τους 300 ήταν ανεπιτυχής και ταυτοχρόνως νικηφόρα, αφού δεν πέτυχαν τελικά να αποκρούσουν τους Πέρσες αλλά κατάφεραν να νικήσουν, προβάλλοντας ένα διαχρονικό πρότυπο συμπεριφοράς για την ανθρωπότητα, το οποίο συμπυκνώνει το νόημά του γύρω από τις έννοιες της τιμής, της ευθύνης, του πατριωτισμού και της αδιαφορίας μπροστά στο θάνατο προκειμένου να υπερασπιστούν οι υπέρτατες αξίες που παράγουν πολιτισμό και νοηματοδοτούν την ανθρώπινη ζωή. Ο Miller είναι προφανές ότι κατανοεί σε βάθος ετούτο το συλλογισμό, γι’ αυτό και δημιουργεί τον εν λόγω συμβολισμό. Έναν συμβολισμό, που υπενθυμίζει στον αναγνώστη τον προαιώνιο ρόλο του ήρωα στην ανθρώπινη ιστορία και την αναγκαιότητα της εκδίπλωσης του σε κάθε εποχή. Οι «300» του, βαδίζουν μέσα στην αρρωστημένη και απειλητική ατμόσφαιρα, που έχουν δημιουργήσει τα χρώματα της Lynn Varley, προς τη νίκη. Οι ήρωες του παρόντος και του μέλλοντος, οφείλουν να κάνουν το ίδιο στο αρρωστημένο Χάος της Νεωτερικότητας.


Σταμάτης Μαμούτος, πρόεδρος Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.



  • Σχόλια σε αυτή την ανάρτηση :

Ο/Η Guardian Lord είπε...
Είχα ψάξει να βρω αυτό το κόμικ με αφορμή κάποιο αντίστοιχο αφιέρωμα του Sun Knight στα τέλη των 90's. Είναι πραγματικά εμπνευσμένο και σε κάνει να νιώθεις... Σπαρτιάτης!

Δε γνωρίζω τη σκοπιμότητα που εξυπηρετεί η μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη, αλλά καχυποψία προξενεί η παρατήρηση των χορηγών της ταινίας...Φυσικά αυτό δεν αναιρεί στο ελάχιστο το ηρωικό πρότυπο που ο "ρομαντικός" αναγνώστης/θεατής θα εξάγει από το έργο.

Το αρρωστημένο Χάος, στο οποίο γίνεται λόγος στο τέλος, νομίζω, ότι ευτυχώς ή δυστυχώς βρίσκεται σε τάξη, διέπεται από νόμους και προβλεπόμενους κανονισμούς. Δεν είναι μια τυχαία πραγματικότητα, αλλά απότοκο συγκεκριμένης (ισχυρής τολμώ να πω) πρόθεσης και θέλησης.Τους κόκκκινους χιτώνες φορούν αυτοί με την καρδιά του λιονταριού, ναι, αλλά και με την πονηριά του λύκου...480 πΧ .......2011 μΧ...... βαδίζουμε ακόμα......
Πέμπτη, 16 Δεκέμβριος, 2010

Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Guardian Lord, αν και συνήθως περιμένω να ολοκληρωθούν τα μηνύματα για να απαντήσω, το (περίπου) μακιαβελλικό σου σχόλιο με έβαλε σε πειρασμό!

Αρχικά θα δηλώσω ότι έχω ακόμη το τεύχος του Metal Hammer, στο οποίο ο Ιππότης του Ήλιου είχε γράψει σχετικά με τους 300. Ωστόσο, εκτιμώ ότι ο Κιμμέριος έχοντας στην κατοχή του τη συλλογή σχεδόν όλων των War Flag -και μάλιστα βιβλιοδετημένη- διεκδικεί με μεγαλύτερες αξιώσεις τον τίτλο του πιο φανατικού Φύλακα απ' όλους μας!

Τώρα, όσον αφορά το σχόλιό μου περί του Χάους της Νεωτερικότητας, αναφέρεται στο ατομικιστικό και ωφελιμιστικό μοντέλο ζωής, το οποίο δηλητηρίασε τις κοινωνικές και εθνικές ολότητες και αποπροσανατόλισε τα "αποσπάσματα" της ζωής (έθνη, κοινωνίες, πρόσωπα) από την αναζήτηση του "Καθολικού", κόβοντας τους ιστούς της κοσμικής Τάξης και ανάγοντας το μερικό (δηλαδή το ημιτελές, το ανομοιογενές και το πολλαπλό) σε κυρίαρχη συνθήκη του νεωτερικού υποκειμένου. Εννοείται πως είμαι σύμφωνος μαζί σου όσον αφορά τη σκοπιμότητα που κρύβεται πίσω από αυτή τη συνθήκη. Εννοείται πως κάποιοι δημιούργησαν το πλαίσιο της Νεωτερικότητας για να είναι συμβατό με το χαρακτήρα τους. Αυτό όμως δεν αναιρεί τη χαοτική του φύση (χαοτική με την έννοια του άτακτου, όχι του αχειραγώγητου). Φρονώ ότι η εξουσία της εποχής μας βασίζεται στο κοσμικό χάος και το αναπαράγει, όχι με Νόμους αλλά -όπως σωστά ανέφερες- με επιμέρους κανονισμούς..

Hail...
Παρασκευή, 17 Δεκέμβριος, 2010

Ο/Η Δημήτρης Αργασταράς είπε...
Δυστυχώς δεν έχω διαβάσει το comic, κι έχοντας δει την ταινία μπορώ να κρίνω μόνο στον βαθμό που αυτή ανταποκρίνεται στο αρχικό έργο.

Αλλά, για ακόμη μία φορά, έχουμε εδώ ένα άρθρο υψηλής ''καθαρότητας'' και θεωρητικής ευκρίνειας από τον Σταμάτη, το οποίο, απ' ότι βλέπω, ακολουθείται από επίσης πολύ σημαντικά σχόλια.

Αυτές τις μέρες - στα πλαίσια του ''οικοδιδασκαλίου'' :) - ξαναθυμήθηκα και το έργο του Σολωμού ''Ελεύθεροι Πολιορκημένοι''. Κι εκεί οι αγωνιστές προτίμησαν να μείνουν στις επάλξεις του χρέους, παρόλο που η ανοιξιάτικη φύση τους προκαλούσε ''στήνοντας χορό με τον ξανθό Απρίλη''...

Γιατί οι 300 έμειναν στο πόστο τους ; Γιατί δεν συνθηκολόγησαν ; Γιατί οι Μεσολλογίτες επιχείρησαν την Έξοδο ; Γιατί δεν προτίμησαν να είναι.. ρεαλιστές ; Γιατί τους θυμόμαστε σήμερα ως σύμβολα θάρρους και ηθικής ακεραιότητας ;

Ας αναρωτηθούμε σε αυτά τα ερωτήματα...
Παρασκευή, 17 Δεκέμβριος, 2010

Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Hail!!
Παρασκευή, 17 Δεκέμβριος, 2010

Ο/Η Arkon είπε...
με άρεσε η προσέγγιση του Εφιάλτη. έδειχνε πως ήταν ένας από εμάς που δεν μπόρεσε να ενταχτεί κάπως στην κοινωνία. η ουσία της προδοσίας είναι ότι αυτός που θα γίνει προδότης είναι δίπλα μας.μπορεί να είμαστε κι εμείς. Να μην τον ψάχνουμε μακρυά.
Κυριακή, 19 Δεκέμβριος, 2010

Ο/Η Guardian Lord είπε...
Εύχομαι καλές γιορτές στους προμάχους και ιππότες της αιώνιας ιερής φαντασίας.
Δευτέρα, 20 Δεκέμβριος, 2010

Ο/Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Αγαπητέ Arkon, όντως ο Εφιάλτης του Miller υπήρξε ένας άντρας που η φυσική του κοινότητα αρνήθηκε να εντάξει στους κόλπους της. Γι αυτό και παρουσιάζεται ως ένας χαρακτήρας "τραγικός", που μπορεί και να γίνει και συμπαθής.

Ωστόσο, πέρα από το συγκεκριμένο έργο, ο καθαυτό προδότης είναι εκείνος που θέτει το προσωπικό του όφελος (και συνήθως με ύπουλους τρόπους) πάνω από το γενικό καλό και δεν διστάζει να το επιδιώξει ακόμη και την ώρα που η κοινότητά του βρίσκεται σε κίνδυνο.

Δεν είναι εκείνος που απλά αρνήθηκε να υποταχθεί στις επικρατούσες συνθήκες της κάθε εποχής. Είναι το πλάσμα του ύστατου εκπεσμού που για μικροπρεπές προσωπικό συμφέρον και έπειτα από υπολογισμούς, όχι μόνο αρνείται να στηρίξει αλλά και στρέφεται εναντίον προσώπων και ιδεών που το ίδιο δηλώνει ότι το εκφράζουν.

Πάντως, συμφωνούμε πλήρως με την τελευταία φράση σου. Τους προδότες δεν πρέπει να τους ψάχνουμε μακριά. Είναι αδύνατο να συμβεί κάτι τέτοιο. Αυτός που σε πολεμά από μακριά είναι απλά εχθρός. Τα ανδρείκελα που προδίδουν αναγκαστικά πρέπει κάποτε να ήταν ανάμεσά μας. Μόνο έτσι μπορούν να εκφράσουν την "πούστικη" φύση τους. Με το να στραφούν ενάντια σε κάτι οικείο....

2) Χρόνια Πολλά σε όλους τους φίλους!
Δευτέρα, 20 Δεκέμβριος, 2010

Ο/Η ΚΙΜΜΕΡΙΟΣ είπε...
Ο Κιμμέριος έχει επιτέλους σταθερή πρόσβαση στο διαδίκτυο και μπορεί να στείλει τους χαιρετισμούς του σε όλα τα μέλη της Λέσχης. Άκρως ενδιαφέρον και ιδιαίτερα προσεγμένο το κείμενο του Σταμάτη και πολύ ενδιαφέροντα τα σχόλια των υπόλοιπων φίλων.

Προσωπικά, το έργο του Miller αρχικά με είχε ενθουσιάσει αλλά με το πέρασμα του χρόνου έχω γίνει λίγο καχύποπτος απέναντι του. Ο λόγος είναι πως διακρίνω έναν υπόγειο παραλληλισμό μεταξύ Σπαρτιατών-Περσών και Αμερικανών-Αφγανών/Ιρανών/Ιρακικών και λοιπών "τρομοκρατών" και "εχθρών της ελευθερίας". Δεν ξέρω αν ήταν στις προθέσεις του Miller κάτι τέτοιο ή απλά εγώ είμαι επηρεασμένος από τις διεθνείς εξελίξεις των τελευταίων ετών. Αισθητικά (χρώματα, σχέδιο, ατμόσφαιρα) πάντως το κόμικ παραμένει κορυφαίο.

Καλή χρονιά σε όλους!

Κυριακή, 26 Δεκέμβριος, 2010

Litteraterra 3ο τεύχος


I.
- Κυκλοφόρησε το τρίτο τεύχος της Litteraterra -

«Η Litteraterra είναι ένα περιοδικό βιβλίων και ιδεών. Ξεδιπλώνεται ως αλληγορικό παραμύθι για μια φανταστική χώρα, όπου τα πράγματα ήταν γράμματα κι οι άνθρωποι αλλάζοντας θέση που είχανε τα γράμματα στο χώρο, γράφοντας κείμενα, αλλάζανε τον Κόσμο. Θέτει ως στόχο να αναδειχθούν τα βιβλία ως μέσον ερμηνείας του σύγχρονου κόσμου, πέραν από τα ιδεολογικά στεγανά που μας κληροδότησε ο προηγούμενος αιώνας.

»Στο προηγούμενο τεύχος, είχαμε αφήσει τους κατοίκους του φανταστικού νησιού σε δημιουργικό πυρετό: λιώνοντας γράμματα για να φτιάξουνε τετράγωνα τούβλα με τα οποία θα μπορούσαν πια, απελευθερωμένοι από την τυραννία της μεταφυσικής της δημιουργίας, να φτιάξουν έναν κόσμο πιο ασφαλή, πιο λογικό, λιγότερο περίπλοκο...

»Εδώ, το παραμύθι συνεχίζεται: οι κάτοικοι αποφάσισαν να χτίσουν έναν Πύργο που θα ’φτανε ώς τον Ουρανό και θα ’τανε ο Φάρος τους, μνημείο της κατάκτησης της ύλης απ’ αυτούς. Πάνω σ’ αυτόν τον πυρετό δημιουργίας τους βρήκε ο Κατακλυσμός. Και σκόρπισαν τα γράμματα στη Γη, και χάθηκαν οι κάτοικοι, χάθηκε κι η γλώσσα τους η πρωταρχική, και μείναν λίγα για να θυμόμαστε ώστε να μπορέσουμε να ερμηνεύσουμε τη σύγχρονή μας γλωσσική Βαβέλ...»


Σε αυτό το τεύχος, ανάμεσα σε εξαιρετικά κείμενα αρθρογράφων όπως ο Χάρης Βλαβιανός, η Ολυμπία Καράγιωργα, ο Στάθης Κομνηνός, ο Γιώργος Βαϊλάκης, ο Δημήτρης Καρύδας, ο Γιώργος Αλισάνογλου, ο Βαγγέλης Χατζηβασιλείου και ο Χρήστος Χρυσόπουλος, φιλοξενείται και το άρθρο του προέδρου της Φοιτητικής Λέσχης Φανταστικής Λογοτεχνίας Σταμάτη Μαμούτου, το οποίο φέρει τον τίτλο «Η γλώσσα του Έθνους. Γιόχαν Γκόντφριντ Χέρντερ: Από τη θεωρία της γλώσσας στη θεωρία του εθνικισμού» και συνοψίζει τις θέσεις του σημαντικού αυτού ρομαντικού φιλοσόφου σε ένα πολύ περιεκτικό κείμενο.

Η Λέσχη μας εύχεται στο νέο τεύχος της Litteraterra να είναι καλοτάξιδο στις θάλασσες του κόσμου των Ιδεών…


II.

- Τί έγραψε η Καθημερινή της Κυριακής για το Literraterra -

Την περασμένη Κυριακή η εφημερίδα «Καθημερινή» στο ένθετο «Τέχνες και Γράμματα», επέλεξε να παρουσιάσει το περιοδικό Litteraterra στη στήλη «Νέες Εκδόσεις» (σελ. 10). Το κείμενο παρουσίασης ήταν το εξής:«Οι συνεργάτες του περιοδικού εξερευνούν την αναζήτηση μιας πρωταρχικής, ανόθευτης γλώσσας (Γ. Αλισάνογλου), μια θεμελιωμένη κριτική της γλώσσας της λογικής (Γ. Βαϊλάκης), αναρωτιούνται μήπως οι δημιουργοί αδυνατούν να ξεφύγουν από την ισχύουσα γλώσσα (Χ. Βλαβιανός, Χ. Χρυσόπουλος). Κεντρική θέση στην αναζήτηση της Βαβέλ κατέχει επίσης η ενθύμηση της (ελληνικής) πρωταρχικής γλώσσας (Ο. Καράγιωργα), το γλωσσικό κομφούζιο ως κληροδότημα θείο (Δ. Καρύδας) ενώ εξερευνάται η γλώσσα του ρομαντισμού όπως την περιέγραψε ο Χέρντερ (Σ. Μαμούτος). Το τεύχος κλείνει με μια εκ των έσω κριτική της γλώσσας της κριτικής (Β. Χατζηβασιλείου)».

Συνολικά το έντυπο μπορείτε να το διαβάσετε στην ηλεκτρονική διεύθυνση :
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_21/11/2010_423217


III.
- Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ στο Mega Channel ! -

Η εκπομπή «Mega Σαββατοκύριακο», που προβάλλεται κάθε Κυριακή πρωί από τον τηλεοπτικό σταθμό Mega Channel, παρουσιάζει ορισμένες φορές κάποια βίντεο με επιλεγμένα συνθήματα και γραμμένες φράσεις από τους τοίχους των Αθηνών.

Στην εκπομπή της περασμένης Κυριακής (21-11-2010) προβλήθηκε ένα ακόμη τέτοιο βίντεο μέσω του οποίου παρουσιάστηκαν στους τηλεοπτικούς δέκτες ορισμένες ακόμη φράσεις, που οι συντελεστές της εκπομπής θεώρησαν ενδιαφέρουσες και άξιες τηλεοπτικής προβολής.
Tο ολιγόλεπτο βίντεο έκλεισε εστιάζοντας στα εξής, που βρέθηκαν γραμμένα σε τοίχο της Καλλιθέας:


Τα έθνη καταρρέουν ή ευδοκιμούν ανάλογα με το αν ποίηση, η ζωγραφική
και η μουσική τους, καταρρέουν ή ευδοκιμούν- W. Blake.
Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ
Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας
flefalo.blogspot.com


Ελπίζουμε ότι κάποιοι κατάλαβαν την Αλήθεια της φράσης του William Blake.
Υποσχόμαστε ότι ως Λέσχη θα συνεχίσουμε να καταβάλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια προκειμένου να συμβάλουμε στην αφύπνιση των πνευματικών και αισθητικών δυνατοτήτων του έθνους μας.

Πόλεμος εσωτερικός… για την κατάκτηση της Ουσίας του εαυτού μας.
Αγώνας εξωτερικός… για την υπεράσπιση της Ιερής μας Φλόγας.


  • Σχόλια σε αυτή την ανάρτηση:

Ο/Η Ioannis είπε...
Πανικός στο συστημικό πασοκοκάναλο... Η ΦΛΕΦΑΛΟ είναι εδώ και η παρουσία της δεν μπορεί πια να περάσει απαρατήρητη, ούτε το μήνυμα της Αλήθειας της να φιμωθεί! Ερχόμαστε...
Τρίτη, 30 Νοέμβριος, 2010

Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Μοναχά...Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ!
Τετάρτη, 01 Δεκέμβριος, 2010

Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Το Mega δεν είναι συστημικό κανάλι. Είναι το ίδιο το σύστημα
Παρασκευή, 03 Δεκέμβριος, 2010

Ο/Η Χρήστος Eddie Μπαλτζής είπε...
....Defenders of the faith!
Κυριακή, 05 Δεκέμβριος, 2010

Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Defenders of the faith , εμείς ή το mega; χα, χα

Εμείς της ιερής μεταλλικής πίστης.Το mega της πίστης του πολιτικού Κθούλου.
Τετάρτη, 08 Δεκέμβριος, 2010

Η μέρα των Εκλογών


I.
Η μέρα των εκλογών…
του Σταμάτη Μαμούτου

«Στην πόλη δίπλα στη θάλασσα είχε έρθει η μέρα των εκλογών και ο ποιητής την κοίταξε λυπημένα όταν ξύπνησε και είδε το φως της να μπαίνει μέσα από το παράθυρό του…» έγραψε κάποτε ο Λόρδος Ντάσανυ στο μικρό του διήγημα που έφερε τον τίτλο «Η μέρα των εκλογών»[1]. Το εντυπωσιακό αυτό ξεκίνημα έθετε άμεσα μια αλυσίδα ερωτημάτων που όφειλαν να απαντηθούν στη συνέχεια του κειμένου. Γιατί άραγε η μέρα των εκλογών είχε γίνει αποδεκτή με θλίψη από τον ποιητή; Ήταν το ίδιο το γεγονός των εκλογών που του προκαλούσε αυτή τη θλίψη ή κάτι άλλο. Κι αν ναι, γιατί έτσι;

Ωστόσο, ο Ντάνσανυ δεν ήταν διατεθειμένος να αφήσει αναπάντητα για πολύ αυτά τα ερωτήματα. Έτσι, μερικές αράδες πιο κάτω ανέφερε ότι ο ποιητής νοίκιασε το μεγαλύτερο αμάξι της πόλης και προσφέρθηκε να μεταφέρει έναν ψηφοφόρο. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής ο ψηφοφόρος άρχισε να του αναπτύσσει τα κομματικά του επιχειρήματα. Ο ποιητής δεν θυμόταν αν ήταν επιχειρήματα ενός Δεξιού, ενός Αριστερού ή κάποιου άλλου ψηφοφόρου. Γι αυτόν, όλα τα παραπάνω ήταν ίδια. Αυτό που θυμόταν, όμως, ήταν ο εκνευρισμός του ψηφοφόρου όταν δεν σταμάτησε το αμάξι του στο εκλογικό κέντρο αλλά συνέχισε μέχρι που έφτασαν σε ένα απομακρυσμένο σημείο το οποίο είχε υπέροχη θέα.

Ο ποιητής του Ντάνσασυ αγνόησε τις εκλογές. Ήταν αυτές που τον είχαν κάνει να νιώσει τόσο άσχημα κατά την έλευση εκείνης της μέρας. Κι όταν ο ψηφοφόρος συνέχισε να του παραθέτει τα επιχειρήματά του, ο ποιητής απάντησε «δες…αυτά τα αρχαία πανέμορφα πράγματα…τα σπίτια του παλιού καιρού και το πρωινό, και την γκρίζα θάλασσα μέσα στη λιακάδα που τριγυρίζει τον κόσμο μουρμουρίζοντας. Και αυτό είναι το μέρος που επιλέξανε για να βάλουν υποψηφιότητα!»[2].

Όπως γίνεται σαφές, ο ποιητής εξέφρασε την αισθητική αντίληψη ενός ρομαντικού ανθρώπου που ενδιαφερόταν για την αιωνιότητα και την ομορφιά. Ενός ανθρώπου ο οποίος διακατεχόταν από μια αίσθηση ιερότητας στον τρόπο που ανέπτυσσε την επαφή του με τη φύση. Στα πλαίσια μιας τέτοιας θέασης των πραγμάτων οι εκλογές με τα παρεπόμενά τους, δηλαδή τον ανούσιο διχασμό και την υποκρισία, φαίνονταν ως μια παρωδία.

«Και καθώς στεκόταν εκεί με όλη την αχανή Αγγλία από πίσω του να απλώνεται προς το Βορρά, έκταση μέσα από έκταση και έχοντας μπροστά του την αστραφτερή θάλασσα τόσο μακριά που δεν έφτανε ο ήχος της βουής της, φάνηκε στον ψηφοφόρο πως τα ερωτήματα που προβλημάτιζαν την πόλη γινόντουσαν όλο και πιο ασήμαντα»[3]. Βρισκόμενος, λοιπόν, σε αυτή τη θέση ο ψηφοφόρος άρχισε να καταλαμβάνεται κι εκείνος από την αίσθηση του ιερού. Τα θέματα που σκότιζαν μέχρι πρότινος το νου του υποχωρούσαν πια από το κέντρο του ενδιαφέροντός του, αφήνοντας μοναχά τις σκιές τους. Ο ποιητής τότε «του μίλησε για το μέρος στο οποίο κάθονταν…για τον γερασμένο ανεμόμυλο που στεκόταν σ’ εκείνη την περιοχή και πως στα παιδιά φαινόταν σαν ένας παράξενος γέρος που μόνο τη μέρα ήταν νεκρός. Και καθώς μιλούσε…άρχισαν να ξεγλιστρούν οι ανούσιες φράσεις μέσα από το μυαλό του ψηφοφόρου που το είχαν γεμίσει για πολύ καιρό. Έσβησαν…και σιγά-σιγά ο ψηφοφόρος είδε έναν ευρύτερο κόσμο και το θαύμα της θάλασσας»[4].

Έτσι, ο ποιητής του Ντάνσανυ κατάφερε να λυτρώσει έναν συμπατριώτη του από τη μετριότητα της καθημερινότητας του εμπειρικού κόσμου και να του προσφέρει τη δυνατότητα μιας πιο ευρείας εποπτείας των πραγμάτων. Ωστόσο, ο ίδιος ο Ντάνσανυ, κλείνοντας το διήγημά του, σημειώνει ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να τον βρίσκει αντίθετο αν οι εκλογές είχαν όντως κάποια σημασία, καθώς η ψήφος αποτελεί το καθήκον του κάθε πολίτη. Όμως, κάτι τέτοιο δε συνέβη σε καμιά περίπτωση, «καθώς ήταν προκαθορισμένο το αποτέλεσμα, γιατί ο υποψήφιος που έχασε, είτε εξαιτίας της φτώχειας του ή από απλή τρέλα, είχε αμελήσει να γραφτεί σε μια ποδοσφαιρική λέσχη»[5].

Ολοκληρώνοντας το διήγημά του ο αγαπημένος λόρδος των αναγνωστών του Φανταστικού απάντησε σε όλα τα ερωτήματα που είχε θέσει η αρχική του φράση. Ο ποιητής υποδέχτηκε με θλίψη τις εκλογές επειδή τις θεώρησε υπεύθυνες για τον προσανατολισμό του ανθρώπου σε μικροπρεπείς πρακτικές του πεπερασμένου κόσμου της υλικής πραγματικότητας. Ο ίδιος ο Ντάνσανυ, συμπλήρωσε ότι εκτός των άλλων οι εκλογές αποτέλεσαν μια ανούσια ματαιότητα, καθώς ο νικητής βασίστηκε στην οικονομική του δύναμη και στις επικοινωνιακές του πρακτικές, χωρίς να εξεταστεί αν είχε τις ικανότητες να φέρει σε πέρας την αποστολή του ως εκφραστής του δημόσιου συμφέροντος.

II.
…και η ελληνική μέρα των εκλογών
του Χάρη Παπαϊωάννου

Αυτές τις μέρες, η χώρα μας βιώνει τη δική της περίοδο των εκλογών. Και όπως όλοι γνωρίζουμε, ακόμη κι αν βρισκόμαστε κοντά εκατό χρόνια μετά την εποχή που ο λόρδος Νάνσανυ έγραψε τα παραπάνω, οι συνθήκες είναι κυριολεκτικά οι ίδιες. Στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας η πολιτική αποτελεί το πεδίο εντός του οποίου βρίσκουν επαγγελματικό προσανατολισμό οι φανφαρόνοι των κούφιων υποσχέσεων και της ανηθικότητας, τα φερέφωνα δηλαδή των ντόπιων και διεθνών πολιτικο-οικονομικών, α-ηθικών ελίτ. Ωστόσο, το ερώτημα που τίθεται πλέον είναι το εξής. Είναι ορθή μια αριστοκρατική στάση αποστασιοποίησης από τα πολιτικά τεκταινόμενα, όπως αυτή που προκρίνει ο ποιητής του διηγήματος;

Γνωρίζοντας ότι κάποιοι φίλοι την έχουν υιοθετήσει εδώ και πολλά χρόνια και θέλοντας απλά να εκφράσω την προσωπική μου εκτίμηση επάνω στο θέμα, θα απαντήσω αρχικά πως την αντιλαμβάνομαι ως μια υγιή στάση. Η απόσταση από τη μετριότητα της καθημερινότητας είναι σαφές ότι μας βοηθά να αναπτύξουμε το πνεύμα και τη δημιουργική μας φαντασία απερίσπαστοι. Είμαι της γνώμης ότι η παρακμιακή πολιτική αντίληψη του Νεωτερικού ανθρώπου έχει διεισδύσει σε πτυχές της ζωής που δεν θα έπρεπε (με χαρακτηριστικό παράδειγμα την κομματοκρατική πολιτική σκηνή των ελλαδικών πανεπιστημίων, που είναι αδιαμφισβήτητα συνυπεύθυνη για το βούλιαγμα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης).

Από την άλλη, όμως, διαθέτοντας τη ματιά του πολιτικού επιστήμονα και κουβαλώντας την αρχαιοελληνική κληρονομιά που πρόκρινε ανενδοίαστα την πολιτική συμμετοχή, εκτιμώ ότι η πολιτική έχει ένα αποκλειστικό πεδίο μέσα στην ανθρώπινη πνευματική δραστηριότητα, το οποίο οφείλουμε να σεβαστούμε. Και αν η έλευση της Νεωτερικότητας, με την επικράτηση της φιλελεύθερης δημοκρατίας, αποχύμωσε την πολιτική μετατρέποντάς την σε μια εργαλειακή διαδικασία διαχείρισης της μετριότητας, η ίδια η πολιτική ως ιδέα και ως πραγματικότητα ίσως να μην είναι προορισμένη για να επιτελέσει τέτοιους σκοπούς.

Αδράχνω την ευκαιρία να υπερασπιστώ τα επιχείρημά μου, προβάλλοντας εν συντομία την κατάσταση της σημερινής Ελλάδος, μέσα από την προσωπική μου ματιά. Εκτίμησή μου, λοιπόν, είναι ότι η χώρα μας βρίσκεται σήμερα δέσμια τριών καθεστώτων. Ενός οικονομικού που μορφοποιείται μέσω κάποιων ισχυρών οικογενειών (εσωτερικής αλλά και διεθνούς προέλευσης), ενός πολιτικού που εκφράζεται μέσα από το οξειδωμένο σύστημα που συνήθως αποκαλούμε μεταπολίτευση κι ενός πολιτιστικού/πνευματικού το οποίο περιλαμβάνει ακαδημαϊκούς, δημοσιογράφους, ανθρώπους των γραμμάτων, εκδότες και «αναγνωρισμένους καλλιτέχνες», οι οποίοι θέτουν τα όρια της ελληνικής διανόησης στα πλαίσια (μετά)μοντέρνων, «προοδευτικών» στεγανών.

Έχοντας, λοιπόν, το τριπλό αυτό εξουσιαστικό σύμπλεγμα ως θηλιά περασμένη γύρω από το λαιμό μας, μια θηλιά που ακυρώνει ακόμη και την κάθε σκέψη για μια διαφορετική πλεύση πόσο μάλλον την οποιαδήποτε κίνηση προς κάτι ποιοτικό, αισθάνομαι ότι η άνεση που έχει ο ποιητής του Ντάνσανυ να απομακρυνθεί από τη βουή της καθημερινότητας και να νιώσει το δέος της Ύπαρξης στην βαθύτερή του έκταση είναι για εμάς δύσκολα εφικτή. Η αχανής Αγγλία που απλώνεται πίσω από την πλάτη του ποιητή αντικαθίσταται στην περίπτωσή μας από μια συρρικνωμένη Ελλάδα απειλούμενη καθημερινά από έναν ισχυρό εχθρό εξ ανατολάς και βρισκόμενη σε κατάσταση διπλωματικής άμυνας λόγω διεκδικήσεων άλλων γειτόνων. Το μέρος στο οποίο καθόμαστε, τα αρχαία μας πανέμορφα πράγματα και οι παλιοί ανεμόμυλοι που μοιάζουν με γιγάντιους γέροντες έχουν προ πολλού χάσει στη χώρα μας τη μυθική διάσταση της ύπαρξής τους εξαιτίας της χωρικής και υπαρξιακής ισοπέδωσης που έχει επιβάλει η επικράτηση του πιο χυδαίου υλιστικού αμερικανισμού στη μαζική κουλτούρα και του πιο ύπουλου και μυσαρού αριστερισμού στον χώρο του πνεύματος (αλήθεια, γιατί δεν υπάρχει ανεπτυγμένη ελληνική λογοτεχνία του φανταστικού; Ο Σταμάτης έχει κάνει μια οξυδερκή μελέτη στο πέμπτο μέρος του δοκιμίου του για τη φανταστική λογοτεχνία που φιλοξένησε το πέμπτο τεύχος της Φανταστικής Λογοτεχνίας).

Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα θεωρώ ότι η πολιτική συνειδητοποίηση μπορεί να αποτελέσει το δόρυ και την ασπίδα του κάθε εναπομείναντα ρομαντικού. Το όπλο για την υπεράσπιση του δικαιώματος μας να ονειρευόμαστε και να αναπτύσσουμε την φαντασία μας.
Και σίγουρα, η αποχή από τις εκλογές μπορεί να προκύπτει όχι μόνο από αδιαφορία μα κι από μια συνειδητή πολιτική στάση. Ωστόσο, όσο η αποχή συνεχίζεται, ως νέοι Έλληνες οφείλουμε να ζυμώσουμε τη νέα γενιά της Ηθικής Πολιτικής. Έτσι ώστε σε κάποια μελλοντική στιγμή (ελπίζω σύντομη) να αναδειχτούν οι εκφραστές της. Οι εκφραστές του Πολιτικού Ρομαντισμού. Οι φύλακες των Ιδεών του Αγαθού και της Δικαιοσύνης. Οι εκλεκτοί της αρχετυπικής ελληνικότητας και πρόμαχοι της λαϊκής κουλτούρας. Οι υπερασπιστές της φυσικής απαίτησης για πλήρη ένταση της ζωής.

Εικόνες:
1) Λόρδος Ντάνσασυ.
2) Caspar David Friedrich, Ruins of the Oybin Monastery.
3) Frank Frazetta, Seven Romans.
4) Νικόλαος Γύζης, Ο Αρχάγγελος.

Υποσημειώσεις:
[1] Λόρδος Ντάνσανυ, «Διηγήσεις ενός ονειρευτή», εκδόσεις Terranova, μετάφραση Κωνσταντίνα Πέγιου, Θεσσαλονίκη 2003.
[2] Ο.π σελίδα 104.
[3] Ο π. σελίδα 107.
[4] Ο.π σελίδα 108
[5] Ο.π σελίδα 109
  • Σχόλια σε αυτή την ανάρτηση :

Ο/Η Guardian Lord είπε...
Hail Brothers and Sisters!

Συντάσσομαι (θεωρητικά και πρακτικά) με τον Λόρδο Ντάνσανυ. Κανείς δε θα μου στερούσε και για κανέναν λόγο τον ιερό διάλογο, στο λαγκάδι, με τις βελανιδιές... Άκουσα το κάλεσμα και πρέπει να κινήσω...
Τετάρτη, 10 Νοέμβριος, 2010

Ο/Η Χρήστος 'Eddie' Μπαλτζής είπε...
Στην ξύλινη,ψυχρή και κούφια μετανεωτερική εποχή που θέλει να ισοπεδώνει κάθε ηθική αξία πρώτα εσωτερικά και μετά εξωτερικά προερχόμενη από ντόπιους αλλά και εξωτερικούς θρασύδηλους δυνάστες, ας καθαρίσει η πολιτική θάλασσα με τη θάλασσα της καρδιάς και της φαντασίας... Τότε θα την κοιτάμε να λάμπει περήφανα,απαλλαγμένη από τις βρωμερές μέδουσες του σάπιου μετανεωτερικού συστήματος της διαφθοράς...

Μπράβο παιδιά, εκπληκτικό άρθρο!!!
Τετάρτη, 10 Νοέμβριος, 2010

Ο/Η Δημήτρης Αργασταράς είπε...
Δεν ήξερα ότι ο Ντάνσανυ είχε γράψει για ''την μέρα των εκλογών'', κι αν κρίνω από τα αποσπάσματα που παρουσιάζονται εδώ πρόκειται για ένα πολύ δυνατό κείμενο !

Πολύ καλά και τα δύο άρθρα. Τί έγινε ; Ο Ολυμπιονίκης μας ξαναγράφει βλέπω..

Επειδή η λέσχη είναι και ''φοιτητική'' και την ενδιαφέρει η παρουσίαση της στα πανεπιστήμια - ως σύλλογος λογοτεχνίας και πολιτισμού (!) - δεν έχουμε παρά να αναλογιστούμε πόσο υποφέρουν αυτά τα ιδρύματα από την κομματοκρατία που επικρατεί.

Σε πρόσφατο άρθρο ο Κέβιν Φέδερστοουν αναφέρει χαρακτηριστικά για τα ελληνικά πανεπιστήμια : «Οι ηγεσίες των πανεπιστημίων υπονομεύουν το έργο τους, λόγω της εσωτερικής πολιτικοποίησης στην οποία τους σπρώχνουν οι κομματικές νεολαίες. Ο πύργος της εξουσίας τους είναι χτισμένος στην άμμο: δεν μπορούν καν να αποτρέψουν τους βανδαλισμούς και τις κλοπές στον χώρο του πανεπιστημίου, πόσο μάλλον να ενθαρρύνουν την ακαδημαϊκή προκοπή».
Σάββατο, 13 Νοέμβριος, 2010

Ο/Η ΚΙΜΜΕΡΙΟΣ είπε...
Καθώς βρίσκομαι εκτός Αθηνών, οικονομικοί λόγοι με ανάγκασαν να ακολουθήσω το παράδειγμα του ποιητή του Ντάνσανυ. Παρεμπιπτόντως το βιβλίο Διηγήσεις ενός Ονειρευτή είναι πραγματικά εξαιρετικό. Κατά τ' άλλα συμφωνώ με τις θέσεις που εκφράζονται στο κείμενο του Χ. Παπαϊωάννου. Τους χαιρετισμούς μου!
Τρίτη, 16 Νοέμβριος, 2010

Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Δεν υπάρχει αμφιβολία. Η ελληνική πολιτική πραγματικότητα είναι τόσο λασπώδης που κάνει την κατάσταση την οποία περιγράφει ο αγαπημένος μας λόρδος να μοιάζει παραδεισένια. Ωστόσο, όσοι έχουμε μια καλή οπτική χώρων που είναι αφανείς από το ευρύ κοινό, γνωρίζουμε ότι αυτοί που ζουν σε πραγματικό βόθρο είναι εκείνοι που πολλές φορές έχουν το θράσος να μιλούν στο όνομα του πολιτικού ρομαντισμού. Είναι, όμως, γεγονός ότι φορώντας το χιτώνα του ρομαντισμού δεν καταφέρνουν να καλύψουν την έντονη οσμή του ερπετοειδούς δέρματός τους. Και στις περιπτώσεις που δεν έχουν καλούς υφαντές χιτώνων, το θέαμα γίνεται πια κωμικό.Hail, σ' όλους τους φύλακες της φλόγας.

Hail, στους αναζητητές του γαλάζιου λουλουδιού.
Παρασκευή, 19 Νοέμβριος, 2010

Ο/Η Χρήστος 'Eddie'Μπαλτζής είπε...
http://www.youtube.com/v/g95e7F_Ix9o?

Οι ΄δημοκράτες' πανηγυρίζουν με το ένα πέμπτο των ψήφων εάν λάβουμε υπόψιν όλες τις παραμέτρους και μέχρι και τη 'νίκη' τους σε γραμμένο από άλλους κείμενο την πανηγύρισαν. Στη Βουλή τα διαβάζουν από μέσα ενώ απαγορεύεται.. Τους χρείαζεται λίγο Helloween με Blackmorικές επιρροές...
Δευτέρα, 22 Νοέμβριος, 2010

Εκδήλωση για το βιβλίο του Κακού


Τί είναι το Κακό ; Πρόκειται άραγε για μια κατάσταση υποκειμενική, μια προσωπική εκτίμηση, ή για ένα στοιχείο πρωτογενές, αυθύπαρκτο μέσα στον κόσμο ; Έχει άραγε κατηγορίες και διαβαθμίσεις, μπορούμε να το οριοθετήσουμε και να το ταξινομήσουμε ; Είναι άραγε το Κακό ένας τόπος, μπορούμε να το επισκεφτούμε ;

Όπως και να ’χει, όλοι μας παρατηρούμε στον κόσμο, κι ανάλογα με την ερμηνεία του καθενός για τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω του, το ‘‘καλό’’ και το ‘‘κακό’’. Στην καθημερινή μας ζωή συνηθίζουμε να ταυτίζουμε το καλό με το προσωπικό μας συμφέρον, το οποίο και θεωρούμε υπέρτερο του συμφέροντος των υπολοίπων ανθρώπων. Έτσι, ό,τι μας ευχαριστεί και φαίνεται να προάγει τον εαυτό μας το βαπτίζουμε καλό και ό,τι μας δυσαρεστεί και εμποδίζει τους σκοπούς μας το ονομάζουμε ‘‘κακό’’. Και με αυτόν τον τρόπο διαμορφώνεται το προσωπικό, ωφελιμιστικό ή ιδιοτελές ‘‘καλό’’ και ‘‘κακό’’ του καθενός.

Από την άλλη, μέσα στην ιστορία υπήρξαν κι εκείνοι, ίσως οι πιο γεναίοι και τολμηροί, που δεν δίστασαν να επαναπροσδιορίσουν το ‘‘καλό’’ και το ‘‘κακό’’, να διευρύνουν τους ορισμούς τους και το πεδίο δράσης τους, μεταλλάσσοντάς τα ή κι αντιστρέφοντας ακόμη την προηγούμενη σημασία τους. Γιατί το ‘‘καλό’’ και το ‘‘κακό’’ φαίνεται πως καθορίζονται κάθε φορά από το πλαίσιο μέσα στο οποίο τα προσεγγίζουμε. Έτσι, υπάρχει η θρησκευτική διάσταση σε σχέση με την φύση του Διαβόλου και της πνευματικής διαβολής, η πολιτισμική-ανθρωπολογική διάσταση σε σχέση με τον ‘‘νόμο του ισχυρότερου’’, η ψυχολογική-ψυχιατρική διάσταση που το προσεγγίζει μέσα από την τρέλα και την παράνοια, η νομική-κοινωνική διάσταση που το βλέπει σαν μία παραβατική συμπεριφορά, η πολιτική-ιστορική διάσταση που το διακρίνει ως φθορά, διαφθορά, διαστρέβλωση και καταστροφή...

Ταυτόχρονα, δεν μπορούμε να μην σκεφτούμε πως όλα τα παραπάνω έχουν να κάνουν περισσότερο με τον άνθρωπο, τις σχέσεις του και τις αντιλήψεις του. Και δεν μπορούμε να μην αναρωτηθούμε αν το Κακό υπάρχει ανεξάρτητα από εμάς, αν αποτελεί μια δύναμη συμπαντική, κάτι που δεν το δημιουργήσαμε εμείς αλλά ήρθαμε και το βρήκαμε εδώ μαζί μας. Μήπως αντιπροσωπεύει μια πιο ουσιαστική κι αντικειμενική αξία με πραγματική υπόσταση ; Μήπως το ‘‘Καλό’’ και κατ’ αντιδιαστολή το ‘‘Κακό’’ αντιπροσωπεύουν διακριτές δυνάμεις που βρίσκονται πέρα κι εκτός του ανθρώπου – ό,τι έχουμε ονομάσει ‘‘θεούς’’ ή ‘‘δαίμονες’’ – που υποστηρίζουν ή εκπέμπουν διαρκώς το ένα ή το άλλο από αυτά ; Μερικές φορές αισθάνομαι πως ναι, το Κακό είναι ένα από τα πράγματα που ανακαλύψαμε εδώ πέρα. Το ανακαλύψαμε γιατί μας συνέβαινε, γιατί βλέπαμε τις διεργασίες του γύρω μας, γιατί ήταν αληθινό. Κι αρχίσαμε να το παρακολουθούμε, να το διερευνούμε, να το μυθοποιούμε, να το εντάσσουμε στην φιλοσοφία και στην λογοτεχνία μας.

Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις στάθηκε η εκδήλωση της περασμένης Πέμπτης, στο café Dasein, όπου παρουσιάστηκε ‘‘Το Βιβλίο του Κακού’’ που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΜΑΓΙΚΟ ΚΟΥΤΙ. Με την κατάλληλη ατμόσφαιρα, σε έναν αρκούντως υποφωτισμένο χώρο, και με τις εικόνες της Δαντικής Κόλασης να εναλλάσσονται στην οθόνη προβολής, ο εμπνευστής της έκδοσης Νίκος Βλαντής κι ο επιμελητής Γιώργος Βαϊλάκης μας ξενάγησαν στο λογοτεχνικό παρελθόν, αλλά και παρόν και μέλλον, της διαπραγμάτευσης του Κακού.

Στο βιβλίο 22 Έλληνες συγγραφείς – κατά κύριο λόγο της νεότερης γενιάς – διάλεξαν από έναν κακό χαρακτήρα της παγκόσμιας Ιστορίας ή Γραμματείας, σε αντιστοίχηση με την σειρά των 22 κακών πράξεων έτσι όπως περιγράφονται στην Κόλαση του Δάντη, και εξιστόρησαν την αποτρόπαια περιπέτειά του. Είτε πρόκειται για τον Ιάγο και τον Ρασπούτιν, τον Δρ. Χάνιμπαλ Λέκτερ και τον Κούρτς του Αποκάλυψη Τώρα και τον κατά συρροή δολοφόνο Σουνγκ-Χι, για ένα αγόρι στην κεντρική Ελλάδα που αργότερα έγινε κορίτσι και τον Εμμανουήλ Ροΐδη ενώπιον του Εωσφόρου (για να αναφέρουμε μόνο μερικούς από τους ‘‘ήρωες’’ του βιβλίου), τα 22 διηγήματα του τόμου ξαφνιάζουν με την πρωτοτυπία, την έμπνευση αλλά και την αποτρόπαια φρίκη τους. Ακόμη, περιλαμβάνεται από τον Γιώργο Βαϊλάκη μια εισαγωγή 90 σελίδων (!) όπου γίνεται μια ιστορική περιήγηση στο δίπολο Καλό-Κακό μέσα από τα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας και ένα τελικό επίμετρο με τίτλο «Η αντιστροφή του Κακού, από την Δαντική Κόλαση στον 21 αιώνα».

Ας επιστρέψουμε, όμως, στην εκδήλωση, που ξεκίνησε με τον Νίκο Βλαντή να μας εξηγεί την αρχική ιδέα του εγχειρήματος, τις δυσκολίες και τις προκλήσεις που αντιμετώπισε, καθώς τα 22 αμαρτήματα έπρεπε να περάσουν από τους ισάριθμους συγγραφείς για να διαλέξει ο καθένας το δικό του, ώστε να μοιραστεί τελικά η ‘‘τράπουλα’’ του Κακού και στο τέλος να προκύψει η ευχάριστη έκπληξη των ιστοριών. Με άνεση λόγου και χωρίς να λείπουν τα εκατέρωθεν πειράγματα, ο Βλαντής μας παρουσίασε τους συγγραφείς και τα θέματα που επέλεξαν, ενώ με γνωστική επάρκεια εξηγούσε όπου χρειαζόταν τις προβαλλόμενες γκραβούρες από το έργο του Δάντη με τα αντίστοιχα θέματα.

Ο επιμελητής Γιώργος Βαϊλάκης μας οικειοποίησε την δική του περιπέτεια με το Βιβλίο του Κακού. Πως κατάλαβε ότι δεν θα αρκούσε μια απλή εισαγωγή με αναφορά στα διηγήματα του τόμου, πως παρασύρθηκε και βυθίστηκε στην ‘‘φιλολογία’’ του Κακού, και πως κατέληξε στο συμπέρασμα ότι από την εποχή του Δάντη πολλά πράγματα έχουν αλλάξει. Όπως επισήμανε χαρακτηριστικά "η ηθική κλίμακα από την εποχή του Αλιγκέρι και άρα η ιεράρχιση των αμαρτημάτων φαίνεται ν’ απέχει πολύ από την δική μας. Τότε η σπατάλη, η τοκογλυφία, και κυρίως η προδοσία, θεωρούνταν αμαρτήματα ασυγχώρητα, ενώ υπήρχε μια εκτενής εξοικείωση με την βιαιοπραγία και την σκληρότητα που σήμερα θεωρούνται απαράδεκτα''.

Στην συνέχεια ο λόγος δόθηκε στους συγγραφείς για να μιλήσουν για την δική τους πηγή έμπνευσης και τον κεντρικό κακό που διάλεξαν να ιστορήσουν. Η πρόκληση να ‘‘εκσυγχρονίσουν’’ την Δαντική Κόλαση και να ανανεώσουν τον μύθο του Κακού ήταν μεγάλη, αλλά, όπως διαπιστώσαμε, δεν έλειπαν καθόλου τα σύγχρονα παραδείγματα. Οι αρνητικοί ήρωες αντλήθηκαν κυρίως από πραγματικούς χαρακτήρες, αληθινά περιστατικά και ιστορικά συμβάντα, κάνοντας ακόμη πιο κοντινή την φρίκη του Κακού, καθώς οι ιστορίες τους μεταπλάσθηκαν δημιουργικά από τους συγγραφείς. Έτσι, ο Χρήστος Χρυσόπουλος μας μίλησε για τον κατά συρροή δολοφόνο κι αυτόχειρα Σούνγκ-Χι, ο Νίκος Κουνενής μας παρουσίασε τον βλάστημο Ροΐδη ενώπιον του Διαβόλου, ο Δημήτρης Σωτάκης μας μίλησε για την διαβολική φύση ενός ιερωμένου-μαστροπού, ο Γιώργος Γλυκοφρύδης έφερε τον Χάνιμπαλ Λέκτερ για μια τελευταία περιπέτεια στην Αθήνα ενώ η Ελένη Γκίκα μας εξομολογήθηκε ότι υποκύπτει συχνά στο αμάρτημα της σπατάλης που κλήθηκε να αφηγηθεί, για να αναφερθούμε μόνο σε μερικούς. Γενικά, οι συγγραφείς που ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση κι αναγνωρίσαμε ανάμεσα στο πλήθος (συνολικά οι παρευρισκόμενοι, που γέμισαν τον χώρο του Dasein, πρέπει να ήταν γύρω στα 60 άτομα) ήταν πάρα πολλοί, ενώ κάποιοι έλειπαν λόγω υποχρεώσεων στο εξωτερικό.

Τέλος, ας μην ξεχάσουμε εδώ να αναφέρουμε ότι προς το τέλος των παρουσιάσεων ο Νίκος Βλαντής έδωσε τον λόγο και στον ‘‘δικό μας’’ πρόεδρο της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. Σταμάτη Μαμούτο, ο οποίος μίλησε για το Κακό της ρομαντικής κοσμοθέασης, για την βυρωνική πρόσληψη του κακού, και το κακό στην ιστορία, στο φανταστικό και στην καθημερινή ζωή.

Με όχημα την συγγραφική φαντασία, μέσα από τις φιλοσοφικές και φιλολογικές διαδρομές προσέγγισης του Κακού, η βραδιά στο Dasein κύλισε γεμάτη απαγορευμένους καρπούς και σαγηνευτικά δηλητήρια. Ήταν μία από εκείνες τις εκδηλώσεις που τιμούν τον χώρο της λογοτεχνίας μας, που παρουσιάζουν νέες ελπιδοφόρες δημιουργίες, και δίνουν το έναυσμα για περισσότερες ζυμώσεις κι εμπνεύσεις…

Δημήτρης Αργασταράς, ε. μέλος Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.

  • Σχόλια σε αυτή την ανάρτηση:

Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...

Jimmακο,μπορεί να αγαπάμε το δαιμονικό, βυρωνικό, ηρωικό στοιχείο και να ανιχνεύουμε πυρήνες δημιουργικής ορμής στα πλαίσιά του... αλλά από την άλλη θα πρέπει να μην αναπαράγουμε και τη γνώμη που έχει για την "κακή" φύση ιστορικών προσώπων ο πολύς κόσμος. Κοντολογίς, όχι και κακός ο..ξέρεις ποιος.

Εκτιμώ ότι σε αυτή την κατεύθυνση κινήθηκε και η εκδήλωση. Από τη μια να παρουσιαστούν και οι δημιουργικές πτυχές του κακού (βλέπε το διήγημα με ήρωα τον μπασίστα -ο θεός να τον κάνει- των Sex Pistols). Κι από την άλλη να αναδειχθεί η διαφορά της ηθικής του προ-νεωτερικού ανθρώπου (ο οποίος είχε μια σταθερή αντίληψη περί του καλού και του κακού) και εκείνης του ανθρώπου της νεωτερικότητας (ο οποίος βιώνοντας έναν γενικευμένο και όλο πιο πλατύ σχετικισμό, καταλήγει στην ολική απώλεια της ηθικής, με όλες τις αρνητικές επιπτώσεις της).

Hail...
Τετάρτη, 20 Οκτώβριος, 2010

Ο/Η Χάρης Παπαϊωάννου είπε...
Εξαιρετική εκδήλωση.. πάντα τέτοια..

Πολύ καλοί ο Βλαντής και ο Βαϊλάκης.. Ο Σταμάτης μορφή!

ΥΓ.Μόνο Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ
Κυριακή, 24 Οκτώβριος, 2010

Ο/Η Ioannis είπε...
Μια εκδήλωση για το απόλυτο κακό, στην οποία δεν πήγα... Μα είναι δυνατόν να κάνετε εκδήλωση και το τιμώμενο πρόσωπο (εγώ ως προσωποποίηση του απόλυτου Κακού) να βρίσκεται στην άλλη άκρη του Λεκανοπεδίου κάνοντας μάθημα με τον Κάμπη; Απαιτώ να ξαναγίνει η εκδήλωση πάραυτα!
Κυριακή, 24 Οκτώβριος, 2010

Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Χρόνια πολλά στους Δημήτρη Αργασταρά, Δημήτρη "Ancient" Σιάββα και Δημήτρη Πατμανίδη της Λέσχης μας.
Τετάρτη, 27 Οκτώβριος, 2010

Ο/Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
28-10-1940_ _ _28-10-2010

Θέλουμε πατρίδα ελεύθερη, τέχνη ρομαντική
Πέμπτη, 28 Οκτώβριος, 2010

Ο/Η Δημήτρης Αργασταράς είπε...
Ευχαριστούμε για τις ευχές και τα καλά λόγια, φίλοι.

Μείνετε συντονισμένοι, λοιπόν, για τις εκδηλώσεις, τα γεγονότα και τα έργα τέχνης που υπόσχονται την αναγέννηση του αρχαίου εκείνου ανέμου...
Τρίτη, 09 Νοέμβριος, 2010

Ozzy Osbourne



Υπάρχουν βράδια που ο Μορφέας αρνείται πεισματικά να με τυλίξει με το βελούδινο πέπλο του. Βράδια που νιώθω μια απίστευτη αίσθηση ζωτικότητας να διαπερνά το κορμί μου. Συνήθως, τέτοιες στιγμές, η έλλειψη του ύπνου αναπληρώνεται από εικόνες πολύχρωμες. Εικόνες οραμάτων που εκπληρώνονται σε μελλοντικές περιόδους, αλλά και εικόνες από όμορφες στιγμές του παρελθόντος.

Η πρώιμη εφηβεία αποτελεί την περίοδο του προσωπικού μου παρελθόντος κατά την οποία έζησα σε επίπεδα πλήρους έντασης. Κι αυτό είναι κάτι που έχει αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στη μνήμη και την ιδιοσυγκρασία μου. Οι αναμνήσεις της σημαδιακής (για εμένα) εκείνης εποχής είναι πραγματικά ζωντανές και σε στιγμές όπως αυτές που περιγράφω στην πρώτη παράγραφο, αναδύονται σαν χείμαρρος από τα βάθη της μνήμης στην επιφάνεια της συνείδησης.

Είναι τότε που η φαντασία ανασυγκροτεί την εικόνα ενός πιτσιρικά με μαύρα μακριά μαλλιά, που φορά στενά jean παντελόνια, αρβύλες doc Martens και μπλούζες με εικόνες από εξώφυλλα δίσκων συγκροτημάτων της Heavy Metal μουσικής σκηνής. Είναι τότε που ξαναζωντανεύει στα μάτια μου η εποχή κατά την οποία το Heavy Metal αποτελούσε το θεμέλιο λίθο ενός ολόκληρου τρόπου ζωής, μιας δομημένης κουλτούρας η οποία συμπεριλάμβανε τη μονιστική προτίμηση του εν λόγω μουσικού ρεύματος, την αγάπη για το ποδόσφαιρο και τον οπαδισμό, τον πεζοδρομιακό βίο, τα στέκια των «ομοίων», τον αυθορμητισμό, την έντονη φιλία, το χιούμορ, τη «φασαρία» στο σχολείο, την αγάπη για το Φανταστικό και τις ταινίες τρόμου, την ταυτόχρονη απόρριψη από τη μια της κουλτούρας των γιάπηδων και από την άλλη της ύπουλης διαλεκτικής των (κάποτε, hippies του γαλλικού Μάη του ’68 και μετέπειτα) ανθρώπων της, ελεγχόμενης από το διεθνές κεφάλαιο, οξειδωμένης διανόησης.

Σε εκείνη την Ελλάδα, του τέλους των 80’s και της αρχής των 90’s, η περιχαρακωμένη κοινότητα των οπαδών του Heavy Metal είχε διάφορα σύμβολα. Το πιο ενδεικτικό, ίσως, από αυτά, ήταν ο Ozzy Osbourne. Ο ημιπαράφρονας Άγγλος που αποκεφάλιζε ψόφια πτηνά, που βρισκόταν μονίμως υπό την επήρεια του αλκοόλ, που χόρευε και κινούταν σα μικρό παιδί επάνω στη σκηνή, διέθετε ένα σύνολο χαρακτηριστικών τα οποία άγγιζαν το βαθύτερο ψυχισμό των ακροατών της εποχής. Η προβολή της αισθητικής των ταινιών τρόμου στα εξώφυλλα των δίσκων του, η υιοθέτηση ενός ιδιότροπου μεσαιωνισμού στο ντύσιμό του και η φωτογραφική έμφαση στην έντονη ματιά του, που αποκάλυπτε έναν ευαίσθητο αλλά και διαταραγμένο ψυχισμό, έκανε τον Ozzy απολύτως συμβατό με την αισθητική των υπερασπιστών του Φανταστικού. Η παραληρηματική του ζωή υπό την επίδραση μιας μόνιμης διονυσιακής μέθης και η ολικά αντισυμβατική του συμπεριφορά τον κατέστησαν έναν από τους βασικούς κληρονόμους και εκφραστές της «αλήτικης» αντίληψης που διαπότισε το «μεταλλικό ήχο». Κυρίως, όμως, η ένταση και η μοναδική χροιά της φωνής του, που χάρισε μερικά από τα πιο όμορφα τραγούδια της παγκόσμιας ιστορίας του σκληρού ήχου, τον βοήθησαν να εξελιχθεί στην κορυφαία μορφή του «μεταλλικού στερεώματος».


Είναι χαρακτηριστικό ότι την εποχή που εισήλθα εντός του πλαισίου των οπαδών του Heavy Metal, στις προτιμήσεις των «νέων μυημένων» τα πρωτεία κατείχε το παρακλάδι του thrash, το οποίο μάλιστα παραχωρούσε σταδιακά τη θέση του στο ακόμη πιο σκληρό death. Από την άλλη, εγώ ήμουν ένας από τους ελάχιστους «νεοεισερχόμενους» που δεν συγκινούσαν καθόλου τα «κυρίαρχα μεταλλικά ρεύματα» της εποχής και προτιμούσα παλαιότερα συγκροτήματα όπως οι Iron Maiden, οι Dio, οι Quiet Riot και οι Manowar. Ωστόσο, για τα τότε δεδομένα, όλα αυτά ήταν ανεπίτρεπτα ελαφριά! Όταν φορούσα τις μπλούζες με τις στάμπες των εν λόγω συγκροτημάτων, πολλές φορές γινόμουν δέκτης παρατηρήσεων από τους φίλους για τα «μαλακά» μου γούστα. Όταν, όμως, φορούσα κάποια μπλούζα του Ozzy, ακόμη και οι πιο σκληροπυρηνικοί την αντιμετώπιζαν με σεβασμό. Γιατί ο «madman» αποτελούσε το γενικό σύμβολο του σκληρού ήχου! Ακόμη κι αν στη μουσική του χρησιμοποιούσε πλήκτρα που για τα δεδομένα τις εποχής ήταν ένδειξη υποχώρησης από τα «μουσικά μεταλλικά ιδεώδη», ακόμη κι αν τραγουδούσε κομμάτια με απλοϊκούς στίχους, τίποτα και κανείς δεν μπορούσε να αμφισβητήσει τα σκήπτρα του βασιλιά του σκληρού ήχου.

Δυστυχώς, τα χρόνια πέρασαν και ο ευάλωτος χαρακτήρας πρόδωσε τον Ozzy. Μέσα στην αλλαγή των πραγμάτων, την ηθική και καλλιτεχνική παρακμή που επέφερε η δεκαετία του ’90, ο madman κατρακύλησε από το θρόνο του. Ο ήχος της μουσικής του προσαρμόστηκε στις επιταγές της μόδας κι έχασε αρκετή από τη στόφα της δεκαετίας του ’80. Οι βιολογικές του αντοχές εξαντλήθηκαν με αποτέλεσμα να καταστεί το επίκεντρο της εφαρμογής διαιτολογικών προγραμμάτων, θεραπευτικής γυμναστικής και επικοινωνιακής στρατηγικής, προκειμένου να συνεχίσει να δραστηριοποιείται ως καλλιτέχνης. Ένας πύργος από επιταγές του πλέον αισχροκερδούς και ανήθικου marketing οικοδομήθηκε στο όνομά του. Ο ίδιος έπαψε να είναι ο αχαλίνωτος διονυσιακός ημίθεος του παρελθόντος και μετατράπηκε σε ένα ξεφτισμένο είδωλο, αρεστό σε εκατομμύρια αποχαυνωμένων γιάνκης. Ωστόσο, από τις καρδιές πολλών παλιών οπαδών του Metal, ανάμεσα στους οποίους κατατάσσω και τον εαυτό μου, δεν έσβησε ποτέ η ανάμνηση της αρχικής δόξας.

Από την εποχή που εισήλθα ως νέο μέλος στη «μεταλλική κοινότητα» μέχρι και σήμερα αποτελώ έναν από τους λίγους που δηλώνουν ευθαρσώς ότι μας αρέσει ο Ozzy στην προσωπική του καριέρα περισσότερο από τους Black Sabbath (με τον Ozzy στις τάξεις τους). Θεωρώ ότι τα albums «Bark at the Moon» και « The Ultimate Sin» είναι δυο από τις καλύτερες δουλειές στην ιστορία του Heavy Metal και το τραγούδι «Diary of a madman» ένα από τα κορυφαία κομμάτια του σκληρού ήχου. Αποτελώ επίσης έναν από τους ακόμη λιγότερους που, μολονότι εκτιμούν απεριόριστα ως κιθαρίστα τον αείμνηστο Randy Rhoads, μας αρέσει περισσότερο ο Jake. E. Lee. Έχοντας, λοιπόν, όλα αυτά κατά νου, δείχνει εύκολο να αντιληφθεί κανείς πως ένοιωσα όταν έμαθα ότι ο madman θα ερχόταν για να δώσει την πρώτη του συναυλία στην χώρα μας, στις 25 του Σεπτέμβρη. Μοναδική μου ευχή ήταν να παίξει όσο το δυνατόν περισσότερα από τα παλιά του κομμάτια και να μην εστιάσει στον τελευταίο του δίσκο ή στις δουλειές που παρουσίασε μετά το 1990. Και τι ευτυχία! Η ευχή μου εισακούστηκε…

Αγνοώντας τον άσχημο καιρό και τα ακόμη πιο άσχημα οικονομικά μου, «γύρισα» το στενό μου jean παντελόνι σε στυλ «ψαράδικο» και για πρώτη φορά μετά την απόλυσή μου από το στρατό (…!) φόρεσα ξανά τις στρατιωτικές μου αρβύλες. Ομολογώ πως όταν ολοκλήρωσα το εν λόγω τελετουργικό, ένιωσα ότι ξαναγύριζα μετά από χρόνια στο σπίτι μου. Έπειτα, μπήκα στο αμάξι και μαζί με το συμπολεμιστή Voodoo Child φύγαμε για τη Μαλακάσα, προκειμένου να συναντήσουμε τα υπόλοιπα παιδιά από τη Λέσχη. Εντός του συναυλιακού πάρκου, η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ κέρδισε άλλη μια διάκριση, αφού στις τάξεις της βρισκόταν ο πιο νέος οπαδός του Ozzy που παρακολούθησε το live. Όπως θα κατάλαβαν ήδη οι μυημένοι στα της Λέσχης μας, πρόκειται για τον δύο ετών Ραφαήλ Βλαντή, που μαζί με τους γονείς του, Νίκο και Μαρία, μας περίμενε πίσω από τον χώρο ελέγχου των εισιτηρίων, έχοντας προσελκύσει για άλλη μια φορά το ενδιαφέρον πλήθους θηλυκών υπάρξεων!!



Τελικά ο καιρός μας έκανε τη χάρη. Μπορεί το κρύο να ήταν τσουχτερό για τα δεδομένα της εποχής αλλά, τουλάχιστον, γλιτώσαμε τη βροχή. Το πιο σοβαρό πρόβλημα ήταν η κακή οργάνωση. Δεν γνωρίζω για ποιους λόγους, αλλά η συναυλία έγινε στη μικρή σκηνή του χώρου και το μεγαλύτερο μέρος του πάρκου ήταν αποκλεισμένο. Πολλοί φίλοι υπέθεσαν ότι η απόφαση αυτή βασίστηκε στη χαμηλή προπώληση εισιτηρίων (μια μέρα πριν τη συναυλία είχαν πωληθεί 7.000 εισιτήρια). Επειδή όμως ο Έλληνας είναι απρόβλεπτος, την τελευταία μέρα η κατάσταση ανατράπηκε και άλλοι τόσοι οπαδοί του Metal αποφάσισαν να παρακολουθήσουν τη συναυλία. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί ένας πραγματικός πανικός στον χώρο της εισόδου και των εκδοτηρίων. Χρειάστηκε τελικά να υποστούμε ένα ασφυκτικό στρίμωγμα αλλά και να χάσουμε πολύ χρόνο μέχρι να εισέλθουμε στο εσωτερικό του πάρκου. Ωστόσο, αυτό ήταν το λιγότερο. Γιατί το χειρότερο ήταν ότι οι φίλοι που παρακολούθησαν τη συναυλία (τους οποίους και υπολογίζω γύρω στις 15.00) στριμώχτηκαν σε έναν μικρό χώρο με αποτέλεσμα να υπάρξουν τουλάχιστον 2.000 άτομα που πλήρωσαν 50 ευρώ για να μην μπορέσουν τελικά να έχουν ορατότητα ούτε στο 1/3 του χώρου της σκηνής! Ήταν πραγματικά εκνευριστικό να βλέπει κανείς χιλιάδες κόσμου, που είχε υποστεί τόση ταλαιπωρία και μια διόλου ευκαταφρόνητη για τις ημέρες μας οικονομική επιβάρυνση, απλά να ακούει τη συναυλία και να μην καταφέρνει να δει σχεδόν τίποτα.

Όντας εγκλωβισμένοι αρχικά σε τέτοια σημεία του χώρου, εγώ και ο Voodoo αναγκαστήκαμε να αρχίσουμε μια διείσδυση προς τα ενδότερα. Τελικά φτάσαμε σε ένα σημείο από το οποίο είχαμε καλή ορατότητα αλλά η πυκνότητα του κόσμου ήταν τέτοια που μας έκανε να νιώθουμε σαν παστωμένες σαρδέλες! Χρειάστηκε να παιχτούν τα μισά τραγούδια για να αναγκαστούν οι πρώτοι παρευρισκόμενοι που αντιμετώπισαν συμπτώματα ασφυξίας να αποχωρίσουν και να βρεθούν τελικά τα απαραίτητα ελάχιστα εκατοστά ελεύθερου χώρου, που μας επέτρεψαν επιτέλους να αναπνεύσουμε φυσιολογικά.


Τουλάχιστον, η παρουσία του «Θεού» της «μεταλλικής μουσικής» μας αποζημίωσε πλήρως. Όσοι περίμεναν ότι μετά τα μισά της συναυλίας η φωνή του Ozzy θα είχε κλείσει, έπεσαν έξω. Ο madman έκανε μια πραγματικά συγκλονιστική εμφάνιση. Λες και είχε εισακούσει τις εκκλήσεις των οπαδών του, εστίασε στα ανεπανάληπτα τραγούδια της δεκαετίας του ’80 και δεν είπε σχεδόν τίποτε από τις νεότερες δουλειές. I don’t know, Crazy train, Mr. Crowley, Suicide Solution, Flying high again, Bark at the moon, Killer of giants, Shot in the dark, No more tears, Mama am coming home, I don’t want to change the world και τα Iron man, Into the void, War pigs, Fairies were boots, Paranoid της περιόδου των Sabbath με έκαναν κυριολεκτικά να ανατριχιάσω. Από το τελευταίο του album είπε το Let me hear you scream, ενώ αφιέρωσε στη μνήμη του Dio το Road to nowhere.


Οι μουσικοί του, με προεξέχοντα το συμπατριώτη μας Gas G, ήταν σφιχτοδεμένοι και εκτέλεσαν τα κομμάτια με υπέροχο τρόπο. Ο ήχος τους ήταν κρυστάλλινα διαυγής, η μαγική φωνή του madman έφτανε ως τα ουράνια και χρειάστηκε να πλησιάσουμε κοντά στο τέλος της συναυλίας για να κουραστεί και να του ξεφύγουν ορισμένα φάλτσα, ενώ και η σκηνική τους παρουσία ήταν ανεπανάληπτη. Ο Ozzy πηγαινοερχόταν, όπως πάντα σκυφτός, πάνω κάτω, και απτόητος από το κρύο των βουνών της Μαλακάσας άδειαζε αλλεπάλληλους κουβάδες με νερό επάνω του, πριν αρχίσει να καταβρέχει τις πρώτες σειρές. Βλέποντάς τον στη σκηνή ένιωθε κανείς ότι δεν είχε περάσει ούτε μια μέρα από τη θρυλική δεκαετία των ’80’s.


Στις 25 Σεπτέμβρη το ελληνικό κοινό του σκληρού ήχου δεν παρακολούθησε μια ακόμη πολύ καλή συναυλία. Συμμετείχε σε μια μουσική ιεροπραξία. Κοινώνησε μεταλλικό μυστικισμό. Ήπιε με ευλάβεια από τον χρυσό διονυσιακό οίνο και ένιωσε καυτές σταλαγματιές αιωνιότητας να διαχέονται στο συλλογικό του σώμα.


Δε νομίζω ότι έχει νόημα να συνεχίσω. Φρονώ ότι οι παραπάνω γραμμές θα βοηθήσουν τους αναγνώστες να φανταστούν και να αισθανθούν κάτι από Αυτό που νιώσαμε όσοι τυχεροί ήμασταν εκεί. Το μόνο που θα συμπληρώσω για να κλείσω το άρθρο είναι ότι ο Θεός μας ευλόγησε χαρίζοντάς μας αυτή την εμπειρία.


Σταμάτης Μαμούτος, πρόεδρος Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.
Εικόνα 1: O Ozzy Osbourne σε σχετικά πρόσφατη φωτογραφία. Ντύσιμο με επιρροές γοτθικής αισθητικής. Ένα ύφος ήπιο, σχεδόν πατρικό, έχει αντικαταστήσει την ξέφρενη έκφραση της δεκαετίας του ’80. Ωστόσο, φωτογραφίες του με επίκεντρο το χαρακτηριστικό βλέμμα της ημιπαράνοιας συνεχίζουν να τυπώνονται και σήμερα. Εικόνα 2: Τα εξώφυλλα των δίσκων Talk of the devil (ή Speak of the devil) και No rest for the wicked. Τυπικά δείγματα της επιρροής που άσκησαν στην αισθητική του Heavy Metal, και ιδίως σε εκείνη του Ozzy, τα μυθιστορήματα και οι ταινίες τρόμου της εποχής. Εικόνα 3: Το εξώφυλλο του δίσκου Bark at the moon. Εικόνα 4: Το εξώφυλλο του δίσκου The ultimate sin που ζωγράφισε ο Boris Vallejo. Εικόνες 5-6-7: Φωτογραφίες από τη συναυλία στη Μαλακάσα.

  • Σχόλια σε αυτή την ανάρτηση :

Ο/Η Guardian Lord είπε... Ιστορική φιγούρα. Ευτύχησε να βρίσκεται υπό τον Iommy και έπειτα να έχει έναν τεράστιο κιθαρίστα στο πλάι του (R.R. R.I.P.). Αν και δεν είναι του στυλ μου, (πάντα θα είμαι εκεί να παίρνω το μέρος του Dio) παραμένει αυτός, η στοιχειωμένη φωνή του οποίου μπορεί να ενεργοποιήσει το σκοτεινό μνημείο Black Sabbath. Πέμπτη, 30 Σεπτέμβριος, 2010


Ο/Η Δημήτρης Αργασταράς είπε... Του πετούσαν κουβάδες με νερό ; χα χα χα... Ozzy was on fire !


"επειδή το ροκ είναι πάντα μια εσωτερική επανάσταση, μερικές φορές η εξουσία θέλει να το παρουσιάζει παρακμιακό. Το ροκ είναι για ανθρώπους που σκέφτονται, όχι για όσους κοιμούνται ήσυχοι στην πολυθρόνα τους και τους νανουρίζει η τηλεόραση. Το ροκ δεν είναι για ανήμπορους, είναι για αυτούς που μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο''


Τάδε έφη οι Scorpions, που επίσης έρχονται σε μερικές βδομάδες. Νομίζω πως τα είπαν όλα... Παρασκευή, 01 Οκτώβριος, 2010


Ο/Η Voodoo Child είπε... Κατ'αρχάς πολύ καλό κείμενο το οποίο περιγράφει λακωνικώς αλλά και ουσιωδώς το φαινόμενο Οzzy.........


Δεν έχει περάσει και καιρός από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου στο γυμνάσιο, να "περνάει" από τους Floyd,Zeppelin και τουs Scorpions στα πιο σκληρά ακούσματα των Metallica, Maiden, Ac/dc, Motorhead, Accept, Slayer και φυσικά των Black Sabbath...


Δυστυχώς εγώ δεν πρόλαβα τα 80s καθώς μιλάμε για μια δεκαετία πριν... (τελικά ίσως έχει περάσει αρκετός καιρός...). Δεν ξέρω γιατί αλλά από πιτσιρικάς εως τώρα η λατρεία μου ήταν οι Sabbath... Μια μπάντα που με έκανε να πρωτονιώσω αυτό το evil ρίγος ,που με μύησε στο πάντρεμα ακριβώς αυτής της αχαλίνωτης διονυσιακής ελευθερίας με το heavy metal και την λογική του "Ι wanna be me motherfuckers". Ιδιαιτέρως ο Ozzy... Madman να τραγουδά το NIB h Βlack sabbath και να σου δημιουργεί μια αίσθηση πως ανοίγουν οι πύλες της κολάσεως!!!Και μέσα από το ξεσήκωμα της τελευταίας γέφυρας του Βlack Sabbath η απόλυτη ελευθερία μέσα από μια διαδικασία εωσφορικής κάθαρσης που οδηγεί.... στο απόλυτο riff της επανάστασης του "Children of the grave" και σε μια μπασογραμή που κάθε μπασίστας θα γίνονταν "μεφιστοφελής" για να "ήταν δικιά του"...


Λίγο αργότερα βέβαια ήρθε το "The Osbournes" για να τα ισοπεδώσει όλα... Παρακμιακοί καιροί... Από τότε ο Ozzy "'επεσε" αρκετά στα μάτια μου.. (Όχι βέβαια σε βαθμό να κατεβάσω τις αφίσες του στο δωμάτιο μου, όπως έκανα με τον Barlow όταν αυτός έγινε μπάτσος, αλλά το πλήγμα ήταν μεγάλο..) Χάρη στο 2005 (Sabbath) και τώρα (Οzzy Osbourne) κατάλαβα ότι τελικά αυτό που μένει είναι αυτό τοαρχικό ρίιιιιιιιιιιγος ,οι δυνατές φιλίες και όλα αυτά που το Heavy metal συνεπάγετε και πολύ σωστά περιέγραψες...


Hail to the prince of Darkness!!!


ΥΓ. Πόσο cult είναι η φώτο που κρατάω το σάντουϊτς!!!! ahahahahahaha!!!!! Παρασκευή, 01 Οκτώβριος, 2010


Ο/Η Στυλιανός είπε... Εξαιρετικό κείμενο... Παρασκευή, 01 Οκτώβριος, 2010


Ο/Η ΚΙΜΜΕΡΙΟΣ είπε... Heavy Metal ως το τέλος!! Έστω και με τον Οzzy όπως έχει γίνει τώρα... Σάββατο, 02 Οκτώβριος, 2010


Ο/Η Γιώργος Doomsword είπε... Έγώ δεν πήγα στη συναυλία, αλλά διαβάζοντας το άρθρο αισθάνομαι πολύ μετανοιωμένος.Όχι μόνο γιατί έχασα αυτό το ωραίο live, αλλά και γιατί με αυτά που μας θύμισες με έκανες να νιώσω γιατί έπρεπε να έρθω.. Τρίτη, 05 Οκτώβριος, 2010


Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε... Guardian Lord, ο Ozzy είχε διαρκώς στο πλευρό του σπουδαίους κιθαρίστες... αλλά ο Jake υπήρξε αυτός των κορυφαίων albums. Να μην ξεχνάμε επίσης ότι ο madman έγραψε μόνος του πολλά από τα σημαντικότερα τραγούδια του Heavy Metal.


Δημήτρη... και που να δεις τι έγινε με τη μάνικα!


Voodoo, δηλαδή αν ακολουθούσα την οικογενειακή μου παράδοση και γινόμουν στρατιωτικός ή άντρας των σωμάτων ασφαλείας, τί θα έλεγες;


Στυλιανέ, ευχαριστώ!Κιμμέριε, αυτές τις μέρες κυκλοφορεί και μια βιογραφία του. Ακούγεται ότι αποτελεί απίστευτο αμάγαλμα ψευτιάς και αλητείας! Γιώργο, έπρεπε να είχες έρθει... Δευτέρα, 11 Οκτώβριος, 2010


Κένταυροι Kassai


Είναι, φρονώ, αντιληπτό σε πολλούς αναγνώστες ότι η εξάσκηση στις πολεμικές τέχνες έχει ένα κοινό αισθητικό υπόβαθρο με τη μύηση στη λογοτεχνία του φανταστικού. Ιδίως, μάλιστα, αν αναφερόμαστε σε πολεμικές τέχνες, οι οποίες διατηρούν ένα επικό, προνεωτερικό υπόβαθρο, με ρίζες που χάνονται σε ηρωικές εποχές της αρχαιότητας.

Την πλέον, ίσως, χαρακτηριστική από τις εν λόγω τέχνες αποτελεί η Έφιππη Τοξοβολία. Όντας ειλικρινής οφείλω να ομολογήσω ότι μολονότι καταπιάνομαι με τον αθλητισμό και τις πολεμικές τέχνες από μικρός, πριν από έναν χρόνο δε γνώριζα τίποτα για την αναβίωση της αρχαίας αυτής τέχνης. Ώσπου κάποια στιγμή με πληροφόρησε επαρκώς ένας καλός φίλος και παλιός συναγωνιστής στη «μάχη» για την «παλινόρθωση του Πνεύματος» εντός της ερειπωμένης πολιτισμικά χώρα μας.

Μητρόπολη της σύγχρονης Έφιππης Τοξοβολίας είναι η Ουγγαρία, στην οποία ο Kassai Lajos αποφάσισε να αναβιώσει την έφιππη τοξευτική παράδοση της πατρίδας του σπουδάζοντας επί πέντε χρόνια τοξοβολία στην Kamakura της Ιαπωνίας. Στην Ελλάδα, η Έφιππη Τοξοβολία ως πολεμική τέχνη καλλιεργείται από την ομάδα «Κένταυροι Kassai» (http://www.horsebackarcherygr.com/).

Μια πρώτη ενημερωτική επαφή είναι αρκετή για να καταστήσει σαφές ότι έχουμε να κάνουμε με μια αρχέγονη πολεμική τέχνη κατά την οποία ο πολεμιστής τοξεύει καλπάζοντας, συνδυάζοντας ισορροπιστική ικανότητα και ευθυβολία. Μέσα στη δίνη της ταχύτητας του καλπασμού και στους κραδασμούς που παράγονται από την κίνηση του ίππου, ο εφιπποτοξότης πρέπει να ταυτόχρονα να διατηρήσει ευσταθή καλπασμό, να στοχεύσει με ακρίβεια και να απελευθερώσει την χορδή του τόξου του την κατάλληλη στιγμή ώστε το βέλος να πλήξει το κέντρο το στόχου.

Επικεφαλής και δάσκαλος των «Κενταύρων Kassai» είναι ο Αριστοτέλης Καλέντζης. «Ο Αριστοτέλης έχει μια αριστοκρατική αντίληψη των πραγμάτων, η οποία παρουσιάζει αρκετές ομοιότητες με τη δική σου» μου είχε πει ο φίλος που με ενημέρωσε για την αναβίωση της αρχαίας αυτής πολεμικής τέχνης και για την ύπαρξη των «Κενταύρων..». Και πράγματι, η πρώτη κιόλας συζήτηση μαζί του και η ανάγνωση του βιβλίου του που φέρει τον τίτλο «Εκπαίδευση Νεολέκτου Ίππου στην Φυσική Ιππασία και στην Έφιππη Τοξοβολία» αποδεικνύει του λόγου το αληθές.

Οι εφιπποτοξότες θέλουν τους ίππους τους να είναι ιππεύσιμοι στην πλέον φυσική τους κατάσταση. Δηλαδή χωρίς χαλινό, πέταλα και μαστίγιο. Η άσκησή τους γίνεται με αυτό τον αρχέγονα φυσικό τρόπο, πράγμα που διαφοροποιεί το ιππευτικό μέρος της πολεμικής τους τέχνης από την καθιερωμένη μορφή του αθλήματος της ιππασίας.

Όπως επισήμανε ο Αριστοτέλης, η αγγλοσαξονική αντίληψη εμπορευματοποίησης της ζωής, η οποία αποτέλεσε την καλύτερη γέφυρα για την άλωση του δυτικού πολιτισμού από το ιουδαϊκό πνεύμα της Νεωτερικότητας, καταφέρνοντας να εκθηλύνει τον άνθρωπο πέτυχε και την εκθήλυνση του ίππου! Κουρέματα ανθυγιεινά για τους ίππους, χρήση πετάλων, σπιρουνιών, αρωματικών υγρών και μαστιγίων, αστεία και μη βολικά ρούχα των αναβατών όπως ρεντικότες και καπέλα, συνθέτουν ένα συνολικό υπόδειγμα εμπορευματοποίησης και από-φυσικοποίησης, το οποίο δεν μπορεί να έχει θέση στην Έφιππη Τοξοβολία.

Μαγυάροι, Τεύτονες και Έλληνες, δηλαδή Λαοί με καθαρά πολεμική θέαση, εμπιστεύτηκαν κάποτε την Φύση και δεν επέδρασαν διαστρεβλωτικά εναντίον της. Η Έφιππη Τοξοβολία, μεταξύ των άλλων, χάρη στις προϋποθέσεις που θέτει, στοχεύει στην αναβίωση αυτής της πρωταρχικής, υγιούς αντίληψης της ζωής.

Όπως, όμως, συμβαίνει συνήθως με όλες τις ρομαντικές προσπάθειες, το ελλαδικό Δημόσιο με τις οξειδωμένες του δομές έθεσε εμπόδια στην ανάπτυξη της πολεμικής αυτής τέχνης. Όπως μας πληροφόρησε ο Αριστοτέλης, ο ελληνικός νόμος θεωρεί τον ίππο όχι ως πλάσμα αλλά ως πράγμα, αγνοώντας ακόμη και τη λέξη «ιππαγωγός» και χρησιμοποιώντας αντ’ αυτής την αστικοφιλελεύθερου και υλιστικού υποβάθρου λέξη «ιδιοκτήτης».

Κατά τη διάρκεια της συζήτησης άφησα κάποια στιγμή τη ματιά μου να περιπλανηθεί στο χώρο. Ο δάσκαλος των «Κενταύρων..» έσπασε ένα χαμόγελο που εξέφραζε ένα ανάμικτο συναίσθημα πικρίας και ικανοποίησης. «Τουλάχιστον παραμένω ευγνώμων στους ίππους. Σε αυτή την πολυετή μας επαφή μου προσέφεραν την αμφίδρομη διδασκαλία τους. Μια διδασκαλία που με βοήθησε να πορευθώ προς τα βάθη του εαυτού μου» μας είπε. Εγώ έγνεψα καταφατικά κι έπειτα έριξα τη ματιά μου χαμηλά, στις πρώτες σελίδες του βιβλίου που μου είχε αφιερώσει. «Στον συναγωνιστή Σταμάτη με εκτίμηση και στην προσδοκία της πραγματώσεως μιας συστάσεως…». Έτριψα το σαγόνι μου σκεπτικός. Ποια Ιδέα θέλησε, άραγε, να αφήσει να αιωρηθεί, μέσα στις τρεις αυτές τελείες;

Σταμάτης Μαμούτος, πρόεδρος Φ.ΛΕ.ΦA.ΛΟ.


Εικόνα 1: Γκυστάβ Μορώ, A dead poet carried by a centaur.
Εικόνα 2: Kassai Lajos
Εικόνα 3: Εφιπποτοξότες εκπαιδευόμενοι στο τόξο άνευ ίππου.
Εικόνα 4: Αριστοτέλης Καλέτζης.
Εικόνα 5: Το σήμα το «Κενταύρων Kassai».
Εικόνα 6: Τόξo και βέλη Kassai.


  • Σχόλια σε αυτή την ανάρτηση :

Ο/Η Δημήτρης Αργασταράς είπε...
χα χα.. Το είδα και στην τηλεόραση, σε διαφήμιση για την 75η ΔΕΘ (''φέτος τιμώμενη χώρα είναι η Ουγγαρία και γνωρίζουμε τον πολιτισμό της με την έφιππη τοξοβολία...''), συνοδευμένη από αντίστοιχες εικόνες.

Πόσο άγνωστη μάς είναι σήμερα αυτή η αίσθηση! Του αναβάτη πάνω στο άλογο που τριποδίζει, κι ακόμη του ιππέα που τεντώνει το τόξο του με τα μάτια στον στόχο. Πόσα χάνουμε από την έλλειψη της επαφής μας με την φύση και των φυσικών λειτουργιών μας...
Τετάρτη, 15 Σεπτέμβριος, 2010

Ο/Η Skull είπε...
Καλπασμός και βολή στην καρδιά του εχθρού!
Πέμπτη, 16 Σεπτέμβριος, 2010

Ο/Η Χρήστος Eddie Μπαλτζής είπε...
Μαύρος άνεμος πάντα ακολουθεί όταν τρέχει το μαύρο άλογό μου,φωτιά στην ψυχή μου, το ατσάλι είναι στο πλευρό μου...
Παρασκευή, 17 Σεπτέμβριος, 2010

Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Ωραίο αφιέρωμα!

Όμως... Ένα μέτρο ψυχρό ατσάλι στο χέρι είναι πάντα προτιμότερο από κάθε τηλέμαχο όπλο, χε χε...

Guardian Lord
Κυριακή, 19 Σεπτέμβριος, 2010

Ο/Η GIANNIS είπε...
Πραγματικά ζηλεύω αυτούς τους εξαιρετικούς ανθρώπους που ασχολούνται με αυτή την αρχαία τέχνη. Άνθρωπος και ίππος, τα δυο τελειότερα πλάσματα, όχι σε σχέση υποταγής αλλά ισότητας, δυο ψυχές πολεμιστών που καίνε και ενώνουν τη φωτιά τους, προσηλωμένοι στον κοινό στόχο.

Ένα από τα παλαιότερα στοιχεία της φανταστικής λογοτεχνίας είναι η σχέση μεταξύ ίππου και αναβάτη, μια σχέση που φτάνει στα όρια της αδελφικής, μετά από τους κινδύνους που μαζί αντιμετώπισαν, συχνά έχοντας μόνο ο ένας τον άλλο. Από τα άλογα του Αχιλλέα, τα ιπποτικά άλογα των μεσαιωνικών ιπποτικών τραγουδιών και μέχρι τους "μαύρους" των ακριτικών τραγουδιών και το Shadowfax στον Άρχοντα των Δακτυλιδιών, τα άλογα στην φανταστική λογοτεχνία αποτελούν όχι μόνο το μεταφορικό μέσο του ήρωα, αλλά τον πιστό του συνοδοιπόρο, τον συμπολεμιστή του, ισάξιο του σε κάθε πτυχή, όπως και αυτός πρέπει να αποδειχθεί αντάξιος του ξεχωριστού πλάσματος που τον αφήνει να το ιππεύσει. Ταυτόχρονα γίνεται και σύμβολο, όχι μόνο του θάρρους και της δύναμης του, αλλά και του κώδικά αξιών του και τελικά της ίδιας της ψυχής του, μια επέκταση του αναβάτη και ένας αξιομνημόνευτος χαρακτήρας από μόνος του. Άνθρωπος και ίππος, αλληλοσυμπληρούμενοι, ένα σύνολο μεγαλύτερο από το άθροισμα των επιμέρους στοιχείων του. Η ουσία της nobility...
Κυριακή, 19 Σεπτέμβριος, 2010

Ο/Η ΚΙΜΜΕΡΙΟΣ είπε...
Υπήρξε και σχετικό ρεπορτάζ στην πρωϊνή εκπομπή του Alter αλλά ο Καλέτζης μίλησε ελάχιστα. Πολύ απαιτητική πολεμική τέχνη, εγώ τουλάχιστον δεν θα μπορούσα να τα βγάλω πέρα. Χαιρετώ τη Λέσχη και εύχομαι καλή ακαδημαϊκή (και όχι μόνο) χρονιά σε όλους!
Τρίτη, 21 Σεπτέμβριος, 2010

Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Λυπάμαι που οι υποχρεώσεις μας στην 75η Δ.Ε.Θ. δεν μου επέτρεψαν να χαρώ εγκαίρως το περιεχόμενο του συγκεκριμένου δημοσιεύματος και να ευχαριστήσω θερμά τον φίλτατο Σταμάτη για την τόσο εύστοχη προσέγγιση της Πολεμικής Τέχνης της Έφιππης Τοξοβολίας, αλλά και τους παραπάνω Σχολιαστές.

Κατά τα λοιπά, για όλους εμάς που ασκούμε την Έφιππη Τοξοβολία, απλά θα πούμε ότι η Τέχνη, η κάθε μορφής Τέχνη, προορίζεται να την βιώνεις κι όχι να μιλάς γι αυτήν.

Έρρωσθε!

Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης.
Τρίτη, 21 Σεπτέμβριος, 2010

Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
"Ατσάλι στο χέρι, φωτιά στην ψυχή, ριπές ανέμου στο μέτωπο..."

...πρωτογεννή χαρακτηριστικά του αισθητικού κώδικα της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ
Παρασκευή, 24 Σεπτέμβριος, 2010

Ο/Η Guardian Lord είπε...
Καλπασμός προς τη δόξα.... to the death... to the last man... to the last breath
Παρασκευή, 24 Σεπτέμβριος, 2010