Τιμή στον Έλληνα στρατιώτη

  

                                                               Σταμάτης   Μαμούτος

Ήμουν ένα από τα παιδιά της γενιάς που μεγάλωσαν ακούγοντας τους παλαιότερους να διηγούνται ιστορίες από τον πόλεμο του 1940-41.


Μπορεί να ήταν χειμώνας, καλοκαίρι ή φθινόπωρο. Δεν είχε σημασία. Η ανάμνηση που έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό μου είναι εκείνη του αείμνηστου παππού μου, του Σωτήρη, να βυθίζει το μεγάλο του κορμί στην ξεφτισμένη ξύλινη καρέκλα και να μου μιλά συνεχώς για τις εμπειρίες που είχαν συγκλονίσει τη ζωή του. Δηλαδή, για τις εμπειρίες του πολέμου.


Και όταν το έκανε, η επιτηδευμένη αυστηρότητα, με την οποία ο παππούς μου προσπαθούσε να γεμίζει το ύφος του, γινόταν χίλια κομμάτια. Κι από τα βάθη της προσωπικότητάς του αναδυόταν ο παιδικός του ψυχισμός. Εκείνος που φλόγιζε τις αφηγήσεις του για τον πόλεμο του ‘40. Τις αφηγήσεις με τις οποίες μεγάλωσα.

Θυμάμαι ότι στο τέλος με κοιτούσε με περιέργεια. Τα όσα είχε ζήσει στον πόλεμο και μου εξιστορούσε, για εκείνον ήταν βιώματα ζωής. Αλλά και για ‘μένα, τροφή της ψυχής μου.  Ο παππούς μου, ένας ευγενικός και ειρηνιστής άνθρωπος ο οποίος έδινε στις αφηγήσεις του έναν βαθιά ανθρώπινο και καθόλου επικό χαρακτήρα, δυσκολευόταν να αντιληφθεί γιατί τα όσα άκουγα από εκείνον εγγράφονταν στο νου μου όχι απλά ως ενδιαφέρουσες παλιές ιστορίες αλλά ως ραψωδίες μάχης.


Εγώ, όμως, μπορούσα από τότε να αντιληφθώ πόσο φτωχότερο ήταν το ψυχικό φορτίο των νεότερων γενιών, οι οποίες δεν είχαν ζήσει μια τέτοια συγκλονιστική εμπειρία. Την εμπειρία του να σφυρηλατείς την προσωπικότητά σου στο αμόνι του πολέμου. Και μάλιστα έχοντας την σχεδόν υπερβατική ιδιότητα, την, υπαρκτή απ΄ την αυγή της ιστορίας, ιδιότητα του Έλληνα στρατιώτη. 

Έτσι, καθώς περιφερόμουν ανάμεσα στους μεγάλους θέτοντας τα συνήθως αναπάντητα παιδικά μου ερωτήματα, στο τέλος επέστρεφα πάντοτε στον παππού μου.  Και τον παρακαλούσα να μου αφηγηθεί ξανά τις αναμνήσεις του από το μέτωπο.  Κι εκείνος το έκανε. Και η ιστορία ξαναζούσε. Στις αναμνήσεις του και στην φαντασία μου. Στις καρδιές και των δυο μας. Η ιστορία του μικρού θεού της παγκόσμιας ιστορίας. Του Έλληνα στρατιώτη.


Οι πίνακες που συνοδεύουν το άρθρο αποτελούν δημιουργίες του πολεμιστή-καλλιτέχνη Αλέξανδρου Αλεξανδράκη.

Σχόλια:
 Ο Πατριάρχης είπε...

Αι σκιαί στη γωνία της τοιχοποιίας άρχισαν να αναδεύοντο. Ωσάν πλοκάμια αιθέρια αιωρούντο εις τον αήρ, κινούμενες απειλητικώς προς την κατεύθυνσιν όπου αναπαυόμουν. Εφιάλται ανείπωτοι κυρίευσαν το νου μου. Από τα βάθη της τοιχοποιίας η καταραμένη εκείνη ομιλία ακούσθη επαναληπτικώς. Απόκοσμη. Φρικτή. Η φωνή του νεκρού Λεμούριου λάλησε εις τα ώτα μου ακατάληπται μελωδίες. Και τα όσα ειπώθησαν, ήτο ανατριχιαστικά:

"Μπραβο Μαμουτε. παρε και εσυ το μερος των εβραιων που πολεμησαν τον Αξονα μαζι με τους κομμουνιστες σου. εισαι τυχερος που δεν καταφεραμε να φτιαξουμε με τον Μουσολινι τη ρωμαϊκη αυτοκρατορια που οραματιζοτανε, γιατι θα παιρναμε μεχρι και τη Σοβιετικη Ενωση και ο εθνοκαπιταλισμος μας θα θριαμβευε μια για παντα επανω στον σοσιαλισμο σου! κατσε τωρα να τρεχεις με μπλοκακι σαν ζητουλας στη δουλεια σου αντι να τρως με χρυσα καπιταλιστικα κουταλια. περαστικα σου αφου δεν ακους τους λεμουριους... -Λεμουριος τρολιστας"

Καταραμένε αρχηγίσκε αλητηρίων κοπριτών του δημοσίου πανεπιστημίου, τα πνεύματα τα οποία σε διώκουν παραπλανούνται ακολουθώντας εμέ. Ορθώς κατηγορήθηκες υπό του Αληθινά Παλιού σχολιαστού ότι χειρίζεσαι λεξιμαγεία.

Ζητώ την ενοχίν του, κύριοι ένορκοι! Είναι γνώστης σκοτεινών τεχνών και αλχημιστικής μαγείας.

Τετάρτη, 27 Οκτωβρίου, 2021

 
Ανώνυμος Ο/Η Ανώνυμος είπε...

28η Οκτωβρίου σήμερα και θα βγουν οι διάφοροι αντιφασίστες από την αριστερά μέχρι την άκρα δεξιά για να φωνάξουν: σαν σήμερα πολεμήσαμε και τσακίσαμε τον φασισμό. Βούτυρο στο ψωμί τους φυσικά θα βάλουν οι γνωστοί εστιάτορες και σερβιτόροι του χώρου που θα αρχίσουν τις γνωστές κατηγορίες περί αγγλόδουλου Μεταξά.

Η αλήθεια είναι μία και πικρή ότι σαν σήμερα δεν πολεμήσαμε τον φασισμό αλλά συγκρούστηκαν δύο φασιστικά καθεστώτα αφού και ο Μεταξάς φασιστής ήταν! Αυτοί οι οποίοι πολεμούσαν στο μέτωπό τους Ιταλούς ήταν οι ίδιοι που χαιρετούσαν φασιστικά στην ΕΟΝ. Αυτοί οι οποίοι πολεμούσαν στο μέτωπό τους Ιταλούς ήταν οι ίδιοι που φώναζαν "ζήτω η νίκη" σύνθημα των Γερμανών Εθνικοσοσιαλιστών. Αυτός που είπε το ΟΧΙ προασπίζοντας την εθνική ακεραιότητα και όχι κηρύττοντας τον πόλεμο σε κάποια ιδεολογία ήταν εκείνος που καλούσε στο να βρει η Ελλάδα τρόπο να εξέλθει της δημοκρατίας, ήταν αυτός που στα ημερολόγια του έγραφε πως οι Εβραίοι είναι καπιταλιστές και διεθνιστές διότι μόνο έτσι μπορούν να επικρατήσουν, ήταν αυτός που παραδεχόταν πως οι Άγγλοι μάχονται για να επιβάλλουν τον λιμπεραλισμό. Δυστυχώς αυτά δεν προβάλλονται από τους διάφορους "καθαρολόγους" και έτσι σχηματίζεται η εικόνα του αντιφασίστα Μεταξά. Τελικά η αγγλοκρατία μαζί με τον τέκτονα βασιλέα τον παγίδευσαν και έγινε όμηρος τους. Το μεγάλο του λάθος που δεν απαγκιστρώθηκε ποτέ από την εξουσία τους!

Πέμπτη, 28 Οκτωβρίου, 2021

 

Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...

Ανώνυμε, ήταν δύσκολο να απαγκιστρώσει από την εξουσία ενός κράτους, που κατασκευάστηκε από εβραϊκά κεφάλαια της Αγγλίας, τους μηχανισμούς που οι κατασκευαστές του τοποθέτησαν σε κυβερνητικά πόστα. Όποιος το επιχείρησε αυτό κατά το παρελθόν (Δραγούμης) ή τουλάχιστον δοκίμασε μια μικρή απόκλιση προς την μεριά της εθνικής ανεξαρτητοποίησης [π.χ Μεταξάς, Κωνσταντίνος στον ΑΠΠ, Καποδίστριας, Όθωνας] είχε άδοξο και ανεξήγητο(..;) τέλος.

Αυτή η ιστορική γνώση πρέπει να μας παραδειγματίσει προκειμένου να διαμορφώσουμε την στρατηγική μας. Ταυτόχρονα δικαιώνει όσους υποστηρίζουμε ότι ο αγώνας για εθνική ανεξαρτησία πρέπει να απλωθεί πέρα από τα στενά όρια της πολιτικής του δημόσιου βίου (κράτος, κόμμα κλπ) και να λάβει χώρα (και) σε πεδία στα οποία δεν είμαστε τόσο ευάλωτοι (πχ. πολιτισμός, μαζική κουλτούρα κλπ).

Εκεί πρέπει να μπουν τα θεμέλια του μόναδικού αγώνα για εθνική ανεξαρτησία που μπορεί να έχει πιθανότητες νίκης.

Πέμπτη, 28 Οκτωβρίου, 2021

Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Ο Μεταξάς σίγουρα δεν μπόρεσε να ασκήσει ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, δεν κατάφερε δυστυχώς να απελευθερωθεί από την νοσηρή μορφή του Γεωργίου και των μεγάλων δυνάμεων που αυτός υπηρετούσε. Αυτό είναι δεδομένο. Το ερώτημα είναι αν πραγματικά το ήθελε αυτό, ή αν λόγω μιας (κοντόφθαλμης κατά την γνώμη μου) γεωπολιτικής ανάγνωσης υιοθέτησε και ο ίδιος αυτές τις απόψεις. Θα ήθελα την γνώμη του Σταμάτη πάνω σε αυτό.

Σε κάθε περίπτωση μιλάμε για έναν μεγάλο άνδρα και μια σπουδαία προσωπικότητα. Κάτι που λίγοι "εθνικιστές" του αναγνωρίζουν είναι ότι κατά τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο παρέμεινε σταθερός στην σωστή πλευρά της ιστορίας, συμμετέχοντας και στο κίνημα των επιστράτων. Κατά την γνώμη μου η ατυχής έκβαση του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου, σε συνδιασμό με την επανάσταση στην Ρωσία της οποίας υπήρξε καταλύτης, ήταν πολύ περισσότερο καθοριστική για την μετέπειτα πορεία της Ευρώπης, ακόμα και από αυτή του 2ου ΠΠ.

Πέμπτη, 28 Οκτωβρίου, 2021

 
Ανώνυμος Ο Σταμάτης είπε...

Αν και δεν διαθέτω ειδίκευση ως πολιτικός επιστήμονας πάνω στην γεωπολιτική αντίληψη του Μεταξά (το ερευνητικό μου πεδίο είναι η ιστορία των ιδεών και όχι οι διεθνείς σχέσεις ή η γεωπολιτική) η εκτίμησή μου είναι ότι δεν υπέπεσε σε κάποια κοντόφθαλμη γεωπολιτική ανάλυση. Αν πρέπει να του χρεωθεί κάτι, υπό την οπτική μιας πιθανής ιδεολογικής έκπτωσης, είναι η αποδοχή του να συμμετάσχει ως πρωταγωνιστής σε ένα πολιτικό πεδίο που ήταν εκ των πραγμάτων γνωστό ότι δεν θα ανταποκρινόταν σε κάποιες από τις θεμελιώδεις αρχές της ιδεολογίας του. Στην γεωπολιτική του εκτίμηση όμως έπεσε μέσα. Από την άλλη ακόμη και να είχε περάσει η Ελλάδα στην συμμαχία του Άξονα οι πιθανότητες αλλαγής της τροπής που πήρε ο πόλεμος θα ήταν μηδαμινές. Συνεπώς δεν μπορεί να κατηγορηθεί για κοντόφθαλμη γεωπολιτική κρίση. Το αντίθετο. Η πλευρά που θεώρησε ότι θα νικούσε νίκησε ενώ και τα Δωδεκάνησα προσαρτήθηκαν.

Τώρα για το ποιος ήταν ο αληθινός του ιδεολογικός προσανατολισμός όταν κυβερνούσε, χωρά πολλή συζήτηση. Αν ευσταθούν οι πληροφορίες που τον θέλουν να είχε ανοιχτές κεραίες στην επαφή με τους Γερμανούς για μια πιθανή επιστροφή στην ουδετερότητα, με εδαφικά κέρδη στη βόρειο Ήπειρο, μετά τις νίκες επί των Ιταλών, το πράγμα περιπλέκεται. Ήταν τελικά ένας παλιός ριζοσπάστης εθνικιστής που έτεινε ξεκάθαρα προς τον φασισμό ή ένας τυπικός βασιλοφρόνων συντηρητικός εθνικιστής; Αν ευσταθούν οι πληροφορίες που τον θέλουν να είχε μέχρι το τέλος ανοιχτές θύρες σε μια επωφελή για την Ελλάδα συνεννόηση με τους Γερμανούς ίσως θα πρέπει να περάσει από το νου μας η πιθανότητα να ήταν ξεκάθαρα ριζοσπάστης συντηρητικός με ανοιχτά φιλοφασιστικές προοπτικές, που απλώς είχε καλύψει την ιδεολογία του με κάποια πιο συντηρητικά στοιχεία, εφόσον διαπίστωσε ότι μόνον αυτός ήταν ο δρόμος που θα τον έφερνε στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής. Και όταν του δινόταν η ευκαιρία κατευθυνόταν, ανάλογα την περίσταση και στο βαθμό που μπορούσε, προς τις φασίζουσες αρχές του. Μια τέτοια πρακτική είναι συνηθισμένη σε όλους όσους παίρνουν την εξουσία.

Η εξουσία συνοδεύεται πάντα από ιδεολογικές εκπτώσεις. Ο Χίτλερ είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Για αυτό η πολιτική επιστήμη συνήθως όταν θέλει να ερευνήσει το καθαρά ιδεολογικό μέρος ενός κόμματος ή ενός πολιτικού προσώπου, το εξετάζει πριν αυτό έρθει στην εξουσία. Στην φάση που οι ιδεολογικές γραμμές του είναι πιο καθαρές (αν και υπάρχουν ενστάσεις ως προς την αρτιότητα αυτής της μεθοδολογίας, εγώ τη θεωρώ σε γενικές γραμμές σωστή).

Επανερχόμενος στην περίπτωση Μεταξά αντιλαμβανόμαστε ότι θα είναι χρήσιμο το να επιβεβαιωθεί οριστικά από την ιστορική έρευνα η επαφή του Μεταξά με Γερμανούς αξιωματούχους στο χρόνο που μεσολάβησε από την νίκη επί των Ιταλών μέχρι την γερμανική επίθεση. Τόσο για να έχουμε καλύτερη εικόνα της ιδεολογίας του και του πόσο σταθερός ήταν σ' αυτή όσο και για να διαπιστώσουμε την εμβέλεια της κυβερνητικής του πρακτικής.
Αυτό όμως δεν είναι εύκολο. Πρώτον γιατί ο Χίτλερ δεν χρησιμοποιούσε με τακτικότητα την επίσημη διπλωματική οδό στις επαφές του με τους ηγέτες άλλων χωρών, πράγμα που σημαίνει ότι δεν υπάρχει καταγεγραμμένο διπλωματικό αρχείο για πολλές από τις κινήσεις του στην εξωτερική πολιτική. Και δεύτερον γιατί δεν είναι ακόμη εύκολη η έρευνα σε τέτοια θέματα στην εποχή μας για τους .. ευνόητους λόγους.

Στο θέμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι η επανάσταση στην Ρωσία συνέβαλε ώστε η κατάληξη του πολέμου να μην ήταν αυτή που εσύ ονομάζεις ατυχή. Άσχετα αν τελικά δεν εξελίχθηκαν έτσι τα πράγματα. Το να θες και την νίκη των Γερμανών στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και την μη επικράτηση των κομμουνιστών στην Ρωσία είναι αντιφατικό. Γεωπολιτικά και στρατιωτικά το ένα προϋπέθετε το άλλο. Ασχέτως αν στο τέλος πραγματοποιήθηκε το μισό που
απ' ότι φαίνεται δεν σου άρεσε.

Πέμπτη, 28 Οκτωβρίου, 2021

 
Ανώνυμος Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστώ για την απάντηση Σταμάτη, με καλύπτεις πλήρως! Μια παρατήρηση έχω μόνο σε αυτά που λες αλλά θα επανέλθω αύριο!

Στα του 1ου ΠΠ, άτυχης δεν ήταν μόνο η έκβαση αλλά όλος ο πόλεμος από την αφετηρία του ήδη. Και συγκεκριμένα από την διαμόρφωση των αντιμαχόμενων στρατοπέδων και την συμμαχία της Ρωσικής αυτοκρατορίας με τις φιλελεύθερες δυτικές δυνάμεις (γεγονός για το οποίο μεγαλύτερη ευθύνη φέρει η κοντόφθαλμη πολιτική της Γερμανίας και ειδικά της Αυστρο-Ουγγαρίας). Από την στιγμή που μοιράστηκε όπως μοιράστηκε η τράπουλα όμως όντως, ισχύει αυτό που γράφεις. Γι'αυτό και στηρίχθηκε υπογείως η επανάσταση και από την Γερμανία. Τελικά πάντως ήρθαν τα πράγματα έτσι ώστε να θριαμβεύσουν πλήρως οι δυνάμεις της "προόδου" στην Ευρώπη

Πέμπτη, 28 Οκτωβρίου, 2021

 
Ανώνυμος Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Δεν χρειάζεται να μελετήσουμε τις ελληνογερμανικές σχέσεις διαρκούντος του ελληνοϊταλικού πολέμου για να συμπεράνουμε τις απόψεις του Μεταξά αλλά τις ιδέες του όπως τις αποτυπώνει στ Ημερολόγια του. Η εθνικοσοσιαλιστική, φασιστική του προσέγγιση σε πολλά ζητήματα είναι κραχτή. Αλλά και αν ακόμη θέλετε να προσμετρήσουμε τις ελληνογερμανικές σχέσεις μεταξύ 1940-41 τότε όντως υπήρξαν ορισμένες προτάσεις ειρήνης βέβαια πάντα μέσω τρίτων (μια από το Βελιγράδι που την μεταφέρει ο Αργυρόπουλος και μια από την Μαδρίτη με τον Κανάρη). Αυτό μαρτυράει το ότι υπήρχαν διαβουλεύσεις μεταξύ των δύο κρατών. Οι διπλωματικές σχέσεις μεταξύ Ελλάδος - Γερμανίαα κατά την διάρκεια του ελληνοϊταλικού όχι μόνο δεν διακόπηκαν αλλά αντιθέτως ήταν άρτιες για χώρες που ανήκουν σε αντίπαλα στρατόπεδα.

Πέμπτη, 28 Οκτωβρίου, 2021

 
Ανώνυμος Ο Σταμάτης είπε...

Όσα περισσότερα στοιχεία και συνδυασμούς στοιχείων έχουμε τόσο το καλύτερο. Μην ξεχνάμε ότι πρέπει να προσμετράται και το εξής γεγονός:

Ο Μεταξάς δεν ήταν κάποιος νεαρός διανοητής την εποχή που εξερράγη το φασιστικό κίνημα με αποκρυσταλλωμένη μορφή στην Ιταλία -δίνοντας το έναυσμα για να ακολουθήσει το πανευρωπαϊκό ρεύμα ανάδειξης παρόμοιων κινημάτων- ώστε να επηρεαστεί σε μια εποχή πνευματικών αναζητήσεων. Ήταν ήδη ενεργός πολιτικά και μάλιστα στο επίκεντρο των πολιτικών εξελίξεων της Ελλάδας, με διαμορφωμένο ιδεολογικό πλαίσιο (ενός συντηρητικού εθνικισμού με κάποιες ριζοσπαστικές τάσεις). Συνεπώς το να υιοθετήσει ξεκάθαρα, και χωρίς αποκλίσεις, τον φασισμό ως ιδεολογία από την δεκαετία του '20 κι έπειτα, ήταν κάτι όχι ιδιαίτερα εύκολο. Ίσως αυτός να είναι κι ένας λόγος που εξηγεί κάποιες αποκλίσεις του. Δεν ήταν ούτε κάποιος νέος στο ευρωπαϊκό εθνικιστικό κίνημα ούτε κάποιος από τους βενιζελικούς αραπακολλατζήδες ώστε να μετακινηθεί εύκολα στον χάρτη των πολιτικών ιδεολογιών. Μάλλον μπορούμε να υποθέσουμε με σχετική ασφάλεια ότι στην ύστερη εποχή της ζωής του, ανάμεσα στα όσα ιδεολογικά γνωρίσματα του φασισμού αφομοίωσε, μπορούν να ανιχνευθούν και κάποιες προσωπικές τοποθετήσεις που επιβίωσαν από τις παλαιότερες ιδεολογικές του αναζητήσεις.

Παρασκευή, 29 Οκτωβρίου, 2021

 
Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Ο Μαμούτος διατείνεται ότι πολεμά τον αστικό τρόπο ζωής αλλά υιοθετεί την εντελώς αστική αντίληψη περί πολέμου δηλαδή ότι αποτελεί μια εσωτερική σύγκρουση μεταξύ του ευατου μας και τον κατώτερων ενστίκτων του, ότι ακονίζει τις ορμές μας, θέτει σε κίνηση την ενεργητικότητα μας και λοιπές τέτοιες αριστοκρατικές μπαρούφες. Άνθρωποι οι οποίοι δεν βρέθηκαν ούτε μια φορά στην ζωή τους σε πεδίο μάχης μας διδάσκουν για το πως να συμπεριφερόμαστε ευγενικά και ιδεαλιστικά στο χαράκωμα εκεί όπου κατεξοχήν βασιλεύουν τα κατώτερα ένστικτα, η αδυσώπητη θέληση για επιβίωση και η αγριότητα. Σε ποιον ακριβώς πόλεμο έχετε δει τους αντιπάλους να δίνουν λουλούδια και δώρα ο ένας στον άλλον προκειμένου να διατηρήσουν τον "ηρωισμό" τους (δηλαδή την αστική αντίληψη περί ηρωισμού); Από την αρχαιότητα ακόμη σε κάθε σύγκρουση ο νικητής έπαιρνε τα λάφυρα του ηττημένου, φρόντιζε να σβήσει την ανάμνηση του και να τον καθυποτάξει ολοκληρωτικά στην δύναμη του. Συνεχίζετε να επιβεβαιώνετε την αστική σας φύση και το ποσό αστικός και γλυκαναλατος αλλά και ασύμβατος με τα ειλικρινά πρότυπα μάχης είναι ο ρομαντισμός.

Παρασκευή, 29 Οκτωβρίου, 2021

 
Ανώνυμος Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Ποια η γνώμη της ΦΛΕΦΑΛΟ γύρω από το κάτωθι βιβλίο
https://www.politeianet.gr/books/9789606870507-lowy-michael-erasmos-romantismos-enantion-kapitalismou-249691

Γενικότερα ποια βιβλία για τον ρομαντισμό έχει να προτείνει;

Παρασκευή, 29 Οκτωβρίου, 2021

 

Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...

Ανώνυμο γκαρσόνι, έχεις μπερδέψει τον αστισμό, την αριστοκρατία και πολλά ακόμη ετερόκλητα σχήματα της νεώτερης φιλοσοφίας και πολιτκής δομής στο κούφιο κεφάλι σου.

Αυτό για τους ανθρώπους που δεν βγήκαν σε πεδίο μάχης μάλλον αφορά όλους τους ζωντανούς Έλληνες εκτός από εκείνους που πολέμησαν στον πόλεμο της Κύπρου το '74 (συν τους ελάχιστους εθελεντές σε μεταγενέστερες συγκρούσεις του εξωτερικού-μην μας πεις ότι είσαι ένας από αυτούς;). Δυστυχώς ή ευτυχώς, κοντεύει ένας αιώνας από τότε που έγινε για τελευταία φορά πόλεμος στην χώρα μας.

Το σχόλιο για την αρχαιότητα α) μας ξεκαρδίζει στο γέλιο, όπως και όλα εκείνα τα σχόλια που ανάγουν σύγχρονες συνθήκες με απευθείας -και μάλιστα ανιστόρητες- απαγωγές στην αρχαιότητα, αγνοώντας ότι κατά τα χιλιάδες χρόνια που πέρασαν μεταβλήθηκαν πολλές αντιλήψεις, β) σεβασμός στον αντίπαλο και μη ολοκληρωτική του εξαφάνιση υπήρχε ακόμη και στην αρχαιότητα (πόσο μάλλον μεταγενέστερα), αν και δεν καταλαβαίνουμε τι σχέση έχει αυτό που λες με το περιεχόμενο του άρθρου και της συζήτησης γ) σύμφωνα με το επιχείρημά σου ο μεγαλύτερος φλούφλης πρέπει να ήταν ο Χίτλερ εφόσον επέτρεψε στους Άγγλους να διαφύγουν στην Δουνκέρκη ενώ μπορούσε να τους εξολοθρεύσει ολοκληρωτικά ή να τους αιχμαλωτίσει.

Πίσω στην παραγγελία σου τώρα, γιατί θα εκνευριστεί ο πελάτης αν καθυστερήσεις και άλλο να σερβίρεις τη σούπα.

Ανώνυμε, είναι πολύ καλό βιβλίο. Έχουμε μεθοδολογικές και ερμηνευτικές διαφωνίες με τους ιστορικο-κοινωνιολόγους συγγραφείς. Αλλά τα πραγματολογικά στοιχεία που περιλαμβάνει το βιβλίο είναι πολύ πλούσια. Πραγματικός θησαυρός γνώσεων.

Κάποια ακόμη εισαγωγικά βιβλία είναι τα εξής:

-https://www.politeianet.gr/books/9789602182383-berlin-isaiah-kritiki-treis-kritikoi-tou-diafotismou-164416

-https://www.politeianet.gr/books/9789607909220-berlin-isaiah-scripta-oi-rizes-tou-romantismou-72520

-https://www.politeianet.gr/books/9789602745304-furst-r-lilian-psuchogios-i-prooptiki-tou-romantismou-162040
(αυτό αναφέρεται μόνο στη λογοτεχνία και όχι στην πολιτική σκέψη του Ρομαντισμού)

-https://www.vivliopoleiopataki.gr/product/500318/vivlia-anthropistikes-kai-koinonikes-episthmes-istoria-arxaiologia/O-anti-diafotismos/

Αυτά για αρχή γιατί μετά ακολουθεί η πρωτογενής βιβλιογραφία.

Παρασκευή, 29 Οκτωβρίου, 2021

 
ΑνώνυμοςΟ/Η Ανώνυμος είπε...

Ρε ανώνυμε τι γράφεις; Τι τρικυμία είναι αυτή; Πας να παρουσιάσεις ως "αστική" την κυρίαρχη σε κάθε υψηλό πολιτισμό, από τα βάθη της αρχαιότητας, αντίληψη περί πολέμου. Ταυτόχρονα εκφράζεις την πραγματικά "αστική" και υλιστική σου γνώμη, η οποία σήμερα είναι και εντελώς κυρίαρχη.

Η σκληρότητα του πολέμου και η δύναμή του να φέρνει στην επιφάνεια τις βαθύτερες τάσεις και ορμές του ανθρώπου είναι δεδομένη, η "ηρωική" αντίληψη περί πολέμου δεν την αρνείται. Ίσα ίσα που ακριβώς γι'αυτό τον λόγο έχει ο πόλεμος την δυνατότητα να αποκτήσει μια ανώτερη διάσταση. Τα λουλούδια που γράφεις μάλλον από το μυαλό σου τα έβγαλες. Δεν "μοιράζεις λουλούδια" για να διατηρήσεις τον ηρωισμό σου, ορμάς και αντιμετωπίζεις με θάρος και ψυχρότητα τον θάνατο και την ανθρώπινή σου φύση.

Και κάτι τελευταίο. Επειδή εσύ είσαι ένας ψυχικά αστός μπουλούκος που το πιο επικίνδυνο πράγμα που έχεις κάνει στην ζωή σου είναι να φας μόνος σου την οικογενειακή μερίδα λουκουμάδες δεν σημαίνει πως όλοι ζούνε έτσι. Μπορεί κάποιος να μην έχει βρεθεί ποτέ κυριολεκτικά "στο πεδίο της μάχης" αλλά μια μικρή γευση μπορεί να την πάρει με πολλούς τρόπους.

Παρασκευή, 29 Οκτωβρίου, 2021

 
Ανώνυμος Ο/Η Ανώνυμος είπε...

ευτυχώς που ανοίχτηκε το εστιατόριο και τα brands και φάνηκε το αληθινό σας πρόσωπο πίσω από τις Hollywood Nazi φανφάρες
σας έχει σιχαθεί όλος ο χώρος

Παρασκευή, 29 Οκτωβρίου, 2021

 
Ανώνυμος Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Κατά την διάρκεια της γερμανικής επίθεσης, οι μαχητές του Ρούπελ παραδόθηκαν όταν πια είχε χαθεί κάθε ελπίδα.
Οι Γερμανοί στρατιώτες άφησαν τους έλληνες υπερασπιστές του οχυρού να φύγουν ανενόχλητοι, παρουσιάζοντας όπλα ως αναγνώριση του σθένους με το οποίο αντιστάθηκαν.
Αυτό προς απάντηση στον παραπάνω ανώνυμο, και όμως συμβαίνει κάποιες φορές ο αντίπαλος να αναγνωρίζει την ευψυχία με την οποία πολεμά ο αντίπαλος.
Και ο ίδιος ο Χίτλερ μάλιστα αναγνώρισε την μέχρις εσχάτων αντίσταση των Ελλήνων, καθώς είπε ότι από όλους όσους οι ναζί πολέμησαν μόνον οι Έλληνες επέδειξαν απαράμιλλη γενναιότητα.

Σάββατο, 30 Οκτωβρίου, 2021

 
ΑνώνυμοςΟ Αχιλλέας είπε...

Καλησπέρα παιδιά. Πολύ όμορφο το άρθρο σου Σταμάτη!
Μία γενική παρατήρηση για το σχόλιο του γκαρσονιού. Παιδιά με κάθε ειλικρίνεια το λέω. Έχω βαρεθεί! Έχω βαρεθεί να μην έχουμε σοβαρούς αντιπάλους.
Το ελληνικό παρακράτος βρίσκει κάθε αποτυχημένο ημίτρελο και τον καθιστά πρόσωπο του χώρου. Ο Νίτσε έλεγε ότι για να θεωρείς κάποιον εχθρό σου πρέπει να τον σέβεσαι έτσι ώστε όταν νικάει αυτός να νικάς και εσύ. Και όχι να τον σιχαίνεσαι. Εάν τον σιχαίνεσαι δεν τον θεωρείς όμοιο σου, άρα ούτε και εχθρό σου.
Και αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα της λέσχης. Δεν έχουμε εχθρούς! Θα ταχθεί κάποιος σοβαρός άνθρωπος εναντίον μας επιτέλους;

Κυριακή, 31 Οκτωβρίου, 2021

 

YAMATO 2199, ένα επικό έργο κινουμένων σχεδίων που μας φέρνει σε επαφή με τις καλύτερες στιγμές της ιαπωνικής παράδοσης

 

                                                     του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

 Όσοι νεορομαντικοί είμαστε άνω των σαράντα ετών σίγουρα θυμόμαστε μια ιαπωνική σειρά κινουμένων σχεδίων -με  την κακή μετάφραση από τους Αμερικανούς - με τίτλο Warriors of the Stars, στην οποία το διαστημικό θωρηκτό «Aργώ» έπρεπε να διασχίσει τον γαλαξία σε 365 ημέρες για να σώσει τη Γη από τη ραδιενέργεια των βομβών που έριξαν κάποιοι  εξωγήινοι εισβολείς. Αυτό το κινούμενο σχέδιο, ή αλλιώς anime, είναι ένα ακόμη δημιούργημα του Leiji Matsumoto, δημιουργού και του Captain Harlock, που στην αρχική του έκδοση αναφέρεται στη δεύτερη ζωή του θωρηκτού "Yamato", του οποίου το ναυάγιο μετατρέπεται σε διαστημόπλοιο από τους γήινους. Οι γήινοι ζουν πλέον κάτω από την επιφάνεια της γης αφού η ραδιενέργεια έχει κάνει την επιβίωση αδύνατη στην επιφάνεια (σας θυμίζει κάτι;).

Πρόκειται για ένα αριστούργημα πατριωτικής υπερηφάνειας που εμφανίστηκε στις ιαπωνικές οθόνες το 1974. Προφανώς, ο  εθνικισμός που αναγνώρισαν στο "Uchuu Senkan Yamato", δεν άρεσε  στους υπεύθυνους  του ραδιοτηλεοπτικού φορέα USA Syndication. Όπως δεν  άρεσε φυσικά και στους διαμορφωτές της κουλτούρας του ευρωπαϊκού κόσμου που έδρευαν στις ΗΠΑ. Συνεπώς το 1979 θεώρησαν καλύτερα να αφαιρέσουν κάθε αναφορά στην Ιαπωνία, «αμερικανοποιώντας» τη σειρά και εμφανίζοντάς την σε αυτή τη νέα εκδοχή στις οθόνες των ευρωπαϊκών χωρών.

Μέρος της άθλιας λογοκρισίας των Αμερικανών, εκτός από την αλλαγή όλων των ονομάτων, υπήρξε και η εξάλειψη κάθε αναφοράς στο σάκε (ο ρόλος του οποίου στην ιαπωνική κουλτούρα υπερβαίνει αυτόν του απλού αλκοόλ). Καθώς και οι περικοπές στις σκηνή της αρχικής εκδοχής, που δείχνει το ιστορικό τέλος του "Yamato", στις 7 Απριλίου 1945, σε μια προσπάθεια να φτάσει στην Οκινάουα και να πραγματοποιήσειεπίθεση αυτοκτονίας κατά του αμερικανικού στόλου: εξαφανίζεται  ακριβώς η σκηνή στην οποία ο διοικητής του "Yamato" , Kosaku Aruga, δένεται με την στήλη της πυξίδας για να βυθιστεί μαζί με το θωρηκτό.


Ευτυχώς στο ριμέικ της αρχικής σειράς, με τίτλο Yamato 2199, που ανατέθηκε στους σκηνοθέτες Akihiro Enomoto και Yutaka Izubuchi, η αρχική ιδεολογική τάξη αποκαταστάθηκε. Η σειρά έχει πατήσει σε κάθε εθνικιστική και παραδοσιακή πτυχή που είναι ήδη παρούσα στο έργο του Matsumoto, δημιουργώντας ένα επικό αριστούργημα ανάτασης κάθε ανδρικής αξίας: πατριωτισμός, ηρωισμός, αυταπάρνηση και πνεύμα θυσίας, θάρρος, σεβασμός στον εχθρό, αιώνιος αγώνας μεταξύ των μεγάλων αυτοκρατοριών που φιλοδοξούν στην παγκόσμια ειρήνη ενώνοντας όλα τα έθνη αλλά και φιλοδοξία για ανεξαρτησία μικρών χωρών. Με λίγα λόγια: τα πάντα, εκτός από την μιζέρια των σύγχρονων εκφυλιστικών  αξιών.

Η πλοκή του Uchuu Senkan Yamato 2199 ακολουθεί πιστά την αρχική ιστορία με την αφομοίωση ενός σκληρού πυρήνα επιστημονικής φαντασίας, που κάνει όλη την ιστορία εξαιρετικά αληθοφανή. Σε γενικές γραμμές, η πλοκή εστιάζει στην τελευταία προσπάθεια των γήινων να επιβιώσουν από την επίθεση που πραγματοποιήθηκε από την εμπροσθοφυλακή της αυτοκρατορίας Gamiras. Το κλειδί βρίσκεται σε μια μυστηριώδη τεχνολογία-δωρεά από τον  μακρινό πλανήτη  Iscandar, η οποία επιτρέπει στους γήινους να κατασκευάσουν ένα σχεδόν ανίκητο διαστημόπλοιο από το ναυάγιο του ιαπωνικού θωρηκτού Yamatο. Μαζί με την εξωγήινη τεχνολογία, οι Ισκανδαριώτες προσφέρουν στους επίγειους ένα σχέδιο: να σπάσουν  τον αποκλεισμό του  Gamiras, να φτάσουν στο Ισκαντάρ και να πάρουν εκεί μια αινιγματική μηχανή ικανή να αποκαταστήσει την αρχική ισορροπία στην επιφάνεια της Γης, η οποία έχει γεμίσει ραδιενέργεια από πυρηνικούς βομβαρδισμούς του εχθρού και τώρα έχει μετατραπεί σε  ραδιενεργή έρημο. Με ένα πλήρες ιαπωνικό πλήρωμα, το "Yamato" αποπλέει για τον Iscandar δείχνοντας αμέσως τις τεράστιες πολεμικές του δυνατότητες και ξεκινά τη διέλευση του γαλαξία υπό τη διοίκηση του ηλικιωμένου και αποφασισμένου διοικητή Jūzō Okita.

Από τα πρώτα κιόλας πλάνα το ριμέικ της σειράς Uchuu Senkan Yamato κάνει να  δακρύσουν τα μάτια των θεατών, είτε πρόκειται απλά για λάτρεις της επιστημονικής φαντασίας είτε για ρομαντικούς πατριώτες που εκτιμούν τις στρατιωτικές αξίες.

Μια θεαματική, απελπισμένη  μάχη γίνεται μεταξύ των υπολειμμάτων του διαστημικού στόλου της Γης και μιας ναυτικής μοίρας του Gamiras κοντά στον Πλούτωνα. Όλα τα πλοία φέρουν ιαπωνικά ονόματα και στο απόγειο της μάχης το αντιτορπιλικό "Yukikaze" θυσιάζεται για να καλύψει την υποχώρηση στο τελευταίο σωζόμενο θωρηκτό, το "Kirishima", ενώ το πλήρωμά του πηγαίνει σε βέβαιο θάνατο τραγουδώντας τον ύμνο του Διαστημικού Ναυτικού. Προφανώς μια στρατιωτική κατάληξη ιαπωνικού στυλ! Ατελείωτα δάκρυα, σκηνή που πρέπει να παρακολουθήσετε  με μεγάλη  προσοχή. Και αν αυτή είναι μόνο το «ορεκτικό», τα υπόλοιπα δεν πάνε  πολύ πίσω.


Ο Izubuchi, σεναριογράφος καθώς και σκηνοθέτης, έχει ανακατασκευάσει τον κόσμο της επιστημονικής φαντασίας του Matsumoto ρίχνοντας επίσης μια ματιά στην άλλη πλευρά της εχθρικής πλευράς, ζωγραφίζοντας με ζωντανά χρώματα τη γαλαξιακή αυτοκρατορία του Gamiras, με τον αρχηγό της (ή μάλλον, τον Führer, σωστή μετάφραση) του όρου Japanese sōtō) Abert Dessler. Κινητήρια δύναμη αποτελεί η φιλοδοξία του να επιτύχει την ενότητα του γαλαξία για να φέρει οριστική ειρήνη μεταξύ των πλανητών. Το τίμημα που πρέπει να πληρώσει για αυτό το όνειρο είναι ένα τίμημα - όπως διδάσκει η ιστορία - πολέμων, σφαγών, αδίστακτης αντιμετώπισης των άλλων αλλά και του εαυτού του.

Αλλά στην καλύτερη παράδοση των ιαπωνικών κινουμένων σχεδίων ο διαχωρισμός μεταξύ του «καλού» και του «κακού», νοουμένων με την εμπειρική έννοια και όχι με την πλατωνικά ρχετυπική, δεν είναι ποτέ ξεκάθαρος και στο Yamato 2199 ακυρώνεται εντελώς. Υπάρχουν μόνο δύο ασυμβίβαστοι λόγοι μεταξύ τους, αυτός των γήινων και αυτός των Γκαμιριάνων. Μια εκλεπτυσμένη ωριμότητα, σχεδόν άγνωστη στις δυτικές παραγωγές, αντικαθιστά την, ισοπεδωμένη στα νηπιακά επίπεδα ενός political correct ηθικολογικού μανιχαϊσμού, ηθική απόχρωση των δυτικών παραγωγών.

Το να δει κάποιος την σειρά αυτή στα ιαπωνικά, φυσικά με υπότιτλους, είναι κάτι που συνιστώ γιατί προσφέρει στα αυτιά  τους ταιριαστούς ήχους  της  γλώσσας των Yukio Mishima και Chuya Nakahara, ενός ποιητή που αναφέρθηκε αρκετές φορές στην σειρά. Επίσης, όπως προανέφερα, σε αυτή τη σειρά κινουμένων σχεδίων υπάρχουν πολύ σημαντικά πραγματολογικά στοιχεία: μάχες μεταξύ θωρηκτών, τελετές κηδείας για τους πεσόντες όπου επίσης τιμώνται εκείνες του εχθρού, στρατιωτικές πορείες, το γυναικείο προσωπικό με καμπύλες στα σωστά σημεία, φυσιολογικοί άνδρες και γυναίκες, διαστημικά υποβρύχια, τα εχθρικά καταδιωκτικά που μοιάζουν με τα Messerschmitt 262, πραξικοπήματα σε στυλ «επιχείρηση Valkyrie», στρατιώτες που τραγουδούν τον εθνικό ύμνο με δική τους πρωτοβουλία μπροστά στους ανωτέρους τους. Υπάρχουν, επίσης, όμορφες στολές,   ηρωικοί  θάνατοι στο πεδίο της τιμής, βολές από κανόνια που πέφτουν στις θωρακίσεις των διαστημοπλοίων με τρόπο εντυπωσιακό (δεν πειράζει αν δεν ακούτε τους ήχους στο διάστημα), χαρισματικοί ηγέτες, ο ιαπωνικός εθνικισμός και παραδοσιακοί χαιρετισμοί που δεν είναι αποδεκτοί σήμερα από τις φιλελεύθερες κοινωνίες.


Η κοσμική αντίστιξη ανάμεσα σε γαλαξιακές αυτοκρατορίες με αποστολή την υπεράσπιση ενός οικουμενικού πολιτισμού και σε μικρές ηρωικές πατρίδες που αγωνίζονται για την ανεξαρτησία τους, πραγματοποιείται πάνω σε έναν αισθητικά διαλεκτικό νοηματικό και εικαστικό τόνο που διεγείρει το νου και τις αισθήσεις του θεατή. Με λίγα λόγια, όλα είναι εκεί, εκτός από την σημερινή παρακμή της γνωστών επιτυχιών της 7ης τέχνης. Όσοι ζωντανοί, όσοι έχουν ακόμη το κουράγιο να στέκονται όρθιοι ανάμεσα στα ερείπια είναι σίγουρο ότι θα αγαπήσουν το ιαπωνικό αυτό έπος.  

Σχόλια:

 Ο/Η Ανώνυμος είπε...

να ξερες που με γύρισες

Τρίτη, 26 Οκτωβρίου, 2021

 
Ανώνυμος Ο Αχιλλέας είπε...

Yamato-damashii!!! 🇯🇵
Μόνο όμορφες σκέψεις μπορεί να προκαλεί αυτό το άρθρο. Μόνο θετικά συναισθήματα μπορεί να προκαλεί σε έναν ρομαντικό η προ-καπιταλιστική και προ-φιλελεύθερη Ιαπωνία του Ζεν Βουδισμού, του Tsunetomo, του Musashi, του Mishima, μέχρι και του δικού μας Λευκάδιου ο οποίος χαίρει τεράστιου σεβασμού στην Ιαπωνία καθώς θεωρήθηκε πιο Ιάπων και από τους Ιάπωνες. Πάντα τόσο όμορφα άρθρα να βλέπουμε!

Τετάρτη, 27 Οκτωβρίου, 2021

 
Ανώνυμος Ο/Η Ανώνυμος είπε...

H αυτοκρατορική Ιαπωνία, μέχρι την συντριβή και καθυποταγή της στο διεθνές σύστημα, υπήρξε λαμπρό παράδειγμα κράτους που φαινομενικά "εκμοντερνίστηκε" υιοθετώντας δυτική τεχνολογία αλλά κατάφερε παράλληλα να διατηρήσει σχετικά ανόθευτη την ιδιαίτερη ψυχή και παράδοσή του, καθώς και τις προ-νεωτερικές κανονιστικές αρχές του.

Rise on a perfumed breeze,
Fall in a rain of cherry blossom

Τετάρτη, 27 Οκτωβρίου, 2021

 

Η Hellas Verona Athens Club είπε...

Ριγη με πιανουν οταν βλεπω οτι υπαρχουν ακομη ρομαντικοι, οτι υπαρχουν ακομη παιδια μιας αλλης υπεροχης εποχης..αυτης πουδημιουργησε τασεις, μοδα, ρευνατα στα παντα...
Το βλέπω και το ξαναβλεπω, το εχω ολο και σαν σειρα και σαν ταινια, 3 τον αριθμο που συμπληρωνουν την υποθεση ολη...και παντα κλαιω στο τελος με την καταστροφη ....

Πέμπτη, 28 Οκτωβρίου, 2021

 

Noble Savage

      

Το περιστατικό της καταδίωξης κλεφτών τσιγγάνων από αστυνομικούς που ολοκληρώθηκε με τραγική κατάληξη έγινε θέμα πολιτικών αντιπαραθέσεων κατά τις τελευταίες μέρες. Ασφαλώς δεν έχασαν την ευκαιρία να παραθέσουν τις αναλύσεις τους γνωστοί δημοσιολόγοι του ακροδεξιού «(ψευδο) νεοεθνικιστικού» διαδικτύου. Ανάμεσα στα όσα έγραψαν ήταν και ότι μεγάλη ευθύνη για αυτές τις παθογένειες του ευρωπαϊκού δημόσιου βίου έχει ο Ρομαντισμός!!! Η σκέψη τους ήταν η εξής:

Η ρομαντική λογοτεχνία και σκέψη υιοθέτησε το σχήμα του «ευγενούς αγρίου» ως ιδεολογικού προτύπου αντιτιθέμενου στον ορθολογικό αστισμό του φιλελευθερισμού. Το πρότυπο του «ευγενούς αγρίου», πέρα από τις γνωστές εκδοχές του βάρβαρου πολεμιστή, του περιπλανώμενου κλπ, σε ορισμένες εκδοχές έχει εκφραστεί και μέσω της εξιδανικευμένης μορφής του τσιγγάνου ως ενός οριενταλικού τύπου ανθρώπου που ζει στην φύση χωρίς αστικές δεσμεύσεις. Υπάρχουν σε μυθιστορήματα, σε κινηματογραφικά έργα και σε τραγούδια τέτοια παραδείγματα.

Οι «νεοεθνικιστές» δημοσιολόγοι καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι οι ρομαντικοί εξοικείωσαν το ευρωπαϊκό κοινό με το λογοτεχνικό οριενταλικό πρότυπο του τσιγγάνου, γι’ αυτό οι κοινωνίες δεν εξεγείρονται ενάντια στην προνομιακή μεταχείριση αυτής της μειονότητας από την εξουσία. Αναφέρουν, μάλιστα, και κάποια κείμενα, αλλά και δημιουργούς, ως παραδείγματα. Ξεχνούν, όμως, να αναφέρουν πολλούς ακόμη. Ξεχνούν για παράδειγμα τον Κωστή Παλαμά. Μάλλον γιατί ακόμη δεν έχουν προλάβει να τον περιλάβουν στον προβοκατόρικο μηχανισμό αποδόμησης του ελληνικού εθνικισμού και μετασχηματισμού του σε ακροδεξιά ουρά του φιλελευθερισμού, που έχουν στήσει εδώ και κάποια χρόνια.

Όπως επίσης ξεχνούν να αναφέρουν ότι η λογοτεχνική-καλλιτεχνική εικόνα του τσιγγάνου, πέρα από την εκδοχή του οριενταλικού «ευγενούς βάρβαρου», έχει αποκτήσει και άλλα ερμηνευτικά σχήματα τα οποία δεν είναι καθόλου κολακευτικά και βασίζονται επίσης σε στερεότυπα. Ο τσιγγάνος ως μίζερος ή ως εγγενώς αστείος, όπως ο Ταμτάκος για παράδειγμα.    

Εμείς αυτή την φορά θα δείξουμε διαλλακτικές διαθέσεις προς τους «νεοεθνικιστές» δημοσιολόγους της φιλελεύθερης άκρας Δεξιάς. Εντάξει παιδιά, θα λάβουμε υπόψη αυτή την βαρυσήμαντη ανάλυση που παραθέσατε. Αλλά σας προειδοποιούμε ότι αν η αστυνομική αντιμετώπιση των τσιγγάνων αποκτήσει την προσδοκώμενη ένταση μπορεί στο τέλος να σας βγει σε κακό. Πως είστε σίγουροι ότι θα καταφέρουν να διακρίνουν οι αστυνομικοί κάποιους θαμώνες εστιατορίων, ορισμένους «νεοεθνικιστές» ή ακόμη και επικεφαλής κομμάτων που υποστηρίζετε από τους τσιγγάνους;


Σχόλια:
Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Τι γνώμη έχετε για το Star Wars;;;;

Τετάρτη, 27 Οκτωβρίου, 2021

 
Ανώνυμος Ο Αχιλλέας είπε...

Οι Ρομαντικοί φταίνε για την ευνοϊκή αντιμετώπιση του συστήματος απέναντι στους τσιγγάνους; Το ακούσαμε και αυτό...
Κάτι τέτοιο να φανταστώ ότι ξεκινάει από το πόσο πολύ έχουν μελετηθεί ρομαντικά έργα; Από ποίους; Από αριστερούς που διαβάζουν αποκλειστικά βιβλία από αριστερούς/αριστεριστές ή από δεξιούς που έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν διαβάζουν;

Τετάρτη, 27 Οκτωβρίου, 2021

 

Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...

Ανώνυμε, σε όσους προτιμούν την επιστημονική φαντασία είναι περισσότερο αρεστό, σε όσους προτιμούν την επική φανταστική λογοτεχνία ή την λογοτεχνία τρόμου μπορεί να αρέσει πιο συγκρατημένα. Το ίδιο και σε εμάς. Σε άλλα μέλη αρέσει πολύ, σε άλλα όχι. Στους περισσότερους αρέσει η παλιά τριλογία.
ΥΓ. Να μην περιμένουν τα γκαρσόνια από εμάς ότι θα επιβάλουμε "στρατευμένο γούστο" με δογματική μεμψιμοιρία.

Αχιλλέα, αυτοί που κάνουν τέτοιες αναλύσεις έχουν περάσει απο όλο το φάσμα των μοδάτων ιδεών. Ξεκίνησαν μαρξιστές στην αυγή της μεταπολίτευσης και κατέληξαν φιλελέ ακροδεξιοί. Ένα πράγμα κράτησαν σταθερό. Την αφοσίωση στις πρεσβείες (όχι της Παναχράντου).

Ανώνυμε, αυτές τις ερμηνείες περί αθιγγανισμού τις παραθέτουν τα ιστολόγια των ανθρώπων που -κάποιοι από το συνάφι σας- αποκαλούν "μυξιάρηδες". Μη θυμώνεις με το Σταμάτη. Παντού μπροστά σου τον βλέπεις;

Τετάρτη, 27 Οκτωβρίου, 2021

 
Ανώνυμος Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Σε ποια ιστολόγια;

Παρασκευή, 29 Οκτωβρίου, 2021

 

Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...

Μην τους κάνουμε και διαφήμιση.

Βασικές πληροφορίες: "νεοεθνικιστκός" κόμβος-ιστολόγιο στο οποίο ο διαχειριστής αρθρογράφος φιλοξενεί παράλληλα με τα δικά του άρθρα και εκείνα των πιο γνωστών εκφραστών της νεοεθνικιστικής Δεξιάς στην Ελλάδα.

Αυτά αρκούν προς το παρόν.

Παρασκευή, 29 Οκτωβρίου, 2021

 

Παρουσίαση της κινηματογραφική ταινίας Dune

                                                              Σταμάτης Μαμούτος

Προτείνω στους αναγνώστες μας να δουν την ταινία Dune, του σκηνοθέτη Ντενί Βιλνέβ. Χωρίς ενδοιασμούς και δεύτερες σκέψεις. Πρόκειται για μια από τις καλύτερες ταινίες επιστημονικής φαντασίας της εποχής μας, η οποία προβάλλεται αυτές τις μέρες στους κινηματογράφους.

Ο Βιλνέβ, στο πρώτο μέρος της δεύτερης κινηματογραφικής μεταφοράς του σημαντικού μυθιστορήματος του Φρανκ Χέρμπερτ, παραδίδει μαθήματα σκηνοθεσίας. Εκπληκτικές εικόνες, υπομονετική και στιβαρή φιλμική αφήγηση, ατμοσφαιρική φωτογραφία, αξιοθαύμαστη ένταξη της φαντασμαγορικής σκηνογραφίας στα σκηνοθετικά κάδρα, δυνατές ερμηνείες. Ανοιχτά μεγάλα πλάνα που θυμίζουν αγαπημένα western και αλλεπάλληλα γκρο πλαν τα οποία εστιάζουν με ανάγλυφη λεπτομέρεια στην ερμηνευτική δεινότητα των προσώπων. Τι άλλο να περιμένει κανείς από μια ταινία;


Το  Dune του Βιλνέβ είναι επικό και γοτθικά ατμοσφαιρικό. Είναι ένα sci fi κινηματογραφικό έργο από εκείνα που απολαμβάναμε σε περασμένες εποχές. Προφανώς η κινηματογραφική ταινία δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να καλύψει την θεματική πληρότητα του βιβλίου. Αλλά το σενάριο καταφέρνει, τουλάχιστον, να αντανακλά τους βασικούς αρμούς της υπόθεσης του μυθιστορήματος. Και, μάλιστα, έχοντας ως αφετηρία ένα καταιγιστικό setup που εισάγει τον θεατή μέσα σε λίγα πλάνα στην κοσμογονία ενός μυθικού σύμπαντος.

Στο πεδίο των ερμηνειών η Φέργκιουσον είναι απλά τέλεια στον ρόλο της μητέρας του Πωλ Ατρείδη. Ο Τιμοτέ Σαλαμέ γίνεται ένα ερμηνευτικό εργαλείο που ο Βιλνέβ και το επιτελείο του αναδεικνύουν με τον κατάλληλο τρόπο στον ρόλο του Πωλ. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί εξίσου καλοί. Ακόμα και ο Τζέησον Μομόα δίνει βάθος σε έναν από τους γνωστούς «ματσό» ρόλους του. 

Όσον αφορά τα μηνύματα και τους αισθητικούς συμβολισμούς της ταινίας αν εξαιρέσουμε την επιταγή της πολυφυλετικής σύνθεσης του καστ που ακολούθησε η ομάδα του Βιλνέβ στην διανομή των ρόλων, κατά τα άλλα ικανοποιούν στο έπακρο τις απαιτήσεις εμάς των νεορομαντικών. Το πολεμικό ιδεώδες γίνεται μέρος της αφήγησης. Τόσο με επιβλητικούς στρατιωτικούς σχηματισμούς, οι οποίοι αποδίδουν παραδοσιοκρατικού ύφους χαιρετισμούς στους ηγέτες, όσο και με την άγρια κουλτούρα των ατάκτων καταδρομικών ομάδων της ερήμου. Η παραδοσιοκρατικά ρομαντική προσέγγιση της διοικητικής φιλοσοφίας παρουσιάζεται ως αντίπαλο δέος στον υλιστικά κτηνώδη κυνισμό της ωφελιμιστικής εξουσίας. Ο σεβασμός των αριστοκρατικών ηγετών στην παράδοση μεταφέρεται στους θεατές μέσα από μια αρχετυπικά ρομαντικού ύφους σκηνή κατά την οποία ο Πωλ μυείται από τον πατέρα του στις βασικές αρχές της πολιτικής σκέψης, σε έναν περίπατό στο νεκροταφείο ανάμεσα στους τάφους των προγόνων τους. Οι νοηματικές αλληγορικές των Ατρειδών αντιστοιχούν με θέματα παρμένα από την αρχαία ελληνική ιστορία. Οι ευγονικές επιλογές στην γενεαλογική ανάδειξη του εκλεκτού. Το άδοξο τέλος του προδότη. Όλα αυτά τα στοιχεία του μυθιστορήματος προσφέρονται στον θεατή δίχως τον φόβο της πολιτικής ορθότητας (στο πρώτο μέρος της ταινίας, τουλάχιστον).

Αν υπάρχει ένα ερωτηματικό είναι η μουσική επένδυση. Πρόκειται για εξαιρετική μουσική που αποτελεί ένα μίγμα κλασικής και electro goth, ικανό να σκορπίσει στις καρδιές των θεατών ρινίσματα υποβλητικού τρόμου. Έχω μια ένσταση ωστόσο η οποία αφορά τις electro επιρροές της. Πρόκειται για μια επιλογή η οποία συνδέει την ταινία με τις μουσικές συνθήκες της εποχής μας.  Αλλά σε όσους ελπίζουμε ότι κάποτε ο μέσος άνθρωπος θα αξιολογήσει την ηλεκτρονική μουσική και τις υπόλοιπες φιοριτούρες της γελοίας μας εποχής με την αυστηρότητα που τους πρέπει, είναι σαφές ότι αυτό το στοιχείο θα βαρύνει την ταινία στο μέλλον. Αν σε είκοσι χρόνια θελήσουν οι νεότερες γενιές να απολαύσουν το έπος που σκηνοθέτησε ο Βιλνέβ ο ήχος αυτός ενδεχομένως να ακούγεται παράξενος. Όπως θα ακουγόταν σε εμάς παράξενο κάτι αντίστοιχο σε παλαιότερες ταινίες που απολαμβάνουμε σε θερινά σινεμά. Πόσο μάλλον στην συγκεκριμένη ταινία που το soundtrack αποτελεί, σε πολλά σημεία, οργανικό μέρος της αφήγησης.

Καταληκτικά πρόκειται για μια υπέροχη ταινία την οποία οι αναγνώστες της λογοτεχνίας του φανταστικού, και ιδίως οι νεορομαντικοί, θα απολαύσουν.


ΥΓ1. Υποθέτω ότι είναι ευρέως γνωστό αλλά το υπενθυμίζω μιας και το θέμα του προηγούμενου άρθρου ήταν οι Iron Maiden. Το τραγούδι «To Tame A Land» που συμπεριλήφθηκε στον δίσκο Piece Of Mind αφορά το Dune. Φαίνεται ότι οι Maiden είχαν ζητήσει την άδεια του Χέρμπερτ να δώσουν τον τίτλο του βιβλίου του στο συγκεκριμένο τραγούδι. Ωστόσο εκείνος αρνήθηκε γιατί δεν του άρεσε η rock. Η τελική λύση που βρέθηκε ώστε να συμπεριληφθεί το τραγούδι στον δίσκο, δίχως να υπάρξει νομικό ζήτημα με τα πνευματικά δικαιώματα, ήταν να αλλάξει ο τίτλος του.


ΥΓ2. Μια απ’ τις θεματικές του Dune που αναδεικνύει ο Βιλνέβ στην ταινία του είναι η αποτίμηση της προδοσίας. Το έργο ακολουθεί την παραδοσιακή πρόσληψη της αξιολόγησης αυτής της συμπεριφοράς. Στους παραδοσιακούς πολιτισμούς της Ευρώπης (και ασφαλώς όχι μόνο σε αυτούς) η προδοσία θεωρείτο όνειδος. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι το όνομα Εφιάλτης απέκτησε την γνωστή συμβολική του δυναμική στην διαχρονία της ελληνικής ιστορίας. Όπως και εκείνο του Ιούδα σε ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο.

Στα ήθη των αρχαίων και των μεσαιωνικών πολιτισμών, αλλά και σε μεταγενέστερες περιόδους, η προδοσία αποτιμούνταν ως αίσχιστη πράξη. Στις λαϊκές και τις λογοτεχνικές αφηγήσεις ο προδότης είχε συνήθως κακό τέλος. Ή, μάλλον, παρουσιαζόταν με τον κατάλληλο τρόπο ώστε να τονίζεται το άσχημο τέλος του. Ο προδότης, εκείνος που έβαζε το προσωπικό όφελος υπεράνω των όρκων, των αξιών, των παρατάξεων και των κοινοτικών δεσμών, έπρεπε να έχει επώδυνα δυσάρεστη κατάληξη.


Αυτή η επιλογή των αφηγήσεων είχε ηθικοπλαστικό χαρακτήρα. Λειτουργούσε στις συνειδήσεις ως παράδειγμα και θεμελίωνε την οργάνωση της κοινότητας σε ένα πλαίσιο αξιών που απαξίωνε και τιμωρούσε αυτή την συμπεριφορά. Η αρνητική εννοιολόγηση της προδοτικής πράξης συνέχισε να διαιωνίζεται σε λογοτεχνικά κείμενα ως τις μέρες μας. Αλλά η ιστορική πραγματικότητα αναδομήθηκε σε διαφορετικά αξιακά πλαίσια κατά την νεωτερική εποχή.

Ο ιδεολογικά κυρίαρχος φιλελευθερισμός αξιολόγησε τον ιστορικό-κοινωνικό βίο και τις πρακτικές του με ωφελιμιστικά και αγοραία κριτήρια. Όπως ήταν αναμενόμενο η προδοσία δεν ήταν δυνατόν να αξιολογηθεί με την παραδοσιακή της έννοια σε ένα περιβάλλον ελεύθερης αγοράς, όπου οι κώδικες αξιών των παραδοσιακών πολιτισμών δεν είχαν θέση. Εκ των πραγμάτων η συμπαγής αρνητικότητα της έννοιας του «προδότη» άρχισε να χαλαρώνει όσο η ιστορική περίοδος της νεωτερικότητας προχωρούσε.

Σήμερα, στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας, η εγχώρια ελίτ εξουσίας σε συνέργεια με τις μεγάλες δυνάμεις που ελέγχουν την πολιτική ζωή του τόπου έχουν επενδύσει σε αυτό που ο Νίτσε αποκαλούσε αντιστροφή των αξιών. Και η έννοια του προδότη βρίσκεται στο επίκεντρό της. Νομίζω ότι δεν πρόκειται για μια απλή εξέλιξη της ήδη υπάρχουσας παγκόσμιας τάσης.


Στην Ελλάδα της κρίσης των μνημονίων οι αντοχές των αρμών του συστήματος εξουσίας δοκιμάστηκαν. Η πίεση που ασκήθηκε εκ των αγανακτισμένων λαϊκών στρωμάτων, από τα τέλη της δεκαετίας του ’00 μέχρι τα μέσα εκείνης του ’10, ήταν ικανή να δονήσει το συστημικό οικοδόμημα. Το σύστημα εξουσίας, σε εκείνη την δύσκολή περίοδο, έψαχνε συμμάχους ακόμη στα πολιτικά καλάθια των αχρήστων. Αυτό συνιστούσε μια μοναδική ευκαιρία για τους πολιτικούς προδότες να απαρνηθούν επιδερμικές ταυτότητες και να ενσωματωθούν στην καρδιά του εξουσιαστικού συστήματος, κάνοντας την καριέρα που ενδόμυχα ονειρεύονταν.

Αλλά πέρα από αυτή την προφανή πρακτική συναλλαγή, ανάμεσα σε τέτοιους πολιτικούς και στο σύστημα εξουσίας, οι επικοινωνιακοί μηχανισμοί της φιλελεύθερης ελίτ εργάστηκαν και στο πεδίο των ιδεών. Και μάλιστα κατάφεραν να ανατρέψουν την παραδοσιακά διαμορφωμένη εικόνα της έννοιας του προδότη. Προβάλλοντας με διαδοχικές επικοινωνιακές ριπές την επιτυχή κατάληξη τέτοιων πολιτικών, ανέτρεψαν την παραδοσιακή -αρνητικά φορτισμένη- αξιολόγηση της εν λόγω έννοιας που ασκούσε ακόμη κάποια επιρροή σε κοινωνικές  ομάδες.


Πλέον, πολιτικοί όπως οι Βορίδης, Γεωργιάδης κλπ, που απαρνούνται τις προγενέστερες δημόσιες κρίσεις τους για πρόσωπα και καταστάσεις και προβαίνουν σε ολική αντιστροφή των (προβαλλόμενων κάποτε ως) θεμελιωδών τους αξιών, ανταμείβονται ακόμη πιο πλουσιοπάροχα κι από τους παλαιότερους πιστούς του καθεστώτος. Η απάρνηση και η συνακόλουθη αντιστροφή των αρχικών αξιών κατέστη σίγουρη επικερδής πρακτική. Και όλοι αντιλαμβανόμαστε τι σημαίνει αυτό σε μια πολιτική πραγματικότητα όπου τα πάντα αποτιμούνται με όρους υλικού, απτού κέρδους.

Πλέον η προδοσία έχει εγκαθιδρυθεί ως αποδεκτή πολιτική εφαρμογή στην Ελλάδα και λίγο ακόμη καιρό χρειάζεται ώστε να ριζώσει στην βάση της κοινωνικής κουλτούρας ως αποδεκτό «ήθος».

Εικόνα 2:Maxime_Desmettre

Eικόνες 3: Henrik_Sahlstrom

Εικόνα 4:Mark Molnar 2

Σχόλια:

Ανώνυμος Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Παρακαλώ τον Αδελφό Σταμάτη να κάνει αναφορά στην πρώτη ταινία Dune του 1984, με την εξαιρετική μουσική και το πλήρως λευκό καστ. Την είδα προτού παρακολουθήσω την νέα εκδοχή στο σινεμά και εντυπωσιάστηκα.

Παρασκευή, 22 Οκτωβρίου, 2021

 
Ανώνυμος Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Απορώ φίλε ανώνυμε, εκτός ίσως από την μουσική, τι άλλο σου άρεσε. Μιλάμε για μια άθλια ταινία, την χειρότερη του (κατά τ'άλλα εξαιρετικού κατ'εμέ) David Lynch. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης έχει δηλώσει πολλάκις ότι η ταινία αυτή είναι μαύρη σελίδα στην καριέρα του.

Παρασκευή, 22 Οκτωβρίου, 2021

 
 Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Ο ρομαντικοί της ΦΛΕΦΑΛΟ πώς ακριβώς ορίζουν τις έννοιες καλό και κακό?

Παρασκευή, 22 Οκτωβρίου, 2021

 
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...

Tις έννοιες καλό και κακό, όσον αφορά το ηθικό τους φορτίο, τις αντιλαμβανόμαστε όπως κάθε ιδεαλιστής. Όπως μας δίδαξε ο Πλάτωνας και οι νεοπλατωνιστές που τον μεταλαμπάδευσαν στις χριστιανικές κοινωνίες.

Στην ερμηνεία της αισθητικής τους υπόστασης μπορεί να παίξουμε με τους όρους. Για παράδειγμα οι ρομαντικοί λογοτέχνες χρωμάτιζαν σε κάποιες περιτώσεις το "κακό" με μια επαναστατική χροιά. Το παρουσίαζαν ως γνώρισμα ανυπακοής σε μια αστικά συμβιβασμένη νόρμα. Όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο Κρίστοφερ Λι "παίζω τον ρόλο του κακού γιατί είναι πολύ πιο ενδιαφέρον".

Πέρα από την ρομαντική αισθητική απόχρωση που αποσκοπεί στην ανατροπή της αστικής συνθήκης, στο καθαρά ηθικό μέρος επαναλμβάνουμε ότι αντιλαμβανόμαστε το καλό και το κακό με όρους απόλυτα διευκρινισμένους. Όπως μας διδάσκει ο ιδεαλισμός και ο χριστιανισμός.

Ανώνυμε, μας διαβάζει ο Σταμάτης. Ας πράξει τα δέοντα.

Παρασκευή, 22 Οκτωβρίου, 2021

 
Ανώνυμος Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Καλώς αναμένω

Σάββατο, 23 Οκτωβρίου, 2021

 
 Ο Σταμάτης είπε...

Γεια σας παιδιά. Ανώνυμε μην περιμένεις να κάνω άμεσα παρουσίαση της ταινίας που προτείνεις. Για να γίνει κάτι τέτοιο πρέπει να την ξαναδώ. Αν την φέρουν σε θερινά του χρόνου, ναι. Αλλά τώρα, εφόσον δεν έχω το dvd και δεν είμαι καλός σε χρήση site για να την κατεβάσω -ούτε έχω το χρόνο να το κάνω- είναι δύσκολο να γίνει αυτό που ζητάς. Πάντως η εικόνα που έχω στο νου μου είναι παρόμοια με αυτή του παιδιού που σχολίασε παραπάνω. Θυμάμαι ότι δεν με είχε εντυπωσιάσει όταν την είδα.

Κυριακή, 24 Οκτωβρίου, 2021

 
Ανώνυμος Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Καλώς, εντάξει Σταμάτη

Δευτέρα, 25 Οκτωβρίου, 2021

 
 Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Έχουν μπερδευτεί οι φλεφαλοτες και πρέπει κάπως να ξεμπερδευτούν. Από πότε η υπακοή, η "αμαρτία", η σιωπή και άλλα τέτοια τσιτάτα τα οποία διδάσκουν οι απλυτοι καλόγεροι στα μοναστήρια συμβαδίζουν με την παρόρμηση, την συγκρουσιακή νοοτροπία και την ηρωική κουλτούρα μάχης του heavy metal? Από πότε ο ερωτισμός των ιδεαλιστών της ιστορίας που δεν αρκούνταν ποτέ συνήθως στην μια γυναίκα συμβαδίζει με την χριστιανική δαιμονοποίηση του σώματος? Ότι ακριβώς λέει η συμβιβασμένη αστική ηθική λέει και ο χριστιανισμός. Είστε ιδεολογικά ανερμάτιστοι κύριοι ή μάλλον τυχοδιώκτες πολιτικάντηδες και ας μας το παίζετε άναρχοι.

Σάββατο, 23 Οκτωβρίου, 2021

 Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Ρε τον κακομοίρη τον εστιάτορα που έχει μπλέξει. Ψιτ σεφ, το τραγούδι Crusader των Saxon το γνωρίζεις; Τους στίχους του τραγουδιού Alexander the Great των Iron Maiden; Το όνομα Alice Cooper σου θυμίζει κάτι. Εκείνο του Lawless; Το συγκρότημα Warlord, το έχεις ακουστά;
Στην ΑΒ σε έχω 😂 γυφτάκο, μη φοβηθείς από τώρα. Για την σύνδεση που έκανες ανάμεσα στην παρορμητική κουλτούρα μάχης του heavy metal με τον Χριστιανισμό είναι αυτά.

Σάββατο, 23 Οκτωβρίου, 2021

Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...

Γκαρσόν, φτιάξε καμία σούπα και άσε την φιλοσοφική και θεολογική ανάλυση γιατί προκαλείς το γέλιο. Ο χριστιανισμός δεν ήτανμόνο δόγμα των μοναστηριών και του κλήρου. Έγινε θρησκευτικό βίωμα και λαϊκή κουλτούρα όλων των λαών της Ευρώπης. Ή συγκρουσιακή νοοτροπία υπάρχει στις σταυροφορίες και σε όλη την μεσαιωνική και τη μεταγενέστερη ιστορία της Ευρώπης. Η "δαιμονοποίηση" του σώματος χωρά πολλή συζήτηση. Μάλλον προς τα καλβινιστικά πρότυπα του πολιτικού συστήματος που εκπροσωπείς πρέπει να την αναζητήσεις. Όχι πάντως στα κλασικίζοντα έργα που κοσμούν την Ιταλία, ούτε και σε πολλές ακόμη περιπτώσεις της χριστιανικής τέχνης.

Στα του heavy metal ας μην εισέλθουμε καλύτερα. Θα σου αναφέρω συγκροτήματα και στίχους με χριστιανικό περιεχόμενο που θα σου φύγουν τα κουτάλια. Μην μπλέκεις με πράγματα που δεν ξέρεις, όπως το metal, ο εθνικισμός κλπ.

Σάββατο, 23 Οκτωβρίου, 2021

 
Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Ποια κλασικίζοντα έργα της Ιταλίας μιλάς για την καθολική παράδοση που δεν έχει σχέση με εμάς. Οι εικονογραφίες της ανατολικής εκκλησίας απεικονίζουν μουχλιασμένους, άπλυτους, σκυθρωπούς, καχεκτικούς ερημίτες. Καμία σχέση με τις ρομαντικές απεικονίσεις του γυμνού, του ήρωα πολεμιστή και τις απεικονίσεις του ρωμαλέου ανδρισμού στην αρχαιότητα. Εν πάσει περίπτωση το ζήτημα μας ήταν η ηθική όχι η αισθητική. Η χριστιανική ηθική περί καλού και κακού δεν έχει σχέση με την Πλατωνική έννοια του Αγαθού που σημαίνει άριστο δηλαδή δίκαιο. Το δίκαιο πάλι δεν έχει σχέση με την χριστιανική έννοια περί δικαίου. Σταματήστε να γλείφετε ακροδεξιά αρχιδια διότι δεν πρόκειται να γίνετε ποτέ τίποτα. Επίσης σταματήστε να τσουβαλιάζετε κόσμο με εστιάτορες, ταβερνιάρηδες και άλλες διαδικτυακές γκρούπες.

Σάββατο, 23 Οκτωβρίου, 2021

 Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Την χριστιανική δαιμονοποίηση του σώματος; Αν είναι δυνατόν! Πότε έγινε αυτό;
Η δαιμονοποίηση του σώματος, αν εννοείς το 'ου μοιχεύσεις', είναι εβραϊκή επιταγή, τον οποίο εβραϊκό κώδικα ο Χριστός κατήργησε, άλλο το τι έκανε μετά η Εκκλησία, η οποία ενσωμάτωσε στο αρχαιελληνικής φύσεως και προελεύσεως κήρυγμα του Χριστού, την θρησκεία του Γιαχβέ.

Ο Χριστός πάντως φίλε δεν ήρθε στην Γη για να μας πει να κάτσουμε φρόνιμα, αν διαβάσεις προσεκτικά τα Ευαγγέλια, και θα σε συμβούλευα να διαβάσεις και τα Γνωστικά, στα οποία υπάρχει πολύ μεγαλύτερος χώρος ερμηνειών και φιλοσοφικών αναζητήσεων των λεγομένων Του.
Ο Χριστός αν ήθελε θα μπορούσε να είναι πολιτικός ηγέτης του Ισραήλ. Αντίθετα, οι εβραίοι τον βρίζουν με τους χειρότερους χαρακτηρισμούς στο ιερό τους Ταλμούδ.

Το πώς ερμηνεύει τα όσα κύρηξε επομένως η κεφαλή της Εκκλησίας, είναι θέμα συμφερόντων ή και εκβιασμών αν θες.
Υπάρχουν οι ιερείς τραγόπαππες αυτοί που μας λένε να είμαστε υπάκουοι απέναντι στην εξουσία και να μπαίνουμε μέσα στους ναούς με μάσκες σήμερα, με κορωνοπάσο αύριο, υπάρχουν και αυτοί που ορθώνουν το ανάστημά τους απέναντι σε όλα αυτά.
Τα πάντα στην ζωή, ειδικά τα του σήμερα, είναι μια προσομοίωση του 'ο Χριστός ξανασταυρώνεται' αν το έχεις διαβάσει.
Υπάρχουν οι κάθε λογής παπα-Γρηγόρηδες, και υπάρχουν και οι δεσποτάδες που είναι δίπλα στον κάθε Μανολιό.

Φιλικά,

Κυριάκος

ΥΓ: Ίσως η καλύτερη σειρά όλων των εποχών στην ελληνική τηλεόραση το 'ο Χριστός ξανασταυρώνεται' και από έναν τεράστιο σκηνοθέτη, τον Βασίλη Γεωργιάδη. ίσως θα έπρεπε να κάνετε κάποια στιγμή ένα αφιέρωμα.

Σάββατο, 23 Οκτωβρίου, 2021

 
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...

Ανώνυμε που αναφέρεις "Καμία σχέση με τις ρομαντικές απεικονίσεις του γυμνού, του ήρωα πολεμιστή και τις απεικονίσεις του ρωμαλέου ανδρισμού στην αρχαιότητα" αν δεν γνωρίζεις ιστορία της τέχνης πρώτα να διαβάσεις και μετά να σχολιάζεις. Αυτό που περιγράφεις είναι κλασικισμός και όχι Ρομαντισμός. Ποιους "γυμνούς ήρωες της αρχαιότητας" και βλακείες αναφέρεις; Ο Ρομαντισμός, τόσο στα εικαστικά όσο και στην πολιτική ιδεολογία, πρόκρινε την ενότητα των αρχαίων-μεσαιωνικών και νεότερων λαϊκών παραδόσεων των ευρωπαϊκών εθνών. Αν υπήρχε κάποια αρχαία εποχή που έδωσε έμφαση ήταν στην μυθική προκλασική αρχαιότητα. βεβαίως έδωσε και μεγάλη εμμμφαση στον μεσαίωνα. Στις μη ορθολογικές και μη δημοκρατικές εποχές, ας το πούμε χοντρικά.

Στα εικαστικά του σχήματα ισορρόπησε ανάμεσα στην καθαρή μορφή του κλασικισμού (που περιγράφεις) και στην πλήρη αμορφία της μοντέρνας τέχνης. Ήταν ένας μέσος δρόμος που και μορφές απεικόνιζε και τις σκοτεινές ατμόσφαιρες, τις ελλείψεις και τους υπαινιγμούς (ανάμεσα σε αυτές και πολλές μουχλιασμένες μορφές, σύμφωνα με τη δική σου ορολογία) καθιέρωσε.
Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εμείς δεν αναγνωρίζουμε την αξία της κλασικής-νεοκλασικής τέχνης (παγανιστικής ή χριστιανικής).

Διάβασε ένα βιβλίο για τον Ρομαντισμό και έλα μετά να συζητήσουμε. Έχουμε πολλά να σου προτείνουμε αν θες.

Στα υπόλοιπα ποιος σου είπε ότι ήταν το θέμα μας αυτό που αναφέρεις; Μπήκατε να γράψετε την ανοησία σας για τη σχέση του Ρομαντισμού με το metal και τον χριστιανισμό και σας απάντησα. Ακόμη και σε αυτό που θέτεις αναφέρθηκα στους νεοπλατωνικούς. Η οντολογία του χριστιανισμού είναι ένας Πλάτωνας με ανατολικούς αφηγηματικούς μετασχηματισμούς (Αυγουστίνος) και η εμπειρική του ηθική ένας Αριστοτέλης μεταφρασμένος σε όρους δόγματος (Ακινάτης και ανατολικοί πατέρες). Βλέπεις στη Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ δεν είμαστε δογματικοί "ταλιμπάν" αλλά Έλληνες που ακολουθούν την ιστορική θρησκευτική παράδοση του έθνους (όχι όλοι,υπάρχουν και εθνικοί ανάμεσά μας).

Σάββατο, 23 Οκτωβρίου, 2021

 Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Ανώνυμε σου συνιστώ να μην σχολιάζεις θέματα που δεν γνωρίζεις γιατί γίνεσαι ρεζίλι. Ο (όντως σπουδαίος) Νίτσε έλεγε ότι ο χριστιανισμός είναι πλατωνισμός για τις μάζες και είχε απόλυτο δίκιο (ασχέτως αν το εννοούσε υποτιμητικά, εφόσον ήταν αντίθετος με τον Πλάτωνα και την φιλοσοφία του). Πολλοί από τους μεγάλους πατέρες της Ορθοδοξίας είχαν σημαντικές νεοπλατωνικές επιρροές, αν δεν ήταν και οι ίδιοι νεοπλατωνιστές (βλ Διονύσιο Αρεοπαγίτη). Η ορθόδοξη θεολογία αλλά και ασκητική έχει τα θεμέλια και την βάση της στην νεοπλατωνική παράδοση.

Ούτε εσύ καταλαβαίνεις τι γράφεις για το Αγαθό και το δίκαιο. Φαίνεται ότι δεν έχεις διαβάσει καν Πλάτωνα. Διάβασε να μάθεις ότι το "Αγαθό" είναι αυτό που χορηγεί στα όντα την αλήθεια και την ουσία τους, ενώ τα υπερβαίνει απείρως. Σύλληψη απόλυτα συμβατή με αυτή της χριστιανικής θεολογίας για την τριαδική θεότητα ως Αρχή των πάντων.

Διάβασε να μάθεις ότι στον Πλάτωνα "καλό" είναι ο,τι υποτάσσει τις ζωικές παρορμήσεις και τις κατώτερες τάσεις του ανθρώπου στο θείο μέρος της ψυχής του. Σύλληψη επίσης απολύτως συμβατή (αν όχι ταυτόσημη) με την χριστιανική ηθική, αντίληψη περί καλού και κακού, αλλά και ασκητική. Παρόμοια είναι και η έννοια της δικαιοσύνης, η οποία στο άτομο εκφράζεται ως σωστή ιεραρχία μεταξύ των τμημάτων της ψυχής. Υποταγής δηλαδή των παθών στο λογικό (που στην πλατωνική φιλοσοφία ΔΕΝ έχει σχέση με την λογική των ορθολογιστών αλλά είναι όρος με μεταφυσικό και υπερβατικό περιεχόμενο).

Γι'αυτό, αντί να γράφεις πομπώδη σχόλια που δεν βγάζουν νόημα και φανερώνουν ότι δεν έχεις διαβάσει καν τον φιλόσοφο που επικαλείσαι, καλύτερα κάτσε, κατάπιε τον εγωισμό σου, άδειασε το μυαλό σου από ό,τι έχεις φάει αμάσητο και διάβασε τίποτα. Μπορείς να ξεκινήσεις από την Πολιτεία πριν περάσεις στον Πρωταγόρα και τον Φαίδρο.

Σάββατο, 23 Οκτωβρίου, 2021

 Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Ωχ... Ξαναζωντάνεψε η προιστορική ιντερνετική κόντρα αρχαιογκαγκά vs απολογητάδων;
Καλώς η κακώς, η εκκλησία (ανατολική, δυτική, βόρεια, νότια) έχει καταντήσει προ πολλού ένας φολκλόρ θεσμός, ανίκανος να επηρεάσει καταστάσεις πόσο μάλλον να καθορίσει ηθικά/αισθητικά πρότυπα. Όποιος ασχολείται με το θέμα "οργανωμένη θρησκεία" σήμερα, πυροβολεί ένα πτώμα.

Από κει και πέρα, ρε αρχαιοτέτοιοι, τι σας πειράζει να υπάρχει ένας μεσαιωνικός/προνεωτερικός θεσμός (ίσως ο μοναδικός που έχει επιβιώσει), έστω κι αν είναι σκιά του εαυτού του πλέον με πλήρωμα 10 γριές με τσεμπέρια. Επειδή, δεν είναι ακριβώς όπως τον θέλετε; Δηλαδή, το Θιβέτ χάνει κάτι που κρατάει τον αρχαίο βουδιστικό μοναχισμό; Ίσα ίσα που τραβάει την προσοχή των έξω.

Πάντως, απ' το να γίνει ο Άθως τουριστική ζώνη και οι ναοί (ίσως τα μοναδικά αξιόλογα αρχιτεκτονήματα στην Ελλάδα) να δοθούν αντιπαροχή για πολυκατοικίες, καλύτερα χίλιες φορές τα κομποσκοίνια και οι ασκητάδες.

Κυριακή, 24 Οκτωβρίου, 2021

 
 Ο Σταμάτης είπε...

Ανώνυμε συμφωνώ σχεδόν εξολοκλήρου σε όσα γράφεις, με μία μόνο επιφύλαξη. Πραγματικά, στο πεδίο της διαμόρφωσης μαζικής κουλτούρας και ιδεολογιών, η δύναμη των εκκλησιών είναι αυτή που περιγράφεις. Αλλά στην καθαρά πολιτική πρακτική μην υποτιμούμε την μεγαλύτερη δυναμική που ακόμη διαθέτουν. Το Βατικανό αυτού του Πάπα έχει βοηθήσει στην μεταναστευτική διάσταση της παγκοσμιοποίησης. Η εκκλησία της Ελλάδος έχει συμβάλει σε κάποιο βαθμό στην επικράτηση της Νέας Δημοκρατίας από την εποχή Σαμαρά και μετά. Μην ξεχνάμε και την ευνοϊκή (δήθεν) ουδετερότητα στο δημοψήφισμα του 2015. Ασφαλώς δεν εισακούστηκε. Αλλά έδωσε ένα + στο ποσοστό του ΝΑΙ των αστών μενουμευρωπαίων. Κατά την δεκαετία του '00, η υποστήριξη του Χριστόδουλου στον Καραμανλή ήταν επίσης κάτι που πρέπει να λάβουμε υπόψη.
Συμπερασματικά μπορεί πολιτικούς-πολιτιστικούς χώρους όπως οι δικοί μας να μην τους επηρεάζει ιδιαίτερα. Όμως στο επίπεδο της πολιτικής εξουσίας έχουν ακόμη δύναμη αυτοί οι θεσμοί. Όλα αυτά γραμμένα από εμένα που αναγνωρίζω ότι η ορθόδοξη παράδοση είναι μέρος της εθνικής μας ιστορίας και ταυτότητας.

Κυριακή, 24 Οκτωβρίου, 2021

 
Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Σωστά. Θα μπορούσαμε να πάμε και πιο πίσω, στην στήριξη της καθολικής εκκλησίας στο Δυτικό μπλοκ επί ψυχρού πολέμου (Αλληλεγγύη κτλ) και στους τηλεευαγγελιστές των Ρήγκαν/Μπους. Όμως νομίζω ότι όλοι αυτοί είναι απλά οι cheerleaders των παγκοσμιοποιητικών ελιτ και όχι ελιτ οι ίδιοι, όπως υπονοούν οι αρχαιολάτρες/αντισυστημικοί. Κάτι σαν ΜΚΟ και θινκ τανκς, σα να λέμε. Το αυτό ισχύει και για άλλους επιβιώσαντες προνεωτερικούς θεσμούς, όπως οι (γελοίες πλέον) μοναρχίες της Β. Ευρώπης.

Επίσης, έχω την εντύπωση ότι αφού πράγματι χρησιμοποίησαν τον σύγχρονο οργανωμένο χριστιανισμό για την εξυπηρέτηση του παγκοσμιοποιητικού σχεδίου, σιγά σιγά αρχίζουν να τον ξεφορτώνονται. Άλλωστε γιατί να στηρίζονται σε έναν, έστω κατ' όνομα, παραδοσιακό θεσμό, ενώ μπορούν να κάνουν μια χαρά την δουλειά τους με new age μεταφυσικές και μεταμοντέρνα ηθικά συστήματα, που δεν θα βαρύνονται με αντι-LGBTQ, σεξιστικά κτλ "αμαρτήματα" τα οποία υπάρχουν, τουλάχιστον στα χαρτιά, στο χριστιανικό corpus.

Η παρακμή των εκκλησιών και της μοναρχίας στην Ευρώπη είναι τεράστια (αναμενόμενο). Οι εναλλακτικές όμως είναι χειρότερες. Το να αντικατασταθεί ο Πάπας από την νιουειτζίλα των βίγκαν με τις γιόγκες, και η κυρα Ελισάβετ από τη Σακελλαροπούλου, δε το βρίσκω θετική εξέλιξη.

Κυριακή, 24 Οκτωβρίου, 2021

 
Ανώνυμος Ο Σταμάτης είπε...

Συμφωνώ

Κυριακή, 24 Οκτωβρίου, 2021

 
Ο Αχιλλέας είπε...

Αυτό το σχόλιο δεν πάει προς τον κακεντρεχή νεοφιλελεύθερο εστιάτορα αλλά σε άτομα που όντως θέλουν να μάθουν για το πως υπαρξιακά φιλοσοφικά ερωτήματα της αρχαιότητας βρίσκουν την απάντησή τους στην ενσάρκωση του Λόγου. Διαβάστε το συντομότερο δυνατό το βιβλίο του π. Νικόλαου Λουδοβίκου, "Αφανής αρμονία" των εκδόσεων Αρμός.

Δευτέρα, 25 Οκτωβρίου, 2021

 
 Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Πλέον οι μεταλλάδες σήμερα στην Ελλάδα είναι κάτι σαν νέρντουλες που όλα τους κάθονται καλά στον μηχανισμό εξουσίας, πλην της Εκκλησίας, η οποία είναι ο εύκολος στόχος για να την βρίζουν ώστε να σκίσουν και αυτοί κανά καλσόν παίζοντάς το αντισυστημικοί.
Σε όλα τα υπόλοιπα μπερδεύονται. Π.χ. νομίζουν ότι ο ακροδεξιός Πλεύρης, που αυτομόλησε στους φιλελεύθερους με την δήλωση μετανοίας προς το ΚΙΣ, θέλει το καλό τους, μαζί με τον Ευαγγελάτο και τον Πορτοσάλτε.
Αυτός που πήγε στα Εξάρχεια 6 η ώρα το πρωί για να κάνει δηλώσεις, φοβούμενος μην πάει άλλη ώρα και τον δείρουν, αυτόν ακριβώς υπακούν αδιαμαρτύρητα αυτοί που θα τον έδερναν...
Διότι οι νέρντουλες που αναφέρω παραπάνω το παίζουν, συν τοις άλλοις, και 'αναρχικοί'...

Σάββατο, 23 Οκτωβρίου, 2021

 
Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Φαινόταν χρόνια αυτή η τάση "εξημέρωσης" της κουλτούρας του μέσου metalhead. Εργάστηκαν σκληρά εξάλλου για να την πετύχουν τα μουσικά media. Βασικός τροφοδότης αυτού που περιγράφεις φίλε είναι το Metal Hammer. Είναι ξεκάθαρη η αντιγραφή των πιτσιρικάδων στο πρότυπο που προβάλλει η διοίκηση του περιοδικού και ακόμη περισσότερο η τηλεοπτική εκπομπή του.

Κυριακή, 24 Οκτωβρίου, 2021

 
Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Προσέξατε ότι οι αξιωματικοί του οίκου των Χαρκόνεν ήταν στην ταινία σαν τους σοφέρ του ΝΓΜ; Ίδιο το Καιάντα ήταν ο ανιψιός.

Κυριακή, 24 Οκτωβρίου, 2021